Α. ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΕΚΑΔΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ «ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΥΣ» ΣΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

                                                 

                            ΣΕΙΡΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΤΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ ΓΙΑ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΚΟΥ

ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΟΣ  ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ

Με ποιο πολιτικό σύστημα θα πρέπει να αντικατασταθεί το συντριμμένο αστικό; Αυτό ήταν και είναι το ζητούμενο για το κομμουνιστικό κίνημα.

Πως χτυπά ο Λένιν τη δημοκρατική ρεπούμπλικα – δημοκρατία (ΟΕΝΔΕΛ – Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική  και η Δικαστική  Εξουσία στους Λαούς) που είναι  βασικός στόχος του βιβλίου του; ("κράτος και επανάσταση")

Πως μεταχειρίζεται  το  συγκεκριμένο απόσπασμα με την άποψη του Ένγκελς που λέει: 
«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ  είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ*. Αυτό (το πολιτικό σύστημα) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ* (συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...» (μετάφραση από τα γερμανικά και τα αγγλικά)

Ο Λένιν στην αμέσως επόμενη παράγραφο – κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφο 17η - σχολιάζει:

«Ο Ένγκελς επαναλαμβάνει εδώ με εξαιρετικά παραστατική μορφή (εγκώμιο πριν το θανάσιμο χτύπημα) τη βασική εκείνη ιδέα που περνάει σαν κόκκινη κλωστή μέσα από όλα τα έργα του Μαρξ και συγκεκριμένα το γεγονός ότι η  δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι η πιο κοντινή πρόσβαση για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Γιατί αυτή η δημοκρατία, χωρίς να παραμερίζει καθόλου την κυριαρχία του κεφαλαίου, άρα ούτε την ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ των μαζών και την ταξική πάλη, οδηγεί αναπόφευκτα σε μια τέτοια διεύρυνση, εκτύλιξη, εμφάνιση και όξυνση αυτής της πάλης που μιας και δημιουργείται η δυνατότητα να ικανοποιηθούν τα βασικά συμφέροντα των καταπιεζόμενων μαζών (γενικολογίες, αερολογίες), η δυνατότητα αυτή πραγματώνεται αναπότρεπτα και αποκλειστικά (αργότερα) με τη δικτατορία του προλεταριάτου, με την καθοδήγηση αυτών των μαζών από το προλεταριάτο.»

Ας δώσουμε πρώτα λίγη προσοχή στα υποσημειωμένα.

Μας λέει ότι στη δημοκρατική ρεπούμπλικα θα υπάρχει ακόμα κυριαρχία του κεφαλαίου και ως εκ τούτου θα υπάρχει και καταπίεση των μαζών δηλαδή καταπίεση του λαού. Όμως που το βρήκε αυτό; Από πού το συμπέρανε; Εκτός του ότι ο Μαρξ και ο Ένγκελς δεν αναφέρουν πουθενά κάτι τέτοιο, από πού εξάγει τη λογική του βάση; Είναι δυνατόν να καταπιέζονται οι μάζες-λαός από τη στιγμή που θα έχουν στα χέρια τους όλη την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία (ΟΕΝΔΕΛ), από τη στιγμή που θα έχουν την απόλυτη πολιτική κυριαρχία όπως στην κομμούνα;

Μπορεί να αδικούν τον εαυτό τους εν αγνοία τους αλλά όχι και να καταπιέζονται.
Και αν είναι να καταπιέζονται τότε γιατί ο Μαρξ και ο Ένγκελς προτείνουν στο προλεταριάτο να κατακτήσει τη δημοκρατική ρεπούμπλικα, να κατακτήσουν τη δημοκρατία; Και τι είδους κατάκτηση θα είναι αυτή όταν ο λαός θα καταπιέζεται από εκείνους που θα τους έχει πάρει την εξουσία, όταν ο ίδιος θα έχει την εξουσία στα χέρια του;!!! Υπάρχει λογική σε αυτή την αναφορά του; Σίγουρα καμία.

Εντάξει, θα έχουμε βεβαίως ακόμα την ύπαρξη του κεφαλαίου αλλά αυτό δεν θα είναι κυρίαρχο και φυσικά δεν θα μπορεί να καταπιέζει το λαό. (Και σήμερα υπάρχουν κομμουνιστές μέσα στις αστικές κοινωνίες αλλά δεν κυριαρχούν. Και σήμερα υπάρχει εργατική τάξη αλλά δεν είναι κυρίαρχη, δεν καταπιέζει την αστική τάξη.) Θα υπάρχει λοιπόν το  κεφάλαιο στο πρώτο χρονικό διάστημα αλλά θα είναι δίχως εξουσία. Άλλο να λες ότι ένα υποκείμενο υπάρχει και εντελώς διαφορετικό είναι να ταυτίζεις τη λέξη ύπαρξη, με τη λέξη κυριαρχία.

Και τη μορφή της ύπαρξής του κεφαλαίου, τα όρια δράσης του ή τους συγκεκριμένους όρους της ίδιας της ύπαρξης του ή εξαφάνισης του θα τα καθορίζει ο λαός ανά πάσα στιγμή αφού αυτός θα έχει την μέγιστη εξουσία. Θα μπορεί πχ να κοινωνικοποιεί όποιο τμήμα του κεφαλαίου θεωρεί σωστό σε κάθε στιγμή ή να το φορολογεί όπως νομίζει σωστότερο κοκ.

 Θα μπορεί όλα αυτά να τα καθορίζει ο λαός αφού θα κατέχει την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία. Επίσης δεν μπορούμε να μιλάμε εδώ για καταπίεση των μαζών, για καταπίεση του λαού αφού η καταπίεση υπάρχει μόνο όταν ένα υποκείμενο κάνει καταναγκαστικά κάτι που δεν θέλει.  Εδώ όμως ο λαός θα κάνει ό,τι θέλει αφού θα έχει τα όπλα στα χέρια του. Το σε τι μορφή και λειτουργία θα είναι το κεφάλαιο, μέσα στη δημοκρατική ρεπούμπλικα-δημοκρατία, ποια μέρη του κεφαλαίου θα υπάρχουν ή θα περνάνε σταδιακά σε κοινωνικοποίηση – αυτοδιαχείριση,  θα εξαρτάται αποκλειστικά από τη διαμορφωμένη θέληση – συνείδηση της πλειοψηφίας του λαού. Θα υπάρχει ό,τι θέλει ο λαός ανά πάσα στιγμή.

Αυτά είναι λοιπόν τα λογικά συμπεράσματα και ό,τι γράφει πιο πάνω ο Λένιν είναι εντελώς εξωπραγματικά, είναι εντελώς ανυπόστατα και σκοπό έχουν  να χτυπήσουν και να μειώσουν την αξία του προτάγματος της δημοκρατίας - δημοκρατικής ρεπούμπλικα  στην καρδιά του, για να βάλει στη θέση της μια ειδική, μειοψηφική δύναμη που θα κατέχει πραγματικά την εξουσία. Ξέρει πολύ καλά ότι αυτά που λέει είναι εντελώς ανυπόστατα και σχεδόν παιδαριώδη. Παρά ταύτα τα λέει…

Σε   τούτο όμως το σημείο είναι πολύ πιθανόν,  κάποιος «τζιχαντιστής» - φανατισμένος λενινιστής – ιεροεξεταστής  δηλαδή  ένας ντε φάκτο αντικομμουνιστής, να «βγει έξω από τα ρούχα του». Μπορεί να αρχίσει να βρίζει, να επιτίθεται προσωπικά ή να μοιράζει πιστοποιητικά επαναστατικότητας ή προδοσίας (ως συνήθως) εξ αιτίας της πιθανής άκρατης εξουσιολαγνείας του ή της τεράστιας άγνοιάς του.

«Ποιος έχει το θράσος να τολμά να αμφισβητήσει το Θεό του (Λένιν), τον άνθρωπο κάτοχο της απόλυτης αλήθειας; Ποιος τολμά να του αμφισβητήσει τα όσα (ψευδή ή ανυπόστατα) έχει μάθει μέχρι τώρα;»

Μέσα σε αυτή του τη σύγχυση ίσως βρει λίγη διαύγεια σκέψης και να προσπαθήσει να αντικρούσει τα πιο πάνω με τις πιο ασυνάρτητες δικαιολογίες. Μπορεί να αρχίσει να λέει :

 «Ο Λένιν έχει δίκιο. Στη δημοκρατική ρεπούμπλικα («λαοκρατία») ο λαός θα εξακολουθεί να καταπιέζεται κλπ ενώ η απελευθέρωσή του θα γίνει στο σύστημα της δικτατορίας του προλεταριάτου κοκ».

(Αντίληψη εξωπραγματική αφού η δημοκρατική ρεπούμπλικα-δημοκρατία είναι δικτατορία του προλεταριάτου δηλαδή γίνεται η  επιβολή της θέλησης του προλεταριάτου στο πολιτικό σύστημα, πάνω στην ουσία του πολιτικού συστήματος  και σαν απόρροια αυτού επιβολή της θέλησής του και στο οικονομικό σύστημα, με την όποια έγκριση της πλειοψηφίας του λαού.)

Φυσικά και θα έχει αυτές τις αντιδράσεις γιατί δεν μπορεί να πιστέψει ότι ο Λένιν ήταν γεμάτος παιδαριώδεις αντιφάσεις, γεμάτος από «κυκλοθυμικές» και άκρως αντιεπιστημονικές σκέψεις και με μεγάλη θεωρητική ανεπάρκεια σε αρκετά (όχι όλα) θέματα και πολλές φορές μέχρι «ανοησίας».

 Και όταν ο λενινιστής «τζιχαντιστής», που ήταν κομματικό στέλεχος, μελετούσε «το κράτος και επανάσταση» ήδη έχοντας θεοποιήσει την προσωπικότητα του Λένιν ήδη συναισθηματικά προκατειλημμένος ήδη με παγιωμένη προσωπική τάση για αύξηση της προσωπικής εξουσίας του ή εξ αιτίας της μεγάλης άγνοιάς του,  δεν άφηνε με τίποτα να του περάσει η σκέψη ότι ο Λένιν υποπίπτει διαρκώς σε τεράστιες  αντιφάσεις και ότι δεν έχει αυστηρή επιστημονική σκέψη. Και έτσι, ένας φανατικός λενινιστής, όσες φορές και να διάβαζε ή να διαβάσει ή να μελετήσει το «κράτος και επανάσταση», τυφλωμένος όπως είναι από το φανατισμό του, δεν θα μπορεί να δει ούτε μία από τις δεκάδες τεράστιες ανακολουθίες, τους τεράστιους παιδαριώδεις παραλογισμούς του κλπ. Θα βλέπει τα πράγματα όχι όπως είναι αλλά όπως συμφέρει τις όποιες ψυχολογικές ή άλλες υλικές (πχ επαγγελματικού στελέχους) επιθυμίες του.

Όμως  για να δούμε τώρα μια από τις ατέλειωτες «κυκλοθυμίες του».

Ας πάμε στο  κεφάλαιο ΙΙΙ,  2ο υποκεφάλαιο – «με τι πρέπει να αντικατασταθεί η κρατική μηχανή»…  - , παράγραφο 12η.)

Εδώ γράφει:

« Πάντως η κατάπνιξη της αστικής τάξης και της αντίστασής της είναι ακόμα απαραίτητη. Για την κομμούνα –(δηλαδή για τη δημοκρατία ή αλλιώς τη δημοκρατική ρεπούμπλικα) αυτό ήταν ιδιαίτερα αναγκαίο και μια από τις αιτίες της ήττας της βρίσκεται στο ότι δεν το  έκανε όσο έπρεπε αποφασιστικά. ΕΔΩ ΟΡΓΑΝΟ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ και όχι η μειονότητα, όπως γινόταν πάντα και στη δουλεία, και στη δουλοπαροικία και στη μισθωτή δουλεία. Και εφόσον η ίδια η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΕΣ ΤΗΣ,  δεν χρειάζεται πια «ιδιαίτερη δύναμη» (δηλαδή δεν χρειάζεται κράτος ή δημοκρατία που κατά τον Λένιν είναι κράτος!!!) καταστολής».

Σε τούτο το σημείο, σελίδα 54, ο Λένιν ισχυρίζεται το ακριβώς αντίθετο από εκείνο που ισχυρίζεται στη σελίδα 86. Έγραψε άλλες 32 σελίδες και μετά ξέχασε ότι πριν είχε ισχυριστεί τα ακριβώς ανάποδο. Άλλοτε ισχυρίζεται ότι στη δημοκρατική ρεπούμπλικα η πλειονότητα καταστέλλει τους καταπιεστές και άλλοτε ότι η πλειονότητα καταπιέζεται από αυτούς. Θα μπορούσε να τρελάνει όλους τους λογικούς ανθρώπους . Τι να υιοθετήσει κανείς; Αυτά που γράφει πριν ή εκείνα που γράφει μετά; (Από όλα έχει ο μπαξές.) Ένας φανατικός λενινιστής, ποια από τις δύο αντίθετες απόψεις παραδέχεται; Φυσικά και τις δύο ανάλογα σε ποια φάση οπορτουνισμού βρίσκεται.

Και μέσα στο συνολικό του έργο, τέτοιες περιπτώσεις «κυκλοθυμικών» απόψεων του Λένιν και θεωρητικής ανεπάρκειας είναι πάρα πολλές, σχεδόν αμέτρητες. Τόσες όσες ήταν «αναγκαίες» για να οδηγήσει τελικά σε «Βατερλώ» το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.

Επίσης για το ίδιο θέμα στο κεφάλαιο ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 5ο ,   παράγραφος 7η  λέει:

«Η ποικιλία των ερμηνειών που δόθηκαν στην κομμούνα και η ποικιλία των συμφερόντων που εκφράζονταν με αυτήν, αποδείχνουν πως ήταν μια πέρα για πέρα ευέλικτη πολιτική μορφή, ενώ στην ουσία οι προηγούμενες μορφές διακυβέρνησης ήταν ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΙΚΕΣ (Άρα η κομμούνα – δημοκρατία – δημοκρατική ρεπούμπλικα δεν ήταν καταπιεστική). Το πραγματικό μυστικό ήταν το εξής: Η κομμούνα υπήρξε ουσιαστικά κυβέρνηση της εργατικής τάξης, το αποτέλεσμα του αγώνα της τάξης που παράγει εναντίον της τάξης των σφετεριστών, ήταν η ανοιχτή πολιτική μορφή, με την οποία μπορούσε να συντελεστεί η οικονομική απελευθέρωση της εργασίας…»

Ήτοι, σε τούτο το σημείο παραδέχεται ότι η κομμούνα (διοικητική δομή του πολιτικού συστήματος της δημοκρατικής ρεπούμπλικα),  δεν ήταν καταπιεστική.

Τώρα όμως ας δούμε και τις άλλες προτάσεις του Λένιν από το ίδιο απόσπασμα του (κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφο 17η ) με το οποίο απαντά στον Ένγκελς:

«..και συγκεκριμένα το γεγονός ότι η δημοκρατική ρεπούμπλικα («λαοκρατική δημοκρατία») είναι Η ΠΙΟ ΚΟΝΤΙΝΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ στη δικτατορία του προλεταριάτου.»

Καθώς και την πιο κάτω:

«..η δυνατότητα αυτή πραγματώνεται αναπότρεπτα και αποκλειστικά με τη δικτατορία του προλεταριάτου, με την καθοδήγηση αυτών των μαζών από το προλεταριάτο.»

Σε αυτές τις προτάσεις φαίνεται καθαρά η «τέχνη» με την οποία ο Λένιν προσπαθεί να «ξεφτίσει» σταδιακά το πιο μεγάλο αγκάθι που γι αυτόν είναι το πραγματικό περιεχόμενο της  δημοκρατικής  ρεπούμπλικα δηλαδή το ΟΕΝΔΕΛ.
Μας  παρουσιάζει λοιπόν τη δημοκρατική ρεπούμπλικα όχι ΣΑΝ το ΜΟΝΑΔΙΚΟ πολιτικό σύστημα μέσα στο οποίο μπορεί να εφαρμοστεί η δικτατορία του προλεταριάτου (επιβολή, υπαγόρευση της θέλησης του προλεταριάτου) όπως λέει ο Ένγκελς. Αντίθετα μας παρουσιάζει τη δημοκρατική ρεπούμπλικα σαν ένα σύστημα το οποίο  είναι  η πιο κοντινή πρόσβαση (από διάφορες προσβάσεις) για τη δικτατορία του προλεταριάτου δηλαδή η πιο κοντινή πρόσβαση για ένα άλλο σύστημα διαφορετικό από τη δημοκρατική ρεπούμπλικα. Η δικτατορία του προλεταριάτου γι αυτόν δεν είναι (εντός) του πολιτικού συστήματος αυτής της δημοκρατίας – δημοκρατικής ρεπούμπλικα αλλά κάτι το ξεχωριστό.

Φυσικά για να μπορέσει να καταγράψει ετούτο, αποκρύπτει την άποψη του Ένγκελς η οποία εκφράζεται στην τελευταία παράγραφο του προλόγου του για το βιβλίο του Μαρξ « ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία» και στην οποία λέει:
« Τον τελευταίο καιρό, το σοσιαλδημοκράτη  φιλισταίο τον πιάνει ξανά ένας ιερός τρόμος όταν ακούει τις λέξεις: δικτατορία του προλεταριάτου. Ε, λοιπόν κύριοι θέλετε να μάθετε τι λογής είναι αυτή η δικτατορία; Κοιτάξτε την Παρισινή κομμούνα. Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου».

Το κείμενο αυτό έχει παρθεί από το βιβλίο «ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ Η ΕΜΒΡΥΙΚΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ»

NK
Τα  κείμενα, τα σχετικά με τι αντιφάσεις και τη θεωρητική σύγχυση του Λένιν θα συνεχιστούν.