OTAN MIA ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ MEIOΨΗΦΙΑ KATAKTA THN EΞΟΥΣΙΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΑΡΓΑ Ή ΓΡΗΓΟΡΑ ΣΕ ΤΥΡΑΝΝΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Στη χημεία, όταν ενωθεί ΒΑΣΗ με ΟΞΥ μας δίνει πάντα ΑΛΑΣ και ΝΕΡΟ.
(Βάση + οξύ = άλας + νερό)

Στην κοινωνία, όταν μια μειονότητα κατακτά την εξουσία, μας δίνει πάντα (αργά ή γρήγορα) μια νέα κυρίαρχη καταπιεστική τάξη, μια νέα καταπιεστική ολιγαρχία, ένα νέο βασανιστή του λαού.  Αυτή η νέα μειονότητα είτε θα είναι μια εντελώς νέα καταπιεστική τάξη είτε θα ενσωματώσει μέρος της παλιάς ή θα ενσωματωθεί η ίδια στην παλιά καταπιεστική τάξη.
(Ετούτο το νόμο αγνοούσαν εντελώς όλοι εκείνοι που από καλή πρόθεση ήλπισαν στο ΣΥΡΙΖΑ και τον αγνοούν όλοι εκείνοι που ακολουθούν τα ολιγαρχικά κόμματα. Και ολιγαρχικά κόμματα είναι όλα εκείνα που δεν θέτουν για σκοπό τους το να περάσει όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στους λαούς αλλά θέλουν μια μειονότητα, κάποιο όργανο να έχει πλήρεις νομοθετικές, εκτελεστικές και δικαστικές εξουσίες.)

Κανένα κόμμα (πρωτοπορία) που θέλει να ΚΑΘΕΤΑΙ, να επιβάλλεται στις «μάζες» για να τις εξουσιάσει και (δήθεν) να τις καθοδηγήσει, δεν θα κατορθώσει ποτέ να τις απελευθερώσει, να τις χειραφετήσει, όσο καλή προαίρεση και αν νομίζουν τα μέλη του ότι διαθέτουν.
Η πραγματική απελευθέρωση ή χειραφέτηση μπορεί να υλοποιηθεί ΜΟΝΟ όταν οι ίδιοι οι εργάτες θα αυτό εξουσιαστούν, θα αυτό κυβερνηθούν. Δηλαδή, ΜΟΝΟ όταν ο εργαζόμενος λαός κατακτήσει πλήρως την ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ (και όλη την εκτελεστική) τη ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ και τη ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (ΟΕΝΔΕΛ).

Αν ο λαός υποκατασταθεί από οποιαδήποτε μειοψηφία, τότε ΑΝΤΙΟ επανάσταση. Αμέσως μετά την εγκαθίδρυση της μειοψηφικής εξουσίας, αρχίζει η αντεπανάσταση, αρχίζει ο εκφυλισμός της επανάστασης και η επιστροφή στην ίδια ολιγαρχική ΟΥΣΙΑ με άλλη μορφή.

 Γιατί όμως συμβαίνει έτσι και θα συμβαίνει πάντα έτσι;

Αυτή η ερώτηση είναι κατ ουσία εντελώς ίδια με ερωτήσεις του τύπου: «Γιατί από τα αυγά του φιδιού μπορούν να εκκολαφθούν ΜΟΝΟ φίδια και όχι περιστέρια;» ή «Γιατί από τα αυγά της κότας μπορούν να βγουν μόνο κότες και όχι αηδόνια ή κάτι άλλο;»  ή «Γιατί υπάρχει ο νόμος της βαρύτητας;».
Απλά, όλα αυτά είναι βασικά δεδομένα και σχετικά αναλλοίωτα. Μπορεί βέβαια να δοθεί και κάποια εξήγηση αλλά δεν αλλάζει η ουσία τους σαν δεδομένα βάσης που καθορίζουν εκ των προτέρων, εξ αρχής  αποτελέσματα.

Ένας ταξιτζής που ΔΕΝ θα ήθελε να του υπαγορεύουν οι πελάτες του σε ποιο προορισμό να τους πάει, αλλά αντίθετα, θα ήθελε από τη στιγμή που τον επιλέγουν, να έχει  ο ίδιος την εξουσία να τους ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ να πάνε όπου εκείνος γουστάρει, τότε είναι απόλυτα βέβαιο ότι αυτός ο ταξιτζής όχι μόνο είναι ένα απλό αντικοινωνικό στοιχείο αλλά επί πλέον ότι έχει κάποιες σημαντικές ψυχικές διαταραχές. Όταν δεν θέλει να είναι ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ των θελήσεων και των αποφάσεων των πελατών του τότε σίγουρα ΠΑΣΧΕΙ από κάποια ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ.

Όποιος επιμείνει και εμβαθύνει σε τούτο το παράδειγμα και το μεταφέρει στο επίπεδο της κοινωνίας και της εξουσίας, θα κατανοήσει γιατί ιστορικά δεν έγινε καμιά μετάλλαξη των ολιγαρχικών εξουσιών, γιατί ΠΟΤΕ ολιγαρχικές συνειδήσεις δεν μετατράπηκαν (και δεν πρόκειται να μετατραπούν) σε δημοκρατικές δυνάμεις, δεν μετατράπηκαν σε φιλολαϊκές δυνάμεις. Γιατί οι δυνάμεις που προτίθενται ΕΞ ΑΡΧΗΣ να αφαιρέσουν από την πλειοψηφία των ανθρώπων του λαού το πολύ μεγάλο ΑΓΑΘΟ του αυτό καθορισμού της ζωής τους (εξουσία) ΔΕΝ μπορούν αύριο να μετατραπούν, να μεταλλαχθούν  σε υπερασπιστές των λαϊκών αγαθών, όπως δεν μπορεί από το αυγό του φιδιού να βγει περιστέρι.
Το μεγαλύτερο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ του ανθρώπου είναι το αγαθό του αυτοκαθορισμού της ζωής του και  μπορεί να κάνει χρήση αυτού ΜΟΝΟ όταν κατέχει ισότιμη εξουσία με τα άλλα άτομα της κοινωνίας.  Αφαιρώντας του αυτό, είναι σαν κάποιος να κόβει - αφαιρεί τα χέρια και τα πόδια ενός ανθρώπου (μεγάλο αγαθό τα άκρα) και μετά να του παρουσιάζεται ότι θα είναι καλός μαζί του και ότι θα του δίνει καλά δεκανίκια... Ο δράστης φυσικά θα είναι εγκληματικό, αντικοινωνικό στοιχείο.
Ένα υγιές συνειδησιακά υποκείμενο, σε κάθε θέμα που θα αφορούσε την κοινωνία, θα είχε την εξής συμπεριφορά προς τους άλλους: Θα απευθυνόταν προς αυτούς λέγοντάς τους «μπορεί η γνώμη μου να είναι τάδε αλλά εσείς ενημερωθείτε, αποφασίστε και εγώ εκτελώ ό,τι θέλετε εσείς». 
Όμως οι κάθε λογής ολιγαρχικοί συμπεριφέρονται εντελώς αντίθετα. Δεν θέλουν να αποποιηθούν την ευθύνη για τα όποια αρνητικά θα επιφέρουν οι πράξεις τους στην κοινωνία.
 Ένας που θα ήθελε να είναι μόνο εκτελεστικό όργανο των αποφάσεων του λαού, σε περίπτωση αρνητικών επιπτώσεων, θα μπορούσε κάλλιστα νε πει "εγώ έκανα ότι μου είπατε και δεν φταίω σε τίποτα."
Αντίθετα ο ολιγαρχικός δεν ενδιαφέρεται για το μίσος αν το μίσος του λαού εναντίων του ξεχειλίσει. Αυτός ηδονίζεται με το να έχει τη δύναμη να καταναγκάζει και να καθορίζει τη ζωή των συνανθρώπων του. ΑΡΡΩΣΤΟΣ γαρ εξ ορισμού...  

Όταν λοιπόν κάποιο ανθρώπινο υποκείμενο θέλει να ασκεί ΒΙΑ ( διαφορετικό πράγμα η  ΑΝΤΙΒΙΑ) για να καθορίζει τη ζωή άλλων ανθρώπινων υποκειμένων ( εννοείται χωρίς τη συγκατάβασή τους) ετούτο το υποκείμενο είναι εξ ορισμού εγωπαθές, αντικοινωνικό στοιχείο.
Είναι αντικοινωνικό στοιχείο, ανεξάρτητα από τις φιλολαϊκές προθέσεις - δικαιολογίες που μπορεί να επικαλείται προς τα έξω (λαό) ή προς τον εαυτό του για τη λυσσαλέα μανία του να θέλει να αφαιρεί από το λαό το μεγάλο ΑΓΑΘΟ του  AYTO καθορισμού της ζωής του, και  ανεξάρτητα από το βαθμό που αυτές οι τάσεις και οι πράξεις του είναι συνειδητές, υποσυνείδητες ή ασυνείδητες.

Ετούτο το ΝΟΜΟ αγνοούν οι λαοί και ελπίζουν ότι κάθε φορά που θα αλλάζουν ολιγαρχικά κόμματα που θα τους εξουσιάζουν, υπάρχει περίπτωση να απελευθερωθούν και να καλυτερεύσουν τη ζωή τους. Ετούτη η άγνοια, η άγνοια δηλαδή του ότι όλοι οι ολιγαρχικοί είναι ίδιοι επί της ουσίας, είναι η πιο βασική αιτία των πολλών αιώνων σκλαβιάς τους.




ΥΓ 1

Γιατί αποκλείεται ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ η πραγματοποίηση του σοσιαλισμού όταν την εξουσία (εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική) την κατέχει μια μειοψηφία και όχι ο λαός;

ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ (με κομμουνιστικό βερμπαλισμό) ΚΑΤΑΚΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΤΕ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΟΡΙΣΤΙΚΟ «ΑΝΤΙΟ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ»

            
 ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ, Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ- ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ πολύ σωστά γράφει:

«…Σε όλες τις προηγούμενες επαναστάσεις μια μικρή μειοψηφία των ανθρώπων που οδήγησε τον επαναστατικό αγώνα, έδωσε το στόχο και την κατεύθυνση, για να χρησιμοποιηθεί η μάζα μόνο ως ΜΕΣΟ για την υλοποίηση των συμφερόντων της, των συμφερόντων της μειονότητας, μέσα από τη νίκη.

Η σοσιαλιστική επανάσταση είναι η πρώτη η οποία είναι προς το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας και μπορεί να φέρει τη νίκη MONO από την μεγάλη ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ του εργαζόμενου λαού…»

(παρόμοια γράφει και ο Μαρξ στο μανιφέστο)

Γιατί είναι όμως έτσι; Μήπως είναι ένα ανυπόστατο ή «ξεκάρφωτο»  συμπέρασμα της Ρόζας, του Μαρξ ή κάποιων άλλων κομμουνιστών; Και αν δεν είναι ανυπόστατο συμπέρασμα πoιά είναι η μείζονα πρόταση του λογικού συλλογισμού που το στηρίζει;

Αν η ουσία του σοσιαλισμού στο οικονομικό επίπεδο είναι η

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ των μέσων παραγωγής δηλαδή αν τα μέσα παραγωγής είναι ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ της κοινωνίας και όχι κάποιων λίγων τότε μπορούμε να βγάλουμε τα πιο κάτω συμπεράσματα αφού μιλήσουμε πρώτα για την έννοια της ιδιοκτησίας.

Ένα λοιπόν ακόμα δεδομένο που μας είναι απαραίτητο  είναι η ουσία της έννοιας της ιδιοκτησίας.  «Ένα υποκείμενο (ατομικό ή συλλογικό) έχει υπό την ιδιοκτησία του ένα αντικείμενο όταν (το υποκείμενο)  έχει τη ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ τη ΧΡΗΣΗ  και τη ΔΙΑΘΕΣΗ του ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ.»
Αυτά είναι τα στοιχεία της ιδιοκτησίας. Δυνατότητα, απόφαση, χρήση και διάθεση.

Όποιος λοιπόν έχει τη δυνατότητα να αποφασίζει τη χρήση και τη διάθεση ενός αντικειμένου - και μπορεί να επιβάλλει τις αποφάσεις του - τότε αυτός είναι ο ιδιοκτήτης του.
 Ένας πχ που έχει νοικιάσει ένα αντικείμενο δεν είναι ιδιοκτήτης του γιατί μπορεί να κάνει μόνο χρήση αυτού και όχι διάθεση (όπως πώληση, γκρέμισμα κοκ).

Πάμε τώρα στο θέμα του σοσιαλισμού.

Για να υπάρχει λοιπόν σοσιαλισμός (κοινωνική ιδιοκτησία μέσων παραγωγής) είναι καθοριστικά απαραίτητο η δυνατότητα για να αποφασίζεται η χρήση και η διάθεση των ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, να ανήκει στην ΚΟΙΝΩΝΙΑ (κοινωνικοποίηση) και όχι σε μια κομματική μειοψηφία που σχεδόν ταυτίζεται με το κράτος (κρατικοποίηση). Αν τις αποφάσεις τις λαμβάνει και τις επιβάλλει μια μειοψηφία – «ιδιαίτερη δύναμη» ή τα πλαίσια των αποφάσεων τα περιορίζει μια «ιδιαίτερη δύναμη» και όχι η «γενική δύναμη» - πλειοψηφία τότε τα μέσα αυτά είναι στην ουσία ιδιοκτησία ετούτης της μειοψηφικής δύναμης (κράτους – κόμματος). Αν αυτή η μικρή δύναμη είναι η ηγεσία του κόμματος - κράτους, τότε η ιδιοκτησία ανήκει σε αυτά τα μέλη του (μετοχικά) και κερδίζει άμεσα ή έμμεσα (προνόμια) από τη σχέση ιδιοκτησίας των μπ. Άρα έτσι δεν μπορεί να επέλθει  κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Αν τα μέσα παραγωγής που στον καπιταλισμό είναι ιδιοκτησία μιας μικρής μειοψηφίας αλλάξουν ιδιοκτήτη, δεν σημαίνει αυτόματα ότι το σύστημα γίνεται σοσιαλιστικό. Αν η δυνατότητα για να αποφασίζεται η χρήση και η διάθεση των μέσων παραγωγής  ανήκει ΠΑΛΙ σε μια άλλη νέα μειοψηφία (κομματική) τότε αυτή η μειοψηφία είναι ουσιαστικά ο νέος ιδιοκτήτης τους και άρα πάλι θα έχουμε καπιταλισμό αλλά άλλης μορφής δηλαδή κρατικό.

Θα έχουμε πέρασμα από τον ορθόδοξο ιδιωτικό καπιταλισμό του ανταγωνισμού, στον ανορθόδοξο μονοπωλιακό κρατικό-κομματικό καπιταλισμό (μη ανταγωνιστικό).
Δηλαδή, όλοι οι τομείς παραγωγής θα ανήκουν σε μια εταιρία, την κομματική, την κρατική εταιρία.

Στο πρόταγμα του Λένιν η δυνατότητα χρήσης και διάθεσης των μ.π  δίνεται βασικά στο κόμμα - κράτος. Προπαγανδιστικά (τυπικά) δίνεται και στα εργατικά συμβούλια. Αλλά και στα εργατικά συμβούλια αν δινόταν πραγματικά, πάλι θα είχαμε μια μειοψηφία που θα ήταν ιδιοκτήτης των μ.π. Οι νέοι λοιπόν πραγματικοί ιδιοκτήτες τους θα ήταν πλέον αυτοί οι ελάχιστοι σύμβουλοι  και όχι η κοινωνία.

Σοσιαλισμός χωρίς την πραγματική δημοκρατία (ΟΕΝΔΕΛ – Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στο Λαό) δεν μπορεί να υπάρξει γιατί χωρίς αυτή δεν μπορεί να γίνει πραγματική κοινωνικοποίηση, δεν μπορούν τα μέσα παραγωγής να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία.

Χωρίς την ενεργή και ισότιμη  συμμετοχή των μελών της πλειοψηφίας του εργαζόμενου λαού όχι μόνο κατά την περίοδο της ανατροπής του ολιγαρχικού καπιταλισμού αλλά και στην πορεία για την υλοποίηση του σοσιαλισμού, σοσιαλισμός δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Η ισότιμη συμμετοχή των μελών της πλειοψηφίας στην ένοπλη εκτελεστική (και γενικά στην εκτελεστική), στη νομοθετική και στη δικαστική εξουσία είναι εκ των ων ουκ άνευ για την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού. Δίχως αυτή την εξουσία στα χέρια του εργαζόμενου λαού, ο λαός δεν θα έχει τη ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ τη ΧΡΗΣΗ και τη ΔΙΑΘΕΣΗ των μέσων παραγωγής (και την παραγωγή) και επομένως τα μέσα παραγωγής δεν θα είναι ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ του, δεν θα έχουμε ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ετούτων των μέσων αλλά ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ.
Αν  λοιπόν η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική ανήκουν στους λίγους του κόμματος (συμβούλους κλπ) τότε έχουμε κομματικό - κρατικό καπιταλισμό και όχι σοσιαλισμό γιατί ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ, έτσι, είναι αδύνατο  να γίνει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.

Άρα η  θέση της Ρόζας Λούξεμπουργκ (που είναι παρμένη ουσιαστικά από το Μαρξ) «..Η σοσιαλιστική επανάσταση είναι η πρώτη η οποία είναι προς το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας και μπορεί να φέρει τη νίκη MONO από την μεγάλη πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού…» ή εκείνη του Μαρξ « Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης ή θα είναι έργο δικό της ή δεν πρόκειται να γίνει» είναι απόλυτα σωστή.

Το πρώτο βήμα λοιπόν της επανάστασης, λέει ο Μαρξ, (μανιφέστο) θα πρέπει να είναι ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ η εγκαθίδρυση, η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ, ΕΛΕΓΚΤΙΚΗ-ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ όπως ΣΤΗΝ ΚΟΜΜΟΎΝΑ) γιατί χωρίς αυτήν δεν μπορούν να κοινωνικοποιηθούν τα μέσα παραγωγής και άρα δεν  μπορεί να αλλάξουν ριζικά οι παραγωγικές σχέσεις και άρα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να υπάρξει σοσιαλισμός.

Αν αμέσως μετά τη συντριβή του αστικού κράτους δεν έχουμε πέρασμα στο ΟΕΝΔΕΛ, τότε εκείνο που μπορεί να υπάρξει αρχικά και ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ είναι  ο κομματικοκρατικός καπιταλισμός, η ΤΑΞΗ του κομματικού καπιταλισμού και στη συνέχεια αργά ή γρήγορα (και με μαθηματική ακρίβεια), θα γίνει το πέρασμα στον ιδιωτικό καπιταλισμό όπως έγινε σε ΟΛΑ τα λενινιστικά καθεστώτα από τη Σοβιετική Ένωση μέχρι την Κίνα και τώρα στην Κούβα.
Ετούτο γίνεται γιατί η κρατικοκομματική καπιταλιστική τάξη, άπληστη όπως και κάθε άλλη μειοψηφική τάξη, μπορεί να αυξήσει το μέγεθος και τη δύναμή της πολύ περισσότερο, μέσα στα πλαίσια του ιδιωτικού καπιταλισμού.

Μαρξ « ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ»

« Όλες οι προηγούμενες τάξεις που έπαιρναν την εξουσία προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν τη θέση που κατέκτησαν, υποτάσσοντας όλη την κοινωνία στους όρους του δικού τους τρόπου ιδιοποίησης (δηλαδή ολιγαρχικού). Οι προλετάριοι μπορούν να κατακτήσουν τις κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις μονάχα καταργώντας τον ως σήμερα δικό τους τρόπο ιδιοποίησης και επομένως όλο τον ως τώρα τρόπο ιδιοποίησης. Οι προλετάριοι δεν έχουν τίποτα δικό τους να εξασφαλίσουν, έχουν όμως να καταστρέψουν κάθε ως τώρα ατομική ασφάλεια και ατομική εξασφάλιση.»

Κάποιοι λενινιστές, με «κομμουνιστικό» λεξιλόγιο, αυτοαποκαλούνται αντικαπιταλιστές. Όμως τελικά θέλουν όλη η εξουσία (ΟΕΝΔΕ) να ανήκει σε μια μικρή μειοψηφία (κόμμα, εργατικά συμβούλια) και όχι στο λαό.
Επομένως είναι, αντικειμενικά, ΥΠΕΡ του κρατικού, κομματικού καπιταλισμού και ενάντια στον σημερινό ιδιωτικό καπιταλισμό.

Άρα, συνολικά, ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ (ντε φάκτο) και επί της ουσίας δεν είναι αντικαπιταλιστές.

ΥΓ  2

Μερικοί θα αναρωτηθούν. Και ο ρόλος του κόμματος ή των κομμάτων που θα αγωνίζονται  ΓΙΑ την  εργατική τάξη και το λαό ποιος θα είναι; Χρειάζονται ή δεν είναι απαραίτητα;
Αναμφισβήτητα η ύπαρξη οργανωμένων πρωτοποριών  για το στόχο της συντριβής του αστικού κράτους αλλά και για την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού είναι ΑΠΟΛΥΤΑ απαραίτητος.
 Χωρίς πρωτοπορίες δεν ξεκινά και δεν υλοποιείται καμιά επανάσταση.
 Όμως ο ρόλος τους και ο κεντρικός σκοπός τους ΔΕΝ θα πρέπει να είναι η κατάκτηση και η ΙΔΙΟΠΟΙΗΣΗ της εξουσίας από τις ίδιες αλλά η κατάκτηση και η απόδοση της εξουσίας στο λαό.
Επομένως ο ρόλος τους, πιο ειδικά, θα πρέπει να είναι αφενός μεν εκείνος της υπόδειξης στο λαό της ορθότερης οδού (καθοδήγησης) για το γκρέμισμα του αστικού ολιγαρχισμού και αφετέρου ο αγώνας για την προστασία του συστήματος της (ήδη) εγκαθιδρυμένης δημοκρατίας μαζί με προτάσεις και κινητοποιήσεις για αλλαγές στις παραγωγικές σχέσεις και στις άλλες κοινωνικές σχέσεις του εποικοδομήματος…
Το κόμμα και τα μέλη του θα πρέπει να έχουν εξουσία αλλά ισότιμη εξουσία με τα άλλα μέλη της κοινωνίας.
Αν τεθεί ετούτος ο γενικός σκοπός τότε τα κόμματα αυτά θα πρέπει να προσαρμόσουν  κατάλληλα και τους ενδιάμεσους σκοπούς όπως εκείνο της προγραμματικής και στρατηγικής σκόπευσης για ΑΜΕΣΗ εγκαθίδρυση του ΟΕΝΔΕΛ - μετά τη συντριβή του αστικού κράτους -, για πραγματικά δημοκρατική εσωτερική λειτουργία (Όχι ολιγαρχικό συγκεντρωτισμό βαπτισμένο δημοκρατικό..) κλπ.

Όλοι λοιπόν οι καλοπροαίρετοι αγωνιστές που επικαλούνται μεν το σοσιαλισμό και τις ανώτερες μορφές κομμουνισμού αλλά ακολουθούν το λενινικό πρόταγμα για εξουσία στα χέρια μιας «ειδικής δύναμης» δηλαδή στα χέρια μια μειοψηφίας (κόμματος, συμβουλίων κλπ), κόβουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται. Και έτσι, όχι μόνο θα πάνε «τζάμπα» όλες οι θυσίες και οι αγώνες τους αλλά επί πλέον θα συμβάλλουν, άθελά τους, στη σίγουρη ανελευθερία επόμενων γενεών. (Δείτε Κίνα κλπ)
Είναι σαν ένας καλοπροαίρετος να θέλει να ανακουφίσει κάποιον από τον  πονοκέφαλο, που μόλις τον έπιασε εγκεφαλικό  και του δίνει ασπιρίνες. Το αποτέλεσμα θα είναι σίγουρα δραματικό ή μάλλον τραγικό…..

Επείγει η επιστροφή στο Μαρξικό πρόταγμα, στο πρόταγμα της κομμούνας που το συμπυκνωμένο περιεχόμενό της είναι το ΟΕΝΔΕΛ.

Μ. Μπ