Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ

ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ
"ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ".
 Είναι μονόδρομος η κατάκτηση της ένοπλης, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας από τον κάθε λαό.
ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ (κόμμα, συλλογικότητα) ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Θα είναι εντελώς μάταιος και καταστροφικός οποιοσδήποτε ΑΛΛΟΣ σκοπός των λαϊκών κινημάτων
*ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΡΧΙΑΣ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΡΧΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ

"Ο ΚΑΘΕ ΝΟΜΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΕ ΙΣΧΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΛΑΟΥ." Οι λαοί πρέπει να αφαιρέσουν την εξουσία από τις μειοψηφίες (μειοψηφιαρχίες-ολιγαρχίες).
"ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ" και αυτό είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την κατάκτηση και της οικονομικής εξουσίας, για την αλλαγή των σχέσεων παραγωγής.

«ΕΙΝΑΙ Ο ΟΛΙΓΑΡΧΙΣΜΟΣ «ΕΞΥΠΝΕ».

Σίγουρα φταίει ο καπιταλισμός ΑΛΛΑ...

Έχουμε ένα δένδρο ηλιόφιλο. Ο ίσκιος, δηλαδή η μη επαφή του με τον ήλιο όχι μόνο δεν το βοηθά να κάνει καρπούς αλλά αργά ή γρήγορα το ξεραίνει. Η αιτία λοιπόν που το ξεραίνει είναι αδιαμφισβήτητα Ο ΙΣΚΙΟΣ (καπιταλισμός). Αν λοιπόν θέλουμε το δένδρο τι θα πρέπει να κάνουμε: Να χτυπήσουμε τον ίσκιο με πέτρες; Να τον μαστιγώσουμε; Να τον πλακώσουμε στις μπουνιές και τις κλωτσιές ή να εναντιωθούμε στο αντικείμενο που προκαλεί τον ίσκιο; Μήπως θα πρέπει να βγάλουμε από τη μέση το αντικείμενο; Δηλαδή μήπως θα πρέπει δράσουμε (καταστρέψουμε, αποφύγουμε κοκ) κατά της αιτίας που προκαλεί τον ίσκιο στο συγκεκριμένο χώρο;
Οι βασικές αιτίες που γέννησαν και διατηρούν το φαινόμενο του καπιταλισμού είναι 1.Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων (τεχνολογία) και 2. Η κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας από μια ισχνή μειοψηφία (κατοχή της "πολιτικής" εξουσίας από μια μειοψηφία -μειψηφιαρχία).
Έτσι, αν θέλουμε πραγματικά να εναντιωθούμε στον καπιταλισμό (ίσκιο) θα πρέπει να εναντιωθούμε στην αιτία που μπορεί να του δίνει υλική υπόσταση. Φυσικά δεν θα εναντιωθούμε στην πρόοδο της τεχνολογίας. Άρα μας μένει να αφαιρεθεί η εξουσία αυτή από τα χέρια μιας μειοψηφίας και να αποδοθεί στους λαούς.
Στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξης της τεχνολογίας, αν η εξουσία περάσει στα χέρια ΤΩΝ ΛΑΩΝ (και τελικά ο κάθε κοινωνικός κανόνες να είναι επιλογή της πλειοψηφίας του κάθε λαού), ΤΟΤΕ ο καπιταλισμός θα έχει ελάχιστες μέρες ζωής.
* Αν δεχθούμε το σκέτο "φταίει ο καπιταλισμός" χωρίς να πάμε στην αιτία που τον θρέφει, τότε οδηγούμαστε σε έναν ΑΕΡΟΛΟΓΙΚΟ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ, σε αγώνες εναντίων σκιών. Δεν μπορεί να υπάρξει ΕΜΠΡΑΚΤΟΣ αντικαπιταλισμός δίχως ΑΝΤΙΟΛΙΓΑΡΧΙΣΜΟ.
Ο "ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ" των λενινιστών, δεν περιέχει αντιολιγαρχισμό αλλά φιλο ολιγαρχισμό. Θέλουν η μειοψηφία του κόμματος να κατακτήσει την εξουσία. 'Ετσι όμως θα έχουμε μια άλλη μορφή ταξικών συστημάτων, καταπιεστικών συστημάτων κάποια ΑΛΛΗ ΜΟΡΦΗ "ΙΣΚΙΟΥ". Αυτός ο αντικαπιταλισμός είναι παγίδα για τους λαούς.
Γι αυτό και οι προσβλητικές εκφράσεις του τύπου "ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΗΛΙΘΙΕ".

ΥΓ. * Στην ανθρώπινη ιστορία είχαμε καταπιεστικά συστήματα, φτώχεια, εξαθλίωση κλπ αλλά χωρίς καπιταλισμό. Είχαμε τη δουλοκτησία και τη φεουδαρχία. Κοινό στοιχείο ΟΛΩΝ αυτών των ταξικών συστημάτων και του σημερινού καπιταλισμού είναι η κατοχή ΤΗΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, ΤΗΣ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ από μια μειοψηφία, η οποία δια μέσου αυτών των εξουσιών επιβάλλει τη θέλησή της στην πλειοψηφία.

Άρα. «Έξυπνε ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ «ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ» ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ».

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΕΞΕΓΕΡΣΕΩΝ;

Που κατέληξαν οι μεγαλειώδεις λαϊκές εξεγέρσεις όπως η  Οκτωβριανή του 17, ο Μάης του 68, οι αραβική άνοιξη, των κίτρινων γιλέκων και πολλές άλλες; Κατέληξαν στην αλλαγή του νταβατζή του λαού. Αυτό θα πρέπει να μας διδάξει.

Μέχρι τώρα οι αγωνιστές προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο (σύστημα), ΚΥΡΙΩΣ, με την παράθεση και προβολή (των ατέλειωτων) αρνητικών γεγονότων και καταστάσεων για τα οποία ευθύνονται κάποιοι του συστήματος ή και το σύστημα ολάκαιρο. Πχ φτώχεια, ανεργία, φόροι, κατασχέσεις, πόλεμοι, οικολογική καταστροφή κοκ. (Το ίδιο κάνουν και οι ολιγαρχικοί λαοπλάνοι για να ρίξουν μελάνι στο νερό..)

Όμως έχει αποδειχθεί ότι ναι μεν είναι σημαντική αυτή η κριτική αλλά από μόνη της δεν αρκεί με τίποτα. Τελικά απλά άλλαζαν οι μαστροποί των λαών.

Αυτό που έχει σημασία τώρα, είναι να μιλήσουμε και για το ΜΟΝΑΔΙΚΟ σύστημα που μπορεί και πρέπει να αντικαταστήσει την ΟΥΣΙΑ του υπάρχοντος δηλαδή με τι θέλουμε να αντικαταστήσουμε το υπάρχων.

Και με βάση αυτό το στρατηγικό σκοπό, να προσαρμόσουμε όλη την τακτική του σημερινού κινήματος όπως: την κριτική και τον ιδεολογικό πόλεμο εναντίον του ολιγαρχικού συστήματος, τη μορφή οργάνωσης του κινήματος, τις τακτικές των κινητοποιήσεων κοκ….

ΧΩΡΙΣ ΓΙΑ ΣΚΟΠΟ ΤΟ «ΚΑΝΕΝΑ ΝΟΜΟ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΑΥΤΟΥ «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ» ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΝ ΟΙ ΛΑΟΙ, ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΤΑΞΕΙΣ.

ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΓΙΔΕΣ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ

Έτσι βγαίνει αλώβητος ιδεολογικά ο ολιγαρχισμός.
ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΕΙΝΑΙ: «ΕΣΥ ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΕΙΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ;»
Όποιος χρησιμοποιεί αυτή την ύπουλη φιλο ολιγαρχική προπαγάνδα, να μας πει για το δικό του ολιγαρχικό κόμμα, για τη θέληση και το πρόγραμμα (φανερό και κρυφό) του δικού του κόμματος να αποφασίζει και να επιβάλλει δια της βίας τη θέλησή του πάνω στην πλειοψηφία της κοινωνίας. Να μας πει το λόγο για τον οποίο θέλει μια μειοψηφία να φτιάχνει και να επιβάλλει τους νόμους πάνω στην κοινωνία ενάντια στη θέληση της πλειοψηφίας. Να μας πει ουσιαστικά γιατί θέλει ο επιλεγμένος ταξιτζής να αποφασίζει και να επιβάλλει τον προορισμό και τα δρομολόγια στους πελάτες του ή γιατί ο επιλεγμένος μηχανικός θέλει να αποφασίζει και να επιβάλλει στους πελάτες του που θα χτίσουν το σπίτι τους, πόσα θα ξοδέψουν, πόσα δωμάτια θα φτιάξουν κλπ.
ΑΝ Ο ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟΣ ΤΑΞΙΤΖΗΣ Ή ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΣΤΟΥΣ ΠΕΛΑΤΕΣ ΤΟΥ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ, ΕΙΝΑΙ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΟΣ ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ Ή ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ;

ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΥΙΟΘΕΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ

Βγάζουμε ενελώς έξω την ολιγαρχική αρχή της μειοψηφίας γιατί είναι εγκληματική. (ΚΕΙΜΕΝΟ «ΓΙΑΤΙ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ»)
 Έτσι μας μένουν δύο αρχές που θα πρέπει να εξετάσουμε.
*Σε μια άλλη κοινωνία της αυτονομίας, της αυτόθέσμισης και της αυτό διεύθυνσης, ποια ΑΡΧΗ (γενική - βασική) θα πρέπει να υιοθετηθεί για τη λήψη των αποφάσεων; Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ Ή Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ  ΟΜΟΦΩΝΙΑΣ;

ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΚΑΙ ΟΜΟΦΩΝΙΑ

Σε μια άλλη κοινωνία της αυτονομίας, της αυτόθέσμισης και της αυτό διεύθυνσης, ποια ΑΡΧΗ (γενική - βασική) θα πρέπει να υιοθετηθεί για τη λήψη των αποφάσεων; Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΩΝΙΑΣ ή ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ;

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΩΝΙΑΣ.
Οι προτείνοντες αυτή την αρχή σαν βασικό κανόνα για τη διευθέτηση των κοινωνικών σχέσεων, ισχυρίζονται ότι διά της αρχής της ομοφωνίας μπορεί να επιτευχθεί η συναίνεση των μελών της κοινωνίας (και δια της συναίνεσης να επιτυγχάνεται η ομοφωνία). Βασικός στόχος του όπως λένε είναι να αποφευχθεί η καταπίεση των μειοψηφιών την οποία μπορεί να επιφέρει η ΑΡΧΗ της πλειοψηφίας, αφού αυτή η τελευταία αρχή έχει στην ουσία της την υπακοή (εθελούσια) ή την ΥΠΟΤΑΓΗ της κάθε μειοψηφίας στην κάθε πλειοψηφία. Έτσι προτάσσει τη συμφωνία όλων των μελών διά της αμοιβαίας υποχώρησης και την εξεύρεση μιας «συνισταμένης», μιας μέσης κατάστασης που θα συμφέρει όλους κλπ.

ΟΜΩΣ και αν παρά τις όποιες υποχωρήσεις δεν επιτυγχάνεται ομοφωνία; Αν υπάρχει πάλι διαφωνία για το μέγεθος των υποχωρήσεων των διάφορων μερών κλπ; Τι γίνεται; Δεν θα γίνει τίποτα; Αν η μειοψηφία έχει συμφέρον να μείνουν τα πράγματα όπως είναι;
Μα αν δεν γίνει τίποτα τότε θα γίνει αυτό που θα ήθελε η μειοψηφία ήτοι τα πράγματα να μείνουν όπως είναι. ΑΡΑ, ΤΟΤΕ Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΘΑ ΕΠΙΒΒΑΛΛΕΙ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ.(ολιγαρχία)
Έτσι η αρχή της ομοφωνίας θα είναι όπλο (βέτο) στα χέρια των μειοψηφιών για να επιβάλλουν τη θέλησή τους στην πλειοψηφία. Με τούτη την ΑΡΧΗ ανοίγει ο ασκός του Αιόλου των ΕΚΒΙΑΣΜΩΝ από την πλευρά των μειοψηφιών.
Πχ αν για να παρθεί μια απόφαση χρειάζεται η συναίνεση ΟΛΩΝ, τότε είναι βέβαιο ότι μειοψηφίες θα ΕΚΒΙΑΖΟΥΝ για την αποκόμιση κερδών, όσο το δυνατόν πιο μεγάλων, σε βάρος της πλειοψηφίας. Δηλαδή και αν ακόμα παρθεί τελικά μια συναινετική απόφαση, που επωφελούνται κατά κάποιο τρόπο όλοι, τότε τα μέλη της μειοψηφίας (δια του εκβιασμού της μη συναίνεσης), θα μπορούν να αποκομίζουν περισσότερα οφέλη σε σύγκριση με τα οφέλη των μελών της πλειοψηφίας. (Και πιθανή συνέχιση των διαβουλεύσεων με αυτούς τους όρους, θα προκαλείται σίγουρα μπάχαλο-χάος και ατέλειωτες συζητήσεις).
Έτσι θα έχουμε τελικά, στα περισσότερα θέματα, την επιβολή της πιο μικρής μειοψηφίας πάνω στην τεράστια πλειοψηφία ή ακόμα σε περίπτωση υποχώρησης της μηδαμινής μειοψηφίας, τα ωφέλει αυτής θα είναι συγκριτικά περισσότερα από ότι της πλειοψηφίας.
Και αν αποκομίζουν όφελος οι μειοψηφίες, τότε πολλά μέλη της κοινωνίας, «θα παίζουν θέατρο» για να βρίσκονται σε μια μικρή μειοψηφία!!!

- Πρακτικά, ενώ υποτίθεται ότι βγάζουμε την εξουσία της μειοψηφίας ή των μειοψηφιών από την πόρτα, με την αρχή όμως της ομοφωνίας την ξαναβάζουμε από το παράθυρο.
Έτσι η κοινωνία δεν θα πηγαίνει προς τα μπρός, προς καλυτέρευση, θα είναι μια κοινωνία οπισθοδρομική και όχι προοδευτική. Μια κοινωνία ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ-.

Και αν τελικά, οι καταστάσεις ανάγκης απαιτούν παρθεί ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ κάποια απόφαση τότε ποιος θα πάρει την τελική απόφαση;
Η πλειοψηφία ή η μειοψηφία;
Αν όμως μια μειοψηφία δεν συναινεί αλλά τελικά πάρει την απόφαση η πλειοψηφία, τότε καταργείται η αρχή της ομοφωνίας.
Από τη στιγμή που στις συλλογικότητες ή στις κοινωνίες με μεγάλο πληθυσμό, η ΟΜΟΦΩΝΙΑ είναι πρακτικά ΑΠΟΛΥΤΑ αδύνατη (Εδώ τρία άτομα δεν μπορούν να ομοφωνήσουν) τότε ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ θα πρέπει να αποφασίζει είτε η πλειοψηφία είτε η μειοψηφία.

Για παράδειγμα αδιεξόδων ας αναφέρουμε τα εξής: Θα δεχθεί ποτέ η μειοψηφία των παιδεραστών, ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ μορφή πρότασης που θα τους εμποδίζει στη συνέχιση της διάπραξης των εγκλημάτων τους ή των τρόπων τιμωρίας τους ή «τιμωρίας» τους; Και αν μια ξένη ολιγαρχία επιτεθεί στη χώρα που έχει αυτονομία, αυτοθέσμιση κλπ, θα δεχθούν όλοι να πολεμήσουν εναντίον των επιτιθεμένων; Και αν η συντριπτική πλειοψηφία του λαού θέλει να κοινωνικοποιήσει κάποια μέσα παραγωγής θα το δεχθούν οι ιδιώτες που θα χάνουν την ιδιοκτησία τους;

- Καλό θα ήταν οι άνθρωποι να είχαν αλληλοκατανόηση. Όμως στα σημερινά επίπεδα του πολιτισμού όλοι οι άνθρωποι δεν είναι αγγελούδια. Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει για πολύ καιρό ακόμα το «στραβόξυλο του χωριού». Για την πλήρη αλληλοκατανόηση ίσως να απαιτηθούν δεκάδες, εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια. Μέχρι εκεί πως φτάνουμε; Με την αρχή (ύψιστη) της πλειοψηφίας ή την αρχή της ομοφωνίας;-

Σημείωση:
Όχι ότι δεν θα ήταν θεμιτό ή σωστό για κάποια λίγα συγκεκριμένα θέματα (κατ εξαίρεση) να θεσμοθετηθεί η ομοφωνία, με προηγούμενη απόφαση της πλειοψηφίας (πχ για θέματα κάποιων σταθερών μειοψηφιών - όπως εθνοτικών, θρησκευτικών κλπ- αλλά αυτό είναι εντελώς διαφορετικό από το να θεσμοθετηθεί σαν γενική – βασική αρχή. Μια τέτοια θεσμοθέτηση (γενική ΑΡΧΗ) θα οδηγούσε μετά βεβαιότητας, σε καταστάσεις όπου «ο πύργος της Βαβέλ θα ωχριούσε μπροστά τους.

ΟΜΩΣ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΝΑΤΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΤΕΥΧΘΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΥΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ (ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΟΛΟΝ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ)

Στην πραγματική δημοκρατία όπου θα ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας (εθελούσια υπακοή ή υποταγή της κάθε μειοψηφίας στη θέληση της εκάστοτε πλειοψηφίας, ξεπηδούν («αυτόματα») διάφορες ΤΑΣΕΙΣ μέσα στην κοινωνία που οδηγούν στην πληρέστερη δυνατή ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ των μελών της δίχως καμιά δυνατότητα εκβιασμού από καμιά μειοψηφία. Αυτές οι ΤΑΣΕΙΣ δρουν, η κάθε μια με τον τρόπο της ΚΑΙ ΣΥΣΣΩΡΕΥΤΙΚΑ προς την κατεύθυνση της συναίνεσης και της αμοιβαίας ωφελιμότητας της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας.
* Ένα πράγμα που θα πρέπει να έχουμε σταθερά υπόψη μας είναι το γεγονός ότι στη δημοκρατία (νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία στο λαό) δεν μπορούν να υπάρχουν (ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ) σταθερές μειοψηφίες και πλειοψηφίες όπως στα ολιγαρχικά καθεστώτα. Με την ψήφιση του κάθε νόμου από το λαό, πχ σε ένα νόμο κάποιοι μπορεί να είναι με την μειοψηφία και στους επόμενους δύο να είναι με την πλειοψηφία. (Και όπως θα ήθελαν οι ίδιοι όταν βρίσκονται με την πλειοψηφία, να μην τους στέκεται εμπόδιο η μειοψηφία, έτσι και όταν οι ίδιοι βρίσκονται στη θέση της μειοψηφίας θα πρέπει να δέχονται να μην γίνονται εμπόδιο στην πλειοψηφία.)

Με την ΑΡΧΗ της πλειοψηφίας μπορούμε να έχουμε, εκ των πραγμάτων, συναίνεση και σε κάθε ΜΕΡΟΣ – θέμα και στο ΟΛΟΝ – σύνολο των θεμάτων.
Α. Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ (δηλαδή σε κάθε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό θέμα)

1. Η ΤΑΣΗ ΓΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ (για την επιλογή του εκάστοτε νόμου)
Η ΣΥΝΕΝΑΙΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ (ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ) ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΘΕ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΘΕΜΑ
Να το εξηγήσουμε. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν ΠΑΝΩ από δύο προτάσεις σε ένα συγκεκριμένο θέμα. Τις περισσότερες φορές οι προτάσεις θα είναι πάνω από δύο γιατί η πραγματικότητα δεν είναι ‘’άσπρο – μαύρο’’, δεν είναι ‘’μανιχαϊστική’’ . Να υποθέσουμε επίσης ότι οι προτάσεις είναι πέντε (Α, Β, Γ, Δ, Ε). Σε τέτοιες περιπτώσεις (5,6,7 κοκ προτάσεις) είναι πολύ δύσκολο να υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία (51% και πάνω) για μια πρόταση.
Υποθέτουμε λοιπόν ότι γίνεται η πρώτη ψηφοφορία (με όλες τις προτάσεις αλλά δεν θα υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία (στην πρώτη ψηφοφορία).

Στη δεύτερη ψηφοφορία φτιάχνουμε 4 τετράδες (ΑΒΓΔ, ΑΒΓΕ, ΑΒΔΕ, ΑΓΔΕ, ΒΓΔΕ) και ερωτώνται οι πολίτες ποια από τις 4 θα προτιμούσε περισσότερο.

Ας υποθέσουμε ότι η πλειοψηφία θα ήθελε την 4αδα ΑΒΓΔ. Έπειτα από αυτή την ψηφοφορία περνάμε στην επόμενη φάση.

Τρίτη ψηφοφορία: Παίρνουμε την νικήτρια 4αδα και φτιάχνουμε 4 τριάδες. (ΑΒΓ, ΑΒΔ, ΑΓΔ, ΒΓΔ) και ρωτάμε ποια από αυτές τις τριάδες θέλουν περισσότερο.

Ας υποθέσουμε ότι βγαίνει η τριάδα ΑΒΓ. Η επόμενη φάση της ψηφοφορίας θα είναι να φτιαχτούν 3 δυάδες. ΑΒ, ΑΓ, ΒΓ
Στην τέταρτη αυτή φάση ρωτάμε ποια δυάδα προτιμούν.
Και αφού βγει η δυάδα, (πχ ΑΒ) πάμε στην πέμπτη και τελευταία ψηφοφορία για να βγει η πλειοψηφούσα. Αυτό όσον αφορά το τεχνικό μέρος.

*Τα συμπεράσματα όμως που μπορούν να εξαχθούν, σχετικά με την συναίνεση, είναι ΠΑΡΑ πολλά. Αναλύοντάς τα θα μπορούμε να δούμε πχ ότι κάποιος, του οποίου η καλύτερη προτίμηση ταυτίζεται με αυτή των πιο πολλών της πρώτης ψηφοφορίας (πχ του 30%), δεν έχει μόνο αυτή την προτίμηση. Έχει και άλλες αξιολογήσεις των προτάσεων (δευτερεύουσες ή τριτεύουσες κλπ). Το ίδιο και για εκείνους όπου η αρχική και μεγαλύτερη προτίμηση μπορεί να βρίσκεται σε μια αρχική μικρή μειοψηφία, από την πρώτη ψηφοφορία (πχ του 5%). Έτσι υπάρχει η πιθανότητα και η δυνατότητα να ΜΗΝ επιλεγούν τελικά οι προτιμήσεις των ατόμων που βρίσκονται αρχικά στη σχετική πλειοψηφία ή μειοψηφία, αλλά να επιλεγούν τελικά οι δεύτερες ή οι τρίτες προτιμήσεις τους.
ΤΕΛΙΚΑ η πλειοψηφούσα πρόταση μπορεί να απαρτίζεται (αθροίζεται) από την πρώτη επιλογή ορισμένων ατόμων, από την δεύτερη επιλογή άλλων ή από την τρίτη επιλογή μερικών άλλων κλπ.
Δηλαδή στο τέλος θα βγει μια πρόταση ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΗ.

* ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΕΝΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥΣ και κάποιους ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ για την ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ, ειδικά στην περίπτωση όπου μεταξύ δύο τελικών προτάσεων το αποτέλεσμα είναι 51 και 49%.
Να μην επαναλάβουμε ότι τέτοια ποσοστά θα είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ σπάνια.
Με την πιο πάνω αξήγηση ας πούμε ότι η Α πρόταση πήρε 51% και η Β πρόταση πήρε 49%. ‘Ομως εδώ είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΒΕΒΑΙΟ ότι κάποια ποσοστά από εκείνους που ψήφισαν την Α και την Β πρόταση δεν ήταν η πρώτη τους επιλογή. Δηλαδή κάποιοι που ψήφισαν την Α πρόταση, η πρόταση αυτή να ήταν η 2^η επιλογή τους και το ίδιο με κάποιους που ψήφισαν τη Β πρόταση. Ακόμα κάποιοι που ψήφισαν τη Β πρόταση να ήταν η ΠΡΩΤΗ επιλογή τους και η Α πρόταση να ήταν η δεύτερη επιλογή τους (την οποία προφανώς στο τελικό δίλημμα δεν την επέλεξαν). Επίσης και κάποιοι που ψήφισαν την Α (νικητρια) πρόταση να ήταν η Τρίτη ή τέταρτη επιλογή τους.
Με λίγα λόγια αυτό το 51 με 49% δεν είναι ΔΙΧΑΣΤΙΚΟ αλλά ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΟ και ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ δεν έχει με τα ΜΑΝΙΧΑΪΣΤΙΚΑ ερωτήματα και αποτελέσματα των ολιγαρχικών ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΩΝ....

*(ΑΝ υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία από την αρχή, από την πρώτη ψηφοφορία και βγει 51% με 49% πάλι σημαίνει ότι η νικήτρια πρόταση θα είναι και δεύτερη ή Τρίτη προτίμηση κάποιων όπου στην πρώτη ψηφοφορία ψήφισαν άλλες προτάσεις που έλαβαν πχ 5, 15, 19% .)
Συναίνεση λοιπόν χωρίς το όπλο του εκβιασμού στα χέρια των μειοψηφιών.

Β. Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΟ ΟΛΟΝ (ΣΥΝΟΛΟ) ΤΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

1. Η ΤΑΣΗ για την προστασία των μειοψηφιών από την ίδια (εκάστοτε) πλειοψηφία (ή αυτοπροστασία του λαού.

Τι θα συμβαίνει εδώ πρακτικά;
Εκείνη η πλειοψηφία που θα αποφασίζει, τα περισσότερα μέλη της ή πάρα πολλά, προεκτείνονται νοητικά και μπαίνουν πιθανολογικά, εκ των πραγμάτων, στη θέση των ατομικών δικαιωμάτων ή των δικαιωμάτων της μειοψηφίας – γιατί ο καθένας μπορεί πιθανολογικά να βρεθεί σε αυτή τη (γενική ) θέση – και προστατεύοντας τα δικαιώματα της μειοψηφίας ουσιαστικά καθένας θα κοιτάζει να προστατεύει τον εαυτό του (ή των οικείων του) στην περίπτωση που πιθανά θα βρεθεί σε αυτή τη θέση. (Μπαίνει αναγκαστικά σε αυτή τη θέση όπως μπαίνει στη θέση κάποιων πρωταγωνιστών όταν βλέπει θέατρο ή σινεμά).
Πχ ας πούμε ότι σήμερα τίθεται θέμα θεσμοθέτησης από την πλειοψηφία της προστασίας ή όχι (ασύλου) της κατοικίας από άτομα ή πλειοψηφίες. Εδώ το κάθε άτομο μπαίνει νοητικά στην μελλοντική περίπτωση παραβίασης του ασύλου της δικής του κατοικίας από κάποιο πλειοψηφικό ή μειοψηφικό υποκείμενο και στη βάση του τι δεν θα ήθελε ο ίδιος κρίνει και αποφασίζει. Οι αποφάσεις αυτής της πλειοψηφίας θα προστατεύουν την όποια μελλοντική μειοψηφία από παραβιάσεις του ασύλου της. Και τα πολλά ή τα περισσότερα άτομα στη μελλοντική μειοψηφία θα είναι αυτά τα ίδια που στο σήμερα θα έχουν προαποφασίσει για τον εαυτό τους.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΕΣ ΘΩΡΑΚΙΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΒΑΘΜΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΓΙΑΤΙ ΔΥΝΗΤΙΚΑ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ (αντικειμενικά ρευστής) ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ όπως πχ στη θέση αναπηρίας. Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ, ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ, ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΤΑΙ (Επίσης ο καθένας που θα βρίσκεται σε αυτή την πλειοψηφία - που θα αφορά στη θέσπιση των δικαιωμάτων – εξουσιών) θα κοιτάζει να θωρακίζει και τα δικαιώματα της πλειοψηφίας.)

ΣΟΣ 2ον. Η ΤΑΣΗ ΓΙΑ ΕΞΙΣΟΡΡΟΠΗΣΗ των ατομικών συμφερόντων σε ένα μεγάλο ΣΥΝΟΛΟ επιλογών (ΘΕΜΑΤΩΝ) και όχι στο μέρος.

Αν τα μέλη κάποιας μειοψηφίας έχουν πιθανόν κάποιες σχετικές απώλειες από τις επιλογές της πλειοψηφίας σε ένα συγκεκριμένο θέμα ή να μην έχουν το μέγεθος της ωφελιμότητας που θα ήθελαν, ΤΟΤΕ δια μέσου της δυνατότητας σύναψης ΣΥΜΜΑΧΙΩΝ με άλλα υποκείμενα σε άλλα θέματα, να γίνουν (πλειοψηφία) και να «ρεφάρουν», να αναπληρώσουν προηγούμενες απώλειες.

Εδώ υπάρχει τάση για μεγιστοποίηση της ωφελιμότητας. Η τάση αυτή για μεγιστοποίηση της ωφελιμότητας, σε όσους το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, υπάρχει και στο κάθε μεμονωμένο, επί μέρους θέμα και στο ΟΛΟΝ των θεμάτων δια μέσου της διαρκούς δυνατότητας νέων συμμαχιών των πολιτών σε μια πλειάδα θεμάτων.
(Η ΤΑΣΗ για εξισορρόπηση των ατομικών συμφερόντων σε ένα μεγάλο ΣΥΝΟΛΟ επιλογών μπορεί να παρομοιαστεί και με τον νόμο των πιθανοτήτων.
(Πχ τα νούμερα τον εξαχθέντων αριθμών από μία κληρωτίδα, τείνουν προς ένα σημείο ισορροπίας όταν το σύνολο της εξαγωγής των αριθμών μεγαλώνει.)

3 . Η ΤΑΣΗ για συμμετοχή του κάθε πολίτη στην πλευρά της πλειοψηφίας, ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΘΕΜΑΤΑ, σε ένα πολύ μεγάλο σύνολο θεμάτων.

Αν οι αποφάσεις λαμβάνονται με πλειοψηφίες 55% ή 60% ή 80% κλπ, ΤΟΤΕ μαθηματικά –στατιστικά μπορεί να εξαχθεί ότι είναι δυνατόν όλοι οι πολίτες ή η συντριπτική πλειοψηφία αυτών, στις περισσότερες περιπτώσεις των κοινωνικών θεμάτων - νόμων, να βρίσκεται στην πλευρά των πλειοψηφιών. Δηλαδή στα 100 θέματα που ψηφίζει, να βρίσκεται με την πλειοψηφία πχ στα 60, στα 70 ή στα 55 κοκ.
Άρα αυτή η τάση, είτε από μόνη της είτε σε συνδυασμό με την προηγούμενη οδηγεί σε τελικό όφελος για όλους ή για την πλειονότητα των πολιτών. Επομένως, το να βρίσκεται κάποιος σε κάποια θέματα με την μειοψηφία (και να το αποδέχεται) είναι «επένδυση» για να μπορεί να υλοποιείται η θέλησή τους τις περισσότερες φορές κατά τις οποίες θα βρίσκεται με την πλειοψηφία.

4. Η ΤΑΣΗ για αποδοχή της ΑΡΧΗΣ της πλειοψηφίας, από όλο και μεγαλύτερα πλειοψηφικά ποσοστά.

Η ΑΠΟΔΟΧΗ εκ των προτέρων της αρχής της πλειοψηφίας (από την πλειοψηφία) είναι ΑΠΟΔΟΧΗ του ΒΑΣΙΚΟΥ ΜΕΣΟΥ για την επίτευξη του σκοπού.
- Πολλές φορές, σε ομάδες ανθρώπων, υπάρχουν άτομα που είτε δεν είναι σίγουρα για το ποιος είναι ο καλύτερος προορισμός – στόχος ή επειδή δεν θα ήθελαν να είναι εμπόδιο στη θέληση της πλειοψηφίας κλπ κρατούν τη στάση του «ότι αποφασίσει η πλειοψηφία εγώ ακολουθώ» ή «ότι αποφασίσετε εσείς εγώ ακολουθώ». Η αξιολόγηση του μέσου (ότι θέλει η πλειοψηφία) για την επιλογή του σκοπού σημαίνει συναίνεση – αποδοχή της τελικής απόφασης για την υιοθέτηση του όποιου σκοπού.
Για να γίνει επαναστατική αλλαγή του ολιγαρχικού συστήματος απαιτείται ΑΠΟΔΟΧΗ και ΕΠΙΔΙΩΞΗ για την εφαρμογή της ΑΡΧΗΣ της πλειοψηφίας, ΑΠΟ την ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ του λαού.
Έτσι όσο πιο υψηλά είναι τα ποσοστά αποδοχής του μέσου-αρχή της πλειοψηφίας, τόσο πιο μεγάλη θα είναι η τάση για συναίνεση, από αυτή την οπτική γωνία.
Και αν η κοινωνία βαδίζει «από το καλό στο καλύτερο» με αυτή την αρχή, τόσο τα ποσοστά υπέρ αυτής της αρχής θα τείνουν προς το εκατό.

Σημείωση:
Υπάρχουν και άλλες τάσεις όπως αυτή της «ΑΛΛΗΛΟΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΩΝ» κλπ. Όλες αυτές οδηγούν στη μέγιστη δυνατή κοινωνική συναίνεση και στη μέγιστη ωφελιμότητα για την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. (Για ελάχιστους και κυρίως για εκείνους που έχουν κάποιες διαστροφές, το μέγεθος της απώλειας από την μη ικανοποίηση της διαστροφής τους ίσως να μην μπορεί να αναπληρωθεί από άλλες ωφελιμότητες.)
ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΕΛΕΙΑ κοινωνία δεν υπάρχει ή θα αργήσει πολύ να υπάρξει. Έως τότε υπάρχει το πολύ καλύτερο δυνατόν. Και αυτό βρίσκεται μόνο στην πραγματική δημοκρατία (όλοι οι νόμοι που θα τίθενται σε ισχύ να είναι ψηφισμένοι από την ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ του λαού)

ΣΥΝΔΥΑΖΟΝΤΑΣ ΛΟΙΠΟΝ ΤΙΣ ΔΥΟ ΑΥΤΕΣ «ΘΕΩΡΙΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ» (συναίνεση σε γενικό και συναίνεση σε ειδικό επίπεδο) είναι οι μόνες συναινέσεις που μπορούν να γίνουν στον κοινωνικό χώρο χωρίς την ύπαρξη ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΜΕΝΩΝ ΕΚΒΙΑΣΜΩΝ των μειοψηφιών επί της πλειοψηφίας. (άρνηση συναίνεσης – ομοφωνίας- βέτο)
Και αυτές μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο όταν υιοθετηθεί σαν βασική αρχή η αρχή της πλειοψηφίας.

ΚΑΤΙ ΘΑ ΗΞΕΡΑΝ ΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΥΙΟΘΕΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥΣ.

ΥΓ 1. Στο σύνολο των θεμάτων δεν θα είναι δυνατόν να υπάρχουν σταθερές πλειοψηφίες και μειοψηφίες.
Όμως σε κάποια μεμονωμένα και συγκεκριμένα θέματα θα υπάρχουν.
Πχ θρησκευτικές μειονότητες, εθνικές μειονότητες κλπ.
Ο βαθμός σεβασμού αυτών των σταθερών μειονοτήτων από την πλειονότητα, θα εξαρτάται από την ανάπτυξη του πολιτισμού ολόκληρης της κοινωνίας, από το βαθμό εξάπλωσης της δημοκρατίας σε παγκόσμιο επίπεδο και από το βαθμό πολιτισμού σε παγκόσμιο επίπεδο.

2. Δυστυχώς, πάνω από 1,5 αιώνα, αρκετοί στον αναρχικό χώρο προτείνουν την αρχή της ΟΜΟΦΩΝΙΑΣ (δια της συναίνεσης). Πρόταση άκρως σουρεαλιστική ξεκομμένη από την πραγματικότητα και την ΠΡΑΚΤΙΚΗ..
γιατί εκτός από το γεγονός ότι μια μειοψηφία θα έχει πάντα περισσότερα ωφέλη σε βάρος της πλειοψηφίας και απαιτεί ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ πρακτικές διαδικασίες.

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΕΛΑΤΕΣ ΤΟΥΣ ΤΙΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ;

Διαγνώστηκε με όγκο στον εγκέφαλο. Οι γιατροί του νοσοκομείου της είπαν ότι έχει δύο βασικές επιλογές. Είτε να εγχειριστεί είτε όχι. Στην πρώτη περίπτωση υπήρχαν τα εξής ενδεχόμενα α. Να αποτύχει η εγχείρηση και είτε να χάσει το φως της ή ακόμα και να μείνει παράλυτη. β. Να πετύχει η εγχείρηση και να θεραπευθεί. Αντίθετα αν δεν έκανε την εγχείρηση θα έμενε έτσι και θα χειροτέρευε σταδιακά.
Τα παιδιά της την πίεζαν να μην κάνει εγχείρηση. Αυτή όμως αποφάσισε να μπει στο χειρουργείο και ευτυχώς πάει καλά.

Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν είναι το εξής: ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΙΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΤΟΥΣ (αφού είναι ειδικοί γνώστες); ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΠΕΛΑΤΕΣ ΤΟΥΣ ΟΙ ΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΧΤΙΣΟΥΝ, ΠΟΣΑ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ, ΠΟΣΑ ΔΩΜΑΤΙΑ ΘΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ κλπ. ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΟΙ ΤΑΞΙΤΖΗΔΕΣ ΤΟΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΑ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΠΕΛΑΤΩΝ ΤΟΥΣ;
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΝ Ο,ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΨΥΧΑΝΩΜΑΛΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΙ; ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΙΑΣΤΡΟΦΕΣ ΤΟΥΣ;

ΥΓ Και το καλύτερο θα ήταν οι εστιάτορες να αποφασίζουν τι συγκεκριμένο θα τρώνε οι πελάτες και αν αυτοί αρνιούνται να τους βαράνε με μπράβους ή τα ΜΑΤ.

Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΕΠΙΘΑΝΑΤΙΟΣ ΡΟΓΧΟΣ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Μιλάμε για ντετερμινισμό όταν μιλάμε για τη γέννηση, τη διάρκεια, και το θάνατο όλων των οντοτήτων . Το τι ακολουθεί του κάθε θανάτου δεν είναι ντετερμινιστικό αλλά είναι θέμα δυνατοτήτων όπου μέσα από συγκρουσιακές καταστάσεις υπερισχύει μια ή κάποιες δυνατότητες. Κατά τη διάρκεια του σημερινού επιθανάτιου ρόγχου του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, θα έχουμε ισχυρούς τεκτονικούς σεισμούς που θα φέρουν σε οικονομικοοικολογική εξαθλίωση το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας. Σε αυτή την περίοδο οι συγκρούσεις και το αποτέλεσμα των συγκρούσεων θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό ποια δυνατότητα θα διαδεχθεί σε πρώτη φάση αυτό το σύστημα. Μπορεί να έχουμε μια νέα τερατογένεση ή μπορεί να έχουμε την εξουσία των λαών και το σοσιαλισμό.
(Προς τη τερατογένεση σπρώχνουν σημερινά τμήματα της οικονομικής εξουσίας και διάφορα απομεινάρια του παρελθόντος όπως φασισμός, ναζισμός, σταλινισμός.)
ΠΡΕΠΕΙ να τεθεί από τα κινήματα η δυνατότητα της αυτονομίας των λαών (ένοπλη, νομοθετική και δικαστική εξουσία στους λαούς για την επίτεξη του σκοπού: ούτε ένας νόμος σε ισχύ χωρίς να είναι επιλογή του λαού.) Αυτή η δυνατότητα θα πρέπει να συγκρουστεί με τις άλλες για να αποφευχθεί μια νέα τερατογένεση.

ΥΓ1. Το πρωτόγονο κοινοτικό σύστημα διήρκεσε αρκετές δεκάδες χιλιετιών. Το δουλοκτητικό σύστημα διήρκεσε περίπου δέκα χιλιάδες χρόνια. Το φεουδαρχικό περίπου 1000-1500 χρόνια. Ο καπιταλισμός πρωτοεμφανίστηκε περίπου το 1500 μχ και μάλλον άρχισε να υπερισχύει γύρω στο 1848. Η ταχύτητα γέννησης, διάρκειας και θανάτου των οικονομικών συστημάτων ακολουθούν κατά κάποιο τρόπο, την ταχύτητα της τεχνολογικής εξέλιξης στον τρόπο παραγωγής αγαθών. Και εδώ έχουμε μια μορφή (περίπου) γεωμετρικής προόδου.
2. Λίγες μέρες πριν το Σεπτέμβρη του 2008 εφιμερίδες των ΗΠΑ και της χώρας μας μιλούσαν για καπιταλισμό «τούρμπο» και για τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξής του. Ξαφνικά σε λίγες μέρες ΟΛΑ τους κατέρρευσαν..... Αυτοί, όπως και πολλοί σήμερα, βρίσκονταν και βρίσκονται ακόμα στην «κοσμάρα» τους.
3. Έχουν περάσει 11 χρόνια και το παγκόσμιο σύστημα δεν τολμά, σαν ύστατη προσπάθεια, να καταστρέψει τα κεφάλαιά του (να κόψει μέρος από το σώμα του) που επιφέρουν κερδοφορία κάτω από το μέσο ποσοστό κέρδους. Όταν θα το κάνει, για να επιβιώσει λίγο ακόμα, τότε η παγκόσμια εξαθλίωση θα λάβει μορφές κόλασης (πολύ αίμα).

ΝΑ ΞΕΣΚΙΣΟΥΜΕ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΤΟΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΣΜΟ, ΝΑ ΞΕΣΚΙΣΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΤΟΥ

Ένα ολιγαρχικό επιχείρημα λέει:

« Στη ζωή θα χρειάζεται να παίρνονται πολύ γρήγορες αποφάσεις για πολύ σημαντικά έκτακτα θέματα και ως εκ τούτου  χρειάζεται η ολιγαρχία γιατι δεν μπορείς να καλείς όλο το λαό να αποφασίζει σε αυτές τις περιπτώσεις.»

Πρώτο σχόλιο: Μα αν ίσχυε αυτό έστω και στο ελάχιστο τότε η αρχαία Αθηναϊκή δημοκρατία (μερική) δεν θα μπορούσε να σταθεί και να επιβιώσει ούτε για ένα μήνα. Αυτή όμως επιβίωσε και μεγαλούργησε για 140 χρόνια.

 Και εδώ όπως και παντού, οι ολιγαρχικοί κάνουν χρήση απύθμενου ψεύδους και ανύπαρκτων στοιχείων στο συλλογισμό τους για να πετύχουν να παραπλανήσουν το λαό.

Ποια είναι λοιπόν η πραγματικότητα και σε ποιο σημείο βρίσκεται το στοιχείο της ολιγαρχικής παραπλάνησης;

Ισχυριζόμενοι τα πιο πάνω θέλουν να προκαλέσουν σύγχυση στα εξής πράγματα.

α. Τα έκτακτα σημαντικά γεγονότα απαιτούν ενεργοποίηση κάποιου εκτελεστικού οργάνου; ή
 β. απαιτούν μια απόφαση του λαού που για τη συγκεκριμένη περίπτωση δεν την έχει προβλέψει;

Αν απαιτείται το πρώτο σημαίνει ότι όπως σε όλες τις οργανωμένες κοινωνίες έτσι και στην εξουσία του λαού, θα υπάρχουν σχέδια, αποφασισμένα εκ των προτέρων που θα προβλέπουν τι θα πρέπει να κάνει το εκτελεστικό όργανο. Πχ σχέδια για έκτακτα καταστροφικά καιρικά φαινόμενα. Έτσι αφού θα υπάρχει ο εκ των προτέρων ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ λαϊκός σχεδιασμός (καθορισμός πλαισίων), δεν θα χρειάζεται καμιά έκτακτη συνεδρίαση κανενός νομοθετικού σώματος αλλά μόνο η γρήγορη ενεργοποίηση των αρμόδιων εκτελεστικών οργάνων εντός των προδιαγεγραμμένων πλαισίων.

β. Και αν σε περίπτωση κενού στο σχεδιασμό ή έλλειψη σχεδιασμού (που το ίδιο ακριβώς μπορεί να συμβεί και στα ολιγαρχικά συστήματα) και αν η σύγκλιση του έκτακτου νομοθετικού σώματος είναι πάλι χρονοβόρα, το εκτελεστικό όργανο θα πρέπει ενεργήσει γρήγορα στη βάση του «πνεύματος» των απώτερων σκοπών των υπαρκτών προκαθορισμένων σχεδίων ή των απώτερων κοινωνικών σκοπών. (που αφορούν παραπλήσια γεγονότα ως προς την ουσία τους).

γ. Στην περίπτωση ενός έκτακτου γεγονότος που υπάρχει κενό σχεδιασμού και που υπάρχει κάποιος μεγαλύτερος χρόνος για αντίδραση τότε μαζί με την όποια τακτική κλήρωση του λαϊκού νομοθετικού σώματος θα γίνεται και μια ενός έκτακτου σώματος το οποία θα ενεργοποιείται άμεσα μόνο στην περίπτωση έκτακτου γεγονότος. Αυτό το σώμα μπορεί να πάρει γρήγορες αποφάσεις και ενίοτε πιο γρήγορες και από τη σύγκλιση οποιουδήποτε ολιγαρχικού οργάνου.

Συνολικά με την νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία στα χέρια του λαού, η ταχύτητα στη λήψη των αποφάσεων (για έκτακτα ή μη έκτακτα γεγονότα) μπορεί να φτιαχτεί να είναι εκατοντάδες φορές μεγαλύτερη και αποτελεσματικότερη για το λαό από ότι μπορεί να είναι και στον πιο γρήγορο ολιγαρχικό μηχανισμό.

Η πραγματικότητα λέει ότι ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ανθρώπινο υποκείμενο όταν βρίσκεται σε μια έκτακτη και πολύ δύσκολη περίπτωση δρα ΠΑΝΤΑ στη βάση ενός βαθύτερου προκαθορισμένου σκοπού.  Η αντίδρασή του θα αφορά ΠΑΝΤΑ είτε α) στην πλήρη υλοποίηση αυτού του προκαθορισμένου σκοπού είτε β) στη διάσωση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου μέρους του ίδιου σκοπού.

Δεν υπάρχει ΠΟΤΕ ανθρώπινη δράση ή αντίδραση χωρίς βαθύτερο σκοπό!!! ΠΟΤΕ ο άνθρωπος δεν δρα σπασμωδικά και χαοτικά αλλά δρα στη βάση ενός σκοπού.

Τώρα αν πάρουμε για παράδειγμα δύο ανθρώπους. Ο ένας είναι εντολοδόχος – υπάλληλος της ολιγαρχίας και ο δεύτερος εντολοδόχος-υπάλληλος της δημοκρατίας.

Όταν λοιπόν ο πρώτος βρεθεί σε μια έκτακτη κατάσταση, θα πρέπει να δράσει γρήγορα για να υλοποιήσει ή να περισώσει τις προϋπάρχουσες προδιαγραφές-εντολές του ολιγάρχη αφεντικού του.

Το ίδιο εν μέρει θα συμβεί και με τον εντολοδόχο του λαού. Σε μια έκτακτη περίπτωση θα κοιτάξει να δράση γρήγορα για να υλοποιήσει τις προδιαγραφές των εντολών του λαού που έχει λάβει ή να περισώσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος αυτών.

Οι ομοιότητες μεταξύ των δύο είναι οι γρήγορες αποφάσεις για την υλοποίηση όσο το δυνατόν καλύτερα κάποιων προκαθορισμένων εντολών και η διαφορά τους είναι στο ποιος δίνει αυτές τις προϋπάρχουσες εντολές.

Τις δίνει μια μειοψηφία ή η πλειοψηφία;

Δεν νοείται λοιπόν οργανωμένη πολιτεία – δημοκρατική ή ολιγαρχική - χωρίς ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΑ σχέδια για έκτακτες περιπτώσεις και ανάγκες. Σε όλα τα σχέδια περιγράφονται οι πιθανές ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ του πιθανού έκτακτου γεγονότος και οι αντίστοιχες προδιαγραφές της αντιμετώπισής του.  Πχ για τη Χώρα μας  για τα έκτακτα πιθανά  καιρικά φαινόμενα υπάρχει το σχέδιο «Ξενοκράτης».

Φυσικά  στη δημοκρατία, κατά κανόνα, δεν θα χρειάζεται να καλεστεί ο λαός, μετά την εμφάνιση ενός έκτακτου γεγονότος για να αποφασίσει και να δώσει εντολές στους εντολοδόχους του.

Οι εντολές – σκοπός και βασικές προδιαγραφές του - θα είναι προκαθορισμένες όπως προκαθορισμένες είναι και στο ολιγαρχικό επίπεδο. )

Η απεύθυνση αυτού του επιχειρήματος  των ολιγαρχικών  γίνεται προς εκείνους οι οποίοι δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι στη ζωή και στις πιο δύσκολες και έκτακτες περιπτώσεις ακόμα, ο άνθρωπος δρα στη βάση ενός προκαθορισμένου σκοπού. Θέλουν να μας περάσουν την αντίληψη ότι ο άνθρωπος σε αυτές τις περιπτώσεις δρα στη βάση του «τρεις λαλούν και δυό χορεύουν». Αν λοιπόν κάποιος τους αφαιρέσει αυτή τη βάση και θέσει την πραγματική βάση ότι δηλαδή ο άνθρωπος δρα στη βάση προκαθορισμένου σκοπού τότε χάνουν το μπούσουλα γιατί θα πρέπει να απαντήσουν στο ποιος θα πρέπει να προκαθορίζει τους σκοπούς και στις έκτακτες περιπτώσεις.

Σημείωση:
 Για καλύτερο ξεκαθάρισμα αυτου του θέματος ίσως χρειαστεί και o καλύτερος διαχωρισμός μεταξύ
α) αποφάσεων καθοριστικού τύπου
 και β) αποφάσεων εκτελεστικού τύπου.

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος Α δίνει εντολή σε κάποιον Β να εκτελέσει τα εξής:
Ο Β θα πρέπει εντός τριών ημερών να πάει σε μια άλλη πόλη, να βρει ένα πρόσωπο Γ και να του παραδώσει ένα φάκελο.
Οι πιο πάνω εντολές είναι αποφάσεις του Α. Περικλείουν το σκοπό (παράδοση φακέλου σε κάποιον Γ) . Επίσης περικλείουν την προδιαγραφή (εντός τριών ημερών) και την γενική προδιαγραφή του χώρου στον οποίο πιστεύει ότι βρίσκεται ο Γ (άλλη πόλη) και αυτές οι προδιαγραφές ανήκουν στην ουσία του στόχου.
Ετούτες είναι οι αποφάσεις , οι εντολές ουσίας ή αλλιώς οι κυρίαρχες κατευθυντήριες αποφάσεις.
Τώρα ο Β θα πρέπει να υλοποιήσει  τις πιο πάνω εντολές. Στην πρακτική του προσπάθεια θα πρέπει να βρει τον Γ, να αποφασίσει πότε είναι καλύτερα να του δώσει ραντεβού, να αποφασίσει πιο είναι το κατάλληλο μέσο μεταφοράς του στον τόπο συνάντησης κλπ.
Αποφασίζει λοιπόν και ο Β αλλά οι αποφάσεις του δεν είναι οι κυρίαρχες. Είναι αποφάσεις εξαρτώμενες από τις αποφάσεις του Α. Είναι αποφάσεις πρακτικής για την καλύτερη υλοποίηση του σκοπού του Α. Είναι αποφάσεις εκτελεστικού οργάνου.

Στην εξουσία του λαού τις καθοριστικές αποφάσεις τις παίρνει ο λαός και τις εκτελεστικές αποφάσεις τις παίρνει το κάθε εκτελεστικό όργανό του, ο κάθε αντιπρόσωπός του και στη βάση αυτών κρίνεται η ικανότητά του ή ανικανότητά του που θα μπορεί να εγείρει τις διαδικασίες της ανάκλησής του κλπ

ΥΓ.  

Ένα από τα τελευταία «ιδεολογικά» μετερίζια του ολιγαρχισμού  είναι αυτό της δήθεν αδυναμίας μιας δημοκρατικής συλλογικότητας να παίρνει γρήγορες αποφάσεις. Αυτό το επιχείρημα το χρησιμοποιούν και οι διάφοροι «κομμουνιστές» ολιγαρχικοί. Σου λένε ότι για να ρίξεις τον καπιταλισμό απαιτείται μια οργάνωση πυραμιδική, ιεραρχική, συγκεντρωτική, στρατιωτικού τύπου κλπ, όπου θα είναι εφικτή η λήψη γρήγορων αποφάσεων.

Ο συγκεντρωτισμός όμως μπορεί να είναι δύο ειδών. Είτε ολιγαρχικός είτε δημοκρατικός. Αυτό το διαχωρισμό  τον κρύβουν για να φτιάξουν έναν ιδεολογικό «αχταρμά».

Κρύβουν το ποιος θα πρέπει να έχει την εξουσία να καθορίζει τα πλαίσια, τις αποφάσεις του καθοριστικού τύπου. Κρύβουν ότι αυτό ΠΡΕΠΕΙ και ΜΠΟΡΕΙ να το κάνει το ΟΛΟΝ της συλλογικότητας.

Αποκρύπτουν από τα μέλη τους ότι (όπου χρειάζεται για μια συλλογική πράξη)  μπορεί να υπάρχει είτε ολιγαρχική ιεραρχία είτε δημοκρατική ιεραρχία.

 Στη δεύτερη περίπτωση, το ΟΛΟΝ είναι αυτό που τη θεσμοθετεί,  το ΟΛΟΝ ορίζει τους σκοπούς και τους κανόνες της λειτουργίας της και το ΟΛΟΝ έχει τη δύναμη να ελέγχει ανά πάσα στιγμή και να επιβάλλεται στην κορυφή της, ΤΟ  ΟΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ.

Ένα παράδειγμα για το πώς μπορεί να λειτουργεί στην πράξη η ένοπλη εκτελεστική στο λαό,  μετά τη συντριβή του ολιγαρχικού συστήματος, δίνουμε στο κείμενο: «ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ»…

"ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ" και η προϋπόθεση αυτού
"ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ"

Είναι καιρός να δομηθεί το πραγματικό αντίπαλο δέος του καπιταλισμού.

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ, ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ

Τα πιο κάτω είναι απλοποιημένες εξηγήσεις από τις αναφορές του Κ. Μαρξ που υπάρχουν στο δεύτερο τόμο του Κεφαλαίου. (ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΠΤΩΤΙΚΗΣ ΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΣΟΣΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ)
Δυστυχώς ο κάθε ανόητος ολιγαρχικός υβρίζει το Μαρξ χωρίς να έχει διαβάσει ούτε ένα τίτλο από κάποιο έργο του.

ΜΕ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ «ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ»..ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ Η «ΚΡΙΣΗ»

ΜΕ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ «ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ»..ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ Η «ΚΡΙΣΗ»

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ

(περιληπτικά και απλοποιημένα)

Μερικά παραδείγματα και ερωτήματα που θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε την ουσία του νόμου της αξίας.

Αν πιούμε νερό από μια πηγή δεν πληρώνουμε τίποτα. Αν πιούμε εμφιαλωμένο νερό τότε θα πληρώσουμε.

Τον αέρα που αναπνέουμε δεν τον πληρώνουμε όμως πληρώνουμε τις μπουκάλες του οξυγόνου.

Αν έχουμε μια ποσότητα από βαμβάκι και υποθέτουμε ότι κάνει 10 Ευρώ. Στην περίπτωση που το μετατρέψουμε σε ύφασμα θα κάνει σίγουρα περισσότερο (ας πούμε 20) και αν το ύφασμα το κάνουμε σακάκι τότε αυτό θα έχει μεγαλύτερη τιμή από τα 20Ευρώ).

Ποιο έχει μεγαλύτερη τιμή, ένα ποτήρι με νερό ή ένα ποτήρι γεμάτο χρυσό;

 Τι είναι αυτό που δίνει εμπορική αξία στα αντικείμενα; Είναι φανερό ότι τα αντικείμενα γίνονται εμπορεύματα μόνο αν σε αυτά έχει ενσωματωθεί ανθρώπινη εργασία. Ο αέρας και το νερό της πηγής δεν έχουν καμιά εμπορική αξία (παρ’ ότι είναι πιο χρήσιμα απ’ τον χρυσό στη ζωή του ανθρώπου) γιατί μέσα τους δεν υπάρχει ανθρώπινη εργασία,

Όσο πιο πολύ εργασία απαιτείται για την παραγωγή ενός προϊόντος τόσο μεγαλύτερη είναι η εμπορική αξία του. (το παράδειγμα με το βαμβάκι, ύφασμα, σακάκι)

Ο χρυσός έχει μεγαλύτερη εμπορική αξία από το νερό γιατί για την παραγωγή του απαιτούνται πολλές περισσότερες εργατοώρες απ’ ότι ανάλογος όγκος νερού.

Το χρήμα είναι ένα μέσο για την ανταλλαγή των προϊόντων…

Στο βάθος και στην ουσία ανταλλάσουμε εργατοώρες (το χρήμα μας βοηθά για την γρηγορότερη και με λιγότερο κόπο ανταλλαγή των προϊόντων).

Πχ αν ένα τετράδιο για να παραχθεί χρειάζεται 4 εργατοώρες (όχι πόσες ώρες χρειάζεται ένας συγκεκριμένος εργάτης αλλά ο μέσος όρος των εργατών που ασχολούνται με αυτό το αντικείμενο, γιατί ένας εργάτης μπορεί να το παράξει είτε σε 3 είτε σε 5 ώρες κλπ) και για την παραγωγή ενός μολυβιού απαιτείται 1 ώρα, τότε ένας για να πάρει 1 τετράδιο θα πρέπει κανονικά να δώσει 4 μολύβια.

ΜΟΝΟ Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΑΞΙΑ (και άρα χρήμα).

Ένα εργαλείο που παράχθηκε έχει μια αξία γιατί μέσα του έχει τις εργατοώρες της παραγωγής του. Αυτή είναι η αξία του και φτάνει. Δεν μπορεί πια να παράγει άλλη επιπλέον αξία αν το αφήσουμε στην άκρη.

Για να παραχθεί νέα επί πλέον αξία θα πρέπει να μπει  νέα (ζωντανή) εργασία στη διαδικασία παραγωγής ενός άλλου προϊόντος και πχ το σφυρί θα χρησιμοποιηθεί σαν μέσο και η αξία του θα είναι σταθερό κόστος του νέου προϊόντος. (H αξία ενός εμπορικού αγαθού είναι αυτή, η δε τελική τιμή του καθορίζεται και από άλλους παράγοντες0

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΙΣ ΠΤΩΤΙΚΗΣ ΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΣΟΣΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ(ΜΕΣΟΥ)

                                       Η εξίσωση της τιμής ενός προϊόντος

1)      Έξοδα + Κέρδος = Τιμή   π.χ 8+4=12

Όμως επειδή μόνο η εργασία δίνει εμπορική αξία στα προϊόντα η ισότητα  1 πρέπει να γραφτεί ως εξής..

2)  ΔΕ^(α) (διάφορα έξοδα) + Ε^(β) (εργατικά) + Κ^(γ) (κέρδος) = Τιμή

ΔΕ = έξοδα για μηχανές, πρώτες ύλες, φόροι, κτίρια κλπ

  Ε = μισθός εργάτη, εισφορές στα ταμεία, 13^ος μισθός έξοδα υπερωριών κλπ

                                       Παράδειγμα ΔΕ + (Ε +  Κ) = Τιμή

                                                          4€ +  4€ + 4€  = 12€

                                                                       

     

Σε αυτή την εξίσωση υποθέτουμε ότι ο ένας εργάτης δουλεύει 8 ώρες (E+Κ).

Η κάθε ώρα δουλειάς του αποτιμάται με 1€. (Άρα η συνολική αξία της δουλειάς του είναι 8€.)

Υποθέτουμε επίσης ότι ο καπιταλιστής πληρώνει τον εργάτη για τις 4 ώρες δουλειάς του, δηλ. τον πληρώνει με 4€ ενώ αυτός κρατάει για κέρδος τις άλλες 4 ώρες  δηλ. 4€ και αυτός.

(Είπαμε ότι μόνο η νέα εργασία παράγει αξία)

Όμως το ποσοστό κέρδους των καπιταλιστών δεν βγαίνει πλήρως από το βαθμό εκμετάλλευσης του εργάτη δηλ. (από το πόσες ώρες πληρώνει τον εργάτη) αλλά σε συνδυασμό με τα συνολικά του έξοδα  ΔΕ+Ε .

Στο παράδειγμα μας τα συνολικά έξοδα (ΔΕ+Ε) = 8€  και το κέρδος του Κ είναι 4€.  Άρα το ποσοστό (%) του κέρδους του είναι το μισό των εξόδων του. Δηλ. 50% (4/8) .  

Γενικά η κάθε αλλαγή στον κάθε παράγοντα από τους τρείς της εξίσωσής μας, φέρνει αλλαγή 

(θετική ή αρνητική) στο ποσοστό κερδοφορίας των καπιταλιστών δηλ. είτε αλλάζει το (α)ΔΕ είτε το (β)Ε είτε το (γ)Κ  αυτό θα επιφέρει αλλαγή στο ποσοστό κέρδους.

Ας υποθέσουμε ότι οι καπιταλιστές βάζουν καινούριες μηχανές και αυξάνεται το  

κόστος (α)ΔΕ από 4€ που ήταν στην προηγούμενη ισότητα σε 5€ έτσι η νέα ισότητα

θα είναι:

( 5+4 )  +4 = 13.

Τώρα το ποσοστό κέρδους δεν θα είναι 50% όπως πριν ( 4+4 +4=12)                    

γιατί τα συνολικά έξοδα ΔΕ+Ε είναι  (5+4) = 9 ενώ το κέρδος παραμένει 4.

άρα αν κάνουμε υπολογισμούς το ποσοστό μειώνετε σε  44% 

Κάθε φορά λοιπόν που αλλάζει προς τα πάνω ο (α) παράγοντας δηλ. το ΔΕ φέρνει μείωση του ποσοστού κέρδους του συνολικού επενδυόμενου κεφαλαίου . Η μόνη λύση για το κεφαλαίο για να ξανά αυξήσει το ποσοστό κέρδους του είναι να κάνει κάποια ή κάποιες αλλαγές στους δυο παράγοντες (Ε+Κ) Δηλ. στα εργατικά και στο κέρδος. (όμως εργατικά + κέρδος  είναι  οι εργατοώρες,(το σύνολο των εργατοωρών), δηλ. η δεξαμενή απ’όπου αντλεί πλούτο το κεφάλαιο)

         Σε κάθε αύξηση του ΔΕ το κεφαλαίο μπορεί να κάνει τρεις πιθανές κινήσεις για να ξανανεβάσει την κερδοφορία του….

Α. Απλήρωτες υπερωρίες..

a. Να αυξήσει τις ώρες εργασίας του κάθε εργαζομένου (κατά μια ώρα.. από 8

που ήταν πριν σε 9). Έτσι η άσχημη για αυτόν (τον καπιταλιστή) ισότητα 5 + 4 + 4    να γίνει   5 + 4 + 5     Έτσι τα προηγούμενα συνολικά έξοδα ήταν 9 και το κέρδος 4… τώρα να γίνουν 9 τα έξοδα και το κέρδος 5. Άρα το ποσοστό κέρδους θα ανέβει στο 55,5%!!!          

                         

               9               5                    

                                        Χ =  5 _Χ 100 / 9 = 55,5%

              100            Χ       

                       

β. Μείωση μισθού..

b. Να κρατήσει τις ώρες εργασίας του κάθε εργαζομένου ( δεξαμενή πλούτου του) όπως ήταν πριν δηλ. 8 αλλά να μειώσει τις ώρες που τον πληρώνει. Πχ. Ενώ τον πλήρωνε 4  από τις 8.( γιατί τις άλλες 4 τις εκμεταλλευόταν ο καπιταλιστής  ) τώρα να τον πληρώνει 3 και να αυξάνει κατά μια ώρα το κέρδος του. Έτσι  η ισότητα     5+4+4   να γίνει   5+3+5   δηλ. να ξοδεύει   8 και να κερδίζει 5 . Έτσι το ποσοστό 44% που ήταν στην

αρχή για την ισότητα 5+4+4 γίνεται τώρα 62,4%    

                                 8                           5

                                                          

                   100                      Χ   

Χ = 5 _Χ 100 / 8 = 62,4%

 γ.

c.  Συνδυασμός κινήσεων  1κ΄2 δηλ. και να αυξήσει την «δεξαμενή» από 8 ώρες σε 9 και να μειώσει τις ώρες εργασίας που θα πληρώνει. Έτσι η ισότητα 5+4+4 να γίνει

5+ 3 +6 = ποσοστό κέρδους  75%!!!

 8                         6
100            Χ    

                 
  Χ = 6 _Χ 100 / 8 =75%

Στον καπιταλισμό εξαιτίας του ανταγωνισμού και της τεχνολογικής προόδου ο πρώτος συντελεστής ΔΕκαι κυρίως το στοιχειό των μηχανών θα αλλάζει ΔΙΑΡΚΩΣ προς τα πάνω!!! (όπως στο παράδειγμα απόΔΕ=4 έγινε ΔΕ=5) σε ΣΧΕΣΗ με τη «δεξαμενή» των εργατοωρών (Ε+Κ) .

Σημείωση: Μια οποιαδήποτε αύξηση στο μεσαίο συντελεστή Ε (δηλ στα εργατικά έξοδα) μειώνει το ποσοστό κέρδους. Ας πάρουμε ξανά το αρχικό παράδειγμά μας. (ΔΕ4 + Ε4)+ Κ4 = 12.

Εδώ είχαμε συνολικά έξοδα 8 και από την τιμή 12 που θα πουλούσε ο καπιταλιστής το προϊόν του, θα είχε ένα κέρδος 4 ευρώ ή 50% σε σχέση με τα έξοδά του.

Αν όμως αυξήσει κατά 1 μονάδα τα εργατικά η εξίσωση θα γίνει 4+5+3= 12 ( δηλ Έξοδα συνολικά 4+5=9 και εργατοώρες 5+3=8.) …Σε τούτη την περίπτωση το Κ θα είναι 3 και τα έξοδα 9. Άρα το ποσοστό κέρδους πέφτει στο 33%. (Αυτές είναι οι ουσιαστικές συνέπειες των ιδιωτικοποιήσεων που προωθούν και παραπλανούν τους λαούς με διάφορες βλακείες)

Εν κατακλείδι. Η κάθε αύξηση των εργατικών εισοδημάτων επιφέρει μείωση του ποσοστού κέρδους του καπιταλισμού.                                        

ΟΙ ΒΑΣΙΚEΣ ΑΝΤΙΘEΣΕΙΣ

Α) Ο ανταγωνισμός μεταξύ των καπιταλιστών, τους αναγκάζει να βάζουν νέα τεχνολογία για να αυξάνουν την παραγωγικότητα και έτσι να μπορούν να μειώνουν  την τιμή της κάθε μονάδας προϊόντος που παράγουν και να ανταγωνίζονται τους άλλους καπιταλιστές. Αυτό όμως προκαλεί όλο και πιο γρήγορη ανανέωση του μηχανολογικού εξοπλισμού τους μέσα στο χρόνο. (πχ ενώ παλαιότερα ανανέωναν όλο το μηχανολογικό εξοπλισμό τους σε 10 χρόνια τώρα τον ανανεώνουν σε 5) Αυτό σημαίνει ότι αυξάνεται πάντα έστω και κατά ένα μικρό ποσοστό ο πρώτος συντελεστής (δηλ το ΔΕ).Επακόλουθο αυτού θα είναι μία ανάλογη πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους και κατά συνέπεια αν ο καπιταλιστής θέλει τη διόρθωσή του, θα πρέπει να μειώσει την πληρωμή της αξίας της εργασίας ανά ώρα.( Σταδιακά λοιπόν είναι αναπόφευκτη η εξαθλίωση όλο και περισσότερων ανθρώπων μέσα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα.)

Β) Με την πρόοδο της τεχνολογίας (εξ αιτίας του καπιταλιστικού ανταγωνισμού) αυξάνεται η παραγωγικότητα.(δηλ. οι νέες μηχανές βγάζουν περισσότερα προϊόντα ανά ώρα)

Ας κάνουμε ένα απλό παράδειγμα:

Χθες οι καπιταλιστές χρησιμοποιούσαν ένα (α) τύπο τεχνολογίας και μαζί με 100 εργάτες οι οποίοι δούλευαν 8ωρο (100 χ 8 = 800ώρες) έβγαζαν 1000 κομμάτια ποτήρια (όσα ήθελε η αγορά). Όμως λόγω ανταγωνισμού εισάγεται καινούρια τεχνολογία τύπου (β). (στην αρχή από λίγους καπιταλιστές και στη συνέχεια από όλους όσους μείνουν στην παραγωγή).
   Με την καινούργια όμως τεχνολογία, τα 1000 κομμάτια μπορούν να τα βγάλουν με 400 ώρες εργασίας των εργατών  (50 χ 8 = 400 δηλ. θα απολύσουν δηλ 50 εργάτες). Εδώ συνολικά για τους καπιταλιστές (όταν γενικευτεί η νέα τεχνολογία) γεννιούνται όλο και περισσότερα προβλήματα και τελικά με τα χρόνια φθάνουν σε πλήρες αδιέξοδο. Τώρα έχουν 400 ώρες να εκμεταλλευτούν. Πέρσι είχαν 800ώρες. Ας υποθέσουμε ότι πέρσι από τις 800 ώρες πλήρωναν του εργάτες τις 400 και τις άλλες 400 τις κρατούσαν οι ίδιοι για κέρδος. Τώρα που έχουν στη διάθεσή τους μόνο 400 ώρες για να κρατήσουν το ίδιο ποσοστό εκμετάλλευσης (ως προς τους εργάτες) θα πρέπει να μειώσουν τις ώρες που θα πληρώσουν στις 200.
(Άρα αναγκαστική, για το κέρδος τους η  μείωση του συνολικού εργατικού εισοδήματος από 400 στα 200). Εδώ είναι η κατάρα και το αδιέξοδο για τον καπιταλισμό. Δηλ.  ενώ είναι άκρως αναγκαίο για το σύστημα οι εργαζόμενοι να παίρνουν όλο και περισσότερα χρήματα για να αγοράσουν τα προϊόντα των καπιταλιστών ταυτόχρονα είναι άκρως αναγκαίο να τους δίνουν όλο και λιγότερα χρήματα (διαρκής υποκατανάλωση) για να μπορούν οι ίδιοι να συντηρούν ένα ποσοστό κέρδους (τέτοιο που να αναπαράγεται το κεφάλαιο) γιατί χωρίς αυτό το ποσοστό δεν ξανά επενδύουν (σταματάει η παραγωγή). Και το αντίστροφο. 
  Αν οι εργαζόμενοι δεν χάνουν διαρκώς μέρος από το εισόδημά τους, θα πέσει το μέσο ποσοστό κερδοφορίας του κεφαλαίου (και θα σταματήσει η παραγωγή) αλλά εάν όμως από την άλλη δεν αυξάνεται διαρκώς το εισόδημα των εργαζομένων δεν θα πουλιέται η παραγωγή των καπιταλιστών και θα σταματήσει η παραγωγή. Μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα για το σύστημα αυτό. Και μέση οδός εδώ δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει η μέση οδός της «ολίγον εγκύου».

Ο καπιταλισμός είναι θανάσιμα εγκλωβισμένος στις αξεπέραστες αντιθέσεις του. Αυτές οι κύριες αντιθέσεις έχουν οξυνθεί πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια. Σε λίγο καιρό θα ξεσπάσει  μια θανάσιμη και θυελλώδης κρίση για το σύστημα. Θα μπλοκαριστεί η παραγωγή του και θα τινάζονται στον αέρα χιλιάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις (τράπεζες, ασφαλιστικές, αυτοκινητοβιομηχανίες κλπ)

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Με το πέρασμα του χρόνου και λόγο του νόμου τη πτωτικής τάσης του μέσου ποσοστού κέρδους και μαζί με τις άλλες αντιθέσεις του,(υποκατανάλωση, ανταγωνισμός κλπ) ο καπιταλισμός οδηγεί την ανθρωπότητα διαρκώς , ασταμάτητα  και αναπότρεπτα σε όλο και μεγαλύτερες καταστάσεις εξαθλίωσης (σχετικής και απόλυτης).  Για να μπορέσουν λοιπόν να συνεχίσουν σήμερα την καπιταλιστική παραγωγή, χρειάζονταιμεταρρυθμίσεις σε όλους τους συντελεστές. Δηλ. να μειωθεί όσο μπορεί το ΔΕ (μείωση φόρων του κεφαλαίου, ιδιωτικοποιήσεις για φτηνό ΔΕ στους καπιταλιστές, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΕΓΑΛΩΝ ΤΜΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΠΟΥ ΈΧΟΥΝ ΚΕΡΔΟΦΟΡΙΑ ΚΑΤΩ ΤΟΥ Μ.Ο – που σημαίνει κλείσιμο πολλών και μεγάλων παραγωγικών μονάδων-  κλπ).

Το Ε= εργατικά να πάει ακόμα πιο χαμηλά είτε με την απευθείας μείωση των μισθών και των συντάξεων, είτε με την αύξηση των τιμών των προϊόντων περισσότερο από την αύξηση των μισθών, με τη μείωση της εργοδοτικής εισφοράς στα ταμεία, με την αύξηση των απολύσεων- ανεργίας , της υποαπασχόλησης κλπ. Επίσης το επόμενο που θα ακολουθήσει θα είναι η αύξηση των εβδομαδιαίων ωρών εργασίας για εκείνους που θα κατορθώνουν να έχουν εργασία.

Γενικά πρέπει να μειωθεί το εργατικό κόστος για τους καπιτα- ληστές. ΑΛΛΑ ΩΣ ΠΟΤΕ;

 ΥΓ
Ο Μαρξ όταν αναφέρεται στο ποσοστό κέρδους μιλάει για το ΜΕΣΟ ποσοστό κέρδουςΟΛΩΝ των επενδυόμενων κεφαλαίων σε μία οικονομία και όχι σε μεμονωμένες επιχειρήσεις στις οποίες το ποσοστό κέρδους μπορεί να είναι μεγαλύτερο ή μικρότερο του μέσου. Μιλάει σε σχέση με το συνολικό κοινωνικό κεφάλαιο.

Η Προκήρυξη είναι του 1996…

Αυτή η προκήρυξη (με αυτή τη μορφή)αυτή γράφτηκε το 1996 (είχε προηγηθεί παρόμοια το 1993) όταν τότε το σύστημα παγίδευε τον κόσμο με πλαστικό χρήμα και χρηματιστήριο για καλύψει προσωρινά τα αδιέξοδά του.

Μεταγενέστερο ΥΓ Όλα αυτά γίνονται σήμερα. Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ θεμελιώδης αιτία είναι το ολιγαρχικό πολιτικοοικονομικό σύστημα. Αυτό σημαίνει ότι μία οικονομικοπολιτική ολιγαρχία αποφασίζει και επιβάλει τη θέλησή της στην πλειοψηφία του κάθε λαού. Δηλαδή για όλα τα θέματα που αφορούν την κοινωνία είτε κοινωνικές σχέσεις είτε οικονομικές (τι θα παράγεται, πόσο θα παράγεται, πως θα παράγεται και ΠΩΣ ΘΑ ΔΙΑΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ) τα αποφασίζει και τα επιβάλει δια της βίας (αστυνομία - στρατό) μια ισχνή μειοψηφία ενάντια στην θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας.

Το κεντρικό λοιπόν ή το θεμελιώδες δίλλημα έχει να κάνει μόνο με τη θεμελιώδη αιτία. Ο κάθε υπήκοος θα πρέπει πριν από όλα να δώσει απάντηση σε αυτό

Δηλαδή  «επιβολή της θέληση της μειοψηφίας ή της πλειοψηφίας;»

Η απάντηση των λαών σε αυτό θα πρέπει να είναι η επαναστατική διεκδίκηση  του «ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» καθώς και την προϋπόθεση για την υλοποίηση αυτού που είναι το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ - Ο.Ε.Ν.Δ.Ε.Λ