ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ

Κοινωνική ελευθερία. (Ελευθερία των ανθρώπων σαν κοινωνικές οντότητες)

«ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είναι η δυνατότητα για  ανεμπόδιστη συμπεριφορά του ανθρώπου (επιλογή της και υλοποίηση της),   μέσα σε πλαίσια κοινωνικών κανόνων, θεσπισμένων  δια της συμμετοχής όλων των μελών της κοινωνίας (με  ισότιμη εξουσία) και με αποδεκτή την επιβολή αυτών των κανόνων από την πλειοψηφία  (ή ομοφωνία) .»

ΑΡΑ ΔΙΧΩΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Επεξήγηση:

α. «Ελευθερία είναι η δυνατότητα (των ανθρώπων) για  ανεμπόδιστη συμπεριφορά..»
Όμως οποιαδήποτε ανεμπόδιστη συμπεριφορά εντός της κοινωνίας, σημαίνει ελευθερία; Απολύτως ΟΧΙ.
Πράξεις  φόνου,  βιασμού, παιδεραστίας κλπ,  μπορεί να μη γίνεται κατορθωτό να εμποδιστούν κάποιες φορές. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο διαπράττων αυτά τα εγκλήματα ήταν ή είναι ελεύθερος ή ότι η παρεμπόδισή του στη διάπραξη των εγκλημάτων του θα σήμαινε απώλεια της ελευθερίας του!!!
Επομένως η ελευθερία δεν έχει να κάνει με το ΑΠΟΛΥΤΑ ανεμπόδιστο ή το απόλυτα ανεξάρτητο.  Τίθεται θέμα ορίων.

β. « μέσα σε πλαίσια κοινωνικών κανόνων..».
Τα όρια της λοιπόν ελευθερίας είναι οι κοινωνικοί κανόνες συμπεριφοράς.
Όμως οι οποιοιδήποτε  κανόνες κοινωνικής  συμπεριφοράς μπορούν να λειτουργούν σαν όρια για την ελευθερία; Φυσικά όχι.
Αρκεί να σκεφτούμε την περίπτωση όπου κάποιος τύραννος ή κάποιοι ελάχιστοι επιβάλλουν δια της βίας πάνω στην κοινωνία, τους δικούς τους κανόνες συμπεριφοράς.
-Αυτοί οι κανόνες είναι κοινωνικοί με την έννοια ότι προορίζονται για την κοινωνία-.
Έτσι, το να κινείται ο λαός εντός των πλαισίων αυτών των κοινωνικών κανόνων, μόνο ελεύθερος δεν μπορεί να είναι. Θα είναι υπήκοος (υποταγμένος) αυτών που του καθορίζουν τη ζωή. Εδώ ο άνθρωπος ετεροκαθορίζεται.
Το στοιχείο λοιπόν του ΕΤΕΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΟΥ της ζωής της πλειοψηφίας των μελών της κοινωνίας αποκλείει την ύπαρξη της ελευθερίας.
 Όταν κάποιος ετεροκαθορίζεται δεν είναι ελεύθερος,  γιατί τα εμπόδια – ΟΡΙΑ τίθενται από τη βούληση των άλλων με βάση και μέσον τη διαφορά ισχύος, τη διαφορά εξουσίας, την ανισότιμη εξουσία.
 Έτσι είναι υπήκοος  των λίγων και όχι πολίτης. Είναι ανελεύθερος. (Πολίτης είναι ο μετέχων κρίσεως και αρχής. Δηλαδή μετέχει στη κρίση – επιλογή των κοινωνικών κανόνων και στην Εξουσία, Αρχή επιβολής τους.)
Η ανισοτιμία εξουσίας στις ανθρώπινες σχέσεις προκαλεί την ανελευθερία.

Έτσι μας απομένει μόνο το στοιχείο του αυτοκαθορισμού.

γ. «θεσπισμένων  δια της  συμμετοχής όλων των μελών της κοινωνίας  με ισότιμη εξουσία..»
Όταν το κάθε μέλος της κοινωνίας  κατέχει ισότιμη εξουσία και με αυτή την ισοτιμία συμμετέχει με την ανεμπόδιστη βούλησή στη διαμόρφωση, θέσπιση και επιβολή των κοινωνικών κανόνων, σημαίνει ότι καθορίζει στον ίδιο βαθμό που καθορίζουν όλα τα άλλα άτομα, τα όρια-κανόνες της κοινωνικής συμπεριφοράς όλων των ανθρώπων  και φυσικά και των δικών του.  Έτσι η πράξη οριοθέτησης της συμπεριφοράς όλων και της δικής του είναι πράξη αυτοκαθορισμού. Όμως όχι απόλυτου αυτό καθορισμού αλλά συν καθορισμού δηλαδή μαζί με τους άλλους (κοινωνία) και γι αυτό μιλάμε για κοινωνική ελευθερία.

1) Όταν κάποιος ετεροκαθορίζεται δεν είναι ελεύθερος,  γιατί τα εμπόδια – όρια του τίθενται από τη βούληση των άλλων με βάση και μέσον τη διαφορά ισχύος, τη διαφορά εξουσίας. Έτσι είναι υπήκοος -δούλος. Είναι ανελεύθερος. Η ανισοτιμία εξουσίας στις ανθρώπινες σχέσεις προκαλεί την ανελευθερία.

2) Όταν κάποιος  υπερβαίνει τα εμπόδια της κοινωνικής βούλησης και παραβιάζει αυτή τη βούληση (πχ φονιάς από ιδιοτέλεια) δεν είναι ελεύθερος.  Είναι ανελεύθερος γιατί είναι αντικοινωνικός.  Είναι τελικά, ανεμπόδιστη μεν αλλά ανελεύθερη δε αντικοινωνική οντότητα.  
Αφού μιλάμε για κοινωνική ελευθερία σημαίνει ότι η βίωση γίνεται μέσα στα αποδεκτά κοινωνικά πλαίσια.
Έτσι εκείνος που επιβάλλει τη θέλησή του ενάντια στη θέληση της πλειοψηφίας της κοινωνίας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ελεύθερος  γιατί  είναι  εξαρτημένος από ιδιοτελής στοχεύσεις ή εγωπαθητικά σύνδρομα. Είναι «δούλος» αυτών. ΕΤΕΡΟΚΑΘΟΡΙΖΕΤΑΙ από πάθη του που είναι ανεξέλεγκτα από τον ίδιο. ΕΤΕΡΟΚΑΘΟΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΤΟΥ, από την ατομική του ανελευθερία. Έτσι βγαίνει έξω από τα αποδεκτά κοινωνικά πλαίσια. Και αν κατορθώνει να υλοποιεί τις στοχεύσεις του σημαίνει απλά ότι ήταν ανεμπόδιστος. Βάζει  την κοινωνία απέναντί του και συμπεριφέρεται εχθρικά εναντίον της. Είναι έξω από τα κοινωνικά αποδεκτά πλαίσια μέσα στο οποία μπορεί «να κινηθεί, να υπάρξει η ελευθερία».

 Ατομική ελευθερία (σχετική).
Είναι η κατάσταση όπου το ίδιο το άτομο  διαμορφώνει με τη βούλησή του τη συνείδησή του,  αποβάλλοντας από αυτήν  τα διάφορα «πρέπει», ή καταγεγραμμένα στη συνείδησή του αρνητικά βιώματα  οποία του έχουν εισαχθεί  στο παρελθόν του χωρίς δική του επιλογή, είτε δια μέσου επιβαλλόμενης   κοινωνικοποίησης είτε δια μέσου υποσυνείδητων ή ασυνείδητων οδών και τα οποία  λειτουργούσαν σαν εμπόδια για την καλύτερη βίωση και ευδαιμονία του.
Ατομική ελευθερία είναι πραγμάτευση του ιδίου του εαυτού, είναι πράξη αυτοδιάθεσης σε χώρους ή σε πλαίσια που η κοινωνία αφήνει χωρίς ορισμό.

Και η ολοκλήρωση της ατομικής ελευθερίας  επιτυγχάνεται ΜΟΝΟ με την κατάκτηση και της κοινωνικής ελευθερίας.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Η ελευθερία (κοινωνική) είναι ένα σύνολο καταστάσεων που μπορούν να βιωθούν.
Η δημοκρατία ( δημοκρατική ρεπούμπλικα) είναι το απαραίτητο και μοναδικό μέσο για την κοινωνική ελευθερία. Είναι ο έμπρακτος τρόπος έκφρασης της ισοτιμίας στον καθορισμό των κοινωνικών κανόνων (συν καθορισμό) μέσα στα πλαίσια των οποίων μπορεί να βιωθεί η ελευθερία. Δίχως δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία.
"Για να είμαι εγώ ελεύθερος, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ελευθερία και των άλλων. Δίχως την ελευθερία των άλλων δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος".

ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Το δικαίωμα είναι η δυνατότητα (από εξουσιοδότηση) ενός υποκειμένου να προασπίσει ή να διεκδικήσει κάποιο συγκεκριμένο αγαθό (από ένα σύνολο αγαθών).
Ελευθερία είναι κάτι το διαφορετικό. Η ελευθερία έχει να κάνει και με την υλοποίηση των δικαιωμάτων αλλά πρωτίστως και πάνω από όλα έχει να κάνει με τον συν καθορισμό ΟΛΩΝ  των δικαιωμάτων από τα μέλη της κοινωνίας.
Και τα πιο ανελεύθερα καθεστώτα δίνουν κάποια δικαιώματα στους υπηκόους τους (αλλά και δυσβάσταχτες υποχρεώσεις). Οι υπήκοοι εδώ είναι εντελώς ανελεύθεροι. Ετεροκαθορίζονται πλήρως.
Η ύπαρξη και υλοποίηση κάποιων δικαιωμάτων δεν σημαίνει οάσεις ελευθερίας αλλά οάσεις για την επιβίωση μέσα στην απέραντη ανελευθερία. (Δικαιώματα σίτισης και προαυλισμού έχουν και οι φυλακισμένοι. Όμως μόνο ελεύθεροι δεν είναι)

Εν κατακλείδι. Δίχως αυτονομία, και αυτοδιεύθυσνη των λαών - και την προϋπόθεση αυτών που είναι η αυτοοργάνωση τους- δεν μπορεί να υπάρξει ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
ΥΓ 1. Οι βασικοί και απόλυτα απαραίτητοι θεσμοί ΣΤΑ ΧΈΡΙΑ ΤΩΝ ΛΑΏΝ για τη συνολική αυτοοργάνωση της κοινωνίας είναι η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.
2. Πχ με την επανάσταση του 21 ο Ελληνικός λαός δεν κατέκτησε την ελευθερία του. Κατέκτησε την ανεξαρτησία του από την Τούρκικη ολιγαρχία. Αμέσως μετά έγινε υπήκοος –δούλος της ντόπιας και άλλων ξένων ολιγαρχιών.
ΝΧ

ΡΗΓΑΣ Ο ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ - ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ

ΚΑΙ ΤΙ ΕΓΡΑΦΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥΣ πατριώτες του κώλου;

Περί ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ άρθρο 1.

“Η Ελληνική δημοκρατία είναι μία μ όλο οπού συμπεριλαμβάνει στους κόλπους της διάφορα γένη και θρησκείας δεν θεωρεί τας διαφοράς των λατρειών με εχθρικόν μάτι…”

Άρθρο 34 «Ο αυτοκράτωρ λαός είναι ΟΛΟΙ οι κάτοικοι του βασιλείου τούτου χωρίς εξαίρεση θρησκείας και διαλέκτου. Έλληνες, Βλάχοι, Αρμένηδες, Τούρκοι και κάθε είδος γενεάς.»

Στο δε ΘΟΥΡΙΟ του γράφει:

"Βούλγαροι, Αρβανίτες, Αρμένοι και Ρωμιοί, αράπηδες και άσπροι, 
με μια κοινή ορμή,
για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ να ζώσωμεν σπαθί.

Στο δε κεφάλαιο «ΠΕΡΙ ΤΑΞΕΩΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ» και στο άρθρο 4 αναφέρει ποιοι από την αλλοδαπή μπορούν να γίνουν Έλληνες πολίτες (με μεγάλη ευκολία)!!!!

ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΙ ΤΡΕΜΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥΣ ΔΙΑ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΤΟΥΣ

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
1. «Και το 1% του λαού να πάει να ψηφίσει, κυβέρνηση θα βγει.»

Απάντηση: Άρα τι νόημα έχει να πάει να ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΙ το 99%; Για να μην νιώθει καμιά ΑΠΕΙΛΗ το σύστημα και έτσι να μπορεί να ξεσκίζει το λαό με την άνεσή του; Αν όμως το 99%, ΑΠΕΧΕΙ, τότε το σύστημα, πχ από τα 100 αντιλαϊκά μέτρα που έχει σχεδιάσει, εξ αιτίας του ΦΟΒΟΥ του μήπως αυτή η απαξίωση του μετατραπεί αργά ή γρήγορα σε ένα μεγάλο ΑΝΤΙΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, δεν θα τολμήσει να επιβάλλει ούτε τα 90. Και αυτό γιατί με ένα μεγάλο ποσοστό αποχής (συνοδευόμενο από το "ούτε ένας νόμος σε ισχύ χωρίς την έγκριση της πλειοψηφίας του λαού") θα τους κάνει να νιώθουν την καυτή ανάσα του λιονταριού - λαού στα νώτα τους. 

2.  «Αυτή τη φορά πρέπει να ψηφίσουμε όλοι οποιοδήποτε κάποιο κόμμα για να μη δυναμώσει η ΧΑ.»

Απάντηση: Μα με την ΑΠΟΧΗ όχι μόνο δεν αυξάνει η ΠΑΡΑΓΜΑΤΙΚΗ δύναμη των ολιγαρχικών φασιστών αλλά ταυτόχρονα ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΝONTAI ΟΛΕΣ οι μορφές ολιγαρχισμού, προκαλώντας έτσι μια κάποια μεγέθυνση του αντίπαλου δέους, στο ΟΛΟΝ του ολιγαρχικού συστήματος, που είναι προς όφελος του λαού.
Ας πούμε λοιπόν ότι από τα 8.000.000 άτομα πάνε και ψηφίζουν μόνο 10 υπήκοοι και ότι από αυτούς οι 9 ψηφίζουν ΧΑ. Εδώ τα αερολογικά ποσοστά θα δείχνουν ότι η ΧΑ πήρε το 90% των ψήφων!!! Όμως η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ της δύναμη θα είναι 0,00…1%!!! Τέτοια δύναμη ας την πάρει και ας την χαίρεται.
Έτσι ο λαός, με την όσο το δυνατόν πιο μεγάλη και ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ αποχή, θα έχει πετύχει «με ένα σμπάρο τρείς οχιές.» Από τη μια θα έχει αποδυναμώσει την ΧΑ (γιατί όποιος θα την ήθελε πραγματικά θα πήγαινε να την ψήφιζε), από την άλλη θα έχει αποδυναμώσει σε κάποιο βαθμό το ολιγαρχικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού και ταυτόχρονα θα έχει αποδυναμώσει και τις άλλες θεσμικές μορφές ολιγαρχισμού που επικαλούνται διάφορα άλλα ολιγαρχικά κόμματα.
Έτσι ΣΥΝΟΛΙΚΑ, θα έχει αποδυναμωθεί ο ολιγαρχισμός και θα αρχίσει να δομείται και να αναπτύσσεται, σε κάποιο βαθμό (έστω και μικρό στην αρχή), το αντίπαλο δέος.

Οι ολιγαρχικοί απατεώνες λοιπόν, προσπαθούν τα επιχειρήματα που ΛΟΓΙΚΑ είναι υπέρ της ΑΠΟΧΗΣ να τα μετατρέψουν σε επιχειρήματα υπέρ της συμμετοχής. Τόσο απατεώνες και όχι μόνο.
Oι κοινοβουλευτικοί ολιγαρχικοί, μπροστά στο φόβο τους για μια μεγάλη ΑΠΟΧΗ, που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΔΡΑΣΗ, έχουν στερέψει από λογικά επιχειρήματα και για να κρατήσουν τυφλούς τους υπηκόους τους σερβίρουν πάσα δυνατή βλακεία σαν δίλλημα: 

H ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ

ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΑΠΟΔΕΧΕΣΑΙ ΠΛΗΡΩΣ ΟΙ ΑΛΛΟΙ (ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ) ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΑΧΑΛΙΝΩΤΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣE ΣΕΝΑ.
ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΧΗ AΠΕΙΛΕΙΣ (σε κάποιο βαθμό) ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΧΑΛΙΝΩΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΣΤΟ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΙΣ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΙΨΕΙΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. (με τη συνειδητή αποχή μπορείς να συμβάλεις στη δόμηση και ανάπτυξη του αντίπαλου δέους)

Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΧΗ είναι μια μορφή και ένα κάποιο μέγεθος ΑΠΕΙΛΗΣ γιατί είναι ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ εναντίωση στη θέληση του συστήματος και μπορεί να εξελιχθεί σε μεγαλύτερη απειλή με τον καθημερινό αγώνα που θα έχει για τελικό σκοπό το «ούτε ένας νόμος σε ισχύ χωρίς την έγκριση της πλειοψηφίας του λαού» (τον προγραμματικό πυρήνα του αντίπαλου δέους). 
Αντίθετα, η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ σημαίνει ΑΠΟΔΟΧΗ ενός συστήματος όπου μια οποιαδήποτε μειοψηφία θα έχει πλήρεις εξουσίες εκτελεστικές, νομοθετικές και δικαστικές. Και ΑΠΟΔΟΧΗ σημαίνει αίσθηση ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ για το σύστημα. Και αίσθηση ασφάλειας σημαίνει πράσινο φως για να υλοποιούνται οι ακραίες μορφές αντιλαϊκών μέτρων.
Το ζητούμενο λοιπόν είναι η διαρκής αύξηση (και με κάθε τρόπο) του μεγέθους της απειλής για το σύστημα και για να έχουμε λαϊκές κατακτήσεις στο σήμερα αλλά και για να έχουμε τελικά την μεγάλη κατάκτηση (στο μέλλον) που είναι η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Ο αγώνας για μια άλλη μορφή οργάνωσης της κοινωνίας δεν είναι κάτι που αφορά ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. Ο αγώνας για το μέλλον (αντίπαλο δέος) παράγει σημαντικότατα αποτελέσματα στο παρόν. Και είναι ο ΜΟΝΟΣ δρόμος για να υπάρξουν θετικές κατακτήσεις για το λαό και στο ΠΑΡΟΝ.

Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΧΗ

Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΧΗ είναι πράξη ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ και ΣΚΟΠΕΥΕΙ να δηλώσει δημόσια την ΑΡΝΗΣΗ της στον ολιγαρχισμό, κατά τον οποίο μια εκλεγμένη μειοψηφία  έχει τελικά την εξουσία να επιβάλλει (βία) τη θέλησή της, δια των κοινωνικών κανόνων – νόμων, πάνω στην πλειοψηφία των υπηκόων της. Ταυτόχρονα χρησιμοποιείται από τον φορέα της σαν ΜΕΣΟΝ για τη διάδοση της ιδεολογίας της πραγματικής ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ – εξουσίας του λαού όπου τελικά «ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ».
Η συνειδητή αποχή είναι ένα μέρος του αγώνα για τη συντριβή κάθε μορφής ολιγαρχικού συστήματος.
Η μη συνειδητή αποχή δηλώνει απλά άρνηση αυτού του συστήματος γιατί το θεωρεί σαν κάτι το αρνητικό ή σαν κάτι από το οποίο δεν μπορεί να περιμένει τίποτα το θετικό. Η μη συνειδητή αποχή δεν έχει εμβαθύνει και δεν έχει φθάσει ακόμα στην πραγματική αιτία των δεινών των ανθρώπων (που έχουν κοινωνική προέλευση). Δεν έχει φθάσει ακόμα στην πλήρη διαπίστωση ότι η αιτία είναι η κατοχή της εξουσίας (εκτελεστικής, νομοθετικής, δικαστικής) από μια μειοψηφία διεστραμμένων υπάρξεων που του καθορίζουν τη ζωή όπως γουστάρουν. Και αυτή όμως η αποχή είναι προτιμότερη από τη συμμετοχή. (Αγωνιζόμαστε να μετατρέψουμε τη μη συνειδητή αποχή σε συνειδητή.)
Αντίθετα η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ δηλώνει ΑΠΟΔΟΧΗ ενός συστήματος όπου οι ελάχιστοι θα επιβάλλουν τους «νόμους» τους πάνω στην πλειοψηφία. Είναι πράξη του καναπεδισμού κυρίως. Κάποιες συμμετοχές υποκινούνται από ατομικό συμφέρον και κάποιες άλλες από μη επαρκή γνώση της κοινωνικής πραγματικότητας (και τις δυνατότητές της) η οποία προκαλεί το χτίσιμο ανύπαρκτων ελπίδων.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ:

Η "αριστερά", κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, συρρικνώνεται διαρκώς και απομονώνεται στο περιθώριο της κοινωνίας. Συρρικνώνεται γιατί το πρόταγμα των ηγετών της είναι ολιγαρχικό- αντικομμουνιστικό - αντιμαρξιστικό. Στο βάθος γνωρίζουν οι πάντες (εκτός από κάποια μέλη τους) ότι οι λενινιστές στοχεύουν στην ολιγαρχική  δικτατορία του κόμματος και απλά, για να υπάρξουν στο τώρα, χρησιμοποιούν έναν φιλεργατικό ή φιλοκομμουνιστικό κούφιο βερμπαλισμό ή χρησιμοποιούν κάποιες θετικές έννοιες στη γενική ή αερολογική μορφή τους, όπως "λαϊκή εξουσία" κλπ, για να παγιδέψουν κανένα υπήκοο.  Γενικά αερολογούν και τελικά μάλλον ούτε οι ίδιοι καταλαβαίνουν τι λένε και τι θέλουν, πόσο μάλλον ο λαός. Αλλά επειδή δεν καταλαβαίνουν τι θέλουν (τους λείπει η ψυχανάλυση) τα βάζουν με το λαό που δήθεν δεν καταλαβαίνει.

Το Μαρξικό πολιτικό πρόταγμα, το οποίο σε συμπυκνωμένη μορφή, είναι το: "Ο ΚΑΘΕ ΝΟΜΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΕ ΙΣΧΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ" μαζί με τις προϋποθέσεις του "ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ" όχι μόνο δεν το υιοθετούν αλλά η εξουσιολαγνεία τους το διαολοστέλνει με κατάρες, αφού είναι θανάσιμη απειλή για την ψυχοσύνθεση τους. Παθαίνουν αναφυλαξία όταν πρέπει να πάνε στο ποια είναι η συγκεκριμένη πραγματική  εξουσία του λαού.
Δεν θέλουν να υιοθετήσουν αυτό το πρόταγμα. Προτιμούν τη συρρίκνωση από το να κερδίσουν τη μεγάλη πλειοψηφία. Στην πρώτη περίπτωση θα έχουν εξουσία έστω και σε λίγους. Στη δεύτερη, θα πρέπει να γίνουν τέτοιες αλλαγές (οργανωτικές και προγραμματικές) όπου κινδυνεύει θανάσιμα η ικανοποίηση της αργηγομανίας τους.





*Το ολιγαρχικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας είναι απαραίτητο για τον καπιταλισμό. Η αριστερά του προηγούμενου αιώνα και μέχρι σήμερα είχε και έχει υιοθετήσει την ΟΥΣΙΑ του ολιγαρχισμού, έστω και με διαφορετική θεσμική μορφή σε ορισμένες περιπτώσεις. Οι διάφορες «συνιστώσες» της ολιγαρχικοποιημένης «αριστεράς», όπως ήταν ΦΥΣΙΚΟ ΚΑΙ ΕΠΟΜΕΝΟ, όχι μόνο απέτυχαν παταγωδώς να απελευθερώσουν τους λαούς αλλά τους οδήγησαν και στα τάρταρα. Η σοσιαλδημοκρατία, ξεφτιλίστηκε πλήρως και το λενινιστικό σύστημα του κομματικού καπιταλισμού συντρίφτηκε εντελώς από μόνο του και ΠΑΝΤΟΥ. Όλα αυτά έχουν καταγραφεί είτε στο συνειδητό είτε στο υποσυνείδητο είτε στο ασυνείδητο της κοινωνικής συνείδησης. Αυτή όμως η «αριστερά» επιμένει στα ολιγαρχικά της προτάγματα που βρίσκονται στον αντίποδα του Μαρξικού προτάγμματος (το οποίο συνειδητά διαστρεβλώνουν). Η caula για εξουσία των ηγετών των «αριστερών» κομμάτων είναι και παραμένει γι αυτούς πάνω από όλες τις αξίες. Οι φιλεργατικοί βερμπαλισμοί τους είναι απλά αερολογίες και το δόλωμα για συγκράτηση οπαδών που θα τους εξουσιάζουν.

Η κρίση του ολιγαρχισμού εκδηλώνεται παγκόσμια με την ΟΛΟ ΚΑΙ ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΗ ΑΠΟΧΗ των υπηκόων από τους κεντρικούς θεσμούς του συστήματος (όπως πχ από τις ολιγαρχικές ΕΚΛΟΓΕΣ τους), ΜΕ ΤΗΝ ΟΛΟ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΟΥ και με την πλατιά παγιωμένη ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΩΣΤΗ αντίληψη των υπηκόων που λέει ότι «ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΙ». 
*Φυσικά οι ολιγαρχικοί διαφέρουν μεταξύ τους ΑΛΛΑ η ουσία που βρίσκεται στο να κατέχουν αυτοί την εξουσία για να επιβάλλουν στην πλειοψηφία τους κοινωνικούς κανόνες, είναι ΙΔΙΑ.) Κανένας πια ή ελάχιστοι γραφικοί θα ήταν πρόθυμοι να θυσιαστούν για τα «ιδανικά» του ολιγαρχισμού τους. Όμως, η απέχθεια των λαών προς όλους τους ολιγαρχικούς, δεν έχει αιτιολογηθεί ΑΚΟΜΑ από τη συνείδησή τους με τους πραγματικούς όρους. Δηλαδή δεν έχουν αποδώσει ακόμα τα αίτια της δραματικής κατάστασης της ζωής τους στο γεγονός ότι οι ελάχιστοι (ολιγαρχία) έχουν την εξουσία να αποφασίζουν και να επιβάλλουν τους κοινωνικούς κανόνες. Απλά διαισθάνονται ότι στο σύστημα που ζουν υπάρχει κάτι το πολύ σάπιο. (Αυτό όμως χρειάζεται «μια σπίθα» για να γίνει συνειδητή αντισυστημική στάση)

*Η αριστερά είναι μέρος του ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ ιδεολογικού και πρακτικού ολιγαρχισμού. Το ΟΛΟΝ περνάει κρίση, επομένως περνούν κρίση και τα διαφορετικά μέρη του.
Κάποιοι όμως θα πουν: «ενώ περνά κρίση ο ολιγαρχισμός, γιατί δυναμώνει η ακροδεξιά και ο φασισμός». Δικαιολογημένη απορία.
Σε ένα μεγάλο μέρος των σύγχρονων υπηκόων, τα φασιστικά πεπραγμένα είναι αρκετά πίσω στο χρόνο. Σε ένα μεγάλο μέρος των υπηκόων έχει επέλθει η λήθη. Και διαπαιδαγωγημένο όπως είναι, (από τη δεξιά και την αριστερά) στην αναζήτηση του απελευθερωτή (ολιγαρχικού) Μεσσία, κάνουν μια ύστατη προσπάθεια να διατηρήσουν την ελπίδα τους μέσα σε ολιγαρχικά πλαίσια.
Όμως, ο φασισμός παρά τη διαφήμισή του από τα κατεστημένα ΜΜΕ, δεν έχει πάρει ΑΚΟΜΑ τις πολύ μεγάλες διαστάσεις. Περισσότερο, προς το παρόν, χρειάζεται στο κατεστημένο σαν υπερβολή για να γίνει πειστικός ο Μπαμπούλας του χείριστου αν δεν γίνει αποδεκτό το χειρότερο (αυτοί).
Το ολιγαρχικό σύστημα του φασισμού, όπως και κάθε ολιγαρχικό σύστημα θα αποδειχθεί εντελώς χάρτινος τίγρης (δεν θα μείνει λίθος επί λίθου) όταν ένα κάποιο ποσοστό των σημερινών υπηκόων χρησιμοποιήσει την πραγματική αντιβία σε κάθε κοινωνικό πρόβλημα και ΣΥΝΔΥΑΖΕΙ αυτή ιδεολογικά (και συνθηματικά) με τα «ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» και με την απαραίτητη προϋπόθεση αυτού «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ», πλαισιωμένα φυσικά με ένα εφικτό πρόγραμμα υλοποίησης από το λαό αυτών των εξουσιών (μετά τη συντριβή του ολιγαρχικού συστήματος).

ΥΓ Σιγά να μην υιοθετήσουν ποτέ οι λαοί το πρόταγμα του Στάλιν, του Χότζα, του Μάο, του Πολ Ποτ κλπ ή κάποιο που είναι ρετουσάρισμα αυτών. Οι ηγέτες της σύγχρονης αριστεράς έχουν τυφλωθεί από τον οίστρο της προσωπικής εξουσίας ή της προσωπική ανάδειξης και προβολής.Η καύλα των ηγετών της σύγχρονης ολιγαρχικής «αριστεράς» θα κοπεί με «μαχαίρι» γιατί οι από κάτω έχουν αρχίσει να ξυπνούν και να μελετούν πολύ περισσότερο από τους αυτοαποκαλούμενους «μελετημένους», οι οποίοι όπως αποδείχθηκε αρέσκονται να μελετούν τα αμελέτητα του ολιγαρχικού.

ΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΙΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΟΝΤΑ

Όποιος ζει με τέτοιες ελπίδες, πεθαίνει απελπισμένος. Τα βάτα δεν γίνονται σιτάρι. Εξ ορισμού ΚΑΝΕΝΑΣ ολιγαρχικός δεν μπορεί να μετατραπεί σε φιλοκοινωνική ύπαρξη. Όταν κάποιος θέλει να έχει την εξουσία για να καθορίζει τη ζωή των πολλών και δεν θέλει να είναι απλά καλό εκτελεστικό όργανο της θέλησης των πολλών, είναι εκ προοιμίου ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΩΝ, είναι διεστραμμένη ύπαρξη. Ολιγαρχικές εκλογές = επιλογή της οχιάς που θα βάλουν οι υπήκοοι στον κόρφο τους.

Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΙΣΙΝΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ 18-3-1871

Τελικά η επανάσταση ηττήθηκε, όμως άφησε μια τεράστια εμπειρία για κληρονομιά στους λαούς για την απελευθέρωσή τους.
Τι ήταν η κομμούνα; ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ:

ΜΑΡΞ.
Στον γαλλικό εμφύλιο γράφει:
«(Η κομμούνα) Ήταν ουσιαστικά μια κυβέρνηση της εργατικής τάξης ενάντια στην τάξη των σφετεριστών, η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ (της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ) που ανακαλύφθηκε τελικά, [και] με την οποία μπορούσε να συντελεστεί η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΠΛΕΥΘΕΡΩΣΗ οικονομική της εργασίας».

Ο Μαρξ στο βιβλίο του για το γαλλικό εμφύλιο γράφει:
«Άμεση αντίθεση της αυτοκρατορίας ήταν η κομμούνα. Ήταν η καθορισμένη μορφή μιας τέτοιας ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ  που όφειλε να εξαλείψει όχι μόνο τη μοναρχική μορφή της ταξικής κυριαρχίας αλλά και την ίδια την ταξική κυριαρχία.»

Στο «γαλλικό εμφύλιος πόλεμο» επίσης γράφει:

β. « Η πολιτική κυριαρχία του παραγωγού δεν μπορεί να υπάρχει  παράλληλα με τη διαιώνιση της κοινωνικής  υποδούλωσης.

Γι αυτό η ΚΟΜΜΟΥΝΑ ( δηλαδή η δημοκρατική ρεπούμπλικα όπου  όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική θα ανήκει στο λαό) θα έπρεπε να χρησιμεύσει σαν ΜΟΧΛΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΟΥΝ οι οικονομικές βάσεις που πάνω τους στηρίζεται η ύπαρξη των τάξεων και επομένως η ταξική κυριαρχία».

Στο προσχέδιό του για το γαλλικό εμφύλιο γράφει ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ:

1^ον «Η 4η του Σεπτέμβρη (1870) ήταν μόνο η αποκατάσταση….. .
Η Κομμούνα ήταν μια επανάσταση ΕΝΑΝΤΙΑ στο ίδιο το ΚΡΑΤΟΣ -αυτή την υπερφυσική ΑΠΟΒΟΛΗ (έκτρωμα) της κοινωνίας-.
Ήταν η επανάκτηση της κοινωνικής ζωής ΑΠΟ το ΛΑΟ, ΜΕΣΩ  του λαού, ΓΙΑ το λαό.»

Δηλαδή ήταν η επανάκτηση της κοινωνικής ζωής από την ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ, ΜΕΣΩ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ, ΓΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΛΑΟ.

Ο Μαρξ στην κριτική του για την κομμούνα λέει:

« Οι ένδοξοι Άγγλοι γραφιάδες της δεκάρας……κλπ…….. .
(Η κομμούνα)  Δεν είναι η πολιτική αυτο-κυβέρνηση της χώρας ΜΕΣΩ μιας ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ (δηλαδή ΚΟΜΜΑ, «πρωτοπορία», κλάμπ κλπ) και της ανάγνωσης των Times, είναι η πράξη ΤΟΥ  ΛΑΟΥ ΓΙΑ τον εαυτό του και ΑΠΟ τον εαυτό του .»

(Δηλαδή το αντίθετο αυτού θα ήταν η κατάκτηση της εξουσίας από ένα κόμμα.)

Όταν δεν υπάρχει μια ολιγαρχική συλλογικότητα που να κυβερνά – εξουσιάζει τότε οι «από κάτω» κατακτούν την εξουσία και αυτό κυβερνώνται, αυτοδιοικούνται. Δηλαδή η κομμούνα ήταν αυτοκυβέρνηση του λαού από τα κάτω.
 

Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ κατά τον Μαρξ:

Ο Μάρξ στο βιβλίο του «ο γαλλικός εμφύλιος πόλεμος» γράφει:

1) «Το Παρίσι μπόρεσε να αντισταθεί  μόνο και μόνο γιατί εξ αιτίας  της πολιορκίας είχε απαλλαχτεί από το στρατό που τον είχε αντικαταστήσει με μια εθνοφυλακή που αποτελείτο κυρίως από εργάτες.
Το γεγονός αυτό έπρεπε τώρα να μετατραπεί σε μόνιμο θεσμό. Γι αυτό το πρώτο διάταγμα της κομμούνας  ήταν  το διάταγμα για την κατάργηση του μόνιμου στρατού και την αντικατάστασή του με τον ΟΠΛΙΣΜΕΝΟ ΛΑΟ (και όχι μόνο εργάτες).»

Δηλαδή η ένοπλη εκτελεστική στο λαό.

2) «…Σε ένα σύντομο πρόχειρο σχέδιο για την εθνική οργάνωση (παγκοινωνική) που η κομμούνα δεν πρόλαβε να το επεξεργαστεί πάρα πέρα, ορίζονται ρητά ότι η κομμούνα θα αποτελούσε την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ακόμα και του πιο μικρού χωριού και ότι στην ύπαιθρο ο τακτικός στρατός θα αντικατασταινόταν από μια ΛΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΗ με εξαιρετικά σύντομο χρόνο θητείας.»

3)  “…Στις 30, η κομμούνα κατάργησε τον τακτικό στρατό και ανακήρυξε σαν μοναδική ένοπλη δύναμη την εθνοφυλακή, στην οποία θα ανήκαν ΟΛΟΙ οι πολίτες οι ικανοί να κρατούν όπλα.”

4) «Η αστυνομία που μέχρι τώρα ήταν το όργανο της κεντρικής κυβέρνησης, απογυμνώθηκε αμέσως  από τις πολιτικές της ιδιότητες  και μετατράπηκε σε υπεύθυνο όργανο της κομμούνας που μπορούσε να ανακληθεί ανά πάσα στιγμή.»
Δηλαδή η αστυνομία υποτάχθηκε στην ένοπλη δύναμη της πολιτοφυλακής.

5) « ..η κομμούνα (οργανωμένος λαός σε Κοινότητες - Δήμους) καθαιρούσε και συνελάμβανε τους στρατηγούς της, μόλις γινόντουσαν ύποπτοι ότι παραμελούσαν τα καθήκοντά τους..»

Σχόλιο;
Δηλαδή η κομμούνα, με την πολιτοφυλακή της, είχε ανώτερη εξουσία και από εκείνη των ανώτερων στρατιωτικών. Ήτοι τα ειδικά σώματα όπως του στρατού και της αστυνομίας δεν είχαν στα χέρια τους την μέγιστη ένοπλη εκτελεστική. Αυτή τη μέγιστη ένοπλη εκτελεστική την είχε ο ένοπλος λαός που ήταν οργανωμένος σε κομμούνες - κοινότητες!!!!
Ο αυτενεργός ένοπλος λαός .Δηλαδή  ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ  ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΝΗΚΕ ΣΤΟ ΛΑΟ.

Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ κατά τον Μαρξ στο «γαλλικό εμφύλιο πόλεμο».

«…Σε ένα σύντομο πρόχειρο σχέδιο για την εθνική οργάνωση (παγκοινωνική) που η κομμούνα δεν πρόλαβε να το επεξεργαστεί πάρα πέρα, ορίζονται ρητά ότι η κομμούνα θα αποτελούσε την πολιτική μορφή ακόμα και του πιο μικρού χωριού και ότι στην ύπαιθρο ο τακτικός στρατός θα αντικατασταινόταν από μια λαϊκή πολιτοφυλακή με εξαιρετικά σύντομο χρόνο θητείας.
Οι αγροτικές περιοχές θα διαχειρίζονταν τις κοινές τους υποθέσεις με μια συνέλευση από αντιπροσώπους στην πρωτεύουσα του νομού και οι νομαρχιακές αυτές συνελεύσεις, με τη σειρά τους, θα στέλνανε βουλευτές στην εθνική αντιπροσωπεία στο Παρίσι. Οι βουλευτές θα μπορούσαν να ανακληθούν κάθε στιγμή και θα έπρεπε να δεσμεύονται από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ  εντολές των εκλογέων τους.»

Σημείωση:
Εδώ ο Μαρξ λέει πεντακάθαρα ότι οι εκλεγμένοι θα πρέπει να δεσμεύονται από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ-ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΕΣ εντολές των εκλογέων τους. Δηλαδή οι εκλεγμένοι θα πρέπει να δρουν ΚΑΤ  ΕΝΤΟΛΗ του λαού (του οργανωμένου σε κομμούνες) και τούτο φυσικά αποκλείει να δρουν στο ΟΝΟΜΑ του.  Το να δρούσαν στο ΟΝΟΜΑ του θα σήμαινε ότι θα μπορούσαν να έκαναν ότι τους κατέβαινε στο κεφάλι τους και μετά να είχαν τη δικαιολογία ότι εξέφρασαν  στο όνομα του λαού αυτό που θεωρούσαν οι ίδιοι σαν το καλό του λαού (όπως κάνουν σήμερα στις κοινοβουλευτικές ή στρατιωτικές ολιγαρχικές δικτατορίες.)
Την  ΜΕΓΙΣΤΗ-ΠΛΗΡΗ  λοιπόν εξουσία την έχει ο ΛΑΟΣ (ένοπλη και νομοθετική) και ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΕΙ τους εκλεγμένους του να εκτελέσουν  ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ εντολές.

Ο Μαρξ στο «γαλλικό εμφύλιο πόλεμο» λέει: 

" Η εργατική τάξη δεν περίμενε θαύματα από την κομμούνα.
Αυτοί (οι εργάτες, η εργατική τάξη) δεν έχουν έτοιμες ουτοπίες να εισαγάγουν (στην κοινωνία) δια μέσου ΑΠΟΦΑΣΗΣ του ΛΑΟΥ (ή λαϊκού ψηφίσματος)."

Δηλαδή ο κάθε νόμος, ο κάθε κοινωνικός κανόνας θα πρέπει να έχει την έγκριση της πλειοψηφίας του λαού (αλλά η εργατική τάξη δεν θα προτείνει ουτοπίες)

Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ κατά τον  Μαρξ

Ο Μαρξ γράφει συνοπτικά στο βιβλίο του για την Παρισινή κομμούνα:

«…Οι δικαστικοί λειτουργοί χάνουν εκείνη τη φαινομενική ανεξαρτησία τους, που χρησίμευε μόνο και μόνο για να σκεπάζει τη χαμερπή τους υποταγή σε όλες τις αλληλοδιάδοχες κυβερνήσεις, στις οποίες έδιναν με τη σειρά τους όρκους πίστης και τον αθετούσαν κάθε φορά.
 Όπως ΟΛΟΙ οι δημόσιοι υπάλληλοι θα έπρεπε στο εξής και αυτοί να εκλέγονται, να είναι υπεύθυνοι και να μπορούν να ανακληθούν.»

Από ότι συμπεραίνουμε λοιπόν, οι δικαστικοί λειτουργοί θα είναι κάτω από τον έλεγχο του λαού. Θα είναι αιρετοί, ελεγχόμενοι και ανακλητοί από το λαό.

ΣΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΑ ΛΟΙΠΟΝ ΕΧΑΜΕ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ «ΕΝΟΠΛΗΣ, ΤΗΣ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ» ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ (Όπως έγινε στην Οκτωβριανή επανάσταση του 1917). Είχαμε την εξουσία του λαού και όχι τη δικτατορία ενός κόμματος, όπως αυτή εξφράστηκε από το Λένιν στη θεωρία και στην πράξη)



Ο Λένιν σε ομιλία του στο πρώτο Πανρωσικό συνέδριο 31 Ιουλίου 1919 τα τα λέει καθαρά και "σταράτα".

" Όταν κατηγορούμαστε για την εγκαθίδρυση μιας δικτατορίας ενός κόμματος και ,όπως έχετε ακούσει, προτείνεται ένα ενωμένο σοσιαλιστικό μέτωπο, εμείς λέμε, «Ναι, αυτό είναι η δικτατορία ενός κόμματος! Αυτό είναι που εμείς υποστηρίζουμε και δεν πρόκειται να αλλάξουμε αυτή μας τη θέση γιατί το κόμμα έχει κερδίσει, με τη διαδρομή δεκαετιών, τη θέση της πρωτοπορίας σε όλο το εργοστασιακό και βιομηχανικό προλεταριάτο...." 

Λένιν. Άπαντα τόμος 36.
«Έξι θέσεις για τα άμεσα καθήκοντα της σοβιετικής εξουσίας». Μάης 1918.

«.. Η υποταγή (των εργατών) και μάλιστα η ΑΝΑΝΤΙΡΡΗΤΗ ΥΠΟΤΑΓΗ την ώρα της εργασίας στις ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ των σοβιετικών ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΩΝ, ΤΩΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΩΝ που έχουν ΕΚΛΕΓΕΙ ή έχουν ΔΙΟΡΙΣΤΕΙ από τα ΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ και έχουν ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (όπως απαιτεί λχ το διάταγμα για τους σιδηροδρόμους) απέχει πολύ, πάρα πολύ ακόμα από το να έχει εξασφαλιστεί όσο χρειάζεται.» 

ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΩΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΜΕ ΤΟ ΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Το ολιγαρχικό σύστημα (κοινοβουλευτικής ή φασιστικής μορφής)είναι το σύστημα των διεστραμμένων. Το χρηματικό κέρδος και η εξουσία των ολιγαρχικών στο σήμερα, είναι ο υπέρτατος σκοπός τους. Αν φύγουν αυτοί από τη ζωή, «φούρνος να μην καπνίσει». Θα πράττουν πάντα μόνο ό,τι τους εξασφαλίζει και δεν θέτει σε κίνδυνο τους σκοπούς τους. Έτσι για να υπάρξει πραγματική προστασία του πλανήτη, θα πρέπει όλα τα κινήματα να υπερβούν το κάθε συγκεκριμένο αιτηματολόγιο ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΣ το ΑΜΕΣΑ και χωρίς περιστροφές, με μια άλλη μορφή οργάνωση της κοινωνίας. Να γίνει σύνδεση με το σκοπό του «ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΛΑΟΥ». Αυτός φυσικά προϋποθέτει αγώνα για την συντριβή του ολιγαρχισμού κάθε μορφής και την κατοχή της ένοπλης, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας από τον κάθε λαό.

ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΩΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΜΕ ΤΟ ΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Μόνο έτσι μπορεί να δομηθεί το ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ στο σύστημα (ο φόβος του συστήματος για τη συνέχιση της ύπαρξής του) και ΜΟΝΟ έτσι μπορούν να υπάρξουν μερικές λαϊκές κατακτήσεις στο σήμερα, μέχρι την ΤΕΛΙΚΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ του ΟΛΙΓΑΡΧΙΣΜΟΥ. Διαφορετικά οι κινητοποιήσεις ή οι λαϊκές εξεγέρσεις θα είναι "τυφλές" και επομένως αναποτελεσματικές.

Η ΝΙΚΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΑΠΑΙΤΕΙ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΟΠΛΟΥ

Το φασισμό μπορεί να τον σταματήσει και να τον συντρίψει ΜΟΝΟ το κίνημα με το ΠΡΟΤΑΓΜΑ  για την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Είναι μεγάλη ΠΑΓΙΔΑ- ΑΠΑΤΗ η έκκληση των  ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ του κοινοβουλευτισμού για ΣΥΜΜΑΧΙΑ – ΜΕΤΩΠΟ ενάντια στους δίδυμους αδερφούς τους,  τους φασίστες (όπου με ό,τι συμφέρει το οικονομικό σύστημα εναλλάσσονται στην εξουσία). Σκοπός της έκκλησης των κοινοβουλευτικών ολιγαρχικών για συμμαχία είναι η ενδυνάμωση του ΟΛΙΓΑΡΧΙΣΜΟΥ σαν ουσία, τώρα που περνάει κρίση. Σκοπός τους είναι το σώσιμο του ολιγαρχικού συστήματος οργάνωσης της κοινωνίας και ταυτόχρονα να διατηρήσουν οι ίδιοι την ηγεσία αυτού του συστήματος. Γι αυτό βγάζουν από τη φαρέτρα τους τον ΜΠΑΜΠΟΥΛΑ της ακροδεξιάς ή και του φασισμού.
Τη νίκη στον πόλεμο εναντίον του φασισμού μπορεί να την επιφέρει ΜΟΝΟ η στόχευση εναντίον της ΟΥΣΙΑΣ του (που είναι και ουσία του κοινοβουλευτισμού). Δηλαδή η στόχευση εναντίον ΚΑΘΕ ΟΛΙΓΑΡΧΙΣΜΟΥ, η απόρριψη κάθε ολιγαρχισμού και όχι οι συμμαχίες με τις διάφορες μορφές του.  
Αντιπαραθέτουμε το ΣΤΟΧΟ στον πόλεμο αυτό το «ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» και την προϋπόθεση για την υλοποίηση αυτού το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ».
Αυτός ο ΣΤΟΧΟΣ είναι καυτό καρφί στο μάτι και στον εγκέφαλο του φασισμού και σε κάθε  είδους ολιγαρχισμό.
ΟΙ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ των πραγματικών δημοκρατικών, άρα αντιφασιστών γίνονται με τον εργαζόμενο λαό στη βάση του πιο πάνω ΣΤΟΧΟΥ και μόνο έτσι θα είναι νικηφόρος ο πόλεμος εναντίον του φασισμού και κάθε άλλης μορφής ολιγαρχισμού.

Η νίκη των λαών κατά του φασισμού απαιτεί τη χρήση του ίδιου όπλου που είναι απαραίτητο για την νίκη και κατά του ολιγαρχισμού του κοινοβουλευτισμού.

Οι κοινοβουλευτικοί ολιγαρχικοί, με την αντιφασιστική ρητορική τους, προσπαθούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια των λαών και να αναβαπτιστούν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τα τεράστια εγκλήματα που έχουν διαπράξει εναντίων των λαών.

ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΝΙΑΟΥ ΝΙΑΟΥ ΣΤΑ ΚΕΡΑΜΙΔΙΑ;

Αντίθετα, αυτό το ολιγαρχικό σύστημα το ονομάζουν ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (αστική, κοινοβουλευτική, αντιπροσωπευτική κλπ). Δηλαδή ονομάζουν εξουσία του λαού την κοινοβουλευτική ολιγαρχία. Γιατί άραγε; Μα ασφαλώς για να μπερδέψουν την κοινωνική συνείδηση και να μπορούν να την χειρίζονται όπως θέλουν Και τώρα στις ολιγαρχικές εκλογές ζητούν να συμμετέχει ο λαός, να τους ενδυναμώσει δηλαδή να ενδυναμώσει την ολιγαρχική αντίληψη (ειδικά και γενικά) και θέληση για αυτή την ουσία του τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας

.Η αντιπολιτευτική τους πρακτική ήταν και είναι διαμετρικά αντίθετη. Προσπαθούν να πείσουν το λαό για το πόσο «κακοί» είναι αυτοί που φτιάχνουν σήμερα κακούς-αντιλαϊκούς νόμους αι πόσο καλοί θα είναι αυτοί (σαν μειοψηφία) αν πάρουν την εξουσία. Για την ταμπακιέρα ΤΙΠΟΤΑ, Δηλαδή καμιά αναφορά για την πραγματική εξουσία του λαού η οποία θα συγκλίνει στο «ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» και την βασική προϋπόθεση αυτού «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ»

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΑΡΝΗΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Το να συμμετέχουμε στις ΕΚΛΟΓΕΣ τέτοιων στοιχείων (ολιγαρχικών), ΑΠΟ ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, δεν θα πρέπει να είναι η πιο δέουσα και λογική συμπεριφορά.
ΑΠΟΧΗ (κυρίως) ΑΚΥΡΟ ΛΕΥΚΟ
ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική)
ΣΤΟ ΛΑΟ

Ο ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ Ο ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ

άρθρο 29  Κάθε πολίτης έχει ένα ίσον δίκαιον με τους άλλους εις το να συντρέξη να κατασταθεί ένας νόμος. .


ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΩΣ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΝΟΜΟΙ
άρθρο 56
Όταν είναι χρεία* να γίνει κανένας νόμος εις την Δημοκρατίαν, πρώτον γίνεται εγγράφως με αναφοράν, οπού ημπορούν να εξετάσουν το όφελος και την βλάβην, οπού ημπορεί να προέλθη απ αυτόν.

Άρθρο 57
Η εξέτασίς του πρέπει να σαφηνίζεται και ο νόμος να είναι προς καιρόν νομοθετημένος, ύστερον δεκαπέντε ημέρας μετά την έγγραφον αναφοράν.

Άρθρο 58 Σκοπός τούτου του νόμου, ήγουν* προς τι οφελεί, έχει να τυπώνεται και να στέλλεται εις όλας τας χώρας της Δημοκρατίας με τοιαύτην επιγραφήν:

Προβαλλόμενος (προτεινόμενος) νόμος.

Άρθρο 59 Σαράντα ημέρας μετά την αποστολή του προβαλλόμενου νόμου, εάν εις τας μισάς και μίαν επαρχίαν το δέκατον των πρώτων συναθροίσεων (ήγουν 60 πολίται)* εκάστης επαρχίας, κανονικώς συγκροτηθεισών, δεν αντεστάθηκεν,

ο έγγραφος προβαλλόμενος νόμος είναι δεκτός και επικυρώνεται, γνωριζόμενος εις το εξής ως νόμος.

Άρθρο 60 Αν δεν τον στέργη* το δέκατον (10%) των πρώτων συναθροίσεων εκάστης επαρχίας, τότε το ΝομοδοτικόνΣώμα συναθροίζει τας πρώτας συνελεύσεις (άρθρα 11,12,13) και ερωτάται ΟΛΟΣ ο λαός δια να δώση την γνώμην του

Ο μεγάλος επαναστάτης ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ είχε μια πολύπλευρη προσφορά.
Τα ολιγαρχικά όμως καθάρματα μας έκρυβαν και εξακολουθούν να κρύβουν από τη σχολική διδασκαλία την πολιτική πρόταση και την πίστη του ΡΗΓΑ στο ότι η πραγματική Δημοκρατία υπάρχει μόνο όταν η πλήρης νομοθετική κυριαρχία ανήκει στο λαό.

ΤΑ ΔΙΚΑΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

άρθρο 35  Όταν η διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάξη τα άρματα και να τους τιμωρήση τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του, και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του..

*ανάγκη

*δηλαδή

*Δες διοικητική διαίρεση της Χώρας από τον Ρήγα (κοινότητες των 200-600 ατόμων)
* αποδέχεται, συναινεί

Δεν θα πρέπει να αφήνουμε τους ολιγαρχικούς να ιδιοποιούνται κανέναν επαναστάτη, ανεξάρτητα από το αν συμφωνούμε πλήρως ή μερικώς με αυτόν.

ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ Ή ΟΜΟΦΩΝΙΑ;

ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΚΑΙ ΟΜΟΦΩΝΙΑ

 

Σε μια ΑΛΛΗ κοινωνία της αυτονομίας, της αυτόθέσμισης και της αυτό διεύθυνσης, ποια ΑΡΧΗ (γενική - βασική) θα πρέπει να υιοθετηθεί για τη λήψη των αποφάσεων; Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΩΝΙΑΣ ή ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ;

ΚΑΙ ΓΙΑ ΞΕΚΙΝΗΜΑ: Στο ξεκίνημά της, σε μια αυριανή κοινωνία, την κοινωνία της αυτονομίας και της αυτοθέσμισης, ποιο υποκείμενο θα πρέπει να αποφασίσει για το αν θα πρέπει να ισχύει, να υιοθετηθεί η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ή Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΩΝΙΑΣ; Αυτό θα πρέπει να γίνει πλειψηφικά ή ομόφωνα; (Και αν η  ΟΜΟΦΩΝΗ  απόφαση των μελών της κοινωνίας, για τον τρόπο επιλογής της μιας από τις δύο Αρχές (πλειοψηφικά ή ομόφωνα) ,  είναι ΑΔΥΝΑΤΗ τι γίνεται; Θα επιβάλλει τελικά την αρχή της ομοφωνίας, μια "επαναστατική" μειοψηφία η οποία κατά τα άλλα θα ισχυρίζεται υποκριτικά ότι είναι υπέρ της αυτονομίας και της αυτοθέσμισης ή ΔΕΝ θα παρθεί καμιά απόφαση και έτσι δεν θα υπάρχει καμιά ΑΡΧΗ για τη λήψη των αποφάσεων; Και αν η πλειοψηφία θέλει την ΑΡΧΗ της πλειοψηφίας, ποιος θα εναντιωθεί σε τούτη τη θέληση;

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΩΝΙΑΣ.
Οι προτείνοντες αυτή την αρχή σαν βασικό κανόνα για τη διευθέτηση των κοινωνικών σχέσεων, ισχυρίζονται ότι διά της αρχής της ομοφωνίας μπορεί να επιτευχθεί η συναίνεση των μελών της κοινωνίας (και δια της συναίνεσης να επιτυγχάνεται η ομοφωνία). Βασικός στόχος του όπως λένε είναι να αποφευχθεί η καταπίεση των μειοψηφιών την οποία μπορεί να επιφέρει η ΑΡΧΗ της πλειοψηφίας, αφού αυτή η τελευταία αρχή έχει στην ουσία της την υπακοή (εθελούσια) ή την ΥΠΟΤΑΓΗ της κάθε μειοψηφίας στην κάθε πλειοψηφία. Έτσι προτάσσει τη ΣΥΜΦΩΝΙΑ όλων των μελών διά της αμοιβαίας υποχώρησης και την εξεύρεση μιας «συνισταμένης», μιας μέσης κατάστασης που θα συμφέρει όλους κλπ.

 

ΟΜΩΣ και αν παρά τις όποιες υποχωρήσεις δεν επιτυγχάνεται ομοφωνία; Αν υπάρχει πάλι διαφωνία για το μέγεθος των υποχωρήσεων των διάφορων μερών κλπ; Τι γίνεται; Δεν θα γίνει τίποτα; Αν η μειοψηφία έχει συμφέρον να μείνουν τα πράγματα όπως είναι;
Μα αν δεν γίνει τίποτα τότε θα γίνει αυτό που θα ήθελε η μειοψηφία ήτοι τα πράγματα να μείνουν όπως είναι. ΑΡΑ, ΤΟΤΕ Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΘΑ ΕΠΙΒΒΑΛΛΕΙ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ.(ολιγαρχία)
Έτσι η αρχή της ομοφωνίας θα είναι όπλο (βέτο) στα χέρια των μειοψηφιών για να επιβάλλουν τη θέλησή τους στην πλειοψηφία. Με τούτη την ΑΡΧΗ ανοίγει ο ασκός του Αιόλου των ΕΚΒΙΑΣΜΩΝ από την πλευρά των μειοψηφιών.
Πχ αν για να παρθεί μια απόφαση χρειάζεται η συναίνεση ΟΛΩΝ, τότε είναι βέβαιο ότι μειοψηφίες θα ΕΚΒΙΑΖΟΥΝ για την αποκόμιση κερδών, όσο το δυνατόν πιο μεγάλων, σε βάρος της πλειοψηφίας. Δηλαδή και αν ακόμα παρθεί τελικά μια συναινετική απόφαση, που επωφελούνται κατά κάποιο τρόπο όλοι, τότε τα μέλη της μειοψηφίας (δια του εκβιασμού της μη συναίνεσης), θα μπορούν να αποκομίζουν περισσότερα οφέλη σε σύγκριση με τα οφέλη των μελών της πλειοψηφίας. (Και πιθανή συνέχιση των διαβουλεύσεων με αυτούς τους όρους, θα προκαλείται σίγουρα μπάχαλο-χάος και ατέλειωτες συζητήσεις).
Έτσι θα έχουμε τελικά, στα περισσότερα θέματα, την επιβολή της πιο μικρής μειοψηφίας πάνω στην τεράστια πλειοψηφία ή ακόμα σε περίπτωση υποχώρησης της μηδαμινής μειοψηφίας, τα ωφέλει αυτής θα είναι ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ περισσότερα από ότι της πλειοψηφίας.
Και αν αποκομίζουν όφελος οι μειοψηφίες, τότε πολλά μέλη της κοινωνίας, «θα παίζουν θέατρο» για να βρίσκονται σε μια μικρή μειοψηφία!!!

 

- Πρακτικά, ενώ υποτίθεται ότι βγάζουμε την εξουσία της μειοψηφίας ή των μειοψηφιών από την πόρτα, με την αρχή όμως της ομοφωνίας την ξαναβάζουμε από το παράθυρο.
Έτσι η κοινωνία δεν θα πηγαίνει προς τα μπρός, προς καλυτέρευση, θα είναι μια κοινωνία οπισθοδρομική και όχι προοδευτική. Μια κοινωνία ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ-.

 

Και αν τελικά, οι καταστάσεις ανάγκης απαιτούν παρθεί ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ κάποια απόφαση τότε ποιος θα πάρει την τελική απόφαση;
Η πλειοψηφία ή η μειοψηφία;
Αν όμως μια μειοψηφία δεν συναινεί αλλά τελικά πάρει την απόφαση η πλειοψηφία, τότε καταργείται η αρχή της ομοφωνίας.
Από τη στιγμή που στις συλλογικότητες ή στις κοινωνίες με μεγάλο πληθυσμό, η ΟΜΟΦΩΝΙΑ είναι πρακτικά ΑΠΟΛΥΤΑ αδύνατη (Εδώ τρία άτομα δεν μπορούν να ομοφωνήσουν) τότε ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ θα πρέπει να αποφασίζει είτε η πλειοψηφία είτε η μειοψηφία.

 

Για παράδειγμα αδιεξόδων ας αναφέρουμε τα εξής: Θα δεχθεί ποτέ η μειοψηφία των παιδεραστών, ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ μορφή πρότασης που θα τους εμποδίζει στη συνέχιση της διάπραξης των εγκλημάτων τους ή των τρόπων τιμωρίας τους ή «τιμωρίας» τους; Και αν μια ξένη ολιγαρχία επιτεθεί στη χώρα που έχει αυτονομία, αυτοθέσμιση κλπ, θα δεχθούν όλοι να πολεμήσουν εναντίον των επιτιθεμένων; Και αν η συντριπτική πλειοψηφία του λαού θέλει να ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙ κάποια μέσα παραγωγής θα το δεχθούν οι ιδιώτες που θα χάνουν την ιδιοκτησία τους; ΠΡΑΚΤΙΚΑ. Ας πούμε ότι μια κοινωνία έχει 20 εκατομμύρια πληθυσμό. Και θέλουμε να ψηφίσουμε έναν νόμο. Είναι ποτέ δυνατόν να συναινέσουν και τα 20 εκατομμύρια; ΑΔΥΝΑΤΟ. (ΚΑΙ η επίτευξη της συναίνεσης, πάνω σε ένα θέμα, δια των ατομικών υποχωρήσεων, θα απαιτεί χρονοβόρες φιαδικασίες «ενός αιώνα».)

 

- Καλό θα ήταν οι άνθρωποι να είχαν αλληλοκατανόηση. Όμως στα σημερινά επίπεδα του πολιτισμού όλοι οι άνθρωποι δεν είναι αγγελούδια. Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει για πολύ καιρό ακόμα το «στραβόξυλο του χωριού». Για την πλήρη αλληλοκατανόηση ίσως να απαιτηθούν δεκάδες, εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια. Μέχρι εκεί πως φτάνουμε; Με την αρχή (ύψιστη) της πλειοψηφίας ή την αρχή της ομοφωνίας;-

 

Σημείωση:
Όχι ότι δεν θα ήταν θεμιτό ή σωστό για κάποια λίγα συγκεκριμένα θέματα (κατ εξαίρεση) να θεσμοθετηθεί η ομοφωνία, με προηγούμενη απόφαση της πλειοψηφίας (πχ για θέματα κάποιων σταθερών μειοψηφιών - όπως εθνοτικών, θρησκευτικών κλπ- αλλά αυτό είναι εντελώς διαφορετικό από το να θεσμοθετηθεί σαν γενική – βασική αρχή. Μια τέτοια θεσμοθέτηση (γενική ΑΡΧΗ) θα οδηγούσε μετά βεβαιότητας, σε καταστάσεις όπου «ο πύργος της Βαβέλ θα ωχριούσε μπροστά τους.

 

ΟΜΩΣ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΝΑΤΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΤΕΥΧΘΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΥΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ (ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΟΛΟΝ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ)

 

Στην πραγματική δημοκρατία όπου θα ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας (εθελούσια υπακοή ή υποταγή της κάθε μειοψηφίας στη θέληση της εκάστοτε πλειοψηφίας), ξεπηδούν («αυτόματα») διάφορες ΤΑΣΕΙΣ μέσα στην κοινωνία που οδηγούν στην πληρέστερη δυνατή ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ των μελών της δίχως καμιά δυνατότητα εκβιασμού από καμιά μειοψηφία. Αυτές οι ΤΑΣΕΙΣ δρουν, η κάθε μια με τον τρόπο της ΚΑΙ ΣΥΣΣΩΡΕΥΤΙΚΑ προς την κατεύθυνση της συναίνεσης και της αμοιβαίας ωφελιμότητας της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας.
* Ένα πράγμα που θα πρέπει να έχουμε σταθερά υπόψη μας είναι το γεγονός ότι στη δημοκρατία (νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία στο λαό) δεν μπορούν να υπάρχουν (ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ) σταθερές μειοψηφίες και πλειοψηφίες όπως στα ολιγαρχικά καθεστώτα. Με την ψήφιση του κάθε νόμου από το λαό, πχ σε ένα νόμο κάποιοι μπορεί να είναι με την μειοψηφία και στους επόμενους δύο να είναι με την πλειοψηφία. (Και όπως θα ήθελαν οι ίδιοι όταν βρίσκονται με την πλειοψηφία, να μην τους στέκεται εμπόδιο η μειοψηφία, έτσι και όταν οι ίδιοι βρίσκονται στη θέση της μειοψηφίας θα πρέπει να δέχονται να μην γίνονται εμπόδιο στην πλειοψηφία. - κοινωνικό συμβόλαιο-)

 

Με την ΑΡΧΗ της πλειοψηφίας μπορούμε να έχουμε, εκ των πραγμάτων, συναίνεση και σε κάθε ΜΕΡΟΣ – θέμα και στο ΟΛΟΝ – σύνολο των θεμάτων.

Α. Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ (δηλαδή σε κάθε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό θέμα)

 

1. Η ΤΑΣΗ ΓΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ (για την επιλογή του εκάστοτε νόμου)
Η ΣΥΝΕΝΑΙΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ (ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ) ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΘΕ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΘΕΜΑ
Να το εξηγήσουμε. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν ΠΑΝΩ από δύο προτάσεις σε ένα συγκεκριμένο θέμα. Τις περισσότερες φορές οι προτάσεις θα είναι πάνω από δύο γιατί η πραγματικότητα δεν είναι ‘’άσπρο – μαύρο’’, δεν είναι ‘’μανιχαϊστική’’ . Να υποθέσουμε επίσης ότι οι προτάσεις είναι πέντε (Α, Β, Γ, Δ, Ε). Σε τέτοιες περιπτώσεις (5,6,7 κοκ προτάσεις) είναι πολύ δύσκολο να υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία (51% και πάνω) για μια πρόταση. 
Υποθέτουμε λοιπόν ότι γίνεται η πρώτη ψηφοφορία (με όλες τις προτάσεις αλλά δεν θα υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία (στην πρώτη ψηφοφορία).

 

Στη δεύτερη ψηφοφορία φτιάχνουμε 4 τετράδες (ΑΒΓΔ, ΑΒΓΕ, ΑΒΔΕ, ΑΓΔΕ, ΒΓΔΕ) και ερωτώνται οι πολίτες ποια από τις 4 θα προτιμούσε περισσότερο.

 

Ας υποθέσουμε ότι η πλειοψηφία θα ήθελε την 4αδα ΑΒΓΔ. Έπειτα από αυτή την ψηφοφορία περνάμε στην επόμενη φάση.

 

Τρίτη ψηφοφορία: Παίρνουμε την νικήτρια 4αδα και φτιάχνουμε 4 τριάδες. (ΑΒΓ, ΑΒΔ, ΑΓΔ, ΒΓΔ) και ρωτάμε ποια από αυτές τις τριάδες θέλουν περισσότερο.

 

Ας υποθέσουμε ότι βγαίνει η τριάδα ΑΒΓ. Η επόμενη φάση της ψηφοφορίας θα είναι να φτιαχτούν 3 δυάδες. ΑΒ, ΑΓ, ΒΓ 
Στην τέταρτη αυτή φάση ρωτάμε ποια δυάδα προτιμούν. 
Και αφού βγει η δυάδα, (πχ ΑΒ) πάμε στην πέμπτη και τελευταία ψηφοφορία για να βγει η πλειοψηφούσα. Αυτό όσον αφορά το τεχνικό μέρος.

 

*Τα συμπεράσματα όμως που μπορούν να εξαχθούν, σχετικά με την συναίνεση, είναι ΠΑΡΑ πολλά. Αναλύοντάς τα θα μπορούμε να δούμε πχ ότι κάποιος, του οποίου η καλύτερη προτίμηση ταυτίζεται με αυτή των πιο πολλών της πρώτης ψηφοφορίας (πχ του 30%), δεν έχει μόνο αυτή την προτίμηση. Έχει και άλλες αξιολογήσεις των προτάσεων (δευτερεύουσες ή τριτεύουσες κλπ). Το ίδιο και για εκείνους όπου η αρχική και μεγαλύτερη προτίμηση μπορεί να βρίσκεται σε μια αρχική μικρή μειοψηφία, από την πρώτη ψηφοφορία (πχ του 5%). Έτσι υπάρχει η πιθανότητα και η δυνατότητα να ΜΗΝ επιλεγούν τελικά οι προτιμήσεις των ατόμων που βρίσκονται ΑΡΧΙΚΑ στη σχετική πλειοψηφία ή μειοψηφία, αλλά να επιλεγούν τελικά οι δεύτερες ή οι τρίτες προτιμήσεις τους.
ΤΕΛΙΚΑ η πλειοψηφούσα πρόταση μπορεί να απαρτίζεται (αθροίζεται) από την πρώτη επιλογή ορισμένων ατόμων, από την δεύτερη επιλογή άλλων ή από την τρίτη επιλογή μερικών άλλων κλπ.
Δηλαδή στο τέλος θα βγει μια πρόταση ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΗ. 

ΓΙΑ ΤΟ 51-49%

 * ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΕΝΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΑΣΤΟΥΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥΣ και κάποιους ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ (που έχουν στο DNA τους μια ακατανίκητη  τάση να υιοθετούν ότι πιο αντιπρακτικό ή σουρεαλιστικό υπάρχει ή ένα ενδόμυχο "μίσος" για ότι είναι ρεαλιστικό) για την ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ειδικά στην περίπτωση όπου μεταξύ δύο τελικών προτάσεων το αποτέλεσμα είναι 51 και 49%. (οι πρώτοι θέλουν ουσιαστικά την αρχή της μειοψηφίας)
- Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι λίγοι αναρχικοί που έχουν διαχωρίσει τη θέση τους και είναι υπέρ της Αρχής της πλειοψηφία σαν βάση για τη λήψη των αποφάσεων -. 
Οι δε Λενινιστές, υιοθετώντας επί της ουσίας το ολιγαρχικό πρόταγμα των λίγων "πεφωτισμένων", τάσσονται υπέρ της εξουσίας των λίγων και ενάντια σε πλειοψηφία ή ομοφωνία. Γι αυτό δεν θέλησαν ποτέ να εμβαθύνουν το θέμα της πλειοψηφίας και τις διάφορες προεκτάσεις αυτής.

(Να μην επαναλάβουμε ότι τέτοια ποσοστά θα είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ σπάνια και ότι καμιά σχέση δεν θα έχουν με τα 51 και 49% των μανιχαϊστικών άσπρο μαύρο των ολιγαρχικών δημοψηφιασμάτων.)

Με την πιο πάνω εξήγηση ας πούμε ότι η Α πρόταση πήρε 51% και η Β πρόταση πήρε 49%. Όμως εδώ είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΒΕΒΑΙΟ ότι κάποια ποσοστά από εκείνους που ψήφισαν την Α και την Β πρόταση δεν θα ήταν η πρώτη τους επιλογή. Δηλαδή κάποιοι που ψήφισαν την Α πρόταση, η πρόταση αυτή να ήταν η 2^η ή η τρίτη επιλογή τους και το ίδιο με κάποιους που ψήφισαν τη Β πρόταση. Ακόμα κάποιοι που ψήφισαν τη Β πρόταση να ήταν η ΠΡΩΤΗ επιλογή τους και η Α πρόταση να ήταν η δεύτερη ή η τρίτη επιλογή τους (την οποία προφανώς στο τελικό δίλημμα δεν την επέλεξαν).  Δηλαδή από το «ηττημένο» 49% ένα ποσοστό ανθρώπων (από εκείνους που την είχαν ως πρώτη επιλογή) να είχε ταυτόχρονα την Α πρόταση (τη «νικήτρια») ως δεύτερη ή Τρίτη επιλογή. Άρα αν στο 51% προσθέσουμε και τις δεύτερες ή τρίτες επιλογές κάποιων από εκείνους που ψήφισαν τη Β πρόταση τότε θα έχουμε ποσοστά πάνω από 51%.  Στο 49% θα υπάρχει ένα ποσοστό που ψήφισε αυτή την πρόταση αλλά δεν θα ήταν η πρώτη επιλογή τους, αλλά δεύτερη ή Τρίτη κλπ. Επίσης κάποιοι που ψήφισαν την Α πρόταση να ήταν τρίτη επιλογή τους και εκείνοι που ψήφισαν τη Β πρόταση, η Α πρόταση που δεν ψήφισαν να ήταν η δεύτερη επιλογή τους κλπ.
Με λίγα λόγια αυτό το 51 με 49% δεν είναι ΔΙΧΑΣΤΙΚΟ αλλά ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΟ και ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ δεν έχει με τα ΜΑΝΙΧΑΪΣΤΙΚΑ ερωτήματα και αποτελέσματα των ολιγαρχικών ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΩΝ.

*(ΑΝ υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία από την αρχή, από την πρώτη ψηφοφορία και βγει 51% με 49% πάλι σημαίνει ότι η νικήτρια πρόταση θα είναι και δεύτερη ή Τρίτη προτίμηση κάποιων όπου στην πρώτη ψηφοφορία ψήφισαν άλλες προτάσεις που έλαβαν πχ 5, 15, 19% .)
Εξήγηση: Στο 51%  θα υπάρχουν κάποιοι για τους οποίους αυτή η πρόταση ήταν πρώτη, δεύτερη, τρίτη κλπ στις προτιμήσεις
Στο 49% ας πούμε ότι ένα 25% ήταν πρώτη επιλογή και από αυτό το 25, το 20% είχε για δεύτερη ή και τρίτη επιλογή την νικήτρια πρόταση του 51
ΠΡΑΚΤΙΚΑ εδώ το 51 και 49 δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΧΕΣΗ με τα 51 και 49 των μανιχαϊστικών ερωτημάτων ή διλημμάτων (άσπρο - μαύρο), γιατί ετούτα τα 51 και 49 θα είναι ήδη συναινετικά αφού και εκείνοι του 49 θα είχαν για δεύτερη ή τρίτη προτίμηση την πρόταση που πήρε 51%. Όμως στο 51% υπάρχουν δεύτερες και τρίτες επιλογές από εκείνους που είχαν για πρώτη επιλογή κάποιες προτάσεις εκτός των δύο τελικών.  Άρα το 51% σαν πρώτες, δεύτερες ή και τρίτες επιλογές δεν είναι μόνο 51% αλλά πολύ περισσότερο, αν προσθέσουμε ότι αυτή η πρόταση ήταν δεύτερη και τρίτη επιλογή κάποιων που ψήφισε την πρόταση του 49%.....

ΠΡΟΣΟΧΗ:
ΤΕΛΙΚΑ και ουσιαστικά δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑ (κατά 99%) 51 -49 ή 60 -40 κλπ. Υπάρχει ΜΟΝΟ (συντριπτική)  συναίνεση ακόμα και στο κάθε επί μέρους θέμα και ΣΧΕΔΟΝ 100% συναίνεση στο ΟΛΟΝ των θεμάτων (όπως θα εξηγηθεί)


* ΤΕΛΙΚΑ. Γιατί να ψειρίζουμε τα οπίσθια της μαϊμούς με άκρως εξαιρετικές περιπτώσεις; Στη ζωή τα θέματα τίθενται με το γνώμονα του ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΔΥΝΑΤΟΥ.
Έτσι από την μια έχουμε την ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΩΝΙΑΣ όπου στην πλειονότητα των περιπτώσεων θα ωφελείται μια μειοψηφία σε βάρος της πλειοψηφία (που θα αντιδρά εσκεμμένα ή όχι για να κερδίσει τα μέγιστα οφέλη). Και από την άλλη έχουμε την αρχή της πλειοψηφίας κατά την οποία (ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ) υπάρχει περίπτωση, μια μεγάλη μειοψηφία να ζημιώνεται σε σχεδόν μηδαμινές περιπτώσεις.
*Και από την άποψη αυτή (του καλύτερου δυνατού) δεν τίθεται θέμα λογικής για την επιλογή. Από την άλλη στη ζωή υπάρχει το θέμα της "επένδυσης" με την έννοια της αποδοχής μιας απώλειας σαν μέσον για την αποκόμιση μεγάλου οφέλους. Πχ ο αγρότης θυσιάζει 10 κιλά στάρι στη σπορά για να πάρει 200.
* ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ όλα τα μέλη του λαού, στην συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων - θεμάτων, θα βρίσκεται στην συντριπτική πλειοψηφία, είτε αυτό θα γίνεται ως πρώτη επιλογή είτε ως δεύτερη είτε ως τρίτη.
Σημείωση: * Και να μην προσθέσουμε τα άλλα αρνητικά της ΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΟΜΟΦΩΝΙΑΣ όπως το γεγονός ότι ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει ομοφωνία στη συντριπτική πλειονότητα των κοινωνικών θεμάτων και ότι ΠΡΑΚΤΙΚΑ για να επιτευχθεί μια ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ θα απαιτούνται χρονοβόρες διαδικασίες κατά τις οποίες θα εκφράζεται το κάθε μεμονωμένο άτομο και μετά πάλι και πάλι από την αρχή για να βρεθεί η καλύτερη συμφωνία μεταξύ όλων των μελών - ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΧΑΟΣ.

Συναίνεση λοιπόν χωρίς το όπλο του εκβιασμού στα χέρια των μειοψηφιών.

 

Β. Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΟ ΟΛΟΝ (ΣΥΝΟΛΟ) ΤΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

 

1. Η ΤΑΣΗ για την προστασία των μειοψηφιών από την ίδια (εκάστοτε) πλειοψηφία (ή αυτοπροστασία του λαού.

 

Τι θα συμβαίνει εδώ πρακτικά;
Εκείνη η πλειοψηφία που θα αποφασίζει, τα περισσότερα μέλη της ή πάρα πολλά, προεκτείνονται νοητικά και μπαίνουν πιθανολογικά, εκ των πραγμάτων, στη θέση των ατομικών δικαιωμάτων ή των δικαιωμάτων της μειοψηφίας – γιατί ο καθένας μπορεί πιθανολογικά να βρεθεί σε αυτή τη (γενική ) θέση – και προστατεύοντας τα δικαιώματα της μειοψηφίας ουσιαστικά καθένας θα κοιτάζει να προστατεύει τον εαυτό του (ή των οικείων του) στην περίπτωση που πιθανά θα βρεθεί σε αυτή τη θέση. (Μπαίνει αναγκαστικά σε αυτή τη θέση όπως μπαίνει στη θέση κάποιων πρωταγωνιστών όταν βλέπει θέατρο ή σινεμά).
Πχ ας πούμε ότι σήμερα τίθεται θέμα θεσμοθέτησης από την πλειοψηφία της προστασίας ή όχι (ασύλου) της κατοικίας από άτομα ή πλειοψηφίες. Εδώ το κάθε άτομο μπαίνει νοητικά στην μελλοντική περίπτωση παραβίασης του ασύλου της δικής του κατοικίας από κάποιο πλειοψηφικό ή μειοψηφικό υποκείμενο και στη βάση του τι δεν θα ήθελε ο ίδιος κρίνει και αποφασίζει. Οι αποφάσεις αυτής της πλειοψηφίας θα προστατεύουν την όποια μελλοντική μειοψηφία από παραβιάσεις του ασύλου της. Και τα πολλά ή τα περισσότερα άτομα στη μελλοντική μειοψηφία θα είναι αυτά τα ίδια που στο σήμερα θα έχουν προαποφασίσει για τον εαυτό τους.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΕΣ ΘΩΡΑΚΙΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΒΑΘΜΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΓΙΑΤΙ ΔΥΝΗΤΙΚΑ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ (αντικειμενικά ρευστής) ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ όπως πχ στη θέση αναπηρίας. Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ, ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ, ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΤΑΙ (Επίσης ο καθένας που θα βρίσκεται σε αυτή την πλειοψηφία - που θα αφορά στη θέσπιση των δικαιωμάτων – εξουσιών) θα κοιτάζει να θωρακίζει και τα δικαιώματα της πλειοψηφίας.)

 

ΣΟΣ 2ον. Η ΤΑΣΗ ΓΙΑ ΕΞΙΣΟΡΡΟΠΗΣΗ των ατομικών συμφερόντων σε ένα μεγάλο ΣΥΝΟΛΟ επιλογών (ΘΕΜΑΤΩΝ) και όχι στο μέρος.

 

Αν τα μέλη κάποιας μειοψηφίας έχουν πιθανόν κάποιες σχετικές απώλειες από τις επιλογές της πλειοψηφίας σε ένα συγκεκριμένο θέμα ή να μην έχουν το μέγεθος της ωφελιμότητας που θα ήθελαν, ΤΟΤΕ δια μέσου της δυνατότητας σύναψης ΣΥΜΜΑΧΙΩΝ με άλλα υποκείμενα σε άλλα θέματα, να γίνουν (πλειοψηφία) και να «ρεφάρουν», να αναπληρώσουν προηγούμενες απώλειες.

 

Εδώ υπάρχει τάση για μεγιστοποίηση της ωφελιμότητας. Η τάση αυτή για μεγιστοποίηση της ωφελιμότητας, σε όσους το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, υπάρχει και στο κάθε μεμονωμένο, επί μέρους θέμα και στο ΟΛΟΝ των θεμάτων δια μέσου της διαρκούς δυνατότητας νέων συμμαχιών των πολιτών σε μια πλειάδα θεμάτων.
(Η ΤΑΣΗ για εξισορρόπηση των ατομικών συμφερόντων σε ένα μεγάλο ΣΥΝΟΛΟ επιλογών μπορεί να παρομοιαστεί και με τον νόμο των πιθανοτήτων.
(Πχ τα νούμερα τον εξαχθέντων αριθμών από μία κληρωτίδα, τείνουν προς ένα σημείο ισορροπίας όταν το σύνολο της εξαγωγής των αριθμών μεγαλώνει.)

 

3 . Η ΤΑΣΗ για συμμετοχή του κάθε πολίτη στην πλευρά της πλειοψηφίας, ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΘΕΜΑΤΑ, σε ένα πολύ μεγάλο σύνολο θεμάτων.

 

Αν οι αποφάσεις λαμβάνονται με πλειοψηφίες 55% ή 60% ή 80% κλπ, ΤΟΤΕ μαθηματικά –στατιστικά μπορεί να εξαχθεί ότι είναι δυνατόν όλοι οι πολίτες ή η συντριπτική πλειοψηφία αυτών, στις περισσότερες περιπτώσεις των κοινωνικών θεμάτων - νόμων, να βρίσκεται στην πλευρά των πλειοψηφιών. Δηλαδή στα 100 θέματα που ψηφίζει, να βρίσκεται με την πλειοψηφία πχ στα 60, στα 70 ή στα 55 κοκ.
Άρα αυτή η τάση, είτε από μόνη της είτε σε συνδυασμό με την προηγούμενη οδηγεί σε τελικό όφελος για όλους ή για την πλειονότητα των πολιτών. Επομένως, το να βρίσκεται κάποιος σε κάποια θέματα με την μειοψηφία (και να το αποδέχεται) είναι «επένδυση» για να μπορεί να υλοποιείται η θέλησή τους τις περισσότερες φορές κατά τις οποίες θα βρίσκεται με την πλειοψηφία.

 

4. Η ΤΑΣΗ για αποδοχή της ΑΡΧΗΣ της πλειοψηφίας, από όλο και μεγαλύτερα πλειοψηφικά ποσοστά.

 

Η ΑΠΟΔΟΧΗ εκ των προτέρων της αρχής της πλειοψηφίας (από την πλειοψηφία) είναι ΑΠΟΔΟΧΗ του ΒΑΣΙΚΟΥ ΜΕΣΟΥ για την επίτευξη του σκοπού.
- Πολλές φορές, σε ομάδες ανθρώπων, υπάρχουν άτομα που είτε δεν είναι σίγουρα για το ποιος είναι ο καλύτερος προορισμός – στόχος ή επειδή δεν θα ήθελαν να είναι εμπόδιο στη θέληση της πλειοψηφίας κλπ κρατούν τη στάση του «ότι αποφασίσει η πλειοψηφία εγώ ακολουθώ» ή «ότι αποφασίσετε εσείς εγώ ακολουθώ». Η αξιολόγηση του μέσου (ότι θέλει η πλειοψηφία) για την επιλογή του σκοπού σημαίνει συναίνεση – αποδοχή της τελικής απόφασης για την υιοθέτηση του όποιου σκοπού.
Για να γίνει επαναστατική αλλαγή του ολιγαρχικού συστήματος απαιτείται ΑΠΟΔΟΧΗ και ΕΠΙΔΙΩΞΗ για την εφαρμογή της ΑΡΧΗΣ της πλειοψηφίας, ΑΠΟ την ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ του λαού.
Έτσι όσο πιο υψηλά είναι τα ποσοστά αποδοχής του μέσου-αρχή της πλειοψηφίας, τόσο πιο μεγάλη θα είναι η τάση για συναίνεση, από αυτή την οπτική γωνία.
Και αν η κοινωνία βαδίζει «από το καλό στο καλύτερο» με αυτή την αρχή, τόσο τα ποσοστά υπέρ αυτής της αρχής θα τείνουν προς το εκατό.

 

Σημείωση:
Υπάρχουν και άλλες τάσεις όπως αυτή της «ΑΛΛΗΛΟΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΩΝ» κλπ. Όλες αυτές οδηγούν στη μέγιστη δυνατή κοινωνική συναίνεση και στη μέγιστη ωφελιμότητα για την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. (Για ελάχιστους και κυρίως για εκείνους που έχουν κάποιες διαστροφές, το μέγεθος της απώλειας από την μη ικανοποίηση της διαστροφής τους ίσως να μην μπορεί να αναπληρωθεί από άλλες ωφελιμότητες.)
ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΕΛΕΙΑ κοινωνία δεν υπάρχει ή θα αργήσει πολύ να υπάρξει. Έως τότε υπάρχει το πολύ καλύτερο δυνατόν. Και αυτό βρίσκεται μόνο στην πραγματική δημοκρατία (όλοι οι νόμοι που θα τίθενται σε ισχύ να είναι ψηφισμένοι από την ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ του λαού)

 

ΣΥΝΔΥΑΖΟΝΤΑΣ ΛΟΙΠΟΝ ΤΙΣ ΔΥΟ ΑΥΤΕΣ «ΘΕΩΡΙΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ» (συναίνεση σε γενικό και συναίνεση σε ειδικό επίπεδο) είναι οι μόνες συναινέσεις που μπορούν να γίνουν στον κοινωνικό χώρο χωρίς την ύπαρξη ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΜΕΝΩΝ ΕΚΒΙΑΣΜΩΝ των μειοψηφιών επί της πλειοψηφίας. (άρνηση συναίνεσης – ομοφωνίας- βέτο)
Και αυτές μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο όταν υιοθετηθεί σαν βασική αρχή η αρχή της πλειοψηφίας.

 

ΚΑΤΙ ΘΑ ΗΞΕΡΑΝ ΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΥΙΟΘΕΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥΣ.

 

ΥΓ 1. Στο σύνολο των θεμάτων δεν θα είναι δυνατόν να υπάρχουν σταθερές πλειοψηφίες και μειοψηφίες.
Όμως σε κάποια μεμονωμένα και συγκεκριμένα θέματα θα υπάρχουν.
Πχ θρησκευτικές μειονότητες, εθνικές μειονότητες κλπ.
Ο βαθμός σεβασμού αυτών των σταθερών μειονοτήτων από την πλειονότητα, θα εξαρτάται από την ανάπτυξη του πολιτισμού ολόκληρης της κοινωνίας, από το βαθμό εξάπλωσης της δημοκρατίας σε παγκόσμιο επίπεδο και από το βαθμό πολιτισμού σε παγκόσμιο επίπεδο.

 2. Δυστυχώς, πάνω από 1,5 αιώνα, ΑΡΚΕΤΟΙ στον αναρχικό χώρο προτείνουν την αρχή της ΟΜΟΦΩΝΙΑΣ (δια της συναίνεσης). Πρόταση άκρως σουρεαλιστική ξεκομμένη από την πραγματικότητα και την ΠΡΑΚΤΙΚΗ..

γιατί εκτός από το γεγονός ότι μια μειοψηφία θα έχει πάντα περισσότερα ωφέλη σε βάρος της πλειοψηφίας και απαιτεί ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ πρακτικές διαδικασίες και αναζήτηση της συναίνεσης από άτομο σε άτομο κοκ.