Για να γίνει καλύτερα κατανοητό αυτό το κείμενο θα πρέπει προηγουμένως να έχει καταστεί σαφής η τεράστια αξία της ύπαρξης ενός αντίπαλου δέους που να στέκεται απέναντι στο δέος του ολιγαρχικού συστήματος. Αυτό το κείμενο είναι άρρηκτα δεμένο με τη λογική του κειμένου «ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ». http://bezedakos.blogspot.gr/2015/09/blog-post_22.html
Οι οικονομικοί ολιγάρχες (βιομήχανοι, τραπεζίτες, μεγαλέμποροι, τοκογλύφοι κοκ) φτιάχνουν τους τελευταίους αιώνες διάφορα πολιτικά συστήματα που να τους εξυπηρετούν. Φτιάχνουν είτε στρατιωτικές ολιγαρχικές δικτατορίες είτε κοινοβουλευτικές ολιγαρχικές δικτατορίες είτε κάνουν μια μίξη αυτών ανάλογα με το πoιά συστήματα τους βολεύουν καλύτερα, στις διάφορες ιστορικές περιόδους.
Κείμενο για τις ομοιότητες και τις διαφορές τους: « ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ».
Όλα αυτά τα συστήματα έχουν ένα κοινό ουσιαστικό στοιχείο.
Σε όλα αυτά τα συστήματα μια μειοψηφία έχει την πολιτική κυριαρχία, δηλαδή κατέχει την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία και δια μέσου αυτών εξασφαλίζεται και η οικονομική εξουσία στα χέρια μιας μειοψηφίας. Μια πολύ μικρή μειοψηφία κάνει τελικά κουμάντο στο λαό, μια πολύ μικρή μειοψηφία αποφασίζει και διατάζει το λαό.
Πάμε όμως κατευθείαν στο πολιτικό σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας, σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε σήμερα.
ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΠΑΓΙΔΕΣ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ
Για ποιούς βασικούς λόγους έφτιαξε το κοινοβουλευτικό σύστημα η ολιγαρχία;
Οι βασικοί λόγοι για τους οποίους το έφτιαξε είναι για να παγιδεύει την κοινωνική συνείδηση και έτσι να μπορεί να υπάρχει και να διαιωνίζεται. Στοχεύει αποκλειστικά στο να εξαπατά και να παγιδεύει τους λαούς:
1ον . Για το ξεπέρασμα του προβλήματος που λέγεται «φυσιολογική φθορά της κυβέρνησης».
Μια οποιαδήποτε ολιγαρχική κυβέρνηση αργά ή γρήγορα, θα προκαλέσει δυσαρέσκεια στην πλειοψηφία του λαού. Σαν κυβέρνηση που σκοπό έχει την εξυπηρέτηση κάποιων λίγων είναι αναπόφευκτο να προκαλέσει ζημιά στους πολλούς. Μετά από λίγα χρόνια θητείας θα φανεί οπωσδήποτε το πραγματικό της πρόσωπο.
Σε αυτή τη φάση υπάρχει ένας κίνδυνος για την ολιγαρχία. Μπορεί η κοινωνική συνείδηση «να ξεφύγει» και να αποδώσει τις αιτίες στην ουσία του συστήματος η οποία είναι η δυνατότητα των λίγων να αποφασίζουν και να διατάζουν τους πολλούς. Σε τούτη την περίπτωση υπάρχει η μεγάλη πιθανότητα, ο λαός να συγκρουστεί βίαια με το σύστημα με σκοπό να το εξαφανίσει.
Αυτός όμως ο κίνδυνος αποφεύγεται με έναν αντιπερισπασμό. Το σύστημα προσπαθεί να αποδώσει τα αντιλαϊκά μέτρα της κάθε ολιγαρχικής κυβέρνησης είτε στην ανικανότητα των συγκεκριμένων προσώπων που κυβερνούσαν (ανασχηματισμοί κλπ) είτε στον μη καλό χαρακτήρα των κυβερνώντων είτε σε «προδοσία» αυτών κοκ.
Εδώ ακριβώς το σύστημα προσφέρει εναλλακτικές λύσεις - παγίδες στο λαό. Υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι εξουσιαστές που πλασάρουν το δικό τους νέο εμπόρευμα ελπίδας, το δικό τους μαγαζί, το δικό τους κόμμα (ενώ στα κρυφά επιδιώκουν την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων ολιγαρχικών συμφερόντων και στη μεγέθυνση της δικής τους ατομικής εξουσίας, ματαιοδοξίας, αλαζονείας κοκ).
«Φύγε από αυτούς» σου λένε. «Μην απογοητεύεστε. Εμείς έχουμε καλύτερο πρόγραμμα και επί πλέον έχουμε και τον κατάλληλο χαρακτήρα. Δεν θα σε προδώσουμε» κλπ.
Έτσι αποσπάται η σκέψη του λαού από την ουσία των αιτιών. Διαλέγει ένα νέο σάπιο «εμπόρευμα» ενώ στο προηγούμενο κόμμα, πιθανότατα να αλλάξουν την ηγεσία για να αποδώσουν τις αιτίες της κακής διακυβέρνησής του σε κάποια πρόσωπα και όχι στην ολιγαρχική ουσία του συστήματος. Όμως μετά από λίγα χρόνια επέρχεται αναπόφευκτα η φυσιολογική φθορά και της νέας κυβέρνησης. Πάλι θα υπάρχει ο αντιπερισπασμός. Ελπίδα ξανά ή σε ένα άλλο ολιγαρχικό κόμμα ή επιστροφή στο πρώτο που τώρα έχει δήθεν άρει τις αιτίες της κακιάς διακυβέρνησής του, αλλάζοντας κάποιους από τους ηγέτες.
Η ιστορία θα πρέπει να συνεχίζεται πάντα έτσι. Και αν ένα ακόμα νέο κόμμα υποστεί τη φθορά τότε οι ελπίδες θα πρέπει να μεταφερθούν σε διάφορες συμμαχικές κυβερνήσεις με πολλαπλές πιθανές παραλλαγές κοκ.
Βασικός σκοπός του ολιγαρχικού συστήματος είναι να κάνει το λαό να νομίζει ότι στο βάθος θα έχει όφελος στη ζωή του από αυτό το σύστημα. Σκοπός του είναι, να συμμετέχουν όσο το δυνατόν πιο πολλοί στις διαδικασίες των ολιγαρχικών εκλογών. Η μεγάλη συμμετοχή θα είναι δείκτης ότι ο λαός έχει πέσει στην παγίδα τους, περιμένοντας κάποιο όφελος από το σύστημά τους και ταυτόχρονα θα είναι δείκτης ότι ο λαός δεν ακολουθεί κάποιο αντίθετο σχέδιο για μια αντιολιγαρχική λειτουργία της κοινωνίας.
Άλλωστε το σύστημα έφτιαξε τις εκλογές του για να συμμετέχει ο κόσμος και όχι για να απέχει. Επί πλέον αν οι ολιγαρχικοί διέβλεπαν την πιθανότητα ότι κάποιοι δια μέσου των εκλογών θα μπορούσαν να συντρίψουν την ουσία του τότε ή δεν θα έφτιαχναν καθόλου τον κοινοβουλευτισμό ή θα τον καταργούσαν.
Όμως σε κάθε περίπτωση το ολιγαρχικό σύστημα έχει κρατήσει μια «πισινή». Έχει πάρει μέτρα για να διασφαλίσει την ύπαρξή του σε περίπτωση που ο λαός ή κάποιο κόμμα θελήσει να ξεπεράσει τα όρια και την ουσία του ολιγαρχικού συστήματος και φυσικά των ολιγαρχικών συμφερόντων. Κρατά σφικτά στα χέρια της την εκτελεστική εξουσία και ιδιαίτερα την ένοπλη εκτελεστική. Κοιτά να την ελέγχει πλήρως και έτσι σε περίπτωση κάποιας «στραβής» να μπορεί να επέμβει με τη βία για να αποκαταστήσει την ολιγαρχική τάξη!!!
2ον . Για να κάνουν το λαό να πιστεύει ότι με την ψήφο του (επιλογή του), αυτός ο ίδιος καθορίζει τη ζωή του και όχι άλλοι.
Με τις ολιγαρχικές εκλογές γίνεται μια «ταχυδακτυλουργική» εξαπάτηση των ανθρώπων του λαού.
Του ταυτίζουν δύο εντελώς διαφορετικά, ξεχωριστά πράγματα.
«Είσαι ψηφοφόρος; Άρα εσύ έχεις την εξουσία, άρα εσύ αποφασίζεις και διαμορφώνεις τη ζωή σου». ΜΕΓΙΣΤΗ ΑΠΑΤΗ ΚΑΙ ΤΡΑΓΕΛΑΦΟΣ!!!!
Ετούτη η ταύτιση μπορεί να γίνει μόνο στη δημοκρατική ρεπούμπλικα. Μόνο όταν ο λαός κατέχει την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία, μπορεί να δίνει συγκεκριμένες εντολές στα πρόσωπα που επιλέγει και έτσι να έχει πραγματικά την εξουσία στα χέρια του.
Αντίθετα, στα ολιγαρχικά συστήματα καμιά εξουσία δεν ανήκει στο λαό. Όλες ανήκουν στο ολιγαρχικό σύστημα. Η πράξη της ψηφοφορίας εδώ είναι μια τυπική πράξη όχι μόνο άνευ θετικής ουσίας για το λαό αλλά και επιζήμια. Από τη στιγμή που επιλεγούν οι όποιοι ολιγαρχικοί, ο λαός είναι απόλυτα αδύνατος, είναι απόλυτα γυμνός. Οι ολιγαρχικοί έχουν την εξουσία να πράττουν εντελώς διαφορετικά πράγματα από τη θέληση του λαού, να πράττουν εντελώς διαφορετικά από όλες τις προεκλογικές υποσχέσεις τους. (Δες πχ ΣΥΡΙΖΑ και πως το ΟΧΙ μετατρέπεται σε ΝΑΙ) .Η πλειοψηφία του λαού δεν έχει την εξουσία να αποφασίζει και να επιβάλλει τη θέλησή της για οτιδήποτε που μπορεί να έρχεται σε αντίθεση με άμεσα ή έμμεσα συμφέροντα της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας. Οι άνθρωποι του λαού είναι για τους ολιγαρχικούς «ζώα ζώντα προς σφαγή, ανά πάσα στιγμή» και η ψήφος μόνο σαν στοιχείο τραγικής ειρωνείας μπορεί να χαρακτηριστεί.
(Είναι σαν μια παρέα να επιλέγει ένα ταξί και από τη στιγμή που το επιλέγει να μην μπορεί να πάει όπου θέλει αλλά ο ταξιτζής με τη βία να τους πηγαίνει εκεί όπου ο ίδιος επιθυμεί. Τελικά να τους πάει σε διαφορετικό προορισμό αλλά θέλουν να κάνουν την παρέα (με την προπαγάνδα τους) να εξακολουθεί να πιστεύει ότι είναι σωστό να αποφασίζει και να τους επιβάλλει τη θέλησή του ο κάθε ταξιτζής (δηλαδή μια μειοψηφία). Και επί πλέον να πιστεύει ότι οι ταξιτζήδες (ολιγαρχικά κόμματα) που δεν θέλουν να εκτελούν εντολές των πελατών τους είναι ψυχολογικά υγιείς ή ότι υπάρχει περίπτωση μία στο δισεκατομμύριο να βρεθεί κάποιος από αυτούς τους ταξιτζήδες που τελικά να είναι υγιής και όχι ότι όλοι τους, άνευ εξαιρέσεως, είναι εκ των πραγμάτων, κοινωνικοί εγκληματίες.)
Αυτή είναι η σχέση εκλογέα και ολιγαρχικής εξουσίας.
Επιλέγεις έναν για δασοφύλακα και αυτός έχει την εξουσία να κάνει ότι θέλει στο δάσος. Και όταν το καίει ολοσχερώς, σε κοροϊδεύουν λέγοντας: «Τώρα έχεις την εξουσία, με την ψήφο σου, να τον βγάλεις από δασοφύλακα!!!».
Η ψήφος σε ένα οποιοδήποτε κόμμα είναι η επιφάνεια. Στο βάθος, στην ουσία της είναι ψήφος προς το ολιγαρχικό σύστημα.
Η ψήφος στα ολιγαρχικά συστήματα είναι απλά μια «παρεχόμενη δυνατότητα από το σύστημα προς τους υπηκόους, να διαλέγουν οι ίδιοι, ποιοί και με ποιό τρόπο θα τους κάνουν απόλυτο κουμάντο στη ζωή». Να διαλέγουν με ποιό δάκτυλο θα βγάζουν τα μάτια τους. Να διαλέγουν εκείνους που θα τον κρατούν μακριά από την εξουσία του (ΟΕΝΔΕΛ- Όλη η Ένοπλη, Νομοθετική και Δικαστική Εξουσία στους Λαούς-)
Η ψήφος δεν είναι δικαίωμα αλλά είναι απλά μια παρεχόμενη δυνατότητα προς τους υπηκόους να επιλέγουν οι ίδιοι τους νταβατζήδες της ζωής τους, τους δυνάστες τους δηλαδή ποιοι θα είναι εκείνοι που θα του καθορίζουν λεπτομερώς ποιες θα είναι οι υποχρεώσεις και ποια τα δικαιώματα στη ζωή τους. Είναι μια δυνατότητα που τους παρέχει το σύστημα για να κόβουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται για να μην μπορέσουν να κατακτήσουν ποτέ την εξουσία τους, να ΑΝΑΒΑΛΟΥΝ διαρκώς την κατάκτηση της εξουσίας τους.
Δικαίωμα είναι η παρεχόμενη δυνατότητα μιας εξουσίας προς τα άτομα για να μπορούν να προστατέψουν ή να διεκδικήσουν κάποιο αγαθό.
Στην περίπτωση όμως της ψήφου στις ολιγαρχικές εκλογές δεν υπάρχει στο βάθος κάποιο αγαθό που να πρέπει να προστατευτεί ή να διεκδικηθεί.
Στο βάθος υπάρχει μόνο η ζημία. Υπάρχει ο σφετερισμός της εξουσίας του λαού από τους ολιγαρχικούς, από ηγέτες ολιγαρχικών κομμάτων και οικονομικούς εξουσιαστές.
Η ψήφος του λαού, μέσα στις κοινοβουλευτικές ολιγαρχικές δικτατορίες, δεν έχει την παραμικρή δύναμη εξουσία. Όχι μόνο δεν είναι πιστόλι στον κρόταφο της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας αλλά δεν είναι ούτε καν νεροπίστολο. Είναι μια εντελώς τζούφια πράξη. Όλοι οι σε βάθος σκεπτόμενοι υπήκοοι το έχουν κατανοήσει μετά από τόσες εκλογές. Το διαπίστωσαν όμως κατά απόλυτο τρόπο, μετά το τελευταίο ολιγαρχικό δημοψήφισμα. Κάποιοι λίγοι είχαν τελικά την εξουσία και μετέτρεψαν το λαϊκό ΟΧΙ σε ολιγαρχικό ΝΑΙ.
Οι ολιγαρχικές εκλογές είναι αντιπερισπασμός - παγίδα για να κάνει τους λαούς να αναβάλλουν διαρκώς τη σωστή οργάνωσή τους με την οποία θα κατακτήσουν την ένοπλη εκτελεστική.
3ον. Οι ολιγαρχικές εκλογές είναι και ένα μέσον διευθέτησης των συγκρούσεων μεταξύ των ολιγαρχικών.
Οι ολιγαρχικές θέσεις είναι πάντα λιγότερες από τους ολιγαρχικούς υποψηφίους. Πολλοί θέλουν την κουτάλα της εξουσίας ή την μεγαλύτερη από αυτές. Πολλές διχόνοιες προκύπτουν τακτικά μέσα στο ολιγαρχικό στρατόπεδο. Πολλές φορές οι συγκρούσεις τους φθάνουν και σε εξοντωτικό πόλεμο.
Οι ολιγαρχικές εκλογές ( όπως και τα δημοψηφίσματα) είναι μέσα για ειρηνικότερη λύση των διαφορών τους. Έτσι βάζουν το λαό διαιτητή και η μεταξύ τους συμφωνία είναι να αποδεχθούν όποιον ολιγαρχικό εξουσιαστή ( ή κόμμα) προτιμά ο παγιδευμένος από τις χωρίς αντίκρισμα υποσχέσεις λαός. Έτσι ανταγωνίζονται να κερδίσουν την ψήφο του λαού που θα τους οδηγήσει σε μεγαλύτερα επίπεδα εξουσίας.
(Πολλές φορές κάποιες ολιγαρχικές συνειδήσεις μπαίνουν σε ένα ολιγαρχικό κόμμα με την στόχευση να ανέβει η ατομική τους εξουσία. Όμως και εκεί υπάρχει ο μεταξύ τους ανταγωνισμός. Οι θέσεις (υψηλότερης) εξουσίας είναι και πάλι λιγότερες των υποψηφίων. Σε κάποια στιγμή εκείνοι που βλέπουν ότι δεν μπορούν να πετύχουν πια τους προσωπικούς τους στόχους είτε μεταπηδούν σε άλλο ολιγαρχικό κόμμα είτε φτιάχνουν ένα καινούργιο.
Και αν δουν ξανά ότι αποτυγχάνουν θα ακολουθήσουν πάλι το δρόμο της αναζήτησης ενός άλλου ολιγαρχικού συλλογικού φορέα. Και όλες αυτές τις πράξεις τους τις δικαιολογούν, τις καλύπτουν λέγοντας ότι παλεύουν για το καλό του λαού και ότι προδόθηκαν από τα προηγούμενα κόμματα. Βγαίνουν έτσι και κοινωνικοί αγωνιστές!!)
ΠΟΙΑ ΤΑ ΩΦΕΛΗ ΤΗΣ ΑΠΟΧΗΣ – ΑΚΥΡΟΥ – ΛΕΥΚΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ:
Τα οφέλη ή οι ζημίες για το λαό (με την κάθε συμπεριφορά μας ή στάση μας) θα πρέπει να τα βλέπουμε ΠΑΝΤΑ από την οπτική γωνία της ενίσχυσης ή της αποδυνάμωσης του αντίπαλου δέους (προς το ολιγαρχικό σύστημα). Δηλαδή από το κατά πόσο μεγεθύνεται ή αμβλύνεται η απειλή κατά του ολιγαρχικού συστήματος.
ΜΟΝΟ από την ενδυνάμωση της απειλής κατά της ύπαρξης του συστήματος εξαρτάται και η παραμικρή κατάκτηση για τους λαούς στο παρόν και ταυτόχρονα εξαρτάται η υλοποίηση των προϋποθέσεων για την αυριανή ριζική αλλαγή της κοινωνίας.
(Περισσότερες λεπτομέρειες στο κείμενο: «ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ»)Πάμε τώρα στις ολιγαρχικές εκλογές του κοινοβουλευτισμού.
Κάποιοι άνθρωποι του λαού θα συμμετέχουν σε αυτές και κάποιοι θα απέχουν ή θα ρίξουν άκυρο ή λευκό.
α. Όσοι συμμετέχουν θα προσδοκούν κάποιο όφελος.
Αυτό το όφελος μπορεί να είναι είτε ένα προσωπικό βόλεμα είτε αποφυγή του χειρότερου είτε προσδοκία για την υλοποίηση κάποιων θετικών μέτρων από ένα κόμμα είτε γιατί νομίζουν ότι μπορεί να προκύψει κάποιο όφελος για μια ιδεολογία κοκ.
Κοινός παρονομαστής είναι η προσδοκία κάποιου οφέλους μέσα από τις δομές και τη λειτουργία αυτού του συστήματος.( Για αυτό κάθε φορά πριν από τις εκλογές τους βγαίνουν και λένε: "ετούτες οι εκλογές είναι οι πιο κρίσιμες , δεσμευόμαστε να...κλπ". Θέλουν να παρασύρουν το λαό στο να σκεφτεί ότι πιθανόν διακυβεύεται κάποιο όφελος, κάποιο συμφέρον του και έτσι να τον "χώσουν" στην κάλπη τους.)
β. Από την άλλη, σχεδόν όλοι όσοι απέχουν ηθελημένα ή ρίχνουν άκυρο ή λευκό, σημαίνει ότι δεν προσδοκούν κάποιο όφελος από αυτές τις διαδικασίες και τους θεσμούς του συστήματος.
Εδώ, κάποιοι δεν θα πάνε να ψηφίσουν από αδιαφορία και κάποιοι δε θα πάνε επειδή συνειδητά εντάσσουν τη στάση τους αυτή στα πλαίσια ενός σχεδίου για ανατροπή του ολιγαρχικού συστήματος και την κατάκτηση από το λαό του ΟΕΝΔΕ.
Οι περισσότεροι σήμερα θα απέχουν γιατί έχουν απογοητευτεί από το σύστημα με τις συνεχείς κοροϊδίες του και προτιμούν να αδιαφορούν για τις εκλογές του. Έτσι απέχουν τελικά γιατί δεν βλέπουν κάποιο όφελος.
(Η αιτία της κάθε αδιαφορίας για κάτι προκύπτει πάντα όταν δεν διαφαίνεται αποκόμιση ωφελιμότητας από αυτό.)
Όμως εκείνοι που δεν θα πάνε να ψηφίσουν, από αδιαφορία, ναι μεν αρνούνται την κοροϊδία του συστήματος ΑΛΛΑ δεν έχουν ακόμα να αντιπροτείνουν κάποιο άλλο κοινωνικό σύστημα.
(Αντίθετα μια μειοψηφία δεν θα πάει να ψηφίσει γιατί το βλέπει σαν μια μάχη ενάντια στο σύστημα. Απέχει συνειδητά και με κάποιο αντισυστημικό σχέδιο. Αρνείται οι λίγοι να κάνουν απόλυτο κουμάντο στη ζωή της και διεκδικεί συνειδητά με οργανωμένους και πολύμορφους αγώνες το να περάσει όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό)
Ας κάνουμε τώρα μια συγκριτική αξιολόγηση της ψήφου σε ένα οποιοδήποτε κόμμα (συμμετοχή) με την επιλογή της αποχής – άκυρου λευκού εξ αιτίας της αδιαφορίας.
Στην πρώτη περίπτωση, όσοι περισσότεροι συμμετέχουν στις εκλογές ψηφίζοντας κάποιο κόμμα, σημαίνει ότι (ανεξαρτήτως λόγων) αποδέχονται το σύστημα (έστω και προσωρινά, έστω και ευκαιριακά), αποδέχονται ότι από αυτό μπορούν να αντλήσουν μια κάποια ωφελιμότητα.
Και ταυτόχρονα συνειδητά ή ασυνείδητα αποδέχονται(κατά βάθος) ένα σύστημα όπου οι ελάχιστοι θα έχουν την εξουσία να επιβάλλουν τη θέλησή τους στο λαό. Σημαίνει ότι ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ οι λίγοι να έχουν την εξουσία και να τους καταναγκάζουν στη ζωή.Σε τούτη την περίπτωση το σύστημα τρίβει τα χέρια του. «Καλώς τα πουλάκια μου» λέει...
«Είναι μέσα στα πλαίσια που θέλουμε και όχι έξω από αυτά. Τους έχουμε στα χέρια μας. Δεν διανοούνται να ψάξουν κάτι από έξω και ενάντια σε αυτά που έχουμε ορίσει. Επομένως το σύστημά μας δεν διατρέχει καμιά απειλή, κανένα κίνδυνο. Δεν εναντιώνονται στην ομαλή λειτουργία του συστήματος. Δέχονται το σύστημά μας.»
Εδώ φυσικά θα αυξάνεται το δέος, θα αυξάνεται η δύναμη του συστήματος και θα μικραίνει το μέγεθος του αντίπαλου δέους.
Τι θα πουν όμως για εκείνους που δεν συμμετέχουν στις εκλογές τους από αδιαφορία και όταν αυτοί είναι πάρα πολλοί;
Εδώ θα αρχίσουν να ανησυχούν λιγάκι. «Ναι μεν δεν είναι επαναστατικά ενάντιά μας (ευτυχώς) ΑΛΛΑ δυστυχώς ξέφυγαν από την προπαγάνδα μας, ξέφυγαν κάπως από το μαντρί μας. Δεν μπορούμε να τους κατευθύνουμε με απόλυτο τρόπο.
Βρίσκονται συνειδησιακά σε μια ουδέτερη ζώνη. Αν δεν προσέξουμε ίσως αύριο να φύγουν και από αυτή την ουδέτερη ζώνη και να ακολουθήσουν κάποιο αντισυστημικό πρόταγμα, κάποιο επαναστατικό σχέδιο ενάντια στην ύπαρξή μας και τότε αλίμονό μας. Η σημερινή αποχή τους ίσως να είναι ο προθάλαμος για να περάσει η συνείδησή τους στο ΟΕΝΔΕΛ».
Σε τούτη την περίπτωση, έστω και σε μικρό βαθμό, αυξάνει το μέγεθος του αντίπαλου δέους.
Επομένως, ακόμα και η αποχή από αδιαφορία, είναι πολύ περισσότερο ωφέλιμη από την ψήφο σε ένα οποιοδήποτε κόμμα . Η μια αυξάνει το μέγεθος της απειλής για το σύστημα και η άλλη το μειώνει.
Φυσικά η καλύτερη των περιπτώσεων είναι η μεγάλη ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ αντισυστημική αποχή. Μια σημαντική αύξηση αυτής, σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο, θα βοηθούσε στο να αρχίσει η ολιγαρχία να χάνει τον ύπνο της, να βλέπει ΕΦΙΑΛΤΕΣ και να πολλαπλασιάσει τις υποχωρήσεις της στις καθημερινές λαϊκές διεκδικήσεις΄μέχρι να εξαφανιστεί από την ανθρώπινη κοινωνία. Και προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να δουλέψει το κίνημα.
Να μετατρέψει δηλαδή την αποχή από απλή αδιαφορία σε όσο το δυνατόν περισσότερο συνειδητή στάση εναντίον της ΥΠΑΡΞΗΣ της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας, να μπει στον αγώνα για το ΟΕΝΔΕΛ.
Και αν αυτό δεν επιτευχθεί, δηλαδή αν δεν πάει προς το ΟΕΝΔΕΛ όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του λαού, τότε και η αποχή θα είναι τελικά εντελώς αναποτελεσματική.
Η αποχή, το άκυρο και το λευκό από μόνα τους τελικά δεν θα κάνουν τίποτα.
(Είμαστε υπέρ της ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΠΟΧΗΣ και όχι γενικά υπέρ της αποχής.
Και ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΧΗ σημαίνει οργανωμένος αγώνας με στρατηγικό σκοπό (ΟΕΝΔΕΛ) και καθημερινή τακτική που θα οδηγεί στην υλοποίησης του σκοπού.)
Οι λαοί δεν θα πετύχουν τίποτα στο παρόν και το μέλλον, αν αργά ή γρήγορα δεν μετατρέψουν αυτή την "αδιαμόρφωτη" αποχή τους, αν η "αδιαμόρφωτη" αποχή δεν μπει στην προοπτική για ένα πρακτικό κίνημα αύξησης του αντίπαλου δέους.
Η ¨αδιαμόρφωτη" αποχή μπορεί να θεωρηθεί σαν πρώτο πολύ μικρό πρακτικό αλλά πολύ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ βηματάκι στην προοπτική για τη δόμηση ενός όλο και μεγαλύτερου αντίπαλου δέους.
Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο εξωθεσμικά και με πρόταγμα το ΟΕΝΔΕΛ.
Ας κάνουμε μια υπόθεση: Ας πούμε ότι απέχει το 80% του λαού και ταυτόχρονα υπάρχει υπογείως, μέσα στην κοινωνία, ένα σεβαστό μέγεθος ανθρώπων που ακολουθεί το πρόταγμα του αντίπαλου δέους.
Λοιπόν η κυβέρνηση που θα προκύψει, θα προκύψει από το 20% των ψηφοφόρων. Ετούτη λοιπόν η κυβέρνηση θα είναι μια κυβέρνηση ισχυρή ή μια κυβέρνηση αδύνατη; Σίγουρα θα είναι μια κυβέρνηση πιο αδύνατη. Αυτή λοιπόν η αδύνατη κυβέρνηση θα μπορεί να είναι πιο σκληρή απέναντι στα λαϊκά αιτήματα ή πιο ευάλωτη; Και πότε μια κυβέρνηση του ολιγαρχικού συστήματος θα είναι πιο ευάλωτη στις λαϊκές διεκδικήσεις για άμεσες ανάσες;
Όταν κάποια αυτοαποκαλούμενα «ριζοσπαστικά κόμματα» ή «επαναστατικά» ανεβάσουν το ποσοστό τους από 1% στο 3% ή από 4% στο 8% κλπ ή όταν το ποσοστό αποχής είναι πολύ μεγάλο και ταυτόχρονα υποβόσκει ένα λαϊκό κίνημα στον πυρήνα του οποίου υπάρχει το πρόταγμα του αντίπαλου δέους, το πρόταγμα της συντριβής του συστήματος δηλαδή το ΟΕΝΔΕΛ;
Σε ποιά από αυτές τις δύο περιπτώσεις θα έχουμε κάποια, έστω και μικρή, αύξηση των λαϊκών κατακτήσεων στο παρόν;
Για τους καλοπροαίρετους οι απαντήσεις είναι ευνόητες.
Η αποχή, ακόμα και από αδιαφορία (αδιαμόρφωτη), θα φέρνει κάποιες πολύ μικρές ανάσες στο παρόν και θα είναι κάποια εκατοστά πιο κοντά στην επίτευξη του σκοπού, σε σχέση με τα πολλά χιλιόμετρα του δρόμου που θα πρέπει να διανύσει το κίνημα.
Όμως η συμμετοχή φέρνει πολλά βήματα πίσω και τις κατακτήσεις – ανάσες στο παρόν και απομακρύνει την επίτευξη του σκοπού για τη μελλοντική απελευθέρωση των λαών.
Αντίθετα η όλο και πιο μεγάλη συμμετοχή σημαίνει αποδοχή, έστω και μερική του συστήματος και επομένως όλο και μικρότερη ανησυχία για το ολιγαρχικό σύστημα και κατά συνέπεια όλο και πιο δυσβάσταχτα μέτρα για τους λαούς.
Διάφορα ερωτήματα που θέτουν και διαδίδουν οι «καλοπροαίρετοι» δεξιοί ή αριστεροί ολιγαρχικοί.
1. «Δεν έχει νόημα η αποχή το άκυρο και το λευκό. Το σύστημα θα βγάλει την κυβέρνησή του έστω και αν πάνε να ψηφίσουν μόνο εκατό άτομα».
Το καλύτερο για το λαό. Ας βγάλουν οποιαδήποτε μορφής ολιγαρχική κυβέρνηση. Με αυτά τα ποσοστά συμμετοχής θα είναι πολύ αδύνατη και αυτό θα είναι προς το συμφέρον του λαού. Και θα είναι όλο και περισσότερο προς το συμφέρον του όσο πιο πολύ άνθρωποι του λαού οργανώνονται και παλεύουν για τη συντριβή κάθε μορφής ολιγαρχικού συστήματος.
2. Γιατί δεν συμμετέχετε στις εκλογές; Μπορείτε να πείσετε το λαό, να πάρετε την πλειοψηφία και φυσικά την κυβέρνηση και έτσι να εφαρμόσετε το πρόγραμμά σας.
Αν κάποιο συλλογικό υποκείμενο στοχεύει μόνο στη μεταρρύθμιση του συστήματος, αφήνοντας άθικτη την ουσία του, αν θέλει να διαπαιδαγωγήσει το λαό στο να δέχεται οι λίγοι να κάνουν απόλυτο κουμάντο στη ζωή του τότε «σωστά κάνει» και συμμετέχει σε αυτό το θέατρο, σε αυτή την παγίδα κατά του λαού.
Αν όμως θέλει να συντρίψει αυτό το σύστημα, τότε η κάθε του κίνηση θα πρέπει να στοχεύει στο να υλοποιεί όλες τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για τη συντριβή του.
Και ένα συλλογικό δημοκρατικό επαναστατικό υποκείμενο δεν αποζητά τη διακυβέρνηση για τον εαυτό του αλλά αγωνίζεται για να περάσει όλη η εξουσία στο λαό (ΟΕΝΔΕΛ).
Άλλο κυβέρνηση και άλλο εξουσία.
Η βάση της κάθε εξουσίας (πάνω στην οποία στηρίζονται όλες οι υπόλοιπες) είναι η κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής. Ο λαός θα πρέπει πριν από όλα να κατακτήσει αυτή την εξουσία.
Όμως με τις ψήφους και με τις κυβερνήσεις, αυτή η εξουσία δε καταχτιέται. (Τι να την κάνει την κυβέρνηση χωρίς την εξουσία του; )
Χρειάζεται λοιπόν κατάλληλο κίνημα, με κατάλληλα διαμορφωμένες συνειδήσεις, με κατάλληλη οργάνωση, με κατάλληλο σκοπό και τακτικές όπου δια μέσου της σύγκρουσης να περάσει αυτή η εξουσία στα χέρια του λαού. Και όλα αυτά μπορούν να διαμορφωθούν μόνο με συλλογικότητες που στέκονται από έξω και πολεμικά ενάντια στην πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.
Και για να πραγματοποιηθούν ετούτες οι προϋποθέσεις δεν θα πρέπει να λέγονται ψέματα στο λαό αλλά να του παρουσιάζεται από την αρχή όλη η πραγματικότητα.
Το ολιγαρχικό ετούτο σύστημα δια μέσου των εκλογών του, διαπαιδαγωγεί το λαό στα μέτρα και τα πλαίσια που το συμφέρει. Του δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι με μια «καλή» κίνηση – ψήφο μπορεί να έχει όφελος. Να έχει όφελος με το να αποφασίζουν κάποιοι άλλοι λίγοι για τη ζωή του, ενώ αυτός θα είναι ξάπλα. Δηλαδή στοιχεία εντελώς αντίθετα από εκείνα που απαιτούν οι προϋποθέσεις για τη ριζική αλλαγή της κοινωνίας.
Καλλιεργεί λοιπόν προγραμματισμένα τον «καναπεδισμό», τη «ρέκλα», την ανύπαρκτη ελπίδα και την αντίληψη ότι ο μόνος δρόμος για το καλό της κοινωνίας είναι οι λίγοι (αιρετοί ή αυθαίρετοι) να αποφασίζουν και να επιβάλλουν τη θέλησή τους στους πολλούς. Δηλαδή όλη η νομοθετική, η ένοπλη εκτελεστική, η δικαστική και η οικονομική εξουσία να είναι στα χέρια μιας πολύ μικρής μειοψηφίας. (Ανάθεση, παράδοση άνευ όρων όλων των πιο ουσιαστικών και καθοριστικών στοιχείων της ζωής μας σε άλλους, σε κάποιους λίγους)
Μια συλλογικότητα όμως που θέλει την κατάργηση του ολιγαρχικού συστήματος δεν καλλιεργεί μια τέτοια διαπαιδαγώγηση. Δεν πρέπει να βοηθά στην καλλιέργεια ετούτης της αυταπάτης. Δεν μπορεί να του λέει (δια της έμπρακτης συμμετοχής του στο ολιγαρχικό παιχνίδι) ότι το συμφέρον του θα υλοποιείται όταν διαλέξει σωστά ποιοι ελάχιστοι θα του κάνουν κουμάντο στη ζωή του. Αρνείται έμπρακτα την ουσία της ΚΟΔ (κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας) δια της αποχής από την εξαπάτηση του λαού. Δεν συμμετέχει και έτσι δεν πέφτει στην παγίδα τους. Δεν καλεί το λαό να της δώσει την κυβέρνηση δια μέσου των ολιγαρχικών εκλογών αλλά καλεί τον λαό στον αγώνα για την κατάκτηση ΟΛΗΣ της εξουσίας από τον ίδιο το λαό (ΟΕΝΔΕΛ).
Μια επαναστατική συλλογικότητα επιδιώκει να «κατακτήσει» (με βάση το σχέδιό της) τη θέληση της πλειοψηφίας του λαού μέσα από πολύμορφες λαϊκές κινηματικές διαδικασίες και όχι μέσα από τις ολιγαρχικές εκλογές – παγίδα γιατί ΜΟΝΟ μέσα από αυτές τις κινηματικές διαδικασίες μπορεί να κατακτήσει ο λαός όλη την εξουσία (ξεκινώντας από το κέντρο της εκτελεστικής δηλαδή την ένοπλη εκτελεστική ).
Ένα επαναστατικό δημοκρατικό κόμμα διαπαιδαγωγεί το λαό, βοηθά το λαό στο να κατακτήσει την εξουσία του ο ίδιος και όχι να ενδυναμώσει την εξουσία κάποιου κόμματος!!! Εντελώς διαφορετικοί σκοποί και φυσικά εντελώς διαφορετικές τακτικές. ΚΑΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ. Ένα πραγματικά επαναστατικό κόμμα στοχεύει στο να βοηθήσει το λαό να πάρει ο ίδιος την εξουσία του και όχι το να ενδυναμώσει την κομματική μειοψηφική εξουσία του. Έτσι όλα τα μέσα πρέπει να είναι προσαρμοσμένα στην επίτευξη του σκοπού και όχι να είναι εμπόδιο του. Πχ αν πούμε σε κάποιον ορειβάτη, που θέλει να ανέβει στο Έβερεστ, να πάρει μαζί του και ένα ψυγείο τότε αυτός θα μας πει ότι κάτι τέτοιο όχι μόνο του είναι εντελώς άχρηστο αλλά και ότι του είναι και εμπόδιο στο στόχο του.
Έτσι και με το επαναστατικό κόμμα και τις ολιγαρχικές εκλογές.
Οι τελευταίες είναι τεράστιο εμπόδιο και για την κατάλληλη ιδεολογική προετοιμασία του λαού (παραπλανούν πλήρως το λαό) και για την κατάλληλη οργανωτική του προετοιμασία.
Μια επαναστατική συλλογικότητα δεν πρέπει, δια της συμμετοχής της, να βοηθά τον εχθρό της (την ολιγαρχία) στην εύρυθμη, στην ομαλή λειτουργία του πολιτικού συστήματός της, με το οποίο καταδυναστεύει το λαό αλλά να πράττει το εντελώς αντίθετο.
3. Να μπείτε μέσα στο σύστημα και να εκμεταλλευτείτε όσο μπορείτε τις διάφορες αδυναμίες του. Να μπείτε μέσα και να το πολεμήσετε από τα μέσα. Γιατί δεν το κάνετε;
Εδώ και πάνω από 150 χρόνια, η πολιτικοοικονομική ολιγαρχία σε παγκόσμιο επίπεδο, άρχισε να νομιμοποιεί (σε χώρες μία μετά την άλλη) τα διάφορα ριζοσπαστικά, αριστερά, κομμουνιστικά ή «κομμουνιστικά» κόμματα.
Γιατί το έκανε; Ποιός ήταν ο σκοπός της; Το έκανε για να ανοίξει, σε αυτές τις συλλογικότητες, το δρόμο προς την εξουσία, το δρόμο δηλαδή που θα καταργούσε την ίδια της την ύπαρξη ή ήταν μια τακτική που θα εδραίωνε την ύπαρξή της; (Τρελή ήταν;)
Το έκανε γι αυτό ή μήπως το έκανε γιατί έτσι θα μπορούσε να εξουδετερώσει καλύτερα την όποια επαναστατικότητα υπήρχε μέσα σε αυτές τις συλλογικότητες; Μήπως το έκανε γιατί όντως αισθανόταν βέβαιη ότι έτσι θα μπορούσε να τις ελέγχει, να τις ενσωματώνει και τελικά να τις αφομοιώνει μέσα στο μηχανισμό του μύλου της; Το έκανε για να αφήσει περιθώρια σε αυτές τις επαναστατικές ή «επαναστατικές» συλλογικότητες να την εκμεταλλευτούν ή γιατί ήταν σίγουρη ότι αντίθετα αυτή θα μπορούσε να τις εκμεταλλευτεί; Μήπως τα στοιχεία που νόμιζαν αυτές οι συλλογικότητες ότι θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν ήταν απλώς το τυρί μέσα στη φάκα του ολιγαρχικού μηχανισμού ενσωμάτωσης και αφομοίωσης της αντίπαλης απειλής;
Τελικά; Μετά από τόσα χρόνια ποια είναι τα αποτελέσματα; Ποιος εκμεταλλεύτηκε ποιόν; Ποιος πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος;
Το αποτέλεσμα είναι ότι μετά από τόσα χρόνια συμμετοχής τους στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, ΣΧΕΔΟΝ πουθενά δεν επήλθε κάποια ριζική αλλαγή μέσα στην κοινωνία κάποιας χώρας (εξ αιτίας της συμμετοχής αυτής.) Σχεδόν πουθενά, η συμμετοχή αυτών των δυνάμεων δεν λειτούργησε σαν βάση για κάποια επανάσταση ή κάποια επαναστατική αλλαγή ή για κάποια πολύ ριζική αλλαγή !!! Όλες οι σημαντικές αλλαγές που έγιναν, έγιναν με αγώνες των λαών από έξω και πολεμικά ενάντια στο σύστημα. Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΟ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ ΟΤΙ «ΠΑΕΙ ΓΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ» εδώ και 150 χρόνια περίπου. Τα κόμματα αυτά, κατά κανόνα, ενσωματώθηκαν στο σύστημα. Σήμερα κάποιες καρικατούρες αυτών των παλιών κομμάτων έχουν μετατραπεί σε εργοδότες για τα υψηλόβαθμα επαγγελματικά στελέχη τους και για το βόλεμα κάποιων άλλων σε θέσεις οργανισμών, δημαρχείων, συνδικάτων κλπ.
Τελικά η τακτική του «εισοδισμού» εστέφθη από σχεδόν απόλυτη αποτυχία. Η αντίληψη του «να μπούμε μέσα στον βόα, να δεχθούμε να μας καταπιεί και από την κοιλιά του θα εκμεταλλευτούμε κάποιες αδυναμίες του για να τον εξοντώσουμε - εκ των έσω- , έχει αποδειχθεί απόλυτα λαθεμένη».
Γιατί όμως αυτή η αποτυχία έχει λάβει τη μορφή νομοτέλειας; Έχουν δώσει επιστημονική απάντηση ή δεν μπορούν ακόμα; (Φυσικά και δεν έχουν προσπαθήσει να την δώσουν λόγω της ήδη ενσωμάτωσης τους). Όμως και ο άνθρωπος, για χιλιάδες χρόνια, δεν μπορούσε να δώσει επιστημονική απάντηση στο νόμο της βαρύτητας αλλά τουλάχιστον τον λάμβανε υπόψη του στις πρακτικές δραστηριότητές του.
Όμως είναι ενσωματωμένοι και αυτό πάει γάντι στο σύστημα. Έχουν αποδεχθεί όλες τις έννοιες με το περιεχόμενο που τους δίνει η ολιγαρχία (πχ δημοκρατία, αντιπροσώπευση κοκ). Έτσι, μερικοί ενώ ξέρουν πχ ότι οι εκλογές αυτές είναι απάτη, καλούν το λαό όχι μόνο να υποστεί ετούτη την απάτη αλλά προσπαθούν και να τον εξαπατήσουν επί πλέον. Του ζητούν να υπερασπίσει τη δημοκρατία όπως λένε σε ένα αιτηματολόγιό τους!!! ( Τι αντισυστημική ή αντικαπιταλιστική στάση είναι αυτή;!!!)
Φυσικά η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τη δημοκρατία – εξουσία του λαού όμως αυτοί βοηθούν το σύστημα στην εξαπάτηση του λαού, αναμασώντας την προπαγάνδα του ότι το σύστημα είναι δημοκρατία και όχι ολιγαρχία. Ουσιαστικά του ζητούν να υπερασπίσει το πολιτικό σύστημα των ολιγαρχών.
Έως που θα φθάσει ο κατήφορος της ενσωμάτωσης και της αφομοίωσης τους από το σύστημα;
Ετούτη η στάση που λέει «πόλεμος από τα μέσα» αποδείχθηκε εντελώς αναποτελεσματική. Όμως κάποιοι που σκοπεύουν πρωτίστως στην αύξηση της ατομικής τους εξουσίας, στην προσωπική προβολή, στη μεγέθυνση του εγώ τους, στον παραγοντισμό κλπ, χρησιμοποιούν διάφορα διαστρεβλωμένα στοιχεία για να τους ακολουθήσουν δυστυχώς κάποιοι καλοπροαίρετοι και έτσι αυτοί να πραγματώνουν τους προσωπικούς τους στόχους, δια μέσου των "δεσμεύσεών" τους.....
Στα πλαίσια της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας ανήκει και η αντίληψη – σύνθημα: «το κόμμα μας δυνατό, στη βουλή και το λαό» ή «εκλογική άνοδος του κόμματός μας για άνοδο και των λαϊκών αγώνων».
Εδώ όμως δεν υπάρχει καμιά άμεση αιτιατή σχέση μεταξύ εκλογικής ανόδου και κινηματικής ανόδου. Η ιστορία μας διδάσκει ότι υπάρχουν και αντιφατικές εξελίξεις. Μας λέει ότι όπου υπάρχει εκλογική άνοδος ενός ριζοσπαστικού κόμματος πολλές φορές έχουμε μείωση των λαϊκών αγώνων. Πχ ΣΥΡΙΖΑ ή άλλων κομμάτων σε άλλες χώρες. Και υπάρχουν περιπτώσεις όπου ριζοσπαστικά κόμματα ήταν εκτός νόμου (και άρα εκτός κοινοβουλίου) όμως το λαϊκό διεκδικητικό κίνημα ήταν σε άνοδο ή και ότι τότε είχαν πολύ μεγαλύτερη επιρροή στο λαό και μικρότερη όταν νομιμοποιήθηκαν.
Επομένως οι παράγοντες τις ανόδου ή της καθόδου του λαϊκού κινήματος δεν σχετίζονται άμεσα ή ενίοτε δεν σχετίζονται καθόλου με την απλή εκλογική άνοδο ενός ριζοσπαστικού ή επαναστατικού κόμματος.
*ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ.
Και ας πούμε ότι ένα επαναστατικό κόμμα συμμετέχει στις ολιγαρχικές εκλογές και μετά από πολλά χρόνια κατορθώνει να πάρει το 90% των ψήφων. Ε! και τι θα γίνει; Η ολιγαρχία ΤΟΤΕ σίγουρα θα προσπαθήσει - και από αρκετά πριν - να συντρίψει δια του ένοπλου μηχανισμού της οποιαδήποτε προσπάθεια για αφαίρεση της εξουσίας της. Η ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΣΤΟ ΛΑΟ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΗ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.
(Αυτό δείχνει η ιστορική εμπειρία. Πχ Χιλή, Ισπανία κλπ) Τζάμπα λοιπόν τα ποσοστά και τζάμπα τα χρόνια αναμονής. Έτσι το επαναστατικό κόμμα θα έχει αφήσει να περάσουν πολλά χρόνια (να έχει μείνει αδιαπαιδαγώγητος ο λαός) για να διαπιστώσει το ίδιο το κόμμα ή και ο λαός ότι η ολιγαρχία δεν παραδίνεται αλλά αντεπιτίθεται με λυσσώδη βία; Θα έχει αφήσει να περνούν έτσι τα χρόνια για να ξανά επιστρέψει στο πρώτο σημείο εκκίνησης;
Θα έχει αφήσει να περάσουν τόσα χρόνια για να δώσει την εμπειρία στο λαό να διαπιστώσει ότι η ολιγαρχία όχι μόνο δεν σέβεται την πλειοψηφία αλλά αντίθετα η προοπτική επιβολής της θέλησης οποιασδήποτε πλειοψηφίας είναι ο θάνατός της και άρα και ο εφιάλτης της; Θα έχει αφήσει να περάσουν τόσα χρόνια για να αρχίσει ΜΕΤΑ να προετοιμάζει το λαό ιδεολογικά, οργανωτικά κλπ για την αφαίρεση της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας από την ολιγαρχία;
Γιατί; Αυτό το δήθεν επαναστατικό κόμμα δεν μπορεί να δείξει στο λαό από σήμερα ότι σε σχεδόν όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής η ολιγαρχία δεν σέβεται τη βούληση της πλειοψηφίας; Δεν μπορεί να το δείξει μέσα από τον κάθε νόμο και το κάθε αντιλαϊκό μέτρο που παίρνει σχεδόν καθημερινά και που χρησιμοποιεί την βία ή την απειλή χρήση βίας για να το περάσει ενάντια στη θέληση της πλειοψηφίας; (Πχ ότι τον ΕΝΦΙΑ τον επιβάλλει μια μικρή μειοψηφία πάνω στην αντίθετη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού;) Δεν μπορεί το κάθε αντιλαϊκό μέτρο να γίνει μάθημα διαπαιδαγώγησης της κοινωνίας (στο τι είναι ολιγαρχία και τι πραγματική δημοκρατία) και ξεσκέπασμα της εγκληματικής φύσης της ολιγαρχίας; Πάνω σε τέτοιες υλικές καταστάσεις δεν μπορεί να επιδιώξει να προετοιμάσει ιδεολογικά, να οργανώσει και να κινητοποιήσει την πλειοψηφία για ανατροπή της ένοπλης ολιγαρχικής εξουσίας αντί να προσπαθεί να την κινητοποιεί για μάζεμα ψήφων - τζούφιων όπλων;
Πάνω σε τέτοιες καθημερινές καταπατήσεις της βούλησης της πλειοψηφίας δεν θα πρέπει να οργανώνει καθημερινά τον αγώνα για την επαναστατική ανατροπή αντί να περιμένει την καταπάτηση της βούλησης του λαού από την ολιγαρχία πάνω σε κάποιο εκλογικό αποτέλεσμα που δεν θα συμφέρει την ολιγαρχία; Γιατί να περιμένει αυτή τη μεσσιανική εκλογική κατάσταση για να δείξει στο λαό το πραγματικό πρόσωπο της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας;
ΥΓ. Αυτή η ερώτηση (3η δηλαδή πάλη από τα μέσα) εκπορεύεται κυρίως από το λενινιστικό χώρο.
Και το Λενινικό πρόταγμα ήταν και είναι ολιγαρχικό. Είναι μια άλλη μορφή ολιγαρχικού συστήματος. Θέλει όλες οι εξουσίες να ανήκουν ουσιαστικά και σε τελική ανάλυση στην ηγεσία του κόμματος, σε αντίθεση με το Μαρξικό πρόταγμα που θέλει όλη η ΕΝΔΕ να ανήκει στους λαούς. Παρά τις βαρύγδουπες προπαγανδιστικές εκφράσεις των λενινιστών για λαϊκή εξουσία κλπ, η πραγματικότητα είναι ότι λαϊκή εξουσία χωρίς να ανήκει όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό, δεν υπάρχει. (Χωρίς φασόλια δεν υπάρχει φασολάδα). Και μια τέτοια προοπτική (ΟΕΝΔΕΛ), τα λενινιστικά κόμματα, όχι μόνο δεν την ήθελαν και δεν τη θέλουν αλλά την αντιπαλεύουν με πάθος.
Άλλωστε ΠΟΤΕ και σε κανένα κείμενό τους δεν έκαναν και δεν κάνουν κριτική για την ολιγαρχική ουσία της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας. Αντίθετα την αποκαλούν είτε αστική είτε αντιπροσωπευτική δημοκρατία!!! Δεν κάνουν κριτική στον κοινοβουλευτισμό και να παρουσιάσουν το γεγονός ότι ελάχιστοι αποφασίζουν και επιβάλλουν σε κάθε θέμα τη θέλησή τους πάνω στην πλειοψηφία του λαού. Δεν το λένε καθόλου. Το αποκρύπτουν επιμελώς. Τσιμουδιά!!
Γιατί όμως δεν κάνουν αυτή την κριτική;
Απλά γιατί στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί. Το σύστημα που θα ήθελαν να πραγματοποιήσουν στο αύριο, επί της ουσίας, μοιάζει με αυτό της αστικής κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας. Ουσιαστικά οι λίγοι της ηγεσίας του κόμματος θα αποφασίζουν, θα φτιάχνουν μόνοι τους νόμους, μόνοι τους θα τους ελέγχουν (όπως λέει και ο Λένιν στο "κράτος και επανάσταση" κεφάλαιο ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 3ο, παράγραφος 11η) και στην πραγματικότητα ο λαός δεν θα έχει καμιά εξουσία. Όλη η εξουσία θα είναι στα χέρια μιας ΝΕΑΣ ολιγαρχίας, στα χέρια τα δικά τους. Η συμμετοχή τους λοιπόν στις ολιγαρχικές εκλογές τους πάει γάντι αφού έτσι ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΥΝ ΤΟ ΛΑΟ στο να είναι έτοιμος για να ακολουθήσει αύριο το δικό τους ολιγαρχικό πολιτικό σχέδιο.Αυτοί να αποδαφίζουν και να επιβάλλουν στο λαό τη θέλησή τους.
Αυτό είναι το πρόταγμα του Λένιν και είναι διαμετρικά αντίθετο από το πρόταγμα του Μαρξ ο οποίος θέλει Όλη η ΕΝΔΕ να ανήκει στο λαό. Στην πράξη, το λενινικό πρόταγμα, είναι ένα πρόταγμα αντικομμουνιστικό ανεξάρτητα από το αν η πρόθεση κάποιων είναι να αγωνιστούν για τον κομμουνισμό.
ΥΓ
Ας κάνουμε μια υπόθεση:
1. Η αποχή το άκυρο και το λευκό, σε μια από τις επόμενες ολιγαρχικές εκλογές φθάνει το ποσοστό του 70%. (καθόλου απίθανο με τη σημερινή ταχύτητα σήψης του)
2. Η ολιγαρχία σχηματίζει κυβέρνηση με κόμματα που συνολικά έλαβαν το 30% ("ηθικά" απονομιμοποιημένη για να κυβερνήσει).
3. Υπάρχει ταυτόχρονα ένα καλά οργανωμένο κίνημα με σκοπό το ΟΕΝΔΕΛ ή κόμματα μέσα στα οποία συμμετέχει δυναμικά και αποφασιστικά ένα μικρότερο μεν αλλά ικανοποιητικό ποσοστό υπηκόων και το πρόταγμα ΟΕΝΔΕΛ έχει διαδοθεί έστω και σε μικρό ποσοστό σε κάποιες Χώρες.
4. Μετά το πέρας των εκλογών αυτών, το οργανωμένο κομμάτι του λαού κινητοποιεί όσο το δυνατό περισσότερο λαό στις πλατείες όλης της χώρας για κάθε αντιλαϊκό μέτρο.
5. Τα συνθήματα – αιτήματα αυτής της κινητοποίησης να είναι: «Κάτω η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία», «όλη η ένοπλη, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό», «κληρωτά νομοθετικά σώματα τώρα», « η μειοψηφία δεν θα επιβάλλεται στην πλειοψηφία», «δημοκρατική ρεπούμπλικα τώρα» κλπ.
Η πρώτη ερώτηση είναι:
Τι δυνατότητες θα έχει μια τέτοια ολιγαρχική κυβέρνηση να συνεχίσει τη μείωση των συντάξεων και των μισθών; Τι δυνατότητες θα έχει να αυξήσει φορολογίες ή να ψηφίζει νέα μνημόνια κλπ; Έτσι θα έχει περισσότερες κατακτήσεις ο λαός ή θα συνεχιστεί με τον ίδιο ρυθμό η εξαθλίωσή του; Η απάντηση είναι αυτονόητη. (Ένα τέτοιο «σενάριο» θα φέρει πιο κοντά το λαό στην τελική νίκη του)
Η άλλη ερώτηση είναι: Αν κάποιο «προοδευτικό» ή «ριζοσπαστικό» ή «επαναστατικό» κόμμα φθάσει από το 1% στο 3% και μπει στην ολιγαρχική βουλή ή κάποιο που είναι ήδη σε αυτή, αυξήσει μερικές μονάδες τα ποσοστά του ή ακόμα ένα άλλο σχηματίσει κυβέρνηση (πχ ΣΥΡΙΖΑ) τότε ο λαός θα έχει περισσότερες κατακτήσεις από ότι θα έχει στην περίπτωση της ενεργητικής, αγωνιστικής αποχής που αναφέραμε; (Τις περιπτώσεις της αύξησης των ποσοστών τέτοιων κομμάτων τις έχουμε δει διαχρονικά, τοπικά και παγκόσμια. Μηδέν από μηδέν ίσον μηδέν. Αν βγει πχ αύριο στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς την ύπαρξη αντίπαλου δέους, τα αντιλαϊκά μέτρα που θα πάρει θα είναι ακόμα χειρότερα από ότι είχαν πάρει οι προηγούμενοι και οι παρασυρμένοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ που δεν γνωρίζουν φυσικά το νόμο του αντίπαλου δέους θα γίνονται στο τέλος ¨κοψοχέρηδες").
Υπάρχουν πολλοί δυνατοί τρόποι σύγκρουσης και νίκης του λαού επί της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας. Ένας πιθανός τρόπος είναι αυτός που αναφέραμε στην υπόθεση με αποχή πχ 70% κλπ. Πρέπει όμως να είμαστε οργανωμένοι και έτοιμοι για να ανταπεξέλθουμε σε οποιοδήποτε «σενάριο», σε οποιαδήποτε διαφορετική δυνατότητα δίνεται στο κίνημα να προωθεί και για να φέρει σε πέρας τον αγώνα.
Σκοπός δεν είναι η αποχή αλλά η αποχή είναι ένα μέσον για την γρηγορότερη και καλύτερη διάδοση και δόμηση του αντίπαλου δέους ενώ η συμμετοχή είναι το καλύτερο μέσον για την ολιγαρχία στο να αποφεύγει τη δόμηση του αντίπαλου δέους.
ΥΓ.
*Το ΕΚΚ- ΟΕΝΔΕΛ δεν θα συμμετάσχει ποτέ σε ολιγαρχικές εκλογές και δημοψηφίσματα. Δεν θα ζητήσει ποτέ από το λαό να απαρνηθεί την εξουσία του για να την δώσει στο κόμμα.
Το ΕΚΚ- ΟΕΝΔΕΛ αγωνίζεται για να βοηθήσει το λαό να κατακτήσει ο ίδιος την εξουσία του.
Όσοι ζητούν ψήφο από το λαό, ουσιαστικά ζητούν να έχουν οι ίδιοι την εξουσία (και όχι ο λαός)για να την χρησιμοποιήσουν δήθεν για το καλό του λαού. (Άλλωστε κανείς τους ποτέ δεν έχει σκοπό το ΟΕΝΔΕΛ).
* Όποιος πιστεύει ότι ένα κόμμα, με πρόταγμα το ΟΕΝΔΕΛ, ακόμα και αν κατάφερνε να πάρει το 99% των ψήφων, ότι η ολιγαρχία θα του παραχωρούσε, θα του παρέδιδε, θα του έδινε την εξουσία, ζει σε άλλους γαλαξίες, στους γαλαξίες όπου οι τρεις λαλούν και οι δυό χορεύουν.
Η ψήφος σε ολιγαρχικές εκλογές δεν αποδίδει ποτέ την εξουσία στους λαούς γιατί οι ολιγαρχικοί εγκληματίες δεν παραδίδονται ποτέ. Εγκληματούν αποτρόπαια για να διατηρήσουν με κάθε μέσον την εξουσία.
Η εξουσία του λαού κατακτάται από τον ίδιο το λαό, ΜΟΝΟ με κατάλληλη οργάνωση και κατάλληλη σύγκρουση με το σύστημα των άρρωστων ολιγαρχικών, μόνο με τη συντριβή της ολιγαρχικής εξουσίας.
Η συμμετοχή στις εκλογές τους όχι μόνο είναι χαμένος πολύτιμος χρόνος για το λαό αλλά μεταφέρει το σκοπό όλο και πιο μακριά αφού διαπαιδαγωγεί το λαό στην αναμονή ανύπαρκτων ελπίδων.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ
A. Οι κατηγορίες των εκλογών είναι δύο:
(α) Είτε αυτοί, που μόλις θα εκλεγούν, θα έχουν την εξουσία να αποφασίζουν και να διατάζουν τους εκλογείς ό,τι γουστάρουν. Δηλαδή να αποφασίζουν και να διατάζουν το λαό στο ΟΝΟΜΑ του λαού είτε (β) οι όποιοι εκλεγμένοι θα είναι εκτελεστικά όργανα – υπηρέτες των εκλογέων και θα εκτελούν ΜΟΝΟ ό,τι θα αποφασίζουν και θα τους διατάζουν οι εκλογείς (η πλειοψηφία λαού ή δημοτών).
Οι πρώτες (α) εκλογές είναι ολιγαρχικού τύπου ή εκλογές τεράστιας κοροϊδίας για τους λαούς. Οι ελάχιστοι εκλεγμένοι έχουν την εξουσία να επιβάλουν (δια της βίας της ένοπλης εκτελεστικής) τη δική τους θέληση στην μεγάλη πλειοψηφία λαού. Αυτοί παίρνουν τις καθοριστικές αποφάσεις και ορίζουν τη ζωή των πολλών σε κάθε κοινωνικό θέμα ενώ οι πολλοί καθίστανται υπήκοοι – δούλοι. Αυτού του τύπου τις εκλογές τις έχουμε στα ολιγαρχικά συστήματα του κοινοβουλευτισμού, του φασισμού και των «εργατικών» συμβουλίων. Όλα τα ολιγαρχικά κόμματα αποκαλούν το ολιγαρχικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού αστική δημοκρατία (δηλαδή αστική εξουσία του λαού!!!) με λυσσώδη επιμονή για τους ευνόητους λόγους της παραπλάνησης του λαού. Στον κοινοβουλευτισμό διεξάγονται για την ανάδειξη των ολιγαρχών εξουσιαστών- επιβήτορων των λαών σε κεντρικό κυβερνητικό επίπεδο , για την ανάδειξη των περιφερειακών και δημοτικών ολιγαρχών και για την ανάδειξη του ευρωπαϊκού κυνοβουλίου της ΕΕ – Ο (Ένωσης Ευρωπαίων Ολιγαρχών.
Οι δεύτερες (β) εκλογές είναι δημοκρατικού τύπου. Οι ελάχιστοι εκλεγμένοι είναι εκτελεστικά όργανα των εκλογέων τους αφού οι εκλογείς ( λαός ή δημότες) έχουν την εξουσία να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις καθοριστικές προδιαγραφές των πράξεων που αφορούν στη ζωή τους και ταυτόχρονα κατέχουν την ένοπλη εκτελεστική εξουσία για να μπορούν να διατάζουν τους εκλεγμένους τους να τις υλοποιήσουν. Μόνο σε τούτη την περίπτωση οι εκλογείς είναι πολίτες και όχι υπήκοοι (υπάκουοι) ή άβουλα ζώα. Είναι πολίτες γιατί μετέχουν κρίσεως νόμων και αρχής. (Αυτό το πολιτικό σύστημα είναι το σύστημα της δημοκρατίας ή το πολιτικό σύστημα του πραγματικού κοινοτισμού – που θα αντιστοιχεί στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων-.)
Σημείωση:
Οι ολιγαρχικοί κάθε μορφής έκαναν και θα κάνουν τα πάντα για να μη φτάσει στην κοινωνική συνείδηση αυτή η κατηγοριοποίηση των εκλογών και των διακυβερνήσεων.
Σήμερα έχει επικρατήσει παγκοσμίως (κατά κανόνα) το ολιγαρχικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού. Τι είναι όμως κοινοβουλευτισμός;
ΟΡΙΣΜΟΣ:
* ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ Ή ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ είναι εκείνο το ολιγαρχικό σύστημα εξουσίας κατά το οποίο οι ολιγαρχικοί (οι κατέχοντες ολιγαρχική εξουσία που θα καταναγκάζουν το λαό να υποτάσσεται στη θέλησή τους, σε κάθε θέμα) θα πρέπει να εκλέγονται (δια μέσου κομμάτων) από τα ίδια τα θύματά τους (για λόγους εξαπάτησής τους), παρέχοντάς τους ταυτόχρονα την κατά κανόνα ανούσια – αναποτελεσματική και ακαταδίωκτη δυνατότητα έκφρασης των παραπόνων τους για τα δεινά που θα υφίστανται από αυτούς. (Σύμφωνα με αυτό το ολιγαρχικό σύστημα θα πρέπει τα ίδια τα θύματα να σκάβουν το λάκκο τους δια της ψήφου τους.)
Το ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΟ λοιπόν δίλλημα είναι:Θα συνεχίσουμε να ζούμε σε ένα σύστημα όπου οι κυβερνώντες (οι εκλεγμένοι ή οι μη εκλεγμένοι φασίστες) θα διατάζουν το λαό ή ο λαός θα διατάζει-εντέλει τους εκλεγμένους του κυβερνώντες; (στη σχέση εργασίας που θα έχει με αυτούς).
Τι θεωρούμε πιο σωστό και ωφέλιμο κοινωνικά και προσωπικά;
Όταν επιλέγουμε από την πιάτσα των ταξί τον καλύτερο (ειδικό) ταξιτζή και αφήνουμε σε αυτόν να έχει την εξουσία να μας επιβάλει για να μας πάει σε όποιο προορισμό γουστάρει ή να έχουμε εμείς την εξουσία να του υπαγορεύουμε να μας πάει σε όποιο συγκεκριμένο προορισμό θέλουμε;Ετούτες οι δύο επιλογές ( «ή ο ταξιτζής μας πάει όπου θέλει ή εμείς του δίνουμε εντολή να μας πάει όπου θέλουμε») είναι ΑΠΟΛΥΤΑ διαφορετικές μεταξύ τους και αντιστοιχούν σε απόλυτα διαφορετικά πολιτικοοικονομικά συστήματα (ολιγαρχία – δημοκρατία).
Και ποιο είναι το όφελος που θα έχουμε αν βάλουμε απλά στόχο να διώξουμε (και όχι να αλλάξουμε σύστημα) ή να μην ξανά επιλέξουμε τον συγκεκριμένο ταξιτζή - νταβατζή και στη θέση του να διαλέξουμε κάποιον άλλο όταν και ο άλλος ταξιτζής είναι ολιγαρχικός - νταβατζής και θέλει και αυτός να έχει την εξουσία να αποφασίζει που θα πρέπει να πάμε;
Όταν και ο άλλος ταξιτζής θέλει και αυτός το ίδιο σύστημα; Δηλαδή όταν θέλει να αποφασίζει και να διατάζει αυτός τον πελάτη, υπάρχει τότε έστω και μία περίπτωση στο άπειρο να είναι καλός, να έχει φίλο κοινωνική συνείδηση ή είναι εξ ΟΡΙΣΜΟΥ (φανερά ή κρυφά) εγωπαθές, άρρωστο ψυχικά και αντικοινωνικό στοιχείο; Όταν κάποιος θέλει να κάνει απόλυτο κουμάντο στη ζωή του άλλου τι είναι; ΠΑΝΤΩΣ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΓΙΗΣ!!!
Είναι σίγουρα άτομο ψυχικά άρρωστο. Είναι δυνατόν κάποιος καπετάνιος να θέλει να αποφασίζει και να επιβάλει στους επιβάτες σε ποιο προορισμό να πάνε ή θα πρέπει οι επιβάτες, νέοι, γέροι, γραμματισμένοι ή αγράμματοι κλπ να αποφασίζουν που θέλουν να κατέβουν και ο καπετάνιος να εκτελεί; Είναι δυνατόν ένας τέτοιος καπετάνιος (που θα αποφασίζει και θα επιβάλει) να έχει κατά βάθος σώα την ψυχική του υγεία; Όχι.
Το να μη θέλει κάποιος να αφήνει τους άλλους να αποφασίζουν για τη ζωή τους, σημαίνει ότι είναι άρρωστο εγκληματικό στοιχείο. (Αν ήταν ψυχικά υγιής θα ήθελε ο λαός να έχει την εκτελεστική και τη νομοθετική και αυτός να είναι όργανο - υπηρέτης του λαού και να δεχόταν ο λαός να του αναθέτει συγκεκριμένες εκτελεστικές αρμοδιότητες.)
Με αυτά και με δεκάδες άλλα καταρρίπτεται πλήρως το ευτελές επιχείρημα - παγίδα των ολιγαρχικών περί δοκιμής νέων νταβατζήδων (ολιγαρχικών). Σου λένε: « Αυτόν ή εκείνον, αυτό ή εκείνο το κόμμα (ολιγαρχικό) το έχεις δοκιμάσει;» Και αν τους απαντήσεις όχι, αυτοί συνεχίζουν: « Τότε πως ξέρεις είναι το ίδιο κακοί με τους άλλους ή αν είναι καλοί; Αν δεν τους βάλεις να σε κυβερνήσουν, αν δεν τους δοκιμάσεις πως θα ξέρεις;»
Όμως θα μπορούσε κανείς να τους απαντήσει με ευκολία κατά τον ίδιο τρόπο. « Έχεις πέσει ποτέ από ουρανοξύστη με το κεφάλι; Όχι. Τότε πήγαινε πέσε. Αφού δεν έχεις δοκιμάσει πως ξέρεις ότι θα σκοτωθείς; Στον Ισημερινό θα κάνει ζέστη; (Ναι) Πως είσαι σίγουρος αν δεν δοκιμάσεις πηγαίνοντας; Είσαι ετερόφυλος και σου αρέσει; Πως είσαι σίγουρος αν δεν δοκιμάσεις και από την πίσω πόρτα …κοκ;»
Παρά ταύτα είναι χιλιάδες οι εναλλαγές, τα πειράματα και οι δοκιμές νέων ολιγαρχών (οχιών) που έχουν γίνει σε τοπικό κα παγκόσμιο επίπεδο τα τελευταία, ας πούμε, δύο χιλιάδες χρόνια. Έχουμε μήπως καμιά φίλο λαϊκή εξαίρεση; Όχι καμιά. (Και αυτόν που μας προτείνουν να δοκιμάσουμε τώρα θα είναι η μοναδική εξαίρεση σε παγκόσμιο επίπεδο τα τελευταία χιλιάδες χρόνια; Ναι; Εδώ πάει ο κλαυσίγελως!!! Η μέγιστη βλακεία είναι να κάνει κανείς πάντα ακριβώς το ίδιο πράγμα και να περιμένει κάθε φορά ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Επιτέλους όχι άλλη σπατάλη χρόνου σε βλακείες. Ο χρόνος είναι πολύτιμος και πρέπει να δοθεί στον αγώνα (κεντρικά) για τη συντριβή του συστήματος.) Αλλά και να είχαμε κανά δυό ιστορικές εξαιρέσεις θα έλεγε τίποτα αυτό; Απολύτως τίποτα. Απλά θα μας έλεγε ότι είναι τεράστια ανοησία να ψάχνεις μια θετική περίπτωση μέσα στις δεκάδες χιλιάδες πιθανότητες και μέσα σε χιλιάδες χρόνια και να μην μπαίνεις ΤΩΡΑ στον αγώνα για να συντριβεί εκ θεμελίων το ολιγαρχικό σύστημα. (και αν κάποιος ολιγάρχης του παρελθόντος δεν ήταν τόσο κακός σαν τους άλλους, μετά από αυτόν τι είχε ακολουθήσει στην κοινωνία;)
Μα αφού οι ολιγαρχικοί μας το λένε «έξω από τα δόντια». Μας δείχνουν και το πολιτικό πρόγραμμά τους. Θέλουν οι ΛΙΓΟΙ να κατέχουν τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία (Οι λίγοι βουλευτές ή στρατόκαυλοι ναζιστές κλπ). Θέλουν να έχουν την εξουσία οι ίδιοι για να επιβάλουν τη θέλησή τους στους πολλούς. Αυτό είναι μεγάλη συγκαλυμμένη ψυχική αρρώστια. Το ξέρουμε εκ των προτέρων, τους ξέρουμε εκ των προτέρων. Είναι εξ ορισμού αντικοινωνικά υποκείμενα.
Ενώ γνωρίζουμε ότι η οχιά είναι δηλητηριώδης, τότε γιατί θα πρέπει να μπούμε σε μια ακόμα νέα διαδικασία όπου θα δοκιμάσουμε να μας δαγκώσει μια κάποια άλλη (νεαρή, αρσενική ή θηλυκή ) οχιά για να διαπιστώσουμε αν είναι και αυτή δηλητηριώδης; Και αυτή δηλητηριώδης θα είναι. Μα αφού είναι ΑΠΟΛΥΤΑ διαπιστωμένο. Ιστορικά ΟΛΑ τα ολιγαρχικά συστήματα ήταν εγκληματικά, αντικοινωνικά, αντιλαϊκά χωρίς καμιά εξαίρεση, παρά τις διάφορες διαβαθμίσεις αντικοινωνικότητας που είχαν.
Όλοι οι ολιγαρχικοί είναι επί της ουσίας ίδιοι. Όπως όλα τα περιττώματα επί της ουσίας είναι σκατά και παρ ότι αλλάζουν σε χρώμα, ρευστότητα κλπ πρέπει όλα να αποκλείονται από το να είναι μέσα διατροφής, έτσι είναι και οι ολιγαρχικοί επί της ουσίας. Είναι ΟΛΟΙ τους ψυχικά διαταραγμένα, εγκληματικά, αντικοινωνικά όντα με διαφορετικές μορφές θεατρινισμού, λεξιλογίου, λογοπαίγνιων, υποσχέσεων και μεγέθους αντικοινωνικότητας και πρέπει επιτέλους να αποκλειστούν από την ανθρώπινη ιστορία.
Σε τούτο το σημείο όμως οι ολιγαρχικοί θα επιμείνουν και θα πουν: «Εντάξει αλλά στη ζωή δεν είναι πάντα όλα ρόδινα και θα είμαστε αναγκασμένοι πολλές φορές να επιλέγουμε μεταξύ κακών το μικρότερο κακό. Το μη χείρον βέλτιστο. Το να υποστείς το μικρότερο κακό είναι όφελος. Ψήφισε λοιπόν ή υποστήριξε εκείνο το κόμμα, εκείνον το μηχανισμό (ολιγαρχικό) που νομίζεις ότι θα σου κάνει το μικρότερο κακό».
Αληθοφανές μεν, ψεύτικο δε το επιχείρημά τους. Αν σε αυτό το συλλογισμό δεν υπάρχει πραγματικά και ένα τρίτο χειρότερο κακό τότε αυτός ο συλλογισμός στέκει. Αν όμως φανερώσεις την ύπαρξη ενός τρίτου μέγιστου κακού τότε οι συλλογισμός τους είναι μια απάτη. Πχ ένας 14χρονος (όντως) ήθελε πολύ να αγοράσει μια μηχανή ενός μεγάλου κυβισμού. Ο πατέρας του αρνιόταν να του ικανοποιήσει την επιθυμία γιατί είχε μεγάλες οικονομικές δυσκολίες. Το παιδί τότε άρχιζε να πέφτει σταδιακά σε «κατάθλιψη», να παραμελεί το σχολείο του κοκ. Ο πατέρας μπροστά στο ενδεχόμενο να χειροτερέψει η κατάσταση του γιού υπέκυψε, δανείστηκε και του αγόρασε τη μηχανή. Επέλεξε το μικρότερο κακό. Διάλεξε ένα μεγαλύτερο οικονομικό βάρος παρά να είναι το παιδί του σε αυτή την κατάσταση, να παραμελεί το σχολείο, να κλείνεται στον εαυτό του κλπ.
Όμως μετά από λίγο καιρό το παιδί τρέχοντας σε αυτοσχέδιους αγώνες ταχύτητας έπεσε και χτύπησε θανάσιμα. Ο πατέρας δεν είχε δει ή δεν είχε αξιολογήσει και το τρίτο πιθανό χειρότερο κακό.
Συμπέρασμα:
Η επιλογή του «μη χείρον βέλτιστο» δεν ισχύει όταν υπάρχει και τρίτο πιθανό χείριστο κακό. Όταν υπάρχει ακόμα ένα μεγαλύτερο κακό από τα δύο συγκρινόμενα και η επιλογή δεν γίνει με βάση αυτό το χείριστο τότε η επιλογή του μικρότερου κακού δεν είναι η βέλτιστη αλλά η κάκιστη επιλογή.
Και εδώ, με τη συμμετοχή του καθένα μας στις εκλογές, ποιο είναι το τρίτο χείριστο κακό που θα προκύπτει;
Βασικά η συμμετοχή του λαού σε αυτές βοηθά το ολιγαρχικό σύστημα να μπορεί να κάνει διαρκή παράταση της ζωής του. Είναι εχθρικό προς τη δόμηση του αντίπαλου δέους που είναι απόλυτα απαραίτητο και για την αυριανή ριζική, επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας αλλά και για την κατάκτηση κάποιων μικρών "αναπνοών" για τους λαούς στο παρόν. Δες κείμενο "ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ". (Πόσες δεκαετίες έχουν ήδη περάσει με τις ελπίδες και τη συμμετοχή του λαού στις ολιγαρχικές κυνοβουλευτικές εκλογές αλλά που φτάσαμε τελικά σήμερα;) Το σύστημα επιθυμεί τη μεγάλη συμμετοχή του λαού στις ολιγαρχικές εκλογές του. Η συμμετοχή του καθένα μας σημαίνει κατά βάθος πολλά πράγματα. Σημαίνει πριν από όλα ότι νοητικά και συνειδησιακά δεν αμφισβητείται πλήρως η ψεύτικη ωφελιμότητα των ολιγαρχικών εκλογών, η ψεύτικη ωφελιμότητα για το λαό όπως την προβάλει προπαγανδιστικά το σύστημα. Σημαίνει ότι ο ψηφοφόρος για να πάει στην κάλπικη κάλπη τους, κάποιου είδους όφελος θα νομίζει ότι έχει.
Είναι ραγισμένο το γυαλί της συνείδησής του. Αυτό θέλουν ουσιαστικά οι ολιγαρχικοί. Να νομίζει ο καθένας μας ότι κάποιο όφελος μπορεί να προκύψει για τον ίδιο από τη συμμετοχή του. Ετούτο όμως είναι ουσιαστικά μια, μερική ή πλήρης, εξουδετέρωση της συνείδησης του ενεργού ψηφοφόρου. Για να πάει ο ψηφοφόρος στην κάλπη σημαίνει κατά κανόνα ότι κατά βάθος δεν αρνείται και δεν αμφισβητεί ριζικά και ολοκληρωτικά την ουσία του ολιγαρχισμού (αφού περιμένει κάποιο όφελος). Και κάποιος που δεν αμφισβητεί ΠΛΗΡΩΣ την ουσία του ολιγαρχισμού δεν διαθέτει το συνειδησιακό υπόβαθρο για να συμμετάσχει ενεργά στην επαναστατική δράση για τη ριζική ανατροπή του.
Είναι σε μεγάλο ή μικρότερο βαθμό εξουδετερωμένος συνειδησιακά. Και αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι το ολιγαρχικό σύστημα, όσο δεν θα αμφισβητείται πλειοψηφικά, θα κερδίζει διαρκώς μεγάλη χρονική παράταση ζωής, θα μπορεί να ανασυντάσσει τις δυνάμεις μετά από τις κρίσεις του και να επεκτείνεται προς το μέλλον, με τάση «προς τους αιώνες των αιώνων…φτού». Και όσο αυτό θα συμβαίνει, το ολιγαρχικό σύστημα θα αισθάνεται δυνατό (δεν θα δομείται το κατάλληλο αντίπαλο δέος) και ανάλογα με το βαθμό ασφάλειας που θα νιώθει τόσο θα αποθρασύνεται και τόσο μεγαλύτερα βάρβαρα και εξαθλιωτικά μέτρα θα επιβάλει στον κάθε λαό στο παρόν. Τόσο μεγάλα θα είναι αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα όπου και αν ακόμα υλοποιηθεί το όποιο εκ των προτέρων προσδοκώμενο όφελος από τον ψηφοφόρο που πήγε να ψηφίσει, θα μας φέρνει μπροστά στην κατάσταση «σου δίνω ένα ψίχουλο και σου παίρνω το καρβέλι». (Διακαής πόθος του ολιγαρχικού συστήματος είναι να συμμετέχουμε όλοι μας στις εκλογές τους και αν δεν ψηφίσουμε το πιο αντιπροσωπευτικό κόμμα του τότε σε τελευταία ανάλυση ας ψηφίσουμε ένα άλλο οποιοδήποτε ολιγαρχικό κόμμα). Ετούτη είναι η ζωοφόρος γι αυτό αρχή.
Σημείωση:
Η τακτική ή η θεωρία που προτείνει τις σταδιακές αλλαγές, τις σταδιακές μεταρρυθμίσεις, τις βήμα προς βήμα «ειρηνικές» κατακτήσεις που θα οδηγήσουν τελικά στην εξουσία του λαού, έχει αποδειχτεί επί χιλιάδες χρόνια ΑΠΟΛΥΤΑ αποτυχημένη. Σήμερα παρά την παρέλευση αιώνων και παρά την τεράστια πρόοδο των επιστημών και παρά τους εκατομμύρια μεταρρυθμιστικούς αγώνες που έχουν γίνει, το 90% της ανθρωπότητας ζει μέσα στην απόλυτη εξαθλίωση.
Κατά κανόνα και από θέση αρχής, οι πραγματικές δημοκρατικές δυνάμεις θα πρέπει να σαμποτάρουν με όποιο δυνατό τρόπο (ΑΠΟΧΗ – ΑΚΥΡΟ – ΛΕΥΚΟ κλπ) τις ολιγαρχικές εκλογές είτε αυτές είναι για το κυνοβούλιο είτε για την ΕΕ-Ο (Ένωση Ευρωπαίων Ολιγαρχών) είτε είναι τοπικές. Η μαζική συμμετοχή σε αυτές θα σημαίνει πάντα όχι μόνο απλή έλλειψη ωφελιμότητας για την πλειοψηφία της κοινωνίας αλλά όλο και πιο μεγάλο και μακροχρόνιο σφίξιμο της θηλιάς στο λαιμό του λαού. Τίθεται όμως ένα ερώτημα και για την άλλη πλευρά. Η μαζική αποχή, το άκυρο και το λευκό θα σημαίνουν αυτόματα και κάποιο μεγάλο κέρδος για το λαό; Όχι βέβαια. Το μέγεθος ή η ανυπαρξία της ωφελιμότητας εξαρτάται από τη συνολική στάση του καθένα. Αν η αποχή από τις εκλογές γίνεται με όρους αδιαφορίας για τα κοινωνικά προβλήματα τότε δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ κανένα θετικό αποτέλεσμα. Αν γίνεται όμως με την ταυτόχρονη προώθηση του (ΟΕΝΔΕΛ - Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς) τότε θα χτίζεται το αντίπαλο δέος και θα αυξάνονται τα οφέλη για τους λαούς.
Αν η κάθε αποχή από τις ολιγαρχικές εκλογές συνδυάζεται με αγωνιστική κινηματική στάση και τη σωστή και κατάλληλη αιτιολόγηση αυτής της στάσης (όλη η πραγματική εξουσία στους λαούς) τότε θα προχωράμε κάποια βήματα μπροστά. Αν πχ ο καθένας μας αιτιολογεί στον περίγυρό του την αποχή του πειστικά, με τη διεκδίκηση του σκοπού για μια άλλη κοινωνία στην οποία όλη την ένοπλη εκτελεστική και τη νομοθετική θα πρέπει να την έχει ο λαός τότε θα προκύπτουν κάποια θετικά αποτελέσματα για την προοπτική της λαϊκής επανάστασης. Αν στην αρχή ζητάμε εμείς από το συνομιλητή μας να μας πει τι κατηγορία διακυβέρνησης θέλει κατά βάθος δηλαδή αν θέλει οι κυβερνώντες να αποφασίζουν και να τον διατάζουν ή αν θέλει να αποφασίζει αυτός και οι κυβερνώντες να είναι εκτελεστικά όργανά του τότε θα τίθεται το θέμα στην αληθινή, πραγματική του βάση για περαιτέρω συζήτηση. ( Και αν μας απαντήσει ότι θέλει όντως ο λαός να αποφασίζει για τη ζωή του και οι εκλεγμένοι του να εκτελούν τις αποφάσεις του τότε του ζητάμε να μας πει ή να μας τεκμηριώσει πως θα μπορέσει να το πετύχει αυτό ψηφίζοντας σήμερα κάποιο ολιγαρχικό κόμμα, συμμετέχοντας δηλαδή στις ολιγαρχικού τύπου εκλογές). Αν, με την ευκαιρία των ολιγαρχικών εκλογών, μπορεί ο καθένας μας να εξηγεί σωστά ότι υπάρχουν δύο τύποι διακυβερνήσεων και άρα δύο τύποι εκλογών (ολιγαρχικές και δημοκρατικές) και στη συνέχεια να προτείνει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ένα εφικτό σχέδιο – πρόγραμμα που να αναφέρεται στο πως μπορεί να λειτουργεί πρακτικά η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία στα χέρια του λαού, μετά τη συντριβή της ολιγαρχίας τότε θα είναι ένα βήμα που ναι μεν θα φαίνεται προσωρινά μικρό αλλά θα αποδειχτεί στο μέλλον ότι τελικά ήταν πολύ σημαντικό για την επανάσταση με σκοπό την κοινωνική απελευθέρωση από τον ολιγαρχικό ζυγό. Και αν όλα αυτά γίνονται ατομικά και συλλογικά οργανωμένα τόσο περισσότερα θετικά αποτελέσματα θα επέρχονται.
Με λίγα λόγια αν η αποχή συνδυάζεται με τις όποιες αλυσιδωτές ενέργειες που απαιτούνται για την τελική κοινωνική απελευθέρωση τότε μόνο θα αποκτά μεγάλο νόημα και θα έχει μεγάλα θετικά αποτελέσματα και τότε μόνο μπορεί να χαρακτηριστεί μεγάλη προσωπική επαναστατική στάση.
Σημείωση: Το ποιά είναι η σωστή στάση για το λαό, φαίνεται καθαρά και από τα διάφορα διαφημιστικά σπότ που παίζονται τις μέρες των ολιγαρχικών εκλογών στα ΜΜΕ.
Αναλύοντάς τα βλέπουμε τα εξής:
1ον. Καλούν τους λαούς σε μαζική συμμετοχή σε αυτές ανεξάρτητα από το συγκεκριμένο κόμμα που θα ψηφίσει ο καθένας.
Ετούτο σημαίνει ότι δεν τους νοιάζει και δεν φοβούνται την ψήφο σε ένα οποιοδήποτε ολιγαρχικό κόμμα. Δείχνει καθαρά ότι τους φοβίζει η μεγάλη αποχή. Και αυτή τους φοβίζει όχι επειδή από μόνη της θα ρίξει το σύστημα της ολιγαρχίας αλλά επειδή μπορεί να λειτουργήσει σαν πρώτο βήμα. Η αποχή θα σημαίνει αμφισβήτηση των εκλογών τους και η αμφισβήτηση είναι πάντα το πρώτο βήμα που μπορεί να εξελιχθεί (κάτω από προϋποθέσεις) σε λαϊκή επανάσταση. Τους τρομοκρατεί το δεύτερο βήμα που πιθανόν να προκύψει και γι αυτό τους συμφέρει τα μέγιστα να μας κοροϊδέψουν και να μας οδηγήσουν στην κάλπη τους.
2ον.Τα άλλα επιχειρήματα που περιέχουν τα σπότ τους, είναι τόσο γελοία και ανυπόστατα που προσβάλουν ακόμα και την νηπιακή νοημοσύνη. Πχ σε ένα σπότ πάνε να μας πείσουν ότι όλοι οι ολιγαρχικοί δεν είναι ίδιοι και ότι διαφέρουν.
Όμως η εύκολη απάντηση είναι ότι ναι μεν καμιά οχιά δεν είναι ίδια με τις άλλες αλλά επί της ουσίας όλες είναι δηλητηριώδεις.
Σε άλλο σποτ μας λένε « διάλεξε ποιος θα κάνει κουμάντο». Από αυτή τη φράση όμως έχουν αφαιρέσει μια ή δύο λέξεις και έτσι της έχουν αλλάξει εντελώς την ουσία. Η σωστή φράση θα ήταν «διάλεξε ποιος θα ΣΟΥ κάνει κουμάντο» ή «διάλεξε ποιος θα κάνει κουμάντο στη ζωή σου».
Β. Η βασική ολιγαρχική προπαγάνδα.
Οι ολιγαρχικοί για να εγκλωβίζουν την κοινωνική συνείδηση μέσα στο δικό τους σύστημα και για να μην επαναστατήσουν οι λαοί, χρησιμοποιούν διάφορα ιδεολογήματα – επιχειρήματα των οπισθίων.
Σε κάθε πρόταση ή πρόταγμα που είναι προς όφελος του λαού αλλά ταυτόχρονα ζημιώνει τους ίδιους, χρησιμοποιούν πάντα τη «θεωρία» του ανέφικτου με διάφορες παραλλαγές δικαιολογιών.
Έτσι και στο σημαντικότατο και καθοριστικό θέμα της αυτοθέσμισης των λαών δηλαδή αν ο κάθε λαός μπορεί πρακτικά να ψηφίζει – επιλέγει τον κάθε νόμο (αφού προηγουμένως έχει εξοντώσει την ολιγαρχία) απαντούν ότι αυτό είναι ανέφικτο και προσπαθούν να αιτιολογήσουν τη θέση τους με κάποιες νηπιακού τύπου ανοησίες. Κυριότερες από αυτές τις ανοησίες είναι (1) ότι λόγω μεγάλων πληθυσμών ο λαός δεν μπορεί να ψηφίζει τον κάθε νόμο και (2) ότι ο λαός δεν είναι ειδικός, δεν έχει ειδικές γνώσεις για να επιλέγει σωστά τον κάθε νόμο και γι αυτό θα πρέπει να αποφασίζουν οι άριστοι ειδικοί. (πχ η «κάθε αγράμματη γιαγιούλα δεν ξέρει τι είναι σωστό να ψηφίζει»!)
Όσον αφορά την πρώτη (1η ) δικαιολογία τους μπορούμε να πούμε περιληπτικά τα εξής: Είναι νομοτέλεια (νόμος χωρίς εξαίρεση) το γεγονός ότι οτιδήποτε μπορούσε να πραγματώσει ο άνθρωπος του παρελθόντος μπορεί να πραγματώσει το ίδιο και καλύτερα ο σύγχρονος άνθρωπος λόγω της μεγάλης προόδου της επιστήμης. (Και ότι μπορεί να πραγματώσει ο σύγχρονος άνθρωπος δεν είναι βέβαιο ότι μπορούσε να το πραγματώσει και ο άνθρωπος του παρελθόντος.)
Σήμερα είναι πρακτικά δυνατόν να έχουμε την επιλογή του κάθε νόμου από την πλειοψηφία του λαού με Κληρωτά Νομοθετικά Σώματα (ΚΝΣ), τα οποία μπορούν να θεσμοθετούνται στη βάση των επιστημονικών προδιαγραφών της εξαγωγής των δειγμάτων των δημοσκοπήσεων. Μπορούμε δηλαδή για την επιλογή του κάθε ξεχωριστού νόμου να θεσμοθετούμε ένα διαφορετικό Κληρωτό Νομοθετικό Σώμα όπου θα επιλέγει πλειοψηφικά μεταξύ διαφορετικών προτάσεων νόμων τον νόμο που θα θέλει. Έτσι ό,τι απόφαση πάρει η πλειοψηφία αυτού του δείγματος θα είναι ίδια με την απόφαση που θα έπαιρνε όλος ο λαός αν πήγαινε την ίδια στιγμή να ψηφίσει στην κάλπη (και είχε την ίδια ενημέρωση).
Για τους νόμους που θα αφορούν όλη την κοινωνία, το κάθε κληρωτό νομοθετικό σώμα θα μπορεί να αποτελείται από 1200 άτομα περίπου. (Περισσότερες λεπτομέρειες γι αυτό το θεσμό υπάρχουν στο κείμενο «ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ»)Επίσης και η ένοπλη εκτελεστική εξουσία μπορεί πρακτικά να λειτουργεί στα χέρια του λαού. Κείμενο "ΠΩΣ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ"
Τώρα όσον αφορά στη (2η ) δικαιολογία τους έχουμε να πούμε επίσης περιληπτικά τα εξής:Η «θεωρία» της διακυβέρνησης από τους «αρίστους» είναι η πιο βλακώδης θεωρία στην ιστορία της ανθρωπότητας. Βεβαίως και θα πρέπει να αποφασίζει για τη ζωή του και ο αγράμματος παππούς ή η αγράμματη γιαγιούλα. Όμως τι μας προτείνουν αυτοί με τη «θεωρία» των γλουτιαίων περιοχών των ειδικών ή των «αρίστων; Μας προτείνουν ουσιαστικά ότι όταν ένας αγράμματος παππούς επιλέγει κάποιον «ειδικό» για να του καθαρίσει το χωράφι του από τα ξερόχορτα τότε ο ειδικός θα πρέπει να έχει την εξουσία να διατάξει τον παππού να κάνει οτιδήποτε του γουστάρει. Πχ να κάθεται σε μια καρέκλα (ο ειδικός) και να βάλει δια της βίας τον παππού να κόψει όλα τα δένδρα του. Ή μια γιαγιούλα άμα καλέσει έναν υδραυλικό για να της φτιάξει το νεροχύτη τότε ο ειδικός να έχει την εξουσία να την διατάζει να σπάσει τα κεραμίδια της. Μας λένε ουσιαστικά ότι όταν μια αγράμματη γιαγιούλα διαλέξει έναν ειδικό ταξιτζή, δεν ξέρει που θέλει να πάει επειδή αυτή είναι γριά και αγράμματη. Και αφού δεν ξέρει πιο είναι το καλό της τότε θα πρέπει ο ταξιτζής να αποφασίζει να την πάει όπου νομίζει αυτός!!! Αυτό είναι παρά φύση!!!
(Δες κείμενο "ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ"
Σημείωση:
Μπορεί κάποιος να εκπαιδευτεί για να μπορεί να περπατάει με τα χέρια. Όμως όσο και να κατορθώσει να περπατάει έτσι ποτέ δεν θα μπορέσει να διανύσει περισσότερα χιλιόμετρα από κάποιον άλλο που περπατάει με τα πόδια. (Ακόμα και ένας κουτσός θα κάνει περισσότερα χιλιόμετρα από αυτόν). Το περπάτημα με τα χέρια είναι παρά φύση. Μπορείς μεν να περπατήσεις λίγο αλλά συγκριτικά με το περπάτημα με τα πόδια θα περπατήσεις ελάχιστα – μηδαμινά. Παρά φύση είναι να αποφασίζουν οι λίγοι και να διατάζουν τους πολλούς. Αποδείχτηκε ιστορικά. Πχ έχουμε να συγκρίνουμε το σύστημα διακυβέρνησης της Σπάρτης με το σύστημα διακυβέρνησης της Αθηναϊκής ΜΕΡΙΚΉΣ* δημοκρατίας. Το πρώτο περπατούσε με την ταχύτητα της χελώνας και το δεύτερο με την ταχύτητα του φωτός. Στο πρώτο υπήρχε μπίχλα, εξαθλίωση και βαρβαρότητα (καιάδα κλπ) για το λαό. Πολιτισμός στα επίπεδα του μηδενός. Επιστήμες στα ίδια περίπου επίπεδα. (Το θέατρό τους το έφτιαξαν 150 χρόνια !!! περίπου αργότερα συγκριτικά με τους Αθηναίους. Τόσο καθυστερημένοι.) Ούτε έναν μαθηματικό, ούτε έναν φυσικό, ούτε έναν αστρονόμο, ούτε έναν φιλόσοφο, ούτε έναν σπουδαίο καλλιτέχνη δεν έβγαλε το ολιγαρχικό σύστημα της Σπάρτης. Εξουσίαζαν οι «άριστοι» και όχι ο λαός. Μιλάμε για τον ορισμό της καθυστέρησης. Και αυτό το σύστημα μας το προβάλουν σαν πρότυπο για να το ακολουθήσουμε και σήμερα οι ναζιστοεθνικιστές και οι «κυνοβουλευτικοί» δηλαδή τα μισάνθρωπα αυτά και απόλυτα εγκληματικά και ψυχασθενικά ρεμάλια της ζωής (Το ίδιο συνέβαινε και στα άλλα ολιγαρχικά συστήματα της εποχής εκτός Σπάρτης. Πχ τα θέατρά τους οι άλλες ολιγαρχικές πόλεις-κράτη τα έφτιαχναν με καθυστέρηση 100 – 300 χρόνια. Περπατούσαν δηλαδή με τα χέρια.) Τόσο καθυστερημένοι!!! Αντίθετα, δημοκρατία της Αθήνας, ΠΑΡΌΤΙ ΗΤΑΝ ΜΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΠΟΛΥ ΑΝΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗ, συγκριτικά, η ευμάρεια ήταν τεράστια και οι πνευματικοί άνθρωποι χιλιάδες και τα επιτεύγματά τους φωτίζουν μέχρι σήμερα και θα φωτίζουν για πάντα την ανθρωπότητα γιατί εδώ περπατούσαν με τα πόδια. Ακολουθούσαν το φύση και όχι το παρά φύση. Εδώ, όπως είναι το φυσικό, αποφάσιζαν για τον κάθε ένα ξεχωριστό νόμο τους και τα πιο αγράμματα γεροντάκια. Εδώ όλη η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία ανήκε στο λαό.
Περισσότερες λεπτομέρειες πάνω στην πανβλακώδη «θεωρία» των αρίστων περιέχονται στο κείμενο «ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ».
*Η ΜΕΡΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού (και όχι όλος ο λαός με τη σημερινή σημασία του όρου) κατακτά την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία. Αυτή η ΜΕΡΙΚΗ δημοκρατία, αυτό το πρωτόγνωρο πείραμα, μέσα σε 140 χρόνια κάνει θαύματα ανεπανάληπτα που εξακολουθούν να φωτίζουν την ανθρωπότητα μέχρι σήμερα. Ήταν ένα τεράστιο βήμα, μια τροχιοδεικτική βολή προς την κατεύθυνση της εξουσίας των λαών. (Μαζί με την κομμούνα του Παρισιού του 1871 που είχε πιο ολοκληρωμένο πρόταγμα.) Είναι ασύγκριτα τα θετικά αποτελέσματα αυτού του πολιτικού συστήματος όχι μόνο σε σχέση με τα ολιγαρχικά συστήματα εκείνης της ιστορικής εποχής αλλά και στις περισσότερες των περιπτώσεων ασύγκριτα και με τα σημερινά ολιγαρχικά συστήματα.
Όμως το πέρασμα της ένοπλης εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσία σε ένα μεγάλο μεν μέρος του πληθυσμού αλλά όχι στο ΟΛΟΝ, η μη εξάπλωση του συστήματος διεθνώς, ο μη προσανατολισμός του προς μια αταξική κοινωνία (εμποδιζόμενο αντικειμενικά και από το βαθμό ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων της εποχής), ο πόλεμος εναντίων του από όλες τις μεγάλες ολιγαρχικές δυνάμεις εκείνης της περιόδου κλπ ήταν κάποιες από τις βασικές αιτίες της τελικής κατάρρευσής του.
Άντεξε 140 χρόνια και έκανε, συγκριτικά, τα περισσότερα και μεγαλύτερα θαύματα στην ιστορία της ανθρωπότητας.
ΟΕΝΔΕΛ
( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)
