Ο ΜΑΡΞ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ. ΛΕΝΙΝ Ο ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΣ ΕΝΤΑΦΙΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.

                                                        ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

 ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΩΘΕΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΕΝΙΝ.
α. Για την ένοπλη εκτελεστική εξουσία
β. Για την νομοθετική εξουσία
γ. Για την δικαστική εξουσία

                                                                   ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

 ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΤΟΥ ΜΑΡΞ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

                                                                   ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

 Η ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΣΧΕΣΗ  ΜΕΤΑΞΥ   ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ  ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ.

                                                                  ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

                                                                   ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ

 ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

                                                                    ΜΕΡΟΣ ΕΚΤΟ

ΓΙΑ  ΤΟ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ  ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥ 21^ΟΥ ΑΙΩΝΑ ΑΠΟ ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ, ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ  ΚΑΙ  «ΑΜΕΣΟ»ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ.
                                                          


                                                                  
                                                     ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Μελετώντας κανείς το πολιτικό και οικονομικό πρόταγμα του Μαρξ και του Λένιν μπορεί εύκολα να διαπιστώσει τις απόλυτα διαμετρικά  αντίθετες προτάσεις τους.

                                                      ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ

α. ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ
 Όποιο υποκείμενο κατέχει την ένοπλη εκτελεστική (στρατό, αστυνομία κλπ),  κατέχει την πραγματική εξουσία. Η ένοπλη εκτελεστική είναι η μοναδική βάση που πάνω της μπορούν να στηριχτούν όλες οι άλλες εξουσίες (οικονομική, νομοθετική, εκτελεστική κλπ). Για αυτό ο Μαρξ θέλει η ένοπλη εκτελεστική εξουσία να ανήκει στο λαό, στην κομμούνα (λαός οργανωμένος σε κομμούνες – δήμους).
Για το μέγεθος της αξίας της ένοπλης εκτελεστικής δες κείμενο σε αυτό μπλόγκ « ΓΙΑΤΙ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ».

Η ένοπλη εκτελεστική κατά τον Μαρξ.
Η θέση του Μαρξ για την ένοπλη εκτελεστική εκφράζεται καλύτερα μέσα από το έργο του για την Παρισινή κομμούνα του 1871.

1) «Το Παρίσι μπόρεσε να αντισταθεί   μόνο και μόνο γιατί εξ αιτίας  της πολιορκίας είχε απαλλαχτεί από το στρατό που τον είχε αντικαταστήσει με μια εθνοφυλακή που αποτελείτο κυρίως από εργάτες.
Το γεγονός αυτό έπρεπε τώρα να μετατραπεί σε μόνιμο θεσμό. Γι αυτό το πρώτο διάταγμα της κομμούνας  ήταν  το διάταγμα για την κατάργηση του μόνιμου στρατού και την αντικατάστασή του με τον οπλισμένο λαό.»

2) «…Σε ένα σύντομο πρόχειρο σχέδιο για την εθνική οργάνωση (παγκοινωνική) που η κομμούνα δεν πρόλαβε να το επεξεργαστεί πάρα πέρα, ορίζονται ρητά ότι η κομμούνα θα αποτελούσε την πολιτική μορφή ακόμα και του πιο μικρού χωριού και ότι στην ύπαιθρο ο τακτικός στρατός θα αντικατασταινόταν από μια λαϊκή πολιτοφυλακή με εξαιρετικά σύντομο χρόνο θητείας.»

 “…Στις 30, η κομμούνα κατάργησε τον τακτικό στρατό και ανακήρυξε σαν μοναδική ένοπλη δύναμη την εθνοφυλακή, στην οποία θα ανήκαν όλοι οι πολίτες οι ικανοί να κρατούν όπλα.”


3) «Η αστυνομία που μέχρι τώρα ήταν το όργανο της κεντρικής κυβέρνησης, απογυμνώθηκε αμέσως  από τις πολιτικές της ιδιότητες  και μετατράπηκε σε υπεύθυνο όργανο της κομμούνας που μπορούσε να ανακληθεί ανά πάσα στιγμή.»


Για τον Μαρξ λοιπόν η ένοπλη εκτελεστική εξουσία θα πρέπει να ανήκει στο ΛΑΟ. Επομένως δεν θα πρέπει να είναι ένας ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΣ μηχανισμός, ανεξέλεγκτος από το λαό. Γιατί αν είναι ένας ιδιαίτερος μηχανισμός που θα διαθέτει τα όπλα τότε θα έχει την ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ και τη ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ  να μπορεί να επιβληθεί αυτός πάνω στο λαό, να στρέψει τα όπλα του εναντίον του λαού.
Από το σε  ποιανού τα χέρια είναι  η ένοπλη εκτελεστική δηλαδή στο αν βρίσκεται στα χέρια του λαού ή στο αν βρίσκεται στα χέρια μιας ιδιαίτερης μειοψηφίας ("ιδιαίτερος" σχηματισμός ένοπλων ανθρώπων που δεν υποτάσσεται καταναγκαστικά στη βούληση του λαού), είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία θα χτιστεί είτε η λαϊκή κυριαρχία είτε μια ολιγαρχική κυριαρχία αντίστοιχα.





Η ένοπλη εκτελεστική κατά τον Λένιν.

Η θέση του Λένιν πάνω στο θέμα της ένοπλης εκτελεστικής βρίσκεται στον αντίποδα της θέσης του Μαρξ. Οι απόψεις του όπως αναφέρονται στο βιβλίο του «κράτος και επανάσταση» και ιδιαίτερα στο τι εφάρμοσε μετά την Οκτωβριανή επανάσταση, συμπυκνώνονται στην εξής παράγραφο του πρώτου κεφαλαίου:

« Η οργάνωση αυτή , (η "αυτενεργός” ένοπλη οργάνωση του πληθυσμού δηλαδή ένοπλη εκτελεστική στο λαό)  είναι ΑΔΥΝΑΤΟ  να υπάρξει γιατί η κοινωνία του πολιτισμού είναι διασπασμένη σε εχθρικές και μάλιστα αδιάλλαχτα εχθρικές τάξεις όπου ο "αυτενεργός" εξοπλισμός τους θα οδηγούσε στον ένοπλο αγώνα ανάμεσα τους!!!!! Σχηματίζεται το κράτος, δημιουργείται μια ιδιαίτερη δύναμη, ιδιαίτεροι σχηματισμοί εξοπλισμένων ανθρώπων, και κάθε επανάσταση, καταστρέφοντας τον κρατικό μηχανισμό, μας δείχνει ολοφάνερα πώς η κυρίαρχη τάξη προσπαθεί ν' ανανεώσει τους ιδιαίτερους σχηματισμούς ένο­πλων ανθρώπων που την εξυπηρετούν και πως η καταπιεζόμενη τάξη προσπαθεί να δημιουργήσει μια ΝΕΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ. (δηλαδή "ιδιαίτερους" σχηματισμούς ένοπλων ανθρώπων), ικανή να εξυπηρετεί όχι τους εκμεταλλευτές, αλλά τους εκμεταλλευομένους!!!!» 


Πιστεύει λοιπόν ο Λένιν ότι ΔΕΝ μπορεί να σταθεί θεσμός  όπου η ένοπλη εκτελεστική  θα βρίσκεται στα χέρια του λαού αλλά θα πρέπει να υπάρχουν ένοπλοι ιδιαίτεροι μηχανισμοί (όπως στις ταξικές κοινωνίες). Με τη διαφορά όμως ότι αυτοί οι ιδιαίτεροι ένοπλοι μηχανισμοί θα ελέγχονται και θα κατευθύνονται από την ηγεσία του κόμματος (την οποία συνήθως βαπτίζει ηγεσία της εργατικής τάξης) και όχι από την πλειοψηφία του λαού.

(Για δε το κόμμα, όπως αναφέρει η Ροζα Λούξεμπουργκ στο βιβλίο της «οργανωτικά προβλήματα της Ρώσικης σοσιαλδημοκρατίας»  ο Λένιν διαμόρφωνε μια ιεραρχική δομή όπου την απόλυτη εξουσία θα έπρεπε να την κατέχει η ηγεσία του κόμματος δηλαδή μια δράκα ανθρώπων. Έτσι η ένοπλη εκτελεστική σαν ιδιαίτερος μηχανισμός στην αιρετική θεωρία του Λένιν θα ελεγχόταν  αποκλειστικά από το Πολιτικό γραφείο του κόμματος και όχι από το λαό.
Οι  αντιλήψεις του για την οργανωτική δομή του κόμματος και για τη δομή και λειτουργία της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας στην αυριανή κοινωνία  ήταν το ΠΡΩΤΟ  ΚΑΙ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ βήμα που οδηγούσε ντε φάκτο στον ενταφιασμό του κομμουνιστικού κινήματος.)

Σημείωση: 1
Θα μπορούσε όμως πρακτικά τότε και σήμερα, η ένοπλη εκτελεστική να ανήκει στο λαό; Θα μπορούσαν δηλαδή οι όποιοι ένοπλοι μηχανισμοί να υπακούουν ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ στις διαταγές της πλειοψηφίας του λαού;
Είμαστε βέβαιοι για αυτό. Γιατί χωρίς τούτο δεν πρόκειται να υπάρξει ΠΟΤΕ δημοκρατία –εξουσία του λαού και σοσιαλισμός.  Χωρίς τούτο θα βρίσκονται πάντοτε κάποιες άρρωστες για κατοχή εξουσίας  μειοψηφίες οι οποίες θα γίνονται διαρκώς επιβήτορες των λαών.
Πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, κάνουμε τις προτάσεις μας στο κείμενο: « ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ».

Σημείωση 2:
 Ψεύδονται οι Λενινιστές όταν μιλούν για δυνατότητα ανάκλησης από το λαό των όποιων εκλεγμένων του. Αν ο λαός δεν έχει την ένοπλη εκτελεστική στα χέρια του δεν έχει καμιά δυνατότητα ανάκλησης των εκλεγμένων.  
Ψεύδονται επίσης όταν μιλούν για έλεγχο των επιχειρήσεων από τους εργαζόμενους  (εργατικός έλεγχος) γιατί κάτι τέτοιο είναι αδύνατον αν οι εργαζόμενοι, αν η πλειοψηφία του λαού δεν έχει στα χέρια της την ένοπλη εκτελεστική εξουσία.

Σημείωση 3.
Για την ύπαρξη της αυριανής δημοκρατικής και σοσιαλιστικής κοινωνίας το πιο σημαντικό στοιχείο είναι η ένοπλη εκτελεστική να βρίσκεται στα χέρια του λαού. Όπως στην παρισινή κομμούνα.
Η σημαντικότητα αυτή αποκρύπτεται επιμελώς και από τους αστούς και από τους Λενινιστές οι οποίοι (Λενινιστές) επί της ουσίας, πάνω σε τούτο το θέμα,  έχουν αιρετικές Μπλανκιστικές αντιλήψεις.



Η νομοθετική εξουσία κατά τον Μαρξ.   

Σημείωση:  Για τον Μαρξ η κομμούνα (οργανωμένος λαός και όχι μόνο η οργανωμένη εργατική τάξη) Θα ήταν η μορφή οργάνωσης της αυριανής δημοκρατικής κοινωνίας μέσα από την οποία θα δινόντουσαν οι μάχες της εργατικής τάξης για την αλλαγή των σχέσεων παραγωγής (στο οικονομικό επίπεδο).

Θα υπήρχαν: α. οι κομμούνες της βάσης (οργανωμένος λαός σε συλλογικότητες στους χώρους κατοικίας). β. οι κομμούνες των νομών και γ. η κεντρική παγκοινωνική κομμούνα.

Όλες αυτές οι μορφές της κομμούνας θα εξέλεγαν ένα συμβούλιο (συμβούλιο της κομμούνας) το οποίο θα ήταν εκτελεστικό όργανο της όποιας συλλογικότητας. Το κάθε συμβούλιο δηλαδή θα είχε ΜΟΝΟ εκτελεστικές αρμοδιότητες-εξουσιοδοτήσεις και θα ήταν ανακλητό ανά πάσα στιγμή. (Άλλο πράγμα η κομμούνα και άλλο το συμβούλιό της το οποίο είναι μικρό μέρος αυτής)

Που φαίνεται όμως ότι οι εκλεγμένοι όλων των «επιπέδων θα εκτελούσαν ΜΟΝΟ εντολές της βάσης και θα ήταν ανακλητοί ανά πάσα στιγμή;

Γράφει ο Μαρξ για την Παρισινή κομμούνα:
1.«Το Συμβούλιο της Κομμούνας αποτελείτο από δημοτικούς αντιπροσώπους εκλεγόμενους με καθολική ψηφοφορία στα διάφορα διαμερίσματα του Παρισιού.

Ήταν υπεύθυνοι και μπορούσαν να ανακληθούν σε κάθε στιγμή».


2.«Ενώ πρώτα αποφασιζόταν κάθε 3 ή 6 χρόνια (κοινοβουλευτισμό) ποιο από τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα αντιπροσωπευωτσαλαπατούσε - καταπίεζε (λογοπαίγνιο του Μαρξ  μεταφρασμένο από τη γερμανική έκδοση)  το λαό μέσα από το κοινοβούλιο, ΤΩΡΑ η καθολική ψηφοφορία χρησιμεύει στο λαό, που ήταν οργανωμένος σε κομμούνες (Δήμους - κοινότητες), ΟΠΩΣ το ατομικό δικαίωμα εκλογής χρησιμεύει σε κάθε εργοδότη για να αναζητά εργάτες, επιστάτες και λογιστές για την εταιρεία του.
Και είναι αρκετά γνωστό ότι τόσο οι εταιρίες όσο και τα άτομα,  όταν πρόκειται για τις πραγματικές υποθέσεις τους, ξέρουν συνήθως να βρίσκουν τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση και, αν καμιά φορά γελαστούν, τότε ξέρουν πώς να επανορθώσουν γρήγορα το λάθος τους!!!»

Σημείωση: Δηλαδή οι εκλεγμένοι (σύμβουλοι)  θα είναι εκτελεστικά όργανα της  κομμούνας όπως είναι εκτελεστικά όργανα του εργοδότη οι εργάτες ή οι επιστάτες, οι λογιστές κλπ.

3. «…Σε ένα σύντομο πρόχειρο σχέδιο για την εθνική οργάνωση (παγκοινωνική) που η κομμούνα δεν πρόλαβε να το επεξεργαστεί πάρα πέρα, ορίζονται ρητά ότι η κομμούνα θα αποτελούσε την πολιτική μορφή ακόμα και του πιο μικρού χωριού και ότι στην ύπαιθρο ο τακτικός στρατός θα αντικατασταινόταν από μια λαϊκή πολιτοφυλακή με εξαιρετικά σύντομο χρόνο θητείας.
Οι αγροτικές περιοχές θα διαχειρίζονταν τις κοινές τους υποθέσεις με μια συνέλευση από αντιπροσώπους στην πρωτεύουσα του νομού και οι νομαρχιακές αυτές συνελεύσεις, με τη σειρά τους, θα στέλνανε βουλευτές στην εθνική αντιπροσωπεία στο Παρίσι. Οι βουλευτές θα μπορούσαν να ανακληθούν κάθε στιγμή και θα έπρεπε να δεσμεύονται από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ  εντολές των εκλογέων τους.»
 

Σημείωση: 4
Εδώ ο Μαρξ λέει πεντακάθαρα ότι οι εκλεγμένοι θα πρέπει να δεσμεύονται από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ-ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΕΣ εντολές των εκλογέων τους. Δηλαδή οι εκλεγμένοι θα πρέπει να δρουν ΚΑΤ΄  ΕΝΤΟΛΗ του λαού (του οργανωμένου σε κομμούνες) και τούτο φυσικά αποκλείει να δρουν στο ΟΝΟΜΑ του.  Το να δρούσαν στο ΟΝΟΜΑ του θα σήμαινε ότι θα μπορούσαν να έκαναν ότι τους κατέβαινε στο κεφάλι τους και μετά να είχαν τη δικαιολογία ότι εξέφρασαν  στο όνομα του λαού αυτό που θεωρούσαν οι ίδιοι σαν το καλό του λαού (όπως κάνουν σήμερα στις κοινοβουλευτικές ή στρατιωτικές ολιγαρχικές δικτατορίες.)
Την  ΜΕΓΙΣΤΗ  λοιπόν εξουσία την έχει ο λαός και ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΕΙ τους εκλεγμένους του να εκτελέσουν  ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ εντολές.

Επίσης ένα άλλο συμπέρασμα που μπορεί να συναχθεί από την πιο πάνω μορφή οργάνωσης της προτεινόμενης κοινωνίας είναι το εξής:

Στα διάφορα συμβούλια της κομμούνας θα μπορούσαν δυνητικά να εκλεγούν και άτομα που δεν ανήκαν αποκλειστικά στην εργατική τάξη αλλά ανήκαν γενικά στον εργαζόμενο λαό!!!!!!!!

Η νομοθετική εξουσία κατά τον Λένιν:

Δεν χρειάζεται να παραθέσουμε και πολλά στοιχεία για τις θεωρητικές αντιλήψεις και τις πρακτικές  του Λένιν από τα πρώτα χρόνια της Οκτωβριανής επανάστασης για να γίνει αντιληπτό το διαμετρικά αντίθετο πρόταγμά του, σε σχέση με αυτό του Μαρξ το οποίο στην ουσία του είναι αντίθετο του κομμουνιστικού (αντι-κομμουνιστικό) . Ένα πρόταγμα που ενώ είναι εντελώς αντίθετο  σε σχέση με το πρόταγμα του Μαρξ, το βάπτισε κομμουνιστικό για τους ίδιους ευνόητους λόγους που ο καλόγερος βάπτισε το κρέας σε ελιές.

Γράφει λοιπόν ο Λένιν στο βιβλίο του «Κράτος και επανάσταση»:
«..Σ' αυτό ακριβώς συνίσταται η «κατάργηση του κράτους σαν κράτος». Σ' αυτό ακριβώς συνίσταται η «πράξη» του παρσίματος στην κατοχή του των μέσων παράγωγης ΕΞ ΟΝΟΜΑΤΟΣ της κοινωνίας».

«…Για «απονέκρωση» και μάλιστα, ακόμα πιο ανάγλυφα και πιο παραστατικά, για «αποκοίμισμα» μιλάει ο Ένγκελς με απόλυτη σαφήνεια και κατηγορηματικότητα σχετικά με την εποχή ύστερα από «το πάρσιμο στην κατοχή του κράτους των μέσων παραγωγής ΕΞ’ ΟΝΟΜΑΤΟΣ  ολόκληρης της κοινωνίας», δηλαδή ύστερα από τη σοσιαλιστική επανάσταση.»

Σχόλιο: Σε αυτό το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του  ο Λένιν λέει ότι το προλεταριάτο θα φτιάξει το δικό του κρατικό μηχανισμό (ξεχωριστή ένοπλη δύναμη όπως στις ταξικές κοινωνίες κλπ  και όχι ένοπλο λαό) με τον οποίο θα καταπιέζει την αστική τάξη. Με αυτό το μηχανισμό το προλεταριάτο θα πάρει τα μέσα παραγωγής από τους αστούς ΕΞ ΟΝΟΜΑΤΟΣ της κοινωνίας. Όμως σύμφωνα με τις απόψεις του Μαρξ (όπως είδαμε πιο πάνω) δεν θα πρέπει κανένα υποκείμενο να δρα εξ ονόματος της κοινωνίας αλλά θα πρέπει να δρα ΚΑΤ’ ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.

(Ας αφήσουμε, επί πλέον, το γεγονός ότι όταν ο Λένιν μιλά για προλεταριάτο στην ουσία μιλά για την ηγεσία του κόμματος. Και στην πράξη είδαμε ότι από τα πρώτα χρόνια της επανάστασης  (18-19-20 και ειδικά με απόφαση του 9^ου συνεδρίου του «κομμουνιστικού» κόμματος)) το προλεταριάτο όχι μόνο δεν  είχε καμιά εξουσία να λαμβάνει αποφάσεις για παγκοινωνικά θέματα  αλλά επί πλέον και οι αποφάσεις  στα εργοστάσια, για εργοστασιακά θέματα, ελαμβάνοντο από μια ΤΡΟΪΚΑ η οποία αποτελείτο από τον κομματικό πυρήνα, από την εργοστασιακή επιτροπή των εργατών και από τον διευθυντή του εργοστασίου (που σχεδόν πάντα ήταν κομματικός και αυτός.)

Επίσης το 1922, το 11^ο συνέδριο του κόμματος αποφασίζει,  μετά από ΕΙΣΗΓΗΣΗ του Λένιν, να περάσει ΟΛΗ η εξουσία μέσα στις επιχειρήσεις στα χέρια της διεύθυνσης (μονοπρόσωπης)!!!  Η εισήγηση του Λένιν ήταν η εξής: « Λόγω της σημερινής κατάστασης στη Ρωσία , να συγκεντρωθεί η ΠΛΗΡΗΣ εξουσία στις διευθύνσεις των επιχειρήσεων και κάθε ανάμιξη των συνδικάτων στη διαχείριση των επιχειρήσεων  πρέπει να αναγνωριστεί στις συνθήκες αυτές σαν απόλυτα απαράδεκτη και ολέθρια.»
Όμως ακόμα και αν τα εργατικά συμβούλια ή και ακόμα περισσότερο αν  ΟΛΟΙ οι εργάτες είχαν όλη την εξουσία των αποφάσεων εντός των επιχειρήσεων πάλι  ετούτο το σύστημα δεν θα είχε σχέση με τον κομμουνισμό γιατί οι εργάτες δεν θα είχαν  την εξουσία των αποφάσεων για παγκοινωνικά θέματα.
 (Αυτό το πιο πάνω ντοκουμέντο έχει αναφερθεί μέχρι σήμερα, από όσο γνωρίζουμε, μόνο από το ΝΑΡ και στο πρώτο του συνέδριο που έγινε το 1998. Όλοι οι άλλοι Λενινιστές το  αποκρύπτουν επιμελώς.)
Τι πιο ολιγαρχικό-αντικομμουνιστικό από αυτό; Που πήγε η εργατική τάξη; Που πήγε η εξουσία της; Στα τάρταρα. Ούτε για τα απλά καθημερινά εργοστασιακά θέματα δεν είχε την εξουσία να αποφασίζει πόσο μάλλον να αποφασίζει τους νόμους για παγκοινωνικά θέματα. Όπου λοιπόν ακούς για πολλά κεράσια να παίρνεις μικρό καλάθι. Έτσι και οι εργαζόμενοι όταν ακούν πολλά και παχιά λόγια για το καλό της εργατικής τάξης,  να ξέρουν ότι ο ολιγαρχικός αντεργατικός λάκκος της φάβας είναι πολύ βαθύς. Πίσω από τον ακατάσχετο βερμπαλισμό του Λένιν , πίσω από τα παχιά λόγια για την εργατική τάξη κρυβόταν το ολιγαρχικό αντικομμμουνιστικό – αντεργατικό πρόταγμά του.

Κατά τον Λένιν, το ότι μια μειοψηφία θα πρέπει να αποφασίζει για τα πάντα  ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ φαίνεται ξεκάθαρα στο πιο κάτω απόσπασμα του ίδιου βιβλίου του:

«..Στη θέση του αργυρωνήτου και διεφθαρμένου κοινοβουλευτισμού τηςκαπιταλιστικής κοινωνίας, η Κομμούνα φέρνει θεσμούς στους οποίους η ελευθερία της γνώμης και της συζητήσεως δεν είναι πια μια απάτη, γιατί οι αντιπρόσωποι πρέπει να δουλεύουν πραγματικά!!!, πρέπει μόνοι τους να εκτελούν τους δικούς τους νόμους, πρέπει μόνοι τους να ελέγχουν τα αποτελέσματά τους στην πράξη, πρέπει να είναι απ' ευθείας υπεύθυνοι μπροστά στους εκλογείς τους.»
(Δηλαδή «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει»)

Τι να πει κανείς μετά από τούτο; Μέσα σε αυτή την παράγραφο εκφράζεται όχι μόνο μία από τις πιο ουσιαστικές και εντελώς αντίθετες προς τον κομμουνισμό αντιλήψεις, όχι μόνο εκφράζεται το ΤΕΡΑΣΤΙΟ μέγεθος των αντικομμουνιστικών του αντιλήψεων αλλά εκφράζονται και έννοιες που είναι εντελώς διαστρεβλωμένες,  με σκοπό να στηρίξουν αυτό το θεωρητικό αντικομμουνιστικό έκτρωμα. Ετούτο είναι το αποκορύφωμα της αντικομμουνιστικής του αντίληψης.

 

Κατά τον Λένιν λοιπόν, οι εκλεγμένοι δεν θα πρέπει να εκτελούν ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ εντολές των εκλογέων τους όπως λέει ο Μαρξ αλλά θα πρέπει μόνοι τους (ολιγαρχικά) να φτιάχνουν τις εντολές που θα απευθύνουν  στο λαό (νόμους) μόνοι τους, θα πρέπει να τις εκτελούν και μόνοι τους θα πρέπει να ελέγχουν στο τι έκαναν!!! (Και αυτές τις Μπλανκιστικές ή Ιακωβίνικες ολιγαρχικές αντιλήψεις, τις βάπτισε κομμουνισμό!!!και τις ακολούθησαν εκατομμύρια άνθρωποι!!!!).

Τώρα η μεγάλη κοροϊδία συνίσταται και στη διαστρέβλωση των εξής: Λέει ότι «πρέπει να είναι απ' ευθείας υπεύθυνοι μπροστά στους εκλογείς τους!!!». Μα τι υπεύθυνοι μπορούν να είναι σε αυτή την περίπτωση; Ποιος τολμά να τους ζητήσει ευθύνες; Με τι εξουσία ο λαός ή η εργατική τάξη  μπορεί να ζητήσει ευθύνες όταν την ένοπλη εκτελεστική δεν την έχουν οι εκλογείς αλλά την έχουν οι εκλεγμένοι; Ποιος από το λαό θα μπορούσε να ζητήσει πχ ευθύνες και ανάκληση του Στάλιν και δεν θα τον έτρωγε το μαύρο σκοτάδι ή η μαρμάγκα αφού ο Στάλιν είχε την ένοπλη εκτελεστική στα χέρια του;

Επίσης εδώ, για προπαγανδιστικούς λόγους, ονομάζει αντιπρόσωπους αυτούς τους εκλεγμένους οι οποίοι από τη στιγμή της εκλογής τους δεν θα εκτελούν συγκεκριμένες εντολές των εντολέων τους, αλλά θα έχουν την εξουσία να κάνουν ό,τι γουστάρουν χωρίς καμιά δυνατότητα ελέγχου αυτών από το λαό αφού οι ίδιοι θα ελέγχουν τον εαυτό τους. Ενώ εδώ, οι εκλεγμένοι θα είναι επί της ουσίας αιρετοί  ασύδοτοι σφετεριστές, τους βαπτίζει αντιπροσώπους (όπως κάνουν οι αστοί τους βουλευτές) βιάζοντας έτσι «παρά φύση» και την έννοια της αντιπροσώπευσης. ( Τι είναι αντιπροσώπευση βλέπε κείμενο «ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ – ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ).
Όλο ετούτο το σύστημα το ονόμασε, για προπαγανδιστικούς λόγους, «ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»!!! και τα ολιγαρχικά εκλεγμένα συμβούλια τα ονόμασε «ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ - ΣΟΒΙΕΤ».

Ο Λένιν, όπως είδαμε πιο πάνω ενώ παίρνει αντεργατικά, αντικομμουνιστικά μέτρα (μονοπρόσωπη διεύθυνση και εξουσία στις επιχειρήσεις), τα δικαιολογεί σαν αναγκαία, σαν μια προσωρινή υποχώρηση λόγω των πρόσκαιρων δυσκολιών που είχε να αντιμετωπίσει στα πρώτα χρόνια της επανάστασης. Όμως ουδέν ψευδέστερον αυτού. Ετούτη η δικαιολογία δεν στέκει με ΤΙΠΟΤΑ. Είναι πολύ παιδαριώδης και γίνεται μόνο και μόνο για προπαγανδιστικούς λόγους. Δυστυχώς,  τις ίδιες δικαιολογίες τις έχουν υιοθετήσει όλοι οι λενινιστές για να μπορούν να συνεχίζουν το λενινικό αντικομμουνιστικό πρόταγμα  προς τέρψη της προσωπικής εξουσιολαγνείας τους, δοξολαγνείας τους, του ψυχολογικού πάθους τους για κοινωνική καταξίωση δια μέσου κάποιας προσωπικής τους εξουσίας . Έτσι, όχι μόνο δεν καθαρίζουν την κομμουνιστική ιδεολογία από τις οπορτουνιστικές, αναθεωρητικές,  αντικομμουνιστικές αντιλήψεις του Λένιν αλλά εξακολουθούν, μερικοί άθελά τους και άλλοι εσκεμμένα, να συμβάλουν στη διατήρηση του ενταφιασμού του κομμουνιστικού κινήματος.

Η δικαιολογία των τεράστιων δυσκολιών της επανάστασης ΘΑ έστεκε με τον όρο ότι το πρόγραμμα ή αλλιώς ΤΟ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ, ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΉΤΑΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΌ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟ  ΠΟΥ ΕΦΑΡΜΟΖΕ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Οι θεωρητικές και πρακτικές αντιλήψεις του Λένιν πριν την επανάσταση δεν έχουν να κάνουν με κάτι το διαφορετικό σε σχέση με εκείνο που εφάρμοζε μετά την επανάσταση. Πχ ολιγαρχική εξουσία, ολιγαρχική συγκέντρωση εξουσιών στην Κεντρική επιτροπή του κόμματος (Ρόζα Λούξεμπουργκ  «οργανωτικά προβλήματα της σοσιαλδημοκρατίας») ή στο έργο του «κράτος και επανάσταση» που γράφτηκε πριν την Οκτωβριανή επανάσταση κατά το οποίο οι όποιοι εκλεγμένοι «αποφασίζουν και διατάσουν» τους πάντες για τα πάντα.
Αν λοιπόν ο Λένιν είχε ένα διαφορετικό πρόταγμα, αν πχ είχε σαν πρόταγμα το «όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό» όπως ήταν (συμπυκνωμένα) το Μαρξικό πρόταγμα (κομμούνα του Παρισιού) και αν οι δυσκολίες της επανάστασης τον ανάγκαζαν να βάλει ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ, κάποιο νερό στο κρασί του τότε η δικαιολογία των δυσκολιών της επανάστασης θα έστεκε και θα γινόταν πειστική.
Όμως εδώ ο Λένιν δεν είχε κανένα διαφορετικό πρόταγμα πριν την επανάσταση. Αντίθετα, μετά την επανάσταση εφάρμοζε ΚΑΤΑ ΓΡΑΜΜΑ  το δικό 

του αντικομμουνιστικό πρόταγμα- αίρεση  που είχε φτιάξει πριν την Οκτωβριανή επανάσταση.

(Όλα αυτά όμως δεν αίρουν το μεγαλείο της Οκτωβριανής επανάστασης γιατί το μεγαλείο της βρίσκεται στην ΠΡΟΘΕΣΗ των εκατομμυρίων αγωνιστών να θυσιάσουν την ζωή τους για μια πανανθρώπινη κοινωνία, για μια αταξική κοινωνία. Το μεγαλείο της βρίσκεται στο ότι η πρόθεση σκόπευε σε μια κοινωνία της ισότητας και τούτο είναι κάτι το ανεξάρτητο από τα εντελώς λαθεμένα μέσα – θεωρίες – αιρέσεις  του Λένιν οι οποίες οδηγούσαν τους καλοπροαίρετους αγωνιστές  σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση.)




Η δικαστική εξουσία κατά τον  Μαρξ

Ο Μαρξ γράφει συνοπτικά στο βιβλίο του για την Παρισινή κομμούνα:

«…Οι δικαστικοί λειτουργοί χάνουν εκείνη τη φαινομενική ανεξαρτησία τους, που χρησίμευε μόνο και μόνο για να σκεπάζει τη χαμερπή τους υποταγή σε όλες τις αλληλοδιάδοχες κυβερνήσεις, στις οποίες έδιναν με τη σειρά τους όρκους πίστης και τον αθετούσαν κάθε φορά.
 Όπως ΟΛΟΙ οι δημόσιοι υπάλληλοι θα έπρεπε στο εξής και αυτοί να εκλέγονται, να είναι υπεύθυνοι και να μπορούν να ανακληθούν.»

Από ότι συμπεραίνουμε, οι δικαστικοί λειτουργοί θα είναι κάτω από τον έλεγχο του λαού. Θα είναι αιρετοί, ελεγχόμενοι και ανακλητοί από το λαό.


Η δικαστική εξουσία κατά τον Λένιν

Από τη δομή και λειτουργία της δικαστικής εξουσίας, μετά την Οκτωβριανή επανάσταση, βλέπουμε ότι τελικά μια ιδιαίτερη κατηγορία ανθρώπων (ιδιαίτερος μηχανισμός του κομματικού κράτους) ασχολείται σχεδόν μόνιμα σε αυτόν τον τομέα και οι υπάλληλοι αυτοί δεν είναι αιρετοί από το λαό  αλλά είναι διορισμένοι από εκείνους που ελέγχουν τον κρατικό μηχανισμό και επίσης δεν λογοδοτούν στο λαό.
(Αυτόν  τον ιδιαίτερο μηχανισμό χρησιμοποίησαν όλοι εκείνοι που είχαν το πάνω χέρι για να εξοντώσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους  όπως πχ Στάλιν κλπ)

                                      

                                           ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ


                  ΟΙ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΤΟΥ ΜΑΡΞ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Κατά τον Μαρξ, η Demokratie  (δημοκρατία = εξουσία του λαού) ή η Demokratische Republik  (δημοκρατικό  συνταγματικό πολίτευμα)  είναι το πολίτευμα το οποίο αντιστοιχεί στη σοσιαλιστική περίοδο (μεταβατική) η οποία θα βρίσκεται ανάμεσα στην καπιταλιστική και την κομμουνιστική κοινωνία. (Για «κατάκτηση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ από την εργατική τάξη..», γράφει στο μανιφέστο και για δημοκρατικό πολίτευμα (Demokratische Republik ) γράφει στο «κριτική του προγράμματος της Γκότα».)

*Δικτατορία σημαίνει υπαγόρευση  ή  επιβολή και όχι χούντα όπως πάνε να το περάσουν οι ολιγαρχικοί.

Σε αυτή την περίοδο ο λαός (το προλεταριάτο  δηλαδή η  εργατική τάξη  και οι άνθρωποι της εργασίας) υπαγορεύουν – επιβάλλουν τη θέλησή τους (δικτατορία του προλεταριάτου) και πάνω στην εγκαθίδρυση της ποιότητας  των νέων πολιτικών θεσμών και δια μέσου αυτών, πάνω σε κάθε ιδιαίτερο  θέμα που αφορά τη λειτουργία της κοινωνίας και όλες τις κοινωνικές σχέσεις (οικονομικές κλπ).
(Το προλεταριάτο,  κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου,  υπαγορεύει-εκφράζει  τη θέλησή του στο λαό και επιβάλλει τη θέλησή του πάνω στην αστική τάξη)

Τα δύο σκέλη της επιβολής – υπαγόρευσης θα είναι τα εξής:
Πρώτον. Το προλεταριάτο  (ΜΑΖΙ με τους συμμάχους του, τους ανθρώπους του λαού της εργασίας) θα  ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ  (με τη νίκη της επανάστασης) τη θέλησή του πάνω στους πολιτικούς θεσμούς και θα είναι μπροστάρης στον αγώνα για την προστασία τους και τη  διασφάλισή τους.  Θα επιβάλλει δηλαδή τη δημοκρατία-εξουσία του λαού - όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό (ενάντια φυσικά στη θέληση της αστικής τάξης η οποία είναι ενάντια στην πραγματική  δημοκρατία και η οποία επιθυμεί διακαώς ένα ολιγαρχικό πολίτευμα είτε αυτό  θα είναι κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία- κοινοβουλευτισμός- είτε στρατιωτική ολιγαρχική δικτατορία).
Δεύτερον και εν συνεχεία, θα ΥΠΑΓΟΡΕΥΕΙ-εκφράζει στο λαό τη θέλησή του πάνω σε κάθε ιδιαίτερο κοινωνικό και οικονομικό θέμα και στο βαθμό που η θέλησή του θα μπορεί να πείθει για την ορθότητά της  την πλειοψηφία της κοινωνικής συνείδησης, την πλειοψηφία του λαού τότε αυτή θα προωθείται προς υλοποίηση.
 Η θέληση αυτή του προλεταριάτου θα πρέπει να γίνεται αποδεκτή και να μετατρέπεται ΤΕΛΙΚΑ  σε ελεύθερη-ανεμπόδιστη απόφαση της πλειοψηφίας του λαού  πριν εφαρμοστεί .
Δηλαδή θα πρέπει  να έχει ΕΠΙΛΕΧΘΕΙ  από το λαό (μεταξύ διαφορετικών προτάσεων), να έχει  γίνει αποδεκτή από το λαό σαν η ορθότερη ή ωφελιμότερη  πρόταση και ΤΕΛΙΚΑ να γίνει  ΕΝΤΟΛΗ του λαού  (και όχι να γίνει κάποια δράση του προλεταριάτου - ουσιαστικά κάποιου κόμματος-  στο  ΟΝΟΜΑ  του λαού, ενάντια στη βούληση και τη συνείδηση της πλειοψηφίας του λαού, για το καλό του λαού).

Στη συγκεκριμένη ετούτη  περίοδο (δικτατορία του προλεταριάτου - δημοκρατία), η οποία θα είναι μακρά, η ταξική πάλη για την αλλαγή του τρόπου παραγωγής και των παραγωγικών σχέσεων θα συνεχίζεται με άλλα μέσα. Πριν τη δυναμική συντριβή του αστικού κράτους, η αστική οικονομική ολιγαρχία επέβαλε τη θέλησή της πάνω στην εργατική τάξη και το λαό δια μέσου της πολιτικής κυριαρχίας της. Είχε την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία στα χέρια της και έτσι μπορούσε να επιβάλει τη θέλησή της, δια της χρήσης βίας ή δια της απειλής χρήσης βίας, πάνω στις όποιες διαφορετικές θελήσεις της πλειοψηφίας του λαού. Μετά όμως την επανάσταση και τη συντριβή του αστικού κρατικού μηχανισμού και την κατάκτηση από το πρωτοπόρο προλεταριάτο (και τον σύμμαχο λαό) της δημοκρατίας -ένοπλη εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία στο λαό-,  επέρχεται μια τεράστια ποιοτική αλλαγή. Τώρα πια θα υπάρχει ΙΣΟΚΑΤΑΝΟΜΗ πολιτικής δύναμης μεταξύ των μελών του λαού (με ότι πρακτικό συνεπάγεται αυτή  η ισοκατανομή) και θα εφαρμόζονται οι αποφάσεις της πλειοψηφίας αυτών.
 Η όποια βούληση του λαού δεν θα μπορεί πια να εμποδιστεί από την πολιτική εξουσία – δύναμη της  μειοψηφικής αστικής τάξης, η οποία θα την έχει απολέσει.
 Πλέον θα μπορεί να πραγματώνεται ό,τι θέλει η πλειοψηφία του λαού και όχι ό,τι θέλει η μειοψηφική αστική τάξη.
Όμως,  παρότι αυτό το πολίτευμα (Demokratie) είναι η απόλυτα απαραίτητη βάση για την μελλοντική πραγμάτωση του δημοτισμού-κοινοτισμού, για την πραγμάτωση  του: «από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του» κλπ , δεν επαρκεί και θα πρέπει στη συνέχεια «να κυλίσει αρκετό νερό στο αυλάκι».
Οι αλλαγές προς  την κατεύθυνση  των ανώτερων μορφών  του κομμουνισμού θα είναι βαθμιαίες.
Η ταξική πάλη θα συνεχίζεται μέσα στη Demokratie  (ή Demokratische Republik ) που θα πραγματώνει κάθε στιγμή και σε κάθε θέμα τη λαϊκή κυριαρχία. Και η λαϊκή κυριαρχία είναι η απαραίτητη βάση πάνω στην οποία θα χτιστεί ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός. (Με την έννοια λαϊκή κυριαρχία δεν εννοείται φυσικά το αερολογικό περιεχόμενο που αποδίδεται σε αυτή από τους αστούς και τους λενινιστές  όπου αμφότεροι την έχουν ξεφτιλίσει εντελώς.  Το υλικό περιεχόμενό της είναι αποκλειστικά το «όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό.)

Σημείωση: Ο Μαρξ στο βιβλίο του για την κριτική του προγράμματος της Γκότα γράφει για τη λαϊκή κυριαρχία:   «..Ξεχνάνε  όμως (οι λασαλικοί) ένα πράγμα. Μια που το Γερμανικό εργατικό κόμμα δηλώνει ρητά ότι κινείται μέσα στα πλαίσια του «σημερινού κράτους» δηλαδή του κράτους της Πρωσογερμανικής  αυτοκρατορίας – οι διεκδικήσεις θα ήταν , στο μεγαλύτερο μέρος τους, χωρίς νόημα αφού διεκδικεί κανείς μονάχα εκείνο που δεν έχει - δεν θα έπρεπε να ξεχνά το κυριότερο, δηλαδή όλα αυτά τα ωραία πραγματάκια (εννοεί τα πιο πάνω γραφόμενα όπως το καθολικό εκλογικό δικαίωμα, η άμεση νομοθέτηση-νομοθετική εξουσία στο λαό, η λαϊκή άμυνα, η λαϊκή δικαιοσύνη) στηρίζονται στην αναγνώριση της λαϊκής κυριαρχίας και ότι γι αυτό έχουν θέση ΜΟΝΟ σε μια demokratische Republik. Και επειδή δεν έχουν το θάρρος – και πολύ σωστά, γιατί οι περιστάσεις επιβάλλουν προσοχή- να διεκδικήσουν τη demokratische Republik, όπως έκαναν τα γαλλικά εργατικά προγράμματα τον καιρό του Λουδοβίκου Φιλίππου και του Λουδοβίκου Ναπολέοντα, δεν θα έπρεπε να καταφεύγουν σε αυτό το ούτε τίμιο και ούτε αξιοπρεπές τέχνασμα να απαιτούν πράγματα  που έχουν νόημα ΜΟΝΟ σε μια demokratische Republik.»

Σημείωση:
Οι αλλαγές θα είναι βαθμιαίες και οι κοινωνικοί κανόνες-νόμοι-δίκαιο θα διαμορφώνονται και θα βελτιώνονται συνεχώς.
 Ο Μαρξ στο βιβλίο του « κριτική στο πρόγραμμα της Γκότα» γράφει:
«Το ΔΙΚΑΙΟ δεν μπορεί να είναι ανώτερο από την οικονομική διαμόρφωση και την καθορισμένη από αυτήν ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ  ανάπτυξη της κοινωνίας.»

 
Από τι όμως θα εξαρτάται το μέγεθος του εκάστοτε βαθμού των αλλαγών;
Φυσικά, πριν από όλα θα εξαρτάται από την ποιότητα των εκάστοτε συγκεκριμένων προβλημάτων δηλαδή από την αντικειμενική πραγματικότητα (τοπική και παγκόσμια).
 Στη συνέχεια θα εξαρτάται από την ποιότητα των προτεινόμενων λύσεων και από την αποδοχή  από το λαό (πλειοψηφία του) των όποιων προτεινόμενων λύσεων. Οι αλλαγές θα συμβαδίζουν τελικά με την ελεύθερη και συνειδητή αποδοχή  από το λαό της ωφελιμότητας και του εφικτού των όποιων προτεινόμενων αλλαγών (που θα εξαρτάται από την πολιτιστική ανάπτυξη της κοινωνίας).
 «Στο τραπέζι»  θα πέφτουν και μινιμαλιστικές ή μαξιμαλιστικές – ουτοπικές προτάσεις. Όμως το προλεταριάτο σαν το πιο πρωτοπόρο τμήμα της κοινωνίας εξ αιτίας της θέσης του στην παραγωγή, το μόνο πραγματικά επαναστατικό,  θα πρέπει να θέτει τις δικές του προτάσεις  (που θα στοχεύουν άμεσα ή έμμεσα στην αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων), μέσα στα πλαίσια του καλύτερου δυνατού και της κομμουνιστικής προοπτικής. Και με αυτές τις προτάσεις θα πρέπει να βγαίνει για να πείσει το λαό  για να αποφασίσει  αυτός και να δώσει εντολή για την υλοποίησή τους.
Εδώ θα είναι το νέο (προνομιακό) πεδίο δράσης των όποιων εργατικών ή κομμουνιστικών κομμάτων.

Ο  Μαρξ  στο βιβλίο του για την Παρισινή κομούνα γράφει το πιο κάτω απόσπασμα:
"   Η εργατική τάξη δεν περίμενε θαύματα από την Κομμούνα (οργανωμένο λαό).
 Δεν θα εισήγαγε – εφάρμοζε έτοιμες  ουτοπίες   μέσω αποφάσεων  (εντολών) του λαού.
Ξέρει (η εργατική τάξη) ότι για να πετύχει την απελευθέρωσή της και την συνδεδεμένη με αυτήν ανώτερη μορφή ζωής, προς την οποία τείνει ακατάσχετα  η  παρούσα κοινωνία με την οικονομική της ανάπτυξη, θα πρέπει να περάσει από μακροχρόνιους αγώνες  και από μια σειρά από  ιστορικές διαδικασίες (προτσές),  που θα αλλάξουν ολότελα και τις συνθήκες και τους ανθρώπους. Δεν έχει να πραγματώσει ιδανικά  μα να απελευθερώσει μόνο εκείνα τα στοιχεία της νέας κοινωνίας που αναπτύχθηκαν στους κόλπους  της αστικής  κοινωνίας που καταρρέει."

Τι  μας αναφέρει σε τούτο το απόσπασμα;
α. Σαφέστατα μας αναφέρει για τους μακροχρόνιους αγώνες που θα πρέπει να δώσει η παγκόσμια εργατική τάξη στο μέλλον και ειδικά κατά την περίοδο της δημοκρατίας – δικτατορίας του προλεταριάτου.  Της εφιστά την προσοχή και την  ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ στο να μην περιμένει θαύματα, να μην επιδιώκει η ίδια την πραγματοποίηση ουτοπιών ή ιδανικών αλλά να είναι προσγειωμένη στα πλαίσια της πραγματικότητας και του ιστορικού της ρόλου. Είναι καθαρό ότι της εφιστά την προσοχή και την προτρέπει προς την ορθή στάση (γιατί αν η εργατική τάξη είχε ήδη καθαρή συνείδηση όλων αυτών θα είχε πραγματώσει και θα είχε ολοκληρώσει ήδη την επανάστασή της).

β. Στην παράγραφο αυτή  μπορούμε να παρατηρήσουμε  ότι τις δύο πρώτες προτάσεις τις γράφει σε παρελθόντα χρόνο και στις υπόλοιπες  γράφει στον ενεστώτα  και μέλλοντα.

γ.  Όμως η πρόταση που θέλει σκέψη και ανάλυση είναι η δεύτερη η οποία λέει ότι η εργατική τάξη «Δεν θα εισήγαγε – εφάρμοζε έτοιμες  ουτοπίες   ΜΕΣΩ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ (εντολών) ΤΟΥ ΛΑΟΥ».

Τι θέλει πιθανόν να πει εδώ;
Πρώτη περίπτωση:  Μήπως θέλει να πει ότι η θεσμική δομή της κομμούνας  ή  η θεσμική δομή της  Demokratische Republik   (δημοκρατικής πολιτείας ή δημοκρατικής συνταγματικής πολιτείας) θα είναι τέτοια ώστε ναι μεν όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική θα ανήκει σε ολόκληρο το λαό, ναι μεν οι εκλεγμένοι του λαού θα εκτελούν ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ εντολές του λαού, ναι μεν η πλειοψηφία του λαού θα πρέπει να αποφασίζει για τα πάντα, ναι μεν τελικός κριτής των πάντων θα είναι ο ΛΑΟΣ  (όπως είδαμε πιο πάνω στο κείμενο για την Παρισινή κομμούνα) ΑΛΛΑ  στις περιπτώσεις που το προλεταριάτο νομίζει ότι ο λαός κάνει λάθος, ότι εισαγάγει ουτοπίες κλπ, τότε η εργατική τάξη (πατερναλιστικά) θα πρέπει να γράψει στα παλιά της τα παπούτσια τις αποφάσεις του λαού, να μην δράσει κατ΄  ΕΝΤΟΛΗ  του λαού και να κάνει ότι αυτή θεωρεί σωστό, στο ΟΝΟΜΑ του λαού;
Ή διαφορετικά, ναι μεν θα πρέπει ο λαός να αποφασίζει για τα πάντα (τυπικά) αλλά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;  Και έτσι όταν η εργατική τάξη διαφωνεί  κάπου, τότε να επιτρέπεται η «καρριολιά», να επιτρέπεται η επιβολή της θέλησης της εργατικής τάξης πάνω στο λαό; Τότε το προλεταριάτο (εργατική τάξη) δεν θα πρέπει να καταπιέζει μόνο την αστική τάξη αλλά και ολόκληρο το λαό;  Τότε θα πρέπει να κάνει παρασπονδίες, «να αθετεί το λόγο της και να την φέρνει πισώπλατα στο λαό»;
Δεύτερη περίπτωση:  Μήπως θέλει να πει  ότι η εργατική τάξη δεν θα πρέπει να επαναπαύεται  στον αυτόματο πιλότο της δημοκρατίας και ότι δεν θα πρέπει να στέκεται με  ελαφρότητα και χαλαρότητα απέναντι σε ουτοπικές προτάσεις  διάφορων υποκειμένων, που σίγουρα θα εκδηλωθούν κατά τη μακρόχρονη αυτή περίοδο; Μήπως θα πρέπει να τις αντιπαλεύει σκληρά, ιδεολογικά, προγραμματικά, και κινηματικά  με γνώμονα τη δική της ιστορική αποστολή για την αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων κλπ;
 Σίγουρα κάποιες ή διάφορες προτάσεις δεν θα οδηγούν στην επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας. Άλλωστε η κοινωνία στη ρεπούμπλικα ντεμοκράτικα  (δημοκρατικό συνταγματικό πολίτευμα) θα είναι ακόμα μια αστική κοινωνία ακόμα και αν αυτή πραγματωθεί σε παγκόσμιο επίπεδο. Μια κοινωνία που το προηγούμενο διάστημα είχε διαπαιδαγωγηθεί με τις αξίες που ήθελε η αστική τάξη και πολλές οικονομικές σχέσεις θα διέπονται ακόμα από αστικά μέτρα και σταθμά. (H μεγάλη αλλαγή των ατομικών και κοινωνικών αξιών θα επέλθει μετά από κάποιο, ίσως αρκετά μακρύ, χρονικό διάστημα και όταν γενεές θα διαπαιδαγωγηθούν μέσα από τους νέους κοινωνικούς θεσμούς.)
Μήπως με αυτή τη φράση επιβεβαιώνεται το ποια θα είναι η «ιεραρχία» στη δικτατορία του προλεταριάτου (στη δημοκρατία);  Ότι  δηλαδή στην «κορυφή»  και πάνω από όλες τις κοινωνικές ομάδες ή τάξεις θα βρίσκεται ο λαός;  Ότι όλες οι κοινωνικές ομάδες θα υπόκεινται στις αποφάσεις της πλειοψηφίας του λαού;  Ότι όλα τα υποκείμενα που θα βρίσκονται εντός της Demokratische Republik  ή δικτατορίας του προλεταριάτου θα πρέπει να ενεργούν σύμφωνα με τις εντολές – αποφάσεις της πλειοψηφίας του λαού και κανένα υποκείμενο δεν θα πρέπει και  δεν θα μπορεί να δράσει εκτός συγκεκριμένων εντολών, να πράξει στο όνομα  του λαού, δηλαδή  δήθεν για το καλό του λαού;
 Ότι το τελευταίο και καθοριστικό «κόσκινο» θα πρέπει είναι η  ανεμπόδιστη απόφαση της πλειοψηφίας του λαού;


                                 ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

 Η ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΣΧΕΣΗ  ΜΕΤΑΞΥ   ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ  ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ.


Πρώτον. Αν δεν γίνει έτσι (Όλη η ένοπλη εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία στο λαό) και ένα κάποιο συλλογικό μειοψηφικό υποσύνολο του λαού θα μπορεί, θα έχει την ένοπλη εξουσία για  να επιβάλει τη θέλησή του πάνω στις διαφορετικές θελήσεις  του λαού, τότε  ξευτελίζονται και καταργούνται στην πράξη οι  βασικοί θεσμοί της κομμούνας (πχ Παρισινής) οι οποίοι παρέχουν όλη την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική  εξουσία στο λαό.
Δεύτερον.  θα καθιστούν ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ αδύνατη την αλλαγή στις παραγωγικές σχέσεις, δηλαδή θα καθιστούν αδύνατη την ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ  των μέσων παραγωγής που είναι ο κεντρικός σκοπός του σοσιαλισμού.

Παρένθεση: Κοινωνικά μέσα παραγωγής (κοινωνικοποίηση)  σημαίνει ότι η ιδιοκτησία αυτών θα ανήκει στην κοινωνία.

 Ιδιοκτησία δε σημαίνει:  «δυνατότητα – εξουσία  ενός υποκειμένου να αποφασίζει τη χρήση και τη διάθεση ενός αντικειμένου».

Επομένως για να γίνει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής,  η ΕΞΟΥΣΙΑ των ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ για τη ΧΡΗΣΗ και τη ΔΙΑΘΕΣΗ των μέσων παραγωγής θα πρέπει να ανήκει στην πλειοψηφία της κοινωνίας – λαό (και όχι σε έναν εκλεγμένο ή μη εκλεγμένο κρατικό ή διοικητικό μηχανισμό ή σε μια μειοψηφική τάξη). 
Στην «ιεραρχία» λοιπόν της εξουσίας θα πρέπει να βρίσκεται οπωσδήποτε ο λαός που αποτελεί τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας και όχι ένα μειοψηφικό υποσύνολό του (πχ αστική ή εργατική τάξη) γιατί αν αυτό το τελευταίο  ΜΕΙΟΨΗΦΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ έχει την μέγιστη ΕΞΟΥΣΙΑ-ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ  να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ  τη ΧΡΗΣΗ και τη ΔΙΑΘΕΣΗ των μέσων παραγωγής, τότε ουσιαστικά τα μέσα παραγωγής θα είναι δική του ιδιοκτησία και όχι της κοινωνίας.  (η εργατική τάξη είναι κομμάτι του λαού, ανήκει στο λαό)

Η «ΙΕΡΑΡΧΙΑ»  ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΠΙΑ  ΝΑ  ΕΙΝΑΙ :   

1)ΛΑΟΣ
2) ΤΑΞΗ
3) ΚΟΜΜΑΤΑ

Ο Μαρξ  μιλά για ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ  των μέσων παραγωγής και ΠΟΤΕ δεν μίλησε  για εργατοποίηση (ή κρατικοποίηση). Έτσι αν το προλεταριάτο επέβαλε τελικά την άποψή του πάνω στο λαό, αν τελικά δεν αποφάσιζε ο λαός αλλά η εργατική τάξη,  ή το ΚΡΑΤΟΣ*  τότε θα είχαμε εργατοποίηση ή κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής. Αν η εργατική τάξη ΙΔΙΟΠΟΙΟΥΤΑΝ  την  οικονομικοπολιτική  εξουσία τότε θα είχαμε μια νέα ταξική κοινωνία με το προλεταριάτο στη θέση της  μειοψηφικής αστικής τάξης. (Πχ τα τελευταία χρόνια στην Αργεντινή είχαμε το φαινόμενο όπου καπιταλιστές εγκατέλειψαν  τις επιχειρήσεις τους (εργοστάσια, ξενοδοχεία κλπ) και οι εργαζόμενοι τα κατέλαβαν και τα λειτουργούσαν πλέον αυτοί. Σήμερα ιδιοκτήτες  εκείνων  των επιχειρήσεων είναι οι πρώην εργαζόμενοι σε αυτές. Οι επιχειρήσεις δεν ανήκουν στην κοινωνία αλλά στους πρώην εργαζόμενους. Έχουμε δηλαδή νέους ιδιοκτήτες στη θέση των παλαιών όμως δεν έχουμε κοινωνικοποίηση αλλά εργατοποίηση δηλαδή νέας μορφής  αστικοποίηση.)
Το να υποτάσσεται λοιπόν το προλεταριάτο ηθελημένα στην εξουσία του λαού (και όχι στην αστική τάξη) , δεν το κάνει για λόγους ηθικούς ή για την πραγμάτωση κάποιων αόριστων ιδανικών αλλά για καθαρά ΠΡΑΚΤΙΚΟΥΣ – ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ λόγους.
 Αν ο λαός δεν βρίσκεται στην κορυφή της αξιακής «ιεραρχίας»  και δεν πράττει ελεύθερα- συνειδητά-ηθελημένα, δεν μπορεί να υλοποιηθεί ο σοσιαλισμός (κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής) και φυσικά δεν μπορούν να υλοποιηθούν τα επόμενα στάδια του κομμουνισμού. (Είναι ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ- ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ θέληση του προλεταριάτου η κατάκτηση της εξουσίας και η ΑΥΤΟΜΑΤΗ απόδοσή της στο λαό δηλαδή η κατάκτηση της δημοκρατίας όπως λέει ο Μαρξ στο Μανιφέστο.)

Αντίθετα,  το να έχει ένας την εξουσία να αποφασίζει  στο όνομα κάποιου άλλου (και όχι  κατ΄ εντολή του)  σημαίνει τεράστια, απύθμενη  κοροϊδία. Ουσιαστικά ο άλλος πχ δεν θα είναι ιδιοκτήτης ενός αυτοκινήτου αν ο πρώτος  έχει την εξουσία να αποφασίζει  στο όνομά του (για το καλό του) στο πως θα χρησιμοποιεί ή θα διαθέτει το αυτοκίνητό του.  Αν δηλαδή αποφασίζει  πότε θα το κινεί και πως θα το διαθέτει  και επί πλέον ο υποτιθέμενος ιδιοκτήτης  να είναι αναγκασμένος από τον πρώτο να πληρώνει ασφάλειες, καύσιμα και τέλη κυκλοφορίας κλπ  .
Στα Λενινιστικά καθεστώτα του προηγούμενου αιώνα (που άρχισαν να καταρρέουν το 1989) ή στη σημερινή Β. Κορέα, όχι μόνο δεν επέβαλε το προλεταριάτο τη θέλησή του πάνω στο λαό - και που και αυτό θα ήταν αντικομμουνιστικό -  όχι μόνο δεν επέβαλε τη θέλησή του το κόμμα, σαν ολότητα μελών,  αλλά επέβαλε τη θέλησή του πάνω στο λαό μια ισχνότατη μειοψηφία. Ούτε καν η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος δεν είχε την απόλυτη εξουσία (πάνω στην εργατική τάξη και το λαό) αλλά όλη η εξουσία ήταν στα χέρια του Πολιτικού Γραφείου (ΠΓ). Αυτή η μειοψηφία ήταν η ηγεσία των δήθεν κομμουνιστικών κομμάτων  που  πολύ  ήπια και λαθεμένα κάποιοι λενινιστές (για να χρυσώσουν το χάπι) την ονομάζουν γραφειοκρατία. Τα λαϊκά και εργατικά κινήματα είχαν πέσει μέσα στην παγίδα της κινούμενης άμμου από τις πολλαπλές και τεράστιες αντιφάσεις της Λενινικής – αντιμαρξικής, αντικομμουνιστικής  σκέψης. Αυτή η κομματική μειοψηφία λοιπόν ήταν  ο πραγματικός ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής (έστω και με την υπό όρους ιδιοκτησία) αφού αυτή είχε την εξουσία να αποφασίζει τη χρήση και τη διάθεσή τους. Ήταν μια νέα μειοψηφική τάξη που αντικατέστησε την παλιά κυρίαρχη τάξη. Αυτό φυσικά δεν είχε καμιά απολύτως σχέση με τον σοσιαλισμό και την προοπτική του κομμουνισμού. Τελικά τα μέλη αυτής της νέας ολιγαρχικής τάξης,  που ασφυκτιούσε μέσα στα προηγούμενα κρατικά και μεταβατικά πλαίσια,  το 1989 άρχισαν να παίρνουν στα χέρια τους πλήρως και τα μέσα παραγωγής και να τα κάνουν ατομική, προσωπική ιδιοκτησία. Το Λενινικό «μοντέλο», όπου εφαρμόστηκε, οδηγούσε  με μαθηματική ακρίβεια, νομοτελειακά  σε αντικομμουνιστική κατεύθυνση αυτές τις κοινωνίες. Το Λενινικό πρόταγμα  είναι η αντιστροφή της Μαρξικής «πυραμίδας». Η Μαρξική «πυραμίδα» είναι ΛΑΟΣ – ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ – ΚΌΜΜΑΤΑ (και σαν κόμματα εννοούνται οργανωμένες συλλογικότητες με παγκοινωνικό πρόταγμα) ενώ η Λενινική πυραμίδα είναι ΗΓΕΣΙΑ ΚΟΜΜΑΤΟΣ – ΕΡΓΑΤΙΚΗ  ΤΑΞΗ – ΛΑΟΣ δηλαδή το άλογο πίσω από το κάρο.)



Σημείωση:
Οι λέξεις δικτατορία του προλεταριάτου μπορούν (εκ πρώτης) να προκαλέσουν την πολύ λαθεμένη εντύπωση ότι στην κορυφή της «ιεραρχίας»  της εξουσίας της νέας κοινωνίας θα βρίσκεται ένα μικρό σύνολο  επαναστατών ή το προλεταριάτο και όχι ο λαός. Το προλεταριάτο όμως δεν πρέπει να ασκεί εξουσία επί του λαού αλλά  ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ,  ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ της εξουσίας του ΛΑΟΥ (δημοκρατία) ασκεί εξουσία επί της αστικής τάξης. (διαφορετικά δεν μπορεί να γίνει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.)
Το προλεταριάτο θέτει τον εαυτό του υπό την εξουσία – βούληση του λαού και  αποποιείται, σαν τάξη,  την ιδιοποίηση της πολιτικοοικονομικής εξουσίας. Αγωνίζεται για την κατάκτηση της εξουσίας από αυτόν (λαό),  είναι μπροστάρης σε αυτό τον αγώνα  και συνεχίζει να παλεύει για τη διασφάλιση και την παραμονή αυτής της εξουσίας στα χέρια του λαού μετά τη νικηφόρα επανάσταση, μετά τη συντριβή του αστικού κράτους.  Και όλα ετούτα για να μπορεί δια μέσου αυτής της λαϊκής εξουσίας να περνά  (μέσα από ένα διαρκή και μακροχρόνιο αγώνα)  την εφαρμογή  των προτάσεών του, στο βαθμό που θα πείθει την πλειοψηφία της κοινωνικής συνείδησης για το σωστό του κάθε οικονομικού και κοινωνικού μέτρου. 

Στη  Demokratische Republik, το προλεταριάτο  αυτοκαταργείται σαν ιδιαίτερη μειοψηφική τάξη που θέλει την εξουσία ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για τον εαυτό της και δρα οργανωμένα σαν τάξη για την απελευθέρωση  ΟΛΗΣ  της κοινωνίας. Το προλεταριάτο αποποιείται αγωνιστικά την ΙΔΙΟΠΟΙΗΣΗ της πολιτικοοικονομικής εξουσίας από το ίδιο και αγωνίζεται ενάντια στην ιδιοποίηση αυτή από οποιαδήποτε άλλη τάξη ή κάποιο κοινωνικό μειοψηφικό υποσύνολο .
Η ιδιοποίηση της πολιτικοοικονομικής εξουσίας  ανήκει ΜΟΝΟ σε ΟΛΟ τον εργαζόμενο  λαό. Αυτός ο τρόπος ιδιοποίησης καταργεί όλους τους μέχρι τώρα τρόπους ιδιοποίησης των ταξικών κοινωνιών (όπως προτείνει ο Μαρξ στο μανιφέστο).

Γράφει σχετικά ο Μαρξ στο μανιφέστο:
«..Όσες προηγούμενες τάξεις κατέκτησαν την εξουσία, επεδίωξαν να διασφαλίσουν τη δεσπόζουσα θέση τους, επιβάλλοντας στο σύνολο της κοινωνίας  τους ΔΙΚΟΥΣ τους όρους ιδιοποίησης (ιδιοποίηση της οικονομικοπολιτικής εξουσίας). Οι προλετάριοι μπορούν να πάρουν στα χέρια τους τις παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας μόνο αν καταργήσουν τον ΔΙΚΟ τους τρόπο ιδιοποίησης και μαζί του κάθε υπαρκτό έως σήμερα τρόπο ιδιοποίησης.
Όλα τα κινήματα του παρελθόντος ήταν κινήματα μειοψηφιών προς το συμφέρον μειοψηφιών. Το προλεταριακό κίνημα είναι το αυτεξούσιο κίνημα της τεράστιας πλειοψηφίας προς το συμφέρον της τεράστιας πλειοψηφίας…»
(Πως όμως μπορεί να καταργηθεί ο δικός τους τρόπος  ιδιοποίησης; Αποδίδοντας φυσικά όλες τις εξουσίες στο λαό.)
 


Ο Μαρξ στις δύο πρώτες προτάσεις, του πιο πάνω αρχικού αποσπάσματος (Η εργατική τάξη δεν περίμενε θαύματα από την Κομμούνα.
 Δεν θα εισήγαγε – εφάρμοζε έτοιμες  ουτοπίες   μέσω αποφάσεων  (εντολών) του λαού) αναφέρεται στην παρισινή κομούνα (για να επεκταθεί έπειτα στο μέλλον).
Όμως τι ήταν η παρισινή κομούνα;
 Ήταν η πρώτη έμπρακτη δικτατορία του προλεταριάτου-δημοκρατία. Ο  Ένγκελς στο τέλος του πρόλογου  του  για το βιβλίο του Μαρξ  σχετικά με  την Παρισινή κομούνα και με τίτλο «Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ»  γράφει:
« Τον τελευταίο καιρό τον σοσιαλδημοκράτη  φιλισταίο τον πιάνει ιερός τρόμος όταν ακούει τις λέξεις: δικτατορία του προλεταριάτου. Έ, λοιπόν κύριοι θέλετε να μάθετε τι λογής είναι η δικτατορία του προλεταριάτου;  Κοιτάξτε την Παρισινή Κομούνα. Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου».  (Δηλαδή η πραγματική, αληθινή δημοκρατία – Demokratische Republik - δικτατορία του προλεταριάτου =εξουσία λαού = λαϊκή κυριαρχία  δηλαδή όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία να ανήκει στο λαό.)

ΟΜΩΣ, όπως ήδη είπαμε,  η φράση  δικτατορία του προλεταριάτου  από μόνη,

 της μπορεί να δημιουργήσει  την πολύ εσφαλμένη εντύπωση ότι το προλεταριάτο  θα πρέπει να θέτει τον εαυτό του πάνω από την κοινωνία (υψηλότερα στην «ιεραρχία»)  και να δρα στο όνομα της πλειοψηφίας της κοινωνίας (λαού). Αυτή την πρώτη εσφαλμένη εντύπωση χρησιμοποίησε ο Λένιν  (όπως και ο Ένγκελς) για να λέει επανειλημμένως  ότι: « θα πρέπει να γίνει κατάληψη των μέσων παραγωγής από το κράτος  εξ ΟΝΟΜΑΤΟΣ της κοινωνίας (κρατικοποίηση) και όχι κατ΄ εντολή της, υποβιβάζοντας έτσι την πλειοψηφία της κοινωνίας (λαό) από την κορυφή της «ιεραρχίας», στα πλαίσια του  πολιτικού συστήματος μετά τη συντριβή του αστικού κράτους. (Είναι σαν να πίνει νερό κάποιος στο όνομα ή στην υγεία κάποιου άλλου και να ξεδιψά ο δεύτερος).

Σημείωση: Να αναφέρουμε εδώ ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Μαρξ «κριτική του προγράμματος Γκότα» στο οποίο κάνει κριτική στο λασαλικό πρόγραμμα. Σε αυτό το απόσπασμα ναι μεν αναφέρεται για το  ποια δεν θα πρέπει να είναι  η σχέση αστικού κράτους  με την εργατική τάξη αλλά όμως έχει ευρύτερες προεκτάσεις:
«..Ύστερα από το λασαλικό «σιδερένιο νόμο του μισθού» το γιατροσόφι του προφήτη. Ο «δρόμος ανοίγεται με αξιοπρέπεια».
Στη θέση της ταξικής πάλης που υπάρχει μπαίνει μια δημοσιογραφική φράση: «Το κοινωνικό ζήτημα που ανοίγει το δρόμο» προς τη λύση του. Η «σοσιαλιστική οργάνωση της συνολικής εργασίας» αντί να «ξεπηδά» από την επαναστατική μετατροπή της κοινωνίας, «ξεπηδά» από την κρατική βοήθεια που δίνει το κράτος σε παραγωγικούς συνεταιρισμούς που τους δημιουργεί αυτό και όχι ο εργάτης. Είναι αντάξιο της φαντασίας του Λασάλ ότι με κρατικά δάνεια μπορεί κανείς να χτίσει καινούργια κοινωνία όπως χτίζει καινούργιο σιδηρόδρομο.
Από ένα υπόλειμμα ντροπής βάζουν την «κρατική βοήθεια»  «κάτω από το δημοκρατικό  έλεγχο του λαού».

Δυστυχώς όμως ακόμα και σήμερα όλα τα λενινιστικά κόμματα μιλούν για κρατικοποιήσεις ή εθνικοποιήσεις κάποιων μέσων παραγωγής «κάτω από εργατικό έλεγχο!!!».

Το πιο πάνω απόσπασμα από το γραπτό του Μαρξ είναι σε απόλυτη συνέπεια με την αντίληψή του – πρόταγμά του για την κοινωνία «των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών». Και φυσικά δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τον Λενινιστικό κομματικό κεντρικό ολιγαρχικό σχεδιασμό!!!

Επίσης στο ίδιο βιβλίο γράφει για το κράτος: «… Ελευθερία είναι να μεταβάλλουμε το κράτος από όργανο που στέκεται πάνω από την κοινωνία σε όργανο πέρα για πέρα ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟ  στην κοινωνία. Και σήμερα ακόμα, οι κρατικές μορφές είναι πιο ελεύθερες ή πιο ανελεύθερες ανάλογα με το βαθμό που περιορίζουν την «ελευθερία του κράτους».


Η φράση λοιπόν δικτατορία του προλεταριάτου, με την πρώτη εντύπωση που προκαλεί, ήταν για το Λένιν άλλη μια  ευκαιρία για την ντε φάκτο αποδόμηση του Μαρξικού κομμουνιστικού προτάγματος. Για να εκπορθήσει το λαό από την κορυφή της αξιακής «ιεραρχίας» και να βάλει τελικά  στη θέση του την ηγεσία του κόμματος ,  θα έπρεπε  πρώτα να υποβιβάσει το λαό και να τον θέσει κάτω από την εργατική τάξη. Κατόπιν, με το πρόσχημα ότι το κόμμα είναι το κόμμα της εργατικής τάξης (αυτόανακηρυσσόμενο) που στέκεται στην κορυφή της διοίκησής της, του συντονισμού της και που δρα στο όνομά της,  θα πρέπει να μπει το κόμμα στην κορυφή της «ιεραρχίας» της κοινωνίας. Και με τη δικαιολογία των μεγάλων δυσκολιών και της ανάγκης για γρήγορες αποφάσεις στην αντιμετώπιση του ταξικού εχθρού, θα έπρεπε ΟΛΗ η εξουσία (αποφάσεων, εντολών και εκτέλεσης) να περάσει στην ηγεσία του κόμματος, στα ελάχιστα δηλαδή άτομα της ηγεσίας του κόμματος.
( Κάποιο  εργατικό ή κομμουνιστικό κόμμα, για να είναι κόμμα της εργατικής τάξης, ιδιοκτησία της εργατικής τάξης, θα πρέπει η εργατική τάξη  -  στην πλειοψηφία της ή στο μεγαλύτερο σύνολό της-  να μπορεί να κάνει όποια χρήση και διάθεση  θέλει αυτού του μέσου. Αν η εργατική τάξη δεν μπορεί να το κάνει αυτό, τότε ετούτα τα κόμματα, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα μπορούσαν να είναι κόμματα ΓΙΑ την εργατική τάξη (για το καλό της) και όχι κόμματα ΤΗΣ εργατικής τάξης. Μέχρι τώρα, αυτά τα κόμματα αυτοαποκαλούνταν ψευδώς -για προπαγανδιστικούς λόγους- κόμματα της εργατικής τάξης. Μπορεί να ονομάζονται κομμουνιστικά, εργατικά, ή σοσιαλιστικά κλπ. Όμως έχοντας για πρόταγμά τους τα λενινιστικά ολιγαρχικά εργατικά συμβούλια και την «εργατική δημοκρατία» είναι ντε φάκτο αντιεργατικά, αντικομμουνιστικά.)
 Μετά από αυτή την απόλυτη ανατροπή, η φετιχοποίηση και ιεροποίηση του κόμματος και  ειδικά της ηγεσίας του κόμματος ( ΔΕΣ ΡΟΖΑ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ στο βιβλίο της «ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» ) ήταν θέμα χρόνου για να γίνει νομοτελειακά αναπόφευκτη μια νέα ταξική κοινωνία (κομματικού – μονοπωλιακού καπιταλισμού).
(Αν δούμε την ιστορία του «κομμουνιστικού κινήματος» τον προηγούμενο αιώνα, θα διαπιστώσουμε ότι η πλειοψηφία των ατόμων που βρίσκονταν στην ηγεσία αυτών των «κομμουνιστικών» κομμάτων, στη ζωή τους δεν είχαν περάσει ούτε μια φορά έξω από φάμπρικα αλλά μιλούσαν όλοι τους στο όνομα της εργατικής τάξης και στο όνομα του λαού.)
Η εσωτερική λειτουργία αυτών των κομμάτων ήταν (και είναι) απόλυτα ολιγαρχική αλλά την ονόμασαν δημοκρατικό συγκεντρωτισμό για προφανείς παραπλανητικούς προπαγανδιστικούς λόγους.
Στην κορυφή της ηγεσίας συγκεντρώνονταν απολυταρχικού τύπου εξουσίες. Τα πάντα εξαρτιόταν από την εξουσία της ηγεσίας. Έτσι για τα μέλη, με την βαριά ασθένεια της προσωπικής ανάδειξης, της προσωπικής εξουσίας, η αναρρίχηση στα υψηλότερα κλιμάκια του κόμματος ήταν τεράστιο κίνητρο για αποκόμιση ψυχικής ηδονής-καύλας. Ο ανταγωνισμός που προέκυπτε μεταξύ των δελφίνων της εξουσίας εντός αυτών των κομμάτων,  οδηγούσε διαρκώς σε συγκρούσεις που πολλές φορές κατέληγαν  σε απάνθρωπες, εγκληματικού τύπου συμπεριφορές. Όλοι πια γνωρίζουν τι σημαίνουν οι έννοιες φράξια, συνομωσίες, δολοπλοκίες, συκοφαντίες, αναθέματα, εξοντώσεις αντιπάλων και καταδίκες.  Και αυτά δεν γίνονταν μόνο σε ένα «κομμουνιστικό» κόμμα όπως πχ σε αυτό της Σοβιετικής Ένωσης (που ο Στάλιν δολοφόνησε πολλούς από τους πρώην συντρόφους του που ήταν στην  ηγεσία του κόμματος και κάποια εκατομμύρια διαφωνούντων) αλλά σε όλα τα Λενινιστικά κόμματα του πλανήτη. Πχ  και στην Χώρα μας και σύμφωνα με τα τελευταία ιστορικά στοιχεία που έδωσε στην δημοσιότητα το «ΚΚΕ»  ή Αντί ΚΚΕ ηγεσία του (κυρίως για την περίοδο γύρω από τον μεσοπόλεμο) διαφαίνεται πεντακάθαρα ο απάνθρωπος εξοντωτικός πόλεμος (και όχι η εσωκομματική πάλη) μεταξύ «συντρόφων» που διεκδικούσαν την εξουσία της ηγεσίας. Καταστάσεις εμετικές που δεν έχουν καμιά σχέση  με τον αγώνα για μια κομμουνιστική πανανθρώπινη κοινωνία.

Ο Λενινισμός «έχει κατορθώσει» (πρακτικά και θεωρητικά) να ευτελίσει εντελώς την έννοια και το πρόταγμα του κομμουνισμού στην παγκόσμια εργατική συνείδηση. Και για την αποκατάσταση του μεγαλείου του απαιτείται μεγάλος αγώνας.


Ο «αιρετικός» Λένιν για την ανατροπή της κυριαρχίας του λαού από το κομμουνιστικό πρόταγμα, (και στη θέση της να βάλει την κυριαρχία του κόμματος) έπρεπε να προσαρμόσει κατάλληλα και τις λέξεις. Άλλοτε θα έπρεπε να αλλάξει τις λέξεις του Μαρξ και άλλοτε, στο βαθμό που «τον έπαιρνε»,  θα έπρεπε να αλλάξει τη σημασία τους και το υλικό περιεχόμενό τους. Εδώ για παράδειγμα, τον εμπόδιζαν πολύ οι λέξεις του Μαρξ     Demokratie   (δημοκρατία) και Demokratische Republik  (δημοκρατικό πολίτευμα ή δημοκρατικό συνταγματικό πολίτευμα ) γιατί αυτές οι έννοιες παραπέμπουν  απ’ ευθείας  στην έννοια της εξουσίας του λαού (δήμος =λαός) σαν ύψιστη εξουσία.
 Έπρεπε λοιπόν την έννοια του λαού-δήμου να τη θέσει μεν (αφού δεν μπορούσε εδώ να πολεμήσει απ΄ ευθείας τον Μαρξ) αλλά να την αλλοιώσει έτσι ώστε να μπει πρώτη και από πάνω από το λαό δήθεν η εργατική τάξη αλλά ουσιαστικά να μπει το κόμμα στην κορυφή . Εδώ βρήκε τον όρο «εργατική δημοκρατία» = εργατική εξουσία του λαού!!!  (λες και υπάρχει και αστική εξουσία του λαού,  σαν να λέμε ότι υπάρχει αστική δημοκρατία = αστική εξουσία του λαού!!! ή ότι υπάρχει «ατομική δημόσια περιουσία» ή μαυριδερό λευκό κλπ) για μπορέσει  να βγάλει έτσι εκτός ιδεολογικού «παιχνιδιού» τις  αυτούσιες έννοιες της δημοκρατίας  και του δημοκρατικού πολιτεύματος.

 Επιστρέφοντας στις αρχές του κειμένου και στη φράση του  Μαρξ που λέει ότι η εργατική τάξη: «Δεν θα εισήγαγε – εφάρμοζε έτοιμες  ουτοπίες   μέσω αποφάσεων  (εντολών) του λαού»,  αν ο Μαρξ δεν ήθελε να βάλει στο ύψιστο επίπεδο στην  «ιεραρχία των αξιών» τις τελικές αποφάσεις του λαού, θα μπορούσε να  σταματήσει τη φράση του στη λέξη ουτοπίες. Έτσι θα άφηνε να εννοηθεί ότι η εργατική τάξη, στη δικτατορία του προλεταριάτου,  βρίσκεται στο ύψιστο σημείο της «ιεραρχίας» και μόνο αυτή θα μπορεί «να κόβει και να ράβει», μόνο αυτή θα έχει ιδιοποιηθεί την πολιτικοοικονομική εξουσία. Όμως με την πρόσθεση του: «μέσω αποφάσεων (εντολών) του λαού»  θέλει να πει για ακόμα μια φορά ότι στη δημοκρατία – δικτατορία του προλεταριάτου ο λαός έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΘΕΜΑ και όλα τα άλλα ατομικά  ή  συλλογικά υποκείμενα θα πρέπει να δρουν κατ΄ εντολή του λαού και κανείς εξ ονόματός του. Μόνο έτσι αποφεύγεται  η ιδιοποίηση της πολιτικοοικονομικής εξουσίας από το προλεταριάτο ή από κάποιο κόμμα ή από κάποια άλλη τάξη (όπως προτείνει στο μανιφέστο).
Πουθενά ο Μαρξ δεν αναφέρει ότι το προλεταριάτο ή ένα κόμμα θα πρέπει να ασκεί εξουσία επί του λαού ή να δρα στο ΟΝΟΜΑ του λαού. ΠΟΥΘΕΝΑ!  Άλλο πράγμα η άσκηση εξουσίας επί της αστικής τάξης.
Το να δρα κάποιο συλλογικό υποκείμενο ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ του λαού είναι πρώτα εφεύρεση του Ένγκελς  (ο οποίος διαφοροποιείται σε αρκετά ουσιαστικά θέματα από τον Μαρξ χωρίς να παύει να τον επικαλείται διαρκώς) και που την εκμεταλλεύεται  ο Λένιν για να θεμελιώσει καλύτερα τις  ντε φάκτο αντικομμουνιστικές θεωρίες του (που ξεχειλίζουν από λογικές - θεωρητικές αντιφάσεις, που είναι γεμάτες από μαύρες τρύπες που καταπίνουν κάθε λογική σκέψη).
Μέχρι τώρα, ιστορικά,  όλα τα ολιγαρχικά πολιτικά συστήματα δρούσαν στο ΟΝΟΜΑ του λαού για να μπορεί μια μειοψηφία να ιδιοποιείται την εξουσία. Στο όνομα της πατρίδας  και της φυλής δρούσαν και δρουν οι εθνικιστές, στο όνομα του θεού οι οπαδοί της θεοκρατίας ή θεοκρατικών συστημάτων  (Χαλιφάτα)  κοκ. Πχ η αστική τάξη για να πάρει το λαό με το μέρος της το 1789, πέταξε τα συνθήματα – ελευθερία – ισότητα – αδελφότητα- κλπ. Κατόπιν όταν πήρε την εξουσία την κράτησε ουσιαστικά για τον εαυτό της αλλά  τυπικά έλεγε ότι την ασκούσε στο ΟΝΟΜΑ του λαού. Με αυτό τον τρόπο, οποιοδήποτε ατομικό ή συλλογικό υποκείμενο (μικρό ή μεγάλο) μπορεί να επικαλείται τον λαό, μπορεί να δρα στο όνομα του λαού.  Μπορεί ίσως κάποιος να επικαλεστεί, για τη δράση του, το όνομα κάποιας ιδεολογίας κλπ αλλά δεν μπορεί να επικαλεστεί το όνομα ανθρώπινων υποκειμένων, αδιαφορώντας για τη συγκατάβαση ή όχι αυτών των υποκειμένων για τη δράση του.
 Είναι καιρός οι κοινωνικοί συντονιστές  να δρουν κατ΄ ΕΝΤΟΛΗ του λαού, κατ΄ ΕΝΤΟΛΗ των λαών !
Και αυτό επιτυγχάνεται με τη δημοκρατία της Παρισινής κομμούνας του 1871.



Περιληπτικά για το πολίτευμα, για τους πολιτικούς θεσμούς της κομμούνας.

Ο Μαρξ δεν ήταν  απλά δημοκράτης (ή με τα σημερινά δεδομένα «αμεσοδημοκράτης»). Ήταν  κάτι πάρα πάνω. Ήταν σοσιαλδημοκράτης. ( Τα εργατικά και κομμουνιστικά κόμματα της εποχής του Μαρξ ονομάζονταν και σοσιαλδημοκρατικά. Είχαν για ονομασία τους αυτή τη σύνθετη λέξη.)
Με τον όρο σοσιαλδημοκρατία καταδείκνυαν το σκοπό τους. Επεδίωκαν το σοσιαλισμό (στην οικονομία) δια μέσου του πολιτικού συστήματος της δημοκρατίας , της εξουσίας του λαού– εκτελεστική, νομοθετική και  δικαστική στο λαό-.  (Ονομάζονταν σοσιαλδημοκρατικά και όχι  σοσιαλρεπουμπλικανικά γιατί η έννοια της ρεπούμπλικα = συνταγματικό πολίτευμα είναι μια έννοια με εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο από αυτή της δημοκρατίας.  Δυστυχώς οι  “αιρετικοί”  Ένγκελς και Λένιν ταύτισαν αυτές τις δύο έννοιες για να μπορέσουν να πλασάρουν καλύτερα το «αιρετικό» τους πρόταγμα)

Ο Μαρξ  πίστευε ότι η δημοκρατία- λαϊκή κυριαρχία- εξουσία του λαού – ένοπλη εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία στο λαό- (καμιά σχέση με τον κοινοβουλευτισμό ο οποίος σε όλες του τις μορφές  είναι  αστική ολιγαρχική δικτατορία και όχι δημοκρατία)  είναι το ΜΟΝΟ μέσον-μοχλός για την πραγματοποίηση των αλλαγών στις παραγωγικές σχέσεις και την τελική πραγμάτωση του κομμουνισμού, για την πραγμάτωση του συστήματος των «ελεύθερα συνεταιρισμένων  παραγωγών».
Πίστευε όμως επίσης ότι  η δημοκρατία  σαν πολιτικό σύστημα ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ δεν μπορεί να σταθεί για πολύ καιρό παράλληλα με την οικονομική εξουσία των λίγων. Πίστευε ότι είναι απαραίτητη η κατανίκηση της οικονομικής ολιγαρχίας για την πλήρη εδραίωση της λαϊκής κυριαρχίας.

Έτσι γράφει ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΑ στο βιβλίο του για την Παρισινή κομμούνα:
« Η πολιτική κυριαρχία του παραγωγού δεν μπορεί να υπάρχει  παράλληλα με τη διαιώνιση της κοινωνικής  υποδούλωσης.
Γι αυτό η ΚΟΜΜΟΥΝΑ ( στην οποία όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική θα ανήκει στο λαό) θα έπρεπε να χρησιμεύσει σαν ΜΟΧΛΟΣ για να ανατραπούν οι οικονομικές βάσεις που πάνω τους στηρίζεται η ύπαρξη των τάξεων και επομένως η ταξική κυριαρχία».
Ο Μαρξ λοιπόν δεν αρκείται στο πολιτικό σύστημα της δημοκρατίας . Πάει πιο μέσα και πιο βαθειά. Δεν του αρκεί να περάσει όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική στο λαό. Η δημοκρατία, σαν πολιτικό σύστημα, θα πρέπει να είναι ο απαραίτητος μοχλός-μέσον για να συντελεστούν οι αλλαγές στον οικονομικό τομέα. Αν δεν επέλθουν αυτές, αν δεν αλλάξουν οι παραγωγικές σχέσεις τότε η κυρίαρχη οικονομική τάξη θα επιτεθεί, αργά ή γρήγορα, (από τοπικό ή από διεθνές επίπεδο) για να καταλύσει την πολιτική κυριαρχία του παραγωγού, την πολιτική κυριαρχία του λαού.
 Η ποιότητα των οικονομικών  σχέσεων προκαλεί την απαραίτητη ανάγκη και για κατοχή της πολιτικής κυριαρχίας.

Οι δημοκράτες της εποχής εκείνης ( οι περίπου αντίστοιχοι σήμερα «αμεσοδημοκράτες») ήθελαν μεν την πολιτική κυριαρχία του λαού όμως δεν μπορούσαν να πάνε πιο βαθιά. Δεν μπορούσαν να δουν τη σχέση μεταξύ οικονομίας και πολιτικού συστήματος. Ωστόσο στην εκτίμηση του Μαρξ στέκονται πολύ υψηλότερα σε σχέση με εκείνους τους «εργατικούς» ή τους «σοσιαλιστές» που ήθελαν να κάνουν τις όποιες ριζικές ή μη αλλαγές  προς το συμφέρον της εργατικής τάξης και του λαού μέσα στα  πλαίσια  του αστικού κράτους και του καπιταλισμού.
Γράφει σχετικά στο βιβλίο «κριτική του προγράμματος της Γκότα»:
«Ακόμα και οι χυδαίοι  (επιφανειακοί)  δημοκράτες που βλέπουν στη  Demokratische Republik (δημοκρατικό συνταγματικό πολίτευμα) τη χιλιόχρονη βασιλεία και δεν υποπτεύονται ότι ακριβώς σ' αυτή την ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ!!!! ΚΡΑΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της αστικής κοινωνίας, θα κριθεί οριστικά η ταξική πάλη – ακόμα κι αυτού του είδους οι δημοκράτες στέκονται βουνό ψηλότερα από έναν τέτοιο δημοκρατισμό που περιορίζεται μέσα στα όρια εκείνου που επιτρέπει η αστυνομία και δεν επιτρέπει η λογική».
(Σήμερα το πιο πάνω απόσπασμα θα μπορούσε να γραφτεί και κάπως έτσι: « Οι «αμεσοδημοκράτες» στέκονται βουνό ψηλότερα από τους Λενινιστές που πιστεύουν ότι υπάρχει έστω και μία περίπτωση στο τρισεκατομμύριο να φτιαχτεί σοσιαλισμός με το να ιδιοποιηθεί  την πολιτικοοικονομική εξουσία το κόμμα ή «η εργατική τάξη» δηλαδή δια μέσου των προτεινόμενων από αυτούς των ολιγαρχικών εργατικών συμβουλίων).

Σε τούτο το απόσπασμα να παρατηρήσουμε πρώτον ότι στη Demokratische Republik  (και όχι στην αστική κοινοβουλευτική ρεπούμπλικα)  θα κριθεί οριστικά η ταξική πάλη και δεύτερον ότι η  Demokratische Republik  είναι η τελευταία "κρατική" - διαχειριστική *  μορφή της αστικής κοινωνίας .  Στην Demokratische Republik  η κοινωνία, η κοινωνική συνείδηση, για αρκετές γενιές, θα είναι ακόμα αστική κοινωνία στο μεγαλύτερο μέρος της (ακόμα και στην κομμουνιστική ως ένα βαθμό)  αφού είναι διαπαιδαγωγημένη από τις αστικές αξίες του προηγούμενου οικονομικοπολιτικού συστήματος.

Σημείωση: Γράφει σχετικά ο Μαρξ στην «κριτική του προγράμματος της Γκότα»:
«.. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια κομμουνιστική κοινωνία, όχι όπως έχει εξελιχθεί πάνω στη δική της βάση αλλά αντίθετα όπως ακριβώς προβάλλει από την καπιταλιστική κοινωνία, επομένως, που από κάθε άποψη, οικονομικά, ηθικά, πνευματικά, είναι γεμάτη με τα σημάδια της παλιάς κοινωνίας, που από τους κόλπους της βγήκε.»


                                                        

                                                          ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ

 
                        ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Και το εσκεμμένο μπέρδεμα αυτών των εννοιών από τους αστούς και τους λενινιστές.

Η λέξη ρεπούμπλικα εμφανίστηκε στην αρχαία Ρώμη και είχε τη σημασία της ενασχόλησης με τα κοινά πράγματα. (res- pubblica).
Η λέξη αυτή παραμερίστηκε από το διεθνές λεξιλόγιο για πάρα πολλά χρόνια. Ξαναεμφανίστηκε με το πρώτο σύνταγμα του κράτους των ΗΠΑ το 1787.
Μέχρι τότε όλες οι κοινωνίες διοικούντο από ολιγαρχικούς οι οποίοι δεν ασκούσαν την εξουσία τους στη βάση κάποιων τυπικών κανόνων (σύνταγμα). Δεν υπήρχε σύνταγμα. Η κάθε εξουσία μπορούσε να αποφασίζει και να διατάζει κατά το δοκούν και έξω από κάθε έννοια κάποιων πλαισίων και φυσικά χωρίς σταθερούς κανόνες.
Αυτό προκαλούσε τεράστιο πρόβλημα στην ομαλή λειτουργία των πολιτικοοικονομικών συστημάτων. Βασίλευε η αυθαιρεσία και η ασυδοσία των εξουσιών. Οι  συγκρούσεις μεταξύ της επίσημης ολιγαρχικής εξουσίας και των ολιγαρχικών μνηστήρων ήταν τεράστιες και ενίοτε πολύ αιματηρές και επέφεραν πολύ αρνητικές επιπτώσεις στην κερδοφορία της οικονομικής εξουσίας.
Αυτό το πρόβλημα έπρεπε να ξεπεραστεί.  Και ο μόνος τρόπος για να γίνει κάτι τέτοιο ήταν η θεσμοθέτηση κάποιων βασικών κανόνων με τους οποίους ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ θα διευθετούνται ειρηνικά οι σχέσεις μεταξύ επίδοξων ολιγαρχικών εξουσιαστών και δευτερευόντως θα διευθετούνται κατά κάποιο τρόπο μερικές σχέσεις εξουσιαστών και εξουσιαζόμενου λαού, παρέχοντας στους τελευταίους κάποια λίγα δικαιώματα για να μην εξεγείρονται εξ αιτίας της υπερβολικής καταπίεσης.
Αυτούς τους βασικούς κανόνες τους ονόμασαν ΣΥΝΤΑΓΜΑ  και  όλα τα πολιτικά συστήματα που είχαν σύνταγμα τα ονόμασαν ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΕΣ.
Έτσι, ουσιαστικά η έννοια της ρεπούμπλικας σημαίνει ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ  Ή ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ.
Όμως ένα συνταγματικό πολίτευμα δεν είναι εξ ορισμού δημοκρατία-εξουσία του λαού.
Όταν τελικά δια μέσου αυτών των συνταγματικών κανόνων επιβάλλεται η θέληση των λίγων πάνω στους πολλούς τότε έχουμε ολιγαρχική ρεπούμπλικα.
Έτσι ανάλογα με τον τρόπο επιβολής των λίγων πάνω στους πολλούς έχουμε διάφορα είδη   και ονομασίες της ολιγαρχικής ρεπούμπλικας. Πχ κοινοβουλευτική ρεπούμπλικα, μοναρχική ρεπούμπλικα κλπ.
(Κατ΄ αυτό τον τρόπο ονομάζει αυτά τα διάφορα είδη της ολιγαρχικής ρεπούμπλικας ο Μαρξ και ΠΟΤΕ δεν τις ονομάζει  αστική δημοκρατία, κοινοβουλευτική δημοκρατία ή μοναρχική δημοκρατία.
 Ας προσπαθήσει κάποιος λενινιστής να βρει κάποιο ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ γραπτό του Μαρξ όπου να ονομάζει τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία και να μας το στείλει!!! Μπορούν να βρουν στα Γερμανικά όλα τα έργα του Μαρξ και θα δουν τι απάτη παίζεται με τις μεταφράσεις.).
Όμως, όταν σε μια συνταγματικά οργανωμένη πολιτεία ο λαός έχει την εξουσία στα χέρια του δηλαδή όταν κατέχει την ένοπλη εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική τότε  το σύστημα ονομάζεται είτε δημοκρατία  είτε  δημοκρατική ρεπούμπλικα. (Έτσι ονομάζει το σύστημα της λαϊκής κυριαρχίας ο Μαρξ).
Με την πάροδο του χρόνου οι αστοί, για λόγους προπαγάνδας  ταύτισαν τη σημασία της έννοιας της ρεπούμπλικας με τη σημασία της έννοιας της δημοκρατίας. Για να αποκοιμίσουν τους λαούς ονόμασαν το σύστημά τους εξουσία του λαού (δημοκρατία) για να αποφεύγονται οι λαϊκές εξεγέρσεις. Έτσι εκτός από τις κοινοβουλευτικές ολιγαρχικές ρεπούμπλικες ονόμαζαν δημοκρατία (εξουσία του λαού) και τα στρατιωτικά ολιγαρχικά συστήματά τους. (Ο Μαρξ όπως είπαμε δεν ονομάζει  ποτέ και πουθενά τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία. Τον ονομάζει ΠΑΝΤΑ ρεπούμπλικα).
Από την άλλη, Ο Λένιν και  οι Λενινιστές αποδέχτηκαν ετούτη την προπαγανδιστική διαστρέβλωση της αστικής τάξης και ονομάζουν δημοκρατία κάθε κοινοβουλευτικό ολιγαρχικό σύστημα. Ταύτισαν και αυτοί τη σημασία της έννοιας της ρεπούμπλικα με τη σημασία της έννοιας της δημοκρατίας για  δικούς τους ιδιαίτερους προπαγανδιστικούς λόγους. Έπρατταν και πράττουν  αυτό για να μπορέσουν να ονομάσουν «εργατική δημοκρατία»  τα προτεινόμενα  δηλαδή από τους ίδιους  ολιγαρχικά εργατικά συμβούλια. (κοινό χαρακτηριστικό των βουλευτών του αστικού κοινοβουλίου και των εκλεγμένων στα εργατικά συμβούλια είναι ότι σαν εκλεγμένη μειοψηφία  θα έχουν και οι δύο την εξουσία να επιβάλλουν τη θέλησή τους πάνω στους πολλούς  δηλαδή η ένοπλη εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική να είναι στα χέρια μιας μειοψηφίας).
Αυτός ο αντικομμουνιστικός κατήφορος τους  οδήγησε και τους οδηγεί σε τραγελαφικά μπερδέματα και αστείες μεταφράσεις της έννοιας  Demokratische Republik = δημοκρατική ρεπούμπλικα την οποία χρησιμοποιεί ο Μαρξ για να δείξει ποιο πολίτευμα θα πρέπει να κατακτήσει η εργατική τάξη μετά την νίκη της επανάστασης. Μα αν ταυτιζόταν η έννοια της ρεπούμπλικας με την έννοια της δημοκρατίας τότε ο όρος  δημοκρατική ρεπούμπλικα του Μαρξ θα έπρεπε να μεταφραζόταν « δημοκρατική δημοκρατία»!!!!!  Φυσικά κάτι τέτοιο θα ήταν μια εμφανέστατη λενινιστική ανοησία και γελοιότητα. Έτσι για να μην είναι χτυπητή στη νόηση των ανθρώπων το ιδεολογικό μπέρδεμα και αδιέξοδό τους, την μεταφράζουν με το επίσης γελοίο όρο «λαοκρατική δημοκρατία» ή «λαϊκή δημοκρατία» ο οποίος  δεν είναι τόσο χτυπητός στο αυτί. Όμως υπάρχει και μη λαοκρατική δημοκρατία;  Και τι σημαίνει λαοκρατία; Οι έννοιες του Δήμου και του λαού είναι σχεδόν ταυτόσημες. Δήμος είναι ο οργανωμένος λαός. Έτσι λαοκρατία σημαίνει δημοκρατία. Και όταν το μεταφράζουν σαν λαοκρατική δημοκρατία είναι σαν να λένε πάλι δημοκρατική δημοκρατία! !!!!
Ο αντικομμουνιστικός κατήφορος των Λενινιστών τους οδηγεί  σε ΛΟΓΙΚΑ αδιέξοδα και σε πολλές εκφραστικές γελοιότητες και στα πιο απλά πράγματα.  
( Όποιοι εσκεμμένα αποκαλούν την κοινοβουλευτική ρεπούμπλικα κοινοβουλευτική ή αστική δημοκρατία να ξέρουμε ότι ο λάκκος της φάβας εξακολουθεί να είναι βαθύς και ότι αυτό το λάκκο εξακολουθούν να τον σκάβουν εκείνοι που  αποζητούν όλο και μεγαλύτερη προσωπική εξουσία.)
Ο Λένιν και οι λενινιστές έχουν αποδεχτεί και υιοθετήσει πλήρως, το διαστρεβλωμένο από τους ολιγαρχικούς αστούς περιεχόμενο μερικών δεκάδων λέξεων όπως αυτών της δημοκρατίας, ρεπούμπλικας, ολιγαρχίας, αντιπροσώπευσης, κρατικού, δημοσίου, κοινωνικού κλπ. Αυτή όμως η υιοθέτηση τους οδηγεί σχεδόν πάντα σε λογικά αδιέξοδα και στο κοινωνικό περιθώριο.
Η αποκατάσταση του περιεχόμενου αυτών των εννοιών από το νέο επαναστατικό κίνημα είναι ύψιστη πολιτική πράξη και η επιμονή κάποιων σε αυτή τη Λενινιστική ορολογία είναι πράξη αντεπαναστατική, αντικομμουνιστική.
(Οι Λενινιστές χρησιμοποιούν τον όρο ολιγαρχία μόνο για την οικονομική αστική τάξη, μόνο για αναφορές τους στο οικονομικό επίπεδο. Την έννοια της ολιγαρχίας από το πολιτικό επίπεδο την έχουν εξαφανίσει εντελώς. Λες και δεν υπάρχει πολιτική ολιγαρχία!!!! Αν όμως την χρησιμοποιήσουν και στο πολιτικό επίπεδο τότε υπάρχει ο κίνδυνος να αρχίσουν να ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου και έτσι να χτυπηθεί το ολιγαρχικό τους πρόταγμα των εργατικών συμβουλίων.)

                                                                         

                                                    
                                                       ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ
                                                        ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ;
            ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΥΛΙΚΗ  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ  ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Τι είναι το κράτος;
Το ΚΡΑΤΟΣ, ουσιαστικά, είναι ένας οργανωμένος μηχανισμός δια μέσου του οποίου γίνεται η ΕΠΙΒΟΛΗ  (δια της βίας) της ΘΕΛΗΣΗΣ  μιας ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ (τάξης) πάνω στην  ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ  της ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
Το κράτος είναι ένας μηχανισμός που βγαίνει από τα σπλάχνα της κοινωνίας και στέκεται επιβλητικά πάνω από την κοινωνία.  Από τούτη την άποψη, το κράτος είναι και σαν ουσία και σαν έννοια, κάτι το διαφορετικό από την κοινωνία, είναι αντίπαλος και εχθρός της κοινωνίας.

Επεξηγώντας λίγο την πιο πάνω σημασία ή ορισμό του κράτους θα λέγαμε ότι ο μηχανισμός αυτός βρίσκεται μέσα σε συγκεκριμένα γεωγραφικά πλαίσια και μπορεί  να επιβάλει τη θέλησή του πάνω στην κοινωνία,  πάνω  σε ένα σύνολο ανθρώπων  οι οποίοι βρίσκονται μέσα στα ίδια συγκεκριμένα γεωγραφικά όρια. 
Επίσης μπορούμε να πούμε ότι αποτελείται  από ένοπλους θεσμούς  όπως πχ στρατό, αστυνομία κλπ, από διάφορους άλλους θεσμούς όπως τα δικαστήρια κλπ, από κανόνες λειτουργίας  και από κάποια άλλα υλικά στοιχεία όπως φυλακές κοκ. Όλα ετούτα τα δομικά στοιχεία μπορούν να χρησιμοποιούνται  συνδυασμένα και συντονισμένα από μια μειοψηφία για να επιβάλει  (αυτή η μειοψηφία) τελικά τη θέλησή της πάνω στην πλειοψηφία της κοινωνίας.

Οι λειτουργίες του κράτους: Το κράτος θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια πραγματικότητα με δύο λειτουργικές όψεις. Η πρώτη και η πιο ουσιαστική όψη του είναι εκείνη της επιβολής της θέλησης μιας μειοψηφίας πάνω στην πλειοψηφία της κοινωνίας. Η δεύτερη λειτουργική όψη αφορά τη διευθέτηση,  διοίκηση, συντονισμό  ή  τη διαχείριση των διάφορων κοινωνικών σχέσεων οι οποίες δεν σχετίζονται ΑΜΕΣΑ με τους όρους της οικονομικής εκμετάλλευσης  της πλειοψηφίας από τη μειοψηφική τάξη αλλά ΕΜΜΕΣΑ.  Πάνω σε τούτο να αναφέρουμε ένα παράδειγμα: Αν ένα απλός άνθρωπος του λαού δεχθεί επίθεση για ληστεία  από κάποιον άλλο τότε το κράτος  μπορεί να επεμβαίνει για να διευθετήσει  την κατάσταση ή να επιβάλει κάποιας μορφής δικαιοσύνη.
Αυτή όμως η κοινωνική λειτουργία του κράτους δεν πηγάζει από την κάποια καλή φύση ή καλή πρόθεση που το γέννησε  (όπως προπαγανδιστικά ισχυρίζονται οι αστοί)   αλλά για να βοηθήσει ΕΜΜΕΣΑ (σαν προϋπόθεση) στην πραγμάτωση των καλύτερων  όρων για την οικονομική εκμετάλλευση των εργαζομένων.
Αν οι κοινωνικές σχέσεις δεν υπόκεινται σε ένα τουλάχιστον μίνιμουμ διευθέτησης τότε θα υπάρχουν τέτοιο χάος και τέτοιες  κοινωνικές συγκρούσεις οι οποίες θα εμποδίζουν την εκμετάλλευση στην πλήρη δυνατή μορφή της.
 Ετούτος  ο  διαχωρισμός θα μας είναι απαραίτητος για τη σωστότερη ανάλυση της υλικής πραγματικότητας του κράτους.
Το διαχωρισμό μεταξύ κράτους και «κράτους» δηλαδή από τη μια σαν μηχανισμού-μέσου επιβολής της θέλησης μιας μειοψηφικής τάξης και από την άλλη σαν κυβερνητικό, διοικητικό, διαχειριστικό, συντονιστικό μηχανισμό, τον κάνει ο Μαρξ με την εξής αναφορά του «στην κριτική του προγράμματος Γκότα»:

ΜΑΡΞ     «..Το γεγονός ότι πραγματικά με τη λέξη «κράτος» (οι λασαλικοί)  εννοούν  την κυβερνητική μηχανή  ή το κράτος  (χωρίς εισαγωγικά) που αποτελεί ιδιαίτερο οργανισμό που ξεχώρισε από την κοινωνία με τον καταμερισμό της εργασίας, δείχνουν κιόλας τα λόγια….»

Σημείωση:
Εδώ θα πρέπει να ξαναγυρίσουμε πίσω στον ορισμό του κράτους.
 Είπαμε λοιπόν ότι τα ουσιαστικά στοιχεία του είναι α. η ΔΥΝΑΜΗ ΕΠΙΒΟΛΗΣ  β. μιας ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ.
Λογικά όμως όταν παύει να υπάρχει ένα το ένα από τα δομικά στοιχεία οποιουδήποτε ορισμού τότε θα έχουμε να κάνουμε με μια άλλη πραγματικότητα, με ένα άλλο αντικείμενο. Και πιο συγκεκριμένα. Αν το δεύτερο δομικό στοιχείο του ορισμού μας εκπέσει ή αλλοιωθεί, αν δηλαδή, πρακτικά,  Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ επιβάλλεται τώρα στη ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ τότε παύει να υπάρχει η αρχική πραγματικότητα και έννοια του κράτους (σαν κράτους). Αν ο λαός κατέχει πλήρως την ένοπλη εκτελεστική, νομοθετική, τη δικαστική  και δια μέσου αυτών την οικονομική εξουσία τότε παύει να υπάρχει η ουσία του κράτους. Το κράτος  σε μια τέτοια περίπτωση καταργείται και θα υπάρχει μόνο η έννοια του «κράτους»  με κοινωνικές διαχειριστικές λειτουργίες.
Εδώ, από τον αρχικό ορισμό μας απομένει μόνο η έννοια της ΕΠΙΒΟΛΗΣ αλλά από μόνη της δεν μπορεί να αποδώσει την ουσία της έννοιας του κράτους.
 (Είναι σαν από τα δύο στοιχεία του νερού, το υδρογόνο και το οξυγόνο, να αφαιρέσουμε το οξυγόνο αλλά το εναπομείναν υδρογόνο δεν μπορούμε να το ονομάζουμε νερό.)
Όταν δηλαδή πάψει μια μειοψηφία να επιβάλλεται στην πλειοψηφία και αντίθετα η πλειοψηφία θα μπορεί να επιβάλλεται σε μια ή διαφορετικές μειοψηφίες τότε δεν θα έχουμε κράτος αλλά «κράτος» ή αλλιώς κάποιον κοινωνικό συντονιστικό, διαχειριστικό ή διοικητικό μηχανισμό.
Σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν σωστότερη η χρήση κάποιου όρου  όπως κοινωνικός δημοκρατικός συντονιστικός (ή διαχειριστικός μηχανισμός)  παρά ο όρος «κράτος» γιατί προκαλεί σύγχυση στην κοινωνική συνείδηση.  Όμως ο όρος «κράτος» θα ήταν σωστότερος αν μπορούσε να αποδειχθεί ή να τεκμηριωθεί με λογικούς συλλογισμούς στο σήμερα ότι μια πολύ μακρινή στο μέλλον κοινωνία θα φτάσει σε τέτοια επίπεδα οικονομικής προόδου και πολιτισμού όπου  δεν θα χρειάζεται  να έχει κανένα συντονιστικό ή διαχειριστικό μηχανισμό δια μέσου του οποίου καμιά πλειοψηφία θα επιβάλλει  τη θέλησή της πάνω σε μειοψηφίες. Όμως με τα σημερινά δεδομένα κάτι τέτοιο δεν φαίνεται εφικτό στον ορίζοντα. Εκείνο που φαίνεται δυνατόν είναι η ύπαρξη ενός κοινωνικού δημοκρατικού συντονιστικού μηχανισμού που θα προσαρμόζεται στο μέλλον ανάλογα με τις ιστορικές συνθήκες.
Ποια θα είναι η μορφή του «κράτους» (ή του κοινωνικού δημοκρατικού διαχειριστικού μηχανισμού) στην μελλοντική κομμουνιστική κοινωνία;
Ο Μαρξ γράφει επί αυτού «στην κριτική του προγράμματος της Γκότα»:
«Τότε θα αναρωτηθεί κανείς: ποιες μεταβολές θα υποστεί το κράτος σε μια κομμουνιστική κοινωνία; Με άλλα λόγια ποιες ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ απομένουν εκεί που να είναι ανάλογες με τις σημερινές κρατικές λειτουργίες;  Αυτό το ερώτημα μπορεί να απαντηθεί επιστημονικά και δεν το προσεγγίζουμε στο ελάχιστο όσες φορές και αν συνθέσουμε τη λέξη λαός (ή δήμος) με τη λέξη κράτος.»
Δηλαδή εδώ ο Μαρξ αποδέχεται την ύπαρξη κάποιων κρατικών λειτουργιών  παρόμοιων με αυτών του σημερινού κράτους σε μια μελλοντική κομμουνιστική κοινωνία.

 Και να μη ξεχνάμε το λεγόμενο του Μαρξ: «… Ελευθερία είναι να μεταβάλλουμε το κράτος από όργανο που στέκεται πάνω από την κοινωνία σε όργανο πέρα για πέρα ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟ  στην κοινωνία. Και σήμερα ακόμα, οι κρατικές μορφές είναι πιο ελεύθερες ή πιο ανελεύθερες ανάλογα με το βαθμό που περιορίζουν την «ελευθερία του κράτους».
 
Φυσικά όλα αυτά τα λεγόμενα του Μαρξ έχουν αποσιωπηθεί πλήρως από τον Λένιν στις αναφορές  που κάνει  για το κράτος στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του «κράτος και επανάσταση». Αντί αυτών χρησιμοποιεί κάποιες απόψεις του Ένγκελς τις οποίες προσαρμόζει στο δικό του θεωρητικό πρόταγμα   και οι οποίες από άποψη απλής και στοιχειώδους λογικής είναι απόλυτα αβάσιμες.



                                                              ΜΕΡΟΣ ΣΤ

ΓΙΑ  ΤΟ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ  ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥ 21^ΟΥ ΑΙΩΝΑ ΑΠΟ ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ, ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ  ΚΑΙ  «ΑΜΕΣΟ»ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ.
 
Το Μαρξικό πρόταγμα για το αυριανό πολίτευμα της δημοκρατικής ρεπούμπλικας (μετά τη συντριβή του αστικού) συμπίπτει με το πρόταγμα των δημοκρατών της εποχής εκείνης αλλά και κάποιων σημερινών «αμεσοδημοκρατών».
Και αυτό το πρόταγμα στην ουσία του είναι το  «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ  ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ».
 Και αν πάμε σήμερα πιο πέρα, θα δούμε ότι το πρόταγμα της δημοκρατικής ρεπούμπλικας του Μαρξ είναι το ίδιο με εκείνο που έχει ένα ΜΕΡΟΣ του ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ αναρχικού κινήματος. Σήμερα ένα μέρος αυτού του κινήματος  αποδέχεται την «άμεση δημοκρατία». Ουσιαστικά αποδέχεται το «όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στους λαούς»  καθώς και το  ότι  αυτά μπορούν να επιτευχθούν με την υιοθέτηση της αρχής της πλειοψηφίας στις συλλογικές αποφάσεις.
Αυτές οι συγκεκριμένες αποδοχές συνιστούν σημαντική  διαφοροποίηση από την παραδοσιακή αναρχική ιδεολογία η οποία είχε πολλά ουτοπικά στοιχεία αφού δεν στηριζόταν σε κάποιες απαραίτητες ρεαλιστικές βάσεις.

Αυτές οι τρείς διαφορετικές συνιστώσες του λαϊκού κινήματος, (Μαρξιστές κομμουνιστές, αναρχικοί και  «αμεσοδημοκράτες») που βρίσκονται ακόμα σε εμβρυακή κατάσταση ανάπτυξης,  θα έπρεπε να σχηματίσουν ένα μέτωπο στη βάση όχι κάποιων πρόσκαιρων διεκδικήσεων (όπως γίνεται συνήθως με τα διάφορα μέτωπα άμεσων διεκδικήσεων και που πολλές φορές καλά γίνονται) αλλά στη βάση ενός σημαντικού και στρατηγικής σημασίας σκοπού όπως είναι αυτός της εγκαθίδρυσης της δημοκρατίας. (Οι διαφορετικές απόψεις της κάθε συνιστώσας πάνω σε ιδιαίτερα θέματα και ιδίως πάνω σε θέματα τακτικής, δεν θα πρέπει να είναι εμπόδιο για τη σύναψη μετώπου πάνω στο στρατηγικό σκοπό. Οι ιδιαίτερες απόψεις να μπορούν να εκφράζονται μέσα στο λαϊκό κίνημα.)

Από τα τρία ετούτα ιδεολογικά ρεύματα, το πιο οργανωμένο αυτή τη στιγμή είναι το ρεύμα των αναρχικών. 
Το ιδεολογικό ρεύμα των «αμεσοδημοκρατών»  βρίσκεται  ακόμα σε αναζήτηση μιας πιο συγκεκριμένης ταυτότητας και δεν έχει κάποια σοβαρή οργανωτική μορφή. Οι διάφορες προτάσεις του εκφράζονται δια μέσου του internet από ολιγομελείς ομάδες  αλλά ακόμα  δεν μπορούν να βρουν κάποια κοινά σημεία σύγκλισης.

Όμως για να φτιαχτεί αυτό το προτεινόμενο ανατρεπτικό μέτωπο, θα πρέπει πριν από όλα να συγκροτηθεί  καλύτερα ιδεολογικά και οργανωτικά (σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο) και ο  πολιτικός, κομματικός φορέας της πραγματικής δημοκρατίας και του κομμουνισμού.
Αυτός ο φορέας δεν μπορεί παρά να είναι τα πραγματικά Μαρξιστικά Επαναστατικά  Κομμουνιστικά Κόμματα (ΜΕ- ΚΚ) τα οποία θα είναι πλήρως απαλλαγμένα από το αντικομμουνιστικό λενινιστικό πρόταγμα. (Πχ  θα πρέπει στη Χώρα μας να ιδρυθεί το ΜΕ- ΚΚΕ που θα σκοπεύει στρατηγικά στο πρόταγμα του ΟΕΝΔΟΕΛ. Που θα σκοπεύει δηλαδή στο «ΟΛΗ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ, Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ και η  ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ στο ΛΑΟ»  και θα αγωνίζεται ταυτόχρονα για την διεθνιστική συγκρότηση του κινήματος τούτου.)

Ο αγώνας θα είναι ταυτόχρονα τοπικός και διεθνιστικός διότι η πραγματική δημοκρατία και ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να αντέξει  και να χτιστεί σε μία ή σε λίγες μόνο Χώρες.

Το αυριανό προτεινόμενο μέτωπο θα πρέπει να στηρίζεται στην εξαγγελία-σκόπευση για την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας αλλά δεν θα πρέπει να παραμένει σε αυτή τη γενικολογία. Θα πρέπει να δίνει το πραγματικό περιεχόμενο της δημοκρατίας που τόσο έχει διαστρεβλωθεί από τους αστούς και τους λενινιστές. Και το πραγματικό περιεχόμενο της δημοκρατίας (σε πολιτικό επίπεδο) είναι το να ανήκει «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ».
Αλλά πάλι ούτε και τούτος ο προσδιορισμός  θα αρκεί γιατί και αυτός είναι σε κάποιο βαθμό γενικόλογος.
Θα απαιτείται και εδώ μεγαλύτερος προσδιορισμός που θα σχετίζεται με το ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΕΦΙΚΤΟ. Θα απαιτούνται δηλαδή συγκεκριμένες προτάσεις – προδιαγραφές που να μην αφήνουν καμιά αμφιβολία στο πως είναι εφικτό να ΑΝΗΚΕΙ και η ένοπλη εκτελεστική και η νομοθετική και η δικαστική στο λαό, μετά την συντριβή του ολιγαρχικού αστικού συστήματος (είτε του κοινοβουλευτικού είτε του φασιστικού). Οι σχετικές προτάσεις  θα πρέπει να γίνονται στη βάση της υπόθεσης ότι η ανατροπή του ολιγαρχικού πολιτικού συστήματος γίνεται ΣΗΜΕΡΑ.  Δηλαδή πως θα είναι εφικτό, πως θα γίνει οι εξουσίες της ένοπλης εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής να ΑΝΗΚΟΥΝ ΠΛΗΡΩΣ στο λαό αν  η ανατροπή γινόταν ΣΗΜΕΡΑ.
Πάνω σε τούτο το θέμα, δηλαδή πάνω στο θέμα  της σκόπευσης της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ-λαϊκής κυριαρχίας, στην απόδοση της ουσίας της που είναι το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ  ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ» και  στις ΕΦΙΚΤΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ για την υλοποίηση της ουσίας της, θα «παιχτεί το παιγνίδι» της ιδεολογικής «ηγεμονίας», της ιδεολογικής κυριαρχίας  του κινήματος.

Και όταν λέμε εφικτές προτάσεις εννοούμε εφικτές προτάσεις και όχι γενικολογίες, αοριστολογίες  ή ακόμα  και αερολογίες  ή  με  παραπομπές στο μέλλον. Όχι  στο «θα δούμε όταν έρθει εκείνη η στιγμή»  και όχι σε ανέφικτες προτάσεις όπως κάνουν κάποιοι συναγωνιστές. Πχ για το πώς θα ανήκει πρακτικά ΟΛΗ η νομοθετική εξουσία στο λαό, κάποιοι συναγωνιστές προτείνουν τις «τοπικές γενικές συνελεύσεις» ή  «τα δημοψηφίσματα». Όμως   κάτι τέτοιο είναι απόλυτα ουτοπικό αφού το μέγεθος των πληθυσμών, ο όγκος των θεμάτων και η πολυπλοκότητά τους είναι τέτοια που καθιστά απόλυτα αδύνατη την έκφραση της βούλησης του λαού επί ΟΛΩΝ των θεμάτων που τον αφορούν.
(Οι λενινιστές εδώ προτείνουν τα ολιγαρχικά εργατικά συμβούλια με τα οποία όμως δεν μπορεί να εκφράζεται η βούληση της πλειοψηφίας του λαού σε όλα τα θέματα που τον αφορούν)

 ΥΓ 1. Ακούμε κάποιους λενινιστές που για να διαστρεβλώσουν  το Μαρξικό πρόταγμα διαδίδουν ότι ο Μαρξ ανακάλυψε στην παρισινή κομμούνα την «εργατική δημοκρατία».
Έλεος! Πιάνονται ίσως από τη φράση του Μαρξ  για «.. τη σημαία της δημοκρατίας της εργασίας» και σου λένε να ο όρος «εργατική δημοκρατία» στον Μαρξ. Όμως ο όρος «εργατική δημοκρατία» είναι ένας όρος τουλάχιστον αντιεπιστημονικός  και είναι επινόηση του Λένιν αφού δεν μπορεί να υπάρχει καπιταλιστική ή αστική εξουσία του λαού – δημοκρατία.
Στη  φράση  από το βιβλίο του Μαρξ για τον Γαλλικό εμφύλιο πόλεμο «.. τη σημαία της δημοκρατίας της εργασίας» διαφαίνεται  σαφέστατα ότι ο Μαρξ αποδίδει στην έννοια της δημοκρατίας τη σημασία της εξουσίας του λαού. Έτσι η πιο πάνω φράση διαβάζεται «… τη σημαία της εξουσίας του λαού της εργασίας».  Στο ίδιο βιβλίο πιο κάτω καθώς και στο βιβλίο «κριτική του προγράμματος Γκότα» ο Μαρξ αναφέρει ότι μέσα στον λαό υπάρχουν και υποκείμενα όπως εισοδηματίες, λούμπεν στοιχεία, κεφαλαιούχοι (και κοπρόσκυλα θα λέγαμε εμείς) κλπ  και διαχωρίζει  αυτούς από τους ανθρώπους της εργασίας.

ΥΓ2
Μπορεί το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα να παραμένει ακόμα ενταφιασμένο από τους λενινιστές. Όμως είναι επτάψυχο. Είναι ενταφιασμένο αλλά ολοζώντανο. Είναι θέμα χρόνου η ανάστασή του που θα ξανασυγκλονίσει τον κόσμο και αυτή τη φορά θα συντρίψει την παγκόσμια πολιτικοοικονομική ολιγαρχία και θα ανατείλει ο ήλιος της πανανθρώπινης κοινωνίας.
* Ο Μαρξ χρησιμοποιεί την έννοια του κράτους ακόμα και για τις διαχειριστικές λειτουργίες αυτού. Ακόμα και το διαχειριστικό μηχανισμό που θα υπάρχει σε μια προηγμένη κομμουνιστική κοινωνία.
Την λαθεμένη αυτή έκφραση την αναγνωρίζει δια μέσου του Ένγκελς όταν ο τελευταίος γράφει την επιστολή προς τον Μπέμπελ. Εδώ λέει ότι η λέξη κράτος, θα πρέπει να αντικατασταθεί με την έννοια κομμούνα.




3.  Σχετικά με το πιο πάνω κείμενο προτείνουμε και τα εξής κείμενα:

α.  « Πρακτικά η ένοπλη εκτελεστική στο λαό».

β.   «Πως ο λαός μπορεί να ψηφίζει (επιλέγει) τον ΚΑΘΕ νόμο»

γ.  «Δημοκρατία ορισμός και σχόλια»
(αναδεικνύεται η αναγκαιότητα του διεθνιστικού αγώνα)

δ. «Τι είναι αντιπροσώπευση –ορισμός και σχόλια-


                                                           EK, ΣΤ κ΄ ΕΣ