Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΥΑ. Η ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΘΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ. ΣΕ 2-3 (άντε 4) ΧΡΟΝΙΑ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ. ΑΥΤΗ Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΙΔΕΡΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ.

Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. ΕΝΟΠΛΗ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ. ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΜΠΛΟΚΑΡΙΣΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ -ΚΟΜΜΑΤΑ.

Ο ΟΡΚΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ

ΕΙΤΕ ΜΕ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΕΙΤΕ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΟΡΚΟ, ΟΡΚΙΣΤΗΚΑΝ ΣΤΟΝ ΙΔΙΑ ΘΕΑ. ΣΤΗΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.

ΟΡΚΙΣΤΗΚΑΝ ΣΤΟ "ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΕ ΙΣΧΥ ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ''. 

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ, ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΧΤΙΣΙΜΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ.

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ είναι εκείνο το οικονομικό σύστημα κατά το οποίο τα μέσα παραγωγής (μ.π) είναι ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ της κοινωνίας. (ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ)

ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ είναι η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ενός υποκειμένου (ατομικού ή συλλογικού) να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ KAI NA ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ τον τρόπο ΧΡΗΣΗΣ  και ΔΙΑΘΕΣΗΣ ενός αντικειμένου.
(Πχ στο ενοίκιο που δεν είναι ιδιοκτησία, υπάρχει η δυνατότητα μόνο για χρήση του αντικειμένου ενώ στην πραγματική ιδιοκτησία ο ιδιοκτήτης έχει τη δυνατότητα και να το διαθέσει όπως αποφασίζει. Δηλαδή να το πουλήσει, να το ενοικιάσει κλπ)

Μορφές ιδιοκτησίας υπάρχουν πολλές όπως ατομικές, συλλογικές, εταιρικές, δημοτικές, κοινωνικές, κρατικές κοκ. Όλα αυτές οι μορφές εξαρτώνται από το υποκείμενο που έχει τη δυνατότητα να αποφασίζει τη χρήση και τη διάθεση του αντικειμένου.

Τα στοιχεία λοιπόν της ιδιοκτησίας είναι 1. Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ – ΔΥΝΑΜΗ – ΕΞΟΥΣΙΑ  2. ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ – ΘΕΛΗΣΗ   3.  ΕΠΙΒΟΛΗ, 4. ΧΡΗΣΗ και ΔΙΑΘΕΣΗ.

Για να έχουμε λοιπόν ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ των μέσων παραγωγής (μπ) δηλαδή για να έχουμε σοσιαλισμό, θα πρέπει το υποκείμενο που θα κατέχει τη ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ τη ΧΡΗΣΗ και τη ΔΙΑΘΕΣΗ των μέσων παραγωγής (και την παραγωγή) να είναι Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΛΑΟΣ και όχι ένα μειοψηφικό υποσύνολο αυτής όπως το ΚΟΜΜΑ.

Και τούτο είναι εφικτό ΜΟΝΟ όταν η πλειοψηφία του λαού κατέχει τη ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ -  ΕΞΟΥΣΙΑ να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ (νομοθετική) ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ (Ένοπλη Εκτελεστική)  τη χρήση και τη διάθεση των μέσων παραγωγής.

ΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, ΤΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ,  ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ (ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ) ΚΑΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΤΙΣΤΕΙ Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ.

Τώρα αν την εξουσία – δυνατότητα να αποφασίζει τη χρήση και τη διάθεση των μπ, δηλαδή αν την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία την κατέχει ένα συλλογικό μειοψηφικό υποκείμενο όπως το ΚΟΜΜΑ, ΤΟΤΕ τα μέσα παραγωγής ανήκουν ουσιαστικά σε αυτό και όχι στην κοινωνία.
 Έτσι ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.
Στην περίπτωση τούτη, ιδιοκτησία των μ.π είναι κομματική. Και όταν το κόμμα ταυτίζεται με το κράτος έχουμε κομματικοκρατικοποίηση των μ.π. Το κόμμα κράτος είναι πια η ΕΤΑΙΡΙΑ (μονοπωλιακή) στο νέο σύστημα και τα στελέχη του κόμματος, οι «μέτοχοι».
Ουσιαστικά το οικονομικό σύστημα θα είναι τελικά εκείνο του κομματικού ή κρατικού καπιταλισμού  και επ ουδενί του σοσιαλισμού.
Αυτό έγινε με τη εφαρμογή του ντε φάκτο αντικομμουνιστικού προτάγματος του Λένιν στις Χώρες του πρώην ανύπαρκτου σοσιαλισμού ή του κομματικοκρατικού καπιταλισμού. Είχαμε κομματικοποίηση – κρατικοποίηση των μ.π. Όλα ετούτα τα μέσα ανήκαν ουσιαστικά στην ηγεσία-εταιρία του κόμματος. Τα κομματικά στελέχη και οι διευθυντές των επιχειρήσεων ήταν οι «μεγαλομέτοχοι». Στην αρχή είχαν σχετικά λίγα προνόμια αλλά με την πάροδο του χρόνου αυξάνονταν. Όμως ετούτη η νέα τάξη είδε μετά από χρόνια ότι η επέκταση των συμφερόντων της δεν μπορεί να γίνει πια σε αυτό το καπιταλιστικό σύστημα. Τα προνόμιά τους θα μπορούσαν να πολλαπλασιαστούν  στο σύστημα του ιδιωτικού καπιταλισμού. Έτσι, το 89, οι ίδιοι αποφάσισαν την επιστροφή στον ορθόδοξο καπιταλισμό.
Η επανάσταση του 17 άλλαξε απλά τη σύνθεση της μειοψηφικής τάξης στην εξουσία. Ο καπιταλισμός δεν έπεσε, αλλά απλά άλλαξε μορφή. Από ιδιωτικός έγινε κρατικός και μετά από 70 χρόνια ξαναέγινε ιδιωτικός.
Η χειρότερη μορφή εσωτερικού αντικομμουνισμού ήταν αυτή της σταλινικής περιόδου. Ο λαός ήταν κλεισμένος μέσα σε ένα κλουβί. Δεν είχε καμιά απολύτως εξουσία, καμιά απολύτως ελευθερία. Σε αυτή την περίοδο παγιώθηκε η νέα μειοψηφική κομματική τάξη που σιγά σιγά άρχισε να ασφυκτιά μέσα στα πλαίσια του κρατικού καπιταλισμού και η μοναδική της διέξοδο θα ήταν η επιστροφή στον ιδιωτικό καπιταλισμό, όπως και έγινε. (Τι ίδιο έγινε σε ΟΛΕΣ τις χώρες του κομματικού καπιταλισμού).
Ο Στάλιν ήταν ο χειρότερος καταστροφέας (στην πράξη) του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.

Δυστυχώς κάποια ‘κομμουνιστικά’ κόμματα, μετά την κατάρρευση αυτών των ολιγαρχικών καθεστώτων τα οποία υμνούσαν για 70 χρόνια και για να μην τους πάρουν οι οπαδοί τους με τα σάπια λεμόνια και χάσουν την εξουσία μέσα στο κόμμα τους, έκαναν «φυγή προς τα πίσω». Έφτιαξαν ένα μεγάλο παραμύθι- δικαιολογία για τους καλοπροαίρετους αγωνιστές. Για να απαντήσουν για τις αιτίες του Βατερλό έφτιαξαν ένα βολικό σενάριο. Και το σενάριο αυτό λέει βασικά ότι ο Στάλιν έχτιζε σοσιαλισμό ενώ οι διάδοχοί του άλλαξαν πορεία. Προβάλλουν την προσωπολατρία προς τον Στάλιν για να πετύχουν δύο «τρυγόνια». Το ένα είναι να καλύψουν τη θεωρητική σαπίλα και τα προπαγανδιστικά παραμύθια του παρελθόντος και το δεύτερο είναι να πείσουν ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να χτιστεί μόνο από μια ικανή μειοψηφία – κόμμα και από μεγάλους ηγέτες σαν το Στάλιν. Έτσι κατοχυρώνουν προπαγανδιστικά, το προσωπικό τους πάθος για εξουσία.

* Η έννοια του εσωτερικού αντικομμουνιστή προσάπτεται σε εκείνα τα υποκείμενα που ουσιαστικά δεν θέλουν την εξουσία στην κομμούνα – κοινότητα αλλά τη θέλουν για το κόμμα και παρά ταύτα χρησιμοποιούν φιλοκομμουνιστικό λεξιλόγιο.


Η έννοια του κομμουνιστή προσάπτεται σε εκείνα τα υποκείμενα που επιδιώκουν όλη η εξουσία να ανήκει στην κομμούνα *– κοινότητα και φυσικά όχι σε μια μειοψηφία.


ΑΝ ΤΟ ΚΟΜΜΑ  ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΤΟΤΕ ΑΥΤΟΜΑΤΑ ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ – ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. ΑΥΤΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΚΥΡΩΝΕΙ ΑΥΤΟΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΛΗΡΩΣ ΤΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ.
ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΔΕΝ ΧΤΙΖΕΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΧΤΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ, ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.

(Δες «ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞ» και το «Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΕΝΙΝΙΣΤΕΣ»

Το σοσιαλισμό μπορεί να τον χτίσει ΜΟΝΟ η εργατική τάξη με το λαό.
Και όπως είπε ο Μαρξ, η απελευθέρωση της εργατικής τάξης ή θα είναι έργο δικό της ή δεν πρόκειται να γίνει. Η απελευθέρωσή της δεν μπορεί να γίνει με «νταβατζήδες», με πατερούληδες ή εργατοπατέρες.
ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ;
Μα αυτός της πραγματικής πρωτοπορίας. Ρόλος πολύ σημαντικός και απαραίτητος.

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ (ΕΡΓΑΤΙΚΑ Ή ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ). ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΒΟΥΜΕ ΨΩΜΙ ΚΛΠ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΓΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ. ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΦΕΤΕΡΙΣΤΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΤΟ ΛΑΟ ΣΤΟ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΚΑΙ ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ. (Όσο αυτό χρειάζεται ιστορικά). 

Ο σκοπός των κομμουνιστικών ή εργατικών κομμάτων, των κομμάτων που θα παλεύουν για την εργατική τάξη και το λαό, θα είναι ο ρόλος του καθοδηγητή – συμβουλάτορα, του οργανωτή, του καλού εκτελεστικού οργάνου ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥ ΣΦΕΤΕΡΙΣΤΗ ΤΗΣ ΕΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
Μετά την κατάκτηση της εξουσίας από το λαό, τα μέλη αυτών των κομμάτων θα πρέπει να έχουν ακριβώς την ίδια εξουσία με αυτή του κάθε πολίτη.

Πολλοί καλοπροαίρετοι αγωνιστές στο παρελθόν, όντως  πίστευαν ότι δια μέσου του Λενινικού προτάγματος θα χτιζόταν  ο σοσιαλισμός.

Όμως τους διέφευγαν  δύο τουλάχιστον σημαντικοί νόμοι.

1. Δεν μπορεί να γίνει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.

2. « Όταν μια μειοψηφία καταλαμβάνει την εξουσία μετατρέπεται αργά ή γρήγορα σε νέο καταπιεστή του λαού.»


Ο  ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΤΙΣΤΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ – ΠΡΑΓΜΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ Ο ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΓΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟ «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ.
ΜΟΝΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΩΘΕΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ  ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ.

Αντίθετα με το Λενινικό πρόταγμα της «εργατικής δημοκρατίας» οδηγούμαστε σε αντικομμουνιστική κατεύθυνση. Είναι ένα σύστημα στο οποίο πραγματώνεται η δικτατορία - εξουσία του κόμματος επί του προλεταριάτου και του λαού και σε οικονομικό επίπεδο πραγματώνεται ο κομματικοκρατικός καπιταλισμός.
Αυτό το επαλήθευσε η ιστορία με δραματικό τρόπο.

"Δεν γίνεται και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολόκληρη."
"Δεν πάνε δυό καρπούζια στην ίδια μασχάλη."
«Με τις πορδές δεν βάφονται αυγά»
Δεν γίνεται και ικανοποίηση της προσωπικής εξουσιολαγνείας κάποιων λίγων και σοσιαλισμός.
 Ή ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ - ΚΟΜΜΑ.
Και τα δύο μαζί δεν πάνε. είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ασύμβατα.
ΥΓ
α. Με την εξουσία στα χέρια του κόμματος δεν μπορεί να υπάρξει ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ (δικτατορία) του προλεταριάτου και των άλλων εργαζόμενων τάξεων, που είναι αναγκαία για το χτίσιμο του σοσιαλισμού.

β.Ανεξάρτητα από τις αντικαπιταλιστικές κορώνες ή από τα αντικαπιταλιστικά συνθήματα κάποιων υποκειμένων, ανεξάρτητα από τον λεκτικό πλούτο φιλεργατικών ή φιλοκομμουνιστικών αναφορών, είναι στο βάθος (ντε φάκτο) υπέρ του καπιταλισμού, υπέρ του κομματικοκρατικού καπιταλισμού.

Αυτό το επιβεβαιώνει η έλλειψη της στόχευσης και σχεδιασμού της κατάκτησης του: «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ», της κατάκτησης της δημοκρατίας – δημοκρατικής ρεπούμπλικα όπως προτείνουν οι Μαρξ και Ένγκελς.

Ένγκελς:
«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ  είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την (πολιτική)  ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ. Αυτή (η μορφή της δημοκρατίας) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ (η συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ (πολιτικού συστήματος) ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»

Αν λείπει αυτή η σκόπευση, τότε στην πράξη θα έχουμε είτε κομματικό καπιταλισμό, είτε ιδιωτικό καπιταλισμό ή ένα μικτό σύστημα από αυτούς.
 

  

Όλα τα υποκείμενα (έχιδνες) του κοινοβουλευτικού θεάτρου επιδιώκουν το σφετερισμό της εξουσίας από το λαό. Επιδιώκουν η δική τους μειοψηφική παρέα να έχει την εξουσία να επιβάλλει όλους τους κοινωνικούς κανόνες στο λαό. Ο κάθε κοινωνικός κανόνας που θα τίθεται σε ισχύ θα πρέπει να εκφράζει τη θέληση της μειοψηφίας και όχι της πλειοψηφίας. Ήτοι επιδιώκουν κάποια μειοψηφικά συλλογικά όργανα να έχουν πλήρη νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία και γι αυτό είναι όλα οχιές.

Και οι πιο αδύνατοι συνειδησιακά υπήκοοι , γίνονται φανατικοί οπαδοί της μιας ή της άλλης οχιάς, της δεξιάς ή της αριστερής και πιστεύουν ότι η επιλογή τους είναι η πιο σωστή ενώ των άλλων είναι λαθεμένη.

Φυσικά, καμιά ολιγαρχική οχιά δεν έχει σκοπό και συγκεκριμένο σχέδιο για το πως θα μπορούσε να λειτουργούσε στα χέρια του λαού η νομοθετική, η ένοπλη εκτελεστική και η δικαστική εξουσία. Όμως αυτό δεν λέει απολύτως τίποτα στους φανατικοποιημένους οπαδούς των οχιών.

Ο ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΚΥΝΙΚΟ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Ο κοινοβουλευτισμός είναι εκείνο το ολιγαρχικό – εγκληματικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας, το οποίο επιβάλλει κυνικά στα θύματα να εκλέγουν τους θύτες τους.

Τελικά, δια μέσου αυτού του συστήματος, σχεδόν κανένας κοινωνικός κανόνας («νόμος») που εφαρμόζεται στην κοινωνία δεν έχει την έγκριση της πλειοψηφίας του λαού, δεν τον θέλει η πλειοψηφία του λαού αλλά αντίθετα τον θέλει μια μειοψηφία – ολιγαρχία. Η πλειοψηφία του λαού δεν μπορεί να επιβάλλει σε τελική ανάλυση καμιά από τις θελήσεις της.
Χρειάζεται κάποιοι θύτες να έχουν πολύ μεγάλο κυνισμό και θράσος για να βάζουν τα θύματά τους να επιλέγουν τον συγκεκριμένο θύτη τους δηλαδή να προβαίνουν σε μια τέτοια τεράστια κοροϊδία. Στην ουσία είναι σαν κάποιοι βιαστές παιδιών να βάζουν τους γονείς να ψηφίσουν ποιοι από τους βιαστές θα βιάσουν τα παιδιά τους ή οι κλέφτες να βάζουν τα θύματα τους να επιλέξουν εκείνον που θα τους κλέψει και ταυτόχρονα οι τελευταίοι να έχουν την παραίσθηση ότι οι βιαστές ή οι κλέφτες πασχίζουν για το καλό τους.

Ο κοινοβουλευτισμός είναι εκείνο το ολιγαρχικό σύστημα που επιβάλλει στα θύματα - λαούς να επιλέγουν διεστραμμένους θύτες - μαστροπούς, οι οποίοι θα έχουν την εξουσία να ορίζουν όπως γουστάρουν τη ζωή του λαού.

Ο απώτερος σκοπός του συστήματος αυτού είναι η ΔΙΑΙΩΝΙΣΗ της επιβολής της θέλησης μιας (κατά κανόνα σταθερής) μειοψηφίας πάνω στην πλειοψηφία σε όλα τα κοινωνικά θέματα (διά μέσου επιβολής «νόμων» - διαταγών που είναι αντίθετοι στη θέληση της πλειοψηφίας και υπέρ της θέλησης μιας μειοψηφίας).
 Δηλαδή ο σκοπός του κοινοβουλευτισμού είναι διαμετρικά αντίθετος από το σκοπό της δημοκρατίας ο οποίος είναι η εφαρμογή της θέλησης της πλειοψηφίας σε κάθε κοινωνικό θέμα (και ο οποίος μπορεί να υλοποιείται ΜΟΝΟ όταν όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία ανήκει στο Λαό και όχι σε μια μειοψηφία.)
Η διαιώνιση αυτή μπορεί να επιτυγχάνεται όταν οι λαοί δεν θα εναντιώνονται σε αυτό το σύστημα. Και δεν θα εναντιώνονται άμα δεν το θεωρούν εχθρικό (και όταν δεν φαίνεται να υπάρχει καλύτερη εναλλακτική πρόταση).
Άρα πάση θυσία θα πρέπει να αυτοπαρουσιάζεται φιλικό προς τους υπηκόους του και όχι εχθρικό.
Εδώ εισάγεται η εκλογή των θυτών. Οι κοινοβουλευτικές εκλογές, μαζί με ένα προπαγανδιστικό ανισηγορικό σύστημα, μπορούν να προκαλούν την ψευδαίσθηση - παραίσθηση στους υπηκόους ότι δεν είναι τελικά υπήκοοι, υποχείρια μιας μειοψηφίας αλλά ότι οι ίδιοι έχουν τη δύναμη – εξουσία καθορισμού της κοινωνικής λειτουργίας δια μέσου της ψήφους τους (στους θύτες).
Φυσικά πρόκειται για μεγάλη αυταπάτη, για μεγάλη ψευδαίσθηση την οποία χτίζει ο ολιγαρχικός προπαγανδιστικός μηχανισμός με ταχυδακτυλουργικού τύπου εξαπατήσεις και την επιβολή τους δια της ανισηγορίας.
Στην πραγματικότητα την κοινωνική λειτουργία μπορεί να την καθορίσει ΜΟΝΟ εκείνο το υποκείμενο που κατέχει την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία.
Και στον κοινοβουλευτισμό, την κατέχει πάντα μια μειοψηφία.
ΟΛΕΣ οι μειοψηφικές συλλογικότητες (κόμματα) που συμμετέχουν στις κοινοβουλευτικές εκλογές στοχεύουν στο σφετερισμό της εξουσίας του λαού, δηλαδή στοχεύουν στο να μην έχει ο λαός την ένοπλη, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία στα χέρια του (και από αυτή την άποψη ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΙ). Επομένως ο λαός, μέσα σε αυτά τα πλαίσια, δεν έχει επί της ουσίας ΚΑΜΙΑ απολύτως εξουσία, καμιά δυνατότητα για να επιβάλλει τη θέλησή του πάνω στη λειτουργία της κοινωνίας.

Ο κοινοβουλευτισμός είναι το πιο κυνικό και θρασύ ολιγαρχικό σύστημα από όλα τα ολιγαρχικά συστήματα που επιβλήθηκαν πάνω στην κοινωνία, στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Προκρίθηκε από τους ολιγαρχικούς σαν το πιο αποτελεσματικό και στέρεο σύστημα για τα συμφέροντά τους, γιατί είναι πιο παγιδευτικό για την κοινωνική συνείδηση και έτσι μειώνει τις πιθανότητες λαϊκής αντίθεσης προς αυτό.

Εκτός από την καλλιεργούμενη αυταπάτη των εκλογών, οι ολιγαρχικοί για να μπορέσουν να κάνουν πιο στέρεο το σύστημά τους βάζουν και κάποια δολώματα με «ψαροτροφή». Παραχωρούν στους υπηκόους το δικαίωμα - του σχετικά ενεμπόδιστου και του ακαταδίωκτου- της έκφρασης τους. (Λέμε σχετικό δικαίωμα, γιατί αν πχ κάποιος εκφράζεται για ένοπλη αντίσταση και ένοπλη αντεπίθεση στον κοινοβουλευτισμό τότε θα διωχθεί ποινικά.) Ταυτόχρονα αφήνουν το δικαίωμα της διαμαρτυρίας στα θύματά τους για να τους καλλιεργούν την φρούδα ελπίδα ότι με τις διαμαρτυρίες θα έχουν τη δύναμη να καθορίσουν τα κοινωνικά θέματα, μέσα στα πλαίσια αυτού του συστήματος. Φυσικά, το σύστημα καταργεί ή περιορίζει ετούτα τα δικαιώματα όταν αισθάνεται ότι βρίσκεται σε κίνδυνο. Όμως «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας».
Επίσης, όταν κάποιοι επιλεγμένοι ολιγαρχικοί πάρουν εξοντωτικά μέτρα κατά του λαού, το σύστημα καλλιεργεί την ψεύτικη ελπίδα ότι κάποιοι άλλοι ολιγαρχικοί ίσως να είναι καλύτεροι και γι αυτό θα μπορεί να τους εκλέξει στις επόμενες εκλογές.
 (Όμως ΟΛΟΙ τους,  επί της ουσίας, είναι το ίδιο ψυχικά διεστραμμένοι αφού θέλουν οι ίδιοι να κατέχουν την ένοπλη, νομοθετική και δικαστική εξουσία και όχι να είναι εκτελεστικά όργανα των αποφάσεων. της πλειοψηφίας του λαού. Όποιος θέλει να έχει την εξουσία για να ορίζει καθοριστικά τη ζωή των άλλων είναι στο μέγιστο βαθμό ψυχικά διεστραμμένος, είναι εξ ορισμού αντικοινωνικό στοιχείο. Και όπως η οχιά – εξ ορισμού- θα βγάλει οχιές και όχι περιστέρια, έτσι και αυτό το σύστημα μπορεί να βγάλει αποκλειστικά και μόνο ολιγαρχικές οχιές. Παρά ταύτα σε πολλούς υπηκόους γεννά την ελπίδα – παραίσθηση ότι οι επόμενοι εκλεγμένοι μπορεί να μην είναι οχιές αλλά περιστέρια. Το χειρότερο κοινωνικό έγκλημα είναι η αφαίρεση της εξουσίας του λαού και φυσικά η υπηκοποίηση - υποταγή των ανθρώπων στις ορέξεις μιας μειοψηφίας.)

Με τον κοινοβουλευτισμό η ολιγαρχία πέτυχε ταυτόχρονα και άλλους στόχους.
Πχ επειδή οι υποψήφιοι ολιγαρχικοί εξουσιαστές είναι πάντα πολλοί περισσότεροι από τις θέσεις ανώτερης εξουσίας και για να αποφευχθούν όσο το δυνατόν οι μεγάλες συγκρούσεις μέσα στο ολιγαρχικό στρατόπεδο, έφθασαν μεταξύ τους στη συμφωνία να βάζουν το λαό διαιτητή για την επιλογή τους και τη διαδοχή τους στις υψηλότερες θέσεις του μηχανισμού. (Όμως ο  ολιγαρχικός μηχανισμός θα παραμένει το ίδιο ολιγαρχικός.)

Με αυτά τα βασικά στοιχεία, το  σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας (με την ιδεολογική βοήθεια της ολιγαρχικοποιημένης αριστεράς) αποδείχθηκε πιο στέρεο σε σχέση με τα συστήματα των στρατιωτικών ολιγαρχικών δικτατοριών. Τα τελευταία, λόγω της φανερής καταπίεσης των υπηκόων, ήταν πιο ευάλωτα. Οι λαοί πιο εύκολα οδηγούνταν σε ΕΝΟΠΛΕΣ εξεγέρσεις και πολλές από αυτές ανέτρεψαν τις στρατιωτικές δικτατορίες (χωρίς όμως να τις αντικαταστήσουν με τη δημοκρατία).


ΤΙ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΟΥΜΕ;
ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟ Ή ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΧΟΥΝΤΑ;

Ένα ερώτημα που έχει τεθεί κατ’ επανάληψη μέσα στις γραμμές των λαϊκών κινημάτων είναι το «ποια μορφή από τα δύο αυτά ολιγαρχικά συστήματα είναι πιο εχθρικό για το λαό και επομένως με ποιο σύστημα θα πρέπει να συμμαχήσει το κίνημα».
Δίλημμα, που έχει αποδειχθεί θανάσιμο για τα κινήματα.
Στην περίπτωση δύο οχιών, θα μπαίναμε στο δίλλημα για το ΠΟΙΑ ΟΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΒΑΛΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΚΟΡΦΟ ΜΑΣ; Φυσικά όχι.
Μέχρι σήμερα, διάφοροι κοινωνικοί αγωνιστές τα έβαλαν στη ζυγαριά και αποφάνθηκαν ότι το σύστημα της κοινοβουλευτικής δικτατορίας είναι καλύτερο για τους λαούς, συγκριτικά με τη στρατιωτική. Στη ζυγαριά υπέρ του κοινοβουλευτισμού, μπήκαν κυρίως το σχετικά ακαταδίωκτο της έκφρασης και το δικαίωμα στην οργανωμένη διαμαρτυρία. Και σε συνδυασμό με τον ακαταμάχητο ίστρο κάποιων ηγετών της αριστεράς για να προβληθούν προσωπικά στην κεντρική σκηνή της εξουσίας, η ζυγαριά έγειρε υπέρ του κοινοβουλευτισμού.
Φυσικά το κίνημα δεν θα έπρεπε να πάρει το ένα μέρος του ίδιου νομίσματος. Δεν θα έπρεπε να διαλέξει την καλυμμένη καταπίεση των λαών από την φανερή καταπίεση.
(Νόμιζαν ότι άμα συμμετάσχουν στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, θα μπορέσουν να εκμεταλλευτούν αυτό το σύστημα αλλά τελικά το σύστημα τους εξουδετέρωσε και ευνούχισε τα όποια ανατρεπτικά ιδεολογικά στοιχεία των κινημάτων.
Αποδείχθηκε ότι πήγαιναν για μαλλί και βγήκαν εντελώς ξυρισμένοι.)

Και τα δύο συστήματα είναι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Το κεντρικό σύστημα - ολιγαρχισμός, όταν με τη μια μορφή άσκησής του κινδυνεύει, τότε περνά στην άλλη μορφή και αντίστροφα.

Και όπως κανείς δεν θα διάλεγε μεταξύ οχιών ποια θα βάλει στον κόρφο του, αλλά θα επέλεγε να τις εξοντώσει όλες, έτσι θα έπρεπε να στέκεται και το λαϊκό κίνημα απέναντι στις δύο αυτές μορφές ολιγαρχίας.
(Αν εξαιρέσει τα δύο προαναφερθέντα δικαιώματα που παραχωρεί στους υπηκόους η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία, για τον υπόλοιπο αριθμό και ποιότητα δικαιωμάτων δεν είναι βέβαιο ότι αυτά θα είναι περισσότερα στον κοινοβουλευτισμό. Σε αρκετές ιστορικές περιπτώσεις και όταν υπήρχε αντίπαλο δέος προς το σύστημα, τότε οι στρατιωτικές ολιγαρχικές δικτατορίες έκαναν περισσότερες υποχωρήσεις προς τους υπηκόους τους από ότι στον κοινοβουλευτισμό. Και τούτο γιατί αισθάνονταν ότι κινδυνεύουν.)
Γενικά, ο κοινοβουλευτισμός μαζί με όλα τα προπαγανδιστικά μέσα που χρησιμοποιεί ανισηγορικά, είναι πιο αποτελεσματικός στη χειραγώγηση της κοινωνικής συνείδησης και αυτό έχει σαν επακόλουθό την μεγάλη μακροβιότητα του ολιγαρχισμού.
Επομένως, ως προς το ΣΚΟΠΟ μας για λαϊκή απελευθέρωση, ως προς το ΣΚΟΠΟ της κατάκτησης της δημοκρατίας, ο κοινοβουλευτισμός έχει αποδειχθεί το πιο επικίνδυνο και εχθρικό σύστημα για τους λαούς. Μπορεί μεν η καταπίεση των στρατιωτικών ολιγαρχικών δικτατοριών να είναι εμφανέστερη, όμως οι στρατιωτικές μορφές είναι ευάλωτες και κατά κανόνα έχουν σχετικά σύντομη διάρκεια ζωής. (Πολλά δε κινήματα μέσα στην παρανομία που τους επέβαλαν οι στρατιωτικοί, ήταν πιο ισχυρά σε σχέση με τις κοινοβουλευτικές περιόδους.)
Τα κινήματα δεν πρέπει να φοβούνται και να μην επιλέγουν καμιά μορφή ολιγαρχισμού. Αν έχουν καθαρό το σκοπό για κατάκτηση όλης της ΕΝΟΠΛΗΣ, ΤΗΣ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑς ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ δεν θα πρέπει να φοβούνται ούτε τη μια ούτε και την άλλη και δεν θα πρέπει με τίποτα να δίνουν χέρι βοηθείας στον κοινοβουλευτισμό.
Θα πρέπει να στέκονται το ΙΔΙΟ πολεμικά εναντίων όλων των ολιγαρχικών συστημάτων. Δεν θα πρέπει να συμμαχούν με τους κοινοβουλευτικούς εγκληματίες γιατί οι συμμαχίες αυτές οδηγούν πάντα στη διαιώνιση του φαύλου κύκλου της υποταγής των ανθρώπων σε μια μειοψηφία. Δεν θα πρέπει να φοβηθούν το μπαμπούλα της ανόδου της ακροδεξιάς που επισείουν οι ολιγαρχικοί.
Θα πρέπει να πολεμήσουν με την ΙΔΙΑ ακριβώς θέληση ενάντια σε όλα τα τέκνα του ολιγαρχισμού.

ΥΓ
Ο κοινοβουλευτισμός πιθανόν να μην είχε αυτή τη δυναμική πορεία ΑΝ εδώ και έναν αιώνα δεν τον στήριζε άμεσα και έμμεσα η ολιγαρχικοποιημένη αριστερά. Ίσως και ο καπιταλισμός να μην είχε σήμερα αυτή την ισχυροποίησή του και τη δύναμη να αφαιρεί όσα δικαιώματα είχε παραχωρήσει στους εργαζόμενους τον προηγούμενο αιώνα.
ΠΟΤΕ αυτή η αριστερά δεν έκανε κριτική πάνω στην ΟΥΣΙΑ ου κοινοβουλευτισμού. Ποτέ δεν απευθύνθηκε στο λαό για να του εξηγήσει ότι με το σύστημα αυτό μια μειοψηφία επιβάλλει τη θέλησή της στους πολλούς. Ποτέ δεν είπε πχ: "κοιτάξτε αυτόν το συγκεκριμένο νόμο που μας επιβάλλουν. Η πλειοψηφία είναι ενάντια, παρά ταύτα οι λίγοι κατέχουν την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία και μας κάνουν τελικά ό,τι γουστάρουν".
Και όχι μόνο δεν έκανε ΠΟΤΕ κριτική πάνω στην ουσία του κοινοβουλευτισμού για να ξεσκεπάσει αυτή την ολιγαρχική κοροϊδία, αλλά επί πλέον τον στήριζε κιόλας. Τον στήριζε άμεσα με τη συμμετοχή της στις εκλογές, με τη συμμετοχή της στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι των ολιγαρχικών ή με τον αγώνα για πέρασμα από στρατιωτικές χούντες σε κοινοβουλευτικές. Τον στήριζε επίσης έμμεσα με το να μην έχει αντιπρόταση (ΠΡΟΤΑΓΜΑ) για ένοπλη, νομοθετική και δικαστική εξουσία στο λαό. Ποτέ δεν πρότεινε αυτές οι εξουσίας να περάσουν στα χέρια των λαών. Έτσι δεν υπήρχε ιδεολογικό αντίπαλο δέος στην κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία και ο κοινοβουλευτισμός παρέμενε σαν μοναδικό δυνατό σύστημα στην κοινωνική συνείδηση.
Η ολιγαρχικοποιημένη αριστερά δεν πρότεινε ποτέ την εξουσία του λαού γιατί σκοπός των ηγετών της ήταν "να γίνουν αυτοί μια μέρα χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη".



ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ.

ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ.

ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΠΡΩΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ. Η ΔΗΜΟΡΑΤΙΑ ΜΟΝΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Η ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ

«Δεν είναι σωστό να επιλέγει η πλειοψηφία τον κάθε νόμο γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος έχει διαπαιδαγωγηθεί να κοιτάζει μόνο το προσωπικό του συμφέρον και όχι το κοινωνικό. Έτσι δεν θα μπορεί να επιλέγει τους σωστούς νόμους για το κοινό καλό - σε μια αυριανή κοινωνία στην οποία θα υπάρχει  πραγματική δημοκρατία - γιατί θα υπερισχύει η επιλογή του ατομικού του συμφέροντος επί του κοινωνικού. Επομένως θα πρέπει οι κοινωνίες να περάσουν πρώτα από ένα τέτοιο επίπεδο ανάπτυξης-πλούτου όπου να αφήνει στους ανθρώπους αρκετό χρόνο διαθέσιμο για τέτοια μόρφωση που να οδηγήσει τον άνθρωπο να κοιτάζει το κοινωνικό καλό και ταυτόχρονα να ανέβει πολύ το επίπεδο της παιδείας του.».Αληθοφανές επιχείρημα. Η πραγματικότητα όμως είναι και θα είναι πολύ διαφορετική σε σχέση με την πιο πάνω ολιγαρχική αντίληψη.

Ας υποθέσουμε ότι στη Δημοκρατία θα υπάρχουν ομάδες ανθρώπων (α,β,γ) με πάνω κάτω τον ίδιο αριθμό μελών.
Η κάθε μια ομάδα κάνει μια εγωπαθή-αντικοινωνική επιλογή.
Η (α) ομάδα θα θέλει να εκτρέφει κοτόπουλα με διοξίνες και ορμόνες για να μειώνει το κόστος παραγωγής και έτσι να βγάζει περισσότερο κέρδος.
Η (β) ομάδα, επειδή είναι κοντά σε μια πηγή νερού,  θα θέλει να αποκλείσει την πηγή από τους άλλους για να το εκμεταλλεύεται η ίδια.
Η (γ) ομάδα θα θέλει να περιφράξει τις παραλίες για να εισπράττει χρήματα  από εκείνους που θα θέλουν να πάνε να κάνουν μπάνιο.

Από αυτό το παράδειγμα συνάγεται ότι ΟΛΟΙ οι άνθρωποι στο βάθος κοιτάνε το ατομικό τους συμφέρον και όχι το κοινωνικό.
Όμως τα μέλη της κάθε ομάδας κοιτάνε το προσωπικό όφελος από δύο πλευρές. Η μια πλευρά είναι ότι επιδιώκουν την ΑΠΟΚΟΜΙΣΗ ΚΕΡΔΟΥΣ με πράξεις που θα έχει αρνητικές συνέπειες στους υπόλοιπους και απο την άλλη πλευρά επιδιώκουν όφελος από την ΑΠΟΦΥΓΗ ΖΗΜΙΑΣ που θα τους προκαλέσουν άλλοι με τις πράξεις τους.

Έτσι εδώ στο παράδειγμά μας, στην περίπτωση αποφυγής ζημιάς, θα έχουμε τις εξής σχέσεις:

1) Η ζημιά που θα προκληθεί απ την ομάδα (α) θα έχει αντιπάλους τις ομάδες (β) κ΄(γ) – που τα μέλη τους θα κοιτάνε και αυτά το προσωπικό τους συμφέρον.

2)  Η ομάδα (β) θα έχει για αντιπάλους τις ομάδες (α) και (γ).

3) Η ομάδα (γ) θα έχει για αντιπάλους τις ομάδες (α) και (β)

Από ετούτο φαίνεται ότι εκείνοι που θα είναι αντίπαλοι σε αντικοινωνικές πράξεις – παρ ότι οι ίδιοι αντικοινωνικοί με τον τρόπο τους- θα είναι η πλειοψηφία των πολιτών.

Επομένως στην πραγματική Δημοκρατία- όπου όλοι οι νόμοι θα είναι εγκεκριμένοι απ την πλειοψηφία- θα έχουμε το φαινόμενο τις ΑΛΛΗΛΟΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗΣ των αντικοινωνικών πράξεων.
Αυτό καθίσταται δυνατό επειδή ο κάθε άνθρωπος δεν κοιτά μόνο το συμφέρον του όταν πράττει και οι πράξεις του έχουν επιπτώσεις στους άλλους αλλά το κοιτά και όταν οι πράξεις των άλλων μπορεί να του προκαλέσουν ζημία.

Θέλουμε λοιπόν ο κάθε άνθρωπος να κάνει επιλογές ΠΑΝΤΑ με βάση το πραγματικό ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ του συμφέρον και να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ!!!

Αν στην πραγματική Δημοκρατία ο καθένας κοιτάει το πραγματικό  προσωπικό συμφέρον του (και ιδίως στις πράξεις των άλλων που τον ζημιώνουν) τότε πάνω σε κάθε θέμα θα βγαίνει ένα σύνολο ανθρώπων που θα έχει το ίδιο προσωπικό όφελος και τούτο το σύνολο θα είναι η πλειοψηφία. Ε! Αυτό θα πρέπει να εφαρμόζεται στην κοινωνία.
Στα πρώτα στάδια, στην πραγματική Δημοκρατία, οι επιλογές θα γίνονται με γνώμονα κυρίως την αποφυγή ζημίας από πράξεις άλλων. Σε μετέπειτα όμως στάδια – μετά από κατάλληλη μόρφωση- οι επιλογές θα γίνονται όλο και περισσότερο στη βάση της αποκόμισης  ωφελιμότητας από την πρόκληση ωφελιμότητας στους άλλους. Πχ θα έχει συνειδητοποιήσει περισσότερο ότι αν θέλει να χαρεί, να διασκεδάσει θα πρέπει να πάει σε γιορτή, σε πανηγύρι όπου και οι άλλοι είναι χαρούμενοι και όχι να πάει σε κηδεία.
(Σε τούτο το κειμενάκι εγείρεται και θέμα θέσπισης ορίων στη δυνατότητα της εκάστοτε πλειοψηφίας να επιβάλει την θέλησή της στην μειοψηφία. Όρια που θα κάνουν σεβαστά δικαιώματα ατομικά, δικαιώματα μειοψηφιών. Σε κάθε περίπτωση τα όρια θα τα θέτει πάντα η πλειοψηφία σε προγενέστερους χρόνους και σε καταστάσεις που δεν θα είναι εν βρασμό.. Ιδιαίτερα στοιχεία γι αυτό το θέμα  αναφέρουμε στο  κείμενο "ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ")


ΥΓ α.) Οι ολιγαρχικοί κάνουν ένα μεγάλο διαρκή πόλεμο και χρησιμοποιούν όλα τα μέσα. Στόχος τους η διαρκή παράταση της καθοριστικής σύγκρουσής τους με το λαό και αν είναι δυνατόν αυτή η παράταση να φθάσει μέχρι τη 10^η παρουσία.
Στον πόλεμο αυτό της προπαγάνδας μεταμορφώνουν διαρκώς τις θέσεις της άμυνάς τους ή της επίθεσής τους.

Για παράδειγμα, στην αρχή ενώ είναι αναγκαίο για κάποιον να μεταφέρει κάτι, θα του πουν ότι δεν χρειάζεται ούτε άλογο ούτε κάρο. Αν όμως δουν ότι δεν πείθουν τα παράλογα επιχειρήματά τους θα αλλάξουν τη θέση άμυνάς τους. Θα παραδεχτούν ότι ναι μεν χρειάζεται άλογο αλλά δεν χρειάζεται κάρο. Στη συνέχεια και όταν θα δουν ότι αρχίζουν να χάνουν την πειθώ τους θα παραδεχτούν ότι χρειάζεται και το άλογο και το κάρο. Όμως την γραμμή άμυνάς τους θα την πάνε πιο πέρα. Για να μπερδέψουν το λαό θα ισχυρίζονται ότι σωστό είναι να μπαίνει το κάρο μπροστά και πίσω το άλογο κοκ.

Έτσι και στην περίπτωσή μας. Όταν βλέπουν ότι τα παράλογα επιχειρήματά τους καταρρέουν, τραβάνε να κλειστούν προς τις τελευταίες γραμμές της άμυνάς τους. Μία από αυτές είναι το «για να φτιάξουμε δημοκρατία – εξουσία του λαού- χρειάζεται ο λαός να αποκτήσει ανώτερη παιδεία, να αποκτήσει κοινωνικές αξίες κλπ». ( Αν όμως τους ρωτήσει κανείς τι εννοούν συγκεκριμένα δεν ξέρουν τι να απαντήσουν και καταφεύγουν σε αερολογίες, γενικολογίες.)
Αυτή την τελευταία γραμμή άμυνας θέλουν να την προσφέρουν σαν «φιλοσοφημένη»  ή  «επιστημονική» ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ σε εκείνο το κομμάτι του πληθυσμού που το έχουν καταστήσει προηγουμένως, λάτρη του καναπέ και της απάθειας και από εκεί και πέρα θα είναι καλό για αυτούς να «τσιμπήσουν» και άλλοι καλοπροαίρετοι.

Εδώ λοιπόν δεν μας λένε τι παιδεία χρειάζεται και σε ποιο σκοπό θα μας χρησιμεύσει.

1) Αν μας πουν ότι χρειάζεται παιδεία για να γίνει κοινωνική επανάσταση τότε αυτό είναι εκτός πραγματικότητας. Το 1821 όταν επαναστάτησαν οι Έλληνες δεν είχαν κάποια μεγάλη και συγκεκριμένη παιδεία. (και τα ποσοστά του αναλφαβητισμού άγγιζαν το 99%. Το ίδιο και με όλες τις μεγάλες επαναστάσεις όπως η Γαλλική του 1789 κλπ.)
Για να γίνει μια επανάσταση απαιτούνται άλλες προϋποθέσεις  όπως κρίση του συστήματος, εναλλακτικό πρόγραμμα, ύπαρξη οργανωμένης πρωτοπορίας και άλλες.

2) «Χρειάζεται παιδεία και εσωτερική πνευματικότητα για να λειτουργήσει η εξουσία του λαού (δημοκρατία)».

 Εδώ είναι η τοποθέτηση του κάρου μπροστά από το άλογο.
Ας κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία και ας πάμε στην αρχαία Αθηναϊκή δημοκρατική πολιτεία. ΕΔΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ παρότι αυτή ήταν μια μερική δημοκρατία και αρκετά ελλιπής σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα, με τις σημερινές απαιτήσεις.
Σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα  με τόσο μικρό αριθμό πληθυσμού, να βγήκαν τόσες πολλές πνευματικές προσωπικότητες, να αναπτύχθηκαν τόσο πολύ οι επιστήμες, οι τέχνες και ο πολιτισμός. Φαίνεται σαν θαύμα.
Όμως πριν το 462 πχ δηλαδή πριν την επανάσταση του Εφιάλτη και του Αρχέστρατου  η Αθήνα δεν είχε να επιδείξει – συγκριτικά – κάτι το σπουδαίο αλλά ούτε και μετά την πτώση της δημοκρατικής πολιτείας της.
Η (μερική) δημοκρατική πολιτεία λοιπόν ήταν η αιτία της ανάπτυξης όλων αυτών, όλης αυτής της παιδείας και όχι το αντίστροφο. (Τα άλλα ολιγαρχικά κράτη της εποχής δεν άφησαν ούτε ένα μνημείο ισάξιου πολιτισμού ή έφτιαξαν πολιτισμούς πολύ κατώτερους συγκριτικά με αυτόν της αθήνας.)

3) Και η «παιδεία» που θα απαιτειθεί για την επανάσταση δεν θα είναι καθολική παιδεία αλλά παιδεία που θα αφορά ΜΟΝΟ (α) στην αναγκαιότητά της και (β) στην αποτελεσματικότητά της, με τα κατάλληλα μέσα που θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν.
Δηλαδή παιδεία για τους συγκεκριμένους βασικούς υλικούς όρους βίωσης του ανθρώπου (ανάγκες και εφικτά μέσα).

ΥΓ β. Τέτοια ανόητα επιχειρήματα η ολιγαρχία διασπείρει διαρκώς. Δυστυχώς αρκετά καλοπροαίρετα άτομα πιάνονται στα αγκίστριά της.
Τέτοιου είδους ανοησίες είναι ότι ο λαός δεν έχει ειδικές γνώσεις για να κρίνει , δεν έχει ηθικές αξίες κλπ (απαντάμε με  κείμενα –  "και οι πιο άριστοι ειδικοί έχουν μηδαμινές γνώσεις", "Σωκράτους εσκεμμένες ανοησίες"  και "ο λαός έχει υπέρ αρκετή γνώση για να ψηφίζει τον κάθε νόμο"). Άλλη τέτοια παγίδα είναι ας πούμε το «ο λαός δεν μπορεί να

ΥΓ γ. Μερικοί, λέγοντας ότι ο λαός θα πρέπει να αποκτήσει παιδεία εννοούν ότι θα πρέπει να αποκτήσει περισσότερες γνώσεις. Αυτό όμως στην σημερινή πραγματικότητα και στην μελλοντική δεν θα μπορεί να ευσταθεί.
Η επιστήμη κατακτά καθημερινά νέες γνώσεις με τρομερή ταχύτητα. Αποτέλεσμα αυτού είναι οι συνεχείς εξειδικεύσεις. Πχ δείτε την ιατρική.
Έτσι ενώ συνολικά η ανθρωπότητα θα κατακτά τεράστιες γνώσεις, το κάθε μεμονωμένο άτομο δεν θα μπορεί να τις κατακτήσει όλες αυτές, αλλά θα μπορεί να αυξάνει μόνο τις γνώσεις της ειδικότητάς του.
Έτσι αν εννοούν ότι πρώτα θα πρέπει τα άτομα να αυξήσουν τις γνώσεις τους και μετά να γίνει η επανάσταση τότε ισχύει το "ζήσε μαύρε μου 10.000.000 χρόνια για να φας τριφύλλι".
Με το πέρασμα του χρόνου το κάθε άτομο θα μπορεί να κατέχει όλο και μικρότερο ποσοστό από τη ΣΥΝΟΛΙΚΗ γνώση που θα κατακτά η ανθρωπότητα με τρομερή ταχύτητα.

  Η ανθρωπότητα όμως και τα μεμονωμένα άτομα θα γεύονται τη συνολική ανθρώπινη γνώση διά μέσου της ανταλλαγής στην πράξη, των γνώσεων των ειδικευμένων... 

Εν κατακλείδι. Ο κάθε καλοπροαίρετος αγωνιστής θα πρέπει πριν ακόμα υιοθετήσει και αρχίζει να διαδίδει ένα επιχείρημα να σκέπτεται τα εξής: Το συγκεκριμένο επιχείρημα ποιόν συμφέρει; Συμφέρει το λαό ή τους ολιγάρχες; Και αν βλέπει ότι συμφέρει τους ολιγάρχες θα πρέπει να βάλει τη λογική του για να το αποδομήσει. 

Η φυσική λοιπόν σειρά των πραγμάτων είναι ΠΡΩΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ για να περάσει ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ και μετά αυτή η νέα κοινωνική οργάνωση θα αναπτύξει ΣΤΑΔΙΑΚΆ την παιδεία σε πρωτόγνωρα ύψη και θα δημιουργήσει ταυτόχρονα νέες ηθικές αξίες.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΗΚΟΟΙ (ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΙ) ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

Αν «πολίτης είναι ο μετέχων κρίσεως και αρχής», όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, δηλαδή αν πολίτης είναι αυτός που έχει την εξουσία (αρχή) να κρίνει νόμους και να δικάζει, ήτοι αν πολίτης είναι αυτός που μετέχει ισότιμα με τους άλλους στην εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία, τότε στα σημερινά συστήματα οργάνωσης της κοινωνίας δεν υπάρχουν πολίτες.

Αν υπήκοος είναι εκείνος που όχι μόνο δεν μετέχει κρίσεως και αρχής αλλά είναι υποταγμένος στην αρχή και στην κρίση μιας μειοψηφίας, τότε αυτό συμβαίνει σήμερα και άρα όλοι είμαστε υπήκοοι (υποταγμένοι).

*Παρά λοιπόν το γεγονός ότι στη σημερινή εποχή της βαρβαρότητας, σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν υπάρχουν πολίτες, όλα τα ολιγαρχικά συστήματα αποκαλούν πολίτες τους υπηκόους τους. Γιατί;
 Όλα αυτά τα συστήματα στην προσπάθειά τους να ελέγχουν πλήρως τη νόηση των υπηκόων, χρησιμοποιούν διάφορα προπαγανδιστικά τεχνάσματα. Ένα από αυτά είναι να ονομάζουν με κάποια θετική έννοια όλα τα αρνητικά που βιώνουν ή πρόκειται να βιώσουν οι υπήκοοι, εξαιτίας της θέλησης μιας μειοψηφίας. Έτσι βλέπουμε τον σφαγιασμό των μισθών και των συντάξεων να τον ονομάζουν «μεταρρύθμιση», την ανεξέλεγκτη αύξηση των τιμών των καπιταλιστικών προϊόντων την λένε «απελευθέρωση των τιμών», τους επεκτατικούς πολέμους να τους αποκαλούν «κλάδους ελαίας», τις διαταγές τους να τις λένε «νόμους», το ολιγαρχικό δικτατορικό σύστημα να το ονομάζουν «αστική δημοκρατία» κοκ.
(Κάποια τσιράκια του συστήματος εισηγούνται τελευταία στους ανωτέρους τους να καταργήσουν σταδιακά τη έννοια του ανέργου γιατί επιφέρει αρνητικό συναισθηματικό φορτίο και κάτι τέτοιο είναι αρνητικό για το σύστημα. Στη θέση της προτείνουν την έννοια του «προσωρινά αναπαυόμενου» ή του «προσωρινά ανενεργού» την οποία θα πρέπει να περάσουν σταδιακά από τα ΜΜΕ στην κοινωνική συνείδηση.)
Δυστυχώς η ολιγαρχικοποιημένη αριστερά του τελευταίου αιώνα (σοσιαλδημοκρατική και λενινιστική) παίζει πλήρως το παιχνίδι της προπαγάνδας του συστήματος. Χρησιμοποιεί αυτούσιο το αστικό προπαγανδιστικό λεξιλόγια (πχ «αστική δημοκρατία», «νόμοι» κλπ) και συμβάλει έτσι στον εγκλωβισμό της κοινωνικής συνείδησης σε ένα λαβύρινθο από εσκεμμένα παραποιημένες έννοιες. Μια τέτοια μπερδεμένη κοινωνική συνείδηση θα είναι και σε αυτούς χρήσιμη αν καταλάβουν και αυτοί την μειοψηφική εξουσία.

* Επιστρέφοντας στο αρχικό θέμα μας που αφορά την παραποιημένη  χρήση του όρου ΠΟΛΙΤΗΣ αντί του όρου ΥΠΗΚΟΟΣ από την ολιγαρχία, θα πρέπει να πούμε ότι γίνεται χρήση και των παράγωγων αυτής της λέξης, όπως είναι πολιτικός, πολιτική, πολιτικό σύστημα κλπ και ότι όλες αυτές στοχεύουν στο να προκαλέσουν μια ψεύτικη θετική εντύπωση στους υπηκόους ώστε να απομακρύνεται η συνείδησή τους από την προοπτική της εξέγερσης και της επανάστασης.

*Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ.
Πολιτικός θα ήταν κάποιος που θα ασχολούνταν με ιδιαίτερο ζήλο για την καλυτέρευση της ζωής των πολιτών.
Αλλά, όπως είπαμε, σήμερα δεν υπάρχουν πολίτες. Επομένως ουσιαστικά δεν υπάρχουν και πολιτικοί.
Από τη άλλη, όλοι εκείνοι που ασχολούνται με ιδιαίτερο ζήλο για τη διατήρηση της μειοψηφικής τους εξουσίας ή την κατάκτηση της μειοψηφικής εξουσίας αυτοαποκαλούνται πολιτικοί. Παραχαράσσουν δηλαδή για μια ακόμα φορά την ταυτότητα μιας πραγματικότητας. Αυτοί που πολεμούν με λύσσα για να καθιστούν και να διατηρούν τους ανθρώπους στη θέση του υπηκόου- σκλάβου αυτοαποκαλούνται πολιτικοί αντί να αποκαλούνται ΥΠΗΚΟΠΟΙΗΤΕΣ.
Υπηκοποιητής είναι εκείνος που με ιδιαίτερο ζήλο (εξ αιτίας ψυχικών ανωμαλιών) πασχίζει στο να καθιστά τους ανθρώπους υπηκόους μιας μειοψηφικής εξουσίας.

* Μια άλλη επίσης σφετερισμένη έννοια είναι αυτή της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ.
Πολιτική είναι το σύνολο των σχεδιασμένων ενεργειών που αποσκοπεί στην καλυτέρευση των όρων διαβίωσης των πολιτών.
Όμως, όπως ήδη είπαμε, πολίτες δεν υπάρχουν. Αλλά όλοι οι υπηκοποιητές ονομάζουν πολιτική τις σχεδιασμένες ενέργειές τους που σκοπεύουν στην αποτελεσματικότερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων μιας μειοψηφικής εξουσίας. Τους ακούμε τακτικά να λένε ότι «χρειάζεται αλλαγή πολιτικής» κοκ και ότι οι ίδιοι αυτόπροτείνονται σαν φορείς αυτής της αλλαγής. Στην ουσία όμως μιλάνε για αλλαγή ΥΠΗΚΟΠΟΙΗΤΙΚΗΣ.
Υπηκοποιητική είναι το σύνολο των σχεδιασμένων ενεργειών που καθιστούν και διατηρούν τους ανθρώπους στη θέση του υπηκόου - υποταγμένου μιας μειοψηφικής εξουσίας.

(Και το διοικητικό σύστημα μιας κοινωνίας θα είναι είτε πολιτικό - δημοκρατία είτε υπηκοποιητικό - ολιγαρχικό.)

Από τις πρώτες πράξεις του κάθε εξεγερμένου υπηκόου θα πρέπει να είναι η πάλη για το πέρασμα στην κοινωνική συνείδηση των εννοιών που αντανακλούν την ουσία της πραγματικότητας και βοηθούν στον απεγκλωβισμό της σκέψης των υπηκόων.

ΥΓ. Προς το παρόν είμαστε πολύ πίσω από τις απαιτήσεις του αγώνα.
Δυστυχώς, κάποια στελέχη – νούμερα της ολιγαρχικοποιημένης αριστεράς, που το παίζουν αγωνιστές για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και όλων τν εργαζομένων (ενώ στοχεύουν στην προσωπική τους ανάδειξη), εξακολουθούν να χρησιμοποιούν το λεξιλόγιο των εγκληματιών ολιγαρχικών, συνεχίζοντας απτόητοι να ονομάζουν δημοκρατία (αστική ή αντιπροσωπευτική) την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.

ΡΔ

ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ (ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΡΑΤΙΚΕΣ)

 «Μα ο λαός τους δεν τους εκλέγει; Μα ο λαός τους ψηφίζει; Μα ο λαός δεν βάζει αυτούς στην κυβέρνηση; Μα εμείς δεν τους ψηφίζουμε με ΕΚΛΟΓΕΣ;
  Γι αυτό θα πρέπει να προσέχουμε ποιους θα εκλέγουμε. Και αν κάνουμε λάθος θα πρέπει να το διορθώνουμε.. κοκ» 
Λέει με περίσσια εγκληματική πονηριά η ΚΑΘΕ ολιγαρχική προπαγάνδα (δεξιά και ''αριστερή'').

Ναι ο λαός τους εκλέγει. (κατά κανόνα μια μειοψηφία του λαού)
Όμως και στο ΣΥΣΤΗΜΑ για μεταφορά με ταξί, οι πελάτες εκλέγουν το ταξί από την πιάτσα.  Αλλά η διαφορά είναι ότι το ΣΥΣΤΗΜΑ ταξιμεταφορών δεν είναι ένα ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ σύστημα και ΚΑΝΕΝΑΣ επιλεγμένος ταξιτζής, από τη στιγμή της εκλογής του,  δεν κατέχει τη διαστροφική ΕΞΟΥΣΙΑ να  μπορεί να πάει, καταναγκαστικά, τους πελάτες του όπου γουστάρει αυτός.  
Αντίθετα, ο κάθε εκλεγμένος  ταξιτζής θα πρέπει να ακολουθεί τις συγκεκριμένες εντολές προορισμού που του υπαγορεύουν οι πελάτες και όχι να υπαγορεύει αυτός εντολές στους πελάτες. Είναι εκτελεστικό όργανο των πελατών και όχι ο εξουσιαστής τους. ΚΑΝΕΝΑΣ ταξιτζής δεν μπορεί να λέει στους πελάτες του:  «‘Ωραία, αφού εσείς με ψηφίσατε σημαίνει ότι ΑΠΟΔΕΧΕΣΤΕ,  ότι μου "παραχωρήσατε" την εξουσία έκδοσης ΔΙΑΤΑΓΩΝ και άρα δεν έχετε τη δυνατότητα  να μου δίνεται εσείς εντολές για το που θέλετε να πάτε αλλά εγώ θα έχω την εξουσία να αποφασίζω και να σας επιβάλλω που θα πρέπει να πάτε. Από τη στιγμή που με εκλέξατε εγώ θα καθορίζω πλήρως τη ζωή σας. O ΕΙΔΙΚΟΣ, ο καλός γνώστης στην οδήγηση θα πρέπει να αποφασίζει για τον τελικό προορισμό σας, και όχι εσείς που δεν είσαστε ειδικοί. Οι ειδικοί θα πρέπει να αποφασίζουν και να ΔΙΑΤΑΖΟΥΝ στην κοινωνική ζωή και όχι οι αγράμματοι.»
Το να έκανε ό,τι ήθελε ο ταξιτζής θα ήταν απόλυτα εγκληματικό, απόλυτα παράλογο. ΘΑ ΗΤΑΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΠΑΤΗ.  ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΗ, Ο,ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΥΡΟ. Κανένας άνθρωπος του πλανήτη δεν θα μπορούσε να ανεχθεί την εξουσία στον ταξιτζή. Από την άλλη, αν υπήρχε έστω και ένας άνθρωπος πάνω στον πλανήτη που να ήθελε ο ταξιτζής να αποφασίζει αντί γι αυτόν που θα πάει, τότε θα λέγαμε ότι θα ήταν "τρελός για δέσιμο".  Και  όμως. Στο επίπεδο διακυβέρνησης, στο επίπεδο κεντρικής εξουσίας από το οποίο εξαρτώνται απείρως μεγαλύτερα συμφέροντα σε σχέση με κάποιες ταξιμεταφορές, η ολιγαρχική προπαγάνδα, (δεξιά και ''αριστερη'') ΕΛΕΓΧΟΝΤΑΣ σε πολύ μεγάλο βαθμό τη σκέψη των υπηκόων, έχει πείσει ένα μεγάλο αριθμό σύγχρονων δούλων ότι είναι κάτι το φυσιολογικό ο εκλεγμένος,  στο εγκληματικό ολιγαρχικό σύστημα των βουλευτικών εκλογών, να κάνει απόλυτο κουμάντο στη ζωή των υπηκόων.
Και οι υπήκοοι που έχουν υποστεί αυτή τη «λοβοτομή» δια της προπαγάνδας, νομίζουν ότι η εξουσία στους λίγους είναι και ορθή και δική τους σκέψη και γι αυτό  θα πρέπει να την σέβονται.
Εκλογές έχουμε και στη μια περίπτωση, εκλογές έχουμε και στην άλλη. Η διαφορά όμως που αλλάζει πλήρως την ΟΥΣΙΑ είναι ο διαφορετικός στόχος και τα διαφορετικά ΠΛΑΙΣΙΑ του στόχου.
Για παράδειγμα: "Άλλο πράγμα είναι κάποιος να δίνει τροφή σε ένα πτηνό που είναι ελεύθερο στον αγρό και εντελώς διαφορετικό πράγμα είναι να δίνει την ίδια ακριβώς τροφή στο ίδιο ακριβώς πτηνό που όμως θα το έχει φυλακίσει μέσα σε ένα κλουβί 10 x 10 εκατοστά. 
Με μαχαίρι κόβεται το ψωμί και με το ίδιο μαχαίρι μπορεί να γίνει φόνος."

ΝΑΙ τους εκλέγει ο λαός. ΑΛΛΑ οι ολιγαρχικοί αφαιρούν μια λέξη κλειδί που θα πρέπει να μπαίνει μπροστά από τη λέξη ΕΚΛΟΓΕΣ γιατί θέλουν να βγει λάθος νόημα. Αφαιρούν δηλαδή τη λέξη ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ ή ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ και έτσι αντί να έχουμε την έννοια ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ή ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ, μας δίνουν σκέτη την έννοια ΕΚΛΟΓΕΣ. 

*Ας υποθέσουμε όμως ότι υπήρχε ένα εγκληματικό σύστημα ταξιμεταφορών κατά το οποίο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ  ταξιτζής και να επιλεγόταν από τους πελάτες, αυτός θα είχε την εξουσία να ορίζει τον τελικό προορισμό των πελατών (και όχι οι ίδιοι οι πελάτες).

Σε μια τέτοια περίπτωση ποιες θα ήταν  οι λογικές και βέβαιες αντιδράσεις  όλων σχεδόν των υποψήφιων πελατών;
Πρώτον.
Οι πελάτες θα θεωρούσαν παράλογους ΟΛΟΥΣ ανεξαιρέτως  τους ταξιτζήδες , θα τους θεωρούσαν ψυχανώμαλους και εγκληματίες και θα πίστευαν απόλυτα στη φράση: «Όλοι τους είναι το ίδιο διεστραμμένοι».
Δεύτερον.
Δεν θα υπήρχε καμιά λογική στην αναζήτηση για εκλογή κάποιου καλύτερου εξ αυτών. Δεν θα είχε κανένα νόημα να αλλάξουν ταξιτζή αφού και ο άλλος, ο οποιοσδήποτε άλλος, θα ήθελε και αυτός να κατέχει την εξουσία και όχι οι πελάτες. Δεν θα άλλαζε χέρια η εξουσία.  Οι πελάτες πάλι θα ήταν υπό την εξουσία κάποιου άλλου. Απλά οι πελάτες θα επέλεγαν έναν νέο δυνάστη.
 Νόμος δίχως εξαίρεση: "Με το να θέλει κάποιος να ορίζει τους προορισμούς και τη ζωή των άλλων είναι εξ ορισμού άρρωστος ψυχικά και άκρως αντικοινωνικό, άκρως εγκληματικό στοιχείο."
Και αφού θα είχαμε ένα σύστημα όπου ΟΛΟΙ οι ταξιτζήδες θα ήθελαν να ελέγχουν και να καθορίζουν τη ζωή των άλλων, τότε σημαίνει δεν μπορεί να υπάρξει ουδεμία εξαίρεση, ότι όλοι τους είναι το ίδιο άρρωστοι, ότι  όλοι τους είναι εξ ορισμού καθίκια.
Τρίτον. 
Αν οι πελάτες είχαν ανάγκη από ταξιμεταφορές θα κοίταζαν να αγωνιστούν για να αλλάξουν ριζικά το ΣΥΣΤΗΜΑ και όχι να αλλάζουν ταξιτζήδες. Το να αλλάζουν ταξιτζήδες θα ήταν χαμένος χρόνος. Γι αυτό θα προσπαθούσαν να καταστρέψουν αυτό το σύστημα για να εγκαθιδρύσουν ένα σύστημα όπου οι πελάτες θα διάλεγαν, θα αποφάσιζαν και  θα επέβαλαν τον προορισμό της θέλησής τους και ο κάθε ταξιτζής θα ήταν απλά ένα εκτελεστικό τους όργανο.


*Η παγίδα της ολιγαρχικής προπαγάνδας που εκφράζεται με το: «Ο λαός δεν τους εκλέγει; Ο λαός δεν τους ψηφίζει ή εμείς δεν τους εκλέγουμε; Και αν κάνουμε λάθη θα πρέπει να διορθώνουμε την ψήφο μας κοκ» στήνεται πάνω στη λέξη εκλογές.
Επιδιώκουν δε με ένα σμπάρο να χτυπήσουν δύο τρυγόνια.
Πρώτον θέλουν να περάσουν την έννοια  των εκλογών με αποκλειστικά θετικό συναισθηματικό φορτίο. Δηλαδή, εκλογές ίσον κάτι το αποκλειστικά θετικό που δεν έχει καμιά πιθανή αρνητική διάσταση. Είναι σαν να προσπαθεί κάποιος άλλος να περάσει την έννοια μανιτάρι σαν κάτι που είναι μόνο θετικό ή το μαχαίρι σαν κάτι επίσης το θετικό. Στην πραγματικότητα όμως υπάρχουν και θρεπτικά και δηλητηριώδη μανιτάρια και με το μαχαίρι μπορεί να γίνει φόνος ή να κόβεται το ψωμί.
  Έτσι και με την έννοια των εκλογών. Μπορεί να είναι «δηλητηριώδεις» ή «θρεπτικές», να είναι είτε εκλογές εγκληματικού τύπου είτε ανθρωπιστικού τύπου. Εξαρτάται από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Αν κάποιους τους βάλουν να ψηφίσουν- εκλέξουν  έναν υποψήφιο μεταξύ των διάφορων υποψήφιων βιαστών των παιδιών τους, τότε οι εκλογή αυτή θα είναι εγκληματικού τύπου. Και αν κάποιοι άλλοι πάνε να ψηφίσουν – επιλέξουν τον καλύτερο οδηγό ή τον καλύτερο θεραπευτή που θα εκτελεί τις εντολές- στόχους τους, τότε οι εκλογές είναι ανθρωπιστικού τύπου.

Δεύτερον επιδιώκουν να ΑΘΩΩΣΟΥΝ το ολιγαρχικό, το εγκληματικό αυτό ΣΥΣΤΗΜΑ και να ΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΟΥΝ τους λαούς.  Να τους κάνουν να νιώθουν ενοχές.  Αυτό όμως το κατορθώνουν μόνο με το να καλλιεργούν την ψεύτικη ελπίδα ότι μπορούν να υπάρχουν και καλοί ολιγαρχικοί τους οποίους θα πρέπει να βρει ο λαός με μια σωστότερη κρίση. Έτσι μόνο  μπορούν να αθωώσουν το σύστημα. Υποστηρίζοντας ότι όλοι τους δεν είναι ίδιοι και επομένως δεν φταίει το σύστημα αλλά οι συγκεκριμένοι που είναι ή ήταν «κακοί».  Και όσο ο λαός δεν βρίσκει τους «καλούς», το φταίξιμο θα είναι δικό του για όσα θα υφίσταται και όχι του συστήματος. Το φταίξιμο του λαού θα είναι στη λάθος επιλογή κυβερνώντων ολιγαρχικών (και όχι στο εγκληματικό σύστημα που θα πρέπει να συντριβεί μαζί με τις ολιγαρχικές οργανωμένες συλλογικότητες που το στηρίζουν και το ενεργοποιούν).
Θέλουν έτσι να τον εγκλωβίσουν για πάντα  στη δίνη του ολιγαρχισμού, στο φαύλο κύκλο αυτού του εγκληματικού συστήματος. Επιδιώκουν τον αποπροσανατολισμό των λαών μέσα από την ατέρμονη αναζήτηση όλο και νέων «ταξιτζήδων» - δυναστών που όμως ΟΛΟΙ τους θα έχουν την εξουσία και όχι οι λαοί. Στόχος τους είναι οι λαοί να μην φθάσουν στο σημείο να αμφισβητήσουν το εγκληματικό αυτό σύστημα και να προσπαθήσουν να το ανατρέψουν επαναστατικά γιατί τότε θα χαθούν.


 ΕΚΛΟΓΕΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ (εγκληματικού τύπου) ΚΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ (ανθρωπιστικού τύπου)

       
 A. Οι κατηγορίες των εκλογών είναι δύο:

(α) Είτε αυτοί, που μόλις θα εκλεγούν, θα έχουν την εξουσία να αποφασίζουν και να διατάζουν  τους εκλογείς ό,τι γουστάρουν. Δηλαδή να αποφασίζουν και να διατάζουν το λαό στο ΟΝΟΜΑ του λαού
είτε
(β) οι όποιοι εκλεγμένοι θα είναι  εκτελεστικά όργανα – υπηρέτες των εκλογέων και θα εκτελούν ΜΟΝΟ ό,τι θα αποφασίζουν και θα τους διατάζουν οι εκλογείς (η πλειοψηφία λαού ή δημοτών).

Οι πρώτες (α) εκλογές είναι ολιγαρχικού τύπου ή εκλογές τεράστιας κοροϊδίας για τους λαούς. Οι ελάχιστοι εκλεγμένοι  έχουν την εξουσία να επιβάλουν (δια της βίας της ένοπλης εκτελεστικής) τη δική τους θέληση στην μεγάλη πλειοψηφία λαού. Η νομοθετική εξουσία δεν ανήκει στο λαό αλλά στους λίγους. Αυτοί  παίρνουν τις καθοριστικές αποφάσεις και  ορίζουν τη ζωή των πολλών σε κάθε κοινωνικό θέμα ενώ οι πολλοί καθίστανται υπήκοοι – δούλοι. Αυτού του τύπου τις εκλογές τις έχουμε στα ολιγαρχικά συστήματα του κοινοβουλευτισμού, του φασισμού και των «εργατικών» συμβουλίων κλπ. Όλα τα ολιγαρχικά κόμματα αποκαλούν το ολιγαρχικό σύστημα του  κοινοβουλευτισμού αστική δημοκρατία (δηλαδή αστική εξουσία του λαού!!!) με λυσσώδη επιμονή για τους ευνόητους λόγους της παραπλάνησης του λαού. Στον  κοινοβουλευτισμό διεξάγονται  εκλογές για την ανάδειξη των ολιγαρχών εξουσιαστών- μαστροπών-δυναστών  των λαών. (Είτε σε κεντρικό κυβερνητικό επίπεδο  είτε για την ανάδειξη των περιφερειακών και δημοτικών ολιγαρχών είτε για την ανάδειξη του ευρωπαϊκού κυνοβουλίου της ΕΕ – Ο (Ένωσης Ευρωπαίων Ολιγαρχών) κλπ.

Οι δεύτερες (β) εκλογές είναι δημοκρατικού τύπου. Οι ελάχιστοι εκλεγμένοι είναι εκτελεστικά όργανα των εκλογέων τους αφού οι εκλογείς ( λαός ή δημότες) έχουν τη νομοθετική εξουσία να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις καθοριστικές προδιαγραφές των πράξεων που αφορούν στη ζωή τους και ταυτόχρονα κατέχουν την ένοπλη εκτελεστική εξουσία για να μπορούν να διατάζουν τους εκλεγμένους τους να τις υλοποιήσουν. Μόνο σε τούτη την περίπτωση οι εκλογείς είναι πολίτες και όχι υπήκοοι (υπάκουοι) ή άβουλα ζώα. Είναι πολίτες γιατί μετέχουν κρίσεως (νόμων) και αρχής. Στη δημοκρατία μόνο ισχύει η αρχή της υποταγής της μειοψηφίας στην πλειοψηφία. (Αυτό το πολιτικό σύστημα είναι το σύστημα της δημοκρατίας ή  το πολιτικό σύστημα του πραγματικού κοινοτισμού – που θα αντιστοιχεί στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων-.)
Στη δημοκρατία, όλη η ένοπλη, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία ανήκει στο λαό και όχι σε μια εγκληματική μειοψηφία.
Οι λαοί στον 21^ο αιώνα θα πρέπει να παλέψουν για την κατάκτηση αυτής της πραγματικής δημοκρατίας. Και ετούτο μπορεί να πραγματωθεί μόνο με την επαναστατική συντριβή κάθε ολιγαρχικού συστήματος.

Σημείωση:
Οι ολιγαρχικοί κάθε μορφής (δεξιοί και «αριστεροί») έκαναν και θα κάνουν τα πάντα για να μη φτάσει στην κοινωνική συνείδηση αυτή η κατηγοριοποίηση των εκλογών και των διακυβερνήσεων γιατί όλοι τους επιδιώκουν οι λαοί να βρίσκονται πάντα κάτω από το δικό τους υποζύγιο. Να μην αποκτήσουν ποτέ οι λαοί την εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία.
Και η ξεφτιλισμένη ολιγαρχική αριστερά εξακολουθεί να ονομάζει δημοκρατικές εκλογές τις εγκληματικές ολιγαρχικές εκλογές του κοινοβουλευτισμού και τον ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό να τον ονομάζει αστική δημοκρατία!!!
Πέρασε πάνω από ένας αιώνας και δεν έκαναν ούτε μια φορά κριτική για την εγκληματική ουσία των κοινοβουλευτικών εκλογών.
Εγκληματική ουσία που έγκειται στην επιβολή ενός συστήματος για καταναγκαστική εκλογή των δυναστών, των μαστροπών του λαού από τον ίδιο το λαό. Εκλογή των μαστροπών - νταβατζήδων που θα έχουν σφετεριστεί την εξουσία του λαού.
Δεν καταγγέλθηκαν ποτέ οι κοινοβουλευτικές εκλογές σαν πράξη μέγιστης κοροϊδίας και εξαπάτησης του λαού από τη στιγμή που οι εκλογείς δεν κατέχουν την ένοπλη, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία στα χέρια τους.

ΡΔ 
 «Μα ο λαός τους δεν τους εκλέγει; Μα ο λαός τους ψηφίζει; Μα ο λαός δεν βάζει αυτούς στην κυβέρνηση; Μα εμείς δεν τους ψηφίζουμε με ΕΚΛΟΓΕΣ;
  Γι αυτό θα πρέπει να προσέχουμε ποιους θα εκλέγουμε. Και αν κάνουμε λάθος θα πρέπει να το διορθώνουμε.. κοκ»
Λέει με περίσσια εγκληματική πονηριά η ΚΑΘΕ ολιγαρχική προπαγάνδα (δεξιά και ''αριστερή'').

Ναι ο λαός τους εκλέγει. (κατά κανόνα μια μειοψηφία του λαού)
Όμως και στο ΣΥΣΤΗΜΑ για μεταφορά με ταξί, οι πελάτες εκλέγουν το ταξί από την πιάτσα.  Αλλά η διαφορά είναι ότι το ΣΥΣΤΗΜΑ ταξιμεταφορών δεν είναι ένα ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ σύστημα και ΚΑΝΕΝΑΣ επιλεγμένος ταξιτζής, από τη στιγμή της εκλογής του,  δεν κατέχει τη διαστροφική ΕΞΟΥΣΙΑ να  μπορεί να πάει, καταναγκαστικά, τους πελάτες του όπου γουστάρει αυτός.  
Αντίθετα, ο κάθε εκλεγμένος  ταξιτζής θα πρέπει να ακολουθεί τις συγκεκριμένες εντολές προορισμού που του υπαγορεύουν οι πελάτες και όχι να υπαγορεύει αυτός εντολές στους πελάτες. Είναι εκτελεστικό όργανο των πελατών και όχι ο εξουσιαστής τους.
 ΚΑΝΕΝΑΣ ταξιτζής δεν μπορεί να λέει στους πελάτες του:  «‘Ωραία, αφού εσείς με ψηφίσατε σημαίνει ότι ΑΠΟΔΕΧΕΣΤΕ,  ότι μου "παραχωρήσατε" την εξουσία έκδοσης ΔΙΑΤΑΓΩΝ και άρα δεν έχετε τη δυνατότητα  να μου δίνεται εσείς εντολές για το που θέλετε να πάτε αλλά εγώ θα έχω την εξουσία να αποφασίζω και να σας επιβάλλω που θα πρέπει να πάτε. Από τη στιγμή που με εκλέξατε εγώ θα καθορίζω πλήρως τη ζωή σας. O ΕΙΔΙΚΟΣ, ο καλός γνώστης στην οδήγηση θα πρέπει να αποφασίζει για τον τελικό προορισμό σας, και όχι εσείς που δεν είσαστε ειδικοί. Οι ειδικοί θα πρέπει να αποφασίζουν και να ΔΙΑΤΑΖΟΥΝ στην κοινωνική ζωή και όχι οι αγράμματοι.»
Το να έκανε ό,τι ήθελε ο ταξιτζής θα ήταν απόλυτα εγκληματικό, απόλυτα παράλογο. ΘΑ ΗΤΑΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΠΑΤΗ.  ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΗ, Ο,ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΥΡΟ. Κανένας άνθρωπος του πλανήτη δεν θα μπορούσε να ανεχθεί την εξουσία στον ταξιτζή. Από την άλλη, αν υπήρχε έστω και ένας άνθρωπος πάνω στον πλανήτη που να ήθελε ο ταξιτζής να αποφασίζει αντί γι αυτόν που θα πάει, τότε θα λέγαμε ότι θα ήταν "τρελός για δέσιμο".  Και  όμως. Στο επίπεδο διακυβέρνησης, στο επίπεδο κεντρικής εξουσίας από το οποίο εξαρτώνται απείρως μεγαλύτερα συμφέροντα σε σχέση με κάποιες ταξιμεταφορές, η ολιγαρχική προπαγάνδα, (δεξιά και ''αριστερη'') ΕΛΕΓΧΟΝΤΑΣ σε πολύ μεγάλο βαθμό τη σκέψη των υπηκόων, έχει πείσει ένα μεγάλο αριθμό σύγχρονων δούλων ότι είναι κάτι το φυσιολογικό ο εκλεγμένος,  στο εγκληματικό ολιγαρχικό σύστημα των βουλευτικών εκλογών, να κάνει απόλυτο κουμάντο στη ζωή των υπηκόων.
Και οι υπήκοοι που έχουν υποστεί αυτή τη «λοβοτομή» δια της προπαγάνδας, νομίζουν ότι η εξουσία στους λίγους είναι και ορθή και δική τους σκέψη και γι αυτό  θα πρέπει να την σέβονται.
Εκλογές έχουμε και στη μια περίπτωση, εκλογές έχουμε και στην άλλη. Η διαφορά όμως που αλλάζει πλήρως την ΟΥΣΙΑ είναι ο διαφορετικός στόχος και τα διαφορετικά ΠΛΑΙΣΙΑ του στόχου.
Για παράδειγμα: "Άλλο πράγμα είναι κάποιος να δίνει τροφή σε ένα πτηνό που είναι ελεύθερο στον αγρό και εντελώς διαφορετικό πράγμα είναι να δίνει την ίδια ακριβώς τροφή στο ίδιο ακριβώς πτηνό που όμως θα το έχει φυλακίσει μέσα σε ένα κλουβί 10 x 10 εκατοστά. 
Με μαχαίρι κόβεται το ψωμί και με το ίδιο μαχαίρι μπορεί να γίνει φόνος."

ΝΑΙ τους εκλέγει ο λαός. ΑΛΛΑ οι ολιγαρχικοί αφαιρούν μια λέξη κλειδί που θα πρέπει να μπαίνει μπροστά από τη λέξη ΕΚΛΟΓΕΣ γιατί θέλουν να βγει λάθος νόημα. Αφαιρούν δηλαδή τη λέξη ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ ή ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ και έτσι αντί να έχουμε την έννοια ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ή ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ, μας δίνουν σκέτη την έννοια ΕΚΛΟΓΕΣ. 

*Ας υποθέσουμε όμως ότι υπήρχε ένα εγκληματικό σύστημα ταξιμεταφορών κατά το οποίο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ  ταξιτζής και να επιλεγόταν από τους πελάτες, αυτός θα είχε την εξουσία να ορίζει τον τελικό προορισμό των πελατών (και όχι οι ίδιοι οι πελάτες).


Σε μια τέτοια περίπτωση ποιες θα ήταν  οι λογικές και βέβαιες αντιδράσεις  όλων σχεδόν των υποψήφιων πελατών;

Πρώτον.
Οι πελάτες θα θεωρούσαν παράλογους ΟΛΟΥΣ ανεξαιρέτως  τους ταξιτζήδες , θα τους θεωρούσαν ψυχανώμαλους και εγκληματίες και θα πίστευαν απόλυτα στη φράση: «Όλοι τους είναι το ίδιο διεστραμμένοι».
Δεύτερον.
Δεν θα υπήρχε καμιά λογική στην αναζήτηση για εκλογή κάποιου καλύτερου εξ αυτών. Δεν θα είχε κανένα νόημα να αλλάξουν ταξιτζή αφού και ο άλλος, ο οποιοσδήποτε άλλος, θα ήθελε και αυτός να κατέχει την εξουσία και όχι οι πελάτες. Δεν θα άλλαζε χέρια η εξουσία.  Οι πελάτες πάλι θα ήταν υπό την εξουσία κάποιου άλλου. Απλά οι πελάτες θα επέλεγαν έναν νέο δυνάστη.
 Νόμος δίχως εξαίρεση: "Με το να θέλει κάποιος να ορίζει τους προορισμούς και τη ζωή των άλλων είναι εξ ορισμού άρρωστος ψυχικά και άκρως αντικοινωνικό, άκρως εγκληματικό στοιχείο."
Και αφού θα είχαμε ένα σύστημα όπου ΟΛΟΙ οι ταξιτζήδες θα ήθελαν να ελέγχουν και να καθορίζουν τη ζωή των άλλων, τότε σημαίνει δεν μπορεί να υπάρξει ουδεμία εξαίρεση, ότι όλοι τους είναι το ίδιο άρρωστοι, ότι  όλοι τους είναι εξ ορισμού καθίκια.
Τρίτον.
Αν οι πελάτες είχαν ανάγκη από ταξιμεταφορές θα κοίταζαν να αγωνιστούν για να αλλάξουν ριζικά το ΣΥΣΤΗΜΑ και όχι να αλλάζουν ταξιτζήδες. Το να αλλάζουν ταξιτζήδες θα ήταν χαμένος χρόνος. Γι αυτό θα προσπαθούσαν να καταστρέψουν αυτό το σύστημα για να εγκαθιδρύσουν ένα σύστημα όπου οι πελάτες θα διάλεγαν, θα αποφάσιζαν και  θα επέβαλαν τον προορισμό της θέλησής τους και ο κάθε ταξιτζής θα ήταν απλά ένα εκτελεστικό τους όργανο.


*Η παγίδα της ολιγαρχικής προπαγάνδας που εκφράζεται με το: «Ο λαός δεν τους εκλέγει; Ο λαός δεν τους ψηφίζει ή εμείς δεν τους εκλέγουμε; Και αν κάνουμε λάθη θα πρέπει να διορθώνουμε την ψήφο μας κοκ» στήνεται πάνω στη λέξη εκλογές.
Επιδιώκουν δε με ένα σμπάρο να χτυπήσουν δύο τρυγόνια.
Πρώτον θέλουν να περάσουν την έννοια  των εκλογών με αποκλειστικά θετικό συναισθηματικό φορτίο. Δηλαδή, εκλογές ίσον κάτι το αποκλειστικά θετικό που δεν έχει καμιά πιθανή αρνητική διάσταση. Είναι σαν να προσπαθεί κάποιος άλλος να περάσει την έννοια μανιτάρι σαν κάτι που είναι μόνο θετικό ή το μαχαίρι σαν κάτι επίσης το θετικό. Στην πραγματικότητα όμως υπάρχουν και θρεπτικά και δηλητηριώδη μανιτάρια και με το μαχαίρι μπορεί να γίνει φόνος ή να κόβεται το ψωμί.
  Έτσι και με την έννοια των εκλογών. Μπορεί να είναι «δηλητηριώδεις» ή «θρεπτικές», να είναι είτε εκλογές εγκληματικού τύπου είτε ανθρωπιστικού τύπου. Εξαρτάται από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Αν κάποιους τους βάλουν να ψηφίσουν- εκλέξουν  έναν υποψήφιο μεταξύ των διάφορων υποψήφιων βιαστών των παιδιών τους, τότε οι εκλογή αυτή θα είναι εγκληματικού τύπου. Και αν κάποιοι άλλοι πάνε να ψηφίσουν – επιλέξουν τον καλύτερο οδηγό ή τον καλύτερο θεραπευτή που θα εκτελεί τις εντολές- στόχους τους, τότε οι εκλογές είναι ανθρωπιστικού τύπου.

Δεύτερον επιδιώκουν να ΑΘΩΩΣΟΥΝ το ολιγαρχικό, το εγκληματικό αυτό ΣΥΣΤΗΜΑ και να ΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΟΥΝ τους λαούς.  Να τους κάνουν να νιώθουν ενοχές.  Αυτό όμως το κατορθώνουν μόνο με το να καλλιεργούν την ψεύτικη ελπίδα ότι μπορούν να υπάρχουν και καλοί ολιγαρχικοί τους οποίους θα πρέπει να βρει ο λαός με μια σωστότερη κρίση. Έτσι μόνο  μπορούν να αθωώσουν το σύστημα. Υποστηρίζοντας ότι όλοι τους δεν είναι ίδιοι και επομένως δεν φταίει το σύστημα αλλά οι συγκεκριμένοι που είναι ή ήταν «κακοί».  Και όσο ο λαός δεν βρίσκει τους «καλούς», το φταίξιμο θα είναι δικό του για όσα θα υφίσταται και όχι του συστήματος. Το φταίξιμο του λαού θα είναι στη λάθος επιλογή κυβερνώντων ολιγαρχικών (και όχι στο εγκληματικό σύστημα που θα πρέπει να συντριβεί μαζί με τις ολιγαρχικές οργανωμένες συλλογικότητες που το στηρίζουν και το ενεργοποιούν).
Θέλουν έτσι να τον εγκλωβίσουν για πάντα  στη δίνη του ολιγαρχισμού, στο φαύλο κύκλο αυτού του εγκληματικού συστήματος. Επιδιώκουν τον αποπροσανατολισμό των λαών μέσα από την ατέρμονη αναζήτηση όλο και νέων «ταξιτζήδων» - δυναστών που όμως ΟΛΟΙ τους θα έχουν την εξουσία και όχι οι λαοί. Στόχος τους είναι οι λαοί να μην φθάσουν στο σημείο να αμφισβητήσουν το εγκληματικό αυτό σύστημα και να προσπαθήσουν να το ανατρέψουν επαναστατικά γιατί τότε θα χαθούν.


 ΕΚΛΟΓΕΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ (εγκληματικού τύπου) ΚΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ (ανθρωπιστικού τύπου)

       
 A. Οι κατηγορίες των εκλογών είναι δύο:

(α) Είτε αυτοί, που μόλις θα εκλεγούν, θα έχουν την εξουσία να αποφασίζουν και να διατάζουν  τους εκλογείς ό,τι γουστάρουν. Δηλαδή να αποφασίζουν και να διατάζουν το λαό στο ΟΝΟΜΑ του λαού
είτε
(β) οι όποιοι εκλεγμένοι θα είναι  εκτελεστικά όργανα – υπηρέτες των εκλογέων και θα εκτελούν ΜΟΝΟ ό,τι θα αποφασίζουν και θα τους διατάζουν οι εκλογείς (η πλειοψηφία λαού ή δημοτών).

Οι πρώτες (α) εκλογές είναι ολιγαρχικού τύπου ή εκλογές τεράστιας κοροϊδίας για τους λαούς. Οι ελάχιστοι εκλεγμένοι  έχουν την εξουσία να επιβάλουν (δια της βίας της ένοπλης εκτελεστικής) τη δική τους θέληση στην μεγάλη πλειοψηφία λαού. Η νομοθετική εξουσία δεν ανήκει στο λαό αλλά στους λίγους. Αυτοί  παίρνουν τις καθοριστικές αποφάσεις και  ορίζουν τη ζωή των πολλών σε κάθε κοινωνικό θέμα ενώ οι πολλοί καθίστανται υπήκοοι – δούλοι. Αυτού του τύπου τις εκλογές τις έχουμε στα ολιγαρχικά συστήματα του κοινοβουλευτισμού, του φασισμού και των «εργατικών» συμβουλίων κλπ. Όλα τα ολιγαρχικά κόμματα αποκαλούν το ολιγαρχικό σύστημα του  κοινοβουλευτισμού αστική δημοκρατία (δηλαδή αστική εξουσία του λαού!!!) με λυσσώδη επιμονή για τους ευνόητους λόγους της παραπλάνησης του λαού. Στον  κοινοβουλευτισμό διεξάγονται  εκλογές για την ανάδειξη των ολιγαρχών εξουσιαστών- μαστροπών-δυναστών  των λαών. (Είτε σε κεντρικό κυβερνητικό επίπεδο  είτε για την ανάδειξη των περιφερειακών και δημοτικών ολιγαρχών είτε για την ανάδειξη του ευρωπαϊκού κυνοβουλίου της ΕΕ – Ο (Ένωσης Ευρωπαίων Ολιγαρχών) κλπ.

Οι δεύτερες (β) εκλογές είναι δημοκρατικού τύπου. Οι ελάχιστοι εκλεγμένοι είναι εκτελεστικά όργανα των εκλογέων τους αφού οι εκλογείς ( λαός ή δημότες) έχουν τη νομοθετική εξουσία να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις καθοριστικές προδιαγραφές των πράξεων που αφορούν στη ζωή τους και ταυτόχρονα κατέχουν την ένοπλη εκτελεστική εξουσία για να μπορούν να διατάζουν τους εκλεγμένους τους να τις υλοποιήσουν. Μόνο σε τούτη την περίπτωση οι εκλογείς είναι πολίτες και όχι υπήκοοι (υπάκουοι) ή άβουλα ζώα. Είναι πολίτες γιατί μετέχουν κρίσεως (νόμων) και αρχής. Στη δημοκρατία μόνο ισχύει η αρχή της υποταγής της μειοψηφίας στην πλειοψηφία. (Αυτό το πολιτικό σύστημα είναι το σύστημα της δημοκρατίας ή  το πολιτικό σύστημα του πραγματικού κοινοτισμού – που θα αντιστοιχεί στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων-.)
Στη δημοκρατία, όλη η ένοπλη, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία ανήκει στο λαό και όχι σε μια εγκληματική μειοψηφία.
Οι λαοί στον 21^ο αιώνα θα πρέπει να παλέψουν για την κατάκτηση αυτής της πραγματικής δημοκρατίας. Και ετούτο μπορεί να πραγματωθεί μόνο με την επαναστατική συντριβή κάθε ολιγαρχικού συστήματος.

Σημείωση:
Οι ολιγαρχικοί κάθε μορφής (δεξιοί και «αριστεροί») έκαναν και θα κάνουν τα πάντα για να μη φτάσει στην κοινωνική συνείδηση αυτή η κατηγοριοποίηση των εκλογών και των διακυβερνήσεων γιατί όλοι τους επιδιώκουν οι λαοί να βρίσκονται πάντα κάτω από το δικό τους υποζύγιο. Να μην αποκτήσουν ποτέ οι λαοί την εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία.
Και η ξεφτιλισμένη ολιγαρχική αριστερά εξακολουθεί να ονομάζει δημοκρατικές εκλογές τις εγκληματικές ολιγαρχικές εκλογές του κοινοβουλευτισμού και τον ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό να τον ονομάζει αστική δημοκρατία!!!
Πέρασε πάνω από ένας αιώνας και δεν έκαναν ούτε μια φορά κριτική για την εγκληματική ουσία των κοινοβουλευτικών εκλογών.
Εγκληματική ουσία που έγκειται στην επιβολή ενός συστήματος για καταναγκαστική εκλογή των δυναστών, των μαστροπών του λαού από τον ίδιο το λαό. Εκλογή των μαστροπών - νταβατζήδων που θα έχουν σφετεριστεί την εξουσία του λαού.
Δεν καταγγέλθηκαν ποτέ οι κοινοβουλευτικές εκλογές σαν πράξη μέγιστης κοροϊδίας και εξαπάτησης του λαού από τη στιγμή που οι εκλογείς δεν κατέχουν την ένοπλη, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία στα χέρια τους.

ΡΔ