ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΗ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
Ο παππούς μου, όταν ήμουν μικρός, μου έλεγε μια πραγματική ιστορία.
Στο τέλος της δεκαετίας του 1920 και πιθανόν στις αρχές της δεκαετίας του 30, όλο το χωριό σύχναζε σε ένα καφενείο.
Μια μέρα επέστρεψε από την Αμερική κάποιος συγχωριανός τους που ήταν χρόνια μετανάστης.
Όταν αυτός πήγε στο καφενείο, όλοι οι θαμώνες «έπεσαν πάνω του» και τον ρωτούσαν για το πώς είναι η ζωή στην Αμερική.
Κάποια στιγμή τους είπε ότι «εκεί υπάρχει ένα κουτί στο οποίο μιλά κάποιος από πολύ μακριά, πιο μακριά από την Αθήνα ας πούμε, και αν ένας άλλος που έχει ένα ίδιο κουτί εδώ, τον βλέπει και τον ακούει. Αυτό το κουτί το λένε τελεβιζόνα και μια μέρα, σε λίγα χρόνια, θα το έχουμε και εδώ».
Όλοι οι θαμώνες που έπαιζαν χαρτιά σταμάτησαν για να τον ακούσουν. Στην αρχή νόμιζαν ότι αστειευόταν αλλά μετά κατάλαβαν ότι μιλάει στα σοβαρά.
Τότε άρχισαν να λένε μεταξύ τους ότι του «σάλεψε» και γι αυτό γύρισε από την Αμερική. Όλοι άρχισαν να του κάνουν καζούρα για πολλά χρόνια, ακόμα και τα παιδιά, αφού αυτό που τους έλεγε ήταν ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΔΥΝΑΤΟΝ να γίνει. Γι αυτούς ήταν η απόλυτη ΟΥΤΟΠΙΑ.
Το δε παρατσούκλι που του έβγαλαν ήταν «ο τελεβιζόνος». Και από τότε ήταν ο τρελός του χωριού.
Όταν μια πραγματικότητα είναι ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΙΜΗ αλλά κάποιοι την βλέπουν ή θέλουν να την βλέπουν σαν αδύνατη ή σαν ΟΥΤΟΠΙΑ, τότε δύο τινά μπορούν να συμβαίνουν.
1) Είτε είναι σχετικά αδαείς.
2) Είτε δεν έχουν συμφέρον (έχουν ζημία) από την προτεινόμενη τροποποίηση και γι αυτό την προπαγανδίζουν σαν ουτοπία, προβάλλοντας τα πιο «κουφά» επιχειρήματα. Το κάνουν για να αποφύγουν απώλειες οικονομικοψυχολογικών συμφερόντων τους.
Οι ολιγαρχικοί, οι κάτοχοι σήμερα της εξουσίας θα συνεχίζουν να προπαγανδίζουν το ανέφικτο της εξουσίας του λαού – δημοκρατίας για να καλύψουν τα νώτα τους και να διασφαλίσουν την ύπαρξή τους.
Οι υπήκοοι όμως θα πρέπει να κατανοήσουν ότι η κατάκτηση της εξουσίας από το λαό δεν έχει καμιά σχέση με τις ουτοπίες γιατί:
α. ΝΟΜΟΣ απαράβατος. Ό,τι έχει πραγματοποιήσει το ανθρώπινο είδος σε παλαιότερες εποχές της εξέλιξής του, είναι αδύνατον να μην μπορεί να το πραγματώσει σε νεώτερες εποχές και σε πολύ πιο βελτιωμένη μορφή.
(πχ η δημοκρατία της Κομμούνας ή η μερική – ελλιπής Αθηναϊκή δημοκρατία)
Οι ολιγαρχικοί ξέρουν πολύ καλά ότι είναι κάτι το ΕΦΙΚΤΟ. Το ξέρουν και φοβούνται τον πιθανό προσανατολισμό της κοινωνικής συνείδησης προς αυτή την κατεύθυνση. Αν κοινωνική συνείδηση προσανατολιστεί στην κατάκτηση της ένοπλης εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας από τους λαούς τότε «μετράνε πολύ λίγες μέρες». Θα καταρρεύσουν σαν χάρτινος πύργος.
Απόδειξη για το ότι έχουν πλήρη γνώση της αδυναμίας τους και φυσικά για το εφικτό της εξουσίας του λαού, είναι η ίδια απάντηση στα ερωτήματα;
Γιατί τόσα εγκώμια, κολακείες και ύμνους για το λαό; Γιατί ενίοτε τόσες απειλές και επίδειξη ισχύος; Γιατί θέλουν να ελέγχουν τα ΜΜΕ και δια μέσου αυτών τη σκέψη των υπηκόων; Γιατί αποκαλούν την ολιγαρχική δικτατορία τους δημοκρατία; Γιατί αποκαλούν τους υπηκόους τους – σύγχρονους δούλους πολίτες; Γιατί αλλάζουν το πραγματικό περιεχόμενο τόσων εννοιών; Γιατί τόσες υποσχέσεις, παραπλανήσεις κλπ;
Γιατί τόσους εκσυγχρονισμούς στους ένοπλους μηχανισμούς και ασκήσεις καταστολής πλήθους; Γιατί κάνουν επικαιροποιήσεις σε σχέδια τύπου «γκλάντιο», «γραφείο πληροφοριών», «κόκκινη προβιά» κλπ;
Αν στο βάθος δεν φοβόντουσαν, θα τα έκαναν όλα αυτά και τόσα άλλα;
Απλά η εξουσία των λαών, η απελευθέρωσή τους είναι ΕΦΙΚΤΗ. Χρειάζεται μόνο το κατάλληλο σχέδιο και αγώνας.
γ. Αυτό που γίνεται διαρκώς στην ανθρώπινη ιστορία είναι οι αλλαγή υποκειμένων στην εξουσία.
Σημείωση:
Επίσης, για να υποστηρίζουν τα ιδιοτελή συμφέροντά τους οι
ολιγαρχικοί, Θα προσπαθούν να προωθούν ανόητες θεωρίες του τύπου «οι λαοί από τη φύση τους είναι σαν
αγέλη που αποζητά ένα βοσκό για να τους κατευθύνει τη ζωή κλπ». Φυσικά το
αντίθετο συμβαίνει. Είναι στη φύση του ανθρώπου να αποφεύγει να
ετεροκαθορίζεται , να αποζητά έστω και με βαρύ τίμημα την ελευθερία του, την δυνατότητά
του να αυτοκαθορίζεται.
Η πιο πάνω ολιγαρχική αντίληψη που ακούγεται επί δεκαετίες, θα είχε κάποια ισχύ αν βρισκόταν έστω και ένας άνθρωπος πάνω στον πλανήτη που θα ήθελε σαν πελάτης του ταξί να του όριζε και να του επέβαλε τον προορισμό του ο ταξιτζής και όχι αυτός ο ίδιος να όριζε που θέλει να πάει.
Η πιο πάνω ολιγαρχική αντίληψη που ακούγεται επί δεκαετίες, θα είχε κάποια ισχύ αν βρισκόταν έστω και ένας άνθρωπος πάνω στον πλανήτη που θα ήθελε σαν πελάτης του ταξί να του όριζε και να του επέβαλε τον προορισμό του ο ταξιτζής και όχι αυτός ο ίδιος να όριζε που θέλει να πάει.
Αν υπάρχει το στοιχείο της απόλυτης ΟΥΤΟΠΙΑΣ στο κοινωνικό επίπεδο, αυτό βρίσκεται στο ότι ΜΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΜΟΡΦΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ δεν υπάρχει καμιά περίπτωση (ούτε μία στο άπειρο) να δουν προκοπή οι λαοί. Ο ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ της ολιγαρχικής εξουσίας καθιστά ΟΥΤΟΠΙΑ την περίπτωση για μια καλύτερη ζωή για τους υπηκόους.
Όσο οι λίγοι είναι κάτοχοι της ένοπλης εκτελεστικής και της νομοθετικής θα αυξάνεται διαρκώς η σχετική και η απόλυτη φτώχεια στον πλανήτη καθώς και η οικολογική καταστροφή.
ΧΝ
