ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΤΙΣ ΑΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ.
ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΟΙ ΛΑΟΙ ΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ
ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ; Η ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ ΔΕΝ
ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΤΡΕΨΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΡΟΣ ΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ; ΓΙΑΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ;
Στη βάση όλων των
αιτιών ή η πρώτη πιο σημαντική αιτία για τη διαρκή μεγέθυνση της
ακροδεξιάς σήμερα, βρίσκεται η μακροχρόνια εκπαίδευση των λαών στην αποδοχή του
ολιγαρχισμού – αριστοκρατισμού σαν τη μοναδική δυνατότητα για την βελτίωση της
ζωής τους (και όχι στην
εξουσία των λαών – δημοκρατία – νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική εξουσία στους
λαούς).
Πρακτικά, η εκπαίδευση στον ολιγαρχισμό - αριστοκρατισμό αφορά στη διαρκή αναζήτηση εκείνων των άριστων μειοψηφιών ή πρωτοποριών, των ισχυρών μειοψηφιών, που πιθανόν να είναι καλύτερες για το λαό και οι οποίες θα πρέπει να κατέχουν την ΠΛΗΡΗ εξουσία (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική) για να μπορούν να πραγματώνουν το υποσχόμενο καλό για το λαό.
Πρακτικά, η εκπαίδευση στον ολιγαρχισμό - αριστοκρατισμό αφορά στη διαρκή αναζήτηση εκείνων των άριστων μειοψηφιών ή πρωτοποριών, των ισχυρών μειοψηφιών, που πιθανόν να είναι καλύτερες για το λαό και οι οποίες θα πρέπει να κατέχουν την ΠΛΗΡΗ εξουσία (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική) για να μπορούν να πραγματώνουν το υποσχόμενο καλό για το λαό.
Έτσι λοιπόν, όταν μια μορφή ολιγαρχικής εξουσίας (πχ
κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία) διαψεύδει τις προσδοκίες των λαών, τότε
η κοινωνική συνείδηση στρέφεται στην αναζήτηση μιας άλλης μορφής ολιγαρχικού
συστήματος. Και όταν
διαψεύδεται και από την άλλη ψάχνει μια νέα κοκ.
Τι έχει συμβεί στο πιο κοντινό παρελθόν, τα τελευταία
πενήντα χρόνια, σε παγκόσμιο επίπεδο;
Οι ολιγαρχικές δυνάμεις εντός του ολιγαρχικού κοινοβουλευτικού συστήματος (το οποίο οι εγκληματίες ονομάζουν δημοκρατία) έχουν σχεδόν ξεφτιλιστεί πλήρως στα «μάτια» της κοινωνικής συνείδησης. Δεξιά, κέντρο και σοσιαλδημοκρατία διέψευσαν τις ελπίδες των λαών κατ΄ επανάληψη. Στο βάθος κανείς πια δεν τους πιστεύει, κανείς δεν είναι διαθέσιμος να θυσιαστεί για να κατέχουν κάποιοι από αυτούς την εξουσία. «Όλοι τους είναι ίδιοι» λέει η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων του κάθε λαού και δεν έχει άδικο. Άλλωστε, η απώλεια της πίστης των λαών προς αυτούς φαίνεται και με το φαινόμενο της αποχής από τις εκλογές ολιγαρχικού τύπου (εκλογή των ολιγαρχικών). Και πολλοί από τους υπόλοιπους που συμμετέχουν σε αυτές τις εκλογές, συμμετέχουν με «κρύα καρδιά».
Είναι πια δεδομένο το σάπισμά τους στην κοινωνική συνείδηση.
Το ξέρουν πολύ καλά και οι ίδιοι και προσπαθούν με κάθε προπαγανδιστική κατεργαριά να συγκρατήσουν τους λαούς και να τους κλείσουν το δρόμο προς τον αντιολιγαρχισμό. Λένε πχ ότι υπάρχει κρίση αντιπροσώπευσης. Ψέματα βέβαια γιατί για να υπάρχει τέτοια κρίση θα πρέπει να υπάρχει αντιπροσώπευση. Οι απατεώνες αυτοαποκαλούνται αντιπρόσωποι. Όμως στη σχέση αντιπροσώπευσης δεν μπορεί ο εντολοδόχος να έχει την εξουσία επί του εντολέα. Δεν μπορεί να αποφασίζει και να επιβάλλει τη θέλησή του στον εντολέα αλλά θα πρέπει να ισχύει το αντίθετο. Έτσι, όταν συμβαίνει ο εντολοδόχος να έχει εξουσία επί του εντολέα, τότε δεν έχουμε αντιπροσώπευση αλλά έχουμε μαστροπεία ή διαφορετικά νταβατζιλικιού.
Ένα άλλο που λένε είναι το «έχουμε κρίση των κομμάτων». Φυσικά δεν λένε ότι περνάνε κρίση τα (περισσότερα) ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ κόμματα δηλαδή εκείνες οι συλλογικότητες που στοχεύουν στην εξουσία των λίγων επί των πολλών.
Αυτά για την πλήρη κατάρρευση των προσδοκιών από τις αστικές ολιγαρχικές συλλογικότητες του κοινοβουλευτισμού (δεξιά, κέντρο, σοσιαλδημοκρατία).
Όμως παταγώδη και ΠΛΗΡΗ κατάρρευση είχαμε και για το λενινιστικό ολιγαρχικό μοντέλο που είχε γεμίσει με ελπίδες η Οκτωβριανή επανάσταση του 1917 και είχε ένα (τζούφιο) φιλεργατικό λεξιλόγιο. Αλλά η πλήρης εξουσία (ένοπλη, νομοθετική, δικαστική) ανήκε στην «πρωτοπορία» δηλαδή στο κόμμα και δη στα ανώτερα κλιμάκιά του. Οι λαοί ήταν κλεισμένοι μέσα σε μια μεγάλη φυλακή. Δεν είχαν καμιά ΑΠΟΛΥΤΩΣ εξουσία. Η κάστα που κατείχε την εξουσία μετατράπηκε σε νέα προνομιούχα τάξη. Είχαμε την εγκαθίδρυση του κομματικοκρατικού καπιταλισμού. Αντικειμενικά ήταν απολύτως αδύνατον να χτίσει έστω και ένα κόκκο σοσιαλισμού. (δες κείμενο: «Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ, ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΧΤΙΣΙΜΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ.»
Οι ίδιοι ηγέτες (λίγοι), βλέποντας ότι στον ιδιωτικό καπιταλισμό θα είχαν αύξηση των προνομίων τους, αποφάσισαν στην πλήρη επιστροφή στον ιδιωτικό καπιταλισμό, ξεφτιλίζοντας πλήρως την έννοια της δημοκρατίας και του κομμουνισμού.
Οι λαοί απογοητεύτηκαν απόλυτα και από αυτό το ολιγαρχικό μοντέλο. Η καταπίεση των λαών ήταν τεράστια και σχεδόν απόλυτη και το σύστημα έπεσε από μόνο του.
Πριν να σαπίσει αυτό το ολιγαρχικό μοντέλο και ιδιαίτερα κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, είχε γεννήσει πολλές ελπίδες στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια εργατική τάξη. Είχε χαλυβδώσει την πίστη απλών εκατομμυρίων ανθρώπων για μια πανανθρώπινη κοινωνία και πάρα πολλοί από αυτούς ήταν έτοιμοι να δώσουν τη ζωή τους στον αγώνα ή να αντέξουν και τα πιο απάνθρωπα βασανιστήρια. Δεκάδες εκατομμύρια αγωνιστών ήταν έτοιμοι να πάνε στη μάχη κατά του φασισμού και γενικά κατά του καπιταλισμού.
Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν υπάρχει πια αυτή η πίστη που υπήρχε στο μεσοπόλεμο. Δεν υπάρχει ένα πρόταγμα που να λειτουργεί σαν αντίπαλο δέος στο σύστημα. Και όσο δεν υπάρχει αντίπαλο δέος είναι λογικό η αναζήτηση σωτήρα από πολλούς πληβείους να κατευθύνεται στο φασισμό (που η σαπίλα του είναι αρκετά μακριά από το σήμερα)
Το λενινιστικό ολιγαρχικό μοντέλο, κατέρρευσε πρόσφατα και βγήκαν στην επιφάνεια πράγματα απίστευτα.
Το κακό λοιπόν που έκανε ο λενινισμός στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα είναι τεράστιο. Το βιώνουμε σήμερα στο πετσί μας. Ενώ επρόκειτο για ένα επί της ουσίας αντιμαρξικό, αντικομμουνιστικό σύστημα, με την έννοια ότι ο λενινισμός είναι φανατικά ενάντια στην εξουσία της κομμούνας – κοινότητας και υπέρ της εξουσίας του κόμματος επί της κοινότητας, έχοντας υιοθετήσει φιλοκομμουνιστικό λεξιλόγιο, ξεφτίλισε την έννοια του κομμουνισμού στους εργαζόμενους σε παγκόσμιο επίπεδο.
Όταν κάποιος στοχεύει στο να έχουν πλήρεις εξουσίες (νομοθετικές, εκτελεστικές, δικαστικές) κάποια μειοψηφικά όργανα είναι αντικομμουνιστής (και ας αυτοαποκαλείται κομμουνιστής όσο γουστάρει). Είναι ένας άλλος ολιγαρχικός, ένας ολιγαρχικός έστω και με άλλες θεσμικές μορφές επιβολής της μειοψηφίας στην πλειοψηφία.
Ο Λένιν και ο λενινισμός δεν είχαν και δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με το Μαρξικό πρόταγμα της κομμούνας, καμιά σχέση με το πρόταγμα για κατάκτηση της δημοκρατικής ρεπούμπλικα όπου ο λαός θα κατέχει πλήρως τη νομοθετική, την εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία. (Όση σχέση έχουν οι παιδεραστές καθολικοί ιερείς με τον χριστιανισμό της κοινοκτημοσύνης άλλη τόση σχέση είχαν και έχουν οι λενινιστές με το κομμουνισμό (και όλοι εκείνοι που δεν αγωνίζονται με συγκεκριμένες προτάσεις και στόχους για το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΛΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΛΑΟΥΣ»)
Η κατάρρευση τους λοιπόν είναι σχετικά πρόσφατη.
Έτσι η μεγάλη οικονομική κρίση, που επιφέρει και κρίση στους θεσμούς διοίκησης και καταστολής των λαών, δηλαδή κρίση στο κατά κανόνα υπερισχύον σύστημα του κοινοβουλευτισμού, όχι μόνο ΔΕΝ προσανατολίζει τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων προς τα διάφορα λενινιστικά ολιγαρχικά προτάγματα αλλά προκαλεί και αποστροφή. Δεν μπορούν να γίνουν ελπίδα των λαών, τα απόλυτα αποτυχημένα συστήματα, τα συστήματα της σκληρής καταπίεσης των λαών (όπου η διαφορετική άποψη του απλού ανθρώπου επέφερε σκληρές διώξεις κοκ..)
Προς τα πού λοιπόν να κοιτάξουν σήμερα οι λαοί που είναι εκπαιδευμένοι επί πολλά χρόνια (από δεξιά και ολιγαρχικοποιημένη αριστερά) στο να ψάχνουν κάποια καλύτερη μειοψηφία για αφέντη τους;
Πάμε στην ακροδεξιά – καθαρό φασισμό.
Τα τελευταία 70 χρόνια, σε παγκόσμιο επίπεδο είχαν υπερισχύσει οι κοινοβουλευτισμοί (παραφασισμοί). Είχαμε βέβαια σε διάφορες χώρες στρατιωτικές δικτατορίες όπου και από αυτές οι λαοί που πίστεψαν σε μεγάλο βαθμό διαψεύστηκαν, αλλά κυρίως είχαμε κοινοβουλευτισμούς. Τα ολιγαρχικά συστήματα του φασισμού που μεσουρανούσαν στο μεσοπόλεμο και που οδήγησαν τους λαούς σε τραγωδία είναι σχετικά πολύ μακριά από τη συλλογική μνήμη. Οι νέες γενιές γνωρίζουν λίγα πράγματα. Και αυτό είναι ένα από τα ατού του σύγχρονου φασισμού γιατί δεν είναι πρόσφατη η σαπίλα αυτού του είδους της ολιγαρχίας. Έτσι μπορεί να προκαλεί ελπίδες σε αρκετούς απελπισμένους.
Η πρώτη όμως βασική αιτία, που μεγάλα τμήματα των λαών οδηγούνται προς την ακροδεξιά, είναι η εκπαίδευση των λαών (δια της προπαγάνδας) στην αναζήτηση καλύτερου αφέντη, καλύτερης μειοψηφίας που θα κατέχει την εξουσία. ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΣΕ ΜΕΓΑΛΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΤΩΝ ΥΠΗΚΟΩΝ.
Σήμερα το αντιφασιστικό κίνημα, για να είναι αποτελεσματικό, δεν πρέπει να λειτουργεί κατά βάση με ιδεολογικούς όρους τους προηγούμενου αιώνα. Δεν μπορεί να γίνει πια επίκληση στην αντιπαράθεση μεταξύ διεστραμμένων των ολιγαρχικών, εγκληματιών, φασιστών από τη μια και από την άλλη κάποιων ολιγαρχικών ηθικών στοιχείων. Η ιστορία απέδειξε ότι δεν υπάρχει τελικά καμιά ηθική στον ολιγαρχισμό. (Δεν θα πρέπει η αντιπαράθεση να γίνεται κατά κύριο λόγο στην καταμέτρηση του βαθμού ανηθικότητας των διάφορων ολιγαρχικών. Πχ ο Χίτλερ έκανε τόσα εγκλήματα και οι κοινοβουλευτικοί έριξαν πυρηνικά, έκαναν τόσους πολέμους σκότωσαν τόσα γυναικόπαιδα κοκ)
Σημείωση: Το κοινό στοιχείο μεταξύ του κοινοβουλευτικού ολιγαρχισμού και του φασισμού είναι το γεγονός ότι μια μικρή μειοψηφία έχει την εξουσία και επιβάλλει όλους τους νόμους που θέλει αυτή. Η πλειοψηφία του λαού δεν θέλει τον κάθε νόμος τους όμως αυτοί έχουν την εξουσία και την εφαρμόζουν δια της βίας γιατί έτσι εξυπηρετούνται τα συμφέροντα του καπιταλισμού.
Το στρατηγικό χτύπημα στο φασισμό μπορεί να είναι ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ και μπορεί να είναι ΜΟΝΟ το ίδιο χτύπημα που απαιτείται προς ΟΛΕΣ τις μορφές ολιγαρχισμού. Χρειάζεται ένα κίνημα με ιδεολογικό πρόταγμα «ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» και άρα: «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ».
Αυτό είναι το απευθείας χτύπημα στην ολιγαρχική ουσία – σκοπό του φασισμού.
Να χτυπηθεί ιδεολογικά στο κεφάλι. Το φίδι το σκοτώνεις λιώνοντάς του το κεφάλι.
Όλες οι άλλες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, όπως αντιρατσισμός, αντιθνικισμός κλπ, είναι πολύ χρήσιμες αλλά όχι ικανές να σταματήσουν τον φασισμό, που υπόγεια, σε περιόδους μεγάλης κρίσης, το ίδιο το σύστημα του κάνει υπογείως πλάτες για να ανέβει.
ΡΔ
Οι ολιγαρχικές δυνάμεις εντός του ολιγαρχικού κοινοβουλευτικού συστήματος (το οποίο οι εγκληματίες ονομάζουν δημοκρατία) έχουν σχεδόν ξεφτιλιστεί πλήρως στα «μάτια» της κοινωνικής συνείδησης. Δεξιά, κέντρο και σοσιαλδημοκρατία διέψευσαν τις ελπίδες των λαών κατ΄ επανάληψη. Στο βάθος κανείς πια δεν τους πιστεύει, κανείς δεν είναι διαθέσιμος να θυσιαστεί για να κατέχουν κάποιοι από αυτούς την εξουσία. «Όλοι τους είναι ίδιοι» λέει η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων του κάθε λαού και δεν έχει άδικο. Άλλωστε, η απώλεια της πίστης των λαών προς αυτούς φαίνεται και με το φαινόμενο της αποχής από τις εκλογές ολιγαρχικού τύπου (εκλογή των ολιγαρχικών). Και πολλοί από τους υπόλοιπους που συμμετέχουν σε αυτές τις εκλογές, συμμετέχουν με «κρύα καρδιά».
Είναι πια δεδομένο το σάπισμά τους στην κοινωνική συνείδηση.
Το ξέρουν πολύ καλά και οι ίδιοι και προσπαθούν με κάθε προπαγανδιστική κατεργαριά να συγκρατήσουν τους λαούς και να τους κλείσουν το δρόμο προς τον αντιολιγαρχισμό. Λένε πχ ότι υπάρχει κρίση αντιπροσώπευσης. Ψέματα βέβαια γιατί για να υπάρχει τέτοια κρίση θα πρέπει να υπάρχει αντιπροσώπευση. Οι απατεώνες αυτοαποκαλούνται αντιπρόσωποι. Όμως στη σχέση αντιπροσώπευσης δεν μπορεί ο εντολοδόχος να έχει την εξουσία επί του εντολέα. Δεν μπορεί να αποφασίζει και να επιβάλλει τη θέλησή του στον εντολέα αλλά θα πρέπει να ισχύει το αντίθετο. Έτσι, όταν συμβαίνει ο εντολοδόχος να έχει εξουσία επί του εντολέα, τότε δεν έχουμε αντιπροσώπευση αλλά έχουμε μαστροπεία ή διαφορετικά νταβατζιλικιού.
Ένα άλλο που λένε είναι το «έχουμε κρίση των κομμάτων». Φυσικά δεν λένε ότι περνάνε κρίση τα (περισσότερα) ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ κόμματα δηλαδή εκείνες οι συλλογικότητες που στοχεύουν στην εξουσία των λίγων επί των πολλών.
Αυτά για την πλήρη κατάρρευση των προσδοκιών από τις αστικές ολιγαρχικές συλλογικότητες του κοινοβουλευτισμού (δεξιά, κέντρο, σοσιαλδημοκρατία).
Όμως παταγώδη και ΠΛΗΡΗ κατάρρευση είχαμε και για το λενινιστικό ολιγαρχικό μοντέλο που είχε γεμίσει με ελπίδες η Οκτωβριανή επανάσταση του 1917 και είχε ένα (τζούφιο) φιλεργατικό λεξιλόγιο. Αλλά η πλήρης εξουσία (ένοπλη, νομοθετική, δικαστική) ανήκε στην «πρωτοπορία» δηλαδή στο κόμμα και δη στα ανώτερα κλιμάκιά του. Οι λαοί ήταν κλεισμένοι μέσα σε μια μεγάλη φυλακή. Δεν είχαν καμιά ΑΠΟΛΥΤΩΣ εξουσία. Η κάστα που κατείχε την εξουσία μετατράπηκε σε νέα προνομιούχα τάξη. Είχαμε την εγκαθίδρυση του κομματικοκρατικού καπιταλισμού. Αντικειμενικά ήταν απολύτως αδύνατον να χτίσει έστω και ένα κόκκο σοσιαλισμού. (δες κείμενο: «Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ, ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΧΤΙΣΙΜΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ.»
Οι ίδιοι ηγέτες (λίγοι), βλέποντας ότι στον ιδιωτικό καπιταλισμό θα είχαν αύξηση των προνομίων τους, αποφάσισαν στην πλήρη επιστροφή στον ιδιωτικό καπιταλισμό, ξεφτιλίζοντας πλήρως την έννοια της δημοκρατίας και του κομμουνισμού.
Οι λαοί απογοητεύτηκαν απόλυτα και από αυτό το ολιγαρχικό μοντέλο. Η καταπίεση των λαών ήταν τεράστια και σχεδόν απόλυτη και το σύστημα έπεσε από μόνο του.
Πριν να σαπίσει αυτό το ολιγαρχικό μοντέλο και ιδιαίτερα κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, είχε γεννήσει πολλές ελπίδες στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια εργατική τάξη. Είχε χαλυβδώσει την πίστη απλών εκατομμυρίων ανθρώπων για μια πανανθρώπινη κοινωνία και πάρα πολλοί από αυτούς ήταν έτοιμοι να δώσουν τη ζωή τους στον αγώνα ή να αντέξουν και τα πιο απάνθρωπα βασανιστήρια. Δεκάδες εκατομμύρια αγωνιστών ήταν έτοιμοι να πάνε στη μάχη κατά του φασισμού και γενικά κατά του καπιταλισμού.
Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν υπάρχει πια αυτή η πίστη που υπήρχε στο μεσοπόλεμο. Δεν υπάρχει ένα πρόταγμα που να λειτουργεί σαν αντίπαλο δέος στο σύστημα. Και όσο δεν υπάρχει αντίπαλο δέος είναι λογικό η αναζήτηση σωτήρα από πολλούς πληβείους να κατευθύνεται στο φασισμό (που η σαπίλα του είναι αρκετά μακριά από το σήμερα)
Το λενινιστικό ολιγαρχικό μοντέλο, κατέρρευσε πρόσφατα και βγήκαν στην επιφάνεια πράγματα απίστευτα.
Το κακό λοιπόν που έκανε ο λενινισμός στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα είναι τεράστιο. Το βιώνουμε σήμερα στο πετσί μας. Ενώ επρόκειτο για ένα επί της ουσίας αντιμαρξικό, αντικομμουνιστικό σύστημα, με την έννοια ότι ο λενινισμός είναι φανατικά ενάντια στην εξουσία της κομμούνας – κοινότητας και υπέρ της εξουσίας του κόμματος επί της κοινότητας, έχοντας υιοθετήσει φιλοκομμουνιστικό λεξιλόγιο, ξεφτίλισε την έννοια του κομμουνισμού στους εργαζόμενους σε παγκόσμιο επίπεδο.
Όταν κάποιος στοχεύει στο να έχουν πλήρεις εξουσίες (νομοθετικές, εκτελεστικές, δικαστικές) κάποια μειοψηφικά όργανα είναι αντικομμουνιστής (και ας αυτοαποκαλείται κομμουνιστής όσο γουστάρει). Είναι ένας άλλος ολιγαρχικός, ένας ολιγαρχικός έστω και με άλλες θεσμικές μορφές επιβολής της μειοψηφίας στην πλειοψηφία.
Ο Λένιν και ο λενινισμός δεν είχαν και δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με το Μαρξικό πρόταγμα της κομμούνας, καμιά σχέση με το πρόταγμα για κατάκτηση της δημοκρατικής ρεπούμπλικα όπου ο λαός θα κατέχει πλήρως τη νομοθετική, την εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία. (Όση σχέση έχουν οι παιδεραστές καθολικοί ιερείς με τον χριστιανισμό της κοινοκτημοσύνης άλλη τόση σχέση είχαν και έχουν οι λενινιστές με το κομμουνισμό (και όλοι εκείνοι που δεν αγωνίζονται με συγκεκριμένες προτάσεις και στόχους για το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΛΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΛΑΟΥΣ»)
Η κατάρρευση τους λοιπόν είναι σχετικά πρόσφατη.
Έτσι η μεγάλη οικονομική κρίση, που επιφέρει και κρίση στους θεσμούς διοίκησης και καταστολής των λαών, δηλαδή κρίση στο κατά κανόνα υπερισχύον σύστημα του κοινοβουλευτισμού, όχι μόνο ΔΕΝ προσανατολίζει τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων προς τα διάφορα λενινιστικά ολιγαρχικά προτάγματα αλλά προκαλεί και αποστροφή. Δεν μπορούν να γίνουν ελπίδα των λαών, τα απόλυτα αποτυχημένα συστήματα, τα συστήματα της σκληρής καταπίεσης των λαών (όπου η διαφορετική άποψη του απλού ανθρώπου επέφερε σκληρές διώξεις κοκ..)
Προς τα πού λοιπόν να κοιτάξουν σήμερα οι λαοί που είναι εκπαιδευμένοι επί πολλά χρόνια (από δεξιά και ολιγαρχικοποιημένη αριστερά) στο να ψάχνουν κάποια καλύτερη μειοψηφία για αφέντη τους;
Πάμε στην ακροδεξιά – καθαρό φασισμό.
Τα τελευταία 70 χρόνια, σε παγκόσμιο επίπεδο είχαν υπερισχύσει οι κοινοβουλευτισμοί (παραφασισμοί). Είχαμε βέβαια σε διάφορες χώρες στρατιωτικές δικτατορίες όπου και από αυτές οι λαοί που πίστεψαν σε μεγάλο βαθμό διαψεύστηκαν, αλλά κυρίως είχαμε κοινοβουλευτισμούς. Τα ολιγαρχικά συστήματα του φασισμού που μεσουρανούσαν στο μεσοπόλεμο και που οδήγησαν τους λαούς σε τραγωδία είναι σχετικά πολύ μακριά από τη συλλογική μνήμη. Οι νέες γενιές γνωρίζουν λίγα πράγματα. Και αυτό είναι ένα από τα ατού του σύγχρονου φασισμού γιατί δεν είναι πρόσφατη η σαπίλα αυτού του είδους της ολιγαρχίας. Έτσι μπορεί να προκαλεί ελπίδες σε αρκετούς απελπισμένους.
Η πρώτη όμως βασική αιτία, που μεγάλα τμήματα των λαών οδηγούνται προς την ακροδεξιά, είναι η εκπαίδευση των λαών (δια της προπαγάνδας) στην αναζήτηση καλύτερου αφέντη, καλύτερης μειοψηφίας που θα κατέχει την εξουσία. ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΣΕ ΜΕΓΑΛΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΤΩΝ ΥΠΗΚΟΩΝ.
Σήμερα το αντιφασιστικό κίνημα, για να είναι αποτελεσματικό, δεν πρέπει να λειτουργεί κατά βάση με ιδεολογικούς όρους τους προηγούμενου αιώνα. Δεν μπορεί να γίνει πια επίκληση στην αντιπαράθεση μεταξύ διεστραμμένων των ολιγαρχικών, εγκληματιών, φασιστών από τη μια και από την άλλη κάποιων ολιγαρχικών ηθικών στοιχείων. Η ιστορία απέδειξε ότι δεν υπάρχει τελικά καμιά ηθική στον ολιγαρχισμό. (Δεν θα πρέπει η αντιπαράθεση να γίνεται κατά κύριο λόγο στην καταμέτρηση του βαθμού ανηθικότητας των διάφορων ολιγαρχικών. Πχ ο Χίτλερ έκανε τόσα εγκλήματα και οι κοινοβουλευτικοί έριξαν πυρηνικά, έκαναν τόσους πολέμους σκότωσαν τόσα γυναικόπαιδα κοκ)
Σημείωση: Το κοινό στοιχείο μεταξύ του κοινοβουλευτικού ολιγαρχισμού και του φασισμού είναι το γεγονός ότι μια μικρή μειοψηφία έχει την εξουσία και επιβάλλει όλους τους νόμους που θέλει αυτή. Η πλειοψηφία του λαού δεν θέλει τον κάθε νόμος τους όμως αυτοί έχουν την εξουσία και την εφαρμόζουν δια της βίας γιατί έτσι εξυπηρετούνται τα συμφέροντα του καπιταλισμού.
Το στρατηγικό χτύπημα στο φασισμό μπορεί να είναι ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ και μπορεί να είναι ΜΟΝΟ το ίδιο χτύπημα που απαιτείται προς ΟΛΕΣ τις μορφές ολιγαρχισμού. Χρειάζεται ένα κίνημα με ιδεολογικό πρόταγμα «ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» και άρα: «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ».
Αυτό είναι το απευθείας χτύπημα στην ολιγαρχική ουσία – σκοπό του φασισμού.
Να χτυπηθεί ιδεολογικά στο κεφάλι. Το φίδι το σκοτώνεις λιώνοντάς του το κεφάλι.
Όλες οι άλλες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, όπως αντιρατσισμός, αντιθνικισμός κλπ, είναι πολύ χρήσιμες αλλά όχι ικανές να σταματήσουν τον φασισμό, που υπόγεια, σε περιόδους μεγάλης κρίσης, το ίδιο το σύστημα του κάνει υπογείως πλάτες για να ανέβει.
ΡΔ
