bezedakos

bezedakos

22 Φεβρουαρίου 2019

"ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΙ" ΓΚΕΜΠΕΛΙΣΜΟΙ




Ενδεικτικά μια από
τις αμέτρητες διαστρεβλώσεις του Μαρξικού προτάγματος από τους «κομμουνιστές» και όχι μόνο.
Α. ΜΑΡΞ στο «γαλλικό εμφύλιο πόλεμο» γράφει (στο πρωτότυπο):
« Η εργατική τάξη δεν περίμενε θαύματα από την κομμούνα. 
Αυτοί (οι εργάτες, η εργατική τάξη) δεν έχουν έτοιμες ουτοπίες να εισαγάγουν (στην κοινωνία) δια μέσου ΑΠΟΦΑΣΗΣ του ΛΑΟΥ (ή λαϊκού ψηφίσματος)
.
Μεταφρασμένο:
Β. «
Η εργατική τάξη δεν περίμενα θαύματα από την κομμούνα.
 ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ επεξεργασμένες ουτοπίες..»

Από την Α υποσημειωμένη πρόταση βγαίνει έμμεσα, αλλά με απόλυτη σαφήνεια το συμπέρασμα, ότι η εργατική τάξη θα πρέπει να εισάγει στην κοινωνία τους κοινωνικούς  κανόνες – νόμους κλπ πάντα με ΑΠΟΦΑΣΗ – ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ (και απλά) η εργατική τάξη δεν έχει, ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ  να προτείνει στο λαό έτοιμες ουτοπίες. Η εργατική τάξη θα είναι και αυτή ένα από τα υποκείμενα
της κομμούνας που θα καταθέτει τις προτάσεις της στην κοινωνία και ο λαός τελικά, κατέχοντας και τη ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, θα εγκρίνει ή θα απορρίπτει, μέσα σε ένα μακροχρόνιο αγώνα για την αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων. (όπως συμπεραίνεται και από τις άλλες αναφορές του για την κομμούνα)

Όμως το νόημα μπορεί να αλλάξει πλήρως αν η ίδια πρόταση γραφτεί ως εξής: 

«
Η εργατική τάξη δεν περίμενα θαύματα από την κομμούνα.
 ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ επεξεργασμένες ουτοπίες.  ………..»

Εδώ το νόημα που βγαίνει είναι ότι η εργατική τάξει δεν πρόκειται να εφαρμόσει, θα αρνηθεί να εφαρμόσει προτεινόμενες ουτοπίες από κάποιους (αόριστο το υποκείμενο που θα προτείνει τις ουτοπίες) παρότι θα είναι απόφαση του λαού
Δηλαδή η εργατική τάξη θα πρέπει να γράψει «στα αμελέτητά της» αποφάσεις του λαού άμα τις θεωρήσει ουτοπίες, αν τις κρίνει ακατάλληλες. Η εργατική τάξη θα πρέπει να επιβάλλει στο λαό εκείνο που νομίζει αυτή σωστό ή καλύτερα  εκείνο που θεωρεί σωστό. Πάνω σε αυτή την παραποίηση μπορεί να στηριχθεί και η αυτοαναγόρευση ενός κόμματος σαν αντιπρόσωπος της εργατικής τάξης για να βγει τελικά το συμπέρασμα ότι το κόμμα-ηγεσία δεν θα πρόκειται να εφαρμόσει ό,τι θέλει ο λαός. Ο λαός ό,τι και να θέλει ή να αποφασίζει, μπορεί να «χτυπιέται όσο μπορεί» όμως η  εργατική τάξη- ηγεσία του κόμματος δεν ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ  ΝΑ ΤΟ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ.(Έτσι άλλωστε έκαναν στις χώρες του πρώην κομματικομονοπωλιακού καπιταλισμού) 
Αυτό, περίπου, μπορεί να βγει σαν βαθύτερο συμπέρασμα.
Και οι λενινιστές (και όχι μόνο) θέλουν οι αναγνώστες τους να εξαγάγουν ένα τέτοιο συμπέρασμα και για αυτό παραποιούν την πραγματικότητα.
(Έτσι μεταφράζουν την πιο πάνω παράγραφο στις εκδόσεις «σύγχρονη εποχή», « θεμέλιο» κλπ.)
Διαστρεβλώνουν στις μεταφράσεις τους ό,τι τους είναι εμπόδιο ώστε όλα να προσαρμοστούν στη δήθεν αναγκαιότητα να κατακτήσει την εξουσία μια μικρή μειοψηφία – ειδική δύναμη (αυτοί δηλαδή) για το καλό δήθεν της εργατικής τάξης και του λαού.  Δεν πρόκειται περί «δαίμονος της μετάφρασης»Είναι απόλυτα συνειδητές οι τόσες δεκάδες παραποιήσεις νοημάτων που βρίσκουμε στα διάφορα μεταφρασμένα κείμενα.  Γενικά, ό,τι δεν μπόρεσε να διαστρεβλώσει καλά ο Λένιν - γιατί έπεσε σε χοντροκομμένες αντιφάσεις -  έρχονται οι λενινιστές με την κατάλληλη «κοπτοραπτική»  να  συμπληρώσουν το έργο του.
(Ούτε οι καλύτεροι μαθητές του Γκέμπελς, που λέει ο λόγος, δεν θα μπορούσαν να κάνουν τέτοιες χειρουργικές παραποιήσεις. Παραποιήσεις, Γκεμπελισμοί, από εκείνους που αυτοαναγορεύονται αγωνιστές για μια άλλη καλύτερη κοινωνία!!!)

Και για του λόγου το αληθές παραθέτουμε την παράγραφο αυτή στα γερμανικά και στα αγγλικά και ο αναγνώστης να βγάλει τα συμπεράσματά του:

Γερμανικά:
Die Arbeiterklasse verlangte keine Wunder von der Kommune. 
Sie hat keine fix und fertigen Utopien durch Volksbeschluß einzuführen.
Αγγλικά:
The working class did not expect miracles from the Commune. They have no ready-made utopias to introduce par décret du peuple. 

Που είναι λοιπόν οι λέξεις ή η φράση «..ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ..»; «Δεν έχουν το θεό τους».

Δεν πρόκειται λοιπόν για «δαίμονα» της μετάφρασης.
Πρόκειται για τον «σατανά» της αχαλίνωτης τάσης για προσωπική  εξουσία, για εξουσιολιγουριά, για ατομική ανάδειξη, για ντε φάκτο αντικομμουνισμό,  επενδυμένο με το κατάλληλο προσωπείο φιλοκομμουνιστικού λεξιλογίου.)