ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ είναι εκείνο το οικονομικό σύστημα κατά το οποίο τα μέσα παραγωγής (μ.π) είναι ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ της κοινωνίας. (ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ)
ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ είναι η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ενός υποκειμένου (ατομικού ή συλλογικού) να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ KAI NA ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ τον τρόπο ΧΡΗΣΗΣ και ΔΙΑΘΕΣΗΣ ενός αντικειμένου.
(Πχ στο ενοίκιο που δεν είναι ιδιοκτησία, υπάρχει η δυνατότητα μόνο για χρήση του αντικειμένου ενώ στην πραγματική ιδιοκτησία ο ιδιοκτήτης έχει τη δυνατότητα και να το διαθέσει όπως αποφασίζει. Δηλαδή να το πουλήσει, να το ενοικιάσει κλπ)
Μορφές ιδιοκτησίας υπάρχουν πολλές όπως ατομικές, συλλογικές, εταιρικές, δημοτικές, κοινωνικές, κρατικές κοκ. Όλα αυτές οι μορφές εξαρτώνται από το υποκείμενο που έχει τη δυνατότητα να αποφασίζει τη χρήση και τη διάθεση του αντικειμένου.
Τα στοιχεία λοιπόν της ιδιοκτησίας είναι 1. Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ – ΔΥΝΑΜΗ – ΕΞΟΥΣΙΑ 2. ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ – ΘΕΛΗΣΗ 3. ΕΠΙΒΟΛΗ, 4. ΧΡΗΣΗ και ΔΙΑΘΕΣΗ.
Για να έχουμε λοιπόν ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ των μέσων παραγωγής (μ.π) δηλαδή για να έχουμε σοσιαλισμό, θα πρέπει το υποκείμενο που θα κατέχει τη ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ τη ΧΡΗΣΗ και τη ΔΙΑΘΕΣΗ των μέσων παραγωγής (και την παραγωγή) να είναι Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΛΑΟΣ και όχι ένα μειοψηφικό υποσύνολο αυτής όπως το ΚΟΜΜΑ.
Και τούτο είναι εφικτό ΜΟΝΟ όταν η πλειοψηφία του λαού κατέχει τη ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ - ΕΞΟΥΣΙΑ να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ (νομοθετική) ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ (Ένοπλη Εκτελεστική) τη χρήση και τη διάθεση των μέσων παραγωγής.
ΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, ΤΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ (ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ) ΚΑΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΤΙΣΤΕΙ Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ.
Τώρα αν την εξουσία – δυνατότητα να αποφασίζει τη χρήση και τη διάθεση των μπ, δηλαδή αν την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία την κατέχει ένα συλλογικό μειοψηφικό υποκείμενο όπως το ΚΟΜΜΑ, ΤΟΤΕ τα μέσα παραγωγής ανήκουν ουσιαστικά σε αυτό και όχι στην κοινωνία.
Έτσι ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.
Στην περίπτωση τούτη, ιδιοκτησία των μ.π είναι κομματική. Και όταν το κόμμα ταυτίζεται με το κράτος έχουμε κομματικοκρατικοποίηση των μ.π. Το κόμμα κράτος είναι πια η ΕΤΑΙΡΙΑ (μονοπωλιακή) στο νέο σύστημα και τα στελέχη του κόμματος, οι «μέτοχοι».
Ουσιαστικά το οικονομικό σύστημα θα είναι τελικά εκείνο του κομματικού ή κρατικού καπιταλισμού και επ ουδενί του σοσιαλισμού.
Αυτό έγινε με τη εφαρμογή του ντε φάκτο αντικομμουνιστικού προτάγματος του Λένιν στις Χώρες του πρώην ανύπαρκτου σοσιαλισμού ή του κομματικοκρατικού καπιταλισμού. Είχαμε κομματικοποίηση – κρατικοποίηση των μ.π. Όλα ετούτα τα μέσα ανήκαν ουσιαστικά στην ηγεσία-εταιρία του κόμματος. Τα κομματικά στελέχη και οι διευθυντές των επιχειρήσεων ήταν οι «μεγαλομέτοχοι». Στην αρχή είχαν σχετικά λίγα προνόμια αλλά με την πάροδο του χρόνου αυξάνονταν. Όμως ετούτη η νέα τάξη είδε μετά από χρόνια ότι η επέκταση των συμφερόντων της δεν μπορεί να γίνει πια σε αυτό το καπιταλιστικό σύστημα. Τα προνόμιά τους θα μπορούσαν να πολλαπλασιαστούν στο σύστημα του ιδιωτικού καπιταλισμού. Έτσι, το 89, οι ίδιοι αποφάσισαν την επιστροφή στον ορθόδοξο καπιταλισμό.
Η επανάσταση του 17 άλλαξε απλά τη σύνθεση της μειοψηφικής τάξης στην εξουσία. Ο καπιταλισμός δεν έπεσε, αλλά απλά άλλαξε μορφή. Από ιδιωτικός έγινε κρατικός και μετά από 70 χρόνια ξαναέγινε ιδιωτικός.
Η χειρότερη μορφή εσωτερικού αντικομμουνισμού ήταν αυτή της σταλινικής περιόδου. Ο λαός ήταν κλεισμένος μέσα σε ένα κλουβί. Δεν είχε καμιά απολύτως εξουσία, καμιά απολύτως ελευθερία. Σε αυτή την περίοδο παγιώθηκε η νέα μειοψηφική κομματική τάξη που σιγά σιγά άρχισε να ασφυκτιά μέσα στα πλαίσια του κρατικού καπιταλισμού και η μοναδική της διέξοδο θα ήταν η επιστροφή στον ιδιωτικό καπιταλισμό, όπως και έγινε. (Τι ίδιο έγινε σε ΟΛΕΣ τις χώρες του κομματικού καπιταλισμού).
Ο Στάλιν ήταν ο χειρότερος καταστροφέας (στην πράξη) του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.
Τα στοιχεία λοιπόν της ιδιοκτησίας είναι 1. Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ – ΔΥΝΑΜΗ – ΕΞΟΥΣΙΑ 2. ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ – ΘΕΛΗΣΗ 3. ΕΠΙΒΟΛΗ, 4. ΧΡΗΣΗ και ΔΙΑΘΕΣΗ.
Για να έχουμε λοιπόν ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ των μέσων παραγωγής (μ.π) δηλαδή για να έχουμε σοσιαλισμό, θα πρέπει το υποκείμενο που θα κατέχει τη ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ τη ΧΡΗΣΗ και τη ΔΙΑΘΕΣΗ των μέσων παραγωγής (και την παραγωγή) να είναι Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΛΑΟΣ και όχι ένα μειοψηφικό υποσύνολο αυτής όπως το ΚΟΜΜΑ.
Και τούτο είναι εφικτό ΜΟΝΟ όταν η πλειοψηφία του λαού κατέχει τη ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ - ΕΞΟΥΣΙΑ να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ (νομοθετική) ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ (Ένοπλη Εκτελεστική) τη χρήση και τη διάθεση των μέσων παραγωγής.
ΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, ΤΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ (ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ) ΚΑΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΤΙΣΤΕΙ Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ.
Τώρα αν την εξουσία – δυνατότητα να αποφασίζει τη χρήση και τη διάθεση των μπ, δηλαδή αν την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία την κατέχει ένα συλλογικό μειοψηφικό υποκείμενο όπως το ΚΟΜΜΑ, ΤΟΤΕ τα μέσα παραγωγής ανήκουν ουσιαστικά σε αυτό και όχι στην κοινωνία.
Έτσι ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.
Στην περίπτωση τούτη, ιδιοκτησία των μ.π είναι κομματική. Και όταν το κόμμα ταυτίζεται με το κράτος έχουμε κομματικοκρατικοποίηση των μ.π. Το κόμμα κράτος είναι πια η ΕΤΑΙΡΙΑ (μονοπωλιακή) στο νέο σύστημα και τα στελέχη του κόμματος, οι «μέτοχοι».
Ουσιαστικά το οικονομικό σύστημα θα είναι τελικά εκείνο του κομματικού ή κρατικού καπιταλισμού και επ ουδενί του σοσιαλισμού.
Αυτό έγινε με τη εφαρμογή του ντε φάκτο αντικομμουνιστικού προτάγματος του Λένιν στις Χώρες του πρώην ανύπαρκτου σοσιαλισμού ή του κομματικοκρατικού καπιταλισμού. Είχαμε κομματικοποίηση – κρατικοποίηση των μ.π. Όλα ετούτα τα μέσα ανήκαν ουσιαστικά στην ηγεσία-εταιρία του κόμματος. Τα κομματικά στελέχη και οι διευθυντές των επιχειρήσεων ήταν οι «μεγαλομέτοχοι». Στην αρχή είχαν σχετικά λίγα προνόμια αλλά με την πάροδο του χρόνου αυξάνονταν. Όμως ετούτη η νέα τάξη είδε μετά από χρόνια ότι η επέκταση των συμφερόντων της δεν μπορεί να γίνει πια σε αυτό το καπιταλιστικό σύστημα. Τα προνόμιά τους θα μπορούσαν να πολλαπλασιαστούν στο σύστημα του ιδιωτικού καπιταλισμού. Έτσι, το 89, οι ίδιοι αποφάσισαν την επιστροφή στον ορθόδοξο καπιταλισμό.
Η επανάσταση του 17 άλλαξε απλά τη σύνθεση της μειοψηφικής τάξης στην εξουσία. Ο καπιταλισμός δεν έπεσε, αλλά απλά άλλαξε μορφή. Από ιδιωτικός έγινε κρατικός και μετά από 70 χρόνια ξαναέγινε ιδιωτικός.
Η χειρότερη μορφή εσωτερικού αντικομμουνισμού ήταν αυτή της σταλινικής περιόδου. Ο λαός ήταν κλεισμένος μέσα σε ένα κλουβί. Δεν είχε καμιά απολύτως εξουσία, καμιά απολύτως ελευθερία. Σε αυτή την περίοδο παγιώθηκε η νέα μειοψηφική κομματική τάξη που σιγά σιγά άρχισε να ασφυκτιά μέσα στα πλαίσια του κρατικού καπιταλισμού και η μοναδική της διέξοδο θα ήταν η επιστροφή στον ιδιωτικό καπιταλισμό, όπως και έγινε. (Τι ίδιο έγινε σε ΟΛΕΣ τις χώρες του κομματικού καπιταλισμού).
Ο Στάλιν ήταν ο χειρότερος καταστροφέας (στην πράξη) του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.
Δυστυχώς κάποια ‘κομμουνιστικά’ κόμματα, μετά την κατάρρευση αυτών των ολιγαρχικών καθεστώτων τα οποία υμνούσαν για 70 χρόνια και για να μην τους πάρουν οι οπαδοί τους με τα σάπια λεμόνια και χάσουν την εξουσία μέσα στο κόμμα τους, έκαναν «φυγή προς τα πίσω». Έφτιαξαν ένα μεγάλο παραμύθι- δικαιολογία για τους καλοπροαίρετους αγωνιστές. Για να απαντήσουν για τις αιτίες του Βατερλό έφτιαξαν ένα βολικό σενάριο. Και το σενάριο αυτό λέει βασικά ότι ο Στάλιν έχτιζε σοσιαλισμό ενώ οι διάδοχοί του άλλαξαν πορεία. Προβάλλουν την προσωπολατρία προς τον Στάλιν για να πετύχουν δύο «τρυγόνια». Το ένα είναι να καλύψουν τη θεωρητική σαπίλα και τα προπαγανδιστικά παραμύθια του παρελθόντος και το δεύτερο είναι να πείσουν ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να χτιστεί μόνο από μια ικανή μειοψηφία – κόμμα και από μεγάλους ηγέτες σαν το Στάλιν. Έτσι κατοχυρώνουν προπαγανδιστικά, το προσωπικό τους πάθος για εξουσία.* Η έννοια του εσωτερικού αντικομμουνιστή προσάπτεται σε εκείνα τα υποκείμενα που ουσιαστικά δεν θέλουν την εξουσία στην κομμούνα – κοινότητα αλλά τη θέλουν για το κόμμα και παρά ταύτα χρησιμοποιούν φιλοκομμουνιστικό λεξιλόγιο.
Η έννοια του κομμουνιστή προσάπτεται σε εκείνα τα υποκείμενα που επιδιώκουν όλη η εξουσία να ανήκει στην κομμούνα *– κοινότητα και φυσικά όχι σε μια μειοψηφία.
ΑΝ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΤΟΤΕ ΑΥΤΟΜΑΤΑ ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ – ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. ΑΥΤΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΚΥΡΩΝΕΙ ΑΥΤΟΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΛΗΡΩΣ ΤΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ.
ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΔΕΝ ΧΤΙΖΕΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΧΤΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ, ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
(Δες «ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞ» και το «Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΕΝΙΝΙΣΤΕΣ»
Το σοσιαλισμό μπορεί να τον χτίσει ΜΟΝΟ η εργατική τάξη με το λαό.
Και όπως είπε ο Μαρξ, η απελευθέρωση της εργατικής τάξης ή θα είναι έργο δικό της ή δεν πρόκειται να γίνει. Η απελευθέρωσή της δεν μπορεί να γίνει με «νταβατζήδες», με πατερούληδες ή εργατοπατέρες.
ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ;
Μα αυτός της πραγματικής πρωτοπορίας. Ρόλος πολύ σημαντικός και απαραίτητος.
Ο σκοπός των κομμουνιστικών ή εργατικών κομμάτων, των κομμάτων που θα παλεύουν για την εργατική τάξη και το λαό, θα είναι ο ρόλος του καθοδηγητή – συμβουλάτορα, του οργανωτή, του καλού εκτελεστικού οργάνου ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥ ΣΦΕΤΕΡΙΣΤΗ ΤΗΣ ΕΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
Μετά την κατάκτηση της εξουσίας από το λαό, τα μέλη αυτών των κομμάτων θα πρέπει να έχουν ακριβώς την ίδια εξουσία με αυτή του κάθε πολίτη.
Η έννοια του κομμουνιστή προσάπτεται σε εκείνα τα υποκείμενα που επιδιώκουν όλη η εξουσία να ανήκει στην κομμούνα *– κοινότητα και φυσικά όχι σε μια μειοψηφία.
ΑΝ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΤΟΤΕ ΑΥΤΟΜΑΤΑ ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ – ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. ΑΥΤΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΚΥΡΩΝΕΙ ΑΥΤΟΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΛΗΡΩΣ ΤΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ.
ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΔΕΝ ΧΤΙΖΕΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΧΤΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ, ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
(Δες «ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞ» και το «Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΕΝΙΝΙΣΤΕΣ»
Το σοσιαλισμό μπορεί να τον χτίσει ΜΟΝΟ η εργατική τάξη με το λαό.
Και όπως είπε ο Μαρξ, η απελευθέρωση της εργατικής τάξης ή θα είναι έργο δικό της ή δεν πρόκειται να γίνει. Η απελευθέρωσή της δεν μπορεί να γίνει με «νταβατζήδες», με πατερούληδες ή εργατοπατέρες.
ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ;
Μα αυτός της πραγματικής πρωτοπορίας. Ρόλος πολύ σημαντικός και απαραίτητος.
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ (ΕΡΓΑΤΙΚΑ Ή ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ). ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΒΟΥΜΕ ΨΩΜΙ ΚΛΠ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΓΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ. ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΦΕΤΕΡΙΣΤΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΤΟ ΛΑΟ ΣΤΟ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΚΑΙ ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ. (Όσο αυτό χρειάζεται ιστορικά).
Ο σκοπός των κομμουνιστικών ή εργατικών κομμάτων, των κομμάτων που θα παλεύουν για την εργατική τάξη και το λαό, θα είναι ο ρόλος του καθοδηγητή – συμβουλάτορα, του οργανωτή, του καλού εκτελεστικού οργάνου ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥ ΣΦΕΤΕΡΙΣΤΗ ΤΗΣ ΕΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
Μετά την κατάκτηση της εξουσίας από το λαό, τα μέλη αυτών των κομμάτων θα πρέπει να έχουν ακριβώς την ίδια εξουσία με αυτή του κάθε πολίτη.
Πολλοί καλοπροαίρετοι αγωνιστές στο παρελθόν, όντως πίστευαν ότι δια μέσου του Λενινικού προτάγματος θα χτιζόταν ο σοσιαλισμός.
Όμως τους διέφευγαν δύο τουλάχιστον σημαντικοί νόμοι.
1. Δεν μπορεί να γίνει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.
2. « Όταν μια μειοψηφία καταλαμβάνει την εξουσία μετατρέπεται αργά ή γρήγορα σε νέο καταπιεστή του λαού.»
Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΤΙΣΤΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ – ΠΡΑΓΜΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ Ο ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΓΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟ «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ.
ΜΟΝΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΩΘΕΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ.
Αντίθετα με το Λενινικό πρόταγμα της «εργατικής δημοκρατίας» οδηγούμαστε σε αντικομμουνιστική κατεύθυνση. Είναι ένα σύστημα στο οποίο πραγματώνεται η δικτατορία - εξουσία του κόμματος επί του προλεταριάτου και του λαού και σε οικονομικό επίπεδο πραγματώνεται ο κομματικοκρατικός καπιταλισμός.
Αυτό το επαλήθευσε η ιστορία με δραματικό τρόπο.
Όμως τους διέφευγαν δύο τουλάχιστον σημαντικοί νόμοι.
1. Δεν μπορεί να γίνει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.
2. « Όταν μια μειοψηφία καταλαμβάνει την εξουσία μετατρέπεται αργά ή γρήγορα σε νέο καταπιεστή του λαού.»
Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΤΙΣΤΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ – ΠΡΑΓΜΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ Ο ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΓΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟ «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ.
ΜΟΝΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΩΘΕΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ.
Αντίθετα με το Λενινικό πρόταγμα της «εργατικής δημοκρατίας» οδηγούμαστε σε αντικομμουνιστική κατεύθυνση. Είναι ένα σύστημα στο οποίο πραγματώνεται η δικτατορία - εξουσία του κόμματος επί του προλεταριάτου και του λαού και σε οικονομικό επίπεδο πραγματώνεται ο κομματικοκρατικός καπιταλισμός.
Αυτό το επαλήθευσε η ιστορία με δραματικό τρόπο.
"Δεν γίνεται και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολόκληρη."
"Δεν πάνε δυό καρπούζια στην ίδια μασχάλη."
«Με τις πορδές δεν βάφονται αυγά»
Δεν γίνεται και ικανοποίηση της προσωπικής εξουσιολαγνείας κάποιων λίγων και σοσιαλισμός.
Ή ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ - ΚΟΜΜΑ.
Και τα δύο μαζί δεν πάνε. είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ασύμβατα.
ΥΓ
α. Με την εξουσία στα χέρια του κόμματος δεν μπορεί να υπάρξει ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ (δικτατορία) του προλεταριάτου και των άλλων εργαζόμενων τάξεων, που είναι αναγκαία για το χτίσιμο του σοσιαλισμού.
β.Ανεξάρτητα από τις αντικαπιταλιστικές κορώνες ή από τα αντικαπιταλιστικά συνθήματα κάποιων υποκειμένων, ανεξάρτητα από τον λεκτικό πλούτο φιλεργατικών ή φιλοκομμουνιστικών αναφορών, είναι στο βάθος (ντε φάκτο) υπέρ του καπιταλισμού, υπέρ του κομματικοκρατικού καπιταλισμού.
"Δεν πάνε δυό καρπούζια στην ίδια μασχάλη."
«Με τις πορδές δεν βάφονται αυγά»
Δεν γίνεται και ικανοποίηση της προσωπικής εξουσιολαγνείας κάποιων λίγων και σοσιαλισμός.
Ή ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ - ΚΟΜΜΑ.
Και τα δύο μαζί δεν πάνε. είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ασύμβατα.
ΥΓ
α. Με την εξουσία στα χέρια του κόμματος δεν μπορεί να υπάρξει ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ (δικτατορία) του προλεταριάτου και των άλλων εργαζόμενων τάξεων, που είναι αναγκαία για το χτίσιμο του σοσιαλισμού.
β.Ανεξάρτητα από τις αντικαπιταλιστικές κορώνες ή από τα αντικαπιταλιστικά συνθήματα κάποιων υποκειμένων, ανεξάρτητα από τον λεκτικό πλούτο φιλεργατικών ή φιλοκομμουνιστικών αναφορών, είναι στο βάθος (ντε φάκτο) υπέρ του καπιταλισμού, υπέρ του κομματικοκρατικού καπιταλισμού.
Αυτό το επιβεβαιώνει η έλλειψη της στόχευσης και σχεδιασμού της κατάκτησης του: «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ», της κατάκτησης της δημοκρατίας – δημοκρατικής ρεπούμπλικα όπως προτείνουν οι Μαρξ και Ένγκελς.
Ένγκελς:«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την (πολιτική) ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ. Αυτή (η μορφή της δημοκρατίας) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ (η συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ (πολιτικού συστήματος) ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»
Αν λείπει αυτή η σκόπευση, τότε στην πράξη θα έχουμε είτε κομματικό καπιταλισμό, είτε ιδιωτικό καπιταλισμό ή ένα μικτό σύστημα από αυτούς.
Ένγκελς:«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την (πολιτική) ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ. Αυτή (η μορφή της δημοκρατίας) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ (η συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ (πολιτικού συστήματος) ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»
Αν λείπει αυτή η σκόπευση, τότε στην πράξη θα έχουμε είτε κομματικό καπιταλισμό, είτε ιδιωτικό καπιταλισμό ή ένα μικτό σύστημα από αυτούς.
