Ο ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΣ – ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.

Ρεφορμισμός είναι μια "κινηματική" αντίληψη, η οποία προβάλει ως σωστό τρόπο για να φθάσει ο άνθρωπος σε μια καλύτερη κοινωνία, τις διαρκείς μικρές ή μεγάλες μεταρρυθμίσεις εντός του κάθε υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος.

Βασικά αρνείται το πρόταγμα του αντίπαλου δέους, αρνείται την ριζική, την επαναστατική αλλαγή του συστήματος. Ο μεταρρυθμισμός ΘΕΛΕΙ να αγνοεί δεκάδες δεδομένα και κοινωνικούς νόμους.
Για παράδειγμα:
1. ΘΕΛΕΙ να αγνοεί ότι ακόμα και με χιλιάδες χρόνια μεταρρυθμίσεων η ολιγαρχία εξακολουθεί να είναι στην εξουσία, ότι «ζει και βασιλεύει» ακόμα.
2.ΘΕΛΕΙ να αγνοεί ότι παρά τους μεταρρυθμιστικούς αγώνες αιώνων, η ολιγαρχία δύναται, δια μέσου της κατοχής της ένοπλης εκτελεστικής, να παίρνει πίσω, ανά πάσα στιγμή όταν θεωρεί αναγκαίο γι αυτήν, όλες τις προηγούμενες υποχωρήσεις της προς τους λαούς.
3. ΘΕΛΕΙ να αγνοεί  επίσης ότι μια μικρή υποχώρησή της (απώλεια συμφερόντων της) σε έναν τομέα μπορεί να την καλύπτει, σχεδόν αυτόματα, με κέρδη από άλλους τομείς. (Πχ  μια πιθανή υποχώρηση και κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, να την αναπληρώσει με αυξήσεις φόρων σε άλλους τομείς)
4. ΘΕΛΕΙ  ΝΑ ΑΓΝΟΕΙ ΟΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΜΙΚΡΕΣ ΛΑΪΚΕΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΕΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΜΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ, ΕΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ  ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΝΑ ΑΠΕΙΛΕΙ ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΑΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ. (Για το τι είναι αντίπαλο δέος υπάρχει το κείμενο: «ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ»)

 Αυτό το επαναστατικό πρόταγμα (αντίπαλο δέος) το οποίο είναι καθοριστικό για την ύπαρξη ή όχι κάποιων λαϊκών κατακτήσεων στο σήμερα, οι ρεφορμιστές το καταπολεμούν με λύσσα. Έτσι αποκόπτουν την πρακτική δυνατότητα για κάποιες  λαϊκές κατακτήσεις  στο σήμερα για τις οποίες ΔΗΘΕΝ κόπτονται.

Ο ρεφορμισμός-μεταρρυθμισμός  επιδιώκει  να μπαίνει μέσα στο ολιγαρχικό σύστημα, μέσα στους ολιγαρχικούς θεσμούς , ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ (όπως λέει) ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΣΑ.
Στην πραγματικότητα όμως είναι σαν να μας λέει ότι θα πρέπει να αφήσουμε να μας καταπιεί ο βόας και εμείς από τα μέσα του να παλέψουμε να του αλλάξουμε το DΝΑ για να τον κάνουμε από σαρκοβόρο σε φυτοφάγο!!!

Εν κατακλείδι, είναι δεκάδες τα στοιχεία και οι κοινωνικές νομοτέλειες που θέλουν να αγνοούν.
                                      ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΜΑΞΙΜΑΛΙΣΤΕΣ
Δεν αρκεί που θέλουν να αγνοούν βασικά στοιχεία της κοινωνικής πραγματικότητας αλλά
επί πλέον χρησιμοποιούν την τακτική εκείνου του κλέφτη, ο οποίος φωνάζει τρέχοντας «πιάστε τον κλέφτη», όπως φωνάζουν και εκείνοι που τον κυνηγούν.
Δηλαδή κατηγορούν τους ρεαλιστές επαναστάτες για μαξιμαλισμό, ήτοι τους κατηγορούν ότι διεκδικούν το μέγιστο που είναι όμως ανέφικτο.
Όμως στην πραγματικότητα οι μέγιστοι μαξιμαλιστές είναι οι ίδιοι γιατί και αυτό το ελάχιστο που λένε ότι  διεκδικούν κάθε φορά, είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ανέφικτο να πραγματωθεί, από τη στιγμή που στην κοινωνία δεν υπάρχει ένα ισχυρό αντίπαλο δέος. Και την ύπαρξη αυτού του αντίπαλου δέους την πολεμούν άλλοτε  για να  την φθείρουν και άλλοτε για να την τσακίσουν αν μπορούν.
Είναι οι χειρότεροι μαξιμαλιστές, γιατί με την προωθούμενη αντίληψή τους όχι μόνο δεν μπορεί να κατακτηθεί συνολικά κάτι το θετικό για τους λαούς αλλά επί πλέον στέκονται εμπόδιο στον πιο ΒΑΣΙΚΟ ΟΡΟ  που απαιτείται για τις πιο μικρές και μεγάλες λαϊκές κατακτήσεις. Δηλαδή στέκονται εμπόδιο και εναντιώνονται  πολεμικά κατά της ύπαρξης και της ΜΕΓΈΘΥΝΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ. Είναι ουσιαστικά εχθροί των λαών και ντε φάκτο σύμμαχοι του συστήματος.
    
     ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΤΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝ ΤΟΥ ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΥ                 
                    ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ  ΑΓΝΟΟΥΝ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ                     
                                  Η ΔΕΙΛΙΑ ΚΑΙ Ο ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟΣ ΦΙΛΕΙΡHΝΙΣΜΟΣ

;
Εδώ θα πρέπει να κάνουμε έναν διαχωρισμό μεταξύ των ηγετών του ρεφορμισμού από τους απλούς ακόλουθούς τους οι περισσότεροι των οποίων μπορεί να είναι και καλοπροαίρετοι άνθρωποι.

α. Οι πρώτοι (ηγέτες) είναι  εξουσιομανείς ολιγαρχικοί.  Είναι άρρωστοι για αύξηση της προσωπικής τους εξουσίας, της προσωπικής τους προβολής. Διακατέχονται από μια ανόητη και εγκληματική ματαιοδοξία. Είναι βαριά ψυχικά ασθενείς είτε έχουν συνείδηση αυτού είτε όχι. Είναι οι μέγιστοι εγκληματίες.
 Εδώ φτιάχνουν  ένα μαγαζί που να πουλάει ιδιαίτερες ελπίδες στο λαό και μετά αρχίζουν το ψάρεμα ακολούθων οι οποίοι θα τους βοηθήσουν να πετύχουν τα ιδιοτελή  αντικοινωνικά ψυχολογικά ή υλικά συμφέροντά τους.  Το να θέλουν να εξουσιάζουν, να θέλουν να ορίζουν τη ζωή των άλλων όπως επιθυμούν  αυτοί, σημαίνει βαθιά ψυχική ασθένεια. Δεν θα επεκταθούμε άλλο για το ποιόν τους. Ήδη έχουν γραφτεί αρκετά βιβλία από επιστήμονες ψυχολόγους που όμως, όπως είναι προφανές, τα έργα τους δεν τυχαίνουν και της καλύτερης προβολής. Πχ ένα σχετικό βιβλίο είναι εκείνο του νευρολόγου γιατρού Ντέϊβιντ ‘Οουεν με τίτλο: «ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΗΓΕΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ».

β.  Οι ακόλουθοι. Να πούμε παραστατικά, ότι πολλοί  από τους ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣ των ηγετών του ρεφορμισμού   διακατέχονται από μεγάλο ΦΟΒΟ και αρκετή ΑΓΝΟΙΑ για τους νόμους της κοινωνικής κίνησης.  Αρκετοί είναι καλοπροαίρετοι και με κάποια μικρή ή μεγάλη θέληση για κοινωνική προσφορά. Όμως ο φόβος και η άγνοια  ναι μεν τους φέρνει σε ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΗ σύγκρουση με την επιθυμία τους για κοινωνική προσφορά αλλά τελικά ο φόβος κυρίως και η άγνοια τους σπρώχνει στο να ακολουθήσουν τελικά μια άκρως αντικοινωνική οδό. ( Ας αποκαλέσουμε το Φόβο, την Άγνοια και την αντίρροπη προς αυτά τα στοιχεία θετική δύναμη της Συνείδησης,  με την έκφραση «Σύνδρομο ΦΑ-Σ».)

ΦΟΒΟΣ.  Διακατέχονται από πολύ μεγάλο  φόβο (δηλαδή φοβία) όπου ακόμα και η απλή σκέψη ότι μια πιθανή αντιπαράθεση με το σύστημα  επιφέρει  στη ζωή τους αρνητικές επιπτώσεις , τους αποτρέπει και από την παραμικρή κίνηση εναντίον της ουσίας – ύπαρξης του συστήματος. Τεράστιος φόβος είναι φωλιασμένος βαθειά μέσα τους. Η σκέψη ότι μπορεί να γίνουν στόχος  του ολιγαρχικού συστήματος,  τους παραλύει. Πολύ μεγάλος φόβος για «αντίποινα» από την πλευρά του συστήματος. Δεν έχουν την πρόθεση να βάλουν το παραμικρό πραγματικό ρίσκο στη ζωή τους για να βοηθήσουν τον συνάνθρωπό τους.
Ο πολύ μεγάλος φόβος που νιώθουν, είναι το βασικότερο στοιχείο για τον τελικό καθορισμό της στάσης τους απέναντι στο εγκληματικό ολιγαρχικό σύστημα.

ΑΓΝΟΙΑ. Η άγνοια τους όχι μόνο για τους βασικούς νόμους της κοινωνικής κίνησης αλλά και για σχετικά απλά πράγματα που αφορούν  την ουσία του ολιγαρχικού συστήματος, είναι πανεύκολο να διαπιστωθεί. Εκτός τούτου συμβαίνει πολλάκις να αρνούνται να ακούσουν κάτι που αντανακλά περισσότερο την πραγματικότητα αλλά ταυτόχρονα είναι αντίθετο στις διαμορφωμένες απόψεις τους.

ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΗ σύγκρουση. Από την άλλη πλευρά υπάρχει εντός τους και μια άλλη διάσταση. Υπάρχει η καλή προαίρεση για  κοινωνική προσφορά. Υπάρχουν μέσα στη συνείδηση κάποια  ανθρωπιστικά στοιχεία.
Αυτή όμως η θετική διάσταση έρχεται σε διαρκή σύγκρουση με τον μεγάλο φόβο που τους προκαλεί η σκέψη για εναντίωση στο σύστημα δηλαδή για εναντίωση στις αιτίες  όλων των  βασικών ανθρώπινων δυστυχιών κοινωνικής προέλευσης.Από τούτη τη σύγκρουση βγαίνει τελικά νικητής  το ολιγαρχικό σύστημα. Ο μεγάλος φόβος παραλύει το καλοπροαίρετο άτομο είτε έχει συνείδηση αυτής της εσωτερικής του σύγκρουσης είτε όχι.

Όμως ο ηττημένος θέλει κάτι να κάνει που να είναι θετικό για την κοινωνία.  Διαλέγει λοιπόν μια συμπεριφορά ή αλλιώς κάποια είδη κοινωνικής προσφοράς, όπου όπως πιστεύει, δεν θα προκαλέσει την αντίδραση - οργή του συστήματος και έτσι δεν θα υποστεί τα αντίποινα του.Ποιες μπορεί να είναι αυτές οι δραστηριότητες;
Σε ακτιβιστικό επίπεδο μπορεί να είναι η ενασχόληση με την οικολογία εντός των πλαισίων του συστήματος, με την βοήθεια ανήμπορων συνανθρώπων του, με τη διεκδίκηση της άρσης συγκεκριμένων αντιλαϊκών μέτρων,  και γενικά με διάφορα άλλα θέματα για τα οποία το σύστημα επιτρέπει την ενασχόληση των υπηκόων του ή τουλάχιστον δεν την καταδιώκει έμπρακτα.
Σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο θα διαλέξει κόμματα όπως ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ ή άλλο συστημικό, ρεφορμιστικό κόμμα έτσι ώστε ταυτόχρονα να ελπίζει ότι ίσως μπορεί να γίνει και κάτι θετικό. Μπορεί, σε επίπεδο κεντρικών πολιτικών διεκδικήσεων,  να προωθεί πχ «θετικές» συνταγματικές αλλαγές ή δημοψηφίσματα, κλπ ή οτιδήποτε άλλο που δεν αμφισβητεί όμως την ύπαρξη της ολιγαρχίας στην εξουσία και που φυσικά τελικά δεν θα είναι πρακτικά θετικό.Ποτέ και πουθενά δεν θα προωθήσει την αφαίρεση της εξουσίας από τα χέρια των λίγων δηλαδή την αφαίρεση της ένοπλης εκτελεστικής (πρωτίστως), της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας από την ολιγαρχία,  γιατί ξέρουν ότι  κάτι τέτοιο σημαίνει απειλή κατά της ύπαρξης του ολιγαρχικού συστήματος και σαν συνέπεια αυτού,  σημαίνει σύγκρουση με την ουσία του.
Αγνοούν «επιδεικτικά» το σημαντικότερο από όλα τα θέματα. Δηλαδή την κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής.
Αφήνουν να εννοηθεί, είτε το λένε ευθέως είτε όχι, ότι οι θετικές αλλαγές στην κοινωνία μπορούν να επιτευχθούν και ας ανήκει η ένοπλη εκτελεστική στους εγκληματίες ολιγαρχικούς!!!! Διαπράττουν έτσι την χειρότερη προσβολή στην ανθρώπινη νοημοσύνη.
 Λένε ότι: «Μπορεί να παραμείνει η ένοπλη εκτελεστική στα χέρια εκείνων που την έχουν σήμερα. Αν αύριο η πλειοψηφία του λαού μπορεί  να αποφασίζει για κάποια πράγματα, τότε η ένοπλη εκτελεστική θα υπακούει στις εντολές του λαού»!!! Δηλαδή ισχυρίζονται ότι υπάρχει περίπτωση η ολιγαρχία, όταν δεν θα μπορεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της, να μην κάνει χρήση των όπλων που κατέχει εναντίον του λαού και ότι ο ένοπλος ολιγαρχικός μηχανισμός της αποτελείται από αγγελούδια που ανυπομονούν να εκτελούν εντολές της πλειοψηφίας του λαού.!!!Είναι δηλαδή και ανιστόρητοι (χιλιάδες παραδείγματα) και επικίνδυνα κρανιόκενοι.
Προσπερνούν την πραγματικότητα που βοά. Ξεπερνούν ότι η θέληση της πλειοψηφίας του λαού αντιτίθεται  σχεδόν σε κάθε καθημερινό «νόμο» του συστήματος  και ότι οι ολιγαρχικοί,  χάρη στην κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής, μπορούν και επιβάλλουν αυτούς τους «νόμους» στην κοινωνία.
(Σε αυτό γιατί δεν αντιδρά η ένοπλη εκτελεστική υπέρ του λαού;)

                        Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗ  «ΤΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΦΑ-Σ»                                                                          Ο  ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟΣ ΦΙΛΕΙΡHΝΙΣΜΟΣ

Τα άτομα που διακατέχονται από το «σύνδρομο ΦΑ-Σ», για να δικαιολογήσουν πρωτίστως στους εαυτούς τους  και κατόπιν στους άλλους,  την τελική και ντε φάκτο αντικοινωνική τους στάση που υπαγορεύεται από συγκεκριμένη δειλία, καταφεύγουν σε διάφορα «επιχειρήματα».
Μπορεί να ξεκινάνε ισχυριζόμενοι ότι η συντριβή της ολιγαρχίας και η εγκαθίδρυση της εξουσίας του λαού είναι κάτι το ανέφικτο και να φθάνουν μέχρι την (δήθεν) υποστήριξη ενός απόλυτου και ανύπαρκτου φιλειρηνισμού.Σε τούτη τη σχετική διαδικασία αντιπαράθεσης επιχειρημάτων, όταν εξανεμιστούν τα επιχειρήματά τους που εκφράζουν το μερικό ή το συνολικό ανέφικτο για την εξουσία των λαών (γιατί είναι εφικτή σήμερα η δημιουργία ενός κινήματος με κατάλληλο μέγεθος που θα λειτουργεί σαν αντίπαλο δέος στο σύστημα )  ή και των άλλων επιχειρημάτων που θέλουν να «διυλίζουν τον κώνωπα», καταφεύγουν τελικά στην υποκρισία της υποστήριξης ενός απόλυτου φιλειρηνισμού. (Από ψυχολογικής άποψης ο «φιλειρηνισμός τους» έρχεται είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα ή ασυνείδητα πιο κοντά στο κεντρικό ζητούμενο γι αυτούς που είναι η φοβία τους)Σου λένε λοιπόν ότι  «σε μια επανάσταση θα υπάρχουν ανθρώπινα θύματα και ότι αυτό είναι αντίθετο των προσωπικών  μας αξιών» ή «αν προσπαθήσουμε να πάρουμε την ένοπλη εκτελεστική από τους ολιγαρχικούς, τότε αυτοί θα αντιδράσουν βίαια και έτσι θα έχουμε ανθρώπινα θύματα. Άρα μόνο ειρηνικά, με διαρκείς μεταρρυθμίσεις μπορούμε να προχωράμε προς την κατεύθυνση μιας καλύτερης κοινωνίας.  Γι αυτό την προοπτική της επαναστατικής αλλαγής την καταργούμε εντελώς από το πρόταγμά μας».Εδώ τα ρεφορμιστικά αντικοινωνικά υποκείμενα πέφτουν σε δεκάδες αντιφάσεις και η υποκρισία τους φθάνει στα ουράνια.
Ενώ προηγουμένως μας λένε ότι δεν χρειάζεται η ένοπλη εκτελεστική εξουσία να περάσει στα χέρια του λαού γιατί η υπάρχουσα ολιγαρχική ένοπλη εκτελεστική θα σέβεται τις αποφάσεις της πλειοψηφίας του λαού (αγγελούδια), τώρα μας λένε ότι αν ο λαός (πλειοψηφία) θα προσπαθήσει  να πάρει την ένοπλη εκτελεστική, τότε αυτοί θα αντιδράσουν και θα έχουμε θύματα. Τώρα δηλαδή οι ολιγαρχικοί δεν θα σέβονται πια τη θέληση της πλειοψηφίας!!!
Παρουσιάζονται λοιπόν υποκριτικά σαν μέγιστοι ανθρωπιστές που αγωνίζονται ώστε να μην υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑ ανθρώπινο θύμα γιατί πιστεύουν δήθεν ότι και η κάθε ξεχωριστή ανθρώπινη ζωή έχει τεράστια αξία. (Που όντως έχει, όπως έχει και η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, την οποία όπως θα δούμε την παραβλέπουν.)
Όμως στρουθοκαμηλίζουν εσκεμμένα απέναντι στην σκληρή πραγματικότητα.
Δεν βάζουν στη ζυγαριά τα υπαρκτά δεδομένα. Δεν θα βάλουν στο ένα μέρος της ζυγαριάς τους ωκεανούς ανθρώπινου αίματος που έχει ήδη χυθεί με τους πολέμους, με τις ολιγαρχικές αυτές ακραίες αντιπαλότητες. Δεν θα βάλουν στο ίδιο μέρος της ζυγαριάς τις εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν εξ αιτίας μεγάλης φτώχειας, πείνας, έλλειψης ιατρικής περίθαλψης κοκ. Και ούτε θα βάλουν στο ίδιο μέρος της ζυγαριάς τα πολύ περισσότερα εκατομμύρια, σημερινά και αυριανά θύματα της ολιγαρχίας,  που θα υπάρξουν σίγουρα,  μετά από νέους ιμπεριαλιστικούς και ταξικούς πολέμους.
Και ο στρουθοκαμηλισμός τους φτάνει ως το σημείο να μη θέλουν να κάνουν ούτε και έναν πολύ απλό λογαριασμό.
Δέκα πέντε περίπου εκατομμύρια  ΠΑΙΔΙΑ, (οι άνθρωποι πριν την εφηβεία τους) πεθαίνουν κάθε χρόνο από πείνα, έλλειψη φθηνών φαρμάκων , από δουλεία κοκ.
ΔΕΚΑ ΠΕΝΤΕ ΕΚΕΤΟΜΜΥΡΙΑ (μόνο) ΠΑΙΔΙΑ, ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ!!!
Τώρα αν πάρουν ΟΛΕΣ τις μεγάλες λαϊκές επαναστάσεις των τελευταίων αιώνων  και αθροίσουν τα θύματα,  που μας αναφέρουν οι ιστορικές πηγές, θα δουν ότι αυτά δεν είναι παρά  ένα πολύ μικρό ποσοστό σε σχέση με τα παιδιά θύματα του ολιγαρχικού συστήματος μέσα σε ένα ΜΟΝΟ χρόνο. Τι σύγκριση να κάνει κανείς!!! Τι αποτέλεσμα να βγάλει αν προσθέσει ΟΛΑ τα θύματα του ολιγαρχικού συστήματος (όχι μόνο παιδιά) τον τελευταίο, ας πούμε, αιώνα; Πόσα δισεκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές, μάτωσε, πόνεσε και  ξεπάστρεψε  το «σατανικό» αυτό σύστημα των διεστραμμένων υπάρξεων; (Και πόσα περισσότερα προμηνύονται για το κοντινό και για το μακρινό μέλλον όσο είναι ζωντανή η ολιγαρχία;)Όντως η κάθε κοινωνική επανάσταση έχει και τα θύματά της. Η χειρότερη σε θύματα επανάσταση ήταν και θα είναι μια απλή  «παρανυχίδα»,  σε σχέση με τα θύματα που προκαλούσε ή και θα συνεχίζει να προκαλεί το ολιγαρχικό σύστημα. Τεράστια η διαφορά.
Υπήρχαν όμως στην ιστορία και κάποιες «βελούδινες» ή λιγότερο αιματηρές επαναστάσεις. Αυτές γίνονται όταν το μέγεθος και η αποφασιστικότητα του λαού να ανατρέψει τους τυράννους του είναι τέτοια ώστε να παραλύει κάθε δυνατότητα αντίδρασης του συστήματος, αφού τα βασικά στηρίγματα του  περνούν στην πλευρά των λαών.
Αυτός ο φιλειρηνισμός των ηγετών των ρεφορμιστών είναι απόλυτα υποκριτικός. Στην ουσία δεν τους νοιάζει καθόλου καμιά ανθρώπινη ζωή. Το μόνο που τους νοιάζει είναι η προσωπική τους ανάδειξη, τα προσωπικά τους υλικά ή ψυχολογικά συμφέροντα, ο εαυτούλης τους. Οι ίδιοι είναι από τις μέγιστες εγκληματικές, αντικοινωνικές υπάρξεις. Απλά πουλάνε σάπιες ελπίδες σε ένα κάποιο άλλο ολιγαρχικό μαγαζί.

Δυστυχώς κάποιοι καλοπροαίρετοι ακόλουθοί τους θα βρουν στα ιδεολογήματά τους μια καλή δικαιολογία την οποία αποζητά η φοβισμένη τους ύπαρξη.
Κάποιοι καλοπροαίρετοι θα τους ακολουθούν από φόβο, άλλοι από άγνοια των βασικών νόμων της κοινωνικής κίνησης ενώ μερικοί  και για τους δύο λόγους ταυτόχρονα.
Έτσι όμως κόβουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται οι ίδιοι και ταυτόχρονα προκαλούν μεγάλο κακό στο λαό αφού χτυπούν τη μεγέθυνση του ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ που είναι εκ των ων ουκ άνευ για την απελευθέρωση των λαών.

 

ΟΤΑΝ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΘΕΜΑ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΛΑΘΗ;

Να!!! μια ακόμα ολιγαρχική απάτη από το οπλοστάσιο των διεστραμμένων συνειδήσεων.
Ο τρόπος που θέτουν το θέμα, σκοπεύει στο να απαξιώσει τελικά την διεκδίκηση από τους λαούς της εξουσίας τους.
Ενδιάμεσος στόχος τους είναι να οδηγήσουν τη σκέψη των υπηκόων στον εξής συλλογισμό.
 « Όλοι οι άνθρωποι στη ζωή τους λαθεύουν. Και τα άτομα και οι λίγοι και οι πολλοί. Άρα όλα τα συστήματα είναι πάνω κάτω  ίδια». Θέλουν να εξομοιώσουν «την οχιά με το περιστέρι».

                          
                           ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΗΝΟΥΝ ΤΗ ΝΟΗΤΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ;

Τακτικά, ξεκινούν αμέσως με αντιπερισπασμούς. Βγάζουν από το «κάδρο» της νόησης την καρδιά του θέματος και στη θέση της βάζουν μια τρίχα.
Η καρδιά του θέματος είναι η αποφυγή της ΖΗΜΙΑΣ, η αποφυγή των αρνητικών επιπτώσεων στη ζωή του ανθρώπου σαν μια από τις πιο βασικές έμφυτες τάσεις του.
Το κεντρικό ζητούμενο είναι η αποφυγή κάθε ΖΗΜΙΑΣ  από όποια αιτία και να προέρχεται αυτή και όχι το ΛΑΘΟΣ.  Το δε λάθος σαν έννοια και σαν πραγματικότητα μπορεί να έχει σημασία στο κατά πόσο μπορεί να προκαλέσει ζημιά ή και όφελος στον άνθρωπο.
(Υπάρχουν και οι περιπτώσεις όπου το λάθος λειτουργεί σαν αιτία για  ένα όφελος πολύ ανώτερο της αρχικής ζημιάς ή δυσαρέσκειας. Πχ λάθη που γίνονται εμπειρία ή βαθύτερη γνώση ή ακόμα τα αποτελέσματά τους να λειτουργούν σαν αιτία για ένα μεγάλο καλό. Σαν αυτό που λέει ο λαός «μου βγήκε τελικά σε καλό».)

                        
                ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΦΥΓΗ ΤΗΣ ΖΗΜΙΑΣ

Από ποιες όμως βασικές «πηγές» μπορεί να προέλθει η ζημιά στον άνθρωπο;

Αυτή μπορεί να προέλθει:
1) Από φυσικά αίτια έξω από τις κοινωνικές σχέσεις. (Πχ φυσικές καταστροφές κλπ)

2)  Από συγκεκριμένα λάθη που διαπράττουν κάποιοι και ζημιώνονται μόνο αυτοί που τα διαπράττουν.

3) Από λάθη που κάνουν κάποια συγκεκριμένα άτομα αλλά οι αρνητικές επιπτώσεις τους  βιώνονται  από τα ίδια  και από άλλους.(Πχ κακή οδήγηση και δυστυχήματα με επιπτώσεις στον οδηγό και σε άλλους)

4) ΑΠΟ ΣΩΣΤΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΠΟΙΩΝ ΑΤΟΜΩΝ (ως προς το προσωπικό συμφέρον τους) ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΟΜΩΣ ΖΗΜΙΩΝΟΥΝ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ ΑΛΛΟΥΣ.



Αυτή λοιπόν την τέταρτη περίπτωση θέλουν οι ολιγαρχικοί να βγάλουν κυρίως από το «κάδρο» της σκέψης του λαού.
Στο ολιγαρχικό σύστημα η συντριπτική πλειονότητα των αρνητικών επιπτώσεων που υφίστανται οι λαοί και έχουν ανθρώπινη προέλευση, πηγάζουν από σωστές αποφάσεις που λαμβάνουν οι ολιγαρχικοί για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Ο κάθε «νόμος» που φτιάχνεται από αυτούς,  είναι, κατά κανόνα, άριστος για την εξυπηρέτηση των ατομικών τους συμφερόντων. Σχεδόν τέλεια προγραμματισμένος.  ΠΧ η επιβολή του ΕΝΦΙΑ είναι έτσι σωστά σχεδιασμένη όπου η  αφαίρεση  χρημάτων από το λαό και η απόδοσή τους στους τραπεζίτες, γίνεται με τον καλύτερο τρόπο.
Τεράστιο είναι το βάρος των αρνητικών επιπτώσεων, στις πλάτες των υπηκόων, από τις σωστές αποφάσεις των ολιγαρχικών.
Αυτό όμως το τεράστιο και ασήκωτο βάρος, στην πραγματική δημοκρατία (ΟΕΝΔΕΛ) θα εξαφανιστεί εντελώς.  Θα συντριβεί. Έτσι θα ελαφρυνθούν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ «οι πλάτες των λαών» από τη δυστυχία αυτή. Θα είναι μια τεράστια πρόοδος για την ανθρωπότητα «το ξεφόρτωμα» αυτών των σωστών ολιγαρχικών αποφάσεων.
( Αν επιτρεπόταν να κάνουμε μια απλοϊκή παρομοίωση, θα λέγαμε ότι αν τώρα κάποιος κουβαλάει  στις πλάτες τους 100 κιλά θα ελαφρύνει πάρα πολύ αν πετάξει από πάνω του τα 95.)

Και τι θα μείνει μετά;  Από τις πλειοψηφικές αποφάσεις θα είναι όλες σωστές; Δεν θα υπάρχουν και λαθεμένες αποφάσεις;

Σίγουρα θα υπάρχουν και λαθεμένες αποφάσεις. Αλλοίμονο. Όμως τα λάθη της πλειοψηφίας θα είναι πάρα πολύ λιγότερα από ότι μερικοί φαντάζονται ή θα ήθελαν να «φαντάζονται».  Και τούτο το στοιχείο θέλει να το βγάλει από το «κάδρο» η ολιγαρχική προπαγάνδα.
Εξήγηση:
Αν μια επιλογή του λαού δεν είναι τελικά σωστή (αφού θα έχει προηγηθεί απαραίτητα η ισηγορία), το λάθος θα είναι κάποιων από τους ειδικούς που του έκαναν τις προτάσεις και ΟΧΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ. Δεν θα είναι άμεσα δικό του λάθος. (Εκτός και αν κάποια πρόταση έγινε από μη ειδικούς και υιοθετήθηκε από το λαό.) Και εδώ ο κάθε λαός, σίγουρα, θα θεσπίσει τα κατάλληλα κίνητρα και αντικίνητρα για τους ειδικούς ή μη ειδικούς προτείνοντες έτσι ώστε να αποφεύγεται και η περίπτωση δόλου και η περίπτωση απρόσεκτης διαμόρφωσης των προτάσεων.
Έτσι θα μένουν,  ως επί το πλείστον,  τα αναπόφευκτα λάθη που θα έκαναν ακόμα και οι καλύτεροι ειδικοί αν θεωρητικά αποφάσιζαν αποκλειστικά για τους εαυτούς τους.

Η πλήρης εξαφάνιση του λάθους από τη ζωή των ανθρώπων θα σήμαινε και εξαφάνιση της ίδιας της ανθρώπινης φύσης.
Ο εξαφάνιση λοιπόν των ζημιών από σωστές αποφάσεις κάποιων  είναι το πρώτο ανθρώπινο καθήκον στο σήμερα.

ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΙ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ  ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ  ΤΟΥΣ  ΑΠΟΔΙΔΟΥΝ ΛΑΘΗ ΣΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.

Τα τελευταία χρόνια είναι του συρμού η προπαγάνδα – απάτη που λέει ότι:
Οι λαοί της Γερμανίας και της Ιταλίας έκαναν λάθη και έβαλαν στην εξουσία τους Χίτλερ και Μουσολίνι.  Αυτοί τους ψήφισαν!!!!!!

Μισή αλήθεια; Το  χειρότερο ψεύδος.

Στην αρχή να πούμε ότι  ολοκληρωτική ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ βία παράγει την ιδεολογία της υποταγής σε ένα μεγάλο μέρος  της κοινωνίας. Πάρα πολλά άτομα αντιδρούν στην
ολοκληρωτική βία δια μέσου της αποδοχής της θέλησης του θύτη και ειδικά όταν αυτή συνοδεύεται από καταστάσεις απόλυτης ανισηγορίας στην πληροφόρηση.
 Κάποιοι θα έχουν ακουστά για τα τάγματα εφόδου, για την απόλυτα ανισηγορική χρήση του ραδιοφώνου και του τύπου από τους ναζί κλπ. Στην τυφλή βία, στην τρομοκρατία,  ο άνθρωπος αντιδρά με το ένστικτο της επιβίωσης και σε έλλειψη άλλων προτάσεων για σύγκριση, κάνει αποδεκτή τη βούληση του θύτη για να μπορέσει να προστατευτεί. Το ήξεραν καλά αυτό οι γερμανοί ναζί ψυχολόγοι και ο Γκέμπελς. Ήξεραν ότι σε ένα ποσοστό του πληθυσμού εμφανίζεται «το σύνδρομο της Στοκχόλμης» κατά το οποίο το θύμα «αγαπά» το θύτη και γι αυτό έκαναν χρήση της τρομοκρατίας.

Ας συνεχίσουμε:
 Μας λένε λοιπόν.
 «Κοιτάτε τη Γερμανία του Χίτλερ ή την Ιταλία του Μουσολίνι.
Ο λαός τους ψήφισε, ο λαός τους έβγαλε στην εξουσία.»

Πόσο στριμωγμένες είναι οι ολιγαρχικές εγκληματικές συνειδήσεις!!!
Τι απίστευτη απατεωνιά!!!  Τι ψέματα!!!
Η λαθροχειρία τους βρίσκεται εδώ.
Ταυτίζουν την έννοια λαός με τη μειοψηφία και μετά κατηγορούν το λαό σαν πλειοψηφία.


Πρώτον.
Τον Χίτλερ δεν τον ψήφισε ποτέ η πλειοψηφία του γερμανικού λαού αλλά μια μειοψηφία. Παρά την τεράστια βία που είχε εξαπολύσει με τα τάγματα εφόδου επί χρόνια, το ανώτερο ποσοστό που είχε πάρει μέσα στα πλαίσια της γερμανικής κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας ήταν το 37%. Δηλαδή  το 63%!!! δεν τον ήθελε.  Έτσι, παρά την τεράστια τρομοκρατία  που είχε εξαπολύσει κατά του λαού κατόρθωσε να καταναγκάσει να τον ακολουθήσει μια μειοψηφία της κοινωνίας. Και από ετούτο  το 37%, το μεγαλύτερο μέρος του τον ακολούθησε επειδή ήταν τρομοκρατημένο.
(Και σε αυτό το μειοψηφικό ποσοστό δεν μπορούμε να είμαστε κατηγορικοί εναντίον του, γιατί θα ήταν σαν να κατηγορούσαμε για πορνεία τις βιασμένες γυναίκες)

Δεύτερον.
Ούτε ο Μουσολίνι πήρε ποτέ πραγματικά την πλειοψηφία. Στις εκλογές πριν την άνοδό του στην κυβέρνηση έμπαιναν οι καμεράτι στα εκλογικά κέντρα με τα πιστόλια και ψήφιζαν δεκάδες φορές ο καθένας τους…  Και επί αυτού υπάρχουν ανεξάντλητα ιστορικά ντοκουμέντα.

ΥΓ. Εν κατακλείδι. Σε οτιδήποτε και να αναφερθούν οι ολιγαρχικοί θα υπάρχει ΠΑΝΤΑ εντός του,  πλέον του ενός ψέματος ή της μιας απάτης. Οι πιο διεστραμμένες υπάρξεις της κάθε κοινωνίας φονεύουν, εγκληματούν, χύνουν ωκεανούς  λαϊκού αίματος για να ικανοποιούν τη διαστροφή τους. Τη διαστροφή να καθορίζουν, να εξουσιάζουν τη ζωή των άλλων για να μπορούν οι ίδιοι να ικανοποιούν τις  όποιες ψυχασθενικές επιθυμίες τους. Τόσα εγκλήματα κάνουν για τα οποία όμως πρώτα προετοιμάζουν το έδαφος με τις προπαγανδιστικές απάτες τους.

Στα πλαίσια του αντιολιγαρχικού μας αγώνα οφείλουμε να κάνουμε αποδόμηση  και να ξεσκεπάζουμε ΚΑΘΕ ολιγαρχική προπαγανδιστική απάτη – παγίδα. Σε αυτό τον ιδεολογικό πόλεμο που θα καθορίσει τις  βάσεις για την απελευθέρωση των λαών, ο καθένας μας ας συμβάλει όσο μπορεί στη δόμηση του αντίπαλου δέους. (Κείμενο «ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ»

ΟΕΝΔΕΛ-ΕΚΚ
ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ-ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ – ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Το ότι το ΣΩΣΤΟ – ΠΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ είναι η πλειοψηφία του λαού να αποφασίζει και να υπαγορεύει τον κάθε νόμο στην κοινωνία, θα πρέπει να είναι αδιαμφισβήτητο για κάθε νοήμονα και ψυχικά υγιή άνθρωπο. Το ότι οι μη ειδικοί, οι απλοί άνθρωποι ή και οι αγράμματοι  θα ΠΡΕΠΕΙ να κατέχουν όλη τη νομοθετική, την εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία και ότι αυτό είναι ασύγκριτα καλύτερο από οποιοδήποτε ολιγαρχικό σύστημα ΔΕΝ θα έπρεπε καν να είναι θέμα συζήτησης.  Το ΑΠΕΔΕΙΞΕ η (μερική) ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ της Αθήνας, ΤΟ ΕΧΕΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΚΑΤΑ ΤΡΟΠΟ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΟ.
Η σχέση του μεγέθους της ευμάρειας και του πολιτισμού της δημοκρατικής ΑΘΉΝΑΣ συγκριτικά με τις άλλες ολιγαρχικές χώρες της εποχής (ακόμα και της σημερινής εποχής σε πολλές περιπτώσεις) είναι σχέση μεγέθους μύγας με ελέφαντα. Η ευμάρεια των πολιτών της ΑΘΗΝΑΣκαι ο πολιτισμός της είναι μέγεθος ασύγκριτο. Έβγαλε χιλιάδες επιστήμονες και ανθρώπους του πολιτισμού κλπ ενώ τα ολιγαρχικά συστήματα της Σπάρτης, της Μακεδονίας και όλων των άλλων ολιγαρχικών πόλεων, δεν έβγαλαν σχεδόν ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ. Η ιστορική πρακτική εφαρμογή μας δείχνει με συντριπτική διαύγεια πιο είναι το σωστότερο πολίτευμα για το λαό. ΤΑ ΥΠΌΛΛΟΙΠΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΙΔΕΣ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΜΕ ΑΛΗΘΟΦΑΝΕΙΕΣ ΝΑ ΠΕΙΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΟΤΙ ΤΟ ΒΡΟΜΕΡΟ ΣΚΟΥΛΙΚΙ ΕΙΝΑΙ  ΑΕΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΕΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΝΟΥΠΙ.

Την αλήθεια την έχει καταγράψει η ιστορική πραγματικότητα
Γι αυτό μια  συζήτηση για το αν είναι σωστή η δημοκρατία ή η ολιγαρχία ουσιαστικά είναι άνευ λογικού νοήματος. Είναι ολιγαρχικές παραφιλολογίες και εγκληματικές ανοησίες για να μη διεκδικήσουν την εξουσία τους οι λαοί.

Εκείνο που θα έπρεπε να είναι θέμα συζήτησης και επιστημονικής έρευνας είναι το πώς και το ποιές δυνάμεις επενεργούν ή απελευθερώνονται εντός του συστήματος της πραγματικής δημοκρατίας (ένοπλη, νομοθετική και δικαστική εξουσία στον κάθε λαό) και την κάνουν ασύγκριτη ακόμα και με την πιο ισχυρή ολιγαρχική χώρα. Επίσης θα έπρεπε να είναι θέμα συζήτησης το πώς οι όποιες αδυναμίες του παρελθόντος να μπορούσαν να ξεπεραστούν στο σήμερα στα πλαίσια μιας πραγματικής δημοκρατίας (φυσικά όχι της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας ή του φασισμού)

ΟΜΩΣ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ,  ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΟΥΜΕ ΣΤΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ ΓΕΛΟΙΑ «ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ» -ΠΑΓΙΔΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑ.

 
Α. ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΙ ;ΠΟΙΑ ΒΑΣΙΚΗ ΑΡΧΗ ΣΤΗ ΛΗΨΗ ΤΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΙΟΘΕΤΗΘΕΙ; Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ  Ή ΤΗΣ ΟΜΟΦΩΝΙΑΣ; (ή η αρχή της μειοψηφίας;)

Β. ΤΙ  ΕΙΝΑΙ  ΣΩΣΤΟ  ΝΑ  ΓΙΝΕΙ  ΣΤΙΣ  ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ  ΠΟΥ  ΕΝΑ  ΠΟΛΥ  ΜΕΓΑΛΟ  ΠΟΣΟΣΤΟ  ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (Πχ 49%) ΔΕΝ  ΘΈΛΕΙ  ΈΝΑ  ΝΟΜΟ;Γ. ΠΩΣ  ΜΠΟΡΕΙ  ΝΑ  ΘΩΡΑΚΙΣΤΟΥΝ  ΤΑ  «ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ»  ΑΠΟ ΠΙΘΑΝΕΣ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ;»








Α. ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΙ;



Εισαγωγή: Τι είναι πιο σωστό; Οι πελάτες να έχουν την εξουσία να αποφασίζουν και να δίνουν εντολές-διαταγές στον ταξιτζή για το που θα πάνε ή ο ταξιτζής να έχει την εξουσία να αποφασίζει και να αναγκάζει τους πελάτες να πάνε εκεί που γουστάρει αυτός; Δημοκρατία ή ολιγαρχία;


Ο προβληματισμός όμως πάνω στο θέμα για τις σχέσεις πλειοψηφίας με τη μειοψηφία στα πλαίσια της πραγματικής δημοκρατίας, έχει τεθεί σε λάθος βάση εδώ και δύο περίπου αιώνες και αυτό το λάθος συνεχίζει δυστυχώς να διαιωνίζεται.
Σχεδόν όλες οι διαφορετικές απόψεις  έπαιρναν σαν δεδομένα κάποια στοιχεία του ολιγαρχικού συστήματος που στην αυριανή δημοκρατία – εξουσία του λαού δεν μπορούν ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ να υπάρχουν αντικειμενικά. Έτσι οι όποιες αντιπαραθέσεις έφθαναν πάντα σε λογικά αδιέξοδα.

Πχ. Στα ολιγαρχικά καθεστώτα, υπάρχει ένας ΣΤΑΘΕΡΟΣ σκληρός πυρήνας  ατόμων μιας μικρής μειοψηφίας που αποφασίζει για τη ζωή των άλλων. Αυτός ο σκληρός πυρήνας  σχεδόν δεν αλλάζει ποτέ. (πλουτοκρατία και οι πέριξ αυτής γλυφτοβολεψάκηδες)   Δηλαδή παραμένει σχεδόν ο ίδιος  για τα περισσότερα θέματα. 
 Στη δημοκρατία ΑΝΤΙΘΕΤΑ  η σύνθεση  των μειοψηφιών για κάθε θέμα που αφορά τα κοινά  χαρακτηρίζεται από μια διαρκή ρευστότητα. (όπως και η σύνθεση των πλειοψηφιών)
Στη Δημοκρατία, κάποιο άτομο όπου σήμερα σε ένα θέμα βρίσκεται με την άποψη-βούληση της μειοψηφίας, αύριο για κάποια άλλα πολλά θέματα πιθανότατα να βρίσκεται με την άποψη της πλειοψηφίας.

Έτσι όπως ο ίδιος θα ήθελε, όταν θα βρίσκεται με την άποψη της πλειοψηφίας, να τον ακολουθεί  η μειοψηφία, το ίδιο και αυτός όταν βρίσκεται στη μειοψηφία θα πρέπει να ακολουθεί την πλειοψηφία (ισότιμη σχέση όλων των μελών της κοινωνίας).

Το να ακολουθήσει τη θέληση της πλειοψηφίας (όταν βρίσκεται στη μειοψηφία) είναι το αντίτιμο για την ικανοποίηση των περισσότερων αναγκών του όπως είναι το αντίτιμο της εργασίας για να μπορέσει κάποιος να καλύψει τις ανάγκες του. Όλα τα πράγματα για να αποκτηθούν έχουν ένα αντίτιμο.(Εκτός και αν κάποιος θέλει να απολαμβάνει αγαθά χωρίς το αντίτιμο της εργασίας και να έχει ΠΑΝΤΑ οφέλη χωρίς να έχει ταυτόχρονα καμιά απώλεια) . Εδώ όμως οι ολιγαρχικοί αρνούνται τη λογική του αντιτίμου γιατί δεν συμφέρει τις ολιγαρχικές επιδιώξεις τους ενώ, ας πούμε,  δεν την αρνούνται στην περίπτωση της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων. Δηλαδή ενώ υπάρχουν αρκετές χιλιάδες θύματα τροχαίων ατυχημάτων το χρόνο, κανείς τους δεν προτείνει την κατάργηση της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων γιατί βλέπει ότι είναι προτιμότερο να μειώσει το κόστος του αντιτίμου ( μείωση τροχαίων) παρά να απαρνηθεί τα οφέλη από την μετακίνηση των τροχοφόρων.
Και είναι απόλυτα λογικό όταν εφαρμόζεται πάντα η θέληση της πλειοψηφίας να συνάγεται και με τα μαθηματικά ότι ένα άτομο  ΠΙΘΑΝΟΛΟΓΙΚΑ και κατά Μ.Ο, τις περισσότερες φορές στη ζωή του θα βρίσκεται  με την άποψη της πλειοψηφίας!!!!! (άρα τα οφέλη του θα είναι ΣΧΕΔΟΝ ΠΑΝΤΑ περισσότερα από τις ζημίες του)

Φυσικά δεν θα επιτρέπεται (με εκ προτέρων απόφαση της πλειοψηφίας)  σε καμιά πλειοψηφία να πάρει αποφάσεις και να τις επιβάλει πάνω σε άτομα ή μειοψηφίες όπου οι προτιμήσεις τους και οι συμπεριφορές τους δεν επηρεάζουν τις κοινωνικές σχέσεις.
Η  πλειοψηφία θα μπορεί να αποφασίζει για θέματα-αντικείμενα τα οποία θα μπορούν δυνητικά να γίνουν κοινά αντικείμενα αναφοράς ή επηρεασμού  όλων ή πολλών  ανθρώπων. Πχ η ανάγκη για ένα νέο δρόμο θα μπορεί να αποφασίζεται πλειοψηφικά ενώ δεν θα μπορεί να αποφασίζει καμιά πλειοψηφία για θέματα όπως πχ του πως θα κάνει κανείς τη διακόσμηση του σπιτιού του.(και καμιά πλειοψηφία δεν πρόκειται να θελήσει κάτι τέτοιο)

Οι ρευστές μειοψηφίες, στην εξουσία του λαού (δημοκρατία), προστατεύονται από τους ΙΔΙΟΥΣ τους ανθρώπους που απαρτίζουν μια συγκεκριμένη μειοψηφία, προστατεύονται από τον ίδιο τους τον εαυτό, ΟΤΑΝ (αυτοί της συγκεκριμένης μειοψηφίας)  βρίσκονται με την πλευρά της πλειοψηφίας στις περιπτώσεις που αφορούν αποφάσεις σχετικά με τα δικαιώματα ατόμων και μειοψηφιών. 
Αυτά τα δικαιώματα του ατόμου και των μειοψηφιών θα τα έχει εκ των προτέρων ορίσει η (πιθανότατα διευρυμένη) πλειοψηφία (και όχι εν βρασμώ) και ετούτα θα έχουν καταγραφεί στο Σύνταγμα της Χώρας.

Τι θα συμβαίνει εδώ πρακτικά;
Εκείνη η πλειοψηφία που θα αποφασίζει, όχι εν βρασμώ, προεκτείνεται νοητικά και μπαίνει πιθανολογικά, εκ των πραγμάτων, στη θέση των ατομικών δικαιωμάτων ή των δικαιωμάτων της μειοψηφίας – γιατί ο καθένας μπορεί πιθανολογικά να βρεθεί σε αυτή τη (γενική ) θέση – και προστατεύοντας τα δικαιώματα  της μειοψηφίας ουσιαστικά  καθένας θα κοιτάζει να προστατεύει τον εαυτό του (ή των οικείων του) στην περίπτωση που  πιθανά θα  βρεθεί σε αυτή τη θέση. (Μπαίνει αναγκαστικά σε αυτή τη θέση όπως μπαίνει στη θέση κάποιων πρωταγωνιστών όταν βλέπει θέατρο ή  σινεμά). 
Πχ ας πούμε ότι σήμερα τίθεται θέμα θεσμοθέτησης από την πλειοψηφία της προστασίας ή όχι (ασύλου) της κατοικίας από άτομα ή πλειοψηφίες. Εδώ το κάθε άτομο μπαίνει νοητικά στην μελλοντική περίπτωση παραβίασης του ασύλου της δικής του κατοικίας  από κάποιο πλειοψηφικό ή μειοψηφικό υποκείμενο και στη βάση του τι δεν θα ήθελε ο ίδιος κρίνει και αποφασίζει. Οι αποφάσεις αυτής της πλειοψηφίας θα προστατεύουν  την όποια μελλοντική μειοψηφία από παραβιάσεις του ασύλου της. Και τα πολλά ή τα περισσότερα άτομα στη μελλοντική μειοψηφία θα είναι αυτά τα ίδια που στο σήμερα θα έχουν προαποφασίσει για τον εαυτό τους.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΕΣ ΘΩΡΑΚΙΖΟΝΤΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΠΛΗΡΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΓΙΑΤΙ ΔΥΝΗΤΙΚΑ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ (αντικειμενικά ρευστής)  ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ   όπως πχ στη θέση αναπηρίας. (Επίσης ο καθένας που θα βρίσκεται σε αυτή την πλειοψηφία  - που θα αφορά στη θέσπιση των δικαιωμάτων – εξουσιών) θα κοιτάζει να θωρακίζει και τα δικαιώματα της πλειοψηφίας.) 

Αυτό λέγεται: ΤΑΣΗ για προστασία των μειοψηφιών από την ίδια (εκάστοτε) πλειοψηφία ή αυτοπροστασία του λαού. 

Έτσι συλλέγοντας τις απόψεις του καθένα θα βγαίνει η θέληση της πλειοψηφίας σχετικά με τα όρια της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας.
Ετούτη μόνο μπορεί να είναι η καλύτερη θωράκιση των ατομικών ή των μειοψηφικών δικαιωμάτων. 
Αν όμως γι αυτά αποφάσιζε μια μειοψηφία, εξ ορισμού θα θωράκιζε μόνο τα δικά της συμφέροντα. (Το να θέλει να  καθορίζει τη ζωή της πλειοψηφίας σημαίνει ότι είναι εξ ορισμού ελεγχόμενη ψυχιατρικά)

Οι ολιγαρχικές όμως συνειδήσεις ψάχνουν διαρκώς για δικαιολογίες και προφάσεις των οπισθίων για να μην χάσουν τα οφέλη τους. Έτσι και με ετούτη την περίπτωση. Κάνουν δήθεν ότι κόπτονται για τα δικαιώματα των μειοψηφιών, κάνουν δήθεν ότι είναι προστάτες της μειοψηφίας ή ότι είναι μεγάλοι ανθρωπιστές  ενώ στο βάθος θέλουν να ικανοποιήσουν τις προσωπικές αρρωστημένες ανάγκες τους δια μέσου του ολιγαρχισμού και για να παραμείνει ο ολιγαρχικός τρόπος διακυβέρνησης των κοινωνιών, για να παραμείνει το ολιγαρχικό οικονομικό σύστημα.

Μέχρι που όμως φθάνει η λογική των δικαιολογιών τους;

Αν λοιπόν τους ρωτήσει κανείς: « Και εσείς τι αντιπροτείνετε; Ποιος θα πρέπει να παίρνει τις αποφάσεις - κανόνες που «να προστατεύουν» τη μειοψηφία; Να τις παίρνει μια μειοψηφία ή να τις παίρνει η πλειοψηφία; Ή το ένα ή το άλλο. Δεν υπάρχει με τίποτα μέση κατάσταση. Δεν υπάρχει με τίποτα η περίπτωση της «ολίγον εγκύου». 
(Και σε έναν τρίτο να ανατεθεί η λήψη της απόφασης, η απόφασή του είτε θα ικανοποιεί μια πλειοψηφία είτε θα ικανοποιεί μια μειοψηφία)

Αυτοί φυσικά θα προσπαθήσουν να κρύψουν την θέλησή τους για να παίρνει τις αποφάσεις μια μειοψηφία.

ΟΜΟΦΩΝΙΑ
Μετά από αυτό το ζόρισμα της λογικής θα πετάξουν το μπαλάκι αλλού. Θα πουν να γίνεται διαβούλευση και αμοιβαίες υποχωρήσεις να βρίσκεται ένας Μ.Ο (μέσος όρος), μια συνισταμένη, να γίνεται μια σύνθεση, μεταξύ της θέλησης της πλειοψηφίας και της θέλησης της μειοψηφίας!!! (Η λέξη σύνθεση μπορεί να παραπλανήσει. Πιο σωστή είναι η λέξη "συνυποχώρηση" ή  "συν -παραίτηση")

*Και με αυτή όμως την κωλοτούμπα τους πάλι δεν μπορούν να αποφύγουν το ερώτημα: Και αυτή τη συνισταμένη ή σύνθεση (συνυποχώρηση) ποιος θα την κάνει; 

ΟΜΩΣ και αν παρά τις όποιες υποχωρήσεις δεν επιτυγχάνεται ομοφωνία; Αν υπάρχει πάλι διαφωνία για το μέγεθος των υποχωρήσεων των διάφορων μερών κλπ; Τι γίνεται; Δεν θα γίνει τίποτα; Αν όμως η μειοψηφία έχει συμφέρον να μείνουν τα πράγματα όπως είναι;
Μα αν δεν γίνει τίποτα τότε θα γίνει αυτό που θα ήθελε η μειοψηφία ήτοι τα πράγματα να μείνουν όπως είναι. ΑΡΑ, ΤΟΤΕ Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΘΑ ΕΠΙΒΒΑΛΛΕΙ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ.(ολιγαρχία)
Έτσι η αρχή της ομοφωνίας θα είναι όπλο στα χέρια των μειοψηφιών για να επιβάλλουν τη θέλησή τους στην πλειοψηφία. Με τούτη την ΑΡΧΗ ανοίγει ο ασκός του Αιόλου των ΕΚΒΙΑΣΜΩΝ από την πλευρά των μειοψηφιών. 
Πχ αν για να παρθεί μια απόφαση χρειάζεται η συναίνεση ΟΛΩΝ, τότε είναι βέβαιο ότι μειοψηφίες θα ΕΚΒΙΑΖΟΥΝ για την αποκόμιση κερδών, όσο το δυνατόν πιο μεγάλων, σε βάρος της πλειοψηφίας. Δηλαδή και αν ακόμα παρθεί τελικά μια συναινετική απόφαση, που επωφελούνται κατά κάποιο τρόπο όλοι, τότε τα μέλη της μειοψηφίας (δια του εκβιασμού της μη συναίνεσης), θα μπορούν να αποκομίζουν περισσότερα οφέλη σε σύγκριση με τα οφέλη των μελών της πλειοψηφίας. (Και πιθανή συνέχιση των διαβουλεύσεων με αυτούς τους όρους, θα προκαλείται σίγουρα μπάχαλο-χάος και ατέλειωτες συζητήσεις).
Έτσι θα έχουμε τελικά στα περισσότερα θέματα την επιβολή της πιο μικρής μειοψηφίας πάνω στην τεράστια πλειοψηφία ή ακόμα σε περίπτωση υποχώρησης της μηδαμινής μειοψηφίας, τα ωφέλει αυτής θα είναι συγκριτικά περισσότερα από ότι της πλειοψηφίας.
Και αν αποκομίζουν όφελος οι μειοψηφίες, τότε όλα τα μέλη της κοινωνίες «θα παίζουν θέατρο» για να βρίσκονται σε μια μικρή μειοψηφία!!!

Πρακτικά, ενώ υποτίθεται ότι βγάζουμε την εξουσία της μειοψηφίας ή των μειοψηφιών από την πόρτα, με την αρχή όμως της ομοφωνίας την βάζουμε από το παράθυρο.

Και αν τελικά, οι καταστάσεις ανάγκης απαιτούν παρθεί οπωσδήποτε κάποια απόφαση τότε ποιος θα πάρει την τελική απόφαση;
Η πλειοψηφία ή η μειοψηφία;
Αν όμως μια μειοψηφία δεν συναινεί αλλά τελικά  πάρει την απόφαση η πλειοψηφία, τότε καταργείται η αρχή της ομοφωνίας.
Από τη στιγμή που στις συλλογικότητες ή κοινωνίες με μεγάλο πληθυσμό, η ΟΜΟΦΩΝΙΑ είναι πρακτικά ΑΠΟΛΥΤΑ αδύνατη τότε ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ θα πρέπει να αποφασίζει είτε η πλειοψηφία είτε η μειοψηφία.

Για παράδειγμα αδιεξόδων ας αναφέρουμε τα εξής: Θα δεχθεί ποτέ η μειοψηφία των παιδεραστών, ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ μορφή πρότασης που θα τους εμποδίζει στη διάπραξη των εγκλημάτων τους ή των τρόπων τιμωρίας τους ή «τιμωρίας» τους; Και αν μια ξένη ολιγαρχία επιτεθεί στη χώρα που έχει αυτονομία, αυτοθέσμιση κλπ, θα δεχθούν όλοι να πολεμήσουν εναντίον των επιτιθεμένων; Και αν η συντριπτική πλειοψηφία του λαού θέλει να κοινωνικοποιήσει κάποια μέσα παραγωγής θα το δεχθούν οι ιδιώτες;

(Καλό θα ήταν οι άνθρωποι να είχαν αλληλοκατανόηση.  Όμως στα σημερινά επίπεδα του πολιτισμού όλοι οι άνθρωποι δεν είναι αγγελούδια. Για την πλήρη αλληλοκατανόηση ίσως να απαιτηθούν εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια. Μέχρι εκεί πως φτάνουμε; Με την αρχή (ύψιστη) της πλειοψηφίας ή την αρχή της ομοφωνίας;)

Η υιοθέτηση της ΑΡΧΗΣ της ομοφωνίας, στη σημερινή εποχή, θα μπορούσε να γίνει ΜΟΝΟ για λόγους σουρεαλιστικής ποίησης και επ ουδενί σαν βασικός κανόνας για την για την πρακτική διαβίωση των ανθρώπων σε μια κοινωνία που στοχεύει στην αυτοδιεύθυνση. Έτσι οποιαδήποτε κοσμοθεωρία στηρίζει αυτή σημαίνει ότι βρίσκεται στον αέρα και ότι διέπεται από ασυναρτησίες.


Εδώ   όπως βλέπουμε,  συμφωνούν με την λογική του αντιτίμου (αμοιβαίων υποχωρήσεων) την οποία ΟΜΩΣ απορρίπτουν όπως είδαμε πιο πάνω !!!

Αλλά τι σημαίνει ετούτη η συγκεκριμένη ολιγαρχική λογική του αντιτίμου;
α) Πως θα μπορεί να βρεθεί μια συνισταμένη;
Εδώ σίγουρα θα αρχίσουν τα ανατολίτικα παζάρια. Η κάθε πλευρά θα φουσκώνει όσο θέλει τις απαιτήσεις της (τιμές) για να πετύχει καλύτερο αποτέλεσμα.
β) Αν μια διεστραμμένη μειοψηφία όπως πχ των παιδεραστών θέλει να βιάζει δέκα παιδάκια το μήνα, η πλειοψηφία θα πρέπει να κάνει διαβούλευση και να δεχτεί  να υποχωρήσει στους πέντε βιασμούς το χρόνο ή οι ποινές να είναι οι ελάχιστες ή καθόλου;
Αν μία μειοψηφία θα θέλει να μολύνει το περιβάλλον με κάποιους τόνους καρκινογόνων αποβλήτων τότε θα πρέπει η πλειοψηφία να δεχτεί ένα συμβιβασμό όπου θα επιτρέπεται στη μειοψηφία να μολύνει  το περιβάλλον με λιγότερους τόνους καρκινογόνων υλικών;

γ)   ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ.

Όπως είδαμε στη δημοκρατική λογική του αντιτίμου, σχεδόν ΟΛΟΙ οι πολίτες (μαθηματικά υπολογισμένα) θα βρίσκονται  τις περισσότερες φορές (πιθανολογικά) στην πλευρά της πλειοψηφίας και η θέλησή τους θα πραγματώνεται σε πληρέστερο βαθμό και επομένως τα οφέλη θα είναι πάντα περισσότερα από τις απώλειες.

Στην ολιγαρχική όμως άποψη του αντιτίμου (του Μ.Ο, συνισταμένης ή της σύνθεσης) θα πρέπει ΠΑΝΤΑ η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ να δέχεται μείωση των προσδοκώμενων από αυτήν ωφελημάτων (ζημία) υπέρ κάποιας αύξησης της ωφελιμότητας της μειοψηφίας. 

Και επειδή (μαθηματικά) στη θέση της μειοψηφίας οι άνθρωποι θα βρίσκονται τις λιγότερες φορές στη ζωή τους, σημαίνει ότι για να έχουν την ωφελιμότητα από αυτές τις λίγες περιπτώσεις, θα πρέπει να απαρνούνται τα περισσότερα  οφέλη τα οποία θα έχουν όταν θα βρίσκονται (τις περισσότερες φορές) στην πλευρά της πλειοψηφίας!!! ΤΙ ΛΟΓΙΚΗ!!!

Επομένως δεν υπάρχει με τίποτα η μέση κατάσταση της «ολίγον εγκύου».

Αυτή είναι η ολιγαρχική λογική!!! Δηλαδή ΟΛΟΙ να χάνουν τα περισσότερα και οι κοινωνίες να καθίστανται διαρκώς οπισθοδρομικές. Αυτή είναι η ολιγαρχική λογική. Για να κερδίσει κάποιος πέντε θα πρέπει να χάσει οπωσδήποτε εκατό!!!!

«Όποια λοιπόν δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει» 

Σημείωση πρώτη:Όχι ότι στη ζωή θα πρέπει να αποκλείεται η σύνθεση των διαφορετικών θελήσεων σε συλλογικό επίπεδο. Και αυτή υπάρχει και θα πρέπει να υπάρχει. Με τον όρο όμως ότι αυτή τη σύνθεση θα την θελήσει και θα την κάνει ΜΟΝΟ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ όταν βλέπει ότι ναι μεν προσωρινά θα έχει κάποιες απώλειες αλλά μακροπρόθεσμα θα βλέπει ότι θα έχει συνολικά περισσότερα οφέλη.Ετούτο όμως είναι άλλο πράγμα και διαφορετικό πράγμα είναι οι ολιγαρχικές προπαγάνδες, προφάσεις και δικαιολογίες.

Σημείωση δεύτερη: 
Κάποιοι καλοπροαίρετοι προτείνουν την επιδίωξη της ομοφωνίας. Όμως αυτή η πρόταση εκφράζει απλά μια απόλυτα «ιδανική» κατάσταση γιατί στην πραγματικότητα είναι ουτοπική.
Πρακτικά δηλαδή είναι αδύνατο να υπάρχει ομοφωνία για όλα τα θέματα όχι μόνο πχ για ένα σύνολο δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων αλλά ούτε και σε ένα σύνολο πέντε ανθρώπων. 
Και η πραγμάτωση της ομοφωνίας – που εκφράζει μια «ιδανική» επιθυμία – δεν είναι αδύνατη επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν φθάσει σε ένα υψηλό επίπεδο μόρφωσης ή επειδή είναι κακοί ή επειδή η υλική παραγωγή αγαθών δεν  είναι στον υπέρτατο βαθμό ή επειδή πάσχει η δύναμη της πειθούς κοκ.
Η ομοφωνία για όλα τα θέματα και μεταξύ πολλών ανθρώπων είναι πρακτικά εντελώς αδύνατη για τους εξής ΦΥΣΙΚΟΥΣ λόγους:

 Σε μια δεδομένη στιγμή οι άνθρωποι ενός συνόλου ανθρώπων έχουν μεταξύ τους - και θα έχουν για πάντα - διαφορετικές ανάγκες.
(πχ Σε μια παρέα  20 ατόμων ρίχνεται η ιδέα για να πάνε να διασκεδάσουν κάπου. Από αυτούς κάποιος ή κάποιοι ίσως να μην αισθάνονται καλά σωματικά ή κάποιοι άλλοι για τη χρονική στιγμή της διασκέδασης να έχουν ήδη επιλέξει να κάνουν κάτι που είναι πολύ σημαντικότερο γι αυτούς κλπ. Υπάρχει λοιπόν περίπτωση ομοφωνίας; Υπάρχει περίπτωση ομοφωνίας μεταξύ εγκληματιών και πλειοψηφίας  του λαού για το μέγεθος των ποινών στους πρώτους; 

Άλλο η υποχώρηση για να επιτευχθεί ομοφωνία και άλλο πράγμα η  ομοφωνία. Αν μπούμε στο χώρο της υποχώρησης τότε πάμε πίσω στις λογικές και τους συλλογισμούς περί  «συνισταμένης,  Μ.Ο κλπ)
(Στο παράδειγμα η πλειοψηφία θα αποφασίσει να πάνε όσοι θέλουν και να μην αναγκαστεί η μειοψηφία να τους ακολουθήσει γιατί τα μέλη της πλειοψηφίας σκέπτονται ότι αν βρεθούν στο μέλλον, σε μια ανάλογη περίπτωση, στην πλευρά της μειοψηφίας δεν θα ήθελαν να εξαναγκαστούν να ακολουθήσουν την πλειοψηφία.)

Επίσης ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος σε κάθε συγκεκριμένη στιγμή μπορεί να έχει αρκετές ανάγκες. Ταυτόχρονα όμως δεν μπορεί, αντικειμενικά ή υποκειμενικά, να δράσει στην κατεύθυνση της ικανοποίησής τους. Εδώ τις αξιολογεί και βάζει προτεραιότητες ή ΣΥΜΒΙΒΑΖΕΤΑΙ  να μην ικανοποιήσει κάποιες ανάγκες του για να μπορέσει πρακτικά να ικανοποιήσει κάποιες άλλες πολύ σημαντικότερες. 
Όμως οι προτεραιότητες του ενός δεν μπορούν να ταυτίζονται με τις προτεραιότητες των άλλων γιατί απλά ο καθένας όχι μόνο έχει διαφορετικές ανάγκες αλλά έχει και θα έχει και διαφορετικό τρόπο σκέψης.
Η ομοφωνία λοιπόν θα ήταν εφικτή ΜΟΝΟ αν όλοι οι άνθρωποι είχαν ταυτόχρονα και πάντα τις ίδιες ανάγκες και τον ίδιο τρόπο σκέψης και κάτι τέτοιο νομίζουμε ότι δεν πρόκειται να γίνει εφικτό ΠΟΤΕ.
Δηλαδή αν όλοι οι άνθρωποι πεινούσαν, διψούσαν, πονούσαν ή μπορούσαν να χαρούν την ίδια στιγμή. Δηλαδή όταν θα είχε σχεδόν εξαφανιστεί η ατομικότητα.
Αξίζει λοιπόν η υιοθέτηση του «ιδανικού» της καθολικής ομοφωνίας;
Ένας τέτοιος σκοπός είναι ιδανικός ή κατάρα;
Πως θα ήταν η φύση, για παράδειγμα, αν τροποποιούσαμε όλα τα φυτά και τα κάναμε να έχουν όλα ένα χρώμα, ένα άρωμα κλπ;

Οι προτάσεις λοιπόν για μια καλύτερη κοινωνία θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους τις θεμελιώδεις ουσίες  (στοιχεία) του ανθρώπου και την πρακτική αποτελεσματικότητα που αυτές θα έχουν. 
Και αν τις λάβουμε υπόψη μας αυτές τότε θα δούμε, οι περισσότεροι, ότι στο συγκεκριμένο θέμα-πρόβλημα, το σχετικά ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΥΝΑΤΟ μέσο είναι η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ  με το συγκεκριμένο ΙΣΟΤΙΜΟ αντίτιμό της που προαναφέρθηκε. Η ομοφωνία θα μπορεί να απαιτείται σε εξαιρετικές περιπτώσεις και όχι να είναι η ΚΕΝΤΡΙΚΗ επιδίωξη –ζητούμενο  μέσον για την αυτοθέσμιση και την αυτονομία της κοινωνίας.

Σημείωση α. Με την πιο πάνω λογική, στην πλήρη και πραγματική δημοκρατία δεν έχουμε σχέσεις εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων γιατί δεν υπάρχουν σταθερά υποκείμενα σε αυτές τις δύο κατηγορίες. Σήμερα, ένας που βρίσκεται στη μειοψηφία και θα πρέπει να υπακούσει στην πλειοψηφία, μπορεί τις επόμενες δέκα φορές να βρίσκεται με την πλευρά της πλειοψηφίας.
Η δημοκρατία είναι ένα μη εξουσιαστικό σύστημα με την εξής έννοια: 
Παρένθεση:   Με την πιο πάνω λογική, στην πλήρη και πραγματική δημοκρατία δεν θα έχουμε σχέσεις εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων γιατί δεν θα υπάρχουν σταθερά υποκείμενα σε αυτές τις δύο κατηγορίες. Σήμερα, ένας που βρίσκεται στη μειοψηφία και θα πρέπει να υπακούσει στην πλειοψηφία, μπορεί τις επόμενες δέκα φορές να βρίσκεται με την πλευρά της πλειοψηφίας.
Η δημοκρατία είναι ένα μη εξουσιαστικό σύστημα.

Επεξήγηση: ΕΞΟΥΣΙΑ είναι η δύναμη ενός υποκειμένου να επιβάλει (καταναγκαστικά) τη θέλησή του πάνω στη διαφορετική θέληση κάποιου άλλου υποκειμένου.
 

Έτσι στο βαθμό που η πλειοψηφία της κοινωνίας αποδέχεται να ισχύει η ΑΡΧΗ  της θέλησης της πλειοψηφίας (σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις) τότε στον ίδιο βαθμό θα λείπει εξ ΑΡΧΗΣ το στοιχείο του καταναγκασμού  το οποίο  υπάρχει στον ορισμό της έννοιας της εξουσίας και είναι το ουσιαστικότερο στοιχείο του. 
Επομένως όσα πιο μεγάλα ποσοστά πολιτών θα αποδέχονται την ισχύ αυτής της ΑΡΧΗΣ τόσο  το σύστημα θα είναι μη εξουσιαστικό. Και αν φτάσει στο σημείο να αποδέχεται αυτή την αρχή το 100% των πολιτών τότε το σύστημα της δημοκρατίας θα είναι ένα απόλυτα μη εξουσιαστικό σύστημα γιατί θα λείπει το στοιχείο του καταναγκασμού και στη θέση του θα υπάρχει το στοιχείο της προαιρετική συμφωνίας.
  Έτσι μόνο δια μέσου της πλήρους Δημοκρατίας (ορισμός στο κείμενο : «τι είναι δημοκρατία..») είναι δυνατόν οι κοινωνίες να μετατραπούν σε κοινωνίες πλήρως μη εξουσιαστικές.

Σημείωση β.  Στην Αθήνα της δημοκρατίας τις αποφάσεις για όλα τα θέματα τις έπαιρνε η πλειοψηφία. Αν τούτο ήταν αρνητικό τότε δεν θα ήταν η Αθήνα το μοναδικό μεγαλειώδες σύστημα που υπήρξε στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δεν θα είχε αναπτύξει την τεράστια οικονομική ευμάρεια, δεν θα είχε βγάλει τους χιλιάδες πνευματικούς ανθρώπους (όταν τα άλλα διπλανά ολιγαρχικά συστήματα δεν έχουν να μας επιδείξουν ούτε έναν).
Η πλειοψηφία αποφάσιζε εκ των προτέρων για τα δικαιώματα της όποιας μειοψηφίας. Η μειοψηφία και η πλειοψηφία όμως στη δημοκρατία, εκτός του ότι είναι διαρκώς ρευστή, συνάγεται και με τα μαθηματικά (αφού οι αποφάσεις θα λαμβάνονται όλες με πλειοψηφία)  ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων ΟΛΟΙ οι πολίτες θα είναι στην πλειοψηφία και άρα τα οφέλη που θα καρπούνται θα είναι πάντα περισσότερα από τις όποιες προσωρινές απώλειες - αντίτιμα (από τις λίγες περιπτώσεις που θα βρίσκονται στη μειοψηφία). Θα είναι σαν κάποιος από τις 100 φορές και να κερδίζει, ας πούμε, τις 70.

Σημείωση γ. Οι ολιγαρχικοί όμως που κόπτονται δήθεν για την προστασία των μειοψηφιών τι θέλουν ουσιαστικά; 
Θέλουν μια σταθερή μειοψηφία να κατέχει την εξουσία. Αυτή η σταθερή εξουσιαστική μειοψηφία να χωρίζει το λαό σε συντεχνίες, μειοψηφίες ( πχ βιομηχανικούς εργάτες, αγρότες, καθαριστές, δασκάλους κλπ) και δια μέσου της καλλιέργειας του "κοινωνικού αυτοματισμού" και όχι μόνο να μπορεί να τις ξεσκίζει σχεδόν όλες για να υπηρετήσει έτσι τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Σε αυτή όμως την περίπτωση οι μειοψηφίες είναι σταθερές και σταθερό θα είναι το ξέσκισμά τους από την σταθερή εξουσιαστική μειοψηφία.
Μπορούν έτσι οι μειοψηφίες να προστατευτούν από την εξουσία μιας σταθερής μειοψηφίας όπως είναι σήμερα στα ολιγαρχικά καθεστώτα; Φυσικά και όχι. (εδώ δεν προστατεύονται οι πλειοψηφίες)
Όμως στη δημοκρατία οι μειοψηφίες θα είναι ρευστές και όταν ένας βρίσκεται σήμερα σε μιά μειοψηφούσα άποψη, τις επόμενες 5-6-7 φορές (κατά μ.ο) θα είναι με την πλειοψηφούσα άποψη. Θα χάνει, ας πούμε, 30 φορές αλλά θα κερδίζει τις 70.

Σημείωση δ. Εκτός των άλλων, η κάθε μειοψηφούσα άποψη θα μπορεί να είναι προσωρινά μειοψηφούσα άποψη. Η ελευθερία στη διακίνηση των ιδεών και των απόψεων και η υλική εμπειρία ίσως σε ένα μετέπειτα χρονικό διάστημα να πείσει την πλειοψηφία του λαού για την ορθότητά της.
Με άλλα λόγια μια μειοψηφούσα άποψη δεν θα είναι καταδικασμένη να είναι για πάντα μειοψηφούσα. Με ιδεολογικό αγώνα των φορέων της θα μπορεί να μετατραπεί σε πλειοψηφούσα άποψη.

Β. ΤΙ  ΕΙΝΑΙ  ΣΩΣΤΟ  ΝΑ  ΓΙΝΕΙ  ΣΤΙΣ  ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ  ΠΟΥ  ΕΝΑ  ΠΟΛΥ  ΜΕΓΑΛΟ  ΠΟΣΟΣΤΟ  ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (Πχ 49%) ΔΕΝ  ΘΈΛΕΙ  ΈΝΑ  ΝΟΜΟ;


Στις περιπτώσεις που ο λαός αποφασίζει για τα διάφορα κοινωνικά θέματα, θα υπάρχουν περιπτώσεις όπου η πλειοψηφία θα μπορεί να φτάνει και το 95%. Σε άλλες περιπτώσεις θα είναι 80, του 60 ή του 53% κλπ.
 Σε μερικές (λίγες) όμως περιπτώσεις θα υπάρξουν καταστάσεις όπου η πλειοψηφία θα είναι περίπου στο 51% και φυσικά η μειοψηφία θα είναι περίπου στο 49%.

Στις περιπτώσεις που ο λαός αποφασίζει για τα διάφορα κοινωνικά θέματα, θα υπάρχουν περιπτώσεις όπου η πλειοψηφία θα μπορεί να φτάνει και το 95%. Σε άλλες περιπτώσεις θα είναι 80, του 60 ή του 53% κλπ. Σε μερικές (λίγες) όμως περιπτώσεις θα υπάρξουν καταστάσεις όπου η πλειοψηφία θα είναι περίπου στο 51% και φυσικά η μειοψηφία θα είναι περίπου στο 49%.Τι γίνεται ή τι είναι σωστό να γίνεται  σε αυτές τις περιπτώσεις όπου ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν θέλει έναν νόμο;
Α. Αν τα ποσοστά της πλειοψηφίας προς τα ποσοστά της μειοψηφίας είναι στα όρια του στατιστικού λάθους επαναλαμβάνεται η ψηφοφορία με σκοπό να έχουμε αποτέλεσμα μακριά από τα όρια του στατιστικού λάθους. 
Κείμενο «ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ»Κείμενο «ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ»
Β. Για ποια σημαντικά θέματα θα απαιτείται ενισχυμένη πλειοψηφία (όπως θα προκύψει εκ των πραγμάτων)  και πόσο ενισχυμένη θα είναι, αρμόδιος να το αποφασίζει θα είναι ο λαός.
Επίσης θα αποφασίσει, σε περίπτωση που δεν επιτυγχάνεται η ενισχυμένη πλειοψηφία τι θα γίνεται. Πχ αν είναι προς ψήφιση η κατασκευή ενός δρόμου και το 47% δεν τον θέλει αλλά ό,τι και να γίνει τελικά δεν επιτυγχάνεται η προκαθορισμένη ενισχυμένη πλειοψηφία. 
Εδώ αν δεν γίνει ο δρόμος (επειδή δεν επιτυγχάνεται η ενισχυμένη πλειοψηφία)  τότε ουσιαστικά θα γίνει εκείνο (το τίποτα) που θέλει η μειοψηφία.
(Άλλωστε θα υπάρξουν και άλλες περιπτώσεις στη ζωή όπου αρκετοί από εκείνους που βρίσκονται με αυτή τη μειοψηφία του 47% να βρεθούν (σε άλλο θέμα) με την πλειοψηφία του 53% και να επιθυμούν να εφαρμοστεί η αρχή της πλειοψηφίας. Έτσι σε κάθε περίπτωση ο ίδιος ο λαός θα αποφασίζει αν θα δέχεται η μειοψηφία τη θέληση της πλειοψηφίας για αυτές τις εξαιρετικές περιπτώσεις)Επίσης θα αποφασίσει, σε περίπτωση που δεν επιτυγχάνεται η ενισχυμένη πλειοψηφία τι θα γίνεται.
Πχ αν είναι προς ψήφιση η κατασκευή ενός δρόμου και το 47% δεν τον θέλει αλλά ό,τι και να γίνει τελικά δεν επιτυγχάνεται η προκαθορισμένη ενισχυμένη πλειοψηφία. Εδώ αν δεν γίνει ο δρόμος (επειδή δεν επιτυγχάνεται η ενισχυμένη πλειοψηφία)  τότε ουσιαστικά θα γίνει εκείνο (το τίποτα) που θέλει η μειοψηφία.Γ.  Όμως, ο καθένας πολίτης στην πλειονότητα των περιπτώσεων θα είναι με την πλειοψηφία.   Η λογική του αντίτιμου που αναφέρεται στο κείμενο είναι η λογική της αναπόφευκτης μερικής απώλειας στο παρόν για την απόκτηση μεγαλύτερης ωφελιμότητας αργότερα. Πχ ένας αγρότης ξοδεύει για πατατόσπορο 100 ευρώ για να μπορεί αργότερα να βγάλει 150 ή 200 ευρώ. Στη ζωή ΤΑ ΠΑΝΤΑ έχουν ένα αντίτιμο άμεσο ή έμμεσο.Αν σε κάποιες περιπτώσεις θα πρέπει το 45% να ακολουθήσει το 55% αυτό θα εμπίπτει «στην ανάγκη ΠΡΟΣΩΡΙΝΗΣ πληρωμής του αντιτίμου».

                                              ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
 Και να εφαρμόζεται  η θέληση των πλειοψηφιών του 53%,  η ζημία για τις συγκεκριμένες αντίστοιχες μειοψηφίες του  47%  δεν θα είναι σημαντική αφού και σε αυτό αλλά  και σε όλα τα άλλα θέματα οι  επιλογές των ρευστών πλειοψηφιών προστατεύουν  τις μειοψηφίες (σαν να ήταν το 53% στη θέση της μειοψηφίας).  
Αν πχ έχουμε μια μειοψηφία του 47% και μια πλειοψηφία του 53% , ακόμα και να ζημιωθεί αρκετά το 47%, σε μια ειδική περίπτωση, τότε σε άλλα θέματα θα υπάρχει η τάση για συμμαχία των ατόμων του 47% με άλλα τμήματα των πολιτών ώστε να μπορέσει να καλύψει την όποια ζημιά. 

Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ, ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΟΛΑ ΣΤΟ ΣΧΕΤΙΚΑ ΟΛΟΝ ΚΑΙ  ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΩΣ ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ.
1. ΣΤΟ ΟΛΟΝ Η εφαρμογή του μηχανισμού  της αρχής της πλειοψηφίας, σε ένα ΜΕΓΑΛΟ σύνολο- αριθμό  θεμάτων,  έχει την εσωτερική δυνατότητα να προκαλεί διαρκώς την τάση για ισορροπία όλων των ατομικών  συμφερόντων προς τα πάνω!!!!!!!!!!! (δια της αλλαγής των συμμαχιών οι οποίες οδηγούν τελικά  τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών να βρίσκεται τις περισσότερες φορές από την πλευρά της πλειοψηφίας.)
Μπορεί δηλαδή στα ξεχωριστά - ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΑ  θέματα να μην επιτυγχάνεται η συναίνεση όλων των μελών της κοινωνίας.  ΟΜΩΣ σε ΣΥΝΟΛΙΚΟ επίπεδο, σε ένα μεγάλο αριθμό θεμάτων επιτυγχάνεται  η  ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ  ήτοι  επιτυγχάνεται η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΟΛΩΝ  σχεδόν ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.Δηλαδή έχουμε ΕΜΜΕΣΑ  ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ – ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ  στα « εφ  όλης της ύλης» και όχι στα ιδιαίτερα επί μέρους ή μεμονωμένα θέματα. Και να υπάρχει συναίνεση στο ΟΛΟΝ είναι πολύ ανώτερο από το να υπάρχει συναίνεση στο ΜΕΡΟΣ.
Το να επιδιώκεται ΟΠΩΣΔΗΜΠΟΤΕ ΟΜΟΦΩΝΙΑ (δια της συναίνεσης) στο μέρος, δηλαδή σε ένα συγκεκριμένο θέμα,  σημαίνει διαρκή απώλεια συμφερόντων της πλειοψηφίας  προς το συμφέρον της μειοψηφίας (περισσότερες υποχωρήσεις των περισσότερων, τάση για ελαχιστοποίηση  της  ωφελιμότητας  της πλειοψηφίας για χάρη της συναίνεσης).  
Το να επιδιώκεται όμως η εφαρμογή της θέλησης της πλειοψηφίας σε κάθε θέμα, σημαίνει ότι  η όποια πιθανή ζημία των μελών της προσωρινής μειοψηφίας  (και με βάση τη ρευστότητα πλειοψηφιών – μειοψηφιών) μπορεί να εξισορροπηθεί  δια μέσου των συμμαχιών  που θα είναι ελεύθεροι ,  θα μπορούν, και θα έχουν την τάση να συνάψουν οι πολίτες  της συγκεκριμένης μειοψηφίας  με άλλους πολίτες , πάνω σε άλλα θέματα. Εδώ όμως υπάρχει τάση για μεγιστοποίηση  της ωφελιμότητας.  Η τάση  αυτή για μεγιστοποίηση της ωφελιμότητας  σε όσους  το δυνατόν περισσότερους  ανθρώπους,   υπάρχει και στο κάθε μεμονωμένο, επί μέρους  θέμα και στο ΟΛΟΝ των θεμάτων  δια μέσου της διαρκούς δυνατότητας νέων συμμαχιών των  πολιτών σε μια πλειάδα θεμάτων.
Ποιος είναι ο στόχος των καλοπροαίρετων αγωνιστών (από τους προηγούμενους αιώνες μέχρι σήμερα);Δεν ήταν και είναι η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ - ΟΜΟΦΩΝΙΑ (και για μερικούς η ενισχυμένη πλειοψηφία) σαν ΜΕΣΟΝ  για τη ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ  ΟΛΩΝ των μελών της κοινωνίας  ή της πολύ μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών; Ε! λοιπόν,  αυτή η πολυπόθητη ομοφωνία - συναίνεση  που είναι αδύνατη να επιτευχθεί άμεσα σε μεμονωμένα θέματα, την καθιστά δυνατή στην υλοποίησή της έμμεσα ο μηχανισμός – αρχή της εφαρμογής της  θέλησης της πλειοψηφίας σε ΟΛΑ ( σε μεγάλο σύνολο) τα επί μέρους κοινωνικά θέματα.

Σημείωση 1^η: 
Σημείωση 1^η: α. Η ΤΑΣΗ  για εξισορρόπηση των ατομικών συμφερόντων σε ένα μεγάλο  ΣΥΝΟΛΟ   επιλογών και όχι στο μέρος μπορεί να παρομοιαστεί με οποιαδήποτε χημική ένωση. Σε μια χημική ένωση, το καθένα από τα συνθετικά μέρη της έχει άλλες ιδιότητες και δυνατότητες σε σχέση με το ΟΛΟΝ της ένωσης. Πχ άλλες ιδιότητες έχουν  ξεχωριστά το υδρογόνο και  το οξυγόνο και διαφορετικές ιδιότητες  έχει το νερό.β. Η ΤΑΣΗ για εξισορρόπηση  των ατομικών συμφερόντων  σε ένα μεγάλο ΣΥΝΟΛΟ επιλογών  μπορεί να παρομοιαστεί και με τον νόμο των πιθανοτήτων.  Πχ  τα νούμερα τον εξαχθέντων αριθμών από μία κληρωτίδα, τείνουν προς ένα σημείο ισορροπίας  όταν  το σύνολο της εξαγωγής των αριθμών μεγαλώνει. 
Σημείωση 2^η:Στη δημοκρατία  κατά κανόνα δεν μπορούν να υπάρξουν  μια σταθερή μειοψηφία  και μια σταθερή πλειοψηφία  όπως σε όλα τα ολιγαρχικά συστήματα. Αυτό το στοιχείο της ρευστότητας, σε συνδυασμό με την ισότιμη εξουσία που παρέχει στους πολίτες το σύστημα της δημοκρατίας και σε συνδυασμό με τα φυσικά ένστικτα  του ανθρώπου για επιβίωση και καλυτέρευση των όρων διαβίωσης , ο μηχανισμός – αρχή της πλειοψηφίας προκαλεί στους ανθρώπους την απελευθέρωση  τριών τάσεων - δυνατοτήτων.

α. ΤΑΣΗ για αλληλο εξουδετέρωση  των ατομικών αντικοινωνικών επιλογών.
Για το πώς εκδηλώνεται αυτή η τάση γίνεται αναφορά στο κείμενο : «ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΠΡΩΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ».

β. ΤΑΣΗ για προστασία των μειοψηφιών από την ίδια (εκάστοτε) πλειοψηφία
α. ΤΑΣΗ για αλληλο εξουδετέρωση  των ατομικών αντικοινωνικών επιλογών.Για το πώς εκδηλώνεται αυτή η τάση γίνεται αναφορά στο κείμενο : «ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΠΡΩΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ».
β. ΤΑΣΗ για προστασία των μειοψηφιών από την ίδια (εκάστοτε) πλειοψηφία.Αυτή η τάση εκδηλώνεται με το να μπαίνει (νοητικά ή συναισθηματικά) ο πολίτης της πλειοψηφίας στη θέση του πολίτη της μειοψηφίας. (Η ρευστότητα  προκαλεί την ισορροπία του φόβου – «τρόμου»)
γ. Ταση  για ισορροπία – συναίνεση  των συμφερόντων όλων των πολιτών σε ΣΥΝΟΛΙΚΟ επίπεδο θεμάτων.Αυτή  η τάση  υλοποιείται εξ αιτίας του μηχανισμού – αρχής της πλειοψηφίας και είναι πέρα από τη συνειδητή ατομική βούληση του εκάστοτε πολίτη. (Γι αυτό είναι και δύσκολο για να γίνει αντιληπτή)

Σημείωση 3^η: Αν δεν δεχθούμε, στην κοινωνία, την ισχύ της αρχής της πλειοψηφίας τότε δεχόμαστε την σημερινή αρχή της ολιγαρχίας όπου το 90-95% του λαού (που είναι η συντριπτική πλειοψηφία),   θα πρέπει για το 99% των θεμάτων να ακολουθεί και να υποτάσσεται στη θέληση μιας σταθερής μειοψηφίας.

2. Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ (δια της αρχής της πλειοψηφίας)

 
Η ΣΥΝΕΝΑΙΣΗ ΟΜΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ (ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ) ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΑΘΕ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΘΕΜΑ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ.
Να το εξηγήσουμε. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν πάνω από δύο προτάσεις σε ένα συγκεκριμένο θέμα. Τις περισσότερες φορές οι προτάσεις θα είναι πάνω από δύο γιατί η πραγματικότητα δεν είναι ‘’άσπρο – μαύρο’’, δεν είναι ‘’μανιχαϊστική’’ .  Να υποθέσουμε επίσης ότι οι προτάσεις είναι πέντε (Α, Β, Γ, Δ, Ε). Σε τέτοιες περιπτώσεις (5,6,7 κοκ προτάσεις) είναι πολύ δύσκολο να υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία (51% και πάνω) για μια πρόταση. Υποθέτουμε λοιπόν ότι δεν υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία (στην πρώτη ψηφοφορία).
Στο παράδειγμά μας λοιπόν ψηφίζουν τα ίδια 100 άτομα κατά δύο τρόπους ταυτόχρονα.
Πρώτος τρόπος. Ο καθένας ψηφίζει ΜΙΑ ΜΟΝΟ πρόταση. Ψηφίζει μόνο εκείνη από τις πέντε που θεωρεί καλύτερη. (Ερώτηση. «ποια από τις πέντε θεωρείτε καλύτερη)
Δεύτερος τρόπος. Υπάρχουν (10) ψηφοδέλτια με τους τρείς πιθανούς συνδυασμούς των πέντε αυτών προτάσεων. (ΑΒΓ, ΑΒΔ, ΑΒΕ, ΒΓΔ, ΒΓΕ, ΒΓΕ, ΓΔΕ, ΑΓΔ, ΑΓΕ, ΑΔΕ)
Εδώ θα πρέπει να ψηφίσουν μία πρόταση από κάθε τριάδα. Η ερώτηση ή οι ερωτήσεις είναι. «Ποια πρόταση από την κάθε τριάδα θα θεωρούσατε καλύτερη».

Βγάζουμε τα αποτελέσματα του πρώτου τρόπου ψηφοφορίας. Υποθέτουμε ότι επίσης ότι οι τρείς πρώτες είναι η ΒΔΕ. Εδώ όλοι θα έχουν πει την προτίμησή τους γι αυτές τις τρείς. Μετρώντας τις προτιμήσεις μπορούμε να βρούμε ποια θα έχει την απόλυτη πλειοψηφία. ΣΕ περίπτωση που δεν υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία οι ίδιες ψηφοφορίες επαναλαμβάνονται μόνο για αυτές τις τρεις προτάσεις, Και στον δεύτερο τρόπο ψηφοφορίας θα έχουμε μόνο τρείς πιθανούς συνδυασμούς. (ΒΔ, ΒΕ, ΔΕ). Έτσι μπορεί να βγει η πλειοψηφούσα πρόταση.
Αυτό όσον αφορά το τεχνικό μέρος.

Τα συμπεράσματα όμως που μπορούν να εξαχθούν, σχετικά με την συναίνεση, είναι πάρα πολλά. Αναλύοντάς θα μπορούμε να δούμε πχ ότι κάποιος, του οποίου η καλύτερη προτίμηση ταυτίζεται με αυτή των πιο πολλών (πχ του 30%),  δεν έχει μόνο αυτή την προτίμηση. Έχει και άλλες αξιολογήσεις των προτάσεων (δευτερεύουσες ή τριτεύουσες κλπ). Το ίδιο και για εκείνους όπου η αρχική και μεγαλύτερη προτίμηση μπορεί να βρίσκεται στη σε μια αρχική μειοψηφία (πχ του 5%). Έτσι υπάρχει η πιθανότητα και η δυνατότητα να ΜΗΝ επιλεγούν τελικά οι προτιμήσεις των ατόμων που βρίσκονται αρχικά στη σχετική πλειοψηφία ή μειοψηφία, αλλά να επιλεγούν τελικά οι δεύτερες ή οι τρίτες προτιμήσεις τους. Δηλαδή στο τέλος θα βγει μια πρόταση ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΗ. (ΑΝ υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία από την αρχή (πολύ σπάνιο) τότε οι συναινέσεις έχουν τη δυνατότητα να γίνονται σε γενικό επίπεδο (ΟΛΟΝ), όπως έχουμε προαναφέρει)

ΣΥΝΔΥΑΖΟΝΤΑΣ ΛΟΙΠΟΝ ΤΙΣ ΔΥΟ ΑΥΤΕΣ «ΘΕΩΡΙΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ» (συναίνεση σε γενικό και συναίνεση σε ειδικό επίπεδο) είναι οι μόνες συναινέσεις που μπορούν να γίνουν στον κοινωνικό χώρο χωρίς την ύπαρξη ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΜΕΝΩΝ ΕΚΒΙΑΣΜΩΝ των μειοψηφιών επί της πλειοψηφίας. (άρνηση συναίνεσης - ομοφωνίας)

Και αυτές μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο όταν υιοθετηθεί σαν βασική αρχή η αρχή της πλειοψηφίας.


(Καλό θα ήταν οι άνθρωποι να είχαν αλληλοκατανόηση.  Όμως στα σημερινά επίπεδα του πολιτισμού όλοι οι άνθρωποι δεν είναι αγγελούδια. Για την αλληλοκατανόηση ίσως να απαιτηθούν εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια. Μέχρι εκεί πως φτάνουμε; Με την αρχή (ύψιστη) της πλειοψηφίας ή την αρχή της ομοφωνίας;)

Γ. ΠΩΣ  ΜΠΟΡΕΙ  ΝΑ ΘΩΡΑΚΙΣΤΟΥΝ  ΤΑ  «ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ;» Τα εισαγωγικά στην έκφραση  «ανθρώπινα δικαιώματα» σημαίνει ότι η έκφραση αυτή δεν μας βρίσκει σύμφωνους.
Όλα τα δικαιώματα είναι ανθρώπινα και σε τελευταία ανάλυση ατομικά.
(Γιατί δεν είναι ανθρώπινο και ατομικό δικαίωμα πχ η ξεκούραση ή η διασκέδαση;)

Όμως γιατί έβαλαν αυτό τον όρο οι ολιγαρχικοί; Απλά γιατί έκριναν ότι αυτά τα 30-40 δικαιώματα είναι βασικά και αν δεν υπάρχουν σε μια κοινωνία τότε είναι θέμα χρόνου η εξέγερση των υπηκόων.

Όμως το θέμα υπάρχει. (αλλά βρίσκεται σε άλλη διάσταση)

Είπαμε πιο πάνω ότι όλες οι μειοψηφίες θα θωρακίζονται άριστα από τις ίδιες τις πλειοψηφίες λόγω της διαρκούς ρευστότητας στη σύνθεση των πλειοψηφιών και των μειοψηφιών.

Όμως τι θα γίνεται στις ελάχιστα σχετικά περιπτώσεις όπου μέσα σε μια κοινωνία θα υπάρχουν σχετικά σταθερές ΑΠΟΛΥΤΕΣ πλειοψηφίες και μειοψηφίες; Πχ μια εθνότητα είναι σταθερά συντριπτική πλειοψηφία και οι άλλες εθνότητες να είναι σταθερή μειοψηφία. Το ίδιο, οι πιστοί μιας θρησκείας είναι συντριπτική πλειοψηφία και όλα τα άλλα θρησκευτικά δόγματα να είναι σταθερή μειοψηφία.

Όντως σε τέτοιες περιπτώσεις, μπορεί να υπάρξει πρόβλημα. Το πρόβλημα όμως λέγεται όχι πρόβλημα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά πρόβλημα σταθερών μειοψηφιών.
(Οι πιθανές σταθερές μειοψηφίες - ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ σε μια Χώρα μπορούν να μετρηθούν στα δάκτυλα του ενός χεριού: Μειονότητες  εθνικές, θρησκευτικές, φυλής, φύλου  κλπ. Εν κατακλείδι, ελάχιστες περιπτώσεις σε σχέση με τις εκατοντάδες χιλιάδες περιπτώσεις όπου οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες θα είναι ρευστές.)

Μπορεί όντως   οι ΑΠΟΛΥΤΕΣ  σταθερές πλειοψηφίες λόγω χαμηλού μορφωτικού επιπέδου κλπ να μπουν στον πειρασμό και στην πράξη να καταπιέσουν τις μειονότητες. Τι γίνεται εδώ, στη δημοκρατία;

Όμως ας ρωτήσουμε πρώτα τους ολιγαρχικούς. «Ποιος λοιπόν θα πρέπει να έχει την εξουσία να αποφασίζει εδώ;

 Η πλειοψηφία ή η μειοψηφία; (ή ο ένας ή ο άλλος)
Αν  όμως δώσουμε στην μειοψηφία την εξουσία να αποφασίζει και να επιβάλει , δεν υπάρχει ο ίδιος και χειρότερος κίνδυνος η μειοψηφία να καταπιέσει την πλειοψηφία; (Πχ, Σήμερα, μια μειοψηφία δεν τις καταπιέζει τις κοινωνίες ; Στο Ιράκ, για πολλές δεκαετίες, η μειοψηφία των Σουνιτών δεν καταπίεζε την πλειοψηφία των Σηιτών με τα άλλα θρησκευτικά δόγματα;) 

Φυσικά οι ολιγαρχικοί δεν έχουν καμιά λογική και πρακτική απάντηση.

Όμως στη δημοκρατία υπάρχει η απάντηση. Και η απάντηση είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις.

Στην πρώτη όψη η λύση λέει αγώνας για την πλήρη (παγκόσμια) δημοκρατία. (Δες κείμενο «ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΟΡΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ»)
Σε παγκόσμιο επίπεδο καμιά εθνότητα, κανένα θρησκευτικό δόγμα, καμιά φυλή κλπ δεν έχει την ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ. Επομένως όλες οι μειονότητες θα μπορούσαν δυνητικά να ενταχθούν σε συμμαχίες με άλλες μειονότητες για να γίνουν πλειοψηφίες. Αυτό όμως εμπίπτει στην κατηγορία της ρευστότητας στη σύνθεση των πλειοψηφιών και μειοψηφιών και επομένως η ρευστότητα θωρακίζει τις μειονότητες.

Στη δεύτερη όψη είναι η ανθρωπιστική παιδεία, η διαρκής ανθρωπιστική  παιδεία που για να υπάρχει απαιτείται η ισότιμη συμμετοχή των απόψεων στον κοινωνικό διάλογο και κάτι τέτοιο ΜΟΝΟ η δημοκρατία μπορεί να δώσει γιατί είναι συστατικό στοιχείο της.
(Άλλωστε και μια σταθερή μειοψηφία, ΄στα περισσότερα κοινωνικά θέματα δεν θα μεταφέρει την ιδιότητά της αυτή. Πχ κάποιοι κάποιας θρησκευτικής μειονότητας ίσως να καταπιέζονται σχετικά με τις θρησκευτικές τους εκδηλώσεις  (λόγω  μορφωτικού επιπέδου από το σύνολο μιας συγκεκριμένης γεωγραφικά και ιστορικά κοινωνίας) όμως για τα υπόλοιπα θέματα που θα είναι χιλιάδες δεν θα φέρουν την ιδιότητα της θρησκευτικής μειονότητας αλλά θα έχουν ισότιμη σχέση με όλους)

Τις αποφάσεις που παίρνει  ο άνθρωπος μπορεί να τις παίρνει για δύο λόγους. 1. Λόγω ανάγκης (ό,τι θεωρεί ότι είναι ανάγκη του). 2. Λόγω ανθρωπιστικών αξιών.

Στη δημοκρατία οι αποφάσεις που θα παίρνουν τα άτομα θα είναι και από τα δύο είδη. Όμως με την πάροδο του χρόνου και λόγω της ισότιμης και ισηγορικής παιδείας, λόγω της έλλειψης των ανταγωνιστικών ολιγαρχικών οικονομικών αξιών θα αναπτύσσονται σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό οι ανθρωπιστικές αξίες (μέσα στην κοινωνική συνείδηση) και αυτό θα επιφέρει όλο και περισσότερες αποφάσεις με γνώμονα αυτές τις αξίες.

ΥΓ1. Η ουσία της ζωής απαιτεί από τα ανθρώπινα όντα ( και για την επιβίωσή τους και για την καλή διαβίωσή τους)  όχι την επιδίωξη του απόλυτου, του ιδανικού αλλά τη διαρκή και σταδιακή επιδίωξη του ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΔΥΝΑΤΟΥ. 

ΥΓ 2. Κάποιοι καλοπροαίρετοι αγωνιστές από τον ελευθεριακό χώρο έφτασαν σε πολύ λάθος συμπεράσματα γιατί έλλειπαν από το σκεπτικό τους ο ορισμός της εξουσίας, η ρευστότητα στη σύνθεση των πλειοψηφιών-μειοψηφιών στη δημοκρατία και οι δυνατές τάσεις που προκαλούνται μέσα σε αυτό το σύστημα. Αποτέλεσμα τούτου ήταν να φθάνουν στην άρνηση της αρχής της πλειοψηφίας (που είναι συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας) και φυσικά στην άρνηση της δημοκρατίας (εξουσίας του λαού).
Έτσι το δικό του κοινωνικό πρόταγμα ξέφευγε πολύ από την πραγματικότητα και μεταπηδούσε στο χώρο ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΝΕΦΙΚΤΟΥ.
Είναι καιρός αυτές οι ιστορικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των κοινωνικών αγωνιστών, να αμβλυνθούν υπό το πρίσμα των νέων αναλυτικών δεδομένων.

ΥΓ 3.  Στη δημοκρατία – εξουσία του λαού, πιθανόν (αν το θελήσει ο λαός) να υπάρξει απόφαση κατά την οποία να μην καταναγκάζει κανένα πολίτη να υποτάσσεται στην ΑΡΧΗ της πλειοψηφίας.
Να μπορεί δηλαδή όποιος θέλει, να αρνείται να ακολουθεί, να σέβεται ή να υλοποιεί ΟΛΕΣ τις αποφάσεις της πλειοψηφίας γιατί ιδεολογικά θα είναι ενάντια σε αυτή την ΑΡΧΗ.
Όχι να αρνείται ευκαιριακά (για μερικά θέματα), να ακολουθεί τη θέληση της πλειοψηφίας αλλά να την αρνιέται πλήρως για όλα τα θέματα. (Αν την αρνιέται επιλεκτικά, αυτό σημαίνει ότι θα είναι εγωιστής, «παρτάκιας», συμφεροντολόγος, εκμεταλλευτής.)
Όμως το δίκαιο αντίτιμο με το οποίο θα πρέπει να πληρώνει αυτή την ιδεολογική του στάση, θα πρέπει να είναι το να του απαγορευτεί να κάνει χρήση ΟΛΩΝ  εκείνων των κοινωνικών αγαθών τα οποία επιτεύχθηκαν με αποφάσεις και με κόπο της πλειοψηφίας. (Πχ πρόσβαση στους θεσμούς της υγείας, στις δημόσιες μεταφορές κοκ).

ΥΓ 4    Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (ΟΕΝΔΕΛ) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΟΣ ΑΛΛΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ

Κράτος  είναι εκείνος ο μηχανισμός ΒΙΑΣ* (καταναγκαστικός μηχανισμός) δια μέσου του οποίου μια μειοψηφία επιβάλλεται στην πλειονότητα της κοινωνίας. Τέτοιο μηχανισμό έχουν ΟΛΑ τα ολιγαρχικά συστήματα.

Ο Κοινωνικός Διοικητικός -Διαχειριστικός Μηχανισμός (αντίθετος του κράτους) είναι εκείνος ο μηχανισμός ΑΝΤΙΒΙΑΣ* δια μέσου του οποίου οι εκάστοτε (ρευστές) πλειοψηφίες σε κάθε ξεχωριστό κοινωνικό θέμα, επιβάλλουν τη θέλησή τους στις εκάστοτε αντίστοιχες ρευστές μειοψηφίες.
Ολιγαρχικό σύστημα είναι εκείνο το σύνολο των  διοικητικών θεσμών δια μέσου των οποίων υλοποιείται η θέληση μιας μειοψηφίας.

Δημοκρατία είναι εκείνο το σύνολο των διοικητικών θεσμών δια μέσου των οποίων υλοποιείται η θέληση των εκάστοτε πλειοψηφιών.

Το κράτος και ο κοινωνικός διοικητικός μηχανισμός είναι εσωτερικού μηχανισμοί επιβολής δύο εντελώς διαφορετικών συστημάτων.

(Δες κείμενο "τι είναι βία και τι αντιβία")

ΟΕΝΔΕΛ 

     
( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ )