Η κατοχή των τεσσάρων εξουσιών (πολιτική, ένοπλη ή φυσική, οικονομική και πνευματική-ιδεολογική) απαραίτητη προυπόθεση για τη Δημοκρατία, η απάτη του ρεφορμισμού, η αθηναική δημοκρατία ,η ένοπλη στο λαό και η ιδεολογική κυριαρχία.
Ερωτήματα για το ολιγαρχικό πρόβλημα, το πρόβλημα της κυριαρχίας
και τη λύση του.
Μιά συζήτηση:
«Α»: Φίλε «Β», χαιρετώ. Στην αναζήτηση της λύσης που όλοι
ψάχνουμε, συμφωνώ στην ανάγκη του αντιολιγαρχικού προτάγματος, έχοντας όμως
ορισμένες ενστάσεις.
1- Είναι γνωστή η θέση μου για τις 4
μορφές εξουσίας , φυσική (ένοπλη), πολιτική (νομοθετική, εκτελεστική,
δικαστική), οικονομική και πνευματική και η πίστη μου στο ότι είναι ανάγκη και
οι 4 να ανήκουν στο λαό προκειμένου να διατηρείται η δημοκρατία.
Θεωρείτε
πως η κατοχή της ένοπλης και της πολιτικής θα οδηγήσει στην κατοχή και των
άλλων δύο. Πρέπει όμως να σκεφτούμε ποια είναι η ουσιαστική , η κινητήριος, η
δύναμη που επιδρά στα πλήθη τα οποία αποτελούμε και που κυριαρχεί μέσα στην
κοινωνία μας, σε όλες τις τάξεις και που σπάνια αμφισβητείται , χωρίς να προκαλείται αντίδραση. Ποια είναι η κυρίαρχη ιδεολογία;
Πατρίς , θρησκεία , οικογένεια, κράτος. Όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά, αλλά
με πίστη στην οικογένεια, φόβο για τη θρησκεία και ψεύτικο πατριωτισμό και
φυσικά θεώρηση του κράτους , της κεντρικής εξουσίας ως απαραίτητης. Από τα
παραπάνω διαλέγω τη θρησκεία, τον
φόβο που προκαλεί και την
ηγεμονία της πάνω στον
ανθρώπινο νου , με τα ανάλογα αποτελέσματα. Τελικά η πρώτη μορφή συγκέντρωσης
της εξουσίας ήταν η θρησκευτική και αυτή παραμένει ακόμα αναγκαίος υποστηρικτής
της πολιτικής εξουσίας και
ο βασικός δάσκαλος της
ανθρωπότητας στην εκμάθηση
της υποταγής σε κάποιον κυρίαρχο. Η ιδεολογική προσπάθεια της αριστεράς να
κυριαρχήσει συνίσταται όπως πολύ σωστά λέτε , στην κατοχή της οικονομικής
εξουσίας , αφήνοντας το μοντέλο της ολιγαρχικής κυριαρχίας απείρακτο.
Νομίζω
πως καταλαβαίνεις τι θέλω να πω και δεν χρειάζεται να επεκταθώ άλλο.
2- Ποιός ορίζεται ως λαός μέσα στην
οικονομική ανισότητα; Ποιος θα κληθεί να λάβει τμήμα της εξουσίας; Ο
Χρυσαυγίτης θα πάρει όπλο; Ο οπαδός του Αρτέμη Σώρρα; Οι εραστές του
Παπαδόπουλου; Το ΚΚε; Οι
νέοι χίτες;
Αυτή
είναι μια ερώτηση, βασισμένη στην θεωρία της ανάγκης της δικτατορίας του
προλεταριάτου, μετά ή άνευ κομματικής καθοδηγήσεως.
3- Η ριζοσπαστικότερη θέση που έχω
ακούσει είναι η δική σας, η κατοχή της ένοπλης και πολιτικής από τον λαό. Είναι
ουτοπία ή όχι; Μπορούμε να κατέβουμε στον λαό με τέτοιες θέσεις ή είναι
προτιμότερο , παρόλο που διακηρύσσουμε τις θέσεις μας, να φερθούμε ρεφορμιστικά και να
πετύχουμε κάτι λιγότερο;
Είτε στην μία , είτε στην άλλη περίπτωση, μήπως πρέπει να συμπεριλάβουμε στις
θέσεις μας και την οικονομική – ιδεολογική κυριαρχία και την ανάγκη της κατοχής
τους από το λαό;
4- Όσον αφορά την δημοκρατία , γνωρίζεις
τις απόψεις μου για την Αθηναϊκή και τα τρωτά
της . Δημοκρατίες που παίρνουν το όνομα κάποιου ηγέτη και ταλαντεύονται
ανάμεσα στους δημαγωγούς των ολιγαρχικών-πλουσίων και των δημοκρατικών –φτωχών,
χωρίς να έχουν καταφέρει να μοιράσουν τη γη και τον πλούτο που παρέμεινε στα
χέρια των ολιγαρχικών, παύουν αργά ή γρήγορα να είναι δημοκρατίες. Επίσης η
απουσία ανώτερου από την πλειοψηφία συμβολαίου, δηλαδή συντάγματος έκανε την πλειοψηφία να αναιρεί τον
ένα νόμο με έναν άλλο και να κάνει την δημοκρατία να μοιάζει αισχρή χάβρα, όπως
την κατηγορούν οι ολιγαρχικοί. Νομίζω πως η προσπάθεια για δημοκρατία ξεπερνά
τους ανακλητούς εντολοδόχους και την γενική θέληση της πλειοψηφίας και έχει ανάγκη την υποχρεωτική
συμμετοχή όλων σε όλα , στις δημόσιες υπηρεσίες, στον στρατό και την αστυνομία
και φυσικά χωρίς εκλογή αλλά με κλήρωση. Ακόμα και η εμφάνιση των δημαγωγών-
εξουσιαστών είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί με
τακτικό δικαίωμα ομιλίας
στις συνελεύσεις . Αυτά με συντομία σημαίνουν πως είναι τρομερά δύσκολο να
αποτρέψεις την εμφάνιση της κρυφής εξουσίας και μια κατά τα φαινόμενα δημοκρατία
να άγεται και να φέρεται από λίγους.
5- Παρόλο που μιλάμε για δημοκρατία και
το δικαίωμα της πλειοψηφίας (κατά τη γνώμη μου ενισχυμένης ), να αποφασίζει ότι
θέλει (κατά τη γνώμη μου με συναινετικό τρόπο ανάμεσα στους πλειοψηφούντες-
μειοψηφούντες), εμείς οι ίδιοι θέτουμε όρια και προϋποθέσεις που μπορεί η
πλειοψηφία να μην έθετε~ π.χ. μπορεί να μην θεωρούσε σωστό να κατέχουμε όλοι όπλα.
Αυτό το κάνουμε γιατί είμαστε πεπεισμένοι πως η κατοχή της ένοπλης –
πολιτικής είναι βασική προϋπόθεση της δημοκρατίας. Με λίγα λόγια βάζουμε
οι ίδιοι προαπαιτούμενα και δεν θεωρούμε πως αρκεί να μαζευτούμε πολλοί για να
λύσουμε το πρόβλημά μας.
6- Μετά από όλα αυτά, θεωρώ πως είναι
αδύνατη η κατάργηση της ολιγαρχίας και η διατήρηση της δημοκρατίας (γιατί η
εγκαθίδρυση είναι απλούστερη- παρόλο που και τα δύο μου φαίνονται όνειρα),
χωρίς την κατοχή όλων των εξουσιών. Και η κατοχή όλων σημαίνει κατοχή και της
εξουσίας μέσα στην εκκλησία, ώστε η πίστη να είναι υπόθεση του καθενός και όχι
ο φερετζές της τυραννίας. Αυτό ήταν ένα παράδειγμα και μπορεί ο καθένας να
σκεφτεί ανάλογα πράγματα για το σχολείο, το πανεπιστήμιο, την οικονομία κτλ.
Αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε το σταλινικό ή
κάποιο μαρξιστικό μοντέλο, σημαίνει πως πρέπει
να μοιράσουμε τις εξουσίες σε πολλά μερίδια, ώστε να μην συγκεντρώνονται. Μήπως λοιπόν πρέπει να θέσουμε και
αυτές τις προϋποθέσεις;
«Β»: Είναι πολύ ενδιαφέροντα αυτά που γράψεις.
Από την πλευρά μας υπάρχουν κάποιες απαντήσεις πάνω στα διάφορα θέματα που θέτεις.
* Εμείς πιστεύουμε ότι οι σημαντικές εξουσίες δεν είναι μόνο η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική, η δικαστική και η οικονομική. Σημαντική είναι επίσης και η ιδεολογική.
Περιληπτικά να πούμε ότι πρώτη από άποψη ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗΣ σημασίας είναι η ένοπλη εκτελεστική. Η αυτόφωτη εξουσία είναι η ένοπλη εκτελεστική. Οι άλλες είναι ετερόφωτες. Με την κατάκτηση της πρώτης γίνεται «αυτόματη» κατάκτηση και των άλλων εξουσιών αφού ο κάτοχος της πρώτης έχει τη δύναμη να θέτει τους όρους λειτουργίας των άλλων εξουσιών σύμφωνα με τη θέλησή του. Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΕΝΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΘΕΛΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ είναι η κατάκτηση της δυνατότητας για κατοχή και ΟΛΩΝ των άλλων εξουσιών. Και αντίστροφα. ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ ΔΕΝ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ. Το «κεφάλι του φιδιού» είναι λοιπόν η ένοπλη εκτελεστική ή η ένοπλη εκτελεστική είναι το άλογο μπροστά από το κάρο. Όποιο υποκείμενο δεν κατέχει αυτή την εξουσία δεν μπορεί να κατακτήσει καμιάν άλλη. Πχ Τις ιδεολογικές προδιαγραφές και τους όρους ανισηγορίας σε εκπαίδευση, ΜΜΕ, θρησκείες κλπ, δηλαδή πράγματα που διαμορφώνουν την κοινωνική συνείδηση στο μεγαλύτερο ποσοστό της, μπορεί να τα θέσει μόνο όποιος κατέχει την ένοπλη εκτελεστική. Όλα τα πιο πάνω, σε συνδυασμό με την απειλή χρήση βίας προς τους υπηκόους καθορίζουν τις κυρίαρχες ιδεολογικές παραμέτρους μέσα στην κοινωνία.
Ακόμα και από μόνη της η απειλή χρήσης βίας ή και η χρήση βίας μπορεί να καθορίσει τις ιδεολογικές παραμέτρους. Πως μπορεί να το κάνει αυτό; Η απειλή χρήσης βίας γεννά τον ΦΟΒΟ στην κοινωνική συνείδηση. Ο φόβος, σαν αρνητικό συναίσθημα, στην πλειονότητα των ανθρώπων θα οδηγήσει στην αποδοχή της υπάρχουσα κατάστασης, της υπάρχουσας ιδεολογίας. Ο φόβος παράγει την ιδεολογία της αποδοχής για αποφυγή των πιθανών αρνητικών επιπτώσεων στο άτομό τους. Οδηγεί πολλούς ανθρώπους στο « να κάνουν την ανάγκη φιλότιμο», δηλαδή να ιδεολογικοποιήσουν την επιλογή της υποταγής τους εξ αιτίας του φόβου τους για να αποφεύγουν έτσι και πιθανές συγκρούσεις με τη συνείδησή τους και την μη αποδοχή του εαυτού τους σαν φοβισμένη ύπαρξη . (Στη βάση του έχει κάτι κοινό με «το σύνδρομο της Στοκχόλμης» ή είναι το σύνδρομο της Στοκχόλμης.)
Και όταν ένας λαός φθάνει κοντά στην βρύση για να πιει νερό τότε οι ολιγαρχικοί χρησιμοποιούν τον φόβο και τον τρόμο της βίας για να παράξουν την ιδεολογία του ωφέλιμου της υποταγής.
Αυτό το γνωρίζει καλά η ολιγαρχία. Έτσι για να για να προφυλαχτεί καλύτερα βάζει δικούς της να προβάλουν την ιδεολογία του ρεφορμισμού. Γιατί γίνεται αυτό και τι επιτυγχάνεται;
Η ολιγαρχία ας πούμε ότι παίρνει πολύ αρνητικά μέτρα για το λαό. Κάποτε ο λαός θα μπορούσε δυνητικά να κατευθυνθεί, να επιτεθεί στο κέντρο της ισχύος της δηλαδή στην ένοπλη εκτελεστική. Ένα τείχος θα πρέπει να μπει μπροστά. Η Ιδεολογία του ρεφορμισμού. Αυτή βασίζεται σε ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που έχει την ψυχολογία του φοβισμένου αλλά ταυτόχρονα θα ήθελε το κοινωνικό καλό ή μια άλλη καλύτερη κοινωνία. Δεν θα ήθελε αυτό το σύστημα που του μπλοκάρει τη ζωή.
Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά καλύπτονται πλήρως από την ιδεολογία του ρεφορμισμού. Από τη μια απομακρύνει τον ατομικό φόβο και από την άλλη συντηρεί ελπίδες (φρούδες).
Έτσι ένα μεγάλο κομμάτι των πληθυσμών μπαίνει στην αναμονή των σταδιακών κατακτήσεων (ανύπαρκτων αντικειμενικά). Δεν θα έχει προσανατολιστεί συνειδησιακά και οργανωτικά στην επαναστατική αλλαγή. Έτσι σε περιπτώσεις που το ολιγαρχικό σύστημα περνά πολύ μεγάλη κρίση και οι άνθρωποι εξαθλιώνονται, οι λαοί δεν επαναστατούν. Τους έχει αφαιρεθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια ο πραγματικός στόχος για την απελευθέρωσή τους (κατάκτηση ένοπλης εκτελεστικής) και ταυτόχρονα δεν υπάρχει ένα συλλογικό υποκείμενο με τέτοιο πρόταγμα, με τόσα μέλη και τέτοια οργάνωση ώστε να το ακολουθήσουν στις καταστάσεις μεγάλων κρίσεων και εξαθλιώσεων. Πρακτικά και περιληπτικά. Θα πρέπει να υπάρχει ένα τέτοιο συλλογικό επαναστατικό υποκείμενο με πεντακάθαρο και ελκυστικό πρόταγμα που να συσπειρώνει και να οργανώνει ένα κάποιο (έστω και μικρό αλλά σημαντικό) μέγεθος εργαζομένων και όπου όλη την προηγούμενη περίοδο θα έχει επικοινωνήσει στη λαϊκή συνείδηση το πρόταγμα ΟΕΝΔΕΛ και το εφικτό της πραγμάτωσής του (αν νικηθεί η ολιγαρχία). Τότε σε περίοδο κρίσης είναι πάρα πολύ πιθανόν, αν όχι βέβαιο, ότι σύντομα θα συσπειρώσει και ένα άλλο τμήμα του λαού που προηγουμένως ήταν φοβισμένο. Η κρίση και η εξαθλίωση ΝΙΚΑ το φόβο. Όταν δεν υπάρχει αυτό το υποκείμενο με τέτοια προοπτική, οι περισσότεροι από τους προηγούμενους φοβισμένους νικούν το φόβο τους και οδηγούνται στην αυτοκτονία ή σε άλλες αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. (Πχ η κρίση της κατοχής έκανε την πλειοψηφία του λαού να νικήσει εκείνους τους φόβους που τον οδηγούσαν σε απάθεια σε άλλες εποχές.)
Περιληπτικά αυτός είναι ο επαναστατικός δρόμος. Κάποιοι σήμερα τον αρνούνται όχι με την λογική αλλά από φόβο.
Ο ρεφορμισμός είναι ο χειρότερος δήμιος των λαών. Είναι η μεγαλύτερη εξαπάτηση των λαών. Εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια το ίδιο παραμύθι και ΤΕΛΙΚΑ οι λαοί είναι ΑΚΟΜΑ υπό την εξουσία των ολιγαρχικών!!!!!! Και τούτο γίνεται με τη σημαντική βοήθεια του ρεφορμισμού προς το σύστημα. Επίσης υπάρχει και η απάτη των μικροκατακτήσεων όπου αυτές γίνονται τελικά μόνο κάτω από την απειλή κατά της ύπαρξης της ολιγαρχίας, μόνο κάτω από την απειλή ενός αντίπαλου δέους. (Δες «οπωσδήποτε» το κείμενο «ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ» όπου υπάρχουν αναφορές και για την απάτη του ρεφορμισμού.)
Από την πλευρά μας υπάρχουν κάποιες απαντήσεις πάνω στα διάφορα θέματα που θέτεις.
* Εμείς πιστεύουμε ότι οι σημαντικές εξουσίες δεν είναι μόνο η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική, η δικαστική και η οικονομική. Σημαντική είναι επίσης και η ιδεολογική.
Περιληπτικά να πούμε ότι πρώτη από άποψη ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗΣ σημασίας είναι η ένοπλη εκτελεστική. Η αυτόφωτη εξουσία είναι η ένοπλη εκτελεστική. Οι άλλες είναι ετερόφωτες. Με την κατάκτηση της πρώτης γίνεται «αυτόματη» κατάκτηση και των άλλων εξουσιών αφού ο κάτοχος της πρώτης έχει τη δύναμη να θέτει τους όρους λειτουργίας των άλλων εξουσιών σύμφωνα με τη θέλησή του. Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΕΝΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΘΕΛΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ είναι η κατάκτηση της δυνατότητας για κατοχή και ΟΛΩΝ των άλλων εξουσιών. Και αντίστροφα. ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ ΔΕΝ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ. Το «κεφάλι του φιδιού» είναι λοιπόν η ένοπλη εκτελεστική ή η ένοπλη εκτελεστική είναι το άλογο μπροστά από το κάρο. Όποιο υποκείμενο δεν κατέχει αυτή την εξουσία δεν μπορεί να κατακτήσει καμιάν άλλη. Πχ Τις ιδεολογικές προδιαγραφές και τους όρους ανισηγορίας σε εκπαίδευση, ΜΜΕ, θρησκείες κλπ, δηλαδή πράγματα που διαμορφώνουν την κοινωνική συνείδηση στο μεγαλύτερο ποσοστό της, μπορεί να τα θέσει μόνο όποιος κατέχει την ένοπλη εκτελεστική. Όλα τα πιο πάνω, σε συνδυασμό με την απειλή χρήση βίας προς τους υπηκόους καθορίζουν τις κυρίαρχες ιδεολογικές παραμέτρους μέσα στην κοινωνία.
Ακόμα και από μόνη της η απειλή χρήσης βίας ή και η χρήση βίας μπορεί να καθορίσει τις ιδεολογικές παραμέτρους. Πως μπορεί να το κάνει αυτό; Η απειλή χρήσης βίας γεννά τον ΦΟΒΟ στην κοινωνική συνείδηση. Ο φόβος, σαν αρνητικό συναίσθημα, στην πλειονότητα των ανθρώπων θα οδηγήσει στην αποδοχή της υπάρχουσα κατάστασης, της υπάρχουσας ιδεολογίας. Ο φόβος παράγει την ιδεολογία της αποδοχής για αποφυγή των πιθανών αρνητικών επιπτώσεων στο άτομό τους. Οδηγεί πολλούς ανθρώπους στο « να κάνουν την ανάγκη φιλότιμο», δηλαδή να ιδεολογικοποιήσουν την επιλογή της υποταγής τους εξ αιτίας του φόβου τους για να αποφεύγουν έτσι και πιθανές συγκρούσεις με τη συνείδησή τους και την μη αποδοχή του εαυτού τους σαν φοβισμένη ύπαρξη . (Στη βάση του έχει κάτι κοινό με «το σύνδρομο της Στοκχόλμης» ή είναι το σύνδρομο της Στοκχόλμης.)
Και όταν ένας λαός φθάνει κοντά στην βρύση για να πιει νερό τότε οι ολιγαρχικοί χρησιμοποιούν τον φόβο και τον τρόμο της βίας για να παράξουν την ιδεολογία του ωφέλιμου της υποταγής.
Αυτό το γνωρίζει καλά η ολιγαρχία. Έτσι για να για να προφυλαχτεί καλύτερα βάζει δικούς της να προβάλουν την ιδεολογία του ρεφορμισμού. Γιατί γίνεται αυτό και τι επιτυγχάνεται;
Η ολιγαρχία ας πούμε ότι παίρνει πολύ αρνητικά μέτρα για το λαό. Κάποτε ο λαός θα μπορούσε δυνητικά να κατευθυνθεί, να επιτεθεί στο κέντρο της ισχύος της δηλαδή στην ένοπλη εκτελεστική. Ένα τείχος θα πρέπει να μπει μπροστά. Η Ιδεολογία του ρεφορμισμού. Αυτή βασίζεται σε ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που έχει την ψυχολογία του φοβισμένου αλλά ταυτόχρονα θα ήθελε το κοινωνικό καλό ή μια άλλη καλύτερη κοινωνία. Δεν θα ήθελε αυτό το σύστημα που του μπλοκάρει τη ζωή.
Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά καλύπτονται πλήρως από την ιδεολογία του ρεφορμισμού. Από τη μια απομακρύνει τον ατομικό φόβο και από την άλλη συντηρεί ελπίδες (φρούδες).
Έτσι ένα μεγάλο κομμάτι των πληθυσμών μπαίνει στην αναμονή των σταδιακών κατακτήσεων (ανύπαρκτων αντικειμενικά). Δεν θα έχει προσανατολιστεί συνειδησιακά και οργανωτικά στην επαναστατική αλλαγή. Έτσι σε περιπτώσεις που το ολιγαρχικό σύστημα περνά πολύ μεγάλη κρίση και οι άνθρωποι εξαθλιώνονται, οι λαοί δεν επαναστατούν. Τους έχει αφαιρεθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια ο πραγματικός στόχος για την απελευθέρωσή τους (κατάκτηση ένοπλης εκτελεστικής) και ταυτόχρονα δεν υπάρχει ένα συλλογικό υποκείμενο με τέτοιο πρόταγμα, με τόσα μέλη και τέτοια οργάνωση ώστε να το ακολουθήσουν στις καταστάσεις μεγάλων κρίσεων και εξαθλιώσεων. Πρακτικά και περιληπτικά. Θα πρέπει να υπάρχει ένα τέτοιο συλλογικό επαναστατικό υποκείμενο με πεντακάθαρο και ελκυστικό πρόταγμα που να συσπειρώνει και να οργανώνει ένα κάποιο (έστω και μικρό αλλά σημαντικό) μέγεθος εργαζομένων και όπου όλη την προηγούμενη περίοδο θα έχει επικοινωνήσει στη λαϊκή συνείδηση το πρόταγμα ΟΕΝΔΕΛ και το εφικτό της πραγμάτωσής του (αν νικηθεί η ολιγαρχία). Τότε σε περίοδο κρίσης είναι πάρα πολύ πιθανόν, αν όχι βέβαιο, ότι σύντομα θα συσπειρώσει και ένα άλλο τμήμα του λαού που προηγουμένως ήταν φοβισμένο. Η κρίση και η εξαθλίωση ΝΙΚΑ το φόβο. Όταν δεν υπάρχει αυτό το υποκείμενο με τέτοια προοπτική, οι περισσότεροι από τους προηγούμενους φοβισμένους νικούν το φόβο τους και οδηγούνται στην αυτοκτονία ή σε άλλες αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. (Πχ η κρίση της κατοχής έκανε την πλειοψηφία του λαού να νικήσει εκείνους τους φόβους που τον οδηγούσαν σε απάθεια σε άλλες εποχές.)
Περιληπτικά αυτός είναι ο επαναστατικός δρόμος. Κάποιοι σήμερα τον αρνούνται όχι με την λογική αλλά από φόβο.
Ο ρεφορμισμός είναι ο χειρότερος δήμιος των λαών. Είναι η μεγαλύτερη εξαπάτηση των λαών. Εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια το ίδιο παραμύθι και ΤΕΛΙΚΑ οι λαοί είναι ΑΚΟΜΑ υπό την εξουσία των ολιγαρχικών!!!!!! Και τούτο γίνεται με τη σημαντική βοήθεια του ρεφορμισμού προς το σύστημα. Επίσης υπάρχει και η απάτη των μικροκατακτήσεων όπου αυτές γίνονται τελικά μόνο κάτω από την απειλή κατά της ύπαρξης της ολιγαρχίας, μόνο κάτω από την απειλή ενός αντίπαλου δέους. (Δες «οπωσδήποτε» το κείμενο «ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ» όπου υπάρχουν αναφορές και για την απάτη του ρεφορμισμού.)
Η πραγματικότητα είναι ότι ΌΛΕΣ οι μικροκατακτήσεις των
λαών μπορούν να παρθούν πίσω ανά πάσα στιγμή όταν αυτές είναι επιζήμιες ή
επικίνδυνες για τη ζωή της ολιγαρχίας σε μια άλλη δεδομένη ιστορική
στιγμή. Και όταν παίρνονται πίσω, οι ρεφορμιστές ξανά μανά το
τροπάρι τους. Πάλι «αγώνες» για κάποιες μικροκατακτήσεις. Σαν το Σίσυφο έχουν
κάνει τους λαούς. Οι ηγέτες ρεφορμιστές είναι συνειδητοί υπηρέτες του
ολιγαρχικού συστήματος, συνειδητοί εγκληματίες και τους ακολουθούν άτομα που
θέλουν μεν κάτι καλύτερο για την κοινωνία αλλά στο βάθος της ψυχής τους
είναι φωλιασμένος ο φόβος. Τους ακολουθούν τα πιο φοβισμένα άτομα της
κοινωνίας που ταυτόχρονα θα ήθελαν και κάτι καλό γι αυτήν. ‘Ετσι
ιδεολογικοποιούν την ανύπαρκτη ελπίδα τους, ιδεολογικοποιούν τις προτάσεις τους
για να δικαιολογήσουν στον εαυτό τους την αδυναμία τους στην αντιμετώπιση
( κάθε είδους) φόβου στην προσωπική τους ζωή.
*Ο Επίκουρος όμως λέει ότι η καθημερινή εναντίωση στους φόβους είναι ο μόνος δρόμος για την προσωπική ευδαιμονία στη σύντομη ζωή του ανθρώπου.
* Ας υποθέταμε ότι κατορθώναμε το 99% του λαού έπαυε να ακολουθεί μια θρησκεία. Δεν πίστευε. Τι θα γινόταν μέσα στην κοινωνία; Θα εφαρμοζόταν τελικά η θέληση του λαού σε κάθε συγκεκριμένο θέμα ή θα εφαρμοζόταν πάλι η θέληση εκείνων που θα κατείχαν την ένοπλη εκτελεστική;
* Μου γράφεις αν και οι φασίστες θα είναι ένοπλοι στην δημοκρατία (ΟΕΝΔΕΛ) κλπ. Όμως μερικές φορές θα πρέπει να προεκτεινόμαστε στο αύριο με τους όρους του αύριο και όχι με τα δεδομένα του σήμερα. Δηλαδή αν ο λαός επαναστατούσε στην πλειοψηφία του (και νικούσε) θα σήμαινε ότι τέτοιες αντιδραστικές συλλογικότητες ή θα είχαν εξαφανιστεί τελείως είτε θα είχε μειωθεί η δύναμή τους κατά πολύ. Εκτός αυτού αν είχες προσέξει στα ΥΓ του κειμένου «ΠΩΣ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ» θα είχες δει αυτό:
*Ο Επίκουρος όμως λέει ότι η καθημερινή εναντίωση στους φόβους είναι ο μόνος δρόμος για την προσωπική ευδαιμονία στη σύντομη ζωή του ανθρώπου.
* Ας υποθέταμε ότι κατορθώναμε το 99% του λαού έπαυε να ακολουθεί μια θρησκεία. Δεν πίστευε. Τι θα γινόταν μέσα στην κοινωνία; Θα εφαρμοζόταν τελικά η θέληση του λαού σε κάθε συγκεκριμένο θέμα ή θα εφαρμοζόταν πάλι η θέληση εκείνων που θα κατείχαν την ένοπλη εκτελεστική;
* Μου γράφεις αν και οι φασίστες θα είναι ένοπλοι στην δημοκρατία (ΟΕΝΔΕΛ) κλπ. Όμως μερικές φορές θα πρέπει να προεκτεινόμαστε στο αύριο με τους όρους του αύριο και όχι με τα δεδομένα του σήμερα. Δηλαδή αν ο λαός επαναστατούσε στην πλειοψηφία του (και νικούσε) θα σήμαινε ότι τέτοιες αντιδραστικές συλλογικότητες ή θα είχαν εξαφανιστεί τελείως είτε θα είχε μειωθεί η δύναμή τους κατά πολύ. Εκτός αυτού αν είχες προσέξει στα ΥΓ του κειμένου «ΠΩΣ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ» θα είχες δει αυτό:
(ΥΓ 3.
Φυσικά, μετά τη νίκη της λαϊκής επανάστασης η πλειοψηφία του λαού θα αποφασίσει για τους όρους και τις προδιαγραφές που θα πρέπει να έχουν οι πολίτες για να μπορούν να φέρουν όπλα.
α. Πιθανόν να αποκλειστούν εκείνοι που δεν δύνανται να φέρουν όπλα για λόγους υγείας ψυχικής ή σωματικής.
β. Για λόγους προάσπισης της δημοκρατίας από τους ντόπιους και ξένους εχθρούς της, να αποκλειστούν όλοι εκείνοι που κατά την περίοδο της επανάστασης εναντιώθηκαν έμπρακτα στην επανάσταση και υπάρχει κίνδυνος να συνεχίζουν να εναντιώνονται σε αυτή κοκ..
γ. Στους ολιγαρχικούς στρατούς θήτευαν και αντίπαλοι του συστήματος αλλά αυτό δεν ανησυχούσε τόσο το σύστημα.....)
* Για τις πλειοψηφίες και τις μειοψηφίες
δες ξανά όταν έχεις χρόνο το κείμενο «ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΣΤΗ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»
«Α»: Συμφωνώ με όλη σου την απάντηση. Θα ήθελα
όμως κάτι ακόμα.
Λες πως: Με την κατάκτηση της
πρώτης γίνεται «αυτόματη» κατάκτηση και των άλλων εξουσιών αφού ο κάτοχος
της πρώτης έχει τη δύναμη να θέτει τους όρους λειτουργίας των άλλων εξουσιών
σύμφωνα με τη θέλησή του. Συμφωνώ , βλέποντάς το
με τον παρακάτω τρόπο: Η ένοπλη, επιτρέπει την
κατάκτηση της πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής. Και σίγουρα η κατάκτηση της
φυσικής έχει σαν στόχο την κατάκτηση της πολιτικής με πραγματική στόχευση την
οικονομική ανακούφιση του λαού. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο λαός έχει σαν
στόχο του την κατάκτηση της οικονομικής εξουσίας με όρους αποτροπής
συγκέντρωσης οικονομικής δύναμης και σίγουρα ούτε της πνευματικής. Αν λοιπόν
πιστεύουμε πως η δημοκρατία σαν αντιολιγαρχικό πολίτευμα που εμφανίζεται ως η μόνη πιθανότητα καλυτέρευσης της ζωής των ανθρώπων,
προκειμένου να μην εκφυλιστεί, χρειάζεται να
εξασφαλίσει ότι καμία μορφή δύναμης-εξουσίας δεν πρόκειται να συγκεντρωθεί στα
χέρια λίγων, αν λοιπόν το πιστεύουμε αυτό, δεν πρέπει
να δηλώσουμε από την αρχή αυτή μας την πίστη που στο κάτω κάτω αποδεικνύεται
εμπειρικά; Δεν πρέπει να προβάλουμε τις ανάγκες της δημοκρατίας και να μην
εθελοτυφλούμε θεωρώντας πως το μόνο που έχει να κάνει ο λαός είναι να
επαναστατήσει; Γιατί να μην συμπεριλάβουμε όλες τις εξουσίες στα
προαπαιτούμενα; Υπάρχει κάποιος λόγος τον οποίο δεν καταλαβαίνω;
Παρόλο που καταλαβαίνω
ότι το άλογο είναι η ένοπλη- πολιτική και το κάρο η οικονομική και πνευματική,
νομίζω πως είναι βασικό σε κάθε αναφορά στην ανάγκη κατοχής της ένοπλης
-πολιτικής, να γίνεται αναφορά και στις άλλες δύο ως απαραίτητες για την ύπαρξη
και διατήρηση της ολιγαρχίας-δημοκρατίας. Σου στέλνω ένα σύνδεσμο, όπου μπορείς
να παρατηρήσεις ότι η αρχαία Αθήνα παρόλο που έφτασε κοντά στην δημοκρατία δεν
την ακούμπησε. Η ΓΗ και οι δούλοι, αλλά κυρίαρχα η ΓΗ, ήταν το μέσον
παραγωγής και οι φτωχοί πάλευαν να τα ιδιοποιηθούν χωρίς ποτέ να τα καταφέρουν
παρόλο που ήταν πολλοί και υπερψηφούσαν. Ο λόγος όπως θα δεις είναι προφανής
και είναι αυτός που αναφέρεις κι εσύ, το ότι οι ολιγαρχικοί- πλούσιοι κατείχαν
τα ανώτερα στρατιωτικά αξιώματα, τα άλογα και τα όπλα της εποχής, όσο πιο
φτωχός τόσο πιο άοπλος. Επειδή όμως ήταν και φτωχοί και ακτήμονες- δεν
κατείχαν την οικονομική εξουσία δηλαδή, δεν μπορούσαν και να εφοδιαστούν με
όπλα, δεν είχαν την παραμικρή δύναμη παρά μόνο σέρνονταν πίσω από τους
στρατηγούς, δημαγωγούς που ήταν κατά βάση, οι έχοντες. Το ότι δεν υπήρξε επανάσταση
μέσα στη δημοκρατία, δεν υπήρχαν φωνές υπέρ του αναδασμού της γης και αν
υπήρχαν δεν ακούγονταν, δείχνει ότι υπήρχε σοβαρό ιδεολογικό πρόβλημα.
Ιδεολογία κυρίαρχη η οποία δεν επέτρεπε σε κανέναν να σκεφτεί πως ο πλούτος
πρέπει να δημευτεί και να μοιραστεί.
Αυτή η ιδεολογία επικρατεί ανάμεσα στους εραστές της αμεσοδημοκρατίας και
γενικά η δημοκρατία θεωρείται πολιτικό σύστημα ξεχωριστό από την οικονομία.http://www.hellinon.net/NeesSelides/AthensOrganosi.htm
Δημοκρατία ή όπως σκατά την λένε λοιπόν, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τις 4
εξουσίες κι επαναλαμβάνω πως δεν χρειάζεται να έχουμε στο μυαλό μας το
κομμουνιστικό μοντέλο. Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί δεν τονίζετε σαφώς και με
φωναχτό τρόπο αυτό που ίσως είναι κόλλημά μου, αλλά ας βρεθεί κάποιος να μου το
καταρρίψει.
Τώρα η απρόσωπη αρχή, απλά δεν είναι πρόσωπο, δεν είναι έμβιο, αλλά η
απόφαση των πολλών που να χαράζει ένα γενικό δρόμο, το σύνταγμα δηλαδή που δεν
θα μπορεί να παραβιαστεί ούτε από τους πολλούς. Αυτή είναι η απρόσωπη αρχή που
πρέπει να θέτει κάποιους περιορισμούς γιατί όπως σου έχω πει, είμαι πεπεισμένος
από το αθηναϊκό παράδειγμα πως το πράγμα ξεφτίζει , τα ψηφίσματα αναιρούν τους
νόμους και η υπόθεση καταντά αναρχία. Δεν πιστεύω στην ανθρώπινη καλοσύνη,
σοφία, αλληλεγγύη που θα φανερωθεί όταν οι πολλοί πάρουν την εξουσία και τη
διαλύσουν.
Αυτά προς το παρόν και θα επανέλθω με την τελευταία μου απορία περί
δημοκρατικής ελευθερίας ή ανάγκης ύπαρξης απρόσωπης αρχής υπεράνω της
πλειοψηφίας.
«Β»: Καταρχήν εγώ όσο είμαι στο κίνημα δεν έχω συναντήσει πολλούς – αλλά
πάρα πολύ ελάχιστους - που να μην επιθυμούν να επιβάλλουν αυτοί τη θέλησή τους
σε άλλους ανθρώπους, ή να μη θέλουν κάποιοι άλλοι λίγοι να επιβάλλονται
στην πλειοψηφία του λαού, ή ακόμα και να είναι καλοπροαίρετοι να μην
έχουν προσκολληθεί σε ολιγαρχικές αντιλήψεις.
Σε πολλά κείμενά μας υπάρχουν πολλές αναφορές για όλες τις
εξουσίες.
Κάποιες αναφορές στους Μαρξ-Ένγκελς:
1) Ο Ένγκελς στο κείμενό του για την κριτική του προγράμματος της
Ερφούρτης, γράφει:
«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ είναι το
γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία
ΜΟΝΑΧΑ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ αυτή
είναι μάλιστα μια ιδιότυπη μορφή (εννοεί πολιτικού συστήματος) για ΤΗ
ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»
2) Απόσπασμα του Μαρξ στο βιβλίο του «ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία»:
« Η πολιτική κυριαρχία του παραγωγού δεν μπορεί να υπάρχει παράλληλα με τη διαιώνιση της κοινωνικής υποδούλωσης.
Γι αυτό η ΚΟΜΜΟΥΝΑ ( στην οποία όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική θα ανήκει στο λαό δηλαδή η δημοκρατική ρεπούμπλικα) θα έπρεπε να χρησιμεύσει σαν ΜΟΧΛΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΟΥΝ οι οικονομικές βάσεις που πάνω τους στηρίζεται η ύπαρξη των τάξεων και επομένως η ταξική κυριαρχία».
« Η πολιτική κυριαρχία του παραγωγού δεν μπορεί να υπάρχει παράλληλα με τη διαιώνιση της κοινωνικής υποδούλωσης.
Γι αυτό η ΚΟΜΜΟΥΝΑ ( στην οποία όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική θα ανήκει στο λαό δηλαδή η δημοκρατική ρεπούμπλικα) θα έπρεπε να χρησιμεύσει σαν ΜΟΧΛΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΟΥΝ οι οικονομικές βάσεις που πάνω τους στηρίζεται η ύπαρξη των τάξεων και επομένως η ταξική κυριαρχία».
3) Ο Μαρξ στο βιβλίο του για την Παρισινή κομούνα γράφει
το πιο κάτω απόσπασμα:
«Ξέρει (η εργατική τάξη) ότι για να πετύχει την απελευθέρωσή της και
την συνδεδεμένη με αυτήν ανώτερη μορφή ζωής, προς την οποία τείνει ακατάσχετα η παρούσα
κοινωνία με την οικονομική της ανάπτυξη, θα πρέπει να περάσει από μακροχρόνιους αγώνες και από μια
σειρά από ιστορικές διαδικασίες (προτσές), που θα αλλάξουν ολότελα και
τις συνθήκες και τους ανθρώπους. Δεν έχει να πραγματώσει ιδανικά μα
να απελευθερώσει μόνο εκείνα τα στοιχεία της νέας
κοινωνίας που αναπτύχθηκαν στους κόλπους της αστικής κοινωνίας
που καταρρέει."
Φυσικά και θέλουμε όλες τις εξουσίες να τις κατέχει ο λαός! Αυτό φαίνεται
και από το όνομα του κόμματος:
Επαναστατικό=όχι ρεφορμιστικό
Κοινοτιστικό=Όλες οι εξουσίες στην κοινότητα – λαό
ΟΕΝΔΕΛ=κομμούνα=δημοκρατική ρεπούμπλικα=μοχλός για την ανατροπή των
οικονομικών βάσεων που πάνω τους στηρίζεται η ταξική κυριαρχία.(άρα το
περιβάλλον - προϋπόθεση που μόνο μέσα σε αυτό, μπορεί να
επιτευχθεί σε βάθος χρόνου η αταξική κοινωνία)
Η ιδιαίτερη μνεία που κάνουμε στην ένοπλη εκτελεστική καταδεικνύει τη
σημαντικότητά της και ότι θα πρέπει να είναι ο πρώτος στόχος ενάντια στο
ολιγαρχικό σύστημα.
Τα κομμουνιστικά – δημοκρατικά κόμματα και
συλλογικότητες μέσα στο περιβάλλον (μοχλό) της πραγματικής δημοκρατίας –
δημοκρατικής ρεπούμπλικα – ΟΕΝΔΕΛ θα αγωνίζονται και θα προτείνουν λύσεις στο
λαό για να πλησιάζουμε ολοένα και περισσότερο στο σοσιαλισμό (κοινωνικοποίηση
των μέσων παραγωγής) και την αταξική κοινωνία.
Για την αναφορά σου στην απρόσωπη αρχή. Αυτό μου φαίνεται ολιγαρχική –
πλατωνική αντίληψη. Θα πω μια κουβέντα πριν μου το αναλύσεις. Τι σημαίνει αυτό;
Θα βάλουμε μια μειοψηφία θεματοφύλακα αξιών; Μα τότε αυτή η μειοψηφία θα γίνει νομοτελειακάνέα κυρίαρχη τάξη και τύραννος του λαού.
Σε πάνω από 100 κείμενά μας λέμε ότι ο λαός θα πρέπει να κατακτήσει όλες
τις εξουσίες. Ένοπλη, νομοθετική δικαστική, οικονομική.
*Αυτό το συμπυκνώσαμε τελικά στον τίτλο μας. ΕΚΚ-ΟΕΝΔΕΛ.
Αρχικά μπαίνουν τα στοιχεία της ταυτότητας και του απώτερου σκοπού. Δηλαδή πρώτα βάλαμε τη λέξη Επαναστατικό σαν στοιχείο της ταυτότητάς μας για να διαχωριστούμε από το ρεφορμισμό ο οποίος λειτούργησε ανασταλτικά και αποτρεπτικά για την κατάκτηση της εξουσίας από τους λαούς εδώ και χιλιάδες χρόνια. Το αναφέρουμε σαν πρώτο σημαντικό στοιχείο της ταυτότητάς μας. Μετά έρχεται το κοινοτιστικό. Ο κοινοτισμός -κομμουνισμός δηλώνει ότι ο απώτερος μεγάλος σκοπός μας είναι η αταξική κοινωνία (οικονομική εξουσία του λαού). Μετά βάλαμε το άλλο στοιχείο της ταυτότητάς μας. Βάλαμε τη λέξη κόμμα δηλαδή τη συλλογικότητα που έχει για απώτερο σκοπό την οικονομική ισότητα, την αταξική κοινωνία (δια του επαναστατικού δρόμου).
Μετά όμως την παύλα έρχεται το ΟΕΝΔΕΛ (Όλη η Ένοπλη η Νομοθετική η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς). Αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο της δημοκρατίας –εξουσίας του λαού. Το περιεχόμενο του πολιτικού συστήματος της δημοκρατικής ρεπούμπλικα. Και η δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι ο πρώτος μεγάλος ΣΤΑΘΜΟΣ, το μοναδικό ΜΕΣΟΝ-πολίτευμα, ο μοναδικός ΜΟΧΛΟΣ για να μπορέσουν οι λαοί να κατακτήσουν και την οικονομική εξουσία. (Εντός αυτών των εξουσιών, η πιο σημαντική για να κατακτηθεί πρώτα είναι η ένοπλη εκτελεστική και γι αυτό θα πρέπει να ενημερώνουμε τους λαούς).
*Τα κοινοτιστικά ή και τα διάφορα εργατικά κόμματα θα υπάρχουν και θα αγωνίζονται μέσα στη δημοκρατική ρεπούμπλικα για να διαμορφώνουν κατάλληλα την κοινωνική συνείδηση (όντως αδιαμόρφωτη όπως λες) ώστε να επιλέγει αλλαγές μέσα στις παραγωγικές σχέσεις που θα οδηγούν σταδιακά στο να αποκτήσει και την οικονομική εξουσία. Τότε ότι θα θέλει για την οικονομία η πλειοψηφία, θα πραγματώνεται γιατί την εξουσία θα την έχει ο λαός. Σήμερα ό,τι και να θέλει η πλειοψηφία δεν πραγματώνεται. Πραγματώνεται ότι θέλει μια μειοψηφία γιατί κατέχει πριν από όλα τη δύναμη επιβολής (ένοπλη εξουσία). Γι αυτό η δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι το μοναδικό μέσον για να πραγματοποιηθούν οι αλλαγές στον οικονομικό τομέα ώστε να περάσει πλήρως και η οικονομική εξουσία στους λαούς.
*Αυτό το συμπυκνώσαμε τελικά στον τίτλο μας. ΕΚΚ-ΟΕΝΔΕΛ.
Αρχικά μπαίνουν τα στοιχεία της ταυτότητας και του απώτερου σκοπού. Δηλαδή πρώτα βάλαμε τη λέξη Επαναστατικό σαν στοιχείο της ταυτότητάς μας για να διαχωριστούμε από το ρεφορμισμό ο οποίος λειτούργησε ανασταλτικά και αποτρεπτικά για την κατάκτηση της εξουσίας από τους λαούς εδώ και χιλιάδες χρόνια. Το αναφέρουμε σαν πρώτο σημαντικό στοιχείο της ταυτότητάς μας. Μετά έρχεται το κοινοτιστικό. Ο κοινοτισμός -κομμουνισμός δηλώνει ότι ο απώτερος μεγάλος σκοπός μας είναι η αταξική κοινωνία (οικονομική εξουσία του λαού). Μετά βάλαμε το άλλο στοιχείο της ταυτότητάς μας. Βάλαμε τη λέξη κόμμα δηλαδή τη συλλογικότητα που έχει για απώτερο σκοπό την οικονομική ισότητα, την αταξική κοινωνία (δια του επαναστατικού δρόμου).
Μετά όμως την παύλα έρχεται το ΟΕΝΔΕΛ (Όλη η Ένοπλη η Νομοθετική η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς). Αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο της δημοκρατίας –εξουσίας του λαού. Το περιεχόμενο του πολιτικού συστήματος της δημοκρατικής ρεπούμπλικα. Και η δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι ο πρώτος μεγάλος ΣΤΑΘΜΟΣ, το μοναδικό ΜΕΣΟΝ-πολίτευμα, ο μοναδικός ΜΟΧΛΟΣ για να μπορέσουν οι λαοί να κατακτήσουν και την οικονομική εξουσία. (Εντός αυτών των εξουσιών, η πιο σημαντική για να κατακτηθεί πρώτα είναι η ένοπλη εκτελεστική και γι αυτό θα πρέπει να ενημερώνουμε τους λαούς).
*Τα κοινοτιστικά ή και τα διάφορα εργατικά κόμματα θα υπάρχουν και θα αγωνίζονται μέσα στη δημοκρατική ρεπούμπλικα για να διαμορφώνουν κατάλληλα την κοινωνική συνείδηση (όντως αδιαμόρφωτη όπως λες) ώστε να επιλέγει αλλαγές μέσα στις παραγωγικές σχέσεις που θα οδηγούν σταδιακά στο να αποκτήσει και την οικονομική εξουσία. Τότε ότι θα θέλει για την οικονομία η πλειοψηφία, θα πραγματώνεται γιατί την εξουσία θα την έχει ο λαός. Σήμερα ό,τι και να θέλει η πλειοψηφία δεν πραγματώνεται. Πραγματώνεται ότι θέλει μια μειοψηφία γιατί κατέχει πριν από όλα τη δύναμη επιβολής (ένοπλη εξουσία). Γι αυτό η δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι το μοναδικό μέσον για να πραγματοποιηθούν οι αλλαγές στον οικονομικό τομέα ώστε να περάσει πλήρως και η οικονομική εξουσία στους λαούς.
«Α»: Δεν διαφωνώ με όσα γράφεις. Αναγκαστικά, θα πάει όπως το περιγράφεις. Αυτό όμως που πιστεύω , είναι το ότι θα πρέπει να προπαγανδίζουμε το θέμα της οικονομικής, ταυτοχρόνως με την πολιτική και ένοπλη. Δηλαδή να μην κάνουμε μισή δουλειά. Στο δρόμο που συζητάω, όχι βέβαια με αριστερούς αλλά με κανονικούς νοικοκυραίους, αργά ή γρήγορα, ίσως και με χίλια βάσανα, δέχονται πως θα ήταν δυνατόν να υπάρξει μια μορφή δημοκρατίας χωρίς τους ολιγαρχικούς. Τώρα, όσον αφορά την οικονομική εξουσία ούτε που πάει το μυαλό τους πως θα μπορούσαν να κερδίσουν κάτι παραπάνω από μια μικρή αύξηση ή λιγότερους φόρους. Θεωρούν τους πλούσιους απαραίτητους για την επιβίωση των πολλών και δεν αντιλαμβάνονται τι δύναμη πολιτική παρέχει η συγκέντρωση πλούτου. Τέλος πάντων, έχεις δίκιο, έτσι γίνεται όπως το περιγράφεις, αλλά από τη στιγμή που προπαγανδίζουμε κάτι τόσο ριζοσπαστικό όπως η ένοπλη, γιατί να μην συμπεριλαμβάνουμε ως απαραίτητες και τις 4 εξουσίες.
«Β»: Συμφωνούμε σε αυτό το βασικό θέμα. Τώρα απλά κάνω μερικές
διευκρινήσεις.
Όντως θα πρέπει από τα τώρα να αναφερόμαστε σε όλες τις εξουσίες.
Στο blog μας αναφερόμαστε πολλές φορές ενάντια στην οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, ενάντια στην υπάρχουσα πολιτικοοικονομική εξουσία.
Υπάρχουν και πιο ειδικές αναφορές όπως «τι είναι ο ιδιώτης και η ιδιωτική πρωτοβουλία», «ο καρκίνος και οι μαζικές δολοφονίες του ολιγαρχικού οικονομικού συστήματος», «η κοινοτική-δημοτική οικονομία απάντηση στην κρίση», «με μαθηματικά δημοτικού πως δημιουργήθηκε η κρίση»:
Όντως θα πρέπει από τα τώρα να αναφερόμαστε σε όλες τις εξουσίες.
Στο blog μας αναφερόμαστε πολλές φορές ενάντια στην οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, ενάντια στην υπάρχουσα πολιτικοοικονομική εξουσία.
Υπάρχουν και πιο ειδικές αναφορές όπως «τι είναι ο ιδιώτης και η ιδιωτική πρωτοβουλία», «ο καρκίνος και οι μαζικές δολοφονίες του ολιγαρχικού οικονομικού συστήματος», «η κοινοτική-δημοτική οικονομία απάντηση στην κρίση», «με μαθηματικά δημοτικού πως δημιουργήθηκε η κρίση»:
κοκ.
Στον τίτλο μας το «κοινοτιστικό» δηλαδή την αυτοδιαχειριζόμενη οικονομία το θέτουμε σαν απώτερο μεγάλο σκοπό.
Πρέπει απαραίτητα να γίνονται αναφορές για μια άλλη οικονομία (αυτοδιαχειριζόμενη) γιατί όσο πιο πολύ πληθυσμός ασπάζεται αυτή την προοπτική, πριν την κατάκτηση της δημοκρατικής ρεπούμπλικα, τόσο πιο γρήγορα θα γίνονται μετά οι σε βάθος αλλαγές.
Απλά, οι αναφορές στο πολιτικό επίπεδο μπορεί να υπερισχύουν σήμερα σε ποσότητα γιατί αυτό έχει να κάνει με την πρακτική δυνατότητα στην προσέγγιση της κοινωνικής συνείδησης. Εξηγούμαι: Η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν μπορεί να σκεφτεί απευθείας ένα άλλο οικονομικό μοντέλο. Την συνείδηση αυτή νομίζουμε ότι την προσεγγίζουμε καλύτερα μέσα από τα καθημερινά μεγάλα προβλήματα που βιώνει. Πχ μείωση των μισθών ή συντάξεων κλπ. Πάνω σε αυτά τα θέματα παρότι κινητοποιείται, παρότι ξέρει ότι η πλειοψηφία δεν τα αποδέχεται, αυτή η πλειοψηφία τελικά τα βιώνει αναγκαστικά. Εδώ κάνουμε την επέμβαση στη συνείδησή του με διάφορες ερωτήσεις – προβληματισμούς. Όπως «γιατί δεν πραγματοποιείται ποτέ αυτό που θέλει ο λαός; Γιατί μας στέλνουν τα ΜΑΤ» κλπ;. Σε τούτο το σημείο πάμε να αναδείξουμε ότι η εξουσία (πολιτικοοικονομική) είναι στα χέρια των λίγων. Μέχρι εδώ, στις συζητήσεις, οι περισσότεροι το αποδέχονται. Σε τούτο το σημείο θέτουν το θέμα «αν μπορεί πρακτικά η πολιτική εξουσία να είναι στα χέρια του λαού». Εμείς του δίνουμε την απάντηση που έχουμε.
Όσων η συνείδηση φθάνει να αποδεχθεί το νέο πρόταγμα τότε αποδέχεται ότι και στην οικονομία θα πρέπει ο λαός να αποφασίζει τι θα παράγεται, πως θα παράγεται, πόσο θα παράγεται και πως θα διαμοιράζεται. Έπειτα από αυτό το γενικό, οι λιγότεροι, θα θελήσουν να μπουν βαθύτερα και να μάθουν για τις αντιθέσεις του οικονομικού συστήματος του καπιταλισμού, πχ νόμος πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους κοκ και να αναζητήσει γενικές βασικές αρχές μιας άλλης οικονομίας της κοινοτιστικής κοινωνίας. Δυστυχώς οι περισσότερες συνειδήσεις για να διαφοροποιηθούν από τις ολιγαρχικές αντιλήψεις πρέπει να περάσουν (χοντρικά) από αυτά τα στάδια εξέλιξης. Και το κάθε στάδιο είναι «επώδυνο», θέλει υπομονή και συντριπτικά λογικά επιχειρήματα.
Οι άνθρωποι έχουν υποστεί μια τεράστια πλύση εγκεφάλου από τη νηπιακή ηλικία μέχρι την ενηλικίωση. Ο μόνος τρόπος να κάνουμε κάτι σήμερα είναι να θωρακιστούμε με υπομονή, με τα «υπερόπλα» της λογικής, τα «υπερόπλα» των επιχειρημάτων, το «υπερόπλο» της «ηθικής» του προτάγματος, τα «υπερόπλα» για κάθε θέμα, ακόμα και για το πιο «δευτερεύον».
Την κοινωνική συνείδηση την ελέγχει η ολιγαρχία. Ακόμα και για ένα διάστημα μέσα στη δημοκρατική ρεπούμπλικα η κοινωνία θα είναι αστική. Οι άνθρωποι θα φέρουν τις περισσότερες αστικές αξίες στο νέο σύστημα.
Στον τίτλο μας το «κοινοτιστικό» δηλαδή την αυτοδιαχειριζόμενη οικονομία το θέτουμε σαν απώτερο μεγάλο σκοπό.
Πρέπει απαραίτητα να γίνονται αναφορές για μια άλλη οικονομία (αυτοδιαχειριζόμενη) γιατί όσο πιο πολύ πληθυσμός ασπάζεται αυτή την προοπτική, πριν την κατάκτηση της δημοκρατικής ρεπούμπλικα, τόσο πιο γρήγορα θα γίνονται μετά οι σε βάθος αλλαγές.
Απλά, οι αναφορές στο πολιτικό επίπεδο μπορεί να υπερισχύουν σήμερα σε ποσότητα γιατί αυτό έχει να κάνει με την πρακτική δυνατότητα στην προσέγγιση της κοινωνικής συνείδησης. Εξηγούμαι: Η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν μπορεί να σκεφτεί απευθείας ένα άλλο οικονομικό μοντέλο. Την συνείδηση αυτή νομίζουμε ότι την προσεγγίζουμε καλύτερα μέσα από τα καθημερινά μεγάλα προβλήματα που βιώνει. Πχ μείωση των μισθών ή συντάξεων κλπ. Πάνω σε αυτά τα θέματα παρότι κινητοποιείται, παρότι ξέρει ότι η πλειοψηφία δεν τα αποδέχεται, αυτή η πλειοψηφία τελικά τα βιώνει αναγκαστικά. Εδώ κάνουμε την επέμβαση στη συνείδησή του με διάφορες ερωτήσεις – προβληματισμούς. Όπως «γιατί δεν πραγματοποιείται ποτέ αυτό που θέλει ο λαός; Γιατί μας στέλνουν τα ΜΑΤ» κλπ;. Σε τούτο το σημείο πάμε να αναδείξουμε ότι η εξουσία (πολιτικοοικονομική) είναι στα χέρια των λίγων. Μέχρι εδώ, στις συζητήσεις, οι περισσότεροι το αποδέχονται. Σε τούτο το σημείο θέτουν το θέμα «αν μπορεί πρακτικά η πολιτική εξουσία να είναι στα χέρια του λαού». Εμείς του δίνουμε την απάντηση που έχουμε.
Όσων η συνείδηση φθάνει να αποδεχθεί το νέο πρόταγμα τότε αποδέχεται ότι και στην οικονομία θα πρέπει ο λαός να αποφασίζει τι θα παράγεται, πως θα παράγεται, πόσο θα παράγεται και πως θα διαμοιράζεται. Έπειτα από αυτό το γενικό, οι λιγότεροι, θα θελήσουν να μπουν βαθύτερα και να μάθουν για τις αντιθέσεις του οικονομικού συστήματος του καπιταλισμού, πχ νόμος πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους κοκ και να αναζητήσει γενικές βασικές αρχές μιας άλλης οικονομίας της κοινοτιστικής κοινωνίας. Δυστυχώς οι περισσότερες συνειδήσεις για να διαφοροποιηθούν από τις ολιγαρχικές αντιλήψεις πρέπει να περάσουν (χοντρικά) από αυτά τα στάδια εξέλιξης. Και το κάθε στάδιο είναι «επώδυνο», θέλει υπομονή και συντριπτικά λογικά επιχειρήματα.
Οι άνθρωποι έχουν υποστεί μια τεράστια πλύση εγκεφάλου από τη νηπιακή ηλικία μέχρι την ενηλικίωση. Ο μόνος τρόπος να κάνουμε κάτι σήμερα είναι να θωρακιστούμε με υπομονή, με τα «υπερόπλα» της λογικής, τα «υπερόπλα» των επιχειρημάτων, το «υπερόπλο» της «ηθικής» του προτάγματος, τα «υπερόπλα» για κάθε θέμα, ακόμα και για το πιο «δευτερεύον».
Την κοινωνική συνείδηση την ελέγχει η ολιγαρχία. Ακόμα και για ένα διάστημα μέσα στη δημοκρατική ρεπούμπλικα η κοινωνία θα είναι αστική. Οι άνθρωποι θα φέρουν τις περισσότερες αστικές αξίες στο νέο σύστημα.
Ο αγώνας δεν σταματά εδώ. Η κατάκτηση της δημοκρατικής ρεπούμπλικα θα είναι
ένας σημαντικός σταθμός που θα αλλάζει σημαντικά τις βάσεις του πολιτισμού αλλά
δεν είναι το τέλος του. Σημαντικοί σταθμοί στην ανθρώπινη ιστορία ήταν πολλοί.
Πχ η χρήση της φωτιάς, κάποιες τεχνολογικές ανακαλύψεις κοκ.
ΥΓ Αντιμετωπίζουμε σήμερα όχι μόνο την κοινωνική συνείδηση των ζωντανών αλλά και των νεκρών. Όπως έλεγε ο Μαρξ:
«Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σα βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών»
«Έτσι κι ο αρχάριος που έμαθε μια ξένη γλώσσα τη μεταφράζει στην αρχή πάντα στη μητρική του και μόνον όταν αρχίζει να χειρίζεται τη ξένη γλώσσα χωρίς να θυμάται τη μητρική του και μάλιστα να ξεχνά τη μητρική του γλώσσα, θα μπορέσει να αφομοιώσει το πνεύμα της καινούριας γλώσσας και να δημιουργήσει σ' αυτήν».
ΥΓ Αντιμετωπίζουμε σήμερα όχι μόνο την κοινωνική συνείδηση των ζωντανών αλλά και των νεκρών. Όπως έλεγε ο Μαρξ:
«Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σα βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών»
«Έτσι κι ο αρχάριος που έμαθε μια ξένη γλώσσα τη μεταφράζει στην αρχή πάντα στη μητρική του και μόνον όταν αρχίζει να χειρίζεται τη ξένη γλώσσα χωρίς να θυμάται τη μητρική του και μάλιστα να ξεχνά τη μητρική του γλώσσα, θα μπορέσει να αφομοιώσει το πνεύμα της καινούριας γλώσσας και να δημιουργήσει σ' αυτήν».
