ΛΕΝΙΝ Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΗΣ
Εδώ θα παρουσιάσουμε μία από τις αμέτρητες, κυριολεκτικά, αντιφάσεις του Λένιν.
Στο βιβλίο του ο Λένιν «κράτος και επανάσταση» και στο
κεφάλαιο IV, στο 4ο υποκεφάλαιο και στη 16η παράγραφο.
γράφει τι λέει ο Ένγκελς:
Ένγκελς:
«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την (πολιτική) ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ. Αυτή (η μορφή της δημοκρατίας) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ (η συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ (πολιτικού συστήματος) ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»*
Σημείωση: ΟΛΟ το μένος των λενινιστών κατευθύνεται, διαχρονικά, ενάντια σε αυτό το πρόταγμα. Κατά κανόνα το «θάβουν» και όταν δεν μπορούν το διαστρέφουν.
(Το ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ πρακτικό περιεχόμενο της δημοκρατίας της κομμούνας μπορούμε να πούμε ότι ήταν, περιεκτικά το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ».)
Ο Λένιν στην αμέσως επόμενη παράγραφο – κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφο 17η - σχολιάζει:
«Ο Ένγκελς επαναλαμβάνει εδώ με εξαιρετικά παραστατική μορφή (ΠΑΝΤΑ ένα εγκώμιο σε Ένγκελς ή Μαρξ πριν τα «ύπουλα πισώπλατα» χτυπήματα που σκοπεύει να τους δώσει) τη βασική εκείνη ιδέα που περνάει σαν κόκκινη κλωστή μέσα από όλα τα έργα του Μαρξ και συγκεκριμένα το γεγονός ότι η δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι η πιο κοντινή πρόσβαση για τη δικτατορία του προλεταριάτου.*1
Γιατί αυτή η δημοκρατία, χωρίς να παραμερίζει ΚΑΘΟΛΟΥ την ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ του κεφαλαίου, άρα ούτε την ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ των μαζών*2 και την ταξική πάλη, οδηγεί αναπόφευκτα σε μια τέτοια διεύρυνση, εκτύλιξη, εμφάνιση και όξυνση αυτής της πάλης που μιας και δημιουργείται η δυνατότητα να ικανοποιηθούν τα βασικά συμφέροντα των καταπιεζόμενων μαζών (γενικολογίες, αερολογίες), η δυνατότητα αυτή πραγματώνεται αναπότρεπτα και αποκλειστικά (αργότερα) με τη δικτατορία του προλεταριάτου, με την καθοδήγηση αυτών των μαζών από το προλεταριάτο*3.»
1. «…ότι η δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι η πιο κοντινή πρόσβαση για τη δικτατορία του προλεταριάτου.»
Αρχίζει λοιπόν το ξέφτισμα. Καλά που το βρήκε αυτό; Λέει ο Ένγκελς, στην προηγούμενη παράγραφο, ότι η δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι η πιο κοντινή πρόσβαση (από πολλές προσβάσεις) για την εφαρμογή της δικτατορίας του προλεταριάτου ή λέει ότι είναι (χωρίς καμιά αμφισβήτηση) ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ πολιτικό σύστημα για την εφαρμογή της δικτατορίας του προλεταριάτου; Μας δουλεύει «μπροστά στα μάτια μας;». Τι παραχάραξη!!! Τι οπορτουνισμός!!! Τι ψεύδη για να μπορέσει να περάσει τελικά το αντικομμουνιστικό του πρόταγμα για τη δικτατορία του κομματος!!!
2. «Γιατί αυτή η δημοκρατία(δημοκρατική ρεπούμπλικα κομμούνας), χωρίς να παραμερίζει καθόλου την κυριαρχία του κεφαλαίου, άρα ούτε την ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ των μαζών…»
α. Δηλαδή στη δημοκρατική ρεπούμπλικα, επειδή θα υπάρχουν ακόμα, στις αρχές, κάποιες μορφές κεφαλαίου θα υπάρχει και καταπίεση των μαζών, καταπίεση της πλειονότητας; Από ποια λογική βγαίνει αυτό;
Τι τεράστια «λύσσα» είχε ενάντια στη δημοκρατία; Τι προσπάθειες για να διαβάλει τη δημοκρατική ρεπούμπλικα της κομμούνας και στη θέση της να βάλει τη δικτατορία του κόμματος!!!
Φυσικά παραλογίζεται.
Είναι ποτέ δυνατόν να υπάρχει εξουσία του λαού (Ένοπλη, Νομοθετική και Δικαστική Εξουσία στο λαό) και ταυτόχρονα ο λαός να καταπιέζεται; Από ποιόν; Από τον εαυτό του που θα κατέχει την εξουσία;
Εντάξει, θα υπάρχει κάποιο κεφάλαιο αλλά η όροι της ύπαρξής του ή της εξαφάνισής του θα εξαρτώνται από την εξουσία του λαού. Η ύπαρξή του κεφαλαίου δεν σημαίνει αυτόματα κυριαρχία του και καταπίεση του λαού. Και σήμερα υπάρχει εργατική τάξη αλλά δεν είναι κυρίαρχη. Και σήμερα υπάρχουν κομμουνιστές αλλά δεν καταπιέζουν την αστική τάξη.
Εδώ είναι έτοιμοι οι λενινιστές να
βγάλουν τα σπαθιά τους και με αερολογικούς βερμπαλισμούς ή με μένος αλά Ε.
ΛΟΥΚΑ και χειρότερα να υποστηρίξουν αυτή την εσκεμμένη «ανοησία» του Λένιν.
Δηλαδή να υποστηρίξουν ότι στη δημοκρατική ρεπούμπλικα η πλειονότητα – μάζες
καταπιέζονται.
β. Το «δράμα» των λενινιστών.
Το δράμα των λενινιστών έγκειται στο γεγονός ότι υποστηρίζουν τη σκέψη του Λένιν η οποία όμως είναι γεμάτη από τεράστιες τρύπες στη λογική και φυσικά έχει απίστευτες αντιφάσεις.
Ο Λένιν μπροστά στο φανατισμό του ενάντια στην εξουσία του λαού (δημοκρατία) πέφτει διαρκώς σε ένα παραλήρημα και ξεχνά ότι σε άλλες σελίδες υποστηρίζει τα διαμετρικά αντίθετα. Έτσι ο λενινιστής μένει πάντα εκτεθειμένος, όποια από τις «κυκλοθυμικές» απόψεις του Λένιν και αν θελήσει να υποστηρίξει.
Για να δούμε λοιπόν μια από τις ατέλειωτες «κυκλοθυμίες του».
Ας πάμε στο κεφάλαιο ΙΙΙ, 2ο υποκεφάλαιο – «με τι πρέπει να αντικατασταθεί η κρατική μηχανή»… - , παράγραφο 12η.)
β. Το «δράμα» των λενινιστών.
Το δράμα των λενινιστών έγκειται στο γεγονός ότι υποστηρίζουν τη σκέψη του Λένιν η οποία όμως είναι γεμάτη από τεράστιες τρύπες στη λογική και φυσικά έχει απίστευτες αντιφάσεις.
Ο Λένιν μπροστά στο φανατισμό του ενάντια στην εξουσία του λαού (δημοκρατία) πέφτει διαρκώς σε ένα παραλήρημα και ξεχνά ότι σε άλλες σελίδες υποστηρίζει τα διαμετρικά αντίθετα. Έτσι ο λενινιστής μένει πάντα εκτεθειμένος, όποια από τις «κυκλοθυμικές» απόψεις του Λένιν και αν θελήσει να υποστηρίξει.
Για να δούμε λοιπόν μια από τις ατέλειωτες «κυκλοθυμίες του».
Ας πάμε στο κεφάλαιο ΙΙΙ, 2ο υποκεφάλαιο – «με τι πρέπει να αντικατασταθεί η κρατική μηχανή»… - , παράγραφο 12η.)
Γράφει λοιπόν:
« Πάντως η κατάπνιξη της αστικής τάξης
και της αντίστασής της είναι ακόμα απαραίτητη. Για την κομμούνα –(δηλαδή για τη
δημοκρατία ή αλλιώς τη δημοκρατική ρεπούμπλικα) αυτό ήταν ιδιαίτερα
αναγκαίο και μια από τις αιτίες της ήττας της βρίσκεται στο ότι δεν το έκανε όσο έπρεπε αποφασιστικά. ΕΔΩ ΟΡΓΑΝΟ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ ΕΙΝΑΙ Η
ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ και όχι η μειονότητα, όπως γινόταν πάντα και στη
δουλεία, και στη δουλοπαροικία και στη μισθωτή δουλεία. Και εφόσον η ίδια η
ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΕΣ ΤΗΣ, δεν χρειάζεται πια «ιδιαίτερη δύναμη».
Ισχυρίζεται λοιπόν τα διαμετρικά αντίθετα σε περίπου 32 σελίδες πριν.
Και μερικοί ψάχνουν ακόμα ψύλλους στα άχυρα για να εξηγήσουν το βατερλό του εργατικού κινήματος. Θέλουν να γνωρίσουν ένα αντικείμενο και εξετάζουν «επιστημονικά» τη σκιά του.
Μόνο εκείνοι που η ψυχολογία τους είναι φτιαγμένη για στρουθοκαμηλισμό, δεν θα θελήσουν να δουν κατάματα τις δεκάδες παιδαριώδεις αντιφάσεις του Λένιν γιατί αν τις δουν δεν θα είναι πια εύκολο να έχουν εξουσία στη συλλογικότητα τους - κόμμα τους.
3. «…η δυνατότητα αυτή πραγματώνεται αναπότρεπτα και αποκλειστικά (αργότερα) με τη δικτατορία του προλεταριάτου, με την καθοδήγηση αυτών των μαζών από το προλεταριάτο.»
Δηλαδή μας λέει ότι στη δημοκρατική ρεπούμπλικα οι μάζες καταπιέζονται και η ικανοποίηση βασικών συμφερόντων τους δεν θα γίνει πλήρως στη δημοκρατική ρεπούμπλικα αλλά στη δικτατορία του προλεταριάτου!!!
(Εδώ πάει να περάσει υπόγεια ότι η δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι κάτι το διαφορετικό από τη δικτατορία του προλεταριάτου ή αλλιώς ότι η δημοκρατία αυτή δεν είναι το μοναδικό σύστημα μέσα στο οποίο μπορεί να εφαρμοστεί η δικτατορία του προλεταριάτου. Θέλει να πετάξει έξω από τη συζήτηση τη δημοκρατική ρεπούμπλικα γιατί το περιεχόμενό της είναι το: όλη η ένοπλη, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό.)
Μα στη δημοκρατική ρεπούμπλικα της κομμούνας δεν έχουμε δικτατορία του προλεταριάτου από την πρώτη στιγμή; (72 μέρες ζωής είχε η κομμούνα) Τι λέει σε αυτή του την αμέσως πιο πάνω παράγραφο ο Ένγκελς; Επί πλέον γιατί αγνοεί τα λεγόμενα του Ένγκελς στην τελευταία παράγραφο της εισαγωγής του στο βιβλίο του Μαρξ για το γαλλικό εμφύλιο πόλεμο;
Ένγκελς:
« Τον τελευταίο καιρό, το σοσιαλδημοκράτη φιλισταίο τον πιάνει ξανά ένας ιερός τρόμος όταν ακούει τις λέξεις: δικτατορία του προλεταριάτου. Ε, λοιπόν κύριοι θέλετε να μάθετε τι λογής είναι αυτή η δικτατορία; Κοιτάξτε την Παρισινή κομμούνα. Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου».
ΥΓ
Ισχυρίζεται λοιπόν τα διαμετρικά αντίθετα σε περίπου 32 σελίδες πριν.
Και μερικοί ψάχνουν ακόμα ψύλλους στα άχυρα για να εξηγήσουν το βατερλό του εργατικού κινήματος. Θέλουν να γνωρίσουν ένα αντικείμενο και εξετάζουν «επιστημονικά» τη σκιά του.
Μόνο εκείνοι που η ψυχολογία τους είναι φτιαγμένη για στρουθοκαμηλισμό, δεν θα θελήσουν να δουν κατάματα τις δεκάδες παιδαριώδεις αντιφάσεις του Λένιν γιατί αν τις δουν δεν θα είναι πια εύκολο να έχουν εξουσία στη συλλογικότητα τους - κόμμα τους.
3. «…η δυνατότητα αυτή πραγματώνεται αναπότρεπτα και αποκλειστικά (αργότερα) με τη δικτατορία του προλεταριάτου, με την καθοδήγηση αυτών των μαζών από το προλεταριάτο.»
Δηλαδή μας λέει ότι στη δημοκρατική ρεπούμπλικα οι μάζες καταπιέζονται και η ικανοποίηση βασικών συμφερόντων τους δεν θα γίνει πλήρως στη δημοκρατική ρεπούμπλικα αλλά στη δικτατορία του προλεταριάτου!!!
(Εδώ πάει να περάσει υπόγεια ότι η δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι κάτι το διαφορετικό από τη δικτατορία του προλεταριάτου ή αλλιώς ότι η δημοκρατία αυτή δεν είναι το μοναδικό σύστημα μέσα στο οποίο μπορεί να εφαρμοστεί η δικτατορία του προλεταριάτου. Θέλει να πετάξει έξω από τη συζήτηση τη δημοκρατική ρεπούμπλικα γιατί το περιεχόμενό της είναι το: όλη η ένοπλη, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό.)
Μα στη δημοκρατική ρεπούμπλικα της κομμούνας δεν έχουμε δικτατορία του προλεταριάτου από την πρώτη στιγμή; (72 μέρες ζωής είχε η κομμούνα) Τι λέει σε αυτή του την αμέσως πιο πάνω παράγραφο ο Ένγκελς; Επί πλέον γιατί αγνοεί τα λεγόμενα του Ένγκελς στην τελευταία παράγραφο της εισαγωγής του στο βιβλίο του Μαρξ για το γαλλικό εμφύλιο πόλεμο;
Ένγκελς:
« Τον τελευταίο καιρό, το σοσιαλδημοκράτη φιλισταίο τον πιάνει ξανά ένας ιερός τρόμος όταν ακούει τις λέξεις: δικτατορία του προλεταριάτου. Ε, λοιπόν κύριοι θέλετε να μάθετε τι λογής είναι αυτή η δικτατορία; Κοιτάξτε την Παρισινή κομμούνα. Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου».
ΥΓ
1. Ηγέτες των λενινιστών προσπάθησαν να «θεοποιήσουν» τη θεωρητική
μετριότητα του Λένιν για ευνόητους (εξουσιολάγνους) λόγους.
Αντί να πάρουν τα όποια θετικά στοιχεία από την ιστορική διανόηση της αριστεράς και να πετάξουν τα άλλα, καλλιέργησαν μια σχεδόν θρησκευτικού τύπου προσωπολατρία για τους κύριους υπεύθυνους της τεράστιας ήττας του εργατικού κινήματος, όπως για Λένιν, Στάλιν, Τρότσκι, Μάο.
Τα σημερινά απομεινάρια των λενινιστών να περιμένουμε ότι θα είναι, σε ορισμένες περιπτώσεις, χειρότεροι πολέμιοι και από τους αστούς στη διεκδίκηση της ένοπλης, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας από το λαό.
Θα πολεμήσουν, όταν δεν θα αποσιωπούν, την αναγκαία διεκδίκηση από τους εργάτες του: «κανένας νόμος σε ισχύ χωρίς την εξουσία έγκρισης και επιβολής του από την πλειοψηφία του λαού».
2. Το μαρξικό κομμουνιστικό πρόταγμα θα αναδομηθεί. Είναι απόλυτη ιστορική ανάγκη. Οι κομμουνιστές του 21ου αιώνα θα διεκδικούν τη δημοκρατία με το ουσιαστικό της περιεχόμενο που είναι το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ» και θα αφήσουν στα σκουπίδια της ιστορίας τα αντικομμουνιστικά προτάγματα που έχουν επενδυθεί ιστορικά με φιλεργατική και φιλοκομμουνιστική φρασεολογία και έχουν προκαλέσει τεράστια σύγχυση και μεγάλη ήττα σε καλοπροαίρετους αγωνιστές.
ΡΔ
*Και επειδή στις μεταφράσεις πέφτει πάρα πολύ λαθροχειρία από τους λενινιστές, παραθέτουμε το απόσπασμα του Ένγκελς στο γερμανικό πρωτότυπο:
Στα γερμανικά το πιο πάνω απόσπασμα είναι: «Erstens. Wenn etwas feststeht, so ist es dies, daß unsre Partei und die Arbeiterklasse nur zur Herrschaft kommen kann unter der Form der demokratischen Republik. Diese ist sogar die spezifische Form für die Diktatur des Proletariats, wie schon die große französische Revolution gezeigt hat.»
Στα δε αγγλικά είναι: First. « If one thing is certain it is that our party and the working class can only come to power under the form of a democratic republic. This is even the specific form for the dictatorship of the proletariat, as the Great French Revolution has already shown.»
Και ενώ ο Λένιν έχει στο βιβλίο του ειδικό υποκεφάλαιο που φέρει τον τίτλο "με τι πρέπει να αντικαταταθεί η κρατική μηχανή που έχει συντριβεί", το πιο πάνω απόσπασμα του Ένγκελς, το οποίο είναι απόλυτα σχετικό, δεν το αναφέρει σε αυτό το υποκεφάλαιο.
Αντίθετα το αναφέρει σε ένα άλλο άσχετο υποκεφάλαιο με τίτλο "κριτική του σχεδίου προγράμματος της Ερφούρτης".
Φυσικά δεν το αναφέρει στο "με τι θα πρέπει να αντικατασταθεί η κρατική μηχανή που έχει συντριβεί" γιατί δεν θέλει να περάσει αυτό το πρόταγμα αλλά να περάσει το δικό του το αντικομμουνιστικό (αντικομμουνιστικό με την έννοια του αντίθετου στο όλη η εξουσία στην κομμούνα).
Αντί να πάρουν τα όποια θετικά στοιχεία από την ιστορική διανόηση της αριστεράς και να πετάξουν τα άλλα, καλλιέργησαν μια σχεδόν θρησκευτικού τύπου προσωπολατρία για τους κύριους υπεύθυνους της τεράστιας ήττας του εργατικού κινήματος, όπως για Λένιν, Στάλιν, Τρότσκι, Μάο.
Τα σημερινά απομεινάρια των λενινιστών να περιμένουμε ότι θα είναι, σε ορισμένες περιπτώσεις, χειρότεροι πολέμιοι και από τους αστούς στη διεκδίκηση της ένοπλης, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας από το λαό.
Θα πολεμήσουν, όταν δεν θα αποσιωπούν, την αναγκαία διεκδίκηση από τους εργάτες του: «κανένας νόμος σε ισχύ χωρίς την εξουσία έγκρισης και επιβολής του από την πλειοψηφία του λαού».
2. Το μαρξικό κομμουνιστικό πρόταγμα θα αναδομηθεί. Είναι απόλυτη ιστορική ανάγκη. Οι κομμουνιστές του 21ου αιώνα θα διεκδικούν τη δημοκρατία με το ουσιαστικό της περιεχόμενο που είναι το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ» και θα αφήσουν στα σκουπίδια της ιστορίας τα αντικομμουνιστικά προτάγματα που έχουν επενδυθεί ιστορικά με φιλεργατική και φιλοκομμουνιστική φρασεολογία και έχουν προκαλέσει τεράστια σύγχυση και μεγάλη ήττα σε καλοπροαίρετους αγωνιστές.
ΡΔ
*Και επειδή στις μεταφράσεις πέφτει πάρα πολύ λαθροχειρία από τους λενινιστές, παραθέτουμε το απόσπασμα του Ένγκελς στο γερμανικό πρωτότυπο:
Στα γερμανικά το πιο πάνω απόσπασμα είναι: «Erstens. Wenn etwas feststeht, so ist es dies, daß unsre Partei und die Arbeiterklasse nur zur Herrschaft kommen kann unter der Form der demokratischen Republik. Diese ist sogar die spezifische Form für die Diktatur des Proletariats, wie schon die große französische Revolution gezeigt hat.»
Στα δε αγγλικά είναι: First. « If one thing is certain it is that our party and the working class can only come to power under the form of a democratic republic. This is even the specific form for the dictatorship of the proletariat, as the Great French Revolution has already shown.»
Και ενώ ο Λένιν έχει στο βιβλίο του ειδικό υποκεφάλαιο που φέρει τον τίτλο "με τι πρέπει να αντικαταταθεί η κρατική μηχανή που έχει συντριβεί", το πιο πάνω απόσπασμα του Ένγκελς, το οποίο είναι απόλυτα σχετικό, δεν το αναφέρει σε αυτό το υποκεφάλαιο.
Αντίθετα το αναφέρει σε ένα άλλο άσχετο υποκεφάλαιο με τίτλο "κριτική του σχεδίου προγράμματος της Ερφούρτης".
Φυσικά δεν το αναφέρει στο "με τι θα πρέπει να αντικατασταθεί η κρατική μηχανή που έχει συντριβεί" γιατί δεν θέλει να περάσει αυτό το πρόταγμα αλλά να περάσει το δικό του το αντικομμουνιστικό (αντικομμουνιστικό με την έννοια του αντίθετου στο όλη η εξουσία στην κομμούνα).
