ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΡΕΥΜΑ ΜΕ ΛΙΓΟ ΝΕΡΑΚΙ; ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΛΑΟΣ

Σύμφωνα με τα παρουσιαζόμενα βίντεο,  μπορεί να παραχθεί πάμφθηνα καθαρή – οικολογική ενέργεια από το νερό. Μπορεί να παραχθεί ηλεκτρική ενέργεια, κινητική και θερμική.
 Όμως ΑΝ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, τότε γεννιούνται μερικά ερωτήματα.
Πρώτον. Ο λαός θα ήθελε να συνεχίζει να πληρώνει τόσα πολλά για ενέργεια;
 Δηλαδή θα ήθελε να πληρώνει τους δυσβάσταχτους λογαριασμούς της ιδιωτικοποιημένης «Δ»ΕΗ ή καλύτερα ΙΕΗ; Θα ήθελε να πληρώνει πετρέλαια και βενζίνες για να κινηθεί;  Θα ήθελε να πληρώνει τόσα πολλά για θέρμανση το χειμώνα ή και για μαγείρεμα; Θα ήθελε να καταστρέφεται το περιβάλλον από την καύση πετρελαίου ή άλλων ουσιών για την παραγωγή ενέργειας;

 Συναφές με το πιο ερώτημα είναι και το εξής: Θα ήθελαν οι λαοί να γίνονται πόλεμοι και να σκοτώνονται τα παιδιά τους για το ποιος ιδιώτης-διεστραμμένος  θα βάλει τελικά χέρι σε πετρέλαια και φυσικό αέριο;

Δεύτερον.  Αν υποθέσουμε σαν δεδομένο ότι είναι εφικτή σήμερα αυτή η πάμφθηνη και οικολογική ενέργεια  τότε θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί δεν γίνεται κτήμα του λαού.  Μα φυσικά, αν  γινόταν κτήμα του λαού, τότε τα τεράστια ιδιωτικά κεφάλαια που έχουν επενδυθεί από ελαχίστους  στην ενέργεια (σε τοπική και παγκόσμια κλίμακα) θα καταστρέφονταν.  Αυτοί οι καπιταλιστές δεν θα είχαν πια κέρδη αλλά ζημιές. Τα κεφάλαιά τους θα  χάνονταν , ενώ κάποιοι από αυτούς ίσως θα ήταν αναγκασμένοι να ζήσουν σαν κοινοί θνητοί και η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία θα κλυδωνιζόταν.
Για να διατηρηθεί λοιπόν των ο πλούτος των ελάχιστων οικονομικών ολιγαρχών θα πρέπει να ζουν στη μιζέρια και στην κόλαση δισεκατομμύρια άνθρωποι.
Χωρίς ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να σταθεί οικονομικό ολιγαρχικό σύστημα.
Τα πολιτικά ολιγαρχικά συστήματα υπάρχον για να στηρίζουν τα οικονομικά ολιγαρχικά συστήματα. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με διαρκή εγκλήματα κατά της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Γι αυτό το λόγο κρατούν πρωτίστως την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία στα χέρια τους

.
Να τι σημαίνει κοινοβουλευτική ή φασιστική ολιγαρχική δικτατορία.

Ανεξάρτητα από το αν η παρουσιαζόμενη σαν εφεύρεση είναι όντως εφεύρεση ή όχι,  δεν πρέπει να  πέσουμε σε ατέλειωτες αντιπαραθέσεις, παρότι οι ενδείξεις συγκλίνουν προς μια κατεύθυνση. Ο καθένας ας πιστεύει ό,τι θέλει

.Το θέμα στην ουσία του είναι αλλού.

Εφευρέσεις στο σήμερα και στο αύριο, δεν θα πάψουν να γίνονται. Όμως θα πρέπει να πανηγυρίζουν οι λαοί γι αυτές; Κάθε  άλλο. (Θα χαρούν μόνο όσοι έχουν ουσιαστικά απόλυτη άγνοια για το πώς λειτουργεί το σύστημα.)

 Σήμερα στα ολιγαρχικά καθεστώτα, αν την όποια εφεύρεση δεν την πάρουν στα χέρια τους οι εγκληματίες ιδιώτες για να την πωλούν και να μπορούν να κερδίζουν όσα έχει ανάγκη  η διεστραμμένη ψυχή τους, δεν πρόκειται να γίνει πραγματικό αγαθό για τους λαούς. Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Πχ  η πιο πάνω εφεύρεση πιθανόν να μπει στην παραγωγή όταν εξαντληθούν πρώτα τα ορυκτά αποθέματα ή  όταν οι ιδιώτες, που έχουν επενδύσει γενικά στην ενέργεια, πάρουν στα χέρια τους τις όποιες νέες εφευρέσεις στον τομέα της ενέργειας.  Και έτσι ενώ η κατασκευή μιας μικρής μονάδας θα κοστίζει, ας πούμε, 5 ευρώ  αυτοί να την πωλούν 30.000 ευρώ. Ή να βάλουν τις ολιγαρχικές ηγεσίες να φορολογούν πανάκριβα τον κάτοχο τέτοιας συσκευής και τα χρήματα να τα δίνουν άμεσα ή έμμεσα στην οικονομική ολιγαρχία.

Το κάθε επίτευγμα της επιστήμης, κατά κανόνα, δεν θα διευκολύνει  τελικά τη ζωή των εργαζομένων αλλά θα γίνεται θηλιά στο λαιμό τους. Θα γίνεται μέσο για την αύξηση πρώτα της σχετικής φτώχειας και μετά της απόλυτης φτώχειας.   (Σχετική φτώχεια έχουμε όταν από το σύνολο των αναγκών του , που θα μπορούσε κάποιος να καλύψει αντικειμενικά, μπορεί τελικά να καλύπτει όλο και ένα μικρότερο μέρος.
 Απόλυτη δε φτώχεια έχουμε όταν ο άνθρωπος δεν έχει τη δυνατότητα να καλύψει κάποιες από τις βασικές ανάγκες που είναι απαραίτητες για την επιβίωσή του.)
Δεν θα γίνεται λοιπόν αγαθό  που  θα συμβάλει στη μείωση του χρόνου εργασίας του με ταυτόχρονη ικανοποίηση περισσότερων αναγκών του αλλά αντίθετα η όποια απόκτησή του θα περνά από την όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευσή του.

 Το πολιτικοοικονομικό σύστημα δεν παράγει για να καλύψει τις ανάγκες των ανθρώπων αλλά να τις εκμεταλλευτεί και να τους καταναγκάσει κατά τέτοιο τρόπο ώστε να βγάλει κέρδη. Είτε αυτό θα γίνεται με «ανάπτυξη» ή με «αποανάπτυξη», από τη στιγμή που οι λίγοι κατέχουν την εξουσία, θα καταναγκάζουν και θα εκμεταλλεύονται τους πολλούς,  οδηγώντας τους στην εξαθλίωση.  Από τη στιγμή που οι λίγοι θα κατέχουν την εξουσία (στις κοινοβουλευτικές ή στις στρατιωτικές  δικταστορίες), οι λαοί θα είναι διαρκώς στο σημείο μηδέν. Αυτό μας διδάσκει η ιστορία της ολιγαρχίας και δεν έχει καμιά παρέκκλιση έως  τώρα.
Εδώ, για ένα αγαθό σαν το νερό και το οποίο δεν είναι εφεύρεση κανενός, η παγκόσμια ολιγαρχία θέλει τα επόμενα χρόνια να το ιδιωτικοποιήσει σε όλες τις χώρες του κόσμου, για να εξαρτά κα να καταναγκάζει τους πάντες και έτσι να βγάζει τα κέρδη που επιθυμεί.
Πόσο μάλλον για τις εφευρέσεις και τις ανακαλύψεις!!!

Οι φαρμακευτικές εταιρίες δεν παράγουν εκείνα τα φάρμακα που θα είναι φθηνά και θα αποκαθιστούν σε πολύ καλύτερο βαθμό ή πλήρως την υγεία γιατί έτσι θα έχουν απώλεια κερδών από τις πωλήσεις. Καλύτερα γι αυτές είναι να έχουν κάποιους μακροχρόνια ασθενείς για να τους πωλούν τα φάρμακά τους

Μας βομβαρδίζουν λοιπόν με ψεύτικες ελπίδες για πετρέλαια ή φυσικό αέριο που υπάρχει στο Αιγαίο και στην Κύπρο ή για τον χρυσό που υπάρχει στη Χαλκιδική.. Μας λένε ότι όταν θα γίνει η εξαγωγή τους,  η Χώρα θα τρώει με χρυσά κουτάλια. Όταν θα βρεθούν οι κατάλληλοι ολιγαρχικοί που θα κάνουν τις εξαγωγές τότε ο λαός μας θα ζει στη Χαναάν. Ή μας λένε ακόμα ότι αν παράγουμε τα τάδε βιομηχανικά προϊόντα ή αν γίνουμε αυτάρκεις στην αγροτική παραγωγή θα σωθούμε …κοκ.

 
Αυτή την προπαγάνδα την προωθούν κάποια ολιγαρχικοί και την αναπαραγάγουν κάποια άλλα «νούμερα» (Τα όποια ανόητα παπαγαλάκια του συστήματος δεν μπορούν να δουν ότι πχ το Μεξικό που παράγει πολύ πετρέλαιο τα 100 εκατομμύρια των κατοίκων από τα 115 ζουν με ένα δολάριο την ημέρα, δεν θέλουν να δουν ότι η Νιγηρία που ενώ παράγει πολύ πετρέλαιο ο λαός της πεινά ή δεν μπορούν να δουν τη Σιέρα Λεόνε όπου ενώ  έχει πολλά διαμάντια κλπ  ο λαός της όχι μόνο πεινά αλλά ο μέσος όρος ζωής είναι τα 30 χρόνια!!!)

Πόσα είναι μέχρι σήμερα τα επιτεύγματα της επιστήμης σε παγκόσμιο επίπεδο; Τεράστια.
Τελικά όμως οκτώ μόνο άτομα από όλο τον πλανήτη κατέχουν τόσο πλούτο όσο κατέχουν 3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι!!! Το 90% του πληθυσμού ζει με από 0 – 5 δολάρια την ημέρα.  Το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει τόσο πλούτο όσο το 99% του παγκόσμιου πληθυσμού. Κάθε χρόνο πεθαίνουν από υποσιτισμό πάνω από 20.000.000 παιδάκια. Ο λιμός επεκτείνεται όλο και περισσότερο στον πλανήτη, η βαρβαρότητα και η κόλαση για τους λαούς γίνεται όλο και πιο φρικτή και η Γη οδηγείται στην οικολογική καταστροφή, στο θάνατο. Να το τελικό αποτέλεσμα μετά από τόσες τεράστιες εφευρέσεις!!!
 Όλα τα κυβερνητικά ολιγαρχικά ρεμάλια, διαχρονικά, δουλεύουν  το λαό με τις δήθεν αντιστάσεις που κάνουν σε μνημόνια για ανύπαρκτα ουσιαστικά χρέη της χώρας. Όλοι οι ολιγαρχικοί απατεώνες κοροϊδεύουν  διαρκώς το λαό ότι κάποτε θα έρθουν καλύτερες μέρες. Μας δουλεύουν και μας θέτουν σε αναμονή για μια δήθεν μελλοντική ανάπτυξη με επενδύσεις από τους σατανικούς  ιδιώτες-ηλίθιους. Ο σκοπός τους είναι μόνο η εξουσία τους και οι εξουσία των οικονομικών ολιγαρχών.

Οι άνθρωποι του λαού πρέπει να σβήσουν εντελώς τις αυταπάτες τους.
Αν δεν πάρουν όλη την εξουσία στα χέρια τους, δηλαδή αν τον κάθε νόμο μέσα στην κοινωνία δεν τον ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ και δεν τον ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ η πλειοψηφία του λαού,  δεν θα μπορέσουν ποτέ να σταματήσουν την κόλαση που θα βιώνουν.
Αν αυτή την εξουσία συνεχίσουν να την κατέχουν οι λίγοι τότε το μέλλον της ανθρωπότητας είναι σίγουρα κατάμαυρο- πίσσα

Αυτά τα ανθρωποειδή, φυσικά κοροϊδεύουν ότι ο λαός έχει την εξουσία δηλαδή ότι ο λαός έχει τη δύναμη να επιβάλλει τη θέλησή του πάνω σε όλα τα κοινωνικά θέματα. Δεν υπάρχει καμιά εξουσία του λαού, δεν υπάρχει καμιά δημοκρατία. Υπάρχουν ανά τον κόσμο, μόνο κοινοβουλευτικές ή στρατιωτικές ολιγαρχικές δικτατορίες. Όσοι αποκαλούν τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία, και όσοι θέλουν να κυβερνήσουν μέσα στο σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας (από τα μεγάλα ή τα μικρά ολιγαρχικά κόμματα, με προεδρική ή προεδρευόμενη δικτατορία ή στρατιωτική), όχι μόνο είναι απατεώνες αλλά είναι άρρωστοι για προσωπική εξουσία ήτοι στο βάθος υποκρύπτουν μια τεράστια εγκληματική συνείδηση, μια τεράστια αντικοινωνικότητα.

Και στο συγκεκριμένο θέμα της ενέργειας από το νερό; Αν ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό;

Τι θα αποφάσιζε  σήμερα ο λαός αν είχε την εξουσία και του ετίθετο το ερώτημα ή δίλλημα (είτε με κληρωτά νομοθετικά σώματα είτε με δημοψήφισμα, είτε ηλεκτρονικά  κλπ);
α. Θέλετε την  αλλαγή στην παραγωγή και χρήση της ενέργειας; Δηλαδή θέλετε συγκεκριμένα με λίγο νεράκι να έχετε πάμφθηνη ενέργεια;

β. Θέλετε η παραγωγή, η χρήση και το κόστος της ενέργειας να συνεχίσει όπως είναι;

Φυσικά ο λαός θα αποφάσιζε και θα επέβαλλε το πρώτο, ΑΝ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ. Σήμερα όμως και να ήταν εφικτή αυτή η φθηνή παραγωγή ενέργειας δεν θα την έδιναν με τίποτα στο λαό.

Να αγωνιστούμε λοιπόν  για να φτιαχτεί μια ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗ, μια πραγματικά δημόσια βιομηχανία παραγωγής ενέργειας,  για δωρεάν ενέργεια στο λαό. 

ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΝ ΤΟ ΚΑΘΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΑΙΤΗΜΑ ΔΕΝ ΤΟ ΣΥΝΔΕΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΣΚΟΠΟ ΤΟΥ «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ (ΟΕΝΔΕΛ)», ΑΝ ΔΕΝ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗΣ ΜΟΡΦΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ Σ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ.
Αν όλη η εξουσία δεν περάσει στο λαό, τότε οι ολιγαρχικοί στις περιπτώσεις που υποχωρήσουν προσωρινά σε ένα θέμα, θα το «βγάλουν ξινό» στο λαό, επιβαρύνοντάς τον σε άλλους τομείς.  Για παράδειγμα, αν υποχωρήσουν και καταργήσουν τα διόδια τότε θα αυξήσουν τις εισφορές του λαού σε άλλους τομείς όπως ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ κλπ.
Το θέμα μας λοιπόν δεν είναι  μόνο μια επιστημονική ανακάλυψη η οποία θα πρέπει να μετατραπεί σε αγαθό για το λαό. Το ζητούμενο είναι όλα τα αγαθά να διαχειρίζονται από το λαό στην παραγωγή και τη διαμοίραση.

ΡΔ

ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ Η ΕΜΒΡΥIΚΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ

Για ανάγνωση ή download πατήστε (κλικ)  πάνω στο εξώφυλλο... 

    Στην  ανθρώπινη ιστορία  το ερώτημα που  ανέκυπτε αντικειμενικά  στους λαούς πριν από τις επαναστάσεις ήταν: «Μετά την ανατροπή ή τη συντριβή του κάθε καθεστώτος,  του κάθε καταναγκαστικού μειοψηφικού ένοπλου και διοικητικού μηχανισμού, με ποιον από τους δύο μηχανισμούς οργάνωσης  της κοινωνίας θα έπρεπε να προχωρήσει η νέα διαμορφωμένη κατάσταση; Με ποιό μηχανισμό θα έπρεπε να αντικατασταθεί ο προηγούμενος μηχανισμός που επέβαλε με τον  καταναγκασμό - βία τη θέλησή του στην κοινωνία;»

Και όταν μιλάμε για δύο δυνατούς και εντελώς διαφορετικούς μηχανισμούς  οργάνωσης της κοινωνίας, εννοούμε στο βάθος  και επί της ουσίας κάτι το πολύ συγκεκριμένο.

    Ποιος θα έχει  πραγματικά υπό την κατοχή του τον ΕΝΟΠΛΟ μηχανισμό για να μπορεί δια μέσου αυτού να επιβάλει τη ΘΕΛΗΣΗ του,( η οποία θα  εκφράζεται μέσα από τις διαταγές του ή τους νόμους του)  πάνω στην κοινωνία; Δηλαδή ποιος θα κατέχει πρωτίστως την ένοπλη εκτελεστική  τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία για να μπορεί να έχει και την κυριαρχία στην οικονομία. Ετούτο το μηχανισμό θα τον κατέχει  ένα μικρό, ένα μειοψηφικό υποσύνολο της κοινωνίας ή η πλειοψηφία του λαού (αυτενεργός ένοπλος λαός;). Ιστορικά, στις συντριπτικά  περισσότερες των περιπτώσεων υπερίσχυσε η πρώτη, η ολιγαρχική αντίληψη. Δηλαδή οι εξεγερμένοι ή οι επαναστάτες ακολουθούσαν την αντίληψη σύμφωνα με την οποία μια νέα μειοψηφία (ή ακόμα και ένας μόνο «πεφωτισμένος» αρχηγός - σωτήρας), θα έπρεπε πάλι να πάρει στα χέρια της την ένοπλη εκτελεστική εξουσία και φυσικά μαζί με αυτή και τη νομοθετική. Μια νέα μειοψηφία που όμως, όπως ήλπιζαν, δεν θα έπρεπε να είναι διεφθαρμένη, μια μειοψηφία φιλολαϊκή, μια μειοψηφία που θα είχε μια άλλη πολιτική για να ακολουθήσει κλπ. Μια νέα μειοψηφία των «πεφωτισμένων», των  «αρίστων», των «πρωτοπόρων» , των «ταξικά συνειδητών» ή των καλών χαρακτήρων θα έπρεπε να αντικαταστήσει την παλιά  η οποία είχε ήδη αποδειχθεί διεφθαρμένη και αντιλαϊκή. Ετούτη η καινούργια, θα έπρεπε να ελέγχει, να κατέχει τον ένοπλο μηχανισμό και δια μέσου αυτού, η ίδια θα έπρεπε να φτιάχνει τους κοινωνικούς κανόνες, η ίδια να τους ελέγχει, η ίδια να είναι υπεύθυνη για την επιβολή τους πάνω στην πλειοψηφία.

    Αντίθετα δε, η πλειοψηφία του κάθε λαού θα έπρεπε να είναι πάλι υπάκουη υπήκοος (όπως παλιά) της κάθε νέας μειοψηφίας ελπίζοντας όμως περισσότερο  στις διακηρύξεις της και στα ωραία λόγια της. Στους αγώνες για μια καλύτερη κοινωνία, είχαμε αμέτρητες εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Αμέτρητους αγώνες, κόπους, πόνους, λαϊκές θυσίες, βασανιστήρια, θανάτους, εκτελέσεις  καλοπροαίρετων αγωνιστών. Εκατόμβες θυμάτων, τεράστια φρίκη. Όμως ποιό ήταν το τελικό αποτέλεσμα αυτής της συγκεκριμένης επαναλαμβανόμενης στόχευσης;. Η απόλυτη αποτυχία για τους λαούς. Σε αυτή την οδό, ούτε μία περίπτωση μέσα στους αιώνες, σε ούτε μία περίπτωση σε όλες τις χώρες του κόσμου  δεν επαληθεύθηκαν οι προσδοκίες  των εξεγερμένων ή των επαναστατημένων λαών. Αυτή η θεωρία των λίγων καλών πεφωτισμένων εξουσιαστών αποδείχθηκε απάτη που δεν είχε ούτε καν μία εξαίρεση.

    Μπορεί οι λαοί, σε πολλές περιπτώσεις, να κατόρθωναν να συντρίψουν την παλιά μειοψηφική εξουσία ΑΛΛΑ η νέα «πολιτική» - μειοψηφική εξουσία μετατράπηκε σε ΟΛΕΣ τις περιπτώσεις  είτε σε μια νέα εκμεταλλεύτρια οικονομική τάξη είτε στήριξε την παλιά εκμεταλλεύτρια τάξη ή οδήγησε σε καταστάσεις όπου συνυπήρχαν και οι δύο αυτές περιπτώσεις. Οι λαοί παρέμεναν πάντα αντικείμενα των ορέξεων των νέων πολιτικοοικονομικών ολιγαρχιών. Τα όμορφα λόγια ή τα πολιτικά προγράμματα των πιο «πρωτοπόρων» των επαναστάσεων αποδεικνύονταν τελικά κούφια λόγια. Όσο όμορφα  και να ήταν αυτά προεπαναστατικά, μετά την επανάσταση κατέληγαν στο ίδιο αρνητικό αποτέλεσμα για τους λαούς. Οι μπροστάρηδες των μπροστάρηδων (ηγέτες) των επαναστάσεων διέστρεφαν  τα πολιτικά προγράμματα και τις υποσχέσεις τους μόλις κατακτούσαν την εξουσία. Οι ίδιοι αυτοί υπέρ – μπροστάρηδες ή υπέρ επαναστάτες, πριν την επανάσταση, είχαν πείσει τους εργαζόμενους των λαών, με αληθοφανή επιχειρήματα ότι είναι απόλυτα απαραίτητο μετά την επανάσταση η ένοπλη εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία να ανήκει πάλι σε χέρια λίγων αλλά «καλών».Τους έλεγαν είτε ότι η εξουσία στα χέρια των πολλών, η αυτοθέσμιση και η αυτοδιαχείριση  είναι κάτι το ανέφικτο ή ότι θα είναι αναποτελεσματικό και επομένως πάλι λίγοι θα πρέπει να εξουσιάζουν. Λίγοι αλλά αυτή τη φορά «καλοί».
Και οι λαοί τους πίστευαν και τους ακολουθούσαν. Όμως έτσι, οι άνθρωποι των λαών στο τέλος παρέμεναν πάντα υπήκοοι, (όχι πολίτες) παθητικοί δέκτες των όποιων θελήσεων και αποφάσεων της κάθε νέας μειοψηφικής εξουσίας. Έρμαια στα χέρια άλλων.Η ζωή τους εξαρτιόταν πάλι από κάποιους άλλους. Η νέα  εξουσία αποδεικνυόταν πάντα ότι και αυτή δεν αποτελούνταν από «καλούς»,  προς τεράστια απογοήτευση των λαών. Μια διαρκής επιστροφή στο ίδιο σημείο του κύκλου και σε αρκετές περιπτώσεις ακόμα και σε χειρότερο σημείο. Φαύλος κύκλος. Η επανάληψη του ίδιου φαινομένου. Όπως όσες φορές ο άνθρωπος και να άφηνε την πέτρα από τα χέρια του αυτή θα έπεφτε στη Γη έτσι και με τις επαναστάσεις των λαών. Όσες φορές πήρε την εξουσία μια νέα μειοψηφία αυτή μετατράπηκε σε μια νέα εκμεταλλεύτρια τάξη, σε μια νέα αντιλαϊκή κλίκα-συμμορία. Νομοτέλεια. (Και όσες φορές στο μέλλον πάρει την εξουσία μία άλλη μειοψηφία πάλι το ίδιο αποτέλεσμα θα έχουμε.) Όσες φορές και να έκοβαν το κεφάλι των καταπιεστών τους, ξεφύτρωναν νέοι αφεντάδες από τα σπλάχνα των  πιο πρωτοπόρων των  επαναστάσεων. Σαν την Λερναία Ύδρα. Λες και οι λαοί είχαν και θα έχουν τη «μοίρα» του Σίσυφου. Λες και οι λαϊκοί  αγώνες είναι καταραμένοι από κάποια αόρατη δύναμη για να μην έχουν ποτέ το επιθυμητό αποτέλεσμα.

ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΝΕΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ  ΠΑΙΡΝΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΤΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ) ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ «ΑΥΤΟΜΑΤΑ» ΣΕ ΝΕΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ΑΡΓΑ Ή ΓΡΗΓΟΡΑ, ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ ΝΕΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΤΑΞΗ  (ή ενσωματώνεται στην παλιά οικονομική κυρίαρχη τάξη).

     Μήπως αυτό ήταν και είναι μοιραίο να συμβαίνει; Φυσικά όχι. Εκείνο που υπάρχει είναι μόνο μια συγκεκριμένη και απόλυτα λαθεμένη στόχευση. Η ιστορία,  μετά το πρωτόγονο κοινοτικό σύστημα, έδειξε δύο φορές τη σωστή κατεύθυνση για την απελευθέρωση των λαών.

Η πρώτη ήταν το 462 πΧ στην αρχαία Αθήνα. Ένα  μεγάλο μέρος του πληθυσμού (και όχι όλος ο λαός με τη σημερινή σημασία του όρου) κατακτά την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία. Αυτή η ΜΕΡΙΚΗ, η ελλιπής δημοκρατία, αυτό το πρωτόγνωρο πείραμα, μέσα σε 140 χρόνια κάνει θαύματα ανεπανάληπτα που εξακολουθούν να φωτίζουν την ανθρωπότητα μέχρι σήμερα. Ήταν ένα τεράστιο βήμα, μια τροχιοδεικτική βολή προς την κατεύθυνση της εξουσίας των λαών. Είναι ασύγκριτα τα θετικά αποτελέσματα αυτού του πολιτικού συστήματος όχι μόνο σε σχέση με τα ολιγαρχικά συστήματα εκείνης της ιστορικής εποχής αλλά και στις περισσότερες των περιπτώσεων ασύγκριτα και με τα σημερινά ολιγαρχικά συστήματα.
Όμως το πέρασμα της ένοπλης εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας σε ένα μεγάλο μεν μέρος του πληθυσμού αλλά όχι στο ΟΛΟΝ, η μη εξάπλωση του συστήματος διεθνώς, ο μη προσανατολισμός του προς μια αταξική κοινωνία (εμποδιζόμενο αντικειμενικά και από το βαθμό ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων της εποχής), ο πόλεμος εναντίον του από όλες τις μεγάλες ολιγαρχικές δυνάμεις εκείνης της περιόδου κλπ ήταν κάποιες από τις βασικές αιτίες της τελικής κατάρρευσής του. Άντεξε 140 χρόνια και έκανε, συγκριτικά, τα περισσότερα και μεγαλύτερα θαύματα στην ιστορία της ανθρωπότητας.

    Μετά από πολλούς αιώνες, με το μέγεθος ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων που επέφερε ο καπιταλισμός, παρουσιάζεται αντικειμενικά  η δυνατότητα για την πραγματοποίηση της ΠΛΗΡΟΥΣ δημοκρατίας σαν πολιτικό σύστημα η οποία θα λειτουργούσε σαν μοχλός για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, για την αταξική, για την κοινοτιστική  κοινωνία. Το 1871 νικά η λαϊκή επανάσταση στη Γαλλία. Όλη η  Εκτελεστική (ένοπλη και διοικητική) , η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία περνά στα χέρια του εργαζόμενου Λαού (ΟΕΝΔΕΛ). Δηλαδή όλη η εξουσία στο λαό ο οποίος ήταν οργανωμένος σε κομμούνες - κοινότητες.  Όλη η εξουσία στο λαό και όχι σε κάποια μειοψηφία, σε κάποια πρωτοπορία, σε κάποιο κόμμα. Αυτή ήταν η πραγματική έφοδος στον ουρανό. Αυτοθέσμιση, αυτοδιαχείριση.

    Ο Μαρξ παρακολουθεί την επανάσταση και επεμβαίνει (συμβουλευτικά) δια μέσου της κομμουνιστικής διεθνούς. Η επιστημονική του σκέψη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι μόνο με αυτό το πολιτικό σύστημα (το οποίο ονομάζει δημοκρατία ή δημοκρατική ρεπούμπλικα), θα μπορέσει η εργατική τάξη και οι λαοί να αλλάξουν το οικονομικό  και το κοινωνικό εν γένει σύστημα. Μόνο δια μέσου αυτού του συστήματος (στο οποίο ουσιαστικά θα ανήκει στο λαό όλη η εκτελεστική εξουσία – ΕΝΟΠΛΗ και διοικητική- όλη η νομοθετική και όλη η δικαστική –ΟΕΝΔΕΛ-) θα μπορέσει να επέλθει σταδιακά η συνολική οικονομική και κοινωνική απελευθέρωση. Με τη σκέψη του Μαρξ ανοίγεται ένα παράθυρο για να μπει το φως μιας ανώτερης, μιας δίκαιης, μιας πανανθρώπινης κοινωνίας. Όμως όπως συμβαίνει συχνά,  όλα τα μεγάλα προτάγματα διαστρεβλώνονται για να προσαρμοστούν στα μέτρα των ολιγαρχικών θελήσεων,  έτσι έγινε και με το πρόταγμα του Μαρξ. Όπως η χριστιανική θρησκεία της κοινοκτημοσύνης διαστρεβλώθηκε από το Μέγα Κωνσταντίνο, από τα ιερατεία, από τους σταυροφόρους, από τους ιεροεξεταστές κλπ (στο όνομα του χριστιανισμού) έτσι και το κομμουνιστικό πρόταγμα του Μαρξ διαστρεβλώθηκε από πολλούς (στο όνομα του κομμουνισμού).

Δύο μεγάλα ρεύματα διαστρέβλωσης αναπτύχθηκαν ιστορικά στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Το πρώτο ήταν εκείνο των «σοσιαλδημοκρατών» και το άλλο του λενινισμού. Στο μεν πρώτο αποκαλύφθηκε σύντομα το πραγματικό πρόσωπό του αφού οι ηγέτες του πέρασαν γρήγορα και σχεδόν φανερά με το σύστημα και έγιναν οι καλύτεροι υποστηριχτές του.

   Το δεύτερο συγκέντρωσε γύρω του τα πιο καλοπροαίρετα επαναστατικά στοιχεία και ο  επαναστατικός βερμπαλισμός των ηγετών του λειτούργησε (και λειτουργεί και σήμερα σε μικρότερο βαθμό) σαν παγίδα  που εγκλώβισε τα πιο υγιή στοιχεία της κοινωνίας. Αυτή τη δεύτερη και τεράστια διαστρέβλωση (λενινική και λενινιστική) θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε.

https://drive.google.com/open?id=0B1xb9VECUdMQdjUwRkxrdVlpNFk

Ο ΝΑΖΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΑΛΛΑ ΒΑΡΕΙΑ ΨΥΧΙΚΗ ΝΟΣΟΣ

 H  ΨΥΧΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΤΗ

Ο ναζισμός μπορεί να παρουσιάζεται σαν ιδεολογία – από τους ίδιους τους ναζιστές αλλά και από διάφορους άλλους που θέλουν να τον χρησιμοποιήσουν για να εξυπηρετήσουν το ολιγαρχικό σύστημα του καπιταλισμού- όμως καμιά σχέση δεν έχει με αυτή.
Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ, με την έννοια της νοητικής και πρακτικής προσήλωσης σε μια ιδέα (ή σε ένα ενιαίο σύνολο ιδεών ) ή σε ηθική αρχή, για το ΔΕΟΝ της κοινωνικής λειτουργίας, άνευ ιδιοτέλειας και φιλαυτίας, δεν έχει καμιά σχέση με το ναζισμό και το φασισμό.
Θα πέσει όμως κάποιος σε πολύ μεγάλη παγίδα, αν διαχωρίσει εντελώς το δήθεν προτεινόμενο ( στα λόγια) από τους ναζιστές οικονομικοκοινωνικό σύστημα από την ουσία του ψυχικού τους χαρακτήρα.
Ποιος είναι όμως η ουσία του ψυχικού χαρακτήρα του πραγματικού ναζιστή ή του φασίστα ;
Πολλοί μεγάλοι επιστήμονες ψυχολόγοι που έχουν ασχοληθεί με το θέμα, έχουν φθάσει σε συγκεκριμένα συμπεράσματα. Πχ ο μεγάλος ψυχολόγος Έριχ Φρομ, σχετικά με το ναζιστή και στο έργο του «ο φόβος μπροστά στην ελευθερία», μιλά για άρρωστο χαρακτήρα νεκρόφιλου και σαδομαζοχιστή και του ολοκληρωτικού χαρακτήρα (σαδομαζοχιστή δηλαδή μαζοχιστή ως προς τους ανωτέρους του και σαδιστή ως προς του θεωρητικά κατωτέρους του) .
Οι περισσότεροι όμως επιστήμονες αποδέχονται σαν κεντρικό πυρήνα του ψυχισμού του την ασυγκράτητη τάση του για έγκλημα. Κεντρικός στόχος της ζωής των ναζιστών είναι η πραγματοποίηση όσο το δυνατόν περισσότερων εγκλημάτων σαν μέσον για τον έλεγχο της ζωής των άλλων και όλα αυτά σαν μέσον για αποκόμιση προσωπικής ψυχολογικής ηδονής.
Στη ζωή του ο ναζιστής και ο φασίστας έχει σαν βασική επιδίωξη την αποκόμιση ηδονής δια μέσου της αίσθησής του ότι έχει  τον απόλυτο έλεγχο και την απόλυτη κυριαρχία επί της ζωής των άλλων, τον απόλυτο καθορισμό της ζωής και του θανάτου των άλλων (αποκόμιση ηδονής με διεστραμμένο τρόπο). Δηλαδή θέλει να καθορίζει το πώς θα σκέπτεται ο άλλος, τι θα διαβάζει, τι θεατρικό ή κινηματογραφικό έργο θα βλέπει, τι θα λέει, πως θα ντύνεται (να υπακούει δηλαδή σε όλες τις εντολές του) και τελικά ΑΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΕΙ. 
Συμπυκνωμένα μπορούμε να πούμε ότι έχει την ψυχική ανάγκη (μεγάλη ψυχασθένεια) να ορίζει δια της βίας τη ΣΚΕΨΗ, την ΕΚΦΡΑΣΗ, τη ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ και τη ΖΩΗ των άλλων ανθρώπων.
Για να ελέγξει όμως τη ζωή των άλλων θα χρησιμοποιήσει το φόβο των απειλών και αν δεν έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα θα προχωρήσει, αν μπορεί, στις βαριές σωματικές βλάβες και στις μαζικές δολοφονίες. 







Η «θρησκευτικοποίηση- ιδεολογικοποίηση» της εγκληματικής συνείδησης.

                    ΚΑΤΗΓΟΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ

1) Η «απλή» εγκληματική συνείδηση
Κάποιοι άνθρωποι για να ικανοποιήσουν κάποιες συγκεκριμένες υλικές ή ψυχολογικές επιθυμίες τους μπορούν να εγκληματήσουν κατά κάποιων - κυρίως κοντινών τους- ανθρώπων. Χρησιμοποιούν το έγκλημα σαν μέσον για την επίτευξη κάποιου πολύ συγκεκριμένου ιδιοτελούς στόχου τους όπως πχ αποκόμιση χρημάτων, ερωτικό αρρωστημένο πάθος κλπ. Κατά κανόνα αυτός ο τύπος εγκληματικής συνείδησης έχει σχετικά «προσωρινό», «πρόσκαιρο» χαρακτήρα και η τάση αυτών των ανθρώπων για διάπραξη εγκλημάτων διαρκεί όσο διαρκεί μέσα τους ο συγκεκριμένος στόχος. Χρησιμοποιούν δηλαδή το έγκλημα σαν σχετικά προσωρινό ΜΕΣΟΝ!!! 
Και ποτέ δεν ισχυρίζονται ότι οι πράξεις τους στοχεύουν σε κάποιο καλό κοινό σκοπό, σε κάποιο σκοπό έξω απ το ατομικό τους συμφέρον.

2) Η μόνιμη ή «θρησκευτικοποιημένη- πολιτικοποιημένη» εγκληματική συνείδηση.
Κάποιες όμως απ τις εγκληματικές συνειδήσεις φετιχοποιούν το μέσον. Δηλαδή το ΜΕΣΟΝ το μετατρέπουν σε βασικό ΣΚΟΠΟ της ζωής τους. Δηλαδή «Εγκληματούν για να εγκληματούν». Δεν υπάρχει στο βάθος κάποιος άλλος συνειδητά επιδιωκόμενος σκοπός αλλά η πρόφαση-δικαιολογία κάποιου άλλου σκοπού . Πχ η θρησκευτικοποιημένη εγκληματική συνείδηση του σατανιστή που σκοτώνει ανθρώπους, δεν έχει σαν σκοπό την ληστεία των άγνωστων θυμάτων του ή άλλο υλικό κίνητρο αλλά ΜΟΝΟ την αποκόμιση ηδονής δια μέσου της αντίληψής του ότι μπορεί να είναι καθοριστής της ζωής των άλλων. Και αυτή η ψυχολογική του ανάγκη για τέτοιου είδους διεστραμμένη ηδονή έχει μόνιμο χαρακτήρα δηλαδή διαρκεί όσο διαρκεί η ψυχασθένειά του. Όμως για να δικαιολογηθεί στην όποια συνείδηση του έχει απομείνει και να βγάλει από πάνω του την ευθύνη των εγκλημάτων του, βρίσκει την δικαιολογία ότι τον καλεί ή ότι τον διατάζει ο σατανάς δηλαδή ότι τον διατάζει μια ανώτερη δύναμη.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους διάφορους φανατικούς θρησκόληπτους ταλιμπάν οποιασδήποτε θρησκείας, οι οποίοι σκοτώνουν ή είναι έτοιμοι να σκοτώσουν στο όνομα του Θεού τους ενώ στο βάθος τους σπρώχνει η ψυχική τους αρρώστια. 
Ακριβώς ο ίδιος ψυχολογικός μηχανισμός λειτουργεί και για τους «πολιτικοποιημένους» εγκληματίες ναζιστές ή φασίστες ή εθνικιστές. Η μόνη διαφορά τους απ τους «θρησκευτικοποιημένους» σατανιστικού τύπου εγκληματίες βρίσκεται μόνο στη δικαιολογία. Οι μεν θρησκευτικοποιημένοι εγκληματίες προβάλουν τη δικαιολογία ότι τις πράξεις τους τις υπαγορεύει ο Θεός ή ο σατανάς, οι δε ναζιστές , οι φασίστες και οι εθνικιστές προβάλουν τη δικαιολογία ότι για τα εγκλήματα που διαπράττουν τους καλεί το καλό του Έθνους, της φυλής, της κοινωνίας, της ράτσας ή άλλου τέτοιου είδους βλακείες που στο βάθος δεν έχουν καμιά λογική βάση. (Ο Νορβηγός ναζιστής
Μπρέιβικ, «συναγωνιστής» των εδώ ναζιστών, που δολοφόνησε πριν δύο χρόνια 70 Νορβηγάκια παιδιά, επικαλέστηκε την καθαρότητα της ράτσας του, της φυλής του - δολοφονώντας παιδάκια της φυλής του !!!- και γενικά επικαλέστηκε τα ίδια που επικαλούνται οι εδώ και οι απανταχού ναζιστές.) 
Έτσι, κατ’ αυτό τον τρόπο οι «πολιτικοποιημένοι» δολοφόνοι επιτυγχάνουν ένα διπλό στόχο τους.
α) Κοροϊδεύουν τον εαυτό τους, επικαλύπτοντας με κάποιον άσχετο και δήθεν κοινωνικό σκοπό την ελάχιστη-μηδαμινή ανθρώπινη συνείδηση που τους έχει απομείνει και άρα αποφεύγουν τον προσωπικό έλεγχο της συνείδησης και β) και το πιο σημαντικό, δια μέσου της πολιτικοποίησης της εγκληματικής ψυχοσύνθεσής τους και της συλλογικής οργάνωσής τους, επιτυγχάνουν μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στις εγκληματικές τους ενέργειες (περισσότερο αίμα) και ταυτόχρονα μπορούν να πετύχουν μεγαλύτερη ατιμωρησία. 
Και αυτό το (β) είναι το πιο σημαντικό κίνητρο για να «πολιτικοποιηθεί» μια βαριά άρρωστη εγκληματική συνείδηση.
Η κάθε εγκληματική συνείδηση ψάχνει με αγωνία διάφορους συγκεκριμένους τρόπους για να εκδηλωθεί για να «εκφραστεί» στην πράξη. Άλλη εκδηλώνεται αποκλειστικά δια μέσου του κοινού ποινικού εγκλήματος (δηλαδή δεν αυτοδικαιολογείται με το ότι σκοπεύει σε ένα καλό έξω από το ατομικό), άλλη προτιμά να γίνει φανατικός οπαδός μιας ποδοσφαιρικής ομάδας για να αιτιολογήσει τα μαχαιρώματα κατά του αντιπάλου οπαδού, άλλη εκδηλώνεται μέσα από τη σατανοποίηση ή Θεοποίηση και άλλη εκδηλώνεται μέσα απ την «πολιτικοποίηση». 
Σε αυτή την τελευταία ανήκει η συνείδηση του ψυχασθενή εγκληματία Χρυσαυγίτη.
             

                   Πως διαμορφώνονται οι εγκληματικές συνειδήσεις;

Οι επιστημονικές εξηγήσεις μέχρι στιγμής είναι κυρίως δύο (και η τρίτη είναι συνδυασμός των πρώτων).

α) Αρνητικά τραυματικά παιδικά βιώματα και διαπαιδαγώγηση.
Αναδρομή στην παιδική ηλικία του εγκληματία για να επεξηγηθεί η συμπεριφορά του κάνει κυρίως η Φροϋδική σχολή.
Πχ για να εξηγήσουν τον εγκληματικό χαρακτήρα του Χίτλερ οι επιστήμονες έκαναν φύλο και  φτερό την παιδική του ηλικία και συμπεριφορά. Ερευνώντας βρήκαν ότι ο Χίτλερ ήταν το τέταρτο κατά σειρά παιδί μιας οικογένειας. Τα τρία πρώτα πέθαναν. Επέζησε αυτός και κατόπιν μια αδελφή του. Ο Πατέρας του ήταν μέθυσος και έδερνε καθημερινά άγρια τη μάνα του. Ο Χίτλερ προσκολλήθηκε στη μητέρα του τόσο πολύ που ανέπτυξε το αρρωστημένο οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Δηλαδή ερωτεύτηκε τη μάνα του. Έκτοτε δεν μπορούσε να έχει σεξουαλική σχέση με καμιά γυναίκα. Την ερωμένη του Εύα Μπράουν την είχε για τα μάτια του κόσμου αφού διαπιστώθηκε ότι ποτέ δεν ήρθε σε επαφή μαζί της. Όμως είχε μια διεστραμμένη σεξουαλική ικανοποίηση. Είχε αποπλανήσει την ανεψιά του, την κόρη της αδελφής του, απ την οποία ζητούσε να κάθεται γυμνή στο πρόσωπό του και όταν αυτός θα έφθανε στη στιγμή της κορύφωσή του δια μέσου του αυνανισμού του, της ζητούσε να τον ουρήσει στο πρόσωπο. (αυτά τα στοιχεία αναφέρθηκαν και σε σχετικό ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε το Νοέμβρη του 2012 από κρατικό μας κανάλι).
Αυτός λοιπόν ο πανδύστυχος άνθρωπος για νοηματοδοτήσει την πανδύστυχη ζωή του επέλεξε να δολοφονήσει και να βασανίσει δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους. Αφού αυτός δεν μπορούσε να γίνει ευτυχισμένος δεν θα έπρεπε να είναι κανείς ευτυχισμένος, σύμφωνα με τη διεστραμμένη υποσυνείδητη αντίληψή του. Οι δε Θεωρίες του περί φυλών κλπ ήταν οι δικαιολογίες των οπισθίων δια μέσου των οποίων θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις επιταγές της εγκληματικής του συνείδησης. (Φαίνεται και στο βιβλίο του -«το πιστεύω μου»- ο παραληρηματικός χαρακτήρας του και η ψυχολογική απόλυτη νοητική ανικανότητα του να κατανοήσει ακόμα και την πιο απλή θεωρία του Δαρβίνου)
Φυσικά όλοι οι ναζιστές, οι σατανιστές , οι κάθε είδους ταλιμπάν, οι κάθε είδους χρυσαυγίτες δεν έχουν ακριβώς τα ίδια παιδικά τραυματικά βιώματα ή τις ίδιες παιδικές νοητικές συγχύσεις και ακριβώς την ίδια διαπαιδαγώγηση. Ο καθένας φθάνει απ τον δικό του ατομικό δρόμο στη διαμόρφωση της ψυχασθενικής εγκληματικής του συνείδησης. Ο καθένας έχει διαφορετικά παιδικά τραυματικά βιώματα και αρνητική διαπαιδαγώγηση.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα περισσότερα μέλη τους τα στρατολογούν από τα πιο αμόρφωτα τμήματα της κοινωνίας, από το χώρο των νταβατζήδων και πορτιέρηδων των μπουρδέλων, από το χώρο των εμπόρων ναρκωτικών, των πληρωμένων δολοφόνων (οι φασίστες της Ιταλίας πλήρωναν μαφιόζους για δολοφονίες αντιπάλων τους) κλπ, πράγμα που δείχνει τη σημαντική δυνατότητα και πραγματικότητα για δίαυλους επικοινωνίας και τροφοδοσίας μεταξύ «απλής» εγκληματικής συνείδησης και «πολιτικοποιημένης» εγκληματικής συνείδησης.

Ο κάθε άνθρωπος πονάει ψυχολογικά όταν αντιλαμβάνεται οριστική ΑΠΩΛΕΙΑ ή πιθανότητα απώλειας μιας κάποιας επιθυμητής γι αυτόν κατάστασης. (Όσο πιο μεγάλη είναι η υποκειμενική αξιολόγηση της κατάστασης που πιθανόν να απολέσει ή που απώλεσε,  τόσο πιο μεγάλος είναι και ο ψυχολογικός του πόνος.) Ιδιαίτερα στο μεγάλο ψυχολογικό πόνο , στην μεγάλη απώλεια, ψάχνει την ΔΥΝΑΜΗ και τα μέσα για να την ξεπεράσει. Κατά κανόνα η κατάλληλη  δύναμη για την υπέρβαση αυτών των αρνητικών καταστάσεων βρίσκεται στην  δύναμη της ορθής σκέψης, στη δύναμη των σωστών αξιών και ιδεών  καθώς και στη δύναμη των κατάλληλων υλικών μέσων. 

Σε αυτό ακριβώς το σημείο έγινε κάποτε η ζημιά στον εγκέφαλο του ναζιστή. Στο σημείο της παιδικής κυρίως ηλικίας όπου κάποιος μεγάλος ψυχολογικός πόνος, δηλαδή σε κάποια στιγμή μεγάλης ψυχολογικής αδυναμίας του προκάλεσε την αντίληψη ότι για να την ξεπεράσει ή για να μην ξαναβρεθεί σε μια τέτοια θέση, θα πρέπει να κατέχει μεγάλη ΔΥΝΑΜΗ. (μέχρι εδώ οι νοητικές διαδικασίες του ήταν νορμάλ.) Όμως έκανε ένα μεγάλο λάθος. Ο νους του διέστρεψε πλήρως την ποιότητα της πραγματικής κατάλληλης δύναμης την οποία θα έπρεπε να αποκτήσει. Έτσι αντί  να αποκτήσει τη δύναμη των εσωτερικών αξιών αναζήτησε τη δύναμη της βίας, τη δύναμη επιβολής του στη ζωή των άλλων, τη δύναμη του εγκλήματος. Και επειδή αυτή η δύναμη είναι εντελώς άσχετη, επειδή  δηλαδή δεν μπορεί με τίποτα να λειτουργήσει σαν αιτία για το ξεπέρασμα του βαθύτερου υπαρξιακού προβλήματος της μεγάλης απώλειας και επειδή ταυτόχρονα δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί απ  την πίστη του  ότι αυτή η ποιότητα δύναμης του λείπει, τόσο ακόρεστη γίνεται η συνείδησή του για περισσότερο έγκλημα.

Έτσι διαμορφώθηκε η συνείδηση των στελεχών της χρυσής αυγής.

Και αν κάποιος ορίσει σωστά τις διαφορετικές έννοιες της μόρφωσης και της εκπαίδευσης τότε το μεγαλύτερο ανέκδοτο στην ιστορία της ανθρωπότητας θα ήταν το –μορφωμένος ναζιστής- ή διαφορετικά – μορφωμένος χρυσαυγίτης-.


2) Εγκεφαλική νευρολογική κατασκευή. 
Ένα άλλο μέρος της επιστήμης ψάχνοντας την εξήγηση της εγκληματικότητας με όρους νευρολογίας, βρήκε ότι η δομή του εγκεφάλου των πιο μεγάλων εγκληματιών ήταν διαφορετική απ αυτή των άλλων ανθρώπων. Βρήκε ότι κάποια τμήματα του εγκεφάλου ήταν πιο μικρά και δεν υπήρχε επικοινωνία μεταξύ αμυγδαλής με το τμήμα του εγκεφάλου που συνδέεται κανονικά. Αποτέλεσμα αυτής της έλλειψης επικοινωνίας είναι η έλλειψη της συναίσθησης. Δηλαδή η ανικανότητα αυτών των ανθρώπων να μπαίνουν νοητικά και συναισθηματικά στη ψυχολογική θέση των άλλων ανθρώπων όπως μπορούν οι υπόλοιποι.
Τα άτομα αυτά από άποψη διανοητικής νοημοσύνης (IQ) είναι στα φυσιολογικά επίπεδα αλλά από άποψη συναισθηματικής νοημοσύνης (EQ) δηλαδή από ικανότητα να γνωρίζουν σωστά τα δικά τους συναισθήματα καθώς και τα συναισθήματα των συνανθρώπων τους βρίσκονται στα χαμηλότερα επίπεδα που μπορεί να βρεθεί άνθρωπος. Έτσι η συνολική νοημοσύνη (συνισταμένη) - το IQ με το EQ τους- βρίσκεται πολύ χαμηλά σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους πράγμα που εξηγεί την έλξη που νοιώθει ο υπόκοσμος προς αυτούς (όπως η μύγα με τα κόπρανα).
( Επομένως αν κάποιος, υποθετικά, έπεφτε ποτέ στο επίπεδό τους και κατηγοριοποιούσε ρατσιστικά τους ανθρώπους ανάλογα με την συνολική νοημοσύνη τους τότε και με επιστημονική βούλα θα έπρεπε να κατατάξει τους χρυσαυγίτες στο κατώτερο επίπεδο ανθρώπων, στην κατώτερη, ράτσα λίγο πάνω απ το επίπεδο του χιμπατζή. Αν λοιπόν κάποιος μιλούσε με αυτούς τους ίδιους ρατσιστικούς όρους τότε θα έπρεπε ταυτόχρονα να ζητήσει και την αφαίρεση της εθνικότητας, υπηκοότητας των ναζιστών, φασιστών, εθνικιστών,  λόγω απύθμενης βλακείας και απύθμενης εγκληματικής  συνείδησης που εξευτελίζουν τον πολιτισμό της Χώρας.) 

Φυσικά όπως ο κάθε διανοητικά καθυστερημένος άνθρωπος δεν μπορεί να έχει συνείδηση της νοητικής του καθυστέρησης έτσι και ο ναζιστής δεν  μπορεί να έχει συνείδηση της βαριάς ψυχικής του ασθένειας. Με όσα επιστημονικά και λογικά επιχειρήματα και να του το εξηγήσεις θα είναι αδύνατο να το καταλάβει και στη βάση αυτού του δεδομένου η κοινωνία θα πρέπει να λάβει τα μέτρα της  για να προστατευτεί απ αυτή την ακραίας μορφής εγκληματικότητα.

Όποια όμως και να είναι η μέχρι τώρα επιστημονική εξήγηση για τις αιτίες της διαμόρφωσης της εγκληματικής συνείδησης και όποια καλύτερη και λεπτομερέστερη εξήγηση και να βρεθεί στο μέλλον, δεδομένο είναι ότι μία μορφή εγκληματικής συνείδησης είναι η «πολιτικοποιημένη» εγκληματική συνείδηση. 
Οι άνθρωποι αυτοί ή αυτά τα ανθρωποειδή εγκληματούν για να εγκληματούν. Ψάχνουν και θα ψάχνουν διαρκώς, ανάλογα με τις συνθήκες, νέες δικαιολογίες και νέες κοινωνικές κατηγορίες ή ομάδες ανθρώπων πάνω στις οποίες θα εγκληματούν για να ικανοποιούν τις ακραία διεστραμμένες ψυχολογικά υπάρξεις τους. Άμα δεν υπάρχουν αριστεροί θα βρουν τους Εβραίους και αν δεν υπάρχουν και αυτοί θα βρουν τους τσιγγάνους, τους μετανάστες, τους κεντρώους, τους δεξιούς, τους ομοφυλόφιλους και αν πάλι θα έχουν άμεση έλλειψη όλων αυτών τότε θα δολοφονούνται μεταξύ τους.





Για το «οικονομικοπολιτικό» πρόγραμμα των άρρωστων μισάνθρωπων και η ανάγκη για απάντηση στην «επιχειρηματολογία» τους

Ποιο είναι το εκφρασμένο οικονομικό πρόταγμά τους;
Το εκφρασμένο οικονομικό σχέδιό τους δεν έχει καμιά ουσιαστική αντανάκλαση στην πραγματικότητα. Συνολικά αυτό που βγαίνει είναι μια απόλυτη ανοησία που αποτελείται από μια εντελώς παρανοϊκή συρραφή – σαλατοποίηση αλά πουτανέσκα, φιλοκαπιταλιστικών έως αντικαπιταλιστικών απόψεων . (Μερικές φορές αν ακούσει κάποιος αμύητος τις ανακοινώσεις τους χωρίς να ξέρει ότι είναι δικές τους, το πιο πιθανό είναι να νομίζει ότι είναι ανακοινώσεις κάποιου αντικαπιταλιστικού κόμματος). Τις δε «αντικαπιταλιστικές» απόψεις τις πετάνε στα κεφάλια των εργαζομένων για να τους προκαλέσουν σύγχυση και βασικά για να εμφανίζονται σαν αντισυστημικοί. 
Το δε «κρυφό» ή κρυφό οικονομικό τους πρόταγμα είναι φυσικά η απόλυτη εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου.
Εδώ το μεγάλο κεφάλαιο, σε καταστάσεις κρίσης και κινδύνων για τη συνέχιση της ύπαρξής του, παίζει πάντα το χαρτί της πιο ακραίας και πιο βάρβαρης μορφής εγκληματικότητας, προσπαθώντας να την χρησιμοποιήσει ενάντια στο όποιο λαϊκό κίνημα ανατροπής τους.
Οι ναζιστές ξέρουν ότι για να ικανοποιήσουν την ψυχασθενική φύση τους θα πρέπει να συμμαχήσουν με μια οικονομική τάξη. Η ακόρεστη δίψα τους για δύναμη-εξουσία τους οδηγεί στην συμμαχία τους με το μεγάλο κεφάλαιο στο οποίο παρουσιάζονται σαν καλύτεροι υπηρέτες του απ ότι άλλοι υποψήφιοι υπηρέτες του.
Φυσικά αν οι ναζιστές ανέρχονταν στην εξουσία, θα υπήρχε το χειρότερο μείγμα ενάντια στην κοινωνία. Δηλαδή θα υπήρχε απόλυτη εξαθλίωση εξ αιτίας των αξεπέραστων αντιφάσεων του καπιταλισμού και ταυτόχρονα θα υπήρχε η πιο άγρια βία, καταπίεση και απανθρωπιά πάνω στους εξαθλιωμένους εργαζόμενους. 
Τώρα γιατί θα πρέπει να απαντάμε σε κάθε ανόητο επιχείρημα των ναζιστών είτε αυτό αφορά στον οικονομικό είτε στον κοινωνικό τομέα;
Ένα τμήμα της κοινωνίας μας που δεν ξέρει τι είναι ναζισμός και που για διάφορους λόγους δεν έχει ούτε τις πιο απλές γνώσεις οικονομίας, κοινωνιολογίας ή και ψυχολογίας, μπορεί να παρασυρθεί από τα παραπλανητικά απλοϊκά συνθήματα των ψυχασθενών, χωρίς οι ίδιοι να έχουν εγκληματική συνείδηση. Μπορεί να παρασυρθούν και κατόπιν να γίνουν συμμέτοχοι και συνένοχοι στα πιο αποτρόπαια εγκλήματα που τώρα ούτε και αυτοί οι ίδιοι μπορούν να φανταστούν. Πρέπει λοιπόν να απαντάμε απλά και κατανοητά για αυτούς τους ανθρώπους για να μην τους αφήσουμε να χαθούν και να γίνουν όργανα των ψυχασθενών ναζιστών χρυσαυγιτών.

                                                                      Παναγιώτης Μποτίνος