ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ. ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ

*A. ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΒΟΛΕΥΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ


* Β. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΥΛΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ "ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ"


*Γ.  ΓΙΑΤΙ  ΣΤΗΝ  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ  ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ  ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΟΙ ΕΝΝΟΙΕΣ "ΑΜΕΣΗ" ΚΑΙ  "ΕΜΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"

*Δ. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΛΕΝΙΝΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ 


Η εκλογή-επιλογή κάποιου υποκειμένου από ένα άλλο υποκείμενο δεν σημαίνει ΑΥΤΟΜΑΤΑ  αντιπροσώπευση. Πχ από ένα σύνολο αιχμαλώτων, οι ναζί επέλεγαν κάθε φορά ποιους θα εκτελούσαν.
Η άλλη περίπτωση είναι κάποια ανθρώπινα υποκείμενα να είναι αναγκασμένα να επιλέγουν τον εκτελεστή δήμιο τους ή τον βιαστή τους. Πχ μια υπό βιασμό γυναίκα μπορεί να αναγκαστεί από τους βιαστές της να επιλέξει εκείνον που θα την βιάσει πρώτος κοκ.  


ΟΡΙΣΜΟΣ.
ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ    είναι μια αμοιβαία ορισμένη-συμφωνημένη  σχέση μεταξύ δύο    ανθρώπινων υποκειμένων (ηθελημένη και όχι καταναγκαστική) κατά την οποία ΜΟΝΟ ο εκλογέας - ΕΝΤΟΛΕΑΣ  ΔΥΝΑΤΑΙ (μέσα στα συμφωνημένα πλαίσια) να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ  και να καθορίζει  κάποιες συγκεκριμένες πράξεις - συμπεριφορές του ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΥ  και ο εντολοδόχος να τις εκτελεί. (προς τρίτους αλλά για το συμφέρον του πρώτου και ποτέ το αντίστροφο).

Σημείωση:
 Υπονοείται η απαραίτητη ύπαρξη μιας εξουσίας όπου με αντικίνητρα (καταναγκασμό) θα μπορεί να επιβάλλει τις συμφωνημένες εντολές. Ετούτο το στοιχείο είναι ένα στοιχείο άκρως απαραίτητο στον ορισμό.
Και σε παγκοινωνικό επίπεδο για να μπορεί ο λαός να είναι εντολέας και επομένως να έχει αντιπροσώπους, θα πρέπει να κατέχει όλη την ΕΝΟΠΛΗ εκτελεστική (πρωτίστως), νομοθετική και δικαστική εξουσία. Διαφορετικά δεν θα έχει τη δύναμη να υπαγορεύει τις εντολές του.
Οι όποιες παρεκκλίσεις  στη συμπεριφορά κάποιου εκ των δύο υποκειμένων της σχέσης της αντιπροσώπευσης, μπορεί  είτε να ακυρώσει την ΟΥΣΙΑ της αντιπροσώπευσης και να τη μετατρέψει σε μια άλλου είδους σχέση ή να ακυρώσει την ισχύ της σχέσης αυτής.

Μερικά παραδείγματα.
 α. Αν ο εκλεγμένος εντολοδόχος μπορέσει  να διαφοροποιήσει ή να αντιστρέψει τους όρους του συμβολαίου δηλαδή αν πράττει έξω από τις εντολές του εντολέα του ή ακόμα χειρότερα αν αυτός αποφασίζει να υπαγορεύει και να επιβάλλει εντολές προς τον εντολέα του τότε είναι ασύδοτος (και πρέπει να ακυρωθεί η συμφωνία) ή είναι σφετεριστής της εξουσίας του εντολέα και καταπιεστής  ή  νταβατζής  αντίστοιχα.  (Σφετεριστής είναι ο οικειοποιούμενος  κάτι το αλλότριο.).Η επιλογή – εκλογή λοιπόν  του προσώπου ή των προσώπων δεν είναι το ουσιαστικό στοιχείο της αντιπροσώπευσης.

Το πιο ουσιαστικό στοιχείο της αντιπροσώπευσης είναι το ότι ΜΟΝΟ ο εντολέας θα πρέπει να μπορεί να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ και να δίνει ΕΝΤΟΛΕΣ στον εντολοδόχο ή το αντίστροφο, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΟΤΕ Ο ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΣ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΕΝΤΟΛΕΣ – ΝΑ ΔΙΑΤΑΖΕΙ ΤΟΝ ΕΝΤΟΛΕΑ ΤΟΥ (ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΝΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΣ)

O εντολοδόχος - αντιπρόσωπος είναι εξουσιοδοτούμενος (δεν έχει δική του εξουσία) και ο εκλογέας του είναι ο εξουσιοδότης. Ο εξουσιοδότης, για να είναι εντολέας, θα πρέπει να έχει  ανώτερη εξουσία. Η αντίστροφη κατάσταση δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την αντιπροσώπευση.

Για φανταστείτε να επιλέγατε κάποιον για αντιπρόσωπό σας, κάποιον που θα θέλατε να του αναθέτατε κάποιες εργασίες και από τη στιγμή που τον επιλέγατε,  αυτός να αποφάσιζε και να σας ανάγκαζε - επέβαλλε να κάνετε ό,τι θέλει αυτός. Φυσικά μόνο αντιπρόσωπος σας δεν θα ήταν σε αυτή την περίπτωση. Ας πούμε πχ του δίνατε εντολή να αγοράσει ένα συγκεκριμένο σπίτι με ένα συγκεκριμένο κόστος και αυτός σας ξόδευε τα χρήματα για μια εντελώς άσχετη αγορά και ταυτόχρονα σας ανάγκαζε δια της βίας να το αποδεχθείτε.

β. Από το πιο πάνω  συνάγεται ότι ΔΕΝ μπορεί, επίσης, να υπάρξει εκλογή ενός υποκειμένου Β  από ένα υποκείμενο Α με σκοπό το υποκείμενο Β  να  ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ και να ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ  καταναγκαστικά στον εκλογέα του Α ό,τι γουστάρει.
Δεν μπορεί να υπάρξει αντιπρόσωπος με ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ  τη ΛΗΨΗ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ  και    ΕΠΙΒΟΛΛΗ  αυτών επί του εκλογέα –εντολέα - εξουσιοδότη διότι αυτό ΚΑΤΑΛΥΕΙ την ουσία της σχέσης της αντιπροσώπευσης,  η οποία ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ αποδίδει στον εντολέα αυτό το δικαίωμα.
Αν κάτι τέτοιο μπορεί να υπάρξει στην κοινωνία, τότε το υποκείμενο Α είναι μαζοχιστής και η συναπτόμενη σχέση με το άλλο υποκείμενο θα είναι μια ψυχολογική σχέση σαδομαζοχισμού και επ ουδενί σχέση αντιπροσώπευσης.
Αντικείμενο της πράξης του αντιπροσώπου  μπορεί να υπάρξει  ΜΟΝΟ επί της εκτέλεσης των αποφάσεων – εντολών του εντολέα και όχι επί  αποφάσεων και των εντολών από τον εντολοδόχο προς τον εντολέα. (δεν μπορούν τα αγγούρια να πουλάνε τον μανάβη).  Η πρώτη ή οι πρώτες βασικές και κατευθυντήριες εντολές ανήκουν αποκλειστικά στον εντολέα.

Δεν μπορεί δηλαδή να υπάρξει σχέση αντιπροσώπευσης με την εντολή- εξουσιοδότηση (γενική-εντελώς αόριστη) από τον εντολέα προς τον εντολοδόχο του τύπου «αποφάσισε και κάνε μου ό,τι γουστάρεις», γιατί τότε ΠΑΥΕΙ ΑΥΤΟΜΑΤΑ να ισχύει η πρώτη σχέση εντολέα εντολοδόχου αφού έτσι ο εντολοδόχος μετατρέπεται σε εντολέα και ο πρώτος εντολέας μετατρέπεται σε ΥΠΟΧΕΙΡΙΟ του αρχικού εντολοδόχου.

Η γενική - αόριστη εντολή αλλάζει το υποκείμενο του εντολέα, αλλάζει - αντιστρέφει το ρόλο του εντολέα και αυτό σημαίνει ακύρωση της αρχικής σχέσης αντιπροσώπευσης.
(Είναι σαν κάποιος να αφαιρεί το σκόρδο από τα άλλα υλικά αλλά να λέει ότι έχει σκορδαλιά)

Ο καθένας μπορεί να δίνει το δικό του ορισμό της αντιπροσώπευσης ανάλογα με το τι τον συμφέρει. Έτσι για να μη φτάσουμε σε καταστάσεις "πύργου της Βαβέλ" θα πρέπει τουλάχιστον να συμφωνήσουμε στο τι ΔΕΝ είναι αντιπροσώπευση. |Και αντιπροσώπευση ΔΕΝ μπορεί να είναι η δυνατότητα του ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΥ - ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΥ να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ και να ΚΑΤΑΝΑΓΚΆΖΕΙ - ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ τη θέλησή του πάνω στη ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ θέληση του ΕΚΛΟΓΕΑ - ΕΝΤΟΛΕΑ.
Αν συμβεί αυτό τότε παύει αυτόματα η  σχέση αντιπροσώπευσης.
Φυσικά από τα πιο πάνω συνάγεται ότι ο κοινοβουλευτισμός δεν μπορεί να έχει καμιά απολύτως σχέση με την αντιπροσώπευση όπως δεν έχει και καμιά απολύτως σχέση με τη δημοκρατία – εξουσία του λαού.

Οι βουλευτές δεν είναι αντιπρόσωποι του λαού.
Όμως φέρονται να έχουν την ιδιότητα του αντιπροσώπου. Όμως είναι αντιπρόσωποι κάποιων  ολιγαρχικών υποκειμένων, αντιπρόσωποι εντολοδόχοι -εκφραστές αυτών των ολιγαρχικών συμφερόντων και όχι του λαού.                                  

                             
        * ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΥΛΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΟΙ ΕΝΝΟΙΕΣ ΑΜΕΣΗ ΚΑΙ ΕΜΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 

Ο κοινοβουλευτισμός δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τη δημοκρατία  δηλαδή με την εξουσία του λαού. Απλά είναι μια άλλη μορφή ολιγαρχικού συστήματος.
Ο λαός δεν έχει την ένοπλη εκτελεστική στα χέρια του για να μπορεί να επιβάλει τις όποιες εντολές θα ήθελε και ούτε τη νομοθετική για να εκφράσει ποιες συγκεκριμένες εντολές θα ήθελε να υπαγορεύσει στους εκλεγμένους.

ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.ΕΞΟΥΣΙΑ  είναι  η δύναμη ενός υποκειμένου να επιβάλλει (καταναγκαστικά) τη θέλησή του πάνω στη διαφορετική θέληση κάποιου άλλου υποκειμένου.

Επομένως εξουσία του λαού θα είναι η δύναμή του να επιβάλλει (πλειοψηφικά) τη θέλησή του μέσα στις κοινωνικές σχέσεις.
Αν λοιπόν δεχθούμε ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι εξουσία του λαού (δημοκρατία) τότε σημαίνει ότι ο λαός επιβάλλει καταναγκαστικά πχ τα χαράτσια στον εαυτό του, τις μειώσεις των αποδοχών, των συντάξεων κοκ!!!

Στον κοινοβουλευτισμό ποιος αποφασίζει και διατάζει; Αποφασίζει και διατάζει ο  εκλογέας λαός ή οι εκλεγμένοι του αποφασίζουν και διατάζουν το λαό; Μα αν αποφασίζουν και διατάζουν οι δεύτεροι (που έτσι είναι) τότε δεν υπάρχει καμιά σχέση  αντιπροσώπευσης  και οι εκλεγμένοι δεν έχουν καμιά σχέση με την έννοια του αντιπροσώπου. Οι εκλεγμένοι είναι κάτι άλλο. Μπορεί να είναι ασύδοτοι, σφετεριστές, νταβατζήδες, διεστραμμένοι, συνδικάτο εγκλήματος κλπ αλλά δεν είναι με τίποτα αντιπρόσωποι.
Και αφού είναι έτσι η υλική πραγματικότητα τότε γιατί η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία (δικτατορία = υπαγόρευση, επιβολή) θα πρέπει να ονομάζεται δημοκρατία, αστική δημοκρατία ή έμμεση δημοκρατία ή αντιπροσωπευτική δημοκρατία αφού δεν έχει καμιά σχέση ούτε με την εξουσία του λαού και ούτε με την αντιπροσώπευση;
Ποιος επιθυμεί διακαώς να ονομάζει ο λαός δημοκρατία την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία: Ποιόν συμφέρει μια τέτοια ονομασία; Το λαό ή την ολιγαρχία; Φυσικά την ολιγαρχία.
Αρχικά οι ολιγαρχικοί του κοινοβουλευτισμού ονόμαζαν το σύστημά τους ρεπούμπλικα  δηλαδή διαχείριση των κοινών ή συνταγματικό πολίτευμα.
 Έννοια εντελώς διαφορετική από την έννοια της δημοκρατίας – εξουσίας του λαού αφού τη διαχείριση των κοινών μπορούν να την κάνουν είτε οι λίγοι προς όφελος των λίγων ή οι πολλοί προς όφελος των πολλών.
 Στη συνέχεια όμως τα λαϊκά κινήματα έθεταν θέμα δημοκρατίας. Ζητούσαν η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία να περάσει στα χέρια των λαών (πχ  ο  Μαρξ στο μανιφέστο του ΚΚ προτρέπει για την κατάκτηση της δημοκρατίας και με την Παρισινή κομμούνα η εκτελεστική, νομοθετική και η δικαστική εξουσία πέρασε στα χέρια του λαού).
Από τότε θορυβήθηκαν πολύ οι ολιγαρχικοί. Ήθελαν πάση θυσία να βρουν τρόπους για να εντάξουν ονοματολογικά (για προπαγανδιστικούς λόγους) την ολιγαρχική ρεπούμπλικά τους στην κατηγορία του πολιτεύματος της δημοκρατίας –εξουσίας του λαού.
Έτσι οι «διανοούμενοί» τους άρχισαν σιγά – σιγά δίπλα στην ονομασία ρεπούμπλικα,  να βάζουν τη λέξη δημοκρατία ή  αντί  την ονομασία ρεπούμπλικα να την αντικαθιστούν με τη λέξη δημοκρατία.
 Έπρεπε να βιάσουν και να ιδιοποιηθούν-σφετεριστούν την έννοια της δημοκρατίας. (Δυστυχώς σε αυτή την ιστορική περίοδο, περίπου μετά το 1880, κάποιοι σημαντικοί αγωνιστές του κινήματος έπεσαν στην παγίδα της ολιγαρχίας και άρχισαν και αυτοί να αποκαλούν δημοκρατία τον κοινοβουλευτισμό. Και τούτο είχε στη συνέχεια πολύ μεγάλες αρνητικές επιπτώσεις στο παγκόσμιο απελευθερωτικό κίνημα των λαών.)
 Έπρεπε λοιπόν οι ολιγαρχικοί,  να σφετεριστούν πάση θυσία την έννοια της δημοκρατίας για να ελέγχουν αποτελεσματικότερα την κοινωνική συνείδηση.

Όμως όπως διαπίστωσαν αργότερα, ούτε και αυτό θα μπορούσε να είναι αρκετά  αποτελεσματικό για το σύστημά τους.Για να διαχωριστούν αποτελεσματικότερα από την πραγματική δημοκρατία αλλά ταυτόχρονα να ονομάζουν το σύστημά τους δημοκρατία (που δεν ήταν), θα έπρεπε να προχωρήσουν και στο βιασμό και μιας άλλης έννοιας. Αυτής της αντιπροσώπευσης.
Με την τεχνική αυτή, οι μετέπειτα αστοί «διανοούμενοι» (όπως πχ ο ιταλός Νομπέρτο Νόμπιο) επινόησαν ένα άλλο προπαγανδιστικό διαχωρισμό (ο οποίος είναι στην πραγματικότητα ανύπαρκτος).
Επινόησαν τις έννοιες  της «άμεσης» και «έμμεσης» δημοκρατίας.
Την πρώτη την περιέγραψαν σαν ένα σύστημα όπου ο λαός αποφάσιζε και εκτελούσε χωρίς αντιπροσώπους. Δηλαδή, έλεγαν, στις σημερινές πολυπληθείς κοινωνίες  ένας «όχλος» θα αποφάσιζε και ταυτόχρονα θα εκτελούσε.
 Γι αυτούς τους «διανοούμενους», σε τούτο  το σύστημα, που δεν θα μπορούσε να σταθεί σήμερα λόγω του μεγάλου πληθυσμού των κοινωνιών και λόγο του απόλυτα απαραίτητου καταμερισμού εργασίας που αναγκαστικά θέτει θέμα αντιπροσώπων, θα έπρεπε, στον πρακτικό τομέα (χωρίς αντιπροσώπους),  όλοι ΑΜΕΣΑ να δουλεύουν στους αγρούς, όλοι να κάνουν τους κτίστες, όλοι να κάνουν τους γιατρούς κοκ. Στην «άμεση δημοκρατία» λοιπόν έβαλαν ψευδώς και το στοιχείο της έλλειψης αντιπροσώπων (λες και στην αρχαία Αθηναϊκή μερική δημοκρατία δεν υπήρχαν είτε αιρετοί είτε κληρωτοί αντιπρόσωποι, λες και στην αυριανή πραγματική δημοκρατία δεν θα υπάρχουν αντιπρόσωποι – εκτελεστικά όργανα).
 Έτσι έφταναν μόνοι τους στο προπαγανδιστικό συμπέρασμα ότι σήμερα λόγω μεγάλου πληθυσμού των κοινωνιών και λόγω έλλειψης αντιπροσώπων, αυτό το είδος του συστήματος της δημοκρατίας είναι ανέφικτο.
Έμενε λοιπόν σαν εφικτό μόνο το σύστημα της «έμμεσης δημοκρατίας» ή αλλιώς της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας». Βάπτισαν λοιπόν σαν αντιπροσώπους τους εκλεγμένους ολιγαρχικούς νταβατζήδες, ασύδοτους, σφετεριστές κλπ (όπως κάποιος μπορεί να βαπτίσει την οχιά περιστέρι) για να μπορεί να σταθεί η έννοια της «έμμεσης δημοκρατίας» και δια μέσου αυτής να ενταχθεί στην κατηγορία της δημοκρατίας η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.

Έτσι στη λαϊκή συνείδηση, αν περνούσε ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι εξουσία του λαού τότε ποιος από το λαό, θα τολμούσε να εναντιωθεί στο λαό ή στο σύστημα της εξουσίας του λαού; Το κέρδος για την ολιγαρχία, στον πόλεμο της προπαγάνδας, θα ήταν τεράστιο. Έτσι όλοι οι υπηρέτες του ολιγαρχικού συστήματος ή κάποιοι άλλοι  επίδοξοι ολιγαρχικοί αν ήθελαν να στηρίξουν το ολιγαρχικό πρόταγμά τους, το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνουν θα είναι να ονοματίζουν δημοκρατία, με λύσσα και αδιάκοπα, αυτό το ολιγαρχικό πρόταγμα.
Ποιος θα μπορούσε να εναντιωθεί αποτελεσματικά σε μια συλλογική συνείδηση που θα θεωρεί (έστω και εσφαλμένα)  δικό της το όποιο ολιγαρχικό σύστημα;

( Και σου λένε σήμερα οι κοινοβουλευτικοί ολιγαρχικοί:
 Αστική, αντιπροσωπευτική, έμμεση κλπ δημοκρατία έχουμε. Η ουσία είναι ότι έχουμε δημοκρατία. Το είδος της δημοκρατίας σας μάρανε; Είναι σαν κάποιου να του δίνουν φρέσκο λάδι από ελιά τύπου θρούμπα και αυτός να θέλει λάδι από ελιά τύπου μανάκι. Λεπτομέρειες!!! Λάδι το ένα και λάδι το άλλο. Δημοκρατία η έμμεση, δημοκρατία και η άμεση!!
Και όλα τούτα μπορούν να τα πουν αφού πρώτα ενέταξαν  την ολιγαρχία στην κατηγορία της δημοκρατίας, αφού ενέταξαν το υδροκυάνιο στην κατηγορία των ελαιολάδων και το πέρασαν στην κοινωνική συνείδηση.)
Από αυτή την προπαγάνδα των κοινοβουλευτικών ολιγαρχικών επωφελούνται και άλλου είδους ολιγαρχικοί όπως πχ οι φασίστες. Σήμερα πχ με την τεράστια εξαθλίωση των λαών σου λένε: «Η δημοκρατία φταίει. Μας χρειάζεται μια χούντα που θα βάλει τάξη κλπ». Βρίσκουν έτσι τα κάθε λογής εγκληματικά καθάρματα να πλήξουν την έννοια της δημοκρατίας – εξουσίας του λαού (δια μέσου της ονομασίας σε δημοκρατία της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας).

ΥΓ1.  
 Οι εκλογές του κοινοβουλευτισμού είναι καταναγκαστικές  εκλογές ολιγαρχικού τύπου. Αυτές σημαίνουν ότι ο λαός εκλέγει αυτούς που θα κατέχουν την εξουσία για να τον δυναστεύουν. 
Οι δημοκρατικού τύπου εκλογές είναι όταν ο λαός κατέχει τις εξουσίες (ένοπλη εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική) και εκλέγει εκείνους στους οποίους θα δίνει τις εντολές του, για να υλοποιούν τη θέλησή του.
Όταν δηλαδή θα εκλέγει τους αντιπροσώπους του, τα εκτελεστικά όργανά του.
Οι εκλογές στον κοινοβουλευτισμό είναι καταναγκαστικές γιατί επιβάλλονται με τη βία στους λαούς και φυσικά οι λαοί δεν έχουν καμιά εξουσία να επιλέξουν μεταξύ εκλογών ολιγαρχικού και  δημοκρατικού τύπου.

ΥΓ 2.

Κάποιοι "αμμεσοδημοκράτες" με σουρεαλιστικές κοινωνικές αντιλήψεις, μη κατανοώντας την κοινωνική πραγματικότητα και φυσικά την έννοια της αντιπροσώπευσης, προτείνουν μια ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥΣ.

Σκωπτικά. Ωραία. Τι μας χρειάζονται οι αντιπρόσωποι; Αν αύριο στις δημοκρατικές κοινωνίες θα χρειάζεται να διευθετηθούν κάποια θέματα μεταξύ των δημοκρατικών χωρών τότε να μαζεύονται από τη μια μεριά μερικά εκατομμύρια άνθρωποι και από την άλλη μερικά άλλα εκατομμύρια και να προσπαθούν όλοι μαζί να συνεννοηθούν. Καλύτερα έτσι αφού θα γίνονται νέες γνωριμίες μεταξύ των ανθρώπων. Αντίθετα με το να δοθούν σε αντιπροσώπους συγκεκριμένες εντολές και συγκεκριμένα πλαίσια μέσα στα οποία θα πρέπει να κινηθούν θα χάνουμε τη δυνατότητα νέων γνωριμιών.
Ίσως αν χρειάζεται, ας πούμε, να δίνουμε τόνους πορτοκάλια στη Ρωσία και η Ρωσία να μας δίνει τόνους αέριο τότε να πάμε όλοι μαζί τα πορτοκάλια στη Ρωσία και όλοι οι Ρώσοι να μας φέρνουν το αέριο. Έτσι θα κάνουμε και καμιά φιλία. Τι χρειάζονται οι αντιπρόσωποι;
Το ίδιο μπορεί Να γίνεται και με τα δημοτικά θέματα. Πχ σε ένα δήμο αντί να στέλνουν έναν αντιπρόσωπο για να φέρει από το εξωτερικό κάποια μηχανήματα θα είναι καλύτερα ή πρακτικότερα, όλοι οι δημότες να πάνε σύσσωμοι στο εξωτερικό και να τα φέρουν. Έτσι θα κάνουν και την εκδρομούλα τους.

ΥΓ 3

*Ο ΜΑΡΞ στο βιβλίο του «ο γαλλικός εμφύλιος πόλεμος δίνει σχεδόν τον πλήρη  ΟΡΙΣΜΟ του ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥ έστω και έμμεσα.
«Οι αγροτικές περιοχές θα διαχειρίζονταν τις κοινές τους υποθέσεις με μια συνέλευση από αντιπροσώπους στην πρωτεύουσα του νομού και οι νομαρχιακές αυτές συνελεύσεις, με τη σειρά τους, θα στέλνανε βουλευτές στην εθνική αντιπροσωπεία στο Παρίσι.
Οι ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ θα μπορούσαν να ανακληθούν κάθε στιγμή και θα έπρεπε να δεσμεύονται από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ των εκλογέων τους.»

ΟΕΝΔΕΛ  -  ΕΚΚ

( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)

18/9/14 ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ

Ο ΝΑΖΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΑΛΛΑ ΒΑΡΕΙΑ ΨΥΧΙΚΗ ΝΟΣΟΣ   


Εισαγωγή:
Τεράστια η σημερινή κρίση του παγκόσμιου ολιγαρχικού συστήματος. Οι οικονομική ολιγάρχες μπροστά στο φόβο της κατάρρευσής τους έβγαλαν από το χρονοντούλαπο το ναζισμό για να τον αντιπαραθέσουν στα λαϊκά κινήματα. Με τον α ή β τρόπο, κρυφό ή φανερό, σε όλη την Ευρώπη επανέφεραν το ναζισμό στο προσκήνιο.
Το έδαφος υπήρχε ιστορικά.  Οι απόγονοι των λαοπροδοτών σε κάθε ευρωπαϊκή Χώρα που δεν χώνεψαν την κατηγορία του προδότη για τους προγόνους τους,  βρήκαν την ευκαιρία να την αποτινάξουν. Σου λένε: «Να οι πατεράδες μας ή οι παππούδες μας είχαν δίκιο στις επιλογές τους. Βλέπετε σε τι φτώχεια οδηγεί η «δημοκρατία;». Να εμείς συνεχίζουμε στο δρόμο τους».
Έτσι ένα μέρος  από τους απογόνους των λαοπροδοτών συντάσσεται στις γραμμές του νεοναζισμού (με την προτροπή και τη βοήθεια της αστικής τάξης).
Η τακτική για την ενδυνάμωσή τους είναι η τακτική της πρόκλησης φόβου-τρόμου σε μεγάλα κοινωνικά στρώματα.  (Αυτό το στόχο είχαν και έχουν τα τάγματα εφόδου).
Ο ναζισμός δεν είναι ιδεολογία αλλά μπορεί να φτιάξει την «ιδεολογία» του φόβου.
1. Η απάνθρωπη βία - τρόμος θα έλκει αρχικά ένα μέρος του υποκόσμου της κάθε κοινωνίας.

2, Θα υποτάσσει ένα άλλο μέρος του πληθυσμού το οποίο μπορεί να εμφανίσει το σύνδρομο της Στοκχόλμης. (Αποδοχή και αγάπη του θύματος προς το θύτη).

3. Θα υποτάσσει και θα αναγκάζει να τους ακολουθεί ένα τμήμα του λαού που έλκεται  από τη δύναμη του πιο ισχυρού. (τακτική του φασισμού στην Ιταλία και του ναζισμού στη Γερμανία)
Προς αυτή την κατεύθυνση βάζουν πλάτες και οι μηχανισμοί καταστολής (αστυνομία, στρατός) της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας.
(Το 2011, 2012 κλπ οι ναζιστές έλεγαν στα καφενεία ότι όλη η αστυνομία είναι δικιά τους, είναι με το μέρος τους και έτσι μπορούν να κάνουν ότι γουστάρουν)

Φθάνοντας λοιπόν στο σημείο να έχουν αυτά τα μέρη του πληθυσμού με το μέρος τους,  και με τη χρήση των έτοιμων δυνάμεων καταστολής του κοινοβουλευτισμού στοχεύουν στη βίαιη επιβολή των διαστροφών τους.

Η αντιμετώπιση του ναζιστικού κινδύνου πρέπει να γίνει  α. ιδεολογικά και β. κινηματικά - κοινωνικά.
Κινηματικά μπορεί να γίνει  1. με διαδηλώσεις κλπ και 2. με αντιβία σε κάθε ναζιστικό χτύπημα.
Αν δεν γίνεται το 2 τότε ο ναζισμός θα επιτυγχάνει το στόχο του να περάσει σε ένα τμήμα του πληθυσμού την αντίληψη του πιο ισχυρού και έτσι να πετύχει το στόχο του να υποτάξει ένα τμήμα του λαού.
Με την κατάλληλη  χρήση της  αντιβίας μπορούν να αντιστρέφονται οι όροι.

Η απόρριψη της απάντησης του κινήματος και με την κατάλληλη αντιβία προωθείται από τους χρήσιμους ηλίθιους για το σύστημα.




 Ο ΝΑΖΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΑΛΛΑ ΒΑΡΕΙΑ ΨΥΧΙΚΗ ΝΟΣΟΣ                                    
                                                                                                                              
                             H  ΨΥΧΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΤΗ

Ο ναζισμός μπορεί να παρουσιάζεται σαν ιδεολογία – από τους ίδιους τους ναζιστές αλλά και από διάφορους άλλους που θέλουν να τον χρησιμοποιήσουν για να εξυπηρετήσουν το ολιγαρχικό σύστημα του καπιταλισμού- όμως καμιά σχέση δεν έχει με αυτή.
Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ, με την έννοια της νοητικής και πρακτικής προσήλωσης σε μια ιδέα (ή σε ένα ενιαίο σύνολο ιδεών ) ή σε ηθική αρχή, για το ΔΕΟΝ της κοινωνικής λειτουργίας, άνευ ιδιοτέλειας και φιλαυτίας, δεν έχει καμιά σχέση με το ναζισμό και το φασισμό.
Θα πέσει όμως κάποιος σε πολύ μεγάλη παγίδα, αν διαχωρίσει εντελώς το δήθεν προτεινόμενο ( στα λόγια) από τους ναζιστές οικονομικοκοινωνικό σύστημα από την ουσία του ψυχικού τους χαρακτήρα.
Ποιος είναι όμως η ουσία του ψυχικού χαρακτήρα του πραγματικού ναζιστή ή του φασίστα ;
Πολλοί μεγάλοι επιστήμονες ψυχολόγοι που έχουν ασχοληθεί με το θέμα, έχουν φθάσει σε συγκεκριμένα συμπεράσματα. Πχ ο μεγάλος ψυχολόγος Έριχ Φρομ, σχετικά με το ναζιστή και στο έργο του «ο φόβος μπροστά στην ελευθερία», μιλά για άρρωστο χαρακτήρα νεκρόφιλου και σαδομαζοχιστή και του ολοκληρωτικού χαρακτήρα (σαδομαζοχιστή δηλαδή μαζοχιστή ως προς τους ανωτέρους του και σαδιστή ως προς του θεωρητικά κατωτέρους του) .
Οι περισσότεροι όμως επιστήμονες αποδέχονται σαν κεντρικό πυρήνα του ψυχισμού του την ασυγκράτητη τάση του για έγκλημα. Κεντρικός στόχος της ζωής των ναζιστών είναι η πραγματοποίηση όσο το δυνατόν περισσότερων εγκλημάτων σαν μέσον για τον έλεγχο της ζωής των άλλων και όλα αυτά σαν μέσον για αποκόμιση προσωπικής ψυχολογικής ηδονής.
Στη ζωή του ο ναζιστής και ο φασίστας έχει σαν βασική επιδίωξη την αποκόμιση ηδονής δια μέσου της αίσθησής του ότι έχει  τον απόλυτο έλεγχο και την απόλυτη κυριαρχία επί της ζωής των άλλων, τον απόλυτο καθορισμό της ζωής και του θανάτου των άλλων (αποκόμιση ηδονής με διεστραμμένο τρόπο). Δηλαδή θέλει να καθορίζει το πώς θα σκέπτεται ο άλλος, τι θα διαβάζει, τι θεατρικό ή κινηματογραφικό έργο θα βλέπει, τι θα λέει, πως θα ντύνεται (να υπακούει δηλαδή σε όλες τις εντολές του) και τελικά ΑΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΕΙ. 
Συμπυκνωμένα μπορούμε να πούμε ότι έχει την ψυχική ανάγκη (μεγάλη ψυχασθένεια) να ορίζει δια της βίας τη ΣΚΕΨΗ, την ΕΚΦΡΑΣΗ, τη ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ και τη ΖΩΗ των άλλων ανθρώπων.
Για να ελέγξει όμως τη ζωή των άλλων θα χρησιμοποιήσει το φόβο των απειλών και αν δεν έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα θα προχωρήσει, αν μπορεί, στις βαριές σωματικές βλάβες και στις μαζικές δολοφονίες. 







Η «θρησκευτικοποίηση- ιδεολογικοποίηση» της εγκληματικής συνείδησης.

                    ΚΑΤΗΓΟΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ

1) Η «απλή» εγκληματική συνείδηση
Κάποιοι άνθρωποι για να ικανοποιήσουν κάποιες συγκεκριμένες υλικές ή ψυχολογικές επιθυμίες τους μπορούν να εγκληματήσουν κατά κάποιων - κυρίως κοντινών τους- ανθρώπων. Χρησιμοποιούν το έγκλημα σαν μέσον για την επίτευξη κάποιου πολύ συγκεκριμένου ιδιοτελούς στόχου τους όπως πχ αποκόμιση χρημάτων, ερωτικό αρρωστημένο πάθος κλπ. Κατά κανόνα αυτός ο τύπος εγκληματικής συνείδησης έχει σχετικά «προσωρινό», «πρόσκαιρο» χαρακτήρα και η τάση αυτών των ανθρώπων για διάπραξη εγκλημάτων διαρκεί όσο διαρκεί μέσα τους ο συγκεκριμένος στόχος. Χρησιμοποιούν δηλαδή το έγκλημα σαν σχετικά προσωρινό ΜΕΣΟΝ!!! 
Και ποτέ δεν ισχυρίζονται ότι οι πράξεις τους στοχεύουν σε κάποιο καλό κοινό σκοπό, σε κάποιο σκοπό έξω απ το ατομικό τους συμφέρον.

2) Η μόνιμη ή «θρησκευτικοποιημένη- πολιτικοποιημένη» εγκληματική συνείδηση.
Κάποιες όμως απ τις εγκληματικές συνειδήσεις φετιχοποιούν το μέσον. Δηλαδή το ΜΕΣΟΝ το μετατρέπουν σε βασικό ΣΚΟΠΟ της ζωής τους. Δηλαδή «Εγκληματούν για να εγκληματούν». Δεν υπάρχει στο βάθος κάποιος άλλος συνειδητά επιδιωκόμενος σκοπός αλλά η πρόφαση-δικαιολογία κάποιου άλλου σκοπού . Πχ η θρησκευτικοποιημένη εγκληματική συνείδηση του σατανιστή που σκοτώνει ανθρώπους, δεν έχει σαν σκοπό την ληστεία των άγνωστων θυμάτων του ή άλλο υλικό κίνητρο αλλά ΜΟΝΟ την αποκόμιση ηδονής δια μέσου της αντίληψής του ότι μπορεί να είναι καθοριστής της ζωής των άλλων. Και αυτή η ψυχολογική του ανάγκη για τέτοιου είδους διεστραμμένη ηδονή έχει μόνιμο χαρακτήρα δηλαδή διαρκεί όσο διαρκεί η ψυχασθένειά του. Όμως για να δικαιολογηθεί στην όποια συνείδηση του έχει απομείνει και να βγάλει από πάνω του την ευθύνη των εγκλημάτων του, βρίσκει την δικαιολογία ότι τον καλεί ή ότι τον διατάζει ο σατανάς δηλαδή ότι τον διατάζει μια ανώτερη δύναμη.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους διάφορους φανατικούς θρησκόληπτους ταλιμπάν οποιασδήποτε θρησκείας, οι οποίοι σκοτώνουν ή είναι έτοιμοι να σκοτώσουν στο όνομα του Θεού τους ενώ στο βάθος τους σπρώχνει η ψυχική τους αρρώστια. 
Ακριβώς ο ίδιος ψυχολογικός μηχανισμός λειτουργεί και για τους «πολιτικοποιημένους» εγκληματίες ναζιστές ή φασίστες ή εθνικιστές. Η μόνη διαφορά τους απ τους «θρησκευτικοποιημένους» σατανιστικού τύπου εγκληματίες βρίσκεται μόνο στη δικαιολογία. Οι μεν θρησκευτικοποιημένοι εγκληματίες προβάλουν τη δικαιολογία ότι τις πράξεις τους τις υπαγορεύει ο Θεός ή ο σατανάς, οι δε ναζιστές , οι φασίστες και οι εθνικιστές προβάλουν τη δικαιολογία ότι για τα εγκλήματα που διαπράττουν τους καλεί το καλό του Έθνους, της φυλής, της κοινωνίας, της ράτσας ή άλλου τέτοιου είδους βλακείες που στο βάθος δεν έχουν καμιά λογική βάση. (Ο Νορβηγός ναζιστής
Μπρέιβικ, «συναγωνιστής» των εδώ ναζιστών, που δολοφόνησε πριν δύο χρόνια 70 Νορβηγάκια παιδιά, επικαλέστηκε την καθαρότητα της ράτσας του, της φυλής του - δολοφονώντας παιδάκια της φυλής του !!!- και γενικά επικαλέστηκε τα ίδια που επικαλούνται οι εδώ και οι απανταχού ναζιστές.) 
Έτσι, κατ’ αυτό τον τρόπο οι «πολιτικοποιημένοι» δολοφόνοι επιτυγχάνουν ένα διπλό στόχο τους.
α) Κοροϊδεύουν τον εαυτό τους, επικαλύπτοντας με κάποιον άσχετο και δήθεν κοινωνικό σκοπό την ελάχιστη-μηδαμινή ανθρώπινη συνείδηση που τους έχει απομείνει και άρα αποφεύγουν τον προσωπικό έλεγχο της συνείδησης και β) και το πιο σημαντικό, δια μέσου της πολιτικοποίησης της εγκληματικής ψυχοσύνθεσής τους και της συλλογικής οργάνωσής τους, επιτυγχάνουν μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στις εγκληματικές τους ενέργειες (περισσότερο αίμα) και ταυτόχρονα μπορούν να πετύχουν μεγαλύτερη ατιμωρησία. 
Και αυτό το (β) είναι το πιο σημαντικό κίνητρο για να «πολιτικοποιηθεί» μια βαριά άρρωστη εγκληματική συνείδηση.
Η κάθε εγκληματική συνείδηση ψάχνει με αγωνία διάφορους συγκεκριμένους τρόπους για να εκδηλωθεί για να «εκφραστεί» στην πράξη. Άλλη εκδηλώνεται αποκλειστικά δια μέσου του κοινού ποινικού εγκλήματος (δηλαδή δεν αυτοδικαιολογείται με το ότι σκοπεύει σε ένα καλό έξω από το ατομικό), άλλη προτιμά να γίνει φανατικός οπαδός μιας ποδοσφαιρικής ομάδας για να αιτιολογήσει τα μαχαιρώματα κατά του αντιπάλου οπαδού, άλλη εκδηλώνεται μέσα από τη σατανοποίηση ή Θεοποίηση και άλλη εκδηλώνεται μέσα απ την «πολιτικοποίηση». 
Σε αυτή την τελευταία ανήκει η συνείδηση του ψυχασθενή εγκληματία Χρυσαυγίτη.
             
                   Πως διαμορφώνονται οι εγκληματικές συνειδήσεις;

Οι επιστημονικές εξηγήσεις μέχρι στιγμής είναι κυρίως δύο (και η τρίτη είναι συνδυασμός των πρώτων).

α) Αρνητικά τραυματικά παιδικά βιώματα και διαπαιδαγώγηση.
Αναδρομή στην παιδική ηλικία του εγκληματία για να επεξηγηθεί η συμπεριφορά του κάνει κυρίως η Φροϋδική σχολή.
Πχ για να εξηγήσουν τον εγκληματικό χαρακτήρα του Χίτλερ οι επιστήμονες έκαναν φύλο και  φτερό την παιδική του ηλικία και συμπεριφορά. Ερευνώντας βρήκαν ότι ο Χίτλερ ήταν το τέταρτο κατά σειρά παιδί μιας οικογένειας. Τα τρία πρώτα πέθαναν. Επέζησε αυτός και κατόπιν μια αδελφή του. Ο Πατέρας του ήταν μέθυσος και έδερνε καθημερινά άγρια τη μάνα του. Ο Χίτλερ προσκολλήθηκε στη μητέρα του τόσο πολύ που ανέπτυξε το αρρωστημένο οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Δηλαδή ερωτεύτηκε τη μάνα του. Έκτοτε δεν μπορούσε να έχει σεξουαλική σχέση με καμιά γυναίκα. Την ερωμένη του Εύα Μπράουν την είχε για τα μάτια του κόσμου αφού διαπιστώθηκε ότι ποτέ δεν ήρθε σε επαφή μαζί της. Όμως είχε μια διεστραμμένη σεξουαλική ικανοποίηση. Είχε αποπλανήσει την ανεψιά του, την κόρη της αδελφής του, απ την οποία ζητούσε να κάθεται γυμνή στο πρόσωπό του και όταν αυτός θα έφθανε στη στιγμή της κορύφωσή του δια μέσου του αυνανισμού του, της ζητούσε να τον ουρήσει στο πρόσωπο. (αυτά τα στοιχεία αναφέρθηκαν και σε σχετικό ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε το Νοέμβρη του 2012 από κρατικό μας κανάλι).
Αυτός λοιπόν ο πανδύστυχος άνθρωπος για νοηματοδοτήσει την πανδύστυχη ζωή του επέλεξε να δολοφονήσει και να βασανίσει δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους. Αφού αυτός δεν μπορούσε να γίνει ευτυχισμένος δεν θα έπρεπε να είναι κανείς ευτυχισμένος, σύμφωνα με τη διεστραμμένη υποσυνείδητη αντίληψή του. Οι δε Θεωρίες του περί φυλών κλπ ήταν οι δικαιολογίες των οπισθίων δια μέσου των οποίων θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις επιταγές της εγκληματικής του συνείδησης. (Φαίνεται και στο βιβλίο του -«το πιστεύω μου»- ο παραληρηματικός χαρακτήρας του και η ψυχολογική απόλυτη νοητική ανικανότητα του να κατανοήσει ακόμα και την πιο απλή θεωρία του Δαρβίνου)
Φυσικά όλοι οι ναζιστές, οι σατανιστές , οι κάθε είδους ταλιμπάν, οι κάθε είδους χρυσαυγίτες δεν έχουν ακριβώς τα ίδια παιδικά τραυματικά βιώματα ή τις ίδιες παιδικές νοητικές συγχύσεις και ακριβώς την ίδια διαπαιδαγώγηση. Ο καθένας φθάνει απ τον δικό του ατομικό δρόμο στη διαμόρφωση της ψυχασθενικής εγκληματικής του συνείδησης. Ο καθένας έχει διαφορετικά παιδικά τραυματικά βιώματα και αρνητική διαπαιδαγώγηση.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα περισσότερα μέλη τους τα στρατολογούν από τα πιο αμόρφωτα τμήματα της κοινωνίας, από το χώρο των νταβατζήδων και πορτιέρηδων των μπουρδέλων, από το χώρο των εμπόρων ναρκωτικών, των πληρωμένων δολοφόνων (οι φασίστες της Ιταλίας πλήρωναν μαφιόζους για δολοφονίες αντιπάλων τους) κλπ, πράγμα που δείχνει τη σημαντική δυνατότητα και πραγματικότητα για δίαυλους επικοινωνίας και τροφοδοσίας μεταξύ «απλής» εγκληματικής συνείδησης και «πολιτικοποιημένης» εγκληματικής συνείδησης.
Ο κάθε άνθρωπος πονάει ψυχολογικά όταν αντιλαμβάνεται οριστική ΑΠΩΛΕΙΑ ή πιθανότητα απώλειας μιας κάποιας επιθυμητής γι αυτόν κατάστασης. (Όσο πιο μεγάλη είναι η υποκειμενική αξιολόγηση της κατάστασης που πιθανόν να απολέσει ή που απώλεσε,  τόσο πιο μεγάλος είναι και ο ψυχολογικός του πόνος.) Ιδιαίτερα στο μεγάλο ψυχολογικό πόνο , στην μεγάλη απώλεια, ψάχνει την ΔΥΝΑΜΗ και τα μέσα για να την ξεπεράσει. Κατά κανόνα η κατάλληλη  δύναμη για την υπέρβαση αυτών των αρνητικών καταστάσεων βρίσκεται στην  δύναμη της ορθής σκέψης, στη δύναμη των σωστών αξιών και ιδεών  καθώς και στη δύναμη των κατάλληλων υλικών μέσων. 
Σε αυτό ακριβώς το σημείο έγινε κάποτε η ζημιά στον εγκέφαλο του ναζιστή. Στο σημείο της παιδικής κυρίως ηλικίας όπου κάποιος μεγάλος ψυχολογικός πόνος, δηλαδή σε κάποια στιγμή μεγάλης ψυχολογικής αδυναμίας του προκάλεσε την αντίληψη ότι για να την ξεπεράσει ή για να μην ξαναβρεθεί σε μια τέτοια θέση, θα πρέπει να κατέχει μεγάλη ΔΥΝΑΜΗ. (μέχρι εδώ οι νοητικές διαδικασίες του ήταν νορμάλ.) Όμως έκανε ένα μεγάλο λάθος. Ο νους του διέστρεψε πλήρως την ποιότητα της πραγματικής κατάλληλης δύναμης την οποία θα έπρεπε να αποκτήσει. Έτσι αντί  να αποκτήσει τη δύναμη των εσωτερικών αξιών αναζήτησε τη δύναμη της βίας, τη δύναμη επιβολής του στη ζωή των άλλων, τη δύναμη του εγκλήματος. Και επειδή αυτή η δύναμη είναι εντελώς άσχετη, επειδή  δηλαδή δεν μπορεί με τίποτα να λειτουργήσει σαν αιτία για το ξεπέρασμα του βαθύτερου υπαρξιακού προβλήματος της μεγάλης απώλειας και επειδή ταυτόχρονα δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί απ  την πίστη του  ότι αυτή η ποιότητα δύναμης του λείπει, τόσο ακόρεστη γίνεται η συνείδησή του για περισσότερο έγκλημα.
Έτσι διαμορφώθηκε η συνείδηση των στελεχών της χρυσής αυγής.
Και αν κάποιος ορίσει σωστά τις διαφορετικές έννοιες της μόρφωσης και της εκπαίδευσης τότε το μεγαλύτερο ανέκδοτο στην ιστορία της ανθρωπότητας θα ήταν το –μορφωμένος ναζιστής- ή διαφορετικά – μορφωμένος χρυσαυγίτης-.


2) Εγκεφαλική νευρολογική κατασκευή. 
Ένα άλλο μέρος της επιστήμης ψάχνοντας την εξήγηση της εγκληματικότητας με όρους νευρολογίας, βρήκε ότι η δομή του εγκεφάλου των πιο μεγάλων εγκληματιών ήταν διαφορετική απ αυτή των άλλων ανθρώπων. Βρήκε ότι κάποια τμήματα του εγκεφάλου ήταν πιο μικρά και δεν υπήρχε επικοινωνία μεταξύ αμυγδαλής με το τμήμα του εγκεφάλου που συνδέεται κανονικά. Αποτέλεσμα αυτής της έλλειψης επικοινωνίας είναι η έλλειψη της συναίσθησης. Δηλαδή η ανικανότητα αυτών των ανθρώπων να μπαίνουν νοητικά και συναισθηματικά στη ψυχολογική θέση των άλλων ανθρώπων όπως μπορούν οι υπόλοιποι.
Τα άτομα αυτά από άποψη διανοητικής νοημοσύνης (IQ) είναι στα φυσιολογικά επίπεδα αλλά από άποψη συναισθηματικής νοημοσύνης (EQ) δηλαδή από ικανότητα να γνωρίζουν σωστά τα δικά τους συναισθήματα καθώς και τα συναισθήματα των συνανθρώπων τους βρίσκονται στα χαμηλότερα επίπεδα που μπορεί να βρεθεί άνθρωπος. Έτσι η συνολική νοημοσύνη (συνισταμένη) - το IQ με το EQ τους- βρίσκεται πολύ χαμηλά σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους πράγμα που εξηγεί την έλξη που νοιώθει ο υπόκοσμος προς αυτούς (όπως η μύγα με τα κόπρανα).
( Επομένως αν κάποιος, υποθετικά, έπεφτε ποτέ στο επίπεδό τους και κατηγοριοποιούσε ρατσιστικά τους ανθρώπους ανάλογα με την συνολική νοημοσύνη τους τότε και με επιστημονική βούλα θα έπρεπε να κατατάξει τους χρυσαυγίτες στο κατώτερο επίπεδο ανθρώπων, στην κατώτερη, ράτσα λίγο πάνω απ το επίπεδο του χιμπατζή. Αν λοιπόν κάποιος μιλούσε με αυτούς τους ίδιους ρατσιστικούς όρους τότε θα έπρεπε ταυτόχρονα να ζητήσει και την αφαίρεση της εθνικότητας, υπηκοότητας των ναζιστών, φασιστών, εθνικιστών,  λόγω απύθμενης βλακείας και απύθμενης εγκληματικής  συνείδησης που εξευτελίζουν τον πολιτισμό της Χώρας.)
Φυσικά όπως ο κάθε διανοητικά καθυστερημένος άνθρωπος δεν μπορεί να έχει συνείδηση της νοητικής του καθυστέρησης έτσι και ο ναζιστής δεν  μπορεί να έχει συνείδηση της βαριάς ψυχικής του ασθένειας. Με όσα επιστημονικά και λογικά επιχειρήματα και να του το εξηγήσεις θα είναι αδύνατο να το καταλάβει και στη βάση αυτού του δεδομένου η κοινωνία θα πρέπει να λάβει τα μέτρα της  για να προστατευτεί απ αυτή την ακραίας μορφής εγκληματικότητα.


Όποια όμως και να είναι η μέχρι τώρα επιστημονική εξήγηση για τις αιτίες της διαμόρφωσης της εγκληματικής συνείδησης και όποια καλύτερη και λεπτομερέστερη εξήγηση και να βρεθεί στο μέλλον, δεδομένο είναι ότι μία μορφή εγκληματικής συνείδησης είναι η «πολιτικοποιημένη» εγκληματική συνείδηση. 
Οι άνθρωποι αυτοί ή αυτά τα ανθρωποειδή εγκληματούν για να εγκληματούν. Ψάχνουν και θα ψάχνουν διαρκώς, ανάλογα με τις συνθήκες, νέες δικαιολογίες και νέες κοινωνικές κατηγορίες ή ομάδες ανθρώπων πάνω στις οποίες θα εγκληματούν για να ικανοποιούν τις ακραία διεστραμμένες ψυχολογικά υπάρξεις τους. Άμα δεν υπάρχουν αριστεροί θα βρουν τους Εβραίους και αν δεν υπάρχουν και αυτοί θα βρουν τους τσιγγάνους, τους μετανάστες, τους κεντρώους, τους δεξιούς, τους ομοφυλόφιλους και αν πάλι θα έχουν άμεση έλλειψη όλων αυτών τότε θα δολοφονούνται μεταξύ τους.





Για το «οικονομικοπολιτικό» πρόγραμμα των άρρωστων μισάνθρωπων και η ανάγκη για απάντηση στην «επιχειρηματολογία» τους

Ποιο είναι το εκφρασμένο οικονομικό πρόταγμά τους;
Το εκφρασμένο οικονομικό σχέδιό τους δεν έχει καμιά ουσιαστική αντανάκλαση στην πραγματικότητα. Συνολικά αυτό που βγαίνει είναι μια απόλυτη ανοησία που αποτελείται από μια εντελώς παρανοϊκή συρραφή – σαλατοποίηση αλά πουτανέσκα, φιλοκαπιταλιστικών έως αντικαπιταλιστικών απόψεων . (Μερικές φορές αν ακούσει κάποιος αμύητος τις ανακοινώσεις τους χωρίς να ξέρει ότι είναι δικές τους, το πιο πιθανό είναι να νομίζει ότι είναι ανακοινώσεις κάποιου αντικαπιταλιστικού κόμματος). Τις δε «αντικαπιταλιστικές» απόψεις τις πετάνε στα κεφάλια των εργαζομένων για να τους προκαλέσουν σύγχυση και βασικά για να εμφανίζονται σαν αντισυστημικοί. 
Το δε «κρυφό» ή κρυφό οικονομικό τους πρόταγμα είναι φυσικά η απόλυτη εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου.
Εδώ το μεγάλο κεφάλαιο, σε καταστάσεις κρίσης και κινδύνων για τη συνέχιση της ύπαρξής του, παίζει πάντα το χαρτί της πιο ακραίας και πιο βάρβαρης μορφής εγκληματικότητας, προσπαθώντας να την χρησιμοποιήσει ενάντια στο όποιο λαϊκό κίνημα ανατροπής τους.
Οι ναζιστές ξέρουν ότι για να ικανοποιήσουν την ψυχασθενική φύση τους θα πρέπει να συμμαχήσουν με μια οικονομική τάξη. Η ακόρεστη δίψα τους για δύναμη-εξουσία τους οδηγεί στην συμμαχία τους με το μεγάλο κεφάλαιο στο οποίο παρουσιάζονται σαν καλύτεροι υπηρέτες του απ ότι άλλοι υποψήφιοι υπηρέτες του.
Φυσικά αν οι ναζιστές ανέρχονταν στην εξουσία, θα υπήρχε το χειρότερο μείγμα ενάντια στην κοινωνία. Δηλαδή θα υπήρχε απόλυτη εξαθλίωση εξ αιτίας των αξεπέραστων αντιφάσεων του καπιταλισμού και ταυτόχρονα θα υπήρχε η πιο άγρια βία, καταπίεση και απανθρωπιά πάνω στους εξαθλιωμένους εργαζόμενους. 
Τώρα γιατί θα πρέπει να απαντάμε σε κάθε ανόητο επιχείρημα των ναζιστών είτε αυτό αφορά στον οικονομικό είτε στον κοινωνικό τομέα;
Ένα τμήμα της κοινωνίας μας που δεν ξέρει τι είναι ναζισμός και που για διάφορους λόγους δεν έχει ούτε τις πιο απλές γνώσεις οικονομίας, κοινωνιολογίας ή και ψυχολογίας, μπορεί να παρασυρθεί από τα παραπλανητικά απλοϊκά συνθήματα των ψυχασθενών, χωρίς οι ίδιοι να έχουν εγκληματική συνείδηση. Μπορεί να παρασυρθούν και κατόπιν να γίνουν συμμέτοχοι και συνένοχοι στα πιο αποτρόπαια εγκλήματα που τώρα ούτε και αυτοί οι ίδιοι μπορούν να φανταστούν. Πρέπει λοιπόν να απαντάμε απλά και κατανοητά για αυτούς τους ανθρώπους για να μην τους αφήσουμε να χαθούν και να γίνουν όργανα των ψυχασθενών ναζιστών χρυσαυγιτών.

                                                                      Παναγιώτης Μποτίνος

16/9/14 Η ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.

Όπως όλοι γνωρίζουμε,  ολιγαρχική προπαγάνδα  κάνει τα πάντα για να αποτρέψει την κοινωνική συνείδηση από το να υιοθετήσει εκείνα τα μέσα και τους στόχους που θα οδηγήσουν τους λαούς στην απελευθέρωσή τους. Κάνει τα πάντα. Όμως στο βάθος ό,τι και να  πει,  στον πόλεμο της προπαγάνδας της,  είναι εντελώς ανυπόστατο.

Τώρα, ειδικά στον τομέα της διεκδίκησης από το λαό της ένοπλης εκτελεστικής (όπου μόνο η υλοποίηση αυτού του στόχου θα επιφέρει τον ιστορικό θάνατο της ολιγαρχίας), καταφεύγει  πάντα στο ίδιο μονότονο και άνευ παραμικρής υπόστασης επιχείρημα για να εκφοβίσει  και να απομακρύνει όλους εκείνους που προσεγγίζουν τον μοναδικό απελευθερωτικό δρόμο.

Αυτό το εκφοβιστικό επιχείρημά  λέει: 
« Με την ένοπλη εκτελεστική εξουσία στο λαό, με τον ένοπλο λαό  ή  αν  ο κάθε πολίτης είναι ένοπλος, τότε η κοινωνία θα γίνει σίγουρα μπάχαλο και θα επικρατήσει ο νόμος της ζούγκλας»

Κατ αρχή να πούμε ότι σε δύο ιστορικές περιπτώσεις όπου η ένοπλη εκτελεστική εξουσία πέρασε στα χέρια του λαού και είχαν σκοπό την αυτοθέσμιση και την αυτονομία του λαού , όχι μόνο δεν επικράτησε ο νόμος της ζούγκλας ή το μπάχαλο αλλά αντίθετα,  ετούτες  οι κοινωνίες  είχαν το μικρότερο ποσοστό κοινής εγκληματικότητας.
Αυτές οι δύο κοινωνίες ήταν η αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία και η παρισινή κομμούνα του 1871.

α. Στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία  (η οποία διήρκεσε 140 χρόνια) όχι μόνο δεν  καταγράφεται κανένας νόμος ζούγκλας αλλά αντίθετα επικρατούσε τέτοια (εσωτερικά) κοινωνική ειρήνη  η οποία  λειτουργούσε σαν βάση – προϋπόθεση και έδινε τη δυνατότητα στην ανάπτυξη μεγάλης ευμάρειας και υψηλότατου επιπέδου παιδείας και πολιτισμού.

β. Στην παρισινή κομμούνα του 1871 (η οποία διήρκεσε μόνο δύο μήνες και  13 μέρες) επικρατούσε η σχεδόν απόλυτη τάξη.
Ο Μαρξ στο βιβλίο του για την παρισινή κομμούνα γράφει σχετικά:
« Για πρώτη φορά από τις μέρες του Φλεβάρη του 1848 οι δρόμοι του Παρισιού ήτανε πάλι πραγματικά ασφαλείς και αυτό χωρίς κανενός είδους αστυνομία.  Δεν  ακούμε πια –είπε ένα μέλος της κομμούνας-  για φόνους, ληστείες και επιθέσεις σε πρόσωπα……κλπ.»

ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΟΜΩΣ ΛΟΓΟΥΣ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕ  ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ Η ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ ΔΥΝΑΤΗ ΚΟΙΝΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ; (και γιατί στις μελλοντικές κοινωνίες όπου όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία θα ανήκει στο λαό θα επικρατεί η μέγιστη εσωτερική κοινωνική ειρήνη, πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που μπορεί να επικρατήσει σε οποιαδήποτε ολιγαρχική κοινωνία;)

1. Κατ αρχή μιλάμε για ένοπλο συλλογικά ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ λαό και όχι για ένοπλο ανοργάνωτο συλλογικά λαό. (για ατομικό και συλλογικά ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ αλληλοέλεγχο)

2. Σε κάθε κοινωνία, το ποσοστό εκείνων που διαπράττει κοινά εγκλήματα είναι μικρό συγκριτικά με το σύνολο του πληθυσμού μιας Χώρας. Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού απέχει από φόνους, ληστείες κλπ

3. Στα ολιγαρχικά καθεστώτα την εξουσία για την πάταξη του κοινού εγκλήματος την έχει ένα μικρό οργανωμένο σώμα το οποίο είναι συνήθως μικρότερο του 1% του λαού.

4. Στη δημοκρατία, η μεγάλη πλειοψηφία  του λαού συμμετέχει έστω και βοηθητικά στον έλεγχο και την επιβολή της θέλησης της πλειοψηφίας (νόμων).

5. Είναι διαφορετικό πράγμα, διαφορετικό το κίνητρο, για τον κάθε άνθρωπο, να επαγρυπνεί  για να εφαρμόζεται (γενικά για όλους τους κοινωνικούς κανόνες) η θέληση μιας μειοψηφίας και πολύ διαφορετικό το κίνητρο για να επαγρυπνεί για την εφαρμογή της δικής του θέλησης.

Αυτοί είναι οι βασικοί και κύριοι  παράγοντες όπου στις κοινωνίες με την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία στο λαό και σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες όπως τις ανάπτυξης της παιδείας για τη συλλογικότητα κλπ, επέφεραν  τη μέγιστη δυνατή πάταξη του κοινού εγκλήματος και το είχαν περιορίσει σε μηδαμινά συγκριτικά επίπεδα. 
Αυτοί οι ίδιοι παράγοντες θα επιδράσουν με τον ίδιο τρόπο και θα επιφέρουν τα ίδια και καλύτερα αποτελέσματα στις μελλοντικές κοινωνίες όπου οι λαοί θα κατέχουν ΟΛΗ την εξουσία. Η ολιγαρχική προπαγάνδα ας …κουρεύεται.

ΥΓ 2
Αν πάρουμε για παράδειγμα έναν οποιοδόποτε οργανωμένο ολιγαρχικό στρατό. Εκεί οι ένοπλοι είναι χιλιάδες. Γιατί ο ένας στρατιώτης δεν αρχίζει να σκοτώνει τον άλλο;

ΥΓ3 Κείμενο για το πως μπορεί η ένοπλη εκτελεστική να είναι στα χέρια του λαού:

"ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ  ΠΡΑΚΤΙΚΑ  Η  ΕΝΟΠΛΗ  ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ  ΕΞΟΥΣΙΑ ΝΑ  ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ  ΚΑΤΩ  ΑΠΟ ΤΙ  ΔΙΑΤΑΓΕΣ – ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ."                     Ε. Κ

ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ – ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Α. ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΙ ;Β. ΤΙ  ΕΙΝΑΙ  ΣΩΣΤΟ  ΝΑ  ΓΙΝΕΙ  ΣΤΙΣ  ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ  ΠΟΥ  ΕΝΑ  ΠΟΛΥ  ΜΕΓΑΛΟ  ΠΟΣΟΣΤΟ  ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (Πχ 49%) ΔΕΝ  ΘΈΛΕΙ  ΈΝΑ  ΝΟΜΟ;Γ. ΠΩΣ  ΜΠΟΡΕΙ  ΝΑ  ΘΩΡΑΚΙΣΤΟΥΝ  ΤΑ  «ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ»  ΑΠΟ ΠΙΘΑΝΕΣ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ;»








Α. ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΙ;

Εισαγωγή: Τι είναι πιο σωστό; Οι πελάτες να έχουν την εξουσία να αποφασίζουν και να δίνουν εντολές-διαταγές στον ταξιτζή για το που θα πάνε ή ο ταξιτζής να έχει την εξουσία να αποφασίζει και να αναγκάζει τους πελάτες να πάνε εκεί που γουστάρει αυτός; Δημοκρατία ή ολιγαρχία;



Ο προβληματισμός όμως πάνω στο θέμα για τις σχέσεις πλειοψηφίας με τη μειοψηφία στα πλαίσια της πραγματικής δημοκρατίας, έχει τεθεί σε λάθος βάση εδώ και δύο περίπου αιώνες και αυτό το λάθος συνεχίζει δυστυχώς να διαιωνίζεται.
Σχεδόν όλες οι διαφορετικές απόψεις  έπαιρναν σαν δεδομένα κάποια στοιχεία του ολιγαρχικού συστήματος που στην αυριανή δημοκρατία – εξουσία του λαού δεν μπορούν ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ να υπάρχουν αντικειμενικά. Έτσι οι όποιες αντιπαραθέσεις έφθαναν πάντα σε λογικά αδιέξοδα.

Πχ. Στα ολιγαρχικά καθεστώτα, υπάρχει ένας σταθερός σκληρός πυρήνας  ατόμων μιας μικρής μειοψηφίας που αποφασίζει για τη ζωή των άλλων. Αυτός ο σκληρός πυρήνας  σχεδόν δεν αλλάζει ποτέ. (πλουτοκρατία και οι πέριξ αυτής γλυφτοβολεψάκηδες)   Δηλαδή παραμένει ο ίδιος  για τα περισσότερα θέματα. 
 Στη δημοκρατία ΑΝΤΙΘΕΤΑ  η σύνθεση  των μειοψηφιών για κάθε θέμα που αφορά τα κοινά  χαρακτηρίζεται από μια διαρκή ρευστότητα. (όπως και η σύνθεση των πλειοψηφιών)
Στη Δημοκρατία, κάποιο άτομο όπου σήμερα σε ένα θέμα βρίσκεται με την άποψη-βούληση της μειοψηφίας, αύριο για κάποια άλλα πολλά θέματα πιθανότατα να βρίσκεται με την άποψη της πλειοψηφίας.

Έτσι όπως ο ίδιος θα ήθελε, όταν θα βρίσκεται με την άποψη της πλειοψηφίας, να τον ακολουθεί  η μειοψηφία, το ίδιο και αυτός όταν βρίσκεται στη μειοψηφία θα πρέπει να ακολουθεί την πλειοψηφία (ισότιμη σχέση όλων των μελών της κοινωνίας).

Το να ακολουθήσει τη θέληση της πλειοψηφίας (όταν βρίσκεται στη μειοψηφία) είναι το αντίτιμο για την ικανοποίηση των περισσότερων αναγκών του όπως είναι το αντίτιμο της εργασίας για να μπορέσει κάποιος να καλύψει τις ανάγκες του. Όλα τα πράγματα για να αποκτηθούν έχουν ένα αντίτιμο.(Εκτός και αν κάποιος θέλει να απολαμβάνει αγαθά χωρίς το αντίτιμο της εργασίας και να έχει ΠΑΝΤΑ οφέλη χωρίς να έχει ταυτόχρονα καμιά απώλεια) . Εδώ όμως οι ολιγαρχικοί αρνούνται τη λογική του αντιτίμου γιατί δεν συμφέρει τις ολιγαρχικές επιδιώξεις τους ενώ, ας πούμε,  δεν την αρνούνται στην περίπτωση της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων. Δηλαδή ενώ υπάρχουν αρκετές χιλιάδες θύματα τροχαίων ατυχημάτων το χρόνο, κανείς τους δεν προτείνει την κατάργηση της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων γιατί βλέπει ότι είναι προτιμότερο να μειώσει το κόστος του αντιτίμου ( μείωση τροχαίων) παρά να απαρνηθεί τα οφέλη από την μετακίνηση των τροχοφόρων.
Και είναι απόλυτα λογικό όταν εφαρμόζεται πάντα η θέληση της πλειοψηφίας να συνάγεται και με τα μαθηματικά ότι ένα άτομο  πιθανολογικά και κατά Μ.Ο, τις περισσότερες φορές στη ζωή του θα βρίσκεται  με την άποψη της πλειοψηφίας!!!!! (άρα τα οφέλη του θα είναι ΠΑΝΤΑ περισσότερα από τις ζημίες του)
Φυσικά δεν θα επιτρέπεται (με εκ προτέρων απόφαση της πλειοψηφίας)  σε καμιά πλειοψηφία να πάρει αποφάσεις και να τις επιβάλει πάνω σε άτομα ή μειοψηφίες όπου οι προτιμήσεις τους και οι συμπεριφορές τους δεν επηρεάζουν τις κοινωνικές σχέσεις.
Η  πλειοψηφία θα μπορεί να αποφασίζει για θέματα-αντικείμενα τα οποία θα μπορούν δυνητικά να γίνουν κοινά αντικείμενα αναφοράς ή επηρεασμού  όλων ή πολλών  ανθρώπων. Πχ η ανάγκη για ένα νέο δρόμο θα μπορεί να αποφασίζεται πλειοψηφικά ενώ δεν θα μπορεί να αποφασίζει καμιά πλειοψηφία για θέματα όπως πχ του πως θα κάνει κανείς τη διακόσμηση του σπιτιού του.(και καμιά πλειοψηφία δεν πρόκειται να θελήσει κάτι τέτοιο)

Οι ρευστές μειοψηφίες, στην εξουσία του λαού (δημοκρατία), προστατεύονται από τους ΙΔΙΟΥΣ τους ανθρώπους που απαρτίζουν μια συγκεκριμένη μειοψηφία, προστατεύονται από τον ίδιο τους τον εαυτό, ΟΤΑΝ (αυτοί της συγκεκριμένης μειοψηφίας)  βρίσκονται με την πλευρά της πλειοψηφίας στις περιπτώσεις που αφορούν αποφάσεις σχετικά με τα δικαιώματα ατόμων και μειοψηφιών. 
Αυτά τα δικαιώματα του ατόμου και των μειοψηφιών θα τα έχει εκ των προτέρων ορίσει η (πιθανότατα διευρυμένη) πλειοψηφία (και όχι εν βρασμώ) και ετούτα θα έχουν καταγραφεί στο Σύνταγμα της Χώρας.
Τι θα συμβαίνει εδώ πρακτικά;
Εκείνη η πλειοψηφία που θα αποφασίζει, όχι εν βρασμώ, προεκτείνεται νοητικά και μπαίνει πιθανολογικά, εκ των πραγμάτων, στη θέση των ατομικών δικαιωμάτων ή των δικαιωμάτων της μειοψηφίας – γιατί ο καθένας μπορεί πιθανολογικά να βρεθεί σε αυτή τη (γενική ) θέση – και προστατεύοντας τα δικαιώματα  της μειοψηφίας ουσιαστικά  καθένας θα κοιτάζει να προστατεύει τον εαυτό του (ή των οικείων του) στην περίπτωση που  πιθανά θα  βρεθεί σε αυτή τη θέση. (Μπαίνει αναγκαστικά σε αυτή τη θέση όπως μπαίνει στη θέση κάποιων πρωταγωνιστών όταν βλέπει θέατρο ή  σινεμά). 
Πχ ας πούμε ότι σήμερα τίθεται θέμα θεσμοθέτησης από την πλειοψηφία της προστασίας ή όχι (ασύλου) της κατοικίας από άτομα ή πλειοψηφίες. Εδώ το κάθε άτομο μπαίνει νοητικά στην μελλοντική περίπτωση παραβίασης του ασύλου της δικής του κατοικίας  από κάποιο πλειοψηφικό ή μειοψηφικό υποκείμενο και στη βάση του τι δεν θα ήθελε ο ίδιος κρίνει και αποφασίζει. Οι αποφάσεις αυτής της πλειοψηφίας θα προστατεύουν  την όποια μελλοντική μειοψηφία από παραβιάσεις του ασύλου της. Και τα πολλά ή τα περισσότερα άτομα στη μελλοντική μειοψηφία θα είναι αυτά τα ίδια που στο σήμερα θα έχουν προαποφασίσει για τον εαυτό τους.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΕΣ ΘΩΡΑΚΙΖΟΝΤΑΙ ΠΛΗΡΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΓΙΑΤΙ ΔΥΝΗΤΙΚΑ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ (αντικειμενικά ρευστής)  ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ   όπως πχ στη θέση αναπηρίας. (Επίσης ο καθένας που θα βρίσκεται σε αυτή την πλειοψηφία  - που θα αφορά στη θέσπιση των δικαιωμάτων – εξουσιών) θα κοιτάζει να θωρακίζει και τα δικαιώματα της πλειοψηφίας.) 

Αυτό λέγεται: ΤΑΣΗ για προστασία των μειοψηφιών από την ίδια (εκάστοτε) πλειοψηφία ή αυτοπροστασία του λαού. 

Έτσι συλλέγοντας τις απόψεις του καθένα θα βγαίνει η θέληση της πλειοψηφίας σχετικά με τα όρια της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας.
Ετούτη μόνο μπορεί να είναι η καλύτερη θωράκιση των ατομικών ή των μειοψηφικών δικαιωμάτων. 
Αν όμως γι αυτά αποφάσιζε μια μειοψηφία, εξ ορισμού θα θωράκιζε μόνο τα δικά της συμφέροντα. (Το να θέλει να  καθορίζει τη ζωή της πλειοψηφίας σημαίνει ότι είναι εξ ορισμού ελεγχόμενη ψυχιατρικά)

Οι ολιγαρχικές όμως συνειδήσεις ψάχνουν διαρκώς για δικαιολογίες και προφάσεις των οπισθίων για να μην χάσουν τα οφέλη τους. Έτσι και με ετούτη την περίπτωση. Κάνουν δήθεν ότι κόπτονται για τα δικαιώματα των μειοψηφιών, κάνουν δήθεν ότι είναι προστάτες της μειοψηφίας ή ότι είναι μεγάλοι ανθρωπιστές  ενώ στο βάθος θέλουν να ικανοποιήσουν τις προσωπικές αρρωστημένες ανάγκες τους δια μέσου του ολιγαρχισμού και για να παραμείνει ο ολιγαρχικός τρόπος διακυβέρνησης των κοινωνιών.

Μέχρι που όμως φθάνει η λογική των δικαιολογιών τους;

Αν λοιπόν τους ρωτήσει κανείς: « Και εσείς τι αντιπροτείνετε; Ποιος θα πρέπει να παίρνει τις αποφάσεις - κανόνες που «να προστατεύουν» τη μειοψηφία; Να τις παίρνει μια μειοψηφία ή να τις παίρνει η πλειοψηφία; Ή το ένα ή το άλλο. Δεν υπάρχει με τίποτα μέση κατάσταση. Δεν υπάρχει με τίποτα η περίπτωση της «ολίγον εγκύου». 
(Και σε έναν τρίτο να ανατεθεί η λήψη της απόφασης, η απόφασή του είτε θα ικανοποιεί μια πλειοψηφία είτε θα ικανοποιεί μια μειοψηφία)

Αυτοί φυσικά θα προσπαθήσουν να κρύψουν την θέλησή τους για να παίρνει τις αποφάσεις μια μειοψηφία.

Μετά από αυτό το ζόρισμα της λογικής θα πετάξουν το μπαλάκι αλλού. Θα πουν να γίνεται διαβούλευση και αμοιβαίες υποχωρήσεις να βρίσκεται ένας Μ.Ο (μέσος όρος), μια συνισταμένη, να γίνεται μια σύνθεση, μεταξύ της θέλησης της πλειοψηφίας και της θέλησης της μειοψηφίας!!! (Η λέξη σύνθεση μπορεί να παραπλανήσει. Πιο σωστή είναι η λέξη "συνυποχώρηση" ή  "συν -παραίτηση")

Και με αυτή όμως την κωλοτούμπα τους πάλι δεν μπορούν να αποφύγουν το ερώτημα: Και αυτή τη συνισταμένη ή σύνθεση (συνυποχώρηση) ποιος θα την κάνει; 

ΟΜΩΣ και αν παρά τις όποιες υποχωρήσεις δεν επιτυγχάνεται ομοφωνία; Αν υπάρχει πάλι διαφωνία για το μέγεθος των υποχωρήσεων των διάφορων μερών κλπ; Τι γίνεται; Δεν θα γίνει τίποτα; Αν όμως η μειοψηφία έχει συμφέρον να μείνουν τα πράγματα όπως είναι;
Μα αν δεν γίνει τίποτα τότε θα γίνει αυτό που θα ήθελε η μειοψηφία ήτοι τα πράγματα να μείνουν όπως είναι. ΑΡΑ, ΤΟΤΕ Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΘΑ ΕΠΙΒΒΑΛΛΕΙ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ.(ολιγαρχία)
Έτσι η αρχή της ομοφωνίας θα είναι όπλο στα χέρια των μειοψηφιών για να επιβάλλουν τη θέλησή τους στην πλειοψηφία. Με τούτη την ΑΡΧΗ ανοίγει ο ασκός του Αιόλου των ΕΚΒΙΑΣΜΩΝ από την πλευρά των μειοψηφιών. 
Πχ αν για να παρθεί μια απόφαση χρειάζεται η συναίνεση ΟΛΩΝ, τότε είναι βέβαιο ότι μειοψηφίες θα ΕΚΒΙΑΖΟΥΝ για την αποκόμιση κερδών, όσο το δυνατόν πιο μεγάλων, σε βάρος της πλειοψηφίας. Δηλαδή και αν ακόμα παρθεί τελικά μια συναινετική απόφαση, που επωφελούνται κατά κάποιο τρόπο όλοι, τότε τα μέλη της μειοψηφίας (δια του εκβιασμού της μη συναίνεσης), θα μπορούν να αποκομίζουν περισσότερα οφέλη σε σύγκριση με τα οφέλη των μελών της πλειοψηφίας. (Και πιθανή συνέχιση των διαβουλεύσεων με αυτούς τους όρους, θα προκαλείται σίγουρα μπάχαλο-χάος και ατέλειωτες συζητήσεις).
Έτσι θα έχουμε τελικά στα περισσότερα θέματα την επιβολή της πιο μικρής μειοψηφίας πάνω στην τεράστια πλειοψηφία ή ακόμα σε περίπτωση υποχώρησης της μηδαμινής μειοψηφίας, τα ωφέλει αυτής θα είναι συγκριτικά περισσότερα από ότι της πλειοψηφίας.
Και αν αποκομίζουν όφελος οι μειοψηφίες, τότε όλα τα μέλη της κοινωνίες «θα παίζουν θέατρο» για να βρίσκονται σε μια μικρή μειοψηφία!!!

Πρακτικά, ενώ υποτίθεται ότι βγάζουμε την εξουσία της μειοψηφίας ή των μειοψηφιών από την πόρτα, με την αρχή όμως της ομοφωνίας την βάζουμε από το παράθυρο.

Και αν τελικά, οι καταστάσεις ανάγκης απαιτούν παρθεί οπωσδήποτε κάποια απόφαση τότε ποιος θα πάρει την τελική απόφαση;
Η πλειοψηφία ή η μειοψηφία;
Αν όμως μια μειοψηφία δεν συναινεί αλλά τελικά  πάρει την απόφαση η πλειοψηφία, τότε καταργείται η αρχή της ομοφωνίας.
Από τη στιγμή που στις συλλογικότητες ή κοινωνίες με μεγάλο πληθυσμό, η ΟΜΟΦΩΝΙΑ είναι πρακτικά ΑΠΟΛΥΤΑ αδύνατη τότε ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ θα πρέπει να αποφασίζει είτε η πλειοψηφία είτε η μειοψηφία.

Για παράδειγμα αδιεξόδων ας αναφέρουμε τα εξής: Θα δεχθεί ποτέ η μειοψηφία των παιδεραστών, ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ μορφή πρότασης που θα τους εμποδίζει στη διάπραξη των εγκλημάτων τους ή των τρόπων τιμωρίας τους ή «τιμωρίας» τους; Και αν μια ξένη ολιγαρχία επιτεθεί στη χώρα που έχει αυτονομία, αυτοθέσμιση κλπ, θα δεχθούν όλοι να πολεμήσουν εναντίον των επιτιθεμένων; Και αν η συντριπτική πλειοψηφία του λαού θέλει να κοινωνικοποιήσει κάποια μέσα παραγωγής θα το δεχθούν οι ιδιώτες;

(Καλό θα ήταν οι άνθρωποι να είχαν αλληλοκατανόηση.  Όμως στα σημερινά επίπεδα του πολιτισμού όλοι οι άνθρωποι δεν είναι αγγελούδια. Για την πλήρη αλληλοκατανόηση ίσως να απαιτηθούν εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια. Μέχρι εκεί πως φτάνουμε; Με την αρχή (ύψιστη) της πλειοψηφίας ή την αρχή της ομοφωνίας;)

Η υιοθέτηση της ΑΡΧΗΣ της ομοφωνίας, στη σημερινή εποχή, θα μπορούσε να γίνει ΜΟΝΟ για λόγους σουρεαλιστικής ποίησης και επ ουδενί σαν βασικός κανόνας για την για την πρακτική διαβίωση των ανθρώπων σε μια κοινωνία που στοχεύει στην αυτοδιεύθυνση. Έτσι οποιαδήποτε κοσμοθεωρία στηρίζει αυτή σημαίνει ότι βρίσκεται στον αέρα και ότι διέπεται από ασυναρτησίες.



Εδώ   όπως βλέπουμε,  συμφωνούν με την λογική του αντιτίμου (αμοιβαίων υποχωρήσεων) την οποία ΟΜΩΣ απορρίπτουν όπως είδαμε πιο πάνω !!!

Αλλά τι σημαίνει ετούτη η συγκεκριμένη ολιγαρχική λογική του αντιτίμου;
α) Πως θα μπορεί να βρεθεί μια συνισταμένη;
Εδώ σίγουρα θα αρχίσουν τα ανατολίτικα παζάρια. Η κάθε πλευρά θα φουσκώνει όσο θέλει τις απαιτήσεις της (τιμές) για να πετύχει καλύτερο αποτέλεσμα.
β) Αν μια διεστραμμένη μειοψηφία όπως πχ των παιδεραστών θέλει να βιάζει δέκα παιδάκια το μήνα, η πλειοψηφία θα πρέπει να κάνει διαβούλευση και να δεχτεί  να υποχωρήσει στους πέντε βιασμούς το χρόνο; 
Αν μία μειοψηφία θα θέλει να μολύνει το περιβάλλον με κάποιους τόνους καρκινογόνων αποβλήτων τότε θα πρέπει η πλειοψηφία να δεχτεί ένα συμβιβασμό όπου θα επιτρέπεται στη μειοψηφία να μολύνει  το περιβάλλον με λιγότερους τόνους καρκινογόνων υλικών;

γ)   ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ.

Όπως είδαμε στη δημοκρατική λογική του αντιτίμου, σχεδόν ΟΛΟΙ οι πολίτες (μαθηματικά υπολογισμένα) θα βρίσκονται τις περισσότερες φορές στην πλευρά της πλειοψηφίας και η θέλησή τους θα πραγματώνεται σε πληρέστερο βαθμό και επομένως τα οφέλη θα είναι πάντα περισσότερα από τις απώλειες.

Στην ολιγαρχική όμως άποψη του αντιτίμου (του Μ.Ο, συνισταμένης ή της σύνθεσης) θα πρέπει ΠΑΝΤΑ η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ να δέχεται μείωση των προσδοκώμενων από αυτήν ωφελημάτων (ζημία) υπέρ κάποιας αύξησης της ωφελιμότητας της μειοψηφίας. 

Και επειδή (μαθηματικά) στη θέση της μειοψηφίας οι άνθρωποι θα βρίσκονται τις λιγότερες φορές στη ζωή τους, σημαίνει ότι για να έχουν την ωφελιμότητα από αυτές τις λίγες περιπτώσεις, θα πρέπει να απαρνούνται τα περισσότερα  οφέλη τα οποία θα έχουν όταν θα βρίσκονται (τις περισσότερες φορές) στην πλευρά της πλειοψηφίας!!!
Επομένως δεν υπάρχει με τίποτα η μέση κατάσταση της «ολίγον εγκύου».

Αυτή είναι η ολιγαρχική λογική!!! Δηλαδή ΟΛΟΙ να χάνουν τα περισσότερα και οι κοινωνίες να καθίστανται διαρκώς οπισθοδρομικές. Αυτή είναι η ολιγαρχική λογική. Για να κερδίσει κάποιος πέντε θα πρέπει να χάσει οπωσδήποτε εκατό!!!!

«Όποια λοιπόν δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει» 

Σημείωση πρώτη:Όχι ότι στη ζωή θα πρέπει να αποκλείεται η σύνθεση των διαφορετικών θελήσεων σε συλλογικό επίπεδο. Και αυτή υπάρχει και θα πρέπει να υπάρχει. Με τον όρο όμως ότι αυτή τη σύνθεση θα την θελήσει και θα την κάνει ΜΟΝΟ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ όταν βλέπει ότι ναι μεν προσωρινά θα έχει κάποιες απώλειες αλλά μακροπρόθεσμα θα βλέπει ότι θα έχει συνολικά περισσότερα οφέλη.Ετούτο όμως είναι άλλο πράγμα και διαφορετικό πράγμα είναι οι ολιγαρχικές προπαγάνδες, προφάσεις και δικαιολογίες.

Σημείωση δεύτερη: 
Κάποιοι καλοπροαίρετοι προτείνουν την επιδίωξη της ομοφωνίας. Όμως αυτή η πρόταση εκφράζει απλά μια απόλυτα «ιδανική» κατάσταση γιατί στην πραγματικότητα είναι ουτοπική.
Πρακτικά δηλαδή είναι αδύνατο να υπάρχει ομοφωνία για όλα τα θέματα όχι μόνο πχ για ένα σύνολο δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων αλλά ούτε και σε ένα σύνολο πέντε ανθρώπων. 
Και η πραγμάτωση της ομοφωνίας – που εκφράζει μια «ιδανική» επιθυμία – δεν είναι αδύνατη επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν φθάσει σε ένα υψηλό επίπεδο μόρφωσης ή επειδή είναι κακοί ή επειδή η υλική παραγωγή αγαθών δεν  είναι στον υπέρτατο βαθμό ή επειδή πάσχει η δύναμη της πειθούς κοκ.
Η ομοφωνία για όλα τα θέματα και μεταξύ πολλών ανθρώπων είναι πρακτικά εντελώς αδύνατη για τους εξής ΦΥΣΙΚΟΥΣ λόγους:

 Σε μια δεδομένη στιγμή οι άνθρωποι ενός συνόλου ανθρώπων έχουν μεταξύ τους - και θα έχουν για πάντα - διαφορετικές ανάγκες.
(πχ Σε μια παρέα  20 ατόμων ρίχνεται η ιδέα για να πάνε να διασκεδάσουν κάπου. Από αυτούς κάποιος ή κάποιοι ίσως να μην αισθάνονται καλά σωματικά ή κάποιοι άλλοι για τη χρονική στιγμή της διασκέδασης να έχουν ήδη επιλέξει να κάνουν κάτι που είναι πολύ σημαντικότερο γι αυτούς κλπ. Υπάρχει λοιπόν περίπτωση ομοφωνίας; Υπάρχει περίπτωση ομοφωνίας μεταξύ εγκληματιών και πλειοψηφίας  του λαού για το μέγεθος των ποινών στους πρώτους; 

Άλλο η υποχώρηση για να επιτευχθεί ομοφωνία και άλλο πράγμα η  ομοφωνία. Αν μπούμε στο χώρο της υποχώρησης τότε πάμε πίσω στις λογικές και τους συλλογισμούς περί  «συνισταμένης,  Μ.Ο κλπ)
(Στο παράδειγμα η πλειοψηφία θα αποφασίσει να πάνε όσοι θέλουν και να μην αναγκαστεί η μειοψηφία να τους ακολουθήσει γιατί τα μέλη της πλειοψηφίας σκέπτονται ότι αν βρεθούν στο μέλλον, σε μια ανάλογη περίπτωση, στην πλευρά της μειοψηφίας δεν θα ήθελαν να εξαναγκαστούν να ακολουθήσουν την πλειοψηφία.)

Επίσης ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος σε κάθε συγκεκριμένη στιγμή μπορεί να έχει αρκετές ανάγκες. Ταυτόχρονα όμως δεν μπορεί, αντικειμενικά ή υποκειμενικά, να δράσει στην κατεύθυνση της ικανοποίησής τους. Εδώ τις αξιολογεί και βάζει προτεραιότητες ή συμβιβάζεται να μην ικανοποιήσει κάποιες ανάγκες του για να μπορέσει πρακτικά να ικανοποιήσει κάποιες άλλες πολύ σημαντικότερες. 
Όμως οι προτεραιότητες του ενός δεν μπορούν να ταυτίζονται με τις προτεραιότητες των άλλων γιατί απλά ο καθένας όχι μόνο έχει διαφορετικές ανάγκες αλλά έχει και θα έχει και διαφορετικό τρόπο σκέψης.
Η ομοφωνία λοιπόν θα ήταν εφικτή ΜΟΝΟ αν όλοι οι άνθρωποι είχαν ταυτόχρονα και πάντα τις ίδιες ανάγκες και τον ίδιο τρόπο σκέψης και κάτι τέτοιο νομίζουμε ότι δεν πρόκειται να γίνει εφικτό ΠΟΤΕ.
Δηλαδή αν όλοι οι άνθρωποι πεινούσαν, διψούσαν, πονούσαν ή μπορούσαν να χαρούν την ίδια στιγμή. Δηλαδή όταν θα είχε σχεδόν εξαφανιστεί η ατομικότητα.
Αξίζει λοιπόν η υιοθέτηση του «ιδανικού» της καθολικής ομοφωνίας;
Ένας τέτοιος σκοπός είναι ιδανικός ή κατάρα;
Πως θα ήταν η φύση, για παράδειγμα, αν τροποποιούσαμε όλα τα φυτά και τα κάναμε να έχουν όλα ένα χρώμα, ένα άρωμα κλπ;

Οι προτάσεις λοιπόν για μια καλύτερη κοινωνία θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους τις θεμελιώδεις ουσίες  (στοιχεία) του ανθρώπου και την πρακτική αποτελεσματικότητα που αυτές θα έχουν. 
Και αν τις λάβουμε υπόψη μας αυτές τότε θα δούμε, οι περισσότεροι, ότι στο συγκεκριμένο θέμα-πρόβλημα, το σχετικά ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΥΝΑΤΟ μέσο είναι η αρχή της πλειοψηφίας με το συγκεκριμένο ΙΣΟΤΙΜΟ αντίτιμό της που προαναφέρθηκε. Η ομοφωνία θα μπορεί να απαιτείται σε εξαιρετικές περιπτώσεις και όχι να είναι η κεντρική επιδίωξη –ζητούμενο  μέσον για την αυτοθέσμιση και την αυτονομία της κοινωνίας.

Σημείωση α. Με την πιο πάνω λογική, στην πλήρη και πραγματική δημοκρατία δεν έχουμε σχέσεις εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων γιατί δεν υπάρχουν σταθερά υποκείμενα σε αυτές τις δύο κατηγορίες. Σήμερα, ένας που βρίσκεται στη μειοψηφία και θα πρέπει να υπακούσει στην πλειοψηφία, μπορεί τις επόμενες δέκα φορές να βρίσκεται με την πλευρά της πλειοψηφίας.
Η δημοκρατία είναι ένα μη εξουσιαστικό σύστημα με την εξής έννοια: 
Παρένθεση:   Με την πιο πάνω λογική, στην πλήρη και πραγματική δημοκρατία δεν θα έχουμε σχέσεις εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων γιατί δεν θα υπάρχουν σταθερά υποκείμενα σε αυτές τις δύο κατηγορίες. Σήμερα, ένας που βρίσκεται στη μειοψηφία και θα πρέπει να υπακούσει στην πλειοψηφία, μπορεί τις επόμενες δέκα φορές να βρίσκεται με την πλευρά της πλειοψηφίας.
Η δημοκρατία είναι ένα μη εξουσιαστικό σύστημα.

Επεξήγηση: ΕΞΟΥΣΙΑ είναι η δύναμη ενός υποκειμένου να επιβάλει (καταναγκαστικά) τη θέλησή του πάνω στη διαφορετική θέληση κάποιου άλλου υποκειμένου.
 

Έτσι στο βαθμό που η πλειοψηφία της κοινωνίας αποδέχεται να ισχύει η ΑΡΧΗ  της θέλησης της πλειοψηφίας (σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις) τότε στον ίδιο βαθμό θα λείπει εξ ΑΡΧΗΣ το στοιχείο του καταναγκασμού  το οποίο  υπάρχει στον ορισμό της έννοιας της εξουσίας και είναι το ουσιαστικότερο στοιχείο του. 
Επομένως όσα πιο μεγάλα ποσοστά πολιτών θα αποδέχονται την ισχύ αυτής της ΑΡΧΗΣ τόσο  το σύστημα θα είναι μη εξουσιαστικό. Και αν φτάσει στο σημείο να αποδέχεται αυτή την αρχή το 100% των πολιτών τότε το σύστημα της δημοκρατίας θα είναι ένα απόλυτα μη εξουσιαστικό σύστημα γιατί θα λείπει το στοιχείο του καταναγκασμού και στη θέση του θα υπάρχει το στοιχείο της προαιρετική συμφωνίας.
  Έτσι μόνο δια μέσου της πλήρους Δημοκρατίας (ορισμός στο κείμενο : «τι είναι δημοκρατία..») είναι δυνατόν οι κοινωνίες να μετατραπούν σε κοινωνίες πλήρως μη εξουσιαστικές.

Σημείωση β.  Στην Αθήνα της δημοκρατίας τις αποφάσεις για όλα τα θέματα τις έπαιρνε η πλειοψηφία. Αν τούτο ήταν αρνητικό τότε δεν θα ήταν η Αθήνα το μοναδικό μεγαλειώδες σύστημα που υπήρξε στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δεν θα είχε αναπτύξει την τεράστια οικονομική ευμάρεια, δεν θα είχε βγάλει τους χιλιάδες πνευματικούς ανθρώπους (όταν τα άλλα διπλανά ολιγαρχικά συστήματα δεν έχουν να μας επιδείξουν ούτε έναν).
Η πλειοψηφία αποφάσιζε εκ των προτέρων για τα δικαιώματα της όποιας μειοψηφίας. Η μειοψηφία και η πλειοψηφία όμως στη δημοκρατία, εκτός του ότι είναι διαρκώς ρευστή, συνάγεται και με τα μαθηματικά (αφού οι αποφάσεις θα λαμβάνονται όλες με πλειοψηφία)  ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων ΟΛΟΙ οι πολίτες θα είναι στην πλειοψηφία και άρα τα οφέλη που θα καρπούνται θα είναι πάντα περισσότερα από τις όποιες προσωρινές απώλειες (από τις λίγες περιπτώσεις που θα βρίσκονται στη μειοψηφία). Θα είναι σαν κάποιος να παίρνει ένα λαχείο 100 φορές και να κερδίζει, ας πούμε, τις 70.

Σημείωση γ. Οι ολιγαρχικοί όμως που κόπτονται δήθεν για την προστασία των μειοψηφιών τι θέλουν ουσιαστικά; 
Θέλουν μια σταθερή μειοψηφία να κατέχει την εξουσία. Αυτή η σταθερή εξουσιαστική μειοψηφία να χωρίζει το λαό σε συντεχνίες, μειοψηφίες ( πχ βιομηχανικούς εργάτες, αγρότες, καθαριστές, δασκάλους κλπ) και δια μέσου της καλλιέργειας του "κοινωνικού αυτοματισμού" και όχι μόνο να μπορεί να τις ξεσκίζει σχεδόν όλες για να υπηρετήσει έτσι τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Σε αυτή όμως την περίπτωση οι μειοψηφίες είναι σταθερές και σταθερό θα είναι το ξέσκισμά τους από την σταθερή εξουσιαστική μειοψηφία.
Μπορούν έτσι οι μειοψηφίες να προστατευτούν από την εξουσία μιας σταθερής μειοψηφίας όπως είναι σήμερα στα ολιγαρχικά καθεστώτα; Φυσικά και όχι.
Όμως στη δημοκρατία οι μειοψηφίες θα είναι ρευστές και όταν ένας βρίσκεται σήμερα σε μιά μειοψηφούσα άποψη, τις επόμενες 5-6-7 φορές (κατά μ.ο) θα είναι με την πλειοψηφούσα άποψη. Θα χάνει, ας πούμε, 30 φορές αλλά θα κερδίζει τις 70.

Σημείωση δ. Εκτός των άλλων, η κάθε μειοψηφούσα άποψη θα μπορεί να είναι προσωρινά μειοψηφούσα άποψη. Η ελευθερία στη διακίνηση των ιδεών και των απόψεων και η υλική εμπειρία ίσως σε ένα μετέπειτα χρονικό διάστημα να πείσει την πλειοψηφία του λαού για την ορθότητά της.
Με άλλα λόγια μια μειοψηφούσα άποψη δεν θα είναι καταδικασμένη να είναι για πάντα μειοψηφούσα. Με ιδεολογικό αγώνα των φορέων της θα μπορεί να μετατραπεί σε πλειοψηφούσα άποψη.
Β. ΤΙ  ΕΙΝΑΙ  ΣΩΣΤΟ  ΝΑ  ΓΙΝΕΙ  ΣΤΙΣ  ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ  ΠΟΥ  ΕΝΑ  ΠΟΛΥ  ΜΕΓΑΛΟ  ΠΟΣΟΣΤΟ  ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (Πχ 49%) ΔΕΝ  ΘΈΛΕΙ  ΈΝΑ  ΝΟΜΟ;


Στις περιπτώσεις που ο λαός αποφασίζει για τα διάφορα κοινωνικά θέματα, θα υπάρχουν περιπτώσεις όπου η πλειοψηφία θα μπορεί να φτάνει και το 95%. Σε άλλες περιπτώσεις θα είναι 80, του 60 ή του 53% κλπ.
 Σε μερικές (λίγες) όμως περιπτώσεις θα υπάρξουν καταστάσεις όπου η πλειοψηφία θα είναι περίπου στο 51% και φυσικά η μειοψηφία θα είναι περίπου στο 49%.

Τι γίνεται ή τι είναι σωστό να γίνεται  σε αυτές τις περιπτώσεις όπου ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν θέλει έναν νόμο;

Α. Αν τα ποσοστά της πλειοψηφίας προς τα ποσοστά της μειοψηφίας είναι στα όρια του στατιστικού λάθους επαναλαμβάνεται η ψηφοφορία με σκοπό να έχουμε αποτέλεσμα μακριά από τα όρια του στατιστικού λάθους. 
Κείμενο «ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ»

Β. Για ποια σημαντικά θέματα θα απαιτείται ενισχυμένη πλειοψηφία (όπως θα προκύψει εκ των πραγμάτων)  και πόσο ενισχυμένη θα είναι, αρμόδιος να το αποφασίζει θα είναι ο λαός.
Επίσης θα αποφασίσει, σε περίπτωση που δεν επιτυγχάνεται η ενισχυμένη πλειοψηφία τι θα γίνεται. Πχ αν είναι προς ψήφιση η κατασκευή ενός δρόμου και το 47% δεν τον θέλει αλλά ό,τι και να γίνει τελικά δεν επιτυγχάνεται η προκαθορισμένη ενισχυμένη πλειοψηφία. 
Εδώ αν δεν γίνει ο δρόμος (επειδή δεν επιτυγχάνεται η ενισχυμένη πλειοψηφία)  τότε ουσιαστικά θα γίνει εκείνο (το τίποτα) που θέλει η μειοψηφία.
(Άλλωστε θα υπάρξουν και άλλες περιπτώσεις στη ζωή όπου αρκετοί από εκείνους που βρίσκονται με αυτή τη μειοψηφία του 47% να βρεθούν (σε άλλο θέμα) με την πλειοψηφία του 53% και να επιθυμούν να εφαρμοστεί η αρχή της πλειοψηφίας. Έτσι σε κάθε περίπτωση ο ίδιος ο λαός θα αποφασίζει αν θα δέχεται η μειοψηφία τη θέληση της πλειοψηφίας για αυτές τις εξαιρετικές περιπτώσεις)
Γ.  Όμως, ο καθένας πολίτης στην πλειονότητα των περιπτώσεων θα είναι με την πλειοψηφία.   
Η λογική του αντίτιμου που αναφέρεται στο κείμενο είναι η λογική της αναπόφευκτης μερικής απώλειας στο παρόν για την απόκτηση μεγαλύτερης ωφελιμότητας αργότερα. Πχ ένας αγρότης ξοδεύει για πατατόσπορο 100 ευρώ για να μπορεί αργότερα να βγάλει 150 ή 200 ευρώ. Στη ζωή ΤΑ ΠΑΝΤΑ έχουν ένα αντίτιμο άμεσο ή έμμεσο.
Αν σε κάποιες περιπτώσεις θα πρέπει το 45% να ακολουθήσει το 55% αυτό θα εμπίπτει «στην ανάγκη ΠΡΟΣΩΡΙΝΗΣ πληρωμής του αντιτίμου».


                                              ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

 Και να εφαρμόζεται  η θέληση των πλειοψηφιών του 53%,  η ζημία για τις συγκεκριμένες αντίστοιχες μειοψηφίες του  47%  δεν θα είναι σημαντική αφού και σε αυτό αλλά  και σε όλα τα άλλα θέματα οι  επιλογές των ρευστών πλειοψηφιών προστατεύουν  τις μειοψηφίες (σαν να ήταν το 53% στη θέση της μειοψηφίας).  

ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ  ΟΛΩΝ. Επί πλέον, και να ζημιωθεί αρκετά το 47%, σε μια ειδική περίπτωση, τότε σε άλλα θέματα θα υπάρχει η τάση για συμμαχία των ατόμων του 47% με άλλα τμήματα των πολιτών ώστε να μπορέσει να καλύψει την όποια ζημιά. 
Η εφαρμογή του μηχανισμού  της αρχής της πλειοψηφίας, σε ένα μεγάλο σύνολο- αριθμό  θεμάτων,  έχει την εσωτερική δυνατότητα να προκαλεί διαρκώς την τάση για ισορροπία όλων των ατομικών  συμφερόντων προς τα πάνω!!!!!!!!!!!
Μπορεί στα ξεχωριστά - ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΑ  θέματα να μην επιτυγχάνεται η συναίνεση όλων των μελών της κοινωνίας.  ΟΜΩΣ σε ΣΥΝΟΛΙΚΟ επίπεδο, σε ένα μεγάλο αριθμό θεμάτων επιτυγχάνεται  η  ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ  ήτοι  επιτυγχάνεται η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΟΛΩΝ  σχεδόν ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. Δηλαδή έχουμε ΕΜΜΕΣΑ  ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ – ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ  στα « εφ  όλης της ύλης» και όχι στα ιδιαίτερα επί μέρους ή μεμονωμένα θέματα. 
Και να υπάρχει συναίνεση στο ΟΛΟΝ είναι πολύ ανώτερο από το να υπάρχει συναίνεση στο ΜΕΡΟΣ.

Το να επιδιώκεται συναίνεση στο μέρος, δηλαδή σε ένα συγκεκριμένο θέμα,  σημαίνει διαρκή απώλεια συμφερόντων της πλειοψηφίας  προς το συμφέρον της μειοψηφίας (περισσότερες υποχωρήσεις των περισσότερων, τάση για ελαχιστοποίηση  της  ωφελιμότητας  της πλειοψηφίας για χάρη της συναίνεσης).  

Το να επιδιώκεται όμως η εφαρμογή της θέλησης της πλειοψηφίας σε κάθε θέμα, σημαίνει ότι  η όποια πιθανή ζημία των μελών της προσωρινής μειοψηφίας  (και με βάση τη ρευστότητα πλειοψηφιών – μειοψηφιών) μπορεί να εξισορροπηθεί  δια μέσου των συμμαχιών  που θα είναι ελεύθεροι ,  θα μπορούν, και θα έχουν την τάση να συνάψουν οι πολίτες  της συγκεκριμένης μειοψηφίας  με άλλους πολίτες , πάνω σε άλλα θέματα. 
Εδώ όμως υπάρχει τάση για μεγιστοποίηση  της ωφελιμότητας.  Η τάση  αυτή για μεγιστοποίηση της ωφελιμότητας  σε όσους  το δυνατόν περισσότερους  ανθρώπους,   υπάρχει και στο κάθε μεμονωμένο, επί μέρους  θέμα και στο ΟΛΟΝ των θεμάτων  δια μέσου της διαρκούς δυνατότητας νέων συμμαχιών των  πολιτών σε μια πλειάδα θεμάτων.

Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΛΟΙΠΟΝ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ, ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, ΠΕΙΝ ΑΠΟ ΟΛΑ, ΣΤΟ ΣΧΕΤΙΚΑ ΟΛΟΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ.

Ποιος είναι ο στόχος των καλοπροαίρετων αγωνιστών (από τους προηγούμενους αιώνες μέχρι σήμερα);Δεν ήταν και είναι η ομοφωνία (και για μερικούς η ενισχυμένη πλειοψηφία) σαν ΜΕΣΟΝ  για τη ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ  ΟΛΩΝ των μελών της κοινωνίας  ή της πολύ μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών; Ε! λοιπόν,  αυτή η πολυπόθητη ομοφωνία - συναίνεση  που είναι αδύνατη να επιτευχθεί άμεσα σε μεμονωμένα θέματα με την αρχή της ομοφωνίας) , την καθιστά δυνατή στην υλοποίησή της έμμεσα ο μηχανισμός – αρχή της εφαρμογής της  θέλησης της πλειοψηφίας σε ΟΛΑ ( σε μεγάλο σύνολο) τα επί μέρους κοινωνικά θέματα.

Σημείωση 1^η: α. Η ΤΑΣΗ  για εξισορρόπηση των ατομικών συμφερόντων σε ένα μεγάλο  ΣΥΝΟΛΟ   επιλογών και όχι στο μέρος μπορεί να παρομοιαστεί με οποιαδήποτε χημική ένωση. Σε μια χημική ένωση, το καθένα από τα συνθετικά μέρη της έχει άλλες ιδιότητες και δυνατότητες σε σχέση με το ΟΛΟΝ της ένωσης. Πχ άλλες ιδιότητες έχουν  ξεχωριστά το υδρογόνο και  το οξυγόνο και διαφορετικές ιδιότητες  έχει το νερό.
β. Η ΤΑΣΗ για εξισορρόπηση  των ατομικών συμφερόντων  σε ένα μεγάλο ΣΥΝΟΛΟ επιλογών  μπορεί να παρομοιαστεί και με τον νόμο των πιθανοτήτων.  
Πχ  τα νούμερα τον εξαχθέντων αριθμών από μία κληρωτίδα, τείνουν προς ένα σημείο ισορροπίας  όταν  το σύνολο της εξαγωγής των αριθμών μεγαλώνει. 

Σημείωση 2^η:
Στη δημοκρατία  κατά κανόνα δεν μπορούν να υπάρξουν  μια σταθερή μειοψηφία  και μια σταθερή πλειοψηφία  όπως σε όλα τα ολιγαρχικά συστήματα. 
Αυτό το στοιχείο της ρευστότητας, σε συνδυασμό με την ισότιμη εξουσία που παρέχει στους πολίτες το σύστημα της δημοκρατίας και σε συνδυασμό με τα φυσικά ένστικτα  του ανθρώπου για επιβίωση και καλυτέρευση των όρων διαβίωσης , ο μηχανισμός – αρχή της πλειοψηφίας προκαλεί στους ανθρώπους την απελευθέρωση  τριών τάσεων - δυνατοτήτων.

α. ΤΑΣΗ για αλληλο εξουδετέρωση  των ατομικών αντικοινωνικών επιλογών.
Για το πώς εκδηλώνεται αυτή η τάση γίνεται αναφορά στο κείμενο : «ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΠΡΩΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ».

β. ΤΑΣΗ για προστασία των μειοψηφιών από την ίδια (εκάστοτε) πλειοψηφία.
Αυτή η τάση εκδηλώνεται με το να μπαίνει ο πολίτης της πλειοψηφίας στη θέση του πολίτη της μειοψηφίας. (Η ρευστότητα  προκαλεί την ισορροπία του φόβου – «τρόμου»)

γ. Ταση  για ισορροπία – συναίνεση  των συμφερόντων όλων των πολιτών σε ΣΥΝΟΛΙΚΟ επίπεδο θεμάτων.
Αυτή  η τάση  υλοποιείται εξ αιτίας του μηχανισμού – αρχής της πλειοψηφίας και είναι πέρα από τη συνειδητή ατομική βούληση του εκάστοτε πολίτη. (Γι αυτό είναι και δύσκολο για να γίνει αντιληπτή)


Σημείωση 3^η: Αν δεν δεχθούμε, στην κοινωνία, την ισχύ της αρχής της πλειοψηφίας τότε δεχόμαστε την σημερινή αρχή της ολιγαρχίας όπου το 90-95% του λαού (που είναι η συντριπτική πλειοψηφία),   θα πρέπει για το 99% των θεμάτων να ακολουθεί και να υποτάσσεται στη θέληση μιας σταθερής μειοψηφίας.

2. Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ (δια της αρχής της πλειοψηφίας)

 
Η ΣΥΝΕΝΑΙΣΗ ΟΜΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ (ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ) ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΑΘΕ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΘΕΜΑ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ.
Να το εξηγήσουμε. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν πάνω από δύο προτάσεις σε ένα συγκεκριμένο θέμα. Τις περισσότερες φορές οι προτάσεις θα είναι πάνω από δύο γιατί η πραγματικότητα δεν είναι ‘’άσπρο – μαύρο’’, δεν είναι ‘’μανιχαϊστική’’ .  Να υποθέσουμε επίσης ότι οι προτάσεις είναι πέντε (Α, Β, Γ, Δ, Ε). Σε τέτοιες περιπτώσεις (5,6,7 κοκ προτάσεις) είναι πολύ δύσκολο να υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία (51% και πάνω) για μια πρόταση. Υποθέτουμε λοιπόν ότι δεν υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία (στην πρώτη ψηφοφορία).
Στο παράδειγμά μας λοιπόν ψηφίζουν τα ίδια 100 άτομα κατά δύο τρόπους ταυτόχρονα.
Πρώτος τρόπος. Ο καθένας ψηφίζει ΜΙΑ ΜΟΝΟ πρόταση. Ψηφίζει μόνο εκείνη από τις πέντε που θεωρεί καλύτερη. (Ερώτηση. «ποια από τις πέντε θεωρείτε καλύτερη)
Δεύτερος τρόπος. Υπάρχουν (10) ψηφοδέλτια με τους τρείς πιθανούς συνδυασμούς των πέντε αυτών προτάσεων. (ΑΒΓ, ΑΒΔ, ΑΒΕ, ΒΓΔ, ΒΓΕ, ΒΓΕ, ΓΔΕ, ΑΓΔ, ΑΓΕ, ΑΔΕ)
Εδώ θα πρέπει να ψηφίσουν μία πρόταση από κάθε τριάδα. Η ερώτηση ή οι ερωτήσεις είναι. «Ποια πρόταση από την κάθε τριάδα θα θεωρούσατε καλύτερη».

Βγάζουμε τα αποτελέσματα του πρώτου τρόπου ψηφοφορίας. Υποθέτουμε ότι επίσης ότι οι τρείς πρώτες είναι η ΒΔΕ. Εδώ όλοι θα έχουν πει την προτίμησή τους γι αυτές τις τρείς. Μετρώντας τις προτιμήσεις μπορούμε να βρούμε ποια θα έχει την απόλυτη πλειοψηφία. ΣΕ περίπτωση που δεν υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία οι ίδιες ψηφοφορίες επαναλαμβάνονται μόνο για αυτές τις τρεις προτάσεις, Και στον δεύτερο τρόπο ψηφοφορίας θα έχουμε μόνο τρείς πιθανούς συνδυασμούς. (ΒΔ, ΒΕ, ΔΕ). Έτσι μπορεί να βγει η πλειοψηφούσα πρόταση.
Αυτό όσον αφορά το τεχνικό μέρος.

Τα συμπεράσματα όμως που μπορούν να εξαχθούν, σχετικά με την συναίνεση, είναι πάρα πολλά. Αναλύοντάς θα μπορούμε να δούμε πχ ότι κάποιος, του οποίου η καλύτερη προτίμηση ταυτίζεται με αυτή των πιο πολλών (πχ του 30%),  δεν έχει μόνο αυτή την προτίμηση. Έχει και άλλες αξιολογήσεις των προτάσεων (δευτερεύουσες ή τριτεύουσες κλπ). Το ίδιο και για εκείνους όπου η αρχική και μεγαλύτερη προτίμηση μπορεί να βρίσκεται στη σε μια αρχική μειοψηφία (πχ του 5%). Έτσι υπάρχει η πιθανότητα και η δυνατότητα να ΜΗΝ επιλεγούν τελικά οι προτιμήσεις των ατόμων που βρίσκονται αρχικά στη σχετική πλειοψηφία ή μειοψηφία, αλλά να επιλεγούν τελικά οι δεύτερες ή οι τρίτες προτιμήσεις τους. Δηλαδή στο τέλος θα βγει μια πρόταση ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΗ. (ΑΝ υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία από την αρχή (πολύ σπάνιο) τότε οι συναινέσεις έχουν τη δυνατότητα να γίνονται σε γενικό επίπεδο (ΟΛΟΝ), όπως έχουμε προαναφέρει)

ΣΥΝΔΥΑΖΟΝΤΑΣ ΛΟΙΠΟΝ ΤΙΣ ΔΥΟ ΑΥΤΕΣ «ΘΕΩΡΙΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ» (συναίνεση σε γενικό και συναίνεση σε ειδικό επίπεδο) είναι οι μόνες συναινέσεις που μπορούν να γίνουν στον κοινωνικό χώρο χωρίς την ύπαρξη ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΜΕΝΩΝ ΕΚΒΙΑΣΜΩΝ των μειοψηφιών επί της πλειοψηφίας. (άρνηση συναίνεσης - ομοφωνίας)

Και αυτές μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο όταν υιοθετηθεί σαν βασική αρχή η αρχή της πλειοψηφίας.


(Καλό θα ήταν οι άνθρωποι να είχαν αλληλοκατανόηση.  Όμως στα σημερινά επίπεδα του πολιτισμού όλοι οι άνθρωποι δεν είναι αγγελούδια. Για την αλληλοκατανόηση ίσως να απαιτηθούν εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια. Μέχρι εκεί πως φτάνουμε; Με την αρχή (ύψιστη) της πλειοψηφίας ή την αρχή της ομοφωνίας;)

 

Γ. ΠΩΣ  ΜΠΟΡΕΙ  ΝΑ ΘΩΡΑΚΙΣΤΟΥΝ  ΤΑ  «ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ;» Τα εισαγωγικά στην έκφραση  «ανθρώπινα δικαιώματα» σημαίνει ότι η έκφραση αυτή δεν μας βρίσκει σύμφωνους.
Όλα τα δικαιώματα είναι ανθρώπινα και σε τελευταία ανάλυση ατομικά.
(Γιατί δεν είναι ανθρώπινο και ατομικό δικαίωμα πχ η ξεκούραση ή η διασκέδαση;)

Όμως γιατί έβαλαν αυτό τον όρο οι ολιγαρχικοί; Απλά γιατί έκριναν ότι αυτά τα 30-40 δικαιώματα είναι βασικά και αν δεν υπάρχουν σε μια κοινωνία τότε είναι θέμα χρόνου η εξέγερση των υπηκόων.

Όμως το θέμα υπάρχει. (αλλά βρίσκεται σε άλλη διάσταση)

Είπαμε πιο πάνω ότι όλες οι μειοψηφίες θα θωρακίζονται άριστα από τις ίδιες τις πλειοψηφίες λόγω της διαρκούς ρευστότητας στη σύνθεση των πλειοψηφιών και των μειοψηφιών.

Όμως τι θα γίνεται στις ελάχιστα σχετικά περιπτώσεις όπου μέσα σε μια κοινωνία θα υπάρχουν σχετικά σταθερές ΑΠΟΛΥΤΕΣ πλειοψηφίες και μειοψηφίες; Πχ μια εθνότητα είναι σταθερά συντριπτική πλειοψηφία και οι άλλες εθνότητες να είναι σταθερή μειοψηφία. Το ίδιο, οι πιστοί μιας θρησκείας είναι συντριπτική πλειοψηφία και όλα τα άλλα θρησκευτικά δόγματα να είναι σταθερή μειοψηφία.

Όντως σε τέτοιες περιπτώσεις, μπορεί να υπάρξει πρόβλημα. Το πρόβλημα όμως λέγεται όχι πρόβλημα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά πρόβλημα σταθερών μειοψηφιών.
(Οι πιθανές σταθερές μειοψηφίες - ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ σε μια Χώρα μπορούν να μετρηθούν στα δάκτυλα του ενός χεριού: Μειονότητες  εθνικές, θρησκευτικές, φυλής, φύλου  κλπ. Εν κατακλείδι, ελάχιστες περιπτώσεις σε σχέση με τις εκατοντάδες χιλιάδες περιπτώσεις όπου οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες θα είναι ρευστές.)

Μπορεί όντως   οι ΑΠΟΛΥΤΕΣ  σταθερές πλειοψηφίες λόγω χαμηλού μορφωτικού επιπέδου κλπ να μπουν στον πειρασμό και στην πράξη να καταπιέσουν τις μειονότητες. Τι γίνεται εδώ, στη δημοκρατία;

Όμως ας ρωτήσουμε πρώτα τους ολιγαρχικούς. «Ποιος λοιπόν θα πρέπει να έχει την εξουσία να αποφασίζει εδώ;

 Η πλειοψηφία ή η μειοψηφία; (ή ο ένας ή ο άλλος)
Αν  όμως δώσουμε στην μειοψηφία την εξουσία να αποφασίζει και να επιβάλει , δεν υπάρχει ο ίδιος και χειρότερος κίνδυνος η μειοψηφία να καταπιέσει την πλειοψηφία; (Πχ, Σήμερα, μια μειοψηφία δεν τις καταπιέζει τις κοινωνίες ; Στο Ιράκ, για πολλές δεκαετίες, η μειοψηφία των Σουνιτών δεν καταπίεζε την πλειοψηφία των Σηιτών με τα άλλα θρησκευτικά δόγματα;) 

Φυσικά οι ολιγαρχικοί δεν έχουν καμιά λογική και πρακτική απάντηση.

Όμως στη δημοκρατία υπάρχει η απάντηση. Και η απάντηση είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις.

Στην πρώτη όψη η λύση λέει αγώνας για την πλήρη (παγκόσμια) δημοκρατία. (Δες κείμενο «ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΟΡΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ»)
Σε παγκόσμιο επίπεδο καμιά εθνότητα, κανένα θρησκευτικό δόγμα, καμιά φυλή κλπ δεν έχει την ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ. Επομένως όλες οι μειονότητες θα μπορούσαν δυνητικά να ενταχθούν σε συμμαχίες με άλλες μειονότητες για να γίνουν πλειοψηφίες. Αυτό όμως εμπίπτει στην κατηγορία της ρευστότητας στη σύνθεση των πλειοψηφιών και μειοψηφιών και επομένως η ρευστότητα θωρακίζει τις μειονότητες.

Στη δεύτερη όψη είναι η ανθρωπιστική παιδεία, η διαρκής ανθρωπιστική  παιδεία που για να υπάρχει απαιτείται η ισότιμη συμμετοχή των απόψεων στον κοινωνικό διάλογο και κάτι τέτοιο ΜΟΝΟ η δημοκρατία μπορεί να δώσει γιατί είναι συστατικό στοιχείο της.
(Άλλωστε και μια σταθερή μειοψηφία, ΄στα περισσότερα κοινωνικά θέματα δεν θα μεταφέρει την ιδιότητά της αυτή. Πχ κάποιοι κάποιας θρησκευτικής μειονότητας ίσως να καταπιέζονται σχετικά με τις θρησκευτικές τους εκδηλώσεις  (λόγω  μορφωτικού επιπέδου από το σύνολο μιας συγκεκριμένης γεωγραφικά και ιστορικά κοινωνίας) όμως για τα υπόλοιπα θέματα που θα είναι χιλιάδες δεν θα φέρουν την ιδιότητα της θρησκευτικής μειονότητας αλλά θα έχουν ισότιμη σχέση με όλους)

Τις αποφάσεις που παίρνει  ο άνθρωπος μπορεί να τις παίρνει για δύο λόγους. 1. Λόγω ανάγκης (ό,τι θεωρεί ότι είναι ανάγκη του). 2. Λόγω ανθρωπιστικών αξιών.

Στη δημοκρατία οι αποφάσεις που θα παίρνουν τα άτομα θα είναι και από τα δύο είδη. Όμως με την πάροδο του χρόνου και λόγω της ισότιμης και ισηγορικής παιδείας, λόγω της έλλειψης των ανταγωνιστικών ολιγαρχικών οικονομικών αξιών θα αναπτύσσονται σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό οι ανθρωπιστικές αξίες (μέσα στην κοινωνική συνείδηση) και αυτό θα επιφέρει όλο και περισσότερες αποφάσεις με γνώμονα αυτές τις αξίες.

ΥΓ1. Η ουσία της ζωής απαιτεί από τα ανθρώπινα όντα( και για την επιβίωσή τους και για την καλή διαβίωσή τους)  όχι την επιδίωξη του απόλυτου, του ιδανικού αλλά τη διαρκή και σταδιακή επιδίωξη του ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΔΥΝΑΤΟΥ. 

ΥΓ 2. Κάποιοι καλοπροαίρετοι αγωνιστές από τον ελευθεριακό χώρο έφτασαν σε πολύ λάθος συμπεράσματα γιατί έλλειπαν από το σκεπτικό τους ο ορισμός της εξουσίας, η ρευστότητα στη σύνθεση των πλειοψηφιών-μειοψηφιών στη δημοκρατία και οι δυνατές τάσεις που προκαλούνται μέσα σε αυτό το σύστημα. Αποτέλεσμα τούτου ήταν να φθάνουν στην άρνηση της αρχής της πλειοψηφίας (που είναι συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας) και φυσικά στην άρνηση της δημοκρατίας (εξουσίας του λαού).
Έτσι το δικό του κοινωνικό πρόταγμα ξέφευγε πολύ από την πραγματικότητα και μεταπηδούσε στο χώρο της ουτοπίας.
Είναι καιρός αυτές οι ιστορικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των κοινωνικών αγωνιστών, να αμβλυνθούν υπό το πρίσμα των νέων αναλυτικών δεδομένων.

ΥΓ 3.  Στη δημοκρατία – εξουσία του λαού, πιθανόν (αν το θελήσει ο λαός) να υπάρξει απόφαση κατά την οποία να μην καταναγκάζει κανένα πολίτη να υποτάσσεται στην ΑΡΧΗ της πλειοψηφίας.
Να μπορεί δηλαδή όποιος θέλει, να αρνείται να ακολουθεί, να σέβεται ή να υλοποιεί ΟΛΕΣ τις αποφάσεις της πλειοψηφίας γιατί ιδεολογικά θα είναι ενάντια σε αυτή την ΑΡΧΗ.
Όχι να αρνείται ευκαιριακά (για μερικά θέματα), να ακολουθεί τη θέληση της πλειοψηφίας αλλά να την αρνιέται πλήρως για όλα τα θέματα. (Αν την αρνιέται επιλεκτικά, αυτό σημαίνει ότι θα είναι εγωιστής, «παρτάκιας», συμφεροντολόγος, εκμεταλλευτής.)
Όμως το δίκαιο αντίτιμο με το οποίο θα πρέπει να πληρώνει αυτή την ιδεολογική του στάση, θα πρέπει να είναι το να του απαγορευτεί να κάνει χρήση ΟΛΩΝ  εκείνων των κοινωνικών αγαθών τα οποία επιτεύχθηκαν με αποφάσεις και με κόπο της πλειοψηφίας. (Πχ πρόσβαση στους θεσμούς της υγείας, στις δημόσιες μεταφορές κοκ).

ΥΓ 4    Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (ΟΕΝΔΕΛ) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΟΣ ΑΛΛΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ

Κράτος  είναι εκείνος ο μηχανισμός ΒΙΑΣ* (καταναγκαστικός μηχανισμός) δια μέσου του οποίου μια μειοψηφία επιβάλλεται στην πλειονότητα της κοινωνίας. Τέτοιο μηχανισμό έχουν ΟΛΑ τα ολιγαρχικά συστήματα.

Ο Κοινωνικός Διοικητικός -Διαχειριστικός Μηχανισμός (αντίθετος του κράτους) είναι εκείνος ο μηχανισμός ΑΝΤΙΒΙΑΣ* δια μέσου του οποίου οι εκάστοτε (ρευστές) πλειοψηφίες σε κάθε ξεχωριστό κοινωνικό θέμα, επιβάλλουν τη θέλησή τους στις εκάστοτε αντίστοιχες ρευστές μειοψηφίες.
Ολιγαρχικό σύστημα είναι εκείνο το σύνολο των  διοικητικών θεσμών δια μέσου των οποίων υλοποιείται η θέληση μιας μειοψηφίας.

Δημοκρατία είναι εκείνο το σύνολο των διοικητικών θεσμών δια μέσου των οποίων υλοποιείται η θέληση των εκάστοτε πλειοψηφιών.

Το κράτος και ο κοινωνικός διοικητικός μηχανισμός είναι εσωτερικού μηχανισμοί επιβολής δύο εντελώς διαφορετικών συστημάτων.

(Δες κείμενο "τι είναι βία και τι αντιβία")

ΟΕΝΔΕΛ 

     
( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ )