Δηλαδή δεν
αφήνουν να αναπτυχθεί ένα ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΕΦΙΚΤΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ( πρακτικά το καλύτερο
και υλοποιήσιμο) έξω από τα ολιγαρχικά πλαίσια, παρότι αντικειμενικά υπάρχει. Σε
όλες σχεδόν τις προτάσεις υπάρχουν είτε λάκκοι με φίδια είτε λάκκοι με
λιοντάρια, δηλαδή ολιγαρχικές εξουσίες διάφορων μορφών. (Υπάρχουν
και αντιολιγαρχικές στοχεύσεις αλλά αυτές σε μερικές περιπτώσεις είναι πιο
κοντά σε σουρεαλιστική ποίηση παρά στην πραγματικότητα. Πάσχουν σοβαρά από
έλλειψη πρακτικής υλοποίησής τους).
Μέχρι όμως να μπει στην κοινωνική συνείδηση το πρόταγμα για πραγματική ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δηλαδή για το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕ ΛΑΟ» ώστε «ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» θα πρέπει να κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι.
Το απελευθερωτικό πρόταγμα που θα έχει τις ουσιαστικές του βάσεις στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία και στην παρισινή κομμούνα του 1871, θα έρθει κάποτε σαν πρωταγωνιστής στο προσκήνιο σαν αναγκαιότητα και κατόπιν σκληρών ιδεολογικών αντιπαραθέσεων και πολέμων. Ήδη όμως έχει κάνει τα πρώτα μικρά του βήματα, σε περιορισμένο αριθμό υπηκόων και στη Χώρα μας και στο εξωτερικό.
(Σιγά να μην λειτουργήσουν ποτέ σαν πρόταγμα – αντίπαλο δέος στο σύστημα - τα καταπιεστικά ολιγαρχικά καθεστώτα του πρώην κομματικού καπιταλισμού. Ζει με φαντασιώσεις ή σε ψυχωτικές καταστάσεις όποιος πιστεύει ότι μια μέρα θα πειστούν οι λαοί να αγωνιστούν για να φτιάξουν «παράδεισους» σταλινικούς τύπου Χότζα, Μάο Στάλιν, κλπ. Ατές τις αυταπάτες τις συντηρούν και τις υποβάλλουν μόνο επαγγελματικά στελέχη και στελέχη με προσωπική εξουσιολαγνεία για να έχουν κομματικούς ακόλουθους – «υπηκόους».)
Μέχρι όμως να μπει στην κοινωνική συνείδηση το πρόταγμα για πραγματική ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δηλαδή για το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕ ΛΑΟ» ώστε «ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» θα πρέπει να κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι.
Το απελευθερωτικό πρόταγμα που θα έχει τις ουσιαστικές του βάσεις στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία και στην παρισινή κομμούνα του 1871, θα έρθει κάποτε σαν πρωταγωνιστής στο προσκήνιο σαν αναγκαιότητα και κατόπιν σκληρών ιδεολογικών αντιπαραθέσεων και πολέμων. Ήδη όμως έχει κάνει τα πρώτα μικρά του βήματα, σε περιορισμένο αριθμό υπηκόων και στη Χώρα μας και στο εξωτερικό.
(Σιγά να μην λειτουργήσουν ποτέ σαν πρόταγμα – αντίπαλο δέος στο σύστημα - τα καταπιεστικά ολιγαρχικά καθεστώτα του πρώην κομματικού καπιταλισμού. Ζει με φαντασιώσεις ή σε ψυχωτικές καταστάσεις όποιος πιστεύει ότι μια μέρα θα πειστούν οι λαοί να αγωνιστούν για να φτιάξουν «παράδεισους» σταλινικούς τύπου Χότζα, Μάο Στάλιν, κλπ. Ατές τις αυταπάτες τις συντηρούν και τις υποβάλλουν μόνο επαγγελματικά στελέχη και στελέχη με προσωπική εξουσιολαγνεία για να έχουν κομματικούς ακόλουθους – «υπηκόους».)
