Οι άνθρωποι στη ζωή τους έχουν ή είναι αναγκασμένοι να έχουν πολύ δυσάρεστες ή πολύ ανεπιθύμητες συμπεριφορές.
Όπως για παράδειγμα να αφαιρέσουν ανθρώπινες ζωές.
Παράδειγμα: Πατέρας ανακαλύπτει ότι μια ομάδα ανθρώπων βίασε και σκότωσε τα παιδιά του. Αυτός παίρνει ένα όπλο και τους «καθαρίζει όλους». Πολύ δυσάρεστα τα γεγονότα. Και ο βιασμός με το θάνατο των παιδιών και ο θάνατος των βιαστών. Όμως, παρότι ο θάνατος των βιαστών (ο φόνος ανθρώπων γενικά) είναι δυσάρεστο γεγονός, στην προκείμενη περίπτωση θα τύχει της πλήρους κοινωνικής αποδοχής. Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ της κοινωνίας θα πει « πολύ καλά τους έκανε». Αντίθετα ο βιασμός και ο θάνατος των παιδιών θα τύχει της σχεδόν καθολικής εναντίωσης.
Επομένως το ζητούμενο στην κρίση μας είναι ο λόγος για τον οποίο διαπράττονται αυτές οι πράξεις. Αν ο λόγος είναι τελικά κοινωνικά αποδεκτός ή κοινωνικά απορριπτέος. Αν υπερασπίζεται ή αν καταπολεμά θετικές κοινωνικές αξίες.
Το σταλινικό καθεστώς αφαίρεσε πολλές ζωές. Ουδείς το αμφισβητεί. Όμως τι ήθελε να υπερασπιστεί δια μέσου αυτών; Να υπερασπίσει κάποια κοινωνική αξία ή κάτι το αντικοινωνικό;
Αν η συζήτηση τεθεί στη σωστή της βάση, δηλαδή ποιο επί της ουσίας σύστημα υπερασπιζόταν ο Στάλιν, τότε δεν θα είναι πολύ εύκολο οι οπαδοί του σταλινισμού να μπορούν να «κρυφτούν» πίσω από ένα δήθεν «καλό» σκοπό για τον οποίο αφαιρέθηκαν τόσες ζωές.
Ο Στάλιν υπεράσπιζε το καθεστώς στο οποίο ήταν επικεφαλής. Η εξουσία ανήκε ολοκληρωτικά σε μια ιδιαίτερη, σε μια ειδική μειοψηφική δύναμη η οποία επέβαλε τη θέλησή της σε ολόκληρη την κοινωνία. Η εξουσία δεν ανήκε στη γενική δύναμη δηλαδή δεν ανήκε στην πλειοψηφία του λαού. Δεν υπήρχε δημοκρατική ρεπούμπλικα. Η εξουσία δεν ανήκε στην κομμούνα. Την είχε σφετεριστεί μια μειοψηφία που καλυπτόταν πίσω από ένα επαναστατικό κομμουνιστικό βερμπαλισμό ενώ στην ουσία την εξουσία την κατείχε μια αντικομμουνιστική μειοψηφία.
Σε όλα τα στάδια του κομμουνισμού, την εξουσία θα πρέπει να την κατέχει η πλειοψηφία και να υλοποιείται η αρχή – ουσία της δημοκρατίας κατά την οποία η εκάστοτε μειοψηφία να υποτάσσεται στην εκάστοτε πλειοψηφία, σε κάθε κοινωνικό θέμα.
Σε επίπεδο προπαγανδιστικό και αερολογικά, την εξουσία τότε την κατείχε η εργατική τάξη και ο λαός. Αερολογικά όμως γιατί εξουσία είναι η δύναμη ενός υποκειμένου δια μέσου της οποία μπορεί να επιβάλλει τη θέλησή του πάνω σε άλλα υποκείμενα με διαφορετικές θελήσεις. Τελικά τέτοια δύναμη δεν την είχε ο λαός, η πλειοψηφία του λαού. Το ότι την είχε ο λαός είναι απολύτως αδύνατο να σταθεί ακόμα και ως ανέκδοτο. Την εξουσία την είχε αποκλειστικά η ηγεσία του κόμματος (καλύτερα να λέμε ένα τμήμα της ηγεσίας). Αυτή η ηγεσία είχε σφετεριστεί από το λαό το αγαθό της εξουσίας. Και ένας τέτοιος σφετερισμός είναι το πρώτιστο και μεγαλύτερο κοινωνικό έγκλημα.
ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ την πλήρη εξουσία την κατέχει εκείνο το υποκείμενο το οποίο έχει στα χέρια του όλη την ΕΝΟΠΛΗ, ΤΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ όπου δια μέσου αυτών μπορεί να καθορίσει και τις παραγωγικές σχέσεις (όπως η κομμούνα του Παρισιού το 1871 και η οποία προτείνεται από τους Μαρξ και Έγκελς σαν το ΜΟΝΑΔΙΚΟ πρόταγμα του εργατικού κινήματος). Αν ο εργαζόμενος λαός (κομμούνα) δεν κατέχει όλη την ένοπλη εκτελεστική (και όλη τη διοικητική) , τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία είναι υπήκοος, υπόδουλος σε εκείνο το μειοψηφικό υποκείμενο που την κατέχει. Όταν ένα μειοψηφικό υποκείμενο κατέχει την εξουσία και όχι ο λαός – κομμούνα τότε το σύστημα είναι ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ. Όποιος ελέγχει αυτές της εξουσίες ελέγχει προς όφελός του και τις παραγωγικές σχέσεις.
Σε αυτό το καθεστώς και σε όλα εκείνα τα καθεστώτα οι λαοί δεν είχαν την εξουσία να επιλέξουν (νομοθετική) και να επιβάλλουν (ένοπλη εκτελεστική) ούτε τον παραμικρό κοινωνικό κανόνα ούτε τον παραμικρό νόμο. Ήταν έρμαια της θέλησης και των αποφάσεων μιας πολύ μικρής μειοψηφικής δύναμης που είχε εγκαθιδρύσει τον κομματικό – κρατικό καπιταλισμό.
Η πρακτική τους ήταν στον αντίποδα του Μαρξικού κομμουνιστικού προτάγματος και του προτάγματος του Ένγκελς. Του προτάγματος δηλαδή για εγκαθίδρυση της δημοκρατικής ρεπούμπλικα μετά τη συντριβή του αστικού κράτους. Περιεχόμενο δε της δημοκρατικής ρεπούμπλικα (κομμούνας) μπορούμε να πούμε περιεκτικά ότι ήταν ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ, όπως φαίνεται στο βιβλίο του Μαρξ για το γαλλικό εμφύλιο πόλεμο.
Ο Σταλινισμός είναι συνέχεια και χειροτέρευση των Λενινικών απόψεων οι οποίες αναθεωρούσαν και βρισκόντουσαν στον αντίποδα των Μαρξικών απόψεων.
Τελικά, όση σχέση είχαν με τον χριστιανισμό της κοινοκτημοσύνης οι οπαδοί της ιεράς εξέτασης και των σταυροφόρων άλλη τόση σχέση είχε και έχει ο λενινισμός (και η δραματική συνέπειά του ο σταλινισμός) με τον κομμουνισμό.
Ένας κομμουνιστής δεν μπορεί να κάνει σωστή κριτική στο σταλινισμό αν δεν κάνει πρώτα τη σωστή κριτική στο λενινισμό. Ο λενινισμός αλλοίωσε και διαστρέβλωσε πλήρως το κομμουνιστικό πρόταγμα των Μαρξ και Ένγκελς.
Μετά από αυτούς και μέχρι σήμερα το ζητούμενο «τι θα πρέπει να αντικαταστήσει το αστικό πολιτικό σύστημα» έχει στην πραγματικότητα ΜΙΑ ΜΟΝΟ απάντηση. Για την αναδόμηση του κομμουνιστικού κινήματος στον 21ο αιώνα η απάντηση δίνεται από τον Ένγκελς:
«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ. Αυτό (το πολιτικό σύστημα) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ (συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ* ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»
(*Η λέξη δικτατορία με τη σημασία της εποχής εκείνης, δηλαδή με τη σημασία του υπαγορεύω ή επιβάλλω – από το λατινικό ρήμα dictare -.)
Αυτό το πρόταγμα αλλοίωσε και κατέστρεψε ο λενινισμός. Ο Λένιν έγραψε το «κράτος και επανάσταση» κυρίως για να εξουδετερώσει ετούτο το κομμουνιστικό πρόταγμα. Μέσα από τεράστιες ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΥΣ δόμησε ένα πρόταγμα εντελώς διαφορετικό από το μαρξικό. Θεωρητικά, στη θέση της γενικής δύναμης, δηλαδή της εξουσίας της πλειοψηφίας του λαού, έβαλε την ιδιαίτερη, την ειδική μειοψηφική δύναμη (κομματική) για το χτίσιμο του σοσιαλισμού. Οι αντιφάσεις του είναι μεν εξωφρενικά κραυγαλέες αλλά κάποιοι δεν ήθελαν, (δεν θέλουν) ή δεν μπορούσαν να τις δουν. (αυτοπροβολή, αρχηγομανία κλπ γαρ.)
Σημείωση: 1η.
Μερικά «κομμουνιστικά» - λενινιστικά κόμματα διαπαιδαγωγούν τα μέλη τους να γίνονται στην πράξη αντικομμουνιστές. (ύβρεις σε διαφορετικές απόψεις κοκ). Επίσης τους διαπαιδαγωγούν στο να σχηματίζουν μια απόλυτα εσφαλμένη εικόνα για το τι είναι κομμουνισμός για το ποιο θα πρέπει να είναι το πολιτικό σύστημα το οποίο θα αντικαταστήσει το αστικό και θα εγκαθιδρύσει στο πρώτο του στάδιο του κομμουνισμού κλπ.
Βλέπουμε ότι επιχειρηματολογούν υπέρ των καθεστώτων αυτών και τα βαπτίζουν κομμουνιστικά. Βασικό στοιχείο αυτής της επιχειρηματολογίας τους είναι τα κάποια καλά δικαιώματα που είχαν παραχωρήσει εκείνα τα συστήματα στους υπηκόους τους.
Δεν θέλουν να καταλάβουν ότι όλα ανεξαιρέτως τα ολιγαρχικά, όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα παραχωρούν ενίοτε κάποια δικαιώματα στους υποτακτικούς τους. (δικαίωμα είναι η δυνατότητα – εξουσιοδότηση – ενός υποκειμένου για να διεκδικεί ή να προστατεύει κάποιο αγαθό του.) Ένα πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κομμουνιστικό από την ποιότητα ή την ποσότητα των δικαιωμάτων των υπηκόων. Αν ήταν αυτό το κριτήριο τότε οι σκανδιναβικές κοινωνίες του περασμένου αιώνα θα ήταν πολύ πιο κομμουνιστικές από αυτά τα λενινιστικά καθεστώτα, αφού οι υπήκοοι είχαν περισσότερα και ποιοτικά καλύτερα δικαιώματα.
Ένα σύστημα χαρακτηρίζεται κομμουνιστικό ή αντικομμουνιστικό (ολιγαρχικό) από το ποιος κατέχει την ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ και υποχρεώσεων. Την κατέχουν οι πολλοί (γενική δύναμη) ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΑΘΟΡΊΖΟΝΤΑΙ ή την κατέχουν οι λίγοι (μειοψηφική – ειδική δύναμη και ΕΤΕΡΟΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ τους πολλούς;
2η. Οι λενινιστές του σήμερα είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για την αστική τάξη στον ιδεολογικό πόλεμό της εναντίον του προτάγματος του κομμουνισμού.
Διάφοροι λενινιστές με το να αποκαλούν και να θεωρούν κομμουνιστικά εκείνα τα ολιγαρχικά – αντικομμουνιστικά καθεστώτα, είναι οι καλύτεροι δυσφημιστές της κομμουνιστικής ιδεολογίας.
Ακόμα με το να αποκαλούν δημοκρατία το ολιγαρχικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού (είτε αστική είτε αντιπροσωπευτική δημοκρατία), το οποίο όμως δεν έχει την παραμικρή σχέση με την ουσία της δημοκρατίας, γίνονται οι πιο δυνατοί διαφημιστές του αστικού αυτού πολιτικού συστήματος σε βάρος φυσικά του κομμουνιστικού προτάγματος.
ΑΔ
