*Πράγμα εξ ορισμού αδύνατον, αλλά εμείς θα υποθέσουμε ότι υπάρχουν κάποιοι ολιγαρχικοί που είναι ηθικά στοιχεία και καλοπροαίρετοι.
Όμως για ποιο λόγο να θέλουν να κάνουν του κεφαλιού τους; Γιατί να θέλουν να φτιάχνουν όποιο νόμο γουστάρουν και να τον επιβάλλουν στο λαό; Ποια είναι η βαθύτερη ψυχολογική τους ανάγκη;
Αν τελικά οι επιλογές τους είναι λαθεμένες και δυσαρεστήσουν την πλειοψηφία του λαού, γιατί να «ρισκάρουν» να φάνε τις κατάρες, τις μούτζες και τη μεγάλη οργή του λαού; Γιατί να «ρισκάρουν» να γίνονται τόσο μισητοί και ενίοτε να προκαλούν στο λαό τον κρυφό πόθο «να τους εκτελούσε από τα 5 μέτρα»; Αν είναι σίγουροι ότι θα πετύχουν να ευχαριστήσουν την πλειοψηφία του λαού τότε είναι επικινδύνως υπέρ ανόητοι, δηλαδή για δέσιμο. Αν όμως δεν είναι σίγουροι τότε γιατί να ρισκάρουν τα πιο πάνω και ακόμα περισσότερα;
Αν τις αποφάσεις για τους νόμους τις έπαιρνε και επέβαλε ο λαός, τότε θέμα λαϊκής κατακραυγής εναντίον τους δεν θα υπήρχε με τίποτα. Κανείς δεν θα ήθελε να τους κυνηγήσει γιατί αυτοί δεν θα ήταν υπεύθυνοι για τις όποιες πιθανόν λαθεμένες επιλογές του λαού. Αυτοί θα ήταν απλά εντολοδόχοι – εκτελεστικά όργανα των αποφάσεων που θα έπαιρναν διαφορετικές πλειοψηφίες στα διαφορετικά θέματα. Αν ήταν απλά εκτελεστικά όργανα των αποφάσεων του λαού και αν κάποιες επιλογές- αποφάσεις του λαού ήταν λαθεμένες, τότε αυτοί κάλλιστα θα μπορούσαν να πουν το «δεν φταίμε εμείς, εμείς εντολές εκτελέσαμε». Και έτσι κανείς δεν θα μπορούσε να τους πει τίποτα, κανείς δεν θα τους θεωρούσε υπεύθυνους για τις πιθανές αρνητικές επιπτώσεις επί του λαού.
Γιατί δεν θέλουν να αποποιηθούν κάθε ευθύνη;
Σημείωση: Έτσι δεν θα υπήρχε δυσαρέσκεια ούτε και μεταξύ των διαφορετικών πλειοψηφιών και μειοψηφιών τα διάφορα θέματα γιατί κάποιοι που θα είναι με την πλειοψηφία σε ένα θέμα σε άλλα θέματα θα είναι με την μειοψηφία και αντίστροφα. Στην πραγματική δημοκρατία οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες, κατά κανόνα και κατά συντριπτική πλειοψηφία, είναι ρευστές και όχι σταθερές όπως είναι στα ολιγαρχικά συστήματα.
(Δες «ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»)
Γιατί λοιπόν οι ολιγαρχικοί προτιμούν να γίνονται στόχος της οργής και του μίσους της πλειοψηφίας του λαού, ενώ μπορούν να το αποφύγουν; Ιστορικά, ΟΛΟΙ τους έχουν αργά ή γρήγορα «απολαύσει» τις ύβρεις και τις κατάρες της πλειοψηφίας των λαών.
Από την άλλη, πόσοι από τους ανθρώπους του λαού, που έχουν ομαλή την ψυχοσύνθεσή τους, δεν λένε κάθε τόσο το «για να μην σας πάρω στο λαιμό μου, αποφασίστε εσείς και εγώ ακολουθώ»;
Γιατί δεν επιλέγουν να κάνουν το ίδιο και οι ολιγαρχικοί; Μήπως είναι μαζόχες; Και ο μαζοχισμός είναι μια ψυχική ανωμαλία.
Όχι. Αυτοί έχουν πολύ πιο βαριά ψυχική ανωμαλία. Βάζουν στο ένα μέρος της ζυγαριάς τις απόλυτα βέβαιες κατάρες, επιθέσεις κλπ της μεγάλης πλειοψηφίας και από την άλλη βάζουν την ηδονή που θα βιώσουν όταν θα αισθάνονται ότι είναι κυρίαρχοι επί της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων, την ηδονή που θα απολαμβάνουν με το να καθορίζουν όπως γουστάρουν τη ζωή εκείνων που δεν θα έχουν την ίδια δύναμη με αυτούς. Το μέγεθος των ψυχοανωμαλοοικονομικών κερδών τους, αισθάνονται ότι είναι πολύ ανώτερο από το αρνητικό μέγεθος του μίσους που θα εκθρέψει η πλειοψηφία ενός ολόκληρου λαού.
Αν λοιπόν είχαν ίχνος ηθικής, αν είχαν μέσα τους σαν άνθρωποι αυτό που λέμε «καλή προαίρεση» δεν θα επέλεγαν ποτέ να γίνουν (βέβαιος) στόχος τόσων πολλών ανθρώπων. Θα ήθελαν να είναι απλά εκτελεστικά όργανα της θέλησης του λαού.
Και ΜΟΝΟ αυτό το ερώτημα, δηλαδή γιατί η ολιγαρχικοί δεν επιλέγουν να αποφύγουν την οργή και το μίσος της πλειοψηφίας του λαού ενώ μπορούν, ΑΡΚΕΙ για να εκμηδενίσει κάθε ολιγαρχικό επιχείρημα σχετικά με την μη εγκληματική και αντικοινωνική ψυχοσύνθεση ΟΛΩΝ τους ή για την πιθανή εξαίρεση κάποιου ή κάποιων.
*Γιατί θέλουν να αποφασίζουν και να επιβάλλουν τη θέλησή τους σε όλα τα θέματα, σε κάθε ιδιαίτερο θέμα; Γιατί να θέλουν να αποφασίζουν και να επιβάλλουν στο λαό όποιο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ θέλουν αυτοί;
Αν υπήρχε κάποιος ταξιτζής ο οποίος θα ήθελε να κατέχει την εξουσία να επιβάλλει αυτός στους πελάτες του τον ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ τους (να μην αποφασίζουν οι πελάτες που να πάνε), θα ήταν ένα άτομο με ψυχική υγεία ή θα ήταν ένα άτομο με ψυχική διαστροφή;
Αν οι πελάτες διάλεγαν έναν ταξιτζή από τους διάφορους ταξιτζήδες της πιάτσας αλλά όμως ΟΛΟΙ οι ταξιτζήδες θα ήθελαν να επιβάλλουν αυτοί τον προορισμό στους πελάτες τους, θα μπορούσε να είναι έστω και ΕΝΑΣ από αυτούς ψυχικά υγιής;
Και αν ΟΛΟΙ τους έλεγαν στους πελάτες:
«Έτσι είναι το δημοκρατικό σύστημα μεταφορών. Πρέπει να διαλέγετε έναν από εμάς και αμέσως μετά, αυτός που θα ψηφιστεί, θα πρέπει να έχει την εξουσία να σας πάει όπου γουστάρει και όχι να έχετε την εξουσία να του υπαγορεύετε να σας πάει όπου γουστάρετε εσείς, γιατί εμείς είμαστε οι ΕΙΔΙΚΟΙ επί των μεταφορών και οι ειδικοί θα πρέπει να αποφασίζουν και να σας επιβάλλουν τις αποφάσεις τους. Και αν μετά δυσαρεστηθείτε από έναν ταξιτζή, μπορείτε να τον αλλάξετε, έχετε το δημοκρατικό δικαίωμα να τον αλλάξετε, με κάποιον άλλον από εμάς που θα σας κάνει και αυτός κουμάντο».
Τότε οι πελάτες πως θα έπρεπε να αντιδράσουν;
Να συνεχίζουν να επιλέγουν πειραματιζόμενοι αενάως ποιά αλεπού θα βάλουν για καλύτερο φύλακα στο κοτέτσι τους ή να επαναστατήσουν, να συντρίψουν τους ολιγαρχικούς εγκληματίες και να πάρουν στα χέρια τους την εξουσία των αποφάσεων (νομοθετική) και της επιβολής (ένοπλη εκτελεστική);
ΡΔ
