Από τον 20ο αιώνα μέχρι σήμερα έχουμε «πήξει» από
«κομμουνιστικά» - οπορτουνιστικά κόμματα
που έχουν επιφέρει τεράστια καταστροφή στο εργατικό κίνημα. Δηλαδή από αντικομμουνιστικά
κόμματα που σφετερίστηκαν ή στόχευαν στο σφετερισμό της εξουσίας του λαού,
δήθεν για το καλό του, ενώ στο βάθος στόχευαν και στοχεύουν στην ικανοποίηση της
εξουσιολαγνείας των ηγετών τους. Οι ηγέτες των κομμάτων αυτών όχι μόνο
διαστρεβλώνουν τον Μαρξ, όπως έκανε ο Λένιν, αλλά διαστρεβλώνουν ακόμα και το Λένιν
για να καλύψουν τις τεράστιες θεωρητικές αντιφάσεις του και παραλογισμούς (πχ
στο ‘’κράτος και επανάσταση’’). Και όλα αυτά για να δικαιολογήσουν την εξουσία
στα χέρια τους και όχι στο λαό.
Μια από τις σημαντικότερες αιτίες για την κατάντια του
σημερινού παγκόσμιου εργατικού κινήματος και την σχεδόν ανεμπόδιστη επέλαση της
αστικής βαρβαρότητας βρίσκεται στο γεγονός της ύπαρξης αυτών των κομμάτων τα
οποία έχουν εγκλωβίσει και παγιδεύσει συναισθηματικά,
πολλούς καλοπροαίρετους αγωνιστές, σε ένα αντικομμουνιστικό δρόμο και σκοπό. Έτσι
το αντίπαλο δέος στο σύστημα αργεί να εμφανιστεί.
Άντε τώρα να πειστεί, αυτός ο καλοπροαίρετος κόσμος, ότι ναι
μεν στην πρόθεση είναι κομμουνιστές αλλά στην πράξη-σχέδιο αγωνίζονται για έναν
αντικομμουνιστικό σκοπό. Πάντως η όποια αντιστροφή του κλίματος της βαρβαρότητας
θα αρχίσει να επέρχεται μόνο με την απομόνωση των αντικομμουνιστών με
φιλοκομμουνιστικό βερμπαλισμό και την ευρεία αποδοχή του σκοπού «ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ
ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ. ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η
ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ».
