Οι ολιγαρχικοί για χιλιετίες προβάλουν βασικά τρία εντελώς ανόητα – ανυπόστατα επιχειρήματα για να καλύψουν το εγκληματικό είναι τους.
1. Πρέπει να αποφασίζουν οι ειδικοί γιατί ο λαός δεν έχει γνώση.. (Απάντηση εδώ)
2. Πρακτικά δεν είναι δυνατόν να αποφασίζει ο λαός για τόσα πολλά και πολύπλοκα θέματα σε πολυπληθυσμιακές κοινωνίες. (Απάντηση «ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ)
3. Πρακτικά χρειάζεται να παίρνονται γρήγορες αποφάσεις λόγω διάφορων πιθανών κινδύνων. (Απάντηση «ΕΚΤΑΚΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΓΡΗΓΟΡΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»
Και οι τρείς είναι δικαιολογίες της πλάκας, δικαιολογίες των ενόχων,.
Ο ΛΑΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ
ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ
Μια εισαγωγή με τις εσκεμμένες ανοησίες του Σωκράτη.
Εδώ
και αιώνες η ολιγαρχία κάνει τιτάνιο αγώνα για να ελέγξει και να
καθυποτάξει τις αντιλήψεις των ανθρώπων.
Μεταχειρίζεται όλα τα πιο άτιμα υπαρκτά μέσα. Ένα από αυτά είναι η ταχυδακτυλουργικού τύπου χρήση της γλώσσας.
Ο πόλεμος των εννοιών είναι η πρώτη πράξη του ολοκληρωτικού πολέμου που έχει κηρύξει η ολιγαρχία ενάντια στους λαούς..
Αν πχ κάποιος βάλει με «τέχνη» μια παραπλήσια έννοια αντί της ορθής, σε μια πρόταση ή παράγραφο τότε μπορεί να αλλάξει εντελώς την ουσία της εκφραζόμενης πραγματικότητας και να κατευθύνει τη σκέψη και τη συνείδηση του ακροατή ή του αναγνώστη σε δρόμους και ακίνδυνους και δυναμωτικούς για το σύστημα.
Αυτή την τέχνη της εξαπάτησης, οι ολιγαρχικοί την καλλιεργούν εδώ και χιλιάδες χρόνια. Σήμερα την έχουν σχεδόν τελειοποιήσει.
*Ο Σωκράτης λοιπόν, φέρεται σε διάλογό του με τον Πρωταγόρα, να αντιτίθεται στη δημοκρατία λέγοντας ότι:
«Σχετικά με την κατασκευή στόλου οι Αθηναίοι συμβουλεύονται μια ειδική κατηγορία τεχνιτών τους ναυπηγούς, αν πρόκειται για την κατασκευή ναών, συμβουλεύονται τους χτίστες, αν πρόκειται για την κατασκευή ασπίδων, τους σιδεράδες κ.ο.κ.
Όταν όμως πρόκειται να πάρουν σημαντικές πολιτικές αποφάσεις σε ουσιώδη θέματα διακυβέρνησης τότε (δυστυχώς) όλοι ανεξαιρέτως συμμετέχουν με ίσους όρους και παίρνουν αποφάσεις ισότιμα ανεξάρτητα αν είναι σιδεράδες, χτίστες, γιατροί, έμποροι κ.λ.π.»
Αυτή η προβαλλόμενη αντίληψη του Σωκράτη στοχεύει να χτυπήσει την καρδιά της Δημοκρατίας, στην καρδιά της εξουσίας του λαού.
Συλλογισμός είναι αληθοφανής αλλά εντελώς ανόητος. Τόσο ανόητος όσο είναι ο συλλογισμός: «το μπουζούκι είναι όργανο, ο αστυνομικός είναι όργανο και άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι.»
Ας πάμε όμως σταδιακά στην αποδόμηση της εσκεμμένα βλακώδους αυτής αντίληψης, ξεκινώντας από τα πιο «ελαφρά» επιχειρήματα.
Ωραία λοιπόν!!:
α. Ας υποθέσουμε ότι κάποιος θέλει να φτιάξει ένα πλοίο. Σίγουρα θα πάει να συμβουλευτεί κάποιους ναυπηγούς. Την απόφαση όμως για το πόσα λεφτά θα διαθέσει, για το μέγεθος του πλοίου, για το αν το πλοίο θα είναι εμπορικό ή πολεμικό ή επιβατικό κλπ ποιος είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ αρμόδιος να την πάρει;
Ο ειδικός ναυπηγός ή αυτός που θέλει να παραγγείλει ένα πλοίο;
Πάμε σε έναν που θέλει να χτίσει ένα ναό. Αυτός θα απευθυνθεί σίγουρα σε κάποιους χτίστες για να τους συμβουλευτεί (και στο τέλος να του τον κατασκευάσουν). ΟΜΩΣ σε ποιο μέρος θα κατασκευαστεί ο ναός, πόσα χρήματα είναι διαθέσιμα, τι μέγεθος θα έχει ο ναός κλπ ποιος είναι αποκλειστικά αρμόδιος γα να πάρει τις αποφάσεις; Ο χτίστης ή αυτός που θέλει να παραγγείλει το χτίσιμο του ναού;
Ας έρθουμε στο σήμερα. Κάποιος διαλέγει έναν (ειδικό) μεταφορέα (που τον θεωρεί σαν τον καλύτερο) για να μεταφέρει κάποια πράγματά του. Όμως στο που θα πρέπει να πάει τα πράγματα ποιος θα πρέπει να αποφασίσει; Ο μεταφορέας ή αυτός που θέλει να μεταφέρει τα πράγματά του;Οι πελάτες του ταξί θα πρέπει να αποφασίζουν που θέλουν να πάνε τελικά ή ο ειδικός στην οδήγηση και μεταφορά ταξιτζής; Η επιλογή του ειδικού σημαίνει απόλυτος παραλογισμός.
Αυτή την πιο ουσιαστική διάσταση του θέματος την αποκρύπτει εσκεμμένα και επιμελώς από το σκεπτικό του ο Σωκράτης.
β. Ξέρει πολύ καλά ο Σωκράτης ότι και για άλλα σημαντικά θέματα όπως είναι πχ ο πόλεμος, οι Αθηναίοι συμβουλεύονταν τους ειδικούς (στρατιωτικούς κλπ) αλλά τις καθοριστικές αποφάσεις – πλαίσια τις έπαιρναν οι πολίτες (και πολύ σωστά).
Για ΟΛΑ τα θέματα, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά, οι Αθηναίοι συμβουλεύονταν ειδικούς αλλά αποφάσιζαν αυτοί .
ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΟΜΩΣ Η ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ ΠΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ;
Οι ρίζες, ο κορμός τα κλαδιά και το μήλο σχετίζονται όλα με το δένδρο της μηλιάς. Όμως η θρεπτικότητα του καρπού του μήλου δεν έχει καμιά σχέση με τις ρίζες του δένδρου. Ο Σωκράτης λοιπόν πάει να ταυτίσει τις ρίζες με τον καρπό για να μας πει ότι και αυτές είναι φαγώσιμες όπως ο καρπός!!!
Σε αυτή την εξαπάτηση λοιπόν προσπαθεί να ταυτίσει το ρήμα ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΟΜΑΙ με το ρήμα ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ.
Όμως το κάθε ρήμα εκφράζει μια διαφορετική υλική πραγματικότητα, μια διαφορετική διαδικασία επί του προκειμένου. Άλλο πράγμα ρωτώ και άλλο αποφασίζω. Άλλο πράγμα είναι να ρωτήσω αν ένα δρόμος είναι ανοιχτός ή κλειστός και διαφορετικό πράγμα είναι η απόφαση για το που και πότε θέλω να πάω.
Αλλά ο ακροατής ή ο αναγνώστης μπορεί εύκολα να πέσει στην παγίδα αν δεν είναι καλά μυημένος στις καριολιές των ολιγαρχικών απατεώνων.
Όλοι μας γνωρίζουμε από την καθημερινή μας πράξη ότι άμα θέλουμε να ικανοποιήσουμε την ανάγκη μας πχ για στέγη, εμείς θα αποφασίσουμε που θα χτίσουμε το σπίτι, πόσα χρήματα μπορούμε να διαθέσουμε, πόσο μέγεθος θα έχει, πόσα δωμάτια, αν θα έχει ή όχι γκαράζ, σε πόσο χρονικό διάστημα θα θέλαμε να κατασκευαστεί κλπ. Εμείς παίρνουμε την απόφαση για τις ΠΙΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ του σπιτιού.
(Και μέχρι να παγιώσουμε το σύνολο των προδιαγραφών στον νου μας, μπορούμε ενδιάμεσα να συμβουλευόμαστε διάφορους γνώστες του αντικειμένου.)
Μετά θα πάμε να βρούμε έναν οι περισσότερους μηχανικούς για να τους συμβουλευτούμε πως θα μπορούσε να υλοποιηθούν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο οι προδιαγραφές που αποφασίσαμε και θέτουμε. Ο κάθε μηχανικός θα μας δώσει τις συμβουλές του και εμείς ΠΑΛΙ θα αποφασίσουμε για τον ποιο μηχανικό θα διαλέξουμε για να εκτελέσει τις εντολές μας – προδιαγραφές μας για το χτίσιμο.
ΟΙ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΠΡΑΞΗΣ
Εν αρχή εστί η υποκειμενική αντίληψη μιας ανάγκης.Με την αντίληψη αυτής επέρχεται άμεσα η νοητική και σωματική κινητοποίηση του ανθρώπου.
Η κινητοποίηση έχει τις εξής διαφορετικές φάσεις της:
1. Προσπάθεια αποκόμισης, συλλογής γνωστικών στοιχείων που σχετίζονται με τη συγκεκριμένη υποκειμενική αντίληψη της ανάγκης.
Το υποκείμενο προσπαθεί να αποκομίσει πληροφορίες (με ερωτήσεις, με συμβουλές κλπ) ή γνώσεις (με μελέτη κοκ) για να βρει τελικά τα μέσα και τους τρόπους για το πως θα ικανοποιήσει κατά τον καλύτερο τρόπο την ανάγκη του.
2. Φάση του συνδυασμού των όποιων γνωστικών στοιχείων αποκομίζει.
Αιτιατός συνδυασμός και μεταξύ τους και σε σχέση με το στόχο της ικανοποίησης της ιδιαίτερης ανάγκης.
(Σε τούτη τη φάση μπορούν να γίνουν πάρα πολλές νοητικές διαδικασίες με στόχο να δοθούν απαντήσεις σε πιθανόν πάρα πολλά ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ και μη ερωτήματα.
Για παράδειγμα: «Με αυτό το συγκεκριμένο μέσον ή τρόπο προωθείται αιτιατά η ικανοποίηση της ανάγκης μου; Ικανοποιείται πλήρως ή μερικώς; Να προωθήσω τώρα την ικανοποίησή της ή να περιμένω και να προωθήσω πρώτα κάποιαν άλλη πιο σημαντική για μένα (και που μόνο εγώ ξέρω τη σημαντικότητα των δικών μου αναγκών;). Μήπως με τούτα τα μέσα, τους τρόπους ή την χρονική στιγμή αποκλείσω ή μειώσω το μέγεθος ικανοποίησης άλλων προσωπικών μου αναγκών; Μήπως η ολική ή η μερική ικανοποίηση αυτής της ανάγκης με τα συγκεκριμένα μέσα ή τρόπους μου προκαλέσει αύριο μεγαλύτερα προβλήματα ή μεγαλύτερες ανάγκες; κοκ)
Και σε όλα αυτά τα ερωτήματα, και όλους τους σχετικούς με τούτα συλλογισμούς ο ΜΟΝΟΣ και αποκλειστικά αρμόδιος να τα κάνει είναι το ίδιο το άτομο που βιώνει την ανάγκη. Τελεία και παύλα.
Κανένας ειδικός δεν μπορεί να αντικαταστήσει το άτομο και τούτο γιατί το άτομο είναι ο μοναδικός δυνατός γνώστης του ΣΥΝΟΛΟΥ των προσωπικών αναγκών του, ο μοναδικός γνώστης των αξιολογήσεων τους και στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι ο μοναδικός γνώστης των χρονικών προτεραιοτήτων στην ικανοποίησή τους και κανείς ειδικός, ακόμα και ειδικός – ημίθεος δεν μπορεί να γνωρίζει.
3. Φάση επιλογών - αποφάσεων των καλύτερων συνδυασμών.
Από όλους τους συνδυασμούς των γνωστικών στοιχείων που θα διαθέτει το άτομο θα αποφασίσει ποια λύση, ποιο δρόμο θα ακολουθήσει, ποια μέσα και τρόπους θα θέσει σε πρακτική. Αυτοί θα είναι οι στόχοι του.
4. Στις πρακτικές ενέργειες για την υλοποίηση των στόχων του, μπορεί να συμμετέχει ο ίδιος ή να τις αναθέσει ως ένα σημείο σε ειδικούς.
Από τα πιο πάνω διαφαίνεται καθαρά ότι ο ειδικός μπορεί να είναι χρήσιμος είτε στη φάση των πληροφοριών και συμβουλών (σαν εκτελεστικό όργανο παροχής πληροφοριών ή συμβουλών) είτε στη φάση της εκτέλεσης των προδιαγραφών - στόχων.
Και στις δύο περιπτώσεις μπορεί να είναι χρήσιμος ΜΟΝΟ ως εκτελεστικό όργανο. Δεν πρέπει να αποφασίζει γιατί δεν μπορεί ν γνωρίζει τις βαθύτερες ανάγκες και τους συνδυασμούς αυτών του κάθε ξεχωριστού ατόμου.
Σαν αποφασιστικό υποκείμενο οιπον μπορεί να είναι ΜΟΝΟ εκείνος που έχει την ανάγκη ή πιθανολογικά να του παρουσιαστεί ανάγκη.
(κείμενο: ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ)
Και αν σκοπός της ανθρώπινης κοινωνίας είναι η ικανοποίηση των αναγκών των μελών της τότε ΜΟΝΟ τα μέλη της είναι από τη φύση αρμόδια για να παίρνουν τις αποφάσεις σχετικά με την ικανοποίησή τους.(κείμενο: ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙς ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ)
ΥΓ 1 Ο Ολιγαρχικός Σωκράτης δεν ήταν κάποιο άτομο που αγαπούσε φοβερά την εργασία, σύμφωνα με κάποιους μελετητές (Ίσως να ισχύει και ίσως όχι). Πάντως ένα από τα μέσα για να ζει ήταν να τα "παίρνει" από τους ολιγαρχικούς διδάσκοντας τα τέκνα τους.
Και ήξερε επίσης ότι χέρι που σε θρέφει δεν πρέπει να το δαγκώνεις αλλά να το γλύφεις.
Πιστεύουμε λοιπόν ότι γνώριζε τι ανοησίες έλεγε πάνω στο θέμα. Όμως προσέφερε έτσι προπαγανδιστικές υπηρεσίες στους ολιγαρχικούς. Προσέφερε την υπηρεσία της εξαπάτησης των πολιτών για να υπομονεύσει την εξουσία αυτών.
Η πιο πάνω αντίληψη του είναι το κεντρικό ολιγαρχικό επιχείρημα του ολιγαρχισμού, το κεντρικό επιχείρημα της αριστοκρατίας. (Συγχέουν επίτηδες την έννοια του συμβουλεύομαι με την έννοια του αποφασίζω και αλλάζουν το φυσικό υποκείμενο του αποφασίζω.)
Και είναι τόσο άτοπο και βλακώδες!!!!!! Και διαρκεί πάνω από 2300 χρόνια!!!
Ο πόλεμος των εννοιών είναι η πρώτη πράξη του ολοκληρωτικού πολέμου που έχει κηρύξει η ολιγαρχία ενάντια στους λαούς..
Αν πχ κάποιος βάλει με «τέχνη» μια παραπλήσια έννοια αντί της ορθής, σε μια πρόταση ή παράγραφο τότε μπορεί να αλλάξει εντελώς την ουσία της εκφραζόμενης πραγματικότητας και να κατευθύνει τη σκέψη και τη συνείδηση του ακροατή ή του αναγνώστη σε δρόμους και ακίνδυνους και δυναμωτικούς για το σύστημα.
Αυτή την τέχνη της εξαπάτησης, οι ολιγαρχικοί την καλλιεργούν εδώ και χιλιάδες χρόνια. Σήμερα την έχουν σχεδόν τελειοποιήσει.
*Ο Σωκράτης λοιπόν, φέρεται σε διάλογό του με τον Πρωταγόρα, να αντιτίθεται στη δημοκρατία λέγοντας ότι:
«Σχετικά με την κατασκευή στόλου οι Αθηναίοι συμβουλεύονται μια ειδική κατηγορία τεχνιτών τους ναυπηγούς, αν πρόκειται για την κατασκευή ναών, συμβουλεύονται τους χτίστες, αν πρόκειται για την κατασκευή ασπίδων, τους σιδεράδες κ.ο.κ.
Όταν όμως πρόκειται να πάρουν σημαντικές πολιτικές αποφάσεις σε ουσιώδη θέματα διακυβέρνησης τότε (δυστυχώς) όλοι ανεξαιρέτως συμμετέχουν με ίσους όρους και παίρνουν αποφάσεις ισότιμα ανεξάρτητα αν είναι σιδεράδες, χτίστες, γιατροί, έμποροι κ.λ.π.»
Αυτή η προβαλλόμενη αντίληψη του Σωκράτη στοχεύει να χτυπήσει την καρδιά της Δημοκρατίας, στην καρδιά της εξουσίας του λαού.
Συλλογισμός είναι αληθοφανής αλλά εντελώς ανόητος. Τόσο ανόητος όσο είναι ο συλλογισμός: «το μπουζούκι είναι όργανο, ο αστυνομικός είναι όργανο και άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι.»
Ας πάμε όμως σταδιακά στην αποδόμηση της εσκεμμένα βλακώδους αυτής αντίληψης, ξεκινώντας από τα πιο «ελαφρά» επιχειρήματα.
Ωραία λοιπόν!!:
α. Ας υποθέσουμε ότι κάποιος θέλει να φτιάξει ένα πλοίο. Σίγουρα θα πάει να συμβουλευτεί κάποιους ναυπηγούς. Την απόφαση όμως για το πόσα λεφτά θα διαθέσει, για το μέγεθος του πλοίου, για το αν το πλοίο θα είναι εμπορικό ή πολεμικό ή επιβατικό κλπ ποιος είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ αρμόδιος να την πάρει;
Ο ειδικός ναυπηγός ή αυτός που θέλει να παραγγείλει ένα πλοίο;
Πάμε σε έναν που θέλει να χτίσει ένα ναό. Αυτός θα απευθυνθεί σίγουρα σε κάποιους χτίστες για να τους συμβουλευτεί (και στο τέλος να του τον κατασκευάσουν). ΟΜΩΣ σε ποιο μέρος θα κατασκευαστεί ο ναός, πόσα χρήματα είναι διαθέσιμα, τι μέγεθος θα έχει ο ναός κλπ ποιος είναι αποκλειστικά αρμόδιος γα να πάρει τις αποφάσεις; Ο χτίστης ή αυτός που θέλει να παραγγείλει το χτίσιμο του ναού;
Ας έρθουμε στο σήμερα. Κάποιος διαλέγει έναν (ειδικό) μεταφορέα (που τον θεωρεί σαν τον καλύτερο) για να μεταφέρει κάποια πράγματά του. Όμως στο που θα πρέπει να πάει τα πράγματα ποιος θα πρέπει να αποφασίσει; Ο μεταφορέας ή αυτός που θέλει να μεταφέρει τα πράγματά του;Οι πελάτες του ταξί θα πρέπει να αποφασίζουν που θέλουν να πάνε τελικά ή ο ειδικός στην οδήγηση και μεταφορά ταξιτζής; Η επιλογή του ειδικού σημαίνει απόλυτος παραλογισμός.
Αυτή την πιο ουσιαστική διάσταση του θέματος την αποκρύπτει εσκεμμένα και επιμελώς από το σκεπτικό του ο Σωκράτης.
β. Ξέρει πολύ καλά ο Σωκράτης ότι και για άλλα σημαντικά θέματα όπως είναι πχ ο πόλεμος, οι Αθηναίοι συμβουλεύονταν τους ειδικούς (στρατιωτικούς κλπ) αλλά τις καθοριστικές αποφάσεις – πλαίσια τις έπαιρναν οι πολίτες (και πολύ σωστά).
Για ΟΛΑ τα θέματα, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά, οι Αθηναίοι συμβουλεύονταν ειδικούς αλλά αποφάσιζαν αυτοί .
ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΟΜΩΣ Η ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ ΠΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ;
Οι ρίζες, ο κορμός τα κλαδιά και το μήλο σχετίζονται όλα με το δένδρο της μηλιάς. Όμως η θρεπτικότητα του καρπού του μήλου δεν έχει καμιά σχέση με τις ρίζες του δένδρου. Ο Σωκράτης λοιπόν πάει να ταυτίσει τις ρίζες με τον καρπό για να μας πει ότι και αυτές είναι φαγώσιμες όπως ο καρπός!!!
Σε αυτή την εξαπάτηση λοιπόν προσπαθεί να ταυτίσει το ρήμα ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΟΜΑΙ με το ρήμα ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ.
Όμως το κάθε ρήμα εκφράζει μια διαφορετική υλική πραγματικότητα, μια διαφορετική διαδικασία επί του προκειμένου. Άλλο πράγμα ρωτώ και άλλο αποφασίζω. Άλλο πράγμα είναι να ρωτήσω αν ένα δρόμος είναι ανοιχτός ή κλειστός και διαφορετικό πράγμα είναι η απόφαση για το που και πότε θέλω να πάω.
Αλλά ο ακροατής ή ο αναγνώστης μπορεί εύκολα να πέσει στην παγίδα αν δεν είναι καλά μυημένος στις καριολιές των ολιγαρχικών απατεώνων.
Όλοι μας γνωρίζουμε από την καθημερινή μας πράξη ότι άμα θέλουμε να ικανοποιήσουμε την ανάγκη μας πχ για στέγη, εμείς θα αποφασίσουμε που θα χτίσουμε το σπίτι, πόσα χρήματα μπορούμε να διαθέσουμε, πόσο μέγεθος θα έχει, πόσα δωμάτια, αν θα έχει ή όχι γκαράζ, σε πόσο χρονικό διάστημα θα θέλαμε να κατασκευαστεί κλπ. Εμείς παίρνουμε την απόφαση για τις ΠΙΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ του σπιτιού.
(Και μέχρι να παγιώσουμε το σύνολο των προδιαγραφών στον νου μας, μπορούμε ενδιάμεσα να συμβουλευόμαστε διάφορους γνώστες του αντικειμένου.)
Μετά θα πάμε να βρούμε έναν οι περισσότερους μηχανικούς για να τους συμβουλευτούμε πως θα μπορούσε να υλοποιηθούν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο οι προδιαγραφές που αποφασίσαμε και θέτουμε. Ο κάθε μηχανικός θα μας δώσει τις συμβουλές του και εμείς ΠΑΛΙ θα αποφασίσουμε για τον ποιο μηχανικό θα διαλέξουμε για να εκτελέσει τις εντολές μας – προδιαγραφές μας για το χτίσιμο.
ΟΙ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΠΡΑΞΗΣ
Εν αρχή εστί η υποκειμενική αντίληψη μιας ανάγκης.Με την αντίληψη αυτής επέρχεται άμεσα η νοητική και σωματική κινητοποίηση του ανθρώπου.
Η κινητοποίηση έχει τις εξής διαφορετικές φάσεις της:
1. Προσπάθεια αποκόμισης, συλλογής γνωστικών στοιχείων που σχετίζονται με τη συγκεκριμένη υποκειμενική αντίληψη της ανάγκης.
Το υποκείμενο προσπαθεί να αποκομίσει πληροφορίες (με ερωτήσεις, με συμβουλές κλπ) ή γνώσεις (με μελέτη κοκ) για να βρει τελικά τα μέσα και τους τρόπους για το πως θα ικανοποιήσει κατά τον καλύτερο τρόπο την ανάγκη του.
2. Φάση του συνδυασμού των όποιων γνωστικών στοιχείων αποκομίζει.
Αιτιατός συνδυασμός και μεταξύ τους και σε σχέση με το στόχο της ικανοποίησης της ιδιαίτερης ανάγκης.
(Σε τούτη τη φάση μπορούν να γίνουν πάρα πολλές νοητικές διαδικασίες με στόχο να δοθούν απαντήσεις σε πιθανόν πάρα πολλά ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ και μη ερωτήματα.
Για παράδειγμα: «Με αυτό το συγκεκριμένο μέσον ή τρόπο προωθείται αιτιατά η ικανοποίηση της ανάγκης μου; Ικανοποιείται πλήρως ή μερικώς; Να προωθήσω τώρα την ικανοποίησή της ή να περιμένω και να προωθήσω πρώτα κάποιαν άλλη πιο σημαντική για μένα (και που μόνο εγώ ξέρω τη σημαντικότητα των δικών μου αναγκών;). Μήπως με τούτα τα μέσα, τους τρόπους ή την χρονική στιγμή αποκλείσω ή μειώσω το μέγεθος ικανοποίησης άλλων προσωπικών μου αναγκών; Μήπως η ολική ή η μερική ικανοποίηση αυτής της ανάγκης με τα συγκεκριμένα μέσα ή τρόπους μου προκαλέσει αύριο μεγαλύτερα προβλήματα ή μεγαλύτερες ανάγκες; κοκ)
Και σε όλα αυτά τα ερωτήματα, και όλους τους σχετικούς με τούτα συλλογισμούς ο ΜΟΝΟΣ και αποκλειστικά αρμόδιος να τα κάνει είναι το ίδιο το άτομο που βιώνει την ανάγκη. Τελεία και παύλα.
Κανένας ειδικός δεν μπορεί να αντικαταστήσει το άτομο και τούτο γιατί το άτομο είναι ο μοναδικός δυνατός γνώστης του ΣΥΝΟΛΟΥ των προσωπικών αναγκών του, ο μοναδικός γνώστης των αξιολογήσεων τους και στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι ο μοναδικός γνώστης των χρονικών προτεραιοτήτων στην ικανοποίησή τους και κανείς ειδικός, ακόμα και ειδικός – ημίθεος δεν μπορεί να γνωρίζει.
3. Φάση επιλογών - αποφάσεων των καλύτερων συνδυασμών.
Από όλους τους συνδυασμούς των γνωστικών στοιχείων που θα διαθέτει το άτομο θα αποφασίσει ποια λύση, ποιο δρόμο θα ακολουθήσει, ποια μέσα και τρόπους θα θέσει σε πρακτική. Αυτοί θα είναι οι στόχοι του.
4. Στις πρακτικές ενέργειες για την υλοποίηση των στόχων του, μπορεί να συμμετέχει ο ίδιος ή να τις αναθέσει ως ένα σημείο σε ειδικούς.
Από τα πιο πάνω διαφαίνεται καθαρά ότι ο ειδικός μπορεί να είναι χρήσιμος είτε στη φάση των πληροφοριών και συμβουλών (σαν εκτελεστικό όργανο παροχής πληροφοριών ή συμβουλών) είτε στη φάση της εκτέλεσης των προδιαγραφών - στόχων.
Και στις δύο περιπτώσεις μπορεί να είναι χρήσιμος ΜΟΝΟ ως εκτελεστικό όργανο. Δεν πρέπει να αποφασίζει γιατί δεν μπορεί ν γνωρίζει τις βαθύτερες ανάγκες και τους συνδυασμούς αυτών του κάθε ξεχωριστού ατόμου.
Σαν αποφασιστικό υποκείμενο οιπον μπορεί να είναι ΜΟΝΟ εκείνος που έχει την ανάγκη ή πιθανολογικά να του παρουσιαστεί ανάγκη.
(κείμενο: ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ)
Και αν σκοπός της ανθρώπινης κοινωνίας είναι η ικανοποίηση των αναγκών των μελών της τότε ΜΟΝΟ τα μέλη της είναι από τη φύση αρμόδια για να παίρνουν τις αποφάσεις σχετικά με την ικανοποίησή τους.(κείμενο: ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙς ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ)
ΥΓ 1 Ο Ολιγαρχικός Σωκράτης δεν ήταν κάποιο άτομο που αγαπούσε φοβερά την εργασία, σύμφωνα με κάποιους μελετητές (Ίσως να ισχύει και ίσως όχι). Πάντως ένα από τα μέσα για να ζει ήταν να τα "παίρνει" από τους ολιγαρχικούς διδάσκοντας τα τέκνα τους.
Και ήξερε επίσης ότι χέρι που σε θρέφει δεν πρέπει να το δαγκώνεις αλλά να το γλύφεις.
Πιστεύουμε λοιπόν ότι γνώριζε τι ανοησίες έλεγε πάνω στο θέμα. Όμως προσέφερε έτσι προπαγανδιστικές υπηρεσίες στους ολιγαρχικούς. Προσέφερε την υπηρεσία της εξαπάτησης των πολιτών για να υπομονεύσει την εξουσία αυτών.
Η πιο πάνω αντίληψη του είναι το κεντρικό ολιγαρχικό επιχείρημα του ολιγαρχισμού, το κεντρικό επιχείρημα της αριστοκρατίας. (Συγχέουν επίτηδες την έννοια του συμβουλεύομαι με την έννοια του αποφασίζω και αλλάζουν το φυσικό υποκείμενο του αποφασίζω.)
Και είναι τόσο άτοπο και βλακώδες!!!!!! Και διαρκεί πάνω από 2300 χρόνια!!!
Οι
ολιγαρχικοί κάθε απόχρωσης, επί αιώνες τώρα, για να καθυποτάσσουν ευκολότερα τους λαούς προσπαθούν διά
μέσου της προπαγάνδας τους να προκαλέσουν την αίσθηση κατωτερότητας -
κόμπλεξ- και ηττοπάθειας στους λαούς προβάλλοντας ευρέως την εξής άποψη που
λέει ότι:
«Ο λαός είναι σαν τα πρόβατα, δεν ξέρει τίποτα, έχει άγνοια κλπ και ως εκ τούτου δεν πρέπει να τον αφήσουμε να αποφασίζει για τη ζωή του. Σήμερα η επιστήμη προχωρά με ταχύτητα και έχουμε μια πολυπλοκότητα στις γνώσεις. Και αυτή την πολυπλοκότητα μόνο οι ειδικοί επιστήμονες τη γνωρίζουν και γι αυτό μόνο αυτοί θα πρέπει να αποφασίζουν και να επιβάλλουν τις απόψεις τους. Ο λαός δεν μπορεί να κρίνει γιατί δεν έχει ειδική γνώση. Ο λαός δεν είναι γνώστης και ως εκ τούτου θα κάνει λάθη. Και για να μην κάνει λάθη και ζημιωθεί (πονόψυχοι) θα πρέπει να αποφασίζουν ( νομοθετούν) οι ειδικοί γνώστες – πολιτικοί – που έχουν πολλές γνώσεις και να επιβάλλουν αυτές τις αποφάσεις τους στην κοινωνία.»
«Ο λαός είναι σαν τα πρόβατα, δεν ξέρει τίποτα, έχει άγνοια κλπ και ως εκ τούτου δεν πρέπει να τον αφήσουμε να αποφασίζει για τη ζωή του. Σήμερα η επιστήμη προχωρά με ταχύτητα και έχουμε μια πολυπλοκότητα στις γνώσεις. Και αυτή την πολυπλοκότητα μόνο οι ειδικοί επιστήμονες τη γνωρίζουν και γι αυτό μόνο αυτοί θα πρέπει να αποφασίζουν και να επιβάλλουν τις απόψεις τους. Ο λαός δεν μπορεί να κρίνει γιατί δεν έχει ειδική γνώση. Ο λαός δεν είναι γνώστης και ως εκ τούτου θα κάνει λάθη. Και για να μην κάνει λάθη και ζημιωθεί (πονόψυχοι) θα πρέπει να αποφασίζουν ( νομοθετούν) οι ειδικοί γνώστες – πολιτικοί – που έχουν πολλές γνώσεις και να επιβάλλουν αυτές τις αποφάσεις τους στην κοινωνία.»
Η απόλυτη αληθοφανής απάτη!!!
Μια τέτοια
προπαγάνδα απέχει τρισεκατομμύρια έτη φωτός απ την πραγματικότητα όπως θα
αποδείξουμε πιο κάτω. Είναι το απόλυτο αναποδογύρισμα της πραγματικότητας που
δυστυχώς έχει επηρεάσει εκατομμύρια υπηκόους. Απλά είναι μια μορφή θανατηφόρου δηλητηρίου που χύνουν στις φλέβες
των λαών οι ολιγαρχικοί δηλαδή οι πιο εγκληματικές υπάρξεις της ανθρωπότητας.
Στην
πραγματικότητα ο λαός έχει επί της ουσίας άπειρα
μεγαλύτερη γνώση απ ότι έχουν όλοι μαζί οι πιο άριστοι ειδικοί.
ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΩΝ
ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΩΝ
Πριν
όμως προχωρήσουμε σε λεπτομερέστερο
ξεσκέπασμα αυτής της εγκληματικής απάτης να παρουσιάσουμε κάποιες μεγάλες
αντιφάσεις της ολιγαρχικής προπαγάνδας πάνω στο ίδιο θέμα.
α. Μας λένε ότι ο λαός (στα πλαίσια των ολιγαρχικών κοινοβουλευτικών εκλογών που τις βαπτίζουν δημοκρατικές) κρίνει τα προγράμματα των κομμάτων και ψηφίζει αυτό που θεωρεί πιο
α. Μας λένε ότι ο λαός (στα πλαίσια των ολιγαρχικών κοινοβουλευτικών εκλογών που τις βαπτίζουν δημοκρατικές) κρίνει τα προγράμματα των κομμάτων και ψηφίζει αυτό που θεωρεί πιο
σωστό.
Εδώ μπαίνει το ερώτημα: Τα προγράμματα αυτά γίνονται στο πόδι από μη ειδικούς ή γίνονται από ειδικούς με βαθειά γνώση των θεμάτων;
Εδώ μπαίνει το ερώτημα: Τα προγράμματα αυτά γίνονται στο πόδι από μη ειδικούς ή γίνονται από ειδικούς με βαθειά γνώση των θεμάτων;
1. Αν τα προγράμματα αυτά γίνονται
από ειδικούς γνώστες τότε πως βάζουν το λαό να επιλέγει κάποιο εξ αυτών από τη
στιγμή που είναι μη ειδικός και δεν έχει γνώση της πολυπλοκότητας των θεμάτων; Ο
μη ειδικός που κατ’ αυτούς είναι άσχετος
κρίνει τους γνώστες της
«πολυπλοκότητας»; Τι αντίφαση!! Τι ανέκδοτο!!Πως το δέχονται αυτό;
2. Αν από την άλλη γίνονται στο πόδι από μη ειδικούς τότε οι ολιγαρχικοί της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας μας περιπαίζουν όταν μας λένε ότι στο σύστημά τους οι ειδικοί γνώστες της πολυπλοκότητας είναι εκείνοι που φτιάχνουν τους νόμους.
Εν κατακλείδι, όποια περίπτωση να διαλέξουν δεν μπορούν να αποφύγουν την απόλυτη αντίφαση μεταξύ των λεγομένων τους που γίνονται στα πλαίσια της προπαγάνδας τους για να στηρίξουν το εγκληματικό κοινοβουλευτικό τους σύστημα.
β. Μας λένε λοιπόν ότι: «..Σήμερα η επιστήμη προχωρά με ταχύτητα και έχουμε μια πολυπλοκότητα στις γνώσεις. Και αυτή την πολυπλοκότητα μόνο οι ειδικοί επιστήμονες τη γνωρίζουν και γι αυτό μόνο αυτοί θα πρέπει να αποφασίζουν και να επιβάλλουν τις απόψεις τους στην κοινωνία. Ο λαός δεν μπορεί να κρίνει γιατί δεν έχει ειδική γνώση.. κλπ»
Όλοι όμως γνωρίζουμε ότι μεταξύ των ειδικών και άριστων επιστημόνων σε ένα αντικείμενο, υπάρχουν όχι μόνο διαφορετικές απόψεις αλλά ενίοτε φθάνουν σε ανοιχτές συγκρούσεις. Ο ένας αμφισβητεί την αλήθεια του άλλου κλπ.
Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το εξής: Ποιος άριστος θα κρίνει το ποιος είναι πιο άριστος αφού μεταξύ τους «τρώγονται»;
γ. «Σε άλλη περίπτωση μας λένε ότι ο λαός είναι αμόρφωτος και δεν μπορεί να κατανοήσει ούτε ένα γραπτό νόμο..»
Μα αν είναι όντως έτσι τότε γιατί απορρίπτουν τη δικαιολογία όλων εκείνων των παραβατών που θα μπορούσαν να επικαλεστούν άγνοια ή μη κατανόηση ενός συγκεκριμένου νόμου;
Εν κατακλείδι, όλους τους ολιγαρχικούς είναι εύκολο να τους ρίξει κανείς στον τεράστιο λάκκο των αντιφάσεων της ίδιας της εγκληματικής τους προπαγάνδας.
ΤΟ ΞΕΣΚΕΠΑΣΜΑ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ
ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΠΕΡΙ ΑΓΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΘΩΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
2. Αν από την άλλη γίνονται στο πόδι από μη ειδικούς τότε οι ολιγαρχικοί της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας μας περιπαίζουν όταν μας λένε ότι στο σύστημά τους οι ειδικοί γνώστες της πολυπλοκότητας είναι εκείνοι που φτιάχνουν τους νόμους.
Εν κατακλείδι, όποια περίπτωση να διαλέξουν δεν μπορούν να αποφύγουν την απόλυτη αντίφαση μεταξύ των λεγομένων τους που γίνονται στα πλαίσια της προπαγάνδας τους για να στηρίξουν το εγκληματικό κοινοβουλευτικό τους σύστημα.
β. Μας λένε λοιπόν ότι: «..Σήμερα η επιστήμη προχωρά με ταχύτητα και έχουμε μια πολυπλοκότητα στις γνώσεις. Και αυτή την πολυπλοκότητα μόνο οι ειδικοί επιστήμονες τη γνωρίζουν και γι αυτό μόνο αυτοί θα πρέπει να αποφασίζουν και να επιβάλλουν τις απόψεις τους στην κοινωνία. Ο λαός δεν μπορεί να κρίνει γιατί δεν έχει ειδική γνώση.. κλπ»
Όλοι όμως γνωρίζουμε ότι μεταξύ των ειδικών και άριστων επιστημόνων σε ένα αντικείμενο, υπάρχουν όχι μόνο διαφορετικές απόψεις αλλά ενίοτε φθάνουν σε ανοιχτές συγκρούσεις. Ο ένας αμφισβητεί την αλήθεια του άλλου κλπ.
Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το εξής: Ποιος άριστος θα κρίνει το ποιος είναι πιο άριστος αφού μεταξύ τους «τρώγονται»;
γ. «Σε άλλη περίπτωση μας λένε ότι ο λαός είναι αμόρφωτος και δεν μπορεί να κατανοήσει ούτε ένα γραπτό νόμο..»
Μα αν είναι όντως έτσι τότε γιατί απορρίπτουν τη δικαιολογία όλων εκείνων των παραβατών που θα μπορούσαν να επικαλεστούν άγνοια ή μη κατανόηση ενός συγκεκριμένου νόμου;
Εν κατακλείδι, όλους τους ολιγαρχικούς είναι εύκολο να τους ρίξει κανείς στον τεράστιο λάκκο των αντιφάσεων της ίδιας της εγκληματικής τους προπαγάνδας.
ΤΟ ΞΕΣΚΕΠΑΣΜΑ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ
ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΠΕΡΙ ΑΓΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΘΩΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
Ας
υποθέσουμε ότι κάποιος εργαζόμενος θέλει να φτιάξει το σπίτι
του για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του για στέγαση.
Πρώτα
απ΄ όλα λοιπόν θα ήθελε να το φτιάξει σε ένα υπάρχοντα ιδιόκτητο χώρο σε μια
περιοχή που του αρέσει. Γνωρίζει ότι έχει και κάποια συγκεκριμένη οικονομική
δυνατότητα που πιστεύει
ότι του επιτρέπει να φτάσει ως ένα σημείο την κατασκευή
δηλαδή ως την αποπεράτωση του πρώτου ορόφου.
Επίσης θα
ήθελε το σπίτι του να έχει τέτοιες αντισεισμικές βάσεις-θεμέλια, κολώνες κλπ
ώστε στο μέλλον αν θα ήθελαν τα παιδιά του, να μπορούν να χτίσουν και άλλους
ορόφους.
Άλλες
επιθυμίες του για τον 1ο όροφο είναι η έκταση της επιφάνειάς
του, οι διαστάσεις και η θέση των δωματίων, η θέση του σαλονιού, η θέση της
κουζίνας, του μπαλκονιού κλπ και σε κάποιο σημείο θα ήθελε να έχει ένα
γκαράζ στο υπόγειο με συγκεκριμένες προδιαγραφές.
Ακόμα
σημαντικό γι αυτόν θα ήταν και μια συγκεκριμένη διαμόρφωση των εξωτερικών
χώρων. Για τον εξωτερικό χώρο θα ήθελε η κατασκευή του
σπιτιού να είναι σε τέτοιο χώρο, να έχει τέτοια διαρρύθμιση ώστε και να
εξοικονομεί έκταση αλλά να υπάρχει και η κατάλληλη ηλιοφάνεια ώστε να
καλλιεργεί έναν κήπο.
Με αυτές
λοιπόν τις προδιαγραφές που έχει στο μυαλό του πιστεύει ότι θα ικανοποιούνται
κατά τον καλύτερο τρόπο, στο μέτρο του δυνατού, οι περισσότερες
σχετικά άμεσες και οι μακροπρόθεσμες ανάγκες του γύρω απ τη στέγαση και τη
διαμονή σε ένα χώρο .
Όμως αυτός
ο εργαζόμενος δεν ξέρει τίποτα ή ξέρει ελάχιστα από οικοδομικές κατασκευές και
γι αυτό είναι αναγκασμένος να απευθυνθεί σε κάποιο ειδικό δηλαδή σε κάποιον
μηχανικό.
Προς αυτό
το σκοπό παίρνει την απόφαση να απευθυνθεί σε 2-3 μηχανικούς
για να τους εκφράσει τις ανάγκες του και τις
επιθυμίες του, να ακούσει τις προτάσεις τους για το σχέδιο, για τα
καταλληλότερα ποιοτικά και οικονομικά
υλικά που ο καθένας τους θα θεωρεί ότι θα είναι σωστότερο να
χρησιμοποιηθούν κλπ και όλα αυτά μέσα
στα πλαίσια των συγκεκριμένων οικονομικών του δεδομένων. Κατόπιν
τούτων να κρίνει ποιος τελικά από αυτούς μπορεί να πραγματοποιήσει
καλύτερα τις επιθυμίες του.
Σε αυτό τη
σημείο θα πρέπει να γίνουν μερικές ρητορικές ερωτήσεις για να αναδειχτούν τα
λογικά αυτονόητα που η ολιγαρχική προπαγάνδα εντέχνως τα διαστρέφει ανά τους
αιώνες.
1)Ποιος θα πρέπει να αποφασίζει για το σε ποιο μέρος του
1)Ποιος θα πρέπει να αποφασίζει για το σε ποιο μέρος του
πλανήτη θα χτιστεί και γενικά για το πώς θα διαμορφωθεί τελικά
το σπίτι ή για το μέγιστο δυνατό κόστος του; Ποιος θα πρέπει να αποφασίζει και
να επιβάλλει τις ουσιαστικές
- καθοριστικές προδιαγραφές του σπιτιού; Ο μη ειδικός
(εργαζόμενος) ο οποίος έχει άγνοια από χτισίματα ή ο ειδικός
(μηχανικός) στις κατασκευές και για ποιο λόγο;
2) Ποιος θα
κάνει σίγουρα τα περισσότερα και σημαντικότερα λάθη κατά την επιλογή
των προδιαγραφών του σπιτιού; Αν αποφασίσει ο εργαζόμενος ή αν
αποφασίσει ο μηχανικός;
Και για ποια θέματα είναι σωστό ( αποτελεσματικό) να αποφασίζει ο μη ειδικός και για ποια ο ειδικός;
Και για ποια θέματα είναι σωστό ( αποτελεσματικό) να αποφασίζει ο μη ειδικός και για ποια ο ειδικός;
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΤΟΥΤΑ
ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
α. Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι συντριπτική.
Ας υποθέσουμε ότι ο μη ειδικός εργαζόμενος είχε μπροστά του για να επιλέξει έναν από τους πέντε πιο άριστους ειδικούς μηχανικούς του κόσμου. Άριστους ειδικούς που γνωρίζουν τέλεια την πολυπλοκότητα του αντικειμένου
α. Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι συντριπτική.
Ας υποθέσουμε ότι ο μη ειδικός εργαζόμενος είχε μπροστά του για να επιλέξει έναν από τους πέντε πιο άριστους ειδικούς μηχανικούς του κόσμου. Άριστους ειδικούς που γνωρίζουν τέλεια την πολυπλοκότητα του αντικειμένου
της στατικής, της αντισεισμικότητας και γενικά
γνωρίζουν άριστα την πολυπλοκότητα των κατασκευών.
Και τι σημαίνει λογικά αυτό;
Μήπως σημαίνει ότι ο επιλεγμένος ειδικός μηχανικός που γνωρίζει άριστα την πολυπλοκότητα των κατασκευών είναι σωστό να αποφασίζει και να επιβάλλει δια της βίας στον μη ειδικό τις βασικές και ουσιαστικές προδιαγραφές του σπιτιού; Όχι βέβαια!! Κάτι τέτοιο θα ήταν απόλυτα παράλογο.
Οποιοσδήποτε άνθρωπος που διατηρεί έστω και λίγο «τας φρένας» του δεν θα ήθελε και δεν θα άφηνε ΠΟΤΕ κανένα μηχανικό να αποφασίζει και να του επιβάλλει τις απόψεις του για τις βασικές προδιαγραφές του σπιτιού του. Έτσι γίνεται πάντα. ΠΟΤΕ κανένας μηχανικός, όσο άριστος και να είναι, όσα πτυχία και να έχει, δεν πρέπει να αποφασίζει (και δεν αποφασίζει) για τις βασικές προδιαγραφές – σκοπούς κατασκευής του σπιτιού.
Και αυτό είναι το σωστό να γίνεται γιατί και οι πιο άριστοι ειδικοί δηλαδή οι πιο μεγάλοι γνώστες των πιο μεγάλων και πολύπλοκων θεμάτων, έχουν μηδαμινές γνώσεις ή σχεδόν πλήρη άγνοια για τις ανάγκες και τους σκοπούς των μη ειδικών.
Ενώ αντίθετα οι μη ειδικοί έχουν ασύγκριτα πληρέστερη γνώση των δικών τους αναγκών (και σκοπών) σε σχέση με τους εντελώς άσχετους προς αυτές τις ανάγκες ειδικούς.
Ο ΕΙΔΙΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΤΟ ΝΑ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ Ή ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΙ ΚΑΙ Ο «ΜΗ ΕΙΔΙΚΟΣ» ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΤΟ ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ.
(Σιγά.. να μην πρέπει ο ειδικός κατασκευαστής παπουτσιών να αποφασίζει και να επιβάλλει στον πελάτη τι παπούτσια θα αγοράσει!!)
β. Φυσικά είναι απόλυτα βέβαιο ότι αν επιλέξει – αποφασίσει ο άριστος ειδικός –μηχανικός για την τελική μορφή του σπιτιού τότε οι πιθανότητες να κάνει λάθη που θα ζημιώσουν στο μέγιστο βαθμό τον εργαζόμενο μη ειδικό είναι της τάξης του 99,9999..% .
Και τι σημαίνει λογικά αυτό;
Μήπως σημαίνει ότι ο επιλεγμένος ειδικός μηχανικός που γνωρίζει άριστα την πολυπλοκότητα των κατασκευών είναι σωστό να αποφασίζει και να επιβάλλει δια της βίας στον μη ειδικό τις βασικές και ουσιαστικές προδιαγραφές του σπιτιού; Όχι βέβαια!! Κάτι τέτοιο θα ήταν απόλυτα παράλογο.
Οποιοσδήποτε άνθρωπος που διατηρεί έστω και λίγο «τας φρένας» του δεν θα ήθελε και δεν θα άφηνε ΠΟΤΕ κανένα μηχανικό να αποφασίζει και να του επιβάλλει τις απόψεις του για τις βασικές προδιαγραφές του σπιτιού του. Έτσι γίνεται πάντα. ΠΟΤΕ κανένας μηχανικός, όσο άριστος και να είναι, όσα πτυχία και να έχει, δεν πρέπει να αποφασίζει (και δεν αποφασίζει) για τις βασικές προδιαγραφές – σκοπούς κατασκευής του σπιτιού.
Και αυτό είναι το σωστό να γίνεται γιατί και οι πιο άριστοι ειδικοί δηλαδή οι πιο μεγάλοι γνώστες των πιο μεγάλων και πολύπλοκων θεμάτων, έχουν μηδαμινές γνώσεις ή σχεδόν πλήρη άγνοια για τις ανάγκες και τους σκοπούς των μη ειδικών.
Ενώ αντίθετα οι μη ειδικοί έχουν ασύγκριτα πληρέστερη γνώση των δικών τους αναγκών (και σκοπών) σε σχέση με τους εντελώς άσχετους προς αυτές τις ανάγκες ειδικούς.
Ο ΕΙΔΙΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΤΟ ΝΑ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ Ή ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΙ ΚΑΙ Ο «ΜΗ ΕΙΔΙΚΟΣ» ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΤΟ ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ.
(Σιγά.. να μην πρέπει ο ειδικός κατασκευαστής παπουτσιών να αποφασίζει και να επιβάλλει στον πελάτη τι παπούτσια θα αγοράσει!!)
β. Φυσικά είναι απόλυτα βέβαιο ότι αν επιλέξει – αποφασίσει ο άριστος ειδικός –μηχανικός για την τελική μορφή του σπιτιού τότε οι πιθανότητες να κάνει λάθη που θα ζημιώσουν στο μέγιστο βαθμό τον εργαζόμενο μη ειδικό είναι της τάξης του 99,9999..% .
Αυτό συνάγεται
από το γεγονός ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίζει τις ανάγκες και κατ΄
επέκταση τις επιθυμίες του άλλου, όσο άριστος και τέλειος
ειδικός και να είναι. («Μόνο ένας Θεός θα μπορούσε να τις ξέρει»).
Στην προκειμένη περίπτωση, ποιος άριστος θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο εργαζόμενος θα θέλει οικοδομικές βάσεις με προδιαγραφές για χτίσιμο και άλλων ορόφων, για γκαράζ, για κήπο κλπ; Ουδείς. ( Οι πιθανές μορφές ενός σπιτιού μπορεί να είναι χιλιάδες. Και γι αυτό το λόγο έχει μπει για τίτλος στο κείμενο «και οι πιο άριστοι ειδικοί έχουν μηδαμινές γνώσεις σε σχέση με το λαό».)
Στην προκειμένη περίπτωση, ποιος άριστος θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο εργαζόμενος θα θέλει οικοδομικές βάσεις με προδιαγραφές για χτίσιμο και άλλων ορόφων, για γκαράζ, για κήπο κλπ; Ουδείς. ( Οι πιθανές μορφές ενός σπιτιού μπορεί να είναι χιλιάδες. Και γι αυτό το λόγο έχει μπει για τίτλος στο κείμενο «και οι πιο άριστοι ειδικοί έχουν μηδαμινές γνώσεις σε σχέση με το λαό».)
Εκτός και
αν αυτές τις επιλογές του τις εκφράσει ο μη ειδικός στον ειδικό. Τότε μόνο
μπορεί ο ειδικός να ξέρει τις επιθυμίες του εργαζομένου μη ειδικού.
Επομένως
για την ωφελιμότητα ή τη λιγότερη ζημία του μη ειδικού είναι άκρως
απαραίτητη η έκφραση, η διατύπωση της επιλογής των αναγκών του και
των προδιαγραφών αυτών. ( Αν ο μη
ειδικός εκφραστεί μόνο γενικά και αόριστα όπως πχ «θα ήθελα ένα καλό
σπίτι» και χωρίς την πρόσθεση των προδιαγραφών του σπιτιού τότε τα λάθη του
ειδικού θα είναι επίσης στον ίδιο
βαθμό αναπόφευκτα. Ακόμα και ο πιο άριστος ειδικός σε
αυτή την περίπτωση είναι ένα τεράστιο μηδέν).
Άρα είναι
απόλυτα απαραίτητη η επιλογή και η έκφραση των αναγκών και των
προδιαγραφών τους από τον μη ειδικό
για την αποφυγή των συντριπτικά περισσότερων και σημαντικότερων λαθών που θα
ζημιώσουν τον ίδιο μη ειδικό.
Όμως κανένα πρακτικό νόημα δεν
έχει ούτε η απλή επιλογή-εκλογή του ειδικού αλλά ούτε και η απλή έκφραση των
επιλογών του μη ειδικού προς τον ειδικό χωρίς αυτή η έκφραση να είναι ταυτόχρονα και συγκεκριμένη εντολή. Τι νόημα έχει να εκλέξει
κάποιον μηχανικό -με πολλές ειδικές γνώσεις και όχι κλέφτη- και να του πει πως
θα ήθελε το σπίτι και μετά ο μηχανικός να είναι ασύδοτος και
απρόσβλητος δικαστικά - αν δεν μπορεί να τον
αναγκάσει να ακολουθήσει τις συγκεκριμένες εκφρασμένες προδιαγραφές; Κανένα
νόημα.
Όμως θα μπορεί να πει κάποιος, ότι ο μη ειδικός μπορεί να ζημιωθεί από τον ειδικό εξ αιτίας είτε λαθών του ειδικού, είτε ανικανότητάς του είτε από δόλο – συμφέρον. Σωστά.
Όμως θα μπορεί να πει κάποιος, ότι ο μη ειδικός μπορεί να ζημιωθεί από τον ειδικό εξ αιτίας είτε λαθών του ειδικού, είτε ανικανότητάς του είτε από δόλο – συμφέρον. Σωστά.
Γι αυτό ο
μη ειδικός για να καλυφθεί, θα πρέπει να έχει την -εκτελεστική και δικαστική-
εξουσία με το μέρος του για να μπορεί να λαμβάνει την ανάλογη αποζημίωση.
Εδώ διαφαίνεται ότι οι πιο βασικές προϋποθέσεις για να μη ζημιωθεί ο μη ειδικός από τα σίγουρα λάθη του ειδικού είναι:
α) Nα επιλέγει ο ίδιος τις προδιαγραφές των λύσεων των προβλημάτων του .
β) Nα εκφράζει αυτές τις επιλογές στον ειδικό .
Εδώ διαφαίνεται ότι οι πιο βασικές προϋποθέσεις για να μη ζημιωθεί ο μη ειδικός από τα σίγουρα λάθη του ειδικού είναι:
α) Nα επιλέγει ο ίδιος τις προδιαγραφές των λύσεων των προβλημάτων του .
β) Nα εκφράζει αυτές τις επιλογές στον ειδικό .
γ) H τελική έκφραση των επιλογών του να είναι εντολή απαράβατη προς
τον ειδικό.
δ) Να υπάρχουν κίνητρα στον ειδικό για καλή προσφορά υπηρεσιών (είτε σε σωστές προτάσεις ή σε καλές εκτελέσεις) και αντικίνητρα όπου σε περίπτωση απάτης δια των προτάσεων ή κακής εκτέλεσης, κακής υλοποίησης των προδιαγραφών να τιμωρείται.
δ) Να υπάρχουν κίνητρα στον ειδικό για καλή προσφορά υπηρεσιών (είτε σε σωστές προτάσεις ή σε καλές εκτελέσεις) και αντικίνητρα όπου σε περίπτωση απάτης δια των προτάσεων ή κακής εκτέλεσης, κακής υλοποίησης των προδιαγραφών να τιμωρείται.
ΓΙΑΤΙ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΙΚΑΝΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙ
ΤΟΝ ΕΙΔΙΚΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΗ ΕΙΔΙΚΟΣ;
Ο
ανθρώπινος πολιτισμός βασίζεται στην παραγωγή διαφορετικών μέσων και τρόπων
χρήσης αυτών. Η
παραγωγή αυτή είναι εκ των προτέρων κατασκευή μέσων και τρόπων για να
καλύπτουν συγκεκριμένες ανάγκες (και προδιαγραφές αυτών) και θα χρησιμεύσουν αν και όταν κάποιοι
άνθρωποι βρεθούν στην κατάσταση να έχουν τέτοιες ανάγκες που να αντιστοιχούν
στα μέσα που παράγονται για την επίλυσή τους.
Για την παραγωγή κάθε
διαφορετικού μέσου- αγαθού έχουμε εξειδίκευση κάποιων ανθρώπων. Όλοι οι
άνθρωποι είναι αδύνατον να εξειδικευτούν σε όλους τους τομείς. Επομένως η
παραγωγή κοινωνικών αγαθών θα ήταν
αδύνατη αν δεν μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν οι μη ειδικοί. Η παραγωγή μέσων
γίνεται για να μπορούν να χρησιμοποιούνται κυρίως από τους μη ειδικούς.
Πχ η θέληση
για απόκτηση και χρήση ενός κινητού από κάποιον δεν χρειάζεται γνώση
σχετική με την κατασκευή του κινητού. Χρειάζεται
μόνο η ανάγκη για επικοινωνία και οι προδιαγραφές αυτής της ανάγκης. Αν ας
πούμε ζει σε ερημικό μέρος ίσως να έχει ανάγκη και από άλλη ενημέρωση. Έτσι σε αυτή την περίπτωση θα κοιτάξει να
βρει ένα κινητό που επί πλέον να έχει ραδιόφωνο ή τηλεόραση. Δηλαδή
να υπάρχει ΣΥΜΠΤΩΣΗ των αναγκών του (και των προδιαγραφών τους) με τις προδιαγραφές του
μέσου που έχει κατασκευαστεί εκ των προτέρων για να ικανοποιεί αντίστοιχες
ανάγκες.
Όλα τα παραγόμενα αγαθά είτε αυτά προορίζονται για μαζική διάθεση είτε
προορίζονται για μερική διάθεση αλλά προς μη ειδικούς, θα πρέπει να έχουν δύο
βασικά χαρακτηριστικά:
α. Ο ειδικός παραγωγός να επικοινωνεί και να καθιστά αντιληπτό στον μη
ειδικό ποιές ανάγκες – επιθυμίες –
στόχους μπορεί να ικανοποιήσει το προϊόν
του (αν χρησιμοποιηθεί με συγκεκριμένους τρόπους).
Δηλαδή να καθιστά αντιληπτό και κατανοητό στον μη ειδικό στην κατασκευή και υποψήφιο χρήστη, την ΔΥΝΑΤΗ ΩΦΕΛΙΜΟΤΗΤΑ του αγαθού, τις αξίες χρήσης του αγαθού, με σκοπό ο μη ειδικός να μπορεί να κάνει εύκολα την επιλογή του.
β. Ο ειδικός να έχει καταστήσει τελικά εύκολη και τη χρήση του προϊόντος του –αγαθού στον μη ειδικό. Πχ ο τρόπος χρήσης του κινητού, του αυτοκινήτου, του ψυγείου, της τηλεόρασης κλπ να είναι αρκετά απλός. Με λίγες κινήσεις να τίθεται σε λειτουργία και να είναι εύχρηστο.
Δηλαδή να καθιστά αντιληπτό και κατανοητό στον μη ειδικό στην κατασκευή και υποψήφιο χρήστη, την ΔΥΝΑΤΗ ΩΦΕΛΙΜΟΤΗΤΑ του αγαθού, τις αξίες χρήσης του αγαθού, με σκοπό ο μη ειδικός να μπορεί να κάνει εύκολα την επιλογή του.
β. Ο ειδικός να έχει καταστήσει τελικά εύκολη και τη χρήση του προϊόντος του –αγαθού στον μη ειδικό. Πχ ο τρόπος χρήσης του κινητού, του αυτοκινήτου, του ψυγείου, της τηλεόρασης κλπ να είναι αρκετά απλός. Με λίγες κινήσεις να τίθεται σε λειτουργία και να είναι εύχρηστο.
Παίρνοντας ξανά για παράδειγμα τα πιο πάνω
αγαθά (τηλεόραση, ψυγείο, κινητό, αυτοκίνητο κλπ) θα δούμε ότι για την
κατασκευή τους απαιτείται αρκετά πολύπλοκη και
εξειδικευμένη γνώση. Όμως
η χρήση τους είναι σχετικά εύκολη από όλους εκείνους που έχουν σχεδόν πλήρη
άγνοια για την κατασκευή τους.
Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι έχουμε ένα τρίγωνο και στη βάση του βάλουμε την πολύπλοκη γνώση τότε στην κορυφή του θα πρέπει να βάλουμε τη σύγκληση όλων αυτών των γνώσεων για την ικανοποίηση συγκεκριμένων αναγκών με μια απλή επιλογή και πρακτική χρήση.
Να γίνεται μια τέτοια σύγκληση, ώστε ο μη ειδικός χρήστης να μπορεί με σχετικά πολύ απλό τρόπο να κάνει την επιλογή και των τρόπων χρήσης του αντικειμένου ώστε να μπορεί να ικανοποιεί κάποια ή κάποιες ανάγκες του.
Ένα κατασκευασμένο αντικείμενο (που θέλει να απευθύνεται στην κοινωνία), όσο πολύπλοκη γνώση και να απαιτεί η παραγωγή του, είναι κοινωνικά εντελώς άχρηστο αν δεν μπορεί να καταλήγει σε ικανοποίηση κοινωνικών αναγκών με απλή πρακτική χρήση από μη ειδικούς στην παραγωγή του.
Και ο ειδικός και άριστος γνώστης είναι σχεδόν εντελώς άχρηστος κοινωνικά αν οι γνώσεις του δεν στοχεύουν να υλοποιούν τελικά, άμεσα ή έμμεσα (έρευνα), στην παραγωγή μέσων ή τρόπων που θα ικανοποιούν ανάγκες των μη ειδικών, με απλή επιλογή και χρήση του μέσου ή των τρόπων από αυτούς τους μη ειδικούς.
Τελικά ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΙΚΑΝΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ κριτής της πολύπλοκης γνώσης, της άριστης (ή μη άριστης γνώσης), ο πιο κατάλληλος κριτής των ειδικών με πολύπλοκη γνώση που παράγουν κοινωνικά αγαθά είναι ο ΜΗ ειδικός.
Ποιος πχ θα κρίνει τον κατασκευαστή της τηλεόρασης αν αυτή δεν έχει καθαρή εικόνα ή τον κατασκευαστή του κινητού αν «πέφτει» γρήγορα η μπαταρία; Ο ίδιος θα κρίνει τον εαυτό του ή οι άλλοι ειδικοί ανταγωνιστές του; Μα ασφαλώς ο μη ειδικός χρήστης του οποίου δεν ικανοποιεί την ανάγκη του. Το ίδιο ισχύει και για όλα τα υπάρχοντα αγαθά.
Ο μη ειδικός κρίνει το τελικό αποτέλεσμα, το «δια ταύτα» και όχι τη λεπτομερή γνώση του ειδικού.
Οι μη ειδικοί που δεν έχουν καμιά σχέση με την πολύπλοκη γνώση, δεν χρειάζεται να κρίνουν την κατοχή γνώσης των ειδικών στην παραγωγή κοινωνικών αγαθών αλλά κρίνουν την ζητούμενη σύγκληση σε ευκολία επιλογής, ευχρηστίας και αποτελεσματικότητας αυτών. Κρίνουν το «διά ταύτα» και ο συνολικός όγκος γνώσεων είναι πρακτικά άχρηστος στους μη ειδικούς. Συγκρίνουν και κρίνουν μόνο τα στοιχεία που βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας. Δηλαδή κρίνουν τις ανάγκες που φέρονται να ικανοποιούν αυτά τα αγαθά ή «αγαθά», την ευκολία ή μη που μπορεί να έχει η χρήση τους, σε σχέση πάντα με τις προς τις δικές τους προσωπικές ανάγκες.
Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι έχουμε ένα τρίγωνο και στη βάση του βάλουμε την πολύπλοκη γνώση τότε στην κορυφή του θα πρέπει να βάλουμε τη σύγκληση όλων αυτών των γνώσεων για την ικανοποίηση συγκεκριμένων αναγκών με μια απλή επιλογή και πρακτική χρήση.
Να γίνεται μια τέτοια σύγκληση, ώστε ο μη ειδικός χρήστης να μπορεί με σχετικά πολύ απλό τρόπο να κάνει την επιλογή και των τρόπων χρήσης του αντικειμένου ώστε να μπορεί να ικανοποιεί κάποια ή κάποιες ανάγκες του.
Ένα κατασκευασμένο αντικείμενο (που θέλει να απευθύνεται στην κοινωνία), όσο πολύπλοκη γνώση και να απαιτεί η παραγωγή του, είναι κοινωνικά εντελώς άχρηστο αν δεν μπορεί να καταλήγει σε ικανοποίηση κοινωνικών αναγκών με απλή πρακτική χρήση από μη ειδικούς στην παραγωγή του.
Και ο ειδικός και άριστος γνώστης είναι σχεδόν εντελώς άχρηστος κοινωνικά αν οι γνώσεις του δεν στοχεύουν να υλοποιούν τελικά, άμεσα ή έμμεσα (έρευνα), στην παραγωγή μέσων ή τρόπων που θα ικανοποιούν ανάγκες των μη ειδικών, με απλή επιλογή και χρήση του μέσου ή των τρόπων από αυτούς τους μη ειδικούς.
Τελικά ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΙΚΑΝΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ κριτής της πολύπλοκης γνώσης, της άριστης (ή μη άριστης γνώσης), ο πιο κατάλληλος κριτής των ειδικών με πολύπλοκη γνώση που παράγουν κοινωνικά αγαθά είναι ο ΜΗ ειδικός.
Ποιος πχ θα κρίνει τον κατασκευαστή της τηλεόρασης αν αυτή δεν έχει καθαρή εικόνα ή τον κατασκευαστή του κινητού αν «πέφτει» γρήγορα η μπαταρία; Ο ίδιος θα κρίνει τον εαυτό του ή οι άλλοι ειδικοί ανταγωνιστές του; Μα ασφαλώς ο μη ειδικός χρήστης του οποίου δεν ικανοποιεί την ανάγκη του. Το ίδιο ισχύει και για όλα τα υπάρχοντα αγαθά.
Ο μη ειδικός κρίνει το τελικό αποτέλεσμα, το «δια ταύτα» και όχι τη λεπτομερή γνώση του ειδικού.
Οι μη ειδικοί που δεν έχουν καμιά σχέση με την πολύπλοκη γνώση, δεν χρειάζεται να κρίνουν την κατοχή γνώσης των ειδικών στην παραγωγή κοινωνικών αγαθών αλλά κρίνουν την ζητούμενη σύγκληση σε ευκολία επιλογής, ευχρηστίας και αποτελεσματικότητας αυτών. Κρίνουν το «διά ταύτα» και ο συνολικός όγκος γνώσεων είναι πρακτικά άχρηστος στους μη ειδικούς. Συγκρίνουν και κρίνουν μόνο τα στοιχεία που βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας. Δηλαδή κρίνουν τις ανάγκες που φέρονται να ικανοποιούν αυτά τα αγαθά ή «αγαθά», την ευκολία ή μη που μπορεί να έχει η χρήση τους, σε σχέση πάντα με τις προς τις δικές τους προσωπικές ανάγκες.
Τους αρκούν
δηλαδή μόνο δύο ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ και βασικά
στοιχεία για να κρίνουν.
1. Να γνωρίζουν τις προσωπικές ανάγκες τους και
2. Ποιες ανάγκες θα μπορούσαν να τους ικανοποιήσουν τα παραγόμενα αντικείμενα.
Και από αυτά τα δύο στοιχεία κρίνουν αν υπάρχουν αντιστοιχίες ή αναντιστοιχίες μεταξύ τους.
Τα σχέδια νόμου μπορούν να είναι και αυτά λαϊκά αγαθά αν τελικά λειτουργούν σαν μέσα για την ικανοποίηση λαϊκών αναγκών.
Ο πιθανός όγκος γνώσεων που ίσως να απαιτείται να έχουν οι νομοπαρασκευαστές ή εκείνοι που τους υπαγορεύουν για να φτιάξουν το σχέδιο, θα είναι εντελώς άχρηστος αν αυτά δεν συγκλίνουν στην κορυφή της πυραμίδας (όπως πρέπει να κάνουν όλα τα παραγόμενα κοινωνικά αγαθά).
Δηλαδή α. αν δεν καθιστούν αντιληπτές, στους μη ειδικούς, τις πραγματικές ανάγκες που προτίθεται και ΜΠΟΡΕΙ τελικά να ικανοποιήσει το κάθε σχέδιο και
β. αν το σχέδιο νόμου δεν είναι απλό στη χρήση του ήτοι στην συγκεκριμένη περίπτωση να είναι κατανοητό.
Αν οι ειδικοί (με πολύπλοκες γνώσεις) στην παρασκευή σχεδίων νόμων δεν μπορούν να το κάνουν αυτό τότε όχι μόνο δεν θα είναι άριστοι επιστήμονες αλλά θα είναι εντελώς ανίκανοι και άχρηστοι κοινωνικά. Και επειδή το αντικείμενο αυτό δεν είναι από τα πιο δύσκολα, κάλλιστα θα μπορούσε να πει κανείς ότι αν δεν μπορούν κάποιοι ειδικοί αυτού του τομέα να συγκλίνουν τις προτάσεις τους στην απαραίτητη απλοποίηση τότε αυτοί, θα είναι μειωμένης αντίληψης, θα είναι για «δέσιμο».
1. Να γνωρίζουν τις προσωπικές ανάγκες τους και
2. Ποιες ανάγκες θα μπορούσαν να τους ικανοποιήσουν τα παραγόμενα αντικείμενα.
Και από αυτά τα δύο στοιχεία κρίνουν αν υπάρχουν αντιστοιχίες ή αναντιστοιχίες μεταξύ τους.
Τα σχέδια νόμου μπορούν να είναι και αυτά λαϊκά αγαθά αν τελικά λειτουργούν σαν μέσα για την ικανοποίηση λαϊκών αναγκών.
Ο πιθανός όγκος γνώσεων που ίσως να απαιτείται να έχουν οι νομοπαρασκευαστές ή εκείνοι που τους υπαγορεύουν για να φτιάξουν το σχέδιο, θα είναι εντελώς άχρηστος αν αυτά δεν συγκλίνουν στην κορυφή της πυραμίδας (όπως πρέπει να κάνουν όλα τα παραγόμενα κοινωνικά αγαθά).
Δηλαδή α. αν δεν καθιστούν αντιληπτές, στους μη ειδικούς, τις πραγματικές ανάγκες που προτίθεται και ΜΠΟΡΕΙ τελικά να ικανοποιήσει το κάθε σχέδιο και
β. αν το σχέδιο νόμου δεν είναι απλό στη χρήση του ήτοι στην συγκεκριμένη περίπτωση να είναι κατανοητό.
Αν οι ειδικοί (με πολύπλοκες γνώσεις) στην παρασκευή σχεδίων νόμων δεν μπορούν να το κάνουν αυτό τότε όχι μόνο δεν θα είναι άριστοι επιστήμονες αλλά θα είναι εντελώς ανίκανοι και άχρηστοι κοινωνικά. Και επειδή το αντικείμενο αυτό δεν είναι από τα πιο δύσκολα, κάλλιστα θα μπορούσε να πει κανείς ότι αν δεν μπορούν κάποιοι ειδικοί αυτού του τομέα να συγκλίνουν τις προτάσεις τους στην απαραίτητη απλοποίηση τότε αυτοί, θα είναι μειωμένης αντίληψης, θα είναι για «δέσιμο».
Σημείωση: Στο σημερινό ολιγαρχικό σύστημα του
καπιταλισμού, στο σύστημα του ανταγωνισμού για το ιδιωτικό κέρδος, οι παραγωγοί
αγαθών ή «αγαθών» εξαπατούν κατά κανόνα τους λαούς – μη ειδικούς.
Είτε παρουσιάζουν, δια μέσου τις διαφήμισης, σαν πραγματικές κάποιες ανύπαρκτες δυνατότητες των προϊόντων τους να ικανοποιήσουν συγκεκριμένες ανάγκες (ψεύτικες δυνατότητες) είτε αποκρύπτουν τις αρνητικές παρενέργειες που έχει η χρήση τους. Τα πάντα γίνονται για το κέρδος με τη πλήρη βοήθεια του ολιγαρχικού πολιτικού συστήματος προς τους εγκληματίες καπιταλιστές και τη συνδρομή επίσης καλοπληρωμένων επιστημόνων. (Αμέτρητα τα διατροφικά και τα τεχνολογικά σκάνδαλα.) Αυτοί έχουν την ένοπλη εκτελεστική και νομοθετική εξουσία και κάνουν ό,τι έγκλημα γουστάρουν.
Στην αυριανή κοινωνία της πραγματικής δημοκρατίας όπου ο κάθε λαός θα αποφασίζει και θα επιβάλλει τη θέλησή του πάνω στο τι θα παράγεται, πόσο θα παράγεται, πως θα παράγεται και πως θα διαμοιράζεται, αυτά τα φαινόμενα της εξαπάτησης θα οδηγούνται σταδιακά προς την εξάλειψή τους. Οι λαοί θα θεσπίζουν τα κατάλληλα αντικίνητρα και τα κατάλληλα κίνητρα ώστε όλα τα αγαθά (και αυτά τα νομοσχέδια) να μην παρουσιάζουν ψεύτικες ή λαθεμένες δυνατότητες για ικανοποίηση αναγκών και απόκρυψη αρνητικών πιθανών καταστάσεων.
Στην πραγματική εξουσία του λαού – δημοκρατία, τα νομοσχέδια που θα παρουσιάζονται στα Κληρωτά Νομοθετικά Σώματα, θα έχουν ή εντός τους ή παράλληλα τη Σύγκληση στην πιο πάνω αναφερθείσα απλότητα και επεξήγηση ώστε να γίνονται απόλυτα κατανοητά και από τα μη ειδικά μέλη του κάθε ΚΝΣ. Και κάτι τέτοιο είναι πανεύκολο να γίνεται. (Δες και κείμενο: « ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ».)
Είτε παρουσιάζουν, δια μέσου τις διαφήμισης, σαν πραγματικές κάποιες ανύπαρκτες δυνατότητες των προϊόντων τους να ικανοποιήσουν συγκεκριμένες ανάγκες (ψεύτικες δυνατότητες) είτε αποκρύπτουν τις αρνητικές παρενέργειες που έχει η χρήση τους. Τα πάντα γίνονται για το κέρδος με τη πλήρη βοήθεια του ολιγαρχικού πολιτικού συστήματος προς τους εγκληματίες καπιταλιστές και τη συνδρομή επίσης καλοπληρωμένων επιστημόνων. (Αμέτρητα τα διατροφικά και τα τεχνολογικά σκάνδαλα.) Αυτοί έχουν την ένοπλη εκτελεστική και νομοθετική εξουσία και κάνουν ό,τι έγκλημα γουστάρουν.
Στην αυριανή κοινωνία της πραγματικής δημοκρατίας όπου ο κάθε λαός θα αποφασίζει και θα επιβάλλει τη θέλησή του πάνω στο τι θα παράγεται, πόσο θα παράγεται, πως θα παράγεται και πως θα διαμοιράζεται, αυτά τα φαινόμενα της εξαπάτησης θα οδηγούνται σταδιακά προς την εξάλειψή τους. Οι λαοί θα θεσπίζουν τα κατάλληλα αντικίνητρα και τα κατάλληλα κίνητρα ώστε όλα τα αγαθά (και αυτά τα νομοσχέδια) να μην παρουσιάζουν ψεύτικες ή λαθεμένες δυνατότητες για ικανοποίηση αναγκών και απόκρυψη αρνητικών πιθανών καταστάσεων.
Στην πραγματική εξουσία του λαού – δημοκρατία, τα νομοσχέδια που θα παρουσιάζονται στα Κληρωτά Νομοθετικά Σώματα, θα έχουν ή εντός τους ή παράλληλα τη Σύγκληση στην πιο πάνω αναφερθείσα απλότητα και επεξήγηση ώστε να γίνονται απόλυτα κατανοητά και από τα μη ειδικά μέλη του κάθε ΚΝΣ. Και κάτι τέτοιο είναι πανεύκολο να γίνεται. (Δες και κείμενο: « ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ».)
Η
ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ
Εδώ να πούμε
περιληπτικά μερικά πράγματα που
αφορούν στην ανθρώπινη πράξη, τα οποία στην καθημερινότητά μας φαίνονται
αυτονόητα αλλά τελικά δεν είναι και τόσο.
Οι ανάγκες
του κάθε ανθρώπου δεν είναι τοποθετημένες η μια δίπλα στην άλλη, δεν είναι
ξεχωριστές η μια από την άλλη αλλά βρίσκονται σε μια διαρκή αλληλεξάρτηση.
Οι ανάγκες
δεν έχουν την ίδια αξία αλλά διαφορετικές αξίες. Όλες οι ανάγκες υπόκεινται σε
μια διαρκή αξιολόγηση. Πχ για κάποιον μια εργασία έχει γενικά πάρα πολύ μεγάλη
αξία. Όμως μια μέρα που αρρωσταίνει χάνει προσωρινά την αξία της μέσα του και
στη θέση της μπαίνει η ανάγκη του για αποκατάσταση της υγείας
του. Οι ανάγκες δεν είναι ακανόνιστα τοποθετημένες αλλά είναι
ιεραρχημένες ανάλογα με την αξιολόγηση που τους κάνει ο κάθε άνθρωπος. Και
επειδή η αξιολόγηση μπορεί να αλλάζει διαρκώς ( λόγω αντικειμενικών ή
υποκειμενικών αλλαγών) αλλάζει και η σχετική θέση όλων τους στην
ιεραρχία και επομένως και οι προτεραιότητες.
Οι ανάγκες είναι συνδυαστικά
σχετισμένες και μεταξύ αυτών που είναι
άμεσες και μεταξύ των άμεσων και των πιθανά μελλοντικών
Η λύση
κάποιων αναγκών εξαρτάται από την προηγούμενη λύση κάποιων άλλων. Πχ η κάλυψη
κάποιων αναγκών σε υγεία προϋποθέτει την προηγούμενη κάλυψη της ανάγκης για
χρήματα. Ο συνδυασμός των αναγκών είναι διαρκής
επειδή διαρκής είναι και η αξιολόγηση. Πχ κάποιος έχει μια δουλειά σε μια πόλη
και έχει προγραμματίσει να πάει σε αυτή. Όμως κάποιες αντικειμενικές αλλαγές
του προκαλούν την ανάγκη να κάνει και άλλες δουλειές στην ίδια πόλη. Τότε
κοιτάζει να βρει την κατάλληλη μέρα ώστε να πάει μόνο μια φορά συνδυάζοντας την
κάλυψη όλων των αναγκών και όχι να πάει πολλές φορές. (Πάρα πολλές ανάγκες
επίσης προέρχονται από το υποσυνείδητο ή το ασυνείδητο του ανθρώπου)
Οι ανάγκες
λοιπόν του κάθε ανθρώπου εκτός του ότι είναι διαφορετικές από αυτές των άλλων,
σε μια δεδομένη στιγμή ή σε μια χρονική περίοδο, είναι και αξιολογικά
διαφορετικές και συνδυαστικά διαφορετικές και ως εκ
τούτου είναι αδύνατον κάποιος άνθρωπος να ξέρει καλά τις
ανάγκες και τους συνδυασμούς των αναγκών του άλλου ανθρώπου (πόσο
μάλλον εκατομμυρίων ανθρώπων). Όπως κάθε άνθρωπος βιώνει κατά τρόπο
μοναδικό τη χαρά και τον πόνο έτσι βιώνει κατά τρόπο μοναδικό τις συνδυαστικά
σχετισμένες ανάγκες του. Αδύνατον να τις γνωρίζει ακριβώς
οποιοσδήποτε άλλος, εκτός από τον ίδιο και
«εκτός από το θεό».
Και ο κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει πολύ μεγάλη ή μικρή επίγνωση των προσωπικών συνδυαστικών αναγκών του αλλά κανείς άλλος δεν μπορεί να φτάσει το δικό του βαθμό επίγνωσης.
Και ο κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει πολύ μεγάλη ή μικρή επίγνωση των προσωπικών συνδυαστικών αναγκών του αλλά κανείς άλλος δεν μπορεί να φτάσει το δικό του βαθμό επίγνωσης.
«Άνθρωπο
βλέπεις και ψυχή δεν ξέρεις» λέει ο λαός ή «Ο καθένας ξέρει το δικό του Γολγοθά».
Από όλα αυτά συνάγεται ότι κανένας ειδικός
όσο άριστος και τέλειος και να είναι ή να τυχαίνει να είναι κάποια
ολιγαρχική κουφάλα που το παίζει ειδικός, δεν μπορεί να
επιλέξει το σκοπό του «μη ειδικού» γιατί απλούστατα δεν μπορεί να
γνωρίζει ούτε τις απλές ανάγκες του, ούτε τις συνδυαστικές και πόσο μάλλον την αξιολόγησή τους.
Ο μόνος κατάλληλος ΕΙΔΙΚΟΣ να τις γνωρίζει καλύτερα είναι εκ φύσεως μόνο ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος, ανεξαρτήτου γραμματικών γνώσεων.
Πχ κάποιος ειδικός σε ένα υλικό τομέα μπορεί να του προτείνει συγκεκριμένα τι να κάνει κάποια λίγα χρήματα που διαθέτει. Όμως αυτός ο ειδικός αγνοεί ότι ο «μη ειδικός» έχει ανάγκη προστασίας από διαρκείς κλοπές που υφίσταται και θέλει να χρησιμοποιήσει αυτά τα χρήματά του για αντικλεπτική προστασία. (Εδώ μπορεί να υπεισέλθει κάποιος ειδικός και να του προτείνει πιο ειδικά και αποτελεσματικά αντικλεπτικά μέσα που όμως ο «μη ειδικός» θα επιλέξει αν και ποιο μπορεί να χρησιμοποιηθεί πιθανόν συνδυαστικά για την κάλυψη και άλλων αναγκών του κοκ)
Ο μόνος κατάλληλος ΕΙΔΙΚΟΣ να τις γνωρίζει καλύτερα είναι εκ φύσεως μόνο ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος, ανεξαρτήτου γραμματικών γνώσεων.
Πχ κάποιος ειδικός σε ένα υλικό τομέα μπορεί να του προτείνει συγκεκριμένα τι να κάνει κάποια λίγα χρήματα που διαθέτει. Όμως αυτός ο ειδικός αγνοεί ότι ο «μη ειδικός» έχει ανάγκη προστασίας από διαρκείς κλοπές που υφίσταται και θέλει να χρησιμοποιήσει αυτά τα χρήματά του για αντικλεπτική προστασία. (Εδώ μπορεί να υπεισέλθει κάποιος ειδικός και να του προτείνει πιο ειδικά και αποτελεσματικά αντικλεπτικά μέσα που όμως ο «μη ειδικός» θα επιλέξει αν και ποιο μπορεί να χρησιμοποιηθεί πιθανόν συνδυαστικά για την κάλυψη και άλλων αναγκών του κοκ)
Εν κατακλείδι το να υπεισέρχεται ο ειδικός στα «χωράφια» του «μη ειδικού» και να επιβάλλει αποφάσεις στον μη ειδικό είναι ανόητο (και εγκληματικό). Τόσο εγκληματικό όσο θα είναι το να επιβάλλει τις αποφάσεις του κάποιος ταξιτζής (ειδικός στις οδήγηση και τις μεταφορές προσώπων) στους πελάτες του σχετικά με το προορισμό τους. Οι πελάτες να θέλουν να πάνε σε ένα συγκεκριμένο προορισμό αλλά ο ταξιτζής να έχει την εξουσία να τους πάει όπου γουστάρει αυτός.
Τόσο
εξωφρενικά εγκληματικό και ανόητο!!! Αυτό γιατί ο ειδικός ταξιτζής θα κάνει
σίγουρα λάθος στο να ικανοποιήσει την ανάγκη του άλλου (εκατοντάδες χιλιάδες
πιθανοί προορισμοί) αν δεν υπακούσει στην
συγκεκριμένη εντολή-προορισμό που θα του εκφράσουν οι «μη ειδικοί»
στην οδήγηση πελάτες του οι οποίοι όμως είναι φύσει ειδικοί στην επίγνωση των
αναγκών τους. (Και πόσο νόημα θα έχει μια προηγούμενη εκλογή ενός
ταξιτζή μεταξύ πέντε ταξιτζήδων αν τελικά αποφασίζει ο ταξιτζής που θα
πάει ο πελάτης όπως γίνεται σε επίπεδο κοινωνίας με τις βουλευτικές εκλογές
αν τελικά ο όποιος επιλεγμένος ταξιτζής θα έχει την εξουσία να επιβάλλει τον
προορισμό στους πελάτες του;) Και όμως αυτό ισχυρίζονται οι
ολιγαρχικοί κάθε είδους καθώς
και οι υπήκοοι που έχουν υποστεί από μικροί πολύ μεγάλη πλύση εγκεφάλου. Να
αποφασίζει ο ταξιτζής τον τελικό προορισμό (σκοπό), να έχει ο ταξιτζής τη
νομοθετική – κανονιστική και την εξουσία του καταναγκασμού (ένοπλη
εκτελεστική) και όχι ο
πελάτης!!!!!
( Οι ταξιτζήδες που θέλουν να έχουν την εξουσία να επιβάλλουν τις αποφάσεις τους στους πελάτες είναι ψυχικά υγιής ή ψυχικά βαριά άρρωστοι;)
Και αν ακόμα υποθέσουμε το εξής απολύτως παράλογο, ότι δηλαδή κάποιος ταξιτζής αποκτά απόλυτα μαντικές ικανότητες και καταλαβαίνει τις ανάγκες των πελατών και ειδικά σε ποιο προορισμό θέλουν να πάνε. Για ποιο όμως λόγο δεν θα θέλει να εκφράζουν και να έχουν την εξουσία να του επιβάλλουν οι πελάτες αυτή τη βούλησή τους;
Από τα πιο πάνω αναδεικνύεται ότι όλα τα περί λαθών του λαού που εκφράζουν και οι δεξιοί ολιγαρχικοί και οι «αριστεροί» ολιγαρχικοί λενινιστές δηλ. οι ντε φάκτο ολιγαρχικοποιημένοι αντικοινοτιστές οι οποίοι δεν έχουν όπως είναι κανένα λόγο ύπαρξης τον 21ο αιώνα.
( Οι ταξιτζήδες που θέλουν να έχουν την εξουσία να επιβάλλουν τις αποφάσεις τους στους πελάτες είναι ψυχικά υγιής ή ψυχικά βαριά άρρωστοι;)
Και αν ακόμα υποθέσουμε το εξής απολύτως παράλογο, ότι δηλαδή κάποιος ταξιτζής αποκτά απόλυτα μαντικές ικανότητες και καταλαβαίνει τις ανάγκες των πελατών και ειδικά σε ποιο προορισμό θέλουν να πάνε. Για ποιο όμως λόγο δεν θα θέλει να εκφράζουν και να έχουν την εξουσία να του επιβάλλουν οι πελάτες αυτή τη βούλησή τους;
Από τα πιο πάνω αναδεικνύεται ότι όλα τα περί λαθών του λαού που εκφράζουν και οι δεξιοί ολιγαρχικοί και οι «αριστεροί» ολιγαρχικοί λενινιστές δηλ. οι ντε φάκτο ολιγαρχικοποιημένοι αντικοινοτιστές οι οποίοι δεν έχουν όπως είναι κανένα λόγο ύπαρξης τον 21ο αιώνα.
Όλα όσα λένε περί ειδικών ή πρωτοποριών που θα
επιβάλλουν τη θέλησή τους, είναι δικαιολογίες για να εξυπηρετήσουν
καλύτερα τα συμφέροντα τους – είτε ταξικά είτε ατομικά ψυχολογικά-.
(Αν
αποφασίζουν οι ολιγάρχες για εμάς, εκτός του ότι θα υποπέσουν εκ φύσεως σε
τεράστια λάθη, έχουν και το μειονέκτημα να είναι επιρρεπείς σε λαδώματα, σε
εκβιασμούς – απειλές κλπ με αποτέλεσμα να ζημιώσουν το λαό. Αν πχ για ένα Δήμο
των 50.000 κατοίκων αποφασίζουν οι 21 τότε τους 11 είναι πιο εύκολο να τους
λαδώσει ή να τους απειλήσει κανείς παρά να λαδώσει ή να απειλήσει 50.000.)
Εδώ οι ολιγαρχικοί «διαφοροποιούνται» σε
γενικές γραμμές στο εάν ο ταξιτζής θα πρέπει να είναι εκλεγμένος (αιρετός) ή μη
εκλεγμένος (αυθαίρετος στρατιωτικός ή πολιτικός.)
Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι ναζιστές, οι φασίστες κάθε είδους και οι μονοκομματικοί ενώ στην πρώτη ανήκουν οι κοινοβουλευτικοί ολιγαρχικοί (παραφασίστες) .
Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι ναζιστές, οι φασίστες κάθε είδους και οι μονοκομματικοί ενώ στην πρώτη ανήκουν οι κοινοβουλευτικοί ολιγαρχικοί (παραφασίστες) .
Όμως τι
σημασία έχει αυτό πρακτικά; Καμία. Έτσι και αλλιώς θα αποφασίζει ο ταξιτζής και όχι ο
λαός. Και στην περίπτωση των κοινοβουλευτικών προπαγανδιστών, τι
σημασία έχει αν μπορείς να τον αλλάξεις μετά από 4 χρόνια με κάποιον άλλο
ολιγάρχη ταξιτζή αν προηγουμένως έχεις υποστεί μεγάλη ζημιά;
Τώρα αν
υπάρχει κανένας υπήκοος με τέτοια νοημοσύνη που να πιστεύει και να δέχεται το
ότι επειδή ο ταξιτζής έχει ειδικές γνώσεις και ικανότητες στην οδήγηση, θα
πρέπει να αποφασίζει αντί γι αυτόν και για την ουσία του προορισμού του - γιατί
έτσι θα είναι πιο σωστό και πιο αποτελεσματικό για την ικανοποίηση κάποιων
αναγκών του- τότε ναι και θα πρέπει να δέχεται και σε κοινωνικό επίπεδο,
κάποιους λίγους να αποφασίζουν τους νόμους αντί γι αυτόν, αφού η ουσία και των 2 αυτών περιπτώσεων είναι εντελώς ίδια.
(Αυτή όμως
είναι η ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ αιτία της κρίσης και της παγκόσμιας εξαθλίωσης. Δηλαδή το να
αποφασίζουν οι λίγοι δήθεν ειδικοί που στην ουσία είναι απλά βαριά ψυχασθενείς
και άκρως εγκληματικές υπάρξεις.
Φυσικά και ο μη ειδικός γνώστης ενός υλικού τομέα που επιλέγει τις προδιαγραφές λύσης των προβλημάτων του ίσως να διαπιστώσει στο μέλλον ότι κάποια προδιαγραφή που είχε θέσει ο ίδιος ήταν λαθεμένη (ουδείς αλάνθαστος). Όμως θα είναι ένα κάποιο λάθος. Αλλά αν η επιλογή γινόταν αποκλειστικά από τον ειδικό τότε σχεδόν το σύνολο των προδιαγραφών θα έβγαινε λάθος (εκτός και αν ο ειδικός όπως είπαμε είχε τέλειες μαντικές ή θεϊκές ικανότητες αλλά και να τις είχε, πάλι θα έπρεπε να εκλάβει την βούληση του μη ειδικού ως εντολή).
Αντίστροφα.
Ο μη ειδικός θα κάνει σχεδόν τα συντριπτικά περισσότερα λάθη σε σχέση με τον
ειδικό αν πάει ( στα χωράφια του ειδικού) για να
υλοποιήσει - κατασκευάσει ο ίδιος τις προδιαγραφές του
σπιτιού του γιατί απλά δεν ξέρει τίποτα από οικοδομικές
κατασκευές όπως τις ξέρει ο ειδικά σπουδαγμένος.
Ναι, εδώ ο
ειδικός και ας μην είναι «Αϊνστάϊν» έχει σίγουρα πολύ περισσότερες γνώσεις από
τον μη ειδικό. (Όμως ταυτόχρονα έχει μηδαμινές γνώσεις ως προς
την ουσία, ως προς
τις συνδυαστικές ανάγκες του μη ειδικού.
Και στο θέμα των προσωπικών συνδυαστικών αναγκών – στόχων, οι γνώσεις του μη ειδικού, έχουν το
συντριπτικό καθοριστικό βάρος.)
Ο ειδικός
λοιπόν θα πρέπει να πάρει και αυτός αποφάσεις για διάφορα θέματα αλλά όχι αποφάσεις
επί των προδιαγραφών του σπιτιού – γιατί η κάθε προδιαγραφή είναι
απάντηση σε κάποια ανάγκη και τις ανάγκες του άλλου δεν μπορεί να τις
γνωρίζει - αλλά να πάρει αποφάσεις εκτελεστικού
τύπου και όχι καθοριστικού τύπου. Στο παράδειγμά μας ο ειδικός θα πρέπει να
κάνει το κατάλληλο σχέδιο, να βρει τα κατάλληλα υλικά και τη σωστή
αναλογία τους, να βρει τους καλύτερους οικοδόμους, τις καλύτερες
τιμές κλπ. Φυσικά και αυτός μπορεί να κάνει λάθη κατά την εκτέλεση των
καθηκόντων του όμως τα λάθη του θα είναι πολύ λιγότερα σε
σχέση με αυτά που θα έκανε ο μη ειδικός αν προσπαθούσε να κατασκευάσει το
σπίτι.
