Τις τελευταίες δεκαετίες γίνεται συχνή αναφορά πάνω σε αυτό το θέμα και ταυτόχρονα γίνεται προσπάθεια για ένα σαφή υλικό διαχωρισμό των εννοιών. Επίσης ακούγεται όλο και πιο πολύ το ότι "ο παλιός διαχωρισμός μεταξύ αριστεράς και δεξιάς δεν υφίσταται πια" ή ότι "οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ αυτών έχουν καταρρεύσει". Υπάρχει ένα τεράστιο μπέρδεμα, το οποίο προκλήθηκε από τον, επί μακρόν, βιασμό της ουσίας του προτάγμτος της αριστεράς, από υποκείμενα που αυτοαποκαλούνται αριστερά ενώ στο βάθος στοχεύουν στην υλοποίηση του ΣΚΟΠΟΥ της δεξιάς αντίληψης για την ουσία του συστήματος οργάνωσης της κοινωνίας.
Φυσικά ο διαχωρισμός δεν μπορεί να γίνει σημειολογικά, δηλαδή από το σε ποια έδρανα της ολιγαρχικής βουλής κάθονται οι διάφοροι εκλεγμένοι νταβατζήδες του λαού. (Ας αφήσουμε το διαχωρισμό στη Γαλλική επανάσταση)
* Ο διαχωρισμός, με τη χρήση των γενικότερων εννοιών, είναι ο από αιώνες διαχωρισμός μεταξύ ΔΗΜΟΚΡΑΤΩΝ και ΟΛΙΓΡΧΙΚΩΝ. (Η βάση του δηλαδή βρίσκεται στο δεύτερο μισό του 5ου αιώνα πχ.)
*Αυτό, στο αμέσως κατώτερο γενικό επίπεδο, σημαίνει αντιλήψεις διαμετρικά αντίθετες για την ουσία της θεσμικής οργάνωσης και λειτουργίας της κοινωνίας. Ήτοι είτε εξουσία στους πολλούς είτε εξουσία στους λίγους. Σύστημα όπου η εξουσία θα ανήκει στους πολλούς και σύστημα όπου η εξουσία θα ανήκει σε μια μειοψηφία.
* Και τούτο, σε πιο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ επίπεδο μεταφράζεται με γνώμονα την ουσία των σκοπών του κάθε συστήματος.
Ο κεντρικός ΣΚΟΠΟΣ του πρώτου είναι το "Ο ΚΑΘΕ ΝΟΜΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΕ ΙΣΧΥ, ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ" (σύμφωνα με αυτά που θεωρεί συμφέροντά της) και του δεύτερου συστήματος ο ΣΚΟΠΟΣ είναι το: "Ο ΚΑΘΕ ΝΟΜΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΕ ΙΣΧΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΙΑΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ (σύμφωνα με αυτά που θεωρεί συμφέροντά της)
*Η έννοια του αριστερού είχε τη σημασία εκείνου που αγωνίζεται για την εξουσία του λαού και του δεξιού εκείνου που αγωνίζεται για την εξουσία στα χέρια μιας μειοψηφίας.
Η σύγχυση προκλήθηκε όταν σε αυτό το επίπεδο γενικής αναφοράς (εξουσία του λαού) υιοθετήθηκε από διάφορα υποκείμενα και έτσι αυτό ονομάστηκαν αριστερά ΑΛΛΑ όχι μόνο δεν κατέβηκαν στο επόμενο πιο συγκεκριμένο επίπεδο για να υιοθετήσουν το "ο κάθε νόμος να είναι επιλογή της πλειοψηφίας" αλλά τα προτάγματά τους ήταν φανερά "η εξουσία σε μια μειοψηφία" στην οποία ανήκαν και αυτοί, πχ στο κόμμα τους. Και επί πλέον, όταν οι λαοί διεκδικούσαν την εξουσία τους, αυτοί αποδείχθηκαν (πολλές φορές) χειρότεροι πολέμιοι και καταπιεστές του λαού. Έτσι είχαμε το ΟΝΟΜΑ του αριστερού ΑΛΛΑ με τον ουσιαστικό ΣΚΟΠΟ -πρόταγμα του δεξιού. Δηλαδή η εξουσία στους λίγους, οι λίγοι να φτιάχνουν και να επιβάλλουν στους πολλούς τον κάθε νόμο. Ακόμα ανέβηκαν στο αρχικό γενικό επίπεδο και κατάργησαν την έννοια του ολιγαρχικού για το θεσμικό σύστημα (την κράτησαν μόνο στο οικονομικό) και βάπτισαν δημοκρατία τα ολιγαρχικά (μειοψηφικά) συστήματα του κοινοβουλευτισμού (αστική δημοκρατία, κοινοβουλευτική δημοκρατία, αντιπροσωπευτική δημοκρατία κλπ) για να μπορούν να ονομάζουν δημοκτρατία την επιδιωκόμενη από αυτούς δικτατορία του κόμματος τους.
*Φυσικά, παλαιότερα, οι αυτό βαπτισμένοι αριστεροί, είχαν πιο πολλά φιλολαϊκά συνθήματα από ότι είχαν οι δεξιοί. Ήταν στα πλαίσια της τακτικής τους για να κερδίσουν οπαδούς ώστε να πάρουν την εξουσία αυτοί, οι λίγοι. Το μπέρδεμα άρχισε όταν πολλά συνθήματά τους (χρήση εννοιών σε γενικό επίπεδο) τα υιοθέτησε και η δεξιά. Πχ λαοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία, προκοπή, ανάπτυξη κλπ. Έτσι ισοπεδώθηκαν πολλά πράγματα στην κοινωνική συνείδηση και ο αρχικός διαχωρισμός δεν υπάρχει πλέον. ΔΕΞΙΟΙ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΕΠΙΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ. Όμως ετούτο το μπέρδεμα ήταν φυσικό και επόμενο , αφού δεν υπάρχει ο αρχικός στρατηγικός διαχωρισμός, ο ουσιαστικός διαχωρισμός σε δημοκράτες και ολιγαρχικούς. Δηλαδή σε εξουσία του λαού και εξουσία των λίγων, και στο πιο ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΜΈΡΟΣ στο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ο «κάθε νόμος να είναι επιλογή της πλειοψηφίας του λαού ή επιλογή της μειοψηφίας». Ήτοι αριστεροί στα λόγια (για λαϊκοί εξουσία) και δεξιοί στο πρόταγμα για την εξουσία στους λίγους. («κουλουβάχατα»)
Έτσι στην καθημερινότητα έχουμε κάποιους που δηλώνουν αριστεροί αλλά είναι φανατικά υπέρ της εξουσίας - δικτατορίας του κόμματος (δηλαδή δεξιοί) και από την άλλη έχουμε δηλωμένους δεξιούς που όμως όταν τους ρωτάς αν θα ήθελαν ένα σύστημα όπου τον κάθε νόμο να τον ψηφίζει η πλειοψηφία ή αν τον κάθε νόμο να τον ψηφίζει μια μειοψηφία, ΑΠΑΝΤΑΝΕ το πρώτο. Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται ΠΕΡΙ ΕΤΕΡΟΓΟΝΙΑΣ ΣΚΟΠΩΝ λόγο της τεράστια επιροής, της ανισισηγορικής προπαγάνδας.
Εδώ θα μπορούσε να εισαχθεί με άνεση ένας νέος όρος για το ατομικό επίπεδο. Ο όρος ΑΡΙΣΤΕΡΟΔΕΞΙΟΣ, ή ΔΕΞΙΟΑΡΙΣΤΕΡΟΣ για εκείνον που σε λόγια ή επιθυμίες έχει κάποια κοινά στοιχεία με τον αριστερό, αλλά η ΠΡΑΚΤΙΚΗ του για τη θεσμική οργάνωση της κοινωνίας είναι δεξιός-ολιγαρχικός. (ερμαφρόδιτη κατάσταση)
Όποιοι συνεχίζουν να προσπαθούν να ορίσουν τι είναι αριστερά και τι είναι δεξιά, θα χάσουν τον μπούσουλα και θα λένε ανοησίες αν δεν υπάρχει σαν ΚΕΝΤΡΙΚΗ διαχωριστική γραμμή το ποιός θέλουμε να φτιάχνει τους νόμους στην κοινωνία.
Ας χαρακτηρίσει ο καθένας τον εαυτό του με ετούτο το κριτήριο.
