Που
κατέληξαν οι μεγαλειώδεις λαϊκές εξεγέρσεις όπως η Οκτωβριανή του 17, ο Μάης του 68, οι αραβική
άνοιξη, των κίτρινων γιλέκων και πολλές άλλες; Κατέληξαν στην αλλαγή του
νταβατζή του λαού. Αυτό θα πρέπει να μας διδάξει.
Μέχρι τώρα οι αγωνιστές προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο
(σύστημα), ΚΥΡΙΩΣ, με την παράθεση και προβολή (των ατέλειωτων) αρνητικών
γεγονότων και καταστάσεων για τα οποία ευθύνονται κάποιοι του συστήματος ή και
το σύστημα ολάκαιρο. Πχ φτώχεια, ανεργία, φόροι, κατασχέσεις, πόλεμοι,
οικολογική καταστροφή κοκ. (Το ίδιο κάνουν και οι ολιγαρχικοί λαοπλάνοι για να
ρίξουν μελάνι στο νερό..)
Όμως έχει αποδειχθεί ότι ναι μεν είναι σημαντική αυτή η
κριτική αλλά από μόνη της δεν αρκεί με τίποτα.
Τελικά απλά άλλαζαν οι μαστροποί των λαών.
Αυτό που έχει σημασία τώρα, είναι να μιλήσουμε και για
το ΜΟΝΑΔΙΚΟ σύστημα που μπορεί και πρέπει να αντικαταστήσει την ΟΥΣΙΑ του
υπάρχοντος δηλαδή με τι θέλουμε να αντικαταστήσουμε το υπάρχων.
Και με βάση αυτό το στρατηγικό σκοπό, να
προσαρμόσουμε όλη την τακτική του σημερινού κινήματος όπως: την κριτική και τον
ιδεολογικό πόλεμο εναντίον του ολιγαρχικού συστήματος, τη μορφή οργάνωσης του
κινήματος, τις τακτικές των κινητοποιήσεων κοκ….
ΧΩΡΙΣ ΓΙΑ ΣΚΟΠΟ ΤΟ «ΚΑΝΕΝΑ ΝΟΜΟ ΣΕ ΙΣΧΥ
ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΑΥΤΟΥ «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ,
Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ» ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΠΟΤΕ ΝΑ
ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΝ ΟΙ ΛΑΟΙ, ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΤΑΞΕΙΣ.
