Το Δ σημαίνει δημοκρατία και ο κύκλος σημαίνει την οικουμενικότητα.
Χωρίς την υιοθέτηση του πολιτικού προτάγματος του Μαρξ, δηλαδή του προτάγματος της παρισινής κομμούνας ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ.
ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞ;
Ποια είναι η ουσία των εννοιών της (πραγματικής) δημοκρατίας και της δικτατορίας του προλεταριάτου κατά τους Μαρξ και Ένγκελς;
Όταν λέμε πολιτικό πρόταγμα, εννοούμε εκείνο το πολιτικό σύστημα που προτείνει ο Μαρξ (και Ένγκελς) το οποίο θα πρέπει να πάρει τη θέση του αστικού (μετά την συντριβή του τελευταίου).
Και είναι αυτονόητο ότι το πολιτικό σύστημα (σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας) αφορά βασικά τους τρείς κεντρικούς θεσμούς.Δηλαδή την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία.
Όταν λέμε πολιτικό πρόταγμα, εννοούμε εκείνο το πολιτικό σύστημα που προτείνει ο Μαρξ (και Ένγκελς) το οποίο θα πρέπει να πάρει τη θέση του αστικού (μετά την συντριβή του τελευταίου).
Και είναι αυτονόητο ότι το πολιτικό σύστημα (σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας) αφορά βασικά τους τρείς κεντρικούς θεσμούς.Δηλαδή την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία.
Στο κείμενο αυτό θα γίνει προσπάθεια να είμαστε όσο πιο περιληπτικοί γίνεται και ταυτόχρονα επεξηγηματικοί.
Ποια είναι η πρόταση του Μαρξ για το πολιτικό σύστημα;
Τα βασικά δομικά στοιχεία του τα αναφέρει στο βιβλίο του για τον γαλλικό εμφύλιο πόλεμο - παρισινή κομμούνα του 1871 - από όπου στη συνέχεια παρουσιάζονται μερικά αποσπάσματα.
Η ένοπλη εκτελεστική κατά τον Μαρξ:
1) «Το Παρίσι μπόρεσε να αντισταθεί μόνο και μόνο γιατί εξ αιτίας της πολιορκίας είχε απαλλαχτεί από το στρατό που τον είχε αντικαταστήσει με μια εθνοφυλακή που αποτελείτο κυρίως από εργάτες.
Το γεγονός αυτό έπρεπε τώρα να μετατραπεί σε μόνιμο θεσμό. Γι αυτό το πρώτο διάταγμα της κομμούνας ήταν το διάταγμα για την κατάργηση του μόνιμου στρατού και την αντικατάστασή του με τον ΟΠΛΙΣΜΕΝΟ ΛΑΟ (και όχι μόνο εργάτες).»
Δηλαδή η ένοπλη εκτελεστική στο λαό.
2) «…Σε ένα σύντομο πρόχειρο σχέδιο για την εθνική οργάνωση (παγκοινωνική) που η κομμούνα δεν πρόλαβε να το επεξεργαστεί πάρα πέρα, ορίζονται ρητά ότι η κομμούνα θα αποτελούσε την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ακόμα και του πιο μικρού χωριού και ότι στην ύπαιθρο ο τακτικός στρατός θα αντικατασταινόταν από μια ΛΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΗ με εξαιρετικά σύντομο χρόνο θητείας.»
3) “…Στις 30, η κομμούνα κατάργησε τον τακτικό στρατό και ανακήρυξε σαν μοναδική ένοπλη δύναμη την εθνοφυλακή, στην οποία θα ανήκαν ΟΛΟΙ οι πολίτες οι ικανοί να κρατούν όπλα.”
4) «Η αστυνομία που μέχρι τώρα ήταν το όργανο της κεντρικής κυβέρνησης, απογυμνώθηκε αμέσως από τις πολιτικές της ιδιότητες και μετατράπηκε σε υπεύθυνο όργανο της κομμούνας που μπορούσε να ανακληθεί ανά πάσα στιγμή.»
Δηλαδή η αστυνομία υποτάχθηκε στην ένοπλη δύναμη της πολιτοφυλακής.
5) « ..η κομμούνα (οργανωμένος λαός σε Κοινότητες - Δήμους) καθαιρούσε και συνελάμβανε τους στρατηγούς της, μόλις γινόντουσαν ύποπτοι ότι παραμελούσαν τα καθήκοντά τους..»
Σχόλιο;
Δηλαδή η κομμούνα, με την πολιτοφυλακή της, είχε ανώτερη εξουσία και από εκείνη των ανώτερων στρατιωτικών. Ήτοι τα ειδικά σώματα όπως του στρατού και της αστυνομίας δεν είχαν στα χέρια τους την μέγιστη ένοπλη εκτελεστική. Αυτή τη μέγιστη ένοπλη εκτελεστική την είχε ο ένοπλος λαός που ήταν οργανωμένος σε κομμούνες - κοινότητες!!!!
Ο αυτενεργός ένοπλος λαός.Δηλαδή ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΝΗΚΕ ΣΤΟ ΛΑΟ.
Σχόλιο:
Για τον Μαρξ λοιπόν η ένοπλη εκτελεστική εξουσία θα πρέπει να ανήκει στο ΛΑΟ και να μην είναι ένας ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΣ (μειοψηφικός) μηχανισμός, ιδιαίτερη μειοψηφική δύναμη αλλά μηχανισμός της ΓΕΝΙΚΗΣ δύναμης (της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού).
Δηλαδή να μην είναι ένας μειοψηφικός και άρα ανεξέλεγκτος από το λαό (ιδιαίτερος μηχανισμός) που να μπορεί με την ισχύ των όπλων που θα διαθέτει να του αφήνει την ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ και τη ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ να μπορεί να επιβληθεί αυτός πάνω στο λαό, να στρέψει κάποια στιγμή τα όπλα του εναντίον του λαού. Στο ποιανού τα χέρια είναι η ένοπλη εκτελεστική δηλαδή στο αν βρίσκεται στα χέρια του λαού (γενική δύναμη) ή αν βρίσκεται στα χέρια μιας ιδιαίτερης μειοψηφίας ("ιδιαίτερος" σχηματισμός ένοπλων ανθρώπων που δεν υποτάσσεται καταναγκαστικά στη βούληση του λαού), είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία θα χτιστεί είτε η λαϊκή κυριαρχία είτε μια ολιγαρχική κυριαρχία.
Και όταν λέμε ότι ανήκει εννοούμε ότι στην ΚΟΡΥΦΗ όλων των ιδιαίτερων μηχανισμών (στρατού, αστυνομίας κλπ) βρίσκεται ο ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ ένοπλα οργανωμένος λαός (πολιτοφυλακή) που έχει την ένοπλη δύναμη να επιβάλλεται σε όλους τους άλλους μηχανισμούς. (Αυτενεργός ένοπλος λαός είναι όρος του Ένγκελς)
Δηλαδή στην κορυφή της ένοπλης εκτελεστικής να μην είναι μια μειοψηφία όπως κόμμα κλπ αλλά ο ΙΔΙΟΣ Ο ΛΑΟΣ.
Ο ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ (ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ)
* Δικτατορία (επιβολή, υπαγόρευση, κυριαρχία) μπορεί να ασκήσει ΜΟΝΟ εκείνο το υποκείμενο που κατέχει την ΕΞΟΥΣΙΑ – δύναμη (σε παγκοινωνικό επίπεδο).
*Και η μεγαλύτερη ΕΞΟΥΣΙΑ – δύναμη είναι η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ (στρατός, αστυνομία κλπ)
*Όποιο υποκείμενο κατέχει, ελέγχει πλήρως την ΕΝΟΠΛΗ εκτελεστική (και φυσικό επακόλουθο την κατοχή της νομοθετικής), κατέχει τη μεγαλύτερη εξουσία εντός μιας κοινωνίας, μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας και μόνο αυτό το υποκείμενο μπορεί να ασκήσει δικτατορία (επιβολή της θέλησής του δια της νομοθετικής).
Αν την εξουσία (ένοπλη) την κατέχει ο ΛΑΟΣ (προλεταριάτο συν οι άλλες εργαζόμενες τάξεις) τότε και ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ μπορεί το προλεταριάτο να ασκήσει τη δικτατορία του, τότε και μόνο τότε μπορούμε να έχουμε δικτατορία του προλεταριάτου.
Αντίθετα, αν την εξουσία (ένοπλη) την κατέχει μια μειοψηφία (λέσχη, ομάδα, κλάμπ, «πρωτοπορία» κλπ, τότε θα έχουμε δικτατορία αυτής της όποιας μειοψηφίας.
* Ο Μαρξ ξέρει πολύ καλά ότι το πρώτο πιο σημαντικό βήμα για τις καταπιεσμένες τάξεις είναι η απόκτηση της δικής τους ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ.Και επί αυτού, στο Γενικό Συμβουλίου της Διεθνούς μετά την Κομμούνα λέει:
Μαρξ:
«Το τελευταίο κίνημα ήταν η Κομμούνα, το μεγαλύτερο που έχει γίνει, και δε μπορεί να υπάρχει κάποια διχογνωμία σχέση με αυτό. Η Κομμούνα ήταν η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από τις εργαζόμενες τάξεις…(λαό)….
Αλλά πριν να επέλθει μια τέτοια αλλαγή μια προλεταριακή δικτατορία καθίσταται απαραίτητη, και η ΠΡΩΤΗ συνθήκη για αυτήν ήταν ένας ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ. ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΤΑΞΕΙΣ (συνολικά λαός) έπρεπε να κατακτήσουν το δικαίωμα να απελευθερωθούν ΑΠΟ ΜΟΝΕΣ ΤΟΥΣ στο πεδίο της μάχης...»
(Προλεταριάτο συν εργαζόμενες τάξεις ίσον λαός. Και όταν ο λαός κατέχει όλη την ένοπλη εκτελεστική, είναι αδύνατον εκ των πραγμάτων να μην κατέχει και όλη τη νομοθετική δηλαδή να μην αποφασίζει, να μην επιλέγει για το ποιοί νόμοι θα εφαρμοστούν στην κοινωνία σε κάθε κοινωνικό θέμα, αφού ο σκοπός της κατοχής της ένοπλης εκτελεστικής είναι η επιβολή της θέλησης – δια των νόμων-.)
Αυτό είναι το ΠΙΟ ΒΑΣΙΚΟ βήμα για τη δικτατορία του προλεταριάτου (ένοπλη εκτελεστική στο λαό), για την εξουσία του λαού, για την απελευθέρωση των καταπιεσμένων τάξεων. Και αυτό έγινε σε μεγάλο βαθμό στην κομμούνα.
Ο Μαρξ στην κριτική του για την κομμούνα λέει:
« Οι ένδοξοι Άγγλοι γραφιάδες της δεκάρας……κλπ…….. .
(Η κομμούνα) Δεν είναι η πολιτική αυτο-κυβέρνηση της χώρας μέσω μιας ολιγαρχικής λέσχης (ΚΟΜΜΑ, «πρωτοπορία» κλπ) και της ανάγνωσης των Times, είναι η πράξη ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΓΙΑ τον εαυτό του και ΑΠΟ τον εαυτό του .»
Επίσης, στο προσχέδιό του για το γαλλικό εμφύλιο γράφει:«Η 4η του Σεπτέμβρη ήταν μόνο η αποκατάσταση….. . Η Κομμούνα ήταν μια επανάσταση ενάντια στο ίδιο το κράτος -αυτή την υπερφυσική αποβολή της κοινωνίας-.
Ήταν η επανάκτηση της κοινωνικής ζωής ΑΠΟ το ΛΑΟ, ΜΕΣΩ του λαού, ΓΙΑ το λαό.»
Και αυτά μπορούν να γίνουν ΜΟΝΟ αν ΟΛΗ η ΕΝΟΠΛΗ εκτελεστική ανήκει στο λαό.
Η νομοθετική εξουσία κατά τον Μαρξ:
Σημείωση: Για τον Μαρξ η κομμούνα (οργανωμένος λαός και όχι μόνο η οργανωμένη εργατική τάξη) Θα ήταν η μορφή οργάνωσης της αυριανής δημοκρατικής κοινωνίας μέσα από την οποία θα δινόντουσαν οι μάχες της εργατικής τάξης για την αλλαγή των σχέσεων παραγωγής (στο οικονομικό επίπεδο) όπως αναφέρει ο Μαρξ.
Θα υπήρχαν: α. οι κομμούνες της βάσης (οργανωμένος λαός σε συλλογικότητες στους χώρους κατοικίας). β. οι κομμούνες των νομών και γ. η κεντρική παγκοινωνική κομμούνα.
Όλες αυτές οι μορφές της κομμούνας θα εξέλεγαν ένα συμβούλιο (συμβούλιο της κομμούνας) το οποίο θα ήταν εκτελεστικό όργανο της όποιας συλλογικότητας. Το κάθε συμβούλιο δηλαδή θα είχε ΜΟΝΟ εκτελεστικές αρμοδιότητες-εξουσιοδοτήσεις και θα ήταν ανακλητό ανά πάσα στιγμή. (Άλλο πράγμα η κομμούνα και άλλο το συμβούλιό της το οποίο είναι μικρό μέρος αυτής)
Που φαίνεται όμως ότι οι εκλεγμένοι όλων των «επιπέδων θα εκτελούσαν ΜΟΝΟ εντολές της βάσης και θα ήταν ανακλητοί ανά πάσα στιγμή;
Γράφει ο Μαρξ για την Παρισινή κομμούνα:
1.«Το Συμβούλιο της Κομμούνας αποτελείτο από δημοτικούς αντιπροσώπους εκλεγόμενους με καθολική ψηφοφορία στα διάφορα διαμερίσματα του Παρισιού.
Ήταν υπεύθυνοι και μπορούσαν να ανακληθούν σε κάθε στιγμή».
2.«Ενώ πρώτα αποφασιζόταν κάθε 3 ή 6 χρόνια (κοινοβουλευτισμό) ποιο από τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα αντιπροσώπευωτσαλαπατούσε - καταπίεζε (λογοπαίγνιο του Μαρξ μεταφρασμένο από τη γερμανική έκδοση) το λαό μέσα από το κοινοβούλιο, ΤΩΡΑ η καθολική ψηφοφορία χρησιμεύει στο λαό, που ήταν οργανωμένος σε κομμούνες (Δήμους - κοινότητες), ΟΠΩΣ το ατομικό δικαίωμα εκλογής χρησιμεύει σε κάθε εργοδότη για να αναζητά εργάτες (εκτελεστικά όργανα), επιστάτες και λογιστές για την εταιρεία του.
Και είναι αρκετά γνωστό ότι τόσο οι εταιρίες όσο και τα άτομα, όταν πρόκειται για τις πραγματικές υποθέσεις τους, ξέρουν συνήθως να βρίσκουν τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση και, αν καμιά φορά γελαστούν, τότε ξέρουν πώς να επανορθώσουν γρήγορα το λάθος τους!!!»
Σημείωση: Δηλαδή οι εκλεγμένοι (σύμβουλοι) θα είναι εκτελεστικά όργανα της κομμούνας όπως είναι εκτελεστικά όργανα του εργοδότη οι εργάτες ή οι επιστάτες, οι λογιστές κλπ.
3. «…Σε ένα σύντομο πρόχειρο σχέδιο για την εθνική οργάνωση (παγκοινωνική) που η κομμούνα δεν πρόλαβε να το επεξεργαστεί πάρα πέρα, ορίζονται ρητά ότι η κομμούνα θα αποτελούσε την πολιτική μορφή ακόμα και του πιο μικρού χωριού και ότι στην ύπαιθρο ο τακτικός στρατός θα αντικατασταινόταν από μια λαϊκή πολιτοφυλακή με εξαιρετικά σύντομο χρόνο θητείας.
Οι αγροτικές περιοχές θα διαχειρίζονταν τις κοινές τους υποθέσεις με μια συνέλευση από αντιπροσώπους στην πρωτεύουσα του νομού και οι νομαρχιακές αυτές συνελεύσεις, με τη σειρά τους, θα στέλνανε βουλευτές στην εθνική αντιπροσωπεία στο Παρίσι. Οι βουλευτές θα μπορούσαν να ανακληθούν κάθε στιγμή και θα έπρεπε να δεσμεύονται από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ εντολές των εκλογέων τους.»
Σημείωση:
Εδώ ο Μαρξ λέει πεντακάθαρα ότι οι εκλεγμένοι θα πρέπει να δεσμεύονται από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ-ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΕΣ εντολές των εκλογέων τους. Δηλαδή οι εκλεγμένοι θα πρέπει να δρουν ΚΑΤ ΕΝΤΟΛΗ του λαού (του οργανωμένου σε κομμούνες) και τούτο φυσικά αποκλείει να δρουν στο ΟΝΟΜΑ του. Το να δρούσαν στο ΟΝΟΜΑ του θα σήμαινε ότι θα μπορούσαν να έκαναν ότι τους κατέβαινε στο κεφάλι τους και μετά να είχαν τη δικαιολογία ότι εξέφρασαν στο όνομα του λαού αυτό που θεωρούσαν οι ίδιοι σαν το καλό του λαού (όπως κάνουν σήμερα στις κοινοβουλευτικές ή στρατιωτικές ολιγαρχικές δικτατορίες.)
ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΕΞΟΥΣΙΑ τη ΜΕΓΙΣΤΗ εξουσία, την έχει ο ΛΑΟΣ (ένοπλη και νομοθετική) και ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΕΙ τους εκλεγμένους του να εκτελέσουν ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ εντολές (Κανένα μειοψηφικό όργανο δεν θα πρέπει να έχει πλήρεις νομοθετικές, εκτελεστικές και δικαστικές εξουσίαες).
Επίσης ένα άλλο συμπέρασμα που μπορεί να συναχθεί από την πιο πάνω μορφή οργάνωσης της προτεινόμενης κοινωνίας είναι το εξής:
Στα διάφορα συμβούλια της κομμούνας θα μπορούσαν δυνητικά να εκλεγούν και άτομα που δεν ανήκαν αποκλειστικά στην εργατική τάξη αλλά ανήκαν γενικά στον εργαζόμενο λαό και έτσι είχε γίνει και στην κομμούνα.ΜΙΑ ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ:
Ο Μαρξ στο βιβλίο του «ο γαλλικός εμφύλιος πόλεμος», σε μια παράγραφο του ΙΙΙ κεφαλαίου, μας κάνει αναφορά και για την αναγκαιότητα ενός μακροχρόνιου αγώνα μέσα στα πλαίσια της δημοκρατικής ρεπούμπλικα – δικτατορίας του προλεταριάτου και για την απαραίτητη προϋπόθεση της ΕΓΚΡΙΣΗΣ – ΑΠΟΦΑΣΗΣ του κάθε κοινωνικού κανόνα από το λαό, της ΨΗΦΙΣΗΣ του κάθε κοινωνικού κανόνα – νόμου από το ΛΑΟ.
Μαρξ: « Η εργατική τάξη δεν περίμενε θαύματα από την κομμούνα.
Αυτοί (οι εργάτες, η εργατική τάξη) δεν έχουν έτοιμες ουτοπίες να εισαγάγουν (στην κοινωνία) δια μέσου ΑΠΟΦΑΣΗΣ του ΛΑΟΥ (ή λαϊκού ψηφίσματος). Ξέρουν (εργάτες – εργατική τάξη) ότι για να πετύχουν τη χειραφέτησή τους – απελευθέρωσή τους και μαζί με αυτή να πραγματοποιήσουν εκείνη την ανώτερη μορφή ζωής προς την οποία τείνει ακατάσχετα η σημερινή κοινωνία με την οικονομική της ανάπτυξη, πρέπει να περάσουν από μακροχρόνιους αγώνες …κλπ.» (Αυτή είναι η σωστή μετάφραση)
Από την πιο πάνω υποσημειωμένη πρόταση βγαίνει έμμεσα αλλά με απόλυτη σαφήνεια το συμπέρασμα ότι η εργατική τάξη θα πρέπει να εισάγει στην κοινωνία τους κοινωνικούς κανόνες – νόμους κλπ πάντα με ΑΠΟΦΑΣΗ – ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ (και απλά η εργατική τάξη δεν έχει, ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΈΠΕΙ να προτείνει στο λαό έτοιμες ουτοπίες).
Όμως το νόημα μπορεί να αλλάξει πλήρως αν η ίδια πρόταση γραφτεί ως εξής:
«Η εργατική τάξη δεν περίμενα θαύματα από την κομμούνα.
ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ επεξεργασμένες ουτοπίες. ………..»
Εδώ το νόημα που βγαίνει είναι ότι η εργατική τάξει δεν πρόκειται να εφαρμόσει, θα αρνηθεί να εφαρμόσει προτεινόμενες ουτοπίες από κάποιους (αόριστο το υποκείμενο που θα προτείνει τις ουτοπίες)παρότι θα είναι απόφαση του λαού. Δηλαδή η εργατική τάξη θα πρέπει να γράψει «στα αμελέτητά της» αποφάσεις του λαού άμα τις θεωρήσει ουτοπίες, αν τις κρίνει ακατάλληλες. Η εργατική τάξη θα πρέπει να επιβάλλει στο λαό εκείνο που νομίζει αυτή σωστό ή καλύτερα εκείνο που θεωρεί σωστό η «πρωτοπορία» της, το κόμμα. Ο λαός ό,τι και να θέλει ή να αποφασίζει, μπορεί να «χτυπιέται όσο μπορεί» όμως η εργατική τάξη δεν ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ.
Αυτό, περίπου, μπορεί να βγει σαν βαθύτερο συμπέρασμα.
Και οι λενινιστές θέλουν οι αναγνώστες τους να εξαγάγουν ένα τέτοιο συμπέρασμα.
Ο Μαρξ στο βιβλίο του «ο γαλλικός εμφύλιος πόλεμος», σε μια παράγραφο του ΙΙΙ κεφαλαίου, μας κάνει αναφορά και για την αναγκαιότητα ενός μακροχρόνιου αγώνα μέσα στα πλαίσια της δημοκρατικής ρεπούμπλικα – δικτατορίας του προλεταριάτου και για την απαραίτητη προϋπόθεση της ΕΓΚΡΙΣΗΣ – ΑΠΟΦΑΣΗΣ του κάθε κοινωνικού κανόνα από το λαό, της ΨΗΦΙΣΗΣ του κάθε κοινωνικού κανόνα – νόμου από το ΛΑΟ.
Μαρξ: « Η εργατική τάξη δεν περίμενε θαύματα από την κομμούνα.
Αυτοί (οι εργάτες, η εργατική τάξη) δεν έχουν έτοιμες ουτοπίες να εισαγάγουν (στην κοινωνία) δια μέσου ΑΠΟΦΑΣΗΣ του ΛΑΟΥ (ή λαϊκού ψηφίσματος). Ξέρουν (εργάτες – εργατική τάξη) ότι για να πετύχουν τη χειραφέτησή τους – απελευθέρωσή τους και μαζί με αυτή να πραγματοποιήσουν εκείνη την ανώτερη μορφή ζωής προς την οποία τείνει ακατάσχετα η σημερινή κοινωνία με την οικονομική της ανάπτυξη, πρέπει να περάσουν από μακροχρόνιους αγώνες …κλπ.» (Αυτή είναι η σωστή μετάφραση)
Από την πιο πάνω υποσημειωμένη πρόταση βγαίνει έμμεσα αλλά με απόλυτη σαφήνεια το συμπέρασμα ότι η εργατική τάξη θα πρέπει να εισάγει στην κοινωνία τους κοινωνικούς κανόνες – νόμους κλπ πάντα με ΑΠΟΦΑΣΗ – ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ (και απλά η εργατική τάξη δεν έχει, ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΈΠΕΙ να προτείνει στο λαό έτοιμες ουτοπίες).
Όμως το νόημα μπορεί να αλλάξει πλήρως αν η ίδια πρόταση γραφτεί ως εξής:
«Η εργατική τάξη δεν περίμενα θαύματα από την κομμούνα.
ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ επεξεργασμένες ουτοπίες. ………..»
Εδώ το νόημα που βγαίνει είναι ότι η εργατική τάξει δεν πρόκειται να εφαρμόσει, θα αρνηθεί να εφαρμόσει προτεινόμενες ουτοπίες από κάποιους (αόριστο το υποκείμενο που θα προτείνει τις ουτοπίες)παρότι θα είναι απόφαση του λαού. Δηλαδή η εργατική τάξη θα πρέπει να γράψει «στα αμελέτητά της» αποφάσεις του λαού άμα τις θεωρήσει ουτοπίες, αν τις κρίνει ακατάλληλες. Η εργατική τάξη θα πρέπει να επιβάλλει στο λαό εκείνο που νομίζει αυτή σωστό ή καλύτερα εκείνο που θεωρεί σωστό η «πρωτοπορία» της, το κόμμα. Ο λαός ό,τι και να θέλει ή να αποφασίζει, μπορεί να «χτυπιέται όσο μπορεί» όμως η εργατική τάξη δεν ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ.
Αυτό, περίπου, μπορεί να βγει σαν βαθύτερο συμπέρασμα.
Και οι λενινιστές θέλουν οι αναγνώστες τους να εξαγάγουν ένα τέτοιο συμπέρασμα.
(Έτσι μεταφράζουν την πιο πάνω παράγραφο στις εκδόσεις «σύγχρονη εποχή», « θεμέλιο» κλπ.)
Διαστρεβλώνουν στις μεταφράσεις τους ό,τι τους είναι εμπόδιο ώστε όλα να προσαρμοστούν στη δήθεν αναγκαιότητα να κατακτήσει την εξουσία μια μικρή μειοψηφία – ειδική δύναμη (αυτοί δηλαδή) για το καλό της εργατικής τάξης και του λαού. Δεν πρόκειται περί «δαίμονος της μετάφρασης». Είναι απόλυτα συνειδητές οι τόσες δεκάδες παραποιήσεις νοημάτων που βρίσκουμε στα διάφορα μεταφρασμένα κείμενα. Γενικά, ό,τι δεν μπόρεσε να διαστρεβλώσει καλά ο Λένιν - γιατί έπεσε σε χοντροκομμένες αντιφάσεις - έρχονται οι λενινιστές με την κατάλληλη «κοπτοραπτική» να συμπληρώσουν το έργο του.
(Ούτε οι καλύτεροι μαθητές του Γκέμπελς, που λέει ο λόγος, δεν θα μπορούσαν να κάνουν τέτοιες χειρουργικές παραποιήσεις)
Και για του λόγου το αληθές παραθέτουμε την παράγραφο αυτή στα γερμανικά και στα αγγλικά και ο αναγνώστης να βγάλει τα συμπεράσματά του:
Γερμανικά:Die Arbeiterklasse verlangte keine Wunder von der Kommune. Sie hat keine fix und fertigen Utopien durch Volksbeschluß einzuführen. Sie weiß, daß, um ihre eigne Befreiung und mit ihr jene höhre Lebensform hervorzuarbeiten, der die gegenwärtige Gesellschaft durch ihre eigne ökonomische Entwicklung unwiderstehlich entgegenstrebt, daß sie, die Arbeiterklasse, lange Kämpfe, eine ganze Reihe geschichtlicher Prozesse durchzumachen hat, durch welche die Menschen wie die Umstände gänzlich umgewandelt werden. Sie hat keine Ideale zu verwirklichen; sie hat nur die Elemente der neuen Gesellschaft in Freiheit zu setzen, die sich bereits im Schoß der zusammenbrechenden Bourgeoisgesellschaft entwickelt haben. Im vollen Bewußtsein ihrer geschichtlichen Sendung [7] und mit dem Heldenentschluß, ihrer würdig zu handeln, kann die Arbeiterklasse sich begnügen, zu lächeln gegenüber den plumpen Schimpfereien der Lakaien von der Presse wie gegenüber der lehrhaften Protektion wohlmeinender Bourgeoisdoktrinäre, die ihre unwissenden Gemeinplätze und Sektierermarotten im Orakelton wissenschaftlicher Unfehlbarkeit abpredigen.
Διαστρεβλώνουν στις μεταφράσεις τους ό,τι τους είναι εμπόδιο ώστε όλα να προσαρμοστούν στη δήθεν αναγκαιότητα να κατακτήσει την εξουσία μια μικρή μειοψηφία – ειδική δύναμη (αυτοί δηλαδή) για το καλό της εργατικής τάξης και του λαού. Δεν πρόκειται περί «δαίμονος της μετάφρασης». Είναι απόλυτα συνειδητές οι τόσες δεκάδες παραποιήσεις νοημάτων που βρίσκουμε στα διάφορα μεταφρασμένα κείμενα. Γενικά, ό,τι δεν μπόρεσε να διαστρεβλώσει καλά ο Λένιν - γιατί έπεσε σε χοντροκομμένες αντιφάσεις - έρχονται οι λενινιστές με την κατάλληλη «κοπτοραπτική» να συμπληρώσουν το έργο του.
(Ούτε οι καλύτεροι μαθητές του Γκέμπελς, που λέει ο λόγος, δεν θα μπορούσαν να κάνουν τέτοιες χειρουργικές παραποιήσεις)
Και για του λόγου το αληθές παραθέτουμε την παράγραφο αυτή στα γερμανικά και στα αγγλικά και ο αναγνώστης να βγάλει τα συμπεράσματά του:
Γερμανικά:Die Arbeiterklasse verlangte keine Wunder von der Kommune. Sie hat keine fix und fertigen Utopien durch Volksbeschluß einzuführen. Sie weiß, daß, um ihre eigne Befreiung und mit ihr jene höhre Lebensform hervorzuarbeiten, der die gegenwärtige Gesellschaft durch ihre eigne ökonomische Entwicklung unwiderstehlich entgegenstrebt, daß sie, die Arbeiterklasse, lange Kämpfe, eine ganze Reihe geschichtlicher Prozesse durchzumachen hat, durch welche die Menschen wie die Umstände gänzlich umgewandelt werden. Sie hat keine Ideale zu verwirklichen; sie hat nur die Elemente der neuen Gesellschaft in Freiheit zu setzen, die sich bereits im Schoß der zusammenbrechenden Bourgeoisgesellschaft entwickelt haben. Im vollen Bewußtsein ihrer geschichtlichen Sendung [7] und mit dem Heldenentschluß, ihrer würdig zu handeln, kann die Arbeiterklasse sich begnügen, zu lächeln gegenüber den plumpen Schimpfereien der Lakaien von der Presse wie gegenüber der lehrhaften Protektion wohlmeinender Bourgeoisdoktrinäre, die ihre unwissenden Gemeinplätze und Sektierermarotten im Orakelton wissenschaftlicher Unfehlbarkeit abpredigen.
Αγγλικά:The working class did not expect miracles from the Commune. They have no ready-made utopias to introduce par décret du peuple. They know that in order to work out their own emancipation, and along with it that higher form to which present society is irresistably tending by its own economical agencies, they will have to pass through long struggles, through a series of historic processes, transforming circumstances and men. They have no ideals to realize, but to set free the elements of the new society with which old collapsing bourgeois society itself is pregnant. In the full consciousness of their historic mission, and with the heroic resolve to act up to it, the working class can afford to smile at the coarse invective of the gentlemen’s gentlemen with pen and inkhorn, and at the didactic patronage of well-wishing bourgeois-doctrinaires, pouring forth their ignorant platitudes and sectarian crotchets in the oracular tone of scientific infallibility.Που είναι λοιπόν οι λέξεις ή η φράση «..ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ..»; «Δεν έχουν το θεό τους».
Δεν πρόκειται λοιπόν για «δαίμονα» της μετάφρασης.
Πρόκειται για τον «σατανά» της αχαλίνωτης τάσης για προσωπική εξουσία, για εξουσιολιγουριά, για ατομική ανάδειξη, για ντε φάκτο αντικομμουνισμό, επενδυμένο με το κατάλληλο προσωπείο φιλοκομμουνιστικού λεξιλογίου. Χωρίς να είναι κάτοχοι της μέγιστης εξουσίας κάνουν αυτές τις λαθροχειρίες. Τι να φανταστούμε ότι θα κάνουν άμα καταλάβουν την εξουσία;)Τελικά η δικτατορία του προλεταριάτου όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση αλλά είναι διαμετρικά αντίθετη με την επιβολή της θέλησης της πρωτοπορίας (ηγεσίας ή και μόνο του γραμματέα ή κάποιων μειοψηφικών συμβουλίων, δήθεν οργάνων της εργατικής τάξης) της πρωτοπορίας (κόμματος) της πρωτοπορίας των εργαζομένων (του προλεταριάτου) όπως θέλει ο Λένιν και οι λενινιστές. («πρωτοπορία των εργαζομένων είναι το κόμμα, πρωτοπορία του κόμματος είναι η ηγεσία του - και η μακριά γαϊδούρα -.»)
Δεν πρόκειται λοιπόν για «δαίμονα» της μετάφρασης.
Πρόκειται για τον «σατανά» της αχαλίνωτης τάσης για προσωπική εξουσία, για εξουσιολιγουριά, για ατομική ανάδειξη, για ντε φάκτο αντικομμουνισμό, επενδυμένο με το κατάλληλο προσωπείο φιλοκομμουνιστικού λεξιλογίου. Χωρίς να είναι κάτοχοι της μέγιστης εξουσίας κάνουν αυτές τις λαθροχειρίες. Τι να φανταστούμε ότι θα κάνουν άμα καταλάβουν την εξουσία;)Τελικά η δικτατορία του προλεταριάτου όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση αλλά είναι διαμετρικά αντίθετη με την επιβολή της θέλησης της πρωτοπορίας (ηγεσίας ή και μόνο του γραμματέα ή κάποιων μειοψηφικών συμβουλίων, δήθεν οργάνων της εργατικής τάξης) της πρωτοπορίας (κόμματος) της πρωτοπορίας των εργαζομένων (του προλεταριάτου) όπως θέλει ο Λένιν και οι λενινιστές. («πρωτοπορία των εργαζομένων είναι το κόμμα, πρωτοπορία του κόμματος είναι η ηγεσία του - και η μακριά γαϊδούρα -.»)
Δηλαδή «η πρωτοπορία της πρωτοπορίας της πρωτοπορίας».
Η επιβολή της θέλησης (δια των νόμων) μιας μειοψηφίας πάνω στην πλειοψηφία του λαού είναι ενέργεια αντικομμουνιστική, ολιγαρχική, αντικοινωνική, αντιμαρξική, εγκληματική, παρότι οι διάφοροι οπαδοί της μπορεί να χρησιμοποιούν ακόμα και πολύ πλούσιο φιλοκομμουνιστικό λεξιλόγιο.
Η δικαστική εξουσία κατά τον Μαρξ
Ο Μαρξ γράφει συνοπτικά στο βιβλίο του για την Παρισινή κομμούνα:
«…Οι δικαστικοί λειτουργοί χάνουν εκείνη τη φαινομενική ανεξαρτησία τους, που χρησίμευε μόνο και μόνο για να σκεπάζει τη χαμερπή τους υποταγή σε όλες τις αλληλοδιάδοχες κυβερνήσεις, στις οποίες έδιναν με τη σειρά τους όρκους πίστης και τον αθετούσαν κάθε φορά.
Όπως ΟΛΟΙ οι δημόσιοι υπάλληλοι θα έπρεπε στο εξής και αυτοί να εκλέγονται, να είναι υπεύθυνοι και να μπορούν να ανακληθούν.»
Από ότι συμπεραίνουμε λοιπόν, οι δικαστικοί λειτουργοί θα είναι κάτω από τον έλεγχο του λαού. Θα είναι αιρετοί, ελεγχόμενοι και ανακλητοί από το λαό.
Σχόλιο:
Αυτό λοιπόν το πολιτικό σύστημα προτείνουν οι Μαρξ και Ένγκελς.
ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΑ μπορούμε να πούμε ότι ο Μαρξ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία να ανήκει στους Λαούς (ΟΕΝΔΕΛ).
Τα επόμενα ερωτήματα που τίθενται είναι
α. το πώς ονομάζουν αυτό το πολιτικό σύστημα και β. αν αυτό το πολιτικό σύστημα είναι το περιεχόμενο της δικτατορίας του προλεταριάτου δηλαδή αν δια μέσου αυτού του συστήματος επιβάλλεται στην αστική τάξη πολιτικά και θα πρέπει (μαζί με τους συμμάχους του) να επιβάλει τη θέλησή του κατόπιν στην αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων..
Η απάντηση είναι πως το ονομάζουν ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ή ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ και πως πράγματι είναι η πολιτική μορφή για την επιβολή της θέλησης του προλεταριάτου (δικτατορία του προλεταριάτου).
Η απάντηση είναι πως το ονομάζουν ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ή ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ και πως πράγματι είναι η πολιτική μορφή για την επιβολή της θέλησης του προλεταριάτου (δικτατορία του προλεταριάτου).
Ο Ένγκελς στο κείμενό του για την κριτική του προγράμματος της Ερφούρτης, γράφει το πιο κάτω απόσπασμα:
««Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ*. Αυτό (το πολιτικό σύστημα) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ* (συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»
(Παραθέτουμε το ίδιο απόσπασμα στα γερμανικά και στα αγγλικά γιατί οι μεταφραστές παίζουν «περίεργα» παιχνίδια)
Στα γερμανικά: Erstens. Wenn etwas feststeht, so ist es dies, daß unsre Partei und die Arbeiterklasse nur zur Herrschaft kommen kann unter der Form der demokratischen Republik. Diese ist sogar die spezifische Form für die Diktatur des Proletariats, wie schon die große französische Revolution gezeigt hat.Στα αγγλικά: First. If one thing is certain it is that our party and the working class can only come to power under the form of a democratic republic. This is even the specific form for the dictatorship of the proletariat, as the Great French Revolution has already shown.
( Μια μετάφραση αυτού στα ελληνικά είναι πχ η μετάφραση της "σύγχρονης εποχής" στην έκδοση του 2012. Όποιος προσέξει τη μετάφραση θα δει ότι μερικές λεξούλες "χειρουργικά βαλμένες" (μια, της) αλλάζουν αρκετά την ουσία του αποσπάσματος.
"Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία μονάχα με την πολιτική μορφή της ΛΑΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Η δημοκρατία αυτή είναι μάλιστα ΜΙΑ ιδιότυπη μορφή ΤΗΣ δικτατορίας του προλεταριάτου όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...")
Ο δε Μαρξ στο βιβλίο του για το γαλλικό εμφύλιο γράφει:
«Άμεση αντίθεση της αυτοκρατορίας ήταν η κομμούνα. Ήταν η καθορισμένη μορφή μιας τέτοιας ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ που όφειλε να εξαλείψει όχι μόνο τη μοναρχική μορφή της ταξικής κυριαρχίας αλλά και την ίδια την ταξική κυριαρχία.»
Από τα πιο πάνω συμπεραίνουμε με βεβαιότητα ότι;
Στα γερμανικά: Erstens. Wenn etwas feststeht, so ist es dies, daß unsre Partei und die Arbeiterklasse nur zur Herrschaft kommen kann unter der Form der demokratischen Republik. Diese ist sogar die spezifische Form für die Diktatur des Proletariats, wie schon die große französische Revolution gezeigt hat.Στα αγγλικά: First. If one thing is certain it is that our party and the working class can only come to power under the form of a democratic republic. This is even the specific form for the dictatorship of the proletariat, as the Great French Revolution has already shown.
( Μια μετάφραση αυτού στα ελληνικά είναι πχ η μετάφραση της "σύγχρονης εποχής" στην έκδοση του 2012. Όποιος προσέξει τη μετάφραση θα δει ότι μερικές λεξούλες "χειρουργικά βαλμένες" (μια, της) αλλάζουν αρκετά την ουσία του αποσπάσματος.
"Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία μονάχα με την πολιτική μορφή της ΛΑΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Η δημοκρατία αυτή είναι μάλιστα ΜΙΑ ιδιότυπη μορφή ΤΗΣ δικτατορίας του προλεταριάτου όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...")
Ο δε Μαρξ στο βιβλίο του για το γαλλικό εμφύλιο γράφει:
«Άμεση αντίθεση της αυτοκρατορίας ήταν η κομμούνα. Ήταν η καθορισμένη μορφή μιας τέτοιας ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ που όφειλε να εξαλείψει όχι μόνο τη μοναρχική μορφή της ταξικής κυριαρχίας αλλά και την ίδια την ταξική κυριαρχία.»
Από τα πιο πάνω συμπεραίνουμε με βεβαιότητα ότι;
1) Το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ της κομμούνας το ονομάζουν δημοκρατική ρεπούμπλικα και δημοκρατία και είναι δημοκρατία.
2) ΜΟΝΟ δια μέσου αυτού του πολιτικού συστήματος ( ουσιαστικά ΟΕΝΔΕΛ) η εργατική τάξη (και οι σύμμαχοί της) μπορεί να κατακτήσει και να κατέχει την εξουσία.
3) Αυτή η δημοκρατία είναι η ειδική (συγκεκριμένη) μορφή δημοκρατίας όπου μπορεί και πρέπει να ασκηθεί η επιβολή της θέλησης του προλεταριάτου (και των συμμάχων του) πάνω στην ολιγαρχική αστική τάξη) δηλαδή η δικτατορία του προλεταριάτου.
Και αν το συνδυάσουμε με την πρώτη πρόταση του αποσπάσματος βγάζουμε το βέβαιο συμπέρασμα ότι η δημοκρατία αυτή (του ΟΕΝΔΕΛ) δεν είναι απλά Η ΕΙΔΙΚΗ ΜΟΡΦΗ πολιτικού συστήματος για τη δικτατορία του προλεταριάτου αλλά και η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΜΟΡΦΗ.
Και όλα αυτά για να λειτουργήσουν σαν μοχλός για να μπορέσουν κατόπιν να ανατραπούν οι σχέσεις παραγωγής δηλαδή να ολοκληρωθεί ο σοσιαλισμός (πρώτη μορφή κομμουνισμού) και να πάει η κοινωνία στον κομμουνισμό. Ετούτο συμπεραίνεται από το απόσπασμα του Μαρξ στο βιβλίο του «ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία»:
« Η πολιτική κυριαρχία του παραγωγού δεν μπορεί να υπάρχει παράλληλα με τη διαιώνιση της κοινωνικής υποδούλωσης.
Γι αυτό η ΚΟΜΜΟΥΝΑ - στην οποία όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική θα ανήκει στο λαό (ΟΕΝΔΕΛ) - δηλαδή η δημοκρατική ρεπούμπλικα), θα έπρεπε να χρησιμεύσει σαν ΜΟΧΛΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΟΥΝ οι οικονομικές βάσεις που πάνω τους στηρίζεται η ύπαρξη των τάξεων και επομένως η ταξική κυριαρχία».
2) ΜΟΝΟ δια μέσου αυτού του πολιτικού συστήματος ( ουσιαστικά ΟΕΝΔΕΛ) η εργατική τάξη (και οι σύμμαχοί της) μπορεί να κατακτήσει και να κατέχει την εξουσία.
3) Αυτή η δημοκρατία είναι η ειδική (συγκεκριμένη) μορφή δημοκρατίας όπου μπορεί και πρέπει να ασκηθεί η επιβολή της θέλησης του προλεταριάτου (και των συμμάχων του) πάνω στην ολιγαρχική αστική τάξη) δηλαδή η δικτατορία του προλεταριάτου.
Και αν το συνδυάσουμε με την πρώτη πρόταση του αποσπάσματος βγάζουμε το βέβαιο συμπέρασμα ότι η δημοκρατία αυτή (του ΟΕΝΔΕΛ) δεν είναι απλά Η ΕΙΔΙΚΗ ΜΟΡΦΗ πολιτικού συστήματος για τη δικτατορία του προλεταριάτου αλλά και η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΜΟΡΦΗ.
Και όλα αυτά για να λειτουργήσουν σαν μοχλός για να μπορέσουν κατόπιν να ανατραπούν οι σχέσεις παραγωγής δηλαδή να ολοκληρωθεί ο σοσιαλισμός (πρώτη μορφή κομμουνισμού) και να πάει η κοινωνία στον κομμουνισμό. Ετούτο συμπεραίνεται από το απόσπασμα του Μαρξ στο βιβλίο του «ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία»:
« Η πολιτική κυριαρχία του παραγωγού δεν μπορεί να υπάρχει παράλληλα με τη διαιώνιση της κοινωνικής υποδούλωσης.
Γι αυτό η ΚΟΜΜΟΥΝΑ - στην οποία όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική θα ανήκει στο λαό (ΟΕΝΔΕΛ) - δηλαδή η δημοκρατική ρεπούμπλικα), θα έπρεπε να χρησιμεύσει σαν ΜΟΧΛΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΟΥΝ οι οικονομικές βάσεις που πάνω τους στηρίζεται η ύπαρξη των τάξεων και επομένως η ταξική κυριαρχία».
Είναι σημαντικό να έχουμε υπόψη μας ότι η κομμούνα διήρκεσε μόνο 72 μέρες.
Και όμως. Παρότι λέει εμφανέστατα ότι η δημοκρατία του «ΟΕΝΔΕΛ» είναι το μοναδικό πρόταγμα, παρότι λέει ότι είναι η μοναδική μορφή πολιτικού συστήματος δια μέσου του οποίου μπορεί να ασκηθεί η δικτατορία του προλεταριάτου κάποιοι δύσπιστοι μπορεί να προβάλουν την αντίρρηση ότι αυτό δεν είναι η δικτατορία του προλεταριάτου γιατί δεν αναφέρεται ρητά ή ακόμα με μεγαλύτερη σαφήνεια.
Όμως ο Ένγκελς το ισχυρίζεται και είναι σαφής.
Στην τελευταία παράγραφο του προλόγου του στο βιβλίο του Μαρξ « ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία» ο Ένγκελς λέει πεντακάθαρα:
« Τον τελευταίο καιρό, το σοσιαλδημοκράτη φιλισταίο τον πιάνει ξανά ένας ιερός τρόμος όταν ακούει τις λέξεις: δικτατορία του προλεταριάτου. Ε, λοιπόν κύριοι θέλετε να μάθετε τι λογής είναι αυτή η δικτατορία; Κοιτάξτε την Παρισινή κομμούνα. Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου».
Σχόλιο: Η έννοια της δικτατορίας την εποχή του Μαρξ δεν χαρακτήριζε κάποιο ιδιαίτερο πολιτικό σύστημα. Απλά είχε τη σημασία του επιβάλλω και υπαγορεύω ή του κυριαρχώ. Έτσι η έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου σημαίνει επιβολή και υπαγόρευση της θέλησης του προλεταριάτου πάνω στην αστική τάξη. Και η πρώτη βασική επιβολή ή υπαγόρευση είναι η επιβολή πάνω στην ουσία του πολιτικού συστήματος. (Η αστική τάξη θέλει και επιβάλλει εκείνο το πολιτικό σύστημα όπου οι λίγοι - δικοί της- να κατέχουν την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία για να μπορεί δια μέσου αυτού του μηχανισμού να επιβάλλει και τη θέλησή της πάνω στην οικονομία, πάνω στις παραγωγικές σχέσεις. Το ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα είναι θέμα ζωής ή θανάτου για την αστική τάξη.)
Με την επιβολή λοιπόν, από την εργατική τάξη και το λαό το πολιτικό σύστημα της δημοκρατικής ρεπούμπλικα (ΟΕΝΔΕΛ) ανοίγει ο δρόμος για τις ΣΤΑΔΙΑΚΕΣ αλλαγές στις παραγωγικές σχέσεις.
Μαρξ στο βιβλίο του «ο γαλλικός εμφύλιος»
«..Ξέρει (η εργατική τάξη) ότι για να πετύχει την απελευθέρωσή της και την συνδεδεμένη με αυτήν ανώτερη μορφή ζωής, προς την οποία τείνει ακατάσχετα η παρούσα κοινωνία με την οικονομική της ανάπτυξη, θα πρέπει να περάσει από μακροχρόνιους αγώνες (σταδιακά) και από μια σειρά από ιστορικές διαδικασίες (προτσές), που θα αλλάξουν ολότελα και τις συνθήκες και τους ανθρώπους. Δεν έχει να πραγματώσει ιδανικά αλλά να απελευθερώσει ΜΟΝΟ εκείνα τα στοιχεία (σταδιακά) της νέας κοινωνίας που αναπτύχθηκαν στους κόλπους της αστικής κοινωνίας που καταρρέει».
Μαρξ στο «μανιφέστο».« ….Είδαμε ήδη πιο πάνω ότι το πρώτο βήμα στην εργατική επανάσταση είναι η ανύψωση του προλεταριάτου σε άρχουσα τάξη, η κατάκτηση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Το προλεταριάτο θα χρησιμοποιήσει την πολιτική του κυριαρχία για να ΑΠΟΣΠΑΣΕΙ ΣΤΑΔΙΑΚΑ από την αστική τάξη και το κεφάλαιο, για να συγκεντρώσει όλα τα εργαλεία παραγωγής στα χέρια του κράτους*….» * (*Κράτος όχι με την πραγματική έννοια του όρου)
Σημείωση: Μετά την ανατροπή του αστικού πολιτικού συστήματος, φυσικά, η κοινωνία θα είναι ακόμα αστική για αρκετό χρονικό διάστημα μέσα στο σοσιαλιστικό σύστημα. Οι περισσότερες κοινωνικές αξίες θα έχουν δημιουργηθεί στο προηγούμενο, στο αστικό καθεστώς και δεν εξαλείφονται από την μια μέρα στην άλλη.
Ο Μαρξ στην «κριτική του προγράμματος της Γκότα» γράφει: «Ακόµα και οι χυδαίοι δηµοκράτες που βλέπουν στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ τη χιλιόχρονη βασιλεία και δεν υποπτεύονται ότι ακριβώς σ' αυτή την τελευταία κρατική* µορφή της αστικής κοινωνίας, θα κριθεί οριστικά η ταξική πάλη ακόµα κι αυτού του είδους οι δηµοκράτες στέκονται βουνό ψηλότερα από έναν τέτοιο δηµοκρατισµό που περιορίζεται µέσα στα όρια εκείνου που επιτρέπει η αστυνοµία και δεν επιτρέπει η λογική.»
Εδώ ο Μαρξ μας λέει ότι στη δημοκρατική ρεπούμπλικα θα κριθεί οριστικά η ταξική πάλη. (* «κρατική» από την μη πραγματική έννοια του όρου κράτος όπως συνάγεται από την επιστολή του Ένγκελς στον Μπέμπελ.)
Όμως ο Ένγκελς το ισχυρίζεται και είναι σαφής.
Στην τελευταία παράγραφο του προλόγου του στο βιβλίο του Μαρξ « ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία» ο Ένγκελς λέει πεντακάθαρα:
« Τον τελευταίο καιρό, το σοσιαλδημοκράτη φιλισταίο τον πιάνει ξανά ένας ιερός τρόμος όταν ακούει τις λέξεις: δικτατορία του προλεταριάτου. Ε, λοιπόν κύριοι θέλετε να μάθετε τι λογής είναι αυτή η δικτατορία; Κοιτάξτε την Παρισινή κομμούνα. Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου».
Σχόλιο: Η έννοια της δικτατορίας την εποχή του Μαρξ δεν χαρακτήριζε κάποιο ιδιαίτερο πολιτικό σύστημα. Απλά είχε τη σημασία του επιβάλλω και υπαγορεύω ή του κυριαρχώ. Έτσι η έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου σημαίνει επιβολή και υπαγόρευση της θέλησης του προλεταριάτου πάνω στην αστική τάξη. Και η πρώτη βασική επιβολή ή υπαγόρευση είναι η επιβολή πάνω στην ουσία του πολιτικού συστήματος. (Η αστική τάξη θέλει και επιβάλλει εκείνο το πολιτικό σύστημα όπου οι λίγοι - δικοί της- να κατέχουν την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία για να μπορεί δια μέσου αυτού του μηχανισμού να επιβάλλει και τη θέλησή της πάνω στην οικονομία, πάνω στις παραγωγικές σχέσεις. Το ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα είναι θέμα ζωής ή θανάτου για την αστική τάξη.)
Με την επιβολή λοιπόν, από την εργατική τάξη και το λαό το πολιτικό σύστημα της δημοκρατικής ρεπούμπλικα (ΟΕΝΔΕΛ) ανοίγει ο δρόμος για τις ΣΤΑΔΙΑΚΕΣ αλλαγές στις παραγωγικές σχέσεις.
Μαρξ στο βιβλίο του «ο γαλλικός εμφύλιος»
«..Ξέρει (η εργατική τάξη) ότι για να πετύχει την απελευθέρωσή της και την συνδεδεμένη με αυτήν ανώτερη μορφή ζωής, προς την οποία τείνει ακατάσχετα η παρούσα κοινωνία με την οικονομική της ανάπτυξη, θα πρέπει να περάσει από μακροχρόνιους αγώνες (σταδιακά) και από μια σειρά από ιστορικές διαδικασίες (προτσές), που θα αλλάξουν ολότελα και τις συνθήκες και τους ανθρώπους. Δεν έχει να πραγματώσει ιδανικά αλλά να απελευθερώσει ΜΟΝΟ εκείνα τα στοιχεία (σταδιακά) της νέας κοινωνίας που αναπτύχθηκαν στους κόλπους της αστικής κοινωνίας που καταρρέει».
Μαρξ στο «μανιφέστο».« ….Είδαμε ήδη πιο πάνω ότι το πρώτο βήμα στην εργατική επανάσταση είναι η ανύψωση του προλεταριάτου σε άρχουσα τάξη, η κατάκτηση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Το προλεταριάτο θα χρησιμοποιήσει την πολιτική του κυριαρχία για να ΑΠΟΣΠΑΣΕΙ ΣΤΑΔΙΑΚΑ από την αστική τάξη και το κεφάλαιο, για να συγκεντρώσει όλα τα εργαλεία παραγωγής στα χέρια του κράτους*….» * (*Κράτος όχι με την πραγματική έννοια του όρου)
Σημείωση: Μετά την ανατροπή του αστικού πολιτικού συστήματος, φυσικά, η κοινωνία θα είναι ακόμα αστική για αρκετό χρονικό διάστημα μέσα στο σοσιαλιστικό σύστημα. Οι περισσότερες κοινωνικές αξίες θα έχουν δημιουργηθεί στο προηγούμενο, στο αστικό καθεστώς και δεν εξαλείφονται από την μια μέρα στην άλλη.
Ο Μαρξ στην «κριτική του προγράμματος της Γκότα» γράφει: «Ακόµα και οι χυδαίοι δηµοκράτες που βλέπουν στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ τη χιλιόχρονη βασιλεία και δεν υποπτεύονται ότι ακριβώς σ' αυτή την τελευταία κρατική* µορφή της αστικής κοινωνίας, θα κριθεί οριστικά η ταξική πάλη ακόµα κι αυτού του είδους οι δηµοκράτες στέκονται βουνό ψηλότερα από έναν τέτοιο δηµοκρατισµό που περιορίζεται µέσα στα όρια εκείνου που επιτρέπει η αστυνοµία και δεν επιτρέπει η λογική.»
Εδώ ο Μαρξ μας λέει ότι στη δημοκρατική ρεπούμπλικα θα κριθεί οριστικά η ταξική πάλη. (* «κρατική» από την μη πραγματική έννοια του όρου κράτος όπως συνάγεται από την επιστολή του Ένγκελς στον Μπέμπελ.)
Σύμφωνα με τους Μαρξ και Ένγκελς,
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – δημοκρατική ρεπούμπλικα (ένοπλη, νομοθετική, δικαστική στο ΛΑΟ) είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ – «ΠΛΑΙΣΙΟ» μέσα στο οποίο μπορεί να ασκηθεί η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ – δικτατορία του προλεταριάτου.
ΥΓ1
Ο ΛΕΝΙΝ ΣΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΜΑΡΞ.....
*ΟΛένιν σε ομιλία του στο πρώτο Πανρωσικό συνέδριο 31 Ιουλίου 1917 τα τα λέει καθαρά και "σταράτα".
" Όταν κατηγορούμαστε για την εγκαθίδρυση μιας δικτατορίας ενός κόμματος και ,όπως έχετε ακούσει, προτείνεται ένα ενωμένο σοσιαλιστικό μέτωπο, εμείς λέμε, «Ναι, αυτό είναι η δικτατορία ενός κόμματος! Αυτό είναι που εμείς υποστηρίζουμε και δεν πρόκειται να αλλάξουμε αυτή μας τη θέση γιατί το κόμμα έχει κερδίσει, με τη διαδρομή δεκαετιών, τη θέση της πρωτοπορίας σε όλο το εργοστασιακό και βιομηχανικό προλεταριάτο...."
Ο Λένιν (Άπαντα τόμος 36) Μάη του 1918 λέει στις «Έξι θέσεις για τα άμεσα καθήκοντα της σοβιετικής εξουσίας».
«.. Η ΥΠΟΤΑΓΗ (των εργατών) και μάλιστα η ΑΝΑΝΤΙΡΡΗΤΗ ΥΠΟΤΑΓΗ την ώρα της εργασίας στις ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ των σοβιετικών ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΩΝ, ΤΩΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΩΝ που έχουν ΕΚΛΕΓΕΙ ή έχουν ΔΙΟΡΙΣΤΕΙ από τα ΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ και έχουν ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (όπως απαιτεί λχ το διάταγμα για τους σιδηροδρόμους) απέχει πολύ, πάρα πολύ ακόμα από το να έχει εξασφαλιστεί όσο χρειάζεται.»
Παράπονα του Λένιν γιατί ακόμα δεν είχε επιτευχθεί η ΑΠΟΛΥΤΗ ΥΠΟΤΑΓΗ των εργατών στις μειοψηφικές εξουσίες.
Να ποιά ήταν η «εργατική δημοκρατία» του Λένιν και η εντός αυτής «δικτατορία του προλεταριάτου». Μόνο το βούρδουλα φαίνεται ότι δεν θεσμοθέτησε το κόμμα κατά της εργατικής τάξης.
(Μερικοί λενινιστές λένε γι αυτό: « Εντάξει. Δεν έχουμε υποταγή της εργατικής τάξης στην αστική τάξη αλλά στο κόμμα.» Αυτό όμως είναι το ίδιο με εκείνο που λέει ο ρατσιστής. ‘Εντάξει. Το παιδάκι δεν το βίασε αλβανός αλλά έλληνας.»
Ο Τρότσκι (το Μάρτη του 1921) στο 10ο συνέδριο του κόμματος, παρουσία του Λένιν και του Στάλιν λέει τα αντικομμουνιστικά του, χωρίς φυσικά να πάρει απάντηση από κανέναν
Τρότσκι: «Η εργατική αντιπολίτευση, παρουσίασε επικίνδυνα σλόγκαν φετιχοποιώντας τις δημοκρατικές αρχές. Βεβαιώνουν το δικαίωμα των εργαζομένων να εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους πέρα από το κόμμα, λες και το κόμμα δεν είναι εξουσιοδοτημένο να επιβεβαιώνει τη ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ακόμη και όταν αυτή η δικτατορία έρχεται παροδικά σε σύγκρουση με τις εφήμερες διαθέσεις της ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ!! Είναι αναγκαίο να δημιουργήσουμε ανάμεσα μας τη συνείδηση ότι το ΚΟΜΜΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ένα επαναστατικό δικαίωμα!!!!».
Τρότσκι: «Η εργατική αντιπολίτευση, παρουσίασε επικίνδυνα σλόγκαν φετιχοποιώντας τις δημοκρατικές αρχές. Βεβαιώνουν το δικαίωμα των εργαζομένων να εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους πέρα από το κόμμα, λες και το κόμμα δεν είναι εξουσιοδοτημένο να επιβεβαιώνει τη ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ακόμη και όταν αυτή η δικτατορία έρχεται παροδικά σε σύγκρουση με τις εφήμερες διαθέσεις της ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ!! Είναι αναγκαίο να δημιουργήσουμε ανάμεσα μας τη συνείδηση ότι το ΚΟΜΜΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ένα επαναστατικό δικαίωμα!!!!».
* Στο 10ο συνέδριο ο Λένιν εισηγείται στο κόμμα το εξής:
«Λόγω της σημερινής κατάστασης πρέπει να συγκεντρωθεί η ΠΛΗΡΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ .. κάθε ανάμειξη ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ των επιχειρήσεων θα πρέπει να αναγνωριστεί στις παρούσες συνθήκες σαν απόλυτα απαράδεκτη και ολέθρια!!!!!»Το εισηγείται αυτό ο Λένιν (σε μια μηδαμινή μειοψηφία συνέδρων) και το ΚΟΜΜΑ το ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ και μετά ΔΙΑΤΑΖΕΙ (απειλή χρήσης βίας) ΟΛΗ την εργατική τάξη και το λαό!!!
(Να τι σημαίνει ΠΡΑΚΤΙΚΑ καθοδήγηση για τον Λένιν. Επιβολή - δικτατορία του κόμματος.)
Αυτό είναι στην πράξη η δικτατορία του κόμματος επί της εργατικής τάξης και του λαού και φυσικά αυτή η αντικομμουνιστική πρακτική δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με το πολιτικό πρόταγμα του Μαρξ της δημοκρατικής ρεπούμπλικα (όλη η ΕΝΟΠΛΗ, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό) και την πραγματική έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου.
ΤΟ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΚΟΥ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΣΕ ΕΥΘΕΙΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ (και οδήγησαν τις χώρες του πρώην κομματικού καπιταλισμού, στην επιστροφή στον ιδιωτικό καπιταλισμό).
(Να τι σημαίνει ΠΡΑΚΤΙΚΑ καθοδήγηση για τον Λένιν. Επιβολή - δικτατορία του κόμματος.)
Αυτό είναι στην πράξη η δικτατορία του κόμματος επί της εργατικής τάξης και του λαού και φυσικά αυτή η αντικομμουνιστική πρακτική δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με το πολιτικό πρόταγμα του Μαρξ της δημοκρατικής ρεπούμπλικα (όλη η ΕΝΟΠΛΗ, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό) και την πραγματική έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου.
ΤΟ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΚΟΥ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΣΕ ΕΥΘΕΙΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ (και οδήγησαν τις χώρες του πρώην κομματικού καπιταλισμού, στην επιστροφή στον ιδιωτικό καπιταλισμό).
Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΛΕΝΙΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΟΥ «ΕΝΟΠΛΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ» Ή ΤΗΣ «ΕΝΟΠΛΗΣ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΗΣ» ΚΑΙ ΤΗΣ «ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ» ΔΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ».
ΟΛΟΙ οι αστικοί στρατοί, στο μεγαλύτερο μέρος τους πλαισιώνονται από εργάτες, εργαζόμενους, πληβείους, παιδιά του λαού. Σε όλα τα πεδία των πολέμων συμμετέχουν κατά πλειονότητα ένοπλοι άνθρωποι του λαού και κατασφαγιάζονται, χωρίς να έχουν την δύναμη να εναντιωθούν σε κάποιους λίγους φιλοπόλεμους. Παρότι λοιπόν κρατούν τα όπλα οι εργαζόμενοι, δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτοί οι στρατοί είναι λαϊκοί ή προλεταριακοί.
Γιατί δεν μπορεί κανείς να του ονομάσει λαϊκούς ή προλεταριακούς στρατούς;Απλά γιατί ο κάθε στρατός, στην ουσία του, δεν χαρακτηρίζεται από ονομασίες (πχ λαϊκός, κόκκινος, μπλε κλπ) αλλά χαρακτηρίζεται από το ποιο υποκείμενο μπορεί να τον κινητοποιεί σύμφωνα με τη ΘΕΛΗΣΗ του, από το ποιο υποκείμενο κατέχει τον μηχανισμό κινητοποίησής του («κινητήρα και τιμόνι»).
*Κατέχει την ένοπλη εκτελεστική εκείνο το υποκείμενο που κατέχει - ελέγχει τα ανώτερα κλιμάκια του ένοπλου μηχανισμού, τον κινητήριο μηχανισμό του όλου ένοπλου μηχανισμού.
Όποιο υποκείμενο κατέχει αυτά (τα ανώτερα, τα «κινητήρια» κλιμάκια) τότε ολόκληρος ο μηχανισμός της ένοπλης εκτελεστικής υποτάσεται (δια του εξαναγκασμού) στη θελησή του και ολόκληρος ο μηχανισμός κινείται σύμφωνα με τη θέλησή του.Στους αστικούς στρατούς, ναι μεν η πλειονότητα εκείνων που φέρουν τα όπλα είναι πληβείοι, παιδιά του λαού, αλλά δεν μπορούν να υπακούσουν στη θέληση του λαού.
Αναγκάζονται να υπακούουν στις εντολές εκείνων που κατέχουν την κινητήριο δύναμη ολόκληρου του μηχανισμού (υψηλότερα ιεραρχικά κλιμάκια κλπ). Την κινητήριο αυτή δύναμη την ελέγχουν οι αστοί με το προσωπικό τους και έτσι τα παιδιά του λαού εξαναγκάζονται να χτυπούν το λαό όταν τους διαταχθεί.
Και οι λενινιστές όταν μιλούν για ένοπλο προλεταριάτο εννοούν ένοπλους πληβείους υπό τις διαταγές του κόμματος, δηλαδή εννοούν κομματικό στρατό, έναν ολιγαρχικό στρτό.
Για να είχαμε λαϊκό – προλεταριακό στρατό θα έπρεπε ο λαός να κατέχει ελέγχει τον βασικό «κινητήρα και το τιμόνι» του συνολικού ένοπλου μηχανισμού, που θα αποτελείται από τον εργαζόμενο λαό. Να είχαμε δηλαδή ΑΥΤΕΝΕΡΓΟ ένοπλο λαό. Ήτοι τις εντολές και τη δύναμη(δια του εξαναγκασμού) κινητοποίησης ολόκληρης της ένοπλης εκτελεστικής να την κατέχει η εργατική τάξη μαζί με τις άλλες εργαζόμενες τάξεις.
Σημείωση: Στη Σοβιετική Ένωση (και στις άλλες χώρες του ανύπαρκτου) δεν είχαμε προλεταριακό στρατό και κατά συνέπεια δεν είχαμε δικτατορία του προλεταριάτου. Τον «κινητήρα και το τιμόνι», τα υψηλά κλιμάκια της ένοπλης εκτελεστικής, τα κατείχε πλήρως το κόμμα. Επομένως ο «κόκκινος» στρατός ήταν κομματικός στρατός και κατά συνέπεια είχαμε δικτατορία του κόμματος. (Αυτή μπορούσε , σε οικονομικό επίπεδο, να φτιάξει μόνο κομματικοκρατικό μονοπωλιακό καπιταλισμό αφού αντικειμενικά δεν μπορούσε να γίνει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Ο σοσιαλισμός ήταν αδύνατον να χτιστεί. (Κείμενο: Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ, ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΧΤΙΣΙΜΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ.)
Όμως ο Λένιν και αρκετοί από τους μέχρι σήμερα λενινιστές θεωρητικοί, με λεκτικές ακροβασίες, ακροβασίες ισάξιες με εκείνες των κινούμενων σχεδίων που αγνοούν εντελώς το νόμο της βαρύτητας, προσπαθούν να ηλιθιοποιήσουν καλοπροαίρετους εργαζόμενους.
Σου λένε: « Η δικτατορία του κόμματος είναι δικτατορία του προλεταριάτου, αφού το κόμμα είναι ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΣ- ΕΝΟΛΟΔΟΧΟΣ της εργατικής τάξης και αυτό (το κόμμα) ασκεί τη δικτατορία της.»
Δηλαδή, δια μέσου του βιασμού και της έννοιας της αντιπροσώπευσης, προσπαθούν να υπερασπιστούν το αντιμαρξικό, αντικομμουνιστικό πρόταγμά τους.
Στην πραγματικότητα όμως ο πραγματικός αντιπρόσωπος δεν θα πρέπει να έχει δική του εξουσία, αλλά θα πρέπει να έχει εξουσιοδότηση από κάποιον που έχει εξουσία. Διαφορετικά, η δύναμη – εξουσία του εξουσιοδοτούμενου θα πρέπει να είναι μικρότερη του ΕΝΤΟΛΕΑ. Ο εντολοδόχος δεν πρέπει να έχει «αυτόφωτη» - «πρωτογενή» εξουσία. Ο ΕΝΤΟΛΕΑΣ θα πρέπει να είναι εκείνος που θα ΚΑΤΕΧΕΙ τη μεγαλύτερη.
Επομένως, αν ο υποτιθέμενος εντολοδόχος πάρει στα χέρια του και κατέχει τη μεγαλύτερη εξουσία, την οποία θα έπρεπε να κατέχει ο εντολέας, τότε ο αυτοαποκαλούμενος αντιπρόσωπος δεν είναι αντιπρόσωπος, γιατί δεν μπορεί να είναι εξουσιοδοτημένος εντολοδόχος. Στην πραγματικότητα είναι σφετεριστής, ασύδοτος ή νταβατζής.
Με λίγα λόγια. Για να έχουμε αντιπροσώπευση θα πρέπει την πρωτογενή και μεγαλύτερη εξουσία να την κατέχει ο εντολέας ενώ τη δευτερογενή και μικρότερη θα πρέπει να την έχει ο αντιπρόσωπος - εντολοδόχος. (Ο εντολέας θα πρέπει να έχει μεγαλύτερη εξουσία για να μπορεί να επιβάλει τους όρους του στον αντιπρόσωπο - εντολοδόχο.)
Έτσι, όταν το κόμμα αντιστρέφει τη σχέση και κατέχει αυτό την εξουσία (πρωτογενή και μεγαλύτερη), δεν είναι αντιπρόσωπος του προλεταριάτου, για το λόγο ότι το προλεταριάτο δεν κατέχει την εξουσία ώστε να μπορεί να το εξουσιοδοτήσει. Απλούστατα, σε αυτή την περίπτωση, το κόμμα είναι ο σφετεριστής της εξουσίας του προλεταριάτου, είναι ένα ασύδοτο υποκείμενο που καταλήγει φυσικά να είναι ο νταβατζής του προλεταριάτου που ασκεί δικτατορία επί του προλεταριάτου και επί ολόκληρης της κοινωνίας (όπως έγινε στις Χώρες του πρώην κομματικού καπιταλισμού).
Αντί λοιπόν για κόμμα ΒΟΗΘΟ των καταπιεσμένων τάξεων να φτιάξουν τελικά τη δική τους εξουσία (ένοπλη και νομοθετική), έχουμε κόμμα νταβατζή της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζόμενων τάξεων.
* Δικτατορία του προλεταριάτου και δικτατορία του κόμματος είναι δύο έννοιες που εκφράζουν δύο πραγματικότητες διαμετρικά αντίθετες, δύο πραγματικότητες απόλυτα ασύμβατες.Ή ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΘΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΜΕ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΤΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΣΚΗΣΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ Ή ΘΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΑΣΚΕΙ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ.
ΟΛΗ Η ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΒΑΣΙΚΟΤΑΤΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ
"Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΚΑΙ Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ"http://bezedakos.blogspot.gr/2017/10/blog-post_7.html
Το τελευταίο προπαγανδιστικό οχυρό του λενινισμού στο 21ο αιώνα θα είναι οι «θεωρίες» το ανέφικτου και του αναποτελεσματικού…
Επιχειρήματα ψευδή βγαλμένα από τα μαύρα σκοτάδια της προπαγάνδας όλων των ιστορικών ολιγαρχικών συστημάτων (δουλείας, φεουδαρχίας, καπιταλισμού).
Θα λένε ότι η ένοπλη εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία στα χέρια του λαού είναι πρακτικά ανέφικτη, ότι χρειάζεται μια ηγεσία για να παίρνει γρήγορες αποφάσεις σε έκτακτες και δύσκολες περιπτώσεις κοκ. Βασικά στην πραγματικότητα δεν ισχύουν αυτά. Και αν ίσχυαν τότε θα έπρεπε να αλλάξουν χόμπυ, να βρουν άλλο τρόπο για να ικανοποιήσουν την εξουσιολαγνεία τους, να πάψουν να μιλάνε για σοσιαλισμό κομμουνισμό, γιατί χωρίς την ένοπλη και τη νομοθετική εξουσία στα χέρια του λαού είναι αντικειμενικά ΑΔΥΝΑΤΟΝ να χτιστεί σοσιαλισμός και κομμουνισμός.
"ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ"http://bezedakos.blogspot.gr/2012/03/blog-post_5904.html
ΥΓ2 Το πολιτικό πρόταγμα του Μαρξ -ΟΕΝΔΕΛ- είναι το μοναδικό πρόταγμα όπου η εργατική τάξη και οι λαοί ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ να προβάλουν στο σήμερα. Ήταν και είναι πάντα επίκαιρο και αξεπέραστο. Παρά τις τεράστιες ιστορικές διαστρεβλώσεις του
παραμένει ο μόνος δρόμος και η μόνη ελπίδα για τους λαούς.
Η εποχή μας απαιτεί την ΑΝΑΔΟΜΗΣΗ του Μαρξικού ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ και ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟΥ προτάγματος. Είναι ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ. Ή το λαϊκό κίνημα θα προτάξει σαν άμεσο στόχο το ΟΕΝΔΕΛ, σαν αντίπαλο δέος του ολιγαρχικού πολιτικού συστήματος του καπιταλισμού (σαν αποκλειστικό σταθμό για την μετέπειτα αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων) ή η βαρβαρότητα και η εξαθλίωση θα λάβει τεράστιες και πρωτοφανείς διαστάσεις.Και για να το προτάξει καλύτερα θα πρέπει να γίνει καθαρισμός από τα δηλητήρια και τα σκουπίδια που το γέμισαν οι διάφοροι «μετά Χριστόν προφήτες..». Να φύγουν εντελώς από τη μέση όλες εκείνες οι αντιλήψεις πουν κατέστρεψαν εντελώς το Μαρξικό κομμουνιστικό πρόταγμα και το αντικατέστησαν με το αντικομμουνιστικό - αντικοινοτιστικό πρόταγμα που στην ουσία του ΤΕΛΙΚΑ θέλει το "ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ". Να φύγει από τη μέση αυτό το αντικομμουνιστικό πρόταγμα, που οι υπερασπιστές του το έχουν βαπτίσει κομμουνιστικό.
(Οι πιο πολλοί από άγνοια και κάποιοι από προσωπική εξουσιολαγνεία)
(Οι πιο πολλοί από άγνοια και κάποιοι από προσωπική εξουσιολαγνεία)
Το κεντρικό σύνθημα - στόχος όλων των λαϊκών κινημάτων θα πρέπει να είναι το
ΟΕΝΔΕΛ ΤΩΡΑ. . Η κάθε διεκδίκηση θα πρέπει να συνοδεύεται από αυτό το σύνθημα που είναι ο άμεσος πολιτικός καθοριστικός στόχος.
( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)
ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
