ΟΧΙ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΑ Ή ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΤΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ!!! ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΕ ΤΟΝ ΤΟΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ.
ΚΑΘΕΣΤΩΤΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΗΤΑΝ. ΟΥΤΕ ΚΟΚΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ. Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΗΤΑΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ-ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΜΙΑΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ.
Στο σοσιαλισμό έχουμε κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Δηλαδή τα μέσα παραγωγής είναι ιδιοκτησία της κοινωνίας. Και ιδιοκτησία σημαίνει δυνατότητα ενός υποκειμένου να μπορεί να αποφασίζει και να κάνει χρήση και διάθεση του αντικειμένου (της ιδιοκτησίας). Για να υπάρχει κοινωνική ιδιοκτησία λοιπόν θα πρέπει ο λαός να έχει την εξουσία να αποφασίζει και να επιβάλλει τα πάντα. Στον οικονομικό τομέα πχ α πρέπει να αποφασίζει τι θα παράγεται, πως θα παράγεται, πόσο θα παράγεται, πως θα διαμοιράζεται κλπ. ΔΗΛΑΔΗ ΘΑ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΉ, ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΉ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΉ ΕΞΟΥΣΊΑ για να μπορεί να αποφασίζει χρήση και διάθεση του αντικειμένου των μέσων παραγωγής.
Αν όμως όλα αυτά τα κάνει μια μειοψηφία, τότε τα μέσα παραγωγής είναι ουσιαστικά ιδιοκτησία αυτής της μειοψηφίας. Αν αυτά τα κάνει το κόμμα, τότε τα μέσα παραγωγής είναι κομματική ιδιοκτησία. Εξ αυτού και το : «κομματικός καπιταλισμός».
Κάποιοι από τους λενινιστές υμνούν κάποιες λίγες παροχές που έδιναν στο λαό αυτά τα αντικομμουνιστικά κόμματα και καθεστώτα. Ταυτίζουν δηλαδή την έννοια του σοσιαλισμού με παροχές μιας μειοψηφικής εξουσίας προς το λαό. Προπαγανδιστική καριολιά δηλαδή. Αν αυτό είναι το κριτήριο, τότε τι είχαμε στις σκανδιναβικές χώρες, όπου οι παροχές ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερες από αυτές των καταπιεστικών καθεστώτων της ανατολής; Είχαμε ανώτερο σοσιαλισμό ή και κομμουνισμό;
Σε μια απέραντη φυλακή ζούσε η εργατική τάξη. Τις κάλυπταν κάποιες βασικές ανάγκες για να μην εξεγερθεί. Κανείς δεν μπορούσε να βγει έξω από τη Χώρα, κανείς δεν μπορούσε να ασκήσει κριτική στα «παραφασιστικά» αυτά συστήματα. Αν το έκανε θα τον έτρωγε η μαρμάγκα.
(Η σοβιετική ένωση ήταν η πιο πλούσια χώρα σε πλουτοπαραγωγικές πηγές αλλά οι εργαζόμενοι ζούσαν στα όρια «ανοχής» και πολύ πίσω σε σχέση με εργαζόμενους πολλών χωρών του ιδιωτικού καπιταλισμού.)
Οι εργαζόμενοι ζούσαν κάτω από στυγνές κομματικές δικτατορίες και δεν είχαν καμιά εξουσία και κανένα λόγο για κανένα θέμα.
Εκεί εφάρμοζαν τις αντικομμουνιστικές ανοησίες του Λένιν. Εφάρμοζαν κάτι το διαμετρικά αντίθετο από το πρόταγμα του Μαρξ για ΕΝΟΠΛΗ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ, ΣΑΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΜΕΣΟΝ –ΜΟΧΛΟ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ.
ΔΥΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ:
*ΟΛένιν σε ομιλία του στο πρώτο Πανρωσικό συνέδριο 31 Ιουλίου 1919 τα τα λέει καθαρά και "σταράτα".
" Όταν κατηγορούμαστε για την εγκαθίδρυση μιας δικτατορίας ενός κόμματος και ,όπως έχετε ακούσει, προτείνεται ένα ενωμένο σοσιαλιστικό μέτωπο, εμείς λέμε, «Ναι, αυτό είναι η δικτατορία ενός κόμματος! Αυτό είναι που εμείς υποστηρίζουμε και δεν πρόκειται να αλλάξουμε αυτή μας τη θέση γιατί το κόμμα έχει κερδίσει, με τη διαδρομή δεκαετιών, τη θέση της πρωτοπορίας σε όλο το εργοστασιακό και βιομηχανικό προλεταριάτο...."
*Λένιν. Άπαντα τόμος 36.
«Έξι θέσεις για τα άμεσα καθήκοντα της σοβιετικής εξουσίας». Μάης 1918.
«.. Η υποταγή (των εργατών) και μάλιστα η ΑΝΑΝΤΙΡΡΗΤΗ ΥΠΟΤΑΓΗ την ώρα της εργασίας στις ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ των σοβιετικών ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΩΝ, ΤΩΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΩΝ που έχουν ΕΚΛΕΓΕΙ ή έχουν ΔΙΟΡΙΣΤΕΙ από τα ΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ και έχουν ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (όπως απαιτεί λχ το διάταγμα για τους σιδηροδρόμους) απέχει πολύ, πάρα πολύ ακόμα από το να έχει εξασφαλιστεί όσο χρειάζεται.»
Η αναγέννηση του κομμουνιστικού κινήματος θα γίνει μόνο με την ΑΠΟΛΥΤΗ απόρριψη αυτών των καθεστώτων, με την ΑΠΟΛΥΤΗ απόρριψη των Λενινικών αντικομμουνιστικών ανοησιών και με ταυτόχρονη υιοθέτηση του Μαρξικού πολιτικού προτάγματος για ένοπλη, νομοθετική και δικαστική εξουσία στους λαούς.
