ΟΛΑ ΤΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ

Όλα τα ολιγαρχικά κόμματα αυτοαποκαλούνται δημοκρατικά και το ολιγαρχικό σύστημα στο οποίο σκοπεύουν το ονομάζουν δημοκρατία. φυσικά το κάνουν για να παγιδέψουν τη λαίκή συνείδηση. Και όπως βλέπουμε, το έχουν καταφέρει σχεδόν τέλεια.

Τα ‘’κομμουνιστικά’’ κόμματα έπαψαν να είναι κομμουνιστικά, πήραν οριστικό διαζύγια από το σκοπό του κομμουνισμού από τότε που έγιναν ολιγαρχικά. Από τότε που σκοπεύουν στο να έχει πλήρεις εκτελεστικές, νομοθετικές και δικαστικές εξουσίες ένα μειοψηφικό όργανο της κοινωνίας. Έτσι, από κομμουνιστικά έχουν μετατραπεί σε αντικομμουνιστικά παρότι αυτοαποκαλούνται κομμουνιστικά. Η αντεπίθεση του εργατικού κινήματος θα αρχίσει όταν σε όλες τις χώρες φτιαχτούν τα πραγματικά κομμουνιστικά κόμματα.

ΕΤΟΥΤΗ Η ΦΥΛΑΚΗ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Νομίζω ότι μια από τις απαντήσεις στα εθνικοφασιτικοχουλιγκάνικα συνθήματα περί ελληνικότητας διάφορων περιοχών του πλανήτη ή του γαλαξία, θα μπορούσε να είναι ΚΑΙ ετούτη.

Ο ΕΝΓΚΕΛΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΜΑΡΞ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ

Αυτά βέβαια τα επαγγελματικά στελέχη των ''κομμουνιστικών'' κομμάτων τα αποκρύπτουν από τα μέλη τους(όπως και ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ άλλα,  . Φυσικά το κάνουν για να μην αμφισβητείται η εξουσία τους. Θέλουν να έχουν υπό τις διαταγές τους υποτακτικά και φανατισμένα μέλη , απόλυτα πιστά και υπάκουα στις όποιες προσωπικές εξουσιολαγνείες τους. Το μόνο που δεν θέλουν είναι τους σκεπτόμενους ανθρώπους. Θέλουν ανθρώπους που να τους σέρνουν από το λουρί. Γι αυτό φετιχοποιούν, θεοποιούν το κόμμα.

Ο ΜΑΡΞ ΓΙΑ ΤΑ ΗΛΙΘΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΓΑΪΔΟΥΡΙΑ

Aπό τότε το κόμμα έγινε αυτοσκοπός. Φετιχοποιήθηκε. Αντιστράφηκαν οι αξίες μέσου – κόμματος και σκοπού. Τα κομματικά ιερατεία έκαναν αυτοσκοπό την προσωπική εξουσία τους, όπως έκαναν παλαιότερα τα θρησκευτικά ιερατεία. Το κόμμα δεν έχει πια σκοπό ΓΙΑ να βοηθήσει στην εξουσία της εργατικής τάξης αλλά για να κατακτήσει το ίδιο την εξουσία στο όνομα της εργατικής τάξης. Έτσι όποια σχέση έχουν τα σημερινά χριστιανικά ιερατεία με τον πρώτο χριστιανισμό της κοινοκτημοσύνης άλλη τόσοι σχέση έχουν τα επαγγελματικά στελέχη των σημερινών ''κομμουνιστικών'' κομμάτων. Όμως δυστυχώς οι οπαδοί και στις δύο περιπτώσεις φανατίζονται για την εξουσία των ιερατείων.

Γι αυτό ο καπιταλισμός και ο προωθούμενος από αυτόν φασισμός γίνεται σήμερα ασταμάτητος.

*Βρε τον ιερόσυλο Μαρξ να μιλά έτσι για το κόμμα των ηλιθίων. 

Η ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΠΟΙΩΝ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ

Η ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΠΟΙΩΝ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ

ΓΙΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: 
Ο Λένιν (Άπαντα τόμος 36) Μάη του 1918 λέει στις «Έξι θέσεις για τα άμεσα καθήκοντα της σοβιετικής εξουσίας».

«.. Η ΥΠΟΤΑΓΗ (των εργατών) και μάλιστα η ΑΝΑΝΤΙΡΡΗΤΗ ΥΠΟΤΑΓΗ την ώρα της εργασίας στις ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ των σοβιετικών ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΩΝ, ΤΩΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΩΝ που έχουν ΕΚΛΕΓΕΙ ή έχουν ΔΙΟΡΙΣΤΕΙ από τα ΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ και έχουν ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (όπως απαιτεί λχ το διάταγμα για τους σιδηροδρόμους) απέχει πολύ, πάρα πολύ ακόμα από το να έχει εξασφαλιστεί όσο χρειάζεται.»

*ΟΛένιν σε ομιλία του στο πρώτο Πανρωσικό συνέδριο 31 Ιουλίου 1917 τα τα λέει καθαρά και "σταράτα".

" Όταν κατηγορούμαστε για την εγκαθίδρυση μιας δικτατορίας ενός κόμματος και ,όπως έχετε ακούσει, προτείνεται ένα ενωμένο σοσιαλιστικό μέτωπο, εμείς λέμε, «Ναι, αυτό είναι η δικτατορία ενός κόμματος! Αυτό είναι που εμείς υποστηρίζουμε και δεν πρόκειται να αλλάξουμε αυτή μας τη θέση γιατί το κόμμα έχει κερδίσει, με τη διαδρομή δεκαετιών, τη θέση της πρωτοπορίας σε όλο το εργοστασιακό και βιομηχανικό προλεταριάτο...."

Η ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΗΓΕΣΙΕΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΦΑΣΙΑ

OΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΣΤΟΧΕΥΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ.

ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ''ΚΥΜΒΑΛΑ ΑΛΑΛΑΖΟΝΤΑ''

Οι αγώνες χωρίς τη διαρκή πρόταση για ένοπλη, νομοθετική και δικαστική εξουσία στο λαό, όχι μόνο είναι χάσιμο χρόνου στο σβήσιμο της φωτιάς αλλά είναι τελικά άθελο ρίξιμο λαδιού στη φωτιά του ολιγαρχισμού.

Ο ''ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΣ'' ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ

ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΩΘΕΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ, ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΕΝΔΥΝΑΜΩΝΟΥΝ.

Τα λαϊκά κινήματα χρειάζονται πρόταγμα που να έλκει την κοινωνική συνείδηση και όχι να την απωθεί.
Κομμουνισμός χωρίς την αυτοδιεύθυνση των λαών δεν υπάρχει. Και αυτοδιεύθυνση δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ΕΝΟΠΛΗ, ΤΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ. Αυτό σαν βάση, για την αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων. Τώρα ΟΛΑ τα άλλα συστήματα όπου η εξουσία ανήκει σε μια μειοψηφία είναι αντικομμουνιστικά (και ας χρησιμοποιούν μερικά φιλεργτικό, φιλοκομμουνιστικό λεξιλόγιο).

Ο Μαρξ στην κριτική του για την κομμούνα λέει:
« Οι ένδοξοι Άγγλοι γραφιάδες της δεκάρας……κλπ…….. .
(Η κομμούνα) Δεν είναι η πολιτική αυτο-κυβέρνηση της χώρας μέσω μιας ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ (ΚΟΜΜΑ, «πρωτοπορία», κλάμπ κλπ) και της ανάγνωσης των Times, είναι η πράξη ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΓΙΑ τον εαυτό του και ΑΠΟ τον εαυτό του .»
Ο Μαρξ λοιπόν εναντιώνεται στις ολιγαρχικές συλλογικότητες. Ετούτοι εδώ, που δεν έχουν καμιά σχέση με τον κομμουνισμό αλλά άμεση σχέση με τον αντικομμουνισμό με φιλεργατικό βερμπαλισμό, δεν θέλουν μεν την ολιγαρχική συλλογικότητα να σφετερίζεται την εξουσία των εργαζομένων αλλά θέλουν ακόμα κάτι χειρότερο. Θέλουν την εξουσία να τη σφετερίζεται ένα πρόσωπο. Τόσο (ντε φάκτο) αντικομμουνιστές. ΦΥΣΙΚΑ αυτοί δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τον Μαρξ και τον κομμουνισμό. Απλά ανήκουν στο κίνημα των φανατικών, στο αντιδραστικό κίνημα του Ελενηλουκαισμού.

Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Σωστή χρήση αντιβίας κατά της δικαστικής αυτής απόφασης.
 (Ο Μαντέλης που ομολόγησε το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, έφαγε μόνο πέντε χρόνια και δεν κλείστηκε στη φυλακή. Αυτός όμως είχε υπηρετήσει το ολιγαρχικό σύστημα και ετούτο του έκανε τη χάρη)
ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ, ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ

ΓΙΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

Τα (ολιγαρχικά) προτάγματα του προηγούμενου αιώνα, δια μέσου των οποίων στόχευαν οι επαναστάτες στην απελευθέρωση των λαών απέτυχαν παταγωδώς. Σήμερα δεν μπορούν να δημιουργήσουν ελπίδα στους λαούς. Το μόνο που μπορούν να κάνουν με την ύπαρξή τους είναι να ρίχνουν (άθελα) βενζίνη στη φωτιά του συστήματος που κατακαίει τους λαούς.

Ο ΟΛΙΓΑΡΧΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ''ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ'' ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΑΝ ΒΕΝΖΙΝΗ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

Το πρόταγμα μπορεί να είναι μόνο το πολιτικό σύστημα τη παρισινής κομμούνας του 1871. ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ. ΔΗΛΑΔΗ ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕ ΛΑΟ. Μόνο το Μαρξικό πρόταγμα που είναι διαμετρικά αντίθετο από εκείνο των καθεστώτων του υπαρκτού κομματικού καπιταλισμού  ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΊΝΑΙ Η ΑΠΆΝΤΗΣΗ.

''ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΧΟΥΜΕ''

Φυσικά, αν είχε ο λαός την εξουσία να αποφασίζει και να επιβάλλει τη θέλησή του, η συντριπτική πλειοψηφία αυτού δεν θα αποφάσιζε ποτέ την παραγραφή των χρεών των λαμογιών.

Παρότι οι ολιγαρχικοί, για ευνόητους λόγους, μας λένε ότι ο λαός είναι ανώριμος.

Αν όμως είχαμε φθάσει στο σημείο νάχει την εξουσία ο λαός, τα λαμόγια θα έτειναν προς την εξαφάνιση.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΦΑ

Όποιος επιθυμεί να αλλάξει την κοινωνία προς το καλύτερο θα πρέπει να ξεκινήσει από αυτό το απλό. Να αποκαλεί τον κοινοβουλευτισμό ολιγαρχία, όπως ακριβώς είναι, αφού σχεδόν κανένα νόμο που μας επιβάλλουν δεν τον θέλει η πλειοψηφία του λαού. Αποκαλώντας τον κοινοβουλευτισμό ολιγαρχία χαλάει τα σχέδια όλων αυτών των αστών εγκληματιών που με λύσσα αποκαλούν και θέλουν και οι υπήκοοι τους να αποκαλούν δημοκρατία την ολιγαρχία τους.

 

ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ

Και μετά από τη στρατιωτική ολιγαρχική δικτατορία περάσαμε στην κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία. Οι διαφορές τους υπαρκτές αλλά στην επιφάνεια. Στην ουσία τους, μια μειοψηφία επιβάλλει ΠΑΝΤΑ τη θέλησή της στην πλειοψηφία, δια μέσου του κάθε νόμου. και της ένοπλης εκτελεστικής που κατέχει. Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε υποταγή της πλειοψηφίας σε μια μειοψηφία (με διαφορετικά μέσα), Ενάντια λοιπόν σε κάθε μορφή ολιγαρχίας. 

Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ''ΛΟΓΙΚΗ'' ΤΩΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ

Παλαιότερα οι φασίστες διέδιδαν ότι η χούντα δεν δολοφόνησε κανένα. Μετά όταν είδαν ότι το επιχείρημά τους πάσχει αφού και οι ίδιοι οι χουντικοί είχαν παραδεχθεί νεκρούς (πχ Συρίδων Ζουρνατζής δεξί χέρι του Παπαδόπουλου) άλλαξαν το εγκληματικό τροπάριό τους και μιλάνε για μη ύπαρξη δολοφονημένων μέσα στο κτίριο του πολυτεχνείου. Αυτά είναι τα πιο μεγάλα καθίκια της κοινωνίας, τα πιο διεστραμμένα ανθρωποειδή της κάθε κοινωνίας.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

ΤΙΜΑΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ,

Η ίδια λοιπόν η χούντα παραδέχεται ότι δολοφόνησε κάποιους και οι σημερινοί οπαδοί της, οι σημερινοί ναζιστές βγάζουν ψεύτες αυτούς που υποστηρίζουν.

Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΩΝ ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΩΝ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΩΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΩΝ

Η χούντα των πανανόητων συνταγματαρχών (που οι ίδιοι οι χουντικοί την ονόμαζαν δημοκρατία!!!! όπως δημοκρατία ονομάζουν οι σημερινοί ολιγαρχικοί τον κοινοβουλευτισμό), των πιο αμόρφωτων και διεστραμμένων ατόμων εκείνης της περιόδου δεν άντεξε περισσότερα από 7 χρόνια.
Χοντρικά, κατέρρευσε κάτω από το βάρος των εξής αιτιών:

α. Κάτω από το βάρος των πανηλίθιων οικονομικών πολιτικών της. (Πχ ενώ το εξωτερικό χρέος της χώρας που για 145 χρόνια μετά την απελευθέρωση από τους τούρκους ήταν  1.110.000.000 δολάρια, μέσα σε 6 χρόνια (67-73) το πήγαν στα 2.700.000.000 δολάρια. Δηλαδή το υπέρ διπλασίασαν.
 Επίσης, ενώ το κρατικό  χρέος  ήταν 37 δισεκατομμύρια δραχμές περίπου, μέσα σε μόλις τρία χρόνια (67-70) το πήγαν στα 63 δισεκατομμύρια δραχμές.  
Και πληθωρισμός  το 1973 έφτανε το 40%!!
Οικονομικά δεδομένα που διεκδικούν για τα υποκείμενα που τα «πέτυχαν», ασύλληπτο παγκόσμιο ρεκόρ ανικανότητας και κουφιοκεφαλισμού.  – Πηγή ΒΗΜΑ 20/10/73)

β.  Κατέρρευσε κάτω από το βάρος της προδοσίας της Κύπρου και της διάλυσης του αξιόμαχου του στρατού.

γ.  Κατέρρευσε από το φόβο της οικονομικής ολιγαρχίας μήπως  προκύψει ένα νέο πολυτεχνείο με άλλη δυναμική που θα στοχεύει  στη σύγκρουση με τους θεσμούς της ένοπλης βίας του κράτους.

* Στις 24 Ιουλίου του 74, η χούντα παραιτήθηκε. Η παραίτησή της ήταν πράξη αναγνώρισης  (από τους ίδιους τους φασίστες) του μεγέθους της ανικανότητάς τους και της παροιμιώδους  βλακείας τους.
Έτσι κάλεσαν τον Κ. Καραμανλή για να σώσει την αστική οικονομικοπολιτική ολιγαρχία από τα χειρότερα. Κάλεσαν τους «πεφωτισμένους» ολιγαρχικούς  πολιτικούς για να σώσουν το συνολικό σύστημα δια μέσου του πολιτικού συστήματος της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας.

* Ποιες οι ομοιότητες
 και ποιες οι διαφορές μεταξύ αυτών των δύο μορφών ολιγαρχικών συστημάτων; Δηλαδή μεταξύ στρατιωτικής ολιγαρχικής δικτατορίας και κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας;

 Κοινό στοιχείο τους είναι η ίδια η ουσία τους. Είναι η ολιγαρχική εξουσία. Και στις δύο αυτές μορφές οι λίγοι αποφασίζουν και επιβάλουν τη θέλησή τους πάνω στο λαό (για κάθε κοινωνικό θέμα). Στο βάθος εξυπηρετούν και οι δύο την οικονομική ολιγαρχία.
Οι εξουσιαστές είτε  είναι αιρετοί είτε  είναι αυθαίρετοι, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Οι λίγοι θα επιβάλλονται πάνω στην πλειοψηφία του λαού.
(Πχ σήμερα  βιώνουμε την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.  Σχεδόν καμιά διαταγή – «νόμο» του κυνοβουλίου δεν την θέλει η πλειοψηφία του λαού. Και όμως του την επιβάλουν δια της βίας.)* Ποιες οι διαφορές τους;Είπαμε ουσιαστικά ότι και τα δύο αυτά πολιτικά συστήματα  βγαίνουν από την ίδια μήτρα της ολιγαρχίας και έχουν τον ίδιο στόχο. Να καθυποτάσουν το λαό  και να υπηρετούν την οικονομική ολιγαρχία.
Όταν το σύστημα περνά μεγάλη κρίση και φαίνεται ότι κινδυνεύει πολύ, η ολιγαρχία προωθεί το σύστημα της στρατιωτικής ολιγαρχικής δικτατορίας και όταν το σύστημά τους κινδυνεύει λιγότερο τότε ξαναφέρνουν την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.

Πιο στέρεο όμως σύστημα για τους ολιγαρχικούς είναι η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία και ο βασικός λόγος είναι πιο απλός από ότι μπορεί κάποιος να φανταστεί:

Όταν μια ομάδα ανθρώπων βρίσκεται για αρκετό καιρό στην εξουσία (πχ 3-4-5 χρόνια) τότε αρχίζει να φθείρεται σημαντικά στην κοινωνική συνείδηση (ΦΘΟΡΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ).
Οι διάφορες πολιτικές που θα ακολουθεί,  αργά ή γρήγορα θα ζημιώνουν αρκετά πρώτα μια μεγάλη κατηγορία του πληθυσμού και μετά κάποιες άλλες. Μετά λοιπόν από ένα χρονικό διάστημα η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού θα εναντιώνεται συνειδησιακά τουλάχιστον στην αρνητική πραγματικότητα που βιώνει.

Αν λοιπόν αυτή η ομάδα που θα βρίσκεται στην εξουσία  είναι ΣΤΑΘΕΡΗ  (ένα κόμμα ή μια φούχτα στρατιωτικών) τότε οι πιθανότητες για να εξεγερθεί ένοπλα ο λαός και να χτυπήσει την καρδιά του συστήματος είναι μεγάλη. Θα είναι  ο ΣΧΕΔΟΝ πιο βασικός και ίσως ο μοναδικός αποτελεσματικός δρόμος για να απαλλαγεί από την εξουσία των εξουσιαστών του, των καταπιεστών του. Λόγω της μοναδικής εξουσίας η κοινωνική συνείδηση (εκ των πραγμάτων) πάει πιο βαθειά και κατευθύνεται όλο και πιο κοντά στο ΚΕΝΤΡΟ  του συστήματος, στην ένοπλη εκτελεστική.

Αυτή την πραγματικότητα τη διδάχθηκε ΠΟΛΥ καλά η ολιγαρχία και βρήκε τη σανίδα σωτηρίας της στον ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό – ολιγαρχικό πολυκομματισμό.
Τι συμβαίνει εδώ;  Υπάρχουν πολλά ολιγαρχικά κόμματα που σκοπό έχουν τη διαιώνιση της ολιγαρχικής εξουσίας (με τη μια ή την άλλη μορφή).
Μέσα λοιπόν  από τις ολιγαρχικές κοινοβουλευτικές εκλογές εκλέγεται (ας πούμε) ένα κόμμα. Αυτό φυσικά μετά από μερικά χρόνια θα φθαρεί. Η κοινωνική συνείδηση και κάτω από την πίεση της ολιγαρχικής προπαγάνδας, θα αποδώσει την αντιλαϊκή πολιτική αυτού του κόμματος, θα αποδώσει την (απόλυτα σίγουρη) αθέτηση των προεκλογικών και  ΑΠΟΛΥΤΑ  απατηλών ΥΠΟΣΧΕΣΕΩΝ αυτού του κόμματος, ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ αλλά σε κάποιες ανικανότητες κάποιων ηγετικών στελεχών του κόμματος.
Έτσι θα ελπίσει σε κάτι καλύτερο, προσανατολιζόμενος σε κάποιο άλλο ολιγαρχικό κόμμα. Και όταν πάλι αυτή η ιστορία θα βγαίνει από καρμπόν,  η συνείδηση θα αποσπάται από την ΟΥΣΙΑ  του ολιγαρχικού συστήματος. Θα βρίσκει ελπίδες να έρχονται σε ένα τρίτο κόμμα ή σε ένα τέταρτο ή σε συνασπισμούς ολιγαρχικών κομμάτων ή σε αλλαγές των προηγούμενν «κακών» ηγεσιών αυτών των κομμάτων κοκ.  Έτσι θα περνούν τετραετίες, δεκαετίες .. και αιώνες, χωρίς η κοινωνική συνείδηση να μπορεί να φθάσει στο ΚΕΝΤΡΟ των αιτιών για τα δεινά της.

Η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία ωφελεί το σύστημα και σε ένα άλλο τομέα.
Μια κοινωνία διαπαιδαγωγημένη στον ολιγαρχισμό, θα έχει πάντα έναν αριθμό υποψήφιων ολιγαρχικών μνηστήρων πολύ μεγαλύτερο από τις υψηλές θέσεις εξουσίας. Παλαιότερα η πάλη μεταξύ των ολιγαρχικών για την κατάληψη αυτών των θέσεων έπαιρνε πολύ συχνά μορφές εξοντωτικού ολοκληρωτικού πολέμου εντός του στρατοπέδου των ολιγαρχικών. Κάτι τέτοιο έφθινε ραγδαία το σύστημα. Ο κοινοβουλευτισμός ήταν μια σανίδα (προσωρινής) σωτηρίας για την ολιγαρχία. Με τον κοινοβουλευτισμό επήλθε μια συμφωνία μνηστήρων και δια μέσου αυτής επετεύχθη άμβλυνση των ένδο ολιγαρχικών συγκρούσεων. Όλοι οι υποψήφιοι θα μπορούν πια να πάρουν τις ανώτερες θέσεις εξουσίας αν είναι ικανότεροι να κοροϊδεύουν το λαό με υποσχέσεις και αν δίνουν εγγυήσεις ότι θα υπηρετούν το οικονομικοπολιτικό σύστημα.
 Οι εκλογές είναι ένας τρόπος επιλογής των μνηστήρων της ολιγαρχικής εξουσίας. Ένας τρόπος πιο αποτελεσματικός, ας πούμε, από την κλήρωση γιατί με τις εκλογές ολιγαρχικού τύπου μπορεί πιο εύκολα να πέσει στην παγίδα ο λαός και να πιστεύει ότι αυτός με την ψήφο του κάνει κουμάντο στα κοινωνικά δρώμενα.

(Η υιοθέτηση του κοινοβουλευτισμού από την ολιγαρχία ήταν μια στρατηγικής και ιστορικής σημασίας κίνηση της.  Κίνηση σχεδόν «ρουά» ενάντια στα κινήματα για την εξουσία των λαών (δημοκρατία). Σε αυτή την παγίδα έπεσαν δυστυχώς πολλοί πρωτοπόροι αγωνιστές, οι οποίοι όχι μόνο δεν αντιλήφθηκαν (και μέχρι σήμερα) την ουσία της ολιγαρχίας και την ουσία αυτής της πολιτικής κίνησης αλλά και επιπλέον με τα ίδια τους τα χέρια ξερίζωναν και ξεριζώνουν τα μάτια τους με το να ονομάζουν δημοκρατία (αστική, αντιπροσωπευτική κλπ) την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία και ταυτόχρονα να μην θέλουν  να προτάξουν τους  θεσμούς της πραγματικής εξουσίας του λαού (δημοκρατίας).
Οι διαφορές των δίδυμων και σιαμαίων αυτών συστημάτων  βρίσκονται επίσης στην ποσότητα (και ενίοτε στην ποιότητα) των δικαιωμάτων που παρέχουν στους υπηκόους τους.
(ΔΙΚΑΙΩΜΑ  είναι η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ  Η ΠΑΡΕΧΟΜΕΝΗ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΊΑ ΠΡΟΣ ΤΟ  ΑΤΟΜΟ  για να προασπίσει ή να διεκδικήσει ένα αγαθό του)
Κατά κανόνα, οι μεν αυθαίρετοι (οι της στρατιωτικής ολιγαρχικής δικτατορίας) συμπιέζουν στο μέγιστο βαθμό την παροχή δικαιωμάτων προς τους υπηκόους τους (για να ξεπεράσουν την όποια κρίση της ολιγαρχίας δια της καταστολής).
Οι δε αιρετοί (κοινοβουλευτικοί) τους παρέχουν λίγα περισσότερα δικαιώματα.
Αλλά και πάλι αυτός ο διαχωρισμός δεν μπορεί να είναι απόλυτος. Όσων αφορά τα διάφορα δικαιώματα που παρέχονται στους λαούς και στις δύο πιο πάνω περιπτώσεις μοιάζουν με ακορντεόν που ανοιγοκλείνει. Αυτό εξαρτάται από την ύπαρξη και το μέγεθος του αντίπαλου δέους προς το σύστημα. Πχ στα εργασιακά υπάρχουν περιπτώσεις όπου κυβερνήσεις των κοινοβουλευτικών ολιγαρχικών δικτατοριών τα συμπίεσαν (όπως τελευταία) πολύ περισσότερο από ότι θα τολμούσαν να το κάνουν οι στρατιωτικές δικτατορίες και το αντίστροφο (πχ σήμερα οι κάτω των 25 ετών αμοίβονται με χαμηλότερα ημερομίσθια σε σχέση με τους μεγαλύτερους ενώ κάτι τέτοιο δεν υπάρχε στις στρατιωτικές ολιγαρχικές δικτατορίες). Από την άλλη υπήρχαν και στρατιωτικές δικτατορίες που συμπίεζαν τα δικαιώματα πολύ περισσότερο σε σχέση με κάποιες κοινοβουλευτικές ολιγαρχικές δικτατορίες. Ο λόγος του "ακορντεόν" βρίσκεται από τη μια στις ανάγκες του ολιγαρχικού οικονομικού συστήματος και από την άλλη η ύπαρξη ή όχι ενός μεγέθους αντίπαλου δέους στην κάθε ιστορική στιγμή.

* ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ;

Στη μεν ολιγαρχική στρατιωτική δικτατορία, οι ολιγαρχικοί ακόλουθοί της πιστεύουν ότι ο έλεγχος και η καθυπόταξη του λαού με περισσότερη βία μπορεί να είναι αποτελεσματικότερη  γιατί  με τη μεγάλη βία και το φόβο επιβάλεις καλύτερα την ετεροπειθαρχία. (Επομένως δώσε τους λιγότερα δικαιώματα και περισσότερες υποχρεώσεις)
Στη δε κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία - «πεφωτισμένη ολιγαρχία», πιστεύουν κάτι διαφορετικό.
(Πιστεύουν ότι τον σκύλο δεν πρέπει  να τον έχει δεμένο μόνιμα με ένα λουρί ενός μέτρου. Χρειάζεται και κάποια λάσκα.  Θα πρέπει να τον έχεις δεμένο με ένα λουρί πέντε μέτρων και μία φορά τον χρόνο να τον βγάζεις και καμιά βόλτα για να κατουρήσει και για να ξεσκάει.
Αν δεν συμπεριφερθείς έτσι τότε σχετικά αρκετά σύντομα, ο σκύλος θα σου επιτεθεί για να σε κατασπαράξει.)
Πιστεύουν λοιπόν ότι η υπερβολική βία, θα φέρει  σχετικά σύντομα τη δυναμική αντιβία η οποία θα στοχεύσει στην εξαφάνιση της ύπαρξής σου, θα στοχεύσει στην συντριβή της δικής σου δύναμης δηλαδή στην συντριβή της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας σου.
Και μια τέτοια συντριβή μπορεί να γίνει (κατά κανόνα) με την ένοπλη λαϊκή αντιβία.
Επομένως η μεγάλη συμπίεση των δικαιωμάτων των ατόμων οδηγεί νομοτελειακά (αργά ή γρήγορα) στη λαϊκή επανάσταση.
Οι «πεφωτισμένοι» ολιγαρχικοί έχουν διδαχτεί,  ως ένα βαθμό,  τους νόμους της ιστορίας,  τους νόμους της κοινωνικής κίνησης και συμπεριφοράς.
Επομένως,  «με τη μικρή επιμήκυνση του λουριού» μπορείς να έχεις όποια αποτελέσματα  θέλεις  και να επιβιώνεις μέσα  σε ένα  ασύγκριτα μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.Άρα, με τη μικρή επιμήκυνση του λουριού (και με μια βόλτα) μπορείς να αποφύγεις για πολύ  μεγάλο χρονικό διάστημα το θανατηφόρο δάγκωμα.
Με τα λίγα πάρα πάνω παρεχόμενα δικαιώματα,  όπως πχ το δικαίωμα (και όχι ελευθερία) της ανεμπόδιστης έκφρασης των προσωπικών απόψεων ή το δικαίωμα του συνέρχεσθε ή και το δικαίωμα (παγίδα) των  εκλογών των ολιγαρχικών (εκλογές νταβατζήδων) και σε συνδυασμό με την ανισηγορικής μορφής προπαγάνδα εκπορευόμενη από τα ελεγχόμενα (από τους ιδίους) ΜΜΕ, πιστεύουν ότι μπορούν να ελέγξουν τη συμπεριφορά του μεγαλύτερου μέρους του λαού.

Με αυτό τον τρόπο μπορούν ευκολότερα:α. Να ονομάσουν δημοκρατία (εξουσία του λαού) το ολιγαρχικό τους σύστημα. Μπορούν να εξαπατήσουν ευκολότερα το λαό ταυτίζοντας τα ελάχιστα επί πλέον παρεχόμενα δικαιώματα προς το λαό, με την ουσία του πολιτικού συστήματος της δημοκρατίας!!!!
(Στην πραγματικότητα το στοιχείο της ειδοποιούς διαφοράς μεταξύ των πολιτικών συστημάτων  της δημοκρατίας και των πολιτικών συστημάτων της ολιγαρχίας δεν είναι ο όποιος αριθμός των παρεχόμενων δικαιωμάτων αλλά  το ΠΟΙΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ (και υποχρεώσεων) ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ. Δηλαδή ποιο υποκείμενο ελέγχει την πηγή καθορισμού όλων των δυνατών  δικαιωμάτων. Ήτοι, ποιο υποκείμενο καθορίζει όλα τα δυνατά δικαιώματα; Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ Ή Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ;
(Γιατί πχ σήμερα να μην έχουν οι λαοί το δικαίωμα στις αποφάσεις για τη διαμοίραση του ετήσιου παραγόμενου πλούτου;Γιατί να μην έχουν οι υπήκοοι το δικαίωμα σε φθηνό πετρέλαιο θέρμανσης και να έχουν αυτό το δικαίωμα μόνο οι εφοπ-ληστές;
Τα δικαιώματα που θα μπορούσε να έχει ένα άτομο σήμερα είναι πολλές χιλιάδες και είναι όσα είναι τα θέματα που ρυθμίζονται με κανόνες από την εξουσία. Και από όλα αυτά οι υπήκοοι έχουν ελάχιστα.)
Εν κατακλείδι ποιο υποκείμενο κατέχει την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία; Την έχουν οι λίγοι ή οι πολλοί;
(Όλοι οι ολιγαρχικοί σήμερα διαχωρίζουν τα πολιτικά συστήματα από τον αριθμό ή την ποιότητα των δικαιωμάτων για να εξαπατήσουν το λαό και ταυτόχρονα έχουν εξαφανίζει την έννοια του πολιτικού συστήματος της ολιγαρχίας από το λεξιλόγιό τους. Όμως αν τους ρωτήσει κάποιος: ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΤΟ ΚΑΘΕ ΘΕΜΑ  ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ–δικαιώματα και υποχρεώσεις- ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗ ΘΈΛΗΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ; ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ; ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΣΕ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΠΟΥ ΣΕ ΚΑΘΕ ΘΕΜΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΠΑΝΤΑ Η ΘΕΛΗΣΗ ΜΙΑΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΙ ΕΊΝΑΙ; ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ;
Εδώ θα απαντήσουν ολιγαρχία. Και αν στη συνέχεια τους ρωτήσει κανείς  "όμως εσείς  γιατί αποκαλείται τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία" τότε  θα αρχίσουν οι γλωσσοδέτες.
Σε αυτή την περίπτωση παθαίνουν τρικυμία εν κρανίω δηλαδή «κοκομπλόκο» και λένε ότι μα.. τους κατέβει.)

β.  Μπορούν ευκολότερα να προκαλέσουν στο λαό την ψευδαίσθηση ότι ο ίδιος έχει κάποια εξουσία και ότι μπορεί να καθορίζει τη ζωή του με τη σωστή στάση και τις σωστές επιλογές του (ενώ στην πραγματικότητα τελικά θα γίνεται πάντα αυτό που θέλει μια μειοψηφία).
Έτσι μπορούν να κάνουν τους υπηκόους να νιώσουν το ολιγαρχικό σύστημα σαν  δική τους εξουσία (δημοκρατία) και άρα δεν είναι σωστό να επιτίθενται σε κάτι που είναι δικό τους  αλλά αντίθετα θα πρέπει να το προστατεύουν!!!

γ. Έτσι αποκλείουν ευκολότερα από τη σκέψη (και σε μεγαλύτερο ποσοστό) του λαού  αυτό που φοβούνται περισσότερο δηλαδή την προοπτική της ρήξης του λαού με την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία του ολιγαρχικού συστήματος αφού αφήνει σε μεγάλο μέρος του λαού την ψευδαίσθηση ότι στο υπάρχον σύστημα αν επιλέξεις το κατάλληλο ολιγαρχικό πρόσωπο ή κόμμα, μπορείς να πετύχεις αυτό που θέλεις χωρίς κούραση και προσωπικούς κινδύνους ή ακόμα ότι οι  διαδηλώσεις και απεργίες αρκούν  για να μπορέσεις να καλυτερεύσεις και  να φτιάξεις τη ζωή σου όπως θέλεις (αφού θα κατακτάς διαρκώς νέα πράγματα).

Στον ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό, περασμένο όμως στη λαϊκή συνείδηση σαν δημοκρατία (εξουσία του λαού) δεν έχει πλέον λογική η δυναμική αντιπαράθεση με το σύστημα. Και αυτή τη λογική πάνε να την περάσουν και υποσυνείδητα και συνειδητά στο νου των υπηκόων.
(Αν θυμάμαι καλά,  το  2006 ο τότε υφυπουργός άμυνας  Τασούλας έλεγε ότι «  στη δημοκρατία δεν νοείται αντίσταση».)
"Ο καυγάς είναι για αυτό το πάπλωμα". Για την αποφυγή της χρήσης της αντιβίας από το λαό.

δ. Σε περιόδους μεγάλων οικονομικών κρίσεων, η διαχείριση της συμπεριφοράς των υπηκόων δια μέσου του ολιγαρχικά δομημένου συνδικαλισμού και των ολιγαρχικών κομμάτων μπορεί να γίνει ευκολότερα στην κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία απ ότι μπορεί να γίνει  σε μία στρατιωτική ολιγαρχική δικτατορία.
Έτσι στον κοινοβουλευτισμό, σε πάμπολλες περιπτώσεις μπορούν να περνούν τα χειρότερα οικονομικά μέτρα για το λαό τα οποία μια στρατιωτική ολιγαρχική δικτατορία θα φοβόταν να περάσει.

* Και μέχρι τώρα, αποδεικνύεται ιστορικά ότι το σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας είναι πιο ανθεκτικό και πιο αποτελεσματικό για την ολιγαρχία. Σχεδόν καμιά ριζική ή επαναστατική αλλαγή προς όφελος των λαών δεν επιτεύχθηκε όταν και όπου υπήρχε το σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας.

* Οι δύο αυτές μορφές της ολιγαρχίας δεν είναι ανταγωνιστικές μεταξύ τους αλλά συμπληρωματικές (παρά τις όποιες μεταξύ τους αψιμαχίες ή σοβαρές ένδο ολιγαρχικές αντιπαλότητες  που προκύπτουν ενίοτε).
Όταν η πρώτη μορφή ολιγαρχίας περνά κρίση τότε οι οικονομικοί ολιγάρχες μεταπηδούν στην άλλη και όταν η άλλη μορφή περνά κρίση, επανέρχονται στην πρώτη.

* ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: «ΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΜΟΦΕΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ;»
 Εξαρτάται από το τι προτιμά κανείς. Εξαρτάται από την απάντηση στο ερώτημα:
ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΕΙΣ ΜΕ ΠΟΛΎ ΙΣΧΥΡΌ ΠΟΝΟΔΟΝΤΟ (100%) ΓΙΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ Ή ΘΕΛΕΙΣ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΝΟΔΟΝΤΟ (80%) ΓΙΑ ΟΛΗ ΣΟΥ ΤΗ ΖΩΗ;
Πάντως η σωστή απάντηση είναι να αγωνιστείς για να κατανικήσεις και τους δύο και να μην δεχθείς παθητικά κανένα. Η σωστή απάντηση είναι το: «άκυρο» το ερώτημά σου.
Αλλά υπάρχει και η πιο ακριβής απάντηση. Προτιμούμε σε κάθε περίπτωση ένα μεγάλο κίνημα με πρόταγμα το αντίπαλο δέος προς το ολιγαρχικό σύστημα. Έτσι, ό,τι μορφή επιβολής - βίας και να επιλέξει για το λαό η ολιγαρχία, με ένα τέτοιο κίνημα θα δει  , "πόσα απίδια πιάνει ο σάκος". 



ΥΓ1 Κάθε χρόνο, με την ευκαιρία της επετείου για την παλινόρθωση της ολιγαρχικής κοινοβουλευτικής δικτατορίας, όλοι οι ηγέτες (ρεμάλια της ζωής) του ολιγαρχισμού (της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ, των ΑΝΕΛ κλπ) για να προκαλέσουν σύγχυση στο λαό θα μιλούν για αποκατάσταση της «δημοκρατίας» και όχι για αποκατάσταση της ολιγαρχικής κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Η παραποίηση αυτής της έννοιας είναι θέμα «ζωής ή θανάτου» γι αυτούς.

*ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (εξουσία του λαού) ΧΩΡΊΣ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΌΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ 
ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ ΔΕΝ 
ΥΠΑΡΧΕΙ.

*ΥΓ2
Η χρήση του όρου δημοκρατία ή αστική δημοκρατία ή αντιπροσωπευτική δημοκρατία για να χαρακτηρισθεί το σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας δεν είναι μια αθώα λεπτομέρεια.

Η χρήση αυτών των όρων (ανεξαρτήτου προθέσεων) είναι πράξη  άκρως αντεπαναστατική γι αυτό ο κάθε αγωνιστής θα πρέπει να αποκαλεί τον κοινοβουλευτισμό όπως πραγματικά είναι δηλαδή κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.

* ΥΓ Δυστυχώς, κάποιοι δήθεν πρωτοπόροι αγωνιστές όταν θέτουν στον εαυτό τους το 
δίλημμα στρατιωτική δικτατορία ή κοινοβουλευτική απαντούν το δεύτερο. Απαντούν το δεύτερο με τη σημασία της συμμαχίας με εκείνες τις "πεφωτισμένες" ολιγαρχικές δυνάμεις για αντιμετώπιση στρατιωτικών δικτατοριών. Έτσι ενδυναμώνουν ένα μέρος της ολιγαρχίας και άρα το σύστημα της ολιγαρχίας.
Η σωστή στάση θα ήταν "ενάντια και στις δύο αυτές μορφές ολιγαρχίας, για ταυτόχρονη αποδυνάμωση των δύο αυτών μορφών ολιγαρχικής δικτατορίας, για την συνολική αποδυνάμωση του συστήματος, με προοπτική την κατάκτηση της εξουσίας από το λαό".

Η ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ "ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΤΙΑΣ"

Τι θα πει «συμμετοχική δημοκρατία» δηλαδή «συμμετοχική εξουσία του λαού». Υπάρχει δημοκρατία – εξουσία του λαού όπου ο λαός είναι αμέτοχος στην εξουσία του και δεν κάνει χρήση της εξουσίας του; ‘’Κουφό’’. Υπάρχει και «αμετοχική»  δημοκρατία; Υπάρχει εξουσία του λαού- δημοκρατία, αν ο λαός ΔΕΝ ΚΑΤΕΧΕΙ ΠΛΗΡΩΣ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ, ΤΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ; Εξουσία σημαίνει δυνατότητα επιβολής της θέλησης. Χωρίς αυτές τις εξουσίες μπορεί ο λαός να επιβάλλει τη θέλησή του; Στην κοινοβουλευτική – παραφασιστική ολιγαρχία το 99,9% των νόμων δεν τους θέλει ο λαός (πχ όλους τους μνημονιακούς νόμους) αλλά τους θέλει μια μειοψηφία η οποία υποτάσσει δια της βίας την πλειοψηφία και τους επιβάλλει.

Η ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΩΝ, ΤΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΓΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ.

Ο ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΣ ΘΕΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΩΝ

Α. Το  ΔΙΚΑΙΩΜΑ  και Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ  του μέσου.Αν μας  πει κάποιος ότι έχετε το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να σηκώσετε με το ΜΕΣΟΝ της άρσης βαρών 50 τόνους τότε (επειδή δεν υπάρχει τέτοια ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ) το δικαίωμα αυτό είναι μεγάλη απάτη εκ μέρους του προτείνοντα.
Έτσι λοιπόν και με τους  ολιγαρχικούς που προτείνουν  τα δημοψηφίσματα σαν βασικό μέσον για το πέρασμα  της νομοθετικής εξουσίας στο λαό.
Σου λένε «έχεις το δικαίωμα οποιονδήποτε νόμο να τον ακυρώσεις»  Όμως τι πιο μεγάλη παγίδα-εξαπάτηση από αυτό;  Υπάρχει εδώ τέτοια πρακτική δυνατότητα;
Ο ετήσιος αριθμητικός όγκος των θεμάτων-προβλημάτων (παλαιών και νέων) είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ. Θέματα παγκοινωνικά (νέοι νόμοι και εκατοντάδες τροποποιήσεις νόμων), περιφερειακά, δημοτικά επαγγελματικά  ή άλλων συλλογικοτήτων  για όσους συμμετέχουν σε αυτές κοκ.
 Μέχρι εδώ όλοι συμφωνούμε. Έχει ο λαός  λοιπόν τη ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ να αποφασίζει  διά ΜΕΣΟΥ των δημοψηφισμάτων για όλα τα θέματα;
 Όχι γιατί από τη φύση  κάτι τέτοιο είναι πρακτικά αδύνατο.

Εδώ οι ολιχαρχικοί είναι αναγκασμένοι να βάλουν την πρώτη τους παγίδα στην κοινωνική συνείδηση .Σου λένε: «Δεν μπορεί να γίνονται δημοψηφίσματα για όλα αλλά όμως μπορεί να γίνεται για τα λίγα, τα πιο σημαντικά». 
Μπορεί  όμως να επιλέξει κανείς  - ΚΡΙΝΕΙ ποια είναι τα πιο ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ από τα 1000 περίπου θέματα όταν δεν έχει την πρακτική ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ  να τα γνωρίσει όλα καλά; (για να τα μελετήσει καλά θα θέλει τουλάχιστον 10 χρόνια και έτσι να αποφασίσει για το πιο είναι το σημαντικότερο.)
Να μην πάμε όμως μακριά αλλά ας κοιτάξουμε στην προσωπική μας ζωή. Πόσες φορές δεν αφήσαμε στην άκρη κάποιο πρόβλημα επειδή το θεωρήσαμε λιγότερο σημαντικό – επειδή δεν το γνωρίζαμε καλά - και μετά αποδείχθηκε ότι όχι μόνο ήταν σημαντικό αλλά ήταν και καθοριστικής σημασίας και σημαντικότερο σε σχέση με εκείνα που προηγουμένως είχαμε θεωρήσει πιο σημαντικά;

Μπορούμε να κρίνουμε τη σημαντικότητα των προβλημάτων χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα να γνωρίζουμε τα σημαντικότερα στοιχεία της  ουσία τους; Φυσικότατα όχι. Να η πρώτη απάτη που γίνεται με τη διακήρυξη του (τυπικού) δικαιώματος και της πραγματικής δυνατότητας του μέσου.

Συνεχίζοντας στο ίδιο σκεπτικό διαφαίνεται και η άλλη παγίδα που στήνεται στο επόμενο επιχείρημα και η οποία λέει :   «ο λαός αποφασίζει για ό,τι θεωρεί σημαντικό και τα άλλα στα οποία δεν θέλει να αποφασίσει, τα αφήνει να αποφασίζουν κάποιοι λίγοι  (βουλευτές) αντί αυτού».
 Μα ποιος και πως το  ξέρει ότι ο λαός δεν θέλει πραγματικά να αποφασίσει για άλλα θέματα αφού ( ο λαός) δεν έχει την πρακτική  δυνατότητα να γνωρίζει τη φύση όλων των προβλημάτων του;  Τι δούλεμα!!! Και πότε εκδήλωσε αυτή τη θέλησή του - ας πούμε με δημοψήφισμα-;

Και αν ένας λαός επιλέγει μόνο το 1% των θεμάτων για να αποφασίζει, το κάνει επειδή δεν θέλει να αποφασίζει ο ίδιος για το άλλο 99% ή επειδή δεν έχει την συνολική πρακτική δυνατότητα (και πριν από όλα τον ολιγαρχικό καταναγκασμό) και έτσι «θα  κάνει την ανάγκη φιλότιμο»; (Είναι ΑΚΡΙΒΩΣ σαν  το εξής παράδειγμα. Κάποιος δίνει σε έναν 100 ογκώδεις φακέλους και του λέει «κοίτα και κρίνε ποιο είναι το πιο σημαντικό θέμα και σε πέντε λεπτά  ξεκίνα να το φέρεις σε πέρας»)

Και ας υποθέσουμε ότι βρισκόταν μια ένεση που θα  έκανε «τούρμπο» το μυαλό μας και θα μπορούσαμε να ξεπετάξουμε όλο τον όγκο των θεμάτων. Γιατί όμως μετά να μην έχουμε  την πρακτική δυνατότητα να αποφασίζουμε και για τα λιγότερο σημαντικά;  Το πιο πιθανό είναι ότι το 99% από τα λιγότερο υποτιθέμενα σημαντικά, θα έκανε πολύ μεγαλύτερη τη σημαντικότητά τους αθροιστικά σε σχέση με το 1% των σημαντικών.
Γιατί λοιπόν; Αν πρακτικά γινόντουσαν δημοψηφίσματα για όλα τα θέματα τότε δεν θα έφθαναν, από άποψη κόστους, ούτε 10 προϋπολογισμοί μιας Χώρας. (Και αν ακόμα αυτό ήταν πρακτικά δυνατόν -10 προϋπολογισμοί- τότε η ολιγαρχία θα έθετε σε ενέργεια τα τελευταία σχέδια της του τύπου «γραφείο πληροφοριών», «γκλάντιο» ή «κόκκινη προβιά» και θα τα πραγματοποιούσε με σχετική ευκολία αφού στη δημοψηφισματική πρόταση δεν υπάρχει και η εκτελεστική εξουσία στα χέρια του  λαού).


Και αν για την καλή ενημέρωση σε ένα μόνο θέμα (επί εκατοντάδες ή και χιλιάδες όπως αναφέραμε) χρειάζεται  ένας  λόγος και  3-5 ας πούμε αντίλογοι τότε ο όγκος των πληροφοριών και της λογικής επεξεργασίας τους, για να μπορεί κανείς να κρίνει στη συνέχεια τι είναι και τι δεν είναι σημαντικό ή και σωστό,  γίνεται ΑΣΥΛΛΗΠΤΟΣ.
Και με τι κριτήρια να  αφήσει κανείς προκαταβολικά  κάποιους λίγους να φτιάχνουν  το 99% των νόμων όταν για αυτό το 99% όχι μόνο δεν έχει ακούσει αντίλογους αλλά ούτε  καν και τους λόγους; Πώς να τους αναθέσεις; Και αν μετά δεν σου αρέσει τίποτα από αυτό το 99% που αποφάσισαν οι λίγοι ( που δήθεν τους το είχε αναθέσει ) πάλι δεν έχεις ούτε τη δυνατότητα να διαθέτεις  τη γνώση όλων των αντίλογων και ούτε την πρακτική δυνατότητα  για να τα ακυρώσεις.  
Χωρίς αυτή λοιπόν την πρακτική δυνατότητα για γνώση όλων των ουσιαστικών στοιχείων  των θεμάτων,  όλα τα υπόλοιπα ολιγαρχικά επιχειρήματα αυτού του τύπου,  από λογικής άποψης, είναι ΕΝΤΕΛΩΣ της πλάκας.
Άλλους στόχους έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους!!!! Προωθούν μόνο τη δική τους προσωπική ολιγαρχική εξουσία προβάλλοντας το δόλωμα της "άμεσης δημοκρατίας".



Παρουσιάζουμε μόνο αυτή τη διάσταση ( πολυθεματικότητα και πολυπλοκότητα) και όχι τόσες άλλες όπως πχ είναι:

 α. Η αλλοίωση από την εξουσία της ολιγαρχίας της βούλησης των λαών που εκφράζονται με δημοψηφίσματα. Πχ Ελβετία για την ΕΕ όπου ναι μεν ο λαός ψήφισε όχι στην ΕΕ αλλά οι ολιγαρχικοί κυβερνώντες υπέγραψαν όλες τις συμφωνίες με την ΕΕ σαν η Ελβετία να ήταν πλήρες μέλος και έτσι τελικά έγινε ουσιαστικά πλήρες μέλος ενώ τυπικά φαίνεται ότι δεν είναι μέλος (έτσι η ολιγαρχική εξουσία φαίνεται ότι είναι εντάξει με το δημοψήφισμα). Επίσης έχουμε το παράδειγμα και με το δημοψήφισμα της τρισάθλιας ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και πρόσφατα στην Αγγλία.

β.  Όταν η εξουσία (ένοπλη εκτελεστική και γενικότερα εκτελεστική βρίσκεται στα χέρια λίγων) και  σε περίπτωση όπου με ένα  δημοψήφισμα  θίγονται  σημαντικά συμφέροντα της ολιγαρχίας, η  τελευταία έχει την εξουσία του αντίδοτου.  Δηλαδή  μπορεί πρακτικά να φτιάξει ένα άλλο νόμο με τον οποίο αποκαθιστά τις ζημιές της, ζημιώνοντας ταυτόχρονα το λαό. Πχ, ας  πούμε ότι  η ολιγαρχία έχει φτιάξει ένα νόμο όπου δια μέσου των διοδίων αποκομίζει ετήσια ένα σύνολο χρημάτων. Ας πούμε επίσης ότι γίνεται δημοψήφισμα και καταργείται αυτός ο νόμος. Τότε η ολιγαρχία έχει την εξουσία να φτιάξει έναν άλλο νόμο (πχ ΕΝΦΙΑ) δια μέσου του οποίου αποκαθιστά τη χασούρα της. Και αν πάλι μετά από ένα χρόνο γίνει και εδώ δημοψήφισμα και καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ τότε μπορούν να έχουν το ίδιο αποτέλεσμα με άλλο νόμο όπου πχ αυξάνοντας  το συντελεστή φορολογίας εισοδημάτων ή τους έμμεσους φόρους κοκ. Η ολιγαρχία έχει πάρα πολλές δυνατότητες κινήσεων ώστε να αφομοιώνει οποιαδήποτε μερική παρεμπόδιση των συμφερόντων της.
Έτσι ο λαός θα τρέχει διαρκώς πίσω από την κάθε κίνηση της ολιγαρχίας αλλά θα βρίσκεται ουσιαστικά στο ίδιο σημείο.

γ.  Να πούμε και για  τη μη δυνατότητα των  μικρών επαγγελματικών κατηγοριών να συλλέξουν υπογραφές και να κάνουν δημοψήφισμα όταν θίγεται ο κλάδος τους. Πχ 4.000 καθαρίστριες του «δημοσίου».

δ. Να μην προσθέσουμε και το γεγονός ότι πολλές φορές  τα άτομα των επιτροπών που συλλέγουν υπογραφές μπορεί να έλθουν σε συνεννόηση με την πολιτικοοικονομική εξουσία και να αποσύρουν έναντι αμοιβής την πρότασή τους κλπ.

ε.Να μην πούμε για το γεγονός ότι οι λαοί αποκλείονται από όλες τις πιθανές προτάσεις και είναι αναγκασμένες να απαντούν σε ένα ερώτημα με ΟΧΙ ή Ναι. Να μην προσθέσουμε ότι το ερώτημα μπορεί πολλές φορές να είναι ασαφές και παραπλανητικό κοκ.

Μένουμε  μόνο στην πρακτική δυνατότητα του λαού  για να γνωρίσει όλα τα προβλήματα που τον αφορούν έστω και σε ένα ικανοποιητικό βαθμό για να μπορεί να τα κρίνει.

(Αν ΤΕΛΙΚΑ όλη η ένοπλη εκτελεστική (και διοικητική), η πλήρης νομοθετική (με τα ΚΝΣ - Κληρωτά, Νομοθετικά Σώματα) και η δικαστική εξουσία  δεν βρίσκεται στα χέρια του λαού τότε δεν υπάρχει εξουσία του λαού (δημοκρατία) και τα όποια δικαιώματα για δημοψηφίσματα κλπ είναι μια ολιγαρχική παγίδα για να βάλουν στο σύστημά τους  οι ολιγαρχικοί τη μάσκα της δημοκρατίας και να εγκλωβίσουν το λαό σε αδιέξοδα. Δυστυχώς κάποιοι καλοπροαίρετοι αγωνιστές έχουν πέσει στην παγίδα τους και ουσιαστικά όταν αγωνίζονται για τη θεσμοθέτηση των δημοψηφισμάτων δεν αγωνίζονται για τη δημοκρατία αλλά για να μπει η μάσκα της δημοκρατίας στο ολιγαρχικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού. H "κατάκτηση" των δημοψηφισμάτων δεν είναι ένα βηματάκι προς τα εμπρός για το λαό. Αντίθετα θα είναι πολλά βήματα πίσω αφού θα κερδίζει πάρα πολύ χρόνο για την επιβίωσή του το ολιγαρχικό σύστημα και επί πλέον όταν οι λαοί θα διαπιστώνουν ότι πάλι δεν θα έχουν την εξουσία θα καταφερθούν ενάντια στην έννοια και την πράξη της δημοκρατίας λόγω απογοήτευσης.  Θα είναι τόσα "βήματα εμπρός" όσα βήματα είναι Ο ΣΥΡΙΖΑ όπως πιστεύουν πολλοί καλοπροαίρετοι αγωνιστές ενώ τα βήματα δυστυχώς θα είναι προς τα πίσω.)



Σημείωση 1:
Η  ΠΟΛΥΘΕΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑ των κοινωνιών μεγαλώνει με την πάροδο του χρόνου και σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με την πρόοδο της επιστήμης. Σε παλαιότερες εποχές οι ανάγκες για νομοθετική ρύθμιση των  κοινών αντικειμένων αναφοράς των κατοίκων  μιας Χώρας  ήταν μικρή και επομένως αρκούσαν λίγοι νόμοι οι οποίοι θα μπορούσαν να επικυρωθούν από μια εκκλησία του Δήμου ή από συνελεύσεις κατοίκων. Σήμερα όμως με την ιλιγγιώδη ανάπτυξη της επιστήμης  γεννιέται η ανάγκη για νομική ρύθμιση σχεδόν του κάθε επιτεύγματος και η προσαρμογή παλαιότερων ρυθμίσεων στις απαιτήσεις της εξέλιξης. Πχ η επιστήμη μπορεί να κάνει αμβλώσεις; Τότε χρειάζεται νομοθετική ρύθμιση. Η επιστήμη μπορεί να κάνει κλωνοποίηση; Πάλι χρειάζεται το ίδιο κοκ.
Όμως όπως για κάθε κλειδαριά όσο ασφαλείας  και να είναι υπάρχει πάντα και η δυνατότητα παραβίασής της έτσι και στην   πολυθεματικότητα και πολυπλοκότητα των σύγχρονων  και των μελλοντικών κοινωνιών μπορεί να  υπάρχει η κατάλληλη λαϊκή απάντηση.
 Πάντα θα υπάρχει η κατάλληλη πρακτική δυνατότητα, το κατάλληλο μέσον για να μπορεί η νομοθετική εξουσία να είναι κατά τρόπο αποτελεσματικό στα χέρια του λαού. Όσο  πολύπλοκος  και  δυνατός και αν είναι ένας μηχανισμός πάντα ο λαός θα έχει την κατάλληλη δυνατότητα να τον απενεργοποιήσει. Πχ η μοτοσυκλέτα έχει ένα πολύπλοκο μηχανισμό. Όμως αρκεί να βάλουμε ένα μικρό χαρτάκι στο μπουζί της και την απενεργοποιήσαμε.
Οι κοινωνικοί αγωνιστές θα πρέπει να έχουν πάντα παρούσα στο μυαλό τους την πολυθεματικότητα και την πολυπλοκότητα και ταυτόχρονα να ψάχνουν απλά μέσα για την απενεργοποίησή της. Σε κάθε ξεχωριστή ιστορική στιγμή θα πρέπει να έχουν σταθερές  ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ και τα ΜΕΣΑ που θα αποδίδουν την εξουσία στο λαό αλλά  να τα ΑΛΛΑΖΟΥΝ  κάθε φορά που το απαιτεί η εξέλιξη, χωρίς όμως να αφήνουν να πέσει ούτε μια σταγόνα νερού στο κρασί του στρατηγικού σκοπού τους που είναι «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ». 
Έτσι (που αν λάβουμε πχ  υπόψη μας ότι τα θέματα των τροποποιήσεων νόμων κλπ τα οποία από μόνα τους είναι εκατοντάδες κάθε χρόνο)  μπορούμε να υποθέσουμε ότι τα λιγότερα θέματα που θα υπάρχουν σήμερα σε μια Χώρα  θα είναι 500. (γιατί σίγουρα  είναι αρκετά πάρα πάνω.)
 Λοιπόν, αν ο λαός έχει τη δυνατότητα να καθορίζει τη ζωή του μόνο για πέντε (5) από 500 θέματα ήτοι για το 1% και για τα άλλα 99% να του καθορίζουν άλλοι τη ζωή του είναι δημοκρατία ή ολιγαρχία; (Είπαμε ότι αν έκανε και περισσότερα δημοψηφίσματα δεν θα του έφταναν  ολόκληροι κρατικοί προϋπολογισμοί γιατί τα δημοψηφίσματα κοστίζουν πολύ και το πιο σημαντικό είναι το ανέφικτο υλοποίησής τους από άποψη χρόνου και ενημέρωσης σε βάθος.)

Επομένως ο θεσμός των δημοψηφισμάτων είναι άκρως ολιγαρχικός γιατί στο ΣΥΝΟΛΟ τους  - πολιτικό θεσμικό πλαίσιο- (τα δημοψηφίσματα)  στην καλύτερη για το λαό περίπτωση δίνουν κατά 99% αριθμητικά  τη ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ στους λίγους να αποφασίζουν για τη ζωή των πολλών.  Ταυτόχρονα τους δίνουν και τη δυνατότητα επιβολής άλλων αντιλαϊκών μέτρων σε άλλους τομείς έτσι ώστε να μπορούν να καλύπτουν την όποια πιθανή ζημιά τους από ένα συγκεκριμένο δημοψήφισμα.  

Το μέσον του δημοψηφίσματος μπορεί να ήταν επαρκές (αν χρησιμοποιούταν)  σε  πολύ παλαιότερες εποχές μικρής κοινωνικής  πολυθεματικότητας και πολυπλοκότητας. Σήμερα δεν κάνει με τίποτα για να αποδώσει όλη τη νομοθετική στο λαό.
 Θα μπορούσε όμως να χρησιμοποιηθεί από το λαό σε εξαιρετικές περιπτώσεις σαν υποβοηθητικό μέσον κάποιου άλλου κεντρικού μέσου ΑΝΑΔΕΙΞΗΣ της πραγματικής ΘΕΛΗΣΗΣ  του λαού.

Και το σημαντικό ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το εξής:
Γιατί μερικοί προωθούν με πείσμα την πολιτική της θεσμοθέτησης των δημοψηφισμάτων;
Το να θέλουν ο λαός να αποφασίζει (και χωρίς να έχει καμιά δύναμη για να επιβάλλει τη θέλησή του) μόνο για το 1% των θεμάτων περίπου και όχι για το 100% των θεμάτων που τον αφορούν, είναι σαν σε κάποιον να του προτείνουν για την ίδια ακριβώς εργασία 1 ευρώ και 100 ευρώ και αυτός να διαλέγει το μεροκάματο του ενός ευρώ. Κανείς όμως λογικός δεν θα επιλέξει ποτέ το 1 ευρώ εκτός και αν στα κρυφά και υπόγεια, προσδοκά να κερδίσει πάνω από τα 100. Εδώ είναι προφανές ότι υπάρχει "τεράστιος λάκκος στη φάβα" για τον οποίο θα μιλήσουμε την κατάλληλη στιγμή.Γιατί αρνούνται να διεκδικήσουν για το λαό την κατάκτηση της εξουσίας του δηλαδή να έχει την ένοπλη εκτελεστική για να μπορεί να επιβάλλει τη θέληση του; Γιατί αρνούνται να αποφασίζει ο λαός για ΟΛΑ τα θέματα που τον αφορούν όταν αυτό σήμερα είναι πρακτικά απόλυτα εφικτό; (Δες κείμενο: "ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ".)


Ένα μέσον από μόνο του δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Εξαρτάται για πιο ΤΕΛΙΚΟ ΣΚΟΠΟ χρησιμοποιείται. Πχ με  το μαχαίρι ένας μπορεί να κόψει το ψωμί και άλλος να κάνει φόνο.
Παρένθεση:
Γενικές συνελεύσεις:
Το ίδιο προβληματική από άποψη δυνατότητας είναι και η πρόταση, κάποιων πραγματικών αγωνιστών,  για ανάληψη  όλης της νομοθετικής εξουσίας από το λαό διά μέσου των γενικών τοπικών συνελεύσεων ( και κατά άλλους από τα "εργατικά συμβούλια).  Δηλαδή αν αποδοθεί  στις μικρές τοπικές γενικές συνελεύσεις αρμοδιότητες νομοθετικής, πάλι ο όγκος των πληροφοριών παραμένει τεράστιος και επομένως η δυνατότητα για επαρκή ενημέρωση του λαού – και άρα αποτελεσματική ρύθμιση των κοινών -  για όλα τα θέματα που τον αφορούν καθίσταται ΑΔΥΝΑΤΗ.Το είδαμε με το πραγματικά  ελπιδοφόρο κίνημα των πλατειών.  Με την πάροδο των ημερών και παρ ότι οι συνελεύσεις δεν μπορούσαν αντικειμενικά να πιάσουν το σύνολο των κοινωνικών προβλημάτων  όταν άρχισαν να βάζουν στο τραπέζι σχετικά αρκετά προβλήματα έστω και με επιφανειακή παρουσίαση άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.  Εδώ ήρθε η μεγάλη κόπωση για τους περισσότερους συμμετέχοντες οι οποίοι άρχισαν σιγά – σιγά να εγκαταλείπουν το πείραμα της αυτοθέσμισης  γιατί απαιτούσε πιο πάνω από συνεχές 24ωρες παρουσίες για την κάλυψη κάποιων προβλημάτων.

Σημείωση: Εδώ οι περισσότεροι έχουμε συμμετάσχει σε μια ΜΟΝΟΘΕΜΑΤΙΚΗ συλλογικότητα. Πάμε να συζητήσουμε 5 θέματα της μονοθεματικής αυτής συλλογικότητας και καταλήγουμε τις πρωινές ώρες να μην έχουμε ολοκληρώσει ούτε καν το πρώτο θέμα. Επομένως πως είναι δυνατόν να αποδοθεί όλη η νομοθετική εξουσία στις τοπικές συνελεύσεις που ο όγκος των θεμάτων (από δημοτικά θέματα μέχρι την εξωτερική πολιτική κλπ), της πολυπλοκότητας και του διαφορετικού των απόψεων θα είναι μερικές δεκάδες χιλιάδες φορές μεγαλύτερος;
Πρακτικά είναι αδύνατον να κατέχει ο λαός τη νομοθετική εξουσία δια μέσου των τοπικών συνελεύσεων σήμερα.

Από την άλλη αυτός ο θεσμός, ο προερχόμενος από το παρελθόν δεν είναι για πέταμα. Και αυτός ο θεσμός ή μέρος αυτού θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί συμπληρωματικά, επικουρικά ενός άλλου κεντρικού μέσου ανάδειξης της πραγματικής θέλησης του λαού. ( Πχ  συμπληρωματικό των κληρωτών νομοθετικών σωμάτων)

Όμως δυστυχώς σήμερα κάποιοι "αμεσοδημοκράτες" προβάλουν αυτό το θεσμό σαν μέσον για την κατοχή της νομοθετικής εξουσίας από το λαό.

α. Κάποιοι ίσως να μη καταλαβαίνουν το μέγεθος του θέματος.
β. Κάποιοι άλλοι να χρειάζονται ψυχολογική βοήθεια γιατί το προβάλλουν επειδή τους το επιτάσσει η φετιχιστική ψυχοσύνθεσή τους. (βάζουν την υλοποίηση του μέσου πάνω από την υλοποίηση του σκοπού)
γ. Και κάποιοι άλλοι που ενώ γνωρίζουν ότι η πρόταση αυτή είναι παιδαριώδης από λογικής  άποψης, την προωθούν εσκεμμένα για να συκοφαντήσουν σήμερα -και κυρίως αύριο- τη δυνατότητα της αυτονομίας και της αυτοθέσμισης ενός λαού. Αν αυτή (αυτονομία) φανεί στην κοινωνική συνείδηση σαν πρόταση αδύνατη είτε με μόνο νοητικούς συλλογισμούς είτε με τη βοήθεια της εμπειρίας τότε η κοινωνία θα αγανακτήσει και θα θέλει επιστροφή στην ολιγαρχία η οποία θα έχει λιγότερο χρονοβόρες και κουραστικές διαδιακασίες και συντομότερες λήψεις αποφάσεων.
Αυτοί είναι οι πονηροί  κρυφο ολιγαρχικοί που πετάνε και αυτοί το δόλωμα της αυτονομίας, της δημοκρατίας. Στο βάθος είναι παθιασμένοι για κατάκτηση κάποιας προσωπικής εξουσίας.





  Δημοσκοπήσεις:
Επίσης  αδύνατη είναι η  επαρκής ενημέρωση του λαού για όλα τα θέματα  και στην περίπτωση των προτεινόμενων δημοσκοπήσεων σαν μέσον για το πέρασμα της νομοθετικής εξουσίας στο λαό.
Και αυτό το μέσον δεν μπορεί να είναι άχρηστο για το πέρασμα της νομοθετικής εξουσίας στο λαό. (Προτείνεται πχ Τα κληρωτά νομοθετικά σώματα να βγαίνουν με προδιαγραφές επιστημονικής δημοσκόπησης για να είναι στο μέγιστο βαθμό αντιπροσωπευτικά της  σύνθεσης και  θέλησης του  λαού)
Ηλεκτρονική ψηφοφορία:
Το ίδιο θα συμβεί και αν χρησιμοποιήσουμε το μέσον  το οποίο υπάρχει και που θα έρχεται όλο και περισσότερο από το μέλλον. Την  ηλεκτρονική δηλαδή ψηφοφορία σαν μέσον ανάδειξης και διαπίστωσης της άποψης της πλειοψηφίας του λαού. Με τα σημερινά  όμως δεδομένα και εδώ θα λείπει η δυνατότητα για επαρκή ενημέρωση των πολιτών για το κάθε θέμα από τον συνολικά τεράστιο αριθμό θεμάτων.
Και αυτό το μέσον θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σίγουρα στο μέλλον όπως πχ για περιπτώσεις ανάγκης λήψης πολύ γρήγορων αποφάσεων κλπ.


Σημείωση 2:Αγωνιζόμαστε  για μια άλλη μορφή οργάνωσης της κοινωνίας. Αγωνιζόμαστε για μια άλλη συγκεκριμένη οργάνωση της κοινωνίας όχι επειδή επιθυμούμε την πραγματοποίηση κάποιας αφηρημένης  ιδέας αλλά γιατί πιστεύουμε βαθειά ότι με την άλλη μορφή κοινωνίας που προτείνουμε, οι άνθρωποι θα μπορούν κατά τρόπο πολύ πιο αποτελεσματικό – σε σχέση με το σημερινό ολιγαρχικό - να ικανοποιούν τις υλικές και ψυχικές τους ανάγκες.
 Το στοιχείο λοιπόν της συγκριτικά πολύ μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας στην ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών είναι ο πιο βαθύς σκοπός μας.
Την βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η άποψη της μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας  μιας λειτουργούσας κοινωνίας  με τη νομοθετική και την εκτελεστική στο λαό την εκφράζουμε μέσα στο κείμενο « ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΕΧΟΥΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΜΗΔΑΜΙΝΗ  ΓΝΩΣΗ ΣΕ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ».Όμως αυτή είναι μόνο η απαραίτητη βάση.  Χρειάζονται και τα πρακτικά αποτελεσματικότερα μέσα με το οποία  ΘΑ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ  ΘΕΛΗΣΗ  του λαού και κατόπιν να εφαρμόζεται (εκτελεστική).
Μέσα έκφρασης  και διαπίστωσης της άποψης ή της  θέλησης του λαού μπορεί να είναι διάφορα. ΠΧ τα δημοψηφίσματα, οι  γενικές συνελεύσεις, οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες κλπ.
Όμως μπορούν αυτά τα μέσα να εκφράσουν και την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ θέληση του λαού; Εδώ λοιπόν τίθεται θέμα ορισμού της πραγματικής θέλησης.
Για να γίνει κατανοητότερο το τι εννοούμε πραγματική θέληση θα αναφέρουμε πρώτα ένα παράδειγμα για τη διαμόρφωση μιας γνώμης-κρίσης.Ένας εξηγεί σε κάποιον άλλο ένα ατύχημα. « Λοιπόν ο οδηγός του αυτοκινήτου ενώ πήγαινε με κανονική ταχύτητα στην ευθεία, στρίβει ξαφνικά το τιμόνι και πέφτει πάνω σε ένα περίπτερο.» Αυτός που ακούει τη διήγηση σε τούτο το σημείο διαμορφώνει την άποψη ότι φταίχτης είναι ο οδηγός. Ο Αφηγητής εδώ του είχε αποκρύψει ότι ο οδηγός είδε ξαφνικά ένα μεγάλο λάκκο στο δρόμο τον οποίο είχε αφήσει ακάλυπτο το συνεργείο του Δήμου και στην προσπάθειά του να τον αποφύγει έπεσε στο περίπτερο. Με το στοιχείο που απέκρυψε ο αφηγητής,  η πραγματική κρίση είναι εντελώς διαφορετική. Φταίχτης είναι το συνεργείο.
Έτσι λοιπόν  ένα ουσιαστικό στοιχείο και να λείπει μπορεί να αλλοιώσει πλήρως την κρίση και άρα την πραγματική κρίση.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ θέληση λοιπόν μπορεί να υπάρξει μόνο όταν είναι αποτέλεσμα κρίσης κατά την οποία το υποκείμενο έχει στη διάθεσή του ΟΛΑ τα δυνατά καθοριστικά στοιχεία του προβλήματος  ( επαρκής ενημέρωση) μαζί με  τους αντίλογους.

(Η σωστότερη κρίση συνδυάζεται άμεσα και με την μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα)

Όσο περισσότερα καθοριστικά στοιχεία λείπουν από μια κρίση τότε η κρίση θα είναι επιφανειακή, υπερφίαλη, επιπόλαια, λαθεμένη.

Και εμείς φυσικά δεν θέλουμε ο λαός να κάνει επιπόλαιες, επιφανειακές κρίσεις.Το πρόβλημα λοιπόν της επιλογής του καταλληλότερου  μέσου δεν έχει να κάνει μόνο με την ανάδειξη της όποιας άποψης της πλειοψηφίας αλλά ταυτόχρονα και να διαμορφώνει τους όρους για το σχηματισμό της πραγματικής θέλησης της πλειοψηφίας.Τα μέχρι τώρα προτεινόμενα μέσα για την αυτονομία της κοινωνίας (δημοψηφίσματα, ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, γενικές συνελεύσεις)  έχουν κοινό ένα τεράστιο μειονέκτημα. Η σημερινή πολυθεματικότητα εμποδίζει αντικειμενικά καθοριστικά και απαγορευτικά την σε βάθος ενημέρωση του λαού για το κάθε θέμα και επομένως την διαμόρφωση της πραγματικής θέλησης του  (και κατ επέκταση την αποτελεσματικότητα).                                                             
                                                              Η  ΛΥΣΗ
Η κάθε εποχή έχει την δική της πολυθεματικότητα και πολυπλοκότητα. Σε κάθε εποχή όμως υπάρχει και η επιστημονική απάντηση σε αυτό το πρόβλημα. Έτσι στη σημερινή εποχή μας νομίζουμε ότι προς το παρόν υπάρχει η ΠΡΑΚΤΙΚΗ λύση.

1)  Το πιο πάνω πρόβλημα, με τον όγκο των θεμάτων, πιστεύουμε ότι λύνεται ΠΛΗΡΩΣ με την πρόταση μας για τα κληρωτά νομοθετικά σώματα.  Το κάθε νομοθετικό σώμα μπορεί να λάβει βαθιά και πολύπλευρη γνώση του προβλήματος που θα εξετάζει ΣΑΝ αυτή τη γνώση να την λάμβανε όλος ο λαός. (Κείμενο, ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ-ΕΠΙΛΕΓΕΙ-ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ)
Με μια δεύτερη ματιά στο πιο πάνω κείμενο θα διαφανεί ότι υπάρχει το κέρδος του ελεύθερου χρόνου για τον κάθε πολίτη. Αν υποθέσουμε ότι το κληρωτό νομοθετικό σώμα θα αποτελείται από 1200 πολίτες και τα ετήσια θέματα (κεντρικά, περιφερειακά, δημοτικά κλπ) είναι 500 τότε θα χρειάζεται να κληρώνονται ετησίως 600.000 άτομα. Έτσι αν οι πολίτες μιας χώρας είναι 8.000.000 τότε οι πιθανότητες να κληρωθεί κάποιος για να επιτελέσει αυτό το συγκεκριμένο λειτούργημα της επιλογής,  θα είναι μία φορά κάθε 12-13 χρόνια.
Έτσι ο κάθε πολίτης θα έχει πολύ ελεύθερο χρόνο για να τον διαθέσει κατά βούληση. Θα έχει χρόνο για την προσωπική του ζωή ή για να μπορεί να συμμετάσχει σε εκτελεστικές ή σε ελεγκτικές κοινωνικές αρμοδιότητες – δραστηριότητες, σε καταθέσεις προτάσεων προς τις συλλογικότητές του  κλπ.

2) Το κληρωτό νομοθετικό σώμα έχοντας όλη τη νομοθετική στα χέρια του θα μπορεί να αποφασίζει  αν αισθάνεται ικανό να ψηφίσει  για το συγκεκριμένο θέμα ή δεν θέλει να αποφασίζει και  έτσι να το αναθέτει σε κάποιους ειδικούς .
 Θα έχει δηλαδή και το θεσμικό δικαίωμα και την πρακτική δυνατότητα  ακόμα και να αρνηθεί να αποφασίζει. Και  όχι ενώ δεν μπορεί να αποφασίζει αντικειμενικά  όπως με τα δημοψηφίσματα,  οι ολιγαρχικοί να τον δουλεύουν λέγοντας ότι δεν θέλει να αποφασίζει για το 99% των προβλημάτων και γι αυτό τα αναθέτει σε  άλλους.

(Τα πιο πάνω είναι λίγα από τα πλεονεκτήματα των Κληρωτών Νομοθετικών Σωμάτων και θα φανούν ελλιπή στον αναγνώστη αν  δεν ΜΕΛΕΤΗΣΗ με σχετική προσοχή το κείμενο «πως ο λαός μπορεί να ψηφίζει τον κάθε νόμο»)
Γ) Τα δημοψηφίσματα λοιπόν στο συνολικό ολιγαρχικό πολιτικό πλαίσιο είναι, ντε φάκτο ή και από πρόθεση,  ένας άκρως ολιγαρχικός μηχανισμός προπαγανδιστικής παραπλάνησης του λαού τον οποίο βαπτίζουν δημοκρατικό. Οι κακοπροαίρετοι, δηλαδή οι ολιγαρχικοί που τα προωθούν σε διεθνές επίπεδο σαν απάντηση στην κρίση του ολιγαρχικού κοινοβουλευτικού μοντέλου,  σιγά -σιγά θα ξεσκεπαστούν. Αργά ή γρήγορα θα ανοίξουν τα χαρτιά τους. Θα προσπαθήσουν να δημιουργήσουν αρχικά τις προϋποθέσεις για να κάνουν στη συνέχεια ένα ολιγαρχικό κόμμα,  προβάλλοντας για κεντρικό προγραμματικό στόχο κάποιες συνταγματικές μεταρρυθμίσεις. Θέλουν να παίξουν πολιτικό ολιγαρχικό ρόλο. Να γίνουν αύριο χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Να γίνουν βουλευτάδες κοκ ενώ  ο πιο σημαντικός στόχος τους είναι να ανακόψουν την ριζοσπαστικοποίηση του λαού προσφέροντας φρούδες ελπίδες σε ένα πολύ καλοπροαίρετο μέρος του πληθυσμού.
Τώρα ξεκινούν κάποιοι «λαγοί» με προτάσεις για αναθεώρηση του συντάγματος αλλά όλες οι προτεινόμενες αναθεωρήσεις έχουν σαν κοινό παρονομαστή τη ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ του ολιγαρχικού συστήματος λήψης και εφαρμογής των αποφάσεων μέσα στην κοινωνία. (πχ κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, απλή αναλογική, αυξημένες εξουσίες στον πρόεδρο της ολιγαρχικής κοινοβουλευτικής δικτατορίας, θεσμός των ολιγαρχικών δημοψηφισμάτων σαν το πιο ελκυστικό δόλωμα στο αγκίστρι κλπ). Κατόπιν θα έρχεται  το σημερινό ολιγαρχικό σύστημα με κάποιο δεξιό ( πχ ΝΔ) ή «αριστερό» ολιγαρχικό κόμμα (πχ ΣΥΡΙΖΑ ή ΔΗΜΑΡ) και θα υλοποιεί κάποια από αυτά ή και όλα χωρίς όμως να αλλοιώνεται η ουσία του ολιγαρχισμού. Τώρα με την τεράστια κρίση του κοινοβουλευτικού ολιγαρχισμού έχουν ανάγκη από ένα λίφτιγκ του συστήματος το οποίο να δράσει σαν παγίδα στην κοινωνική συνείδηση. Και όταν κάποιο ολιγαρχικό κόμμα θα προχωρεί προς αυτές τις συνταγματικές αλλαγές θα φέρει σε δύσκολη θέση, από άποψη επιχειρημάτων,  εκείνους τους καλοπροαίρετους αγωνιστές  της δημοκρατίας που από λάθος τους υιοθέτησαν αυτές τις ολιγαρχικές προτάσεις.
(Είναι απλά θέμα χρόνου η επαλήθευση των πιο πάνω)

Οι προτεινόμενες  σήμερα συνταγματικές αλλαγές από πρωτοβουλίες (λαγοί) ή αύριο από ολιγαρχικά κόμματα, ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ ΠΛΑΙΣΙΑ,  είναι εξ ορισμού κάτι το αρνητικό γιατί πάει να σταθεροποιήσει σε νέες βάσεις το ολιγαρχικό σύστημα και να του δώσει πνοή και παράταση ζωής στην κοινωνική συνείδηση και πρακτική.
Αν κάποιο στοιχείο από αυτές τις αλλαγές ήταν μέσα σε ένα συνολικό δημοκρατικό πλαίσιο ( νομοθετική και ΈΝΟΠΛΗ εκτελεστική στο λαό) τότε αυτό το στοιχείο θα ήταν θετικό. (πχ δημοψηφίσματα)  Όμως το ίδιο στοιχείο αν βρίσκεται μέσα σε ένα ολιγαρχικό πλαίσιο τότε είναι αρνητικό.  Πχ το Η2Ο (νερό) με αυτά τα δύο στοιχεία του είναι πολύτιμο και άκρως απαραίτητο για τον ανθρώπινο οργανισμό. Όμως αν αυτά τα δύο στοιχεία βρίσκονται σε άλλο «πλαίσιο» όπως πχ στο H2So4 (βιτριόλι) τότε γίνονται δηλητηριώδη για τον ανθρώπινο οργανισμό.
Έτσι και με την προώθηση σήμερα κάποιων συνταγματικών αλλαγών όπως πχ καθιέρωση δημοψηφισμάτων. Αυτές οι αλλαγές μέσα στο ολιγαρχικό σύστημα όχι μόνο δεν θα είναι θετικές για το λαό αλλά πολύ αρνητικές αν λειτουργούν υπέρ του τελικού ολιγαρχικού σκοπού. Δεν θα πρόκειται με τίποτα περί λαϊκών κατακτήσεων  αλλά περί ήττας γιατί  θα δίνουν παράταση ζωής στο σαπισμένο κοινοβουλευτικό ολιγαρχικό σύστημα. Και το σύστημα με τέτοιου είδους κινήσεις, δίνει διαρκώς στον εαυτό του μακροχρόνιες παρατάσεις ζωής. Αν αυτές οι διαρκείς παρατάσεις συνεχιστούν και δεν κοπούν από το λαό τότε η ολιγαρχική εξουσία θα διαιωνίζεται μέχρι τη 10^η παρουσία.

ΥΓ. 1.Οι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΊ αγωνιστές για την αυτοθέσμιση της κοινωνίας έχουν αποκτήσει ήδη μια πολύ καλή εμπειρία τα τελευταία χρόνια.


2. Αν  ΟΜΩΣ  οι όποιες προτάσεις για δήθεν αυτοθέσμιση των λαών, θεωρούν και προβάλουν ότι μπορούν να πραγματοποιηθούν μέσα από το έδαφος της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας, ή μέσα από το έδαφος  ενός άλλου ολιγαρχικού συστήματος είναι ΕΝΤΕΛΩΣ εκτός πραγματικότητας.
Αν ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΟΛΑ οι λαοί δεν κατακτήσουν την ένοπλη εκτελεστική για να μπορέσουν στη συνέχεια να ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ όλους τους θεσμούς της δημοκρατίας, τότε όλα θα είναι ωραία παραμύθια με καλούς ολιγαρχικούς δράκους ή  ουτοπικά σχέδια επί χάρτου που δεν πρόκειται ποτέ να επιφέρουν το παραμικρό θετικό αποτέλεσμα για τους λαούς.

Γι αυτό πρέπει να προετοιμάζουμε την κοινωνική συνείδηση στο να σχεδιάσει και να αφαιρέσει την  ένοπλη εκτελεστική εξουσία από την ολιγαρχία και να φτιάξει τη δική της ένοπλη εκτελεστική.
Αυτό είναι τα θεμέλια του κτιρίου της δημοκρατίας. Χωρίς αυτά δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ.
Ας αφήσουν μερικοί άκρως εξουσιομανείς την πώληση του εμπορεύματος της "άμεσης" δημοκρατίας για να μπορέσουν τελικά, οι ίδιοι προσωπικά, να κατακτήσουν κάποια θεσούλα εξουσίας μέσα στο ολιγαρχικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού ή όπου αλλού.
Ας αφήσουν την παραπλάνηση του λαού, το πούλημα σε αυτόν ψεύτικων ελπίδων και την προσπάθειά  να διαπαιδαγωγήσουν το λαό στον καναπεδιτισμό δια μέσου της συμμετοχής κάποιων "αμεσοδημοκρατικών" κομμάτων στις ολιγαρχικές κοινοβουλευτικές εκλογές.

Ο λωποδιτισμός αυτή τι φορά θα έχει κοντά ποδάρια.

3 .Ένας ήθελε να πιάσει ένα χελιδόνι. Κάποιος τον συμβουλεύει μια "πρωτοποριακή" μέθοδο. Του λέει: «Όταν θα δεις ένα χελιδόνι να περνά τότε θα πάρεις μια πέτρα και θα την χτυπήσεις με όση δύναμη μπορείς στο γόνατό σου. Με την κραυγή που θα βγάλεις το χελιδόνι θα σε λυπηθεί και θα έρθει κοντά σου. Έτσι μόνο θα το πιάσεις».

Το ίδιο και με την κατάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας. Όσες πιθανότητες είχε εκείνος που πίστεψε ότι χτυπώντας με δύναμη μια πέτρα στο γόνατό του  θα έπιανε το χελιδόνι έτσι άλλες τόσες ακριβώς πιθανότητες έχει να κατακτηθεί η λαϊκή κυριαρχία, η εξουσία από το λαό με συνταγματικές αναθεωρήσεις και δημοψηφίσματα.
Δηλαδή χωρίς ο λαός να κατακτήσει πρωτίστως την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία.

«Συνταγματικές αναθεωρήσεις και δημοψηφίσματα». Δηλαδή «από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα»  ή "τρεις λαλούν και δυό χορεύουν".

Ο  ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΣ – ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.

Ρεφορμισμός είναι μια κινηματική αντίληψη, η οποία προβάλει ως σωστό τρόπο για να φθάσει ο άνθρωπος σε μια καλύτερη κοινωνία, τις διαρκείς μικρές ή μεγάλες μεταρρυθμίσεις εντός του κάθε υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος. 
Βασικά αρνείται το πρόταγμα του αντίπαλου δέους, αρνείται την ριζική, την επαναστατική αλλαγή του συστήματος.Ο μεταρρυθμισμός ΘΕΛΕΙ να αγνοεί δεκάδες δεδομένα και κοινωνιολογικούς νόμους.
Για παράδειγμα:
1. ΘΕΛΕΙ να αγνοεί ότι ακόμα και με χιλιάδες χρόνια μεταρρυθμίσεων η ολιγαρχία εξακολουθεί να είναι στην εξουσία, ότι «ζει και βασιλεύει» ακόμα.
2.ΘΕΛΕΙ να αγνοεί ότι παρά τους μεταρρυθμιστικούς αγώνες αιώνων, η ολιγαρχία δύναται, δια μέσου της κατοχής της ένοπλης εκτελεστικής, να παίρνει πίσω, ανά πάσα στιγμή όταν θεωρεί αναγκαίο γι αυτήν, όλες τις προηγούμενες υποχωρήσεις της προς τους λαούς.
3. ΘΕΛΕΙ να αγνοεί  επίσης ότι μια μικρή υποχώρησή της (απώλεια συμφερόντων της) σε έναν τομέα μπορεί να την καλύπτει, σχεδόν αυτόματα, με κέρδη από άλλους τομείς. (Πχ  μια πιθανή υποχώρηση και κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, να την αναπληρώσει με αυξήσεις φόρων σε άλλους τομείς)
4. ΘΕΛΕΙ  ΝΑ ΑΓΝΟΕΙ ΟΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΜΙΚΡΕΣ ΛΑΪΚΕΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΕΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΜΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ, ΕΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ  ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΝΑ ΑΠΕΙΛΕΙ ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΑΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ. (Για το τι είναι αντίπαλο δέος υπάρχει το κείμενο: «ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ»)

 Αυτό το επαναστατικό πρόταγμα (αντίπαλο δέος) το οποίο είναι καθοριστικό για την ύπαρξη ή όχι κάποιων λαϊκών κατακτήσεων στο σήμερα, οι ρεφορμιστές το καταπολεμούν με λύσσα. Έτσι αποκόπτουν την πρακτική δυνατότητα για κάποιες  λαϊκές κατακτήσεις  στο σήμερα για τις οποίες ΔΗΘΕΝ κόπτονται.

Ο ρεφορμισμός-μεταρρυθμισμός  επιδιώκει  να μπαίνει μέσα στο ολιγαρχικό σύστημα, μέσα στους ολιγαρχικούς θεσμούς , ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ (όπως λέει) ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΣΑ.
Στην πραγματικότητα όμως είναι σαν να μας λέει ότι θα πρέπει να αφήσουμε να μας καταπιεί ο βόας και εμείς από τα μέσα του να παλέψουμε να του αλλάξουμε το DΝΑ για να τον κάνουμε από σαρκοβόρο σε φυτοφάγο!!!

Εν κατακλείδι, είναι δεκάδες τα στοιχεία και οι κοινωνικές νομοτέλειες που θέλουν να αγνοούν.
                                      ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΜΑΞΙΜΑΛΙΣΤΕΣ
Δεν αρκεί που θέλουν να αγνοούν βασικά στοιχεία της κοινωνικής πραγματικότητας αλλά
επί πλέον χρησιμοποιούν την τακτική εκείνου του κλέφτη, ο οποίος φωνάζει τρέχοντας «πιάστε τον κλέφτη», όπως φωνάζουν και εκείνοι που τον κυνηγούν.
Δηλαδή κατηγορούν τους ρεαλιστές επαναστάτες για μαξιμαλισμό, ήτοι τους κατηγορούν ότι διεκδικούν το μέγιστο που είναι όμως ανέφικτο.
Όμως στην πραγματικότητα οι μέγιστοι μαξιμαλιστές είναι οι ίδιοι γιατί και αυτό το ελάχιστο που λένε ότι  διεκδικούν κάθε φορά, είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ανέφικτο να πραγματωθεί, από τη στιγμή που στην κοινωνία δεν υπάρχει ένα ισχυρό αντίπαλο δέος. Και την ύπαρξη αυτού του αντίπαλου δέους την πολεμούν άλλοτε  για να  την φθείρουν και άλλοτε για να την τσακίσουν αν μπορούν.
Είναι οι χειρότεροι μαξιμαλιστές, γιατί με την προωθούμενη αντίληψή τους όχι μόνο δεν μπορεί να κατακτηθεί συνολικά κάτι το θετικό για τους λαούς αλλά επί πλέον στέκονται εμπόδιο στον πιο ΒΑΣΙΚΟ ΟΡΟ  που απαιτείται για τις πιο μικρές και μεγάλες λαϊκές κατακτήσεις. Δηλαδή στέκονται εμπόδιο και εναντιώνονται  πολεμικά κατά της ύπαρξης και της ΜΕΓΈΘΥΝΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ. Είναι ουσιαστικά εχθροί των λαών και ντε φάκτο σύμμαχοι του συστήματος.
                  ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΤΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝ ΤΟΥ ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΥ                      ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ  ΑΓΝΟΟΥΝ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ                     
                                  Η ΔΕΙΛΙΑ ΚΑΙ Ο ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟΣ ΦΙΛΕΙΡHΝΙΣΜΟΣ

;
Εδώ θα πρέπει να κάνουμε έναν διαχωρισμό μεταξύ των ηγετών του ρεφορμισμού από τους απλούς ακόλουθούς τους οι περισσότεροι των οποίων μπορεί να είναι και καλοπροαίρετοι άνθρωποι.

α. Οι πρώτοι (ηγέτες) είναι  εξουσιομανείς ολιγαρχικοί.  Είναι άρρωστοι για αύξηση της προσωπικής τους εξουσίας, της προσωπικής τους προβολής. Διακατέχονται από μια ανόητη και εγκληματική ματαιοδοξία. Είναι βαριά ψυχικά ασθενείς είτε έχουν συνείδηση αυτού είτε όχι. Είναι οι μέγιστοι εγκληματίες.
 Εδώ φτιάχνουν  ένα μαγαζί που να πουλάει ιδιαίτερες ελπίδες στο λαό και μετά αρχίζουν το ψάρεμα ακολούθων οι οποίοι θα τους βοηθήσουν να πετύχουν τα ιδιοτελή  αντικοινωνικά ψυχολογικά ή υλικά συμφέροντά τους.  Το να θέλουν να εξουσιάζουν, να θέλουν να ορίζουν τη ζωή των άλλων όπως επιθυμούν  αυτοί, σημαίνει βαθιά ψυχική ασθένεια. Δεν θα επεκταθούμε άλλο για το ποιόν τους. Ήδη έχουν γραφτεί αρκετά βιβλία από επιστήμονες ψυχολόγους που όμως, όπως είναι προφανές, τα έργα τους δεν τυχαίνουν και της καλύτερης προβολής. Πχ ένα σχετικό βιβλίο είναι εκείνο του νευρολόγου γιατρού Ντέϊβιντ ‘Οουεν με τίτλο: «ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΗΓΕΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ».

β.  Οι ακόλουθοι. Να πούμε παραστατικά, ότι πολλοί  από τους ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣ των ηγετών του ρεφορμισμού   διακατέχονται από μεγάλο ΦΟΒΟ και αρκετή ΑΓΝΟΙΑ για τους νόμους της κοινωνικής κίνησης.  Αρκετοί είναι καλοπροαίρετοι και με κάποια μικρή ή μεγάλη θέληση για κοινωνική προσφορά. Όμως ο φόβος και η άγνοια  ναι μεν τους φέρνει σε ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΗ σύγκρουση με την επιθυμία τους για κοινωνική προσφορά αλλά τελικά ο φόβος κυρίως και η άγνοια τους σπρώχνει στο να ακολουθήσουν τελικά μια άκρως αντικοινωνική οδό. ( Ας αποκαλέσουμε το Φόβο, την Άγνοια και την αντίρροπη προς αυτά τα στοιχεία θετική δύναμη της Συνείδησης,  με την έκφραση «Σύνδρομο ΦΑ-Σ».)

ΦΟΒΟΣ.  Διακατέχονται από πολύ μεγάλο  φόβο (δηλαδή φοβία) όπου ακόμα και η απλή σκέψη ότι μια πιθανή αντιπαράθεση με το σύστημα  επιφέρει  στη ζωή τους αρνητικές επιπτώσεις , τους αποτρέπει και από την παραμικρή κίνηση εναντίον της ουσίας – ύπαρξης του συστήματος. Τεράστιος φόβος είναι φωλιασμένος βαθειά μέσα τους. Η σκέψη ότι μπορεί να γίνουν στόχος  του ολιγαρχικού συστήματος,  τους παραλύει. Πολύ μεγάλος φόβος για «αντίποινα» από την πλευρά του συστήματος. Δεν έχουν την πρόθεση να βάλουν το παραμικρό πραγματικό ρίσκο στη ζωή τους για να βοηθήσουν τον συνάνθρωπό τους.
Ο πολύ μεγάλος φόβος που νιώθουν, είναι το βασικότερο στοιχείο για τον τελικό καθορισμό της στάσης τους απέναντι στο εγκληματικό ολιγαρχικό σύστημα.

ΑΓΝΟΙΑ. Η άγνοια τους όχι μόνο για τους βασικούς νόμους της κοινωνικής κίνησης αλλά και για σχετικά απλά πράγματα που αφορούν  την ουσία του ολιγαρχικού συστήματος, είναι πανεύκολο να διαπιστωθεί. Εκτός τούτου συμβαίνει πολλάκις να αρνούνται να ακούσουν κάτι που αντανακλά περισσότερο την πραγματικότητα αλλά ταυτόχρονα είναι αντίθετο στις διαμορφωμένες απόψεις τους.

ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΗ σύγκρουση. Από την άλλη πλευρά υπάρχει εντός τους και μια άλλη διάσταση. Υπάρχει η καλή προαίρεση για  κοινωνική προσφορά. Υπάρχουν μέσα στη συνείδηση κάποια  ανθρωπιστικά στοιχεία.
Αυτή όμως η θετική διάσταση έρχεται σε διαρκή σύγκρουση με τον μεγάλο φόβο που τους προκαλεί η σκέψη για εναντίωση στο σύστημα δηλαδή για εναντίωση στις αιτίες  όλων των  βασικών ανθρώπινων δυστυχιών κοινωνικής προέλευσης.Από τούτη τη σύγκρουση βγαίνει τελικά νικητής  το ολιγαρχικό σύστημα. Ο μεγάλος φόβος παραλύει το καλοπροαίρετο άτομο είτε έχει συνείδηση αυτής της εσωτερικής του σύγκρουσης είτε όχι.

Όμως ο ηττημένος θέλει κάτι να κάνει που να είναι θετικό για την κοινωνία.  Διαλέγει λοιπόν μια συμπεριφορά ή αλλιώς κάποια είδη κοινωνικής προσφοράς, όπου όπως πιστεύει, δεν θα προκαλέσει την αντίδραση - οργή του συστήματος και έτσι δεν θα υποστεί τα αντίποινα του.Ποιες μπορεί να είναι αυτές οι δραστηριότητες;
Σε ακτιβιστικό επίπεδο μπορεί να είναι η ενασχόληση με την οικολογία εντός των πλαισίων του συστήματος, με την βοήθεια ανήμπορων συνανθρώπων του, με τη διεκδίκηση της άρσης συγκεκριμένων αντιλαϊκών μέτρων,  και γενικά με διάφορα άλλα θέματα για τα οποία το σύστημα επιτρέπει την ενασχόληση των υπηκόων του ή τουλάχιστον δεν την καταδιώκει έμπρακτα.
Σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο θα διαλέξει κόμματα όπως ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ ή άλλο συστημικό, ρεφορμιστικό κόμμα έτσι ώστε ταυτόχρονα να ελπίζει ότι ίσως μπορεί να γίνει και κάτι θετικό. Μπορεί, σε επίπεδο κεντρικών πολιτικών διεκδικήσεων,  να προωθεί πχ «θετικές» συνταγματικές αλλαγές ή δημοψηφίσματα, κλπ ή οτιδήποτε άλλο που δεν αμφισβητεί όμως την ύπαρξη της ολιγαρχίας στην εξουσία και που φυσικά τελικά δεν θα είναι πρακτικά θετικό.Ποτέ και πουθενά δεν θα προωθήσει την αφαίρεση της εξουσίας από τα χέρια των λίγων δηλαδή την αφαίρεση της ένοπλης εκτελεστικής (πρωτίστως), της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας από την ολιγαρχία,  γιατί ξέρουν ότι  κάτι τέτοιο σημαίνει απειλή κατά της ύπαρξης του ολιγαρχικού συστήματος και σαν συνέπεια αυτού,  σημαίνει σύγκρουση με την ουσία του.
Αγνοούν «επιδεικτικά» το σημαντικότερο από όλα τα θέματα. Δηλαδή την κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής.
Αφήνουν να εννοηθεί, είτε το λένε ευθέως είτε όχι, ότι οι θετικές αλλαγές στην κοινωνία μπορούν να επιτευχθούν και ας ανήκει η ένοπλη εκτελεστική στους εγκληματίες ολιγαρχικούς!!!! Διαπράττουν έτσι την χειρότερη προσβολή στην ανθρώπινη νοημοσύνη.
 Λένε ότι: «Μπορεί να παραμείνει η ένοπλη εκτελεστική στα χέρια εκείνων που την έχουν σήμερα. Αν αύριο η πλειοψηφία του λαού μπορεί  να αποφασίζει για κάποια πράγματα, τότε η ένοπλη εκτελεστική θα υπακούει στις εντολές του λαού»!!! Δηλαδή ισχυρίζονται ότι υπάρχει περίπτωση η ολιγαρχία, όταν δεν θα μπορεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της, να μην κάνει χρήση των όπλων που κατέχει εναντίον του λαού και ότι ο ένοπλος ολιγαρχικός μηχανισμός της αποτελείται από αγγελούδια που ανυπομονούν να εκτελούν εντολές της πλειοψηφίας του λαού.!!!Είναι δηλαδή και ανιστόρητοι (χιλιάδες παραδείγματα) και επικίνδυνα κρανιόκενοι.
Προσπερνούν την πραγματικότητα που βοά. Ξεπερνούν ότι η θέληση της πλειοψηφίας του λαού αντιτίθεται  σχεδόν σε κάθε καθημερινό «νόμο» του συστήματος  και ότι οι ολιγαρχικοί,  χάρη στην κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής, μπορούν και επιβάλλουν αυτούς τους «νόμους» στην κοινωνία.
(Σε αυτό γιατί δεν αντιδρά η ένοπλη εκτελεστική υπέρ του λαού;)

                           Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗ  «ΤΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΦΑ-Σ»                                           Ο  ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟΣ ΦΙΛΕΙΡHΝΙΣΜΟΣ

Τα άτομα που διακατέχονται από το «σύνδρομο ΦΑ-Σ», για να δικαιολογήσουν πρωτίστως στους εαυτούς τους  και κατόπιν στους άλλους,  την τελική και ντε φάκτο αντικοινωνική τους στάση που υπαγορεύεται από συγκεκριμένη δειλία, καταφεύγουν σε διάφορα «επιχειρήματα».
Μπορεί να ξεκινάνε ισχυριζόμενοι ότι η συντριβή της ολιγαρχίας και η εγκαθίδρυση της εξουσίας του λαού είναι κάτι το ανέφικτο και να φθάνουν μέχρι την (δήθεν) υποστήριξη ενός απόλυτου και ανύπαρκτου φιλειρηνισμού.Σε τούτη τη σχετική διαδικασία αντιπαράθεσης επιχειρημάτων, όταν εξανεμιστούν τα επιχειρήματά τους που εκφράζουν το μερικό ή το συνολικό ανέφικτο για την εξουσία των λαών (γιατί είναι εφικτή σήμερα η δημιουργία ενός κινήματος με κατάλληλο μέγεθος που θα λειτουργεί σαν αντίπαλο δέος στο σύστημα )  ή και των άλλων επιχειρημάτων που θέλουν να «διυλίζουν τον κώνωπα», καταφεύγουν τελικά στην υποκρισία της υποστήριξης ενός απόλυτου φιλειρηνισμού. (Από ψυχολογικής άποψης ο «φιλειρηνισμός τους» έρχεται είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα ή ασυνείδητα πιο κοντά στο κεντρικό ζητούμενο γι αυτούς που είναι η φοβία τους)Σου λένε λοιπόν ότι  «σε μια επανάσταση θα υπάρχουν ανθρώπινα θύματα και ότι αυτό είναι αντίθετο των προσωπικών  μας αξιών» ή «αν προσπαθήσουμε να πάρουμε την ένοπλη εκτελεστική από τους ολιγαρχικούς, τότε αυτοί θα αντιδράσουν βίαια και έτσι θα έχουμε ανθρώπινα θύματα. Άρα μόνο ειρηνικά, με διαρκείς μεταρρυθμίσεις μπορούμε να προχωράμε προς την κατεύθυνση μιας καλύτερης κοινωνίας.  Γι αυτό την προοπτική της επαναστατικής αλλαγής την καταργούμε εντελώς από το πρόταγμά μας».Εδώ τα ρεφορμιστικά αντικοινωνικά υποκείμενα πέφτουν σε δεκάδες αντιφάσεις και η υποκρισία τους φθάνει στα ουράνια.
Ενώ προηγουμένως μας λένε ότι δεν χρειάζεται η ένοπλη εκτελεστική εξουσία να περάσει στα χέρια του λαού γιατί η υπάρχουσα ολιγαρχική ένοπλη εκτελεστική θα σέβεται τις αποφάσεις της πλειοψηφίας του λαού (αγγελούδια), τώρα μας λένε ότι αν ο λαός (πλειοψηφία) θα προσπαθήσει  να πάρει την ένοπλη εκτελεστική, τότε αυτοί θα αντιδράσουν και θα έχουμε θύματα. Τώρα δηλαδή οι ολιγαρχικοί δεν θα σέβονται πια τη θέληση της πλειοψηφίας!!!
Παρουσιάζονται λοιπόν υποκριτικά σαν μέγιστοι ανθρωπιστές που αγωνίζονται ώστε να μην υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑ ανθρώπινο θύμα γιατί πιστεύουν δήθεν ότι και η κάθε ξεχωριστή ανθρώπινη ζωή έχει τεράστια αξία. (Που όντως έχει, όπως έχει και η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, την οποία όπως θα δούμε την παραβλέπουν.)
Όμως στρουθοκαμηλίζουν εσκεμμένα απέναντι στην σκληρή πραγματικότητα.
Δεν βάζουν στη ζυγαριά τα υπαρκτά δεδομένα. Δεν θα βάλουν στο ένα μέρος της ζυγαριάς τους ωκεανούς ανθρώπινου αίματος που έχει ήδη χυθεί με τους πολέμους, με τις ολιγαρχικές αυτές ακραίες αντιπαλότητες. Δεν θα βάλουν στο ίδιο μέρος της ζυγαριάς τις εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν εξ αιτίας μεγάλης φτώχειας, πείνας, έλλειψης ιατρικής περίθαλψης κοκ. Και ούτε θα βάλουν στο ίδιο μέρος της ζυγαριάς τα πολύ περισσότερα εκατομμύρια, σημερινά και αυριανά θύματα της ολιγαρχίας,  που θα υπάρξουν σίγουρα,  μετά από νέους ιμπεριαλιστικούς και ταξικούς πολέμους.
Και ο στρουθοκαμηλισμός τους φτάνει ως το σημείο να μη θέλουν να κάνουν ούτε και έναν πολύ απλό λογαριασμό.
Δέκα πέντε περίπου εκατομμύρια  ΠΑΙΔΙΑ, (οι άνθρωποι πριν την εφηβεία τους) πεθαίνουν κάθε χρόνο από πείνα, έλλειψη φθηνών φαρμάκων , από δουλεία κοκ.
ΔΕΚΑ ΠΕΝΤΕ ΕΚΕΤΟΜΜΥΡΙΑ (μόνο) ΠΑΙΔΙΑ, ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ!!!
Τώρα αν πάρουν ΟΛΕΣ τις μεγάλες λαϊκές επαναστάσεις των τελευταίων αιώνων  και αθροίσουν τα θύματα,  που μας αναφέρουν οι ιστορικές πηγές, θα δουν ότι αυτά δεν είναι παρά  ένα πολύ μικρό ποσοστό σε σχέση με τα παιδιά θύματα του ολιγαρχικού συστήματος μέσα σε ένα ΜΟΝΟ χρόνο. Τι σύγκριση να κάνει κανείς!!! Τι αποτέλεσμα να βγάλει αν προσθέσει ΟΛΑ τα θύματα του ολιγαρχικού συστήματος (όχι μόνο παιδιά) τον τελευταίο, ας πούμε, αιώνα; Πόσα δισεκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές, μάτωσε, πόνεσε και  ξεπάστρεψε  το «σατανικό» αυτό σύστημα των διεστραμμένων υπάρξεων; (Και πόσα περισσότερα προμηνύονται για το κοντινό και για το μακρινό μέλλον όσο είναι ζωντανή η ολιγαρχία;)Όντως η κάθε κοινωνική επανάσταση έχει και τα θύματά της. Η χειρότερη σε θύματα επανάσταση ήταν και θα είναι μια απλή  «παρανυχίδα»,  σε σχέση με τα θύματα που προκαλούσε ή και θα συνεχίζει να προκαλεί το ολιγαρχικό σύστημα. Τεράστια η διαφορά.
Υπήρχαν όμως στην ιστορία και κάποιες «βελούδινες» ή λιγότερο αιματηρές επαναστάσεις. Αυτές γίνονται όταν το μέγεθος και η αποφασιστικότητα του λαού να ανατρέψει τους τυράννους του είναι τέτοια ώστε να παραλύει κάθε δυνατότητα αντίδρασης του συστήματος, αφού τα βασικά στηρίγματα του  περνούν στην πλευρά των λαών.
Αυτός ο φιλειρηνισμός των ηγετών των ρεφορμιστών είναι απόλυτα υποκριτικός. Στην ουσία δεν τους νοιάζει καθόλου καμιά ανθρώπινη ζωή. Το μόνο που τους νοιάζει είναι η προσωπική τους ανάδειξη, τα προσωπικά τους υλικά ή ψυχολογικά συμφέροντα, ο εαυτούλης τους. Οι ίδιοι είναι από τις μέγιστες εγκληματικές, αντικοινωνικές υπάρξεις. Απλά πουλάνε σάπιες ελπίδες σε ένα κάποιο άλλο ολιγαρχικό μαγαζί.

Δυστυχώς κάποιοι καλοπροαίρετοι ακόλουθοί τους θα βρουν στα ιδεολογήματά τους μια καλή δικαιολογία την οποία αποζητά η φοβισμένη τους ύπαρξη.
Κάποιοι καλοπροαίρετοι θα τους ακολουθούν από φόβο, άλλοι από άγνοια των βασικών νόμων της κοινωνικής κίνησης ενώ μερικοί  και για τους δύο λόγους ταυτόχρονα.
Έτσι όμως κόβουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται οι ίδιοι και ταυτόχρονα προκαλούν μεγάλο κακό στο λαό αφού χτυπούν τη μεγέθυνση του ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ που είναι εκ των ων ουκ άνευ για την απελευθέρωση των λαών.

 Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΑΤΆΛΛΗΛΟΥ ΚΙΜΗΜΑΤΟΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ ΕΊΝΑΙ ΕΦΙΚΤΗ