ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ

                                             (Κείμενο ενημερωμένο)

ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ (ΕΠΙΛΕΓΕΙ) ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ

ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ (ΕΠΙΛΕΓΕΙ) ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ

ΟΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΥΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ

ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ Ο ΛΑΟΣ  ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ, ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ;

                                           Α

Η πρότασή μας για τους πρακτικούς θεσμούς (νομοθετικούς και διοικητικούς) με τους οποίους ο λαός θα μπορεί να έχει τη νομοθετική εξουσία στα χέρια του, είναι περιληπτικά η πιο κάτω:

*** Όταν κάνουμε εξέταση αίματος δεν μας παίρνουν όλο το αίμα. Παίρνουν μια πάρα πολύ μικρή ποσότητα και βγάζουν το συμπέρασμα για το όλον. Το ίδιο κάνουν και όταν θέλουν να δουν αν το νερό μιας πηγής είναι πόσιμο κλπ. Η επιστήμη λοιπόν μπορεί σήμερα να φθάνει σε κρίσεις για το ΟΛΟΝ δια μέσου ενός κατάλληλου δείγματος που είναι μικρό μέρος του όλου. Το ίδιο μπορεί να κάνει και για να διαπιστώσει τη θέληση του λαού σε ΚΑΘΕ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΘΕΜΑ.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ,  ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΚΛΗΡΩΤΟ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΣΩΜΑ  –  η κλήρωση και η επιλογή του δείγματος να γίνεται ΜΕ προδιαγραφές επιστημονικής δημοσκόπησης – .

Τα Κληρωτά Νομοθετικά Σώματα (ΚΝΣ) σαν θεσμός θα είναι εντελώς διαφορετικός από τις ανυπόληπτες δημοσκοπήσεις.
(Τα Κληρωτά Νομοθετικά σώματα μπορούμε να τα ονομάζουμε και Κληρωτά Λαϊκά Νομοθετικά Σώματα.)

ΤΟ ΚΑΘΕ ΕΝΑ ΚΛΗΡΩΤΟ ΣΩΜΑ
ΘΑ ΔΟΜΕΙΤΑΙ ΜΕ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗΣ (ΜΟΝΟ για την επιλογή των ανθρώπων)
ΚΑΙ ΘΑ ΕΧΕΙ ΘΗΤΕΙΑ ΤΗΝ  ΨΗΦΙΣΗ  ΕΝΟΣ  ΜΟΝΟ  ΝΟΜΟΥ.

 

1) ΜΕ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗΣ.

Αν ακολουθηθούν οι προδιαγραφές και οι κανόνες μιας επιστημονικής δημοσκόπησης όπως μέγεθος δείγματος (1200-2000 πολιτών), γεωγραφικής κατανομής, ηλικιακής ή επαγγελματικής κατανομής κλπ και εάν ΟΛΕΣ οι απόψεις εκφραστούν ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ισηγορικά (ίδιο μέσον, χρόνος ή χώρος έκφρασης), ΤΟΤΕ με ό,τι ποσοστό αποφασίσει η πλειοψηφία των 1200-2000 πολιτών, αυτό θα είναι το ίδιο ποσοστό με εκείνο που θα έβγαινε αν γινόταν δημοψήφισμα με κάλπη (και θα ψήφιζαν όλα τα εκατομμύρια των πολιτών της χώρας).
Άρα κατ’ αυτό τον τρόπο μπορούμε να έχουμε εξακριβωμένη (ΔΙΑΠΙΣΤΩΜΕΝΗ) την βούληση της πλειοψηφίας όλων των πολιτών της χώρας και με την προηγηθείσα ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ισηγορία να έχουμε την ισότιμη (ελεύθερα) διαμορφωμένη θέληση της.

Ένα βασικό ζητούμενό μας λοιπόν είναι να ξέρουμε ακριβώς τη θέληση της πλειοψηφίας και όχι να «κολλάμε» φετιχιστικά σε κάποιο συγκεκριμένο  μέσον με το οποίο θα την εξακριβώνουμε . Και κατόπιν φυσικά να προωθείται, να επιβάλλεται η πραγματοποίησή της.
Με τα κληρωτά νομοθετικά σώματα ή λαϊκά νομοθετικά σώματα, με προδιαγραφές επιστημονικής δημοσκόπησης, μπορούμε να γνωρίζουμε ακριβώς τη θέληση της πλειοψηφίας της κοινωνίας σε κάθε κοινωνικό θέμα, σε όλα τα κοινωνικά θέματα, όσο μεγάλος και να είναι ο αριθμός τους.

 

2) ΚΛΗΡΩΤΟ νομοθετικό σώμα. Δηλαδή αυτοί που θα ψηφίζουν ένα νόμο να βγαίνουν τελικά με κλήρωση. Ο λόγος είναι ότι το κληρωτό, το τυχαίο – εντός επιστημονικών προδιαγραφών - μαζί με την περιορισμένη διάρκεια της θητείας και του μεγέθους του σώματος, καθιστά πολύ δύσκολες έως και αδύνατες τις περιπτώσεις χρηματισμών ή εκβιασμών ή άλλων εξωγενών παρεμβάσεων.
(Η κλήρωση σε σχέση με τις επιστημονικές προδιαγραφές μιας δημοσκόπησης μπορεί να γίνει ως εξής:
Ας υποθέσουμε ότι το ζητούμενο μέγεθος του τελικού σώματος είναι 1000 άτομα και ότι αυτό θα πρέπει να συμπληρωθεί από 10 διαφορετικές κοινωνικές ομάδες των 100 ατόμων.
Εδώ η κάθε ομάδα των 100 ατόμων θα μπορεί να εξάγεται με κλήρωση από ένα πολύ μεγάλο αριθμό ατόμων που ανήκει στην ίδια γενικότερη κοινωνική ομάδα κλπ.)
Επίσης οι πιθανές βαριές ποινές σε εκείνους που θα αποπειρώνται να απειλήσουν ή να χρηματίσουν ή σε εκείνους που δέχονται το χρηματισμό θα μπορούσε να καταστήσει σχεδόν απόλυτα αδιάβλητη την πραγματική θέληση του κληρωτού σώματος και εμμέσως ολόκληρου του λαού.  Ακόμα θα μπορούσε να γίνεται  τακτική δειγματοληπτική δοκιμασία των μελών του σώματος από την πολιτεία για το κατά πόσο μπορεί να είναι κάποιοι πολίτες επιρρεπείς σε χρηματισμό ή σε απειλές κλπ.

 

3) ΜΕ ΘΗΤΕΙΑ ΤΗΝ ΨΗΦΙΣΗ ΕΝΟΣ ΜΟΝΟ ΝΟΜΟΥ. Το σώμα πρέπει να είναι σε διαρκή ανανέωση και για να μην αποκτούν τα μέλη του κάποια εξουσία (με την μεγάλη παραμονή στο ίδιο πόστο). Επίσης όλος ο λαός και τα μέλη του σώματος  θα είναι πιο «ξεκούραστα» σε σχέση με τα δήθεν διαρκή ολιγαρχικά δημοψηφίσματα που πονηρά «προτείνουν» κάποιοι ιδιώτες (τεράστιος ο όγκος των κοινωνικών θεμάτων που καθιστά αδύνατη τη γνώση αυτών και την επιλογή του σημαντικότερου ή του σωστότερου εξ αυτών κλπ). Επί πλέον θα έχουμε τη δυνατότητα, απείρως μεγαλύτερη της σημερινής ολιγαρχικής βουλής, να επιλέγουμε γρήγορα μεγάλο αριθμό νόμων ή τροποποιήσεις άρθρων παλαιότερων νόμων (πόσα νομοθετικά σώματα μπορούμε έτσι να έχουμε την ίδια χρονική στιγμή;) και όλοι οι πολίτες θα μπορούν να αισθάνονται ότι έχουν πολλές πιθανότητες στη ζωή τους να εκλεγούν σε αυτό το μεγάλο αξίωμα κλπ.

 

Επίσης η ενασχόληση του κληρωτού σώματος με ένα μόνο θέμα, μπορεί να το εμβαθύνει γνωστικά στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό και ταυτόχρονα να αφήνει πολύ ελεύθερο χρόνο στους πολίτες για να ασχοληθούν είτε σε εκτελεστικά είτε σε άλλα ελεγκτικά ή δικαστικά καθήκοντα είτε για να ασχοληθούν αρκετά με την προσωπική τους ζωή.

Πχ αν σε μια κοινωνία απαιτείται να ψηφιστούν 500 νόμοι ή τροποποιήσεις νόμων το χρόνο και αν για τον καθένα από αυτούς χρειάζεται ένα κληρωτό νομοθετικό σώμα των 1200 πολιτών τότε συνολικά θα χρειάζονται 600.000 πολίτες.
Αν τώρα το σύνολο των πολιτών είναι 8.400.000 τότε οι πιθανότητες για να εκλεγεί κάποιος στο νομοθετικό σώμα είναι μία φορά κάθε 14 χρόνια!!! Έτσι μένει άφθονος προσωπικός χρόνος για το κάθε άτομο.

Ακόμα, η «θητεία» για τη επιλογή ενός μόνο νόμου, καθιστά υποκειμενικά ΔΥΝΑΤΟ το δικαίωμα της συμμετοχής σε αυτό το σώμα σε όλους (σχεδόν) τους πολίτες.
Για να γίνει αυτό κατανοητό χρειάζεται να σκεφτούμε το εξής: Αν καθορίζαμε υποθετικά μια θητεία πχ ενός χρόνου ή και επί πλέον τότε οι περισσότεροι πολίτες δεν θα μπορούσαν υποκειμενικά να συμμετέχουν γιατί δεν θα ήθελαν να αφήσουν τις εργασίες τους για τόσο μακρύ χρονικό διάστημα κλπ.
Έτσι θα ακυρωνόταν εκ των πραγμάτων (ντε φάκτο) το δικαίωμα για ίση δυνατότητα συμμετοχής όλων των πολιτών στο νομοθετικό έργο.

Όλη λοιπόν η νομοθετική εξουσία μπορεί να ανήκει, να ασκείται από το λαό δια μέσου της θεσμοθέτησης των ΚΝΣ ή ΚΛΝΣ.

ΚΛΝΣ δομημένα στη βάση των ενδείξεων – προδιαγραφών μιας επιστημονικής δημοσκόπησης.

 

Σημείωση: Τα θέματα για τα οποία θα πρέπει να αποφασίζει ο λαός κάθε χρόνο σε κεντρικό επίπεδο,  θα είναι πιθανότατα εκατοντάδες (Νέοι νόμοι, κατάργηση παλαιών, τροποποιήσεις διατάξεων παλαιότερων νόμων, περιφερειακά, δημοτικά κλπ). Με τόσα όμως θέματα πως θα μπορεί ο λαός να έχει λεπτομερή ενημέρωση για να μπορεί να πάρει σωστότερες αποφάσεις;

Πως ο λαός μπορεί να έχει πλήρη ενημέρωση για ΟΛΑ τα θέματα;

Πολύ απλό. Για όλα τα σχέδια νόμου που θα βγαίνουν από κάθε υπουργείο θα ενημερώνεται ο λαός ΙΣΗΓΟΡΙΚΑ από τα ΜΜΕ για τους σκοπούς και τις γενικές προδιαγραφές τους. Όμως εδώ όντως θα λείπουν οι λεπτομέρειές τους και οι αντίλογοι σε βάθος αν συμπέσουν πολλά νομοσχέδια.
Πως αντιμετωπίζεται αυτό;  Κατ’ αρχή  να πούμε ότι όποιος θα θέλει σε βάθος ενημέρωση για κάποιο θέμα που τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα,  θα μπορεί να την έχει από το διαδίκτυο, από τον τύπο κλπ.

ΟΜΩΣ οι κληρωτοί του κάθε  νομοθετικού σώματος, από τη στιγμή που θα κληρώνονται - λίγες μέρες μετά την κατάθεση του κάθε σχεδίου νόμου -  θα παίρνουν στα χέρια τους όλα τα προτεινόμενα σχέδια  νόμου μαζί με τους αντίλογους του καθένα για να τα μελετήσουν για κάποιες μέρες.  Μετά από αυτό το μικρό διάστημα θα πρέπει να συγκεντρωθούν όλοι μαζί (σώμα) για να ενημερωθούν πιο διεξοδικά από τους προτείνοντες τα σχέδια νόμου.  Όταν λοιπόν θα συνεδριάζουν για 3-5-7 κλπ  μέρες πριν να πάρουν την τελική απόφαση, θα ακούσουν όλες τις προτάσεις και τους αντίλογους, θα μπορούν να κάνουν ερωτήσεις στους προτείνοντες τα σχέδια νόμου κοκ για να ενημερωθούν απόλυτα σε βάθος για το θέμα.

Στατιστικά, αυτό το βάθος της ενημέρωσης και το βάρος που θα έχει στις αποφάσεις τους, θα είναι το ίδιο αν ενημερωνόταν όλος ο λαός στο ίδιο δυνατό ή επιθυμητό βάθος. Επομένως η ενημέρωση του λαού μπορεί να είναι πλήρης ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΘΕΜΑΤΑ της κοινωνίας με αυτό τον «έμμεσο» τρόπο. (Να μην ξεχνάμε ότι σκοπός μας είναι να διαπιστώνουμε ποια είναι η πραγματική θέληση του λαού μετά από μια πλήρη ενημέρωση)
Τώρα  λεπτομέρειες  όπως πχ σχετικά με το ύψος της χρηματικής αποζημίωσης των κληρωτών για τις κοινωνικές τους υπηρεσίες (ακόμα και λίγο πάνω από το μέσο ημερομίσθιο και να είναι, επί δεκάδες κληρωτά σώματα ετήσια πάλι δεν θα υπερβαίνουν τον ετήσιο προϋπολογισμό του σημερινού ολιγαρχικού κοινοβουλίου) ή για τις περιπτώσεις άρνησης κληρωτών να συμμετέχουν στην επιλογή νόμων (κλήρωση και αναπληρωματικών) είναι λεπτομέρειες που πολύ εύκολα μπορούν να διευθετηθούν στην κάθε δεδομένη ιστορική στιγμή.

Η μεγάλη συμμετοχή του λαού εξασφαλίζεται εδώ με κατάλληλα θεσπισμένα κίνητρα και αντικίνητρα. 

Η συνεδρίαση του κληρωτού νομοθετικού σώματος,  η σε βάθος ισηγορική ενημέρωση και το αδιάβλητο των αποφάσεων είναι τα κύρια και σημαντικότατα στοιχεία τα οποία διαφοροποιούν πλήρως επί της ουσίας, το κληρωτό νομοθετικό σώμα – με προδιαγραφές επιστημονικής δημοσκόπησης- από τις σημερινές  διαβλητές δημοσκοπήσεις που γίνονται σε υπηκόους εντελώς ανενημέρωτους  ή εντελώς ανισηγορικά ενημερωμένους.
Σημείωση: Οι συνεδριάσεις του κάθε ΚΛΝΣ να μεταδίδονται ζωντανά από τα κοινωνικοποιημένα Μέσα Μαζικής, Ενημέρωσης (ΜΜΕ) για να ενημερώνονται σε βάθος όλοι όσοι το επιθυμούν.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΘΕΣΜΙΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ

Οι μέχρι τώρα καλοπροαίρετες ή και οι κακοπροαίρετες προτάσεις σχετικά με τον κεντρικό μηχανισμό της αυτοθέσμισης και της αυτονομίας της κοινωνίας είναι οι πιο κάτω:

 

1. Τα δημοψηφίσματα

2. Οι γενικές συνελεύσεις των πολιτών ή των (μειοψηφικών) εργατικών συμβουλίων

3. Οι δημοσκοπήσεις

4. Οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες.

α. Τα δημοψηφίσματα:

Η  ΠΟΛΥΘΕΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑ των κοινωνιών μεγαλώνει με την πάροδο του χρόνου και σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με την πρόοδο της επιστήμης. Σε παλαιότερες εποχές οι ανάγκες για νομοθετική ρύθμιση των  κοινών αντικειμένων αναφοράς των κατοίκων  μιας χώρας  ήταν μικρή και επομένως αρκούσαν λίγοι νόμοι οι οποίοι θα μπορούσαν να επικυρωθούν από μια εκκλησία του Δήμου ή από συνελεύσεις κατοίκων. Σήμερα όμως με την ιλιγγιώδη ανάπτυξη της επιστήμης  γεννιέται η ανάγκη για νομική ρύθμιση σχεδόν του κάθε επιτεύγματος και η προσαρμογή παλαιότερων ρυθμίσεων στις απαιτήσεις της εξέλιξης. Πχ η επιστήμη μπορεί να κάνει αμβλώσεις; Ε! Τότε χρειάζεται νομοθετική ρύθμιση. Η επιστήμη μπορεί να κάνει κλωνοποίηση; Πάλι χρειάζεται το ίδιο κοκ.

Ο σύγχρονος πολίτης θα έχει να ασχοληθεί με πολλούς τομείς της κοινωνικής ζωής όπως πχ τον επαγγελματικό, δημοτικό, περιφερειακό, οικονομικό, βιομηχανικό, εμπορικό, αγροτικό, υγείας, παιδείας, αθλητισμού, εξωτερικής πολιτικής, άμυνας κοκ.  Και ο κάθε τομέας θα έχει πάρα πολλά θέματα που θα απαιτούν διευθέτηση. Τα θέματα θα είναι χιλιάδες.

Αν πχ σε μια κοινωνία απαιτούνται κάθε χρόνο 150 νέοι νόμοι, αν απαιτούνται καμιά 300αριά τροποποιήσεις παλαιότερων νόμων, αν απαιτούνται δεκάδες προτάσεις για περιφερειακά θέματα και για δημοτικά κλπ τότε διαπιστώνουμε ότι τα θέματα που αφορούν τον κάθε πολίτη είναι εκατοντάδες ή και χιλιάδες κάθε χρόνο. Επίσης αν για το κάθε πρόβλημα υπάρχουν 4-5 προτάσεις αντίλογοι για μελέτη, τότε η ύλη των προβλημάτων γίνεται  ΤΕΡΑΣΤΙΑ και ασύλληπτη.

Η πολυθεματικότητα και  η πολυπλοκότητα των σύγχρονων κοινωνιών γεννά το τεράστιο πρόβλημα που αφορά την σε βάθος ενημέρωση του πολίτη για το κάθε θέμα.

Και αν δεν υπάρχει επαρκής ενημέρωση τότε και να μπορούσε ολόκληρος ο λαός να αποφάσιζε για ΚΑΘΕ θέμα, πχ με δημοψηφίσματα ή με συνελεύσεις, οι αποφάσεις του θα ήταν  αποφάσεις του «άρπα κόλλα», αποφάσεις επιπόλαιες, επιφανειακές και άρα αναποτελεσματικές και ενάντια στα συμφέροντά του.

Οι ανεπάρκειες του μέσου των δημοψηφισμάτων για συνολική αυτοθέσμιση και αυτονομία της κοινωνίας είναι πολλές. Να αναφέρουμε όμως εδώ μια από τις βασικές.

Με τα (λίγα) δημοψηφίσματα που θα μπορούσαν να γίνουν, σε σχέση με τα εκατοντάδες ή και χιλιάδες θέματα, δεν μπορεί ο λαός να επιλέξει ποια θέματα είναι σημαντικότερα ή σωστότερα, γιατί δεν μπορεί να γνωρίσει σε βάθος όλα τα θέματα και να τα συγκρίνει. Και τα άλλα θέματα που δεν θα φαίνονται σημαντικά προς στιγμή ίσως να αποδεικνύονται τελικά, με τις επιπτώσεις που θα έχουν, ότι ήταν σημαντικότερα εκείνων που φαίνονταν σημαντικά. Η ανεπάρκεια σε βαθειά ενημέρωση θα προκαλέσει και τέτοιες παρενέργειες.
Το μέσον αυτό σαν κεντρικό μέσον για τη νομοθετική εξουσία στο λαό είναι ανεπαρκέστατο και προωθούμενο από ολιγαρχικούς κύκλους μετατρέπεται σε μέσον-όργανο της ολιγαρχίας.

 

Παρένθεση:
Να αναφέρουμε και το παράδειγμα  της ολιγαρχικής βουλής της Χώρας μας.

Εδώ οι βολευτές έχουν σαν μοναδική ασχολία την ψήφιση διαταγών (νόμων) που θα επιβάλουν στο λαό. Όμως υπάρχουν δεκάδες διαταγές οι οποίες ψηφίζονται από αυτούς χωρίς όμως να έχουν την χρονική δυνατότητα να ρίξουν μια ματιά στο τι ψηφίζουν. Παράδειγμα με το μνημόνιο. Ήταν ένα κείμενο  πεντακοσίων σελίδων το οποίο δόθηκε την τελευταία στιγμή στους βολευτές και αυτοί το ψήφισαν χωρίς να προφθάσουν να διαβάσουν ούτε καν την πρώτη σελίδα. (πόσο μάλλον αν θα έπρεπε να διαβάσουν και ολοκληρωμένες αντιπροτάσεις των άλλων κομμάτων.)

Εδώ λοιπόν δεν προφταίνουν να μελετήσουν σε βάθος ούτε μια πρόταση εκείνοι που ασχολούνται αποκλειστικά με τους παγκοινωνικούς «νόμους», εδώ δεν προφθάνουν να ψηφίσουν «νόμους» που επείγουν και τους μεταθέτουν για τον επόμενο χρόνο και θα μπορεί ο λαός να μελετήσει ΟΛΕΣ προτάσεις και αντιπροτάσεις όχι μόνο για τα παγκοινωνικά ζητήματα αλλά και για περιφερειακά, δημοτικά  κλπ και μετά να αποφασίσει ποια είναι πιο σημαντικά ή και ποια είναι πιο σωστά για να τα θέσει σε δημοψήφισμα;  ΑΔΥΝΑΤΟΝ. Και όμως αυτό μας  προτείνουν μερικοί ολιγαρχικοί οι οποίοι βαπτίζουν πχ το ολιγαρχικό μοντέλο της Ελβετίας σε δημοκρατία και πάνε να το πλασάρουν και σε άλλες χώρες τώρα με την πολιτικοοικονομική κρίση του συστήματος για να κερδίσουν χρόνο.

Με τα δημοψηφίσματα είναι πρακτικά δυνατόν να αποφασίζει ο λαός για ελάχιστα θέματα σε σχέση με το σύνολο των θεμάτων που τον αφορούν. (Και για τα υπόλοιπα γιατί να αποφασίζει μια ολιγαρχία;)
Και αυτό όμως το μέσον δεν μπορεί να είναι εντελώς άχρηστο για το πέρασμα της νομοθετικής εξουσίας στο λαό. (Προτείνεται πχ κάποιες προσφυγές σε γενικά δημοψηφίσματα όταν τα αποτελέσματα από τα ΚΛΝΣ είναι οριακά και να γίνεται έτσι η επαλήθευση των αποτελεσμάτων των αποφάσεων των κληρωτών νομοθετικών σωμάτων κλπ).
 Όμως το να προτείνεται από μερικούς σαν κεντρικό μέσο για τη διαπίστωση της θέλησης του λαού (όπως και οι τοπικές γενικές συνελεύσεις), είναι εντελώς παράλογο. Από τη στιγμή που είναι πρακτικά δυνατό να αποφασίζει ο λαός για ΟΛΑ τα θέματα που τον αφορούν (δια μέσου των ΚΛΝΣ όπως προείπαμε), η υιοθέτηση του μέσου των δημοψηφισμάτων σαν κεντρικού (με το οποίο μπορεί ο λαός να αποφασίζει για ελάχιστα θέματα)  ανήκει στη σφαίρα του απόλυτου παράλογου.
 Είναι σαν σε κάποιον να προτείνεται μεροκάματο του ενός ευρώ και μεροκάματο των δέκα χιλιάδων ευρώ και αυτός να επιλέγει το πρώτο.
(Γιατί να θέλουν να αποφασίζουν για λίγα θέματα και όχι για όλα; Με αυτό τον τρόπο, αν πχ ο λαός καταργήσει έναν νόμο που είναι σε βάρος του και οι λίγοι έχουν την εξουσία να φτιάχνουν τους υπόλοιπους νόμους, τότε αυτοί οι λίγοι θα φτιάξουν έναν άλλο νόμο με τον οποίο θα μπορούν να «ρεφάρουν» τη χασούρα τους από την κατάργηση του νόμου που έκανε ο λαός. Πχ καταργείς νόμο για πληρωμή διοδίων και σου φτιάχνουν νόμο για πληρωμή φόρου ιδιοκατοίκησης κοκ.)
Και όμως διάφορες ολιγαρχικές συλλογικότητες που εκτελούν υπηρεσία στο σύστημα το προτείνουν, σκοπεύοντας να αποσπάσουν ένα μέρος του κόσμου από την πραγματική απελευθερωτική διέξοδο.
 

 β. Γενικές συνελεύσεις:
Το ίδιο προβληματική από άποψη δυνατότητας για αποτελεσματική άσκηση της νομοθετικής εξουσίας από το λαό, είναι και η πρόταση, ακόμα και κάποιων πραγματικών αγωνιστών,  για ανάληψη  όλης της νομοθετικής εξουσίας από το λαό διά μέσου των γενικών τοπικών συνελεύσεων.  Δηλαδή αν αποδοθούν  στις μικρές τοπικές γενικές συνελεύσεις αρμοδιότητες νομοθετικής εξουσίας, πάλι ο όγκος των αναγκαίων πληροφοριών παραμένει τεράστιος και επομένως η δυνατότητα για επαρκή ενημέρωση του λαού – και άρα αποτελεσματική ρύθμιση των κοινών -  για όλα τα θέματα που τον αφορούν καθίσταται ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΔΥΝΑΤΗ. Το είδαμε με το πραγματικά ελπιδοφόρο κίνημα των πλατειών.  Με την πάροδο των ημερών και παρ ότι οι συνελεύσεις δεν μπορούσαν αντικειμενικά να πιάσουν το σύνολο των κοινωνικών προβλημάτων,  όταν άρχισαν να βάζουν στο τραπέζι σχετικά αρκετά προβλήματα, έστω και με επιφανειακή παρουσίαση, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Εδώ ήρθε η μεγάλη κόπωση  για τους περισσότερους συμμετέχοντες οι οποίοι άρχισαν σιγά – σιγά να εγκαταλείπουν το πείραμα της αυτονομίας  γιατί απαιτούσε πιο πάνω από 24ωρες συνεχείς παρουσίες για την κάλυψη κάποιων λίγων προβλημάτων. Όταν οι «πρωτοπόροι» αυτών θέλησαν να πιάσουν και λίγα περισσότερα θέματα, τότε διαπίστωσαν ότι αυτό ήταν πρακτικά αδύνατον. Έτσι για να το αντιμετωπίσουν έφτιαχναν «ΘΕΜΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ» δηλαδή έβαζαν κάποια λίγα άτομα να ασχοληθούν με κάποιο  ιδιαίτερο θέμα. Εδώ οι βασικές προτάσεις και η επεξεργασία αυτών γίνονταν  από τα μέλη ετούτων  των επιτροπών, εν αγνοία του συνολικού σώματος της συνέλευσης. Από τη στιγμή αυτή άρχισε η ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΠΟΙΗΣΗ του κινήματος εξ αιτίας της πολυθεματικότητας και της πολυπλοκότητας των κοινωνικών ζητημάτων. Από αυτό το σημείο άρχισε η κατιούσα για το κίνημα των πλατειών και η τελική εξαφάνισή του.

(Οι περισσότεροι έχουμε ασχοληθεί με γενικές συνελεύσεις μιας ΜΟΝΟΘΕΜΑΤΙΚΗΣ συλλογικότητας. Ξεκινάμε, συνήθως, για να εξετάσουμε πέντε θέματα και καταλήγουμε πρωινές ώρες χωρίς να έχουμε τελειώσει ούτε με ένα.
Αν θέλουμε σε παγκοινωνικό επίπεδο, να υπάρχει ενημέρωση σε βάθος και ισηγορία, δηλαδή όλοι να εκφράζουν τις κρίσεις τους και όλοι να έχουν την ίδια δυνατότητα στην κατάθεση προτάσεων τότε για όλα τα θέματα της κοινωνίας θα χρειαζόταν η ημέρα να έχει πάνω από 10.000 ώρες και πάλι θα ήταν δύσκολο να τελειώναμε. Η πολυθεματικότητα και η πολυπλοκότητα των σύγχρονων προβλημάτων καθώς και οι μεγάλοι πληθυσμοί εξουδετερώνουν πλήρως την αποτελεσματικότητα αυτού το μέσου, σαν βασικό μέσον για την άσκηση της νομοθετικής εξουσίας από το λαό. Και αν κάποτε συντριβόταν ο ολιγαρχισμός και είχαμε να υιοθετήσουμε μόνο αυτό το μέσον για την άσκηση της νομοθετικής από το λαό, θα παρουσιαζόταν  αμέσως σαν απόλυτα αναποτελεσματικό και τότε όλοι θα ήθελαν επιστροφή σε ένα ολιγαρχικό σύστημα. Το νέο σύστημα θα κατέρρεε από μόνο του λόγω αναποτελεσματικότητας – ουτοπίας των μέσων.)

Σημείωση:
ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ
Το άλλο λοιπόν σημαντικό θέμα είναι αυτό της κατοχύρωσης ίσης δύναμης μεταξύ όλων των μελών της κοινωνίας στην κατάθεση προτάσεων (μέρος της ισηγορίας). Εδώ όμως μπορεί να προκύψει ένα τεράστιο πρακτικό πρόβλημα. Αν πχ μια Χώρα έχει 10.000.000 πολίτες και οι περισσότεροι από αυτούς (θεωρητικά) θέλουν να καταθέσουν πρόταση νόμου τότε το σύστημα της ισηγορίας μπλοκάρεται εντελώς. (Θα αρκούσαν ακόμα και χίλια άτομα μόνο, χίλιες προτάσεις για να μπλοκάρουν εντελώς το σύστημα.) Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι απλά και μόνο ο μεγάλος όγκος προτάσεων αλλά και το ποιος θα είναι ικανός να μελετήσει τις πιθανές χιλιάδες προτάσεις των άλλων και να επιλέξει. Θα είναι τεράστιο το πρόβλημα της μελέτης και της επιλογής των σημαντικότερων προτάσεων που θα μπουν σε τελική κρίση του λαού. Χρειάζεται λοιπόν ένας κατάλληλος μηχανισμός – θεσμός και οι προτεινόμενοι θεσμοί των λαϊκών συνελεύσεων, των δημοψηφισμάτων, των ηλεκτρονικών ψηφοφοριών, ή των δημοσκοπήσεων δεν μπορούν να προσφέρουν το παραμικρό.

Για να κατοχυρώνεται η ίση δυνατότητα των μελών της κοινωνίας στην κατάθεση προτάσεων νόμων θα πρέπει να φτιαχτεί ένας κατάλληλος μηχανισμός.
Μερικές πιθανές παράμετροι:
*Θα πρέπει να γίνεται διαχωρισμός (με αποφάσεις του λαού).των προτάσεων ανάλογα με το σε ποιον κοινωνικό τομέα στον οποίο απευθύνονται και ανάλογα με το ιδιαίτερο θέμα εντός αυτού. Πχ γενικός τομέας αθλητισμός, ιδιαίτερο θέμα σχολικός αθλητισμός.
*Καθορισμός μιας ελάχιστης διάρκειας ισχύος ενός ψηφισθέντος νόμου. Αυτό σημαίνει ότι για το ίδιο ακριβώς θέμα, για ένα κάποιο μικρό χρονικό διάστημα δεν θα γίνονται δεκτές νέες προτάσεις νόμων.
*Βασικά η κατάθεση προτάσεων θα μπορεί να ξεκινά από τα δημοκρατικά κόμματα, όπου στη βάση των ιδιαίτερων σκοπών τους θα προτείνουν. Η εσωτερική δημοκρατική λειτουργία θα «κοσκινίζει» το σύνολο των προτάσεων.
* Πρέπει να κατοχυρώνεται αυτό το δικαίωμα και στους πολίτες που δεν θα είναι μέλη κομματικών συλλογικοτήτων. Προς αυτό το σκοπό θα μπορούν να θεσμοθετούνται ΚΛΗΡΩΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ ΝΟΜΩΝ  (με προδιαγραφές επιστημονικής δημοσκόπησης – όπως τα ΚΝΣ-) ανά κοινωνικό τομέα ή και ανά ιδιαίτερο θέμα. Εργασία τους θα είναι η επιλογή εκείνων των προτάσεων που θα μπορούν να τεθούν τελικά στο ΚΝΣ.
   Με αυτά τα μέτρα και με ένα άλλο σύνολο μικρότερων κανόνων θα μπορεί να λειτουργεί η ισηγορία στην κατάθεση προτάσεων.

* Εκτός όλων αυτών των μεγάλων μειονεκτημάτων που θα έχουν οι γενικές συνελεύσεις ως βασικό εργαλείο για την επιλογή των νόμων, υπάρχει και ένα ακόμα. Θα έχουμε (αν όχι πάντα) τις περισσότερες φορές πρόβλημα για το ποια είναι η πραγματική πλειοψηφούσα άποψη. Σίγουρα ΠΟΤΕ δεν θα είναι παρόντες όλα τα μέλη μιας συνέλευσης. Κάποιοι θα απέχουν από ανάγκη (ασθένεια, εργασία, κόπωση, διακοπές κοκ). Ένα λοιπόν σημαντικό κομμάτι δεν θα παρευρίσκεται. Μπορεί αυτό το κομμάτι να είναι είτε πλειοψηφικό είτε μειοψηφικό. Σε κάθε περίπτωση όμως και ειδικά όταν η πλειοψηφούσα προτίμηση κρίνεται για μερικές μονάδες, πιθανολογικά θα μπορούσε να άλλαζε το αποτέλεσμα, αν οι απέχοντες ή μέρος αυτών θα μπορούσαν να είναι παρόντες. Έτσι συνολικά τα διαφορετικών προβλήματα θα μπορούσαν να προκαλέσουν το φαινόμενο του "Πύργου της Βαβέλ" με πιθανό αποτέλεσμα την αξίωση των ολιγαρχικών για επάνοδο τους.

Όμως και αυτός ο θεσμός των γενικών συνελεύσεων, ο προερχόμενος από το παρελθόν δεν είναι εντελώς για πέταμα. Και αυτός ο θεσμός ή μέρος αυτού θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί συμπληρωματικά, επικουρικά ενός άλλου κεντρικού μέσου ανάδειξης της πραγματικής θέλησης του λαού. Θα μπορούσε δηλαδή να χρησιμοποιηθεί για ενημέρωση ή για την λήψη εκτελεστικού τύπου αποφάσεων, εκτελεστικού τύπου προδιαγραφών, εκλογή εκτελεστικών οργάνων στην πολιτοφυλακή στη διοίκηση, στα δικαστήρια κλπ  αλλά δεν μπορεί με τίποτα να έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί για να ασκηθεί αποτελεσματικά συνολικά η νομοθετική εξουσία από το λαό.

Οι όποιες σύγχρονες προτάσεις για ολιγομελείς συνελεύσεις των 20-25 ατόμων μπορεί να απαντά στο πρόβλημα της δυσλειτουργίας αυτών εξ αιτίας του μεγάλου αριθμού πολιτών αλλά δεν μπορεί να απαντήσει με τίποτα στο κεντρικό πρόβλημα της πολυθεματικότητας και της πολυπλοκότητας που προκαλεί το αξεπέραστο εμπόδιο για την σε βάθος ενημέρωση του λαού πάνω σε κάθε θέμα που τον αφορά.

Η πρόταση των γενικών συνελεύσεων ανήκει στο χώρο της ουτοπίας, στο χώρο του ανέφικτου. Κάποιοι αναρχικοί τη χρησιμοποιούν με πολύ ελαφρότητα, ως συνήθως. Τη χρησιμοποιούν και κάποιοι λενινιστές για καιροσκοπικούς λόγους και άμα φθάσουμε τη στιγμή που θα πρέπει να τεθεί σε ισχύ, θα είναι τόσο απόλυτη η αναποτελεσματικότητα της που όλοι τους θα ζητάνε επιστροφή σε κάποια μορφή ολιγαρχικής λήψης αποφάσεων. Τα πάντα θα τα περάσουν στο κόμμα και κάποια ανώτερα μειοψηφικά όργανα θα έχουν πλήρεις εκτελεστικές, νομοθετικές και δικαστικές εξουσίες στα χέρια τους.)

Σημείωση:
Κάποια «εργατικά» κόμματα, που στην ουσία τους είναι απόλυτα ολιγαρχικά-αντικοινοτιστικά, προτείνουν συνελεύσεις στους χώρους εργασίας και στους χώρους κατοικίας. Φυσικά αυτό γίνεται για καθαρά προπαγανδιστικούς λόγους. Έτσι ο λαός δεν θα μπορεί να αποφασίζει σχεδόν για τίποτα στη ζωή του αφού ο όγκος των θεμάτων είναι τεράστιος, όπως γράφουμε πιο πάνω. Σε αυτή την πρόταση, για συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς, δεν θα επαρκεί χρόνος ούτε για τα προβλήματα στο χώρο εργασίας. Και όμως προβάλλονται τέτοιες ουτοπίες - ανοησίες για αλίευση καλοπροαίρετων μεν αγωνιστών και σχετικά απροβλημάτιστων επί του θέματος δε.
Ένα μόνο απλό παράδειγμα για τις επιφανειακές αναφορές τους;
Και στις  τοπικές ή εργασιακές γενικές συνελεύσεις ποιος θα ορίζει τις προτάσεις που θα συζητούνται και θα επιλέγονται; Για παγκοινωνικά ας πούμε θέματα, άλλες προτάσεις θα συζητούνται σε μια τοπική γενική συνέλευση και διαφορετικές σε άλλες τοπικές συνελεύσεις; Θα έχουν όλοι οι πολίτες δικαίωμα στην κατάθεση προτάσεων ή μια μειοψηφία θα έχει αυτό το δικαίωμα; Αν μια μειοψηφία θα έχει την εξουσία να καταθέτει προτάσεις τότε  θα έχουμε μια νέα διαμορφωμένη ολιγαρχία. Ποιος θα συντονίζει τις γενικές συνελεύσεις σε παγκοινωνικό επίπεδο με κοινά θέματα προς εξέταση και επιλογή; Πολλά τα ζητήματα που θα προκύψουν και οι προτείνοντες τις γενικές συνελεύσεις, σαν βασικό θεσμικό νομοθετικό  μέσον, δεν μπαίνουν στο κόπο να παρουσιάσουν ούτε έναν υποτυπώδη και εφικτό μηχανισμό, έστω και αληθοφανή. Δεν προχωρούν τη συζήτηση γιατί απλά μετά από λίγο καταλήγουν αναγκαστικά σε ουτοπικές αναφορές.


 γ. Δημοσκοπήσεις:

Επίσης  είναι αδύνατη  η  επαρκής ενημέρωση του λαού για κάθε θέμα και για όλα τα θέματα  και στην περίπτωση των προτεινόμενων δημοσκοπήσεων σαν μέσον για το πέρασμα της νομοθετικής εξουσίας στο λαό.
 Η υιοθέτηση ενός τέτοιου μέσου θα έβγαζε επιφανειακές και επιπόλαιες αποφάσεις, αποφάσεις στο «πατ κιούτ». ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΕΜΒΑΘΥΝΣΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ.

δ. Ηλεκτρονική ψηφοφορία:

Το ίδιο θα συμβεί και αν χρησιμοποιήσουμε το μέσον  το οποίο υπάρχει και που θα έρχεται όλο και περισσότερο από το μέλλον. Την  ηλεκτρονική δηλαδή ψηφοφορία σαν μέσον ανάδειξης και διαπίστωσης της άποψης της πλειοψηφίας του λαού. Με τα σημερινά  όμως δεδομένα και εδώ θα λείπει η δυνατότητα για επαρκή  ενημέρωση των πολιτών για το κάθε θέμα από τον συνολικά τεράστιο αριθμό θεμάτων.

Και αυτό το μέσον θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σίγουρα στο μέλλον όπως πχ για περιπτώσεις ανάγκης λήψης πολύ γρήγορων αποφάσεων ή επαλήθευσης των αποτελεσμάτων των κληρωτών Νομοθετικών Σωμάτων ή για τη συλλογή υπογραφών που θα αμφισβητούν το αποτέλεσμά τους κλπ.
Εν κατακλείδι. Κοινό στοιχείο και των τεσσάρων πιο πάνω προτάσεων είναι η ΠΛΗΡΗΣ αδυναμία τους να καλύψουν το τεράστιο πρόβλημα της πλήρους ή της επαρκούς ενημέρωσης του λαού για το κάθε θέμα από τα χιλιάδες θέματα-προβλήματα που θα αντιμετωπίζει κάθε χρόνο.

Απάντηση όμως στο θέμα της πολυθεματικότητας και του προβλήματος της μη επαρκούς ενημέρωσης μπορούν να δώσουν πλήρως ΜΟΝΟ τα Κληρωτά Νομοθετικά Σώματα (με έμμεσο τρόπο).

Μερικοί ολιγαρχικοί (δεξιοί και αριστεροί) μπαίνουν μέσα στις γραμμές του κινήματος για την αυτοθέσμιση και την αυτονομία για να μπορέσουν να  υπονομεύσουν το κίνημα εκ των έσω. Με τέτοιες προτάσεις σκοπεύουν να αφαιρέσουν τα  συντριπτικά επιχειρήματα που μπορεί να έχει το πρόταγμα της αυτοθέσμισης των κοινωνιών, ρίχνοντας πρακτικά αναποτελεσματικές προτάσεις «στο τραπέζι» για να μπορέσουν κατόπιν, αφ ενός μεν να χαρακτηριστούν αιθεροβάμονες τους αγωνιστές που θα ακολουθήσουν τις παραπλανητικές προτάσεις τους και αφ ετέρου όταν οι αγωνιστές οδηγηθούν σε πρακτικά αδιέξοδα (που θα οδηγηθούν) να τους προτείνουν πάλι σαν τον από μηχανή Θεό κάποια ολιγαρχία που θα αποφασίζει για το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής τους.

 

Σημείωση: Το κληρωτό λαϊκό νομοθετικό σώμα με προδιαγραφές επιστημονικής δημοσκόπησης σαν μέσον διαπίστωσης της θέλησης του λαού σε κεντρικό ή και σε Δημοτικό επίπεδο (για μεγάλους Δήμους) προκρίνεται προς το παρόν σαν το καταλληλότερο. Αύριο ίσως να βρεθεί κάτι αποτελεσματικότερο. (Δεν πρέπει να αντικαταστήσουμε τις αυριανές επιλογές του λαού με σχέδια - δόγματα από το σήμερα.)
Ανάλογα λοιπόν με τις υλικές συνθήκες ο λαός θα μπορεί να επιλέγει πιο μέσον θα είναι καταλληλότερο για να διαπιστώνεται η βούλησή του.

ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΕΙΝΑΙ  ΕΦΙΚΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΥΣΗΣ ΤΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΩΝ  ΜΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΜΙΑΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
Χωρίς την ένοπλη εκτελεστική εξουσία στα χέρια του λαού δεν μπορεί να υπάρχει νομοθετική εξουσία στο λαό.

(Κείμενο: «ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ»)


ΜΕΡΙΚΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΘΕΣΜΙΣΗΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

 

 Για το εγκληματικό και ανόητο επιχείρημα των δεξιών ολιγαρχικών που λέει ότι «ο λαός δεν έχει γνώση για να ψηφίζει τον κάθε νόμο αλλά οι ειδικοί γνώστες» ή εκείνο το παρόμοιο των «αριστερών» ολιγαρχικών που λέει ότι « ο λαός ή η εργατική τάξη δεν έχει ταξική συνείδηση και γνώση και επομένως δεν θα πρέπει να επιλέγει ο λαός τους νόμους του αλλά η πρωτοπορία η οποία έχει την ταξική συνείδηση, υπάρχει κείμενο - απάντηση στο διαδίκτυο με τίτλο: «ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΕΧΟΥΝ – ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ- ΜΗΔΑΜΙΝΗ ΓΝΩΣΗ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ».
Ο λαός θα έχει και την πρακτικά εύκολη θεσμική δυνατότητα να ψηφίζει – επιλέγει – τον κάθε νόμο και τις πιο κατάλληλες γνώσεις. Έτσι δεν έχει ανάγκη ούτε τους ολιγαρχικούς κοινοβουλευτικούς νταβατζήδες, ούτε τους ολιγαρχικούς ναζιστές νταβατζήδες και ούτε τους «αριστερούς» νταβατζήδες.

 Σχετικά με το άλλο ανυπόστατο και γελοίο ολιγαρχικό επιχείρημα που λέει ότι στη δημοκρατία υπάρχει το μεγάλο μειονέκτημα της μη δυνατότητας για γρήγορη λήψη αποφάσεων σε σημαντικά έκτακτα γεγονότα (δεν έχει το χρόνο να συνεδριάζει ο λαός για να παίρνει αποφάσεις), απαντάμε με το κείμενο «ΕΚΤΑΚΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, ΓΡΗΓΟΡΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ».

Κάποιες άρρωστες ολιγαρχικές συνειδήσεις (αυτοί όλοι τους όμως αποκαλούνται δημοκράτες ή «άμεσο δημοκράτες»),   δεν θέλουν φυσικά με τίποτα να φθάσει στην κοινωνική συνείδηση  το μήνυμα και το σχέδιο που καθιστά πρακτικά δυνατή την εξουσία του λαού, που να μπορεί  δηλαδή  ο λαός να αποφασίζει και να επιβάλλει τη θέλησή του πάνω στη λειτουργία της κοινωνίας σε ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ ΤΗΣ. Γι αυτό με λύσσα και με διάφορες ανόητες προφάσεις προβάλλουν κάποιες δικαιολογίες για να απορρίψουν την ουσία της πρότασης των  Κληρωτών Λαϊκών Νομοθετικών Σωμάτων.
Η εγωπάθεια, ο ναρκισσισμός, η αυτοπροβολή  και η τάση για διαρκή αυτοεπιβεβαίωση τους χτυπά κόκκινο!!!

Μια άλλη από τις ενστάσεις τους αφορά τη διαβούλευση.
Σου λένε ότι : « Με τα Κληρωτά Λαϊκά Νομοθετικά Σώματα δεν μπορεί να γίνει καλή διαβούλευση – συζήτηση πριν την επιλογή του κάθε νόμου». (Και ταυτόχρονα εκείνο που προτείνουν αυτοί για διαβούλευση, μόνο διαβούλευση δεν μπορεί να γίνει με την τόση πολυθεματικότητα και πολυπλοκότητα των κοινωνικών θεμάτων.)

Εδώ, στην πρότασή μας, όχι μόνο δεν αποκλείουμε τη διαβούλευση αλλά εκτός από τη διαβούλευση που θα γίνεται μέσα στα ΚΛΝΣ αναφέρουμε και πως θα μπορεί να γίνεται αυτή (ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ) μέσα σε ολόκληρη την κοινωνία (Δήμους, κόμματα, κλάδους κλπ).

Όμως οι ολιγαρχικές συνειδήσεις  άλλοτε δεν καταλαβαίνουν (αν καταλάβαιναν δεν θα ήταν ολιγαρχικοί) και άλλοτε κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν.

Εδώ είτε είναι ανώμαλοι φετιχιστές είτε το παίζουν ανώμαλοι φετιχιστές. (Ο φετιχιστής στην ουσία  αξιολογεί το μέσον πολύ πιο πάνω από το σκοπό ή αξιολογεί τα αντικείμενα που σχετίζονται με το αντικείμενο – αγαθό πολύ περισσότερο από ότι το αντικείμενο – αγαθό. Πχ κάποιος ενεργοποιείται ερωτικά από τα ενδύματα και όχι από το σώμα.)

Βασικά η διαβούλευση είναι ΜΕΣΟΝ ή ΣΚΟΠΟΣ; Φυσικά είναι μέσον που αποσκοπεί στο να ληφθεί όσο το δυνατόν μια σωστότερη συλλογική απόφαση, δια μέσου της ανταλλαγής απόψεων.  Άρα αυτό που έχει σημασία είναι η σωστότερη απόφαση και όχι  το είδος  του μέσου.

 

Τα Κληρωτά Λαϊκά Νομοθετικά Σώματα ή ΛΝΣ θα είναι απλά μια επιστημονική μέθοδος για τη διαπίστωση της θέλησης του λαού. Μια επιστημονική μέθοδος που θα επιτρέπει τη διαπίστωση της θέλησης του λαού υπό τις πιο ΤΕΛΕΙΕΣ συνθήκες διαβούλευσης που μπορούν να υπάρξουν. Τέλειας διαβούλευσης  (σε μικρογραφία, "σε συνθήκες εργαστηρίου")  μέσα στα πλαίσια του Κληρωτού Νομοθετικού Σώματος  (όπου όλες οι δυνατές προτάσεις θα είναι υπό εξέταση και συζήτηση) αλλά και μέσα σε ολόκληρη την κοινωνία όπως έχουμε αναφέρει και πιο πάνω.

Η διαβούλευση μέσα στο πλαίσιο της μικρογραφίας (ΚΛΝΣ) θα οδηγήσει το Σώμα σε κάποια επιλογή χι. Τώρα, αν υποθετικά ή πραγματικά, ετίθεντο οι ίδιοι όροι της τέλειας διαβούλευσης, οι ίδιοι όροι διαβούλευσης που θα υλοποιούνται εντός του κάθε ΚΛΝΣ και αυτή πραγματοποιούταν μέσα σε ολόκληρη την κοινωνία,  τότε η επιλογή της πλειοψηφίας του λαού (πχ με δημοψήφισμα) θα ήταν  ίδια επιλογή «χι» με την επιλογή  «χι» του ΚΝΣ.
Δηλαδή αν η ίδια σε βάθος διαβούλευση που θα γίνεται μέσα σε κάθε ΚΛΝΣ γινόταν και μέσα σε ολόκληρη την κοινωνία, οι αποφάσεις ολόκληρης της κοινωνίας θα ήταν ίδιες με τις αποφάσεις του ΚΛΝΣ και σε ίδια ποσοστά.
Άρα, ακόμα και αν η τέλεια διαβούλευση περιοριζόταν, υποθετικά, μόνο στα πλαίσια της μικρογραφίας του ΚΝΣ, θα επέφερε το ίδιο αποτέλεσμα με το να γινόταν αυτή η ίδια σε παγκοινωνικό επίπεδο. Δηλαδή το πιο τέλειο αποτέλεσμα στο οποίο στοχεύει γενικά η διαβούλευση, υλοποιείται μέσα στα ΚΝΣ.
Όμως η διαβούλευση σε παγκοινωνικό επίπεδο, σε όλα τα θέματα (τεράστιος όγκος θεμάτων, προτάσεων και αντιπροτάσεων) και στην πληρότητά της δεν είναι πρακτικά εφικτή.

Άρα ο καλύτερος τρόπος, στο σήμερα, για να μπορούμε να έχουμε τη διαπίστωση της θέλησης της πλειοψηφίας του λαού ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ, κατόπιν της πιο τέλειας διαβούλευσης, νομίζουμε ότι είναι η πιο πάνω πρόταση για θεσμοθέτηση ΚΛΝΣ σαν κεντρικό θεσμό της νομοθετικής εξουσίας στα χέρια του λαού .

Όμως αυτοί οι ολιγαρχικοί (ψευτοδημοκράτες ή ψευτοκομμουνιστές)  ψάχνουν να βρουν ακόμα και ψύλλους στα άχυρα για να συκοφαντήσουν το μήνυμα και το σχέδιο που καθιστά εφικτή την πλήρη νομοθετική εξουσία στα χέρια του λαού στο παρόν. Θα κολλήσει το μυαλό τους στη δήθεν διαβούλευση που δήθεν επιδιώκουν ενώ η κρυφή αιτία που κάνει το μυαλό τους να κολλά είναι η ολιγαρχική τους συνείδηση, είναι ο ατομικός εγωιστικός  τους στόχος για κάποια προσωπική εξουσία. Το αστείο είναι ότι ναι μεν κάνουν ότι κόπτονται για τη διαβούλευση ή τη δημοκρατία ΑΛΛΑ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΔΕΝ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΟΥΔΕΜΙΑ  ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΦΙΚΤΗ ΠΡΟΤΑΣΗ.(Είναι σαν κάποιος να έχει χτυπήσει σοβαρά, να χαροπαλεύει και να πρέπει να μεταφερθεί επειγόντως στο μακρινό νοσοκομείο.  Μερικοί εδώ να καλούν το νοσοκομειακό αυτοκίνητο για τη μεταφορά του και κάποιοι άλλοι να επιμένουν να μεταφερθεί με γάιδαρο λέγοντας «και το γάιδαρο τι θα τον κάνουμε; Για μεταφορές δεν είναι;  Ο γάιδαρος δεν ήταν παραδοσιακά για μεταφορές; Τζάμπα θα τον  θρέφουμε κοκ;»

Μπορεί να φτάνουν  στο σημείο να ξεφτιλίζουν πλήρως την νοημοσύνη τους,  αρκεί να καταπιαστούν από κάτι για να περισώσουν τον κρυφό ολιγαρχικό πόθο τους να γίνουν  ίσως αύριο  κάποιοι παράγοντες ή παραγοντίσκοι, να έχουν κάποια θέση ηγέτη  ή να μπορούν να έχουν την κομπλεξικά απαραίτητη αυτοπροβολή. Και στα παλιά τους τα παπούτσια η κοινωνική απελευθέρωση, η δημοκρατία – εξουσία του λαού κλπ που επικαλούνται για να παραπλανήσουν καλοπροαίρετους)
Όμως διαβούλευση θα υπάρχει και μέσα στους μαζικούς χώρους και μέσα στα δημοκρατικά κόμματα και μέσα από τα ΜΜΕ. Μόνο που αυτή δεν θα μπορεί να είναι σε όλα τα θέματα τόσο λεπτομερής όσο θα είναι μέσα στα πλαίσια του κάθε ΚΛΝΣ.

 

 

Μια άλλη «ένσταση» που προβάλουν μέσα στα πλαίσια του «ψειρίσματος» των οπισθίων της μαϊμούς  αλλά στην πραγματικότητα είναι μέσον για να αποφύγουν το ζόρισμα της ολιγαρχικής τους συνείδησης είναι η εξής:

Σου λένε: « Τα κληρωτά νομοθετικά σώματα είναι ένα μικρό υποσύνολο της κοινωνίας. Άρα αν αυτά  παίρνουν τις αποφάσεις για την επιλογή των νόμων τότε θα έχουμε μια ολιγαρχία που θα παίρνει τις αποφάσεις έστω και αν αυτή η ολιγαρχία θα έχει εξουσία μόνο για λίγες μέρες. Δεν επιτρέπεται αντιπροσώπευση  στη λήψη των αποφάσεων έστω και για λίγες μέρες».

 

Μεγάλη ανοησία των ολιγαρχικών ή μεγάλη προσπάθεια για παραπλάνηση; Σίγουρα μεγάλη απάτη.

 

Οι κληρωτοί των νομοθετικών σωμάτων δεν είναι ούτε αντιπρόσωποι του λαού, με την πραγματική έννοια της αντιπροσώπευσης και πόσο δε μάλλον ολιγαρχικοί (έστω και για συντομότατο χρόνο).

Απλά θα είναι ένα μόνο επιστημονικό δείγμα, ένα επιστημονικό «αντικείμενο» και θα χρησιμεύουν  σε μια επιστημονική ΜΕΘΟΔΟ για την ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ της θέλησης του ΟΛΟΥ του λαού.
Για να γίνει κατανοητότερο αυτό να πούμε το εξής. Η ΝΑΣΑ έστειλε πριν από καιρό  για να παραμείνουν στο διάστημα κάποια άτομα για να μπορέσουν έτσι οι επιστήμονες να δουν την αντίδραση του ανθρώπινου οργανισμού σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας. Τα συμπεράσματα που θα εξάγουν θα αφορούν σχεδόν τους περισσότερους ή και όλους τους ανθρώπους.

Οι  άνθρωποι που στάλθηκαν στο διάστημα δεν είναι φυσικά ούτε αντιπρόσωποι της ανθρωπότητας και ούτε ολιγαρχικοί για ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Δεν έχουν καμιά εξουσία επί των λαών. Απλά είναι ένα επιστημονικό  δείγμα, δια μέσου του οποίου μπορούν να εξαχθούν επιστημονικά συμπεράσματα που θα αφορούν τους οργανισμούς όλων των ανθρώπων.

Επίσης, για να είναι κάποιος ολιγαρχικός θα πρέπει ΑΠΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ να έχει ταυτόχρονα δύο στοιχεία.

Πρώτον να μπορεί να αποφασίζει

και δεύτερο  (πάρα πολύ σημαντικό) να μπορεί να επιβάλλει αυτή του την απόφαση στην πλειοψηφία και ενάντια στη θέληση της πλειοψηφίας..

Στην περίπτωση του Κληρωτού ΛΝΣ δεν ισχύει ούτε το δεύτερο ούτε το πρώτο. Δεν μπορεί αυτό να επιβάλλει τη θέλησή του στην πλειοψηφία ούτε για μια στιγμή και σε κανένα θέμα. ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ γιατί αφενός δεν θα έχει την ένοπλη εκτελεστική στα χέρια του και αφετέρου  η πλειοψηφία θα δέχεται εξ αρχής αυτή τη μέθοδο διαπίστωσης και εφαρμογής της θέλησής της. Η πλειοψηφία θα καθορίζει εκ των προτέρων τις μεθόδους και όποτε θα θέλει θα ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ (ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ)  να αμφισβητεί το όποιο αποτέλεσμα της μεθόδου κρίνει και θα  μπορεί  ΦΥΣΙΚΑ, να αλλάζει τις μεθόδους και τα αποτελέσματά τους. Η όποια ψηφοφορία του ΚΛΝΣ ΔΕΝ θα μπορεί να εφαρμοστεί αν η πλειοψηφία δεν τη θέλει. Την εξουσία της εφαρμογής - επιβολής των αποφάσεων θα την έχουν κάθε στιγμή οι πολλοί. Την πηγαία εξουσία την έχει ο λαός που μπορεί να εξουσιοδοτεί  κάποια άτομα να εκτελούν μια κάποια κοινωνική εργασία.
Άλλωστε, σχετικά με το ποιος αποφασίζει τελικά, με το θεσμό των Κληρωτών ΛΝΣ, σε περίπτωση αμφισβήτησης της εγκυρότητας των αποτελεσμάτων, θα υπάρχει η δυνατότητα στην κοινωνία για να προστρέχει σε άλλους τρόπους για την ανάδειξη της θέλησης της πλειοψηφίας.

 

Τα ΚΛΝΣ θα είναι απλά μια επιστημονική μέθοδος διαπίστωσης της θέλησης του λαού και δεν θα έχουν φυσικά την παραμικρή ολιγαρχική εξουσία ούτε επί αποφάσεων ούτε ΕΠΙΒΟΛΗΣ αυτών.
Το ΚΛΝΣ ΔΕΝ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΑΛΛΑ ΥΠΟΔΥΚΝΕΙΕΙ ποια είναι η θέληση του λαού.

* Όταν κάνουμε εξέταση αίματος δεν μας παίρνουν όλο το αίμα. Παίρνουν μια πάρα πολύ μικρή ποσότητα και βγάζουν το συμπέρασμα για το όλον. Το ίδιο κάνουν και άμα θέλουν να δουν αν το νερό μιας πηγής είναι πόσιμο κλπ. Η επιστήμη σήμερα μπορεί να φθάνει σε κρίσεις για το όλον δια μέσου ενός κατάλληλου δείγματος που είναι μικρό μέρος του όλου.

ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗΝ ΕΧΕΙ  Ο ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑXΩΡΕΙ ΟΥΤΕ ΛΕΠΤΟ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ

Τα πιο πάνω αφορούν τη νομοθετική εξουσία στα χέρια του λαού. Όμως η νομοθετική εξουσία είναι παράγωγος, είναι εξουσία που εξαρτάται απόλυτα από την ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ.
Αν η ένοπλη εκτελεστική δεν ανήκει στο λαό, αν προηγουμένως η ένοπλη εκτελεστική εξουσία δεν περάσει στα χέρια του λαού τότε ΤΙΠΟΤΑ από τα πιο πάνω δεν μπορούν να εφαρμοστούν επί της ουσίας. Η νομοθετική εξουσία στα χέρια του θα είναι ΑΠΟΛΥΤΑ αδύνατη, θα είναι απλά μια ονειροπόληση. Η βασική εξουσία πάνω στην οποία μπορούν να βασιστούν και να υπάρξουν οι άλλες εξουσίες, είναι η ένοπλη εκτελεστική.

Τελικά, ένα άλλο από τα βασικά επιχειρήματα των ολιγαρχικών εγκληματικών συνειδήσεων των τελευταίων αιώνων, που έλεγε ότι οι σύγχρονες κοινωνίες είναι πολυπληθείς και και πολύπλοκες και γι αυτό δεν μπορούν οι λαοί να ψηφίζουν το κάθε νόμο, ΣΥΝΤΡΙΒΕΤΑΙ κυριολεκτικά. Με τα Κληρωτά Λαϊκά Νομοθετικά Σώματα το ολιγαρχικό επιχείρημα αυτό πέφτει λογικά στον καιάδα του απόλυτου παράλογου.
Τελικά, όσο πιο πολυπληθείς είναι οι κοινωνίες τόσο πιο αποτελεσματικές μπορούν να γίνουν οι προδιαγραφές του στατιστικού δείγματος και κατά συνέπεια η αντιπροσωπευτικότητα των κοινωνικών επόψεων και θελήσεων.


                                                Β

 ΟΙ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗ ΔΟΜΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙΑ ΤΩΝ ΑΝΩΤΕΡΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΣΤΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ)

 Όμως ποιος θα  δίνει στο κληρωτό νομοθετικό σώμα τα σχέδια νόμων από τα οποία θα πρέπει τα μέλη του να επιλέξουν κατά πλειοψηφία και ποιος θα προωθεί την υλοποίηση των επιλεγμένων νόμων;

 

Μια ριζική – επαναστατική αλλαγή στο νομοθετικό θεσμό θα πρέπει να επιφέρει ριζικές-επαναστατικές αλλαγές και στους εκτελεστικούς θεσμούς οι οποίοι θα πρέπει να ανήκουν και αυτοί στο λαό.

Πως θα προχωρήσουμε όμως προς αυτό το σκοπό;

 

Ο κάθε λαός μαζί με τις αντιολιγαρχικές δυνάμεις (δημοκρατικά κόμματα, πραγματικά κομμουνιστικά ή εργατικά κόμματα κλπ) θα παλέψει για την εξουδετέρωση – συντριβή του υπάρχοντος ολιγαρχικού κρατικού μηχανισμού χτυπώντας θανάσιμα τον σκληρό κεντρικό κατασταλτικό πυρήνα του.

Μετά την ανατροπή αυτού του συστήματος, οι οργανωμένες αντιολιγαρχικές δυνάμεις (που σκοπεύουν στο – όλη η ένοπλη, η νομοθετική και η δικαστική στο λαό-) σχηματίζουν μια προσωρινή μεταβατική κυβέρνηση. Αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει να κάνει τουλάχιστον τρεις βασικές επαναστατικές αλλαγές σε κεντρικό επίπεδο:

 

                 ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ

 

Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Ο  λαός θα πρέπει να καταργήσει το σημερινό ολιγαρχικό Σύνταγμα (όλα τα άρθρα του) και στη θέση του να βάλει ένα ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ όπου στο πρώτο άρθρο του θα πρέπει να αναφέρεται ότι όλη η ένοπλη , η νομοθετική και η δικαστική εξουσία ανήκει στο λαό. Από αυτό το πρώτο καθοριστικό άρθρο θα πηγάζουν όλα τα υπόλοιπα άρθρα του συντάγματος τα οποία κατά κανόνα θα επιδιώκουν την πρακτική υλοποίηση του πρώτου ή των πρώτων καθοριστικών άρθρων.

 Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ

ΟΙ ΡΙΖΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ (Κυβέρνηση).

Η επαναστατική κυβέρνηση θα πρέπει να κάνει τις εξής πρώτες βασικές αλλαγές στη σύνθεση και λειτουργία των ΥΠΟΥΡΓΕΙΩΝ:

α)  Τα υπουργεία θα έχουν σχετικά μεγάλο αριθμό υφυπουργών- συμβούλων (όπως τα μεγάλα Δημοτικά Συμβούλια) οι οποίοι  θα εκλέγονται με απλή αναλογική δια μέσου γενικών δημοκρατικών εκλογών, (κυβερνητικών εκλογών δημοκρατικού τύπου και όχι φυσικά κοινοβουλευτικών ολιγαρχικών εκλογών) στις οποίες θα μπορούν να συμμετέχουν όλα τα δημοκρατικά κόμματα.

 

β) Η λειτουργία του κάθε υπουργείου θα είναι επίσης διπλή. (αλλά εντελώς διαφορετική από αυτή των σημερινών ολιγαρχικών).

(γ) Η κυβέρνηση θα σχηματίζεται από έναν ή περισσότερους επικεφαλείς του κάθε υπουργείου.

Πρώτον θα πρέπει να επιβλέπουν και να προωθούν προς εφαρμογή τους νόμους-θέληση του λαού . Θα είναι  δηλαδή εκτελεστικά όργανα των αποφάσεων του λαού και όχι ασύδοτοι νταβατζήδες ή σφετεριστές της εξουσίας του όπως είναι σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι ο λαός θα αποφασίζει τι συγκεκριμένο νόμο ή μέτρο θέλει και αυτοί θα εκτελούν (και όχι αυτοί να αποφασίζουν και ο λαός να σκύβει το κεφάλι, όπως γίνεται σήμερα).

Ο δε έλεγχος των εκτελεστικών πράξεών τους θα γίνεται με τους λαϊκούς κληρωτούς ελεγκτικούς μηχανισμούς.

 

Δεύτερον   Θα πρέπει να προτείνουν (σαν κόμματα με τους εκλεγμένους συμβούλους τους μέσα στο κάθε υπουργείο) σχέδια νόμων τα οποία (όλα τα διαφορετικά σχέδια) θα αποστέλλουν στο ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗΣ της ΘΕΛΗΣΗΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, (ΥΔΘΛ) - για το οποίο αναφερόμαστε πιο κάτω- και αυτό θα ξεκινά  όλες τις διαδικασίες μέχρι να επιλέξει ο λαός πια πρόταση νόμου θέλει.

Εδώ να πούμε ότι τα μέλη εντός των δημοκρατικών κομμάτων, θα έχουν κάνει μεγάλο διάλογο, διαβούλευση και θα έχουν προκαθορίσει τις βασικές προδιαγραφές του προγράμματος και των νόμων τους οποίους θα πρέπει να προτείνουν οι ηγεσίες των κομμάτων τους στα διάφορα υπουργεία. Αυτό σημαίνει ότι θα έχει προηγηθεί τεράστιος διάλογος και διαβούλευση σε μεγάλο βάθος εντός της κοινωνίας. Αυτός ο διάλογος, η διαβούλευση και η επικοινωνία θα μπορεί να συνεχιστεί μετά την κατάθεση των σχεδίων νόμων,  εντός της κοινωνίας - εκτός από την ισηγορική έκφραση όλων των προτάσεων από τα κοινωνικοποιημένα ΜΜΕ- με συγκεντρώσεις ή γενικές συνελεύσεις που θα μπορούν να συγκαλούν κόμματα ή άλλες συλλογικότητες για να ενημερώνουν περισσότερο το λαό. Και τέτοιες δυνατότητες για όλο και σε μεγαλύτερο βάθος ενημέρωση και εντός της κοινωνίας δεν τις προσφέρει φυσικά κανένα υπαρκτό ολιγαρχικό σύστημα και δεν φαίνεται να μπορεί να τις προσφέρει και καμιά άλλη μέχρι τώρα  πρόταση για αυτοθέσμιση όπως πχ γενικές συνελεύσεις ή δημοψηφίσματα.

Παρένθεση:

Για την κατάθεση σχεδίων νόμων εκτός από τα κόμματα τα οποία (μαζί με όλο το λαό)  θα είναι και εγγυητές των δημοκρατικών θεσμών θα μπορεί ο κάθε εργαζόμενος αν θέλει, να καταθέτει την δική του πρόταση νόμου, έχοντας προηγουμένως συλλέξει ένα συγκεκριμένο αριθμό υπογραφών κοκ.

 

                        ΤΡΙΤΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ:
                          ΣΤΟΝ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΘΕΣΜΟ

Θα ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙ την ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΒΟΥΛΗ (και το ολιγαρχικό Σύνταγμα) και με κέντρο το νέο υπουργείο, το ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗΣ της ΘΕΛΗΣΗΣ του ΛΑΟΥ (ή υπουργείο  της ισότιμης, της ελεύθερης έκφρασης και διαπίστωσης της θέλησης του λαού)  με διακομματική σύνθεση (και κληρωτούς πολίτες-ελεγκτές με θητεία  την επίβλεψη της επιλογής ενός μόνο νόμου), θα φτιαχτεί ένας μηχανισμός όπου θα ασχολείται με  τις διαδικασίες  επιλογής του ΚΑΘΕ διαφορετικού νόμου από το λαό. Πχ θα κοιτάζει να  προηγείται η ισότιμη έκφραση όλων των προτάσεων, κατόπιν να πραγματοποιεί  τις κληρώσεις των νομοθετικών σωμάτων, να είναι υπεύθυνο για τις συνεδριάσεις αυτών , την ανακήρυξη των αποτελεσμάτων κλπ.

 

 

Για το αδιάβλητο των αυριανών δημοκρατικών  κληρώσεων και των αποφάσεων των νομοθετικών σωμάτων θα μπορούν να υπάρχουν κατάλληλοι  μηχανισμοί όπως για παράδειγμα:
α) Την διενέργεια των κληρώσεων  θα την πραγματοποιούν συλλογικά εκπρόσωποι όλων των δημοκρατικών κομμάτων του  αρμόδιου υπουργείου ΥΔΘΛ
β) Την επίβλεψη και τον έλεγχο αυτών θα την κάνει κληρωτό σώμα από ένορκους πολίτες
γ)  Για τον έλεγχο του αδιάβλητου των διαδικασιών (1) θα γίνεται κατά τέτοιο τρόπο η ψήφιση του κάθε νόμου όπου θα μπορεί να ερωτάται εκ των υστέρων ο κάθε πολίτης που συμμετέχει στο κληρωτό νομοθετικό σώμα και να αποδεικνύει  ποιο   ακριβώς σχέδιο νόμου έχει ψηφίσει. – επώνυμη ψήφος και πρόσβαση σε αυτήν θα έχουν μόνο οι κληρωτοί ελεγκτές-δικαστές.  (2) Να τρέχει παράλληλα και κάποια συγκριτική ηλεκτρονική δημοσκόπηση κλπ.
(3) Να μπορεί ο λαός, με συλλογή ενός αριθμού υπογραφών από εκείνους που αμφισβητούν την εγκυρότητα μιας απόφασης του κληρωτού νομοθετικού σώματος, να ζητά ακύρωσή της και να γίνεται επανάληψη αυτής ή δημοψήφισμα. Πχ σε περίπτωση που το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας του κληρωτού νομοθετικού σώματος κυμαίνεται μέσα στα όρια του στατιστικού λάθους τότε να γίνεται δημοψήφισμα. Δηλαδή  το δημοψήφισμα να γίνεται σε εξαιρετικές περιπτώσεις.  (4) ΘΕΣΜΟΘΕΤΗΣΗ ΑΥΣΤΗΡΟΤΑΤΩΝ ΠΟΙΝΩΝ ΓΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

 

Κατόπιν αυτών των αλλαγών στο κεντρικό επίπεδο, όποια μέτρα θα πρέπει να παρθούν (για την οικονομία,  τις επαναστατικές αλλαγές στις παραγωγικές σχέσεις, την παιδεία, το περιβάλλον κλπ) θα πρέπει να παίρνονται μέσα από το πιο πάνω νέο επαναστατικό δημοκρατικό θεσμικό μηχανισμό (πλαίσιο).

Ασφαλώς και το κάθε αντιολιγαρχικό κόμμα θα πρέπει να έχει ένα δικό του συνολικό πρόγραμμα για την κοινωνία, να έχει εσωτερική δημοκρατική λειτουργία και να το προτείνει στο λαό κομμάτι-κομμάτι (νόμο προς νόμο) και ο λαός να κρίνει.
 Δηλαδή να μην το προτείνει  ολόκληρο που είναι γενικό, αόριστο και αφηρημένο όπως γίνεται σήμερα.
Φυσικά θα πρέπει να προηγείται η παρουσίαση ενός κεντρικού – συνολικού σχεδιασμού, να προηγούνται οι σχετικές προτάσεις με τις βασικές κατευθύνσεις και ο λαός θα επιλέγει.
Να έχουμε δηλαδή δημοκρατικό κεντρικό σχεδιασμό και όχι ολιγαρχικό.

 

Όμως το κάθε κομμάτι του συνολικού αυτού προγράμματος θα πρέπει τελικά να προτείνεται στο λαό (μέσω προτάσεων νόμων και κανόνων) και τελικός κριτής να είναι ο λαός.

Η διευθέτηση των λεπτομερειών της λειτουργίας του πιο πάνω θεσμικού μηχανισμού είναι μια σχετικά πολύ εύκολη υπόθεση.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που θα πρέπει να γίνουν επίσης, είναι η θεσμοθέτηση της Δημοκρατικής λειτουργίας και ΟΛΩΝ των μικρότερων συλλογικοτήτων της κοινωνίας όπως είναι τα κόμματα, οι Δήμοι - το κανονιστικό έργο των οποίων θα μπορεί να γίνεται κατά τρόπο ανάλογο με αυτό που θα γίνεται για το κεντρικό νομοθετικό έργο -, τα ένοπλα σώματα της εκτελεστικής εξουσίας (ελεγχόμενα και εξαρτώμενα από τις συλλογικότητες της ένοπλης παλλαϊκής αντιβίας), οι συνεταιρισμοί, τα σωματεία, οι διάφοροι σύλλογοι κλπ.

Και Δημοκρατική λειτουργία σημαίνει ότι η εξουσία των ουσιαστικών αποφάσεων, των αποφάσεων καθοριστικού τύπου να ανήκει μόνο στο σύνολο των μελών της συλλογικότητας ενώ στην εκτελεστική και την ελεγκτική εξουσία που μπορεί να έχει μεν λίγα μέλη (μέρος-κομματάκι αυτής της συλλογικότητας)  τα οποία όμως θα είναι εκλεγμένα, καθοδηγούμενα, «διατασσόμενα»,  ελεγχόμενα και ανακαλούμενα ανά πάσα στιγμή από αποφάσεις του όλου της συλλογικότητας. Οι δε αποφάσεις αυτών των εκτελεστικών οργάνων, στα πλαίσια των εντολών του λαού, θα είναι μόνο εκτελεστικού τύπου αποφάσεις.

Το να περάσει η νομοθετική εξουσία στο λαό είναι πρακτικά σχετικά εύκολο, αν προηγουμένως συντριβεί το ολιγαρχικό σύστημα και περάσει ΟΛΗ η εκτελεστική εξουσία στο λαό (ένοπλη καί διοικητική).

Όλες οι συλλογικότητες που παλεύουν για την εξουσία των λαών θα πρέπει να κάνουν τις προτάσεις τους για το πώς θα μπορεί να λειτουργεί αυτή. Ο κάθε λαός, στο μέλλον και μετά τη νίκη της επανάστασης, κάτω από τις όποιες ιδιαίτερες συνθήκες θα αποφασίσει ποιους συγκεκριμένους θεσμούς  θα φτιάξει, ποιες προτάσεις θα υιοθετήσει. Οι σημερινές προτάσεις είναι απλά προτάσεις και ο κυρίαρχος λαός θα αποφασίζει τελικά.

ΥΓ1.
Οι ολιγαρχικοί κάθε είδους όταν δεν θα μπορούν να ισχυρίζονται πλέον ότι η πραγματική δημοκρατία δεν είναι εφικτή στις σύγχρονες κοινωνίες, δηλαδή ότι η ένοπλη, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία δεν μπορεί να λειτουργεί άψογα στα χέρια του λαού, θα ψάξουν άλλα ψεύδη για να αντιπαρατεθούν στο απελευθερωτικό κίνημα των λαών.
Όταν το εφικτό της υλοποίησης της πραγματικής δημοκρατίας θα μπορεί να αγγίζει την κοινωνική συνείδηση σαν νομοτελειακά δυνατόν επειδή «οποιοδήποτε ανθρώπινο δημιούργημα του παρελθόντος μπορεί να πραγματωθεί από τον άνθρωπο στο παρόν και στο μέλλον, το ίδιο και καλύτερο, με ίδια ή άλλα μέσα», τότε θα προσπαθήσουν να στήσουν άλλη παγίδα στην συνείδηση των υπηκόων τους για να μην εξεγερθούν.  - Το να ψηφίζει τον κάθε νόμο η πλειοψηφία του λαού πραγματώθηκε στο παρελθόν στην αρχαία Αθηναϊκή (μερική) δημοκρατία. Επομένως είναι νομοτέλεια η δυνατότητα να πραγματοποιηθεί το ίδιο και με καλύτερο τρόπο στο παρόν και στο μέλλον -
Έτσι η προβλεπόμενη νέα προπαγανδιστική παγίδα  θα ισχυρίζεται ότι το να ψηφίζει ο λαός τον κάθε νόμο, το να ψηφίζει όλους τους κανόνες που θα αφορούν την κοινωνία, δεν είναι σωστό και ωφέλιμο για το λαό. Θα ισχυρίζονται ότι ο λαός δεν έχει επαρκείς γνώσεις και γι αυτό θα πρέπει να φτιάχνουν τους νόμους οι ειδικοί, οι γνώστες.
Φυσικά ένας τέτοιος ισχυρισμός είναι ανόητος όσο ανόητη είναι και η προσωπική ζωή τους.
Πρώτον.
Το ιστορικό πείραμα τους διαψεύδει. Στην αρχαία αθηναϊκή (μερική) δημοκρατία, ο λαός, που αρχικά στην πλειονότητά του ήταν αγράμματος κατά 99%. Άρα αν δεν ήταν σωστό και ωφέλιμο να ψηφίζουν τον κάθε νόμο οι απλοί πολίτες, τότε η δημοκρατία αυτή θα είχε περιπέσει στο χάος και στην εξαθλίωση και δεν θα μπορούσε να σταθεί για 140 χρόνια (462 – 322 πχ).
Τώρα, αν υπάρχει κάποιος που θεωρεί ότι ΔΕΝ είναι σωστό για το λαό να ψηφίζει τον κάθε νόμο, γιατί θεωρεί το λαό αμόρφωτο κλπ, είναι και αμόρφωτος και ανιστόρητος και υπέρβλακας. Αποδείχθηκε στην πράξη, για 140 χρόνια, ότι με το να ψηφίζει ο (αγράμματος) λαός τον κάθε νόμο μπορεί και φτιάχνει Παρθενώνες, να βγάζει δεκάδες χιλιάδες επιστήμονες, φιλοσόφους, καλλιτέχνες, συγγραφείς, κοκ (γνωστούς και άγνωστους) και να εκτινάσσει την ευμάρεια σε δυσθεώρητα ύψη. Ενώ στα ολιγαρχικά συστήματα, όπου οι ελάχιστοι ειδικοί έφτιαχναν τον κάθε νόμο, όπως πχ σε Σπάρτη, Μακεδονία, κλπ δεν έβγαλαν ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ!!! (Σχέση πολιτισμού και ευμάρειας μεταξύ Αθήνας και άλλων ολιγαρχικών συστημάτων την εποχή εκείνη είναι σχέση ελέφαντα με κουνούπι.) Μέχρι σήμερα δεν υπήρξε άλλη κοινωνία σε παγκόσμιο επίπεδο όπου μέσα σε τόσο μικρό γεωγραφικό χώρο, με 150.000 – 200.00 πληθυσμό και μέσα σε 140 χρόνια να ανέπτυξε τόσο μεγάλο πολιτισμό και τόση ευμάρεια!! (Στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία, όπως μας λέει και ο Ξενοφώντας,  δεν υπήρχε δουλεία όπως υπήρχε σε άλλε ολιγαρχικές πόλεις και όπως υπάρχει σήμερα. Απλά οι μέτοικοι ή οι αιχμάλωτοι πολέμου δεν είχαν το δικαίωμα να ψηφίζουν τους νόμους. Κατά τα υπόλοιπα πολλοί «δούλοι» ζούσαν στα πλούτη. Πχ Ο δούλος Πασίων ήταν ο πλουσιότερος Αθηναίος.

Δεύτερον. 
Γιατί όμως εκτινάχτηκε σε ασύλληπτα ύψη ο πολιτισμός και οι ευμάρεια των αρχικά αγράμματων Αθηναίων;
Απλούστατα, γιατί ξεπεράστηκε ο παραλογισμός να φτιάχνουν και να επιβάλλουν τον κάθε νόμο οι ελάχιστοι ειδικοί. Για παράδειγμα, είναι παράλογο ο ειδικός ταξιτζής να έχει την εξουσία να αποφασίζει και να επιβάλλει στους πελάτες του για το που θα πρέπει να πάνε. Θα ήταν παράλογο να μην αποφασίζουν οι πελάτες και να μη δίνουν αυτοί τις εντολές στον ειδικό ταξιτζή. Επίσης θα ήταν παράλογο ο μηχανικός να αποφασίζει και να επιβάλλει το που θα χτίσει ο πελάτης του το σπίτι του, πόσα δωμάτια θα έχει, πόσο θα κοστίσει κοκ. Το ίδιο είναι και στο επίπεδο όλης της κοινωνίας. Η ψήφος στην επιλογή των νόμων και όλων των κοινωνικών κανόνων γίνεται στη βάσει των επιλογών, των αναγκών του κάθε ανθρώπου. (και κανείς ειδικός δεν γνωρίζει ακριβώς τις ανάγκες όλων των ανθρώπων). Ο ειδικός χρειάζεται για να προτείνει (όπως να προτείνει και ο μη ειδικός) και κατόπιν οι μη ειδικοί να επιλέξουν ανάλογα με τις ανάγκες τους. Αν ο ειδικός δεν μπορεί να απλουστεύσει τις γνώσεις του και τις κατασκευές του, ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τους μη ειδικούς, τότε είναι ανόητος και όχι ειδικός. Τίποτα δεν θα μπορούσε να γίνει εμπόρευμα αν δεν είχε απλουστευθεί η χρήση του αντικειμένου. Πχ για το ψυγείο χρειάζεται ειδική τεχνογνωσία. Αν δεν είχε απλουστευθεί η χρήση του τότε κανείς ειδικός δεν θα το αγόραζε. Το ίδιο με την τηλεόραση, το κινητό κλπ. Ο  μη ειδικός θα αγοράσει κάποιο από τα αγαθά ανάλογα με τις ανάγκες του και κανείς δεν πρέπει να του επιβάλλει τι είδους ψυγείο θέλει, ποια τηλεόραση ή ποια μάρκα κινητού κλπ.

Τρίτον.
Και μεταξύ ειδικών υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και ενίοτε διαμετρικά αντίθετες και εχθρικές μεταξύ τους. Πολλές φορές, συν το χρόνο,  αποδεικνύεται ότι μια μειοψηφία από τους ειδικούς είχε τελικά δίκιο. Άρα ποιοι ειδικοί θα πρέπει να έχουν την εξουσία να αποφασίζουν και να επιβάλλουν στο λαό τις απόψεις τους για ΟΛΑ τα κοινωνικά θέματα; Αυτούς ποιος θα τους εκλέγει;
Οι ειδικοί λοιπόν χρειάζεται να προτείνουν στο λαό (με κίνητρα και αντικίνητρα γι αυτούς) και ο λαός να αποφασίζει. Και όταν ο λαός κάνει λάθος θα σημαίνει ότι οι ειδικοί που του πρότειναν το συγκεκριμένο είχαν κάνει λάθος.
Όμως, όπως λέει και ο Ξενοφών, όταν οι λίγοι έχουν την εξουσία να αποφασίζουν για τους πολλούς, τότε σχεδόν πάντα αποφασίζουν προς το συμφέρον των λίγων.

ΥΓ 2
Ο κοινοβουλευτισμός είναι μια εγκληματική μορφή ολιγαρχίας. Μια μειοψηφία αποφασίζει και επιβάλλει ό,τι γουστάρει στην πλειοψηφία. Από τους 100 νόμους που φτιάχνουν, το 99,99% αυτών δεν τους θέλει η πλειοψηφία του λαού, παρά την τεράστια και ανισηγορική προπαγάνδα τους. Ονομάζουν όμως το σύστημά τους δημοκρατία – εξουσία του λαού για να τυφλώνουν τους λαούς. Δημοκρατία – εξουσία του λαού, σύμφωνα με την πραγματική της έννοια, υπάρχει ΜΟΝΟ όταν ο λαός έχει την εξουσία να επιλέγει και να επιβάλλει πλειοψηφικά τον κάθε νόμο. 
Και ολιγαρχία υπάρχει όταν μια μειοψηφία έχει την εξουσία να φτιάχνει και να επιβάλλει το κάθε νόμο στην πλειοψηφία της κοινωνίας.

ΥΓ3
Στη σημαία των επαναστάσεων του αιώνα μας θα είναι γραμμένος ο σκοπός σε σύνθημα «ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΨΗΦΙΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» συνοδευόμενος από την αναφορά στις απόλυτα απαραίτητες προϋποθέσεις για την υλοποίησή του που είναι «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ

ΟΙ ΥΠΟΓΕΙΟΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΣΤΙΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ KAI OXI MONO

Το ολιγαρχικό σύστημα για να μπορεί  να στέκεται και να επιζεί, πρέπει να μπορεί να διαμορφώνει την κοινωνική συνείδηση στα μέτρα του, σύμφωνα με τους σκοπούς του. Πρέπει δηλαδή να περνά στους υπηκόους του τις δικές του κατάλληλες αντιλήψεις και «αξίες».
Μια από αυτές τις «αξίες»  είναι το λεγόμενο προσωπικό  ΚΥΡΟΣ  ή  προσωπική αξία σαν ανταλλάξιμο είδος. Και αυτή έχει για περιεχόμενό της όλες εκείνες  τις ικανότητες ή «ικανότητες» οι οποίες θα μπορούν την κάθε κατάλληλη στιγμή να γίνονται καλό ανταλλάξιμο είδος είτε σε οικονομικό  επίπεδο είτε σε επίπεδο άλλων διαπροσωπικών σχέσεων.
Ετούτο το σύνολο των ικανοτήτων ή «ικανοτήτων» (πραγματικών ή ψεύτικων) ή μέρος αυτών για να γίνει τελικά κύρος ,

χρειάζεται να κοινοποιηθεί και να γίνει αποδεκτό από τους άλλους.
Από τα πρώτα χρόνια της ζωής του ο άνθρωπος διαπαιδαγωγείται στο να αυξάνει από τη μια μεριά το κύρος του και από την άλλη να το προστατεύει διαρκώς.
Χτίσιμο και υπεράσπιση του κύρους είναι ένας από τους κεντρικούς στόχους του ανθρώπου μέσα στην ανταγωνιστική, την ολιγαρχική κοινωνία που ζούμε.
Για να γίνει πιο αντιληπτό αυτό, ας υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε σε μια παρέα. Όλοι μας θα έχουμε παρατηρήσει κάποιες συγκεκριμένες συμπεριφορές όπως:

 Περίπτωση 1^η

Ένας εκφράζει μια άποψη για κάποιο θέμα. Όμως αυτή την άποψη την αντικρούει με πλήρη λογικά επιχειρήματα κάποιος άλλος από την παρέα, καταθέτοντας τις δικές του απόψεις ή προτάσεις επί του ιδίου θέματος.
Μπορεί η πρόταση του πρώτου να πάσχει από λογική, να έχει μεγάλα κενά, να μην έχει τον απαραίτητο ειρμό.  Κατά τη συζήτηση και ο ίδιος που έκφρασε αυτή τη λαθεμένη πρόταση να το αντιλαμβάνεται αλλά δεν θα το παραδέχεται μπροστά στους άλλους. Δεν θα πει: « Ναι έχεις δίκιο. Σωστά μιλάς. Δεν το είχα σκεφτεί αυτό. Ναι είχα κάνει λάθος κλπ» . Αντίθετα θα συνεχίζει να επιμένει στη λαθεμένη άποψή του
με διάφορους πιθανούς τρόπους.
Μπορεί να χρησιμοποιήσει βιαστικά όποιο άλλο αντίθετο επιχείρημα του έρχεται εκείνη τη στιγμή στο μυαλό. Να προσπαθεί με άλλα μη λογικά επιχειρήματα να καλύψει την αρχική λαθεμένη πρότασή του.
Ίσως να επιχειρήσει να «πετάξει τη μπάλα στην εξέδρα» δηλαδή να αλλάξει θέμα αφού καταπιαστεί από μια λέξη ή μια αναφορά του άλλου. Με το να αλλάξει θέμα πιστεύει ότι θα αποσυμφορίσει

 την πίεση της λογικής που δέχεται ή να νομίζει ότι στο άλλο θέμα ο "αντίπαλός" του θα είναι λιγότερο ικανός και έτσι θα μπορεί να μειώσει γενικά το κύρος των λεγομένων του, τα οποία  ήταν η αιτία της αμφισβήτησης της  άποψής του και να τον «ρίξει στα μάτια της παρέας».

 Μια άλλη μέθοδος που χρησιμοποιείται σε τέτοιες περιπτώσεις  είναι  η γενικολογία ή αοριστολογία.

 Η αερολογία όμως σαν μέσον υπεκφυγής από τα λογικά επιχειρήματα του άλλου. (Συνήθως αυτή τη γλώσσα τη χρησιμοποιούν οι επαγγελματίες ολιγαρχικοί)
Δεν ορίζουν τις έννοιές τους, χρησιμοποιούν συνήθως δυσεύρετες λέξεις, είναι ασαφείς και γενικόλογοι κατά τέτοιο τρόπο ώστε να επιδέχονται και άλλες ερμηνείες άρα να μπορεί μέσα να μπει και να βρει κάποιο έδαφος και η δική τους ερμηνεία ή συλλογισμός. Αυτή είναι η μέθοδος που προτείνει ο Μακιαβέλι.
Οι στόχοι τους προφανείς. Πρώτον ο ομιλητής να μη γίνεται απόλυτα αντιληπτός από τον όποιο ακροατή. Να αφήνει την υπόνοια  στον ακροατή ότι ίσως και να υπάρχει κάτι το αληθές στο λόγο του ομιλητή.  Να υπάρχει αλλά εξ αιτίας της μη πλήρους κατανόησης των λεγομένων του ίσως και να του διαφεύγει.

Δεύτερο να προκαλέσει στους ακροατές την αίσθηση ότι με τη χρήση της γλώσσας που κάνει, μάλλον θα είναι μορφωμένος και επομένως θα έχει κάποιο κύρος και άρα δεν θα είναι για πέταμα οι συγκεκριμένες απόψεις του κλπ. (Η χρήση μιας τέτοιου τύπου γλώσσας δεικνύει σημειολογικά το πόσο «γυμνός είναι ο βασιλιάς».)
Σε τούτες τις περιπτώσεις «πετάνε» και κάποιες υπαρκτές ή ανύπαρκτες απόψεις, ίδιες ή παρόμοιες,  ενός ή περισσότερων  ιστορικών προσώπων με κύρος που έχουν διπλό στόχο. Πρώτον να επιδείξουν ότι διαθέτουν μια κάποια μόρφωση - κύρος και δεύτερον  να κάνουν τον ακροατή ανίσχυρο να αντιταχθεί στο κύρος του αναφερόμενου ιστορικού προσώπου και άρα ανίκανο να προσπαθήσει να αντιταχθεί στις δικές του ίδιες ή παρόμοιες απόψεις.
(Στην πλειονότητα των περιπτώσεων οι ίδιοι ούτε καν έχουν μελετήσει κάποιο από αυτά τα ιστορικά πρόσωπα και αν τα έχουν μελετήσει σημαίνει ότι η μελέτη τους ήταν επιφανειακή, χωρίς κριτική που τελικά δεν τους ωφέλησε.  Την γλώσσα δεν την χρησιμοποιούν σαν μέσον επικοινωνίας για κάποια συνεργασία αλλά σαν μέσον επιβολής του «κύρους» τους. Και προσπαθούν να προσετεριστούν το κύρος άλλων για να ενδυναμώσουν την εντελώς αδύνατη δική τους άποψη.)
Ένα άλλο όπλο που μπορεί να χρησιμοποιήσει είναι οι υποτιμητικοί χαρακτηρισμοί των απόψεων του «αντιπάλου» χωρίς καν να συνοδεύονται από λογικούς συλλογισμούς ή αιτιατή συνάφεια. Πχ λένε «αυτά που λες είναι βλακείες» ή αυτά που λες δεν στέκουν» κλπ. Γενικά εκφράζονται με όποια υποτιμητική έκφραση έχουν μάθει. Και στη χειρότερη όλων των περιπτώσεων εκφράζονται με υποτιμητικά λόγια για το πρόσωπο του συνομιλητή τους. Όπως πχ «είσαι βλάκας», «είσαι αμόρφωτος»,  «διάβασε και λιγάκι εκείνο ή το τάδε», «είσαι αδαής, είσαι μπουμπούνας» κλπ. (Ακόμα μπορούν να χρησιμοποιήσουν πιθανές ατελείς πράξεις από τη ζωή του συνομιλητή που γνωρίζουν για να τον πλήξουν εντελώς προσωπικά)
 Στόχος φυσικά είναι η μείωση γενικά του κύρους του «αντιπάλου» και δια μέσου αυτής να επέλθει η μείωση της αξίας των συγκεκριμένων απόψεών του οι οποίες αναδεικνύουν  το λάθος των δικών του απόψεων.
Σε μια τελευταία περίπτωση, κατά την οποία δεν μπορεί να βρει λογικές ατέλειες  στις απόψεις ή προτάσεις του θεωρούμενου από αυτόν «αντιπάλου», υπάρχει η περίπτωση να μεταχειριστεί την πιο ύπουλη, την  πιο χυδαία, την πιο ποταπή μέθοδο. Ποια είναι αυτή; Να αλλοιώσει επί μέρους λεχθέντα ή απόψεις του άλλου, «να βάλει στα χείλη» του άλλου, συλλογισμούς, απόψεις  ή προτάσεις  τις οποίες  δεν εξέφρασε ποτέ. Να τον συκοφαντήσει ουσιαστικά. Να «βάλει στα χείλη» του άλλου, δικές του κατασκευασμένες εκφράσεις. Τέτοιες εκφράσεις που να έχουν λογικές ατέλειες. Μετά χτυπά αυτές τις ατέλειες  για να χτυπήσει  ύπουλα τον «αντίπαλο» , λέγοντας του ότι αυτές είναι οι ατέλειες της πρότασής σου. (Ενώ ο άλλος δεν έχει φυσικά καμιά σχέση με αυτές)

β. Περίπτωση
Στην ίδια παρέα μπορεί να τύχει κάποιος να έχει μια άποψη – πρόταση αρκετά εμπεριστατωμένη.   Κάποιος  όμως από τους συνομιλητές του να την απορρίπτει με χαρακτηρισμούς χωρίς να έχει απολύτως τίποτα να αντιπροτείνει για το συγκεκριμένο θέμα. Για να γίνει πιο κατανοητό ας πούμε ότι όλοι τους έχουν να πιούν νερό τρεις μέρες. Ο ένας να λέει ότι «δεν πάει άλλο. Ας πιούμε και από τούτο το νερό που δεν είναι απόλυτα καθαρό γιατί αλλιώς θα πεθάνουμε.» Ένας όμως από την παρέα αρχίζει με χαρακτηρισμούς όπως «είσαι ανεύθυνος» κλπ χωρίς όμως να έχει να αντιπροτείνει κάτι το πρακτικά καλύτερο.


Όλες οι πιο πάνω αντιδράσεις φαίνονται εκ πρώτης όψεως σαν παράλογες. Όντως ως προς τα συγκεκριμένα θέματα μπορεί να είναι παράλογες αλλά έχουν τη δική τους λογική. Την προσωπική λογική, τη λογική του ιδιοτελούς, του προσωπικού συμφέροντος.  Του συμφέροντος της προστασίας του προσωπικού κύρους. Δεν τον ενδιαφέρει ούτε η λογική, ούτε η από κοινού αναζήτηση του σωστού. Αντίθετα μάλιστα. Η αποδοχή από τον ίδιο ότι η άποψή του είναι λαθεμένη,  νομίζει ότι θα σημάνει μείωση του κύρους, μείωση των προβαλλόμενων προς τους άλλους ικανοτήτων του. Αισθάνεται ότι μειώνεται η αξία του σε σχέση με άλλους. (Που σχεδόν όλους τους άλλους τους θεωρεί κατά βάθος επικίνδυνους ανταγωνιστές του.)
Στο βάθος δεν έχει σαν υπέρτατη αξία τη συνεργασία των ανθρώπων παρότι μπορεί να την επικαλείται τακτικά με σθένος (όταν τον συμφέρει). Επιδιώκει διαρκώς την αύξηση και την προστασία του κύρους του και «ένας θεός ξέρει» που στοχεύει να το χρησιμοποιήσει αυτό το κύρος.

(Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις όπου έχουμε αντιδράσεις άρνησης της λογικής με υπόγειο κίνητρο όχι την υπεράσπιση του κύρους αλλά από αδράνεια ή φόβο. Η αποδοχή μιας άλλης πραγματικότητας που αντίκειται στη μέχρι εκείνη τη στιγμή αντίληψη των πραγμάτων μπορεί να προκαλέσει την αντίδραση για τη διατήρηση των μέχρι εκείνη τη στιγμή αντιλήψεων. Η πιθανή αλλαγή «ταυτότητας» αντιλήψεων ίσως να προκαλεί την αλλαγή της μέχρι εκείνη τη στιγμή εσωτερικής συναισθηματικής ισορροπίας. Επίσης για άλλα ειδικά θέματα, η αποδοχή του σωστού ή του σωστότερου ίσως να απαιτεί και την πρακτική υιοθέτησή του. Όμως πίσω από αυτή την πρακτική υιοθέτησή του πιθανόν να διαφαίνεται κάποιος κίνδυνος  απωλειών για τον άνθρωπο και φυσικά αυτό να του προκαλεί φόβο. Όπως πχ η υιοθέτηση επαναστατικών ιδεών και πρακτικών.)

Αγαπητοί σύντροφοι και συναγωνιστές.
Γράφω όλα τα πιο πάνω για να καταλήξουμε στον κοινωνικό μας αγώνα.
Να ξέρουμε στις συζητήσεις μας τι  πιθανόν να συναντούμε. Θα είναι ωφέλιμο.

Τέτοια άτομα λοιπόν  επικαλούνται  πολλάκις με σθένος το καλό της κοινωνίας, της δημοκρατίας, της αγάπης κοκ  αλλά  στο βάθος είναι ξέχειλα από ιδιοτέλεια και χρησιμοποιούν τα πάντα για να υπηρετήσουν αυτή την ιδιοτέλεια δια μέσου της προστασίας και της αύξησης του κύρους τους. Σε τέτοια πρόσωπα πες ότι θέλεις. Απόδειξέ τους ότι ένα και ένα κάνουν δύο. Πες τους ότι η Γη κινείται γύρω από τον ήλιο. Αποκλείεται να το  παραδεχθούν αν  με κάτι τέτοιο υπάρχει περίπτωση να αισθανθούν ότι μειώνεται το κύρος τους. « Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα»!!!

 Θα πρέπει να κατανοούμε αυτά τα άτομα. Ποιος ξέρει τι συμπλέγματα τους έχουν διαμορφωθεί από την ολιγαρχική διαπαιδαγώγηση και από διάφορες βιωματικές καταστάσεις; Αλλά να ξέρουμε ότι κάποια άτομα με τέτοιες αντιδράσεις θέλουν την κατάλληλη βοήθειά μας για να απεμπλακούν από αυτή την παγίδα την ψυχολογική στην οποία έχουν περιπέσει.

 Κάποια άλλα δεν θα μπορέσουν να απεμπλακούν και το όποιο κύρος  θα το χρησιμοποιήσουν αύριο εναντίον του λαού, εναντίον της δημοκρατίας και να ξέρουμε ότι θα σταθούν απέναντί μας σαν αντίπαλοί μας (ενώ τώρα μπορεί να κόπτονται αερολογικά υπέρ της εξουσίας του λαού.)
Άλλο πράγμα η προσπάθεια εξάντλησης των όποιων λογικών δυνατοτήτων και πιθανοτήτων για τη στοιχειοθέτηση μιας άποψης ή πρότασης  («δικηγόρος του διαβόλου») και άλλο η μανιακή και παράλογη φυσικά προσκόλληση σε μια άποψη. Και εμείς δεν θα πρέπει να πέφτουμε σε τέτοιες καταστάσεις όπως πέφτουν άλλοι.  Ψάχνουμε διαρκώς το καλύτερο. Συνεργαζόμαστε με άλλους προς αυτό το στόχο και όταν διαπιστώνουμε ότι η λογική του άλλου ή των άλλων είναι συντριπτική τότε  με χαρά και ευκολία θα πρέπει να παραδεχόμαστε την  άποψη των άλλων.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς
Ν. Κουμαριάς