ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΟΝΟΜΑΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΚΑΘΕ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΟΡΟΥ ΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΠΥΡΟΒΟΛΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ TOY ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

1. Ο ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

*Η ΑΡΧΗ, η ΟΥΣΙΑ του ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ συστήματος οργάνωσης της κοινωνίας είναι τελικά η ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ στη θέληση μιας ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ, σε κάθε κοινωνικό θέμα.
Αντίθετα.

*Η ΑΡΧΗ, η ΟΥΣΙΑ του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ συστήματος οργάνωσης της κοινωνίας είναι τελικά η ΥΠΟΤΑΓΗ της  ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ στη θέληση της ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ σε κάθε ιδιαίτερο κοινωνικό θέμα.
(Η θέληση εκφράζεται με νόμους και άλλους κανόνες)


Ολιγαρχία και δημοκρατία είναι δύο απόλυτα διαμετρικά αντίθετα συστήματα οργάνωσης της κοινωνίας.
Διαχωρίζονται  από το ποιο υποκείμενο κατέχει τη δύναμη - εξουσία ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ και ΕΠΙΒΟΛΗΣ  ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ και ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΩΝ (νόμους, κανόνες) για τα μέλη της κοινωνίας.
Αν αυτή τη δύναμη – εξουσία – μηχανισμό για την παραγωγή δικαιωμάτων και υποχρεώσεων τον κατέχει μια μειοψηφία (οι λίγοι), τότε το σύστημα λέγεται ολιγαρχία και αν τη δύναμη αυτή την κατέχει η πλειοψηφία (οι πολλοί), λέγεται δημοκρατία.
(Και αυτή η συνολική εξουσία - δύναμη  περιλαμβάνει την ένοπλη εκτελεστική  - συν διοικητική-, τη νομοθετική και τη δικαστική. Ειδικά, κανένα υποκείμενο  δεν έχει επί της ουσίας καμιά εξουσία, αν δεν ορίζει, αν δεν έχει στα χέρια του την ένοπλη εκτελεστική. Όμως στο προπαγανδιστικό  και αερολογικό επίπεδο ΟΛΩΝ των ολιγαρχικών, ΟΛΟΙ οι λαοί κατέχουν την εξουσία!!!!)
Ολιγαρχία σημαίνει εξουσία των λίγων και δημοκρατία σημαίνει εξουσία των πολλών.

Στον κοινοβουλευτισμό ποια από τις πιο πάνω αρχές υλοποιείται; Η πρώτη ή η δεύτερη;
Φυσικά η πρώτη. Σε τελική ανάλυση, κανένα κοινωνικό κανόνα δεν μπορεί να επιβάλλει η πλειονότητα της κοινωνίας. Τα κοινοβουλευτικά συστήματα, όπως και όλες οι άλλες μορφές ολιγαρχικών συστημάτων είναι ολοκληρωτικά.  (Με την έννοια ολοκληρωτικά εννοούμε ότι μια μειοψηφία κατέχει εξ ολοκλήρου την εξουσία, ότι  η εξουσία της ανήκει σε απόλυτο βαθμό.)  Όποιες και να είναι οι διαδικασίες που μεσολαβούν, ΤΕΛΙΚΑ μια μειοψηφία θα επιβάλλει τη θέλησή της στην πλειονότητα, θα καταναγκάσει τη πλειονότητα να την υποστεί.
Για να ήταν πχ δημοκρατία ο κοινοβουλευτισμός στη Χώρα μας θα έπρεπε πρακτικά ΟΛΑ αυτά τα εξοντωτικά μέτρα που επιβάλλονται στο λαό, να τα είχε ψηφίσει η πλειονότητα του λαού, ένα προς ένα και μετά, με την ισχύ των όπλων που θα κατείχε, να είχε εξαναγκάσει τους Παπανδέηδες, Σαμαράδες, Τσίπρες και όλο αυτό το εγκληματικό συναπάντημα, να τα εφαρμόσουν!!!

2. ΓΙΑΤΙ α. ΟΙ ΑΣΤΟΙ  β. ΟΙ ΑΠΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ γ. ΟΙ  «ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ»ΑΠΟΚΑΛΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (ενώ δεν έχει ουδεμία σχέση με τη δημοκρατία;)

α.
 * Οι αστοί, εκτός από  δημοκρατία, ονομάζουν τον κοινοβουλευτισμό είτε αστική δημοκρατία είτε αντιπροσωπευτική δημοκρατία είτε έμμεση δημοκρατία!!!
 Όμως αν δημοκρατία είναι και σημαίνει εξουσία του λαού, ή εξουσία των πολλών  τότε, άμα στον όρο αστική δημοκρατία αντικαταστήσουμε τη λέξη δημοκρατία με την ουσία και τη σημασία της, θα μας προκύψει ο όρος αστική εξουσία του λαού ή αστική εξουσία των πολλών!!!!  (Μέγιστη ανοησία)
Δηλαδή εξουσία μεν του λαού που ανήκει δε στους αστούς ή εξουσία των πολλών που ανήκει ή προορίζεται για τους ελάχιστους αστούς; Μήπως όμως θα θέλει να πει ότι υπάρχει εξουσία των πολλών (δημοκρατία) δια της επιβολής της εξουσίας των λίγων αστών πάνω στους πολλούς (στη δημοκρατία) ή θα πει «συνάντησα το απόλυτα κατάλευκο μαύρο … ενώ από την πόλη ερχόμουνα και στην κορφή κανέλλα… όπου  τρεις λαλούσαν και δυό χόρευαν» ;
Η έννοια αστική δημοκρατία δεν στέκει με τίποτα ούτε υλικά αλλά  ούτε και με γραμματικά τερτίπια.
(Αν ο κοινοβουλευτισμός είναι δημοκρατικό σύστημα τότε ποιο σύστημα είναι ολιγαρχικό;)

* Ονομάζουν το ολοκληρωτικό σύστημά τους και αντιπροσωπευτική δημοκρατία.  Όμως ούτε με την αντιπροσώπευση έχουν καμιά σχέση. Στη σχέση αντιπροσώπευσης   ο αντιπρόσωπος είναι εντολοδόχος κάποιου εντολέα.  Ο εντολέας υπαγορεύει στον εντολοδόχο το τι θα πρέπει να πράξη και ποτέ δεν μπορεί να συμβεί το αντίθετο.
Ο δε εντολοδόχος δεν μπορεί, ΠΟΤΕ και για κανένα λόγο, να πράττει ενάντια στη θέληση του εντολέα. Δεν μπορεί να ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΖΕΙ τον εντολέα του να υφίσταται ό,τι γουστάρει αυτός. Το να πράττει ενάντια στη θέληση του εντολέα μπορεί να το κάνει κάποιος νταβατζής ή γενικά κάποιος απατεώνας ή καθήκι αλλά δεν μπορεί να το κάνει κάποιος που είναι πράγματι αντιπρόσωπος. Έχουμε λοιπόν στον κοινοβουλευτισμό, εκλεγμένους νταβατζήδες ή καθήκια και φυσικά όχι αντιπροσώπους, επ ουδενί αντιπροσώπους.

* Η  εξαπάτηση του λαού προωθείται και με την έννοια της έμμεσης δημοκρατίας. Δηλαδή είναι σαν να λέμε ότι ένα πρόσωπο Β  θρέφεται έμμεσα όταν τρώει ένα πρόσωπο Α!!!!
Φυσικά από τη στιγμή που και με αυτό, όποιο και να είναι αυτό  που εννοούν σαν έμμεσο, δεν πραγματώνεται τελικά η αρχή της υποταγής της μειοψηφίας στην πλειοψηφία,  η έννοια «έμμεση δημοκρατία» δεν έχει πραγματικό υλικό περιεχόμενο άρα δεν υφίσταται σαν οντότητα. 
Και αν δεν υφίσταται (που δεν υφίσταται) η έννοια της έμμεσης δημοκρατίας δεν υφίσταται και η έννοια της άμεσης δημοκρατίας σαν αντίθετη έννοια της πρώτης.
Έτσι μας απομένει ΜΟΝΟ η έννοια της δημοκρατίας ή του δημοκρατικού συνταγματικού πολιτεύματος (δημοκρατική ρεπούμπλικα κατά τους Μαρξ και Ένγκελς) στην οποία όλη  η ένοπλη, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία ανήκει στο λαό-  γιατί ΜΟΝΟ έτσι μπορεί να υποτάσσεται η μειοψηφία στην πλειοψηφία, στο σημερινό επίπεδο πολιτισμού.
Γιατί όμως οι αστοί προβαίνουν σε τούτα τα τερατουργήματα; Φυσικά το ερώτημα είναι ρητορικό. Στόχος τους είναι ο έλεγχος των συνειδήσεων. Έλεγχος που μπορεί να προκύψει με ψεύδη, παραποιήσεις εννοιών, νοημάτων κοκ. Οι ολιγαρχικοί στον πόλεμο της προπαγάνδας εκτός των άλλων τερατουργημάτων χρησιμοποιούν και τα εξής τεχνάσματα για να προκαλέσουν σύγχυση και να εξουδετερώσουν τη σκέψη των ανθρώπων του λαού.
Ανάλογα με την περίπτωση παρουσιάζουν το μαύρο σαν άσπρο και το άσπρο σαν μαύρο.
Όταν θέλουν να καλύψουν εγκληματικές και μαύρες πλευρές της υπόστασης  και της πρακτικής τους τότε το όποιο αρνητικό στοιχείο δεν το αποκαλούν με το όνομά του αλλά του βάζουν ένα όνομα που έχει θετικό συναισθηματικό φορτίο. Πχ την ολιγαρχική ουσία τους την ονομάζουν δημοκρατία, τα εξοντωτικά μέτρα τα λένε μεταρρυθμίσεις, τους νταβατζήδες τους ονομάζουν αντιπροσώπους, τους υπηκόους πολίτες, τις διαταγές νόμους, «το ξύδι γλυκάδι» κοκ.
Αντίθετα τους αγωνιστές που εναντιώνονται στην εγκληματική φύση της κάθε ολιγαρχίας θα τους χαρακτηρίσουν με κάποια αρνητική λέξη, όπως τρομοκράτες κλπ.

Οι αστοί ολιγαρχικοί έχουν μεγάλο ΣΥΜΦΕΡΟΝ με το να αποκαλούν δημοκρατία το ολιγαρχικό σύστημά τους (με οποιοδήποτε επίθετο και αν μπει μπροστά). Αν δεν είχαν συμφέρον θα το αποκαλούσαν κοινοβουλευτική ολιγαρχία, όπως και είναι.  (Όπως συμφέρον έχουν να αποκαλούν πολίτες τους υπηκόους ή τους σύγχρονους δούλους κοκ)
Ξέρουν πολύ καλά ότι όσο και αρνητική είναι μια κατάσταση αν αυτή επενδυθεί με έννοια που έχει θετικό συναισθηματικό πρόσημο τότε ο αποδεχόμενος (λαός) την έννοια (δια της πλύσης εγκεφάλου) δεν μπορεί να εναντιωθεί εύκολα στην αρνητική κατάσταση. Χάνει το μπούσουλα.
Οι αστοί λοιπόν ολιγαρχικοί έχουν μεγάλο συμφέρον από το να αποκαλούν δημοκρατία την ολιγαρχία τους. Εμείς όμως τι θα πρέπει να κάνουμε; Να τους κάνουμε το χατίρι ή να αποκαλούμε το σύστημά τους όπως είναι στην πραγματικότητα; Δηλαδή να το αποκαλούμε αστική δημοκρατία, δημοκρατία, αντιπροσωπευτική δημοκρατία κλπ ή να το αποκαλούμε αστική κοινοβουλευτική ολιγαρχία, κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία, αστική ολιγαρχία κλπ; (Πάντως να υπάρχει η έννοια της ολιγαρχίας και όχι της δημοκρατίας)

Ο Μάο μπορεί να είπε πολλά. Άλλα να ήταν σωστά και άλλα λαθεμένα.
Όμως όταν μίλησε για το ποια είναι η αλάνθαστη γραμμή, είπε ότι αλάνθαστο είναι
"Να πολεμάμε ό,τι υπερασπίζεται ο εχθρός και να υπερασπιζόμαστε ό,τι πολεμάει".

Εδώ οι αστοί υπερασπίζονται με λύσσα τις ονομασίες δημοκρατία, αστική δημοκρατία, κοινοβουλευτική δημοκρατία, αντιπροσωπευτική δημοκρατία και έμμεση δημοκρατία για να ονομάζουν το άκρως ολιγαρχικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού που επιβάλλουν στους λαούς. Επομένως δεν θα πρέπει να το αποκαλούμε έτσι και θα πρέπει να το πολεμήσουμε με τις κατάλληλες έννοιες.



β. Οι απλοί άνθρωποι του λαού ή οι απλοί κοινωνικοί αγωνιστές χρησιμοποιούν τους αστικούς όρους για να ονομάσουν τον κοινοβουλευτισμό γιατί αυτό το λεξιλόγιο βρήκαν μπροστά τους. Δεν είχαν την ευκαιρία να εμβαθύνουν στο θέμα και έχουν «όλα τα δίκια» για αυτές τις λαθεμένες εκφράσεις που εκφέρουν.

γ. Γιατί οι «αριστεροί» αποκαλούν τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία (αστική, κοινοβουλευτική, αντιπροσωπευτική, έμμεση)


«Κάποιος πήγαινε στην αγορά για να πουλήσει μολυσμένα φύκια. Όμως επειδή τα φύκια αυτά δεν τα αγόραζε κανείς, σκέφτηκε να τα βάψει κατάλληλα και να τα πλασάρει σαν μεταξωτές κορδέλες (φυσικά για να εξαπατήσει τους αγοραστές.
Ένας άλλος ήθελε και αυτός να πουλήσει μολυσμένα φύκια κάποιου άλλου είδους.
Για να έχει όμως επιτυχία, σκέφτηκε να κάνει απαραίτητα τρία πράγματα:
Πρώτον. Να βάψει και αυτός τα φύκια του ώστε να μοιάζουν με μεταξωτές κορδέλες.
Δεύτερον. Να ανταγωνίζεται τον πρώτο έμπορο επιχειρηματολογώντας στο ότι οι δικές του «μεταξωτές κορδέλες» είναι καλύτερης ποιότητας από εκείνες του αντιπάλου του.
Τρίτον.  Όχι μόνο να μην καταγγέλλει στους πελάτες του ότι ό ανταγωνιστής του πουλάει μολυσμένα φύκια αλλά αντίθετα να υποστηρίζει και να διαβεβαιώνει τους πάντες ότι ο ανταγωνιστής του όντας πουλάει «μεταξωτές κορδέλες.»
 Ο λόγος του προφανής.  «Μεταξύ κατεργαρέων σιωπηρά συμμαχία.»

Τα περισσότερα στελέχη της αριστεράς που αποκαλούν το ολιγαρχικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού δημοκρατία, το κάνουν γιατί θέλουν να ονομάσουν και το δικό τους ολιγαρχικό σύστημα δημοκρατία. (Λίγοι κάνουν αυτή τη χρήση από άγνοια)
Κανείς από τους πρώτους όχι μόνο δεν θα ήθελε αλλά θα πολεμούσε με πάθος την προοπτική εγκαθίδρυσης της πραγματικής δημοκρατίας, της πραγματικής εξουσίας του λαού οπως ήταν αυτή της κομμούνας δηλαδή το να περάσει ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ και η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ (ΟΕΝΔΕΛ).
Δεν τη θέλουν, δεν την προτείνουν – προβάλλουν, δεν τη προγραμματίζουν, δεν παλεύουν για αυτή.
Όμως την σωστή προοπτική θα την επιβάλλουν αργά οι γρήγορα οι σημερινοί «από κάτω».

Η κεντρική μάχη για την επικράτηση στον ιδεολογικό χώρο είναι μάχη για την επικράτηση επί του υλικού περιεχομένου των λέξεων.

Και γενικά, συνολικά η ιδεολογική μάχη, η μάχη για την κυριαρχία στον ιδεολογικό τομέα είναι η πρώτη καθοριστικής σημασίας μάχη για την τελική επικράτηση στον ταξικό πόλεμο.

Αντισθένης :"Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις"

Είναι ύψιστης σημασίας για τη λαϊκή επανάσταση η ορθή χρήση των βασικών πολιτικών εννοιών.
Το πως θα πρέπει να ονομάζουμε τον κοινοβουλευτισμό δεν είναι θέμα δευτερεύουσας σημασίας αλλά πρωτεύουσας.

Όταν η πλειοψηφία των λαών αποκαλεί τον κοινοβουλευτισμό με το πραγματικό του όνομα μόνο τότε πιθανότατα θα βρισκόμαστε σε πραγματική προεπαναστατική περίοδο.

ΡΔ

OTAN MIA ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ MEIOΨΗΦΙΑ KATAKTA THN EΞΟΥΣΙΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΑΡΓΑ Ή ΓΡΗΓΟΡΑ ΣΕ ΤΥΡΑΝΝΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Στη χημεία, όταν ενωθεί ΒΑΣΗ με ΟΞΥ μας δίνει πάντα ΑΛΑΣ και ΝΕΡΟ.
(Βάση + οξύ = άλας + νερό)

Στην κοινωνία, όταν μια μειονότητα κατακτά την εξουσία, μας δίνει πάντα (αργά ή γρήγορα) μια νέα κυρίαρχη καταπιεστική τάξη, μια νέα καταπιεστική ολιγαρχία, ένα νέο βασανιστή του λαού.  Αυτή η νέα μειονότητα είτε θα είναι μια εντελώς νέα καταπιεστική τάξη είτε θα ενσωματώσει μέρος της παλιάς ή θα ενσωματωθεί η ίδια στην παλιά καταπιεστική τάξη.
(Ετούτο το νόμο αγνοούσαν εντελώς όλοι εκείνοι που από καλή πρόθεση ήλπισαν στο ΣΥΡΙΖΑ και τον αγνοούν όλοι εκείνοι που ακολουθούν τα ολιγαρχικά κόμματα. Και ολιγαρχικά κόμματα είναι όλα εκείνα που δεν θέτουν για σκοπό τους το να περάσει όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στους λαούς αλλά θέλουν μια μειονότητα, κάποιο όργανο να έχει πλήρεις νομοθετικές, εκτελεστικές και δικαστικές εξουσίες.)

Κανένα κόμμα (πρωτοπορία) που θέλει να ΚΑΘΕΤΑΙ, να επιβάλλεται στις «μάζες» για να τις εξουσιάσει και (δήθεν) να τις καθοδηγήσει, δεν θα κατορθώσει ποτέ να τις απελευθερώσει, να τις χειραφετήσει, όσο καλή προαίρεση και αν νομίζουν τα μέλη του ότι διαθέτουν.
Η πραγματική απελευθέρωση ή χειραφέτηση μπορεί να υλοποιηθεί ΜΟΝΟ όταν οι ίδιοι οι εργάτες θα αυτό εξουσιαστούν, θα αυτό κυβερνηθούν. Δηλαδή, ΜΟΝΟ όταν ο εργαζόμενος λαός κατακτήσει πλήρως την ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ (και όλη την εκτελεστική) τη ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ και τη ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (ΟΕΝΔΕΛ).

Αν ο λαός υποκατασταθεί από οποιαδήποτε μειοψηφία, τότε ΑΝΤΙΟ επανάσταση. Αμέσως μετά την εγκαθίδρυση της μειοψηφικής εξουσίας, αρχίζει η αντεπανάσταση, αρχίζει ο εκφυλισμός της επανάστασης και η επιστροφή στην ίδια ολιγαρχική ΟΥΣΙΑ με άλλη μορφή.

 Γιατί όμως συμβαίνει έτσι και θα συμβαίνει πάντα έτσι;

Αυτή η ερώτηση είναι κατ ουσία εντελώς ίδια με ερωτήσεις του τύπου: «Γιατί από τα αυγά του φιδιού μπορούν να εκκολαφθούν ΜΟΝΟ φίδια και όχι περιστέρια;» ή «Γιατί από τα αυγά της κότας μπορούν να βγουν μόνο κότες και όχι αηδόνια ή κάτι άλλο;»  ή «Γιατί υπάρχει ο νόμος της βαρύτητας;».
Απλά, όλα αυτά είναι βασικά δεδομένα και σχετικά αναλλοίωτα. Μπορεί βέβαια να δοθεί και κάποια εξήγηση αλλά δεν αλλάζει η ουσία τους σαν δεδομένα βάσης που καθορίζουν εκ των προτέρων, εξ αρχής  αποτελέσματα.

Ένας ταξιτζής που ΔΕΝ θα ήθελε να του υπαγορεύουν οι πελάτες του σε ποιο προορισμό να τους πάει, αλλά αντίθετα, θα ήθελε από τη στιγμή που τον επιλέγουν, να έχει  ο ίδιος την εξουσία να τους ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ να πάνε όπου εκείνος γουστάρει, τότε είναι απόλυτα βέβαιο ότι αυτός ο ταξιτζής όχι μόνο είναι ένα απλό αντικοινωνικό στοιχείο αλλά επί πλέον ότι έχει κάποιες σημαντικές ψυχικές διαταραχές. Όταν δεν θέλει να είναι ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ των θελήσεων και των αποφάσεων των πελατών του τότε σίγουρα ΠΑΣΧΕΙ από κάποια ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ.

Όποιος επιμείνει και εμβαθύνει σε τούτο το παράδειγμα και το μεταφέρει στο επίπεδο της κοινωνίας και της εξουσίας, θα κατανοήσει γιατί ιστορικά δεν έγινε καμιά μετάλλαξη των ολιγαρχικών εξουσιών, γιατί ΠΟΤΕ ολιγαρχικές συνειδήσεις δεν μετατράπηκαν (και δεν πρόκειται να μετατραπούν) σε δημοκρατικές δυνάμεις, δεν μετατράπηκαν σε φιλολαϊκές δυνάμεις. Γιατί οι δυνάμεις που προτίθενται ΕΞ ΑΡΧΗΣ να αφαιρέσουν από την πλειοψηφία των ανθρώπων του λαού το πολύ μεγάλο ΑΓΑΘΟ του αυτό καθορισμού της ζωής τους (εξουσία) ΔΕΝ μπορούν αύριο να μετατραπούν, να μεταλλαχθούν  σε υπερασπιστές των λαϊκών αγαθών, όπως δεν μπορεί από το αυγό του φιδιού να βγει περιστέρι.
Το μεγαλύτερο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ του ανθρώπου είναι το αγαθό του αυτοκαθορισμού της ζωής του και  μπορεί να κάνει χρήση αυτού ΜΟΝΟ όταν κατέχει ισότιμη εξουσία με τα άλλα άτομα της κοινωνίας.  Αφαιρώντας του αυτό, είναι σαν κάποιος να κόβει - αφαιρεί τα χέρια και τα πόδια ενός ανθρώπου (μεγάλο αγαθό τα άκρα) και μετά να του παρουσιάζεται ότι θα είναι καλός μαζί του και ότι θα του δίνει καλά δεκανίκια... Ο δράστης φυσικά θα είναι εγκληματικό, αντικοινωνικό στοιχείο.
Ένα υγιές συνειδησιακά υποκείμενο, σε κάθε θέμα που θα αφορούσε την κοινωνία, θα είχε την εξής συμπεριφορά προς τους άλλους: Θα απευθυνόταν προς αυτούς λέγοντάς τους «μπορεί η γνώμη μου να είναι τάδε αλλά εσείς ενημερωθείτε, αποφασίστε και εγώ εκτελώ ό,τι θέλετε εσείς». 
Όμως οι κάθε λογής ολιγαρχικοί συμπεριφέρονται εντελώς αντίθετα. Δεν θέλουν να αποποιηθούν την ευθύνη για τα όποια αρνητικά θα επιφέρουν οι πράξεις τους στην κοινωνία.
 Ένας που θα ήθελε να είναι μόνο εκτελεστικό όργανο των αποφάσεων του λαού, σε περίπτωση αρνητικών επιπτώσεων, θα μπορούσε κάλλιστα νε πει "εγώ έκανα ότι μου είπατε και δεν φταίω σε τίποτα."
Αντίθετα ο ολιγαρχικός δεν ενδιαφέρεται για το μίσος αν το μίσος του λαού εναντίων του ξεχειλίσει. Αυτός ηδονίζεται με το να έχει τη δύναμη να καταναγκάζει και να καθορίζει τη ζωή των συνανθρώπων του. ΑΡΡΩΣΤΟΣ γαρ εξ ορισμού...  

Όταν λοιπόν κάποιο ανθρώπινο υποκείμενο θέλει να ασκεί ΒΙΑ ( διαφορετικό πράγμα η  ΑΝΤΙΒΙΑ) για να καθορίζει τη ζωή άλλων ανθρώπινων υποκειμένων ( εννοείται χωρίς τη συγκατάβασή τους) ετούτο το υποκείμενο είναι εξ ορισμού εγωπαθές, αντικοινωνικό στοιχείο.
Είναι αντικοινωνικό στοιχείο, ανεξάρτητα από τις φιλολαϊκές προθέσεις - δικαιολογίες που μπορεί να επικαλείται προς τα έξω (λαό) ή προς τον εαυτό του για τη λυσσαλέα μανία του να θέλει να αφαιρεί από το λαό το μεγάλο ΑΓΑΘΟ του  AYTO καθορισμού της ζωής του, και  ανεξάρτητα από το βαθμό που αυτές οι τάσεις και οι πράξεις του είναι συνειδητές, υποσυνείδητες ή ασυνείδητες.

Ετούτο το ΝΟΜΟ αγνοούν οι λαοί και ελπίζουν ότι κάθε φορά που θα αλλάζουν ολιγαρχικά κόμματα που θα τους εξουσιάζουν, υπάρχει περίπτωση να απελευθερωθούν και να καλυτερεύσουν τη ζωή τους. Ετούτη η άγνοια, η άγνοια δηλαδή του ότι όλοι οι ολιγαρχικοί είναι ίδιοι επί της ουσίας, είναι η πιο βασική αιτία των πολλών αιώνων σκλαβιάς τους.




ΥΓ 1

Γιατί αποκλείεται ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ η πραγματοποίηση του σοσιαλισμού όταν την εξουσία (εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική) την κατέχει μια μειοψηφία και όχι ο λαός;

ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ (με κομμουνιστικό βερμπαλισμό) ΚΑΤΑΚΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΤΕ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΟΡΙΣΤΙΚΟ «ΑΝΤΙΟ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ»

            
 ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ, Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ- ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ πολύ σωστά γράφει:

«…Σε όλες τις προηγούμενες επαναστάσεις μια μικρή μειοψηφία των ανθρώπων που οδήγησε τον επαναστατικό αγώνα, έδωσε το στόχο και την κατεύθυνση, για να χρησιμοποιηθεί η μάζα μόνο ως ΜΕΣΟ για την υλοποίηση των συμφερόντων της, των συμφερόντων της μειονότητας, μέσα από τη νίκη.

Η σοσιαλιστική επανάσταση είναι η πρώτη η οποία είναι προς το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας και μπορεί να φέρει τη νίκη MONO από την μεγάλη ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ του εργαζόμενου λαού…»

(παρόμοια γράφει και ο Μαρξ στο μανιφέστο)

Γιατί είναι όμως έτσι; Μήπως είναι ένα ανυπόστατο ή «ξεκάρφωτο»  συμπέρασμα της Ρόζας, του Μαρξ ή κάποιων άλλων κομμουνιστών; Και αν δεν είναι ανυπόστατο συμπέρασμα πoιά είναι η μείζονα πρόταση του λογικού συλλογισμού που το στηρίζει;

Αν η ουσία του σοσιαλισμού στο οικονομικό επίπεδο είναι η

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ των μέσων παραγωγής δηλαδή αν τα μέσα παραγωγής είναι ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ της κοινωνίας και όχι κάποιων λίγων τότε μπορούμε να βγάλουμε τα πιο κάτω συμπεράσματα αφού μιλήσουμε πρώτα για την έννοια της ιδιοκτησίας.

Ένα λοιπόν ακόμα δεδομένο που μας είναι απαραίτητο  είναι η ουσία της έννοιας της ιδιοκτησίας.  «Ένα υποκείμενο (ατομικό ή συλλογικό) έχει υπό την ιδιοκτησία του ένα αντικείμενο όταν (το υποκείμενο)  έχει τη ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ τη ΧΡΗΣΗ  και τη ΔΙΑΘΕΣΗ του ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ.»
Αυτά είναι τα στοιχεία της ιδιοκτησίας. Δυνατότητα, απόφαση, χρήση και διάθεση.

Όποιος λοιπόν έχει τη δυνατότητα να αποφασίζει τη χρήση και τη διάθεση ενός αντικειμένου - και μπορεί να επιβάλλει τις αποφάσεις του - τότε αυτός είναι ο ιδιοκτήτης του.
 Ένας πχ που έχει νοικιάσει ένα αντικείμενο δεν είναι ιδιοκτήτης του γιατί μπορεί να κάνει μόνο χρήση αυτού και όχι διάθεση (όπως πώληση, γκρέμισμα κοκ).

Πάμε τώρα στο θέμα του σοσιαλισμού.

Για να υπάρχει λοιπόν σοσιαλισμός (κοινωνική ιδιοκτησία μέσων παραγωγής) είναι καθοριστικά απαραίτητο η δυνατότητα για να αποφασίζεται η χρήση και η διάθεση των ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, να ανήκει στην ΚΟΙΝΩΝΙΑ (κοινωνικοποίηση) και όχι σε μια κομματική μειοψηφία που σχεδόν ταυτίζεται με το κράτος (κρατικοποίηση). Αν τις αποφάσεις τις λαμβάνει και τις επιβάλλει μια μειοψηφία – «ιδιαίτερη δύναμη» ή τα πλαίσια των αποφάσεων τα περιορίζει μια «ιδιαίτερη δύναμη» και όχι η «γενική δύναμη» - πλειοψηφία τότε τα μέσα αυτά είναι στην ουσία ιδιοκτησία ετούτης της μειοψηφικής δύναμης (κράτους – κόμματος). Αν αυτή η μικρή δύναμη είναι η ηγεσία του κόμματος - κράτους, τότε η ιδιοκτησία ανήκει σε αυτά τα μέλη του (μετοχικά) και κερδίζει άμεσα ή έμμεσα (προνόμια) από τη σχέση ιδιοκτησίας των μπ. Άρα έτσι δεν μπορεί να επέλθει  κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Αν τα μέσα παραγωγής που στον καπιταλισμό είναι ιδιοκτησία μιας μικρής μειοψηφίας αλλάξουν ιδιοκτήτη, δεν σημαίνει αυτόματα ότι το σύστημα γίνεται σοσιαλιστικό. Αν η δυνατότητα για να αποφασίζεται η χρήση και η διάθεση των μέσων παραγωγής  ανήκει ΠΑΛΙ σε μια άλλη νέα μειοψηφία (κομματική) τότε αυτή η μειοψηφία είναι ουσιαστικά ο νέος ιδιοκτήτης τους και άρα πάλι θα έχουμε καπιταλισμό αλλά άλλης μορφής δηλαδή κρατικό.

Θα έχουμε πέρασμα από τον ορθόδοξο ιδιωτικό καπιταλισμό του ανταγωνισμού, στον ανορθόδοξο μονοπωλιακό κρατικό-κομματικό καπιταλισμό (μη ανταγωνιστικό).
Δηλαδή, όλοι οι τομείς παραγωγής θα ανήκουν σε μια εταιρία, την κομματική, την κρατική εταιρία.

Στο πρόταγμα του Λένιν η δυνατότητα χρήσης και διάθεσης των μ.π  δίνεται βασικά στο κόμμα - κράτος. Προπαγανδιστικά (τυπικά) δίνεται και στα εργατικά συμβούλια. Αλλά και στα εργατικά συμβούλια αν δινόταν πραγματικά, πάλι θα είχαμε μια μειοψηφία που θα ήταν ιδιοκτήτης των μ.π. Οι νέοι λοιπόν πραγματικοί ιδιοκτήτες τους θα ήταν πλέον αυτοί οι ελάχιστοι σύμβουλοι  και όχι η κοινωνία.

Σοσιαλισμός χωρίς την πραγματική δημοκρατία (ΟΕΝΔΕΛ – Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στο Λαό) δεν μπορεί να υπάρξει γιατί χωρίς αυτή δεν μπορεί να γίνει πραγματική κοινωνικοποίηση, δεν μπορούν τα μέσα παραγωγής να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία.

Χωρίς την ενεργή και ισότιμη  συμμετοχή των μελών της πλειοψηφίας του εργαζόμενου λαού όχι μόνο κατά την περίοδο της ανατροπής του ολιγαρχικού καπιταλισμού αλλά και στην πορεία για την υλοποίηση του σοσιαλισμού, σοσιαλισμός δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Η ισότιμη συμμετοχή των μελών της πλειοψηφίας στην ένοπλη εκτελεστική (και γενικά στην εκτελεστική), στη νομοθετική και στη δικαστική εξουσία είναι εκ των ων ουκ άνευ για την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού. Δίχως αυτή την εξουσία στα χέρια του εργαζόμενου λαού, ο λαός δεν θα έχει τη ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ τη ΧΡΗΣΗ και τη ΔΙΑΘΕΣΗ των μέσων παραγωγής (και την παραγωγή) και επομένως τα μέσα παραγωγής δεν θα είναι ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ του, δεν θα έχουμε ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ετούτων των μέσων αλλά ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ.
Αν  λοιπόν η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική ανήκουν στους λίγους του κόμματος (συμβούλους κλπ) τότε έχουμε κομματικό - κρατικό καπιταλισμό και όχι σοσιαλισμό γιατί ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ, έτσι, είναι αδύνατο  να γίνει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.

Άρα η  θέση της Ρόζας Λούξεμπουργκ (που είναι παρμένη ουσιαστικά από το Μαρξ) «..Η σοσιαλιστική επανάσταση είναι η πρώτη η οποία είναι προς το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας και μπορεί να φέρει τη νίκη MONO από την μεγάλη πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού…» ή εκείνη του Μαρξ « Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης ή θα είναι έργο δικό της ή δεν πρόκειται να γίνει» είναι απόλυτα σωστή.

Το πρώτο βήμα λοιπόν της επανάστασης, λέει ο Μαρξ, (μανιφέστο) θα πρέπει να είναι ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ η εγκαθίδρυση, η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ, ΕΛΕΓΚΤΙΚΗ-ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ όπως ΣΤΗΝ ΚΟΜΜΟΎΝΑ) γιατί χωρίς αυτήν δεν μπορούν να κοινωνικοποιηθούν τα μέσα παραγωγής και άρα δεν  μπορεί να αλλάξουν ριζικά οι παραγωγικές σχέσεις και άρα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να υπάρξει σοσιαλισμός.

Αν αμέσως μετά τη συντριβή του αστικού κράτους δεν έχουμε πέρασμα στο ΟΕΝΔΕΛ, τότε εκείνο που μπορεί να υπάρξει αρχικά και ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ είναι  ο κομματικοκρατικός καπιταλισμός, η ΤΑΞΗ του κομματικού καπιταλισμού και στη συνέχεια αργά ή γρήγορα (και με μαθηματική ακρίβεια), θα γίνει το πέρασμα στον ιδιωτικό καπιταλισμό όπως έγινε σε ΟΛΑ τα λενινιστικά καθεστώτα από τη Σοβιετική Ένωση μέχρι την Κίνα και τώρα στην Κούβα.
Ετούτο γίνεται γιατί η κρατικοκομματική καπιταλιστική τάξη, άπληστη όπως και κάθε άλλη μειοψηφική τάξη, μπορεί να αυξήσει το μέγεθος και τη δύναμή της πολύ περισσότερο, μέσα στα πλαίσια του ιδιωτικού καπιταλισμού.

Μαρξ « ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ»

« Όλες οι προηγούμενες τάξεις που έπαιρναν την εξουσία προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν τη θέση που κατέκτησαν, υποτάσσοντας όλη την κοινωνία στους όρους του δικού τους τρόπου ιδιοποίησης (δηλαδή ολιγαρχικού). Οι προλετάριοι μπορούν να κατακτήσουν τις κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις μονάχα καταργώντας τον ως σήμερα δικό τους τρόπο ιδιοποίησης και επομένως όλο τον ως τώρα τρόπο ιδιοποίησης. Οι προλετάριοι δεν έχουν τίποτα δικό τους να εξασφαλίσουν, έχουν όμως να καταστρέψουν κάθε ως τώρα ατομική ασφάλεια και ατομική εξασφάλιση.»

Κάποιοι λενινιστές, με «κομμουνιστικό» λεξιλόγιο, αυτοαποκαλούνται αντικαπιταλιστές. Όμως τελικά θέλουν όλη η εξουσία (ΟΕΝΔΕ) να ανήκει σε μια μικρή μειοψηφία (κόμμα, εργατικά συμβούλια) και όχι στο λαό.
Επομένως είναι, αντικειμενικά, ΥΠΕΡ του κρατικού, κομματικού καπιταλισμού και ενάντια στον σημερινό ιδιωτικό καπιταλισμό.

Άρα, συνολικά, ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ (ντε φάκτο) και επί της ουσίας δεν είναι αντικαπιταλιστές.

ΥΓ  2

Μερικοί θα αναρωτηθούν. Και ο ρόλος του κόμματος ή των κομμάτων που θα αγωνίζονται  ΓΙΑ την  εργατική τάξη και το λαό ποιος θα είναι; Χρειάζονται ή δεν είναι απαραίτητα;
Αναμφισβήτητα η ύπαρξη οργανωμένων πρωτοποριών  για το στόχο της συντριβής του αστικού κράτους αλλά και για την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού είναι ΑΠΟΛΥΤΑ απαραίτητος.
 Χωρίς πρωτοπορίες δεν ξεκινά και δεν υλοποιείται καμιά επανάσταση.
 Όμως ο ρόλος τους και ο κεντρικός σκοπός τους ΔΕΝ θα πρέπει να είναι η κατάκτηση και η ΙΔΙΟΠΟΙΗΣΗ της εξουσίας από τις ίδιες αλλά η κατάκτηση και η απόδοση της εξουσίας στο λαό.
Επομένως ο ρόλος τους, πιο ειδικά, θα πρέπει να είναι αφενός μεν εκείνος της υπόδειξης στο λαό της ορθότερης οδού (καθοδήγησης) για το γκρέμισμα του αστικού ολιγαρχισμού και αφετέρου ο αγώνας για την προστασία του συστήματος της (ήδη) εγκαθιδρυμένης δημοκρατίας μαζί με προτάσεις και κινητοποιήσεις για αλλαγές στις παραγωγικές σχέσεις και στις άλλες κοινωνικές σχέσεις του εποικοδομήματος…
Το κόμμα και τα μέλη του θα πρέπει να έχουν εξουσία αλλά ισότιμη εξουσία με τα άλλα μέλη της κοινωνίας.
Αν τεθεί ετούτος ο γενικός σκοπός τότε τα κόμματα αυτά θα πρέπει να προσαρμόσουν  κατάλληλα και τους ενδιάμεσους σκοπούς όπως εκείνο της προγραμματικής και στρατηγικής σκόπευσης για ΑΜΕΣΗ εγκαθίδρυση του ΟΕΝΔΕΛ - μετά τη συντριβή του αστικού κράτους -, για πραγματικά δημοκρατική εσωτερική λειτουργία (Όχι ολιγαρχικό συγκεντρωτισμό βαπτισμένο δημοκρατικό..) κλπ.

Όλοι λοιπόν οι καλοπροαίρετοι αγωνιστές που επικαλούνται μεν το σοσιαλισμό και τις ανώτερες μορφές κομμουνισμού αλλά ακολουθούν το λενινικό πρόταγμα για εξουσία στα χέρια μιας «ειδικής δύναμης» δηλαδή στα χέρια μια μειοψηφίας (κόμματος, συμβουλίων κλπ), κόβουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται. Και έτσι, όχι μόνο θα πάνε «τζάμπα» όλες οι θυσίες και οι αγώνες τους αλλά επί πλέον θα συμβάλλουν, άθελά τους, στη σίγουρη ανελευθερία επόμενων γενεών. (Δείτε Κίνα κλπ)
Είναι σαν ένας καλοπροαίρετος να θέλει να ανακουφίσει κάποιον από τον  πονοκέφαλο, που μόλις τον έπιασε εγκεφαλικό  και του δίνει ασπιρίνες. Το αποτέλεσμα θα είναι σίγουρα δραματικό ή μάλλον τραγικό…..

Επείγει η επιστροφή στο Μαρξικό πρόταγμα, στο πρόταγμα της κομμούνας που το συμπυκνωμένο περιεχόμενό της είναι το ΟΕΝΔΕΛ.

Μ. Μπ

B. ΛΕΝΙΝΙΚΩΝ ΑΝΤΙΦΑΣΕΩΝ ΚΑΙ «ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΩΝ» ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ.

Ο ΛΕΝΙΝ ΘΕΛΕΙ  ΜΙΑ  ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ – ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ (ΕΙΔΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ) ΝΑ ΕΞΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Με τι θα πρέπει και μπορεί να αντικατασταθεί το αστικό κράτος μετά την νίκη της εργατικής και λαϊκής επανάστασης; Ποια είναι η θεωρία του Λένιν πάνω σε ετούτο το σημαντικότατο «δια ταύτα»;

Κράτος, ουσιαστικά, με την ακριβή έννοια του όρου κατά τον Ένγκελς, είναι μια «ΕΙΔΙΚΗ» - «ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ» (μειοψηφική) ΔΥΝΑΜΗ που επιβάλλεται στην πλειοψηφία της κοινωνίας.  Σε τούτη την περίπτωση μια μειοψηφία κατέχει την  ένοπλη εκτελεστική, διοικητική, νομοθετική και δικαστική εξουσία για να μπορεί δια μέσου αυτής της κατοχής να εξυπηρετεί τα οικονομικά συμφέροντα μιας μειοψηφικής οικονομικής τάξης.

Αντίθετη της μειοψηφικής – ειδικής δύναμης είναι η «ΓΕΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ» - ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ. Εδώ όλη την εξουσία (ένοπλη εκτελεστική κλπ) την κατέχει η πλειονότητα του πληθυσμού και την ασκεί προς το συμφέρον της κοινωνίας. (Επιβάλλεται η  άποψη της διαμορφωμένης πλειοψηφίας σε κάθε ξεχωριστό

κοινωνικό θέμα. Δηλαδή η πλειοψηφία θα είναι διαρκώς ρευστή.)

Ο μηχανισμός της γενικής δύναμης είναι ουσιαστικά ένας ακρατικός μηχανισμός διοίκησης της κοινωνίας. Είναι  απλά ένας κοινωνικός  διαχειριστικός, διοικητικός  μηχανισμός.
Όμως τελικά, τι θα πρέπει να αντικαταστήσει τον αστικό κρατικό μηχανισμό μετά τη νίκη της επανάστασης;

Θα πρέπει να τον αντικαταστήσει μια νέα «ειδική δύναμη» - κράτος ή μια «γενική δύναμη»- δημοκρατία (ΟΕΝΔΕΛ) – ουσιαστικά ακρατική  κοινωνική διαχείριση; Τι λέει ο Λένιν;

1ο στοιχείο:
 Πάμε στο κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφο 3η. (βιβλίο του «κράτος και επανάσταση»)
Εδώ ο Λένιν παρουσιάζει ένα απόσπασμα του Ένγκελς με το οποίο συμφωνεί:

«….Το δεύτερο γνώρισμα (του κράτους) είναι η ίδρυση δημόσιας εξουσίας που δεν συμπίπτει πλέον άμεσα με τον ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ  ΣΕ ΕΝΟΠΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΠΛΗΘΥΣΜΟ. 
Αυτή η ΕΙΔΙΚΗ (μειοψηφική) δημόσια εξουσία χρειάζεται, γιατί από ΤΟΤΕ που η κοινωνία διασπάστηκε σε τάξεις  έγινε αδύνατη η ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ  ΕΝΟΠΛΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ…»  

Σημείωση: Η έννοια ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ οργάνωση του πληθυσμού έχει τεράστια σημασία όπως θα δούμε. Την ουσία αυτής της έννοιας, ο Λένιν την αποσιώπησε εντελώς για τη σοσιαλιστική περίοδο.

Σχόλιο: Εδώ κατά τον Ένγκελς, προφανώς,  το κράτος είναι εκείνη η  «ΕΙΔΙΚΗ» εξουσία,  δηλαδή είναι η ένοπλη οργάνωση μιας μειοψηφίας (ένοπλη μειοψηφία – στρατός, αστυνομία, φυλακές κλπ) για να μπορεί δια μέσου αυτής να επιβάλλει τη θέληση της οικονομικής μειοψηφίας στην εργατική τάξη και στην πλειοψηφία της κοινωνίας (στα σημερινά καπιταλιστικά πλαίσια)

.
Και η έννοια που προφανώς είναι αντίθετη του κράτους (ακρατική) είναι η έννοια της «ΓΕΝΙΚΗΣ» εξουσίας, της «γενικής δύναμης» η οποία συμπίπτει με την  ΑΥΤΕΝΕΡΓΟ ΕΝΟΠΛΗ οργάνωση της πλειονότητας του πληθυσμού.

Δεν μπορεί λοιπόν να είναι κράτος και η ειδική (μειοψηφική - ολιγαρχική) εξουσία και η γενική (πλειοψηφική - δημοκρατική) εξουσία η οποία είναι εντελώς αντίθετη της πρώτης. Δεν μπορούν οι εντελώς αντίθετες οντότητες να έχουν τον ίδιο ορισμό. Δεν είναι σωστό να δίνει κανείς έναν ορισμό σε μια πραγματικότητα και μετά να δίνει τον ίδιο ορισμό στο αντίθετό της.  Όπως πχ να ορίζει κατά τον ίδιο τρόπο το φως και σκοτάδι.

Ετούτη η εξήγηση  (ειδική και γενική δύναμη) μήπως είναι μόνο δική μας ή την δέχεται επί της ουσίας και ο Λένιν;

2ο στοιχείο:

Λένιν σελίδα  κεφάλαιο ΙΙΙ υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 13η.

«Από αυτή την άποψη είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το εξής μέτρο της κομμούνας που υπογραμμίζει ο Μαρξ:……….. η στροφή (ή αντικατάσταση;)…… από το κράτος σαν «ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ  δύναμη» καταπίεσης μιας ορισμένης τάξης, στην καταστολή καταπιεστών με τη «ΓΕΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ»  της  ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ, των εργατών και αγροτών.»

Το δεύτερο λοιπόν γνώρισμα του κράτους είναι η ύπαρξη της «ειδικής δύναμης» - μειοψηφικής  και όχι της «γενικής δύναμης» - πλειοψηφικής  η οποία είναι ακριβώς αντίθετη της πρώτης. Άρα δεν θα μπορούσε ποτέ η «γενική δύναμη» να είναι και αυτή χαρακτηριστικό του κράτους. Αυτή η γενική δύναμη, αντιθέτως, αποκλείει την ύπαρξη  κράτους, είναι ο θανάσιμος εχθρός του κράτους, είναι ο αποκλειστικός εχθρός του.

3ο στοιχείο:

Ένγκελς γράφει στην αρχή του γράμματός του προς τον Μπέμπελ που αναφέρεται και στο βιβλίο του Λένιν:

« Η κομμούνα δεν ήταν κράτος με την πραγματική έννοια του όρου». 
Δηλαδή δεν ήταν κράτος ουσιαστικά, με την ακριβή έννοια του όρου, με την πραγματική έννοια του όρου.

(Όμως αυτή του η φράση εγείρει θέμα σχετικά  με το τι θα ονομάζουμε κράτος με την πραγματική έννοιά του και  τι θα ονομάζουμε κράτος με την μη πραγματική του έννοια.)

Ο Λένιν «συμφωνεί» με τον Ένγκελς: 

Κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 3ο . παράγραφος 8η.

«Η κομμούνα δεν ήταν πια κράτος με την καθαυτό (πραγματική) έννοια του όρου (δηλαδή με την ουσιαστική, με την πραγματική έννοια του όρου, ήτοι στην πραγματικότητα δεν ήταν κράτος) αυτή είναι η σπουδαιότερη, θεωρητικά, γνώμη του Ένγκελς. Ύστερα από όσα είπαμε πιο πάνω, η γνώμη αυτή είναι εύλογη. Η κομμούνα ΕΠΑΨΕ να είναι κράτος, (μέσα σε 72 μέρες ζωής;;!!!) εφόσον είχε να καθυποτάξει ΟΧΙ την πλειονότητα του πληθυσμού, αλλά τη μειονότητα (τους εκμεταλλευτές). Συνέτριψε την αστική κρατική μηχανή. Στη θέση της ιδιαίτερης (μειοψηφικής) δύναμης υποταγής πρόβαλε στο προσκήνιο ο ίδιος ο πληθυσμός (γενική δύναμη).»

(Ουσιαστικά πρόβαλε ο αυτενεργός ένοπλος λαός – πλειονότητα  -  γενική δύναμη - ΟΕΝΔΕΛ).»

Σχόλιο.  Εδώ η έκφραση «ιδιαίτερη δύναμη» (του Ένγκελς και του Λένιν) έχει ουσιαστικά ΜΟΝΟ τη σημασία της μειοψηφικής δύναμης – μειοψηφικού μηχανισμού και όχι απλά και μόνο τη σημασία της ξεχωριστής δύναμης -  του ξεχωριστού από την κοινωνία μηχανισμού. Και αυτό γιατί πχ,  η πλειονότητα  σε περιπτώσεις  που δεν μπορεί πρακτικά, σαν ολότητα, να συμμετέχει στην εκτέλεση κάποιων δικών της αποφάσεων, ας πούμε ανταλλαγή προϊόντων με μια άλλη χώρα,  φτιάχνει έναν αντιπροσωπευτικό μηχανισμό για να εκτελέσει τις αποφάσεις της. Αυτός ο μηχανισμός είναι μεν κάτι το ειδικό, διαφορετικό και «ξεχωριστό»  από την ολότητα –πλειονότητα αλλά ανήκει στην πλειονότητα. Δεν είναι ένας μειοψηφικός αλλά είναι πλειοψηφικός μηχανισμός  -  «γενική δύναμη» αφού και προέρχεται από την πλειοψηφία και στοχεύει να εξυπηρετήσει την πλειοψηφία και ελέγχεται από την πλειοψηφία. Δεν είναι ξεχωριστό κομμάτι της αλλά κατά δικό της. Είναι όργανο δικό της, όργανο στα χέρια της και εκτελεί εντολές της.

Αυτό πρέπει να λεχθεί ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΘΕΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ, γιατί ο Λένιν τις εκφράσεις «ιδιαίτερη δύναμη» ή «ιδιαίτερος μηχανισμός» ναι μεν εδώ μπορεί να μας τις αφήνει με την πραγματική σημασία του μειοψηφικού, όμως στην περίπτωση (πιο κάτω) που θέλει να χτίσει τη δική του παράλογη άποψη για το κράτος και τη δημοκρατία, τις χρησιμοποιεί οπορτουνιστικά, λαθροχειρικά  με την έννοια της ειδικότητας -  εξειδίκευσης σε κάποιο αντικείμενο, εκμεταλλευόμενος τη διφορούμενη σημασία τους. Και όπως θα δούμε, το κακό στοιχείο  της λέξης «μειοψηφικό» το προσάπτει μετά στη λέξη «ειδική ή ιδιαίτερη», την οποία την χρησιμοποιεί απλά με τη σημασία της ειδικότητας για να «δαιμονοποιήσει» τελικά την πραγματική δημοκρατία

.
4ο στοιχείο:

Λένιν κεφάλαιο ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 5ο, προτελευταία παράγραφος.

« Η κομμούνα (δημοκρατία – δημοκρατική ρεπούμπλικα) είναι η πρώτη απόπειρα της προλεταριακής επανάστασης να συντρίψει την αστική κρατική μηχανή και η πολιτική μορφή που «τελικά ανακάλυψε» (Ο Μαρξ)  και με την οποία ΜΠΟΡΕΙ και ΠΡΕΠΕΙ να ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ αυτό που έχει ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ.»

Σχόλιο: Αν πάρουμε υπόψη μας τα πιο πάνω στοιχεία, τότε θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι μετά τη συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής, δηλαδή μετά τη συντριβή της «ΕΙΔΙΚΗΣ (μειοψηφικής) ΔΥΝΑΜΗΣ»,   η επανάσταση ΜΠΟΡΕΙ και  ΠΡΕΠΕΙ να την αντικαταστήσει  με  τη  «ΓΕΝΙΚΗ (πλειοψηφική)

ΔΥΝΑΜΗ» όπως στην κομμούνα  (και ουσιαστικά να την αντικαταστήσει με το ΟΕΝΔΕΛ δηλαδή με το όλη η ένοπλη, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό (αν θέλουμε να έχουμε τα λογικά μας).

«Ευτυχώς»  που πάνω σε αυτό συμφωνεί (παραδόξως) ακόμα και ο Λένιν !!!! όπως φαίνεται στο πιο κάτω απόσπασμα:

Λένιν:   κεφάλαιο ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 2ο , παράγραφος 12η.

« Πάντως η κατάπνιξη της αστικής τάξης και της αντίστασής της είναι ακόμα απαραίτητη. Για την κομμούνα  αυτό ήταν ιδιαίτερα αναγκαίο και μια από τις αιτίες της ήττας της βρίσκεται στο ότι δεν το  έκανε όσο έπρεπε αποφασιστικά. Εδώ όμως (στην κομμούνα – δημοκρατία – δημοκρατική ρεπούμπλικα) όργανο καταπίεσης είναι η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ  του πληθυσμού και όχι η μειονότητα, όπως γινόταν πάντα και στη δουλεία, και στη δουλοπαροικία και στη μισθωτή δουλεία.

Και εφόσον η ίδια η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ του λαού καταστέλλει τους καταπιεστές της, ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ  πια ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ καταστολής !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!»

Σχόλιο:
Δηλαδή δεν χρειάζεται ΚΡΑΤΟΣ – ιδιαίτερη δύναμη για την καταστολή των καταπιεστών αλλά η γενική δύναμη, η πλειονότητα του λαού.

Όμως τελεία και παύλα; Δεν ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ «ιδιαίτερη»- μειοψηφική δύναμη;
Δηλαδή δεν χρειάζεται  κανένα κράτος, καμιά ιδιαίτερη («μειονοτική») δύναμη για να αντικαταστήσει το αστικό κράτος;

Αλλά για πόσο μπορούν να επιχαίρουν κάποιοι Λενινιστές για τη «λογική», «το λογικό ειρμό» για την «επιστημονική» σκέψη του Λένιν;  Ο Λένιν εκτός από μέγιστος αναθεωρητής του Μαρξικού προτάγματος ήταν και μέγιστος οπορτουνιστής  που διακατεχόταν  ταυτόχρονα από  ανεξέλεγκτη «κυκλοθυμία». Ξεχνά πάντα τι γράφει πριν,  πράγμα που δεν θα το έκανε ούτε ο χειρότερος μαθητής της 1ης δημοτικού, ο οποίος θα έλεγχε το γραπτό του.

 Ιδού λοιπόν. Λένιν  κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφος 7η

.«Δεύτερο. Το κράτος είναι μια «ιδιαίτερη»  (μειοψηφική) δύναμη καταπίεσης. Αυτός ο θαυμάσιος και εξαιρετικά βαθύς ορισμός!!!!!  του Ένγκελς δίνεται εδώ με απόλυτη σαφήνεια (εγκώμιο πριν τη «δολοφονία»).  Και από τον ορισμό αυτό ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ!!!!!!!!!!!!!!! ότι  η «ιδιαίτερη δύναμη καταπίεσης» του προλεταριάτου από την αστική τάξη, των εκατομμυρίων εργαζομένων από μερικές χούφτες πλουσίων, ΠΡΕΠΕΙ (ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ) να αντικατασταθεί  από μια «ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ »  της αστικής τάξης από το προλεταριάτο!!!!!!!!» (και όχι από τη «γενική δύναμη»!!!)

 
Αυτό προκύπτει από όλα τα πιο πάνω που γράφει; Φυσικά και όχι. Άλλοτε μας λέει ότι δεν χρειάζεται μια «ειδική δύναμη» για να αντικαταστήσει το αστικό κράτος  αλλά «γενική» και άλλοτε μας λέει ότι χρειάζεται μια «ειδική δύναμη» - κράτος και όχι η «γενική»!!!! Όντως. Το απόλυτο «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν».

 Γιατί λοιπόν θα έπρεπε να συνεχίσει το κομμουνιστικό κίνημα να υιοθετεί το πολιτικό πρόταγμα του Λένιν και να το προωθεί στον 21^ο αιώνα; Γιατί να υιοθετεί ένα πρόταγμα αντιεπιστημονικό, φοβερά αντιφατικό και εκ των πραγμάτων αντικομμουνιστικό; Τόσο μεγάλη ψυχολογική ανάγκη έχουν ορισμένα ανώτερα στελέχη (αυτοπροβολής, προσωπικής εξουσίας, επαγγελματισμού κοκ) ώστε να στρουθοκαμηλίζουν μπροστά σε τούτες τις «ανοησίες»; Τόσο μεγάλες είναι αυτές οι προσωπικές ανάγκες τους ώστε να τις βάζουν πάνω από το συμφέρον του κομμουνιστικού κινήματος; Και ως πότε νομίζουν ότι θα μπορούν να το κάνουν; Ως πότε νομίζουν ότι «θα μπορούν να κρύβουν τα σκουπίδια κάτω από το χαλί» για να μην τα βλέπουν τα απλά και καλοπροαίρετα μέλη τους; Ως πότε θα καπηλεύονται την έννοια του κομμουνισμού;

Επίσης αν ανοίξουμε το βιβλίο του στο  ΙΙΙ κεφάλαιο, στο 2ο υποκεφάλαιο και ειδικά στις παραγράφους 5 και 6, θα δούμε τα εξής:

Στην 5η παράγραφο ο ίδιος παραθέτει απόσπασμα από το Μαρξ.

Μαρξ:
«Άμεση αντίθεση της αυτοκρατορίας ήταν η κομμούνα. Ήταν η καθορισμένη μορφή μιας τέτοιας ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ  που όφειλε να εξαλείψει όχι μόνο τη μοναρχική μορφή της ταξικής κυριαρχίας αλλά και την ίδια την ταξική κυριαρχία.»

Δηλαδή ουσιαστικά, αυτή είναι η δημοκρατία – δημοκρατική ρεπούμπλικα που ΠΑΨΕ να είναι κράτος  (μέσα σε 72 μέρες) όπως μας λέει πιο πάνω.

Όμως, αμέσως στην επόμενη παράγραφο σχολιάζει:

«Σε τι ακριβώς έγκειται αυτή  η «καθορισμένη» μορφή της προλεταριακής, της σοσιαλιστικής δημοκρατίας; Ποιο ήταν το ΚΡΑΤΟΣ που άρχισε να δημιουργεί;»

Δηλαδή ενώ η κομμούνα είχε πάψει να είναι κράτος, το κράτος δεν υπήρχε πια αλλά την ίδια στιγμή ή αμέσως μετά, η ίδια η κομμούνα άρχισε να απομακρύνεται από το κράτος και ταυτόχρονα ή μετά άρχισε να δημιουργεί  ένα νέο κράτος,  όπως μας λέει αμέσως πιο πάνω;

Λένιν:  Κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 3ο,  παράγραφος 8η.

«Η κομμούνα δεν ήταν πια κράτος με την καθαυτό έννοια του όρου. …….
…Η κομμούνα ΕΠΑΨΕ  να είναι κράτος εφόσον είχε να καθυποτάξει όχι την πλειονότητα του πληθυσμού, αλλά τη μειονότητα (τους εκμεταλλευτές). Συνέτριψε την αστική κρατική μηχανή.
Στη θέση της ιδιαίτερης (μειοψηφικής) δύναμης υποταγής πρόβαλε στο προσκήνιο ο ίδιος ο πληθυσμός(γενική δύναμη - πλειοψηφία).

Όλα αυτά είναι ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ από το κράτος με την πραγματική έννοια του όρου.»

Και αυτά σε συνδυασμό με το ΙΙΙ κεφάλαιο, στο 2ο υποκεφάλαιο και ειδικά με την παράγραφο  6η,

«Σε τι ακριβώς έγκειται αυτή  η «καθορισμένη» μορφή της προλεταριακής, της σοσιαλιστικής δημοκρατίας; Ποιο ήταν το ΚΡΑΤΟΣ που άρχισε να ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ;»,

θα πρέπει να έχουμε, παύση του κράτους από την κομμούνα, ΜΕΤΑ απομάκρυνσή της από το κράτος, με τελικό αποτέλεσμα την προσπάθεια για τη δημιουργία ενός νέου κράτους!!!!!!!!

Δηλαδή η κομμούνα θα προσπαθούσε να δώσει πάλι την εξουσία σε μια μειοψηφία; Λίθοι πλίνθοι κέραμοι…

Μπορεί κάποιος να «τρελαθεί»  με όλα αυτά, εκτός από  κάποιους με «ιδιαίτερο» ψυχολογικό χαρακτήρα.

Το πιο τραγικό και σύντομο ανέκδοτο του τελευταίου αιώνα είναι προφανώς ο όρος «μαρξισμός λενινισμός». Είναι η προσπάθεια ενοποίησης και συμβιβασμού δύο εντελώς αντίθετων και ασύμβατων επί του προτάγματος θεωριών.

Σε τούτη την περίπτωση  λοιπόν (όπως και σε άλλες αμέτρητες) ο Λένιν «το γυρίζει όποτε γουστάρει σε τσάμικο» αλλά έχει ήδη εξουδετερώσει την κριτική  του αναγνώστη καταγράφοντας τις αντιφατικές απόψεις του σε διαφορετικές σελίδες έτσι ώστε ο αναγνώστης να χάσει τον ειρμό, να χάσει τον μπούσουλα. Με διάφορες «ταχυδακτυλουργικές» μεθόδους προσπαθεί να εξουδετερώσει τη λογική του κάθε αναγνώστη.
(Πόσοι αναγνώστες και καλοπροαίρετοι αγωνιστές δεν διάβασαν και δεν μελέτησαν κατ΄ επανάληψη το «κράτος και επανάσταση», χωρίς όμως να κατορθώσουν να δουν έστω και λίγες από τις πολλές και τεράστιες αντιφάσεις του Λένιν εξ αιτίας της «ταχυδακτυλουργικής τέχνης» με την οποία αυτός παραθέτει την αντιφατική σκέψη του;)

(Αυτή είναι η Λενινική σκέψη λοιπόν.  Έφτιαξε ένα πρόταγμα που οδήγησε σε καταστροφή το παγκόσμιο εργατικό κίνημα.)

Δηλαδή το αστικό κράτος θα πρέπει τελικά να αντικατασταθεί από το «προλεταριακό κράτος» - «ειδική δύναμη» - (το οποίο θα απονεκρωθεί κάποτε!!-παρηγοριά-) όπως γράφει και σε άλλο σημείο του βιβλίου.  Θέλει να  αντικαταστήσει το αστικό κράτος με μια νέα «ειδική δύναμη» - κράτος, η οποία όπως ΚΑΘΕ  «ειδική δύναμη» θα είναι ανελεύθερη και μη λαϊκή (και άρα αφού στο κοινωνικό επίπεδο που δεν υπάρχει ουδετερότητα, θα είναι αντιλαϊκή) όπως μας λέει σε άλλο σημείο :

Κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφος 11η.

« Το «ελεύθερο λαϊκό κράτος» αποτέλεσε προγραμματική διεκδίκηση…… Παρακάτω. Κάθε κράτος είναι μια «ιδιαίτερη δύναμη» καταπίεσης της καταπιεζόμενης τάξης. Γι αυτό ΚΑΘΕ κράτος είναι ανελεύθερο και μη λαϊκό. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς εξήγησαν αυτή τη θέση επανειλημμένα στους κομματικούς τους συντρόφους κατά τη δεκαετία 1870 – 1880).»
Δηλαδή θέλει πάλι μια «ειδική δύναμη» (μειοψηφία) για την οργάνωση της κοινωνίας.  Μια οργάνωση, ανελεύθερη, αντιλαϊκή , αντικομμουνιστική επί της ουσίας (αντικομμουνιστική με την έννοια ότι είναι αντίθετη στο «όλη η εξουσία στην κομμούνα – κοινότητα»).  Θα είναι τελικά απόλυτα αντίθετη  από αυτή της γενικής δύναμης - κομμούνας – δημοκρατίας,  η οποία κομμούνα δεν ήταν κράτος- «ειδική δύναμη» -  και που όμως αυτή θα έπρεπε να αντικαταστήσει το αστικό κράτος, όπως έλεγε σε άλλα σημεία. Τελικά όμως το «ξεχνά»  «προκλητικά»!!!

Ο Λένιν είναι από την αρχή «κολλημένος»  με τις γιακωβίνικες και τις Μπλανκικές αντιλήψεις. Θέλει οπωσδήποτε μια μειοψηφία να επιβάλλεται στην κοινωνία «για το καλό της».  Έτσι ό,τι και να λέει στην αρχή ή ενδιάμεσα, θα καταλήγει πάντα  στο να θέλει «όλη η εξουσία, η πλήρης εξουσία να ανήκει σε μια ισχνή μειοψηφία». Τελικά και ουσιαστικά θα καταλήγει στο «Όλη η εξουσία, η πλήρης εξουσία στην ηγεσία του κόμματος (που θα ελέγχει όλα τα όποια θεσμοθετημένα «για ξεκάρφωμα» μειοψηφικά όργανα, όπως εργατικά συμβούλια κλπ».)

Οι σημερινοί εναπομείναντες λενινιστές ηγέτες, φυσικά, εξακολουθούν να μη βλέπουν τη βασική αιτία της κατάρρευσης αυτών των αντιλαϊκών, λενινιστικών καθεστώτων του κομματικομονοπωλιακού καπιταλισμού στο παιδαριώδες πολιτικό σχέδιο, θεωρία του Λένιν και έτσι δίνουν όλο και πιο γελοίες εξηγήσεις. Δεν μπορούν ή δεν θέλουν  να δουν τους παραλογισμούς του Λένιν και το ότι το πρόταγμά του είναι ντε φάκτο αντικομμουνιστικό  και απόλυτα αναποτελεσματικό για το χτίσιμο του σοσιαλισμού, όπως αποδείχθηκε. Είναι ένα σχέδιο του τύπου «λίθοι πλίνθοι κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι». Λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι πεταμένοι όμως με δύναμη στο κεφάλι του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.

Οι σημερινοί λενινιστές ακολουθούν το (ντε φάκτο) αντικομμουνιστικό πρόταγμα του Λένιν. Δεν θέλουν ο λαός να κατέχει πλήρως την εκτελεστική (ένοπλη κι διοικητική), τη νομοθετική και τη δικαστική ΕΞΟΥΣΙΑ και σαν πλήρης κάτοχος αυτών να ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΕΙ τα όποια εκτελεστικά όργανα επιλέγει ο ίδιος για να εκτελούν τη βούλησή του αλλά αντίθετα, θέλουν τα όποια όργανα να έχουν αυτά την ΠΛΗΡΗ μέγιστη εξουσία και όχι ο λαός.
 Άλλωστε ΠΟΤΕ δεν ανάφεραν (ρητά) ότι επιδιώκουν το ΟΕΝΔΕΛ και ούτε παρουσίασαν ένα σχέδιο για το πώς θα μπορούσε πρακτικά να λειτουργήσει η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στα χέρια του λαού.
Και αυτό γιατί κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στις προθέσεις τους.

Για παράδειγμα ένα λενινιστικό – «κομμουνιστικό» κόμμα σε ένα από τα πρόσφατα συνέδριά του αποφασίζει και αναφέρει στα ντοκουμέντα του :
«Η δομή των οργάνων εξουσίας περιλαμβάνει:Το Εργατικό Συμβούλιο, το Περιφερειακό Συμβούλιο και το Ανώτατο Οργανο της Εργατικής Εξουσίας.Το Ανώτατο Οργανο της Εργατικής Εξουσίας έχει την ευθύνη του Κεντρικού Σχεδιασμού, του δημιουργικού έργου στην οικονομία και σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις, της περιφρούρησης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, των διακρατικών σχέσεων. Έχει ΠΛΗΡΕΙΣ εξουσίες, νομοθετικές, εκτελεστικές, δικαστικές, τις οποίες οργανώνει αντίστοιχα με επιτελικές δομές.»

 ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΑ. ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΑΛΛΟΤΕ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΤΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ (ΕΙΔΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ)

α. Η ΠΡΩΤΗ ΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΚΚΡΕΜΕΣ.
ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ (ΕΙΔΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ)

Λένιν Κεφάλαιο IV, υποκεφάλαιο 3ο, παράγραφος 8η.

«Η κομμούνα  δεν ήταν πια κράτος με την πραγματική έννοια του όρου. Ύστερα από όσα είπαμε πιο πάνω, η γνώμη αυτή είναι εύλογη. Η κομμούνα  ΕΠΑΨΕ να είναι κράτος,  εφόσον είχε να καθυποτάξει όχι την πλειονότητα του πληθυσμού, αλλά τη μειονότητα - τους εκμεταλλευτές. Στη θέση της ΙΔΙΑΙΤΕΡΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ υποταγής, πρόβαλε στο προσκήνιο ο ίδιος ο πληθυσμός» (Δηλαδή πρόβαλε η ΓΕΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ.)

Λένιν  κεφάλαιο ΙΙΙ υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 13η.

«..Από αυτή την άποψη είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το εξής μέτρο της κομμούνας που υπογραμμίζει ο Μαρξ:……….. Σε αυτό ακριβώς εκφράζεται  με τον πιο εύγλωττο  τρόπο  η στροφή  από την αστική δημοκρατία στην προλεταριακή δημοκρατία, από την δημοκρατία των καταπιεστών στη δημοκρατία των καταπιεζομένων τάξεων ,  από το κράτος σαν «ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ  ΔΥΝΑΜΗ» καταπίεσης μιας ορισμένης τάξης (κράτος), στην καταστολή καταπιεστών με τη «ΓΕΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ»  της  ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ, των εργατών και αγροτών (όχι κράτος).»

Λένιν   Kεφάλαιο  ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 2ο , παράγραφος 12η.

« Πάντως η κατάπνιξη της αστικής τάξης…. Εδώ όμως (στην κομμούνα – δημοκρατία – δημοκρατική ρεπούμπλικα) όργανο καταπίεσης είναι η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ  του πληθυσμού και όχι η μειονότητα, όπως γινόταν πάντα και στη δουλεία, και στη δουλοπαροικία και στη μισθωτή δουλεία. Και εφόσον η ίδια η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ του λαού καταστέλλει τους καταπιεστές της, ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ  πια «ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ» καταστολής.» (Δηλαδή δεν χρειάζεται κράτος αφού υπάρχει η γενική δύναμη.)

β.  Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΚΚΡΕΜΕΣ.

ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ  ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ (ειδική δύναμη)

Λένιν κεφάλαιο ΙΙ, υποκεφάλαιο 1ο , παράγραφος 16η.

« Το προλεταριάτο ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ την κρατική εξουσία, τη συγκεντρωτική οργάνωση της βίας (όχι αντιβίας;) και για την κατάπνιξη της αντίστασης των εκμεταλλευτών και για την καθοδήγηση της τεράστιας μάζας του πληθυσμού, των αγροτών, των μικροαστών, των μισοπρολεταρίων στο έργο «ρύθμισης» της σοσιαλιστικής οικονομίας.»

Λένιν κεφάλαιο ΙΙ, υποκεφάλαιο 1ο, παράγραφος 19η.

« Εφόσον όμως στο προλεταριάτο ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ το κράτος σαν ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ οργάνωση της βίας εναντίον της αστικής τάξης, τότε από εδώ βγαίνει μόνο του το συμπέρασμα: είναι άραγε νοητή η δημιουργία μιας τέτοιας οργάνωσης (κράτους) χωρίς την ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ της κρατικής μηχανής που δημιούργησε για τον εαυτό της η αστική τάξη;»

Λένιν  κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφος 7η γράφει:

«Δεύτερο. Το κράτος είναι μια «ιδιαίτερη»  (μειοψηφική) δύναμη καταπίεσης. Αυτός ο θαυμάσιος και εξαιρετικά βαθύς ορισμός!!!!!  του Ένγκελς δίνεται εδώ με απόλυτη σαφήνεια. 
Και από τον ορισμό αυτό ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ!!!!!!!!!!!!!!! ότι  η «ιδιαίτερη δύναμη καταπίεσης» του προλεταριάτου από την αστική τάξη, των εκατομμυρίων εργαζομένων από μερικές χούφτες πλουσίων, ΠΡΕΠΕΙ  (ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ) να αντικατασταθεί  από μια «ιδιαίτερη δύναμη καταπίεσης» (κράτος)  της αστικής τάξης από το προλεταριάτο!!!!!!!! (και όχι από τη «γενική δύναμη»!!!!)  

Ένας από τους σημαντικούς στόχους του Λένιν  είναι ναι μεν να παρουσιάσει την άποψη του Ένγκελς περί γενικής και ειδικής δύναμης (ώστε να δείχνει και μαρξιστής) αλλά με σκοπό να μπερδέψει το διαφορετικό περιεχόμενό τους και να προκαλέσει σύγχυση. Και μέσα από αυτή τη σύγχυση να ταυτίσει την «ειδική δύναμη» - κομματική που προτείνει αυτός, σαν «γενική δύναμη»!!!

Πιθανόν όμως, παρότι όλα τα στοιχεία  οδηγούν στο βέβαιο συμπέρασμα ότι ο Λένιν δεν θέλει «με τίποτα» η γενική δύναμη (αυτενεργός ένοπλος λαός) να πάρει την εξουσία, όπως στην κομμούνα, αλλά θέλει πάλι μια ιδιαίτερη μειοψηφική δύναμη να αντικαταστήσει το αστικό κράτος, ίσως να γίνει προσπάθεια από φανατικούς λενινιστές όλα αυτά να αμφισβητηθούν. Ίσως να προβάλουν τη δικαιολογία ότι υπάρχει κάποια ασάφεια στις έννοιες κοκ και να προσπαθήσουν να εξηγήσουν με το δικό τους τρόπο τους χρησμούς της «Πυθίας».

Όμως ας αφήσουμε το γεγονός της σαφούς πρακτικής του Λένιν από το 17 και μετά και ας πάμε στις απόλυτες «ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ» του, στο βιβλίο του «κράτος και επανάσταση».

Λένιν κεφάλαιο ΙΙ, υποκεφάλαιο 1ο, παράγραφος 13η.

Κατά την άποψή του λοιπόν:

« Ο μαρξισμός (Όχι ο Μαρξ), διαπαιδαγωγώντας το εργατικό ΚΟΜΜΑ, διαπαιδαγωγεί ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ του προλεταριάτου, ικανή να ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ και να οδηγήσει το λαό στο σοσιαλισμό, να κατευθύνει και να οργανώσει το καθεστώς…»

Τι μας λέει  εδώ; Μήπως μας λέει ότι ο λαός (γενική δύναμη) θα πρέπει να πάρει την εξουσία (δημοκρατία) ή ότι την εξουσία θα πρέπει να την πάρει η πρωτοπορία του προλεταριάτου (κόμμα) δηλαδή μια ισχνή μειοψηφία (ειδική δύναμη); Το απόσπασμα αυτό συνάδει και με άλλες αναφορές του οι οποίες είναι διάσπαρτες σε διαφορετικές σελίδες ώστε ο αναγνώστης χάνει τον ειρμό.

Ο Λένιν θέλει μειοψηφικό, ολιγαρχικό μηχανισμό.

Λένιν κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 9η.

« Η οργάνωση αυτή (αυτενεργός ένοπλος λαός) είναι ανέφικτη επειδή η κοινωνία του πολιτισμού είναι διασπασμένη σε εχθρικές και μάλιστα ασυμφιλίωτες εχθρικές τάξεις, όπου ο «αυτενεργός» εξοπλισμός τους θα οδηγούσε στον μεταξύ τους ένοπλο αγώνα. Σχηματίζεται το κράτος, δημιουργείται μια ιδιαίτερη δύναμη (μειοψηφική, αντίθετη της γενικής-αυτενεργού ένοπλου λαού), ειδικοί σχηματισμοί οπλισμένων ατόμων, και κάθε επανάσταση καταστρέφοντας τον κρατικό μηχανισμό, μας αποκαλύπτει την ανοιχτή ταξική πάλη, μας δείχνει ολοφάνερα με ποιο τρόπο η άρχουσα τάξη προσπαθεί να ανανεώσει τους ΕΙΔΙΚΟΥΣ σχηματισμούς ένοπλων ατόμων που την εξυπηρετούν, και με ποιο τρόπο η καταπιεζόμενη τάξη προσπαθεί να δημιουργήσει ΜΙΑ ΝΕΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ, (ειδικούς σχηματισμούς ενόπλων) ικανή να εξυπηρετεί όχι τους εκμεταλλευτές, αλλά αυτούς που υφίστανται την εκμετάλλευση.»

Τι μας λέει επί της ουσίας πάλι ο Λένιν; Μας λέει ότι σε μια κοινωνία που είναι διασπασμένη σε τάξεις, για να μπορέσει μια τάξη να γίνει κυρίαρχη, φτιάχνει το κράτος. Φτιάχνει δηλαδή ένα ένοπλο ειδικό μειοψηφικό μηχανισμό αφοπλίζοντας το λαό.
Όταν γίνεται η επανάσταση και καταστρέφεται αυτός ο μηχανισμός, η ταξική πάλη συνεχίζεται. Η άρχουσα τάξη  συνεχίζει να προσπαθεί να ξαναφτιάξει αυτόν τον ειδικό-ιδιαίτερο-μειοψηφικό μηχανισμό.

Και εδώ ο Λένιν πάει να περάσει το δικό του πρόταγμα με κατάλληλες και προσεγμένες λέξεις.

Η καταπιεσμένη τάξη ΔΕΝ προσπαθεί να απαντήσει με έναν μηχανισμό γενικής δύναμης (αυτενεργός ένοπλος λαός) αλλά προσπαθεί να απαντήσει με ένα μηχανισμό του ίδιου ΕΙΔΟΥΣ, δηλαδή με έναν ειδικό μειοψηφικό μηχανισμό!!!

Και προτείνει:

Κεφάλαιο ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 3ο, παράγραφος 11η:

«Τον πουλημένο και σαπισμένο κοινοβουλευτισμό ……. γιατί οι βουλευτές (στην «εργατική δημοκρατία», στο σοσιαλισμό)  θα είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται ΟΙ ΙΔΙΟΙ!!, να εφαρμόζουν ΟΙ ΙΔΙΟΙ τους ΝΟΜΟΥΣ ΤΟΥΣ!!!, ΟΙ ΙΔΙΟΙ να ελέγχουν τα αποτελέσματα της εφαρμογής των ΝΟΜΩΝ τους!!!!, ΟΙ ΙΔΙΟΙ να φέρνουν άμεσα την ευθύνη απέναντι στους εκλογείς τους!!!!»

Απίστευτο!!! Αδιανόητο. Οι εκλεγμένοι κατά τον Λένιν θα πρέπει να έχουν την εξουσία να κάνουν τα πάντα μόνοι τους!!! Οι ίδιοι (με την προστασία της εξουσίας που θα κατέχει η ηγεσία του κόμματος) θα έχουν και το μαχαίρι και το καρπούζι.

Κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφος 21η.

« Καταγραφή και έλεγχος - ……… Όλοι οι πολίτες μετατρέπονται εδώ σε μισθωτούς υπαλλήλους του κράτους, που το αποτελούν (το κράτος) οι ένοπλοι εργάτες (δηλαδή κάτω από την εξουσία και φυσικά τις διαταγές της πρωτοπορίας των εργατών που είναι το κόμμα). Όλοι οι πολίτες γίνονται υπάλληλοι και εργάτες ενός παλλαϊκού κρατικού «συνδικάτου».. (με αφέντη την ηγεσία του κόμματος)»

Δηλαδή μας δίνει τον ορισμό του ολοκληρωτισμού ή σχεδόν, το πρακτικό «άκρον άωτον» του αντικομμουνισμού.

Επομένως ο Λένιν θέλει πραγματικό ΚΡΑΤΟΣ και όχι «κράτος», δηλαδή θέλει μια μειοψηφική – κομματική δύναμη να κατέχει την εξουσία.

Όλες οι αντιφάσεις του Λένιν, όλες οι ασάφειες, όλοι οι  «παραλογισμοί» ή οι ακατανόητες εκφράσεις του έχουν τη βάση τους στο εξής γεγονός.
 Ο Λένιν θέλει να συμβιβάσει δύο διαμετρικά αντίθετες και απόλυτα ασυμβίβαστες πραγματικότητες. Από τη μια, θέλει να παρουσιάζεται σαν μαρξιστής, δηλαδή σαν προωθητής του μαρξικού προτάγματος (δημοκρατική ρεπούμπλικα – πραγματική δημοκρατία) και από την άλλη θέλει να περάσει το δικό του αντίθετο ολιγαρχικό (και ντε φάκτο αντικομμουνιστικό) πρόταγμα (όλη η εξουσία στο κόμμα και πιο συγκεκριμένα εξουσία στην ηγεσία του κόμματος).

Από εδώ πηγάζουν όλες οι «κυκλοθυμικές απόψεις του, τα ευτελή και αντιεπιστημονικά επιχειρήματα καθώς και όλοι οι ακατανόητοι «παραλογισμοί» του. Θέλει όλη την εξουσία (ανώτερη εξουσία) να την έχει μια μειοψηφία, να την έχει η ηγεσία του κόμματος αλλά ταυτόχρονα να φαίνεται ότι αποδέχεται το πρόταγμα του Μαρξ και του Ένγκελς το οποίο είναι διαμετρικά αντίθετο από το δικό του.

Γιατί  το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα οδηγήθηκε σε Βατερλώ;
Βασική αιτία είναι το αντιφατικό το αντιεπιστημονικό σχέδιο του Λένιν σχετικό με το τι θα πρέπει να ακολουθήσει τη συντριβή του αστικού κράτους, τη συντριβή των αστικών πολιτικών συστημάτων.

Έτσι, ενώ η εγχείρηση πέτυχε, (νίκη Οκτωβριανής επανάστασης) ο ασθενής απεβίωσε σχεδόν αμέσως γιατί το «μόσχευμα» - σχέδιο δεν ήταν συμβατό με το σοσιαλισμό – κομμουνισμό.

ΥΓ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΛΕΝΙΝ

Τα βασικά και ουσιαστικά στοιχεία του οπορτουνιστή

(Από το βιβλίο του Λένιν, "Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω")

«…δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ το χαρακτηριστικό γνώρισμα όλου του σύγχρονου οπορτουνισμού σ' όλους τους τομείς: την αοριστία του, την ασάφειά του, το ασύλληπτό του. Ο οπορτουνιστής απ' την ίδια του τη φύση, αποφεύγει πάντα να θέτει ένα ζήτημα συγκεκριμένα και σταράτα, αναζητά τη συνισταμένη, στριφογυρίζει σαν φίδι ανάμεσα σε δυο απόψεις που αλληλοαποκλείονται προσπαθώντας να είναι σύμφωνος και με τις δυο, τις διαφωνίες του τις συνοψίζει σε μικροτροποποιήσεις, αμφιβολίες, αθώους κι ευσεβείς πόθους κλπ»  

Μια παροιμία λέει ότι  ο «παθός» είναι ο καλύτερος «μαθός».

Κείμενο παρμένο και διαμορφωμένο από το βιβλίο «Λενινισμός η εμβρυική και θανατηφόρα ασθένεια του κομμουνισμού».

ΝΚ

Τα  κείμενα, τα σχετικά με τι αντιφάσεις και τη θεωρητική σύγχυση του Λένιν θα συνεχιστούν.