Ο κοινοβουλευτισμός είναι εκείνο το ολιγαρχικό – εγκληματικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας, το οποίο επιβάλλει κυνικά στα θύματα να εκλέγουν τους θύτες τους.
Τελικά, δια μέσου αυτού του συστήματος, σχεδόν κανένας κοινωνικός κανόνας («νόμος») που εφαρμόζεται στην κοινωνία δεν έχει την έγκριση της πλειοψηφίας του λαού, δεν τον θέλει η πλειοψηφία του λαού αλλά αντίθετα τον θέλει μια μειοψηφία – ολιγαρχία. Η πλειοψηφία του λαού δεν μπορεί να επιβάλλει σε τελική ανάλυση καμιά από τις θελήσεις της.
Χρειάζεται κάποιοι θύτες να έχουν πολύ μεγάλο κυνισμό και θράσος για να βάζουν τα θύματά τους να επιλέγουν τον συγκεκριμένο θύτη τους δηλαδή να προβαίνουν σε μια τέτοια τεράστια κοροϊδία. Στην ουσία είναι σαν κάποιοι βιαστές παιδιών να βάζουν τους γονείς να ψηφίσουν ποιοι από τους βιαστές θα βιάσουν τα παιδιά τους ή οι κλέφτες να βάζουν τα θύματα τους να επιλέξουν εκείνον που θα τους κλέψει και ταυτόχρονα οι τελευταίοι να έχουν την παραίσθηση ότι οι βιαστές ή οι κλέφτες πασχίζουν για το καλό τους.
Ο κοινοβουλευτισμός είναι εκείνο το ολιγαρχικό σύστημα που επιβάλλει στα θύματα - λαούς να επιλέγουν διεστραμμένους θύτες - μαστροπούς, οι οποίοι θα έχουν την εξουσία να ορίζουν όπως γουστάρουν τη ζωή του λαού.
Ο απώτερος σκοπός του συστήματος αυτού είναι η ΔΙΑΙΩΝΙΣΗ της επιβολής της θέλησης μιας (κατά κανόνα σταθερής) μειοψηφίας πάνω στην πλειοψηφία σε όλα τα κοινωνικά θέματα (διά μέσου επιβολής «νόμων» - διαταγών που είναι αντίθετοι στη θέληση της πλειοψηφίας και υπέρ της θέλησης μιας μειοψηφίας).
Δηλαδή ο σκοπός του κοινοβουλευτισμού είναι διαμετρικά αντίθετος από το σκοπό της δημοκρατίας ο οποίος είναι η εφαρμογή της θέλησης της πλειοψηφίας σε κάθε κοινωνικό θέμα (και ο οποίος μπορεί να υλοποιείται ΜΟΝΟ όταν όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία ανήκει στο Λαό και όχι σε μια μειοψηφία.)
Η διαιώνιση αυτή μπορεί να επιτυγχάνεται όταν οι λαοί δεν θα εναντιώνονται σε αυτό το σύστημα. Και δεν θα εναντιώνονται άμα δεν το θεωρούν εχθρικό (και όταν δεν φαίνεται να υπάρχει καλύτερη εναλλακτική πρόταση).
Άρα πάση θυσία θα πρέπει να αυτοπαρουσιάζεται φιλικό προς τους υπηκόους του και όχι εχθρικό.
Εδώ εισάγεται η εκλογή των θυτών. Οι κοινοβουλευτικές εκλογές, μαζί με ένα προπαγανδιστικό ανισηγορικό σύστημα, μπορούν να προκαλούν την ψευδαίσθηση - παραίσθηση στους υπηκόους ότι δεν είναι τελικά υπήκοοι, υποχείρια μιας μειοψηφίας αλλά ότι οι ίδιοι έχουν τη δύναμη – εξουσία καθορισμού της κοινωνικής λειτουργίας δια μέσου της ψήφους τους (στους θύτες).
Φυσικά πρόκειται για μεγάλη αυταπάτη, για μεγάλη ψευδαίσθηση την οποία χτίζει ο ολιγαρχικός προπαγανδιστικός μηχανισμός με ταχυδακτυλουργικού τύπου εξαπατήσεις και την επιβολή τους δια της ανισηγορίας.
Στην πραγματικότητα την κοινωνική λειτουργία μπορεί να την καθορίσει ΜΟΝΟ εκείνο το υποκείμενο που κατέχει την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία.
Και στον κοινοβουλευτισμό, την κατέχει πάντα μια μειοψηφία.
ΟΛΕΣ οι μειοψηφικές συλλογικότητες (κόμματα) που συμμετέχουν στις κοινοβουλευτικές εκλογές στοχεύουν στο σφετερισμό της εξουσίας του λαού, δηλαδή στοχεύουν στο να μην έχει ο λαός την ένοπλη, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία στα χέρια του (και από αυτή την άποψη ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΙ). Επομένως ο λαός, μέσα σε αυτά τα πλαίσια, δεν έχει επί της ουσίας ΚΑΜΙΑ απολύτως εξουσία, καμιά δυνατότητα για να επιβάλλει τη θέλησή του πάνω στη λειτουργία της κοινωνίας.
Ο κοινοβουλευτισμός είναι το πιο κυνικό και θρασύ ολιγαρχικό σύστημα από όλα τα ολιγαρχικά συστήματα που επιβλήθηκαν πάνω στην κοινωνία, στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Προκρίθηκε από τους ολιγαρχικούς σαν το πιο αποτελεσματικό και στέρεο σύστημα για τα συμφέροντά τους, γιατί είναι πιο παγιδευτικό για την κοινωνική συνείδηση και έτσι μειώνει τις πιθανότητες λαϊκής αντίθεσης προς αυτό.
Εκτός από την καλλιεργούμενη αυταπάτη των εκλογών, οι ολιγαρχικοί για να μπορέσουν να κάνουν πιο στέρεο το σύστημά τους βάζουν και κάποια δολώματα με «ψαροτροφή». Παραχωρούν στους υπηκόους το δικαίωμα - του σχετικά ενεμπόδιστου και του ακαταδίωκτου- της έκφρασης τους. (Λέμε σχετικό δικαίωμα, γιατί αν πχ κάποιος εκφράζεται για ένοπλη αντίσταση και ένοπλη αντεπίθεση στον κοινοβουλευτισμό τότε θα διωχθεί ποινικά.) Ταυτόχρονα αφήνουν το δικαίωμα της διαμαρτυρίας στα θύματά τους για να τους καλλιεργούν την φρούδα ελπίδα ότι με τις διαμαρτυρίες θα έχουν τη δύναμη να καθορίσουν τα κοινωνικά θέματα, μέσα στα πλαίσια αυτού του συστήματος. Φυσικά, το σύστημα καταργεί ή περιορίζει ετούτα τα δικαιώματα όταν αισθάνεται ότι βρίσκεται σε κίνδυνο. Όμως «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας».
Επίσης, όταν κάποιοι επιλεγμένοι ολιγαρχικοί πάρουν εξοντωτικά μέτρα κατά του λαού, το σύστημα καλλιεργεί την ψεύτικη ελπίδα ότι κάποιοι άλλοι ολιγαρχικοί ίσως να είναι καλύτεροι και γι αυτό θα μπορεί να τους εκλέξει στις επόμενες εκλογές.
(Όμως ΟΛΟΙ τους, επί της ουσίας, είναι το ίδιο ψυχικά διεστραμμένοι αφού θέλουν οι ίδιοι να κατέχουν την ένοπλη, νομοθετική και δικαστική εξουσία και όχι να είναι εκτελεστικά όργανα των αποφάσεων. της πλειοψηφίας του λαού. Όποιος θέλει να έχει την εξουσία για να ορίζει καθοριστικά τη ζωή των άλλων είναι στο μέγιστο βαθμό ψυχικά διεστραμμένος, είναι εξ ορισμού αντικοινωνικό στοιχείο. Και όπως η οχιά – εξ ορισμού- θα βγάλει οχιές και όχι περιστέρια, έτσι και αυτό το σύστημα μπορεί να βγάλει αποκλειστικά και μόνο ολιγαρχικές οχιές. Παρά ταύτα σε πολλούς υπηκόους γεννά την ελπίδα – παραίσθηση ότι οι επόμενοι εκλεγμένοι μπορεί να μην είναι οχιές αλλά περιστέρια. Το χειρότερο κοινωνικό έγκλημα είναι η αφαίρεση της εξουσίας του λαού και φυσικά η υπηκοποίηση - υποταγή των ανθρώπων στις ορέξεις μιας μειοψηφίας.)
Με τον κοινοβουλευτισμό η ολιγαρχία πέτυχε ταυτόχρονα και άλλους στόχους.
Πχ επειδή οι υποψήφιοι ολιγαρχικοί εξουσιαστές είναι πάντα πολλοί περισσότεροι από τις θέσεις ανώτερης εξουσίας και για να αποφευχθούν όσο το δυνατόν οι μεγάλες συγκρούσεις μέσα στο ολιγαρχικό στρατόπεδο, έφθασαν μεταξύ τους στη συμφωνία να βάζουν το λαό διαιτητή για την επιλογή τους και τη διαδοχή τους στις υψηλότερες θέσεις του μηχανισμού. (Όμως ο ολιγαρχικός μηχανισμός θα παραμένει το ίδιο ολιγαρχικός.)
Με αυτά τα βασικά στοιχεία, το σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας (με την ιδεολογική βοήθεια της ολιγαρχικοποιημένης αριστεράς) αποδείχθηκε πιο στέρεο σε σχέση με τα συστήματα των στρατιωτικών ολιγαρχικών δικτατοριών. Τα τελευταία, λόγω της φανερής καταπίεσης των υπηκόων, ήταν πιο ευάλωτα. Οι λαοί πιο εύκολα οδηγούνταν σε ΕΝΟΠΛΕΣ εξεγέρσεις και πολλές από αυτές ανέτρεψαν τις στρατιωτικές δικτατορίες (χωρίς όμως να τις αντικαταστήσουν με τη δημοκρατία).
ΤΙ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΟΥΜΕ;
ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟ Ή ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΧΟΥΝΤΑ;
Ένα ερώτημα που έχει τεθεί κατ’ επανάληψη μέσα στις γραμμές των λαϊκών κινημάτων είναι το «ποια μορφή από τα δύο αυτά ολιγαρχικά συστήματα είναι πιο εχθρικό για το λαό και επομένως με ποιο σύστημα θα πρέπει να συμμαχήσει το κίνημα».
Δίλημμα, που έχει αποδειχθεί θανάσιμο για τα κινήματα.
Στην περίπτωση δύο οχιών, θα μπαίναμε στο δίλλημα για το ΠΟΙΑ ΟΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΒΑΛΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΚΟΡΦΟ ΜΑΣ; Φυσικά όχι.
Μέχρι σήμερα, διάφοροι κοινωνικοί αγωνιστές τα έβαλαν στη ζυγαριά και αποφάνθηκαν ότι το σύστημα της κοινοβουλευτικής δικτατορίας είναι καλύτερο για τους λαούς, συγκριτικά με τη στρατιωτική. Στη ζυγαριά υπέρ του κοινοβουλευτισμού, μπήκαν κυρίως το σχετικά ακαταδίωκτο της έκφρασης και το δικαίωμα στην οργανωμένη διαμαρτυρία. Και σε συνδυασμό με τον ακαταμάχητο ίστρο κάποιων ηγετών της αριστεράς για να προβληθούν προσωπικά στην κεντρική σκηνή της εξουσίας, η ζυγαριά έγειρε υπέρ του κοινοβουλευτισμού.
Φυσικά το κίνημα δεν θα έπρεπε να πάρει το ένα μέρος του ίδιου νομίσματος. Δεν θα έπρεπε να διαλέξει την καλυμμένη καταπίεση των λαών από την φανερή καταπίεση.
(Νόμιζαν ότι άμα συμμετάσχουν στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, θα μπορέσουν να εκμεταλλευτούν αυτό το σύστημα αλλά τελικά το σύστημα τους εξουδετέρωσε και ευνούχισε τα όποια ανατρεπτικά ιδεολογικά στοιχεία των κινημάτων.
Αποδείχθηκε ότι πήγαιναν για μαλλί και βγήκαν εντελώς ξυρισμένοι.)
Και τα δύο συστήματα είναι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Το κεντρικό σύστημα - ολιγαρχισμός, όταν με τη μια μορφή άσκησής του κινδυνεύει, τότε περνά στην άλλη μορφή και αντίστροφα.
Και όπως κανείς δεν θα διάλεγε μεταξύ οχιών ποια θα βάλει στον κόρφο του, αλλά θα επέλεγε να τις εξοντώσει όλες, έτσι θα έπρεπε να στέκεται και το λαϊκό κίνημα απέναντι στις δύο αυτές μορφές ολιγαρχίας.
(Αν εξαιρέσει τα δύο προαναφερθέντα δικαιώματα που παραχωρεί στους υπηκόους η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία, για τον υπόλοιπο αριθμό και ποιότητα δικαιωμάτων δεν είναι βέβαιο ότι αυτά θα είναι περισσότερα στον κοινοβουλευτισμό. Σε αρκετές ιστορικές περιπτώσεις και όταν υπήρχε αντίπαλο δέος προς το σύστημα, τότε οι στρατιωτικές ολιγαρχικές δικτατορίες έκαναν περισσότερες υποχωρήσεις προς τους υπηκόους τους από ότι στον κοινοβουλευτισμό. Και τούτο γιατί αισθάνονταν ότι κινδυνεύουν.)
Γενικά, ο κοινοβουλευτισμός μαζί με όλα τα προπαγανδιστικά μέσα που χρησιμοποιεί ανισηγορικά, είναι πιο αποτελεσματικός στη χειραγώγηση της κοινωνικής συνείδησης και αυτό έχει σαν επακόλουθό την μεγάλη μακροβιότητα του ολιγαρχισμού.
Επομένως, ως προς το ΣΚΟΠΟ μας για λαϊκή απελευθέρωση, ως προς το ΣΚΟΠΟ της κατάκτησης της δημοκρατίας, ο κοινοβουλευτισμός έχει αποδειχθεί το πιο επικίνδυνο και εχθρικό σύστημα για τους λαούς. Μπορεί μεν η καταπίεση των στρατιωτικών ολιγαρχικών δικτατοριών να είναι εμφανέστερη, όμως οι στρατιωτικές μορφές είναι ευάλωτες και κατά κανόνα έχουν σχετικά σύντομη διάρκεια ζωής. (Πολλά δε κινήματα μέσα στην παρανομία που τους επέβαλαν οι στρατιωτικοί, ήταν πιο ισχυρά σε σχέση με τις κοινοβουλευτικές περιόδους.)
Τα κινήματα δεν πρέπει να φοβούνται και να μην επιλέγουν καμιά μορφή ολιγαρχισμού. Αν έχουν καθαρό το σκοπό για κατάκτηση όλης της ΕΝΟΠΛΗΣ, ΤΗΣ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑς ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ δεν θα πρέπει να φοβούνται ούτε τη μια ούτε και την άλλη και δεν θα πρέπει με τίποτα να δίνουν χέρι βοηθείας στον κοινοβουλευτισμό.
Θα πρέπει να στέκονται το ΙΔΙΟ πολεμικά εναντίων όλων των ολιγαρχικών συστημάτων. Δεν θα πρέπει να συμμαχούν με τους κοινοβουλευτικούς εγκληματίες γιατί οι συμμαχίες αυτές οδηγούν πάντα στη διαιώνιση του φαύλου κύκλου της υποταγής των ανθρώπων σε μια μειοψηφία. Δεν θα πρέπει να φοβηθούν το μπαμπούλα της ανόδου της ακροδεξιάς που επισείουν οι ολιγαρχικοί.
Θα πρέπει να πολεμήσουν με την ΙΔΙΑ ακριβώς θέληση ενάντια σε όλα τα τέκνα του ολιγαρχισμού.
ΥΓ
Ο κοινοβουλευτισμός πιθανόν να μην είχε αυτή τη δυναμική πορεία ΑΝ εδώ και έναν αιώνα δεν τον στήριζε άμεσα και έμμεσα η ολιγαρχικοποιημένη αριστερά. Ίσως και ο καπιταλισμός να μην είχε σήμερα αυτή την ισχυροποίησή του και τη δύναμη να αφαιρεί όσα δικαιώματα είχε παραχωρήσει στους εργαζόμενους τον προηγούμενο αιώνα.
ΠΟΤΕ αυτή η αριστερά δεν έκανε κριτική πάνω στην ΟΥΣΙΑ ου κοινοβουλευτισμού. Ποτέ δεν απευθύνθηκε στο λαό για να του εξηγήσει ότι με το σύστημα αυτό μια μειοψηφία επιβάλλει τη θέλησή της στους πολλούς. Ποτέ δεν είπε πχ: "κοιτάξτε αυτόν το συγκεκριμένο νόμο που μας επιβάλλουν. Η πλειοψηφία είναι ενάντια, παρά ταύτα οι λίγοι κατέχουν την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία και μας κάνουν τελικά ό,τι γουστάρουν".
Και όχι μόνο δεν έκανε ΠΟΤΕ κριτική πάνω στην ουσία του κοινοβουλευτισμού για να ξεσκεπάσει αυτή την ολιγαρχική κοροϊδία, αλλά επί πλέον τον στήριζε κιόλας. Τον στήριζε άμεσα με τη συμμετοχή της στις εκλογές, με τη συμμετοχή της στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι των ολιγαρχικών ή με τον αγώνα για πέρασμα από στρατιωτικές χούντες σε κοινοβουλευτικές. Τον στήριζε επίσης έμμεσα με το να μην έχει αντιπρόταση (ΠΡΟΤΑΓΜΑ) για ένοπλη, νομοθετική και δικαστική εξουσία στο λαό. Ποτέ δεν πρότεινε αυτές οι εξουσίας να περάσουν στα χέρια των λαών. Έτσι δεν υπήρχε ιδεολογικό αντίπαλο δέος στην κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία και ο κοινοβουλευτισμός παρέμενε σαν μοναδικό δυνατό σύστημα στην κοινωνική συνείδηση.
Η ολιγαρχικοποιημένη αριστερά δεν πρότεινε ποτέ την εξουσία του λαού γιατί σκοπός των ηγετών της ήταν "να γίνουν αυτοί μια μέρα χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη".
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ.
ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ.
