B. ΛΕΝΙΝΙΚΩΝ ΑΝΤΙΦΑΣΕΩΝ ΚΑΙ «ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΩΝ» ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ.

Ο ΛΕΝΙΝ ΘΕΛΕΙ  ΜΙΑ  ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ – ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ (ΕΙΔΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ) ΝΑ ΕΞΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Με τι θα πρέπει και μπορεί να αντικατασταθεί το αστικό κράτος μετά την νίκη της εργατικής και λαϊκής επανάστασης; Ποια είναι η θεωρία του Λένιν πάνω σε ετούτο το σημαντικότατο «δια ταύτα»;

Κράτος, ουσιαστικά, με την ακριβή έννοια του όρου κατά τον Ένγκελς, είναι μια «ΕΙΔΙΚΗ» - «ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ» (μειοψηφική) ΔΥΝΑΜΗ που επιβάλλεται στην πλειοψηφία της κοινωνίας.  Σε τούτη την περίπτωση μια μειοψηφία κατέχει την  ένοπλη εκτελεστική, διοικητική, νομοθετική και δικαστική εξουσία για να μπορεί δια μέσου αυτής της κατοχής να εξυπηρετεί τα οικονομικά συμφέροντα μιας μειοψηφικής οικονομικής τάξης.

Αντίθετη της μειοψηφικής – ειδικής δύναμης είναι η «ΓΕΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ» - ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ. Εδώ όλη την εξουσία (ένοπλη εκτελεστική κλπ) την κατέχει η πλειονότητα του πληθυσμού και την ασκεί προς το συμφέρον της κοινωνίας. (Επιβάλλεται η  άποψη της διαμορφωμένης πλειοψηφίας σε κάθε ξεχωριστό

κοινωνικό θέμα. Δηλαδή η πλειοψηφία θα είναι διαρκώς ρευστή.)

Ο μηχανισμός της γενικής δύναμης είναι ουσιαστικά ένας ακρατικός μηχανισμός διοίκησης της κοινωνίας. Είναι  απλά ένας κοινωνικός  διαχειριστικός, διοικητικός  μηχανισμός.
Όμως τελικά, τι θα πρέπει να αντικαταστήσει τον αστικό κρατικό μηχανισμό μετά τη νίκη της επανάστασης;

Θα πρέπει να τον αντικαταστήσει μια νέα «ειδική δύναμη» - κράτος ή μια «γενική δύναμη»- δημοκρατία (ΟΕΝΔΕΛ) – ουσιαστικά ακρατική  κοινωνική διαχείριση; Τι λέει ο Λένιν;

1ο στοιχείο:
 Πάμε στο κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφο 3η. (βιβλίο του «κράτος και επανάσταση»)
Εδώ ο Λένιν παρουσιάζει ένα απόσπασμα του Ένγκελς με το οποίο συμφωνεί:

«….Το δεύτερο γνώρισμα (του κράτους) είναι η ίδρυση δημόσιας εξουσίας που δεν συμπίπτει πλέον άμεσα με τον ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ  ΣΕ ΕΝΟΠΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΠΛΗΘΥΣΜΟ. 
Αυτή η ΕΙΔΙΚΗ (μειοψηφική) δημόσια εξουσία χρειάζεται, γιατί από ΤΟΤΕ που η κοινωνία διασπάστηκε σε τάξεις  έγινε αδύνατη η ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ  ΕΝΟΠΛΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ…»  

Σημείωση: Η έννοια ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ οργάνωση του πληθυσμού έχει τεράστια σημασία όπως θα δούμε. Την ουσία αυτής της έννοιας, ο Λένιν την αποσιώπησε εντελώς για τη σοσιαλιστική περίοδο.

Σχόλιο: Εδώ κατά τον Ένγκελς, προφανώς,  το κράτος είναι εκείνη η  «ΕΙΔΙΚΗ» εξουσία,  δηλαδή είναι η ένοπλη οργάνωση μιας μειοψηφίας (ένοπλη μειοψηφία – στρατός, αστυνομία, φυλακές κλπ) για να μπορεί δια μέσου αυτής να επιβάλλει τη θέληση της οικονομικής μειοψηφίας στην εργατική τάξη και στην πλειοψηφία της κοινωνίας (στα σημερινά καπιταλιστικά πλαίσια)

.
Και η έννοια που προφανώς είναι αντίθετη του κράτους (ακρατική) είναι η έννοια της «ΓΕΝΙΚΗΣ» εξουσίας, της «γενικής δύναμης» η οποία συμπίπτει με την  ΑΥΤΕΝΕΡΓΟ ΕΝΟΠΛΗ οργάνωση της πλειονότητας του πληθυσμού.

Δεν μπορεί λοιπόν να είναι κράτος και η ειδική (μειοψηφική - ολιγαρχική) εξουσία και η γενική (πλειοψηφική - δημοκρατική) εξουσία η οποία είναι εντελώς αντίθετη της πρώτης. Δεν μπορούν οι εντελώς αντίθετες οντότητες να έχουν τον ίδιο ορισμό. Δεν είναι σωστό να δίνει κανείς έναν ορισμό σε μια πραγματικότητα και μετά να δίνει τον ίδιο ορισμό στο αντίθετό της.  Όπως πχ να ορίζει κατά τον ίδιο τρόπο το φως και σκοτάδι.

Ετούτη η εξήγηση  (ειδική και γενική δύναμη) μήπως είναι μόνο δική μας ή την δέχεται επί της ουσίας και ο Λένιν;

2ο στοιχείο:

Λένιν σελίδα  κεφάλαιο ΙΙΙ υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 13η.

«Από αυτή την άποψη είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το εξής μέτρο της κομμούνας που υπογραμμίζει ο Μαρξ:……….. η στροφή (ή αντικατάσταση;)…… από το κράτος σαν «ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ  δύναμη» καταπίεσης μιας ορισμένης τάξης, στην καταστολή καταπιεστών με τη «ΓΕΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ»  της  ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ, των εργατών και αγροτών.»

Το δεύτερο λοιπόν γνώρισμα του κράτους είναι η ύπαρξη της «ειδικής δύναμης» - μειοψηφικής  και όχι της «γενικής δύναμης» - πλειοψηφικής  η οποία είναι ακριβώς αντίθετη της πρώτης. Άρα δεν θα μπορούσε ποτέ η «γενική δύναμη» να είναι και αυτή χαρακτηριστικό του κράτους. Αυτή η γενική δύναμη, αντιθέτως, αποκλείει την ύπαρξη  κράτους, είναι ο θανάσιμος εχθρός του κράτους, είναι ο αποκλειστικός εχθρός του.

3ο στοιχείο:

Ένγκελς γράφει στην αρχή του γράμματός του προς τον Μπέμπελ που αναφέρεται και στο βιβλίο του Λένιν:

« Η κομμούνα δεν ήταν κράτος με την πραγματική έννοια του όρου». 
Δηλαδή δεν ήταν κράτος ουσιαστικά, με την ακριβή έννοια του όρου, με την πραγματική έννοια του όρου.

(Όμως αυτή του η φράση εγείρει θέμα σχετικά  με το τι θα ονομάζουμε κράτος με την πραγματική έννοιά του και  τι θα ονομάζουμε κράτος με την μη πραγματική του έννοια.)

Ο Λένιν «συμφωνεί» με τον Ένγκελς: 

Κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 3ο . παράγραφος 8η.

«Η κομμούνα δεν ήταν πια κράτος με την καθαυτό (πραγματική) έννοια του όρου (δηλαδή με την ουσιαστική, με την πραγματική έννοια του όρου, ήτοι στην πραγματικότητα δεν ήταν κράτος) αυτή είναι η σπουδαιότερη, θεωρητικά, γνώμη του Ένγκελς. Ύστερα από όσα είπαμε πιο πάνω, η γνώμη αυτή είναι εύλογη. Η κομμούνα ΕΠΑΨΕ να είναι κράτος, (μέσα σε 72 μέρες ζωής;;!!!) εφόσον είχε να καθυποτάξει ΟΧΙ την πλειονότητα του πληθυσμού, αλλά τη μειονότητα (τους εκμεταλλευτές). Συνέτριψε την αστική κρατική μηχανή. Στη θέση της ιδιαίτερης (μειοψηφικής) δύναμης υποταγής πρόβαλε στο προσκήνιο ο ίδιος ο πληθυσμός (γενική δύναμη).»

(Ουσιαστικά πρόβαλε ο αυτενεργός ένοπλος λαός – πλειονότητα  -  γενική δύναμη - ΟΕΝΔΕΛ).»

Σχόλιο.  Εδώ η έκφραση «ιδιαίτερη δύναμη» (του Ένγκελς και του Λένιν) έχει ουσιαστικά ΜΟΝΟ τη σημασία της μειοψηφικής δύναμης – μειοψηφικού μηχανισμού και όχι απλά και μόνο τη σημασία της ξεχωριστής δύναμης -  του ξεχωριστού από την κοινωνία μηχανισμού. Και αυτό γιατί πχ,  η πλειονότητα  σε περιπτώσεις  που δεν μπορεί πρακτικά, σαν ολότητα, να συμμετέχει στην εκτέλεση κάποιων δικών της αποφάσεων, ας πούμε ανταλλαγή προϊόντων με μια άλλη χώρα,  φτιάχνει έναν αντιπροσωπευτικό μηχανισμό για να εκτελέσει τις αποφάσεις της. Αυτός ο μηχανισμός είναι μεν κάτι το ειδικό, διαφορετικό και «ξεχωριστό»  από την ολότητα –πλειονότητα αλλά ανήκει στην πλειονότητα. Δεν είναι ένας μειοψηφικός αλλά είναι πλειοψηφικός μηχανισμός  -  «γενική δύναμη» αφού και προέρχεται από την πλειοψηφία και στοχεύει να εξυπηρετήσει την πλειοψηφία και ελέγχεται από την πλειοψηφία. Δεν είναι ξεχωριστό κομμάτι της αλλά κατά δικό της. Είναι όργανο δικό της, όργανο στα χέρια της και εκτελεί εντολές της.

Αυτό πρέπει να λεχθεί ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΘΕΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ, γιατί ο Λένιν τις εκφράσεις «ιδιαίτερη δύναμη» ή «ιδιαίτερος μηχανισμός» ναι μεν εδώ μπορεί να μας τις αφήνει με την πραγματική σημασία του μειοψηφικού, όμως στην περίπτωση (πιο κάτω) που θέλει να χτίσει τη δική του παράλογη άποψη για το κράτος και τη δημοκρατία, τις χρησιμοποιεί οπορτουνιστικά, λαθροχειρικά  με την έννοια της ειδικότητας -  εξειδίκευσης σε κάποιο αντικείμενο, εκμεταλλευόμενος τη διφορούμενη σημασία τους. Και όπως θα δούμε, το κακό στοιχείο  της λέξης «μειοψηφικό» το προσάπτει μετά στη λέξη «ειδική ή ιδιαίτερη», την οποία την χρησιμοποιεί απλά με τη σημασία της ειδικότητας για να «δαιμονοποιήσει» τελικά την πραγματική δημοκρατία

.
4ο στοιχείο:

Λένιν κεφάλαιο ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 5ο, προτελευταία παράγραφος.

« Η κομμούνα (δημοκρατία – δημοκρατική ρεπούμπλικα) είναι η πρώτη απόπειρα της προλεταριακής επανάστασης να συντρίψει την αστική κρατική μηχανή και η πολιτική μορφή που «τελικά ανακάλυψε» (Ο Μαρξ)  και με την οποία ΜΠΟΡΕΙ και ΠΡΕΠΕΙ να ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ αυτό που έχει ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ.»

Σχόλιο: Αν πάρουμε υπόψη μας τα πιο πάνω στοιχεία, τότε θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι μετά τη συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής, δηλαδή μετά τη συντριβή της «ΕΙΔΙΚΗΣ (μειοψηφικής) ΔΥΝΑΜΗΣ»,   η επανάσταση ΜΠΟΡΕΙ και  ΠΡΕΠΕΙ να την αντικαταστήσει  με  τη  «ΓΕΝΙΚΗ (πλειοψηφική)

ΔΥΝΑΜΗ» όπως στην κομμούνα  (και ουσιαστικά να την αντικαταστήσει με το ΟΕΝΔΕΛ δηλαδή με το όλη η ένοπλη, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό (αν θέλουμε να έχουμε τα λογικά μας).

«Ευτυχώς»  που πάνω σε αυτό συμφωνεί (παραδόξως) ακόμα και ο Λένιν !!!! όπως φαίνεται στο πιο κάτω απόσπασμα:

Λένιν:   κεφάλαιο ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 2ο , παράγραφος 12η.

« Πάντως η κατάπνιξη της αστικής τάξης και της αντίστασής της είναι ακόμα απαραίτητη. Για την κομμούνα  αυτό ήταν ιδιαίτερα αναγκαίο και μια από τις αιτίες της ήττας της βρίσκεται στο ότι δεν το  έκανε όσο έπρεπε αποφασιστικά. Εδώ όμως (στην κομμούνα – δημοκρατία – δημοκρατική ρεπούμπλικα) όργανο καταπίεσης είναι η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ  του πληθυσμού και όχι η μειονότητα, όπως γινόταν πάντα και στη δουλεία, και στη δουλοπαροικία και στη μισθωτή δουλεία.

Και εφόσον η ίδια η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ του λαού καταστέλλει τους καταπιεστές της, ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ  πια ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ καταστολής !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!»

Σχόλιο:
Δηλαδή δεν χρειάζεται ΚΡΑΤΟΣ – ιδιαίτερη δύναμη για την καταστολή των καταπιεστών αλλά η γενική δύναμη, η πλειονότητα του λαού.

Όμως τελεία και παύλα; Δεν ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ «ιδιαίτερη»- μειοψηφική δύναμη;
Δηλαδή δεν χρειάζεται  κανένα κράτος, καμιά ιδιαίτερη («μειονοτική») δύναμη για να αντικαταστήσει το αστικό κράτος;

Αλλά για πόσο μπορούν να επιχαίρουν κάποιοι Λενινιστές για τη «λογική», «το λογικό ειρμό» για την «επιστημονική» σκέψη του Λένιν;  Ο Λένιν εκτός από μέγιστος αναθεωρητής του Μαρξικού προτάγματος ήταν και μέγιστος οπορτουνιστής  που διακατεχόταν  ταυτόχρονα από  ανεξέλεγκτη «κυκλοθυμία». Ξεχνά πάντα τι γράφει πριν,  πράγμα που δεν θα το έκανε ούτε ο χειρότερος μαθητής της 1ης δημοτικού, ο οποίος θα έλεγχε το γραπτό του.

 Ιδού λοιπόν. Λένιν  κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφος 7η

.«Δεύτερο. Το κράτος είναι μια «ιδιαίτερη»  (μειοψηφική) δύναμη καταπίεσης. Αυτός ο θαυμάσιος και εξαιρετικά βαθύς ορισμός!!!!!  του Ένγκελς δίνεται εδώ με απόλυτη σαφήνεια (εγκώμιο πριν τη «δολοφονία»).  Και από τον ορισμό αυτό ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ!!!!!!!!!!!!!!! ότι  η «ιδιαίτερη δύναμη καταπίεσης» του προλεταριάτου από την αστική τάξη, των εκατομμυρίων εργαζομένων από μερικές χούφτες πλουσίων, ΠΡΕΠΕΙ (ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ) να αντικατασταθεί  από μια «ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ »  της αστικής τάξης από το προλεταριάτο!!!!!!!!» (και όχι από τη «γενική δύναμη»!!!)

 
Αυτό προκύπτει από όλα τα πιο πάνω που γράφει; Φυσικά και όχι. Άλλοτε μας λέει ότι δεν χρειάζεται μια «ειδική δύναμη» για να αντικαταστήσει το αστικό κράτος  αλλά «γενική» και άλλοτε μας λέει ότι χρειάζεται μια «ειδική δύναμη» - κράτος και όχι η «γενική»!!!! Όντως. Το απόλυτο «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν».

 Γιατί λοιπόν θα έπρεπε να συνεχίσει το κομμουνιστικό κίνημα να υιοθετεί το πολιτικό πρόταγμα του Λένιν και να το προωθεί στον 21^ο αιώνα; Γιατί να υιοθετεί ένα πρόταγμα αντιεπιστημονικό, φοβερά αντιφατικό και εκ των πραγμάτων αντικομμουνιστικό; Τόσο μεγάλη ψυχολογική ανάγκη έχουν ορισμένα ανώτερα στελέχη (αυτοπροβολής, προσωπικής εξουσίας, επαγγελματισμού κοκ) ώστε να στρουθοκαμηλίζουν μπροστά σε τούτες τις «ανοησίες»; Τόσο μεγάλες είναι αυτές οι προσωπικές ανάγκες τους ώστε να τις βάζουν πάνω από το συμφέρον του κομμουνιστικού κινήματος; Και ως πότε νομίζουν ότι θα μπορούν να το κάνουν; Ως πότε νομίζουν ότι «θα μπορούν να κρύβουν τα σκουπίδια κάτω από το χαλί» για να μην τα βλέπουν τα απλά και καλοπροαίρετα μέλη τους; Ως πότε θα καπηλεύονται την έννοια του κομμουνισμού;

Επίσης αν ανοίξουμε το βιβλίο του στο  ΙΙΙ κεφάλαιο, στο 2ο υποκεφάλαιο και ειδικά στις παραγράφους 5 και 6, θα δούμε τα εξής:

Στην 5η παράγραφο ο ίδιος παραθέτει απόσπασμα από το Μαρξ.

Μαρξ:
«Άμεση αντίθεση της αυτοκρατορίας ήταν η κομμούνα. Ήταν η καθορισμένη μορφή μιας τέτοιας ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ  που όφειλε να εξαλείψει όχι μόνο τη μοναρχική μορφή της ταξικής κυριαρχίας αλλά και την ίδια την ταξική κυριαρχία.»

Δηλαδή ουσιαστικά, αυτή είναι η δημοκρατία – δημοκρατική ρεπούμπλικα που ΠΑΨΕ να είναι κράτος  (μέσα σε 72 μέρες) όπως μας λέει πιο πάνω.

Όμως, αμέσως στην επόμενη παράγραφο σχολιάζει:

«Σε τι ακριβώς έγκειται αυτή  η «καθορισμένη» μορφή της προλεταριακής, της σοσιαλιστικής δημοκρατίας; Ποιο ήταν το ΚΡΑΤΟΣ που άρχισε να δημιουργεί;»

Δηλαδή ενώ η κομμούνα είχε πάψει να είναι κράτος, το κράτος δεν υπήρχε πια αλλά την ίδια στιγμή ή αμέσως μετά, η ίδια η κομμούνα άρχισε να απομακρύνεται από το κράτος και ταυτόχρονα ή μετά άρχισε να δημιουργεί  ένα νέο κράτος,  όπως μας λέει αμέσως πιο πάνω;

Λένιν:  Κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 3ο,  παράγραφος 8η.

«Η κομμούνα δεν ήταν πια κράτος με την καθαυτό έννοια του όρου. …….
…Η κομμούνα ΕΠΑΨΕ  να είναι κράτος εφόσον είχε να καθυποτάξει όχι την πλειονότητα του πληθυσμού, αλλά τη μειονότητα (τους εκμεταλλευτές). Συνέτριψε την αστική κρατική μηχανή.
Στη θέση της ιδιαίτερης (μειοψηφικής) δύναμης υποταγής πρόβαλε στο προσκήνιο ο ίδιος ο πληθυσμός(γενική δύναμη - πλειοψηφία).

Όλα αυτά είναι ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ από το κράτος με την πραγματική έννοια του όρου.»

Και αυτά σε συνδυασμό με το ΙΙΙ κεφάλαιο, στο 2ο υποκεφάλαιο και ειδικά με την παράγραφο  6η,

«Σε τι ακριβώς έγκειται αυτή  η «καθορισμένη» μορφή της προλεταριακής, της σοσιαλιστικής δημοκρατίας; Ποιο ήταν το ΚΡΑΤΟΣ που άρχισε να ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ;»,

θα πρέπει να έχουμε, παύση του κράτους από την κομμούνα, ΜΕΤΑ απομάκρυνσή της από το κράτος, με τελικό αποτέλεσμα την προσπάθεια για τη δημιουργία ενός νέου κράτους!!!!!!!!

Δηλαδή η κομμούνα θα προσπαθούσε να δώσει πάλι την εξουσία σε μια μειοψηφία; Λίθοι πλίνθοι κέραμοι…

Μπορεί κάποιος να «τρελαθεί»  με όλα αυτά, εκτός από  κάποιους με «ιδιαίτερο» ψυχολογικό χαρακτήρα.

Το πιο τραγικό και σύντομο ανέκδοτο του τελευταίου αιώνα είναι προφανώς ο όρος «μαρξισμός λενινισμός». Είναι η προσπάθεια ενοποίησης και συμβιβασμού δύο εντελώς αντίθετων και ασύμβατων επί του προτάγματος θεωριών.

Σε τούτη την περίπτωση  λοιπόν (όπως και σε άλλες αμέτρητες) ο Λένιν «το γυρίζει όποτε γουστάρει σε τσάμικο» αλλά έχει ήδη εξουδετερώσει την κριτική  του αναγνώστη καταγράφοντας τις αντιφατικές απόψεις του σε διαφορετικές σελίδες έτσι ώστε ο αναγνώστης να χάσει τον ειρμό, να χάσει τον μπούσουλα. Με διάφορες «ταχυδακτυλουργικές» μεθόδους προσπαθεί να εξουδετερώσει τη λογική του κάθε αναγνώστη.
(Πόσοι αναγνώστες και καλοπροαίρετοι αγωνιστές δεν διάβασαν και δεν μελέτησαν κατ΄ επανάληψη το «κράτος και επανάσταση», χωρίς όμως να κατορθώσουν να δουν έστω και λίγες από τις πολλές και τεράστιες αντιφάσεις του Λένιν εξ αιτίας της «ταχυδακτυλουργικής τέχνης» με την οποία αυτός παραθέτει την αντιφατική σκέψη του;)

(Αυτή είναι η Λενινική σκέψη λοιπόν.  Έφτιαξε ένα πρόταγμα που οδήγησε σε καταστροφή το παγκόσμιο εργατικό κίνημα.)

Δηλαδή το αστικό κράτος θα πρέπει τελικά να αντικατασταθεί από το «προλεταριακό κράτος» - «ειδική δύναμη» - (το οποίο θα απονεκρωθεί κάποτε!!-παρηγοριά-) όπως γράφει και σε άλλο σημείο του βιβλίου.  Θέλει να  αντικαταστήσει το αστικό κράτος με μια νέα «ειδική δύναμη» - κράτος, η οποία όπως ΚΑΘΕ  «ειδική δύναμη» θα είναι ανελεύθερη και μη λαϊκή (και άρα αφού στο κοινωνικό επίπεδο που δεν υπάρχει ουδετερότητα, θα είναι αντιλαϊκή) όπως μας λέει σε άλλο σημείο :

Κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφος 11η.

« Το «ελεύθερο λαϊκό κράτος» αποτέλεσε προγραμματική διεκδίκηση…… Παρακάτω. Κάθε κράτος είναι μια «ιδιαίτερη δύναμη» καταπίεσης της καταπιεζόμενης τάξης. Γι αυτό ΚΑΘΕ κράτος είναι ανελεύθερο και μη λαϊκό. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς εξήγησαν αυτή τη θέση επανειλημμένα στους κομματικούς τους συντρόφους κατά τη δεκαετία 1870 – 1880).»
Δηλαδή θέλει πάλι μια «ειδική δύναμη» (μειοψηφία) για την οργάνωση της κοινωνίας.  Μια οργάνωση, ανελεύθερη, αντιλαϊκή , αντικομμουνιστική επί της ουσίας (αντικομμουνιστική με την έννοια ότι είναι αντίθετη στο «όλη η εξουσία στην κομμούνα – κοινότητα»).  Θα είναι τελικά απόλυτα αντίθετη  από αυτή της γενικής δύναμης - κομμούνας – δημοκρατίας,  η οποία κομμούνα δεν ήταν κράτος- «ειδική δύναμη» -  και που όμως αυτή θα έπρεπε να αντικαταστήσει το αστικό κράτος, όπως έλεγε σε άλλα σημεία. Τελικά όμως το «ξεχνά»  «προκλητικά»!!!

Ο Λένιν είναι από την αρχή «κολλημένος»  με τις γιακωβίνικες και τις Μπλανκικές αντιλήψεις. Θέλει οπωσδήποτε μια μειοψηφία να επιβάλλεται στην κοινωνία «για το καλό της».  Έτσι ό,τι και να λέει στην αρχή ή ενδιάμεσα, θα καταλήγει πάντα  στο να θέλει «όλη η εξουσία, η πλήρης εξουσία να ανήκει σε μια ισχνή μειοψηφία». Τελικά και ουσιαστικά θα καταλήγει στο «Όλη η εξουσία, η πλήρης εξουσία στην ηγεσία του κόμματος (που θα ελέγχει όλα τα όποια θεσμοθετημένα «για ξεκάρφωμα» μειοψηφικά όργανα, όπως εργατικά συμβούλια κλπ».)

Οι σημερινοί εναπομείναντες λενινιστές ηγέτες, φυσικά, εξακολουθούν να μη βλέπουν τη βασική αιτία της κατάρρευσης αυτών των αντιλαϊκών, λενινιστικών καθεστώτων του κομματικομονοπωλιακού καπιταλισμού στο παιδαριώδες πολιτικό σχέδιο, θεωρία του Λένιν και έτσι δίνουν όλο και πιο γελοίες εξηγήσεις. Δεν μπορούν ή δεν θέλουν  να δουν τους παραλογισμούς του Λένιν και το ότι το πρόταγμά του είναι ντε φάκτο αντικομμουνιστικό  και απόλυτα αναποτελεσματικό για το χτίσιμο του σοσιαλισμού, όπως αποδείχθηκε. Είναι ένα σχέδιο του τύπου «λίθοι πλίνθοι κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι». Λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι πεταμένοι όμως με δύναμη στο κεφάλι του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.

Οι σημερινοί λενινιστές ακολουθούν το (ντε φάκτο) αντικομμουνιστικό πρόταγμα του Λένιν. Δεν θέλουν ο λαός να κατέχει πλήρως την εκτελεστική (ένοπλη κι διοικητική), τη νομοθετική και τη δικαστική ΕΞΟΥΣΙΑ και σαν πλήρης κάτοχος αυτών να ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΕΙ τα όποια εκτελεστικά όργανα επιλέγει ο ίδιος για να εκτελούν τη βούλησή του αλλά αντίθετα, θέλουν τα όποια όργανα να έχουν αυτά την ΠΛΗΡΗ μέγιστη εξουσία και όχι ο λαός.
 Άλλωστε ΠΟΤΕ δεν ανάφεραν (ρητά) ότι επιδιώκουν το ΟΕΝΔΕΛ και ούτε παρουσίασαν ένα σχέδιο για το πώς θα μπορούσε πρακτικά να λειτουργήσει η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στα χέρια του λαού.
Και αυτό γιατί κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στις προθέσεις τους.

Για παράδειγμα ένα λενινιστικό – «κομμουνιστικό» κόμμα σε ένα από τα πρόσφατα συνέδριά του αποφασίζει και αναφέρει στα ντοκουμέντα του :
«Η δομή των οργάνων εξουσίας περιλαμβάνει:Το Εργατικό Συμβούλιο, το Περιφερειακό Συμβούλιο και το Ανώτατο Οργανο της Εργατικής Εξουσίας.Το Ανώτατο Οργανο της Εργατικής Εξουσίας έχει την ευθύνη του Κεντρικού Σχεδιασμού, του δημιουργικού έργου στην οικονομία και σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις, της περιφρούρησης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, των διακρατικών σχέσεων. Έχει ΠΛΗΡΕΙΣ εξουσίες, νομοθετικές, εκτελεστικές, δικαστικές, τις οποίες οργανώνει αντίστοιχα με επιτελικές δομές.»

 ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΑ. ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΑΛΛΟΤΕ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΤΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ (ΕΙΔΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ)

α. Η ΠΡΩΤΗ ΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΚΚΡΕΜΕΣ.
ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ (ΕΙΔΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ)

Λένιν Κεφάλαιο IV, υποκεφάλαιο 3ο, παράγραφος 8η.

«Η κομμούνα  δεν ήταν πια κράτος με την πραγματική έννοια του όρου. Ύστερα από όσα είπαμε πιο πάνω, η γνώμη αυτή είναι εύλογη. Η κομμούνα  ΕΠΑΨΕ να είναι κράτος,  εφόσον είχε να καθυποτάξει όχι την πλειονότητα του πληθυσμού, αλλά τη μειονότητα - τους εκμεταλλευτές. Στη θέση της ΙΔΙΑΙΤΕΡΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ υποταγής, πρόβαλε στο προσκήνιο ο ίδιος ο πληθυσμός» (Δηλαδή πρόβαλε η ΓΕΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ.)

Λένιν  κεφάλαιο ΙΙΙ υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 13η.

«..Από αυτή την άποψη είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το εξής μέτρο της κομμούνας που υπογραμμίζει ο Μαρξ:……….. Σε αυτό ακριβώς εκφράζεται  με τον πιο εύγλωττο  τρόπο  η στροφή  από την αστική δημοκρατία στην προλεταριακή δημοκρατία, από την δημοκρατία των καταπιεστών στη δημοκρατία των καταπιεζομένων τάξεων ,  από το κράτος σαν «ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ  ΔΥΝΑΜΗ» καταπίεσης μιας ορισμένης τάξης (κράτος), στην καταστολή καταπιεστών με τη «ΓΕΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ»  της  ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ, των εργατών και αγροτών (όχι κράτος).»

Λένιν   Kεφάλαιο  ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 2ο , παράγραφος 12η.

« Πάντως η κατάπνιξη της αστικής τάξης…. Εδώ όμως (στην κομμούνα – δημοκρατία – δημοκρατική ρεπούμπλικα) όργανο καταπίεσης είναι η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ  του πληθυσμού και όχι η μειονότητα, όπως γινόταν πάντα και στη δουλεία, και στη δουλοπαροικία και στη μισθωτή δουλεία. Και εφόσον η ίδια η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ του λαού καταστέλλει τους καταπιεστές της, ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ  πια «ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ» καταστολής.» (Δηλαδή δεν χρειάζεται κράτος αφού υπάρχει η γενική δύναμη.)

β.  Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΚΚΡΕΜΕΣ.

ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ  ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ (ειδική δύναμη)

Λένιν κεφάλαιο ΙΙ, υποκεφάλαιο 1ο , παράγραφος 16η.

« Το προλεταριάτο ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ την κρατική εξουσία, τη συγκεντρωτική οργάνωση της βίας (όχι αντιβίας;) και για την κατάπνιξη της αντίστασης των εκμεταλλευτών και για την καθοδήγηση της τεράστιας μάζας του πληθυσμού, των αγροτών, των μικροαστών, των μισοπρολεταρίων στο έργο «ρύθμισης» της σοσιαλιστικής οικονομίας.»

Λένιν κεφάλαιο ΙΙ, υποκεφάλαιο 1ο, παράγραφος 19η.

« Εφόσον όμως στο προλεταριάτο ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ το κράτος σαν ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ οργάνωση της βίας εναντίον της αστικής τάξης, τότε από εδώ βγαίνει μόνο του το συμπέρασμα: είναι άραγε νοητή η δημιουργία μιας τέτοιας οργάνωσης (κράτους) χωρίς την ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ της κρατικής μηχανής που δημιούργησε για τον εαυτό της η αστική τάξη;»

Λένιν  κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφος 7η γράφει:

«Δεύτερο. Το κράτος είναι μια «ιδιαίτερη»  (μειοψηφική) δύναμη καταπίεσης. Αυτός ο θαυμάσιος και εξαιρετικά βαθύς ορισμός!!!!!  του Ένγκελς δίνεται εδώ με απόλυτη σαφήνεια. 
Και από τον ορισμό αυτό ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ!!!!!!!!!!!!!!! ότι  η «ιδιαίτερη δύναμη καταπίεσης» του προλεταριάτου από την αστική τάξη, των εκατομμυρίων εργαζομένων από μερικές χούφτες πλουσίων, ΠΡΕΠΕΙ  (ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ) να αντικατασταθεί  από μια «ιδιαίτερη δύναμη καταπίεσης» (κράτος)  της αστικής τάξης από το προλεταριάτο!!!!!!!! (και όχι από τη «γενική δύναμη»!!!!)  

Ένας από τους σημαντικούς στόχους του Λένιν  είναι ναι μεν να παρουσιάσει την άποψη του Ένγκελς περί γενικής και ειδικής δύναμης (ώστε να δείχνει και μαρξιστής) αλλά με σκοπό να μπερδέψει το διαφορετικό περιεχόμενό τους και να προκαλέσει σύγχυση. Και μέσα από αυτή τη σύγχυση να ταυτίσει την «ειδική δύναμη» - κομματική που προτείνει αυτός, σαν «γενική δύναμη»!!!

Πιθανόν όμως, παρότι όλα τα στοιχεία  οδηγούν στο βέβαιο συμπέρασμα ότι ο Λένιν δεν θέλει «με τίποτα» η γενική δύναμη (αυτενεργός ένοπλος λαός) να πάρει την εξουσία, όπως στην κομμούνα, αλλά θέλει πάλι μια ιδιαίτερη μειοψηφική δύναμη να αντικαταστήσει το αστικό κράτος, ίσως να γίνει προσπάθεια από φανατικούς λενινιστές όλα αυτά να αμφισβητηθούν. Ίσως να προβάλουν τη δικαιολογία ότι υπάρχει κάποια ασάφεια στις έννοιες κοκ και να προσπαθήσουν να εξηγήσουν με το δικό τους τρόπο τους χρησμούς της «Πυθίας».

Όμως ας αφήσουμε το γεγονός της σαφούς πρακτικής του Λένιν από το 17 και μετά και ας πάμε στις απόλυτες «ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ» του, στο βιβλίο του «κράτος και επανάσταση».

Λένιν κεφάλαιο ΙΙ, υποκεφάλαιο 1ο, παράγραφος 13η.

Κατά την άποψή του λοιπόν:

« Ο μαρξισμός (Όχι ο Μαρξ), διαπαιδαγωγώντας το εργατικό ΚΟΜΜΑ, διαπαιδαγωγεί ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ του προλεταριάτου, ικανή να ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ και να οδηγήσει το λαό στο σοσιαλισμό, να κατευθύνει και να οργανώσει το καθεστώς…»

Τι μας λέει  εδώ; Μήπως μας λέει ότι ο λαός (γενική δύναμη) θα πρέπει να πάρει την εξουσία (δημοκρατία) ή ότι την εξουσία θα πρέπει να την πάρει η πρωτοπορία του προλεταριάτου (κόμμα) δηλαδή μια ισχνή μειοψηφία (ειδική δύναμη); Το απόσπασμα αυτό συνάδει και με άλλες αναφορές του οι οποίες είναι διάσπαρτες σε διαφορετικές σελίδες ώστε ο αναγνώστης χάνει τον ειρμό.

Ο Λένιν θέλει μειοψηφικό, ολιγαρχικό μηχανισμό.

Λένιν κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 9η.

« Η οργάνωση αυτή (αυτενεργός ένοπλος λαός) είναι ανέφικτη επειδή η κοινωνία του πολιτισμού είναι διασπασμένη σε εχθρικές και μάλιστα ασυμφιλίωτες εχθρικές τάξεις, όπου ο «αυτενεργός» εξοπλισμός τους θα οδηγούσε στον μεταξύ τους ένοπλο αγώνα. Σχηματίζεται το κράτος, δημιουργείται μια ιδιαίτερη δύναμη (μειοψηφική, αντίθετη της γενικής-αυτενεργού ένοπλου λαού), ειδικοί σχηματισμοί οπλισμένων ατόμων, και κάθε επανάσταση καταστρέφοντας τον κρατικό μηχανισμό, μας αποκαλύπτει την ανοιχτή ταξική πάλη, μας δείχνει ολοφάνερα με ποιο τρόπο η άρχουσα τάξη προσπαθεί να ανανεώσει τους ΕΙΔΙΚΟΥΣ σχηματισμούς ένοπλων ατόμων που την εξυπηρετούν, και με ποιο τρόπο η καταπιεζόμενη τάξη προσπαθεί να δημιουργήσει ΜΙΑ ΝΕΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ, (ειδικούς σχηματισμούς ενόπλων) ικανή να εξυπηρετεί όχι τους εκμεταλλευτές, αλλά αυτούς που υφίστανται την εκμετάλλευση.»

Τι μας λέει επί της ουσίας πάλι ο Λένιν; Μας λέει ότι σε μια κοινωνία που είναι διασπασμένη σε τάξεις, για να μπορέσει μια τάξη να γίνει κυρίαρχη, φτιάχνει το κράτος. Φτιάχνει δηλαδή ένα ένοπλο ειδικό μειοψηφικό μηχανισμό αφοπλίζοντας το λαό.
Όταν γίνεται η επανάσταση και καταστρέφεται αυτός ο μηχανισμός, η ταξική πάλη συνεχίζεται. Η άρχουσα τάξη  συνεχίζει να προσπαθεί να ξαναφτιάξει αυτόν τον ειδικό-ιδιαίτερο-μειοψηφικό μηχανισμό.

Και εδώ ο Λένιν πάει να περάσει το δικό του πρόταγμα με κατάλληλες και προσεγμένες λέξεις.

Η καταπιεσμένη τάξη ΔΕΝ προσπαθεί να απαντήσει με έναν μηχανισμό γενικής δύναμης (αυτενεργός ένοπλος λαός) αλλά προσπαθεί να απαντήσει με ένα μηχανισμό του ίδιου ΕΙΔΟΥΣ, δηλαδή με έναν ειδικό μειοψηφικό μηχανισμό!!!

Και προτείνει:

Κεφάλαιο ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 3ο, παράγραφος 11η:

«Τον πουλημένο και σαπισμένο κοινοβουλευτισμό ……. γιατί οι βουλευτές (στην «εργατική δημοκρατία», στο σοσιαλισμό)  θα είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται ΟΙ ΙΔΙΟΙ!!, να εφαρμόζουν ΟΙ ΙΔΙΟΙ τους ΝΟΜΟΥΣ ΤΟΥΣ!!!, ΟΙ ΙΔΙΟΙ να ελέγχουν τα αποτελέσματα της εφαρμογής των ΝΟΜΩΝ τους!!!!, ΟΙ ΙΔΙΟΙ να φέρνουν άμεσα την ευθύνη απέναντι στους εκλογείς τους!!!!»

Απίστευτο!!! Αδιανόητο. Οι εκλεγμένοι κατά τον Λένιν θα πρέπει να έχουν την εξουσία να κάνουν τα πάντα μόνοι τους!!! Οι ίδιοι (με την προστασία της εξουσίας που θα κατέχει η ηγεσία του κόμματος) θα έχουν και το μαχαίρι και το καρπούζι.

Κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφος 21η.

« Καταγραφή και έλεγχος - ……… Όλοι οι πολίτες μετατρέπονται εδώ σε μισθωτούς υπαλλήλους του κράτους, που το αποτελούν (το κράτος) οι ένοπλοι εργάτες (δηλαδή κάτω από την εξουσία και φυσικά τις διαταγές της πρωτοπορίας των εργατών που είναι το κόμμα). Όλοι οι πολίτες γίνονται υπάλληλοι και εργάτες ενός παλλαϊκού κρατικού «συνδικάτου».. (με αφέντη την ηγεσία του κόμματος)»

Δηλαδή μας δίνει τον ορισμό του ολοκληρωτισμού ή σχεδόν, το πρακτικό «άκρον άωτον» του αντικομμουνισμού.

Επομένως ο Λένιν θέλει πραγματικό ΚΡΑΤΟΣ και όχι «κράτος», δηλαδή θέλει μια μειοψηφική – κομματική δύναμη να κατέχει την εξουσία.

Όλες οι αντιφάσεις του Λένιν, όλες οι ασάφειες, όλοι οι  «παραλογισμοί» ή οι ακατανόητες εκφράσεις του έχουν τη βάση τους στο εξής γεγονός.
 Ο Λένιν θέλει να συμβιβάσει δύο διαμετρικά αντίθετες και απόλυτα ασυμβίβαστες πραγματικότητες. Από τη μια, θέλει να παρουσιάζεται σαν μαρξιστής, δηλαδή σαν προωθητής του μαρξικού προτάγματος (δημοκρατική ρεπούμπλικα – πραγματική δημοκρατία) και από την άλλη θέλει να περάσει το δικό του αντίθετο ολιγαρχικό (και ντε φάκτο αντικομμουνιστικό) πρόταγμα (όλη η εξουσία στο κόμμα και πιο συγκεκριμένα εξουσία στην ηγεσία του κόμματος).

Από εδώ πηγάζουν όλες οι «κυκλοθυμικές απόψεις του, τα ευτελή και αντιεπιστημονικά επιχειρήματα καθώς και όλοι οι ακατανόητοι «παραλογισμοί» του. Θέλει όλη την εξουσία (ανώτερη εξουσία) να την έχει μια μειοψηφία, να την έχει η ηγεσία του κόμματος αλλά ταυτόχρονα να φαίνεται ότι αποδέχεται το πρόταγμα του Μαρξ και του Ένγκελς το οποίο είναι διαμετρικά αντίθετο από το δικό του.

Γιατί  το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα οδηγήθηκε σε Βατερλώ;
Βασική αιτία είναι το αντιφατικό το αντιεπιστημονικό σχέδιο του Λένιν σχετικό με το τι θα πρέπει να ακολουθήσει τη συντριβή του αστικού κράτους, τη συντριβή των αστικών πολιτικών συστημάτων.

Έτσι, ενώ η εγχείρηση πέτυχε, (νίκη Οκτωβριανής επανάστασης) ο ασθενής απεβίωσε σχεδόν αμέσως γιατί το «μόσχευμα» - σχέδιο δεν ήταν συμβατό με το σοσιαλισμό – κομμουνισμό.

ΥΓ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΛΕΝΙΝ

Τα βασικά και ουσιαστικά στοιχεία του οπορτουνιστή

(Από το βιβλίο του Λένιν, "Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω")

«…δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ το χαρακτηριστικό γνώρισμα όλου του σύγχρονου οπορτουνισμού σ' όλους τους τομείς: την αοριστία του, την ασάφειά του, το ασύλληπτό του. Ο οπορτουνιστής απ' την ίδια του τη φύση, αποφεύγει πάντα να θέτει ένα ζήτημα συγκεκριμένα και σταράτα, αναζητά τη συνισταμένη, στριφογυρίζει σαν φίδι ανάμεσα σε δυο απόψεις που αλληλοαποκλείονται προσπαθώντας να είναι σύμφωνος και με τις δυο, τις διαφωνίες του τις συνοψίζει σε μικροτροποποιήσεις, αμφιβολίες, αθώους κι ευσεβείς πόθους κλπ»  

Μια παροιμία λέει ότι  ο «παθός» είναι ο καλύτερος «μαθός».

Κείμενο παρμένο και διαμορφωμένο από το βιβλίο «Λενινισμός η εμβρυική και θανατηφόρα ασθένεια του κομμουνισμού».

ΝΚ

Τα  κείμενα, τα σχετικά με τι αντιφάσεις και τη θεωρητική σύγχυση του Λένιν θα συνεχιστούν.