Α
*ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ
*Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ
*Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ Ή Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΤΟ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΑΠΟ ΑΥΤΗ;
* Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ (Λένιν)
Ας ξαναπάμε στις αρχικές απόψεις του Λένιν και ας σημειώσουμε άλλες εκφράσεις του σχετικές με τη δικτατορία του προλεταριάτου. (βιβλίο «κράτος και επανάσταση», εκδόσεις «σύγχρονη εποχή 2012)
Κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφο 16η
Ένγκελς: «Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ*. Αυτό (το πολιτικό σύστημα) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ* (συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»
Ο Λένιν από κάτω σχολιάζει:
«Ο Ένγκελς επαναλαμβάνει εδώ με εξαιρετικά παραστατική μορφή ( φιλοφρόνηση) τη βασική εκείνη ιδέα που περνάει σαν κόκκινη κλωστή μέσα από όλα τα έργα του Μαρξ και συγκεκριμένα το γεγονός ότι η δημοκρατική ρεπούμπλικα («λαοκρατική δημοκρατία») είναι η πιο κοντινή πρόσβαση στη δικτατορία του προλεταριάτου. Γιατί αυτή η δημοκρατία, χωρίς να παραμερίζει καθόλου την κυριαρχία του κεφαλαίου, άρα ούτε την καταπίεση των μαζών και την ταξική πάλη, οδηγεί αναπόφευκτα σε μια τέτοια διεύρυνση, εκτύλιξη, εμφάνιση και όξυνση αυτής της πάλης που, μιας και δημιουργείται η δυνατότητα να ικανοποιηθούν τα βασικά συμφέροντα των καταπιεζόμενων μαζών, η δυνατότητα αυτή πραγματώνεται αναπότρεπτα και αποκλειστικά με τη δικτατορία του προλεταριάτου, με την καθοδήγηση αυτών των μαζών από το προλεταριάτο.»
Αυτό το σχόλιο του Λένιν να το δούμε εδώ από την πλευρά που προσπαθεί να κάνει μια περαιτέρω σταδιακή φθορά της έννοιας και του περιεχομένου της δημοκρατικής ρεπούμπλικα – δημοκρατίας σε συνδυασμό με την έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Ουσιαστικά μας λέει, σε αντίθεση με όσα ισχυρίζεται ο Ένγκελς, ότι η δικτατορία του προλεταριάτου είναι ένα σύστημα διαφορετικό από το πολιτικό σύστημα της δημοκρατικής ρεπούμπλικα – κομμούνας και ότι η δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι μια από τις προσβάσεις (η πιο κοντινή) για να φθάσουμε στη δικτατορία του προλεταριάτου. Η δημοκρατική ρεπούμπλικα (απλά) δημιουργεί τη δυνατότητα να υλοποιηθούν βασικά συμφέροντα των μαζών και αυτή η δυνατότητα μπορεί να πραγματωθεί πλήρως μόνο σε ένα άλλο σύστημα, στο σύστημα της δικτατορίας του προλεταριάτου!! Μπορεί να πραγματωθεί μόνο όταν οι μάζες θα καθοδηγούνται από το προλεταριάτο!!
Θέλει δηλαδή να μας πει ότι η δημοκρατική ρεπούμπλικα -δημοκρατία και η δικτατορία του προλεταριάτου δεν είναι δύο έννοιες με υλικό περιεχόμενο συναφές και αδιαχώριστο, με περιεχόμενο μέσου ή προϋπόθεσης και αποτελέσματος αλλά κάτι το ξεχωριστό. Δηλαδή ότι η δημοκρατική ρεπούμπλικα δεν είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ σύστημα - μέσο για την εφαρμογή της δικτατορίας του προλεταριάτου (Όπως λέει ο Ένγκελς).
Όμως τι είναι στην πραγματικότητα η δικτατορία του προλεταριάτου;
Πριν από όλα, τι σημαίνει δικτατορία;
Η έννοια της δικτατορίας προέρχεται από το λατινικό dictare που ιδίως την εποχή του Μαρξ σήμαινε επιβάλλω, υπαγορεύω, κυριαρχώ. (Δικτάτορας ήταν ακόμα ο εισηγητής λυσιτελών-ωφέλιμων για το λαό, σε άλλες εποχές). Η λέξη δικτατορία άλλαξε περιεχόμενο - σημασία μετά από την εποχή των Μαρξ και Ένγκελς. Έτσι πολλοί σημερινοί λενινιστές κρίνουν τη λέξη δικτατορία του Μαρξ με τη μετέπειτα και τη σημερινή σημασία της.
Την επιβολή ή την υπαγόρευση ή την εισήγηση ή την κυριαρχία μπορεί να την κάνει είτε ένα μειοψηφικό υποκείμενο είτε ένα πλειοψηφικό. Επομένως δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο σύστημα αλλά είναι μια υλική κατάσταση ένα υλικό αποτέλεσμα κατά μία έννοια. Η επιβολή ή η υπαγόρευση μπορούν να υλοποιηθούν ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ μόνο με τη χρήση κάποιου μέσου. Έτσι σε γενικό κοινωνικό επίπεδο, η δικτατορία του προλεταριάτου (επιβολή της θέλησής του πάνω στην αστική τάξη) μπορεί να πραγματωθεί μόνο με τη χρήση ενός κατάλληλου μέσου, ενός κατάλληλου πολιτικού συστήματος. Και αυτό είναι μόνο το πολιτικό σύστημα της δημοκρατικής ρεπούμπλικα όπως μας λέει στο αρχικό απόσπασμα ο Ένγκελς όπως ήδη είδαμε:
Κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφο 16η
«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ. Αυτό (το πολιτικό σύστημα - δημοκρατία) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ (συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»(Η πιο πάνω μετάφραση έχει γίνει από το γερμανικό πρωτότυπο κείμενο, η δε μετάφραση στην έκδοση της σύγχρονης εποχής είναι αρκετά παραποιημένη και αλλοιώνει ουσιαστικά στοιχεία της άποψης του Ένγκελς.)
Η τελευταία φράση μπορεί κάλλιστα να γραφεί ως εξής:
«.. η δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι Η ΕΙΔΙΚΗ-ΜΟΝΑΔΙΚΗ μορφή πολιτικού συστήματος δια μέσου της οποίας ΥΛΟΠΟΙΕΙΤΑΙ η δικτατορία του προλεταριάτου (η επιβολή, η υπαγόρευση της θέλησης του προλεταριάτου) όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση..»
Όμως με το σκεπτικό - σύγχυση του Λένιν, θα έπρεπε να συμπεράνουμε ότι στη Γαλλική επανάσταση (κομμούνα) δεν είχαμε δικτατορία του προλεταριάτου.
Στην αμέσως επόμενη παράγραφο – κεφ ΙV, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφο 17η - σχολιάζει:«Ο Ένγκελς επαναλαμβάνει εδώ με εξαιρετικά παραστατική μορφή (εγκώμιο) τη βασική εκείνη ιδέα που περνάει σαν κόκκινη κλωστή μέσα από όλα τα έργα του Μαρξ και συγκεκριμένα το γεγονός ότι η δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι η πιο κοντινή πρόσβαση για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Γιατί αυτή η δημοκρατία, χωρίς να παραμερίζει καθόλου την κυριαρχία του κεφαλαίου, άρα ούτε την καταπίεση των μαζών και την ταξική πάλη, οδηγεί αναπόφευκτα σε μια τέτοια διεύρυνση, εκτύλιξη, εμφάνιση και όξυνση αυτής της πάλης που μιας και δημιουργείται η δυνατότητα να ικανοποιηθούν τα βασικά συμφέροντα των καταπιεζόμενων μαζών, η δυνατότητα αυτή πραγματώνεται αναπότρεπτα και αποκλειστικά (αργότερα) με τη δικτατορία του προλεταριάτου, με την καθοδήγηση αυτών των μαζών από το προλεταριάτο.»
Αλλά κατά τον Ένγκελς και κατά τον Μαρξ η γαλλική κομμούνα είχε για πολιτικό σύστημα τη δημοκρατική ρεπούμπλικα (με συμπυκνωμένο περιεχόμενο το ΟΕΝΔΕΛ δηλαδή Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στο Λαό, όπως γράφει ο Μαρξ στο βιβλίο του για το γαλλικό εμφύλιο πόλεμο).
(Δες κείμενο «ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞ». http://bezedakos.blogspot.gr/2016/09/blog-post.html) Άρα κατά τη μία άποψη του Λένιν, αφού οι μάζες (λαός) ακόμα θα καταπιέζονταν στη δημοκρατική ρεπούμπλικα και αφού η δημοκρατική ρεπούμπλικα και η δικτατορία του προλεταριάτου ΔΕΝ είναι έννοιες με υλικό περιεχόμενο αιτιατά συναφές, ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ και αδιαχώριστο, με περιεχόμενο αποκλειστικού μέσου και αποτελέσματος αλλά είναι κάτι το ξεχωριστό (σαν η πιο κοντινή πρόσβαση προς τη δικτατορία του προλεταριάτου από ένα σύνολο προσβάσεων, άρα μπορούμε κι να την προσπεράσουμε, να μην τη χρησιμοποιήσουμε) τότε θα χρειαζόταν ένα ΑΛΛΟ σύστημα, αυτό της δικτατορίας του «προλεταριάτου» - κόμματος, για να τις απελευθερώσει.
(Η δημοκρατική ρεπούμπλικα της κομμούνας είχε διάρκεια μόνο 72 μέρες και φυσικά δεν θα είχε χρονικό περιθώριο να περάσει από τη δημοκρατική ρεπούμπλικα στην υποτιθέμενη δικτατορία του προλεταριάτου του Λένιν αν η δικτατορία του προλεταριάτου ήταν ένα άλλο σύστημα.)
Σε τούτη την περίπτωση ο Λένιν, για να χτυπήσει τη δημοκρατική ρεπούμπλικα δηλαδή την πραγματική δημοκρατία, για να αγνοήσει αυτή εντελώς από το πρόταγμά του, αγνοεί (εσκεμμένα) την πιο πάνω φράση του Ένγκελς, «…Αυτό (το πολιτικό σύστημα) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ (συγκεκριμένη- ΜΟΝΑΔΙΚΗ) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»
όπου με την έννοια «μορφή», ο Ένγκελς εννοεί προφανώς τη μορφή του πολιτικού συστήματος της δημοκρατίας.
Από την άλλη και ταυτόχρονα, ΑΠΟΚΡΥΠΤΕΙ την άποψη του Ένγκελς για τη σχέση του πολιτικού συστήματος της κομμούνας (το οποίο ήταν η δημοκρατική ρεπούμπλικα – Δημοκρατία - ΟΕΝΔΕΛ) και της «ταύτισης» αυτής με την έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου. ΑΠΟΚΡΥΠΤΕΙ αυτή την αντίληψη η οποία καταγράφεται στην τελευταία παράγραφο του προλόγου του στο βιβλίο του Μαρξ «ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία» και στην οποία Ένγκελς λέει πεντακάθαρα:
« Τον τελευταίο καιρό, το σοσιαλδημοκράτη φιλισταίο τον πιάνει ξανά ένας ιερός τρόμος όταν ακούει τις λέξεις: δικτατορία του προλεταριάτου. Ε, λοιπόν κύριοι θέλετε να μάθετε τι λογής είναι αυτή η δικτατορία; Κοιτάξτε την Παρισινή κομμούνα. Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου».
Όπως διαπιστώνει κανείς, εδώ ο Ένγκελς ΔΕΝ λέει ότι η κομμούνα – δημοκρατική ρεπούμπλικα – δημοκρατία ήταν η πιο κοντινή πρόσβαση για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Δεν μας λέει ότι η δικτατορία του προλεταριάτου είναι ένα διαφορετικό σύστημα και ότι αυτή θα ερχόταν αργότερα «όταν το προλεταριάτο θα υπέτασσε την αστική τάξη και θα «καθοδηγούσε» την πλειοψηφία των εργαζομένων», όταν θα αποσπούσε την εξουσία από τα χέρια της αστικής τάξης, αλλά μας λέει ότι η κομμούνα (δημοκρατία ΟΕΝΔΕΛ) ΗΤΑΝ δικτατορία του προλεταριάτου.
Δεν ήταν η καλύτερη πρόσβαση για αυτή τη δικτατορία, γιατί η δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι το πολιτικό σύστημα δια μέσου του οποίου (και ΜΟΝΟ δια μέσω αυτού) μπορεί να γίνει η κυριαρχία , η επιβολή -υπαγόρευση, (δικτατορία) της θέλησης του προλεταριάτου.
*Το προλεταριάτο επιβάλλει πρωτίστως τη θέλησή του στην αστική τάξη για το νέο πολιτικό σύστημα που θα τεθεί σε ισχύ. Το προλεταριάτο μαζί με τους συμμάχους του (τους άλλους εργαζόμενους) επιβάλλει, με την επανάσταση, το σύστημα της δημοκρατικής ρεπούμπλικα (ΟΕΝΔΕΛ) και το προστατεύει διαρκώς μετά την νίκη της επανάστασης.
*Επίσης αν λάβουμε υπόψη μας ότι μέσα στη δημοκρατία – δημοκρατική ρεπούμπλικα ο λαός θα πρέπει να κατέχει εκτός των άλλων εξουσιών (ένοπλης, δικαστικής ) και τη ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ εξουσία, δηλαδή να έχει την εξουσία να επιλέγει – αποφασίζει για τον κάθε νόμο, για κάθε σχέδιο που θα εισάγεται, που θα τίθεται σε ισχύ μέσα στην κοινωνία (πολιτικό πρόταγμα Μαρξ, κομμούνα), μπορούμε να φθάσουμε στο εξής αβίαστο συμπέρασμα:
Η δικτατορία του προλεταριάτου δηλαδή η υπαγόρευση και επιβολή της θέλησης του προλεταριάτου για την αλλαγή στις παραγωγικές σχέσεις και όχι μόνο (μορφοποιημένη και εκφρασμένη σε σχέδια νόμων ή απόψεων) θα γίνεται ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΜΟΝΟ ΜΕΤΑ από την ΕΓΚΡΙΣΗ της πλειοψηφίας του λαού.
Αφού ο ΛΑΟΣ θα κατέχει ουσιαστικά πλήρως ΚΑΙ τη νομοθετική εξουσία και όχι τυπικά, είναι αδιανόητο να ΜΗ ψηφίζει – επιλέγει – εγκρίνει τον κάθε νόμο.
ΜΙΑ ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ:
Ο Μαρξ στο βιβλίο του «ο γαλλικός εμφύλιος πόλεμος», σε μια παράγραφο του ΙΙΙ κεφαλαίου, μας κάνει αναφορά και για την αναγκαιότητα ενός μακροχρόνιου αγώνα μέσα στα πλαίσια της δημοκρατικής ρεπούμπλικα – δικτατορίας του προλεταριάτου και για την απαραίτητη προϋπόθεση της ΕΓΚΡΙΣΗΣ – ΑΠΟΦΑΣΗΣ του κάθε κοινωνικού κανόνα από το λαό, της ΨΗΦΙΣΗΣ του κάθε κοινωνικού κανόνα – νόμου από το ΛΑΟ.
Μαρξ: « Η εργατική τάξη δεν περίμενε θαύματα από την κομμούνα.
Αυτοί (οι εργάτες, η εργατική τάξη) δεν έχουν έτοιμες ουτοπίες να εισαγάγουν (στην κοινωνία) δια μέσου ΑΠΟΦΑΣΗΣ του ΛΑΟΥ (ή λαϊκού ψηφίσματος).Ξέρουν (εργάτες – εργατική τάξη) ότι για να πετύχουν τη χειραφέτησή τους – απελευθέρωσή τους και μαζί με αυτή να πραγματοποιήσουν εκείνη την ανώτερη μορφή ζωής προς την οποία τείνει ακατάσχετα η σημερινή κοινωνία με την οικονομική της ανάπτυξη, πρέπει να περάσουν από μακροχρόνιους αγώνες …κλπ.»
Από την πιο πάνω υποσημειωμένη πρόταση βγαίνει έμμεσα αλλά με απόλυτη σαφήνεια το συμπέρασμα ότι η εργατική τάξη θα πρέπει να εισάγει στην κοινωνία τους κοινωνικούς κανόνες – νόμους κλπ πάντα με ΑΠΟΦΑΣΗ – ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ (και απλά η εργατική τάξη δεν έχει να προτείνει στο λαό έτοιμες ουτοπίες).
Όμως το νόημα μπορεί να αλλάξει πλήρως αν η ίδια πρόταση γραφτεί ως εξής:
«Η εργατική τάξη δεν περίμενα θαύματα από την κομμούνα.
ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ επεξεργασμένες ουτοπίες. ………..»
Εδώ το νόημα που βγαίνει είναι ότι η εργατική τάξει δεν πρόκειται να εφαρμόσει, θα αρνηθεί να εφαρμόσει προτεινόμενες ουτοπίες από κάποιους (αόριστο το υποκείμενο που θα προτείνει τις ουτοπίες) παρότι θα είναι απόφαση του λαού. Δηλαδή η εργατική τάξη θα πρέπει να γράψει «στα αμελέτητά της» αποφάσεις του λαού άμα τις θεωρήσει ουτοπίες, αν τις κρίνει ακατάλληλες. Η εργατική τάξη θα πρέπει να επιβάλλει στο λαό εκείνο που νομίζει αυτή σωστό ή καλύτερα εκείνο που θεωρεί σωστό η «πρωτοπορία» της, το κόμμα. Ο λαός ό,τι και να θέλει ή να αποφασίζει, μπορεί να «χτυπιέται όσο μπορεί» όμως η εργατική τάξη δεν ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ.
Αυτό, περίπου, μπορεί να βγει σαν βαθύτερο συμπέρασμα.
Και οι λενινιστές θέλουν οι αναγνώστες τους να εξαγάγουν ένα τέτοιο συμπέρασμα.
(Έτσι μεταφράζουν την πιο πάνω παράγραφο στις εκδόσεις «σύγχρονη εποχή», « θεμέλιο» κλπ.)
Διαστρεβλώνουν στις μεταφράσεις τους ό,τι τους είναι εμπόδιο ώστε όλα να προσαρμοστούν στη δήθεν αναγκαιότητα να κατακτήσει την εξουσία μια μικρή μειοψηφία – ειδική δύναμη (αυτοί δηλαδή) για το καλό της εργατικής τάξης και του λαού. Δεν πρόκειται περί «δαίμονος της μετάφρασης». Είναι απόλυτα συνειδητές οι τόσες δεκάδες παραποιήσεις νοημάτων που βρίσκουμε στα διάφορα μεταφρασμένα κείμενα. Γενικά, ό,τι δεν μπόρεσε να διαστρεβλώσει καλά ο Λένιν - γιατί έπεσε σε χοντροκομμένες αντιφάσεις - έρχονται οι λενινιστές με την κατάλληλη «κοπτοραπτική» να συμπληρώσουν το έργο του.
(Ούτε οι καλύτεροι μαθητές του Γκέμπελς, που λέει ο λόγος, δεν θα μπορούσαν να κάνουν τέτοιες χειρουργικές παραποιήσεις)
Και για του λόγου το αληθές παραθέτουμε την παράγραφο αυτή στα γερμανικά και στα αγγλικά και ο αναγνώστης να βγάλει τα συμπεράσματά του:
Γερμανικά:Die Arbeiterklasse verlangte keine Wunder von der Kommune. Sie hat keine fix und fertigen Utopien durch Volksbeschluß einzuführen. Sie weiß, daß, um ihre eigne Befreiung und mit ihr jene höhre Lebensform hervorzuarbeiten, der die gegenwärtige Gesellschaft durch ihre eigne ökonomische Entwicklung unwiderstehlich entgegenstrebt, daß sie, die Arbeiterklasse, lange Kämpfe, eine ganze Reihe geschichtlicher Prozesse durchzumachen hat, durch welche die Menschen wie die Umstände gänzlich umgewandelt werden. Sie hat keine Ideale zu verwirklichen; sie hat nur die Elemente der neuen Gesellschaft in Freiheit zu setzen, die sich bereits im Schoß der zusammenbrechenden Bourgeoisgesellschaft entwickelt haben. Im vollen Bewußtsein ihrer geschichtlichen Sendung [7] und mit dem Heldenentschluß, ihrer würdig zu handeln, kann die Arbeiterklasse sich begnügen, zu lächeln gegenüber den plumpen Schimpfereien der Lakaien von der Presse wie gegenüber der lehrhaften Protektion wohlmeinender Bourgeoisdoktrinäre, die ihre unwissenden Gemeinplätze und Sektierermarotten im Orakelton wissenschaftlicher Unfehlbarkeit abpredigen. Αγγλικά:The working class did not expect miracles from the Commune. They have no ready-made utopias to introduce par décret du peuple. They know that in order to work out their own emancipation, and along with it that higher form to which present society is irresistably tending by its own economical agencies, they will have to pass through long struggles, through a series of historic processes, transforming circumstances and men. They have no ideals to realize, but to set free the elements of the new society with which old collapsing bourgeois society itself is pregnant. In the full consciousness of their historic mission, and with the heroic resolve to act up to it, the working class can afford to smile at the coarse invective of the gentlemen’s gentlemen with pen and inkhorn, and at the didactic patronage of well-wishing bourgeois-doctrinaires, pouring forth their ignorant platitudes and sectarian crotchets in the oracular tone of scientific infallibility.Που είναι λοιπόν οι λέξεις ή η φράση «..ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ..»; «Δεν έχουν το θεό τους».
Δεν πρόκειται λοιπόν για «δαίμονα» της μετάφρασης.
Πρόκειται για τον «σατανά» της αχαλίνωτης τάσης για προσωπική εξουσία, για ατομική ανάδειξη, για ντε φάκτο αντικομμουνισμό, επενδυμένο με το κατάλληλο προσωπείο φιλοκομμουνιστικού λεξιλογίου. Χωρίς να είναι κάτοχοι της μέγιστης εξουσίας κάνουν αυτές τις λαθροχειρίες. Τι να φανταστούμε ότι θα κάνουν άμα καταλάβουν την εξουσία;)Τελικά η δικτατορία του προλεταριάτου όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση αλλά είναι διαμετρικά αντίθετη με την επιβολή της θέλησης της πρωτοπορίας (ηγεσίας ή και μόνο του γραμματέα ή κάποιων μειοψηφικών συμβουλίων, δήθεν οργάνων της εργατικής τάξης) της πρωτοπορίας (κόμματος) της πρωτοπορίας των εργαζομένων (του προλεταριάτου) όπως θέλει ο Λένιν και οι λενινιστές.(«πρωτοπορία των εργαζομένων είναι η εργατική τάξη, η πρωτοπορία της εργατικής τάξης είναι το κόμμα και η πρωτοπορία του κόμματος είναι η ηγεσία του - και η μακριά γαϊδούρα -.»)
Δηλαδή «η πρωτοπορία της πρωτοπορίας της πρωτοπορίας».
Η επιβολή της θέλησης (δια των νόμων) μιας μειοψηφίας πάνω στην πλειοψηφία του λαού είναι ενέργεια αντικομμουνιστική, ολιγαρχική, αντικοινωνική, αντιμαρξική, εγκληματική, παρότι οι διάφοροι οπαδοί της μπορεί να χρησιμοποιούν ακόμα και πολύ πλούσιο φιλοκομμουνιστικό λεξιλόγιο.*Το εντελώς νέο στοιχείο που φέρνει η εργατική τάξη και η επανάστασή της, σε σχέση με άλλες επαναστάσεις του παρελθόντος είναι το ότι στοχεύει στην απελευθέρωση όλης της κοινωνίας. Και για να το κατορθώσει αυτό δεν θα πρέπει να ιδιοποιηθεί την πολιτική και οικονομική εξουσία όπως έκαναν οι προηγούμενες τάξεις (πχ αστική). Και κυρίως δεν θα πρέπει να ιδιοποιηθεί την ένοπλη εκτελεστική.
Ενώ οι προηγούμενες τάξης μετά τη νίκη τους κρατούσαν για τον εαυτό τους την πολιτική εξουσία (βασικά ένοπλη εκτελεστική), για να μπορούν έτσι να ιδιοποιούνται και την οικονομική εξουσία, τώρα η εργατική τάξη θα πρέπει να δώσει την εξουσία στο λαό για να μπορέσει έτσι να γίνει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, δηλαδή να γίνει ιδιοποίηση της οικονομίας από την κοινωνία.( Η ιδιοποίηση του πολιτικού συστήματος είναι το απόλυτα απαραίτητο μέσον για την ιδιοποίηση των μέσων παραγωγής)
Μαρξ « ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ»
« Όλες οι προηγούμενες τάξεις που έπαιρναν την εξουσία προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν τη θέση που κατέκτησαν, υποτάσσοντας όλη την κοινωνία στους όρους του δικού τους τρόπου ιδιοποίησης (δηλαδή ολιγαρχικού). Οι προλετάριοι μπορούν να κατακτήσουν τις κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις μονάχα καταργώντας τον ως σήμερα δικό τους τρόπο ιδιοποίησης και επομένως όλο τον ως τώρα τρόπο ιδιοποίησης. Οι προλετάριοι δεν έχουν τίποτα δικό τους να εξασφαλίσουν, έχουν όμως να καταστρέψουν κάθε ως τώρα ατομική ασφάλεια και ατομική εξασφάλιση….κλπ»
Η θεωρητική αλλοίωση της έννοιας της δικτατορίας του προλεταριάτου (και του υλικού πρακτικού περιεχομένου της) ήταν και είναι απαραίτητη σε άτομα στελέχη του κινήματος με ακατάσχετη τάση για προσωπική εξουσία ή για επαγγελματισμό. (Δυστυχώς την υιοθετούν και την προβάλλουν και καλοπροαίρετα άτομα τα οποία δεν έχουν εμβαθύνει στο θέμα.)
Όμως «όταν μια μειοψηφία κατακτά την εξουσία, τότε, αργά ή γρήγορα μετατρέπεται και δίχως καμιά εξαίρεση, σε νέα κυρίαρχη καταπιεστική πολιτικοοικονομική τάξη, όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά.»
Β. Η λέξη λοιπόν δικτατορία παλαιότερα σήμαινε απλά επιβολή ή υπαγόρευση ή κυριαρχία. Ποτέ δεν σήμαινε ένα συγκεκριμένο σύστημα. Και την επιβολή όπως είπαμε, μπορεί να την κάνει είτε η μειοψηφία πάνω στην πλειοψηφία είτε η πλειοψηφία πάνω στην μειοψηφία.
Ο Λένιν το γνωρίζει καλά αυτό αλλά ανάλογα με τη ροή της κυκλοθυμικής σκέψης του άλλοτε το θυμάται και άλλοτε το διαστρέφει. Για του λόγου το αληθές:
Λένιν κεφάλαιο ΙΙ, υποκεφάλαιο 3ο , 6η ή τελευταία παράγραφος γράφει: «Παρακάτω …….. Οι μορφές αστικών κρατών είναι εξαιρετικά ποικίλες, η ουσία τους όμως είναι μία: όλα αυτά τα κράτη έτσι ή αλλιώς, αλλά σε τελευταία ανάλυση υποχρεωτικά, είναι δικτατορία της αστικής τάξης. Το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό δεν μπορεί να μην δώσει μια τεράστια αφθονία και ποικιλία πολιτικών μορφών όμως η ουσία εδώ είναι αναπόφευκτα μία: η δικτατορία του προλεταριάτου.»
Αυτό το απόσπασμα εξηγεί πλήρως το τι σημαίνει δικτατορία στην εποχή εκείνη.
Σε ΟΛΑ λοιπόν τα αστικά συστήματα οργάνωσης της κοινωνίας (χωρίς εξαίρεση) υπάρχει η δικτατορία (επιβολή) της αστικής τάξης. Δεν υπάρχει κάποιο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ πολιτικό σύστημα που να είναι δικτατορία της αστικής τάξης, αλλά ΟΛΑ είναι δικτατορία αυτής της τάξης. (Και τα κοινοβουλευτικά και τα στρατιωτικά.) Επομένως και ο κοινοβουλευτισμός είναι δικτατορία (επιβολή) της αστικής τάξης, είναι το σύστημα δια μέσου του οποίου η αστική τάξη επιβάλλει τη θέλησή της πάνω στις καταπιεζόμενες τάξεις. Παρά ταύτα δεν τον ονομάζει κοινοβουλευτική αστική δικτατορία ή αστική κοινοβουλευτική ολιγαρχία αλλά κοινοβουλευτική δημοκρατία!!! Γιατί άραγε!!
Σε τούτο το κεφάλαιο βλέπουμε πως ο Λένιν διαστρεβλώνει τις έννοιες της δημοκρατικής ρεπούμπλικα - (πραγματικής) δημοκρατίας και της δικτατορίας του προλεταριάτου. Την έννοια της δημοκρατίας – δημοκρατικής ρεπούμπλικα (εξουσίας του λαού) θα συνεχίσει να την πολεμά ακατάπαυστα και με μέγιστη μανία σαν αλλεργικός , όπως θα δούμε και σε άλλα κεφάλαια και ιδιαίτερα σε συνδυασμό με την αλλοίωση της έννοιας του κράτους.
Γ. Ο ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ (ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ) ΚΑΙ ΤΟ «ΕΝΟΠΛΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ» ΤΩΝ ΛΕΝΙΝΙΣΤΩΝ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ
* Δικτατορία (επιβολή, υπαγόρευση, κυριαρχία) μπορεί να ασκήσει ΜΟΝΟ εκείνο το υποκείμενο που κατέχει την ΕΞΟΥΣΙΑ – δύναμη (σε παγκοινωνικό επίπεδο).
*Και η μεγαλύτερη ΕΞΟΥΣΙΑ – δύναμη είναι η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ (στρατός, αστυνομία κλπ)
*Όποιο υποκείμενο κατέχει, ελέγχει πλήρως την ΕΝΟΠΛΗ εκτελεστική (και φυσικό επακόλουθο την κατοχή της νομοθετικής), κατέχει τη μεγαλύτερη εξουσία εντός μιας κοινωνίας, μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας και μόνο αυτό το υποκείμενο μπορεί να ασκήσει δικτατορία (επιβολή της θέλησής του δια της νομοθετικής).
Αν την εξουσία (ένοπλη) την κατέχει ο ΛΑΟΣ (προλεταριάτο συν οι άλλες εργαζόμενες τάξεις) τότε και ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ μπορεί το προλεταριάτο να ασκήσει τη δικτατορία του, τότε και μόνο τότε μπορούμε να έχουμε δικτατορία του προλεταριάτου.
Αντίθετα, αν την εξουσία (ένοπλη) την κατέχει μια μειοψηφία (λέσχη, ομάδα, κλάμπ, «πρωτοπορία» κλπ, τότε θα έχουμε δικτατορία αυτής της όποιας μειοψηφίας.
* Ο Μαρξ ξέρει πολύ καλά ότι το πρώτο πιο σημαντικό βήμα για τις καταπιεσμένες τάξεις είναι η απόκτηση της δικής τους ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ.
Και επί αυτού, στο Γενικό Συμβουλίου της Διεθνούς μετά την Κομμούνα λέει:
Μαρξ:
«Το τελευταίο κίνημα ήταν η Κομμούνα, το μεγαλύτερο που έχει γίνει, και δε μπορεί να υπάρχει κάποια διχογνωμία σχέση με αυτό. Η Κομμούνα ήταν η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από τις εργαζόμενες τάξεις…(λαό)….
Αλλά πριν να επέλθει μια τέτοια αλλαγή μια προλεταριακή δικτατορία καθίσταται απαραίτητη, και η ΠΡΩΤΗ συνθήκη για αυτήν ήταν ένας ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ. ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΤΑΞΕΙΣ (συνολικά λαό) έπρεπε να κατακτήσουν το δικαίωμα να απελευθερωθούν ΑΠΟ ΜΟΝΕΣ ΤΟΥΣ στο πεδίο της μάχης...»
(Προλεταριάτο συν εργαζόμενες τάξεις ίσον λαός. Και όταν ο λαός κατέχει όλη την ένοπλη εκτελεστική, είναι αδύνατον εκ των πραγμάτων να μην κατέχει και όλη τη νομοθετική δηλαδή να μην αποφασίζει, να μην επιλέγει για το ποιοί νόμοι θα εφαρμοστούν στην κοινωνία σε κάθε κοινωνικό θέμα, αφού ο σκοπός της κατοχής της ένοπλης εκτελεστικής είναι η επιβολή της θέλησης – δια των νόμων-.)
Αυτό είναι το ΠΙΟ ΒΑΣΙΚΟ βήμα για τη δικτατορία του προλεταριάτου (ένοπλη εκτελεστική στο λαό), για την εξουσία του λαού, για την απελευθέρωση των καταπιεσμένων τάξεων. Και αυτό έγινε σε μεγάλο βαθμό στην κομμούνα.
Ο Μαρξ στην κριτική του για την κομμούνα λέει:
« Οι ένδοξοι Άγγλοι γραφιάδες της δεκάρας……κλπ…….. .(Η κομμούνα) Δεν είναι η πολιτική αυτο-κυβέρνηση της χώρας μέσω μιας ολιγαρχικής λέσχης (ΚΟΜΜΑ, «πρωτοπορία» κλπ) και της ανάγνωσης των Times, είναι η πράξη ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΓΙΑ τον εαυτό του και ΑΠΟ τον εαυτό του .»
Επίσης, στο προσχέδιό του για το γαλλικό εμφύλιο γράφει:
«Η 4η του Σεπτέμβρη ήταν μόνο η αποκατάσταση….. . Η Κομμούνα ήταν μια επανάσταση ενάντια στο ίδιο το κράτος -αυτή την υπερφυσική αποβολή της κοινωνίας-.
Ήταν η επανάκτηση της κοινωνικής ζωής ΑΠΟ το ΛΑΟ, ΜΕΣΩ του λαού, ΓΙΑ το λαό.»
Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΛΕΝΙΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΟΥ «ΕΝΟΠΛΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ» Ή ΤΗΣ «ΕΝΟΠΛΗΣ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΗΣ» ΚΑΙ ΤΗΣ «ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ» ΔΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ».
ΟΛΟΙ οι αστικοί στρατοί, στο μεγαλύτερο μέρος τους πλαισιώνονται από εργάτες, εργαζόμενους, πληβείους, παιδιά του λαού. Σε όλα τα πεδία των πολέμων συμμετέχουν κατά πλειονότητα ένοπλοι άνθρωποι του λαού και κατασφαγιάζονται, χωρίς να έχουν την δύναμη να εναντιωθούν σε κάποιους λίγους φιλοπόλεμους. Παρότι λοιπόν κρατούν τα όπλα οι εργαζόμενοι, δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτοί οι στρατοί είναι λαϊκοί ή προλεταριακοί.
Γιατί δεν μπορεί κανείς να του ονομάσει λαϊκούς ή προλεταριακούς στρατούς;
Απλά γιατί ο κάθε στρατός, στην ουσία του, δεν χαρακτηρίζεται από ονομασίες (πχ λαϊκός, κόκκινος, μπλε κλπ) αλλά χαρακτηρίζεται από το ποιο υποκείμενο μπορεί να τον κινητοποιεί σύμφωνα με τη ΘΕΛΗΣΗ του, από το ποιο υποκείμενο κατέχει τον μηχανισμό κινητοποίησής του («κινητήρα και τιμόνι»).
*Κατέχει την ένοπλη εκτελεστική εκείνο το υποκείμενο που κατέχει - ελέγχει τα ανώτερα κλιμάκια του ένοπλου μηχανισμού, τον κινητήριο μηχανισμό του όλου ένοπλου μηχανισμού.
Όποιο υποκείμενο κατέχει αυτά (τα ανώτερα, τα «κινητήρια» κλιμάκια) τότε ολόκληρος ο μηχανισμός της ένοπλης εκτελεστικής υποτάσεται (δια του εξαναγκασμού) στη θελησή του και ολόκληρος ο μηχανισμός κινείται σύμφωνα με τη θέλησή του.
Στους αστικούς στρατούς, ναι μεν η πλειονότητα εκείνων που φέρουν τα όπλα είναι πληβείοι, παιδιά του λαού, αλλά δεν μπορούν να υπακούσουν στη θέληση του λαού.
Αναγκάζονται να υπακούουν στις εντολές εκείνων που κατέχουν την κινητήριο δύναμη ολόκληρου του μηχανισμού (υψηλότερα ιεραρχικά κλιμάκια κλπ). Την κινητήριο αυτή δύναμη την ελέγχουν οι αστοί με το προσωπικό τους και έτσι τα παιδιά του λαού εξαναγκάζονται να χτυπούν το λαό όταν τους διαταχθεί.
Για να είχαμε λαϊκό – προλεταριακό στρατό θα έπρεπε ο λαός να κατέχει ελέγχει τον βασικό «κινητήρα και το τιμόνι» του συνολικού ένοπλου μηχανισμού, που θα αποτελείται από τον εργαζόμενο λαό. Να είχαμε δηλαδή ΑΥΤΕΝΕΡΓΟ ένοπλο λαό. Ήτοι τις εντολές και τη δύναμη(δια του εξαναγκασμού) κινητοποίησης ολόκληρης της ένοπλης εκτελεστικής να την κατέχει η εργατική τάξη μαζί με τις άλλες εργαζόμενες τάξεις.
Σημείωση: Στη Σοβιετική Ένωση (και στις άλλες χώρες του ανύπαρκτου) δεν είχαμε προλεταριακό στρατό και κατά συνέπεια δεν είχαμε δικτατορία του προλεταριάτου. Τον «κινητήρα και το τιμόνι», τα υψηλά κλιμάκια της ένοπλης εκτελεστικής, τα κατείχε πλήρως το κόμμα. Επομένως ο «κόκκινος» στρατός ήταν κομματικός στρατός και κατά συνέπεια είχαμε δικτατορία του κόμματος. (Αυτή μπορούσε , σε οικονομικό επίπεδο, να φτιάξει μόνο κομματικοκρατικό μονοπωλιακό καπιταλισμό αφού αντικειμενικά δεν μπορούσε να γίνει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.)
Όμως ο Λένιν και αρκετοί από τους μέχρι σήμερα λενινιστές θεωρητικοί, με λεκτικές ακροβασίες, ακροβασίες ισάξιες με εκείνες των κινούμενων σχεδίων που αγνοούν εντελώς το νόμο της βαρύτητας, προσπαθούν να ηλιθιοποιήσουν καλοπροαίρετους εργαζόμενους.
Σου λένε: « Η δικτατορία του κόμματος είναι δικτατορία του προλεταριάτου, αφού το κόμμα είναι ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΣ- ΕΝΟΛΟΔΟΧΟΣ της εργατικής τάξης και αυτό (το κόμμα) ασκεί τη δικτατορία της.»
Δηλαδή, δια μέσου του βιασμού και της έννοιας της αντιπροσώπευσης, προσπαθούν να υπερασπιστούν το αντιμαρξικό, αντικομμουνιστικό πρόταγμά τους.
Στην πραγματικότητα όμως ο πραγματικός αντιπρόσωπος δεν θα πρέπει να έχει δική του εξουσία, αλλά θα πρέπει να έχει εξουσιοδότηση από κάποιον που έχει εξουσία. Διαφορετικά, η δύναμη – εξουσία του εξουσιοδοτούμενου θα πρέπει να είναι μικρότερη του ΕΝΤΟΛΕΑ. Ο εντολοδόχος δεν πρέπει να έχει «αυτόφωτη» - «πρωτογενή» εξουσία. Ο ΕΝΤΟΛΕΑΣ θα πρέπει να είναι εκείνος που θα ΚΑΤΕΧΕΙ τη μεγαλύτερη.
Επομένως, αν ο υποτιθέμενος εντολοδόχος πάρει στα χέρια του και κατέχει τη μεγαλύτερη εξουσία την οποία θα έπρεπε να κατέχει ο εντολέας, τότε ο αυτοαποκαλούμενος αντιπρόσωπος δεν είναι αντιπρόσωπος, γιατί δεν μπορεί να είναι εξουσιοδοτημένος εντολοδόχος. Στην πραγματικότητα είναι σφετεριστής, ασύδοτος ή νταβατζής.
Έτσι το κόμμα , όταν κατέχει την εξουσία, δεν είναι αντιπρόσωπος του προλεταριάτου, για το λόγο ότι το προλεταριάτο δεν κατέχει την εξουσία ώστε να μπορεί να το εξουσιοδοτήσει. Απλούστατα, σε αυτή την περίπτωση, το κόμμα είναι ο σφετεριστής της εξουσίας του προλεταριάτου, είναι ένα ασύδοτο υποκείμενο που καταλήγει φυσικα να είναι ο νταβατζής του προλεταριάτου (όπως έγινε στις Χώρες του πρώην κομματικού καπιταλισμού).
Αντί λοιπόν για κόμμα βοηθό των καταπιεσμένων τάξεων να φτιάξουν τελικά τη δική τους εξουσία (ένοπλη και νομοθετική), έχουμε κόμμα νταβατζή της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζόμενων τάξεων.
* Δικτατορία του προλεταριάτου και δικτατορία του κόμματος είναι δύο έννοιες που εκφράζουν δύο πραγματικότητες διαμετρικά αντίθετες, δύο πραγματικότητες απόλυτα ασύμβατες.
Ή ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΘΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΜΕ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΤΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΣΚΗΣΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ Ή ΘΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΑΣΚΕΙ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ.
Το τελευταίο προπαγανδιστικό οχυρό του λενινισμού στο 21ο αιώνα θα είναι οι «θεωρίες» το ανέφικτου και του αναποτελεσματικού…
Επιχειρήματα βγαλμένα από τα μαύρα σκοτάδια της προπαγάνδας όλων των ιστορικών ολιγαρχικών συστημάτων (δουλείας, φεουδαρχίας, καπιταλισμού).
Θα λένε ότι η ένοπλη εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία στα χέρια του λαού είναι πρακτικά ανέφικτη, ότι χρειάζεται μια ηγεσία για να παίρνει γρήγορες αποφάσεις σε έκτακτες και δύσκολες περιπτώσεις κοκ. Βασικά στην πραγματικότητα δεν ισχύουν αυτά. Και αν ίσχυαν τότε θα έπρεπε να αλλάξουν χόμπυ, να βρουν άλλο τρόπο για να ικανοποιήσουν την εξουσιολαγνεία τους, να πάψουν να μιλάνε για σοσιαλισμό κομμουνισμό, γιατία χωρίς την ένοπλη και τη νομοθετική εξουσία στα χέρια του λαού είναι αντικειμενικά ΑΔΥΝΑΤΟΝ να χτιστεί σοσιαλισμός και κομμουνισμός.
Δ.
*Η εγχείρηση μεταμόσχευσης πέτυχε αλλά ο ασθενής απεβίωσε σχεδόν αμέσως γιατί το μόσχευμα δεν ήταν το κατάλληλο και έτσι το απέρριψε ο οργανισμός του ασθενούς.
«Η ΠΡΑΞΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΡΙΤΗΣ ΤΟΥ ΣΩΣΤΟΥ Ή ΤΟΥ ΛΑΘΟΥΣ ΜΙΑΣ ΘΕΩΡΙΑΣ»
Έτσι και με την Οκτωβριανή επανάσταση. Πέτυχε την ανατροπή του τσαρισμού αλλά απέτυχε πλήρως (εξ αρχής) στην εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. (Στην παρισινή κομμούνα η εργατική εξουσία διήρκεσε 72 μέρες ενώ στη ΣΕ δεν υπήρξε ούτε για 72 χιλιοστά του δευτερολέπτου. Εξαρχής την εξουσία την κατέλαβε η ηγεσία του κόμματος και όχι το προλεταριάτο.)
Η βασική αιτία δεν ήταν οι δυσκολίες που συνάντησε η επανάσταση. Οι δυσκολίες ναι μεν ήταν τεράστιες αλλά δεν ήταν η κεντρική αιτία της αποτυχίας. Ο περί δυσκολιών δικαιολογίες είναι τρόπος για αποφυγή διερεύνησης των πραγματικών αιτιών της αποτυχίας από τους λενινιστές.
Δεν θέλουν να αγγίξουν τον θεοποιημένο Λένιν. Δεν θέλουν να δουν και να μιλήσουν για την πλήρη αποδόμηση του Μαρξικού προτάγματος από το Λένιν. Αποδόμηση και ανατροπή (θεωρητική) που είχε αρχίσει πολύ πριν την Οκτωβριανή επανάσταση. Ο Λένιν στη θέση της εξουσίας του λαού (ένοπλη, διοικητική, νομοθετική, δικαστική) έβαλε την εξουσία μιας μειοψηφίας (κόμματος ουσιαστικά) μιας ιδιαίτερης δύναμης, μιας ολιγαρχίας. Σταδιακά, ανατρέπει την Μαρξική πρόταση. Αρχικά, με τις αντιλήψεις του περί κόμματος, (για τις οποίες δέχεται αυστηρή κριτική από τη Ρόζα Λούξεμπουργκ το 1904) και την ολοκληρώνει με το βιβλίο του «κράτος και επανάσταση το 1917.
1. Αποσπάσματα από το βιβλίο της Ρόζας με τίτλο «ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ Της ΡΩΣΙΚΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» που γράφτηκε το 1904!!!
(Αυστηρή κριτική στις απόψεις του Λένιν)α.
Η άποψη του Λένιν είναι ότι η κεντρική επιτροπή του κόμματος θα πρέπει να έχει το προνόμιο να συγκροτεί όλες τις τοπικές επιτροπές του κόμματος. Θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να διορίζει τα αποτελεσματικά όργανα όλων των τοπικών σωμάτων από τη Γενεύη ως τη Λιέγη και από το Τομσκ ως το Ιρκουτσκ. Πρέπει επίσης να έχει το δικαίωμα να επιβάλλει σε όλες τις επιτροπές τους δικούς της έτοιμους κανόνες διοίκησης του κόμματος. Πρέπει να έχει το δικαίωμα να καθορίζει χωρίς αμφισβήτηση ζητήματα όπως η διάλυση και η επανασύσταση των τοπικών οργανώσεων.
Με τον τρόπο αυτό, η κεντρική επιτροπή θα μπορεί να καθορίζει, όπως την βολεύει, την σύνθεση των υψηλότερων οργάνων του κόμματος. Η κεντρική επιτροπή θα είναι το μόνο σκεπτόμενο στοιχείο στο κόμμα. Οι υπόλοιποι κομματικοί σχηματισμοί θα είναι απλά τα εκτελεστικά άκρα της!!!!
β.
Έτσι οι δυο αρχές πάνω στις οποίες βασίζεται ο συγκεντρωτισμός του Λένιν είναι ακριβώς αυτές:
1. Η τυφλή καθυπόταξη, και στην πιο μικρή λεπτομέρεια, όλων των οργάνων του κόμματος στο κέντρο του κόμματος που μόνο αυτό σκέφτεται, καθοδηγεί και αποφασίζει για όλα.
2. Ο αποφασιστικός διαχωρισμός του οργανωμένου πυρήνα των επαναστατών από το κοινωνικό-επαναστατικό περιβάλλον τους.
γ.
Η αυτό-πειθάρχηση της σοσιαλδημοκρατίας δεν είναι καθόλου η αντικατάσταση της εξουσίας των αστών από την εξουσία της σοσιαλιστικής κεντρικής επιτροπής. Η εργατική τάξη θα επιζητήσει την αίσθηση μιας νέας πειθαρχίας, την ελεύθερα επιλεγμένη αυτό-πειθάρχηση της σοσιαλδημοκρατίας, όχι σαν αποτέλεσμα της πειθαρχίας που επιβάλλεται από το αστικό κράτος, αλλά με το να ξεριζώσει μέχρι την τελευταία ρίζα τις παλιές της συνήθειες της υπακοής και της δουλοπρέπειας.
δ.
Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι είναι δυνατό να αντικαταστήσουμε "προσωρινά" με την απόλυτη εξουσία μιας κεντρικής επιτροπής (που ενεργεί σαν "άτυπη εκπροσώπηση") τον ακόμη απραγματοποίητο ρόλο της πλειοψηφίας των συνειδητών εργατών μέσα στο κόμμα και μ' αυτό τον τρόπο να αντικαταστήσουμε τον ανοιχτό έλεγχο των εργαζόμενων μαζών πάνω στα όργανα του κόμματος με τον αντίστροφο έλεγχο της κεντρικής επιτροπής πάνω στο επαναστατικό προλεταριάτο.ε.
Με το να παραχωρούμε, όπως θέλει ο Λένιν, τέτοιες απόλυτες εξουσίες αρνητικού χαρακτήρα στα ανώτερα όργανα του κόμματος, ενδυναμώνουμε σε επικίνδυνο βαθμό, τον συντηρητισμό που είναι έμφυτος σε τέτοια όργανα. Αν η τακτική ενός σοσιαλιστικού κόμματος δεν αποσκοπεί στη δημιουργία μιας κεντρικής επιτροπής αλλά ενός ολόκληρου κόμματος ή ακόμη καλύτερα ενός ολόκληρου εργατικού κινήματος, τότε είναι ξεκάθαρο ότι οι κομματικές οργανώσεις και οι ομοσπονδίες χρειάζονται την ελευθέρια στη δράση που μόνο αυτή μπορεί να τους επιτρέψει να αναπτύξουν την επαναστατική τους πρωτοβουλία και να εκμεταλλευτούν όλες τις δυνατότητες της κατάστασης. Ο υπέρ-συγκεντρωτισμός που ζητάει ο Λένιν είναι γεμάτος από το αποστειρωμένο πνεύμα του επιστάτη. Το πνεύμα αυτό δεν είναι ούτε θετικό, ούτε δημιουργικό. Η αγωνία του Λένιν δεν είναι το πώς θα κάνει την δραστηριότητα του κόμματος πιο καρποφόρα, αλλά το πώς θα ελέγξει το κόμμα- το να περιορίσει το κίνημα αντί να το αναπτύξει, να το δέσει παρά να το ενώσει.
ζ.
Στην αγχωτική επιθυμία του Λένιν να θεμελιώσει τη φύλαξη μιας παντοδύναμης κεντρικής επιτροπής που ξέρει τα πάντα, με σκοπό να προφυλάξει με προοπτικές ένα εργατικό κίνημα απέναντι σε κάθε παραπάτημα, αναγνωρίζουμε τα συμπτώματα του ίδιου υποκειμενισμού που ήδη έχει κάνει αρκετά κόλπα στη σοσιαλιστική σκέψη στη Ρωσία.
η.
Εδώ όμως εμφανίζεται ξανά το "Εγώ" του Ρώσου επαναστάτη! Κάνοντας πιρουέτες πάνω στο κεφάλι του, για μια φορά ακόμη ανακηρύσσει τον εαυτό του στον παντοδύναμο διευθυντή της ιστορίας- αυτή τη φορά με τον τίτλο της Αυτού Εξοχώτητας της Κεντρικής Επιτροπής του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Ο σβέλτος ακροβάτης αποτυγχάνει να αντιληφθεί ότι το μόνο "υποκείμενο" που αξίζει τον ρόλο του διευθυντή, είναι το συλλογικό "Εγώ" της εργατικής τάξης. Η εργατική τάξη απαιτεί το δικαίωμα να κάνει τα λάθη της και να μάθει τη διαλεκτική της ιστορίας.*
Η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΚΟΥ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΛΕΝΙΝ ΤΟ 1917 ΜΕ ΤΟ «ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.
Με το έργο του αυτό ο Λένιν δίνει το ολοκληρωτικό χτύπημα στο μαρξικό πρόταγμα. Προσπαθεί να το αντικαταστήσει με τις δικές του ολιγαρχικές απόψεις περί εξουσίας και ταυτόχρονα να δείξει ότι είναι συνεχιστής της σκέψης των Μαρξ και Ένγκελς.
Τελικά όσο και να προσπαθεί να βάλει τάξη στη σκέψη του δεν το κατορθώνει. Πέφτει ακατάπαυστα σε τερατώδεις αντιφάσεις, δεν μπορεί να κάνει λογική σύνδεση των επί μέρους απόψεών του και αντιεπιστημονικούς συλλογισμούς.
Το τεράστιο «γιατί» ίσως δεν πρέπει να αναζητηθεί μόνο στις ενέργειες του Λένιν αλλά κυρίως στους λενινιστές. Γιατί ένα τέτοιο παιδαριώδες θεωρητικό κατασκεύασμα με δεκάδες αντιφάσεις και παραλογισμούς, όχι μόνο δεν έτυχε, τόσα χρόνια, μιας στοιχειώδους κριτικής από μέρους τους αλλά αντίθετα σχεδόν «θεοποιήθηκε»;
Γιατί ένα τέτοιο έργο του οποίου για να ξεσκεπαστούν οι αντιφάσεις του δεν απαιτείται βαθειά μελέτη αλλά αρκούν δυό, τρεις αναγνώσεις;
Ποιοι μπορεί να είναι οι πραγματικοί βαθύτεροι λόγοι;
Η επαναθεμελίωση του κομμουνιστικού κινήματος δεν μπορεί να γίνει με επίκληση στο Λενινικό πρόταγμα. Αυτό έκανε τον ιστορικό του κύκλο με απόλυτη αποτυχία. Δεν έλκει πια την εργατική τάξη και ούτε πρόκειται η παγκόσμια εργατική τάξη να αναπολήσει ποτέ τα «επιτεύγματά» του ανύπαρκτου σοσιαλισμού. Ο λενινισμός δεν μπορεί πια να αντιπαρατεθεί ούτε στο «νεοφιλελευθερισμό» αλλά και ούτε στην άνοδο του νεοφασισμού. Τα θεμέλια του κομμουνισμού βρίσκονται ΜΟΝΟ στο μαρξικό πρόταγμα.
Η ύπαρξή όμως του λενινισμού φαίνεται να βολεύει μόνο εκείνους τους επαγγελματίες «απελευθερωτές» των λαών ή και εκείνους που θέλουν να είναι ηγέτες μικρών συλλογικοτήτων για να ικανοποιούν το εγώ τους. Όμως ταυτόχρονα συμφέρει τα μέγιστα τον καπιταλισμό και είναι τροχοπέδη στην αναγέννηση του κομμουνιστικού κινήματος.
Σημείωση: Πολλές από τις μεγάλες θεωρητικές αντιφάσεις του Λένιν αναφέρονται στο βιβλίο «λενινισμός η εμβρυική και θανατηφόρα ασθένεια του κομμουνισμού».
Ενδεικτικά κείμενα με λενινικές αντιφάσεις, προς το παρόν, είναι:
Β. ΛΕΝΙΝΙΚΩΝ ΑΝΤΙΦΑΣΕΩΝ ΚΑΙ «ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΩΝ» ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ.
http://bezedakos.blogspot.gr/2017/10/b.html
Α. ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΚΑΔΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ «ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΥΣ» ΣΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ.
http://bezedakos.blogspot.gr/2017/10/blog-post_9.html
2. H ΡΟΖΑ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ «δικτατορία του προλεταριάτου» έχει ως βασικό χαρακτηριστικό την πλήρη δημοκρατία για τα λαϊκά στρώματα. Γιατί «Χωρίς γενικές εκλογές, απεριόριστη ελευθερία του Τύπου και των συγκεντρώσεων, ελεύθερη πάλη των ιδεών, η ζωή γίνεται μια ζωή επιφανειακή όπου η γραφειοκρατία απομένει ως το μόνο ζωντανό στοιχείο».
3. Η ΡΟΖΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
«…Με τον αποκλεισμό της δημοκρατίας απ' την πολιτική ζωή καταστρέφονται οι ζωντανές πηγές κάθε πνευματικού πλούτου και προόδου… Η ελευθερία μόνο για τους οπαδούς της κυβέρνησης και μόνο για τα μέλη ενός κόμματος δεν είναι ελευθερία. Η ελευθερία νοείται πάντα ελευθερία γι' αυτόν που σκέφτεται διαφορετικά…».
Σημείωση 2η
ΣΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΜΑΡΞ.....
*ΟΛένιν σε ομιλία του στο πρώτο Πανρωσικό συνέδριο 31 Ιουλίου 1919 τα τα λέει καθαρά και "σταράτα".
" Όταν κατηγορούμαστε για την εγκαθίδρυση μιας δικτατορίας ενός κόμματος και ,όπως έχετε ακούσει, προτείνεται ένα ενωμένο σοσιαλιστικό μέτωπο, εμείς λέμε, «Ναι, αυτό είναι η δικτατορία ενός κόμματος! Αυτό είναι που εμείς υποστηρίζουμε και δεν πρόκειται να αλλάξουμε αυτή μας τη θέση γιατί το κόμμα έχει κερδίσει, με τη διαδρομή δεκαετιών, τη θέση της πρωτοπορίας σε όλο το εργοστασιακό και βιομηχανικό προλεταριάτο...."
Όταν παρουσιάσεις αυτό το απόσπασμα σε έναν λενινιστή, αυτός έχει συμβουλευτεί να λέει: «Μα η δικτατορία του κόμματος στοχεύει στο να καταπιέσει την αστική τάξη».
Πάντως στο πιο κάτω απόσπασμα φαίνεται ότι μόνο την αστική τάξη δεν στοχεύει να καταπιέσει. (Εκτός και αν υπάρχει τηλεκαταπίεση. Δηλαδή «δέρνεις τον άλφα για να πονάει ο β) *Μερικοί λενινιστές λένε γι αυτό: « Εντάξει. Δεν έχουμε υποταγή της εργατικής τάξης στην αστική τάξη αλλά στο κόμμα.» Αυτό όμως είναι το ίδιο με εκείνο που λέει ο ρατσιστής. "Εντάξει. Το παιδάκι δεν το βίασε αλβανός αλλά έλληνας."
«.. Η ΥΠΟΤΑΓΗ (των εργατών) και μάλιστα η ΑΝΑΝΤΙΡΡΗΤΗ ΥΠΟΤΑΓΗ την ώρα της εργασίας στις ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ των σοβιετικών ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΩΝ, ΤΩΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΩΝ που έχουν ΕΚΛΕΓΕΙ ή έχουν ΔΙΟΡΙΣΤΕΙ από τα ΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ και έχουν ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (όπως απαιτεί λχ το διάταγμα για τους σιδηροδρόμους) απέχει πολύ, πάρα πολύ ακόμα από το να έχει εξασφαλιστεί όσο χρειάζεται.»
Παράπονα του Λένιν γιατί ακόμα δεν είχε επιτευχθεί η ΑΠΟΛΥΤΗ ΥΠΟΤΑΓΗ των εργατών στις μειοψηφικές εξουσίες.
Να ποια ήταν η «εργατική δημοκρατία» του Λένιν και η εντός αυτής «δικτατορία του προλεταριάτου». Μόνο το βούρδουλα φαίνεται ότι δεν θεσμοθέτησε το κόμμα κατά της εργατικής τάξης.
ΑΝ ΕΝΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΠΙΕΣΕΙ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ, ΤΟΤΕ ΤΟ ΘΕΛΕΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΔΥΟ ΠΙΘΑΝΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ.
1ον Είτε να πάρει τη θέσει της (να γίνει Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη)
2ον Είτε να φτιάξει σοσιαλισμό.
Όμως η εξουσία σε μια μειοψηφία συντρίβει εξ αρχής κάθε δυνατότητα για σοσιαλισμό (κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής)
Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΧΤΙΣΙΜΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ
Περιληπτικά. ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ είναι εκείνο το οικονομικό σύστημα κατά το οποίο τα μέσα παραγωγής (μ.π) είναι ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ της κοινωνίας. (ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ)
ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ είναι η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ενός υποκειμένου (ατομικού ή συλλογικού) να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ τον τρόπο ΧΡΗΣΗΣ και ΔΙΑΘΕΣΗΣ ενός αντικειμένου.
(Πχ στο ενοίκιο που δεν είναι ιδιοκτησία, υπάρχει η δυνατότητα μόνο για χρήση του αντικειμένου ενώ στην πραγματική ιδιοκτησία ο ιδιοκτήτης έχει τη δυνατότητα και να το διαθέσει όπως αποφασίζει. Δηλαδή να το πουλήσει, να το ενοικιάσει κλπ)
Μορφές ιδιοκτησίας υπάρχουν πολλές όπως ατομικές, συλλογικές, εταιρικές, δημοτικές, κοινωνικές, κρατικές κοκ. Όλα αυτές οι μορφές εξαρτώνται από το υποκείμενο που έχει τη δυνατότητα να αποφασίζει τη χρήση και τη διάθεση του αντικειμένου.
Τα στοιχεία λοιπόν της ιδιοκτησίας είναι 1. Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ – ΔΥΝΑΜΗ – ΕΞΟΥΣΙΑ 2. ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ – ΘΕΛΗΣΗ 3. ΧΡΗΣΗ και ΔΙΑΘΕΣΗ.
Για να έχουμε λοιπόν ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ των μέσων παραγωγής (μπ) δηλαδή για να έχουμε σοσιαλισμό, θα πρέπει το υποκείμενο που θα κατέχει τη ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ τη ΧΡΗΣΗ και τη ΔΙΑΘΕΣΗ των μέσων παραγωγής (και την παραγωγή) να είναι Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΛΑΟΣ και όχι ένα μειοψηφικό υποσύνολο αυτής όπως το ΚΟΜΜΑ.
Και τούτο είναι εφικτό ΜΟΝΟ όταν η πλειοψηφία του λαού κατέχει τη ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ - ΕΞΟΥΣΙΑ (Ένοπλη Εκτελεστική) να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ (νομοθετική) για τη χρήση και τη διάθεση των μέσων παραγωγής.
ΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, ΤΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΤΙΣΤΕΙ Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ.
Τώρα αν την εξουσία – δυνατότητα να αποφασίζει τη χρήση και τη διάθεση των μπ, δηλαδή αν την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία την κατέχει ένα συλλογικό μειοψηφικό υποκείμενο όπως το ΚΟΜΜΑ, ΤΟΤΕ τα μέσα παραγωγής ανήκουν ουσιαστικά σε αυτό και όχι στην κοινωνία.
Έτσι ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.
Στην περίπτωση τούτη, ιδιοκτησία των μ.π είναι κομματική. Και όταν το κόμμα ταυτίζεται με το κράτος έχουμε κομματικοκρατικοποίηση των μπ. Το κόμμα κράτος είναι πια η ΕΤΑΙΡΙΑ (μονοπωλιακή) στο νέο σύστημα και τα στελέχη του κόμματος, οι «μέτοχοι».
*ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΗ, ιδιοκτησία του συλλόγου , της εταιρίας των καπιταλιστών.
Ουσιαστικά το οικονομικό σύστημα θα είναι τελικά εκείνο του κομματικού ή κρατικού καπιταλισμού και επ ουδενί του σοσιαλισμού.
* Η εξουσία και άρα η ιδιοκτησία στο κράτος σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα το κοινωνικό δηλαδή ΤΙΠΟΤΑ το ΔΗΜΟΣΙΟ.
Αυτό έγινε με τη εφαρμογή του ντε φάκτο αντικομμουνιστικού προτάγματος του Λένιν στις Χώρες του πρώην ανύπαρκτου σοσιαλισμού ή του κομματικοκρατικού καπιταλισμού. Είχαμε κομματικοποίηση – κρατικοποίηση των μπ. Όλα ετούτα τα μέσα ανήκαν ουσιαστικά στην ηγεσία-εταιρία του κόμματος. Τα κομματικά στελέχη και οι διευθυντές των επιχειρήσεων ήταν οι «μεγαλομέτοχοι». Στην αρχή είχανσχετικά λίγα προνόμια αλλά με την πάροδο του χρόνου αυξάνονταν. Όμως ετούτη η νέα τάξη είδε μετά από χρόνια ότι η επέκταση των συμφερόντων της δεν μπορεί να γίνει πια σε αυτό το καπιταλιστικό σύστημα. Τα προνόμιά τους θα μπορούσαν να πολλαπλασιαστούν στο σύστημα του ιδιωτικού καπιταλισμού. Έτσι, το 89, οι ίδιοι αποφάσισαν την επιστροφή στον ορθόδοξο καπιταλισμό.
Η επανάσταση του 17 άλλαξε απλά τη σύνθεση της μειοψηφικής τάξης στην εξουσία. Ο καπιταλισμός δεν έπεσε, αλλά απλά άλλαξε μορφή. Από ιδιωτικός έγινε κρατικός και μετά από 70 χρόνια ξαναέγινε ιδιωτικός.
Η χειρότερη μορφή εσωτερικού αντικομμουνισμού ήταν αυτή της σταλινικής περιόδου. Ο λαός ήταν κλεισμένος μέσα σε ένα κλουβί. Δεν είχε καμιά απολύτως εξουσία, καμιά απολύτως ελευθερία. Σε αυτή την περίοδο παγιώθηκε η νέα μειοψηφική κομματική τάξη που σιγά σιγά άρχισε να ασφυκτιά μέσα στα πλαίσια του κρατικού καπιταλισμού και η μοναδική της διέξοδο θα ήταν η επιστροφή στον ιδιωτικό καπιταλισμό, όπως και έγινε. (Τι ίδιο έγινε σε ΟΛΕΣ τις χώρες του κομματικού καπιταλισμού).
Ο Στάλιν ήταν ο χειρότερος καταστροφέας (στην πράξη) του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.
Δυστυχώς κάποια ‘κομμουνιστικά’ κόμματα, μετά την κατάρρευση αυτών των ολιγαρχικών καθεστώτων τα οποία υμνούσαν για 70 χρόνια και για να μην τους πάρουν οι οπαδοί τους με τα σάπια λεμόνια και χάσουν την εξουσία μέσα στο κόμμα τους, έκαναν «φυγή προς τα πίσω». Έφτιαξαν ένα μεγάλο παραμύθι- δικαιολογία για τους καλοπροαίρετους αγωνιστές. Για να απαντήσουν για τις αιτίες του Βατερλό έφτιαξαν ένα βολικό σενάριο. Και το σενάριο αυτό λέει βασικά ότι ο Στάλιν έχτιζε σοσιαλισμό ενώ οι διάδοχοί του άλλαξαν πορεία. Προβάλλουν την προσωπολατρία προς τον Στάλιν για να πετύχουν δύο «τρυγόνια». Το ένα είναι να καλύψουν τη θεωρητική σαπίλα και τα προπαγανδιστικά παραμύθια του παρελθόντος και το δεύτερο είναι να πείσουν ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να χτιστεί μόνο από μια ικανή μειοψηφία – κόμμα και από μεγάλους ηγέτες σαν το Στάλιν. Έτσι κατοχυρώνουν προπαγανδιστικά, το προσωπικό τους πάθος για εξουσία.
* Η έννοια του εσωτερικού αντικομμουνιστή προσάπτεται σε εκείνα τα υποκείμενα που ουσιαστικά δεν θέλουν την εξουσία στην κομμούνα – κοινότητα αλλά τη θέλουν για το κόμμα και παρά ταύτα χρησιμοποιούν φιλοκομμουνιστικό λεξιλόγιο.
Η έννοια του κομμουνιστή προσάπτεται σε εκείνα τα υποκείμενα που επιδιώκουν όλη η εξουσία να ανήκει στην κομμούνα *– κοινότητα και φυσικά όχι σε μια μειοψηφία.
ΑΝ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΤΟΤΕ ΑΥΤΟΜΑΤΑ ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ – ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. ΑΥΤΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΚΥΡΩΝΕΙ ΑΥΤΟΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΛΗΡΩΣ ΤΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ.
ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΔΕΝ ΧΤΙΖΕΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΧΤΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ, ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
(Δες «ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞ» και το «Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΕΝΙΝΙΣΤΕΣ»
Το σοσιαλισμό μπορεί να τον χτίσει ΜΟΝΟ η εργατική τάξη με το λαό.
Και όπως είπε ο Μαρξ, η απελευθέρωση της εργατικής τάξης ή θα είναι έργο δικό της ή δεν πρόκειται να γίνει. Η απελευθέρωσή της δεν μπορεί να γίνει με «νταβατζήδες», με πατερούληδες ή εργατοπατέρες.
ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ;
Μα αυτός της πραγματικής πρωτοπορίας. Ρόλος πολύ σημαντικός και απαραίτητος.
Ο σκοπός των κομμουνιστικών ή εργατικών κομμάτων, των κομμάτων που θα παλεύουν για την εργατική τάξη και το λαό, θα είναι ο ρόλος του καθοδηγητή – συμβουλάτορα, του οργανωτή, του καλού εκτελεστικού οργάνου ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥ ΣΦΕΤΕΡΙΣΤΗ ΤΗΣ ΕΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
Μετά την κατάκτηση της εξουσίας από το λαό, τα μέλη αυτών των κομμάτων θα πρέπει να έχουν ακριβώς την ίδια εξουσία με αυτή του κάθε πολίτη.
Πολλοί καλοπροαίρετοι αγωνιστές στο παρελθόν, όντως πίστευαν ότι δια μέσου του Λενινικού προτάγματος θα χτιζόταν ο σοσιαλισμός.
Όμως τους διέφευγαν δύο τουλάχιστον σημαντικοί νόμοι.
1. « Όταν μια μειοψηφία καταλαμβάνει την εξουσία μετατρέπεται αργά ή γρήγορα σε νέο καταπιεστή του λαού.»
2. Δεν μπορεί να γίνει κοινωνικοποίηση των μέσων
Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΤΙΣΤΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ – ΠΡΑΓΜΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ Ο ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΓΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟ «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ.
ΜΟΝΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΩΘΕΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ (όπως αναφέρουν οι Μαρξ και Ένγκελς).
Αντίθετα με το Λενινικό πρόταγμα της «εργατικής δημοκρατίας» οδηγούμαστε σε αντικομμουνιστική κατεύθυνση. Είναι ένα σύστημα στο οποίο πραγματώνεται η δικτατορία του κόμματος επί του προλεταριάτου και του λαού και σε οικονομικό επίπεδο πραγματώνεται ο κομματικοκρατικός καπιταλισμός.
Αυτό το επαλήθευσε η ιστορία με δραματικό τρόπο.
"Δεν γίνεται και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολόκληρη."
"Δεν πάνε δυό καρπούζια στην ίδια μασχάλη."
«Με τις πορδές δεν βάφονται αυγά»
Δεν γίνεται και ικανοποίηση της προσωπικής εξουσιολαγνείας κάποιων λίγων και σοσιαλισμός.
ΥΓ
α. Με την εξουσία στα χέρια του κόμματος δεν μπορεί να υπάρξει ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ (δικτατορία) του προλεταριάτου και των άλλων εργαζόμενων τάξεων (λαού), που είναι αναγκαία για το χτίσιμο του σοσιαλισμού.
β. Ανεξάρτητα από τις αντικαπιταλιστικές κορώνες ή από τα αντικαπιταλιστικά συνθήματα κάποιων υποκειμένων, ανεξάρτητα από τον λεκτικό πλούτο φιλεργατικών ή φιλοκομμουνιστικών αναφορών, είναι στο βάθος (ντε φάκτο) υπέρ του καπιταλισμού, υπέρ του κομματικοκρατικού καπιταλισμού.
Αυτό το επιβεβαιώνει η έλλειψη της στόχευσης και σχεδιασμού της κατάκτησης του: «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ», της κατάκτησης της δημοκρατίας – δημοκρατικής ρεπούμπλικα όπως προτείνουν οι Μαρξ και Ένγκελς.
Ένγκελς:
«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την (πολιτική) ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ. Αυτή (η μορφή της δημοκρατίας) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ (η συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ (πολιτικού συστήματος) ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»
Αν λείπει αυτή η σκόπευση, τότε στην πράξη θα έχουμε είτε κομματικό καπιταλισμό, είτε ιδιωτικό καπιταλισμό ή ένα μικτό σύστημα από αυτούς.
ΑΡΑ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΧΑΛΙΦΗΔΕΣ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΧΑΛΙΦΗ
* Δυστυχώς χιλιάδες καλοπροαίρετοι αγωνιστές, ακολουθώντας τους λενινιστές, βρίσκονται ΣΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΤΕΡΟΓΟΝΙΑ ΣΚΟΠΩΝ.
ΑΛΛΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ - ΑΝΤΙΜΑΡΞΙΚΕΣ - ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ ΚΑΙΝ ΤΩΝ ΛΕΝΙΝΙΣΤΩΝ
Λένιν από το «κράτος και επανάσταση».
Κεφάλαιο ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 3ο, παράγραφος 11η:
«Τον πουλημένο και σαπισμένο κοινοβουλευτισμό ……. γιατί οι βουλευτές (στο δικό του πρόταγμα, στην «εργατική δημοκρατία»,) θα είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται ΟΙ ΙΔΙΟΙ!!, να εφαρμόζουν ΟΙ ΙΔΙΟΙ τους ΝΟΜΟΥΣ ΤΟΥΣ!!!, ΟΙ ΙΔΙΟΙ να ελέγχουν τα αποτελέσματα της εφαρμογής των ΝΟΜΩΝ τους!!!!...»
Δηλαδή «Γιάννης θα κερνάει και Γιάννης θα πίνει» και οι εργάτες θα πρέπει να ΥΠΟΤΑΣΣΟΝΤΑΙ ΠΛΗΡΩΣ στους ΚΑΝΟΝΕΣ τους, στους ΝΟΜΟΥΣ τους..
Πάντως αυτό δεν πρόκειται να υιοθετηθεί από τους εργαζόμενους σαν επαναστατικό πρόταγμα τον 21ο αιώνα. Κάποιοι ματαιοπονούν γνωρίζοντας και κάποιοι άλλοι επίσης ματαιοπονούν αλλά αγνοούν τι υποστηρίζουν.
Ο Τρότσκι (το Μάρτη του 1921) στο 10ο συνέδριο του κόμματος, παρουσία του Λένιν και του Στάλιν λέει τα αντικομμουνιστικά του, χωρίς φυσικά να πάρει απάντηση από κανέναν.
Τρότσκι: «Η εργατική αντιπολίτευση, παρουσίασε επικίνδυνα σλόγκαν φετιχοποιώντας τις δημοκρατικές αρχές. Βεβαιώνουν το δικαίωμα των εργαζομένων να εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους πέρα από το κόμμα, λες και το κόμμα δεν είναι εξουσιοδοτημένο να επιβεβαιώνει τη ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ακόμη και όταν αυτή η δικτατορία έρχεται παροδικά σε σύγκρουση με τις εφήμερες διαθέσεις της ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ!! Είναι αναγκαίο να δημιουργήσουμε ανάμεσα μας τη συνείδηση ότι το ΚΟΜΜΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ένα επαναστατικό δικαίωμα!!!!».
Οι απίστευτες δικαιολογίες των λενινιστών:
1. «Ο Λένιν με την έννοια δικτατορία του κόμματος εννοεί την καθοδήγηση του προλεταριάτου από το κόμμα.»
Απίθανη δικαιολογία!!
Καθοδηγώ σημαίνει υποδεικνύω την οδό, συμβουλεύω. Ο καθοδηγητής ή ο σύμβουλος δεν έχει καμιά εξουσία επιβολής επί εκείνου που συμβουλεύει αλλά αντίθετα είναι ΥΠΟ την εξουσία του. Ο καθοδηγητής, ο συμβουλάτορας συμβουλεύει εκείνον που έχει την εξουσία και ο τελευταίος επιλέγει. Έχει την εξουσία να αποδεχτεί ή να απορρίψει τις συμβουλές του συμβουλάτορα.
*ΑΛΛΟ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΠΕΙΘΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ. (Άλλο καθοδηγητής και διαφορετικό "ΠΕΙΘΑΝΑΓΚΑΣΤΗΣ")
(Σαν τέλειοι ολιγαρχικοί παίζουν με τις λέξεις αλλοιώνοντας την ΟΥΣΙΑ τους.)
2. «Η δικτατορία του προλεταριάτου δεν ταυτίζεται με τη δικτατορία του κόμματος. Το κόμμα απλά ΑΣΚΕΙ τη δικτατορία του προλεταριάτου!!!!»
Τι τερατούργημα!!! Τι ανοησία!!! Τι προσπάθεια για λεκτική εξαπάτηση!!!Πόσος αντικομμουνισμός από «κομμουνιστές»!!!
(Υπάρχει λοιπόν το προλεταριάτο, το οποίο στην πλειονότητά του είναι ασυνείδητο ή σε «αφασία», που λέει ο λόγος.
Το κόμμα και ιδιαίτερα η ηγεσία του είναι η συνειδητή του πρωτοπορία.
Τώρα όμως, πως είναι δυνατόν η δικτατορία του προλεταριάτου να είναι ΕΡΓΟ της πλειονότητας του προλεταριάτου, η οποία όμως είναι ασυνείδητη, η οποία είναι σε «αφασία» και το κόμμα (πρωτοπορία) ΑΠΛΩΣ ΝΑ ΤΗΝ ΑΣΚΕΙ;
Αυτό μόνο η λογική της ψυχοσύνθεσης των λενινιστών μπορεί να το κατανοήσει.)
Τι είναι εξουσία;
Εξουσία είναι εκείνη η δύναμη με την οποία ένα υποκείμενο μπορεί να επιβάλλει τη θέλησή του πάνω σε άλλα υποκείμενα, με την οποία δύναμη μπορεί να υπαγορεύσει τη θέλησή του.
Και σε παγκοινωνικό επίπεδο αυτή η δύναμη είναι η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ.
Δηλαδή, θέλουν να μας πουν ότι το (κατά πλειονότητα ασυνείδητο) προλεταριάτο κατέχει την εξουσία επιβολής (ένοπλη εκτελεστική) και εξουσιοδοτεί το κόμμα (που δεν κατέχει μεν την ένοπλη εκτελεστική αλλά κατέχει την αριστεία) να ασκήσει τη βούλησή του;
Το άλλο με τον Τοτό ήταν καλύτερο.
Μα αφού την ένοπλη εκτελεστική, τους ένοπλους μηχανισμούς δηλαδή τη μέγιστη εξουσία (και τη νομοθετική) την κατέχει το κόμμα και πιο συγκεκριμένα η ηγεσία του κόμματος (η μειοψηφία εντός του κόμματος).
Πχ ο κόκκινος (κομματικός) στρατός.
Άλλωστε σε άλλες αναφορές του ο Λένιν στο «κράτος και επανάσταση» θέλει οπωσδήποτε μια μειοψηφική, μια ιδιαίτερη δύναμη, μια ειδική δύναμη να κατέχει την εξουσία και όχι η «γενική δύναμη», η δύναμη της πλειονότητας του πληθυσμού όπως ήταν στην παρισινή κομμούνα.
Για να μην υπάρχει δικτατορία του κόμματος επί του προλεταριάτου και του λαού, ένας ΜΟΝΟ τρόπος υπάρχει.
ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ (και κανένα κόμμα) ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ (ούτε και τη νομοθετική) ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΛΛΑ ΑΥΤΗ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΧΕΙ Ο ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ ΕΝΟΠΛΟΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ.
* ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ (Η πράξη δείχνει τι θέλει να πει κάποιος πραγματικά).
1. Που φαίνεται, στη σοβιετική ένωση, ότι η εργατική τάξη κατέχει και την ένοπλη και τη νομοθετική και με αυτές διατάζει το κόμμα να ασκήσει τη δικτατορία της (επιβολή της θέλησής της);
Έστω και ένα παράδειγμα από τους δεκάδες χιλιάδες νόμους. Ποιο νόμο επέλεξε και επέβαλε η εργατική τάξη; ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ. Αφού δεν είχε καμιά εξουσία ούτε για ένα λεπτό. Πως θα μπορούσε να υλοποιήσει τη θέλησή της, τη ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ;
Χωρίς καμιά εξουσία πώς θα μπορούσε να επιβάλλει τη βούλησή της;
2. Όταν στα εργοστάσια επιβλήθηκε αρχικά η τρόικα και κατόπιν η μονοπρόσωπη διεύθυνση, ποιος τα αποφάσισε αυτά και τα επέβαλε; Η εργατική τάξη ή το κόμμα;
Ας αφήσουν τις εγκληματικές δικαιολογίες. Είναι πια καιρός.
* Στο 11ο συνέδριο ο Λένιν κάνει πράξη τις αντικομμουνιστικές απόψεις του.
Ο Λένιν εισηγείται στο κόμμα το εξής:
«Λόγω της σημερινής κατάστασης πρέπει να συγκεντρωθεί η ΠΛΗΡΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ .. κάθε ανάμειξη ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ των επιχειρήσεων θα πρέπει να αναγνωριστεί στις παρούσες συνθήκες σαν απόλυτα απαράδεκτη και ολέθρια!!!!!»Το εισηγείται αυτό ο Λένιν (σε μια μηδαμινή μειοψηφία συνέδρων) και το ΚΟΜΜΑ το ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ και μετά ΔΙΑΤΑΖΕΙ (απειλή χρήσης βίας) ΟΛΗ την εργατική τάξη και το λαό!!!
(Να τι σημαίνει ΠΡΑΚΤΙΚΑ καθοδήγηση για τον Λένιν. Επιβολή - δικτατορία του κόμματος.)
Αυτό είναι στην πράξη η δικτατορία του κόμματος επί της εργατικής τάξης και του λαού και φυσικά αυτή η αντικομμουνιστική πρακτική δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με το πολιτικό πρόταγμα του Μαρξ της δημοκρατικής ρεπούμπλικα (όλη η ένοπλη, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό) και την πραγματική έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου.
ΧΝ
