Αν «πολίτης είναι ο μετέχων κρίσεως και αρχής», όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, δηλαδή αν πολίτης είναι αυτός που έχει την εξουσία (αρχή) να κρίνει νόμους και να δικάζει, ήτοι αν πολίτης είναι αυτός που μετέχει ισότιμα με τους άλλους στην εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία, τότε στα σημερινά συστήματα οργάνωσης της κοινωνίας δεν υπάρχουν πολίτες.
Αν υπήκοος είναι εκείνος που όχι μόνο δεν μετέχει κρίσεως και αρχής αλλά είναι υποταγμένος στην αρχή και στην κρίση μιας μειοψηφίας, τότε αυτό συμβαίνει σήμερα και άρα όλοι είμαστε υπήκοοι (υποταγμένοι).
*Παρά λοιπόν το γεγονός ότι στη σημερινή εποχή της βαρβαρότητας, σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν υπάρχουν πολίτες, όλα τα ολιγαρχικά συστήματα αποκαλούν πολίτες τους υπηκόους τους. Γιατί;
Όλα αυτά τα συστήματα στην προσπάθειά τους να ελέγχουν πλήρως τη νόηση των υπηκόων, χρησιμοποιούν διάφορα προπαγανδιστικά τεχνάσματα. Ένα από αυτά είναι να ονομάζουν με κάποια θετική έννοια όλα τα αρνητικά που βιώνουν ή πρόκειται να βιώσουν οι υπήκοοι, εξαιτίας της θέλησης μιας μειοψηφίας. Έτσι βλέπουμε τον σφαγιασμό των μισθών και των συντάξεων να τον ονομάζουν «μεταρρύθμιση», την ανεξέλεγκτη αύξηση των τιμών των καπιταλιστικών προϊόντων την λένε «απελευθέρωση των τιμών», τους επεκτατικούς πολέμους να τους αποκαλούν «κλάδους ελαίας», τις διαταγές τους να τις λένε «νόμους», το ολιγαρχικό δικτατορικό σύστημα να το ονομάζουν «αστική δημοκρατία» κοκ.
(Κάποια τσιράκια του συστήματος εισηγούνται τελευταία στους ανωτέρους τους να καταργήσουν σταδιακά τη έννοια του ανέργου γιατί επιφέρει αρνητικό συναισθηματικό φορτίο και κάτι τέτοιο είναι αρνητικό για το σύστημα. Στη θέση της προτείνουν την έννοια του «προσωρινά αναπαυόμενου» ή του «προσωρινά ανενεργού» την οποία θα πρέπει να περάσουν σταδιακά από τα ΜΜΕ στην κοινωνική συνείδηση.)
Δυστυχώς η ολιγαρχικοποιημένη αριστερά του τελευταίου αιώνα (σοσιαλδημοκρατική και λενινιστική) παίζει πλήρως το παιχνίδι της προπαγάνδας του συστήματος. Χρησιμοποιεί αυτούσιο το αστικό προπαγανδιστικό λεξιλόγια (πχ «αστική δημοκρατία», «νόμοι» κλπ) και συμβάλει έτσι στον εγκλωβισμό της κοινωνικής συνείδησης σε ένα λαβύρινθο από εσκεμμένα παραποιημένες έννοιες. Μια τέτοια μπερδεμένη κοινωνική συνείδηση θα είναι και σε αυτούς χρήσιμη αν καταλάβουν και αυτοί την μειοψηφική εξουσία.
* Επιστρέφοντας στο αρχικό θέμα μας που αφορά την παραποιημένη χρήση του όρου ΠΟΛΙΤΗΣ αντί του όρου ΥΠΗΚΟΟΣ από την ολιγαρχία, θα πρέπει να πούμε ότι γίνεται χρήση και των παράγωγων αυτής της λέξης, όπως είναι πολιτικός, πολιτική, πολιτικό σύστημα κλπ και ότι όλες αυτές στοχεύουν στο να προκαλέσουν μια ψεύτικη θετική εντύπωση στους υπηκόους ώστε να απομακρύνεται η συνείδησή τους από την προοπτική της εξέγερσης και της επανάστασης.
*Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ.
Πολιτικός θα ήταν κάποιος που θα ασχολούνταν με ιδιαίτερο ζήλο για την καλυτέρευση της ζωής των πολιτών.
Αλλά, όπως είπαμε, σήμερα δεν υπάρχουν πολίτες. Επομένως ουσιαστικά δεν υπάρχουν και πολιτικοί.
Από τη άλλη, όλοι εκείνοι που ασχολούνται με ιδιαίτερο ζήλο για τη διατήρηση της μειοψηφικής τους εξουσίας ή την κατάκτηση της μειοψηφικής εξουσίας αυτοαποκαλούνται πολιτικοί. Παραχαράσσουν δηλαδή για μια ακόμα φορά την ταυτότητα μιας πραγματικότητας. Αυτοί που πολεμούν με λύσσα για να καθιστούν και να διατηρούν τους ανθρώπους στη θέση του υπηκόου- σκλάβου αυτοαποκαλούνται πολιτικοί αντί να αποκαλούνται ΥΠΗΚΟΠΟΙΗΤΕΣ.
Υπηκοποιητής είναι εκείνος που με ιδιαίτερο ζήλο (εξ αιτίας ψυχικών ανωμαλιών) πασχίζει στο να καθιστά τους ανθρώπους υπηκόους μιας μειοψηφικής εξουσίας.
* Μια άλλη επίσης σφετερισμένη έννοια είναι αυτή της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ.
Πολιτική είναι το σύνολο των σχεδιασμένων ενεργειών που αποσκοπεί στην καλυτέρευση των όρων διαβίωσης των πολιτών.
Όμως, όπως ήδη είπαμε, πολίτες δεν υπάρχουν. Αλλά όλοι οι υπηκοποιητές ονομάζουν πολιτική τις σχεδιασμένες ενέργειές τους που σκοπεύουν στην αποτελεσματικότερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων μιας μειοψηφικής εξουσίας. Τους ακούμε τακτικά να λένε ότι «χρειάζεται αλλαγή πολιτικής» κοκ και ότι οι ίδιοι αυτόπροτείνονται σαν φορείς αυτής της αλλαγής. Στην ουσία όμως μιλάνε για αλλαγή ΥΠΗΚΟΠΟΙΗΤΙΚΗΣ.
Υπηκοποιητική είναι το σύνολο των σχεδιασμένων ενεργειών που καθιστούν και διατηρούν τους ανθρώπους στη θέση του υπηκόου - υποταγμένου μιας μειοψηφικής εξουσίας.
(Και το διοικητικό σύστημα μιας κοινωνίας θα είναι είτε πολιτικό - δημοκρατία είτε υπηκοποιητικό - ολιγαρχικό.)
Από τις πρώτες πράξεις του κάθε εξεγερμένου υπηκόου θα πρέπει να είναι η πάλη για το πέρασμα στην κοινωνική συνείδηση των εννοιών που αντανακλούν την ουσία της πραγματικότητας και βοηθούν στον απεγκλωβισμό της σκέψης των υπηκόων.
ΥΓ. Προς το παρόν είμαστε πολύ πίσω από τις απαιτήσεις του αγώνα.
Δυστυχώς, κάποια στελέχη – νούμερα της ολιγαρχικοποιημένης αριστεράς, που το παίζουν αγωνιστές για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και όλων τν εργαζομένων (ενώ στοχεύουν στην προσωπική τους ανάδειξη), εξακολουθούν να χρησιμοποιούν το λεξιλόγιο των εγκληματιών ολιγαρχικών, συνεχίζοντας απτόητοι να ονομάζουν δημοκρατία (αστική ή αντιπροσωπευτική) την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.
ΡΔ
