ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ

Η  ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΑΠΑΤΗ  ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΡΙ ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ


ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΝ ΤΟ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΑΔΥΝΑΤΗ  Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Διαχωρισμός των αποφάσεων πρέπει να γίνει όπως ακριβώς είναι στην πραγματικότητα:

α) Αποφάσεις επιλογής της ουσίας,  σκοπού και στόχων (καθοριστικές - κυρίαρχες).
β) Αποφάσεις πρακτικής υλοποίησης  των στόχων (εκτελεστικού τύπου).

Για να γίνει πιο κατανοητός αυτός ο διαχωρισμός θα πρέπει να δώσουμε ένα παράδειγμα.

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος Α δίνει εντολή σε κάποιον Β να εκτελέσει τα εξής: Ο Β θα πρέπει εντός τριών ημερών να πάει σε μια άλλη πόλη, να βρει ένα πρόσωπο Γ και να του παραδώσει ένα φάκελο.

Οι πιο πάνω εντολές είναι αποφάσεις του Α. Περικλείουν το σκοπό (παράδοση φακέλου σε κάποιον Γ) . Επίσης περικλείουν την προδιαγραφή – στόχο (εντός τριών ημερών) και την γενική προδιαγραφή -στόχο του χώρου στον οποίο πιστεύει ότι βρίσκεται ο Γ (άλλη πόλη) και αυτές οι προδιαγραφές είναι στόχοι που ανήκουν στην ουσία του σκοπού.
Ετούτες είναι οι αποφάσεις , οι εντολές ΟΥΣΙΑΣ ή αλλιώς καθοριστικές ή κυρίαρχες κατευθυντήριες αποφάσεις.

Τώρα ο Β θα πρέπει να υλοποιήσει  τις πιο πάνω εντολές. Στην πρακτική του προσπάθεια θα πρέπει να βρει τον Γ, να αποφασίσει πότε είναι καλύτερα να του δώσει ραντεβού, να αποφασίσει πιο είναι το κατάλληλο μέσο για τη μεταφορά του στον τόπο συνάντησης κλπ.

Αποφασίζει λοιπόν και ο Β αλλά οι αποφάσεις του δεν είναι οι κυρίαρχες. Είναι αποφάσεις εξαρτώμενες από τις αποφάσεις του Α. Είναι αποφάσεις πρακτικής για την καλύτερη υλοποίηση του σκοπού του Α. Είναι αποφάσεις εκτελεστικού οργάνου.

 Για να κατανοήσουμε καλύτερα την τεράστια διαφορά μεταξύ των αποφάσεων καθοριστικού και εκτελεστικού τύπου να φέρουμε το εξής παράδειγμα:
Κάποιοι κλείνουν μερικούς ανθρώπους σε μια στενή φυλακή. Αποφάσισαν και είχαν τη δύναμη να το κάνουν. Αποφάσισαν επίσης να τους δίνουν ένα πρωινό και ένα γεύμα. Επίσης αποφάσισαν να τους δίνουν συνολικά δύο ώρες για να βγαίνουν στο προαύλιο.
Και λένε στους κρατούμενους: Έχετε την ελευθερία να αποφασίσετε ποιες συγκεκριμένες ώρες θέλετε να σας δίνουμε την τροφή. Έχετε επίσης την ελευθερία να αποφασίσετε πόσες φορές θα βγαίνετε στο προαύλιο μέχρι να συμπληρώσετε δύο ώρες συνολικά. Έχουμε δημοκρατία, το σύστημά μας είναι δημοκρατικό και γι αυτό θα γίνει ότι θέλει η πλειοψηφία.

ΟΛΕΣ οι ολιγαρχικές συλλογικότητες όταν μιλούν για λαϊκή συμμετοχή προσπαθούν δια της προπαγάνδας να παγιδέψουν το λαό.
Στην ουσία, η λαϊκή συμμετοχή που προπαγανδίζουν είναι η συμμετοχή στην εκτέλεση των καθοριστικών αποφάσεων (αποφάσεων πλαίσιο) τις οποίες θα πρέπει να λαμβάνουν αυτοί, γιατί είναι κάτοχοι της καθοριστικής εξουσίας της ΕΝΟΠΛΗΣ εκτελεστικής (συν νομοθετικής).
Η παγίδα έχει στηθεί πάρα πολλές φορές στην ιστορία (και από αστούς και από «κομμουνιστές».
Να αναφέρουμε τρία παραδείγματα από χώρες όπου προεπαναστατικά οι υποσχέσεις ήταν διαφορετικές από την πραγματικότητα που ακολούθησε:
Πρώτον. Γενικές συνελεύσεις και εργατικά συμβούλια στα πρώτα χρόνια της Οκτωβριανής επανάστασης ήταν ουσιαστικά συζητήσεις για εκτόνωση και ονειροπολήσεις των εργαζομένων. Τα καθοριστικά πλαίσια στα ΠΑΝΤΑ τα έβαζε η ηγεσία του κόμματος αφού αυτή κατείχε την ένοπλη εκτελεστική (και νομοθετική) και όλοι οι υπόλοιποι ήταν οι νεροκουβαλητές. Πχ η ηγεσία του κόμματος αποφάσιζε είτε για την τρόικα στις διευθύνσεις των επιχειρήσεων, είτε για τη μονοπρόσωπη διεύθυνση, είτε για την κατάργηση των συνδικάτων κλπ. Αποφάσιζε για τα ΠΑΝΤΑ που ήταν καθοριστικής σημασίας.
Δεύτερον.
Η «αυτοδιαχείριση» στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο. Και αυτή ήταν μεγάλη προπαγανδιστική απάτη. Όλες τις καθοριστικού τύπου αποφάσεις τις έπαιρνε το κόμμα και βασικά ο Τίτο.
Η ένοπλη και η νομοθετική εξουσία ήταν στα χέρια του.
Τρίτον.
Στην Κούβα. Η Κούβα άργησε να περάσει ΠΛΗΡΩΣ από τον κομματικοκρατικό καπιταλισμό στον ιδιωτικό καπιταλισμό. Αυτό μπορεί να γεννήσει αυταπάτες σε καλοπροαίρετους αγωνιστές. Και εδώ οι γενικές συνελεύσεις και οι όποιες εκλογές εντάσσονται τελικά μέσα στα πλαίσια – καθοριστικές προδιαγραφές που θέτει η ηγεσία του κόμματος, η οποία κατέχει «φυσικά» την ένοπλη και τη νομοθετική εξουσία.
Όμως είναι νομοτέλεια. «Όταν μια μειοψηφία καταλάβει την εξουσία μετατρέπεται αργά ή γρήγορα σε νέα κυρίαρχη τάξη».
Έτσι και με την Κούβα. Είναι θέμα χρόνου το πλήρες πέρασμά της από τον κομματικό καπιταλισμό στον ιδιωτικό (με τον έλεγχο του κόμματος κατά τη μετάβαση).
Τώρα έχει ιδιωτικοποιήσει μερικές επιχειρήσεις στον τουριστικό τομέα και σε αυτές εργάζονται μερικές χιλιάδες κουβανών. Σε λίγα χρόνια οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα θα γίνουν δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες, μέχρι να γίνουν εκατομμύρια και να είναι η πλειοψηφία στο χώρο της οικονομίας.
Απλά χρειάζεται λίγος χρόνος για να πέσουν και οι τελευταίες αυταπάτες ότι μπορεί μια μειοψηφική – κομματική εξουσία να φτιάξει σοσιαλισμό.
Κρίμα. Τόσα εκατομμύρια θυσιών από αγνούς αγωνιστές, τόσα εκατομμύρια νεκρών για μια καλύτερη κοινωνία. Όμως εν αγνοία τους θυσιάστηκαν για την κατάκτηση της εξουσίας από την ηγεσία του κόμματος.

 Όλα τα ολιγαρχικά συστήματα, αστικά ή "σοσιαλιστικά", που αυτοαποκαλούνται δημοκρατικά ή αυτό ονομάζονται δημοκρατίες, στην ουσία εμπίπτουν στο παράδειγμα με τη φυλακή. Οι λίγοι, μια μειοψηφία κρατά για τον εαυτό της την εξουσία να λαμβάνει τις αποφάσεις καθοριστικού τύπου και να τις επιβάλλει στο λαό. Και οι αποφάσεις καθοριστικού τύπου, συμπυκνώνονται πρακτικά στο σύνολο των «νόμων» (νομοθετική). 

Από την άλλη για να έχει η ολιγαρχία και ένα δημοκρατικό προφίλ, αφήνει στο λαό να παίρνει κάποιες αποφάσεις (όπως σε γειτονιές, σε Δήμους, σε σωματεία κλπ) αλλά αυτές οι αποφάσεις είναι εντός των αυστηρών προδιαγραφών που έχει θέσει η ίδια η μειοψηφία. Ή ακόμα να τον αφήνουν να αποφασίζει για ελάχιστα θέματα με δημοψηφίσματα, που όμως όταν δεν τους συμφέρουν οι αποφάσεις του λαού, αυτοί έχουν την εξουσία με αντί – νόμους να παίρνουν πίσω και με το πάρα πάνω τις όποιες φαινομενικές απώλειες. Στην ουσία τα πολιτικά συστήματά τους είναι ολιγαρχικά.
Το να αφήνουν το λαό, σε μερικές περιπτώσεις, να συμμετέχει στη λήψη εκτελεστικού τύπου αποφάσεων, είναι το «τυρί» στη «φάκα» της ολιγαρχίας.

Για να έχουμε λοιπόν δημοκρατική κοινωνία και δημοκρατικές συλλογικότητες θα πρέπει να αποκλεισθεί οποιαδήποτε πιθανότητα σε ένα κάποιο μέρος του ΟΛΟΥ (βουλευτές, συμβούλια, σύνεδροι κλπ) να παίρνει και να επιβάλλει τις αποφάσεις ΟΥΣΙΑΣ που να αφορούν στο ΟΛΟΝ (σώμα). Δηλαδή να μην μπορεί καμιά μειοψηφία να παίρνει και να επιβάλλει αποφάσεις καθοριστικού τύπου.
Όμως το μέρος του όλου (σύμβουλοι, σύνεδροι) μπορεί να λάβει εντολή από το όλον για να παίρνει αποφάσεις μόνο εκτελεστικές και μέσα στα πλαίσια μιας απόφασης ουσίας, μιας καθοριστικής απόφασης που θα έχει λάβει προηγουμένως το όλον, ο λαός.
Αν το μέρος  παίρνει αποφάσεις ουσίας για το όλον τότε ακυρώνει τη Δημοκρατία ΑΚΥΡΏΝΕΤΑΙ η εξουσία του όλου.
 
Απ την άλλη, αν μελετήσουμε την μέχρι τώρα πορεία όλης της ιστορικής εμπειρίας των απελευθερωτικών κοινωνικών κινημάτων μέχρι και την κατάληξή τους θα διαπιστώσουμε τα εξής:

Οι καταπιεσμένες κοινωνίες κάτω από ορισμένες συνθήκες (ισχυρά προβλήματα) έκαναν εξεγέρσεις και επαναστάσεις για να απελευθερωθούν από κάποιο βαρύ ζυγό.
Πιο περιεκτικά μπορούμε να πούμε ότι προσπαθούσαν να υλοποιήσουν τρία στάδια. Πρώτον να ρίξουν ή να εξοντώσουν τις συγκεκριμένες εξουσίες οι οποίες ήταν η αιτίες των μεγάλων  και συγκεκριμένων αδιεξόδων τους,
δεύτερον να βάλουν στην κορυφή της πυραμίδας της διακυβέρνησης τους (με ρόλο νομοθετικό και εκτελεστικό) κάποιους άλλους (και όχι τους ίδιους), που συνήθως ήταν οι μπροστάρηδες, οι πρωτοπόροι της επανάστασης και τους οποίους θεωρούσαν ηθικά ακέραιους, νοητικά ικανούς, με ένα καλύτερο κοινωνικό φιλολαϊκό όραμα που αφορούσε και στη λύση  μεγάλων προβλημάτων και στην περαιτέρω πορεία της κοινωνίας.

Kαι τρίτον να άρουν τις αιτίες των συγκεκριμένων άμεσων πολύ μεγάλων προβλημάτων τους που τους είχε προκαλέσει η προηγούμενη εξουσία. Να ξεπεράσουν δηλ. τα πολύ πιεστικά προβλήματα που βίωναν στο παρόν.

 Που κατέληξαν όμως ΟΛΕΣ οι επαναστάσεις οι οποίες κατόρθωσαν αρχικά να υλοποιήσουν τα δύο πρώτα στάδια ή ακόμα και το τρίτο;
Μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα είχαμε επιστροφή περίπου στο ίδιο  σημείο εκκίνησης. Ο κάθε λαός σαν Σίσυφος ήταν αναγκασμένος να αρχίσει ξανά την ίδια κοπιαστική ανηφορική πορεία γιατί  λίγο καιρό μετά την νίκη της επανάστασης μια νέα πολιτική και οικονομική ολιγαρχία είχε εγκαθιδρυθεί παίρνοντας τις θέσεις των παλιών ολιγαρχιών και ο πρώην επαναστατημένος λαός έμπαινε πάλι  κάτω από κάποιους και στην άκρη. Μια νέα ολιγαρχική «γραφειοκρατία» είχε αντικαταστήσει την παλιά. Κάποιοι άλλοι έπαιρναν πάλι τις καθοριστικές αποφάσεις για τη ζωή του.  Φτού λοιπόν και απ την αρχή. Οι λίγοι κρατούσαν για τον εαυτό τους την ένοπλη και τη νομοθετική εξουσία.

Η ανισοκατανομή της πολιτικής δύναμης (ολιγαρχικές λειτουργίες)  μεταξύ των μελών μιας συλλογικότητας  (κοινωνικής) οδηγεί νομοτελειακά σε ανισοκατανομή  οικονομικής δύναμης. Και το αντίστροφο. Η ανισοκατανομή οικονομικής δύναμης επιφέρει ανισοκατανομή πολιτικής δύναμης.(είναι ευνόητο ότι ο οικονομικά ισχυρότερος διαθέτει και χρήμα και την ικανότητα εκβιασμού στους εξαρτώμενους του με αποτέλεσμα την πρόκληση ανισοκατανομής της πολιτικής δύναμης).

Σημείωση: Εδώ οι ολιγαρχικοί κάθε είδους (δεξιά και «αριστεροί») όταν μιλάνε για «συμμετοχική δημοκρατία» ή για άμεση Δημοκρατία ή για αυτοδιαχείρηση ή για Δημοκρατία από τα κάτω κλπ, εννοούν κατά βάθος ότι τις καθοριστικές αποφάσεις πρέπει να τις παίρνουν αυτοί της ηγεσίας - ηγεμονίας (κόμματος κλπ) και τις αποφάσεις εκτελεστικού τύπου  να τις παίρνει ο λαός. Διαπράττουν μια διαρκή απάτη.
Όποιος δεν έχει την εξουσία να παίρνει και να επιβάλλει αποφάσεις καθοριστικού τύπου (δηλαδή ένοπλη εκτελεστική και νομοθετική), είναι εκ των πραγμάτων εκτελεστικό όργανο εκείνων που έχουν την εξουσία να το κάνουν, είναι όργανά τους.


Τον 21^ο αιώνα θα πρέπει οι λαοί να σπάσουν το φαύλο κύκλο. Δεν θα πρέπει να ξαναπιαστούν κορόιδα. Και θα το κάνουν ΜΟΝΟ αν θέσουν σαν κεντρικό σκοπό τους το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ».

ΡΔ