24/ΙΟΥΛΙΟΥ/1974. ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ.

Αυτές τις μέρες, με την επέτειο της πτώσης της χούντας των συνταγματαρχών όλα τα ολιγαρχικά καθάρματα της Χώρας θα μιλούν για «41 χρόνια από την αποκατάσταση της δημοκρατίας».

Σαράντα ένα χρόνια πέρασαν από την πτώση της στρατιωτικής ολιγαρχικής δικτατορίας και την αντικατάστασή της από την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.
(Δικτατορία σημαίνει επιβολή-υπαγόρευση και δεν είναι κάποια συγκεκριμένη μορφή πολιτικού συστήματος. Και όταν οι ανόητοι της ΕΡΤ μιλάνε για «επιβολή της δικτατορίας» είναι σαν να λένε τη φράση «αμφότεροι και οι δύο».)

Η χούντα των πανανόητων συνταγματαρχών (που οι ίδιοι οι χουντικοί την ονόμαζαν δημοκρατία!!!! όπως δημοκρατία ονομάζουν οι σημερινοί ολιγαρχικοί τον κοινοβουλευτισμό), των πιο αμόρφωτων και διεστραμμένων ατόμων εκείνης της περιόδου δεν άντεξε περισσότερα από 7 χρόνια.
Χοντρικά, κατέρρευσε κάτω από το βάρος των εξής αιτιών:

α. Κάτω από το βάρος των πανηλίθιων οικονομικών πολιτικών της. (Πχ ενώ το εξωτερικό χρέος της χώρας που για 145 χρόνια μετά την απελευθέρωση από τους τούρκους ήταν  1.110.000.000 δολάρια, μέσα σε 6 χρόνια (67-73) το πήγαν στα 2.700.000.000 δολάρια. Δηλαδή το υπέρ διπλασίασαν.
 Επίσης, ενώ το κρατικό  χρέος  ήταν 37 δισεκατομμύρια δραχμές περίπου, μέσα σε μόλις τρία χρόνια (67-70) το πήγαν στα 63 δισεκατομμύρια δραχμές. 
Και πληθωρισμός  το 73 έφτανε το 40%!!
Οικονομικά δεδομένα που διεκδικούν για τα υποκείμενα που τα «πέτυχαν», ασύλληπτο παγκόσμιο ρεκόρ ανικανότητας και κουφιοκεφαλισμού.  – Πηγή ΒΗΜΑ 20/10/73)

β.  Κατέρρευσε κάτω από το βάρος της προδοσίας της Κύπρου και της διάλυσης του αξιόμαχου του στρατού.

γ.  Κατέρρευσε από το φόβο της οικονομικής ολιγαρχίας μήπως  προκύψει ένα νέο πολυτεχνείο με άλλη δυναμική που θα στοχεύει  στη σύγκρουση με τους θεσμούς της ένοπλης βίας του κράτους.

* Στις 24 Ιουλίου του 74, η χούντα παραιτήθηκε. Η παραίτησή της ήταν πράξη αναγνώρισης  (από τους ίδιους τους φασίστες) του μεγέθους της ανικανότητάς τους και της παροιμιώδους  βλακείας τους.
Έτσι κάλεσαν τον Κ. Καραμανλή για να σώσει την αστική οικονομικοπολιτική ολιγαρχία από τα χειρότερα. Κάλεσαν τους «πεφωτισμένους» ολιγαρχικούς  πολιτικούς για να σώσουν το συνολικό σύστημα δια μέσου του πολιτικού συστήματος της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας.

* Ποιες οι ομοιότητες
 και ποιες οι διαφορές μεταξύ αυτών των δύο μορφών ολιγαρχικών συστημάτων; Δηλαδή μεταξύ στρατιωτικής ολιγαρχικής δικτατορίας και κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας;

 Κοινό στοιχείο τους είναι η ίδια η ουσία τους. Είναι η ολιγαρχική εξουσία. Και στις δύο αυτές μορφές οι λίγοι αποφασίζουν και επιβάλουν τη θέλησή τους πάνω στο λαό (για κάθε κοινωνικό θέμα). Στο βάθος εξυπηρετούν και οι δύο την οικονομική ολιγαρχία.
Οι εξουσιαστές είτε  είναι αιρετοί είτε  είναι αυθαίρετοι, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Οι λίγοι θα επιβάλλονται πάνω στην πλειοψηφία του λαού.
(Πχ σήμερα  βιώνουμε την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.  Σχεδόν καμιά διαταγή – «νόμο» του κυνοβουλίου δεν την θέλει η πλειοψηφία του λαού. Και όμως του την επιβάλουν δια της βίας.)

* Ποιες οι διαφορές τους;

Είπαμε ουσιαστικά ότι και τα δύο αυτά πολιτικά συστήματα  βγαίνουν από την ίδια μήτρα της ολιγαρχίας και έχουν τον ίδιο στόχο. Να καθυποτάσσουν το λαό. Όταν το σύστημα περνά μεγάλη κρίση και φαίνεται ότι κινδυνεύει πολύ, η ολιγαρχία προωθεί το σύστημα της στρατιωτικής ολιγαρχικής δικτατορίας και όταν το σύστημά τους κινδυνεύει λιγότερο τότε ξαναφέρνουν την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.

Πιο στέρεο όμως σύστημα για τους ολιγαρχικούς είναι η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία και ο βασικός λόγος είναι πιο απλός από ότι μπορεί κάποιος να φανταστεί:

Όταν μια ομάδα ανθρώπων βρίσκεται για αρκετό καιρό στην εξουσία (πχ 3-4-5 χρόνια) τότε αρχίζει να φθείρεται σημαντικά στην κοινωνική συνείδηση (ΦΘΟΡΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ).
Οι διάφορες πολιτικές που θα ακολουθεί,  αργά ή γρήγορα θα ζημιώνουν αρκετά πρώτα μια μεγάλη κατηγορία του πληθυσμού και μετά κάποιες άλλες. Μετά λοιπόν από ένα χρονικό διάστημα η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού θα εναντιώνεται συνειδησιακά τουλάχιστον στην αρνητική πραγματικότητα που βιώνει.

Αν λοιπόν αυτή η ομάδα που θα βρίσκεται στην εξουσία  είναι ΣΤΑΘΕΡΗ  (ένα κόμμα ή μια φούχτα στρατιωτικών) τότε οι πιθανότητες για να εξεγερθεί ένοπλα ο λαός και να χτυπήσει την καρδιά του συστήματος είναι μεγάλη. Θα είναι  ο ΣΧΕΔΟΝ πιο βασικός και ίσως ο μοναδικός αποτελεσματικός δρόμος για να απαλλαγεί από την εξουσία των εξουσιαστών του, των καταπιεστών του. Λόγω της μοναδικής εξουσίας η κοινωνική συνείδηση (εκ των πραγμάτων) πάει πιο βαθειά και κατευθύνεται όλο και πιο κοντά στο ΚΕΝΤΡΟ  του συστήματος, στην ένοπλη εκτελεστική.

Αυτή την πραγματικότητα τη διδάχθηκε ΠΟΛΥ καλά η ολιγαρχία και βρήκε τη σανίδα σωτηρίας της στον ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό – ολιγαρχικό πολυκομματισμό.
Τι συμβαίνει εδώ;  Υπάρχουν πολλά ολιγαρχικά κόμματα που σκοπό έχουν τη διαιώνιση της ολιγαρχικής εξουσίας (με τη μια ή την άλλη μορφή).
Μέσα λοιπόν  από τις ολιγαρχικές κοινοβουλευτικές εκλογές εκλέγεται (ας πούμε) ένα κόμμα. Αυτό φυσικά μετά από μερικά χρόνια θα φθαρεί. Η κοινωνική συνείδηση και κάτω από την πίεση της ολιγαρχικής προπαγάνδας, θα αποδώσει την αντιλαϊκή πολιτική αυτού του κόμματος, θα αποδώσει την (απόλυτα σίγουρη) αθέτηση των προεκλογικών και  ΑΠΟΛΥΤΑ  απατηλών ΥΠΟΣΧΕΣΕΩΝ αυτού του κόμματος, ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ αλλά σε κάποιες ανικανότητες κάποιων ηγετικών στελεχών του κόμματος.
Έτσι θα ελπίσει σε κάτι καλύτερο, προσανατολιζόμενος σε κάποιο άλλο ολιγαρχικό κόμμα. Και όταν πάλι αυτή η ιστορία θα βγαίνει από καρμπόν,  η συνείδηση θα αποσπάται από την ΟΥΣΙΑ  του ολιγαρχικού συστήματος. Θα βρίσκει ελπίδες να έρχονται σε ένα τρίτο κόμμα ή σε ένα τέταρτο ή σε συνασπισμούς ολιγαρχικών κομμάτων ή σε αλλαγές των προηγούμενν «κακών» ηγεσιών αυτών των κομμάτων κοκ.  Έτσι θα περνούν τετραετίες, δεκαετίες .. και αιώνες, χωρίς η κοινωνική συνείδηση να μπορεί να φθάσει στο ΚΕΝΤΡΟ των αιτιών για τα δεινά της.

Η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία ωφελεί το σύστημα και σε ένα άλλο τομέα.
Μια κοινωνία διαπαιδαγωγημένη στον ολιγαρχισμό, θα έχει πάντα έναν αριθμό υποψήφιων ολιγαρχικών μνηστήρων πολύ μεγαλύτερο από τις υψηλές θέσεις εξουσίας. Παλαιότερα η πάλη μεταξύ των ολιγαρχικών για την κατάληψη αυτών των θέσεων έπαιρνε πολύ συχνά μορφές εξοντωτικού ολοκληρωτικού πολέμου εντός του στρατοπέδου των ολιγαρχικών. Κάτι τέτοιο έφθινε ραγδαία το σύστημα. Ο κοινοβουλευτισμός ήταν μια σανίδα (προσωρινής) σωτηρίας για την ολιγαρχία. Με τον κοινοβουλευτισμό επήλθε μια συμφωνία μνηστήρων και δια μέσου αυτής επετεύχθη άμβλυνση των ένδο ολιγαρχικών συγκρούσεων. Όλοι οι υποψήφιοι θα μπορούν πια να πάρουν τις ανώτερες θέσεις εξουσίας αν είναι ικανότεροι να κοροϊδεύουν το λαό με υποσχέσεις και αν δίνουν εγγυήσεις ότι θα υπηρετούν το οικονομικοπολιτικό σύστημα.
 Οι εκλογές είναι ένας τρόπος επιλογής των μνηστήρων της ολιγαρχικής εξουσίας. Ένας τρόπος πιο αποτελεσματικός, ας πούμε, από την κλήρωση γιατί με τις εκλογές ολιγαρχικού τύπου μπορεί πιο εύκολα να πέσει στην παγίδα ο λαός και να πιστεύει ότι αυτός με την ψήφο του κάνει κουμάντο στα κοινωνικά δρώμενα.

(Η υιοθέτηση του κοινοβουλευτισμού από την ολιγαρχία ήταν μια στρατηγικής και ιστορικής σημασίας κίνηση της.  Κίνηση σχεδόν «ρουά» ενάντια στα κινήματα για την εξουσία των λαών (δημοκρατία). Σε αυτή την παγίδα έπεσαν δυστυχώς πολλοί πρωτοπόροι αγωνιστές, οι οποίοι όχι μόνο δεν αντιλήφθηκαν (και μέχρι σήμερα) την ουσία της ολιγαρχίας και την ουσία αυτής της πολιτικής κίνησης αλλά και επιπλέον με τα ίδια τους τα χέρια ξερίζωναν και ξεριζώνουν τα μάτια τους με το να ονομάζουν δημοκρατία (αστική, αντιπροσωπευτική κλπ) την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία και ταυτόχρονα να μην θέλουν  να προτάξουν τους  θεσμούς της πραγματικής εξουσίας του λαού (δημοκρατίας).




Οι διαφορές των δίδυμων και σιαμαίων αυτών συστημάτων  βρίσκονται επίσης στην ποσότητα (και ενίοτε στην ποιότητα) των δικαιωμάτων που παρέχουν στους υπηκόους τους.
(ΔΙΚΑΙΩΜΑ  είναι η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ  Η ΠΑΡΕΧΟΜΕΝΗ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΊΑ ΠΡΟΣ ΤΟ  ΑΤΟΜΟ  για να προασπίσει ή να διεκδικήσει ένα αγαθό του)
Κατά κανόνα, οι μεν αυθαίρετοι (οι της στρατιωτικής ολιγαρχικής δικτατορίας) συμπιέζουν στο μέγιστο βαθμό την παροχή δικαιωμάτων προς τους υπηκόους τους (για να ξεπεράσουν την όποια κρίση της ολιγαρχίας δια της καταστολής).
Οι δε αιρετοί (κοινοβουλευτικοί) τους παρέχουν λίγα περισσότερα δικαιώματα.
Αλλά και πάλι αυτός ο διαχωρισμός δεν μπορεί να είναι απόλυτος. Όσων αφορά τα διάφορα δικαιώματα που παρέχονται στους λαούς και στις δύο πιο πάνω περιπτώσεις μοιάζουν με ακορντεόν που ανοιγοκλείνει. Αυτό εξαρτάται από την ύπαρξη και το μέγεθος του αντίπαλου δέους προς το σύστημα. Πχ στα εργασιακά υπάρχουν περιπτώσεις όπου κυβερνήσεις των κοινοβουλευτικών ολιγαρχικών δικτατοριών τα συμπίεσαν (όπως τελευταία) πολύ περισσότερο από ότι θα τολμούσαν να το κάνουν οι στρατιωτικές δικτατορίες και το αντίστροφο. Υπήρχαν στρατιωτικές δικτατορίες που συμπίεζαν τα δικαιώματα πολύ περισσότερο σε σχέση με κάποιες κοινοβουλευτικές ολιγαρχικές δικτατορίες. Ο λόγος βρίσκεται από τη μια στις ανάγκες του ολιγαρχικού οικονομικού συστήματος και από την άλλη η ύπαρξη ή όχι ενός μεγέθους αντίπαλου δέους.

* ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ;

Στη μεν ολιγαρχική στρατιωτική δικτατορία, οι ολιγαρχικοί ακόλουθοί της πιστεύουν ότι ο έλεγχος και η καθυπόταξη του λαού με περισσότερη βία μπορεί να είναι αποτελεσματικότερη  γιατί  με τη μεγάλη βία και το φόβο επιβάλεις καλύτερα την ετεροπειθαρχία. (Επομένως δώσε τους λιγότερα δικαιώματα και περισσότερες υποχρεώσεις)
Στη δε κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία - «πεφωτισμένη ολιγαρχία», πιστεύουν κάτι διαφορετικό.
(Πιστεύουν ότι τον σκύλο δεν πρέπει  να τον έχει δεμένο μόνιμα με ένα λουρί ενός μέτρου. Χρειάζεται και κάποια λάσκα.  Θα πρέπει να τον έχεις δεμένο με ένα λουρί πέντε μέτρων και μία φορά τον χρόνο να τον βγάζεις και καμιά βόλτα για να κατουρήσει και για να ξεσκάει.
Αν δεν συμπεριφερθείς έτσι τότε σχετικά αρκετά σύντομα, ο σκύλος θα σου επιτεθεί για να σε κατασπαράξει.)
Πιστεύουν λοιπόν ότι η υπερβολική βία, θα φέρει  σχετικά σύντομα τη δυναμική αντιβία η οποία θα στοχεύσει στην εξαφάνιση της ύπαρξής σου, θα στοχεύσει στην συντριβή της δικής σου δύναμης δηλαδή στην συντριβή της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας σου.
Και μια τέτοια συντριβή μπορεί να γίνει (κατά κανόνα) με την ένοπλη λαϊκή αντιβία.
Επομένως η μεγάλη συμπίεση των δικαιωμάτων των ατόμων οδηγεί νομοτελειακά (αργά ή γρήγορα) στη λαϊκή επανάσταση.
Οι «πεφωτισμένοι» ολιγαρχικοί έχουν διδαχτεί,  ως ένα βαθμό,  τους νόμους της ιστορίας,  τους νόμους της κοινωνικής κίνησης και συμπεριφοράς.
Επομένως,  «με τη μικρή επιμήκυνση του λουριού» μπορείς να έχεις όποια αποτελέσματα  θέλεις  και να επιβιώνεις μέσα  σε ένα  ασύγκριτα μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Άρα, με τη μικρή επιμήκυνση του λουριού (και με μια βόλτα) μπορείς να αποφύγεις για πολύ  μεγάλο χρονικό διάστημα το θανατηφόρο δάγκωμα.
Με τα λίγα πάρα πάνω παρεχόμενα δικαιώματα,  όπως πχ το δικαίωμα (και όχι ελευθερία) της ανεμπόδιστης έκφρασης των προσωπικών απόψεων ή το δικαίωμα του συνέρχεσθε ή και το δικαίωμα (παγίδα) των  εκλογών των ολιγαρχικών (εκλογές νταβατζήδων) και σε συνδυασμό με την ανισηγορικής μορφής προπαγάνδα εκπορευόμενη από τα ελεγχόμενα (από τους ιδίους) ΜΜΕ, πιστεύουν ότι μπορούν να ελέγξουν τη συμπεριφορά του μεγαλύτερου μέρους του λαού.

Με αυτό τον τρόπο μπορούν ευκολότερα:
α. Να ονομάσουν δημοκρατία (εξουσία του λαού) το ολιγαρχικό τους σύστημα. Μπορούν να εξαπατήσουν ευκολότερα το λαό ταυτίζοντας τα ελάχιστα επί πλέον παρεχόμενα δικαιώματα προς το λαό, με την ουσία του πολιτικού συστήματος της δημοκρατίας!!!!
(Στην πραγματικότητα το στοιχείο της ειδοποιούς διαφοράς μεταξύ των πολιτικών συστημάτων  της δημοκρατίας και των πολιτικών συστημάτων της ολιγαρχίας δεν είναι ο όποιος αριθμός των παρεχόμενων δικαιωμάτων αλλά  το ΠΟΙΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ (και υποχρεώσεων) ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ. Δηλαδή ποιο υποκείμενο ελέγχει την πηγή καθορισμού όλων των δυνατών  δικαιωμάτων. Ήτοι, ποιο υποκείμενο καθορίζει όλα τα δυνατά δικαιώματα; Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ Ή Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ;
(Γιατί πχ σήμερα να μην έχουν οι λαοί το δικαίωμα στις αποφάσεις για τη διαμοίραση του ετήσιου παραγόμενου πλούτου;
Γιατί να μην έχουν οι υπήκοοι το δικαίωμα σε φθηνό πετρέλαιο θέρμανσης και να έχουν αυτό το δικαίωμα μόνο οι εφοπ-ληστές;
Τα δικαιώματα που θα μπορούσε να έχει ένα άτομο σήμερα είναι πολλές χιλιάδες και είναι όσα είναι τα θέματα που ρυθμίζονται με κανόνες από την εξουσία. Και από όλα αυτά οι υπήκοοι έχουν ελάχιστα.)


Εν κατακλείδι ποιο υποκείμενο κατέχει την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία; Την έχουν οι λίγοι ή οι πολλοί;
(Όλοι οι ολιγαρχικοί σήμερα διαχωρίζουν τα πολιτικά συστήματα από τον αριθμό ή την ποιότητα των δικαιωμάτων για να εξαπατήσουν το λαό και ταυτόχρονα έχουν εξαφανίζει την έννοια του πολιτικού συστήματος της ολιγαρχίας από το λεξιλόγιό τους. Όμως αν τους ρωτήσει κάποιος: ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΤΟ ΚΑΘΕ ΘΕΜΑ  ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ–δικαιώματα και υποχρεώσεις- ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗ ΘΈΛΗΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ; ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ; ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΣΕ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΠΟΥ ΣΕ ΚΑΘΕ ΘΕΜΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΠΑΝΤΑ Η ΘΕΛΗΣΗ ΜΙΑΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΙ ΕΊΝΑΙ; ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ;
Εδώ θα απαντήσουν ολιγαρχία. Και αν στη συνέχεια τους ρωτήσει κανείς  "όμως εσείς  γιατί αποκαλείται τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία" τότε  θα αρχίσουν οι γλωσσοδέτες.
Σε αυτή την περίπτωση παθαίνουν τρικυμία εν κρανίω δηλαδή «κοκομπλόκο» και λένε ότι μα.. τους κατέβει.)

β.  Μπορούν ευκολότερα να προκαλέσουν στο λαό την ψευδαίσθηση ότι ο ίδιος έχει κάποια εξουσία και ότι μπορεί να καθορίζει τη ζωή του με τη σωστή στάση και τις σωστές επιλογές του (ενώ στην πραγματικότητα τελικά θα γίνεται πάντα αυτό που θέλει μια μειοψηφία).
Έτσι μπορούν να κάνουν τους υπηκόους να νιώσουν το ολιγαρχικό σύστημα σαν  δική τους εξουσία (δημοκρατία) και άρα δεν είναι σωστό να επιτίθενται σε κάτι που είναι δικό τους  αλλά αντίθετα θα πρέπει να το προστατεύουν.

γ. Έτσι αποκλείουν ευκολότερα από τη σκέψη (και σε μεγαλύτερο ποσοστό) του λαού  αυτό που φοβούνται περισσότερο δηλαδή την προοπτική της ρήξης του λαού με την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία του ολιγαρχικού συστήματος αφού αφήνει σε μεγάλο μέρος του λαού την ψευδαίσθηση ότι στο υπάρχον σύστημα αν επιλέξεις το κατάλληλο ολιγαρχικό πρόσωπο ή κόμμα, μπορείς να πετύχεις αυτό που θέλεις χωρίς κούραση και προσωπικούς κινδύνους ή ακόμα ότι οι  διαδηλώσεις και απεργίες αρκούν  για να μπορέσεις να καλυτερεύσεις και  να φτιάξεις τη ζωή σου όπως θέλεις (αφού θα κατακτάς διαρκώς νέα πράγματα).

Στον ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό, περασμένο όμως στη λαϊκή συνείδηση σαν δημοκρατία (εξουσία του λαού) δεν έχει πλέον λογική η δυναμική αντιπαράθεση με το σύστημα. Και αυτή τη λογική πάνε να την περάσουν και υποσυνείδητα και συνειδητά στο νου των υπηκόων.
(Αν θυμάμαι καλά,  το  2006 ο τότε υφυπουργός άμυνας  Τασούλας έλεγε ότι «  στη δημοκρατία δεν νοείται αντίσταση».)
"Ο καυγάς είναι για αυτό το πάπλωμα". Για την αποφυγή της χρήσης της αντιβίας από το λαό.

δ. Σε περιόδους μεγάλων οικονομικών κρίσεων, η διαχείριση της συμπεριφοράς των υπηκόων δια μέσου του ολιγαρχικά δομημένου συνδικαλισμού και των ολιγαρχικών κομμάτων μπορεί να γίνει ευκολότερα στην κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία απ ότι μπορεί να γίνει  σε μία στρατιωτική ολιγαρχική δικτατορία.
Έτσι στον κοινοβουλευτισμό, σε πάμπολλες περιπτώσεις μπορούν να περνούν τα χειρότερα οικονομικά μέτρα για το λαό τα οποία μια στρατιωτική ολιγαρχική δικτατορία θα φοβόταν να περάσει.

* Και μέχρι τώρα, αποδεικνύεται ιστορικά ότι το σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας είναι πιο ανθεκτικό και πιο αποτελεσματικό για την ολιγαρχία. Σχεδόν καμιά ριζική ή επαναστατική αλλαγή προς όφελος των λαών δεν επιτεύχθηκε όταν και όπου υπήρχε το σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας.

* Οι δύο αυτές μορφές της ολιγαρχίας δεν είναι ανταγωνιστικές μεταξύ τους αλλά συμπληρωματικές (παρά τις όποιες μεταξύ τους αψιμαχίες που προκύπτουν ενίοτε).
Όταν η πρώτη μορφή ολιγαρχίας περνά κρίση τότε οι οικονομικοί ολιγάρχες μεταπηδούν στην άλλη και όταν η άλλη μορφή περνά κρίση, επανέρχονται στην πρώτη.

* ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: «ΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΜΟΦΕΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ;»
 Εξαρτάται από το τι προτιμά κανείς. Εξαρτάται από την απάντηση στο ερώτημα:
ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΕΙΣ ΜΕ ΠΟΛΎ ΙΣΧΥΡΌ ΠΟΝΟΔΟΝΤΟ (100%) ΓΙΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ Ή ΘΕΛΕΙΣ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΝΟΔΟΝΤΟ (80%) ΓΙΑ ΟΛΗ ΣΟΥ ΤΗ ΖΩΗ;
Πάντως η σωστή απάντηση είναι να αγωνιστείς για να κατανικήσεις και τους δύο και να μην δεχθείς παθητικά κανένα. Η σωστή απάντηση είναι «άκυρο» το ερώτημά σου.
Αλλά υπάρχει και η πιο ακριβής απάντηση. Προτιμούμε σε κάθε περίπτωση ένα μεγάλο κίνημα με πρόταγμα το αντίπαλο δέος προς το ολιγαρχικό σύστημα. Έτσι, ό,τι μορφή επιβολής - βίας και να επιλέξει για το λαό η ολιγαρχία, με ένα τέτοιο κίνημα θα δει  , "πόσα απίδια πιάνει ο σάκος". 



ΥΓ1 Κάθε χρόνο, με την ευκαιρία της επετείου για την παλινόρθωση της ολιγαρχικής κοινοβουλευτικής δικτατορίας, όλοι οι ηγέτες (ρεμάλια της ζωής) του ολιγαρχισμού (της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ, των ΑΝΕΛ κλπ) για να προκαλέσουν σύγχυση στο λαό θα μιλούν για αποκατάσταση της «δημοκρατίας» και όχι για αποκατάσταση της ολιγαρχικής κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Η παραποίηση αυτής της έννοιας είναι θέμα «ζωής ή θανάτου» γι αυτούς.

*ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (εξουσία του λαού) ΧΩΡΊΣ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΌΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ 
ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ ΔΕΝ 
ΥΠΑΡΧΕΙ.

*ΥΓ2
Η χρήση του όρου δημοκρατία ή αστική δημοκρατία ή αντιπροσωπευτική δημοκρατία για να χαρακτηρισθεί το σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας δεν είναι μια αθώα λεπτομέρεια.

Η χρήση αυτών των όρων (ανεξαρτήτου προθέσεων) είναι πράξη  άκρως αντεπαναστατική γι αυτό ο κάθε αγωνιστής θα πρέπει να αποκαλεί τον κοινοβουλευτισμό όπως πραγματικά είναι δηλαδή κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.

* ΥΓ Δυστυχώς, κάποιοι δήθεν πρωτοπόροι αγωνιστές όταν θέτουν στον εαυτό τους το 
δίλημμα στρατιωτική δικτατορία ή κοινοβουλευτική απαντούν το δεύτερο. Απαντούν το δεύτερο με τη σημασία της συμμαχίας με εκείνες τις "πεφωτισμένες" ολιγαρχικές δυνάμεις για αντιμετώπιση στρατιωτικών δικτατοριών. Έτσι ενδυναμώνουν ένα μέρος της ολιγαρχίας και άρα το σύστημα της ολιγαρχίας.
Η σωστή στάση θα ήταν "ενάντια και στις δύο αυτές μορφές ολιγαρχίας, για ταυτόχρονη αποδυνάμωση των δύο αυτών μορφών ολιγαρχικής δικτατορίας, για την συνολική αποδυνάμωση του συστήματος, με προοπτική την κατάκτηση της εξουσίας από το λαό".

 


ΡΔ

ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ 5ης ΙΟΥΛΙΟΥ

«Μέσα στα ολιγαρχικά πολιτικά συστήματα  (όπως στην κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία δηλαδή στον κοινοβουλευτισμό, τη στρατιωτική ολιγαρχική δικτατορία κλπ),  δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να υλοποιηθεί η  θέληση της πλειοψηφίας του λαού αν αυτή δεν συμφέρει την πολιτικοοικονομική ολιγαρχία.»
(Περίπου 2300 χρόνια το ίδιο δίδαγμα)

Αυτό  θα συμβαίνει γιατί ο λαός δεν έχει την παραμικρή δύναμη, την παραμικρή εξουσία. Και ας μας δουλεύουν οι ολιγαρχικοί, λέγοντάς μας ότι  «η εξουσία πηγάζει από το λαό και… κάτι τέτοιες παρλαπίπες».

Είτε με τα ολιγαρχικά δημοψηφίσματα είτε με τις κοινοβουλευτικές ολιγαρχικές εκλογές, ο λαός όχι μόνο δεν θα μπορεί ΠΟΤΕ να πραγματοποιεί  τη συνολική θέλησή του αλλά θα ζει και με την απόλυτη ψευδαίσθηση και αυταπάτη ότι μπορεί να επηρεάσει έστω και κατά το ελάχιστο την κατάμαυρη  μοίρα που γράφουν γι αυτόν  οι μισάνθρωποι και δολοφόνοι ολιγαρχικοί.
Και παλιοί και νέοι ολιγαρχικοί θα μπαίνουν διαρκώς μπροστά του πουλώντας του το "η ελπίδα έρχεται" σε αναπαλαιωμένες εκδοχές, μέσα σε παλιά ή νέα μαγαζιά (κόμματα) για να τον κρατούν διαρκώς κάτω από την απόλυτη εξουσία τους.


Ετούτο συμβαίνει γιατί ο λαός δεν κατέχει την εκτελεστική (ένοπλη και διοικητική), τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία. (Και βασικά γιατί δεν έχει τα όπλα στα χέρια του).

Και μέχρι να περάσει (με επανάσταση) όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική στα χέρια του, θα είναι αρνάκι  στην επιθυμία των ολιγαρχικών για το καθημερινό Πάσχα τους.

ΥΓ  Και μερικές «πρωτοπορίες» στον αγώνα για μια καλύτερη κοινωνία, με εντελώς ελεγχόμενη  από την ολιγαρχία σκέψη, καλλιεργούν  και αυτοί τις ίδιες αυταπάτες στο λαό (τις περισσότερες φορές άθελά τους).
Η σκέψη τους είναι  μέσα στα πλαίσια που ελέγχονται με μεγάλη ευκολία από την ολιγαρχία.
Η μέθοδος ελέγχου είναι απλή. Η ολιγαρχία αλλοιώνει το περιεχόμενο  μερικών δεκάδων εννοιών και η «πρωτοπορία» υιοθετεί  «αμάσητες» αυτές τις αλλοιωμένες έννοιες. Έτσι η σκέψη εγκλωβίζεται στα πλαίσια που θέλουν οι ολιγαρχικοί και βρίσκεται διαρκώς και από παντού σε αδιέξοδα.
Παραδείγματα  εννοιών που έχει αλλοιώσει η πολιτικοοικονομική ολιγαρχία:  Δημοκρατία, ολιγαρχία, αντιπροσώπευση, νόμος, διαταγή, βία, αντιβία, ελευθερία, κράτος, δημόσιο, κοινωνία, ιδιοκτησία, Ευρώπη, θυσία, …. κοκ.

Για να γίνει κοινωνική επανάσταση είναι απαραίτητο να προηγηθεί επανάσταση  μέσα στις «πρωτοπορίες».  Και η πρώτη πράξη αυτής της επανάστασης είναι ο σωστός προσδιορισμός του περιεχομένου των εννοιών  (και οι σωστές ονομασίες των σημερινών και των μελλοντικών κοινωνικών καταστάσεων)  και κατόπιν, με αυτό το σωστό περιεχόμενο των λέξεων να γίνεται η επικοινωνία με το λαό .

ΟΕΝΔΕΛ  -  ΕΚΚ

     
( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)

ΣΥΡΙΖΑ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΦΗ … ΤΟ ΞΕΣΚΙΣΜΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.

ΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΤΗΣ  ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Κάποιοι  πολιτικοί  απατεώνες του ΣΥΡΙΖΑ καλούν σήμερα  το λαό στο σύνταγμα για να διαδηλώσουν με τα συνθήματα «κάτω τα χέρια από τη δημοκρατία» και «η δημοκρατία δεν εκβιάζεται», την ώρα που προωθούν απάνθρωπα εξοντωτικά μέτρα εναντίον του λαού.
Πριν προχωρήσουμε σε σχόλια, αναρωτιόμαστε ποιοι από αυτούς ανήκουν στην κατηγορία των ύψιστων εγκληματιών, των ύψιστων μισάνθρωπων  και ποιοι ανήκουν στην κατηγορία των  αδαών ή των ανεγκέφαλων.
Από ποια εξουσία του λαού (δημοκρατία) να κατεβάσει κανείς τα χέρια;  
Υπάρχει πουθενά εξουσία του λαού (δημοκρατία) όταν ο λαός δεν μπορεί ποτέ και για κανένα ΘΕΜΑ να επιβάλει τη θέλησή του; Υπάρχει πουθενά δημοκρατία όταν ο λαός δεν κατέχει πλήρως την εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία;
Γιατί ονομάζουν δημοκρατία το  ολιγαρχικό παραφασιστικό  σύστημα του κοινοβουλευτισμού, της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας;
Οι συνειδητοί ολιγαρχικοί παραφασίστες (δεξιοί και αριστεροί) αποκαλούν  συνειδητά  δημοκρατία το ολιγαρχικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού.
Στόχος τους η εγχείρηση  λοβοτομής του λαού. Θέλουν να καταστήσουν το λιοντάρι λαό σε άκακο γι αυτούς προβατάκι. Στοχεύουν στο να μπερδεύεται ο λαός και να χάνει τον πραγματικό εχθρό του.
Αυτή η ονομασία είναι το πρώτο και σημαντικότατο βήμα για τον καθοριστικό έλεγχο της σκέψης των εργαζομένων, της σκέψης του λαού. Είναι το πρώτο από τα καθοριστικά.

Όποιος αποκαλεί συνειδητά τον κυνοβουλευτισμό δημοκρατία (αστική δημοκρατία, αντιπροσωπευτική δημοκρατία κλπ) είναι ύψιστος κοινωνικός εγκληματίας, απατεώνας κοκ. (φυσικά υπάρχουν και κάποιοι καλοπροαίρετοι που έχουν άγνοια για την ουσία των πολιτικών συστημάτων και έτσι χρησιμοποιούν λάθος έννοιες.)

Και συνδυαστικά, όποιες ηγεσίες κομμάτων ή πολιτικών στελεχών δεν έχουν για ΠΡΟΤΑΓΜΑ (συνειδητά) το να περάσει όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στους λαούς (πραγματική δημοκρατία), είναι φυσικά ολιγαρχικές ψυχανώμαλες έχιδνες, απατεώνες, εγκληματίες.

Αυτή η  ονομασία είναι καθοριστική και στο να κρίνουμε εμείς , να κρίνει ο λαός με απόλυτη ασφάλεια και σιγουριά τα εγκληματικά καθάρματα. Γνωρίζαμε την κατάληξη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ από πολλά χρόνια πριν. Μας έφτανε το γεγονός ότι αποκαλούσαν δημοκρατία το παραφασιστικό πολιτικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού.
(Ένας από τους τελευταίους πυροβολισμούς εναντίον του λαού που έκανε ο Τσίπρας ήταν στην αρχή της ομιλίας του στο ευρωκυνοβούλιο όπου είπε: «είμαι χαρούμενος που βρίσκομαι στο ναό της δημοκρατίας της Ευρώπης…»)
Αυτοί που τόσα χρόνια γλείφουν την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία ήταν οι ίδιοι που πχ δεν δέχθηκαν να απαρνηθούν το προνόμιο του βουλευτικού αυτοκινήτου και είναι οι ίδιοι που εξαπάτησαν το λαό με το δημοψήφισμα, είναι οι ίδιοι που τα ΟΧΙ του λαού τα μετατρέπουν σε ΝΑΙ και τα ΝΑΙ σε ΟΧΙ, κατά το πώς συμφέρει η εξουσιολαγνεία τους.

ΤΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΊΝΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΑΓΙΔΑ-ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.

Λίγες μέρες πριν το ολιγαρχικό δημοψήφισμα – καριολιά των ολιγαρχικών πολιτικών απατεώνων του ΣΥΡΙΖΑ είχαμε γράψει δύο  «προφητικά» κείμενα:

«ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ ΤΗΣ 5ηςΙΟΥΛΙΟΥ»

«ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ ΤΗΣ 5^ης ΙΟΥΛΙΟΥ».

(Ας τα ξαναδούν οι αναγνώστες. Μας χρειάζονται τα συμπεράσματα όσο ποτέ)

Το που θα πήγαινε την κατάσταση η ηγεσία αυτών των ντόπιων και ξένων ολιγαρχικών (όπως θα έκανε και ο κάθε και απανταχού  ολιγαρχικός) ήταν πιο βέβαια και από το ότι ο ήλιος βγαίνει από την ανατολή.

Τώρα έρχεται το νέο μνημόνιο - σφαγείο. Μέτρα πολύ χειρότερα από αυτά που υποτίθεται ότι απέρριψε ο λαός. ΤΙ ΚΟΡΟΪΔΙΑ, ΤΙ ΑΠΑΤΗ!!! Τώρα έρχεται η συνέχεια της καταναγκαστικής πορείας του λαού (και όλων των λαών) προς το κέντρο της κόλασης. Η εξαθλίωση και η ανθρωπιστική κρίση θα τείνουν προς το ζενίθ.

ΥΓ1.  Ας βγάλουν τα συμπεράσματα τους οι καλοπροαίρετοι αγωνιστές που έχουν πέσει στην παγίδα των ρεφορμιστικών αλλαγών, των σταδιακών και μικρών θετικών αλλαγών- κατακτήσεων, της θεωρίας του  μικρού βήματος προς τα εμπρός.
Αυτή η δηλητηριώδης αντίληψη πηγαίνει τις ημέρες της απελευθέρωσης των λαών όλο και πιο μακριά στο μέλλον.
Δεν μπορεί πρακτικά να υπάρξει καμιά κατάκτηση μέσα στα ολιγαρχικά συστήματα.
Από τη στιγμή που η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστικά εξουσία δεν περάσει στα χέρια των λαών και να υπάρξει μια θετική κατάκτηση στο σήμερα, η ολιγαρχική εξουσία μπορεί να την πάρει πίσω αύριο και τριπλή.

2. Αυτοί που συμμετείχαν στις ολιγαρχικές κοινοβουλευτικές εκλογές ελπίζοντας για κάτι καλύτερο, τι θα σκεφτούν άραγε τώρα; Τι πέτυχαν;
Μάλλον θα πρέπει να σκεφτούν το πόσο απέτυχαν και πόσο υπήρξαν θύματα των διάφορων ολιγαρχικών απατεώνων και το πως ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑ ΠΕΣΟΥΝ ΠΟΤΕ ΘΥΜΑΤΑ.

"Πρέπει να πάψουν οι λαοί να θεωρούν ότι είναι σωστό ο ταξιτζής που επιλέγουν ή δεν επιλέγουν να έχει την εξουσία να τους οδηγεί σε όποιο προορισμό γουστάρει αυτός. Αντίθετα ο λαός θα πρέπει νάχει την εξουσία να αποφασίζει ο ίδιος που θέλει να πάει και να δίνει κατόπιν εντολές στον ταξιτζή και ο τελευταίος να είναι αναγκασμένος να υπακούει.
Διαφορετικά δεν θα βγει ποτέ ο ήλιος που καρτερούν."

Να πυκνώσουμε τις γραμμές του αγώνα για να περάσει όλη η εκτελεστική (ένοπλη και διοικητική), η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στους λαούς.

ΡΔ

"ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ"

"ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ"

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΕΝΝΟΙΩΝ.

Καλούνται ξανά σήμερα σε συγκέντρωση οι οπαδοί του ΝΑΙ. Που να βρεθεί η απαιτούμενη συνείδηση στις μέρες μας…!
Κατεβαίνουν στο σύνταγμα με σύνθημα «μένουμε Ευρώπη, δεν το διαπραγματευόμαστε».
Παίρνουν λοιπόν τη γραμμή από το ολιγαρχικό κατεστημένο και προσπαθούν να στηρίξουν μια εγκληματική για το λαό προοπτική. (Όπως έκαναν πάντα στη ζωή τους.)
Τι σύνθημα είναι και αυτό το «μένουμε Ευρώπη»; Τους είπε κανείς να πάνε να μείνουν στην Ασία; Τους είπε κανείς να σηκωθούν να φύγουν επειδή είναι τα σύγχρονα αντικοινωνικά στοιχεία, γνήσιοι απόγονοι του Τσολάκογλου, του Πήλιου Γούση, του Νενέκου, του Εφιάλτη κλπ; Όχι κανείς.
Φοβούνται μήπως ότι μπορεί κανείς να πάρει  την Ελλάδα, με μια μπουλντόζα και να την πάει στην Αφρική; Πιθανόν. Με τέτοιες κοινωνικές αντιλήψεις και με τέτοιες φοβίες να μην το αποκλείουμε!!

Τι θέλουν όμως να πουν πραγματικά με το «μένουμε Ευρώπη» αλλά  φοβούνται να το πουν;

Η ολιγαρχία ελέγχει σε τρομερό βαθμό την κοινωνική συνείδηση δια μέσου των παραποιημένων εννοιών, δια μέσου των παραποιημένων σημασιών των λέξεων.
Ο πρώτος μεγάλος και διαρκής παγκόσμιος πόλεμος εναντίων των λαών είναι ο πόλεμος των λέξεων.

Η  Ευρώπη λοιπόν στην πραγματικότητα είναι πριν από όλα ένας γεωγραφικός όρος και δευτερευόντως πολιτισμικός. Επομένως είναι απόλυτα αδύνατο να αλλάξει κανείς αυτή την πραγματικότητα. (Άλλωστε η Ευρώπη υπήρχε από πάντα και άρα πολύ πριν την Ένωση των Ολιγαρχικών)
Όμως ποια είναι η καριολιά, στον πόλεμο των λέξεων που χρησιμοποιεί η ολιγαρχία εναντίον του λαού;
Ταυτίζουν τη λέξη Ευρώπη που είναι γεωγραφικός και πολιτισμικός όρος με την Ένωση των Ολιγαρχικών της Ευρώπης (ΕΕ).
Έτσι θέλουν να πείσουν το λαό ότι το να είναι  κάτω από την εξουσία των Ευρωπαίων και ντόπιων ολιγαρχικών είναι ο παράδεισος μέσα στον οποίο θα πρέπει να ζήσει. Στο βάθος θέλουν να μας πουν πχ, το να αποφασίζουν δέκα καθάρματα από την Ευρώπη και να διατάζουν 500 εκατομμύρια ανθρώπους να καταναλώνουν και να καλλιεργούν καρκινογόνα μεταλλαγμένα προϊόντα είναι για το καλό των λαών.  
Είναι όμως για το καλό των λαών να αποφασίζουν και να διατάζουν 500 εκατομμύρια ανθρώπων για το τι θα παράγεται στην οικονομία, πόσο θα παράγεται, πως θα παράγεται και πως θα διαμοιράζεται; Αυτό θα είναι για το καλό των λαών και όχι των ολιγαρχικών καθηκιών της Ευρώπης;  Ετούτη η ένωση είναι των λαών και δεν είναι των τοκογλύφων, των μισάνθρωπων, των ιδιωτών (ηλίθιων), των τρομοκρατών κλπ της Ευρώπης;
Σε αυτή την ένωση, μας προτρέπουν να παραμείνουμε. Να είμαστε στο κέντρο του λάκκου με τις οχιές. Δηλαδή κάτω από την απόλυτη εξουσία των ολιγαρχικών, κάτω από την εξουσία της ένωσής τους.

(Άνθρωποι που τρέχουν πίσω από αυτό το σύνθημα – αν εξαιρέσουμε κάποιους τρομοκρατημένους από ανύπαρκτους κινδύνους- είναι άνθρωποι ρουσφετόβιοι, άνθρωποι του λεγόμενου «μέσου». Έζησαν τα προηγούμενα χρόνια, αυτοί και οι δικοί τους,  συνεργαζόμενοι πολιτικά με τα κέντρα της διαπλοκής για να λαμβάνουν τα ρουσφέτια τους. Βρες έναν  από αυτούς που τρέχουν πίσω από αυτό το σύνθημα. Δες έναν γνωστό σου. Κοίτα μετά το οικογενειακό ιστορικό τους. Βίος ρουσφετιού στο βάθος. Ποια Ελλάδα και ποιος πατριωτισμός και κουραφέξαλα!!! Γεμάτος με ρουσφέτι πρωκτός. Η πραγματική τους σημαία ήταν και είναι η σημαία του ατομικού τους βολέματος, η σημαία του ρουσφετιού.)

Γιατί λοιπόν δεν μας λένε (οι ολιγαρχικοί ηγέτες) ότι πρέπει να μείνουμε στην ολιγαρχική Ένωση των Ευρωληστών (ΕΕ), των τοκογλύφων, των τρομοκρατών, των διμούτσουνων οχιών αλλά μας λένε να μείνουμε στην Ευρώπη  γενικά;
Μα για να εξαπατούν την κοινωνική συνείδηση, θα πρέπει και να αποφεύγουν τις λέξεις που είναι αρνητικά φορτισμένες αλλά ταυτόχρονα να αποφεύγουν όλες εκείνες οι λέξεις που μπορούν να οδηγήσουν κάποιους να προβληματίζονται για το ποια είναι η ουσία αυτής της ένωσης που επίσης για προπαγανδιστικούς λόγους την ονομάζουν ΕΕ. Ονομασία φυσικά με θετικό και όχι με αρνητικό συναισθηματικό φορτίο.
Ο φόβος τους είναι η προοπτική της εξουσία των λαών (πραγματική δημοκρατία) και για αυτό βιάζουν το περιεχόμενο δεκάδων λέξεων. Γι αυτό ονομάζουν δημοκρατική Ευρώπη την Ένωση αυτή των ολιγαρχικών, για αυτό ονομάζουν το μπορντέλο   του κοινοβουλίου τους σε ναό της δημοκρατίας της Ευρώπης κλπ.

Δημοκρατία σημαίνει εξουσία του λαού.
Και εξουσία είναι η δύναμη ενός υποκειμένου να επιβάλει τη θέλησή του πάνω σε άλλα υποκείμενα (με διαφορετικές θελήσεις).
Ο λαός όμως δεν μπορεί να επιβάλει ποτέ και σε τίποτα τη θέλησή του.
Έτσι λοιπόν όσο η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία δεν βρίσκεται στα χέρια του λαού και των λαών,  δημοκρατία δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο η εξουσία της ολιγαρχίας.

Και ένα ακόμα άκρο άωτο  του απόλυτου ελέγχου από την ολιγαρχία κάποιων λαϊκών συνειδήσεων, μια ακόμα περίπτωση του «τρείς λαλούν και δυό χορεύουν», εκφράζεται με συνθήματα του  τύπου «Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΕΚΒΙΑΖΕΤΑΙ» (και «αγώνας» για την υπεράσπιση του υπάρχοντος συστήματος).
Αυτό το σύνθημα  προϋποθέτει προφανώς την ύπαρξη δημοκρατίας.
 Όμως το σύστημα είναι κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία. Έτσι ουσιαστικά υπερασπίζεται τον βασανιστή της ζωής του.

Οι ολιγαρχικοί ηγέτες προσπαθούν να οδηγήσουν τμήματα του λαού σε ανόητες, ποδοσφαιρικού τύπου, αδιέξοδες και επιζήμιες αντιπαραθέσεις για το λαό.
Και σε λίγες μέρες έρχεται ένα νέο μνημόνιο με κάτι μέτρα ΝΑ!! Όμως η ολιγαρχική προπαγάνδα είναι ικανή να παγιδεύσει ένα τμήμα του λαού και να το κάνει να πανηγυρίζει φωνάζοντας στο βάθος το "ΖΗΤΩ ΠΟΥ ΚΑΗΚΑΜΕ".

Η ολιγαρχία μέχρι στιγμής κερδίζει σχεδόν όλες τις μάχες στον πόλεμο των λέξεων για τον έλεγχο της λαϊκής συνείδησης.
Όμως στο τέλος θα χάσει  τη μητέρα όλων των μαχών.

ΑΔ