ΛΕΝΙΝ, ΤΡΟΤΣΚΙ, ΣΤΑΛΙΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΜΑΡΞ

                                             ΜΕ ΕΝΑ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ                                                             

                                                                     Α




 ΜΑΡΞ

Από το βιβλίο του για το Γαλλικό εμφύλιο πόλεμο.

 «…Σε ένα σύντομο πρόχειρο σχέδιο για την εθνική οργάνωση (παγκοινωνική) που η κομμούνα δεν πρόλαβε να το επεξεργαστεί πάρα πέρα, ορίζονται ρητά ότι η κομμούνα θα αποτελούσε την πολιτική μορφή ακόμα και του πιο μικρού χωριού και ότι στην ύπαιθρο ο τακτικός στρατός θα αντικατασταινόταν από μια λαϊκή πολιτοφυλακή με εξαιρετικά σύντομο χρόνο θητείας.
Οι αγροτικές περιοχές θα διαχειρίζονταν τις κοινές τους υποθέσεις με μια συνέλευση από αντιπροσώπους στην πρωτεύουσα του νομού και οι νομαρχιακές αυτές συνελεύσεις, με τη σειρά τους, θα στέλνανε βουλευτές στην εθνική αντιπροσωπεία στο Παρίσι. Οι βουλευτές θα μπορούσαν να ανακληθούν κάθε στιγμή και θα έπρεπε να δεσμεύονται από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ  εντολές των εκλογέων τους.»

Σημείωση:
Εδώ ο Μαρξ λέει πεντακάθαρα ότι οι εκλεγμένοι θα πρέπει να δεσμεύονται από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ-ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΕΣ εντολές των εκλογέων τους. Δηλαδή οι εκλεγμένοι θα πρέπει να δρουν ΚΑΤ  ΕΝΤΟΛΗ του λαού (του οργανωμένου σε κομμούνες) και τούτο φυσικά αποκλείει να δρουν ΟΙ ΙΔΙΟΙ στο ΟΝΟΜΑ του.  Το να δρούσαν στο ΟΝΟΜΑ του, χωρίς συγκεκριμένη εντολή,  θα σήμαινε ότι θα μπορούσαν να έκαναν ότι τους κατέβαινε στο κεφάλι τους και μετά να είχαν τη δικαιολογία ότι εξέφρασαν  στο όνομα του λαού αυτό που θεωρούσαν οι ΙΔΙΟΙ σαν το καλό του λαού (όπως κάνουν σήμερα στις κοινοβουλευτικές ή στρατιωτικές ολιγαρχικές δικτατορίες.)
Στην κομμούνα, τη  ΜΕΓΙΣΤΗ  λοιπόν εξουσία την (ένοπλη και νομοθετική) έχει ο ΛΑΟΣ και ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΕΙ τους εκλεγμένους του να εκτελέσουν  ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ εντολές.
Και μόνο όταν οι εκλεγμένοι εκτελούν ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ εντολές είναι πραγματικά αντιπρόσωποι.

                                                                Β

ΛΕΝΙΝ "κράτος και επανάσταση"

«..Στη θέση του αργυρωνήτου και διεφθαρμένου κοινοβουλευτισμού της καπιταλιστικής κοινωνίας, η Κομμούνα φέρνει θεσμούς στους οποίους η ελευθερία της γνώμης!! και της συζητήσεως!! δεν είναι πια μια απάτη, γιατί οι αντιπρόσωποι!! πρέπει να δουλεύουν πραγματικά,  πρέπει οι ΙΔΙΟΙ !!!!!!!! τους να ΕΚΤΕΛΟΥΝ τους ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ !!!!!!, οι ΙΔΙΟΙ!!!!!! ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΝ τα αποτελέσματά τους στην πράξη, πρέπει να είναι απ' ευθείας υπεύθυνοι!! μπροστά στους εκλογείς τους.»

Σχόλια:
1. Στο σχέδιο του Λένιν πρέπει οι «αντιπρόσωποι» (έλεος για τη χρήση του όρου αντιπρόσωποι) να μην τεμπελιάζουν αλλά να δουλεύουν πραγματικά!! Αυτή θα είναι η διαφορά τους από τον διεφθαρμένο αστικό κοινοβουλευτισμό. Κατά τα άλλα θα μοιάζουν επί της ουσίας στα πάντα. Οι ίδιοι οι εκλεγμένοι θα ΕΚΤΕΛΟΥΝ (δική τους η εκτελεστική εξουσία και όχι του ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΥ ΕΝΟΠΛΟΥ ΛΑΟΥ), οι ίδιοι θα φτιάχνουν του ΝΟΜΟΥΣ και όχι να εκτελούν ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ εντολές των εκλογέων τους (δηλαδή και η νομοθετική εξουσία δική τους), οι ίδιοι να ΕΛΕΓΧΟΥΝ τους εαυτούς τους και επομένως με την ένοπλη, νομοθετική και ελεγκτική –δικαστική εξουσία στα χέρια τους (και όχι στο λαό) δεν μπορεί παρά να είναι εντελώς ΑΝΕΥΘΥΝΟΙ απέναντι στους εκλογείς τους.
Δηλαδή για όλα «Γιάννης θα κερνάει και Γιάννης θα πίνει». Οι «αντιπρόσωποι» θα έχουν όλη την εξουσία και όχι ο αντιπροσωπευόμενοι.

* Ο ποιο επικίνδυνος αντικομμουνισμός είναι ο «εσωτερικός» αντικομμουνισμός. Δηλαδή ο αντικομμουνισμός που προωθείται (εσκεμμένα ή όχι) από υποκείμενα με φιλοκομμουνιστικά συνθήματα.

2.
Λενινιστικό κόμμα της Χώρας μας, αντιγράφοντας τις νε φάκτο αντικομμουνιστικές απόψεις του Λένιν γράφει στο πρόγραμμά του (μετά από ένα συνέδριό του) για την κοινωνία που στοχεύει να φτιάξει:

«Η δομή των οργάνων εξουσίας περιλαμβάνει:

Το Εργατικό Συμβούλιο, το Περιφερειακό Συμβούλιο και το Ανώτατο Όργανο της Εργατικής Εξουσίας.

Το Ανώτατο Όργανο της Εργατικής Εξουσίας έχει την ευθύνη του Κεντρικού Σχεδιασμού, του δημιουργικού έργου στην οικονομία και σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις, της περιφρούρησης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, των διακρατικών σχέσεων. Έχει ΠΛΗΡΕΙΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ, νομοθετικές, εκτελεστικές, δικαστικές, τις οποίες οργανώνει αντίστοιχα με επιτελικές δομές.»

Δηλαδή το όργανο αυτό, δεν θα πρέπει να έχει εξουσιοδοτήσεις από το λαό, ο οποίος θα πρέπει να κατέχει την πραγματική ΠΛΗΡΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, δηλαδή την ένοπλη και τη νομοθετική, αλλά το μειοψηφικό ετούτο όργανο θα έχει τις ΠΛΗΡΕΙΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ.

ΤΡΟΤΣΚΙ

Ο Τρότσκι, που ήταν αρχηγός του κόκκινου στρατού, στο 10ο συνέδριο του κόμματος το 1921, παρουσία του Λένιν και του Στάλιν εκφράζει τις πιο κάτω άκρως ολιγαρχικές, αντιμαρξικές, αντικομμουνιστικές απόψεις, οι οποίες όμως είναι μέσα στα πλαίσια της γιακωβίνικης γραμμής του Λένιν:

«Η εργατική αντιπολίτευση  παρουσίασε επικίνδυνα συνθήματα φετιχοποιώντας τις δημοκρατικές αρχές!!!  Βεβαιώνουν το δικαίωμα των εργαζομένων να εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους πέρα από το κόμμα, λες και το κόμμα δεν είναι εξουσιοδοτημένο να επιβεβαιώνει τη δικτατορία του ακόμη και όταν αυτή η δικτατορία έρχεται παροδικά σε σύγκρουση με τις εφήμερες διαθέσεις της εργατικής δημοκρατίας!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Είναι αναγκαίο να δημιουργήσουμε ανάμεσα μας τη συνείδηση ότι το κόμμα έχει από τη γέννηση του ένα επαναστατικό δικαίωμα».

Σχόλια:
Φτού!!! Πλήρες ξεφτίλισμα της έννοιας του σοσιαλισμού, κομμουνισμού και δημοκρατίας!!! Αυτό είναι το περιεχόμενο της «εργατικής δημοκρατίας» των λενινιστών. Το κόμμα δηλαδή θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να επιβάλλει τη δικτατορία του πάνω στην εργατική τάξη όταν η θέλησή της τελευταίας είναι διαφορετική από εκείνη του κόμματος (βασικά από της ηγεσία του). Δικαίωμα που πηγάζει από τη γέννηση του κόμματος ή από το Θεό τους!!!

Και κάποια τροτσκιστικά γκρούπ, στα πλαίσια της προπαγάνδας – εξαπάτησης του λαού, βγάζουν περιοδικά με τίτλο «ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ», λες και υπάρχει σοσιαλισμός από τα πάνω.
(Αχαλίνωτη τάση για προσωπική αυτοπροβολή, εξουσία κλπ και σταρχιδισμός στην υπόθεση του κομμουνισμού.)

* Ο ποιο επικίνδυνος αντικομμουνισμός είναι ο «εσωτερικός» αντικομμουνισμός. Δηλαδή ο αντικομμουνισμός που προωθείται (εσκεμμένα ή όχι) από υποκείμενα με φιλοκομμουνιστικά συνθήματα.


ΣΤΑΛΙΝ
Το «επαναστατικό δικαίωμα» του κόμματος (δηλαδή της ηγεσίας του) για το οποίο ομιλούσε ο Τρότσκι το πήρε ο Στάλιν και το πήγε στα απόλυτα άκρα.
Ο λαός, φυσικά, επί απολυταρχίας του όχι μόνο δεν είχε τίποτα από ένοπλη εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία αλλά ήταν σε απόλυτο βαθμό έρμαιο των όποιων φαντασιώσεών του.
(Εννοείται ότι ο λαός δεν αποφάσισε πλειοψηφικά για την εφαρμογή κανενός κοινωνικού κανόνα, κανενός νόμου, και δεν είχε καμιά συμμετοχή στον έλεγχο της εξουσίας και καμιά συμμετοχή στη δικαστική εξουσία.
Είχαμε τον ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ.

«Από τους  1.966 σύνεδρους που συμμετείχαν  το 1934 στο 17ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, οι 1.108 εκτελέστηκαν μέχρι το 1938,
Από τα 139 μέλη της  Κεντρικής Επιτροπής  που εξελέγησαν,  εκτελέστηκαν σύντομα τα 98.
Οι Ζινόβιεφ, Κάμενεφ, Πιατάκοφ, Ράντεκ και άλλοι κομμουνιστές
κατηγορήθηκαν   ως πράκτορες της Γκεστάπο και τουφεκίστηκαν
Το ίδιο έγινε με  τους  Μπουχάριν, Ρίκοφ και άλλους. Ο
Τόμσκι αυτοκτόνησε το 1936 και ο Ορτζονικίτζε αυτοκτόνησε το 1937.
Από τα 26 τακτικά μέλη της Κ.Ε. του 10ου συνεδρίου (δηλαδή της τελευταίας Κ.Ε. όπου συμμετείχε ο Λένιν), τα 17 εκτελέστηκαν ή δολοφονήθηκαν.
Από τα 10 τακτικά μέλη του Π.Γ. του 1922 (δηλαδή από την καθοδηγητική ομάδα που διεξήγε το νικηφόρο εμφύλιο), εκτελέστηκαν τα 6.
Από τα 31 στελέχη που αναδείχτηκαν στο Π.Γ. μεταξύ 1919 και 1935, οι 20 εκτελέστηκαν».
Το πιο πάνω είναι αντιγραφή από κείμενο κάποιου συντρόφου.


* Ο ποιο επικίνδυνος αντικομμουνισμός είναι ο «εσωτερικός» αντικομμουνισμός. Δηλαδή ο αντικομμουνισμός που προωθείται (εσκεμμένα ή όχι) από υποκείμενα με φιλοκομμουνιστικά συνθήματα.

Λένιν, Στάλιν και Τρότσκι είχαν μια αντίληψη, για το πολιτικό σύστημα που θα πρέπει να διαδεχθεί το αστικό, η οποία ήταν διαμετρικά αντίθετη από εκείνη του Μαρξ.
Μια αντίληψη αντικομμουνιστική δηλαδή μια αντίληψη που ήταν ενάντια στο να έχει την  εξουσία η κομμούνα – κοινότητα – λαός.

Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΥΙΟΘΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΓΙΑ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ  ΣΤΟΝ ΚΑΘΕ ΛΑΟ (όπως ήταν στην κομμούνα του Παρισιού..)

Σύμφωνα με τους Μαρξ και Ένγκελς,

Η  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – δημοκρατική ρεπούμπλικα (ένοπλη, νομοθετική, δικαστική στο ΛΑΟ) είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ – «ΠΛΑΙΣΙΟ» μέσα στο οποίο μπορεί να ασκηθεί η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ – δικτατορία του προλεταριάτου.

Κ.Σ

ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΤΑ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΟΛΟΚΥΘΑ ΜΕ ΝΕΡΟ

Μπορεί να κάνεις το λάθος να συζητήσεις με κάποιον «υπερπατριώτη» φασίστα χρυσαυγίτη - ναζιστή γιατί νομίζεις ότι έχει ίχνος λογικής και ανθρωπιάς.

Φυσικά, σου παρουσιάζεται σαν κάποιος που ξεχειλίζει από αγάπη για τους ανθρώπους  του ιδίους όμως έθνους. Παρουσιάζεται ότι έχει για ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΑΞΙΑ την αγάπη του για τους ομοεθνείς του.

 Για τους υπόλοιπους θα πρέπει να επιφυλάσσει απέραντο μίσος και εξόντωση, σύμφωνα με την ψυχασθενική «ιδεολογία» του.

Εδώ, αν έχεις διαπράξει το λάθος, καλό θα είναι να  ξεκινήσεις με κάποιες συγκεκριμένες ερωτήσεις όπου από τις απαντήσεις θα  κατορθώσεις να μετρήσεις το βαθμό ηλιθιότητας, της μισανθρωπιάς και του ψυχικού δηλητήριου από το οποία θα διακατέχεται ο συνομιλητής σου.

Τον ρωτάς: «Οι άνθρωποι με  τους οποίους έχεις ίδια καταγωγή, γλώσσα, ήθη, έθιμα, πολιτισμικές παραδόσεις, θρησκεία κοκ, είναι όλοι καλοί, μορφωμένοι, τίμιοι, εργατικοί, πολιτισμένοι κλπ;»
Η απάντησή του ΠΙΘΑΝΟΝ είναι «όχι». (πιθανόν γιατί δεν έχουν και πολύ φαιά ουσία)
 Συνεχίζεις. «Στην πατρίδα σου δεν υπάρχουν κλέφτες, ληστές, λωποδύτες, βιαστές, φονιάδες, παιδεραστές, καπιταλιστές, τραπεζίτες, οικονομικοπολιτικοί ολιγάρχες κοκ;»
 Η απάντηση λογικά πιθανόν να είναι:
«Βεβαίως υπάρχουν και τέτοιοι.»
Ετούτη η απάντηση ασφαλώς και είναι σωστή αφού σε όλες τις χώρες υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι.

Μετά περνάμε σε μια κύριας σημασίας ερώτηση:
« Υποθετικά. Αν ήσουν αναγκασμένος να επιλέξεις μεταξύ δύο περιπτώσεων για το ποιόν θα έβαζες μέσα στο σπίτι για να συγκατοικήσεις  ένα αρκετό διάστημα μαζί του. Δηλαδή ποιόν θα διάλεγες για συγκάτοικο; Κάποιον ομοεθνή σου ο οποίος είναι αποδεδειγμένα δολοφόνος, ληστής, παιδεραστής, βιαστής κωλομπαράς κλπ ή  κάποιον αλλοεθνή - ξένο ο οποίος αποδεδειγμένα είναι Άνθρωπος (με το Α κεφαλαίο);»
Να μην είμαστε σίγουροι ότι όλοι  οι εθνικιστές θα απαντούσαν το προφανές. Αυτοί όμως που θα απαντήσουν (και το πιστεύουν) ότι θα προτιμούσαν να συγκατοικούν με έναν ομοεθνή τους δολοφόνο, βιαστή, λωποδύτη κλπ είναι απόλυτα βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα (αν δεν το έχουν ήδη πράξει) θα διαπράξουν κάποιο φοβερό έγκλημα. Η συνείδησή τους έχει ξεπεράσει τα όρια της απόλυτης νοσηρότητας και η τεράστια δυστυχία τους δεν επιδέχεται πια καμιά θεραπεία.

Αλλά η απάντηση μπορεί να είναι και η αυτονόητη:
«Σε τούτη την περίπτωση θα προτιμούσα να συγκατοικήσω με έναν μη ομοεθνή Άνθρωπο.» 
Όμως εδώ, μόλις καταλαβαίνεις ότι ο συνομιλητής σου ζει μέσα σε ένα  απόλυτο νοητικό «ντιρλαντά». Με την απάντησή του αυτή, ότι θα προτιμούσε να συγκατοικήσει με έναν αλλοεθνή,  είναι σαν να παραδέχεται ότι σαν ΥΠΕΡΤΑΤΗ αξία για την ανθρώπινη συμβίωση δεν μπορεί να σταθεί η αξία της ΡΑΤΣΑΣ ή του ΕΘΝΟΥΣ, την οποία προβάλει σαν ιδεολογία  αλλά οι αξίες της ανθρωπιάς.

Όντως. Οι ανώτατες αξίες για την ανθρώπινη επιβίωση, για την ανθρώπινη συμβίωση και ευδαιμονία είναι οι οικουμενικές – διεθνιστικές αξίες του ανθρωπισμού, της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης και της συνεργασίας των ανθρώπων οι οποίες φυσικά είναι ανεξάρτητες και πάνω από έθνη, φυλές, πολιτισμούς κλπ.
Μέγιστη αξία λοιπόν έχει ο άνθρωπος ή αλλιώς το ανθρώπινο είδος, η ανθρώπινη ζωή χωρίς φυλετικές ή άλλες διακρίσεις.

Εδώ κανονικά, ένας άνθρωπος με στοιχειώδη λογική θα είχε καταλάβει την τεράστια αντίφαση στις αντιλήψεις του, θα είχε δεχθεί το λάθος του και θα σταματούσε τη συζήτηση.

 Όμως ο εθνικιστής – φασίστας - ναζιστής δεν είναι άνθρωπος με λογική. Έχει την ψυχολογία του εγκληματία χούλιγκαν. Ο χούλιγκαν πέρα από κάθε ίχνος λογικής θέλει και επιδιώκει την εξόντωση οπαδών άλλων ομάδων. Βάζει τη σημαία της ομάδας του στο λαιμό, συγκινείται στη θέα της, ακούει τον ύμνο της ομάδας του, δακρύζει (ο ηλίθιος) και μετά ξεχύνεται στους δρόμους για να μαχαιρώσει  οπαδούς άλλης ομάδας, τους ανθρώπους ντυμένους με τα χρώματα άλλων ομάδων. Ο χούλιγκαν δεν έχει κανένα πραγματικό όφελος από αυτές τις εγκληματικές πράξεις του και δεν έχει κίνητρο κάποια αθλητική «ιδεολογία». Το πραγματικό κίνητρό του είναι η εκτόνωση των αρνητικών συναισθημάτων που βιώνει λόγω της ψυχικής διαταραχής του από κάποια κρυφή ή φανερή  ψυχική ασθένεια.
Ο εθνικιστής είναι ψυχολογικά ένας χούλιγκαν, ένας νοητικά ασθενής  που στη θέση της σημαίας της ομάδας του έχει τη σημαία του έθνους του για να καλύψει την σκατοψυχιά του.
Μέγιστη αξία για τον πατριώτη – εθνικιστή – χρυσαυγίτη είναι η νοσηρά  ανάγκη για τη διοχέτευση του συσσωρευμένου μίσους του από τις ψυχικές του ανωμαλίες.
Ψάχνει να βρίσκει αφορμές και ανόητες δικαιολογίας για να βάζει μέσα του μίσος και μετά να το εκτοξεύει κατά κάποιων απλών συνανθρώπων του.
Μετρά την «αγάπη» του για κάποιους ανθρώπους, από το μέγεθος του μίσους που νιώθει και εκφράζει έμπρακτα για κάποιους άλλους.
(Είναι σαν κάποιος ψυχασθενής γονιός να θέλει να αποδείξει την «αγάπη του» για τα παιδιά του, μισώντας και εξοντώνοντας  τα παιδιά του γείτονα).

Όμως ο στόχος των «πατριωτών» που είναι στελέχη φασιστικών συμμοριών, δεν είναι μόνο οι ανυπεράσπιστοι αλλοεθνείς τους οποίους θέλει να χτυπά μέχρι θανάτου με τα «τάγματα εφόδου». Στόχος τους βασικός είναι να επιβάλουν οι ίδιοι μια ολιγαρχική δικτατορία, μια τυραννία  στο λαό του έθνους τους που δήθεν κόπτονται για το καλό του.  Στο βάθος είναι η βαριά ασθένειά τους, η τεράστια διαστροφή τους να εξουσιάζουν, να καταπιέζουν τους άλλους.
Αντιπαλεύουν τη συνεργασία των καταπιεσμένων λαών στον αγώνα ενάντια στην παγκόσμια ολιγαρχία. Αυτός είναι ο βασικός συστημικός ρόλος τους. Να μην μπορέσουν να απελευθερωθούν οι λαοί. Να είναι εχθροί μεταξύ τους και έτσι να τους έχει στο χέρι η παγκόσμια ολιγαρχία.

Και μην παρασύρεται κανείς από τα λόγια τους για δήθεν υπεράσπιση της πατρίδας τους (πατριωτισμός του κώλου) . Ιστορικά και σχεδόν πάντα όταν μια μεγαλύτερη σε ισχύ ξένη ολιγαρχία κατακτά στρατιωτικά τη χώρα του λαού τους, αυτοί συνεργάζονται με τον κατακτητή. Δείτε για παράδειγμα τι έγινε σε όλες τις χώρες που τις κατάκτησαν οι ολιγαρχικοί γερμανοί ναζιστές. (Πχ Ελλάδα, Ουκρανία, Γαλλία κοκ)
Σε όλες αυτές τις χώρες έγιναν συνεργάτες των Γερμανών.

Στη Χώρα μας οι ταγματασφαλίτες – γερμανοτσολιάδες ήταν συνεργάτες των γερμανών. Και ποιοι μας παρουσιάζονται σήμερα σαν υπερπατριώτες; Οι περισσότεροι από αυτούς είναι απόγονοι των γερμανοτσολιάδων λαοπροδοτών. (Δύσκολο να βρεις κάποιον από δαύτους όπου ο παππούς του ή ο πατέρας του δεν ήταν προδότης.)
Και αν αύριο, ω μη γένοιτο, κατακτούσαν τη Χώρα μας οι Τούρκοι ολιγαρχικοί, αυτοί θα ήταν οι καλύτεροι συνεργάτες τους, γιατί η λαοπροδοσία είναι βασικό στοιχείο της ψυχανωμαλίας τους παρά τα παχιά λόγια τους περί αγάπης για το λαό τους.
Και αν ετούτοι οι κατακτητές έβγαζαν φιρμάνι που θα έλεγε ότι για κάθε Τούρκο εκτελεσμένο από Έλληνες αντιστασιακούς, για αντίποινα, θα σκότωναν 100 Έλληνες, τότε είναι που θα είχαν τη δικαιολογία για να γίνουν  αμέσως τουρκοτσολιάδες. Ταυτόχρονα δε, θα δήλωναν υπερπατριώτες εθνικιστές, (ναζιστές) όπως οι πρόγονοί τους γερμανοτσολιάδες.

ΥΓ.

 Ήρθε η πληροφορία στα αυτιά μου ότι σε μια κωμόπολη της Εύβοιας κινητοποιούνται τα φασισταριά για να κυνηγήσουν μετανάστες που πρέπει να φιλοξενηθούν σε ένα ξενοδοχείο.
Πάντως οι πληροφορίες είναι ότι στην κατοχή πάρα πολλοί από τους εκεί κατοίκους ήταν συνεργάτες των γερμανών, φορούσαν γερμανική στολή και ότι είχαν εξοντώσει, βιάσει και κάψει μια άλλη κωμόπολη της Εύβοιας όπου οι κάτοικοί της ήταν αντιστασιακοί.


ΡΔ

ΜΕ ΤΗΝ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Ο ΛΑΟΣ ΚΑΙ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ, ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΔΕΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΙΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΜΑΣΤΑΣΗ;
ΣΤΟΥ ΚΟΥΦΟΥ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΟΣΟ ΘΕΛΕΙΣ ΒΡΟΝΤΑ.

ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΑ
Με την επέτειο  των 100 χρόνων από την Οκτωβριανή επανάσταση,  όλα τα υποκείμενα, ατομικά και συλλογικά,  με αναφορά σε μια μελλοντική κομμουνιστική κοινωνία, εξέφρασαν τις απόψεις τους. Πολύ μελάνι χύθηκε. Πολλά βιβλία και άρθρα γράφτηκαν.

Κρίνοντας όμως τις περισσότερες αναλύσεις,  μπορούμε να πιθανολογήσουμε ότι η μελέτη και οι αναφορές, από αρκετούς, για την Οκτωβριανή επανάσταση δεν στοχεύει πρωτίστως στο να βγουν τα σωστά συμπεράσματα και στη βάση αυτών να διαμορφωθεί το ιστορικά αναγκαίο πρόταγμα, το κομμουνιστικό πρόταγμα του 21^ου αιώνα, αλλά ΑΝΤΙΘΕΤΑ  η μελέτη και οι αναφορές τους γίνονται με σκοπό την εξεύρεση δικαιολογιών ή ανύπαρκτων λογικών στοιχείων για να ΣΤΗΡΙΞΟΥΝ  παλιά ή ΑΝΑΠΑΛΑΙΩΜΕΝΑ λενινιστικά προτάγμα τα οποία η ιστορία έχει πετάξει για πάντα στα σκουπίδια της.

Δυστυχώς ο δρόμος είναι πολύ μακρύς και δύσκολος για τη συντριβή του καπιταλισμού (ιδιωτικού και κρατικού)

Πιο συγκεκριμένα, οι κύριες αναφορές  περιελάμβαναν  τα εξής θέματα:

α. Σε τι αποσκοπούσε η Οκτωβριανή επανάσταση και ποιά ήταν τα διάφορα κατακτηθέντα δικαιώματα από το λαό;
β. Γιατί αυτή η επανάσταση οδηγήθηκε σε αποτυχία; (Εδώ είχαμε λιγότερες  αναλύσεις)
( Απουσιάζουν εντελώς αναλύσεις σχετικά με το γιατί κατέρρευσαν και ΟΛΑ τα άλλα καθεστώτα των άλλων χωρών που ακολούθησαν το μοντέλο της ΣΕ!!!)

ΠΟΙΕΣ ΗΤΑΝ ΠΑΝΩ ΚΑΤΩ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΙΝΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΑΝΑΦΟΡΩΝ;

Στο β. θέμα υπάρχουν πολλές διαφορετικές αλλά και κοινές εκτιμήσεις.
Τι έφταιξε και είχαμε τελικά επιστροφή στον ιδιωτικό καπιταλισμό;
Οι  ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ εκτιμήσεις κάνουν διαχωρισμό ιστορικών περιόδων ανάλογα με το πιο πρόσωπο είχε την ανώτερη εξουσία.
Για κάποιους έφταιξε ο Γκορμπατσόφ  που το γύρισε στον καπιταλισμό, για άλλους  έφταιξε ο Χρουστσόφ που έκανε την αποσταλινοποίηση και για μερικούς έφταιξε ο Στάλιν που ξέφυγε από τις Λενινικές αρχές.
Γίνεται επίσης κριτική σε συγκεκριμένες οικονομικές, κομματικές  και κοινωνικές «πολιτικές» που εφάρμοσαν ή όχι οι διάφοροι ηγέτες της ΣΕ  (πχ ΝΕΠ) ή γίνεται κριτική για το φαινόμενο της ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ που παρουσιάστηκε σε κάποια φάση ή ότι σε μεγάλο βαθμό έφταιξαν οι μεγάλες αντικειμενικές ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ κοκ.

Στο α. θέμα οι περισσότερες απόψεις έλεγαν ουσιαστικά το ίδιο.
 Η επανάσταση αποσκοπούσε στην κατάκτηση της εξουσίας από την ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ  και το ΛΑΟ με απώτερο σκοπό το χτίσιμο του σοσιαλισμού και τελικά στο χτίσιμο της ανώτερης μορφής κομμουνισμού.

 Η ΚΟΙΝΗ  και η πιο σημαντική εκτίμηση ήταν ότι όλα έβαιναν  ΚΑΛΑ ή ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΑΛΑ ή ΚΑΛΟΥΤΣΙΚΑ μέχρι το θάνατο του Λένιν (1924) και ότι την περίοδο αυτή οι εργαζόμενοι κατέκτησαν πολλά δικαιώματα.
 Από το «κάδρο» της κριτικής λείπει ουσιαστικά αυτή η πρώτη περίοδος. Λείπει το σχέδιο – πρόταγμα και η αντικοινοτιστική «πολιτική» του Λένιν. Και αν μερικά πράγματα αυτής της περιόδου αναφέρονται από μερικούς σαν στραβά, δικαιολογούνται τάχιστα και σκεπάζονται με την επίκληση των ΔΥΣΚΟΛΙΩΝ της επανάστασης.

ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ Η ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ:
ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 17 Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΚΑΤΕΚΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ;

ΚΟΙΝΗ(σχεδόν) είναι η άποψη των αναλύσεων αυτών είναι ότι μετά την επανάσταση Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΚΑΤΕΚΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ!!!

ΟΜΩΣ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΗΤΑΝ ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ.
Αν μιλήσουμε με το ουσιαστικό περιεχόμενο των εννοιών της  ΕΞΟΥΣΙΑΣ, των ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ, των ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΩΝ και του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ, τότε αυτό που πραγματώθηκε με την επανάσταση του 17 (από την πρώτη στιγμή) δεν είχε καμιά απολύτως σχέση με την ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ και ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
 Ήταν κάτι το διαμετρικά αντίθετο από εκείνο που πραγματώθηκε από την παρισινή κομμούνα το 1871, κάτι το αντίθετο από το πρόταγμα του Μαρξ.

ΕΞΟΥΣΙΑ είναι η δύναμη ενός υποκειμένου με την οποία μπορεί να επιβάλλει τη θέλησή του πάνω σε άλλα υποκείμενα με διαφορετικές θελήσεις.

Τη μεγαλύτερη ΔΥΝΑΜΗ – ΕΞΟΥΣΙΑ μέσα σε μια ανθρώπινη κοινωνία, την έχει εκείνο το υποκείμενο που κατέχει, ελέγχει, ορίζει το μηχανισμό της ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ. Τα δε υποκείμενα που δεν την κατέχουν είναι υποτακτικά, υπήκοοι του πρώτου.

Αν αυτή την εξουσία την κατείχε ο ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ ΕΝΟΠΛΟΣ ΛΑΟΣ (όπως λέει ο Ένγκελς) τότε την εξουσία την είχε στα χέρια του ο λαός.
Αν ετούτη την εξουσία την είχε στα χέρια της μια μικρή μειοψηφία, αν την είχε το κόμμα των μπολσεβίκων και ιδιαίτερα η ηγεσία τους, (ή τα μειοψηφικά εργατικά συμβούλια – σοβιέτ) τότε ο λαός και η εργατική τάξη ήταν υποτακτικοί αυτών και φυσικά δεν είχαν καμιά εξουσία. (Και από τα στοιχεία που υπάρχουν, έτσι ήταν.)

Για να το προσδιορίσουμε καλύτερα αυτό, θα πρέπει να απαντήσουμε στις  ερωτήσεις:
«Σε ποιο υποκείμενο υπάκουε ο νέος ΕΝΟΠΛΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ και ποιός ήταν ο μηχανισμός ενεργοποίησής του;
Υπάκουε στο λαό, κινητοποιούνταν σύμφωνα με τη θέληση της πλειοψηφίας ή μιας μειοψηφίας; Ενεργοποιούνταν υπό τη δύναμη του αυτενεργού ένοπλου λαού ή από τη δύναμη μιας μειοψηφίας (κόμματος); Μέσα από ποιους θεσμούς ή διαδικασίες κινητοποιούνταν αν ήταν στα χέρια του λαού; (Και για την νομοθετική η ερώτηση είναι: Ποιος  - έστω και ένας - νόμος αποφασίστηκε από την πλειοψηφία και επιβλήθηκε από αυτήν;» Απάντηση: ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ)

Κανείς δεν υπέδειξε, κανείς δεν έχει αναφέρει μέχρι σήμερα θεσμούς ή μηχανισμούς δια μέσου των οποίων ο λαός κατείχε και ασκούσε την ένοπλη εκτελεστική.Πουθενά δεν φαίνεται να υπάρχει ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ ΕΝΟΠΛΟΣ ΛΑΟΣ.

Επομένως θα αρκούσε μόνο αυτό για να επιβεβαιώσει την άποψη ότι ο λαός και η εργατική τάξη δεν κατέκτησε τότε την εξουσία ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ.
Η μη κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής από ένα υποκείμενο σημαίνει αυτόματα μη κατοχή της εξουσίας.

ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΤΟΧΗ ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ.  «ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ».
ΟΛΕΣ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ ΕΞΑΡΤΩΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗ.
(Και ετούτη μπορεί να ανήκει σε  υποκείμενα μειοψηφικά ή πλειοψηφικά)

ΟΛΗ Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΠΟΙΟΣ ΚΑΤΕΙΧΕ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ.
Μόνο από αυτό μπορούμε να ξέρουμε ποιος είχε την εξουσία. Οι υπόλοιπες συζητήσεις όπως πχ για ΝΕΠ, «σοσιαλισμός σε μία χώρα ή διεθνοποίηση» ή  και οι διάφορες άλλες ενέργειες ή παραλήψεις των υποκειμένων της επανάστασης, είναι μεν πολύ χρήσιμες  για ιστορική ή άλλη επιστημονική έρευνα αλλά δεν αφορούν το κέντρο της ουσίας του θέματός μας.

ΚΑΙ ΑΝ (υποθετικά) Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΕΙΧΑΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΠΩΣ ΤΗΝ ΕΧΑΣΑΝ ΜΕΤΑ;
Ας ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ ότι η εργατική τάξη και ο λαός είχαν κατακτήσει την εξουσία. (Ένοπλη εκτελεστική και νομοθετική). Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το εξής: ΠΩΣ ΕΧΑΣΑΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ; ΤΗΝ ΕΧΑΣΑΝ ΑΜΑΧΗΤΙ; Όταν ένα υποκείμενο χάνει την εξουσία του και την κερδίζει κάποιο άλλο, σε αυτό το μεταβατικό στάδιο έχουμε πάντα μια μεγάλη σύγκρουση, ένα πολύ μεγάλο «σεισμό».  Όταν πχ η αστική τάξη της Γαλλίας πήγε να πάρει την εξουσία από την κομμούνα είχαμε μάχες και σφαγές.
1. Ας υποθέσουμε ότι ο λαός είχε την εξουσία και την έχασε μετά το θάνατο του Λένιν και την άνοδο του Στάλιν. Εδώ οι εργάτες και ο λαός πως αντέδρασαν; Δεν χρησιμοποίησαν τα όπλα τους; Δεν έκαναν ΟΥΤΕ ΜΙΑ μαζική κινητοποίηση;
2.  Ας υποθέσουμε ότι ο λαός είχε την εξουσία επί Στάλιν και την έχασε μετά το θάνατό του το 1953. Τα ερωτήματα παραμένουν τα ίδια. Που είναι η αντίδραση του υποκειμένου που χάνει την εξουσία;
3. Ας υποθέσουμε ότι την εξουσία την είχε ο λαός μέχρι το 1991. Τι είχαμε; Σύγκρουση ή πλήρη αδράνεια του υποκειμένου που χάνει την εξουσία;
   Τα ίδια ερωτήματα αφορούν και όλες τις άλλες χώρες που ακολουθούσαν το λενινικό μοντέλο της ΣΕ.  Που ήταν το υποκείμενο που έχανε την εξουσία  που υποτίθεται ότι κατείχε;


ΤΟ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΕΦΙΚΤΟ Ή ΑΝΕΦΙΚΤΟ ΤΗΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ ΣΤΟ ΛΑΟ

* Κάποιοι ίσως ισχυριστούν, παρουσιάζοντας τη δικαιολογία,  ότι δεν ΗΤΑΝ - και δεν ΕΙΝΑΙ-πρακτικά εφικτό να περάσει η ένοπλη εκτελεστική στο λαό (όπως στην κομμούνα). Όμως εκτός από το γεγονός ότι μια τέτοια θέση δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, η ίδια αυτή άποψη ξεσκεπάζει μια άλλη «λαθροχειρία»,  μια αντίφαση και μια εξαπάτηση.
Εντάξει. Να δεχθούμε, μόνο για χάρη της συζήτησης, ότι δεν ήταν πρακτικά εφικτό να έχουμε ΑΥΤΕΝΕΡΓΟ ΕΝΟΠΛΟ ΛΑΟ.
 Όμως αυτό σημαίνει αυτόματα, ότι ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ δεν ήταν πρακτικά εφικτό η εξουσία να ανήκε στο λαό και την εργατική τάξη άρα δεν κατέκτησε την εξουσία ο λαός ούτε για «ένα λεπτό».
 Και αν ετούτο δεν ήταν (και δεν είναι) εφικτό τότε γιατί ο ισχυρισμός ότι με την επανάσταση του 17 πέρασε η εξουσία στην εργατική τάξη και στο λαό;
(Δηλαδή επειδή πρακτικά δεν μπορεί η μύγα  να γίνει ελέφαντας θα πρέπει να την ονομάζουμε ελέφαντα, να λέμε ότι είναι ελέφαντας;)
Αυτοί οι κάποιοι, που θα ισχυριστούν ότι δεν είναι εφικτό η ένοπλη εκτελεστική να βρίσκεται στα χέρια του λαού, δηλαδή ότι δεν είναι εφικτή η εξουσία του λαού, θα είναι οι ίδιοι που πετάνε το σύνθημα για «ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ».  Αν λοιπόν δεν είναι εφικτή η ένοπλη εκτελεστική (και η νομοθετική) στο λαό τότε τούτο το σύνθημα είναι μια απάτη…

Αν και σήμερα δεν είναι εφικτό η ένοπλη εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία να ανήκει στο λαό (όπως στην κομμούνα) γιατί δεν αλλάζουν το χόμπι τους να ψεύδονται ασύστολα και να εξαπατούν τους λαούς;
( Υπάρχει το ψάρεμα και τόσα άλλα με τα οποία θα μπορούσαν να ασχοληθούν.)
Και πόσο ασχολήθηκαν, προβληματίστηκαν, ερεύνησαν κλπ αν είναι εφικτή ή όχι;

Οι απόψεις περί ανάγκης για γρήγορες αποφάσεις από μια (ολιγαρχική) συγκεντρωτική εξουσία ή ότι δεν μπορεί πρακτικά να υπάρχει αυτενεργός ένοπλος λαός, ήταν και είναι ανοησίες που προβάλλονται σαν βασικές δικαιολογίες για προώθηση αντικοινοτιστικών προταγμάτων.

ΚΕΙΜΕΝΑ:
«ΕΚΤΑΚΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, ΓΡΗΓΟΡΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»http://bezedakos.blogspot.gr/search/label/%CE%93%CE%A1%CE%97%CE%93%CE%9F%CE%A1%CE%95%CE%A3%20%CE%91%CE%A0%CE%9F%CE%A6%CE%91%CE%A3%CE%95%CE%99%CE%A3%20%CE%9A%CE%91%CE%99%20%CE%94%CE%97%CE%9C%CE%9F%CE%9A%CE%A1%CE%91%CE%A4%CE%99%CE%91

«ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ»
http://bezedakos.blogspot.gr/2012/03/blog-post_5904.html

 Πάντως η συμπεριφορά τους ενίοτε δείχνει, ότι ακόμα και αν ήταν εύκολη υπόθεση η ένοπλη εκτελεστική να ανήκε στο λαό, αυτοί οι ίδιοι φαίνεται ότι θα αγωνίζονταν για να την καταστήσουν ανέφικτη  μέσα στην κοινωνική συνείδηση και θα ήταν από τους πρώτους που θα πολεμούσαν το πρόταγμα – σύνθημα «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ (όπως στην κομμούνα)».
Άλλωστε κανείς τους δεν έχει για στρατηγικό σκοπό κάτι τέτοιο και φυσικά κανείς τους δεν προβάλει το πιο πάνω σύνθημα.


ΟΙ «ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ» ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ
Κάποιοι θα δικαιολογηθούν, λέγοντας ότι ο λαός μπορεί να έχει – ΚΑΤΕΧΕΙ την εξουσία δια μέσου αντιπροσώπων (έμμεσα) . Μπορεί ο ίδιος ο λαός, επειδή δεν είναι πρακτικά εφικτό, να ΜΗΝ  ΚΑΤΕΧΕΙ ΑΜΕΣΑ την ένοπλη εκτελεστική (συν νομοθετική και δικαστική) αλλά να την ΚΑΤΕΧΟΥΝ ΟΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΟΥ (οι λίγοι) και έτσι ΕΜΜΕΣΑ να την κατέχει αυτός.
 (Tο δεύτερο ανέκδοτο είναι εκείνο με τον Τοτό και το πρώτο είναι αυτός ο ισχυρισμός. )
Εδώ έχουμε την απόλυτα νοσηρή διαστρέβλωση της πραγματικότητας δια μέσου της διαστρέβλωσης της ουσίας της έννοιας της ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗΣ.

Όμως για να έχουμε την πραγματική σημασία της αντιπροσώπευσης, ο αντιπρόσωπος δεν πρέπει να κατέχει την ΜΕΓΙΣΤΗ, ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΓΕΝΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.  Πρέπει μόνο να έχει δυνατότητα εκτέλεσης συγκεκριμένων, προδιαγεγραμμένων συμπεριφορών κατόπιν ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΗΣΗΣ που θα του δώσει ο αντιπροσωπευόμενος - εντολέας.
(Η εξουσιοδότηση είναι δυνατότητα – «εξουσία» πολύ μικρότερη της πρωτογενούς και φυσικά εξαρτώμενη από την πρωτογενή.
Μόνο η πρωτογενής εξουσία μπορεί να φτιάχνει δικαιώματα και υποχρεώσεις για τα μέλη της κοινωνίας και τούτη θα πρέπει, εκ των ων ουκ άνευ, να την κατέχει ο εντολέας.)

Για  να λάβει λοιπόν ο αντιπρόσωπος μια εξουσιοδότηση, σημαίνει ότι ένα άλλο υποκείμενο θα πρέπει να ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ (την μεγαλύτερη, την κεντρική, την πρωτογενή) που θα τον εξουσιοδοτήσει. Διαφορετικά δεν γίνεται.
Και αφού το άλλο υποκείμενο θα ΚΑΤΕΧΕΙ αυτή την εξουσία, θα μπορεί να ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΕΙ  κάποιους  για να  κάνει, δια μέσου αυτών, χρήση της ΕΞΟΥΣΙΑΣ του, σε περιπτώσεις που θεωρεί σκόπιμο ετούτο τον τρόπο για την άσκηση της εξουσίας του.
Με λίγα λόγια είναι απόλυτη αντιστροφή της πραγματικότητας το να κατέχει ο αντιπρόσωπος την μεγαλύτερη, την πρωτογενή εξουσία και να μην την κατέχει ο αντιπροσωπευόμενος!!!  Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ της σχέσης  «ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΟΜΕΝΟΣ ΚΑΤΟΧΟΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ – ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΣ ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΟΥΜΕΝΟΣ»  δεν θα είναι μόνο κάτι το ΑΠΟΛΥΤΑ ΠΑΡΑΛΟΓΟ και ΔΙΑΛΥΤΙΚΟ της ουσίας της αντιπροσώπευσης αλλά σηματοδοτεί την διαμόρφωση μιας ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΝΕΑΣ ΣΧΕΣΗΣ.  
Της σχέσης του ΠΡΟΣΤΑΤΗ – ΝΤΑΒΑΤΖΗ και ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΩΝ - εκδιδόμενων υπάρξεων. (όπου οι πρώτοι σαν κάτοχοι της δύναμης επιβάλλουν στους δεύτερους την βούλησή τους δήθεν για το καλό τους.)

-Το όποιο εξουσιοδοτημένο υποκείμενο (αντιπρόσωπος) θα πρέπει να πράξει σύμφωνα με εντολές που του έχει δώσει το υποκείμενο που κατέχει  ανώτερη από την δική του «εξουσία» (αντιπροσωπευόμενος) για την προάσπιση ή υλοποίηση ενός αγαθού του αντιπροσωπευόμενου - εντολέα (και όχι δικό του)-.

Στη Σ.Ε το 17 και μετά και σε ΟΛΕΣ!! τις χώρες ( που κατέρρευσαν και επέστρεψαν στον ιδιωτικό καπιταλισμό) και είχαν υιοθετήσει το λενινικό πρόταγμα, δεν είχαμε στο υψηλότερο επίπεδο,  αντιπροσώπους της εργατικής τάξης και του λαού αλλά είχαμε ΔΗΘΕΝ αντιπροσώπους ή καλύτερα είχαμε αυτόκλητους προστάτες και αυτοί οι τελευταίοι κατείχαν την μέγιστη, την πρωτογενή εξουσία.

Ο  λαός δεν κατάκτησε ούτε για μια στιγμή την μέγιστη πρωτογενή εξουσία (ένοπλη εκτελεστική) για να μπορεί να εξουσιοδοτεί κάποια υποκείμενα ώστε αυτά να υλοποιούν τη θέλησή του (εκφρασμένη με τη νομοθετική εξουσία).
Αυτή τη μέγιστη εξουσία την είχαν σφετεριστεί οι αυτόκλητοι προστάτες (γιατί σύμφωνα με το ντε φάκτο αντικομμουνιστικό ( Μπλανκικό, Γιακωβίνικο) και προκαθορισμένο σχέδιο του Λένιν έπρεπε να την σφετεριστούν).
Έτσι, αυτόματα   καταργήθηκε η ιδιότητα του αντιπροσώπου και αφαιρέθηκε η εξουσία από το λαό και την εργατική τάξη.


*«Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΣΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ  ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ..»

Οι περισσότεροι σημερινοί λενινιστές « παραμυθιάζονται» για να «παραμυθιάσουν» και τους οπαδούς τους με τον ισχυρισμό ότι ο λαός κατέκτησε τότε την εξουσία, έφτιαξε σοσιαλισμό και απόδειξη γι αυτό παρουσιάζουν  διάφορα ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ που κατέκτησε με την επανάσταση (λείπουν οι υποχρεώσεις, δυσβάσταχτες ή μη, που συνοδεύουν  πάντα τα δικαιώματα).
Αστεϊσμοί δηλαδή, πολύ χοντροκομμένοι.
Αν η απόδειξη για την κατοχή της εξουσίας από την εργατική τάξη και το λαό  και το χτίσιμο του σοσιαλισμού είναι η παρουσίαση κάποιων στοιχείων με ποιοτικά δικαιώματα ή με ποσότητα δικαιωμάτων τότε τι να πούμε για τους λαούς των Σκανδιναβικών χωρών; Να πούμε ότι και εκεί οι λαοί είχαν την εξουσία στα χέρια τους και έφτιαξαν περισσότερο σοσιαλισμό;
Αλλά η ίδια αυτή  παρουσίαση της κατάκτησης δικαιωμάτων από το λαό υποδηλώνει τη ΜΗ κατάκτηση της εξουσίας από τον ίδιο.

Ας  πάμε στο τι είναι δικαίωμα.
ΔΙΚΑΙΩΜΑ είναι η δυνατότητα (από εξουσιοδότηση) που έχει ένα υποκείμενο για να προασπίσει ή να διεκδικήσει κάποιο αγαθό.
Τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τα παράγει  το υποκείμενο που κατέχει την ένοπλη εκτελεστική και φυσικά την νομοθετική εξουσία. 
Δεν υπάρχει χώρα, ιστορικά, όσο καταπιεστικό σύστημα και να είχε, που δεν παραχωρούσε κάποια δικαιώματα στους υποτακτικούς του.
ΤΟ ΘΕΜΑ ΛΟΙΠΟΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΩΝ ΔΗΛΑΔΗ  ΠΟΙΟΣ ΚΑΤΕΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ.
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ ΑΥΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ  Ή ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ;
Και στη Σοβιετική Ενωση καθώς και στις άλλες χώρες που ακολούθησαν το λενινιστικό μοντέλο, παραγωγός δικαιωμάτων και υποχρεώσεων ήταν μια ισχνότατη μειοψηφία γιατί αυτή κατείχε την ένοπλη εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία.


* Η ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
Για να δικαιολογήσουν  πολλά από τα αρνητικά στοιχεία αυτών των χωρών (ή για να «χρυσώσουν λίγο το χάπι»)  διάφοροι λενινιστές χρησιμοποιούν τον όρο «γραφειοκρατία». Δηλαδή η αιτία για τα αρνητικά στοιχεία και την τελική κατάρρευση ΟΛΩΝ αυτών των καθεστώτων ήταν και εμφάνιση (από θεού;) μιας γραφειοκρατίας.

Τι σημαίνει όμως γραφειοκρατία;
Γραφειοκρατία σημαίνει «αυστηρά προσήλωση στους τύπους («τυπολατρία») `και παρέλκυση ( επιβράδυνση  δια αναβολών) υποθέσεων».

Δηλαδή σε ΟΛΕΣ αυτές τις χώρες (ανεξαιρέτως) ξεφύτρωναν από το πουθενά, σαν μανιτάρια, κάποιοι τυπολάτρες και χαλούσαν ή καθυστερούσαν το χτίσιμο της λαϊκής εξουσίας και του σοσιαλισμού;
Όχι βέβαια. Απλά η χρήση του όρου «γραφειοκρατία» εκτός από το ότι καλύπτει πάρα πολλά σκουπίδια, καλύπτει και την ουσία των καθεστώτων αυτών.
Αντί να πουν ότι εκεί από την πρώτη στιγμή είχαμε μια σκληρή ολιγοκρατία – ολιγαρχία «του κερατά» και όχι εξουσία του λαού, πράγμα που θα χαλούσε τις όποιες ωραιοποιήσεις,  χρησιμοποιούν  τον όρο γραφειοκρατία για να «πέσει η κοινωνική συνείδηση στα μαλακά».
Αν έβαζαν τον όρο ολιγαρχία στη θέση της γραφειοκρατίας τότε θα έπρεπε να προτείνουν κάτι το διαμετρικά αντίθετο της ολιγαρχίας. Κάτι τέτοιο όμως δεν φαίνεται μέχρι αυτή τη στιγμή να είναι στις προθέσεις τους.

Σημείωση:
Σήμερα κάποιοι λενινιστές, σαν αντίθετο όρο του  «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού», χρησιμοποιούν τον όρο «γραφειοκρατικός συγκεντρωτισμός» και όχι τον σωστό όρο «ολιγαρχικός συγκεντρωτισμός».

* ΟΙ «ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ»
Μία από τις μεγαλύτερες δικαιολογίες, σχετική με το «στραβό δρόμο» που πήρε η επανάσταση στη Σ.Ε και στις άλλες χώρες, αφορά την παρουσίαση των δυσκολιών που συνάντησαν τότε και αυτές καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό την πορεία.
Σίγουρα η επανάσταση στη Σ.Ε συνάντησε πολύ μεγάλες δυσκολίες και ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια.
Και οι δυσκολίες αυτές είχαν να κάνουν αφενός  με τη συντριβή της αντίδρασης και αφετέρου ΜΕ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΕΝΟΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟΥ (από το Λένιν) ΣΧΕΔΙΟΥ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
 (Άλλη δυσκολία θα έχει κάποιος αν σκοπεύει και σχεδιάζει να ανέβει στο Έβερεστ και άλλη δυσκολία αν θέλει να κατέβει στο βυθό ενός ωκεανού.)
 Σε άλλες χώρες που ακολούθησαν το Λενινιστικό μοντέλο υπήρχαν σχετικά μικρότερες δυσκολίες.
ΟΜΩΣ σε ΟΛΕΣ τις περιπτώσεις είχαμε μια ολιγαρχία στην εξουσία που ΚΑΤΕΛΗΞΕ στον ιδιωτικό καπιταλισμό!!!
Επομένως, ανεξάρτητα από το βαθμό δυσκολίας είχαμε το ίδιο ΤΕΛΙΚΟ αποτέλεσμα για το επί της ουσίας ΙΔΙΟ ΣΧΕΔΙΟ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΣΕ ΣΤΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.

Να το πούμε και διαφορετικά. Υποθετικά.
«ΑΝ δεν υπήρχαν αυτές οι δυσκολίες και τα πράγματα ήταν κάπως σχετικά ευκολότερα δεν θα είχαμε μια ολιγαρχική μορφή οργάνωσης της κοινωνίας; Δηλαδή θα είχαμε το λαό και την εργατική τάξη στην εξουσία;»
Πώς όμως να είχαμε την εξουσία του λαού («γενική δύναμη») αφού το προκαθορισμένο σχέδιο του Λένιν ήταν για εξουσία σε μια μειοψηφία («ειδική δύναμη»);
Και όταν αυτό το σχέδιο το ετοίμαζε από τις αρχές του 1900 (Ρόζα Λούξεμπουργκ – «οργανωτικά προβλήματα της Ρώσικης σοσιαλδημοκρατίας») και σχεδόν το ολοκλήρωσε το καλοκαίρι του 1917 (λίγο πριν την Οκτωβριανή επανάσταση) με το βιβλίο του  «κράτος και επανάσταση»;
Λογικό είναι λοιπόν να συμπεράνουμε ότι και με λιγότερες δυσκολίες ο Λένιν θα βάδιζε στην υλοποίηση του ολιγαρχικού, γιακωβίνικου ή μπλανκικού σχεδίου του.




ΥΓ. 1
1. Από τις αναφορές τους για την Οκτωβριανή επανάσταση λείπει σχεδόν ΕΝΤΕΛΩΣ το θέμα της ένοπλης εκτελεστικής (και της νομοθετικής) δηλαδή λείπουν ΤΑ ΑΠΟΛΥΤΑ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΑ ζητούμενα για να έχουμε λαϊκή εξουσία.
Δεν ασχολήθηκαν με τα πιο καθοριστικά.
- Είναι σαν να πάνε στο γιατρό έναν ασθενή ο οποίος έχει σχισμένο ένα νύχι και ταυτόχρονα έχει πάθει και έμφραγμα και ο γιατρός να ασχολείται με τη θεραπεία του νυχιού και να παραμελεί το έμφραγμα. - 

2. Λείπουν εντελώς οι δεκάδες παιδαριώδεις αντιφάσεις του Λένιν (για το πρόταγμα) όπως αυτές παρουσιάζονται στο βιβλίο του «κράτος και επανάσταση».
 Θα πει κανείς ότι ίσως δεν τις έχουν διαπιστώσει!!  Όμως ακόμα και ένας ηλίθιος θα διέκρινε αυτές τις τερατώδεις αντιφάσεις και παραλογισμούς. Και αυτοί που μελετάνε τους κλασσικούς κάθε άλλο παρά ηλίθιοι είναι.
Γιατί κρύβουν λοιπόν όλα αυτά κάτω από το χαλί; Γιατί δεν τα φέρνουν στο φως;
Μα ασφαλώς για να μην ξεπέσει το δικό τους αναπαλαιωμένο ολιγαρχικό, λενινιστικό πρόταγμα.  Αν τα ανέφεραν  θα έχαναν οποιαδήποτε λογική υπόσταση τα δικά τους προτάγματα. Θα ήταν αναγκασμένοι να θέσουν θέμα και στόχο ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΚΑΙ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ.

3. Η γλώσσα που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι, είναι γλώσσα ασαφής με πολλές γενικόλογες και ακαταλαβίστικες για τον απλό εργαζόμενο εκφράσεις (τις περισσότερες φορές είναι αερολογίες χωρίς λογική συνάφεια που ούτε οι ίδιοι καταλαβαίνουν τι γράφουν). Έτσι το παίζουν διανοούμενοι  ή επιστήμονες για να προωθήσουν τις προσωπικές τους στοχεύσεις.
Αν ο επιστήμονας ή ο κάθε μελετητής επαναστάτης δεν μπορεί να απλουστεύσει τις βαθύτερες γνώσεις και να τις κάνει κατανοητές για τον κάθε αμύητο τότε ή δεν είναι επιστήμονας ή έχει κάποιο ατομικό αντικοινωνικό σκοπό.

4. Η μεγάλη αξία της Οκτωβριανής επανάστασης βρίσκεται στα εξής γεγονότα:

1^ον Εκατομμύρια άνθρωποι αγωνίστηκαν καλοπροαίρετα για μια πιο δίκαιη κοινωνία και κατόρθωσαν να ανατρέψουν τον τσαρισμό.
2^ον Για ένα διάστημα λειτούργησε σαν αντίπαλο δέος στην παγκόσμια αστική τάξη και έτσι είχαμε εργατικές κατακτήσεις στις χώρες του ιδιωτικού καπιταλισμού.

Και σαν βασικά διδάγματα:
1^ον Όταν μια μειοψηφία κατακτά την εξουσία μετατρέπεται αργά ή γρήγορα σε μια νέα τυραννία.
2^ον Η εγχείρηση μεταμόσχευσης πέτυχε αλλά ο ασθενής απεβίωσε αμέσως γιατί το μόσχευμα (μια νέα μειοψηφία στην εξουσία) δεν ήταν (και δεν είναι) συμβατό με τον οργανισμό της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

ΥΓ2
ΡΟΖΑ.
 ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΚΡΑΤΙΑΣ.

(Αυστηρή κριτική στις απόψεις του Λένιν)

α.
Η άποψη του Λένιν είναι ότι η κεντρική επιτροπή του κόμματος θα πρέπει να έχει το προνόμιο να συγκροτεί όλες τις τοπικές επιτροπές του κόμματος. Θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να διορίζει τα αποτελεσματικά όργανα όλων των τοπικών σωμάτων από τη Γενεύη ως τη Λιέγη και από το Τομσκ ως το Ιρκουτσκ. Πρέπει επίσης να έχει το δικαίωμα να επιβάλλει σε όλες τις επιτροπές τους δικούς της έτοιμους κανόνες διοίκησης του κόμματος. Πρέπει να έχει το δικαίωμα να καθορίζει χωρίς αμφισβήτηση ζητήματα όπως η διάλυση και η επανασύσταση των τοπικών οργανώσεων. Με τον τρόπο αυτό, η κεντρική επιτροπή θα μπορεί να καθορίζει, όπως την βολεύει, την σύνθεση των υψηλότερων οργάνων του κόμματος. Η κεντρική επιτροπή θα είναι το μόνο σκεπτόμενο στοιχείο στο κόμμα. Οι υπόλοιποι κομματικοί σχηματισμοί θα είναι απλά τα εκτελεστικά άκρα της.

β.
Έτσι οι δυο αρχές πάνω στις οποίες βασίζεται ο συγκεντρωτισμός του Λένιν είναι ακριβώς αυτές:

1. Η τυφλή καθυπόταξη, και στην πιο μικρή λεπτομέρεια, όλων των οργάνων του κόμματος στο κέντρο του κόμματος που μόνο αυτό σκέφτεται, καθοδηγεί και αποφασίζει για όλα.

2. Ο αποφασιστικός διαχωρισμός του οργανωμένου πυρήνα των επαναστατών από το κοινωνικό-επαναστατικό περιβάλλον τους.

γ.
Η αυτό-πειθάρχηση της σοσιαλδημοκρατίας δεν είναι καθόλου η αντικατάσταση της εξουσίας των αστών από την εξουσία της σοσιαλιστικής κεντρικής επιτροπής. Η εργατική τάξη θα επιζητήσει την αίσθηση μιας νέας πειθαρχίας, την ελεύθερα επιλεγμένη αυτό-πειθάρχηση της σοσιαλδημοκρατίας, όχι σαν αποτέλεσμα της πειθαρχίας που επιβάλλεται από το αστικό κράτος, αλλά με το να ξεριζώσει μέχρι την τελευταία ρίζα τις παλιές της συνήθειες της υπακοής και της δουλοπρέπειας.

δ.
Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι είναι δυνατό να αντικαταστήσουμε "προσωρινά" με την απόλυτη εξουσία μιας κεντρικής επιτροπής (που ενεργεί σαν "άτυπη εκπροσώπηση") τον ακόμη απραγματοποίητο ρόλο της πλειοψηφίας των συνειδητών εργατών μέσα στο κόμμα και μ' αυτό τον τρόπο να αντικαταστήσουμε τον ανοιχτό έλεγχο των εργαζόμενων μαζών πάνω στα όργανα του κόμματος με τον αντίστροφο έλεγχο της κεντρικής επιτροπής πάνω στο επαναστατικό προλεταριάτο.

ε.
Με το να παραχωρούμε, όπως θέλει ο Λένιν, τέτοιες απόλυτες εξουσίες αρνητικού χαρακτήρα στα ανώτερα όργανα του κόμματος, ενδυναμώνουμε σε επικίνδυνο βαθμό, τον συντηρητισμό που είναι έμφυτος σε τέτοια όργανα. Αν η τακτική ενός σοσιαλιστικού κόμματος δεν αποσκοπεί στη δημιουργία μιας κεντρικής επιτροπής αλλά ενός ολόκληρου κόμματος ή ακόμη καλύτερα ενός ολόκληρου εργατικού κινήματος, τότε είναι ξεκάθαρο ότι οι κομματικές οργανώσεις και οι ομοσπονδίες χρειάζονται την ελευθέρια στη δράση που μόνο αυτή μπορεί να τους επιτρέψει να αναπτύξουν την επαναστατική τους πρωτοβουλία και να εκμεταλλευτούν όλες τις δυνατότητες της κατάστασης. Ο υπέρ-συγκεντρωτισμός που ζητάει ο Λένιν είναι γεμάτος από το αποστειρωμένο πνεύμα του επιστάτη. Το πνεύμα αυτό δεν είναι ούτε θετικό, ούτε δημιουργικό. Η αγωνία του Λένιν δεν είναι το πώς θα κάνει την δραστηριότητα του κόμματος πιο καρποφόρα, αλλά το πώς θα ελέγξει το κόμμα- το να περιορίσει το κίνημα αντί να το αναπτύξει, να το δέσει παρά να το ενώσει.

ζ.
Στην αγχωτική επιθυμία του Λένιν να θεμελιώσει τη φύλαξη μιας παντοδύναμης κεντρικής επιτροπής που ξέρει τα πάντα, με σκοπό να προφυλάξει με προοπτικές ένα εργατικό κίνημα απέναντι σε κάθε παραπάτημα, αναγνωρίζουμε τα συμπτώματα του ίδιου υποκειμενισμού που ήδη έχει κάνει αρκετά κόλπα στη σοσιαλιστική σκέψη στη Ρωσία.

η.
Εδώ όμως εμφανίζεται ξανά το "Εγώ" του ρώσου επαναστάτη! Κάνοντας πιρουέτες πάνω στο κεφάλι του, για μια φορά ακόμη ανακηρύσσει τον εαυτό του στον παντοδύναμο διευθυντή της ιστορίας- αυτή τη φορά με τον τίτλο της Αυτού Εξοχότητας της Κεντρικής Επιτροπής του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Ο σβέλτος ακροβάτης αποτυγχάνει να αντιληφθεί ότι το μόνο "υποκείμενο" που αξίζει τον ρόλο του διευθυντή, είναι το συλλογικό "Εγώ" της εργατικής τάξης. Η εργατική τάξη απαιτεί το δικαίωμα να κάνει τα λάθη της και να μάθει τη διαλεκτική της ιστορίας. 

……………………

ΡΔ