Η ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΟ ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟ

Οι άνθρωποι στη ζωή τους έχουν ή είναι αναγκασμένοι να έχουν πολύ δυσάρεστες ή πολύ ανεπιθύμητες συμπεριφορές.
 Όπως για παράδειγμα να αφαιρέσουν ανθρώπινες ζωές.

Παράδειγμα: Πατέρας ανακαλύπτει ότι μια ομάδα ανθρώπων βίασε και σκότωσε τα παιδιά του. Αυτός παίρνει ένα όπλο και τους «καθαρίζει όλους». Πολύ δυσάρεστα τα γεγονότα. Και ο βιασμός με το θάνατο των  παιδιών και ο θάνατος των βιαστών. Όμως, παρότι ο θάνατος των βιαστών (ο φόνος ανθρώπων γενικά)  είναι δυσάρεστο γεγονός,  στην προκείμενη περίπτωση θα τύχει της πλήρους κοινωνικής αποδοχής. Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ της κοινωνίας θα πει « πολύ καλά τους έκανε». Αντίθετα ο βιασμός και ο θάνατος των παιδιών θα τύχει της σχεδόν καθολικής εναντίωσης.
Επομένως το ζητούμενο στην κρίση μας είναι ο λόγος για τον οποίο διαπράττονται αυτές οι πράξεις. Αν ο λόγος είναι τελικά κοινωνικά αποδεκτός ή κοινωνικά απορριπτέος. Αν υπερασπίζεται ή αν καταπολεμά θετικές κοινωνικές αξίες.
Το σταλινικό καθεστώς αφαίρεσε πολλές ζωές. Ουδείς το αμφισβητεί. Όμως τι ήθελε να υπερασπιστεί δια μέσου αυτών; Να υπερασπίσει κάποια κοινωνική αξία ή κάτι το αντικοινωνικό;
Αν η συζήτηση  τεθεί στη σωστή της βάση, δηλαδή ποιο επί της ουσίας σύστημα υπερασπιζόταν ο Στάλιν, τότε δεν θα είναι πολύ εύκολο οι οπαδοί του σταλινισμού να μπορούν να «κρυφτούν» πίσω από ένα δήθεν «καλό» σκοπό για τον οποίο αφαιρέθηκαν τόσες ζωές.
Ο Στάλιν υπεράσπιζε το καθεστώς στο οποίο ήταν επικεφαλής. Η εξουσία ανήκε ολοκληρωτικά σε μια ιδιαίτερη, σε μια ειδική μειοψηφική δύναμη η οποία επέβαλε τη θέλησή της σε ολόκληρη την κοινωνία. Η εξουσία δεν ανήκε στη γενική δύναμη δηλαδή δεν ανήκε στην πλειοψηφία του λαού. Δεν υπήρχε δημοκρατική ρεπούμπλικα. Η εξουσία δεν ανήκε στην κομμούνα. Την είχε σφετεριστεί μια μειοψηφία που καλυπτόταν πίσω από ένα επαναστατικό κομμουνιστικό βερμπαλισμό ενώ στην ουσία την εξουσία την κατείχε  μια αντικομμουνιστική μειοψηφία.
Σε όλα τα στάδια του κομμουνισμού,  την εξουσία θα πρέπει να την κατέχει η πλειοψηφία και να υλοποιείται η αρχή – ουσία της δημοκρατίας κατά την οποία η εκάστοτε μειοψηφία να υποτάσσεται στην εκάστοτε πλειοψηφία, σε κάθε κοινωνικό θέμα.
Σε επίπεδο προπαγανδιστικό και αερολογικά, την εξουσία τότε την κατείχε η εργατική τάξη και ο λαός. Αερολογικά όμως γιατί εξουσία είναι η δύναμη ενός υποκειμένου δια μέσου της οποία μπορεί να επιβάλλει τη θέλησή του πάνω σε άλλα υποκείμενα με διαφορετικές θελήσεις. Τελικά τέτοια δύναμη δεν την είχε ο λαός, η πλειοψηφία του λαού. Το ότι την είχε ο λαός είναι απολύτως αδύνατο να σταθεί ακόμα και ως ανέκδοτο. Την εξουσία την είχε αποκλειστικά η ηγεσία του κόμματος (καλύτερα να λέμε  ένα τμήμα της ηγεσίας). Αυτή η ηγεσία είχε σφετεριστεί  από το λαό το αγαθό της εξουσίας. Και ένας τέτοιος σφετερισμός είναι το πρώτιστο και μεγαλύτερο κοινωνικό έγκλημα.
ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ την πλήρη εξουσία την κατέχει εκείνο το υποκείμενο το οποίο έχει στα χέρια του όλη την ΕΝΟΠΛΗ, ΤΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ  όπου δια μέσου αυτών μπορεί να καθορίσει και τις παραγωγικές σχέσεις (όπως η κομμούνα του Παρισιού το 1871 και η οποία προτείνεται από τους Μαρξ και Έγκελς σαν το ΜΟΝΑΔΙΚΟ πρόταγμα του εργατικού κινήματος). Αν ο εργαζόμενος λαός (κομμούνα) δεν κατέχει όλη την ένοπλη εκτελεστική (και όλη τη διοικητική) , τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία είναι υπήκοος, υπόδουλος σε εκείνο το μειοψηφικό υποκείμενο που την κατέχει. Όταν ένα μειοψηφικό υποκείμενο κατέχει την εξουσία και όχι ο λαός – κομμούνα τότε το σύστημα είναι ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ. Όποιος ελέγχει αυτές της εξουσίες ελέγχει προς όφελός του και τις παραγωγικές σχέσεις.
Σε αυτό το καθεστώς και σε όλα εκείνα τα καθεστώτα οι λαοί δεν είχαν την εξουσία να επιλέξουν (νομοθετική) και να επιβάλλουν (ένοπλη εκτελεστική) ούτε τον παραμικρό κοινωνικό κανόνα ούτε τον παραμικρό  νόμο. Ήταν έρμαια της θέλησης και των αποφάσεων μιας πολύ μικρής μειοψηφικής δύναμης που είχε εγκαθιδρύσει τον κομματικό – κρατικό καπιταλισμό.
 Η πρακτική τους ήταν στον αντίποδα του Μαρξικού κομμουνιστικού προτάγματος και του προτάγματος του Ένγκελς. Του προτάγματος δηλαδή για εγκαθίδρυση της δημοκρατικής ρεπούμπλικα μετά τη συντριβή του αστικού κράτους. Περιεχόμενο δε της δημοκρατικής ρεπούμπλικα (κομμούνας) μπορούμε να πούμε περιεκτικά ότι ήταν  ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ, όπως φαίνεται στο βιβλίο του Μαρξ για το γαλλικό εμφύλιο πόλεμο.
Ο Σταλινισμός είναι συνέχεια και χειροτέρευση των Λενινικών απόψεων οι οποίες αναθεωρούσαν και βρισκόντουσαν στον αντίποδα των Μαρξικών απόψεων.
Τελικά, όση σχέση είχαν με τον χριστιανισμό της κοινοκτημοσύνης οι οπαδοί της ιεράς εξέτασης και των σταυροφόρων άλλη τόση σχέση είχε και έχει ο λενινισμός (και η δραματική συνέπειά του ο σταλινισμός) με τον κομμουνισμό.
Ένας κομμουνιστής δεν μπορεί να κάνει σωστή κριτική στο σταλινισμό αν δεν κάνει πρώτα τη σωστή κριτική στο λενινισμό. Ο λενινισμός αλλοίωσε και διαστρέβλωσε πλήρως το κομμουνιστικό πρόταγμα των Μαρξ και Ένγκελς.
Μετά από αυτούς και μέχρι σήμερα το ζητούμενο «τι θα πρέπει να αντικαταστήσει το αστικό πολιτικό σύστημα» έχει στην πραγματικότητα ΜΙΑ ΜΟΝΟ απάντηση. Για την αναδόμηση του κομμουνιστικού κινήματος στον 21^ο αιώνα η απάντηση δίνεται από τον Ένγκελς:
«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ  είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ. Αυτό (το πολιτικό σύστημα) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ (συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ*  ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»

(*Η λέξη δικτατορία με τη σημασία της εποχής εκείνης, δηλαδή με τη σημασία του υπαγορεύω ή επιβάλλω – από το λατινικό ρήμα dictare -.)

Αυτό το πρόταγμα αλλοίωσε και κατέστρεψε ο λενινισμός. Ο Λένιν έγραψε το «κράτος και επανάσταση» κυρίως για να εξουδετερώσει ετούτο το κομμουνιστικό πρόταγμα. Μέσα από τεράστιες ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΥΣ  δόμησε ένα πρόταγμα εντελώς διαφορετικό από το μαρξικό. Θεωρητικά, στη θέση της γενικής δύναμης, δηλαδή της εξουσίας της πλειοψηφίας του λαού, έβαλε την ιδιαίτερη, την ειδική μειοψηφική δύναμη (κομματική) για το χτίσιμο του σοσιαλισμού. Οι αντιφάσεις του είναι μεν εξωφρενικά κραυγαλέες αλλά κάποιοι δεν ήθελαν, (δεν θέλουν) ή δεν μπορούσαν να τις δουν. (αυτοπροβολή, αρχηγομανία κλπ γαρ.)

Σημείωση: 1^η.
Μερικά «κομμουνιστικά» - λενινιστικά κόμματα διαπαιδαγωγούν τα μέλη τους να γίνονται στην πράξη αντικομμουνιστές. (ύβρεις σε διαφορετικές απόψεις κοκ). Επίσης τους διαπαιδαγωγούν στο να σχηματίζουν μια απόλυτα εσφαλμένη εικόνα για το τι είναι κομμουνισμός  για το ποιο θα πρέπει να είναι το πολιτικό σύστημα το οποίο θα αντικαταστήσει το αστικό και θα εγκαθιδρύσει στο πρώτο του στάδιο του κομμουνισμού κλπ.
Βλέπουμε ότι επιχειρηματολογούν υπέρ των καθεστώτων αυτών και τα βαπτίζουν κομμουνιστικά. Βασικό στοιχείο αυτής της επιχειρηματολογίας τους είναι τα κάποια καλά δικαιώματα που είχαν παραχωρήσει εκείνα τα συστήματα στους υπηκόους τους.
Δεν θέλουν να καταλάβουν ότι όλα ανεξαιρέτως τα ολιγαρχικά, όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα παραχωρούν ενίοτε κάποια δικαιώματα στους υποτακτικούς τους. (δικαίωμα είναι η δυνατότητα – εξουσιοδότηση – ενός υποκειμένου για να διεκδικεί ή να προστατεύει κάποιο αγαθό του.)  Ένα πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κομμουνιστικό από την ποιότητα ή την ποσότητα των δικαιωμάτων των υπηκόων. Αν ήταν αυτό το κριτήριο τότε οι σκανδιναβικές κοινωνίες του περασμένου αιώνα θα ήταν πολύ πιο κομμουνιστικές από αυτά τα λενινιστικά καθεστώτα, αφού οι υπήκοοι είχαν περισσότερα και ποιοτικά καλύτερα δικαιώματα.

Ένα σύστημα χαρακτηρίζεται κομμουνιστικό ή αντικομμουνιστικό (ολιγαρχικό) από το ποιος κατέχει την ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ και υποχρεώσεων. Την κατέχουν οι πολλοί (γενική δύναμη) ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΑΘΟΡΊΖΟΝΤΑΙ  ή την κατέχουν οι λίγοι (μειοψηφική – ειδική δύναμη και ΕΤΕΡΟΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ τους πολλούς;

2^η.  Οι λενινιστές του σήμερα είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για την αστική τάξη στον ιδεολογικό πόλεμό της εναντίον του προτάγματος του κομμουνισμού.
Διάφοροι λενινιστές με το να αποκαλούν και να θεωρούν κομμουνιστικά εκείνα τα ολιγαρχικά – αντικομμουνιστικά καθεστώτα,  είναι οι καλύτεροι δυσφημιστές της κομμουνιστικής ιδεολογίας.
Ακόμα με το να αποκαλούν δημοκρατία  το ολιγαρχικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού (είτε αστική είτε αντιπροσωπευτική δημοκρατία),  το οποίο όμως δεν έχει την παραμικρή σχέση με την ουσία της δημοκρατίας,  γίνονται οι πιο δυνατοί διαφημιστές του αστικού αυτού πολιτικού συστήματος σε βάρος φυσικά του κομμουνιστικού προτάγματος.

ΑΔ

ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΚΑΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

(Ο επίλογος του βιβλίου "Λενινισμός η εμβρυική και θανατηφόρα ασθένεια του κομμουνισμού")

Από τα τέλη του 19ου αιώνα, το εργατικό κίνημα άρχισε να λοξοδρομεί.
Η «σοσιαλδημοκρατική» εκδοχή του ξέφυγε εντελώς από τους (μαρξικούς) στόχους της εργατικής απελευθέρωσης και συντάχθηκε, αρχικά «κρυφά» και στη συνέχεια απροκάλυπτα, με τον καπιταλισμό και το πολιτικό κοινοβουλευτικό σύστημά του.
Ο Λένιν αντίθετα αντιπαλεύει τη σοσιαλδημοκρατία. Στα τέλη του ίδιου αιώνα αρχίζει και μορφώνει τη δική του «γιακωβίνικη» θεωρία, τη δική του εκδοχή για το εργατικό κίνημα, την επανάσταση και το σοσιαλισμό. Μελετά το Μαρξ, θέλει να παρουσιάζεται σαν συνεχιστής του αλλά τον αναθεωρεί ως προς το βασικό πολιτικό πρόταγμα – μέσον για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, για την υλοποίηση του σοσιαλισμού. Αρχίζει να δομεί την πολιτική του αντίληψή και την αποτυπώνει αρχικά έμμεσα στις απόψεις του για το «κόμμα νέου τύπου». Εδώ δέχεται την αυστηρή κριτική της Ρόζας Λούξεμπουργκ, μέσα από το βιβλίο της, «οργανωτικά προβλήματα της Ρώσικης σοσιαλδημοκρατίας», το οποίο αυτή έγραψε στις αρχές του 1900 και με το οποίο καταδικάζει το «όλη η εξουσία στην ηγεσία του κόμματος».
 Όμως ο Λένιν συνεχίζει στο δρόμο του αναθεωρητισμού.  Το 1917 και ειδικά στο βιβλίο του «κράτος και επανάσταση», αναποδογυρίζει εντελώς το μαρξικό πολιτικό πρόταγμα.  Στο σχέδιό του αποδίδει όλη την εξουσία (μετά τη συντριβή του αστικού κράτους) σε μια ειδική - μειοψηφική δύναμη. Την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ εξουσία, την μέγιστη εξουσία την «αποδίδει» όχι μόνο στο κόμμα αλλά και ακόμα χειρότερα στην ηγεσία του κόμματος (με τον επί της ουσίας ολιγαρχικό συγκεντρωτισμό) και όχι στη γενική δύναμη όπως προτείνουν οι Μαρξ και Ένγκελς.

Ο δε θεσμός των εργατικών συμβουλίων (σοβιέτ) είναι ένας ολιγαρχικός θεσμός στον οποίο αποδίδει τυπική εξουσία δηλαδή εξουσία μόνο στα λόγια και σε μια άλλη πολύ μικρή μειοψηφία. Οι εκλεγμένοι σύμβουλοι δεν θα είναι ούτε το 0,5% σε σχέση με τους εκλογείς. Θα είναι δηλαδή μια ισχνή μειοψηφία και επί πλέον δεν θα κατέχουν τη μέγιστη εξουσία. Ετούτη, την πραγματική εξουσία, θα την κατέχει η ηγεσία του κόμματος και αυτή (η ηγεσία) θα επιβάλλει τελικά τη θέλησή της πάνω σε όλα τα κοινωνικά θέματα.

Κατά την προσωπική του άποψη, έτσι πίστευε ότι μπορεί να χτιστεί ο σοσιαλισμός, σε εκείνες τις ιστορικές συνθήκες και να γίνει κατόπιν το πέρασμα στην ανώτερη φάση του κομμουνισμού. Προσπαθεί με αυτό το βιβλίο να αιτιολογήσει και να δικαιολογήσει την προσωπική του θεωρία αλλά πέφτει σε αμέτρητες παιδαριώδεις αντιφάσεις.

Μετά από λίγο γίνεται η μεγαλειώδης οκτωβριανή επανάσταση. Για δεύτερη φορά στην ιστορία, η εργατική τάξη και όλοι οι καταπιεσμένοι σκοπεύουν στη συντριβή του αστικού κράτους και την εγκαθίδρυση ενός νέου συστήματος.
Επαναστατούν με την ΠΡΟΘΕΣΗ να φτιάξουν μια κοινωνία πολύ καλύτερη, μια κοινωνία αταξική - κομμουνιστική στην οποία θα πραγματώνονται οι αξίες, της ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, του ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ. Το μεγαλείο ετούτης της επανάστασης βρίσκεται στην ΠΡΟΘΕΣΗ για την υλοποίηση των πιο πάνω αξιών.

Ο τεράστιος αυτός αγώνας δικαιώθηκε  ως προς το πρώτο σκέλος του. Πέτυχε τη συντριβή του αστικού κράτους. Όμως ως προς το δεύτερο σκέλος του, δηλαδή ως προς την υλοποίηση των πιο πάνω συγκεκριμένων στόχων απέτυχε παταγωδώς από την πρώτη στιγμή. Η εξουσία δεν πέρασε ποτέ (ούτε για μια στιγμή) στα χέρια της πλειονότητας ή στα χέρια της εργατικής τάξης.

«H εγχείρηση μεταμόσχευσης πέτυχε αλλά ο ασθενής απεβίωσε αμέσως μετά, γιατί το μόσχευμα ήταν ακατάλληλο».
 Πέτυχε η ανατροπή του τσαρισμού αλλά το «μόσχευμα» του Λένιν, (Όλη η εξουσία σε μια μικρή μειοψηφία) που ήταν εντελώς αντίθετο με το πρόταγμα του Μαρξ, απορρίφθηκε από την ιστορία γιατί ήταν εντελώς ακατάλληλο για το χτίσιμο του σοσιαλισμού.
Όλο το Λενινικό πρόταγμα στηρίχθηκε πάνω σε μια εντελώς λαθεμένη βάση. Αγνόησε την ισχύ του «κοινωνικού νόμου» που μας διδάσκει διαχρονικά το "όταν μια μειοψηφία καταλάβει την εξουσία, μετατρέπεται αργά η γρήγορα σε νέα τάξη".
(Εκτός του ότι, αντικειμενικά, δεν μπορεί να γίνει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής όταν την εξουσία την κατέχει μια μειοψηφία.)

Παρά ταύτα, δεν μπορεί κανένας να έχει στοιχεία για να ισχυριστεί ότι ο Λένιν και οι λενινιστές κάθε εποχής, στο μεγαλύτερο μέρος τους, δεν επιθυμούσαν και δεν σκόπευαν σε μια αταξική κοινωνία. Αντίθετα μάλιστα. Η αυτοθυσία τους και γενικά ο αλτρουισμός τους θα μείνουν χαραγμένα βαθειά στην ιστορία. Οι πράξεις ηρωισμού και αυταπάρνησης για μια δικαιότερη κοινωνία, είναι σχεδόν ασύλληπτες από τον σημερινό ανθρώπινο νου. Έβαλαν τη ζωή τους κάτω από τις πανανθρώπινες αξίες. Άντεξαν σε απίστευτα βασανιστήρια και αγνόησαν επιδεικτικά το θάνατο.
Τιμή, σεβασμό και δόξα λοιπόν σε όλους τους άγνωστους και γνωστούς αγωνιστές.
Σε όλους τους καλοπροαίρετους,  ανεξάρτητα από το σε ποιόν  συγκεκριμένο πολιτικό χώρο και αν ανήκαν. Ανεξάρτητα αν πάλευαν μέσα από τις γραμμές κάποιου  «κλάδου» του λενινισμού (τροτσκιστικό, μαοϊκό, σταλινικό) ή ανήκαν στον αναρχικό χώρο κοκ. Σε όλους όσους αγωνίστηκαν με το λόγο, με την προκήρυξη, με τις μαζικές κινητοποιήσεις ή με τα όπλα ενάντια στο βάρβαρο σύστημα του καπιταλισμού.
    Σε παλαιότερες εποχές, οι αγωνιστές (και περισσότερο οι απλοί αγωνιστές) δεν είχαν τη δυνατότητα για μελέτη του κομμουνιστικού προτάγματος. Πάρα πολλοί ήταν αγράμματοι και επί πλέον ο καθημερινός προσωπικός και κοινωνικός αγώνας δεν άφηνε τη δυνατότητα εμβάθυνσης και κριτικής. Διάφορα δε στελέχη δεν είχαν μελετήσει ούτε δύο βιβλία… Περίσσευε μεν η καλοπροαίρετη αγωνιστική συμπεριφορά αλλά μοιραία, οι πιθανότητες να ακολουθήσουν λαθεμένο βασικό δρόμο ήταν συντριπτικές.

Το «δένδρο του κακού»  για να εξοντωθεί, πρέπει ο ξυλοκόπος λαός να του ρίξει πολλές τσεκουριές. Με τη μια δεν πέφτει.

Μερικές από αυτές θα είναι εύστοχες, αρκετές θα είναι άστοχες και άλλες θα προκαλέσουν τον αυτοτραυματισμό του ξυλοκόπου ή και τον τραυματισμό των συνανθρώπων του.

Τα λάθη (και στο κοινωνικό επίπεδο) δεν μπορεί να τα αποφύγει κανείς. Οι λαθεμένες πράξεις που θα προκαλέσουν ζημιές είναι επίσης αναπόφευκτες.
Το πρώτο λοιπόν ζητούμενο στις κοινωνικές σχέσεις είναι ο περιορισμός των λαθών – ζημιών, η διδαχή και η διόρθωσή τους σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βαθμό.
Το δεύτερο ζητούμενο και  ταυτόχρονα σημαντική προϋπόθεση για το πρώτο, είναι η καλή προαίρεση, η ανθρωπιστική στάση.

Η όποια προκληθείσα ζημιά  σε άλλους έχει τεράστια διαφορά αν προκαλείται ακούσια ή αν προκαλείται εσκεμμένα. Για παράδειγμα ας πάρουμε έναν οδηγό ασθενοφόρου που τρέχει με μεγάλη ταχύτητα μήπως σώσει τη ζωή ενός ασθενή. Στο δρόμο  και από λάθος του μπορεί να προκαλέσει ατύχημα, να προκαλέσει ζημιά σε άλλους ή και τον δικό του θάνατο. Ετούτο όμως έχει τεράστια διαφορά από το αν τις ίδιες ζημιές τις προκαλέσει κάποιος (φασίστας) που προμελέτησε (δόλο) την πρόκληση της ίδιας ζημιάς, την πρόκληση του ίδιου αποτελέσματος.
Ο καλοπροαίρετος αγωνιστής, σε όποιο χώρο και να βρίσκεται,  θα σκοπεύει διαρκώς προς την υλοποίηση των αξιών για μια καλύτερη κοινωνία. Θα θυσιάζεται για τις ανώτερες αξίες. Και όταν διαπιστώνει λάθη στη ρότα του, θα τα διορθώνει. Αυτό ήταν και είναι το μεγαλείο όλων των κοινωνικών αγωνιστών διαχρονικά. Εδώ βρίσκεται το ανθρώπινο μεγαλείο. Και αυτό βρίσκεται βασικά στο μεγαλείο της συνείδησης, στην ποιότητα της συνείδησης. Επομένως δεν έχουν καμιά σχέση και δεν μπορεί να γίνει καμιά ταύτιση, καμιά σύγκριση με τις ζημιές που προκάλεσαν στην κοινωνία οι συνειδητά εγκληματίες αστοί κάθε μορφής (κοινοβουλευτικοί ή φασίστες).
Φυσικά από μόνη της η καλή προαίρεση ή το σωστό ένστικτο δεν επαρκούν. Χρειάζεται η σωστότερη γνώση και το σχέδιο. (Κανείς δεν θα δεχθεί να τον χειρουργήσει στην καρδιά ο πιο καλοπροαίρετος άνθρωπος του κόσμου αν ο τελευταίος δεν έχει τις κατάλληλες γνώσεις.)

Όλοι οι αγωνιστές στην πάλη τους ενάντια στον καπιταλισμό έχουν κάνει λάθη και θα ξανακάνουν λάθη. Τα πιο σημαντικά λάθη, αργά ή γρήγορα θα τα διορθώσουν. Όμως σε τούτη τη διαδικασία, στο σήμερα και στο ορατό μέλλον,  θα υπάρχουν δύο αντίρροπες δυνάμεις (όπως υπήρχαν και όπως θα υπάρχουν πιθανόν πάντα). Από τη μια θα είναι εκείνοι που θα ψάξουν και θα βρουν τα βαθύτερα αίτια των λαθών αυτών και από την άλλη θα είναι οι συντηρητικοί. Οι δεύτεροι θα επιθυμούν και θα επιδιώκουν την «αταραξία» ή το πολύ να θελήσουν να κάνουν κάποιες μικρές αλλαγές. Δεν θα θέλουν να διδαχθούν από τα λάθη του κινήματος και γι αυτό τα όποια αρνητικά φαινόμενα  θα τα εξηγήσουν κάνοντας επιφανειακές σκέψεις. Στη στάση τους αυτή θα τους κρατούν δέσμιους διάφορες και πολύμορφες δυνάμεις. Κάποιους  θα τους «τρενάρει» ο εγωισμός τους που δεν θα τους αφήνει να παραδεχθούν ότι στο παρελθόν βάδιζαν επί μακρόν σε λαθεμένο δρόμο,  άλλους πιθανόν  ο ναρκισσισμός, η ματαιοδοξία, η αυτοεπιβεβαίωση, ο επαγγελματισμός (επαγγελματικά στελέχη) ή η άγνοια της ουσίας του μαρξικού κομμουνιστικού προτάγματος κοκ.  Επίσης δεν θα είναι αμελητέοι και οι διαπροσωπικοί συναισθηματικοί δεσμοί που αναπτύσσονται μεταξύ συντρόφων – «παρεών» κλπ μέσα σε κόμματα ή ομάδες. Ετούτοι οι αγωνιστές ή «αγωνιστές», το προσωπικό συναισθηματικό ή επαγγελματικό συμφέρον θα το θέτουν πάνω από το συμφέρον του κινήματος. Πάντα θα υπάρχει η «σαβούρα» στο κίνημα.

Το ότι θα υπάρχει αυτή η συντηρητική αντίρροπη δύναμη δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Το γεγονός ότι ενίοτε θα αντιπαλεύει την πρώτη δύναμη και με «χτυπήματα κάτω από τη μέση» είναι απόλυτα βέβαιο.

  Πιθανολογούμε  ότι από όλους τους λενινιστές, οι πιο αντιδραστικοί στο θέμα αυτό θα είναι εκείνα τα στελέχη, εκείνοι οι ηγέτες οι οποίοι ασχολούνταν στον ιδεολογικό τομέα του κόμματός τους. Και ειδικά όλοι αυτοί  που με περισσή ματαιοδοξία το «έπαιζαν μελετημένοι» και με ύφος πολλών καρδιναλίων ή παντογνώστη κατακεραύνωναν όλους όσους εξέφραζαν αμφιβολίες ή άλλες σκέψεις πέραν των «αποδεκτών». Όλοι αυτοί που για ψυχολογικούς λόγους (προσωπικής ανάδειξης ή εξουσίας) παρά τη χρόνια μελέτη δεν ήθελαν ή δεν είχαν την ικανότητα να αναδείξουν ΟΥΤΕ ΜΙΑ από τις δεκάδες και τρομερές αντιφάσεις του Λένιν. Μιλάμε για εντελώς παιδαριώδεις αντιφάσεις τις οποίες και οι σημερινοί φανατικοί λενινιστές αποκρύπτουν με πολύ επιμέλεια. Και αυτό το κάνουν για να έχουν ένα θεωρητικό αποκούμπι για να μπορούν να στηρίξουν τις δικές τους τάσεις για προσωπική εξουσία. Αν καταπέσει το Λενινικό πρόταγμα τότε δεν έχουν προσωπικό κίνητρο για επανάσταση. Έτσι συνεχίζουν να στρουθοκαμηλίζουν. 
Για παράδειγμα μερικές από τις ατέλειωτες αντιφάσεις του Λένιν βρίσκονται στα πιο κάτω κείμενα:

http://bezedakos.blogspot.gr/2017/10/b.html
http://bezedakos.blogspot.gr/2017/10/blog-post_9.html


Οι σταυροφόροι και οι ιεροεξεταστές έπαιζαν με φανατισμό το ρόλο του χριστιανού, χωρίς να έχουν την παραμικρή σχέση με το χριστιανισμό. Με τον ίδιο περίπου φανατισμό θα συνεχίζουν να παίζουν το ρόλο του κομμουνιστή και εκείνοι οι λενινιστές χωρίς να έχουν καμιά σχέση με τον κομμουνισμό.

Το κομμουνιστικό κίνημα έχασε την αίγλη του, έχασε την ιδεολογική «ηγεμονία» μετά την πάροδο λίγων δεκαετιών από την οκτωβριανή επανάσταση.
Πιστεύουμε όμως ότι σήμερα το κομμουνιστικό κίνημα μπορεί όχι μόνο να αναστηθεί απλά αλλά και ακόμα ότι μπορεί να αποκτήσει την απόλυτη ιδεολογική υπεροχή, να αποκτήσει τη συντριπτική ιδεολογική «ηγεμονία», να κερδίσει σχετικά «εύκολα» τα λαϊκά στρώματα αν  θέσει και εμβαθύνει το πρόταγμα του ΟΕΝΔΕΛ (Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς) και απορρίψη το πρόταγμα για μια νέα ολιγαρχική – μειοψηφική εξουσία.

. Ελπίζουμε τελικά ότι το κίνημα θα επιστρέψει το συντομότερο δυνατό  στο σωστό πρόταγμα, στο σωστό πολιτικό σχέδιο του Μαρξ, δηλαδή στην κατάκτηση της δημοκρατίας (ΟΕΝΔΕΛ) για να λειτουργήσει σαν απαραίτητο μέσο (μοχλός) στο χτίσιμο του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

N. Κουμαριάς

ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Το πρώτο άρθρο του συντάγματος της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας ξεκινά με την μεγαλύτερη (προπαγανδιστική) εξαπάτηση του λαού, με ένα από τα μεγαλύτερα ψεύδη που μπορούν να υπάρξουν.- Με τι θα ξεκινούσαν άλλωστε οι πιο εγκληματικές, οι πιο ψυχανώμαλες υπάρξεις της κοινωνίας;-

Γράφουν λοιπόν:

 Άρθρο 1: (Μορφή του πολιτεύματος)

1.  Tο πολίτευμα της Eλλάδας είναι Προεδρευόμενη Kοινοβουλευτική Δημοκρατία.

2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.

3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.

Όμως στην πραγματικότητα το
άρθρο 1, είναι το εξής:

      1. Tο πολίτευμα της Eλλάδας είναι Προεδρευόμενη κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.
(Δικτατορία σημαίνει επιβολή – υπαγόρευση, από το λατινικό ρήμα dictare)

      2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η ολιγαρχική κυριαρχία.

      3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από μια ολιγαρχία, υπάρχουν υπέρ αυτής (και εναντίον του λαού) και ασκούνται όπως ορίζει το σύνταγμά της.

Ας εξηγήσουμε τα αυτονόητα:

    1α. Η αρχή, η ουσία, ο βασικός σκοπός του κάθε ολιγαρχικού συστήματος είναι η ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΣΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΜΙΑΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ πάνω σε κάθε κοινωνικό θέμα (στην οικονομία και σε όλες τις άλλες κοινωνικές σχέσεις).

   1β. Αντίθετα. Η αρχή, η ουσία, ο βασικός σκοπός του κάθε δημοκρατικού συστήματος είναι η ΥΠΟΤΑΓΗ  ΤΗΣ (εκάστοτε) ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΣΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ σε κάθε κοινωνικό θέμα, σε όλα τα κοινωνικά θέματα.
Και χωρίς να ανήκει  ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ δεν μπορεί να γίνει η υποταγή της  μειοψηφίας στην πλειοψηφία και επομένως δεν υπάρχει δημοκρατία (αλλά ολιγαρχία).

Σημείωση: Τα πολιτικά συστήματα διαχωρίζονται από το ποιος έχει την εξουσία να υποτάσσει ποιόν.
Εξουσία δε είναι η δύναμη ενός υποκειμένου με την οποία μπορεί να επιβάλλει τη θέλησή του πάνω σε άλλα υποκείμενα με διαφορετικές θελήσεις.

Για να ήταν ο κοινοβουλευτισμός δημοκρατία στην πραγματικότητα, θα έπρεπε πχ η πλειοψηφία του λαού να είχε επιλέξει και επιβάλλει όλους αυτούς τους αντιλαϊκούς νόμους – μέτρα που υφίσταται.
Η πλειοψηφία του λαού να είχε επιλέξει να την ξεζουμίζουν φορολογικά, να μειώνουν μισθούς και συντάξεις κοκ για να ανακεφαλαιοποιούνται οι φουκαράδες οι τραπεζίτες.
Όλα αυτά όχι μόνο να τα είχε επιλέξει η πλειοψηφία του λαού αλλά επί πλέον (και βασικά) να είχε την ένοπλη εκτελεστική εξουσία δια μέσου της οποίας να επέβαλε στους κυβερνώντες να εφαρμόσουν αυτά τα δικά της αντιλαϊκά μέτρα.
(Και αν 10.000.000 άνθρωποι καλούσαν με διαδήλωση, την υπάρχουσα ένοπλη εκτελεστική, να συλλάβει τους όποιους κυβερνώντες και απ την άλλη αν οι κυβερνώντες  καλούσαν, την ίδια υπάρχουσα ένοπλη εκτελεστική, να επιτεθεί και να διαλύσει το λαό και τελικά οι ένστολοι υπάκουαν στη θέληση του λαού και όχι των κυβερνώντων, θα λέγαμε ότι ο λαός ελέγχει την ένοπλη εκτελεστική.)

Στο υπάρχον όμως σύστημα κάτι τέτοιο δεν έγινε ούτε και πρόκειται να γίνει.
Το κοινοβουλευτικό σύστημα ταυτίζεται ΑΠΟΛΥΤΑ με τον ορισμό του ολιγαρχικού συστήματος, είναι ο απόλυτος ορισμός της ολιγαρχίας.
(Γενικά, στο ολιγαρχικό σύστημα ανήκουν οι κοινοβουλευτικές και οι διάφορες στρατιωτικές ή κομματικοστρατιωτικές ολιγαρχικές δικτατορίες)

2. Θεμέλιο λοιπόν του κοινοβουλευτισμού είναι η κυριαρχία (εξουσία) των λίγων.

3. Η εξουσία πηγάζει και ασκείται από εκείνον που την έχει στα χέρια του. (Αυτά τα αερολογικά "πηγάζει" από το λαό ή "αναβλύζει" κλπ είναι παγίδες για τη λαϊκή σκέψη.)
Εδώ την την εξουσία την κατέχει σε απόλυτο βαθμό μια μικρή μειοψηφία ψυχανώμαλων και κάνει ό,τι γουστάρει στο λαό και σε παγκόσμιο επίπεδο όλοι οι ολιγαρχικοί  κρατούν υπόδουλους τους λαούς.
(Όταν η ολιγαρχία αυτά που θέλει να πει βρίσκονται σε απόλυτη αντίθεση με την πραγματικότητα, για να περάσει προπαγανδιστικά εκείνο που θέλει, χρησιμοποιεί αερολογικές ή ποιητικές εκφράσεις του τύπου «πηγάζει» κοκ.)

ΥΓ1. Θυμόμαστε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που πριν πάρουν την κυβέρνηση κόπτονταν για να υπερασπιστούν αυτό το ολιγαρχικό σύστημα, λέγοντας ότι το άλφα ή το βήτα μέτρο των προηγούμενων ήταν αντισυνταγματικό..  Ιεροποιούσαν έτσι αυτό το εγκληματικό για το λαό σύνταγμα. Επίσης κάποια άλλα «νούμερα» από αυτούς έλεγαν με καμάρι ότι «θα τους τρελάνουμε στη νομιμότητα». Τώρα κάποιοι από τους ίδιους μιλάνε για προδοσίες και κάτι τέτοια, χωρίς να μπορούν ακόμα να δουν την ολιγαρχική ουσία αυτού του κόμματος στο οποίο συμμετείχαν ή εξακολουθούν να συμμετέχουν.

2. Παλαιότερες κοινωνιολογικές έρευνες είχαν συμπεράνει ότι «οποιοδήποτε πράγμα που χαρακτηρίζεται με θετικό πρόσημο, δεν θα γίνει ποτέ αντικείμενο εχθρικής επίθεσης από εκείνους που αποδέχονται αυτό τον θετικό χαρακτηρισμό».
Γι αυτό το λόγο οι ολιγαρχικοί (βασικά για να μη γίνει το σύστημά τους αντικείμενο επίθεσης και συντριβή του από το λαό) χαρακτηρίζουν όλα τα μαύρα σε άσπρα. Γι αυτό αποκαλούν πχ το ολιγαρχικό σύστημά τους δημοκρατία, για αυτό το νταβατζιλίκι το ονομάζουν αντιπροσώπευση, γι αυτό τον υπήκοο τον λένε πολίτη, για τον ίδιο λόγο τα εξοντωτικά λαϊκά μέτρα τα ονομάζουν μεταρρυθμίσεις, γι αυτό ονομάζουν «θυσίες του λαού» την επιβολή των όποιων εγκληματικών  μέτρων εναντίον του κλπ.

3. Το σύστημα βάζει τους φαντάρους να ορκίζονται "υπακοή στο σύνταγμα και στους νόμους του κράτους"  δηλαδή υπακοή στους κανόνες της ολιγαρχίας.

4.Μερικοί ολιγαρχικοί θέλουν κάποιες αλλαγές σε ετούτο το σύνταγμα. Δηλαδή επιφανειακές αλλαγές και όχι τη ριζική, την πλήρη ανατροπή του την οποία μπορεί να επιφέρει μόνο μια λαϊκή επανάσταση και μια πραγματική λαϊκή εξουσία.

5. Ελπίζουμε ότι θα φθάσει κάποια μέρα όπου σε όλο τον πλανήτη οι λαοί θα χαρακτηρίζουν τα ολιγαρχικά συντάγματα σαν "έντυπα κωλόχαρτα."

6. Η ονομασία των διάφορων καταστάσεων με την πραγματική σημασία τους είναι ένα αναγκαίο (πρώτο) τρομερά σημαντικό βήμα για την απελευθέρωση των λαών.
Κάποιοι συνεχίζουν να αποκαλούν τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία. Χρησιμοποιούν αυτό το ουσιαστικό, προβάλλοντας ενίοτε και κάποιο επίθετο όπως αστική, κοινοβουλευτική, αντιπροσωπευτική, έμμεση κλπ.
Μερικοί κάνουν χρήση αυτών των όρων χωρίς να κατανοούν την αρνητική επίπτωση που έχει αυτό για το λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα, το κακό και το μπέρδεμα που προκαλούν στη λαϊκή συνείδηση. Όμως κάποια στελέχη ολιγαρχικών κομμάτων κάνουν συνειδητά αυτή τη χρήση των όρων γιατί και το δικό τους πρόταγμα ή ταυτίζεται με το υπάρχον ολιγαρχικό σύστημα ή γιατί (στο μπροστινό ή στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους) θέλουν κάποιο άλλο ολιγαρχικό σύστημα, στρατιωτικού ή κομματικού τύπου.
Όποιοι λοιπόν «μελετημένοι», συνειδητοί αποκαλούν τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία (αστική, κοινοβουλευτική, αντιπροσωπευτική κλπ), επιφυλάσσουν, στο πρόγραμμά τους, για το λαό μια ολιγαρχική δικτατορία, την οποία θέλουν να ονομάσουν δημοκρατία για τον πιο πάνω αναφερόμενο λόγο. Είναι κοινωνικοί εγκληματίες και δυστυχώς κάποιοι από αυτούς φοράνε τη μάσκα του λαϊκού αγωνιστή.

Αποκαλούμε λοιπόν κοινοβουλευτική ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ δικτατορία το αστικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού, επειδή αυτή είναι η πραγματική του ουσία και αυτή θα πρέπει να χαραχθεί βαθειά στη λαϊκή συνείδηση.

ΡΔ