Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚEΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ Η ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΨΗΦΟΣ

 *Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ Η ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΨΗΦΟΣ  ΠΑΡΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΡΥΦΗ, ΚΕΚΑΛΥΜΜΕΝΗ. (Aς πούμε «99,99%»)

ΕΙΝΑΙ  ΥΠΟΓΡΑΦΗ - ΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΥΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ,  (Σε αυτό ή σε κάποιο άλλο ολιγαρχικό σύστημα.)
    Είναι πράξη αποδοχής (ασυνείδητη ή συνειδητή) ενός συστήματος  όπου μια μειοψηφία θα κατέχει ΕΝΟΠΛΗ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ και θα μπορεί να θέτει και να επιβάλλει (μετά τις εκλογές) τους κανόνες – «νόμους» που θα θέλει αυτή πάνω στην πλειονότητα της κοινωνίας, ανεξάρτητα από το αν οι συντριπτική πλειονότητα δεν θα τους θέλει.

* Η δεύτερη ΨΗΦΟΣ – υπογραφή - δήλωση για την προτίμηση της ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ  μειοψηφίας – ΚΟΜΜΑ που θα κατέχει την εξουσία, είναι μηδαμινής σημασίας για τον ολιγαρχισμό - αριστοκρατισμό σαν ουσία.


ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ, ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ; ΤΙ ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΧΗ;

*
1. Η γλώσσα του ολιγαρχικού δηλητηριώδους όφεως λέει:
Μια επαναστατική συλλογικότητα, θα πρέπει να συμμετέχει στις ολιγαρχικές εκλογές και να κοιτάξει να τις εκμεταλλευτεί για το καλό του σκοπού του.

Σημείωση:
Μια επαναστατική συλλογικότητα για να είναι τέτοια θα πρέπει να σκοπεύει στην εξουσία του λαού.
Και την εξουσία – δύναμη την έχει εκείνο το υποκείμενο που κατέχει την ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ. Αυτή είναι η εξουσία των εξουσιών, αυτή είναι η μέγιστη εξουσία ή η βασική εξουσία πάνω στην οποία μπορούν να στηριχθούν όλες οι άλλες εξουσίας όπως νομοθετική, δικαστική και οικονομική.
 Όλα τα άλλα φιλολαϊκά, δημοκρατικά ή φιλεργατικά είναι λόγια κοπανιστού αέρα αν η κεντρική στόχευση δεν είναι η κατάκτηση της ένοπλης εκτελεστικής από το λαό.

*Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ένα ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ, δηλαδή ένα κόμμα που  κατά κύριο στόχο έχει την κατάκτηση της ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ, συμμετέχει στις ολιγαρχικές εκλογές και μετά ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ κατορθώνει να πάρει το 90% των ψήφων.
Ε! και τι θα γίνει; Η ολιγαρχία ΤΟΤΕ σίγουρα θα προσπαθήσει - και από αρκετά πριν - να συντρίψει δια του ένοπλου μηχανισμού της οποιαδήποτε προσπάθεια για αφαίρεση της εξουσίας της.  Η ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΣΤΟ ΛΑΟ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΗ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.
(Αυτό δείχνει η ιστορική εμπειρία. Πχ Χιλή, Ισπανία κλπ) Τζάμπα λοιπόν τα ποσοστά και τζάμπα τα χρόνια αναμονής. Έτσι το επαναστατικό κόμμα θα έχει αφήσει να περάσουν πολλά χρόνια (χωρίς κατάλληλη ιδεολογική και οργανωτική προετοιμασία του λαού) για να διαπιστώσει το ίδιο το κόμμα ή και ο λαός ότι η ολιγαρχία δεν παραδίνεται αλλά αντεπιτίθεται με λυσσώδη βία; Θα έχει αφήσει να περνούν έτσι τα χρόνια για να ξανά επιστρέψει στο πρώτο σημείο εκκίνησης;
Θα έχει αφήσει να περάσουν τόσα χρόνια για να δώσει την εμπειρία στο λαό να διαπιστώσει ότι η ολιγαρχία όχι μόνο δεν σέβεται την πλειοψηφία αλλά  αντίθετα η προοπτική επιβολής της θέλησης οποιασδήποτε πλειοψηφίας είναι ο θάνατός της και άρα και ο εφιάλτης της; Θα έχει αφήσει να περάσουν τόσα χρόνια για να αρχίσει ΜΕΤΑ να προετοιμάζει το λαό  ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΑ για την αφαίρεση της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας από την ολιγαρχία;
Γιατί; Αυτό το δήθεν επαναστατικό κόμμα δεν μπορεί να δείξει στο λαό από σήμερα  ότι σε σχεδόν όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής  η ολιγαρχία δεν σέβεται τη βούληση της πλειοψηφίας; Δεν μπορεί να το δείξει μέσα από τον κάθε νόμο και το κάθε αντιλαϊκό μέτρο που παίρνει σχεδόν καθημερινά και που χρησιμοποιεί την βία ή την απειλή χρήση βίας για να το περάσει ενάντια στη θέληση της πλειοψηφίας; (Πχ ότι τον ΕΝΦΙΑ τον επιβάλλει μια μικρή μειοψηφία πάνω στην αντίθετη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού;) Δεν μπορεί το κάθε αντιλαϊκό μέτρο να γίνει μάθημα διαπαιδαγώγησης  της κοινωνίας (στο τι είναι ολιγαρχία και τι πραγματική δημοκρατία) και ξεσκέπασμα της εγκληματικής φύσης της ολιγαρχίας; Πάνω σε τέτοιες υλικές καταστάσεις δεν μπορεί να επιδιώξει να προετοιμάσει ιδεολογικά, να οργανώσει και να κινητοποιήσει την πλειοψηφία για ανατροπή της ένοπλης ολιγαρχικής εξουσίας αντί να προσπαθεί να την κινητοποιεί για μάζεμα ψήφων - τζούφιων όπλων; Γιατί να χάνονται πολλά χρόνια σε αυταπάτες;
Πάνω σε τέτοιες καθημερινές καταπατήσεις της βούλησης της πλειοψηφίας δεν θα πρέπει να οργανώνει καθημερινά τον αγώνα για την επαναστατική ανατροπή αντί να  περιμένει τη ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ καταπάτηση της βούλησης του λαού από την ολιγαρχία πάνω σε κάποιο εκλογικό αποτέλεσμα που δεν θα συμφέρει την ολιγαρχία;
Γιατί να περιμένει αυτή τη μεσσιανική εκλογική κατάσταση για να δείξει στο λαό το πραγματικό πρόσωπο της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας;
Η συμμετοχή μπερδεύει τις συνειδήσεις.
ΜΟΝΟ η αποχή (συνοδευόμενη από την κατάλληλη αιτιολόγηση) μπορεί να προβληματίσει και να κατευθύνει τη νόηση προς την άρνηση της ουσίας των ολιγαρχικών συστημάτων.

* Όποιος πιστεύει ότι ένα κόμμα, με πρόταγμα το ΟΕΝΔΕΛ (Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στο Λαό) ακόμα και αν κατάφερνε να πάρει το 99% των ψήφων, ότι η ολιγαρχία θα του παραχωρούσε, θα του παρέδιδε, θα του έδινε την εξουσία,  ζει σε άλλους γαλαξίες, στους γαλαξίες όπου οι «τρεις λαλούν και οι δυό χορεύουν».
Η ψήφος σε ολιγαρχικές εκλογές δεν αποδίδει ποτέ την εξουσία στους λαούς (ένοπλη εκτελεστική) γιατί οι ολιγαρχικοί εγκληματίες δεν παραδίδονται ποτέ. Εγκληματούν αποτρόπαια για να διατηρήσουν με κάθε μέσον την εξουσία.
Η εξουσία του λαού κατακτάται από τον ίδιο το λαό, ΜΟΝΟ με κατάλληλη οργάνωση και κατάλληλη ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ με το σύστημα των άρρωστων ολιγαρχικών, μόνο με τη συντριβή της ολιγαρχικής εξουσίας.
Η συμμετοχή στις εκλογές τους όχι μόνο είναι χαμένος πολύτιμος χρόνος για το λαό αλλά μεταφέρει και το σκοπό όλο και πιο μακριά αφού διαπαιδαγωγεί το λαό στην αναμονή ανύπαρκτων ελπίδων και σε ένα καλύτερο αύριο γι αυτόν χωρίς την ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ.

Αν κάποια συλλογικότητα επιδιώκει το πολιτικό σύστημα της ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ, τότε η συμμετοχή της σε ολιγαρχικές εκλογές ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΕΙ ΠΛΗΡΩΣ την κοινωνική συνείδηση και ΑΥΤΟΑΚΥΡΩΝΕΙ το σκοπό.
Είναι σαν κάποιος να θέλει να σβήσει τη φωτιά στο σπίτι του και πετάει σε αυτή δοχεία με βενζίνη.

 

Και η γλώσσα του ολιγαρχικού όφεως μπορεί να λέει διάφορα για αντιπερισπασμό.

2. Γιατί δεν συμμετέχετε στις εκλογές;  Μπορείτε να πείσετε το λαό, να πάρετε την πλειοψηφία και  φυσικά την κυβέρνηση και έτσι να εφαρμόσετε το πρόγραμμά σας.

Αν κάποιο συλλογικό υποκείμενο στοχεύει μόνο στη μεταρρύθμιση του συστήματος, αφήνοντας άθικτη την ουσία του, αν θέλει να διαπαιδαγωγήσει το λαό στο να δέχεται οι λίγοι να κάνουν απόλυτο κουμάντο στη ζωή του, τότε  «σωστά κάνει» και συμμετέχει σε αυτό το θέατρο, σε αυτή την παγίδα κατά του λαού. 
Αν όμως θέλει να συντρίψει αυτό το σύστημα, τότε η κάθε του κίνηση θα πρέπει να στοχεύει στο να υλοποιεί  όλες τις προϋποθέσεις  που απαιτούνται για τη συντριβή του.
Και ένα συλλογικό δημοκρατικό επαναστατικό υποκείμενο δεν αποζητά τη διακυβέρνηση  για τον εαυτό του αλλά αγωνίζεται για να περάσει όλη η εξουσία στο λαό (ΟΕΝΔΕΛ).
Άλλο κυβέρνηση και άλλο εξουσία.
Η βάση της κάθε εξουσίας (πάνω στην οποία στηρίζονται όλες οι  υπόλοιπες) είναι η κατοχή της ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ. Ο λαός θα πρέπει πριν από όλα να κατακτήσει αυτή την εξουσία. Χωρίς αυτήν ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ.
Όμως με τις ψήφους και με τις κυβερνήσεις, αυτή η εξουσία δε καταχτιέται. (Τι να την κάνει την κυβέρνηση χωρίς την εξουσία του; )
Χρειάζεται λοιπόν κατάλληλο κίνημα, με κατάλληλα διαμορφωμένες συνειδήσεις, με κατάλληλη οργάνωση, με κατάλληλο σκοπό και τακτικές όπου δια μέσου της σύγκρουσης να περάσει αυτή η εξουσία στα χέρια του λαού. Και όλα αυτά μπορούν να διαμορφωθούν μόνο με συλλογικότητες που στέκονται από έξω και πολεμικά ενάντια στην πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.
Και για να πραγματοποιηθούν ετούτες οι προϋποθέσεις δεν θα πρέπει να λέγονται ψέματα στο λαό αλλά να του παρουσιάζεται από την αρχή όλη η πραγματικότητα.
Το ολιγαρχικό ετούτο σύστημα δια μέσου των εκλογών του,  διαπαιδαγωγεί το λαό στα μέτρα και τα πλαίσια που το συμφέρει.
 Του δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι με μια «καλή» κίνηση – ψήφο μπορεί να έχει όφελος. Να έχει όφελος  με το να αποφασίζουν  κάποιοι  άλλοι λίγοι για τη ζωή του,  ενώ αυτός θα είναι ξάπλα.  Δηλαδή στοιχεία εντελώς αντίθετα από εκείνα που απαιτούν οι προϋποθέσεις για τη ριζική αλλαγή της κοινωνίας.

Καλλιεργεί λοιπόν προγραμματισμένα τον «καναπεδισμό», τη «ρέκλα», την ανύπαρκτη ελπίδα και την αντίληψη ότι ο μόνος δρόμος  για το καλό της  κοινωνίας είναι οι λίγοι  (αιρετοί ή αυθαίρετοι) να αποφασίζουν και να επιβάλλουν τη θέλησή τους στους πολλούς. Δηλαδή  όλη η νομοθετική, η ένοπλη εκτελεστική, η δικαστική και η οικονομική εξουσία να είναι στα χέρια μιας πολύ μικρής μειοψηφίας. (Παράδοση άνευ όρων όλων των πιο ουσιαστικών και καθοριστικών στοιχείων της ζωής μας σε άλλους, σε κάποιους λίγους)
Μια συλλογικότητα όμως που θέλει την κατάργηση του ολιγαρχικού συστήματος δεν καλλιεργεί μια τέτοια διαπαιδαγώγηση. Δεν πρέπει να βοηθά στην καλλιέργεια  ετούτης της αυταπάτης. Δεν μπορεί να του λέει (δια της έμπρακτης συμμετοχής του στο ολιγαρχικό παιχνίδι)  ότι  το συμφέρον του θα υλοποιείται όταν διαλέξει σωστά ποιοι ελάχιστοι θα του κάνουν κουμάντο στη ζωή του. Αρνείται έμπρακτα την ουσία της ΚΟΔ (κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας) δια της αποχής (βασικά) από την εξαπάτηση του λαού. Δεν συμμετέχει και έτσι δεν πέφτει  στην παγίδα τους. Δεν καλεί το λαό να της δώσει την κυβέρνηση δια μέσου των ολιγαρχικών εκλογών αλλά καλεί τον λαό στον αγώνα για την κατάκτηση ΟΛΗΣ της εξουσίας  από τον ίδιο το λαό (ΟΕΝΔΕΛ).

Μια επαναστατική συλλογικότητα επιδιώκει να «κατακτήσει» (με βάση το σχέδιό της) τη θέληση της πλειοψηφίας  του λαού  μέσα από πολύμορφες λαϊκές κινηματικές διαδικασίες και όχι μέσα από τις ολιγαρχικές εκλογές – παγίδα γιατί  ΜΟΝΟ μέσα από αυτές τις κινηματικές διαδικασίες μπορεί να κατακτήσει ο λαός όλη την εξουσία  (ξεκινώντας από το κέντρο της εκτελεστικής δηλαδή την ένοπλη εκτελεστική  ).

Ένα επαναστατικό δημοκρατικό κόμμα διαπαιδαγωγεί το λαό, βοηθά το λαό  στο να κατακτήσει την εξουσία του ο ίδιος και όχι να ενδυναμώσει την εξουσία κάποιου κόμματος!!! Εντελώς διαφορετικοί σκοποί και φυσικά εντελώς διαφορετικές τακτικές. ΚΑΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ. Ένα πραγματικά επαναστατικό κόμμα στοχεύει στο να βοηθήσει το λαό να πάρει ο ίδιος την εξουσία του και όχι το  να ενδυναμώσει την κομματική μειοψηφική εξουσία του.
 Έτσι όλα τα μέσα πρέπει να είναι προσαρμοσμένα στην επίτευξη του σκοπού και όχι να είναι εμπόδιο του. Πχ αν πούμε σε κάποιον ορειβάτη, που θέλει να ανέβει στο Έβερεστ, να πάρει μαζί του και ένα ψυγείο τότε αυτός θα μας πει ότι κάτι τέτοιο όχι μόνο του είναι εντελώς άχρηστο αλλά και ότι του είναι και εμπόδιο στο στόχο του.
Έτσι και με το επαναστατικό κόμμα και τις ολιγαρχικές εκλογές.
Οι τελευταίες είναι τεράστιο εμπόδιο και για την κατάλληλη ιδεολογική προετοιμασία του λαού (παραπλανούν πλήρως το λαό) και για την κατάλληλη οργανωτική του προετοιμασία.

Μια επαναστατική συλλογικότητα δεν πρέπει, δια της συμμετοχής της,  να βοηθά τον εχθρό της (την ολιγαρχία) στην εύρυθμη, στην ομαλή  λειτουργία του πολιτικού συστήματός της, με το οποίο καταδυναστεύει το λαό αλλά να πράττει το εντελώς αντίθετο.


3. Να μπείτε μέσα  στο σύστημα και να εκμεταλλευτείτε όσο μπορείτε τις διάφορες αδυναμίες του.  Να μπείτε μέσα και να το πολεμήσετε από τα μέσα. Γιατί δεν το κάνετε;
Εδώ και πάνω από 150 χρόνια, η πολιτικοοικονομική ολιγαρχία σε παγκόσμιο επίπεδο, άρχισε να νομιμοποιεί (σε χώρες μία μετά την άλλη) τα διάφορα ριζοσπαστικά, αριστερά, κομμουνιστικά ή «κομμουνιστικά» κόμματα.
Γιατί το έκανε; Ποιός ήταν ο σκοπός της; Το έκανε για να ανοίξει, σε αυτές τις συλλογικότητες, το δρόμο προς την εξουσία, το δρόμο δηλαδή που θα καταργούσε την ίδια της την ύπαρξη ή ήταν μια τακτική που θα εδραίωνε την ύπαρξή της;  (Τρελή ήταν;)
Το έκανε γι αυτό ή μήπως το έκανε γιατί έτσι θα μπορούσε να εξουδετερώσει καλύτερα την όποια επαναστατικότητα υπήρχε μέσα σε αυτές τις συλλογικότητες; Μήπως το έκανε γιατί όντως αισθανόταν βέβαιη ότι έτσι θα μπορούσε να τις ελέγχει, να τις ενσωματώνει και τελικά να τις αφομοιώνει μέσα στο μηχανισμό του μύλου της; Το έκανε για να αφήσει περιθώρια σε αυτές τις επαναστατικές ή «επαναστατικές» συλλογικότητες να την εκμεταλλευτούν ή γιατί ήταν σίγουρη ότι αντίθετα αυτή θα μπορούσε να τις εκμεταλλευτεί;  Μήπως τα στοιχεία που νόμιζαν αυτές οι συλλογικότητες ότι θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν ήταν απλώς το τυρί μέσα στη φάκα του ολιγαρχικού μηχανισμού ενσωμάτωσης και αφομοίωσης της αντίπαλης απειλής;
Τελικά; Μετά από τόσα χρόνια ποια είναι τα αποτελέσματα; Ποιος εκμεταλλεύτηκε ποιόν; Ποιος πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος;
Το αποτέλεσμα είναι ότι μετά από τόσα χρόνια συμμετοχής τους στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, ΣΧΕΔΟΝ πουθενά δεν επήλθε κάποια ριζική αλλαγή μέσα στην κοινωνία κάποιας χώρας (εξ αιτίας της συμμετοχής αυτής.) Σχεδόν πουθενά, η συμμετοχή αυτών των δυνάμεων δεν λειτούργησε σαν βάση για κάποια επανάσταση ή κάποια επαναστατική αλλαγή ή για κάποια πολύ ριζική αλλαγή !!! Όλες οι σημαντικές αλλαγές που έγιναν, έγιναν με αγώνες των λαών από έξω και πολεμικά ενάντια στο σύστημα, με την ύπαρξη αντίπαλου δέους στο σύστημα.
Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΟ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ ΟΤΙ «ΠΑΕΙ ΓΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ» , εδώ και 150 χρόνια περίπου. Τα κόμματα αυτά, κατά κανόνα, ενσωματώθηκαν στο σύστημα. Σήμερα κάποιες καρικατούρες αυτών των παλιών κομμάτων έχουν μετατραπεί σε εργοδότες για τα υψηλόβαθμα επαγγελματικά στελέχη τους και για το βόλεμα κάποιων άλλων σε θέσεις οργανισμών, δημαρχείων, συνδικάτων κλπ.
Σημείωση:
Όταν το αστικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση, όταν μεγαλώνει το λαϊκό κίνημα εναντίον του, τότε προκηρύσσει εκλογές (Πχ Γαλλία το Μάη του 68, Ελλάδα μετά τη στρατιωτική δικτατορία κοκ). Μετά από αυτές τις ελογές, κατά κανόνα, επέρχεται ισορροπία και όλα "μέλι γάλα".  Οι εκλογές βοηθούν το σύστημα για να σταματήσει η λαϊκή αμφισβήτησή του. Βοηθούν στην ενδυνάμωση του. (Ενίοτε και ανάλογα με την κρίση του, καταφεύγει σε στρατιωτικές ολιγαρχικές δικτατορίες και μετά πάλι σε ολιγαρχικές εκλογές.)

Τελικά η τακτική του «εισοδισμού» εστέφθη από σχεδόν απόλυτη αποτυχία. Η αντίληψη του «να μπούμε μέσα στον βόα, να δεχθούμε να μας καταπιεί και από την κοιλιά του θα εκμεταλλευτούμε κάποιες αδυναμίες του για να τον εξοντώσουμε - εκ των έσω- , έχει αποδειχθεί απόλυτα λαθεμένη».
Γιατί όμως αυτή η αποτυχία έχει λάβει τη μορφή νομοτέλειας; Έχουν δώσει επιστημονική απάντηση ή δεν μπορούν ακόμα; (Φυσικά και δεν έχουν προσπαθήσει να την δώσουν λόγω της ήδη ενσωμάτωσης τους). Όμως και ο άνθρωπος, για χιλιάδες χρόνια, δεν μπορούσε να δώσει επιστημονική απάντηση στο νόμο της βαρύτητας αλλά τουλάχιστον τον λάμβανε υπόψη του στις πρακτικές δραστηριότητές του.
Αλλά είναι ενσωματωμένοι και αυτό πάει γάντι στο σύστημα. Έχουν αποδεχθεί όλες τις έννοιες με το περιεχόμενο που τους δίνει η ολιγαρχία (πχ δημοκρατία, αντιπροσώπευση κοκ). Έτσι, μερικοί ενώ ξέρουν πχ ότι οι εκλογές αυτές είναι απάτη, καλούν το λαό όχι μόνο να υποστεί ετούτη την απάτη αλλά προσπαθούν και να τον εξαπατήσουν επί πλέον. Του ζητούν να υπερασπίσει τη δημοκρατία όπως λένε σε ένα αιτηματολόγιό τους κάποιοι της εξωκοινοβουλευτικής "κομμουνιστικής" αριστεράς!!! ( Τι  αντισυστημική ή αντικαπιταλιστική στάση είναι αυτή;!!!)
Φυσικά η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τη δημοκρατία  – εξουσία του λαού όμως αυτοί βοηθούν το σύστημα στην εξαπάτηση του λαού, αναμασώντας την προπαγάνδα του ότι το σύστημα είναι δημοκρατία- εξουσία του λαού και όχι ολιγαρχία.  Ουσιαστικά του ζητούν να υπερασπίσει το πολιτικό σύστημα των ολιγαρχών.
Έως που θα φθάσει ο κατήφορος της ενσωμάτωσης και της αφομοίωσης τους από το σύστημα;
Ετούτη η στάση  που λέει «πόλεμος από τα μέσα» αποδείχθηκε εντελώς αναποτελεσματική. Όμως κάποιοι που σκοπεύουν πρωτίστως στην αύξηση της ατομικής τους εξουσίας, στην προσωπική προβολή, στη μεγέθυνση του εγώ τους, στον παραγοντισμό κλπ, χρησιμοποιούν διάφορα διαστρεβλωμένα στοιχεία για να τους ακολουθήσουν δυστυχώς κάποιοι καλοπροαίρετοι και έτσι αυτοί να πραγματώνουν τους προσωπικούς τους στόχους, δια μέσου των "δεσμεύσεών" τους.....

*
4. Στα πλαίσια της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας ανήκει και η αντίληψη – σύνθημα: «το κόμμα μας δυνατό, στη βουλή και το λαό» ή «εκλογική άνοδος του κόμματός μας για άνοδο και των λαϊκών αγώνων».
Εδώ όμως δεν υπάρχει καμιά άμεση αιτιατή σχέση μεταξύ εκλογικής ανόδου και κινηματικής ανόδου. Η ιστορία μας διδάσκει  ότι υπάρχουν και αντιφατικές εξελίξεις. Μας λέει ότι   όπου υπάρχει εκλογική άνοδος ενός ριζοσπαστικού κόμματος πολλές φορές έχουμε μείωση των  λαϊκών αγώνων. Πχ ΣΥΡΙΖΑ ή άλλων κομμάτων σε άλλες χώρες. Και υπάρχουν περιπτώσεις όπου ριζοσπαστικά κόμματα ήταν εκτός νόμου (και άρα εκτός κοινοβουλίου) όμως το λαϊκό διεκδικητικό κίνημα ήταν σε άνοδο ή και ότι τότε είχαν πολύ μεγαλύτερη επιρροή στο λαό  και μικρότερη όταν νομιμοποιήθηκαν.
Επομένως οι παράγοντες τις ανόδου ή της καθόδου του  λαϊκού κινήματος δεν σχετίζονται άμεσα ή  ενίοτε δεν σχετίζονται καθόλου ή είναι εντελώς αντίθετα με την απλή εκλογική άνοδο ενός  "ριζοσπαστικού" ή "επαναστατικού" κόμματος.

*
5. Η συμμετοχή σε ολιγαρχικές εκλογές έχει ΚΑΙ διαπαιδαγωγικό προπαγανδιστικό στόχο. Συμμετέχουν σε αυτές, σαν υποψήφιες, ΜΟΝΟ ολιγαρχικές συλλογικότητες – κόμματα που σκοπεύουν στο να προετοιμάζουν την κοινωνική συνείδηση στο αναγκαίο της υποταγής της στην εξουσία  μιας μειοψηφικής (αλλά «καλύτερης») λέσχης και αυτοί να είναι οι «από πάνω».
Είτε υποταγή στα πλαίσια του αστικού ολιγαρχικού συστήματος είτε στα πλαίσια ενός άλλου ολιγαρχικού συστήματος (πχ λενινιστικού, σταλινικού κοκ).
Σε παγκόσμιο επίπεδο, καμιά από αυτές τις συλλογικότητες που συμμετέχουν στις ολιγαρχικές εκλογές (και ποτέ) δεν είχε στο πρόγραμμά της το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ» και φυσικά δεν είχε ΚΑΝΕΝΑ σχέδιο για το πώς θα μπορούσαμε να είχαμε ΑΥΤΕΝΕΡΓΟ ΕΝΟΠΛΟ ΛΑΟ.

*Έχει ακούσει κανείς, σε τοπικό ή παγκόσμιο επίπεδο, κάποιο κόμμα που συμμετέχει σε κοινοβουλευτικές εκλογές (δεξιό, κεντρώο, φασιστικό, σοσιαλδημοκρατικό, λενινιστικό, σταλινικό κοκ) να  έχει για προγραμματικό σκοπό το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ»; ΟΧΙ. Ο λόγος είναι ότι αυτή την εξουσία τη θέλουν για τη δική τους μειοψηφία και όχι για το λαό. Επομένως, ως προς αυτόν τον αντικοινωνικό σκοπό τους, δηλαδή ως προς το βασικό σκοπό τους να μην κατακτήσει ΠΟΤΕ την εξουσία ο λαός, πράττουν ΣΩΣΤΑ με το να κατεβαίνουν στις εκλογές. Έτσι εξυπηρετείται το δικό τους συμφέρον για εξουσία. Έτσι διαπαιδαγωγούν το λαό να ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ την εξουσία μιας μειοψηφίας, έτσι αποπροσανατολίζουν τη λαϊκή συνείδηση από το σκοπό για ένοπλη, νομοθετική και δικαστική εξουσία στο λαό.*

*
6. Όντως. Με την απλή αποχή, με μόνη την αποχή δεν βγαίνει τίποτα.
Η αποχή μπορεί  να είναι ένα θετικό βήμα (ιδεολογικοκινηματικό). Το «στοίχημα» είναι η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΧΗ. Δηλαδή ο καθημερινός προγραμματισμένος αγώνας ενάντια στην ολιγαρχία και με σκόπευση το ΟΕΝΔΕΛ. Η αποχή θα είναι μόνο ένα κομματάκι αυτού του αγώνα.

*
7. Προτείνεται η ΑΠΟΧΗ σαν βασικό τρόπο αντίδρασης στις ολιγαρχικές εκλογές.
Δευτερευόντως προτείνεται κατά σειρά το ΑΚΥΡΟ ή το ΛΕΥΚΟ και τούτο σε εξαιρετικές περιπτώσεις όπου κάποιοι υπήκοοι δεν θα ήθελαν να γίνουν «στόχος» κάποιων εκβιαστών….κλπ. (Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου εφορευτικές επιτροπές ήρθαν σε συμφωνία και ΟΛΑ τα άκυρα τα έκαναν έγκυρα και τα κατέγραφαν στο κόμμα που αναφερόταν το άκυρο.)

*
8.
Λαϊκές κατακτήσεις στο σήμερα δεν μπορούν να γίνουν με την εκλογική άνοδο κάποιου «ριζοσπαστικού κόμματος». Οι όποιες λαϊκές κατακτήσεις γίνονται ΜΟΝΟ με την απειλή της ύπαρξης ενός αντίπαλου δέους (θεωριτικοκινηματικού) και από την πιθανότητα να συνταχθούν με αυτό μεγάλα τμήματα του λαού. (Θεωρητικό είναι ΜΟΝΟ το ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ στους ΛΑΟΥΣ.)

*
9.
Ένας άλλος,από τους διάφορους βασικούς λόγους για τους οποίους κατεβαίνουν – συμμετέχουν στις ολιγαρχικές εκλογές οι ηγέτες «ριζοσπαστικών» ή «επαναστατικών» συλλογικοτήτων είναι να την μετρήσουν…. Να την μετρήσουν την επιρροή τους στο λαό και να δουν πόσο μεγάλη την έχουν ή αν αυτή μεγάλωσε ή μίκρυνε σε σχέση με τις προηγούμενες ολιγαρχικές εκλογές.
Αν τους μεγάλωσε, θα επιδείξουν στους οπαδούς τα (ηγετικά) προσόντα τους.
Αν τους μίκρυνε, θα παρουσιάσουν τη δικαιολογία στους οπαδούς τους ότι έφταιγαν οι τρίχες.

(Απώτερος στόχος τους να είναι ευπαρουσίαστοι στην κεντρική ολιγαρχική «πολιτική σκηνή».)

Έτσι καταγράφουν το μέγεθος αυτής της σχετικής εξουσίας που νομίζουν ότι κατέχουν, έτσι καταγράφουν το μέγεθος της προσωπικής ματαιοδοξίας τους, με τη βοήθεια των ανυποψίαστων καλοπροαίρετων και μη οπαδών.

ΡΔ