ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΟΝΟΜΑΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΚΑΘΕ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΟΡΟΥ ΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΠΥΡΟΒΟΛΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ TOY ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

1. Ο ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

*Η ΑΡΧΗ, η ΟΥΣΙΑ του ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ συστήματος οργάνωσης της κοινωνίας είναι τελικά η ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ στη θέληση μιας ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ, σε κάθε κοινωνικό θέμα.
Αντίθετα.

*Η ΑΡΧΗ, η ΟΥΣΙΑ του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ συστήματος οργάνωσης της κοινωνίας είναι τελικά η ΥΠΟΤΑΓΗ της  ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ στη θέληση της ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ σε κάθε ιδιαίτερο κοινωνικό θέμα.
(Η θέληση εκφράζεται με νόμους και άλλους κανόνες)


Ολιγαρχία και δημοκρατία είναι δύο απόλυτα διαμετρικά αντίθετα συστήματα οργάνωσης της κοινωνίας.
Διαχωρίζονται  από το ποιο υποκείμενο κατέχει τη δύναμη - εξουσία ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ και ΕΠΙΒΟΛΗΣ  ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ και ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΩΝ (νόμους, κανόνες) για τα μέλη της κοινωνίας.
Αν αυτή τη δύναμη – εξουσία – μηχανισμό για την παραγωγή δικαιωμάτων και υποχρεώσεων τον κατέχει μια μειοψηφία (οι λίγοι), τότε το σύστημα λέγεται ολιγαρχία και αν τη δύναμη αυτή την κατέχει η πλειοψηφία (οι πολλοί), λέγεται δημοκρατία.
(Και αυτή η συνολική εξουσία - δύναμη  περιλαμβάνει την ένοπλη εκτελεστική  - συν διοικητική-, τη νομοθετική και τη δικαστική. Ειδικά, κανένα υποκείμενο  δεν έχει επί της ουσίας καμιά εξουσία, αν δεν ορίζει, αν δεν έχει στα χέρια του την ένοπλη εκτελεστική. Όμως στο προπαγανδιστικό  και αερολογικό επίπεδο ΟΛΩΝ των ολιγαρχικών, ΟΛΟΙ οι λαοί κατέχουν την εξουσία!!!!)
Ολιγαρχία σημαίνει εξουσία των λίγων και δημοκρατία σημαίνει εξουσία των πολλών.

Στον κοινοβουλευτισμό ποια από τις πιο πάνω αρχές υλοποιείται; Η πρώτη ή η δεύτερη;
Φυσικά η πρώτη. Σε τελική ανάλυση, κανένα κοινωνικό κανόνα δεν μπορεί να επιβάλλει η πλειονότητα της κοινωνίας. Τα κοινοβουλευτικά συστήματα, όπως και όλες οι άλλες μορφές ολιγαρχικών συστημάτων είναι ολοκληρωτικά.  (Με την έννοια ολοκληρωτικά εννοούμε ότι μια μειοψηφία κατέχει εξ ολοκλήρου την εξουσία, ότι  η εξουσία της ανήκει σε απόλυτο βαθμό.)  Όποιες και να είναι οι διαδικασίες που μεσολαβούν, ΤΕΛΙΚΑ μια μειοψηφία θα επιβάλλει τη θέλησή της στην πλειονότητα, θα καταναγκάσει τη πλειονότητα να την υποστεί.
Για να ήταν πχ δημοκρατία ο κοινοβουλευτισμός στη Χώρα μας θα έπρεπε πρακτικά ΟΛΑ αυτά τα εξοντωτικά μέτρα που επιβάλλονται στο λαό, να τα είχε ψηφίσει η πλειονότητα του λαού, ένα προς ένα και μετά, με την ισχύ των όπλων που θα κατείχε, να είχε εξαναγκάσει τους Παπανδέηδες, Σαμαράδες, Τσίπρες και όλο αυτό το εγκληματικό συναπάντημα, να τα εφαρμόσουν!!!

2. ΓΙΑΤΙ α. ΟΙ ΑΣΤΟΙ  β. ΟΙ ΑΠΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ γ. ΟΙ  «ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ»ΑΠΟΚΑΛΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (ενώ δεν έχει ουδεμία σχέση με τη δημοκρατία;)

α.
 * Οι αστοί, εκτός από  δημοκρατία, ονομάζουν τον κοινοβουλευτισμό είτε αστική δημοκρατία είτε αντιπροσωπευτική δημοκρατία είτε έμμεση δημοκρατία!!!
 Όμως αν δημοκρατία είναι και σημαίνει εξουσία του λαού, ή εξουσία των πολλών  τότε, άμα στον όρο αστική δημοκρατία αντικαταστήσουμε τη λέξη δημοκρατία με την ουσία και τη σημασία της, θα μας προκύψει ο όρος αστική εξουσία του λαού ή αστική εξουσία των πολλών!!!!  (Μέγιστη ανοησία)
Δηλαδή εξουσία μεν του λαού που ανήκει δε στους αστούς ή εξουσία των πολλών που ανήκει ή προορίζεται για τους ελάχιστους αστούς; Μήπως όμως θα θέλει να πει ότι υπάρχει εξουσία των πολλών (δημοκρατία) δια της επιβολής της εξουσίας των λίγων αστών πάνω στους πολλούς (στη δημοκρατία) ή θα πει «συνάντησα το απόλυτα κατάλευκο μαύρο … ενώ από την πόλη ερχόμουνα και στην κορφή κανέλλα… όπου  τρεις λαλούσαν και δυό χόρευαν» ;
Η έννοια αστική δημοκρατία δεν στέκει με τίποτα ούτε υλικά αλλά  ούτε και με γραμματικά τερτίπια.
(Αν ο κοινοβουλευτισμός είναι δημοκρατικό σύστημα τότε ποιο σύστημα είναι ολιγαρχικό;)

* Ονομάζουν το ολοκληρωτικό σύστημά τους και αντιπροσωπευτική δημοκρατία.  Όμως ούτε με την αντιπροσώπευση έχουν καμιά σχέση. Στη σχέση αντιπροσώπευσης   ο αντιπρόσωπος είναι εντολοδόχος κάποιου εντολέα.  Ο εντολέας υπαγορεύει στον εντολοδόχο το τι θα πρέπει να πράξη και ποτέ δεν μπορεί να συμβεί το αντίθετο.
Ο δε εντολοδόχος δεν μπορεί, ΠΟΤΕ και για κανένα λόγο, να πράττει ενάντια στη θέληση του εντολέα. Δεν μπορεί να ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΖΕΙ τον εντολέα του να υφίσταται ό,τι γουστάρει αυτός. Το να πράττει ενάντια στη θέληση του εντολέα μπορεί να το κάνει κάποιος νταβατζής ή γενικά κάποιος απατεώνας ή καθήκι αλλά δεν μπορεί να το κάνει κάποιος που είναι πράγματι αντιπρόσωπος. Έχουμε λοιπόν στον κοινοβουλευτισμό, εκλεγμένους νταβατζήδες ή καθήκια και φυσικά όχι αντιπροσώπους, επ ουδενί αντιπροσώπους.

* Η  εξαπάτηση του λαού προωθείται και με την έννοια της έμμεσης δημοκρατίας. Δηλαδή είναι σαν να λέμε ότι ένα πρόσωπο Β  θρέφεται έμμεσα όταν τρώει ένα πρόσωπο Α!!!!
Φυσικά από τη στιγμή που και με αυτό, όποιο και να είναι αυτό  που εννοούν σαν έμμεσο, δεν πραγματώνεται τελικά η αρχή της υποταγής της μειοψηφίας στην πλειοψηφία,  η έννοια «έμμεση δημοκρατία» δεν έχει πραγματικό υλικό περιεχόμενο άρα δεν υφίσταται σαν οντότητα. 
Και αν δεν υφίσταται (που δεν υφίσταται) η έννοια της έμμεσης δημοκρατίας δεν υφίσταται και η έννοια της άμεσης δημοκρατίας σαν αντίθετη έννοια της πρώτης.
Έτσι μας απομένει ΜΟΝΟ η έννοια της δημοκρατίας ή του δημοκρατικού συνταγματικού πολιτεύματος (δημοκρατική ρεπούμπλικα κατά τους Μαρξ και Ένγκελς) στην οποία όλη  η ένοπλη, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία ανήκει στο λαό-  γιατί ΜΟΝΟ έτσι μπορεί να υποτάσσεται η μειοψηφία στην πλειοψηφία, στο σημερινό επίπεδο πολιτισμού.
Γιατί όμως οι αστοί προβαίνουν σε τούτα τα τερατουργήματα; Φυσικά το ερώτημα είναι ρητορικό. Στόχος τους είναι ο έλεγχος των συνειδήσεων. Έλεγχος που μπορεί να προκύψει με ψεύδη, παραποιήσεις εννοιών, νοημάτων κοκ. Οι ολιγαρχικοί στον πόλεμο της προπαγάνδας εκτός των άλλων τερατουργημάτων χρησιμοποιούν και τα εξής τεχνάσματα για να προκαλέσουν σύγχυση και να εξουδετερώσουν τη σκέψη των ανθρώπων του λαού.
Ανάλογα με την περίπτωση παρουσιάζουν το μαύρο σαν άσπρο και το άσπρο σαν μαύρο.
Όταν θέλουν να καλύψουν εγκληματικές και μαύρες πλευρές της υπόστασης  και της πρακτικής τους τότε το όποιο αρνητικό στοιχείο δεν το αποκαλούν με το όνομά του αλλά του βάζουν ένα όνομα που έχει θετικό συναισθηματικό φορτίο. Πχ την ολιγαρχική ουσία τους την ονομάζουν δημοκρατία, τα εξοντωτικά μέτρα τα λένε μεταρρυθμίσεις, τους νταβατζήδες τους ονομάζουν αντιπροσώπους, τους υπηκόους πολίτες, τις διαταγές νόμους, «το ξύδι γλυκάδι» κοκ.
Αντίθετα τους αγωνιστές που εναντιώνονται στην εγκληματική φύση της κάθε ολιγαρχίας θα τους χαρακτηρίσουν με κάποια αρνητική λέξη, όπως τρομοκράτες κλπ.

Οι αστοί ολιγαρχικοί έχουν μεγάλο ΣΥΜΦΕΡΟΝ με το να αποκαλούν δημοκρατία το ολιγαρχικό σύστημά τους (με οποιοδήποτε επίθετο και αν μπει μπροστά). Αν δεν είχαν συμφέρον θα το αποκαλούσαν κοινοβουλευτική ολιγαρχία, όπως και είναι.  (Όπως συμφέρον έχουν να αποκαλούν πολίτες τους υπηκόους ή τους σύγχρονους δούλους κοκ)
Ξέρουν πολύ καλά ότι όσο και αρνητική είναι μια κατάσταση αν αυτή επενδυθεί με έννοια που έχει θετικό συναισθηματικό πρόσημο τότε ο αποδεχόμενος (λαός) την έννοια (δια της πλύσης εγκεφάλου) δεν μπορεί να εναντιωθεί εύκολα στην αρνητική κατάσταση. Χάνει το μπούσουλα.
Οι αστοί λοιπόν ολιγαρχικοί έχουν μεγάλο συμφέρον από το να αποκαλούν δημοκρατία την ολιγαρχία τους. Εμείς όμως τι θα πρέπει να κάνουμε; Να τους κάνουμε το χατίρι ή να αποκαλούμε το σύστημά τους όπως είναι στην πραγματικότητα; Δηλαδή να το αποκαλούμε αστική δημοκρατία, δημοκρατία, αντιπροσωπευτική δημοκρατία κλπ ή να το αποκαλούμε αστική κοινοβουλευτική ολιγαρχία, κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία, αστική ολιγαρχία κλπ; (Πάντως να υπάρχει η έννοια της ολιγαρχίας και όχι της δημοκρατίας)

Ο Μάο μπορεί να είπε πολλά. Άλλα να ήταν σωστά και άλλα λαθεμένα.
Όμως όταν μίλησε για το ποια είναι η αλάνθαστη γραμμή, είπε ότι αλάνθαστο είναι
"Να πολεμάμε ό,τι υπερασπίζεται ο εχθρός και να υπερασπιζόμαστε ό,τι πολεμάει".

Εδώ οι αστοί υπερασπίζονται με λύσσα τις ονομασίες δημοκρατία, αστική δημοκρατία, κοινοβουλευτική δημοκρατία, αντιπροσωπευτική δημοκρατία και έμμεση δημοκρατία για να ονομάζουν το άκρως ολιγαρχικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού που επιβάλλουν στους λαούς. Επομένως δεν θα πρέπει να το αποκαλούμε έτσι και θα πρέπει να το πολεμήσουμε με τις κατάλληλες έννοιες.



β. Οι απλοί άνθρωποι του λαού ή οι απλοί κοινωνικοί αγωνιστές χρησιμοποιούν τους αστικούς όρους για να ονομάσουν τον κοινοβουλευτισμό γιατί αυτό το λεξιλόγιο βρήκαν μπροστά τους. Δεν είχαν την ευκαιρία να εμβαθύνουν στο θέμα και έχουν «όλα τα δίκια» για αυτές τις λαθεμένες εκφράσεις που εκφέρουν.

γ. Γιατί οι «αριστεροί» αποκαλούν τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία (αστική, κοινοβουλευτική, αντιπροσωπευτική, έμμεση)


«Κάποιος πήγαινε στην αγορά για να πουλήσει μολυσμένα φύκια. Όμως επειδή τα φύκια αυτά δεν τα αγόραζε κανείς, σκέφτηκε να τα βάψει κατάλληλα και να τα πλασάρει σαν μεταξωτές κορδέλες (φυσικά για να εξαπατήσει τους αγοραστές.
Ένας άλλος ήθελε και αυτός να πουλήσει μολυσμένα φύκια κάποιου άλλου είδους.
Για να έχει όμως επιτυχία, σκέφτηκε να κάνει απαραίτητα τρία πράγματα:
Πρώτον. Να βάψει και αυτός τα φύκια του ώστε να μοιάζουν με μεταξωτές κορδέλες.
Δεύτερον. Να ανταγωνίζεται τον πρώτο έμπορο επιχειρηματολογώντας στο ότι οι δικές του «μεταξωτές κορδέλες» είναι καλύτερης ποιότητας από εκείνες του αντιπάλου του.
Τρίτον.  Όχι μόνο να μην καταγγέλλει στους πελάτες του ότι ό ανταγωνιστής του πουλάει μολυσμένα φύκια αλλά αντίθετα να υποστηρίζει και να διαβεβαιώνει τους πάντες ότι ο ανταγωνιστής του όντας πουλάει «μεταξωτές κορδέλες.»
 Ο λόγος του προφανής.  «Μεταξύ κατεργαρέων σιωπηρά συμμαχία.»

Τα περισσότερα στελέχη της αριστεράς που αποκαλούν το ολιγαρχικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού δημοκρατία, το κάνουν γιατί θέλουν να ονομάσουν και το δικό τους ολιγαρχικό σύστημα δημοκρατία. (Λίγοι κάνουν αυτή τη χρήση από άγνοια)
Κανείς από τους πρώτους όχι μόνο δεν θα ήθελε αλλά θα πολεμούσε με πάθος την προοπτική εγκαθίδρυσης της πραγματικής δημοκρατίας, της πραγματικής εξουσίας του λαού οπως ήταν αυτή της κομμούνας δηλαδή το να περάσει ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ και η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ (ΟΕΝΔΕΛ).
Δεν τη θέλουν, δεν την προτείνουν – προβάλλουν, δεν τη προγραμματίζουν, δεν παλεύουν για αυτή.
Όμως την σωστή προοπτική θα την επιβάλλουν αργά οι γρήγορα οι σημερινοί «από κάτω».

Η κεντρική μάχη για την επικράτηση στον ιδεολογικό χώρο είναι μάχη για την επικράτηση επί του υλικού περιεχομένου των λέξεων.

Και γενικά, συνολικά η ιδεολογική μάχη, η μάχη για την κυριαρχία στον ιδεολογικό τομέα είναι η πρώτη καθοριστικής σημασίας μάχη για την τελική επικράτηση στον ταξικό πόλεμο.

Αντισθένης :"Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις"

Είναι ύψιστης σημασίας για τη λαϊκή επανάσταση η ορθή χρήση των βασικών πολιτικών εννοιών.
Το πως θα πρέπει να ονομάζουμε τον κοινοβουλευτισμό δεν είναι θέμα δευτερεύουσας σημασίας αλλά πρωτεύουσας.

Όταν η πλειοψηφία των λαών αποκαλεί τον κοινοβουλευτισμό με το πραγματικό του όνομα μόνο τότε πιθανότατα θα βρισκόμαστε σε πραγματική προεπαναστατική περίοδο.

ΡΔ