ΟΙ ΑΜΟΙΒΕΣ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ

ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΦΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ

Τι δάκρυ χύνουν καθημερινά οι «σωτήρες» του λαού από τηλεοράσεως!!!
Τι κλάμα με λυγμούς  ρίχνουν!!! Πόσο ξεσκίζεται το είναι τους για τους άνεργους, τους άστεγους, τους χαμηλόμισθους, τους χαμηλοσυνταξιούχους και γενικά για όλους εκείνους οι οποίοι δεν έχουν ούτε μαντίλι για να κλάψουνε!!!
Τέτοιος πόνος και τέτοιο κλάμα δεν ξεπληρώνεται με τίποτα. Ούτε και με 70 – 90 χιλιάδες ευρώ το χρόνο (τα πάνω από το τραπέζι).
Τι να τα κάνεις τα πολλά λεφτά αν νοιώθεις τέτοιο πόνο καθημερινά και ακατάπαυστα για τους συνανθρώπους σου, αν ζεις καθημερινά αυτό το ατέλειωτο βασανιστήριο;
Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία αλλά τη δυστυχία. Τα λεφτά είναι κατάρα όταν έχεις δίπλα σου τόσους πάμφτωχους. 
Οι πολυαγαπημένοι μας και άγιοι βουλευτές (δεν θέλω να τους λέτε καριόληδες, εγκληματίες κλπ) συμπάσχουν με τον τρόπο τους. Αφού τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία, διάλεξαν να ζήσουν στη δυστυχία  που  τους προκαλεί η παχουλή αμοιβή , συμπάσχοντας έτσι στη δυστυχία του λαού. Άλλωστε «μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες. Ο καθένας συμπάσχει σήμερα με τον τρόπο του. «Ο καθείς εφ ώ ετάχθη».

Και δεν είναι μόνο η υψηλή αμοιβή που τους προκαλεί κατάθλιψη ούτε και η θέα των εξαθλιωμένων που βρίσκονται γύρω τους. Είναι και αυτός ο αιματηρός πόλεμος στον οποίο συμμετέχουν στην  πρώτη γραμμή.
Ακούμε  συνεχώς ότι: « Μάχη δίνει ο πρωθυπουργός», «Τα ξίφη τους διασταύρωσαν κυβέρνηση και αντιπολίτευση»,  «πυρά εξαπέλυσε ο πολιτικός στον δείνα συνάδελφό του» κοκ.
Αυτά μας τα λένε οι δημοσιογράφοι τους και όχι οι δημοσιοπλάνοι όπως τους λέει ο πρώην συμμαθητής  μου και σημερινός φίλος μου Σολωμός.
Και μια που ανέφερα τον φίλο μου Σολωμό, το μόνιμο αυτό αντιδραστικό στοιχείο, να σας γράψω τι μου έλεγε ο αθεόφοβος την άγια μέρα των Χριστουγέννων σε μια καφετέρια.
«Άκου. Είμαι άνεργος εγώ και η γυναίκα μου. Δεν έχουμε ψωμί για τα παιδιά μας. Ψοφάμε στο κρύο. Η οικοδομή έχει πια πεθάνει…
Αυτοί οι καρ.. αν δεν ήταν τόσο εγκ… ξέρεις τι θα έκαναν;
Θα δέχονταν να παίρνουν ένα επίδομα των 300 ευρώ, δηλαδή τόσα για να ζήσουν όπως εμείς και οι εκατομμύρια συνάνθρωποί μας. Και όταν θα φέρουν την ανάπτυξη, που μας δουλεύουν ότι θα φέρουν, και όταν ο λαός θα αρχίζει να τρώει με χρυσά κουτάλια, τότε και αυτοί ας πάρουν αναδρομικά έναν σχετικά καλό μισθό. Εμείς πως μπορούμε και επιβιώνουμε με το τίποτα; Σκύλα μας γέννησε; Αυτοί από πια σκατόρατσα μπούληδων προέρχονται, από πιο χρυσό αιδοίο βγήκαν και δεν μπορούν να ζήσουν με τα επιδόματα πείνας;
Να μη σου πω επί πλέον ότι θα έπρεπε να δώσουν όλη την περιουσία τους για να ανακεφαλαιοποιήσουν τους φίλους τους όσιους τραπεζίτες…»
«Δεν γίνονται αυτά. Δεν μπορούν να ζήσουν με επιδόματα» του λέω και εκείνος συνεχίζει:
«Ο πατέρας μου ήταν αντάρτης του ΕΛΑΣ και μια από τις ιστορίες που μου διηγούνταν  ήταν η εξής: Μια φορά στρατοπέδευσαν κάπου για να φάνε. Δυό αντάρτες πήγαν σχετικά αρκετό φαί στον καπετάνιο.  Ο καπετάνιος οργίστηκε και τους είπε. Εγώ δεν βγήκα στο βουνό για να χορτάσω φαί. Ήρθα για να δώσω τη ζωή μου στον αγώνα για την τελική απελευθέρωση του λαού. Λοιπόν. Από εδώ και πέρα θα είναι διαταγή. Πρώτα θα χορταίνουν  τα παλικάρια και μετά θα φέρνετε σε εμένα. Γενικά θα μου φέρνετε πάντα το λιγότερο.»
Τον διέκοψα, λέγοντάς του πάλι ότι «αυτά σήμερα δεν γίνονται».
  «Βλάκα ξύπνα. Πρέπει κάτι να κάνουμε. Πρέπει να κατέβουμε στον Ομαλό» μου φώναξε δυνατά νευριασμένος για να συνεχίσει μετά χαμηλόφωνα:
«Πρέπει ο λαός να πάρει όλη την εξουσία στα χέρια του. Σήμερα δεν έχουμε δημοκρατία και ας βαπτίζουν το σύστημά τους έτσι. Το κάνουν για να μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια. Ο κοινοβουλευτισμός δεν ήταν ποτέ δημοκρατία. Το σύστημα είναι  κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία ή νταβατζηδοκρατία ή διεστραμμενοκρατία.  Μια χούφτα μαφιόζων καθορίζει τη ζωή και το θάνατό μας, μια χούφτα διεστραμμένων υπάρξεων καθορίζει τη ζωή στον πλανήτη. Ο καπιταλισμός ..»
Τον διέκοψα απότομα. «Άστα αυτά για αργότερα. Είσαι τώρα για ένα ντιρλαντά;» Του είπα χαμογελώντας.
 Συμφώνησε με μια κίνηση του κεφαλιού του.
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα πήρε άγριο ύφος, χτύπησε με δύναμη το χέρι του στο τραπέζι και άρχισε να με βρίζει. Τον έβριζα και εγώ με ότι παραδοσιακό και σύγχρονο μπινελίκι υπάρχει. Μου έριξε μερικές ελεγχόμενες μπουνιές, του έριξα και εγώ τις ανάλογες, υψώσαμε τα ντεσιμπέλ των ουρλιαχτών μας, ανησύχησαν οι θαμώνες και ο ιδιοκτήτης ήρθε να μας βγάλει έξω με ευπρεπή τρόπο. Συνεχίσαμε τις βρισιές και τα ελεγχόμενα κλωτσίδια μέχρι τη γωνία για ευνόητους λόγους.
Μετά σταματήσαμε και βάλαμε τα γέλια. Είχαμε καταφέρει να σώσουμε την αξιοπρέπειά μας, δια μέσου αυτού του αρχαίου τεχνάσματος. Γλυτώσαμε τη στιγμή που θα έπρεπε να πληρώσουμε τους καφέδες και τη ντροπή του βερεσέ.
Δεν είχαμε στις τσέπες ούτε δεκάρα τσακιστή.
Προχωρήσαμε για λίγο αμίλητοι.  Είμαι βέβαιος ότι κείνες τις στιγμές ο Σολωμός θα σκεπτόταν τον Ομαλό. Είτε κάνει ξαστεριά είτε όχι, πιστεύω ότι αργά ή γρήγορα ο φίλος μου θα κατέβει στον Ομαλό.  Το λέει η καρδιά του.
Για μένα δεν ξέρω. Αμφιβάλλω. Από πάντα ήμουν δειλό ανθρωπάκι.

ΥΓ
1. Το κίνητρο για εξουσία δεν είναι μόνο το χρηματικό.  Η κατοχή εξουσίας είναι ψυχική αρρώστια. Πάντα θα υπάρχουν και οι Δελαπατρίδηδες που θα προτιμούν να μην έχουν τίποτα εκτός από εξουσία. Εκτός από τη δύναμη να ορίζουν τη ζωή των συνανθρώπων τους.

2. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
Όλοι οι βουλευτές παίρνουν παχουλούς μισθούς εκτός από τους βουλευτές του ΚΚΕ .

ΡΔ

Η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» ΚΑΙ Η «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΥ

Πέντε άτομα κλείνουν εκατό ανθρώπους σε μια στενή φυλακή γιατί παραβίασαν κάποιες ψυχασθενικές εντολές τους.

Το αποφάσισαν και είχαν την ένοπλη δύναμη να το κάνουν. Αποφάσισαν επίσης να βάζουν ειδικούς δεσμοφύλακες για να τους επιτηρούν και να τους δίνουν κάθε μέρα ένα πρωινό και ένα γεύμα. Ακόμα αποφάσισαν να τους επιτρέπουν συνολικά δύο ώρες για να βγαίνουν στο προαύλιο της φυλακής.
Και λένε στους κρατούμενους:
Έχετε την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ να αποφασίσετε ποιες συγκεκριμένες ώρες θέλετε να σας δίνουμε την τροφή, εντός των πιο πάνω προδιαγραφών. Έχετε επίσης την ελευθερία να αποφασίσετε πόσες φορές θα βγαίνετε στο προαύλιο μέχρι να συμπληρώσετε συνολικά δύο ώρες έξω από το κελί σας και επί πλέον έχετε το ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ δικαίωμα να εκλέγετε περίπου κάθε τέσσερα χρόνια ποιοι από τους δεσμοφύλακες θα επιτηρούν αν εφαρμόζετε τους κανόνες που θα φτιάχνουμε. Και αν οι προηγούμενοι δεσμοφύλακες δεν σας αρέσουν πια, μπορείτε να ψηφίσετε - δοκιμάσετε κάποιους άλλους.

 Έχουμε δημοκρατία και ελευθερία. Το σύστημά μας είναι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και γι αυτό θα γίνεται ό,τι θέλει και ό,τι αποφασίζει η πλειοψηφία!!!

ΥΓ
α. Οι πρώτες αποφάσεις (οι εντολές),  είναι αποφάσεις καθοριστικού τύπου, είναι οι ουσιαστικές αποφάσεις.
Είναι οι αποφάσεις που παίρνουν και επιβάλλουν οι ελάχιστοι, μια μικρή μειοψηφία, δηλαδή οι ολιγαρχικοί.
β. Οι δεύτερες αποφάσεις (αν και όταν υπάρχουν) είναι αποφάσεις εκτελεστικού τύπου, είναι αποφάσεις των σύγχρονων δούλων. Είναι αποφάσεις που αφήνουν στους σύγχρονους δούλους για να τους ναρκώνουν τη συνείδηση και έτσι οι τελευταίοι να νομίζουν ότι έχουν την εξουσία και ότι είναι ελεύθεροι.

Όλα τα ολιγαρχικά συστήματα είναι τέτοια, γιατί οι λίγοι έχουν την εξουσία να παίρνουν και να επιβάλλουν στους λαούς τις αποφάσεις καθοριστικού τύπου.
Και οι ολιγαρχικοί των κοινοβουλευτικών ολιγαρχικών δικτατοριών και οι ολιγαρχικοί των στρατιωτικών ολιγαρχικών δικτατοριών βαπτίζουν τα συστήματά τους δημοκρατία – εξουσία του λαού.
Ο λόγος προφανής. Ο έλεγχος του μυαλού των υπηκόων.

Οι κοινοβουλευτισμοί δηλαδή οι κοινοβουλευτικές ολιγαρχικές δικτατορίες καθώς και οι στρατιωτικές ολιγαρχικές δικτατορίες είναι εγκληματικά συστήματα γιατί η πραγματική εξουσία ανήκει σε μια ή σε εναλλασσόμενες μειοψηφίες - συμμορίες.

ΡΔ

 

ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΜΕΝΟΥΣ;

Πήραμε από έναν ΠΟΛΥ απελπισμένο βιοπαλαιστή την πιο κάτω επιστολή.

Τα Σωματεία των Λαϊκών Αγορών μαζί με τους Δημοτικούς Άρχοντες σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν και δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν.
Για πολλά χρόνια είχα τη δυνατότητα να πληρώνω τα τέλη του Δήμου Χαλκίδας διατηρώντας τη θέση του πάγκου μου στη Λαϊκή Αγορά. Όμως τα τελευταία χρόνια και λόγω της οικονομικής κρίσης, της καθίζησης της αγοράς αλλά και προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζω, είμαι σε δεινή οικονομική κατάσταση και έχει μαζευτεί ένα χρέος προς το Δήμο το οποίο δεν έχω τη δυνατότητα να αποπληρώσω. 
Αυτοί οι ανάλγητοι οι κατέχοντες θέσεις εξουσίας μου αφαίρεσαν τη θέση που είχε ο πάγκος μου και με πέταξαν στην άκρη της Λαϊκής. Στόχος τους είναι ο εξευτελισμός και η ταπείνωσή μου. Αυτή η αδιαφορία, η έπαρση και η εκδικητικότητα έναντι των αδυνάμων είναι ο ηθικός αυτουργός των 40 χιλιάδων αυτοκτονιών στην Ελλάδα.
Σκοτώνετε τους σκοτωμένους!

Κωνσταντίνος Αβραμίδης

ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ

Η  ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΑΠΑΤΗ  ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΡΙ ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ


ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΝ ΤΟ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΑΔΥΝΑΤΗ  Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Διαχωρισμός των αποφάσεων πρέπει να γίνει όπως ακριβώς είναι στην πραγματικότητα:

α) Αποφάσεις επιλογής της ουσίας,  σκοπού και στόχων (καθοριστικές - κυρίαρχες).
β) Αποφάσεις πρακτικής υλοποίησης  των στόχων (εκτελεστικού τύπου).

Για να γίνει πιο κατανοητός αυτός ο διαχωρισμός θα πρέπει να δώσουμε ένα παράδειγμα.

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος Α δίνει εντολή σε κάποιον Β να εκτελέσει τα εξής: Ο Β θα πρέπει εντός τριών ημερών να πάει σε μια άλλη πόλη, να βρει ένα πρόσωπο Γ και να του παραδώσει ένα φάκελο.

Οι πιο πάνω εντολές είναι αποφάσεις του Α. Περικλείουν το σκοπό (παράδοση φακέλου σε κάποιον Γ) . Επίσης περικλείουν την προδιαγραφή – στόχο (εντός τριών ημερών) και την γενική προδιαγραφή -στόχο του χώρου στον οποίο πιστεύει ότι βρίσκεται ο Γ (άλλη πόλη) και αυτές οι προδιαγραφές είναι στόχοι που ανήκουν στην ουσία του σκοπού.
Ετούτες είναι οι αποφάσεις , οι εντολές ΟΥΣΙΑΣ ή αλλιώς καθοριστικές ή κυρίαρχες κατευθυντήριες αποφάσεις.

Τώρα ο Β θα πρέπει να υλοποιήσει  τις πιο πάνω εντολές. Στην πρακτική του προσπάθεια θα πρέπει να βρει τον Γ, να αποφασίσει πότε είναι καλύτερα να του δώσει ραντεβού, να αποφασίσει πιο είναι το κατάλληλο μέσο για τη μεταφορά του στον τόπο συνάντησης κλπ.

Αποφασίζει λοιπόν και ο Β αλλά οι αποφάσεις του δεν είναι οι κυρίαρχες. Είναι αποφάσεις εξαρτώμενες από τις αποφάσεις του Α. Είναι αποφάσεις πρακτικής για την καλύτερη υλοποίηση του σκοπού του Α. Είναι αποφάσεις εκτελεστικού οργάνου.

 Για να κατανοήσουμε καλύτερα την τεράστια διαφορά μεταξύ των αποφάσεων καθοριστικού και εκτελεστικού τύπου να φέρουμε το εξής παράδειγμα:
Κάποιοι κλείνουν μερικούς ανθρώπους σε μια στενή φυλακή. Αποφάσισαν και είχαν τη δύναμη να το κάνουν. Αποφάσισαν επίσης να τους δίνουν ένα πρωινό και ένα γεύμα. Επίσης αποφάσισαν να τους δίνουν συνολικά δύο ώρες για να βγαίνουν στο προαύλιο.
Και λένε στους κρατούμενους: Έχετε την ελευθερία να αποφασίσετε ποιες συγκεκριμένες ώρες θέλετε να σας δίνουμε την τροφή. Έχετε επίσης την ελευθερία να αποφασίσετε πόσες φορές θα βγαίνετε στο προαύλιο μέχρι να συμπληρώσετε δύο ώρες συνολικά. Έχουμε δημοκρατία, το σύστημά μας είναι δημοκρατικό και γι αυτό θα γίνει ότι θέλει η πλειοψηφία.

ΟΛΕΣ οι ολιγαρχικές συλλογικότητες όταν μιλούν για λαϊκή συμμετοχή προσπαθούν δια της προπαγάνδας να παγιδέψουν το λαό.
Στην ουσία, η λαϊκή συμμετοχή που προπαγανδίζουν είναι η συμμετοχή στην εκτέλεση των καθοριστικών αποφάσεων (αποφάσεων πλαίσιο) τις οποίες θα πρέπει να λαμβάνουν αυτοί, γιατί είναι κάτοχοι της καθοριστικής εξουσίας της ΕΝΟΠΛΗΣ εκτελεστικής (συν νομοθετικής).
Η παγίδα έχει στηθεί πάρα πολλές φορές στην ιστορία (και από αστούς και από «κομμουνιστές».
Να αναφέρουμε τρία παραδείγματα από χώρες όπου προεπαναστατικά οι υποσχέσεις ήταν διαφορετικές από την πραγματικότητα που ακολούθησε:
Πρώτον. Γενικές συνελεύσεις και εργατικά συμβούλια στα πρώτα χρόνια της Οκτωβριανής επανάστασης ήταν ουσιαστικά συζητήσεις για εκτόνωση και ονειροπολήσεις των εργαζομένων. Τα καθοριστικά πλαίσια στα ΠΑΝΤΑ τα έβαζε η ηγεσία του κόμματος αφού αυτή κατείχε την ένοπλη εκτελεστική (και νομοθετική) και όλοι οι υπόλοιποι ήταν οι νεροκουβαλητές. Πχ η ηγεσία του κόμματος αποφάσιζε είτε για την τρόικα στις διευθύνσεις των επιχειρήσεων, είτε για τη μονοπρόσωπη διεύθυνση, είτε για την κατάργηση των συνδικάτων κλπ. Αποφάσιζε για τα ΠΑΝΤΑ που ήταν καθοριστικής σημασίας.
Δεύτερον.
Η «αυτοδιαχείριση» στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο. Και αυτή ήταν μεγάλη προπαγανδιστική απάτη. Όλες τις καθοριστικού τύπου αποφάσεις τις έπαιρνε το κόμμα και βασικά ο Τίτο.
Η ένοπλη και η νομοθετική εξουσία ήταν στα χέρια του.
Τρίτον.
Στην Κούβα. Η Κούβα άργησε να περάσει ΠΛΗΡΩΣ από τον κομματικοκρατικό καπιταλισμό στον ιδιωτικό καπιταλισμό. Αυτό μπορεί να γεννήσει αυταπάτες σε καλοπροαίρετους αγωνιστές. Και εδώ οι γενικές συνελεύσεις και οι όποιες εκλογές εντάσσονται τελικά μέσα στα πλαίσια – καθοριστικές προδιαγραφές που θέτει η ηγεσία του κόμματος, η οποία κατέχει «φυσικά» την ένοπλη και τη νομοθετική εξουσία.
Όμως είναι νομοτέλεια. «Όταν μια μειοψηφία καταλάβει την εξουσία μετατρέπεται αργά ή γρήγορα σε νέα κυρίαρχη τάξη».
Έτσι και με την Κούβα. Είναι θέμα χρόνου το πλήρες πέρασμά της από τον κομματικό καπιταλισμό στον ιδιωτικό (με τον έλεγχο του κόμματος κατά τη μετάβαση).
Τώρα έχει ιδιωτικοποιήσει μερικές επιχειρήσεις στον τουριστικό τομέα και σε αυτές εργάζονται μερικές χιλιάδες κουβανών. Σε λίγα χρόνια οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα θα γίνουν δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες, μέχρι να γίνουν εκατομμύρια και να είναι η πλειοψηφία στο χώρο της οικονομίας.
Απλά χρειάζεται λίγος χρόνος για να πέσουν και οι τελευταίες αυταπάτες ότι μπορεί μια μειοψηφική – κομματική εξουσία να φτιάξει σοσιαλισμό.
Κρίμα. Τόσα εκατομμύρια θυσιών από αγνούς αγωνιστές, τόσα εκατομμύρια νεκρών για μια καλύτερη κοινωνία. Όμως εν αγνοία τους θυσιάστηκαν για την κατάκτηση της εξουσίας από την ηγεσία του κόμματος.

 Όλα τα ολιγαρχικά συστήματα, αστικά ή "σοσιαλιστικά", που αυτοαποκαλούνται δημοκρατικά ή αυτό ονομάζονται δημοκρατίες, στην ουσία εμπίπτουν στο παράδειγμα με τη φυλακή. Οι λίγοι, μια μειοψηφία κρατά για τον εαυτό της την εξουσία να λαμβάνει τις αποφάσεις καθοριστικού τύπου και να τις επιβάλλει στο λαό. Και οι αποφάσεις καθοριστικού τύπου, συμπυκνώνονται πρακτικά στο σύνολο των «νόμων» (νομοθετική). 

Από την άλλη για να έχει η ολιγαρχία και ένα δημοκρατικό προφίλ, αφήνει στο λαό να παίρνει κάποιες αποφάσεις (όπως σε γειτονιές, σε Δήμους, σε σωματεία κλπ) αλλά αυτές οι αποφάσεις είναι εντός των αυστηρών προδιαγραφών που έχει θέσει η ίδια η μειοψηφία. Ή ακόμα να τον αφήνουν να αποφασίζει για ελάχιστα θέματα με δημοψηφίσματα, που όμως όταν δεν τους συμφέρουν οι αποφάσεις του λαού, αυτοί έχουν την εξουσία με αντί – νόμους να παίρνουν πίσω και με το πάρα πάνω τις όποιες φαινομενικές απώλειες. Στην ουσία τα πολιτικά συστήματά τους είναι ολιγαρχικά.
Το να αφήνουν το λαό, σε μερικές περιπτώσεις, να συμμετέχει στη λήψη εκτελεστικού τύπου αποφάσεων, είναι το «τυρί» στη «φάκα» της ολιγαρχίας.

Για να έχουμε λοιπόν δημοκρατική κοινωνία και δημοκρατικές συλλογικότητες θα πρέπει να αποκλεισθεί οποιαδήποτε πιθανότητα σε ένα κάποιο μέρος του ΟΛΟΥ (βουλευτές, συμβούλια, σύνεδροι κλπ) να παίρνει και να επιβάλλει τις αποφάσεις ΟΥΣΙΑΣ που να αφορούν στο ΟΛΟΝ (σώμα). Δηλαδή να μην μπορεί καμιά μειοψηφία να παίρνει και να επιβάλλει αποφάσεις καθοριστικού τύπου.
Όμως το μέρος του όλου (σύμβουλοι, σύνεδροι) μπορεί να λάβει εντολή από το όλον για να παίρνει αποφάσεις μόνο εκτελεστικές και μέσα στα πλαίσια μιας απόφασης ουσίας, μιας καθοριστικής απόφασης που θα έχει λάβει προηγουμένως το όλον, ο λαός.
Αν το μέρος  παίρνει αποφάσεις ουσίας για το όλον τότε ακυρώνει τη Δημοκρατία ΑΚΥΡΏΝΕΤΑΙ η εξουσία του όλου.
 
Απ την άλλη, αν μελετήσουμε την μέχρι τώρα πορεία όλης της ιστορικής εμπειρίας των απελευθερωτικών κοινωνικών κινημάτων μέχρι και την κατάληξή τους θα διαπιστώσουμε τα εξής:

Οι καταπιεσμένες κοινωνίες κάτω από ορισμένες συνθήκες (ισχυρά προβλήματα) έκαναν εξεγέρσεις και επαναστάσεις για να απελευθερωθούν από κάποιο βαρύ ζυγό.
Πιο περιεκτικά μπορούμε να πούμε ότι προσπαθούσαν να υλοποιήσουν τρία στάδια. Πρώτον να ρίξουν ή να εξοντώσουν τις συγκεκριμένες εξουσίες οι οποίες ήταν η αιτίες των μεγάλων  και συγκεκριμένων αδιεξόδων τους,
δεύτερον να βάλουν στην κορυφή της πυραμίδας της διακυβέρνησης τους (με ρόλο νομοθετικό και εκτελεστικό) κάποιους άλλους (και όχι τους ίδιους), που συνήθως ήταν οι μπροστάρηδες, οι πρωτοπόροι της επανάστασης και τους οποίους θεωρούσαν ηθικά ακέραιους, νοητικά ικανούς, με ένα καλύτερο κοινωνικό φιλολαϊκό όραμα που αφορούσε και στη λύση  μεγάλων προβλημάτων και στην περαιτέρω πορεία της κοινωνίας.

Kαι τρίτον να άρουν τις αιτίες των συγκεκριμένων άμεσων πολύ μεγάλων προβλημάτων τους που τους είχε προκαλέσει η προηγούμενη εξουσία. Να ξεπεράσουν δηλ. τα πολύ πιεστικά προβλήματα που βίωναν στο παρόν.

 Που κατέληξαν όμως ΟΛΕΣ οι επαναστάσεις οι οποίες κατόρθωσαν αρχικά να υλοποιήσουν τα δύο πρώτα στάδια ή ακόμα και το τρίτο;
Μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα είχαμε επιστροφή περίπου στο ίδιο  σημείο εκκίνησης. Ο κάθε λαός σαν Σίσυφος ήταν αναγκασμένος να αρχίσει ξανά την ίδια κοπιαστική ανηφορική πορεία γιατί  λίγο καιρό μετά την νίκη της επανάστασης μια νέα πολιτική και οικονομική ολιγαρχία είχε εγκαθιδρυθεί παίρνοντας τις θέσεις των παλιών ολιγαρχιών και ο πρώην επαναστατημένος λαός έμπαινε πάλι  κάτω από κάποιους και στην άκρη. Μια νέα ολιγαρχική «γραφειοκρατία» είχε αντικαταστήσει την παλιά. Κάποιοι άλλοι έπαιρναν πάλι τις καθοριστικές αποφάσεις για τη ζωή του.  Φτού λοιπόν και απ την αρχή. Οι λίγοι κρατούσαν για τον εαυτό τους την ένοπλη και τη νομοθετική εξουσία.

Η ανισοκατανομή της πολιτικής δύναμης (ολιγαρχικές λειτουργίες)  μεταξύ των μελών μιας συλλογικότητας  (κοινωνικής) οδηγεί νομοτελειακά σε ανισοκατανομή  οικονομικής δύναμης. Και το αντίστροφο. Η ανισοκατανομή οικονομικής δύναμης επιφέρει ανισοκατανομή πολιτικής δύναμης.(είναι ευνόητο ότι ο οικονομικά ισχυρότερος διαθέτει και χρήμα και την ικανότητα εκβιασμού στους εξαρτώμενους του με αποτέλεσμα την πρόκληση ανισοκατανομής της πολιτικής δύναμης).

Σημείωση: Εδώ οι ολιγαρχικοί κάθε είδους (δεξιά και «αριστεροί») όταν μιλάνε για «συμμετοχική δημοκρατία» ή για άμεση Δημοκρατία ή για αυτοδιαχείρηση ή για Δημοκρατία από τα κάτω κλπ, εννοούν κατά βάθος ότι τις καθοριστικές αποφάσεις πρέπει να τις παίρνουν αυτοί της ηγεσίας - ηγεμονίας (κόμματος κλπ) και τις αποφάσεις εκτελεστικού τύπου  να τις παίρνει ο λαός. Διαπράττουν μια διαρκή απάτη.
Όποιος δεν έχει την εξουσία να παίρνει και να επιβάλλει αποφάσεις καθοριστικού τύπου (δηλαδή ένοπλη εκτελεστική και νομοθετική), είναι εκ των πραγμάτων εκτελεστικό όργανο εκείνων που έχουν την εξουσία να το κάνουν, είναι όργανά τους.


Τον 21^ο αιώνα θα πρέπει οι λαοί να σπάσουν το φαύλο κύκλο. Δεν θα πρέπει να ξαναπιαστούν κορόιδα. Και θα το κάνουν ΜΟΝΟ αν θέσουν σαν κεντρικό σκοπό τους το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ».

ΡΔ