bezedakos

bezedakos

23 Απριλίου 2017

ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ Η ΕΜΒΡΥIΚΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ

Για ανάγνωση ή download πατήστε (κλικ)  πάνω στο εξώφυλλο... 




    Στην  ανθρώπινη ιστορία  το ερώτημα που  ανέκυπτε αντικειμενικά  στους λαούς πριν από τις επαναστάσεις ήταν: «Μετά την ανατροπή ή τη συντριβή του κάθε καθεστώτος,  του κάθε καταναγκαστικού μειοψηφικού ένοπλου και διοικητικού μηχανισμού, με ποιον από τους δύο μηχανισμούς οργάνωσης  της κοινωνίας θα έπρεπε να προχωρήσει η νέα διαμορφωμένη κατάσταση; Με ποιό μηχανισμό θα έπρεπε να αντικατασταθεί ο προηγούμενος μηχανισμός που επέβαλε με τον  καταναγκασμό - βία τη θέλησή του στην κοινωνία;»
Και όταν μιλάμε για δύο δυνατούς και εντελώς διαφορετικούς μηχανισμούς  οργάνωσης της κοινωνίας, εννοούμε στο βάθος  και επί της ουσίας κάτι το πολύ συγκεκριμένο.
    Ποιος θα έχει  πραγματικά υπό την κατοχή του τον ΕΝΟΠΛΟ μηχανισμό για να μπορεί δια μέσου αυτού να επιβάλει τη ΘΕΛΗΣΗ του,( η οποία θα  εκφράζεται μέσα από τις διαταγές του ή τους νόμους του)  πάνω στην κοινωνία; Δηλαδή ποιος θα κατέχει πρωτίστως την ένοπλη εκτελεστική  τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία για να μπορεί να έχει και την κυριαρχία στην οικονομία. Ετούτο το μηχανισμό θα τον κατέχει  ένα μικρό, ένα μειοψηφικό υποσύνολο της κοινωνίας ή η πλειοψηφία του λαού (αυτενεργός ένοπλος λαός;). Ιστορικά, στις συντριπτικά  περισσότερες των περιπτώσεων υπερίσχυσε η πρώτη, η ολιγαρχική αντίληψη. Δηλαδή οι εξεγερμένοι ή οι επαναστάτες ακολουθούσαν την αντίληψη σύμφωνα με την οποία μια νέα μειοψηφία (ή ακόμα και ένας μόνο «πεφωτισμένος» αρχηγός - σωτήρας), θα έπρεπε πάλι να πάρει στα χέρια της την ένοπλη εκτελεστική εξουσία και φυσικά μαζί με αυτή και τη νομοθετική. Μια νέα μειοψηφία που όμως, όπως ήλπιζαν, δεν θα έπρεπε να είναι διεφθαρμένη, μια μειοψηφία φιλολαϊκή, μια μειοψηφία που θα είχε μια άλλη πολιτική για να ακολουθήσει κλπ. Μια νέα μειοψηφία των «πεφωτισμένων», των  «αρίστων», των «πρωτοπόρων» , των «ταξικά συνειδητών» ή των καλών χαρακτήρων θα έπρεπε να αντικαταστήσει την παλιά  η οποία είχε ήδη αποδειχθεί διεφθαρμένη και αντιλαϊκή. Ετούτη η καινούργια, θα έπρεπε να ελέγχει, να κατέχει τον ένοπλο μηχανισμό και δια μέσου αυτού, η ίδια θα έπρεπε να φτιάχνει τους κοινωνικούς κανόνες, η ίδια να τους ελέγχει, η ίδια να είναι υπεύθυνη για την επιβολή τους πάνω στην πλειοψηφία.
    Αντίθετα δε, η πλειοψηφία του κάθε λαού θα έπρεπε να είναι πάλι υπάκουη υπήκοος (όπως παλιά) της κάθε νέας μειοψηφίας ελπίζοντας όμως περισσότερο  στις διακηρύξεις της και στα ωραία λόγια της. Στους αγώνες για μια καλύτερη κοινωνία, είχαμε αμέτρητες εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Αμέτρητους αγώνες, κόπους, πόνους, λαϊκές θυσίες, βασανιστήρια, θανάτους, εκτελέσεις  καλοπροαίρετων αγωνιστών. Εκατόμβες θυμάτων, τεράστια φρίκη. Όμως ποιό ήταν το τελικό αποτέλεσμα αυτής της συγκεκριμένης επαναλαμβανόμενης στόχευσης;. Η απόλυτη αποτυχία για τους λαούς. Σε αυτή την οδό, ούτε μία περίπτωση μέσα στους αιώνες, σε ούτε μία περίπτωση σε όλες τις χώρες του κόσμου  δεν επαληθεύθηκαν οι προσδοκίες  των εξεγερμένων ή των επαναστατημένων λαών. Αυτή η θεωρία των λίγων καλών πεφωτισμένων εξουσιαστών αποδείχθηκε απάτη που δεν είχε ούτε καν μία εξαίρεση.
    Μπορεί οι λαοί, σε πολλές περιπτώσεις, να κατόρθωναν να συντρίψουν την παλιά μειοψηφική εξουσία ΑΛΛΑ η νέα «πολιτική» - μειοψηφική εξουσία μετατράπηκε σε ΟΛΕΣ τις περιπτώσεις  είτε σε μια νέα εκμεταλλεύτρια οικονομική τάξη είτε στήριξε την παλιά εκμεταλλεύτρια τάξη ή οδήγησε σε καταστάσεις όπου συνυπήρχαν και οι δύο αυτές περιπτώσεις. Οι λαοί παρέμεναν πάντα αντικείμενα των ορέξεων των νέων πολιτικοοικονομικών ολιγαρχιών. Τα όμορφα λόγια ή τα πολιτικά προγράμματα των πιο «πρωτοπόρων» των επαναστάσεων αποδεικνύονταν τελικά κούφια λόγια. Όσο όμορφα  και να ήταν αυτά προεπαναστατικά, μετά την επανάσταση κατέληγαν στο ίδιο αρνητικό αποτέλεσμα για τους λαούς. Οι μπροστάρηδες των μπροστάρηδων (ηγέτες) των επαναστάσεων διέστρεφαν  τα πολιτικά προγράμματα και τις υποσχέσεις τους μόλις κατακτούσαν την εξουσία. Οι ίδιοι αυτοί υπέρ – μπροστάρηδες ή υπέρ επαναστάτες, πριν την επανάσταση, είχαν πείσει τους εργαζόμενους των λαών, με αληθοφανή επιχειρήματα ότι είναι απόλυτα απαραίτητο μετά την επανάσταση η ένοπλη εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία να ανήκει πάλι σε χέρια λίγων αλλά «καλών».Τους έλεγαν είτε ότι η εξουσία στα χέρια των πολλών, η αυτοθέσμιση και η αυτοδιαχείριση  είναι κάτι το ανέφικτο ή ότι θα είναι αναποτελεσματικό και επομένως πάλι λίγοι θα πρέπει να εξουσιάζουν. Λίγοι αλλά αυτή τη φορά «καλοί».
Και οι λαοί τους πίστευαν και τους ακολουθούσαν. Όμως έτσι, οι άνθρωποι των λαών στο τέλος παρέμεναν πάντα υπήκοοι, (όχι πολίτες) παθητικοί δέκτες των όποιων θελήσεων και αποφάσεων της κάθε νέας μειοψηφικής εξουσίας. Έρμαια στα χέρια άλλων.Η ζωή τους εξαρτιόταν πάλι από κάποιους άλλους. Η νέα  εξουσία αποδεικνυόταν πάντα ότι και αυτή δεν αποτελούνταν από «καλούς»,  προς τεράστια απογοήτευση των λαών. Μια διαρκής επιστροφή στο ίδιο σημείο του κύκλου και σε αρκετές περιπτώσεις ακόμα και σε χειρότερο σημείο. Φαύλος κύκλος. Η επανάληψη του ίδιου φαινομένου. Όπως όσες φορές ο άνθρωπος και να άφηνε την πέτρα από τα χέρια του αυτή θα έπεφτε στη Γη έτσι και με τις επαναστάσεις των λαών. Όσες φορές πήρε την εξουσία μια νέα μειοψηφία αυτή μετατράπηκε σε μια νέα εκμεταλλεύτρια τάξη, σε μια νέα αντιλαϊκή κλίκα-συμμορία. Νομοτέλεια. (Και όσες φορές στο μέλλον πάρει την εξουσία μία άλλη μειοψηφία πάλι το ίδιο αποτέλεσμα θα έχουμε.) Όσες φορές και να έκοβαν το κεφάλι των καταπιεστών τους, ξεφύτρωναν νέοι αφεντάδες από τα σπλάχνα των  πιο πρωτοπόρων των  επαναστάσεων. Σαν την Λερναία Ύδρα. Λες και οι λαοί είχαν και θα έχουν τη «μοίρα» του Σίσυφου. Λες και οι λαϊκοί  αγώνες είναι καταραμένοι από κάποια αόρατη δύναμη για να μην έχουν ποτέ το επιθυμητό αποτέλεσμα.

ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΝΕΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ  ΠΑΙΡΝΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΤΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ) ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ «ΑΥΤΟΜΑΤΑ» ΣΕ ΝΕΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ΑΡΓΑ Ή ΓΡΗΓΟΡΑ, ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ ΝΕΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΤΑΞΗ  (ή ενσωματώνεται στην παλιά οικονομική κυρίαρχη τάξη).

     Μήπως αυτό ήταν και είναι μοιραίο να συμβαίνει; Φυσικά όχι. Εκείνο που υπάρχει είναι μόνο μια συγκεκριμένη και απόλυτα λαθεμένη στόχευση. Η ιστορία,  μετά το πρωτόγονο κοινοτικό σύστημα, έδειξε δύο φορές τη σωστή κατεύθυνση για την απελευθέρωση των λαών.
Η πρώτη ήταν το 462 πΧ στην αρχαία Αθήνα. Ένα  μεγάλο μέρος του πληθυσμού (και όχι όλος ο λαός με τη σημερινή σημασία του όρου) κατακτά την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία. Αυτή η ΜΕΡΙΚΗ, η ελλιπής δημοκρατία, αυτό το πρωτόγνωρο πείραμα, μέσα σε 140 χρόνια κάνει θαύματα ανεπανάληπτα που εξακολουθούν να φωτίζουν την ανθρωπότητα μέχρι σήμερα. Ήταν ένα τεράστιο βήμα, μια τροχιοδεικτική βολή προς την κατεύθυνση της εξουσίας των λαών. Είναι ασύγκριτα τα θετικά αποτελέσματα αυτού του πολιτικού συστήματος όχι μόνο σε σχέση με τα ολιγαρχικά συστήματα εκείνης της ιστορικής εποχής αλλά και στις περισσότερες των περιπτώσεων ασύγκριτα και με τα σημερινά ολιγαρχικά συστήματα.
Όμως το πέρασμα της ένοπλης εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας σε ένα μεγάλο μεν μέρος του πληθυσμού αλλά όχι στο ΟΛΟΝ, η μη εξάπλωση του συστήματος διεθνώς, ο μη προσανατολισμός του προς μια αταξική κοινωνία (εμποδιζόμενο αντικειμενικά και από το βαθμό ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων της εποχής), ο πόλεμος εναντίον του από όλες τις μεγάλες ολιγαρχικές δυνάμεις εκείνης της περιόδου κλπ ήταν κάποιες από τις βασικές αιτίες της τελικής κατάρρευσής του. Άντεξε 140 χρόνια και έκανε, συγκριτικά, τα περισσότερα και μεγαλύτερα θαύματα στην ιστορία της ανθρωπότητας.
    Μετά από πολλούς αιώνες, με το μέγεθος ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων που επέφερε ο καπιταλισμός, παρουσιάζεται αντικειμενικά  η δυνατότητα για την πραγματοποίηση της ΠΛΗΡΟΥΣ δημοκρατίας σαν πολιτικό σύστημα η οποία θα λειτουργούσε σαν μοχλός για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, για την αταξική, για την κοινοτιστική  κοινωνία. Το 1871 νικά η λαϊκή επανάσταση στη Γαλλία. Όλη η  Εκτελεστική (ένοπλη και διοικητική) , η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία περνά στα χέρια του εργαζόμενου Λαού (ΟΕΝΔΕΛ). Δηλαδή όλη η εξουσία στο λαό ο οποίος ήταν οργανωμένος σε κομμούνες - κοινότητες.  Όλη η εξουσία στο λαό και όχι σε κάποια μειοψηφία, σε κάποια πρωτοπορία, σε κάποιο κόμμα. Αυτή ήταν η πραγματική έφοδος στον ουρανό. Αυτοθέσμιση, αυτοδιαχείριση.
    Ο Μαρξ παρακολουθεί την επανάσταση και επεμβαίνει (συμβουλευτικά) δια μέσου της κομμουνιστικής διεθνούς. Η επιστημονική του σκέψη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι μόνο με αυτό το πολιτικό σύστημα (το οποίο ονομάζει δημοκρατία ή δημοκρατική ρεπούμπλικα), θα μπορέσει η εργατική τάξη και οι λαοί να αλλάξουν το οικονομικό  και το κοινωνικό εν γένει σύστημα. Μόνο δια μέσου αυτού του συστήματος (στο οποίο ουσιαστικά θα ανήκει στο λαό όλη η εκτελεστική εξουσία – ΕΝΟΠΛΗ και διοικητική- όλη η νομοθετική και όλη η δικαστική –ΟΕΝΔΕΛ-) θα μπορέσει να επέλθει σταδιακά η συνολική οικονομική και κοινωνική απελευθέρωση. Με τη σκέψη του Μαρξ ανοίγεται ένα παράθυρο για να μπει το φως μιας ανώτερης, μιας δίκαιης, μιας πανανθρώπινης κοινωνίας. Όμως όπως συμβαίνει συχνά,  όλα τα μεγάλα προτάγματα διαστρεβλώνονται για να προσαρμοστούν στα μέτρα των ολιγαρχικών θελήσεων,  έτσι έγινε και με το πρόταγμα του Μαρξ. Όπως η χριστιανική θρησκεία της κοινοκτημοσύνης διαστρεβλώθηκε από το Μέγα Κωνσταντίνο, από τα ιερατεία, από τους σταυροφόρους, από τους ιεροεξεταστές κλπ (στο όνομα του χριστιανισμού) έτσι και το κομμουνιστικό πρόταγμα του Μαρξ διαστρεβλώθηκε από πολλούς (στο όνομα του κομμουνισμού).
Δύο μεγάλα ρεύματα διαστρέβλωσης αναπτύχθηκαν ιστορικά στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Το πρώτο ήταν εκείνο των «σοσιαλδημοκρατών» και το άλλο του λενινισμού. Στο μεν πρώτο αποκαλύφθηκε σύντομα το πραγματικό πρόσωπό του αφού οι ηγέτες του πέρασαν γρήγορα και σχεδόν φανερά με το σύστημα και έγιναν οι καλύτεροι υποστηριχτές του.
   Το δεύτερο συγκέντρωσε γύρω του τα πιο καλοπροαίρετα επαναστατικά στοιχεία και ο  επαναστατικός βερμπαλισμός των ηγετών του λειτούργησε (και λειτουργεί και σήμερα σε μικρότερο βαθμό) σαν παγίδα  που εγκλώβισε τα πιο υγιή στοιχεία της κοινωνίας. Αυτή τη δεύτερη και τεράστια διαστρέβλωση (λενινική και λενινιστική) θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε.