ΜΕ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ «ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ»..ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ Η «ΚΡΙΣΗ»
Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ
(περιληπτικά και απλοποιημένα)
Μερικά παραδείγματα και ερωτήματα που θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε την ουσία του νόμου της αξίας.
Αν πιούμε νερό από μια πηγή δεν πληρώνουμε τίποτα. Αν πιούμε εμφιαλωμένο νερό τότε θα πληρώσουμε.
Τον αέρα που αναπνέουμε δεν τον πληρώνουμε όμως πληρώνουμε τις μπουκάλες του οξυγόνου.
Αν έχουμε μια ποσότητα από βαμβάκι και υποθέτουμε ότι κάνει 10 Ευρώ. Στην περίπτωση που το μετατρέψουμε σε ύφασμα θα κάνει σίγουρα περισσότερο (ας πούμε 20) και αν το ύφασμα το κάνουμε σακάκι τότε αυτό θα έχει μεγαλύτερη τιμή από τα 20Ευρώ).
Ποιο έχει μεγαλύτερη τιμή, ένα ποτήρι με νερό ή ένα ποτήρι γεμάτο χρυσό;
Τι είναι αυτό που δίνει εμπορική αξία στα αντικείμενα; Είναι φανερό ότι τα αντικείμενα γίνονται εμπορεύματα μόνο αν σε αυτά έχει ενσωματωθεί ανθρώπινη εργασία. Ο αέρας και το νερό της πηγής δεν έχουν καμιά εμπορική αξία (παρ’ ότι είναι πιο χρήσιμα απ’ τον χρυσό στη ζωή του ανθρώπου) γιατί μέσα τους δεν υπάρχει ανθρώπινη εργασία,
Όσο πιο πολύ εργασία απαιτείται για την παραγωγή ενός προϊόντος τόσο μεγαλύτερη είναι η εμπορική αξία του. (το παράδειγμα με το βαμβάκι, ύφασμα, σακάκι)
Ο χρυσός έχει μεγαλύτερη εμπορική αξία από το νερό γιατί για την παραγωγή του απαιτούνται πολλές περισσότερες εργατοώρες απ’ ότι ανάλογος όγκος νερού.
Το χρήμα είναι ένα μέσο για την ανταλλαγή των προϊόντων…
Στο βάθος και στην ουσία ανταλλάσουμε εργατοώρες (το χρήμα μας βοηθά για την γρηγορότερη και με λιγότερο κόπο ανταλλαγή των προϊόντων).
Πχ αν ένα τετράδιο για να παραχθεί χρειάζεται 4 εργατοώρες (όχι πόσες ώρες χρειάζεται ένας συγκεκριμένος εργάτης αλλά ο μέσος όρος των εργατών που ασχολούνται με αυτό το αντικείμενο, γιατί ένας εργάτης μπορεί να το παράξει είτε σε 3 είτε σε 5 ώρες κλπ) και για την παραγωγή ενός μολυβιού απαιτείται 1 ώρα, τότε ένας για να πάρει 1 τετράδιο θα πρέπει κανονικά να δώσει 4 μολύβια.
ΜΟΝΟ Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΑΞΙΑ (και άρα χρήμα).
Ένα εργαλείο που παράχθηκε έχει μια αξία γιατί μέσα του έχει τις εργατοώρες της παραγωγής του. Αυτή είναι η αξία του και φτάνει. Δεν μπορεί πια να παράγει άλλη επιπλέον αξία αν το αφήσουμε στην άκρη.
Για να παραχθεί νέα επί πλέον αξία θα πρέπει να μπει νέα (ζωντανή) εργασία στη διαδικασία παραγωγής ενός άλλου προϊόντος και πχ το σφυρί θα χρησιμοποιηθεί σαν μέσο και η αξία του θα είναι σταθερό κόστος του νέου προϊόντος.
Ο ΝΟΜΟΣ ΤΙΣ ΠΤΩΤΙΚΗΣ ΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΣΟΣΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ(ΜΕΣΟΥ)
Η εξίσωση της τιμής ενός προϊόντος
1) Έξοδα + Κέρδος = Τιμή π.χ 8+4=12
Όμως επειδή μόνο η εργασία δίνει εμπορική αξία στα προϊόντα η ισότητα 1 πρέπει να γραφτεί ως εξής..
2) ΔΕ(α) (διάφορα έξοδα) + Ε(β) (εργατικά) + Κ(γ) (κέρδος) = Τιμή
ΔΕ = έξοδα για μηχανές, πρώτες ύλες, φόροι, κτίρια κλπ
Ε = μισθός εργάτη, εισφορές στα ταμεία, 13ος μισθός έξοδα υπερωριών κλπ
Παράδειγμα ΔΕ + (Ε + Κ) = Τιμή
4€ + 4€ + 4€ = 12€
Σε αυτή την εξίσωση υποθέτουμε ότι ο ένας εργάτης δουλεύει 8 ώρες (E+Κ).
Η κάθε ώρα δουλειάς του αποτιμάται με 1€. (Άρα η συνολική αξία της δουλειάς του είναι 8€.)
Υποθέτουμε επίσης ότι ο καπιταλιστής πληρώνει τον εργάτη για τις 4 ώρες δουλειάς του, δηλ. τον πληρώνει με 4€ ενώ αυτός κρατάει για κέρδος τις άλλες 4 ώρες δηλ. 4€ και αυτός.
(Είπαμε ότι μόνο η νέα εργασία παράγει αξία)
Όμως το ποσοστό κέρδους των καπιταλιστών δεν βγαίνει πλήρως από το βαθμό εκμετάλλευσης του εργάτη δηλ. (από το πόσες ώρες πληρώνει τον εργάτη) αλλά σε συνδυασμό με τα συνολικά του έξοδα ΔΕ+Ε .
Στο παράδειγμα μας τα συνολικά έξοδα (ΔΕ+Ε) = 8€ και το κέρδος του Κ είναι 4€. Άρα το ποσοστό (%) του κέρδους του είναι το μισό των εξόδων του. Δηλ. 50% (4/8) .
Γενικά η κάθε αλλαγή στον κάθε παράγοντα από τους τρείς της εξίσωσής μας, φέρνει αλλαγή
(θετική ή αρνητική) στο ποσοστό κερδοφορίας των καπιταλιστών δηλ. είτε αλλάζει το (α)ΔΕ είτε το (β)Ε είτε το (γ)Κ αυτό θα επιφέρει αλλαγή στο ποσοστό κέρδους.
Ας υποθέσουμε ότι οι καπιταλιστές βάζουν καινούριες μηχανές και αυξάνεται το
κόστος (α)ΔΕ από 4€ που ήταν στην προηγούμενη ισότητα σε 5€ έτσι η νέα ισότητα
θα είναι:
( 5+4 ) +4 = 13.
Τώρα το ποσοστό κέρδους δεν θα είναι 50% όπως πριν ( 4+4 +4=12)
γιατί τα συνολικά έξοδα ΔΕ+Ε είναι (5+4) = 9 ενώ το κέρδος παραμένει 4.
άρα αν κάνουμε υπολογισμούς το ποσοστό μειώνετε σε 44%
Κάθε φορά λοιπόν που αλλάζει προς τα πάνω ο (α) παράγοντας δηλ. το ΔΕ φέρνει μείωση του ποσοστού κέρδους του συνολικού επενδυόμενου κεφαλαίου . Η μόνη λύση για το κεφαλαίο για να ξανά αυξήσει το ποσοστό κέρδους του είναι να κάνει κάποια ή κάποιες αλλαγές στους δυο παράγοντες (Ε+Κ) Δηλ. στα εργατικά και στο κέρδος. (όμως εργατικά + κέρδος είναι οι εργατοώρες,(το σύνολο των εργατοωρών), δηλ. η δεξαμενή απ’όπου αντλεί πλούτο το κεφάλαιο)
Σε κάθε αύξηση του ΔΕ το κεφαλαίο μπορεί να κάνει τρεις πιθανές κινήσεις για να ξανανεβάσει την κερδοφορία του….
Α. Απλήρωτες υπερωρίες..
a. Να αυξήσει τις ώρες εργασίας του κάθε εργαζομένου (κατά μια ώρα.. από 8
που ήταν πριν σε 9). Έτσι η άσχημη για αυτόν (τον καπιταλιστή) ισότητα 5 + 4 + 4 να γίνει 5 + 4 + 5 Έτσι τα προηγούμενα συνολικά έξοδα ήταν 9 και το κέρδος 4… τώρα να γίνουν 9 τα έξοδα και το κέρδος 5. Άρα το ποσοστό κέρδους θα ανέβει στο 55,5%!!!
9 5
Χ = 5 Χ 100 / 9 = 55,5%
100 Χ
β. Μείωση μισθού..
b. Να κρατήσει τις ώρες εργασίας του κάθε εργαζομένου ( δεξαμενή πλούτου του) όπως ήταν πριν δηλ. 8 αλλά να μειώσει τις ώρες που τον πληρώνει. Πχ. Ενώ τον πλήρωνε 4 από τις 8.( γιατί τις άλλες 4 τις εκμεταλλευόταν ο καπιταλιστής ) τώρα να τον πληρώνει 3 και να αυξάνει κατά μια ώρα το κέρδος του. Έτσι η ισότητα 5+4+4 να γίνει 5+3+5 δηλ. να ξοδεύει 8 και να κερδίζει 5 . Έτσι το ποσοστό 44% που ήταν στην
αρχή για την ισότητα 5+4+4 γίνεται τώρα 62,4%
8 5
Χ = 5 Χ 100 / 8 = 62,4%
100 Χ
γ.
c. Συνδυασμός κινήσεων 1κ΄2 δηλ. και να αυξήσει την «δεξαμενή» από 8 ώρες σε 9 και να μειώσει τις ώρες εργασίας που θα πληρώνει. Έτσι η ισότητα 5+4+4 να γίνει
5+ 3 +6 = ποσοστό κέρδους 75%!!!
8 6
100 Χ
100 Χ
Χ = 6 Χ 100 / 8 =75%
Στον καπιταλισμό εξαιτίας του ανταγωνισμού και της τεχνολογικής προόδου ο πρώτος συντελεστής ΔΕκαι κυρίως το στοιχειό των μηχανών θα αλλάζει ΔΙΑΡΚΩΣ προς τα πάνω!!! (όπως στο παράδειγμα απόΔΕ=4 έγινε ΔΕ=5) σε ΣΧΕΣΗ με τη «δεξαμενή» των εργατοωρών (Ε+Κ) .
Σημείωση: Μια οποιαδήποτε αύξηση στο μεσαίο συντελεστή Ε (δηλ στα εργατικά έξοδα) μειώνει το ποσοστό κέρδους. Ας πάρουμε ξανά το αρχικό παράδειγμά μας. (ΔΕ4 + Ε4)+ Κ4 = 12.
Εδώ είχαμε συνολικά έξοδα 8 και από την τιμή 12 που θα πουλούσε ο καπιταλιστής το προϊόν του, θα είχε ένα κέρδος 4 ευρώ ή 50% σε σχέση με τα έξοδά του.
Αν όμως αυξήσει κατά 1 μονάδα τα εργατικά η εξίσωση θα γίνει 4+5+3= 12 ( δηλ Έξοδα συνολικά 4+5=9 και εργατοώρες 5+3=8.) …Σε τούτη την περίπτωση το Κ θα είναι 3 και τα έξοδα 9. Άρα το ποσοστό κέρδους πέφτει στο 33%. (Αυτές είναι οι ουσιαστικές συνέπειες των ιδιωτικοποιήσεων που προωθούν και παραπλανούν τους λαούς με διάφορες βλακείες)
Εν κατακλείδι. Η κάθε αύξηση των εργατικών εισοδημάτων επιφέρει μείωση του ποσοστού κέρδους του καπιταλισμού.
Εν κατακλείδι. Η κάθε αύξηση των εργατικών εισοδημάτων επιφέρει μείωση του ποσοστού κέρδους του καπιταλισμού.
ΟΙ ΒΑΣΙΚEΣ ΑΝΤΙΘEΣΕΙΣ
Α) Ο ανταγωνισμός μεταξύ των καπιταλιστών, τους αναγκάζει να βάζουν νέα τεχνολογία για να αυξάνουν την παραγωγικότητα και έτσι να μπορούν να μειώνουν την τιμή της κάθε μονάδας προϊόντος που παράγουν και να ανταγωνίζονται τους άλλους καπιταλιστές. Αυτό όμως προκαλεί όλο και πιο γρήγορη ανανέωση του μηχανολογικού εξοπλισμού τους μέσα στο χρόνο. (πχ ενώ παλαιότερα ανανέωναν όλο το μηχανολογικό εξοπλισμό τους σε 10 χρόνια τώρα τον ανανεώνουν σε 5) Αυτό σημαίνει ότι αυξάνεται πάντα έστω και κατά ένα μικρό ποσοστό ο πρώτος συντελεστής (δηλ το ΔΕ).Επακόλουθο αυτού θα είναι μία ανάλογη πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους και κατά συνέπεια αν ο καπιταλιστής θέλει τη διόρθωσή του, θα πρέπει να μειώσει την πληρωμή της αξίας της εργασίας ανά ώρα.( Σταδιακά λοιπόν είναι αναπόφευκτη η εξαθλίωση όλο και περισσότερων ανθρώπων μέσα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα.)
Β) Με την πρόοδο της τεχνολογίας (εξ αιτίας του καπιταλιστικού ανταγωνισμού) αυξάνεται η παραγωγικότητα.(δηλ. οι νέες μηχανές βγάζουν περισσότερα προϊόντα ανά ώρα)
Ας κάνουμε ένα απλό παράδειγμα:
Χθες οι καπιταλιστές χρησιμοποιούσαν ένα (α) τύπο τεχνολογίας και μαζί με 100 εργάτες οι οποίοι δούλευαν 8ωρο (100 χ 8 = 800ώρες) έβγαζαν 1000 κομμάτια ποτήρια (όσα ήθελε η αγορά). Όμως λόγω ανταγωνισμού εισάγεται καινούρια τεχνολογία τύπου (β). (στην αρχή από λίγους καπιταλιστές και στη συνέχεια από όλους όσους μείνουν στην παραγωγή).
Με την καινούργια όμως τεχνολογία, τα 1000 κομμάτια μπορούν να τα βγάλουν με 400 ώρες εργασίας των εργατών (50 χ 8 = 400 δηλ. θα απολύσουν δηλ 50 εργάτες). Εδώ συνολικά για τους καπιταλιστές (όταν γενικευτεί η νέα τεχνολογία) γεννιούνται όλο και περισσότερα προβλήματα και τελικά με τα χρόνια φθάνουν σε πλήρες αδιέξοδο. Τώρα έχουν 400 ώρες να εκμεταλλευτούν. Πέρσι είχαν 800ώρες. Ας υποθέσουμε ότι πέρσι από τις 800 ώρες πλήρωναν του εργάτες τις 400 και τις άλλες 400 τις κρατούσαν οι ίδιοι για κέρδος. Τώρα που έχουν στη διάθεσή τους μόνο 400 ώρες για να κρατήσουν το ίδιο ποσοστό εκμετάλλευσης (ως προς τους εργάτες) θα πρέπει να μειώσουν τις ώρες που θα πληρώσουν στις 200.
(Άρα αναγκαστική, για το κέρδος τους η μείωση του συνολικού εργατικού εισοδήματος από 400 στα 200). Εδώ είναι η κατάρα και το αδιέξοδο για τον καπιταλισμό. Δηλ. ενώ είναι άκρως αναγκαίο για το σύστημα οι εργαζόμενοι να παίρνουν όλο και περισσότερα χρήματα για να αγοράσουν τα προϊόντα των καπιταλιστών ταυτόχρονα είναι άκρως αναγκαίο να τους δίνουν όλο και λιγότερα χρήματα (διαρκής υποκατανάλωση) για να μπορούν οι ίδιοι να συντηρούν ένα ποσοστό κέρδους (τέτοιο που να αναπαράγεται το κεφάλαιο) γιατί χωρίς αυτό το ποσοστό δεν ξανά επενδύουν (σταματάει η παραγωγή). Και το αντίστροφο.
Αν οι εργαζόμενοι δεν χάνουν διαρκώς μέρος από το εισόδημά τους, θα πέσει το μέσο ποσοστό κερδοφορίας του κεφαλαίου (και θα σταματήσει η παραγωγή) αλλά εάν όμως από την άλλη δεν αυξάνεται διαρκώς το εισόδημα των εργαζομένων δεν θα πουλιέται η παραγωγή των καπιταλιστών και θα σταματήσει η παραγωγή. Μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα για το σύστημα αυτό. Και μέση οδός εδώ δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει η μέση οδός της «ολίγον εγκύου».
Ας κάνουμε ένα απλό παράδειγμα:
Χθες οι καπιταλιστές χρησιμοποιούσαν ένα (α) τύπο τεχνολογίας και μαζί με 100 εργάτες οι οποίοι δούλευαν 8ωρο (100 χ 8 = 800ώρες) έβγαζαν 1000 κομμάτια ποτήρια (όσα ήθελε η αγορά). Όμως λόγω ανταγωνισμού εισάγεται καινούρια τεχνολογία τύπου (β). (στην αρχή από λίγους καπιταλιστές και στη συνέχεια από όλους όσους μείνουν στην παραγωγή).
Με την καινούργια όμως τεχνολογία, τα 1000 κομμάτια μπορούν να τα βγάλουν με 400 ώρες εργασίας των εργατών (50 χ 8 = 400 δηλ. θα απολύσουν δηλ 50 εργάτες). Εδώ συνολικά για τους καπιταλιστές (όταν γενικευτεί η νέα τεχνολογία) γεννιούνται όλο και περισσότερα προβλήματα και τελικά με τα χρόνια φθάνουν σε πλήρες αδιέξοδο. Τώρα έχουν 400 ώρες να εκμεταλλευτούν. Πέρσι είχαν 800ώρες. Ας υποθέσουμε ότι πέρσι από τις 800 ώρες πλήρωναν του εργάτες τις 400 και τις άλλες 400 τις κρατούσαν οι ίδιοι για κέρδος. Τώρα που έχουν στη διάθεσή τους μόνο 400 ώρες για να κρατήσουν το ίδιο ποσοστό εκμετάλλευσης (ως προς τους εργάτες) θα πρέπει να μειώσουν τις ώρες που θα πληρώσουν στις 200.
(Άρα αναγκαστική, για το κέρδος τους η μείωση του συνολικού εργατικού εισοδήματος από 400 στα 200). Εδώ είναι η κατάρα και το αδιέξοδο για τον καπιταλισμό. Δηλ. ενώ είναι άκρως αναγκαίο για το σύστημα οι εργαζόμενοι να παίρνουν όλο και περισσότερα χρήματα για να αγοράσουν τα προϊόντα των καπιταλιστών ταυτόχρονα είναι άκρως αναγκαίο να τους δίνουν όλο και λιγότερα χρήματα (διαρκής υποκατανάλωση) για να μπορούν οι ίδιοι να συντηρούν ένα ποσοστό κέρδους (τέτοιο που να αναπαράγεται το κεφάλαιο) γιατί χωρίς αυτό το ποσοστό δεν ξανά επενδύουν (σταματάει η παραγωγή). Και το αντίστροφο.
Αν οι εργαζόμενοι δεν χάνουν διαρκώς μέρος από το εισόδημά τους, θα πέσει το μέσο ποσοστό κερδοφορίας του κεφαλαίου (και θα σταματήσει η παραγωγή) αλλά εάν όμως από την άλλη δεν αυξάνεται διαρκώς το εισόδημα των εργαζομένων δεν θα πουλιέται η παραγωγή των καπιταλιστών και θα σταματήσει η παραγωγή. Μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα για το σύστημα αυτό. Και μέση οδός εδώ δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει η μέση οδός της «ολίγον εγκύου».
Ο καπιταλισμός είναι θανάσιμα εγκλωβισμένος στις αξεπέραστες αντιθέσεις του. Αυτές οι κύριες αντιθέσεις έχουν οξυνθεί πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια. Σε λίγο καιρό θα ξεσπάσει μια θανάσιμη και θυελλώδης κρίση για το σύστημα. Θα μπλοκαριστεί η παραγωγή του και θα τινάζονται στον αέρα χιλιάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις (τράπεζες, ασφαλιστικές, αυτοκινητοβιομηχανίες κλπ)
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Με το πέρασμα του χρόνου και λόγο του νόμου τη πτωτικής τάσης του μέσου ποσοστού κέρδους και μαζί με τις άλλες αντιθέσεις του,(υποκατανάλωση, ανταγωνισμός κλπ) ο καπιταλισμός οδηγεί την ανθρωπότητα διαρκώς , ασταμάτητα και αναπότρεπτα σε όλο και μεγαλύτερες καταστάσεις εξαθλίωσης (σχετικής και απόλυτης) και φυσικά έτσι οδηγείτε ο ίδιος στο νομοτελειακό τέλος του. Για να μπορέσουν λοιπόν να συνεχίσουν σήμερα την καπιταλιστική παραγωγή, χρειάζονταιμεταρρυθμίσεις σε όλους τους συντελεστές. Δηλ. να μειωθεί όσο μπορεί το ΔΕ (μείωση φόρων του κεφαλαίου, ιδιωτικοποιήσεις για φτηνό ΔΕ στους καπιταλιστές κλπ).
Το Ε= εργατικά να πάει ακόμα πιο χαμηλά είτε με την απευθείας μείωση των μισθών και των συντάξεων, είτε με την αύξηση των τιμών των προϊόντων περισσότερο από την αύξηση των μισθών, με τη μείωση της εργοδοτικής εισφοράς στα ταμεία, με την αύξηση των απολύσεων- ανεργίας , της υποαπασχόλησης κλπ. Επίσης το επόμενο που θα ακολουθήσει θα είναι η αύξηση των εβδομαδιαίων ωρών εργασίας για εκείνους που θα κατορθώνουν να έχουν εργασία.
Το Ε= εργατικά να πάει ακόμα πιο χαμηλά είτε με την απευθείας μείωση των μισθών και των συντάξεων, είτε με την αύξηση των τιμών των προϊόντων περισσότερο από την αύξηση των μισθών, με τη μείωση της εργοδοτικής εισφοράς στα ταμεία, με την αύξηση των απολύσεων- ανεργίας , της υποαπασχόλησης κλπ. Επίσης το επόμενο που θα ακολουθήσει θα είναι η αύξηση των εβδομαδιαίων ωρών εργασίας για εκείνους που θα κατορθώνουν να έχουν εργασία.
Γενικά πρέπει να μειωθεί το εργατικό κόστος για τους καπιτα- ληστές. ΑΛΛΑ ΩΣ ΠΟΤΕ;
ΥΓ
Ο Μαρξ όταν αναφέρεται στο ποσοστό κέρδους μιλάει για το ΜΕΣΟ ποσοστό κέρδουςΟΛΩΝ των επενδυόμενων κεφαλαίων σε μία οικονομία και όχι σε μεμονωμένες επιχειρήσεις στις οποίες το ποσοστό κέρδους μπορεί να είναι μεγαλύτερο ή μικρότερο του μέσου. Μιλάει σε σχέση με το συνολικόκοινωνικό κεφάλαιο.
Προκήρυξη του 1996…
Αυτή η προκήρυξη (με αυτή τη μορφή)αυτή γράφτηκε το 1996 (είχε προηγηθεί παρόμοια το 1993) όταν τότε το σύστημα παγίδευε τον κόσμο με πλαστικό χρήμα και χρηματιστήριο για καλύψει προσωρινά τα αδιέξοδά του.
Μεταγενέστερο ΥΓΌλα αυτά γίνονται σήμερα. Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ θεμελιώδης αιτία είναι το ολιγαρχικό πολιτικοοικονομικό σύστημα. Αυτό σημαίνει ότι μία οικονομικοπολιτική ολιγαρχία αποφασίζει και επιβάλει τη θέλησή της στην πλειοψηφία του κάθε λαού. Δηλαδή για όλα τα θέματα που αφορούν την κοινωνία είτε κοινωνικές σχέσεις είτε οικονομικές (τι θα παράγεται, πόσο θα παράγεται, πως θα παράγεται και ΠΩΣ ΘΑ ΔΙΑΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ) τα αποφασίζει και τα επιβάλει δια της βίας (αστυνομία - στρατό) μια ισχνή μειοψηφία ενάντια στην θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας.
Το κεντρικό λοιπόν ή το θεμελιώδες δίλλημα έχει να κάνει μόνο με τη θεμελιώδη αιτία. Ο κάθε υπήκοος θα πρέπει πριν από όλα να δώσει απάντηση σε αυτό
Δηλαδή «επιβολή της θέληση της μειοψηφίας ή της πλειοψηφίας;»
Η απάντηση των λαών σε αυτό θα πρέπει να είναι η επαναστατική διεκδίκηση του «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ - Ο.Ε.Ν.Δ.Ε.Λ» (και η διεθνιστική συνεργασία των λαών).
