ΑΠΑΤΗ είναι η δια των προσωπικών λόγων ή συμπεριφορών παραπλάνηση (απομάκρυνση από τη σωστή οδό) κάποιου για την αποκόμιση κέρδους (με τη ζημία του άλλου).
Και ο συμπεριφερόμενος με αυτό τον τρόπο λέγεται απατεώνας. Αυτό είναι όλοι οι ολιγαρχικοί στην πιο «άγια» γι αυτούς περίπτωση.
Ένας μέρος των ολιγαρχικών καλεί το λαό για να αποφασίσει όπως του λένε για κάποιο σημαντικό θέμα της ζωή του, για σημαντικό θέμα που αφορά στη ζωή του.
Όμως τελικά ό,τι και να αποφασίσει ο λαός με τα δημοψηφίσματα, από τη στιγμή που θα ζει κάτω από την εξουσία των ολιγαρχικών όχι μόνο δεν θα πρόκειται να καταφέρνει τίποτα αλλά επί πλέον η ζωή του θα χειροτερεύει.
Ας το εξηγήσουμε:
Συγκεκριμένα τον καλούν να αποφασίσει αν απορρίπτει ή αν δέχεται μια πρόταση των τοκογλύφων δηλαδή των ύψιστων εγκληματιών της ζωής, τους οποίους όμως ονομάζουν και θεωρούν εταίρους τους!!! Και ας υποθέσουμε ότι ο λαός αποφασίζει ότι δεν θέλει την πρόταση των μαφιόζων. Ε! και τι θα γίνει; Η πρόταση των τοκογλύφων προβλέπει αντιλαϊκά μέτρα 9-10 ή 11δις περίπου. Λοιπόν ας πούμε υποθετικά ότι ο λαός τα απορρίπτει. Όμως τι θα ακολουθήσει; Θα ακολουθήσουν τα μέτρα των 8 δις του ΣΥΡΙΖΑ τα οποία κατά 95% είναι τα ίδια με αυτά των τοκογλύφων; Δηλαδή το επίδικο είναι αν κάποιος θα πεθάνει Σαββάτο βράδυ ή Κυριακή πρωί; Και γι αυτά τα 8 δις που θα φάει στο κεφάλι ο λαός, τον ρώτησαν ποτέ αν τα θέλει κοκ;
Όταν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσιζε πρόσφατα να καταθέσει την πρόταση των δυσβάσταχτων αντιλαϊκών μέτρων των 8 δις, ρώτησε τον ελληνικό λαό αν τα θέλει ή αν τα απορρίπτει; Και ας υποθέσουμε ότι οι ευρωληστές δεχόντουσαν την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και υπέγραφαν τη συμφωνία, τότε τι θα έκαναν; Θα ζητούσαν από το λαό να την αποδεχτεί ή να την απορρίψει; Φυσικά και όχι. Ζήτησαν ή θα ζητούσαν πχ από το λαό να δεχτεί ή να απορρίψει την κωλοτούμπα τους σχετικά με την υπόσχεσή τους ότι θα καταργήσουν τα μνημόνια αμέσως, με ένα νόμο και με ένα άρθρο;
Να οι δημοκράτες των νιάμερων των οπισθίων.
(Μας λένε με απατεωνιά ότι η δημοκρατία μας- εξουσία του λαού κινδυνεύει. Αυτή είναι η εξουσία του λαού όταν ο λαός δεν έχει την δύναμη να αποφασίζει για ό,τι τον αφορά; Και αν αυτό είναι εξουσία του λαού τότε οι εξουσία των λίγων ή η ολιγαρχική εξουσία ποια είναι;)
Και αν με αυτό το δημοψήφισμα ο λαός απορρίπτει την πρόταση των ευρωπαίων ολιγαρχικών και μετά οι ευρωπαίοι μαφιόζοι αποσύρουν τη συγκεκριμένη πρόταση και φέρουν μια άλλη όπου θα έχουν βγάλει τρία άρθρα και θα έχουν προσθέσει δύο; Ας υποθέσουμε ότι αυτή η νέα πρόταση είναι περίπου ελάχιστα χειρότερη από την προηγούμενη ή ακόμα και χειρότερη. Τότε τι θα κάνουν; Θα ξαναρωτήσουν το λαό αν τη θέλει ή όχι; Τι θα κάνει τότε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ; Κάθε μέρα θα κάνει δημοψηφίσματα; Και αν δεν την υπογράψουν, τι εναλλακτική έχουν; Αφού δεν υπάρχει περίπτωση να πάνε σε αποδέσμευση από ευρώ και ΕΕ γιατί όπως είπε και ο Τσίπρας σε γερμανικό περιοδικό: «δεν υπάρχει περίπτωση εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ γιατί εγώ αγαπάω την Ευρώπη». (Και εμείς αγαπήσαμε αλλά δεν κάναμε έτσι).
Δεν μπορεί όμως να μας πει αν αγαπά την ευρώπη όπου οι λαοί θα έχουν όλες τις εξουσίες και θα ορίζουν την τύχη τους, ή την τωρινή που είναι το άνδρο ολιγαρχικών, τοκογλύφων ευρωληστών που ζημιώμουν τους λαούς
Ο λαός λοιπόν δεν έχει καμιά εξουσία. Είναι έρμαιο στις διεστραμμένες ορέξεις των ολιγαρχικών κάθε είδους.
Όσο υπάρχει η εξουσία των ολιγαρχικών, δηλαδή όσο η ένοπλη και η διοικητική εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική είναι στα χέρια μια μηδαμινής μειοψηφίας, τα δημοψηφίσματα είναι στάχτη και βιτριόλι στα μάτια του λαού. Είναι μέσον παραπλάνησης, είναι μια απάτη. Θέλουν να τον οδηγήσουν στην αντίληψη ότι αυτός (ο λαός) αποφασίζει για τη ζωή του ενώ στην ουσία αποφασίζουν αποκλειστικά και μόνο οι μαφιόζοι ολιγαρχικοί.
Τα δημοψηφίσματα είναι ένας ολιγαρχικός θεσμός και κάτι χειρότερο από βιτριόλι στα μάτια του λαού.
Εκτός από το γεγονός ότι δια μέσου των δημοψηφισμάτων ο λαός δεν μπορεί πρακτικά να αποφασίζει για όλα τα θέματα που τον αφορούν αλλά ακόμα και για εκείνα τα ελάχιστα που μπορεί πρακτικά να αποφασίζει, η ολιγαρχική εξουσία έχει τη δύναμη να ακυρώσει ουσιαστικά όποιο αποτέλεσμα βλέπει ότι δεν την συμφέρει. Πχ ας πούμε ότι ο λαός απαιτεί ένα δημοψήφισμα για την κατάργηση κάποιου υψηλού ΦΠΑ και τελικά αποφασίζει να τον καταργήσει. Ε! εδώ η ολιγαρχική εξουσία της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας μπορεί με ευκολία να αναπληρώσει όλα αυτά που χάνει. Μπορεί πρακτικά να φτιάξει αμέσως ένα νόμο νόμο, πχ ΕΝΦΙΑ και έτσι να τα πάρει διπλά και τρίδιπλα. (Και μέχρι να καταργηθεί και αυτός με νέο δημοψήφισμα, οι ολιγαρχικοί τα έχουν αρπάξει και έχουν ετοιμάσει άλλο νόμο που να τα παίρνουν ας πούμε από τα τέλη κυκλοφορίας).
Αυτό συμβαίνει κατά κόρον και διαρκώς στην ολιγαρχική Ελβετία. Πχ ο λαός της αποφάσισε με δημοψήφισμα να μην συμμετέχει στην ΕΕ (Ένωση Ευρωληστών). Όμως η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία της Χώρας αυτής αφού είδε ότι δεν την συνέφερε το αποτέλεσμα, σύναψε συμφωνίες με την ΕΕ, κομμάτι – κομμάτι, νόμο προς νόμο, όπως έχουν συνάψει όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ. Έτσι ενώ τυπικά δεν φαίνεται να είναι μέλος της ΕΕ, ουσιαστικά είναι και παρά είναι.
Τα δημοψηφίσματα λοιπόν είναι εφεύρεση των ολιγαρχικών για να εξαπατούν το λαό και να τον κάνουν να νομίζει ότι αυτός έχει κάποια εξουσία. Με αυτά, όπως ήδη είπαμε, είναι πρακτικά αδύνατο να ψηφίζει ο λαός για όλα τα θέματα που τον αφορούν. (Για όλα τα νομοεκτελεστικά θέματα μπορεί να αποφασίζει ο λαός μόνο με τα Κληρωτά Σώματα όπως γράφουμε στο κείμενο «ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ»).
Και για αυτά λοιπόν τα λίγα θέματα που θα μπορεί πρακτικά να αποφασίζει ο λαός δεν μπορούν να επιφέρουν κανένα θετικό αποτέλεσμα για το λαό αν δεν συμφέρει την ολιγαρχία.
(Περισσότερα για τα δημοψηφίσματα δες κείμενο: "Η ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΩΝ ......".
Ας επιστρέψουμε στο ολιγαρχικό δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου.
Πριν λίγες μέρες οι περισσότεροι είχαν αγανακτήσει με την πρόταση των 8 δις αντιλαϊκών μέτρων της ολιγαρχικής ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Αν μια τέτοια συμφωνία πήγαινε στη Βουλή το πιο πιθανόν ήταν να μην περάσει. Κάποια άλλα ηγετικά στελέχη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μιλούσαν ανοιχτά και έλεγαν ότι δεν πρόκειται να τα ψηφίσουν. Πάρα πολλοί ψηφοφόροι του, είχαν ήδη μετανιώσει για την επιλογή τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έμπαινε σε κρίση.
Τώρα όμως με το δημοψήφισμα, αν απορριφθεί το χειρότερο σενάριο δηλαδή οι προτάσεις των μαφιόζων, τότε θα δεχθούν όλοι τους τα 8 δις μέτρα με ανακούφιση και ευχαρίστηση. (όπως στην ιστορία με τον Χότζα). Ιστορία καλά μελετημένης εξαπάτησης. Να μια ακόμα πολιτική εξαπάτηση των ολιγαρχικών του ΣΥΡΙΖΑ.
Άλλη μια απάτη είναι ότι κόπτονται για τις «εντολές» του λαού προς αυτούς. Μας λένε ότι ο λαός τους έδωσε «εντολή» να διαπραγματευτούν και όχι να έλθουν σε ρήξη με την ΕΕ και το ευρώ. Μας λένε ότι ο λαός έχει την εξουσία και αυτός μόνο μπορεί να δίνει εντολές και άλλωστε γι αυτό το λόγο αποκαλούν δημοκρατία την ολιγαρχική παραφασιστική κοινοβουλευτική δικτατορία. Ωραία. Όμως εδώ μας αποκρύπτουν πολλά πράγματα. Πρώτον. Γιατί σέβονται μόνο αυτή την «εντολή» και δεν σέβονται όλες τις άλλες «εντολές» όπως πχ να καταργήσουν αμέσως μετά τις εκλογές, με έναν νόμο και με ένα άρθρο όλα τα μνημόνια ή τον πρώτο νόμο που θα καταργήσουν να είναι ο ΕΝΦΙΑ, διαγραφή του 70% του χρέους …κοκ. Γιατί αυτή η επιλογή των δήθεν εντολών του λαού;
Έχουμε λοιπόν διαρκή εξαπάτηση δια λόγων και συμπεριφορών.
Ο λαός στην ολιγαρχική δικτατορία του κοινοβουλευτισμού δεν μπορεί να δώσει ποτέ και καμιά εντολή στους ολιγαρχικούς. Εντολή σημαίνει διαταγή. Υπάρχει ο εντολέας και ο εντολοδόχος. Ο εντολοδόχος πρέπει οπωσδήποτε να εκτελέσει τις διαταγές του εντολέα διαφορετικά θα πρέπει να υποστεί μια κάποια ποινή. Και την μορφή και ποιότητα της ποινής δεν μπορεί να την ορίσει ο εντολοδόχος. Δηλαδή δεν μπορεί ο φαντάρος να διαλέξει ή να επιβάλει στον λοχαγό ποιά ποινή θα πρέπει να υποστεί ο ίδιος.
Στην κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία δεν μπορεί ο λαός να επιλέξει και να απευθύνει εντολή στους ολιγαρχικούς. Τι επιλέγει όμως επί τις ουσίας; Τον αφήνουν να επιλέξει μεταξύ διαφορετικών ολιγαρχικών ΥΠΟΣΧΕΣΕΩΝ εκείνη που του χαϊδεύει καλύτερα τα αυτιά. Όλες όμως αυτές οι υποσχέσεις στη συνέχεια και ειδικά στο σύνολό τους (καρβέλια και όχι αντίδωρο) δεν έχουν κανένα πρακτικό αντίκρισμα. Είναι απλά αέρας κοπανιστός.
Και όμως μπροστά σε αυτή τη διαρκή ολιγαρχική απάτη ( ολιγαρχικές κοινοβουλευτικές εκλογές ή ολιγαρχικά δημοψηφίσματα) πολλοί υπήκοοι πέφτουν διαρκώς στην παγίδα τους. Μια τελευταία μπανανόφλουδα που πετάνε οι ολιγαρχικοί είναι αυτή όχι των επαναστατικών αλλαγών αλλά των αλλαγών βήμα προς βήμα, δηλαδή κατακτήσεις σταδιακές κοκ. Σου λένε είτε «ψήφισε αυτό το πιο προοδευτικό κόμμα σε σχέση με τα άλλα και μετά μπορεί να γίνει το άλμα..» ή «πρώτα να ξεκινήσουμε με τα δημοψηφίσματα και σιγά - σιγά να πάμε στο όλη η εξουσία στο λαό κοκ».
Επίσης πάντα κοιτάνε το τώρα και αποσυνδέουν το όποιο ενεστωτικό θέμα ή πρόβλημα με μια απώτερη προοπτική. Το αποκόβουν αιτιατά σαν τον μεθυσμένο που βγαίνει από το σπίτι του και δεν έχει σκοπό στο που θέλει να πάει. Κοιτάνε μόνο το άμεσο και το αποσυνδέουν από τις βαθύτερες αιτίες, η άρση των οποίων βρίσκεται σε έναν απώτερο σκοπό.
Ετούτη είναι η μεταρρυθμιστική (ρεφορμιστική) αντίληψη. Είναι η πιο μεγάλη παγίδα στο δρόμο για την απελευθέρωση των λαών. Εκπορεύεται πότε από συνειδητούς ολιγαρχικούς και πότε από καλοπροαίρετους. Η εξωπραγματική ή ουτοπική ουσία της αντίληψης αυτής (εκτός του ότι έχει αποδειχθεί ιστορικά όπου οι όποιες κατακτήσεις των λαών παίρνονται πίσω από τους ολιγαρχικούς και το 90% της ανθρωπότητας βρίσκεται σε εξαθλίωση), έγκειται στο γεγονός ότι απέχει έτη φωτός από την ειδική πραγματικότητα.
Ποια είναι η ειδική πραγματικότητα;
Όντως στη ζωή για να υλοποιηθούν κάποια πράγματα χρειάζονται μια σταδιακή ή εξελικτική πορεία. Πχ κάποιο παιδί δεν μπορεί να μάθει απ΄ ευθείας εξισώσεις αν δεν μάθει πρώτα τους αριθμούς και τις αριθμητικές πράξεις. Ακόμα αν θέλει κάποιος να θερίσει σιτάρι, πρώτα οργώνει μετά σπέρνει και μετά από μήνες θερίζει.
Όμως υπάρχει και η άλλη υλική πραγματικότητα όπου οι σταδιακές αλλαγές είναι απόλυτα αναποτελεσματικές. Πχ αν κάποιος πρέπει να θανατώσει μια επιθετική σαύρα δεν της κόβει εφέτος 3 πόντους από την ουρά και του χρόνου άλλους 3 πόντους γιατί του χρόνου η ουρά της θα έχει μεγαλώσει πάλι και ίσως να είναι και μεγαλύτερη από ότι είναι εφέτος. Άλλο σχετικό παράδειγμα είναι ας πούμε η ανάγκη για κόψιμο ενός δένδρου. Το να του κόβεις κάθε τόσο ένα κλαδί όχι μόνο δεν το βγάζεις από τη μέση αλλά το κάνεις να φουντώνει.
Έτσι οι σταδιακές αλλαγές εδώ είναι η απόλυτη ανοησία. Και το άκρον άωτο της βλακείας είναι να κάνει κάποιος διαρκώς τα ίδια πράγματα και κάθε φορά να περιμένει ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Στην προκείμενη κατάσταση η θανάτωση της σαύρας επιτυγχάνεται μόνο με το λιώσιμο του κεφαλιού της. Οι καλοπροαίρετοι ρεφορμιστές μέσα στη σύγχυσή τους και πιθανή θεωρητική ανεπάρκειά τους δεν θέλουν να καταλάβουν αυτές τις διαφορετικές ουσίες της πραγματικότητας και εντάσσουν τα πάντα στις σταδιακές αλλαγές ενώ στα μεγάλα κοινωνικά θέματα υπάρχουν μόνο επαναστατικές αλλαγές όταν αυτές αφορούν την αντιμετώπιση κάποιων βαθύτερων αιτιών.
Επίσης και ενώ είναι εκτός τόπου, επιτίθενται στους πραγματιστές (ρεαλιστές) επαναστάτες προσάπτοντάς τους τον χαρακτηρισμό είτε του ουτοπιστή είτε του μαξιμαλιστή χωρίς επίσης να γνωρίζουν σε βάθος το πραγματικό περιεχόμενο αυτών των εννοιών.
Περιληπτικά να πούμε ότι ο πραγματιστής εκτός του ότι θα πρέπει να γνωρίζει τους νόμους και προϋποθέσεις των κοινωνικών αλλαγών μέσα στο χρόνο, συνδέει πάντα το άμεσο, καθημερινό πρόβλημα με τον απώτερο σκοπό. Πχ το αίτημα για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ το συνοδεύει, συνδέει με το «ΟΛΗ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ» για όλους τους προφανείς λόγους. Ξέρει επίσης ποιο πράγμα χρειάζεται σταδιακή αλλαγή και ποιο απαιτεί επαναστατική αλλαγή.
Επανερχόμαστε στο ολιγαρχικό δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου.
Η ολιγαρχική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε ένα μεγάλο δίλλημα.
Και αυτό το δίλλημα προκύπτει από τις αντιθετικές δυνάμεις της πραγματικότητας μέσα στην οποία βρίσκεται. Από τη μια θέλει να αναγνωριστεί από την παγκόσμια ολιγαρχική ελίτ –κλάμπ, σαν μικρότερη εξουσία υπηρέτης της. Να αναγνωριστεί για να μπουν τα υψηλόβαθμα μέλη της στο παγκόσμιο ολιγαρχικό κλάμπ. ( Ο Τσίπρα πέρσυ είχε θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος του ολιγαρχικού θεσμού της κομισιόν!!!!! και αργότερα μας δήλωνε ότι θέλει να σώσει την Ελλάδα και την Ευρώπη!!! Άκρατη μεγαλομανία.) Από την άλλη όμως για να αναγνωριστεί σαν τέτοια, πρέπει να της επιδείξει τα βασικά προσόντα της. Και αυτά είναι τα εξής:
Πρώτα να δείξει ότι είναι πρόθυμη να υπηρετήσει το ολιγαρχικό οικονομικοπολιτικό κλάμπ, κάνοντας τα όποια θελήματά του, να υπηρετήσει τα μεγαλύτερα ιερατεία και από την άλλη να τους δείξει ότι μπορεί να κοροϊδεύει ένα σχετικά μεγάλο σύνολο του πληθυσμού και να το οδηγεί με ικανότητα όπως ένας τσοπάνης οδηγεί τα άβουλα πρόβατά του. Θα πρέπει να έχει και τα δύο προσόντα.
Αυτά μόνο είναι τα βασικά απαιτούμενα προσόντα.
Έτσι, αν τώρα περάσει μέτρα (που θέλει η ελίτ) με τρόπο άγαρμπο και χάσει τον έλεγχο του κοπαδιού, δεν θα έχει κοπάδι και έτσι η ελίτ δεν τη δέχεται. Πρέπει να βρίσκει τη μέση οδό. ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΚΑΙ Η ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ και σε καμιά περίπτωση επειδή τους νοιάζει τι θέλει ο λαός ή ότι θέλουν να υπηρετήσουν την θέληση της πλειοψηφίας του λαού. Είναι μια άλλη απάτη.
Τελικά όμως θα πρέπει να κάνει ότι θέλει η ελίτ . Είτε κομψά είτε άκομψα θα πρέπει να πάρει μέτρα ενάντια στο λαό όπως επιθυμούν οι ανώτεροί τους και ας τους εναντιωθεί τελικά ο λαός. Αυτό είναι το κεντρικό δίλλημα τους.
Εν τέλει αν τις προσεχείς μέρες η κορυφή του ΣΥΡΙΖΑ κάνει θεαματικές κωλοτούμπες, θα εκπλαγούν μόνο εκείνοι που δεν γνωρίζουν καλά την συνείδηση του κάθε ολιγαρχικού.
Στο βάθος βρίσκεται μόνο η υποταγή τους στους ανώτερούς τους.
Τα απόμενα επεισόδια του ολιγαρχικού σήριαλ είναι γνωστά. Πάλι ο λαός από κάτω, πάλι λιτότητες, μνημόνια εξαθλιώσεις, πάλι απογοητεύσεις και κοψοχέρηδες.
ΟΜΩΣ Η ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΑΡΓΑ Ή ΓΡΗΓΟΡΑ ΤΗΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΗ ΕΠΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ «ΚΑΛΟ ΤΗΣ ΕΕ (ΈΝΩΣΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ) ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩ. Νόμισμα που έγινε για την καθυπόταξη των λαών. Έτσι έχει συμβάλει αρκετά για την εσφαλμένη εικόνα που έχει τώρα ένα μεγάλο μέρος της κοινωνικής συνείδησης για το ευρώ και την ΕΕ. (όποιος όμως κατουράει στη θάλασσα το βρίσκει στο τέλος στο αλάτι). Σε πολλές τέτοιες συνειδήσεις που έχει δημιουργήσει θα φανεί σαν λιγότερο καλός υπηρέτης του ευρώ και της ΕΕ και θα τον απορρίψουν. (θα πεσει στον λάκκο που έσκαψε τόσα χρόνια).
Η ευρωπαϊκή ελίτ έχει και άλλους για να βάλει στο κλάμπ της. Ουρά οι άρρωστες συνειδήσεις.Απ ότι διαφαίνεται ο Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη τελειωμένη υπόθεση για το ολιγαρχικό κλάμπ. Έδωσαν εξετάσεις απέναντί τους και έχουν κριθεί ανίκανοι. Εκτός και αν την τελευταία στιγμή τα πάρουν όλα από το λαό και τους τα δώσουν. Αλλά και έτσι στο τέλος πάλι θα είναι τελειωμένη υπόθεση γιατί θα χάσουν το κοπάδι τους.
(Η παγκόσμια ολιγαρχική δικτατορία δεν επιθυμεί οι εξουσιαστές στις επαρχίες της να υποτάσσονται σε αυτή κατά 99,99%. Θέλουν υποταγή κατά 1000%. Πχ ο Μιλόσεβιτς ή ο Σαντάμ ή ο Καντάφι ή ο Μόρσι ή ο Άσαντ δεν ήταν ούτε δημοκράτες ούτε αναρχικοί ούτε κομμουνιστές. Ολιγαρχικοί του κερατά ήταν. Όμως δεν υποτάχθηκαν κατά 1000% στην κορυφή του παγκόσμιου αστικού ολιγαρχικού κλάμπ και το τελευταίο τους έβγαλε από τη μέση. (Η κεντρική ελίτ των ολιγαρχικών θέλει όταν η ίδια προτείνει 10 δολοφονίες, οι περιφερεικοί λοχαγοί να προτείνουν 100.)
Εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ παρότι έδειξε ότι είναι δικός τους, παρότι τους διαβεβαίωνε ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι δημοκρατία, ότι η ευρώπη είναι δημοκρατική (ξεχνώντας τους βομβαρδισμούς και τα εγκλήματα εναντίον Γιουγκοσλαβίας, Ιράκ κλπ), παρ'οτι ορκιζόταν ότι αγαπάει την ΕΕ και το ευρώ, παρότι δήλωνε φαν της πρωτοβολίας των ηλιθίων (ιδιωτική), παρότι εκατοντάδες παρότι, οι ολιγαρχικοί των κοινοβουλευτικών ολιγαρχικών δικτατοριών του καπιταλισμού απαιτούν 1000% υποταγή όπως κάνουν οι άλοι αστοί ολιγαρχικοί πχ Σαμαράς, Βενιζέλος, Θεοδωράκης κοκ.
Χωρίς προετοιμασία για επανάσταση η οποία θα μπορέσει να συντρίψει όλες τις επιθέσεις των ολιγαρχικών με απώτερο σκοπό την εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία στο λαό, οι όποιες μικρορεφορμιστικές απόπειρες θα οδηγούν σε μεγάλη ήττα τους λαούς.
(Μερικοί ρεφορμιστές έχουν την ψευδαίσθηση ότι ο λαός θα μπορεί να ψηφίζει σε δημοψηφίσματα και ας κατέχει μια μαφία την ένοπλη εκτελεστική!!!)
Οι καλοπροαίρετοι ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους.
Έως πότε όμως οι απογοητεύσεις;
Ο αγώνας για την πραγματική δημοκρατία, ο αγώνας για την απελευθέρωση των λαών θα συνεχίζεται. Με επανάσταση
ΟΛΗ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ (ένοπλη και διοικητική), Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ.
ΥΓ1. Αυτές ημέρες είδαμε και τη λύσσα των άλλων ολιγαρχικών του πολιτικού συστήματος, του ολιγαρχικού συνταγματικού τόξου.
Την λύσσα μπροστά στην πιθανότητα «να γλυκαθεί ο λαός» και να θέλει κάποτε ο ίδιος να αποφασίζει για τη ζωή του. Ό χειρότερος εφιάλτης γι αυτούς. Κόλαση. Ακόμα και αυτό το ολιγαρχικό απόλυτα ελεγχόμενο και αναποτελεσματικό για το λαό δημοψήφισμα το φοβούνται, όχι αυτό καθ αυτό αλλά γιατί υπάρχει μια μικρή πιθανότητα ο λαός να θελήσει κάποτε να αποφασίζει μόνο αυτός ο ίδιος για τη ζωή του.
Όλα τα ανεπάγγελτα ρεμάλια έχυναν τόνους δηλητήριο από τηλεοράσεως για το πόσο μεγάλο κακό είναι να αποφασίσει ο λαός έστω και εικονικά.
Αυτοί όμως μας δείχνουν τον πραγματικό και τον απόλυτα σωστό δρόμο της απελευθέρωσης. Είναι ο αντίθετος από εκείνον που επιθυμούν οι πιο άρρωστοι ολιγαρχικοί εγκέφαλοι της ανθρωπότητας.
ΥΓ 2 ΓΙΑΤΙ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ
Αν στην κεντρική ολιγαρχία δεν αρέσει ένα περιφερειακός υπολοχαγός, ξεκινά με το να του κάνει πόλεμο προπαγάνδας, συνεχίζει με απλό οικονομικό πόλεμο, περνά αργά ή γρήγορα στον ολοκληρωτικό οικονομικό πόλεμο και αν δεν πετύχει κοιτάζει τις πιθανότητες που έχει να πετύχει αυτό που θέλει με οποιασδήποτε μορφή στρατιωτικής εμπλοκής (εσωτερικό πραξικόπημα ή επέμβαση από το εξωτερικό).
Το ζητούμενο λοιπόν είναι μόνο η σωστή μακροπρόθεσμη στόχευση και η προετοιμασία του κινήματος για να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του πολέμου στον οποίο βρισκόμαστε.
Εντάξει πάλι τα ίδια θα ακουστούν από τους πολλούς σε τούτη την ιστορική φάση: «Αυτά δεν γίνονται». «Αυτά είναι δύσκολα». «τώρα τι κάνουμε» κλπ. Έ!
Λοιπόν ότι και να διεκδικήσει ο λαός στο τώρα, για άμεση ανακούφιση, (αποκομμένο από το απώτερο επαναστατικό πρόταγμα) όχι μόνο δεν θα τα πετύχει αλλά και αν πετύχει κάτι, μετά από λίγο θα του το πάρουν πίσω και διπλά.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν αγωνίζεσαι στο τώρα ακόμα και για το παραμικρό λαϊκό πρόβλημα. Απεναντίας, αγωνίζεσαι με όλες σου τις δυνάμεις ΑΛΛΑ το συνδέεις άρρηκτα με το απώτερο πρόταγμα για να μπορέσουν να φτιαχτούν σιγά –σιγά οι απαραίτητοι συνειδησιακοί όροι για την κοινωνική επανάσταση.
Η «τυφλή» διεκδίκηση του άμεσου επιφέρει χειρότερα κακά και από τα κακά που επέφερε στον ΙΣΑΥ της βίβλου ο οποίος πούλησε τα υπάρχοντά του για (άμεσα) ένα πιάτο φακές.
29 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015
ΑΔ
