Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΓΑΛΛΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ «ΚΡΙΜΑ»

Πολύ μεγάλη η εξέγερση του γαλλικού λαού. Τα  διεθνή ολιγαρχικά  ΜΜΕ  υποβιβάζουν το μεγαλείο της.  Το γαλλικό ολιγαρχικό σύστημα καταναγκασμού, όπως και  όλα τα υπόλοιπα σε παγκόσμιο επίπεδο, προσπαθούν να επιβάλλουν τη σταθερή διαρκή εξαθλίωση των λαών. Το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα δεν μπορεί να ξεπεράσει την πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους  (όπως  προσδιορίζει ο Μαρξ αυτό το νόμο). Το ξεπέρασμα της κρίσης του μπορεί να γίνει μόνο με την καταστροφή του μεγαλύτερου μέρους των παραγωγικών δυνάμεων και  ιδιαίτερα την καταστροφή – μεγάλη μείωση της αξίας της εργατικής δύναμης.
Εξεγέρσεις γίνονται, θα γίνονται και θα πρέπει να γίνονται από τους λαούς.
Όμως  τι κρίμα!!!
Και αυτή η εξέγερση,  με τον τρόπο που γίνεται,  «θα στεφθεί από σχεδόν απόλυτη αποτυχία». Τζάμπα και αυτός ο κόπος;
 Στην καλύτερη περίπτωση για τους υπηκόους θα είναι κάποιες μηδαμινές υποχωρήσεις του γαλλικού ολιγαρχικού συστήματος. Άντε να αναστείλουν καμιά παράγραφο των μέτρων για τα εργασιακά, μέχρι να γίνει το πανευρωπαϊκό του ποδοσφαίρου.
Οι ολιγαρχικές κομματικές δυνάμεις που δρουν μέσα στο κίνημα δεν το αφήνουν να πάρει το νικηφόρο δρόμο.
Οι  τοπικές και η παγκόσμια ολιγαρχία, ο σύγχρονος καπιταλισμός, δεν πρόκειται να υποχωρεί ούτε χιλιοστό όσο δεν νιώθει πάνω του την καυτή ανάσα του αντίπαλου προς αυτόν δέους. (Όπως δεν υποχώρησε και στη χώρα μας με τόσους αγώνες, με το δημοψήφισμα κλπ. Για δε το δημοψήφισμα είχε προβλεφθεί από δύο κείμενά μας η ακριβής κατάληξή του.)
Τα διάφορα προτάγματα  που  έχουν σήμερα παρουσία εντός των πλαισίων των κοινοβουλευτικών ολιγαρχικών δικτατοριών, είναι όλα τους  ολιγαρχικά. Οι λαοί θα πέφτουν από τη Σκύλα στη Χάρυβδη. Δηλαδή θα πέφτουν σε μια ολιγαρχική παγίδα διαφορετικής μορφής.  Το σύστημα γνωρίζει αυτή την πραγματικότητα, γνωρίζει ότι δεν κινδυνεύει από τέτοια προτάγματα και γι αυτό δεν θα υποχωρεί. Άλλωστε κατέχει την ένοπλη εκτελεστική και σε τελευταία ανάλυση μπορεί και επιβάλλει εκείνο που θέλει.

Τι κρίμα!!! Αν  ήδη είχαν μπολιαστεί τα κινήματα με το πρόταγμα του αντίπαλου δέους, δηλαδή αν η κάθε λαϊκή κινητοποίηση, εκτός από το συγκεκριμένο αίτημα, πρόβαλε και το  ΜΟΝΟ  αντισυστημικό  αίτημα  του ΟΕΝΔΕΛ – Όλη  η  Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς -  τότε το σίγουρο είναι ότι το ολιγαρχικό σύστημα  θα είχε πανικοβληθεί. Θα ένιωθε το μεγάλο κίνδυνο μιας επικείμενης λαϊκής επανάστασης και έτσι δεν θα είχε τολμήσει να παρουσιάσει  ούτε ελάχιστα από το σύνολο  των αντιλαϊκών μέτρων που περνά διαρκώς τα τελευταία χρόνια σε παγκόσμιο επίπεδο.

Όμως ποτέ δεν είναι αργά. Οι επαναστατικές δυνάμεις θα το θέσουν αργά ή γρήγορα και τότε θα αρχίσει η αλλαγή των πάντων, θα αρχίσει η έξοδος των λαών από το κατάμαυρο τούνελ.

Το πρόταγμα ΟΕΝΔΕΛ ίσως καθυστερήσει να υλοποιηθεί. Ίσως να χρειαστεί αρκετός χρόνος. Όμως αυτό,  είναι το μόνο απειλητικό όπλο προς το σύστημα (αντίπαλο δέος) για να μπορέσουν να υπάρξουν κάποιες μικρές ανάσες στο σήμερα, κάποιες μικρές λαϊκές κατακτήσεις,  μέχρι την ολοκληρωτική απελευθέρωση των λαών.
Όλα τα άλλα αιτήματα ή προτάγματα, άμεσα και μακροπρόθεσμα, όλοι οι άλλοι κομματικοί μηχανισμοί που δεν είναι φορείς αυτού του προτάγματος, είναι ολιγαρχικοί και φυσικά δεν τρομοκρατούν τους ολιγαρχικούς τρομοκράτες. Είναι όλα τους και όλοι τους τζούφια όπλα, νεροπίστολα. (Όλοι αυτοί οι κομματικοί μηχανισμοί αποκαλούν την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία είτε αστική δημοκρατία είτε αντιπροσωπευτική δημοκρατία κλπ χωρίς απολύτως κανένα ίχνος λογικής, με σκοπό να μπορούν να αποκαλούν δημοκρατία  και το δικό τους ολιγαρχικό πρόταγμα. Από τούτο και μόνο μπορεί ο καθένας να βγάλει κάποια ασφαλή συμπεράσματα)
(Δες κείμενα  «ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ» και το «ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΚΑΤΑΚΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ ΝΕΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΤΑΞΗ».)

Ζήτω  οι αγώνες των λαών, ζήτω το απελευθερωτικό πρόταγμα του ΟΕΝΔΕΛ.

ΟΕΝΔΕΛ  

     
( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ )

ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΟΝ 21o ΑΙΩΝΑ

                       
     
                   
 ΟΛΗ  Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟYΣ ΛΑΟΥΣ

                                                                       Α

Εξουσία είναι η δύναμη ενός υποκειμένου δια μέσου της οποίας   μπορεί να επιβάλει, δια του καταναγκασμού, τη θέλησή του πάνω σε άλλους ανθρώπους με διαφορετικές θελήσεις.
(Νομοτελειακά, η ΘΕΛΗΣΗ εκφράζεται – πάντα - με στόχους και κανόνες. Επομένως επιβολή της θέλησης σημαίνει επιβολή στόχων και κανόνων- διαταγών ή νόμων)

Τη μεγαλύτερη δύναμη - εξουσία μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία την παρέχει στους κατόχους του ο μεγαλύτερος σε ισχύ ένοπλος μηχανισμός (στρατός, αστυνομία κλπ).

Όποιο υποκείμενο κατέχει αυτόν τον μεγαλύτερο σε ισχύ ένοπλο μηχανισμό, κατέχει την μεγαλύτερη εξουσία, κατέχει  δηλαδή την πραγματική εξουσία και όχι την τυπική ή προπαγανδιστική .

Τελικά, ποιος κατέχει αυτό το μηχανισμό;
Τον κατέχει μια μειοψηφία; Τότε το σύστημα επιβολής των κοινωνικών κανόνων είναι ολιγαρχικό. Δηλαδή, θα άρχουν – εξουσιάζουν οι λίγοι. (Μια μειοψηφία θα επιβάλει πάντα τη θέλησή της στην πλειοψηφία)
Τον κατέχει ο λαός; Τότε το σύστημα επιβολής των κοινωνικών κανόνων είναι δημοκρατία. Δηλαδή  θα άρχει – εξουσιάζει ο Δήμος, Λαός. (Οι εκάστοτε – προσωρινές -  πλειοψηφίες στα διάφορα θέματα θα επιβάλουν τη θέλησή τους στις εκάστοτε μειοψηφίες.)

(Τελικά «όποιος έχει το μαχαίρι τρώει και το καρπούζι». Έτσι, αν ο λαός θέλει να φάει καρπούζι θα πρέπει να πάρει το μαχαίρι από την αστική ολιγαρχία και να το κάνει δικό του.)

H ίδια η πραγματικότητα θέτει την ΜΟΝΑΔΙΚΗ και την πιο ουσιαστική διαχωριστική γραμμή  ανάμεσα και στις συλλογικότητες με παγκοινωνικό πρόταγμα (πχ κόμματα) και στα ατομικά υποκείμενα.
Ετούτη η γραμμή διαχωρίζει τα υποκείμενα σε δύο κατηγορίες:

(α) Σε εκείνα τα οποία δεν θέλουν και δεν επιδιώκουν  η ένοπλη εκτελεστική εξουσία να ανήκει στο λαό – αλλά σε μια μειοψηφία, σε λίγους - και
 (β) σε εκείνα τα οποία επιδιώκουν η ένοπλη εκτελεστική εξουσία να ανήκει στο λαό.

Τα υποκείμενα της πρώτης κατηγορίας που θέλουν και επιδιώκουν η μέγιστη, η πραγματική εξουσία δηλαδή η ένοπλη εκτελεστική, να ανήκει σε μια μειοψηφία και όχι στο λαό  είναι εκ των πραγμάτων (ντε φάκτο) ολιγαρχικά – αντιλαϊκά αφού θέλουν την εξουσία να την έχουν οι λίγοι, ανεξάρτητα αν η θέση τους αυτή συνοδεύεται από πιθανές καλές ή κακές προθέσεις ή από ωραία φιλολαϊκά λόγια, από ακατάσχετους φιλολαϊκούς βερμπαλισμούς. (Πολλές φορές «ο δρόμος για την κόλαση ανοίγεται από καλές προθέσεις» σε συνδυασμό με κάκιστη γνώση κάποιων ουσιαστικών στοιχείων της πραγματικότητας).
Όμως σχεδόν όλα τα ολιγαρχικά υποκείμενα αυτό αποκαλούνται δημοκρατικά.  Στόχος τους φυσικά είναι η παραπλάνηση του λαού. Και ετούτος ο στόχος δείχνει το πόσο πολύ φοβούνται το ξύπνημα της δύναμης του λαού.


Τα υποκείμενα της δεύτερης κατηγορίας  θέλουν και επιδιώκουν η ένοπλη εκτελεστική εξουσία να ανήκει στο λαό. Μόνο αυτά τα υποκείμενα είναι δημοκράτες. (Δημοκρατία = εξουσία του λαού δηλαδή δύναμη του λαού να επιβάλει τη θέλησή του. Και την πραγματική  εξουσία, τη μέγιστη εξουσία την παρέχει μόνο η ένοπλη εκτελεστική)

Τον  ουσιαστικότερο διαχωρισμό λοιπόν μπορεί να την κάνει ΜΟΝΟ η ΚΕΝΤΡΙΚΗ πραγματική θέληση,  η ΚΕΝΤΡΙΚΗ επιδίωξη,   το ΚΕΝΤΡΙΚΟ πρόταγμα,  σχετικά με την ένοπλη εκτελεστική εξουσία και εκφράζεται με την ερώτηση:
 «ΠΟΙΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ;» (Δηλαδή «την εξουσία των εξουσιών;»)
Θέλεις ή επιδιώκεις να την κατέχει μια μειοψηφία; Τότε είσαι ολιγαρχικός. Δηλαδή θέλεις την αρχή – εξουσία να την έχουν οι λίγοι.
Θέλεις ή επιδιώκεις να την κατέχει ο λαός; Τότε είσαι δημοκράτης. Δηλαδή θέλεις την αρχή – εξουσία να την κατέχει η πλειονότητα.
Αυτό το διαχωρισμό ΔΕΝ μπορεί να τον κάνει η επιδίωξη - θέση πχ σχετικά με την νομοθετική, τη δικαστική ή την οικονομική εξουσία ή με τη θέση πάνω σε άλλα συγκεκριμένα προβλήματα.
 Αυτές οι εξουσίες είναι αποκλειστικά και «εκ των ων ουκ άνευ» παράγωγα της πρώτης και μέγιστης εξουσίας. Δηλαδή είναι αποκλειστικά, νομοτελειακά, «αυτόματα»  παράγωγα ή συνέπειες  της κατηγορίας – ουσίας της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας.  Ήτοι σε όποιον  πχ ανήκει η ένοπλη εκτελεστική, «αυτόματα», νομοτελειακά   ανήκει και η νομοθετική  και η δικαστική  και η οικονομική εξουσία. (Ο λόγος για τον οποίο θέλει κάποιο υποκείμενο να κατέχει την ένοπλη εκτελεστική είναι για να μπορεί επιβάλει τη θέλησή του σε οικονομικά ή άλλα κοινωνικά θέματα. Η θέληση δε υπαγορεύεται πάντα, όπως είπαμε,  με κανόνες και σε κοινωνικό επίπεδο με διαταγές ή νόμους.)


Σημείωση α:
Μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα, το Άλφα και το Ωμέγα είναι η κατοχή του  μηχανισμού της ένοπλης εκτελεστικής.  Αν θα θέλαμε να δώσουμε παραστατικά την αξία του τότε θα λέγαμε ότι κατά 99% η σημαντικότητα ανήκει στην ένοπλη εκτελεστική και το υπόλοιπο, στον εφικτό προγραμματισμό για την υλοποίηση των άλλων παραγόμενων εξουσιών (νομοθετικής, δικαστικής  όπου δια μέσου όλων αυτών  ορίζονται και οι παραγωγικές σχέσεις σε οικονομικό επίπεδο).
Κατοχή αυτού του μεγαλύτερου σε ισχύ μηχανισμού δεν μπορεί να υπάρχει ταυτόχρονα και για τα δύο πιο πάνω υποκείμενα. Δηλαδή δεν μπορεί να ανήκει ταυτόχρονα και σε μια μειοψηφία και στο λαό. Διαφορετικά,  να πούμε ότι αυτός ο μηχανισμός δεν μπορεί να είναι ουδέτερος, δεν μπορεί να ανήκει στην κατηγορία της «ολίγον εγκύου» και ποτέ δεν ανήκε ιστορικά σε τούτη την κατηγορία.
Ουδέτερος θα σήμαινε ότι σε περίπτωση διαφορετικών εντολών προς αυτόν για το ίδιο θέμα, δηλαδή σε περίπτωση εντολής της μειοψηφίας και εντολής της πλειοψηφίας του λαού, θα έπρεπε να μένει απαθής – ουδέτερος. Ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση η ολιγαρχία δεν θα είχε την απόλυτη εξουσία επί των λαών.
Αν  σήμερα ο μηχανισμός ετούτος δεν ήταν υπό τον πλήρη έλεγχο της αστικής ολιγαρχίας, η ολιγαρχία αυτή δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε για «μια ώρα».

Η περί ουδετερότητας άποψη είναι τεράστια αστική (κυρίως)ολιγαρχική απάτη με σκοπό να προκαλέσει αυταπάτες στους λαούς. Απόλυτη επίσης απάτη κάποιων και αυταπάτη για άλλους είναι η ελπίδα ότι μπορεί να υπάρξει λαϊκή ελευθερία ή φιλολαϊκή «πολιτική» ενώ θα υπάρχει κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας από μια μειοψηφία. Ετούτη είναι άπειρη και απόλυτη βλακεία. (Στην πράξη, όλα τα ολιγαρχικά συλλογικά ή ατομικά υποκείμενα ασχολούνται πιθανόν με όλα τα άλλα θέματα και αποσιωπούν σχεδόν εντελώς το θέμα της ένοπλης εκτελεστικής είτε για να μας δείξουν ότι αυτή είναι «ουδέτερη» είτε για να μας δείξουν ότι αυτή είναι δευτερεύουσας σημασίας)
Παραδείγματα  από την ολιγαρχική κατοχή της ένοπλης εξουσίας:
 1)Αν ο λαός κατά 95% δεν επιθυμεί κάποια αντιλαϊκά μέτρα των κυβερνώντων  και ταυτόχρονα απαιτεί οι κυβερνώντες να οδηγηθούν στη φυλακή τότε αυτός ο μηχανισμός δεν πρόκειται να κινητοποιηθεί για να υλοποιήσει την επιθυμία και εντολή του λαού. Αντίθετα την ίδια στιγμή θα κινητοποιηθεί σε εντολή των ολιγαρχικών κυβερνώντων για άσκηση βίας κατά του λαού για την κατάπνιξη της εξέγερσης. (όπως είδαμε με τα μνημόνια)
2) Σε ένα άλλο υπαρκτό παράδειγμα όπως αυτό με την απεργία στη χαλυβουργική, είδαμε ότι στα απόλυτα δίκαια των εργατών,  ο μηχανισμός βίας των ΜΑΤ δεν επιτέθηκε κατά των λίγων ιδιοκτητών της χαλυβουργικής αλλά επιτέθηκε με τρομερό μίσος κατά των απεργών.
Σημείωση β:  «Το φίδι για να το σκοτώσεις, πρέπει να το χτυπήσεις στο κεφάλι», λέει μια λαϊκή παροιμία. Έτσι και οι λαοί. Αν θέλουν να εξοντώσουν την ολιγαρχική οχιά για να ανοίξουν το δρόμο προς την απελευθέρωσή τους, θα πρέπει να προσανατολιστούν σχεδόν αποκλειστικά πριν από όλα, στο να διαλύσουν τον ένοπλο μηχανισμό της ολιγαρχίας και να τον αντικαταστήσουν με ένα δικό τους. Λέμε «σχεδόν» γιατί ταυτόχρονα θα πρέπει να έχει διαμορφωθεί ένα εφικτό πρόγραμμα σχετικά με το πώς θα μπορεί να λειτουργεί πρακτικά η ένοπλη εκτελεστική , η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στα χέρια του λαού, μετά τη διάλυση της ολιγαρχικής ένοπλης εκτελεστικής.
Όλες οι άλλες διαφορετικές απόψεις (περί ουδετερότητας ή φιλολαϊκότητας κάποιας μειοψηφικής ένοπλης εκτελεστικής) είτε είναι απόψεις – παγίδες των νοσηρών εγκληματικών συνειδήσεων των ολιγαρχικών  για αντιπερισπασμό και εξαπάτηση των λαών είτε είναι υιοθετημένες απόψεις καλοπροαίρετων μεν ανθρώπων του λαού αλλά απόλυτα  ουτοπιστών ή δειλών ή με πλήρη άγνοια της πραγματικότητας μέσα στην οποία βιώνουν ή κάποιων που προσωπικά θα ήθελαν να πάρουν κάποια θεσούλα πάνω στη σημερινή  κεντρική ολιγαρχική «πολιτική» σκηνή .

Όλες οι άλλες αναζητήσεις θα οδηγούν νομοτελειακά τους λαούς πάντα στο ίδιο αρνητικό σημείο. Oι λίγοι θα έχουν την εξουσία στα χέρια τους και οι λαοί θα παρακαλούν ή θα εξαρτώνται από την ελπίδα ότι η καλοσύνη των νέων εξουσιαστών θα τους παραχωρεί κάποιο δικαίωμα για να ζήσουν καλύτερα ή ότι η νέα ολιγαρχική εξουσία θα πράττει ότι θέλουν αυτοί. Σε τούτη την παγίδα έχουν ρίξει τους λαούς εδώ και πολλούς αιώνες. Ποτέ δεν επαληθεύτηκαν οι ελπίδες τους. Ή οι λαοί κατέχουν την εξουσία ή δεν είναι τίποτα ή μάλλον είναι έρμαια των διαθέσεων των όποιων ολιγαρχικών.
Και αυτός ο φαύλος κύκλος θα πρέπει να σπάσει.
 Όλοι οι λαϊκοί αγώνες που δεν θα είναι μπολιασμένοι με το στόχο για την κατάκτηση της ένοπλης εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας από το λαό, θα είναι ΟΛΟΙ τους απόλυτα χαμένοι ή μαλλον θα είναι κερδισμένοι από τη νέα ολιγαρχία που θα ενδυναμώνει από αυτούς τους αγώνες  και που θα καταλάβει στη συνέχεια την εξουσία

 ( Δες κείμενο : ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΚΑΤΑΚΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΝΕΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΤΑΞΗ;»  -παρά τις προηγούμενες φιλολαϊκές υποσχέσεις της; -)
Οι όποιες ελπίδες του λαού σε νέους ολιγαρχικούς σχηματισμούς ή μηχανισμούς είτε στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας είτε στα πλαίσια ολιγαρχικών στρατιωτικών ή κομματικών δικτατοριών,  θα αποδεικνύονται διαρκώς  τεράστιες απάτες και  αυταπάτες (πχ όπως με τον ΣΥΡΙΖΑ).
Το «να δούμε και αυτούς» ή «αυτοί μπορεί να είναι λιγότερο κακοί για το λαό», διαρκεί ήδη χιλιάδες χρόνια και δεν απέδωσε ΠΟΤΕ (ούτε μια εξαίρεση) κανένα θετικό στοιχείο για τους λαούς. Τους βλέπουμε διαρκώς να εξαπατούν όλοι τους  λαούς άνευ ΟΥΔΕΜΙΑΣ εξαίρεσης. Όλοι οι νέοι ολιγαρχικοί σχηματισμοί θα αποδεικνύονται πάντα ίδιοι ή χειρότεροι  από  τους προηγούμενους (ανάλογα με την ύπαρξη ή μη ενός μεγέθους αντίπαλου δέους προς αυτούς) και όταν οι ολιγαρχικοί θα προσποιούνται ότι νοιάζονται για το καλό του λαού και τον ρωτούν για κάποιο θέμα (πχ δημοψήφισμα) τότε όλες οι απόψεις της πλειοψηφίας του λαού θα μετατρέπονται στο αντίθετό τους.  (τα ΟΧΙ του λαού θα γίνονται ΝΑΙ -πχ  δημοψήφισμα ΣΥΡΙΖΑ- και τα ΝΑΙ θα μετατρέπονται σε ΟΧΙ ανάλογα με το τι συμφέρει την ολιγαρχία στην κάθε ειδική περίπτωση. Και η ολιγαρχία σαν κάτοχος της ένοπλης εκτελεστικής θα έχει τη δύναμη – ένοπλη εκτελεστική - να κάνει τις μετατροπές που τη συμφέρουν)

                                                          
                                                   B
                    Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΕΝΝΟΙΩΝ

α. «ΕΝΟΠΛΟΣ  ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ  ΛΑΟΣ»  ή  «ΕΝΟΠΛΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ»
β. «ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ ΕΝΟΠΛΟΣ  ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ  ΛΑΟΣ»

Οι έννοιες «ένοπλος οργανωμένος λαός» και ένοπλη «εργατική τάξη» είναι έννοιες παγίδα για τους λαούς. Είναι έννοιες που χρησιμοποιήθηκαν από ολιγαρχικούς – «επαναστάτες» του περασμένου αιώνα (αλλά και σήμερα) για να παγιδέψουν την κοινωνική συνείδηση(πχ Λένιν και λενινιστές). Στόχευαν με τις λέξεις λαός ή εργατική τάξη,  να κάνουν τους λαούς ή την εργατική τάξη να πιστεύουν ότι με το να είναι ένοπλοι, θα έχουν και την πραγματική εξουσία.

Όμως όλοι οι ολιγαρχικοί στρατοί και αστυνομίες αποτελούνταν και αποτελούνται από ένοπλους εργάτες, από ένοπλους εργαζόμενους από ανθρώπους του λαού.
Παρά ταύτα τελικά την εξουσία δεν την έχουν οι λαοί αλλά οι ολιγαρχικοί.
Για να ανήκει η ένοπλη εκτελεστική στο λαό, δεν εξαρτάται ούτε από την κοινωνική προέλευση αυτών που πλαισιώνουν τους ένοπλους μηχανισμούς στο σύνολό τους και ούτε από κάποιο ποσοστό συμμετοχής των ανθρώπων του λαού. Πχ σήμερα στο Ισραήλ  σχεδόν όλος ο πληθυσμός, όλος ο λαός είναι ένοπλος (τακτικός, εφεδρικός στρατός, άνδρες, γυναίκες). Όμως ο ένοπλος αυτός μηχανισμός είναι ολιγαρχικός και οι ένοπλοι άνθρωποι του λαού είναι υποτακτικοί των αστών ολιγαρχικών.
Σε όλα τα πεδία των πολέμων συμμετέχουν κατά πλειονότητα ένοπλοι άνθρωποι του λαού και κατασφαγιάζονται, χωρίς να έχουν την δύναμη να εναντιωθούν σε κάποιους λίγους φιλοπόλεμους. Γιατί;

Όλοι οι ένοπλοι μηχανισμοί έχουν εντός τους μια κινητήρια δύναμη, μια κινητήρια μηχανή. Διαφορετικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι μέσα τους έχουν έναν άλλο μηχανισμό δύναμης ο οποίος μόνο αυτός μπορεί να δίνει, τις κατά συγκεκριμένη βούληση του, εντολές για κίνηση του υπόλοιπου μέρους του μηχανισμού ή ολόκληρου του μηχανισμού.
Ετούτο  τον εσωτερικό κινητήριο μηχανισμό μπορούμε να τον ονομάσουμε και ηγεσία,  κορυφή, ή κέντρο του ένοπλου μηχανισμού.
Το ιδιαίτερο ουσιαστικό χαρακτηριστικό της ηγεσίας (ή του κέντρου) του συνολικού μηχανισμού είναι το γεγονός ότι διαθέτει υλική ισχύ υπεροπλίας απέναντι ή σχετικά με το υπόλοιπο μέρος. Διαθέτει υπηρεσίες συλλογής καθοριστικών πληροφοριών (μυστικές), κατάλληλο εξοπλισμό, όπλα, συνοχή, συντονισμό κοκ. Με λίγα λόγια διαθέτει τέτοια πραγματική δύναμη ώστε να μπορεί να καταναγκάζει, να μπορεί να επιβάλλεται με την απειλή ή τη χρήση βίας και στα υπόλοιπα μέρη του συνολικού μηχανισμού, τα οποία στην ουσία είναι υποτακτικά του. Με την πραγματική υπεροπλία που διαθέτει απέναντι στο υπόλοιπο ένοπλο σώμα, κατορθώνει να  κάνει να υπακούν στις εντολές της, διαταγές της και τα άλλα μέρη της ένοπλης εκτελεστικής.
Τελικά και ουσιαστικά, αυτός ο εσωτερικός ένοπλος μηχανισμός (ηγεσία, κορυφή, κέντρο) μπορεί να διαθέτει την ύψιστη πραγματική εξουσία μέσα στην κοινωνία.
Η όποια διαμορφωμένη θέληση μέσα στα πλαίσιά του (εξυπηρέτησης δικών του ή «υιοθετημένων»  συμφερόντων των συμμάχων του,  πχ  μιας μειοψηφικής οικονομικής τάξης όπως της αστικής) περνά αρχικά, με διαταγές, σε άλλα μέρη του σώματος ή και σε ολόκληρο το ένοπλο σώμα και δια μέσου αυτών η θέλησή του (ουσιαστικά πάντα υπό μορφή διαταγών) περνά στο λαό για να του καθορίσει συγκεκριμένες συμπεριφορές υπακοής.
Ετούτος λοιπόν, ο εσωτερικός ένοπλος μηχανισμός (ηγεσία, κορυφή, κέντρο) επειδή δύναται να κινητοποιεί κατά τη θέλησή του (και με όρους καταναγκασμού, επιβολής) τον υπόλοιπο μηχανισμό και κατά συνέπεια ολόκληρη την κοινωνία, κατέχει ουσιαστικά την πραγματική εξουσία, την πραγματική ένοπλη εκτελεστική.
Τα υπόλοιπα μέρη της ένοπλης εκτελεστικής καθώς και ο λαός είναι υποτακτικά αντικείμενά του.

Επομένως για να αποκτήσει την εξουσία ο λαός  δεν αρκεί με τίποτα το να είναι ένοπλος. (Όπως είπαμε όλοι οι ένοπλοι ολιγαρχικοί μηχανισμοί αποτελούνται στο συντριπτικό μέρος τους από ανθρώπους προερχόμενους από την εργατική τάξη και το λαό).

Το καθοριστικό για την κατοχή της εξουσίας από το λαό είναι η κατοχή από το λαό αυτού του εσωτερικού ένοπλου μηχανισμού, δηλαδή η κατοχή της κινητήριας δύναμης όλου του ένοπλου μηχανισμού.
 Ήτοι, η κατάκτηση  της ηγεσίας, της κορυφής ή του κέντρου της συνολικής ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας.

Αυτό σημαίνει ότι πρακτικά ο ίδιος ο λαός θα πρέπει να έχει την ένοπλη υπεροπλία, να έχει την ισχύ των υλικών όρων καταναγκασμού – επιβολής  ώστε να μπορεί κινητοποιεί ολόκληρο το υπόλοιπο σώμα της ένοπλης εκτελεστικής ενάντια σε ολιγαρχικές επιβουλές ή μειοψηφικές παραβιάσεις των επιταγών της πλειοψηφίας.
Πρακτικά η θέληση της πλειοψηφίας του λαού να είναι η εντολή και να μπορεί να  επιβληθεί (δια της υπεροπλίας της κεκτημένης από τον ίδιο το λαό ηγεσίας-κορυφής  της συνολικής ένοπλης εκτελεστικής)
Αυτό σημαίνει ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ ΕΝΟΠΛΟΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ.


Έτσι, συνοψίζοντας να πούμε ότι « ένοπλος λαός» ή «ένοπλη εργατική τάξη» είναι ολιγαρχικές προπαγανδιστικές εκφράσεις – μπαρούφες γιατί όχι μόνο δεν συνεπάγονται εξουσία του λαού αλλά και γιατί παίζουν το ρόλο της παγίδευσης του λαού. Το πραγματικό ζητούμενο είναι ο «αυτενεργός ένοπλος λαός».

ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ για να έχει ο λαός την ένοπλη εκτελεστική εξουσία στα χέρια του θα πρέπει να κατακτήσει την ηγεσία της ένοπλης εκτελεστικής. Δηλαδή στην ηγεσία να είναι ο λαός και η θέλησή του να είναι διαταγή και για την κινητοποίηση ολόκληρου του σώματος της ένοπλης εκτελεστικής και για την κινητοποίηση όλης της κοινωνίας.

Από τα πιο πάνω μπορούμε να συμπεράνουμε επίσης ότι εκφράσεις του τύπου «λαϊκή εξουσία» ή «λαϊκή κυριαρχία» ή και το "εθνική ανεξαρτησία" (αλλά  εξάρτηση από την εσωτερική ολιγαρχία)  είναι σκέτη απάτη αν δεν συνοδεύονται από συγκεκριμένο σχέδιο για την πρακτική κατάκτηση από το λαό της ηγεσίας, της κορυφής του ένοπλου μηχανισμού (φυσικά και νομοθετικής, δικαστικής).  Δηλαδή της κατάκτησης της πραγματικής εξουσίας. Και τέτοιο συγκεκριμένο σχέδιο δεν έχει κανένα κόμμα ή άλλος φορέας αυτών των συνθημάτων (δεξιά και αριστερά ολιγαρχικά κόμματα). Μια ακόμα ΑΠΑΤΗ…για "ψάρεμα" οπαδών σε θολά νερά.  Δεν έχουν σχέδιο γιατί την ηγεσία της ένοπλης εκτελεστικής την θέλουν για τους ίδιους, για το κόμμα τους. Και από τη θέση αυτή το κόμμα είτε γίνεται ο νέος εκπρόσωπος της υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος ή μετατρέπεται σε νέα ολιγαρχική κυρίαρχη τάξη, σε μιας άλλης μορφής ολιγαρχικό σύστημα όπως πχ στις ανατολικές χώρες του πρώην κομματικού καπιταλισμού.

ΠΡΑΚΤΙΚΑ όμως είναι υλοποιήσιμο το να περάσει πραγματικά όλη η ένοπλη εκτελεστική εξουσία στο λαό; (μετά την συντριβή της ολιγαρχικής ένοπλης εκτελεστικής;)
ΑΠΟΛΥΤΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΙΜΟ.
Δες κείμενο: «ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ»

ΥΓ1. Το κεντρικό πρόταγμα του λαϊκού κινήματος στον 21^ο αιώνα θα πρέπει να είναι το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ» ή το  «ΟΛΗ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ (ΟΕΝΔΕΛ)».  Διαφορετικά οι απογοητεύσεις από απόπειρες για λύσεις μέσα στα ολιγαρχικά πλαίσια δεν θα έχουν σταματημό και η βαρβαρότητα θα συνεχίζει να παίρνει όλο και πιο τρομερές διαστάσεις.


ΥΓ2  Τα διάφορα ολιγαρχικά κόμματα (από την άκρα δεξιά ως την άκρα αριστερά) χρησιμοποιούν κατά κόρον τα συνθήματα 

α. για εθνική ανεξαρτησία β. για λαϊκή κυριαρχία γ. για δημοκρατία. Χρησιμοποιούν γενικολογίες – χωρίς συγκεκριμένο υλικό περιεχόμενο - με στόχο  να προβάλουν ένα ανύπαρκτο φιλολαϊκό προφίλ ενώ τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα απέχουν παρασάγγας  από τις αοριστολογίες τους.
Ας τα πιάσουμε ένα προς ένα:
1) Αίτημα εθνικής ανεξαρτησίας (για το καλό του λαού).
Με ετούτο το σύνθημα ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΥΝ το πραγματικό σύνθημα – στόχο για κοινωνική απελευθέρωση που είναι το: «ΛΑΪΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΝΤΟΠΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΞΈΝΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ».
Ας το εξηγήσουμε:
Αποκρύπτουν  ότι η εξάρτηση ενός λαού από τα ξένα συμφέροντα είναι εξάρτηση από κάποιες ξένες ολιγαρχίες, από κάποια ξένα ολιγαρχικά συστήματα και όχι από ξένους λαούς.
Επίσης αποκρύπτουν ότι ακόμα και αν επέλθει  (υποθετικά) αυτή η εθνική ανεξαρτησία (όπως την φαντάζονται) δεν πρόκειται να επέλθει τίποτα το θετικό για το λαό αν εντός της Χώρας εξακολουθεί να υπάρχει το τοπικό ολιγαρχικό σύστημα (κοινοβουλευτικής ή στρατιωτικής ή κομματικής ολιγαρχικής δικτατορίας). Αν δηλαδή ο λαός εξακολουθεί  να ζει μέσα στο ντόπιο (εθνικό) ολιγαρχικό σύστημα τότε σημαίνει ότι μπορεί να υπάρξει και πολύ χειρότερη επιδείνωση της κατάστασής του. Τίποτα δεν τον εξασφαλίζει από μια πορεία προς το χειρότερο. Τούτο το έχει αποδείξει η ιστορία αμέτρητες φορές. Πχ αν πάμε στον περασμένο αιώνα και δούμε τους λαούς που αποτίναξαν τον ζυγό της αποικιοκρατίας (αλλά δεν αποτίναξαν και το ολιγαρχικό σύστημα της Χώρας τους) έζησαν και ζουν καταστάσεις πολύ χειρότερες από ότι με την αποικιοκρατία. Κραυγαλέο παράδειγμα η Ουγκάντα με ηγέτη τον Αμίν  Νταντά  κατά τη δεκαετία του 70. Το ίδιο έγινε και με την εθνικοποίηση εκατοντάδων εταιριών (πχ πετρελαίου) που έγινε σε πάρα πολλές Χώρες του κόσμου (πχ Βενεζουέλα). Τελικά οι ντόπιοι ολιγάρχες ξέσκισαν το λαό κατά τον ίδιο τρόπο και ενίοτε κατά τρόπο πολύ χειρότερο. Επίσης να μην ξεχνάμε ότι, ιστορικά, κάποιοι λαοί που βρίσκονταν υπό στρατιωτική κατοχή ξένης ολιγαρχίας, πλήρωναν φόρο (υποτέλειας) πχ 10% επί των εισοδημάτων τους και μετά την ανεξαρτησία τους πλήρωναν φόρο στους ντόπιους τυράννους 60 και 70%.
Εν κατακλείδι,  η πάλη  ενάντια στο ντόπιο και τα ξένα ολιγαρχικά συστήματα θα πρέπει να είναι στόχος των λαών ταυτόχρονος και «εξ αδιαιρέτου» γιατί διαφορετικά δεν μπορεί να υπάρξει ΠΟΤΕ  κοινωνική απελευθέρωση.

2. Για την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατίας.
Η λαϊκή κυριαρχία δεν είναι ένα πολιτικό σύστημα αλλά αποτέλεσμα – κατάσταση ενός και μοναδικού πολιτικού συστήματος. Του πολιτικού συστήματος της πραγματικής δημοκρατίας (ένοπλη εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική στο λαό). Όμως εξ αιτίας της απόκρυψης αυτού του γεγονότος έχουμε προβολή συγκεχυμένων στόχων και συνθημάτων από τους ολιγαρχικούς και δυστυχώς, καλοπροαίρετους αγωνιστές που πέφτουν στην παγίδα τους. Έτσι ενώ το σωστό σύνθημα είναι το : «Δημοκρατία για τη λαϊκή κυριαρχία» ή «δημοκρατία για την κατάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας», τα ολιγαρχικά κόμματα προβάλλουν αυτές τις έννοιες ξεχωριστά ή αντίστροφα. (Και δημοκρατία = εξουσία του λαού, χωρίς να έχει ο λαός στα χέρια του την ένοπλη εκτελεστική εξουσία δεν μπορεί να υπάρξει.)

ΟΕΝΔΕΛ  -  ΕΚΚ

       
( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΑΤΑΓΕΣ – ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Για να γίνει κατανοητότερο το πιο κάτω κείμενο θα πρέπει να αναφερθούν τα εξής:

Για να κατέχει ο λαός πραγματικά (και όχι στα λόγια) την ένοπλη εκτελεστική εξουσία, θα πρέπει να μπορεί να βρίσκεται υλικά-πραγματικά (από άποψη  ισχύος) στην κορυφή, την ηγεσία όλων των ένοπλων σωμάτων και να μπορεί να ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ τη θέλησή του σε αυτά.
Και όχι μόνο θα πρέπει να βρίσκεται στην ηγεσία αλλά και να μπορεί να ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΕΙ την ηγεσία του από επιβουλές διάφορων μειοψηφιών.

1, Έτσι στην κορυφή τίθεται η ένοπλη πολιτοφυλακή.
Η ένοπλη πολιτοφυλακή θα έχει τη μέγιστη ισχύ και διασφάλιση της θέσης της όταν υπερέχει:
α. από άποψη κατοχής υλικών στοιχείων ισχύος (κατάλληλου οπλισμού κλπ)
β. από άποψη της δομής της οργάνωσής της
γ. από την άποψη του τρόπου της λειτουργίας της.

2. Τα υπόλοιπα ένοπλα σώματα (στρατός, αστυνομία κλπ),
θα έχουν και αυτά τα στοιχεία της ένοπλης ισχύος, της οργανωτικής δομής και της λειτουργίας.
Όμως θα πρέπει να είναι έτσι οργανωμένα, έτσι συνδυασμένα ώστε να μπορούν νε επιτυγχάνονται οι εξής  στόχοι:
Πρώτον
Ο λαός να μπορεί να επιβάλεται και να ελέγχει την πολιτοφυλακή (με τη βοήθεια της εφεδρικής κλπ)
δεύτερον
να μπορεί ο λαός (διά μέσου της ένοπλης λαϊκής πολιτοφυλακής), να έχει τον απόλυτο έλεγχο επί αυτών των ειδικών σωμάτων (αστυνομία, στρατού) και
τρίτον
τα ίδια ετούτα σώματα να είναι αποτελεσματικά ως προς τους ειδικούς σκοπούς για τους οποίους θα είναι θεσμοθετημένα.

                       ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

 Α. Η ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΗΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ ΣΤΟ ΛΑΟ.
ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ ΕΝΟΠΛΟΣ ΛΑΟΣ.

  (Οι βασικοί λόγοι και όροι της διασφάλισης.)

Β.    ΛΑΪΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΣΤΡΑΤΟΥ, ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΚΛΠ

 
 Γ.  Η ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΗ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΕΝΟΠΛΟ ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΞΟΥΣΊΑΣ (ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΗΓΕΣΙΑ -ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ ΕΝΟΠΛΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ)

Μετά τη συντριβή από το λαό του μηχανισμού της ένοπλης ολιγαρχικής εκτελεστικής, θα πρέπει ο λαός να πάρει τέτοια μέτρα ώστε να ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΤΕΙ στα χέρια του η ένοπλη εξουσία  για να μη μπορεί να γυρίσει ξανά σε ολιγαρχικά χέρια.

Α. Η ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗ

«Η μέγιστη ανθρώπινη βλακεία είναι η εμπιστοσύνη, χωρίς τη συνοδεία της μεγαλύτερης δυνατής διασφάλισης.» Στη ζωή, αν η αναγκαία σχετική εμπιστοσύνη δεν συνοδεύεται από την επιταγή της αρχής για   «μέγιστα μέτρα διασφάλισης», καταλήγει κατά κανόνα σε τραγωδία.

Το σημαντικότερο κομμάτι του θέματος «όλη η εκτελεστική στο λαό», θα αφορά στις πρακτικές δυνατότητες του λαού, μετά από τη στιγμή της κατάληψης της εξουσίας από αυτόν, για τη διασφάλιση-προστασία της εξουσίας του  από τους ολιγαρχικούς εχθρούς  του παρόντος  ή τους (σίγουρα) πιθανούς  του μέλλοντος,  οι οποίοι θα προέρχονται είτε από το εσωτερικό είτε από το εξωτερικό μιας Χώρας. Η βαριά ψυχική νόσος για κατοχή ολιγαρχικής εξουσίας, για επιβολή της θέλησης του ενός ή των λίγων πάνω σε πολλούς, από ότι φαίνεται υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει στις ανθρώπινες κοινωνίες για αρκετό ακόμα χρόνο στο μέλλον και μπορεί να μολύνει πρόσωπα με δεξιό, κεντρώο ή αριστερό «ιδεολογικό» πρόσημο. Η ΤΕΛΙΚΗ αντιμετώπιση και διασφάλιση των κοινωνιών από αυτή την ανθρωποκτόνα και  περιβαλλοντοκτόνα  ασθένεια της ολιγαρχικής εξουσίας δεν μπορεί να γίνει  με όρους εμπιστοσύνης προς κάποια πρόσωπα, μεμονωμένα ή συλλογικά οργανωμένα (κόμματα),  που πραγματικά ή υποθετικά διαθέτουν μια φιλοκοινωνική συνείδηση ή ένα φιλολαϊκό πρόγραμμα αλλά με τους ίδιους όρους που η ολιγαρχική εξουσία εκφράζεται και επιβάλλεται. Δηλαδή με τον εξαναγκασμό, με την οργανωμένη λαϊκή συλλογική αντιβία.  Και αυτό γιατί η μια από τις μέγιστες ανθρώπινες βλακείες είναι «η εμπιστοσύνη χωρίς τη συνοδεία της μέγιστης δυνατής υλικής διασφάλισης». (Η άλλη μέγιστη βλακεία είναι το να κάνει κάποιος διαρκώς το ίδιο ακριβώς πράγμα αλλά κάθε φορά να περιμένει  διαφορετικό αποτέλεσμα). Η διασφάλιση λοιπόν μπορεί να γίνει μόνο με τους όρους της μέγιστης ένοπλης δύναμης επιβολής της κοινωνίας επί των ειδικών θεσμών της ένοπλης εκτελεστικής.

( Η διασφάλιση δεν μπορεί να γίνει στη βάση της εμπιστοσύνης σε κάποια λίγα πρόσωπα.  Η συμπεριφορά και ο ορισμός της συμπεριφοράς κάποιων λίγων κυττάρων που τίθενται στον δοκιμαστικό σωλήνα είναι πολύ διαφορετική από το αν βρίσκονται μέσα σε ένα ζωντανό οργανισμό)

Η διασφάλιση  της εξουσίας του λαού θα έχει να κάνει σχεδόν αποκλειστικά με τον έλεγχο και την υποταγή ΟΛΗΣ της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας στην πλειοψηφία του λαού (δια του εξαναγκασμού) γιατί ΜΟΝΟ μέσα από αυτό το χώρο (ένοπλων δυνάμεων) μπορεί να εκδηλωθεί και να επιβληθεί η ολιγαρχική εξουσία πάνω στο λαό.Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η κατοχή των όπλων από λίγους σε συνδυασμό με την ιεραρχική δομή και την ποιότητα των κανόνων λειτουργίας τους για τον συντονισμό της συλλογικής πράξης  των ένοπλων σωμάτων, μπορεί να καταστήσει, εκ των πραγμάτων, τους ένοπλους  θεσμούς  πολύ επικίνδυνους για το σύνολο της κοινωνίας. Στην πυραμιδική ιεραρχική δομή και κατανομή της δύναμης, τα ανώτερα στελέχη, τα οποία είναι όλο και πιο λίγα αριθμητικά ανεβαίνοντας προς την κορυφή της πυραμίδας,  κατέχουν τη δυνατότητα να καθορίζουν δια της επιβολής, τη συμπεριφορά και την πράξη των κατώτερων. Αυτό σημαίνει ότι η εξουσία συγκεντρώνεται σε πολύ λίγους και κατά συνέπεια η όλη συμπεριφορά των ένοπλων θεσμών εξαρτάται από αυτούς τους λίγους με περαιτέρω αποτέλεσμα ολόκληρη η κοινωνία να υποτάσσεται (δια του εξαναγκασμού) στη βούληση εκείνων που έχουν τη δύναμη να διαμορφώνουν τη θέληση - των σχετικά λίγων -υψηλά ιστάμενων στην ένοπλη ιεραρχία.

(Το σπάσιμο της ολιγαρχικής ιεραρχίας θα μπορέσει να γίνει ΟΤΑΝ στην κορυφή της πυραμίδας εκφράζεται οργανωμένα, θεσμικά η θέληση του λαού.)

Στην αυριανή εξουσία του λαού, η οποία δεν θα μπορέσει ΠΟΤΕ να επέλθει αν δεν υπάρχει η κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής από το λαό, θα πρέπει το λαϊκό κίνημα να παρέμβει δυναμικά και να δώσει τη λύση στο σύνθετο αυτό πρόβλημα.

Και το πρόβλημα στα πιο ουσιαστικά του στοιχεία είναι το εξής:
Από τη μια η ανθρώπινη κοινωνία θα έχει δυστυχώς την ανάγκη για πολύ μεγάλο ακόμα χρονικό διάστημα την ύπαρξη των ένοπλων ειδικών σωμάτων (στρατό για την προστασία της Χώρας από ξένες ολιγαρχικές επιβουλές και αστυνομία για την πάταξη της όποιας μορφής παραβατικότητας εντός της κοινωνίας) και από την άλλη η συλλογικά οργανωμένη κατοχή όπλων – μέγιστης δύναμης - από μια μειοψηφία μέσα στην κοινωνία, σε συνάρτηση με τη δυσανάλογη (πυραμιδική) κατανομή δύναμης – εξουσίας στο εσωτερικό αυτών των ειδικών θεσμών για το συντονισμό της συλλογικής τους δράσης, διαμορφώνουν αντικειμενικά τη δυνατότητα και τις συντριπτικές πιθανότητες για επιβολή, αργά ή γρήγορα, αυτών των ένοπλων θεσμών πάνω στην κοινωνία.
Και η διαμόρφωση αυτής της αντικειμενικής δυνατότητας δεν πρέπει και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με όρους εμπιστοσύνης σε πρόσωπα  δηλαδή με την τοποθέτηση «φιλολαϊκών», «σοσιαλιστικών», «κομμουνιστικών» ή δημοκρατικών συνειδήσεων σε θέσεις «κλειδιά» της πυραμίδας. Αυτό μας διδάσκει η ιστορία. Πρέπει και μπορεί να αντιμετωπιστεί με όρους λαϊκής δύναμης – εξαναγκασμού επί αυτών των προσώπων που θα βρίσκονται σε θέσεις «κλειδιά»

Και για να μη πλατιάζουμε, να πούμε ότι η διασφάλιση θα έχει να κάνει κυρίως με τις πρακτικές δυνατότητες για την αποφυγή στρατιωτικών ή κάθε άλλης μορφής ολιγαρχικών πραξικοπημάτων και επεμβάσεων που θα σκοπεύουν στην επαναφορά ολιγαρχικών συστημάτων. Και η αποφυγή τέτοιων καταστάσεων μπορεί να γίνει ΜΟΝΟ δια μέσου της  δυνατότητας άσκησης απειλής ή  χρήσης λαϊκής αντιβίας, ΜΟΝΟ με τον αυτενεργό ένοπλα οργανωμένο λαό.

Πρακτικές δυνατότητες.

Ερώτηση: Υπάρχουν τέτοιες πρακτικές δυνατότητες ή όλα τα ιεραρχικά δομημένα  ένοπλα σώματα είναι από τη φύση τους «εκκολαπτήρια» ολιγαρχικών συστημάτων και γι αυτό είναι αδύνατο να υποταχθούν στη βούληση του λαού;

Πιστεύουμε με απόλυτη βεβαιότητα ότι οι πρακτικές δυνατότητες για λαϊκή επιβολή που θα διασφαλίζει την πλήρη υποταγή όλων των αυριανών ένοπλων θεσμών στη βούληση της πλειοψηφίας του λαού, είναι ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ και απόλυτα ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΕΣ. Αρκεί να αναλύσουμε σωστά δια μέσου ποιών συγκεκριμένων τρόπων μπορούν να παράγονται οι συνθήκες του «ολιγαρχικού εκκολαπτηρίου» μέσα στα ένοπλα ολιγαρχικά σώματα και πάνω σε αυτές να επέμβουμε κατάλληλα για να τις εξουδετερώσουμε.

Όμως εδώ για να μη μακραίνουμε το κείμενο με τις αναλύσεις, θα πάμε απευθείας στις δυνατές λαϊκές παρεμβάσεις αναφέροντας κάποιες περιπτώσεις τροχιοδεικτικά και περιληπτικά.

Στην αυριανή κοινωνία, ο κοινός  Ο ΣΚΟΠΟΣ  ΟΛΩΝ  των  ένοπλων σωμάτων του λαού (πολιτοφυλακή ,στρατός αστυνομία, λιμενικό, κλπ) θα είναι η επιδίωξη:

(α) της προσπάθειας για την ΕΦΑΡΜΟΓΗ - ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ των θελήσεων της πλειοψηφίας του λαού (νόμων) σε κάθε κοινωνικό θέμα και

(β) για ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗ αυτού του συστήματος (της εφαρμογής της θέλησης της πλειοψηφίας) δηλαδή στη διασφάλιση της διατήρησης της εξουσίας του λαού (Δημοκρατίας).

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗ ΔΟΜΗ, ΚΑΝΟΝΕΣ, ΔΙΑΤΑΞΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ

Για να έχουμε πρακτικές δυνατότητες στη διασφάλιση των σκοπών των ένοπλων οργανωμένων σωμάτων του λαού θα πρέπει να κάνουμε κατάλληλες ενέργειες πάνω στους εξής παράγοντες.

1)       Πάνω στην ιδιαίτερη  δομή του κάθε ξεχωριστού ένοπλου σώματος και τη συνολική δομή όλων αυτών.

2)      Πάνω στους ιδιαίτερους κανόνες λειτουργίας του κάθε σώματος και πάνω στους κανόνες για τις μεταξύ τους σχέσεις και ιδιαίτερα για τις σχέσεις τους με την πολιτοφυλακή.

3)      Πάνω στη διάταξη-τοποθέτηση όλων αυτών μέσα στη Χώρα, μέσα στο γεωγραφικό χώρο, για την καλύτερη  εξυπηρέτηση των ιδιαίτερων σκοπών τους.

1) Παρέμβαση στη ΔΟΜΗ.

Η λαϊκή θεσμική επέμβαση στη δομή των σωμάτων αυτών θα πρέπει να γίνει σε διάφορους τομείς όπως πχ :

(α) Στο πόσα και ποια θα πρέπει να είναι τα ιδιαίτερα ένοπλα σώματα καθώς και οι ακριβείς ιδιαίτεροι σκοποί του καθενός από αυτά.

Όμως όσα και να είναι αυτά τα  ξεχωριστά ένοπλα σώματα (αστυνομία, στρατός, λιμενικό, πυροσβεστική κλπ) τα οποία θα σκοπεύουν στο να εφαρμόζονται οι θελήσεις της πλειοψηφίας του λαού στους διαφορετικούς τομείς της κοινωνικής ζωής, θα πρέπει να υπάρχει και ένα ξεχωριστό ένοπλο λαϊκό σώμα, με σχεδόν αποκλειστικό ιδιαίτερο σκοπό να επιβλέπει τη δραστηριότητα όλων των άλλων ένοπλων σωμάτων (αστυνομίας, στρατού κλπ) και να μπορεί να  καθυποτάσσει δραστηριότητα αυτών των σωμάτων  στη βούληση του λαού με την ΙΣΧΥ των μέσων του. Να επιβλέπει και να καθυποτάσσει τις δραστηριότητες των άλλων ένοπλων σωμάτων εντός των πλαισίων – προδιαγραφών και τα οποία πλαίσια – προδιαγραφές θα τα έχει θέσει ο λαός δια μέσου της νομοθετικής εξουσίας του. (Χωρίς τη νομοθετική στα χέρια του λαού δεν μπορεί να υπάρξει ούτε η εκτελεστική στα χέρια του καθώς και το αντίστροφο.) Ένα τέτοιο ένοπλο θεσμικό όργανο μπορεί να ονομάζεται  ΛΑΪΚΗ Ή ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΗ.  Αυτό λοιπόν το σώμα θα πρέπει να έχει όλα τα απαραίτητα εφόδια (οπλισμό – επικοινωνίες - πληροφορίες, μορφή σύνθεσης, αριθμητικό μέγεθος μελών, κατάλληλους εσωτερικούς κανόνες λειτουργίας κλπ) ώστε να μπορεί να επιβάλει ΔΥΝΑΜΙΚΑ και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ (με απειλή ή χρήση αντιβίας) τη βούληση της πλειοψηφίας του λαού πάνω στα άλλα ένοπλα σώματα όταν αυτό χρειάζεται. Θα είναι η ΗΓΕΣΙΑ του συνολικού ένοπλου μηχανισμού.

(Στις «ιεραρχικές» σχέσεις μεταξύ των διάφορων ειδικών ένοπλων σωμάτων, την κορυφαία θέση στην κατανομή εξουσίας να την κατέχει η πολιτοφυλακή. Και να την κατέχει όχι τυπικά, νομικά αλλά υλικά, ουσιαστικά, πρακτικά.)

(β) Παρέμβαση στη δομή, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και το αριθμητικό μέγεθος επάνδρωσης του κάθε ένοπλου θεσμού και η μεταξύ αυτών αριθμητική σχέση. Πχ αν σε ένα Δήμο για το ειδικό ένοπλο σώμα της αστυνομίας απαιτείται ο αριθμός των 100 ανδρών ίσως ο αριθμός των λαϊκών πολιτοφυλάκων που θα απαιτείται να είναι 200, 300 ή 400.

(γ) Παρέμβαση στη δομή μπορεί να είναι και ο καθορισμός του αριθμητικού μεγέθους των μελών στο κάθε επίπεδο συντονισμού – «ιεραρχία». (πόσα μέλη θα έχει το κορυφαίο επίπεδο - πχ πόσοι στρατηγοί- καθώς και πόσοι στα  υπόλοιπα κατώτερα επίπεδα. )

2) Παρέμβαση στους ΚΑΝΟΝΕΣ λειτουργίας.Οι κανόνες λειτουργίας των ένοπλων σωμάτων θα έχουν να κάνουν (1) με την ιδιαίτερη λειτουργία του κάθε ξεχωριστού σώματος (πχ αστυνομίας)  (2) για τις σχέσεις μεταξύ τους (πχ σχέσεις στρατού αστυνομίας) και (3) για τις σχέσεις υποταγής όλων αυτών στην εξουσία της οργανωμένης λαϊκής πολιτοφυλακής.

 Παραδείγματα . Για την περίπτωση (1) δηλαδή στην εσωτερική λειτουργία του κάθε ιδιαίτερου ένοπλου σώματος ανήκουν και οι κανόνες που αφορούν στις διαταγές των ανώτερων αξιωματικών προς τους κατώτερους.

 Στην ολιγαρχική ένοπλη εκτελεστική, οι κατώτεροι στην ιεραρχία θα πρέπει να υπακούν πάντα τυφλά στις όποιες εντολές των ανωτέρων τους. Ακόμα και όταν οι εντολές των ανωτέρων είναι έξω από θεσμικά πλαίσια.

Στην εξουσία όμως του λαού, η υπακοή των κατώτερων στις διαταγές των ανώτερων θα πρέπει να  περιορίζεται μέσα στα αυστηρά πλαίσια που θα έχει προσδιορίσει η νομοθετική του λαού. Αν οι διαταγές παραβιάζουν αυτά τα πλαίσια θα πρέπει οι κατώτεροι στην «ιεραρχία», ανάλογα με τις περιπτώσεις, όχι μόνο να έχουν το δικαίωμα να απευθύνονται εκ των υστέρων στην λαϊκή πολιτοφυλακή ή στα αρμόδια λαϊκά θεσμικά όργανα ελέγχου και κρίσεως για να καταγγέλλουν την υπέρβαση κάποιων πλαισίων αλλά και ανάλογα με την σπουδαιότητα των παραβιασμένων πλαισίων να έχουν το δικαίωμα είτε της άρνησης εκτέλεσης εντολής είτε της ενεργητικής  αντίθεσης απέναντι στους ανωτέρους. Ανάλογα λοιπόν με τις νομικά από το λαό προσδιορισμένες περιπτώσεις, να μπορούν (δικαίωμα και υποχρέωση) οι κατώτεροι στην «ιεραρχία» ενός ένοπλου σώματος (πχ στρατού) να μην υπακούσουν σε εντολές ανωτέρων τους, εντός του σώματός τους αλλά να υπακούσουν σε εντολές της λαϊκής πολιτοφυλακής οι οποίες «ιεραρχικά» θα είναι ανώτερες. Ακόμα σε περιπτώσεις όπου λόγω έκτακτων καταστάσεων ανεπάρκειας χρόνου και έλλειψης συγκεκριμένης εντολής από τη λαϊκή πολιτοφυλακή και ταυτόχρονα σε καταστάσεις παραβίασης πολύ σημαντικών λαϊκών πλαισίων, όπως πχ εντολή ενός ανώτερου αξιωματικού προς φαντάρους να πυροβολήσουν τυφλά στο πλήθος πολίτες, να έχουν το δικαίωμα οι κατώτεροι όχι μόνο της άρνησης της εκτέλεσης αυτής της εντολής αλλά να έχουν ταυτόχρονα το χρέος (πηγάζων από τη διαρκή λαϊκή εντολή) να εξουδετερώσουν, άμεσα, με κάθε μέσον τους παραβάτες (ανώτερους αξιωματικούς).

 Δηλαδή ενώ θα υπάρχει η εξουσία των ανώτερων αξιωματικών επί των κατώτερων αξιωματικών και φαντάρων (πειθαρχία των κατώτερων στους ανώτερους), αυτή η εξουσία θα ορίζεται (και θα περιορίζεται) από τη θέληση της πλειοψηφίας του λαού ο οποίος θα κατέχει και την νομοθετική εξουσία.

Ένα άλλο παράδειγμα που ανήκει στην (1) περίπτωση είναι το εξής: Θα αφορά στην άνοδο των αξιωματικών στις βαθμίδες των επιπέδων του συντονισμού - της «ιεραρχίας». Σε αυτό το θέμα, οι ολιγαρχικοί ή οι πραξικοπηματίες κάθε είδους, προωθούν ένα ικανό αριθμό δικών τους αξιωματικών μέσα στις ανώτατες, ανώτερες έως  και τις μεσαίες βαθμίδες της ιεραρχίας. Αυτός ο αριθμός, έστω και σχετικά μικρός, ως προς το σύνολο των ένοπλων, μπορεί να είναι υπέρ αρκετός για να κινητοποιήσει καθοριστικά όλο το ένοπλο σώμα ή τα σώματα και να επιβληθεί πραξικοπηματικά επί των πάντων. Και τούτο γίνεται ευκολότερο γι αυτούς όταν υπάρχει παραμονή του μεγαλύτερου μέρους των συνωμοτών στην κάθετη ευθεία της ιεραρχίας για αρκετό χρονικό διάστημα.

Για παράδειγμα να αναφέρουμε το εξής: Ας πούμε εντελώς υποθετικά ότι η «ιεραρχία» έχει μόνο τρία επίπεδα και το κάθε επίπεδο έχει ανάγκη από ένα συγκεκριμένο αριθμό αξιωματικών.

Στρατηγοί  10

Αντιστράτηγοι 100

Υποστράτηγοι 500

Να υποθέσουμε επίσης ότι συνωμότες επίδοξοι πραξικοπηματίες, για να κινητοποιήσουν οργανωμένα και ξαφνικά όλο τα στράτευμα, την κατάλληλη στιγμή στον κατάλληλο χώρο, έχουν ανάγκη (πακέτο) από 3 στρατηγούς, 30 αντιστράτηγους και 200 υποστράτηγους. Δηλαδή στην κάθετη ευθεία θα πρέπει να υπάρχουν τρείς, τριάντα και  διακόσιοι αξιωματικοί.

Σε τούτο λοιπόν το σημείο, πρέπει να κοπεί η δυνατότητα κάθε προσχεδιασμένης ανέλιξης αξιωματικών σε μεσαία, ανώτερα και ανώτατα επίπεδα και ταυτόχρονα να μη μπορεί να υπάρξει ποτέ προσχεδιασμένη επάρκεια αριθμού αξιωματικών - συνωμοτών σε κάθε επίπεδο «ιεραρχίας» και συνολικά.

Πως όμως θα μπορούσε να επιτευχθεί ετούτος ο στόχος; Πρακτικά θα πρέπει να υπάρχει αξιολόγηση όλων των  αξιωματικών που θα θέλουν να ανέβουν βαθμίδα. Η αξιολόγηση να γίνεται και από τους ανώτερούς τους ή από ειδικό  ελεγκτικό τμήμα στο ίδιο σώμα (ή και με άλλο πιθανόν καλύτερο τρόπο όπως πχ και λαϊκή αξιολόγηση) αλλά και από την πολιτοφυλακή δια μέσου της πληροφόρησης της.  Τις διαδικασίες για άνοδο αξιωματικών σε ανώτερες βαθμίδες ή την κάθοδο σε βαθμίδες εξουσίας (όχι απαραίτητα και μισθολογική μείωση) τις διεξάγει η λαϊκή  πολιτοφυλακή.

Να λεχθεί ακόμα ότι σε κάθε επίπεδο «ιεραρχίας» ένας αξιωματικός θα μπορεί να παραμένει το ελάχιστο δυνατό χρονικό διάστημα, τόσο όσο δεν θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στην αποτελεσματικότητα του ένοπλου σώματος.

Τώρα σε κάθε επίπεδο ιεραρχίας θα απαιτείται, όπως είπαμε, ένας αριθμός αξιωματικών. Εδώ όμως οι υποψήφιοι (αξιολογημένοι) θα μπορούσαν να είναι πολλαπλάσιοι του απαιτούμενου αριθμού για πλήρη επάνδρωση.

Για παράδειγμα αν σε ένα επίπεδο απαιτούνται, 50 αξιωματικοί για πλήρη επάνδρωση τότε οι ικανοί υποψήφιοι θα μπορούσαν να είναι 300. Στη συνέχεια, θα μπορούσε να γίνεται κλήρωση (από έκτακτο λαϊκό σώμα) και από τους 300 να  έβγαιναν οι 50 που θα επάνδρωναν το συγκεκριμένο επίπεδο. Με αυτό τον τρόπο κανείς δεν θα ήταν σίγουρος για την άνοδό του. Έτσι είναι προφανές ότι ο τρόπος της αξιολόγησης και ο θεσμός της υποβάθμισης επιπέδου εξουσίας αξιωματικών, σε συνδυασμό με το στοιχείο της κλήρωσης, θα δημιουργούσε πολλά προβλήματα σε επίδοξους πραξικοπηματίες αφού θα τους εμπόδιζε να προωθήσουν με ευκολία τους πιθανά δικούς τους ανθρώπους σε ιεραρχικές θέσεις που θα επιθυμούσαν.

Όμως τα μέτρα για την όλο και μεγαλύτερη διασφάλιση της εξουσίας του λαού δυνητικά είναι πάρα πολλά.

Με ένα σύνολο από πολυδαίδαλες μεν αλλά απλούστατες και ανέξοδες δε κινήσεις θα μπορούσε να διασφαλιστεί η εκτελεστική στα χέρια του λαού.

 Πχ προς την κατεύθυνση παρεμπόδισης και αποσυντονισμού επίδοξων ολιγαρχών πραξικοπηματιών θα μπορούσε να είναι και το εξής:

Θα μπορούσε η επάνδρωση των διαφορετικών επιπέδων «ιεραρχίας» να μην γίνεται τον ίδιο χρόνο. Θα μπορούσε πχ η αλλαγή (ολική ή μεγάλου μέρους) των αξιωματικών  (με αξιολόγηση και κλήρωση) ενός κατώτερου επιπέδου β, συγκριτικά με ένα οποιοδήποτε ανώτερο επίπεδο α, να γίνεται μετά από ένα χρόνο και ενός επιπέδου γ να γινόταν ένα χρόνο αργότερα σε σχέση με την αλλαγή του επιπέδου β. . Έτσι όπως έχουμε στο πιο πάνω παράδειγμα η αλλαγή των αντιστράτηγων να γίνεται μετά από ένα χρόνο σε σχέση με τους στρατηγούς και η αλλαγή των υποστράτηγων να γίνεται μετά από ένα χρόνο σε σχέση με την αλλαγή των συνταγματαρχών. Αυτό είναι ένα απλό ενδεικτικό παράδειγμα. Οι συνδυασμοί ολικών αλλαγών στη σύνθεση των βαθμών θα μπορούν να είναι διάφοροι. Πχ να αλλάζουν ολικά ανά δύο τα επίπεδα. Δηλαδή τον ένα χρόνο να αλλάζουν όλοι οι αντιστράτηγοι και οι υποστράτηγοι και τον επόμενο χρόνο να αλλάζουν οι ταξίαρχοι με τους συνταγματάρχες ενώ τα ίδια χρονικά διαστήματα να αλλάζουν κατά το ένα τρίτο κάθε χρόνο οι στρατηγοί κλπ.

 Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να γίνει και με τις μεταθέσεις των αξιωματικών και είναι θέμα που αφορά και στη διαρκή διάταξη των ένοπλων θεσμών.

Τέτοιου είδους (και περισσότερες θεσμικές αλλαγές) αναφέρονται στο κείμενο με τίτλο «ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ «ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ» ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ» οι οποίες θα μπορούσαν να προσαρμοστούν κατά κάποιο τρόπο στην περίπτωση.

Παραδείγματα για την περίπτωση (3) δηλαδή για τις σχέσεις των ειδικών ένοπλων σωμάτων (στρατού, αστυνομίας, κλπ) με τη λαϊκή πολιτοφυλακή. Εδώ θα μπορούσαν να τεθούν κανόνες για απαραίτητη αναφορά από τα ειδικά ένοπλα σώματα προς την λαϊκή πολιτοφυλακή ΟΛΩΝ των δραστηριοτήτων τους δηλαδή αυτόματη κοινοποίηση στους ειδικούς τομείς της πολιτοφυλακής όλων των εντολών της ανώτατης και ανώτερης «ιεραρχίας» των ειδικών ένοπλων σωμάτων . Επίσης θα μπορούσε σε θέματα ίδιων «ιεραρχικών» επιπέδων να υπάρχει ανωτερότητα του επιπέδου της πολιτοφυλακής. Δηλαδή ο στρατηγός της  λαϊκής πολιτοφυλακής να είναι ανώτερος από το στρατηγό των άλλων ένοπλων σωμάτων ή ο συνταγματάρχης της πολιτοφυλακής να είναι ανώτερος από τον συνταγματάρχη των άλλων ένοπλων  σωμάτων κοκ ή η πολιτοφυλακή να διαθέτει ανώτερους βαθμούς σε σχέση με αυτά τα σώματα όπως το βαθμό του στρατάρχη.

3) Παρέμβαση στη διάταξη

Παρέμβαση πάνω στη διάταξη των ειδικών ένοπλων σωμάτων θα μπορούσε, ας πούμε, να είναι και η λαϊκή διαταγή προς το στρατό να έχει τη δυνατότητα  να κινείται ΜΟΝΟ σε μια μικρή απόσταση εντός των συνόρων. Δηλαδή ο στρατός να περιορίζεται στα σύνορα. Γενικά η διάταξη όλων των ειδικών ένοπλων σωμάτων και της λαϊκής πολιτοφυλακής θα πρέπει να είναι τέτοια ώστε - ανάλογα με τις συνθήκες - η λαϊκή πολιτοφυλακή να μπορεί να επιβάλει τη θέλησή της πρακτικά, με όρους αντιβίας, πάνω σε όποιες αντικειμενικά πιθανές ολιγαρχικές βλέψεις οι οποίες θα μπορούσαν να εκδηλωθούν από το χώρο των ειδικών ένοπλων σωμάτων.

             Β. Η  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ  Ή ΛΑΪΚΗ  ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΗ
(Κεντρικό ένοπλο όργανο της εξουσίας του λαού, κεντρικό όργανο , ηγεσία του αυτενεργού ένοπλα οργανωμένου λαού.)

Το σημαντικότερο κομμάτι, σχετικά με το θέμα «όλη η εκτελεστική εξουσία στο λαό», θα αφορά στη δομή, λειτουργία, διάταξη και εξοπλισμό της πολιτοφυλακής.

Αυτός ο θεσμός  θα πρέπει πρακτικά και νομικά να είναι στην ΚΟΡΥΦΗ  της συνολικής ένοπλης εξουσίας.

Και για να ανήκει η εξουσία στο λαό και όχι σε μια μειοψηφία θα πρέπει να μπορεί να την λειτουργεί πλήρως και αποκλειστικά ο ΙΔΙΟΣ ο λαός.

Ο βασικός σκοπός της πολιτοφυλακής θα είναι ο ΕΛΕΓΧΟΣ και η ΕΠΙΒΟΛΗ της λειτουργίας των ειδικών ένοπλων σωμάτων (στρατού, αστυνομίας κλπ) εντός των πλαισίων - προδιαγραφών - νόμων   τα οποία πλαίσια θα θέτει ο λαός με τη νομοθετική εξουσία του καθώς και η καλή λειτουργία αυτών των σωμάτων στη βάση των ιδιαίτερων στόχων τους. Και προς αυτές τις κατευθύνσεις θα μπορεί να δίνει διαταγές στα ειδικά ένοπλα σώματα της αστυνομίας και του στρατού. (Δηλαδή σκοπός της πολιτοφυλακής θα είναι να ελέγχει την αστυνομία και το στρατό (βασικά τους αξιωματικούς) και να επιβάλει σε αυτούς τους ειδικούς ένοπλους θεσμούς - με την απειλή ή τη χρήση της αντιβία της – να κινούνται μέσα στα πλαίσια που θα θέτει η πλειοψηφία του λαού δια μέσου της νομοθετικής εξουσίας της. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα ασχολείται με απάτες, κλοπές, εμπρησμούς, εξιχνίαση δολοφονιών κλπ. )

α. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΛΗ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΗ θα αρχίζει να δομείται από τη βάση της κοινωνίας. Θα δομείται από όλους τους πολίτες του κάθε Δήμου οι οποίοι θα εκπληρώνουν τις προδιαγραφές που θα ζητά ο νόμος. Πχ να έχουν δικαίωμα του εκλέγεσθαι, να έχουν στρατιωτική εκπαίδευση, καθαρό ποινικό μητρώο και  πιθανόν, τα πρώτα χρόνια και με στόχο τη σταθεροποίηση της εξουσίας του λαού, να απαιτείται οι ένοπλοι πολιτοφύλακες να μην έχουν ολιγαρχικές δραστηριότητες και πιστεύω ή να μην έχουν σταθεί εμπόδιο κατά τη διάρκεια της επανάστασης στον αγώνα για την κατάκτηση της Δημοκρατίας    κοκ.

(Η πολιτοφυλακή θα μπορεί να αποτελείται από την εν ενεργεία πολιτοφυλακή και από την εφεδρική. Όλη η πολιτοφυλακή θα φέρει όπλα. Θα έχουμε ένοπλο το σύνολο σχεδόν του λαού. ( Ταύτιση σχεδόν του νομοθετικού σώματος με το σώμα της ένοπλης εκτελεστικής). Η εφεδρική θα μπορεί να κινητοποιείται είτε κατ εντολή της τοπικής συνέλευσης των πολιτών - σε περίπτωση που η εν ενεργεία πολιτοφυλακή δεν συμπεριφέρεται σύμφωνα με τις επιταγές των κανόνων - είτε κατ εντολή της τοπικής εν ενεργεία πολιτοφυλακής, για συνδρομή σε ένα δύσκολο έργο της είτε κατ εντολή ανώτερης πολιτοφυλακής (περιφερειακής ή κεντρικής) είτε κατ εντολή ενός  κληρωτού λαϊκού σώματος  ελεγκτών κλπ. Η εφεδρική πολιτοφυλακή θα μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να έχει ανώτερη εξουσία από την εν ενεργεία όταν αυτή κινητοποιείται για καταστάσεις που της ζητείται να παράσχει βοήθεια στην εν ενεργεία  κατόπιν όμως από απόφαση της συνέλευσης των πολιτών κλπ    )

Οι απλοί τοπικοί ένοπλοι εν ενεργεία δημοκράτες πολιτοφύλακες θα επιλέγονται τελικά με κλήρωση. Από το σύνολο των δημοτών θα βγαίνει με κλήρωση ο απαιτούμενος αριθμός πολιτοφυλάκων. (Οι υπόλοιποι θα είναι όλοι έφεδροι). Η θητεία τους θα είναι χρονικά όσο το δυνατόν συντομότερη στο βαθμό που η χρονική διάρκεια δεν προκαλεί  προβλήματα αποτελεσματικότητας και πιθανόν συντομότερη από τη θητεία των τοπικών πολιτοφυλάκων αξιωματικών.

Οι τοπικοί αξιωματικοί πολιτοφύλακες θα εκλέγονται ως ένα βαθμό από το λαό. Ο λαός θα εκλέγει από ένα σύνολο υποψηφίων αξιωματικών έναν αριθμό ικανών αξιωματικών πολλαπλάσιο των απαιτούμενων. (πχ εκλέγονται 30 αλλά απαιτούνται 10 αξιωματικοί). Κατόπιν με κλήρωση θα βγαίνει ο απαιτούμενος αριθμός 10 των τοπικών  αξιωματικών. Όλοι  οι τοπικοί αξιωματικοί θα είναι ανακλητοί ανά πάσα στιγμή με απόφαση της συνέλευσης των εν ενεργεία και των εφέδρων πολιτοφυλάκων ή συνέλευσης πολιτών κατόπιν εισήγησης  από το αρμόδιο τοπικό κληρωτό λαϊκό σώμα των ελεγκτών ή κατ εντολή των κληρωτών δικαστών  κλπ.  .

Με τον ίδιο τρόπο επιλογής θα μπορούσαν να γίνουν και οι περιφερειακοί αξιωματικοί και οι κεντρικοί.

Όλες οι εκλογές θα μπορούν να ξεκινούν (προκριματικά) από το κάθε δημοτικό διαμέρισμα και μετά να γίνονται δημοτικές.

Ο κάθε Δήμος θα μπορεί να αποστέλλει έναν αναλογικό αριθμό υποψηφίων στην περιφέρεια και στο κέντρο και κατόπιν με κλήρωση να καταλαμβάνονται οι απαιτούμενες θέσεις. ( Οι επιλογές των περιφερειακών και κεντρικών αξιωματικών να ξεκινά πάντα από τη βάση της κοινωνίας και να συνυπάρχει το στοιχείο της κλήρωσης. Και αυτό γιατί αν πχ τους κεντρικούς αξιωματικούς τους εκλέγουν οι υφιστάμενοί τους περιφερειακοί τότε μπορεί να αλλοιωθεί η λαϊκή βούληση και να δημιουργούνται και κλίκες σε αυτά τα επίπεδα.)

Όλοι οι αξιωματικοί (περιφερειακοί και κεντρικοί) θα είναι ανακλητοί ανά πάσα στιγμή μετά από δικαστική απόφαση. Η δικαστική απόφαση θα παίρνεται από ειδικό ανά περίπτωση κληρωτό λαϊκό δικαστικό σώμα μετά από εισήγηση του αρμόδιου κληρωτού λαϊκού ελεγκτικού σώματος.

Φυσικά θα υπάρχουν κανόνες όπου για τις υψηλότερες θέσεις αξιωματικών όπως πχ να μην επιτρέπεται η επανεκλογή κάποιου για πολλές θητείες στο ίδιο πόστο, να μην έχουν υπηρετήσει σε ανώτερους και ανώτατους βαθμούς του στρατού ή της αστυνομίας  κλπ.

Η ολική ή η μερική αλλαγή των επιπέδων – ιεραρχίας των αξιωματικών της πολιτοφυλακής θα μπορεί να γίνεται σε διαφορετικούς χρόνους όπως αναφέραμε και στις αλλαγές στα ειδικά ένοπλα σώματα (στρατού, αστυνομίας) ώστε να μη συμπίπτουν οι θητείες των αξιωματικών των διαφορετικών επιπέδων για αρκετό χρονικό διάστημα,  κλπ.

β. ΤΑ ΕΛΕΓΚΤΙΚΑ ΛΑΪΚΑ ΣΩΜΑΤΑ.

Τα ελεγκτικά λαϊκά σώματα είναι κληρωτά. Έχουν δικαίωμα και χρέος στην κλήρωση όλοι όσοι έχουν δικαίωμα στις εκλογές των αξιωματικών της πολιτοφυλακής. Είναι πολιτοφύλακες ειδικού τομέα.

Για κάθε επίπεδο διοίκησης της πολιτοφυλακής (τοπικό, περιφερειακό ή κεντρικό) κληρώνονται διαφορετικά λαϊκά ελεγκτικά όργανα. Οι κληρωτοί του κάθε επιπέδου είναι αξιωματικοί που θα έχουν ανώτερη εξουσία απ αυτή του ιδίου επιπέδου αξιωματικών της πολιτοφυλακής, όσο θα διαρκεί η θητεία τους. Πρακτικά θα μπορούν να διατάξουν , εντός των ορίων των αρμοδιοτήτων τους, αξιωματικούς της πολιτοφυλακής για να συνδράμουν στο ελεγκτικό έργο τους, να ελέγχουν καταγγελίες, να ανακρίνουν, να κοινοποιούν τα πορίσματα των ελέγχων τους σε κατώτερούς ή και ανώτερους τους αξιωματικούς, να τα κοινοποιούν στις συνελεύσεις των απλών πολιτοφυλάκων, να ζητούν τη σύγκληση λαϊκού κληρωτού δικαστηρίου ( Τα μέλη του κληρωτού δικαστηρίου να είναι από μέρη της Χώρας διαφορετικά από τα μέρη εκείνων που θα δικάζονται) το οποίο θα κρίνει πράξεις ή παραλήψεις ανώτερων και ανώτατων αξιωματικών περιφερειακών και κεντρικών κλπ. (Το κληρωτό αυτό λαϊκό ελεγκτικό σώμα θα μπορεί να συνοδεύεται και από μέλη τακτικού δικαστικού σώματος για να  βοηθά  το τελευταίο μόνο στις διαδικασίες και στις επεξηγήσεις σχετικά με το τι ισχύει νομικά).

Τα ελεγκτικά σώματα θα πρέπει να θεσπίζονται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Η διάρκεια της θητείας τους να είναι σύντομη ώστε για μια θητεία αξιωματικών της πολιτοφυλακής να μπορούν να την ελέγχουν αρκετά διαφορετικά ελεγκτικά σώματα. για να καθίστανται πρακτικά ανεξέλεγκτα, αχειραγώγητα από ολιγαρχικές μειοψηφίες.
(Για πράξεις και παραλήψεις αξιωματικών που θα αφορούν σε έκτακτα ή τακτικά γεγονότα οι διαδικασίες που θα ακολουθούνται θα είναι διαφορετικές. Μερικά πράγματα σχετικά με αυτό αναφέρουμε στο προσχέδιο «αμεσοδημοκρατικού καταστατικού»)


γ. ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΞΗ

Μέχρι εδώ αναφερθήκαμε τροχιοδεικτικά σχετικά με τη δομή και με κάποιους βασικούς κανόνες λειτουργίας της πολιτοφυλακής. Στόχος όλων αυτών είναι η διασφάλιση της ένοπλης εξουσίας στο λαό. Διασφάλιση από πιθανούς επίδοξους ολιγαρχικούς πραξικοπηματίες. Για να έχουμε όμως διασφάλιση θα πρέπει να υπάρχουν μέτρα και προληπτικά και κατασταλτικά. Εκτός των πιο πάνω προληπτικών μέτρων, προληπτικά μέτρα θα είναι και η συστηματική συλλογή και επεξεργασία πληροφοριών από την πολιτοφυλακή.

Όμως η πλήρη διασφάλιση μπορεί να υπάρξει όταν ο λαός μπορεί να  διασφαλιστεί ακόμα και όταν υποθετικά πραγματοποιηθεί το χειρότερο σενάριο (ολιγαρχικό πραξικόπημα). Όταν δηλαδή σε αυτή την υποθετική κατάσταση (πραξικόπημα), ο λαός να διαθέτει εκείνη την πρακτική υλική απάντηση της αντιβίας ώστε να μπορεί να το συντρίψει.  .

Σε αυτό  το σημείο υπεισέρχεται η δύναμη του ειδικού εξοπλισμού της πολιτοφυλακής. Εδώ φυσικά στο ερώτημα αν η πολιτοφυλακή θα μπορεί να διαθέτει πρακτικά το μέγεθος του εξοπλισμού, ας πούμε του τακτικού στρατού ή κάποιου άλλου ένοπλου ειδικού σώματος θα πούμε ότι προς το παρόν φαίνεται δύσκολο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να διαμορφωθεί με διαφορετικά μέσα η ένοπλη υπεροχή της πολιτοφυλακής. Μπορεί  μια μηχανή υψηλού κυβισμού να περικλείει μεγάλη τεχνογνωσία και μεγάλη δύναμη όμως μπορεί κάποιος άνθρωπος με ελάχιστη συγκριτικά δύναμη να την απενεργοποιήσει επεμβαίνοντας στην Αχίλλειο πτέρνα της. Μπορεί πχ κάποιος να βάλει ένα χαρτάκι στο μπουζί και να την απενεργοποιήσει. ‘Ετσι πχ αν για ένα στρατιωτικό ολιγαρχικό πραξικόπημα απαιτούνται, ας πούμε τάνκ, για να καταλάβουν την πρωτεύουσα δεν σημαίνει ότι για να τους αντιμετωπίσει η λαϊκή πολιτοφυλακή θα χρειάζεται και αυτή τάνκς. Ίσως να της απαιτούνται μόνο μερικές εκατοντάδες, ελαφριά μεν ισχυρά δε, αντιαρματικά για να εξουδετερώσει τα σχέδιά τους. Το ίδιο ισχύει και για όλα τα όπλα και για όλα τα ανθρώπινα εργαλεία. (Όπως πχ μερικές εκατοντάδες αντιαεροπορικούς πυραύλους ή να έχει υπό πλήρη έλεγχο τις επικοινωνίες ή κάποιες ειδικές δυνάμεις του στρατού ή κάποια σώματα στρατού κλπ.) Απλά, για περιπτώσεις καταστολής ολιγαρχικών πραξικοπημάτων, η λαϊκή πολιτοφυλακή  θα χρειάζεται τα λίγα μεν αλλά αποτελεσματικά δε αντί όπλα και τη σωστή διάταξη στο χώρο που θα απενεργοποιούν όλα τα πιθανά όπλα των πιθανών πραξικοπηματιών. Σε όλες όμως τις περιπτώσεις η πολιτοφυλακή  θα έχει και ένα υπέρ όπλο. Θα έχει την πλειοψηφία του λαού στον αγώνα της για την διασφάλιση της εξουσίας της. Θα έχει την ταύτιση του νομοθετικού σώματος με αυτό του ένοπλου σώματος της εκτελεστικής.

Πρακτικά η ένοπλη εκτελεστική μπορεί να ανήκει αποκλειστικά στο λαό όταν θα διαμορφώνονται έτσι οι μηχανισμοί της ώστε ο έλεγχος της ηγεσίας αυτών των μηχανισμών - και κατ επέκταση όλων των επιπέδων της «ιεραρχίας»  -  να μη μπορεί να περάσει υπό των έλεγχο κάποιων λίγων. Θα πρέπει να τίθενται διαρκώς ανυπέρβλητα εμπόδια στους πιθανούς ολιγαρχικούς του εσωτερικού ή του εξωτερικού για να μη μπορούν να βάλουν χέρι στην εκτελεστική εξουσία του λαού.

Περιληπτικά μπορούμε να πούμε ότι η εκτελεστική εξουσία μπορεί να ανήκει στο λαό ΜΟΝΟ όταν ένα ένοπλο σώμα  (όπως η πολιτοφυλακή) ανήκει στο λαό (έλεγχος, διοίκηση κλπ γίνεται από το λαό και όχι από λίγους) και αυτό το ένοπλο λαϊκό σώμα μπορεί να επιβληθεί δια της δύναμής του πάνω στους άλλους ένοπλους θεσμούς (αστυνομία, στρατό κλπ).

Είναι λοιπόν πρακτικά δυνατό όλη η εκτελεστική να ανήκει πλήρως στο λαό αρκεί να προσανατολιστούμε προς αυτή την κατεύθυνση.

Εδώ κάναμε κάποιες γενικές ή περιληπτικές αναφορές. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και περισσότερες λεπτομέρειες όπου θα καθιστούσαν σαφέστερα ότι το να ανήκει η ένοπλη εκτελεστική στο λαό όχι μόνο δεν εμπίπτει στην έννοια του ακατόρθωτου αλλά δεν εμπίπτει ούτε καν στην έννοια του δύσκολου. Όμως προς το παρόν θέλουμε να δείξουμε  μόνο κάποια βασικά πράγματα, κυρίως προς εκείνους τους αμύητους που μέχρι τώρα τους φαινόταν αδιανόητο να μπορεί πρακτικά η ένοπλη εκτελεστική να λειτουργεί και να ελέγχεται από την πλειοψηφία του λαού. Έτσι ο πρώτος στόχος μας είναι να ραγίσουμε την εικόνα του ανέφικτου που έχουν περάσει στο λαό οι διάφορες δεξιές ή «αριστερές» ολιγαρχικές δυνάμεις.

Από το θέμα «η ένοπλη εκτελεστική στο λαό μπορεί να προκύψουν δύο απορίες.

α. Γιατί η εκτελεστική στο λαό. Σε αυτή όμως το απαντούμε με το ιδιαίτερο κείμενο… Ουσιαστικά χωρίς την εκτελεστική στο λαό  δεν θα μπορέσει ποτέ ο λαός να είναι στην εξουσία, δεν θα μπορέσει ποτέ να πραγματωθεί η δημοκρατία, δεν θα μπορέσει ποτέ να πραγματωθεί ο κοινοτισμός. Η αντίθετη προς αυτό άποψη είναι είτε απόλυτα ουτοπική, παιδαριώδης είτε είναι ολιγαρχική παγίδα για τους λαούς.

β. Ίσως να διαφαίνεται σε κάποιους οι οποίοι δεν έχουν εμβαθύνει αρκετά στο θέμα ότι οι προτάσεις και οι κανόνες λειτουργίας της ένοπλης εξουσίας στο λαό να είναι πολλές. Το αντίθετο όμως θα συμβαίνει αύριο σχετικά και συγκριτικά  με τη σημερινή ολιγαρχική λειτουργία αυτών των θεσμών. Σήμερα, ένα σύνολο από χιλιάδες ή και αμέτρητους κανόνες προσανατολίζουν τους ολιγαρχικούς ένοπλους μηχανισμούς, δυστυχώς, με πολύ αποτελεσματικό τρόπο ενάντια στους λαούς. Ατέλειωτοι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί, ατέλειωτοι κώδικες και τεράστια φανερά και μυστικά κονδύλια στοχεύουν στη λειτουργία τους. Στην αυριανή όμως εξουσία του λαού οι κώδικες και οι κανόνες και οι γραφειοκρατίες θα είναι, συγκριτικά, ελάχιστες.

Μιλάμε λοιπόν για ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Όλες οι καθημερινές πρακτικές των κινημάτων και των αγωνιστών θα πρέπει να στοχεύουν στη δημιουργία των προϋποθέσεων για τη συντριβή του ολιγαρχικού μηχανισμού,  για την αφαίρεση της ένοπλης εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας από την ολιγαρχία και την απόδοσή της στον εργαζόμενο λαό, σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο.

ΥΓ
 ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΣΥΝΤΟΜΕΣ ΑΛΛΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ

1) Η ιεραρχία για τον συντονισμό της συλλογικής πράξης μπορεί να είναι είτε ολιγαρχική είτε δημοκρατική. Εξαρτάται από το αν τα υποκείμενα και οι διαταγές της κορυφής  εκφράζουν, στοχεύουν και έχουν την ισχύ να επιβάλουν τη θέληση μιας μειοψηφίας ή τη θέληση της πλειοψηφίας του λαού. Έτσι στη δεύτερη περίπτωση στην κορυφή πρέπει να βρίσκεται η πλειοψηφία του λαού.

2) Οι διακυβερνήσεις των κοινωνιών χωρίζονται σε δύο κατηγορίες.

α. Οι κυβερνώντες έχουν τη δύναμη να διατάζουν το λαό ό,τι αποφασίζουν αυτοί οι ίδιοι. (ολιγαρχία)

β. Ο λαός έχει τη δύναμη να διατάζει – εντέλει  τους κυβερνώντες ό,τι αποφασίζει – θέλει η πλειοψηφία και η μεταξύ τους σχέση είναι σχέση ερφασίας. (εξουσία του λαού – δημοκρατία)

Στην κάθε κατηγορία μπορούν να υπάρχουν διαφορετικές μορφές διακυβέρνησης ανάλογα με κάποιες ιδιαίτερες παραμέτρους που είτε αφορούν στα μέσα ανάδειξης των κυβερνώντων είτε στη βάση της αναγνώρισης από τους κυβερνώντες κάποιων δικαιωμάτων για τους κυβερνώμενους κλπ.   Πχ στον κοινοβουλευτισμό, δια μέσου των γενικών εκλογών, ο λαός είναι αναγκασμένος να επιλέγει εκείνον που θα τον διατάζει, εκείνον που θα του καθορίζει τη ζωή όπως γουστάρει, εκείνον που θα έχει πλήρεις εκτελεστικές και νομοθετικές εξουσίες.

Στον φασισμό ή ναζισμό ο λαός δεν έχει τη δυνατότητα να επιλέγει τον κυρίαρχο της ζωής του.

Στο πρόταγμα των ολιγαρχικοποιημένων – αστικοποιημένων ηγεσιών της  « επαναστατικής αριστεράς» και ντε φάκτο αντικοινοτιστικής,  τα «εργατικά» συμβούλια εκλέγονται μεν με γενικές εκλογές (όπως στον κοινοβουλευτισμό) αλλά το ανώτερο «εργατικό» συμβούλιο θα μπορεί να διατάζει το λαό ό,τι αποφασίζει αφού θα έχει πλήρεις εκτελεστικές και νομοθετικές εξουσίες. Προσπαθούν όμως οι ηγεσίες αυτές να δείξουν ότι διαφοροποιούνται από τον καθεστωτικό αστικό ολιγαρχισμό του κοινοβουλευτισμού, χρησιμοποιώντας την ίδια τακτική της πλήρους διαστρέβλωσης της ουσίας πολλών εννοιών. Πχ ονομάζουν εκπροσώπους του λαού τους εκλεγμένους «εργατικούς» συμβούλους. Όμως ο εκπρόσωπος δεν μπορεί ποτέ να διατάζει τον εντολέα του. Επομένως οι εκλεγμένοι «εργατικοί» σύμβουλοι δεν είναι εκπρόσωποί του. Ταυτίζουν επίσης τις γενικές εκλογές με την εξουσία του λαού – δημοκρατία, αποκρύπτοντας ότι οι εκλογές μπορεί να είναι είτε ολιγαρχικού είτε δημοκρατικού τύπου. Αποκρύπτουν δηλαδή ότι όταν ο λαός εκλέγει αυτούς που θα έχουν τα όπλα και θα τον διατάζουν ό,τι αποφασίζουν, οι εκλογές είναι ολιγαρχικού τύπου και  έτσι ο λαός είναι έρμαιο των εκλεγμένων του. Και ότι αν είναι έρμαιο των εκλεγμένων του σημαίνει ότι ο ίδιος δεν έχει καμιά εξουσία και επομένως το σύστημα αυτό  που μας παρουσιάζουν («εργατική δημοκρατία») δεν έχει καμιά σχέση με τη δημοκρατία όπως καμιά σχέση  με την εξουσία του λαού δεν έχει φυσικά ούτε και ο κοινοβουλευτισμός που βασίζεται στις γενικές εκλογές. Ταυτόχρονα μας αποκρύπτουν το ότι δημοκρατικές εκλογές είναι οι εκλογές κατά τις οποίες ο λαός εκλέγει αυτούς που θα έχει τη δύναμη να εντέλει –διατάζει, αυτούς που θα είναι εκτελεστικά όργανα των δικών του αποφάσεων (με σχέση εργασίας).

Επίσης για να μπορέσουν να ονομάσουν το ολιγαρχικό σύστημά τους σε δημοκρατία  δηλαδή  εξουσία του λαού κάνουν ένα τεράστιο ιδεολογικό συμβιβασμό με την αστική ολιγαρχία, δίνοντάς της ένα πελώριο δώρο. Ονομάζουν τον κοινοβουλευτισμό αστική δημοκρατία αντί να τον ονομάζουν κοινοβουλευτική ή αστική ολιγαρχία για να μπορέσουν κατόπιν να ονομάσουν εργατική δημοκρατία το δικό τους ολιγαρχικό και αντικοινοτιστικό σύστημα των συμβουλίων το οποίο έχει κοινή βάση με τον κοινοβουλευτισμό τις ολιγαρχικού τύπου γενικές εκλογές. (Σημειολογικά, όποιος αποκαλεί τον κοινοβουλευτισμό αστική δημοκρατία είναι αντικοινοτιστής είτε άθελά του είτε συνειδητά.)

Και ενώ και ο κοινοβουλευτισμός και τα «εργατικά» συμβούλια έχουν την ίδια ολιγαρχική και αντικοινοτιστική ουσία, προσπαθούν να διαχωριστούν ιδεολογικά δια μέσου της πολιτικάντικης και απόλυτα ψεύτικης πρότασης για θεσμό όπου θα επιτρέπει την ανάκληση των εκπροσώπων – συμβούλων από το λαό ανά πάσα στιγμή. Είναι μια πρόταση άτοπη και εντελώς ψεύτικη γιατί εκτός του ότι δεν επαληθεύθηκε ιστορικά ούτε μία φορά μέσα σε 80 χρόνια, είναι και πρακτικά εντελώς αδύνατη. Δηλαδή δεν επαληθεύτηκε πουθενά στις τόσες Χώρες των «εργατικών» συμβουλίων ο λαός να ανακαλεί με την ψήφο του κάποιο μέλος από το ανώτερο πχ «εργατικό» συμβούλιο. Ανακλήσεις έγιναν  μόνο με απόφαση των μελών του ίδιου μικρού ολιγαρχικού οργάνου στο οποίο συμμετείχαν αλλά όχι από το λαό. Και δεν επαληθεύτηκε γιατί ήταν απόλυτα αδύνατο. Και αυτό γιατί από τη στιγμή που το ανώτερο συμβούλιο κατέχει όλη την ένοπλη εκτελεστική (και τη νομοθετική) εξουσία, είναι αδύνατη η όποια ανάκληση. Η ανάκληση είναι πράξη επιβολής, εξαναγκασμού. Κανένας που έχει συμφέρον δεν παραιτείται από μια θέση από μόνος του  ή με παρακάλια αν δεν εξαναγκαστεί. Όμως ο λαός δεν μπορεί να  εξαναγκάσει – διατάξει τους εκλεγμένους του όταν οι τελευταίοι κατέχουν πλήρως την ένοπλη εκτελεστική. Είναι σαν να λέμε ότι ένα άοπλο θύμα ενός ένοπλου ληστή μπορεί να επιβάλει τη θέλησή του στον ληστή και να τον εξαναγκάσει να παραιτηθεί της ληστείας ή να τον ανακαλέσει στην τάξη!!!!! Και όλα αυτά τα ισχυρίζονται παρ ότι το πρόταγμά τους δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με το κοινοτιστικό πρόταγμα του Μαρξ το οποίο επικαλούνται. Εθελοτυφλούν για να παρουσιάσουν το αντιδημοκρατικό, αντιλαΊκό, αντικοινοτιστικό, αριστοκρατικό πρόταγμα των εργατικών συμβουλίων σαν πρόταγμα του Μαρξ ενώ αυτό είναι εντελώς διαμετρικά αντίθετο από τις αντιλήψεις του Μάρξ επί του θέματος. Μελετούν τα βιβλία μόνο κατά το πώς συμφέρει τα ιδιοτελή κίνητρά τους.

(Εδώ πάνε να πείσουνε τους οπαδούς τους ότι τα διαμετρικά αντίθετα προτάγματα του Μαρξ και του Λένιν -κομμούνα και εργατικά συμβούλια αντίστοιχα-  είναι το ίδιο και το αυτό πράγμα. Από αυτό και μόνο θα μπορούσε να καταλάβει κανείς τα βαθειά  ατομικιστικά ψυχολογικά κίνητρά τους)

Η μεγάλη ήττα ΟΛΩΝ των κινημάτων του προηγούμενο αιώνα για κατάκτηση της δημοκρατίας έχει τις ρίζες της στις αντικοινοτιστικές αντιλήψεις που επικράτησαν δυστυχώς κατά την Οκτωβριανή επανάσταση. ( Με τη νίκη της Οκτωβριανής επανάστασης δεν κατακτήθηκε από το λαό ούτε η ένοπλη εκτελεστική ούτε και η νομοθετική.) Ετούτες οι αντιλήψεις ήθελαν η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία να μην είναι στα χέρια του λαού αλλά στα χέρια των ελαχίστων των «εργατικών» συμβουλίων (που ουσιαστικά ήταν και ηγετικά μέλη ενός κόμματος). Αυτή είναι η κεντρική και καθοριστική αιτία της απόλυτης αποτυχίας. Δεν πέρασε ποτέ στα χέρια του λαού η εκτελεστική (πρωτίστως) και ταυτόχρονα και η νομοθετική. Τούτες όμως οι αντιλήψεις καλλιεργήθηκαν σε αντιμαρξική – αντικοινοτιστική κατεύθυνση πριν την Οκτωβριανή επανάσταση με τις Μπλανκιστικές αντιλήψεις όπως οι σχετικά με το «κόμμα νέου (ολιγαρχικού) τύπου» κοκ.

Αντιλήψεις  που οδήγησαν τελικά σε ολιγαρχικά αντικοινοτιστικά καθεστώτα της ΣΕ, Ρουμανίας, Καμπότζης, Κίνας, Β. Κορέας κλπ και την σχεδόν συντριβή των κοινωνικών απελευθερωτικών κινημάτων μέχρι σήμερα.

Σήμερα τις ίδιες αντιλήψεις τις προωθούν κάποιοι ηγέτες της δήθεν επαναστατικής αριστεράς για να κάνουν βασικά ατομική ψυχοθεραπεία.. Νομίζουν ότι η ιστορία μπορεί να επαναληφθεί έστω και ως φάρσα. Η ατομική στάση τους στο κίνημα δεν είναι προϊόν κάποιας κοινοτιστικής ιδεολογίας αλλά προϊόν ιδιοτελούς ψυχολογικής ανάγκης για απόκτηση κάποιας ατομικής εξουσίας. Η ψυχολογική ανάγκη αυτών των ηγετών κάνει μπάμ και από μακριά και από κοντά. Στις συζητήσεις τους, όπως όλοι μας έχουμε παρατηρήσει, δεν αναζητούν πχ από κοινού το σωστό αλλά προσπαθούν να επιδείξουν στο συνομιλητή τους ότι έχουν διαβάσει πολλά, ότι είναι βαθιοί γνώστες των κλασσικών θεωρητικών, ότι είναι κάτοχοι των γνώσεων κάποιου δικού τους «σοσιαλισμού» που τον βαπτίζουν επιστημονικό και με διάφορες αληθοφάνειες, με αερόλογους βερμπαλισμούς, με καιροσκοπισμούς και με μια ανούσια ξύλινη και ακαταλαβίστικη γλώσσα,  προσπαθούν να εντυπωσιάσουν και να καθηλώσουν το συνομιλητή τους για να πρωταγωνιστούν, να αναδειχτούν, να επιβληθούν στα μέλη των οργανώσεών τους και έτσι να μπορέσουν τελικά να  εξουσιάζουν. Και νομίζουν βλακωδώς ότι με αυτή την τακτική τους και τις πραγματικές ιδιοτελείς προθέσεις τους δεν τους παίρνει κανείς χαμπάρι.

Δυστυχώς αυτοί οι λίγοι ηγέτες είναι μια από τις μεγάλες τροχοπέδες του σημερινού κινήματος για την κατάκτηση της δημοκρατίας από τους λαούς. Δυστυχώς παραπλανούν κάποιο σημαντικό σύνολο απλών καλοπροαίρετων αγωνιστών.

Δίχως την εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία στο λαό δεν μπορεί να υπάρξει κανένας κοινοτισμός στο οικονομικό επίπεδο. Η απελευθέρωση των εργατών ή θα είναι έργο δικό τους ή δεν πρόκειται ποτέ να γίνει. Πατερναλισμός και κοινοτισμός είναι δύο έννοιες αλληλοαποκλειόμενες. Τα όποια συγκεκριμένα μέτρα προς κοινοτιστική κατεύθυνση θα πρέπει να είναι ελεύθερη και συνειδητή απόφαση- επιλογή του λαού και όχι πράξεις επιβολής κάποιων «πεφωτισμένων» κομπλεξικών ολιγαρχικών εξουσιαστικών συνειδήσεων. Θα είναι συνειδητή επιλογή αυτών από διαφορετικές και ισότιμα προβαλλόμενες προτάσεις. Και για να γίνεται αυτό απαιτείται η κατάκτηση της δημοκρατίας σε πολιτικό επίπεδο.Οι απλοί αγωνιστές  θα πρέπει να προβληματιστούν και να επαναστατήσουν. Να εγκαταλείψουν το αντιδημοκρατικό και αντικοινοτιστικό πρόταγμα αυτών των ηγετών (που το προωθούν με τη μάσκα του κοινοτιστή και με ένα τζούφιο και απόλυτα ψεύτικο  «εργατοδημοκρατικό» «κοινοτιστικό» βερμπαλισμό) και να ενταχθούν στον αγώνα για τη συντριβή του ολιγαρχισμού, σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο, με σκοπό την κατάκτηση της δημοκρατίας.

Ο σκοπός - σύνθημα των κινημάτων του 21^ου αιώνα πρέπει να είναι το « ΟΛΗ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ (στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της)» ή ¨ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ" και να απορριφθούν πλήρως όλα τα ολιγαρχικά προτάγματα είτε αυτά είναι φασιστικά είτε κοινοβουλευτικά είτε είναι τα απορριφθέντα πλήρως από την ιστορία «εργατοσυμβουλιακά».

3) Τα οικονομικά συστήματα αλλάζουν ανάλογα (α) με την ανάπτυξη των μέσων παραγωγής (τεχνολογία στην παραγωγή) και (β) με την ποιότητα του πολιτικού συστήματος (εποικοδόμημα) της κοινωνίας που συντρέχει την διαχείριση - χρήση των μέσων παραγωγής.

Από αυτή την άποψη δεν θα μπορούσε ποτέ η Αθηναϊκή δημοκρατία να κατακτήσει  κοινοτιστικό οικονομικό  σύστημα αφού η ιστορική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της εποχής της δεν το επέτρεπε αντικειμενικά. Παρά ταύτα και παρά τα όποια αρνητικά αυτής της κοινωνίας (παρατηρούμενα από τη σημερινή οπτική γωνία), είναι η ασύγκριτα ανώτερη κοινωνία (πολιτισμός, επιστήμη, ευμάρεια κλπ) που πραγματοποιήθηκε ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και πραγματοποιήθηκε κυρίως λόγω του πολιτικού συστήματός της. Με το σημερινό όμως επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, η εφαρμογή των θεσμών  ( της Αθηναϊκής δημοκρατίας) που πραγματώνουν το «όλη η εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία στο λαό» οδηγούν ΣΧΕΔΟΝ νομοτελειακά στην κατάκτηση και του κοινοτιστικού οικονομικού συστήματος. Η κατάκτηση αυτών των πολιτικών στόχων είναι το ΜΟΝΟ μέσον που μπορεί να οδηγήσει τελικά σε ένα τέτοιο οικονομικό σύστημα.

Τα κοινωνικά επαναστατικά κινήματα ή θέτουν για σκοπό το «ΌΛΗ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΊΑ ΣΤΟ ΛΑΟ» για να οδηγηθούν λαοί αργά ή γρήγορα στην απελευθέρωσή τους ή η απελευθέρωσή τους δεν πρόκειται να επέλθει ΠΟΤΕ.

4) Για τη λέξη της πολιτοφυλακής.

Προσοχή. Επειδή είναι μια θετική λέξη, αργά η γρήγορα θα προσπαθήσουν να την ιδιοποιηθούν οι ολιγαρχικοί κάθε είδους.

Ναζιστές, κοινοβουλευτικοί κλπ, για να παγιδέψουν τους λαούς,  θα λένε ότι και αυτοί είναι υπέρ του θεσμού της πολιτοφυλακής. Όμως δεν θα διαχωρίζουν ότι η πολιτοφυλακή μπορεί να είναι είτε ολιγαρχική είτε δημοκρατική. Θα είναι βέβαια υπέρ μιας πολιτοφυλακής όπου η λειτουργία της θα εξαρτάται από μια μειοψηφία.  Επίσης για να δείξουν ότι είναι λαϊκή πολιτοφυλακή και όχι ολιγαρχική θα λένε ότι αυτή θα πλαισιώνεται από παιδιά του λαού, από εργάτες, αγρότες, εργαζόμενους κλπ. Φυσικά όμως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να την καθιστά λαϊκή – δημοκρατική. Και σήμερα όλοι οι ολιγαρχικοί στρατοί και στο παρελθόν όλοι οι φασιστικοί, πλαισιώνονταν από παιδιά του λαού.

Η δημοκρατική πολιτοφυλακή διαχωρίζεται από την ολιγαρχική στο ότι όλη η λειτουργία της καθορίζεται πλήρως από τη θέληση της πλειοψηφίας του λαού και όχι από μια μικρή μειοψηφία αξιωματικών ή πολιτικών.

5)Από τώρα χτίζεται η εκτελεστική στα χέρια του λαού.

Κάποιοι στριμωγμένοι ολιγαρχικοί «επαναστάτες» θα πούνε:
«Δεν μας χρειάζεται από τα σήμερα ένα σχέδιο με στόχο την εκτελεστική στο λαό. Ας επαναστατήσει πρώτα ο λαός, ας αφαιρέσει την εκτελεστικοί από τους ολιγάρχες και μετά βλέπουμε.»
1. Όμως η υιοθέτηση αυτής της αντίληψης από τους λαούς ήταν το μέγιστο λάθος όλων των μέχρι τώρα επαναστάσεων εδώ και 25 αιώνες. Πριν την κάθε επανάσταση και κατά τη διάρκειά της, οι επαναστατικές οργανώσεις ή οι επαναστατικοί στρατοί ήταν ολιγαρχικά δομημένοι και διαπαιδαγωγημένοι. Έτσι με τη νίκη της κάθε επανάστασης ο στρατός των νικητών επαναστατών ήταν ολιγαρχικά δομημένος και κινούμενος. Αποτέλεσμα αυτού ήταν οι λίγοι οι οποίοι έλεγχαν την νέα ένοπλη εκτελεστική εξουσία να μετατρέπονται πάντα σε νέους κυβερνώντες ολιγάρχες και οι λαοί για να απελευθερωθούν από αυτούς θα έπρεπε πάλι να επαναστατήσουν κοκ. Ο μύθος της Λερναίας Ύδρας. Οι λαοί της έκοβαν ένα κεφάλι αλλά αυτό αμέσως μετά ξανά φύτρωνε. Αν προεπαναστατικά η δομή, η διαπαιδαγώγηση και η λειτουργία των κινημάτων ή των λαϊκών οργανώσεων δεν είναι δημοκρατική τότε η όποια νίκη επί των ενεστωτικών ολιγαρχών, θα είναι μια Πύρρειος νίκη ή άνθρακας ο θησαυρός. Αν λειτουργούν ολιγαρχικά τότε οι επικεφαλείς ολιγαρχικοί στο σήμερα θα εξουσιάζουν αύριο το λαό.

2. Σχετικά με το αντιδραστικό «βλέποντας και κάνοντας». Κανείς λογικός άνθρωπος δεν θέλει να βγει από το σπίτι χωρίς να έχει προσδιορίσει το που να πάει  και το γιατί. Κανείς λογικός δεν λέει θα βγω στην αυλή και μετά θα δω που θα πάω και αφού πάω εκεί θα ξαναδώ που θα πάω. Στην όποια ανθρώπινη πράξη προσδιορίζεται πρώτα ο σκοπός και κάποια βασικά πλαίσιά του. Χωρίς αυτό τον προσδιορισμό δεν υπάρχει ανθρώπινη πράξη. Κατόπιν και επειδή δεν μπορεί να είναι γνώστης όλων των υλικών λεπτομερειών προχωρά βλέποντας και κάνοντας τα πάντα για να προσαρμοστούν στα προκαθορισμένα από αυτόν πλαίσια. Το βλέποντας και κάνοντας έχει νόημα μόνο «βλέποντας και κάνοντας εντός ενός προκαθορισμένου σκοπού και των πλαισίων του.»

Οι ολιγαρχικοί λοιπόν λέγοντας τα πιο πάνω, θέλουν να εμποδίσουν τους λαούς ο να  βάλουν το σκοπό «όλη η εκτελεστική στο λαό μαζί με τα πλαίσιά της» για να μπορέσουν μετά τη νίκη της επανάστασης να βρουν ανέτοιμο το λαό και έτσι να μπορέσουν να τον εξουσιάσουν.


ΥΓ

Η ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

ΥΓ Όπως όλοι γνωρίζουμε,  ολιγαρχική προπαγάνδα  κάνει τα πάντα για να αποτρέψει την κοινωνική συνείδηση από το να υιοθετήσει εκείνα τα μέσα και τους στόχους που θα οδηγήσουν τους λαούς στην απελευθέρωσή τους. Κάνει τα πάντα. Όμως στο βάθος ό,τι και να  πει,  στον πόλεμο της προπαγάνδας της,  είναι εντελώς ανυπόστατο.Τώρα, ειδικά στον τομέα της διεκδίκησης από το λαό της ένοπλης εκτελεστικής (όπου μόνο η υλοποίηση αυτού του στόχου θα επιφέρει τον ιστορικό θάνατο της ολιγαρχίας), καταφεύγει  πάντα στο ίδιο μονότονο και άνευ παραμικρής υπόστασης επιχείρημα για να εκφοβίσει  και να απομακρύνει όλους εκείνους που προσεγγίζουν τον μοναδικό απελευθερωτικό δρόμο.

Αυτό το εκφοβιστικό επιχείρημά  λέει:  
« Με την ένοπλη εκτελεστική εξουσία στο λαό, με τον ένοπλο λαό  ή  αν  ο κάθε πολίτης είναι ένοπλος, τότε η κοινωνία θα γίνει σίγουρα μπάχαλο και θα επικρατήσει ο νόμος της ζούγκλας»Κατ αρχή να πούμε ότι σε δύο ιστορικές περιπτώσεις όπου η ένοπλη εκτελεστική εξουσία πέρασε στα χέρια του λαού και είχαν σκοπό την αυτοθέσμιση και την αυτονομία του λαού , όχι μόνο δεν επικράτησε ο νόμος της ζούγκλας ή το μπάχαλο αλλά αντίθετα,  ετούτες  οι κοινωνίες  είχαν το μικρότερο ποσοστό κοινής εγκληματικότητας.
Αυτές οι δύο κοινωνίες ήταν η αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία και η παρισινή κομμούνα του 1871.

α. Στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία  (η οποία διήρκεσε 140 χρόνια) όχι μόνο δεν  καταγράφεται κανένας νόμος ζούγκλας αλλά αντίθετα επικρατούσε τέτοια (εσωτερικά) κοινωνική ειρήνη  η οποία  λειτουργούσε σαν βάση – προϋπόθεση και έδινε τη δυνατότητα στην ανάπτυξη μεγάλης ευμάρειας και υψηλότατου επιπέδου παιδείας και πολιτισμού.

β. Στην παρισινή κομμούνα του 1871 (η οποία διήρκεσε μόνο δύο μήνες και  13 μέρες) επικρατούσε η σχεδόν απόλυτη τάξη.
Ο Μαρξ στο βιβλίο του για την παρισινή κομμούνα γράφει σχετικά:
« Για πρώτη φορά από τις μέρες του Φλεβάρη του 1848 οι δρόμοι του Παρισιού ήτανε πάλι πραγματικά ασφαλείς και αυτό χωρίς κανενός είδους αστυνομία.  Δεν  ακούμε πια –είπε ένα μέλος της κομμούνας-  για φόνους, ληστείες και επιθέσεις σε πρόσωπα……κλπ.»ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΟΜΩΣ ΛΟΓΟΥΣ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕ  ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ Η ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ ΔΥΝΑΤΗ ΚΟΙΝΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ; (και γιατί στις μελλοντικές κοινωνίες όπου όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία θα ανήκει στο λαό θα επικρατεί η μέγιστη εσωτερική κοινωνική ειρήνη, πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που μπορεί να επικρατήσει σε οποιαδήποτε ολιγαρχική κοινωνία;)

1. Κατ αρχή μιλάμε για ένοπλο συλλογικά ένοπλο ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ λαό και όχι για ένοπλο ΑΝΟΡΓΑΝΩΤΟ συλλογικά λαό. (για ατομικό και συλλογικά ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ αλληλοέλεγχο)

2. Σε κάθε κοινωνία, το ποσοστό εκείνων που διαπράττει κοινά εγκλήματα είναι μικρό συγκριτικά με το σύνολο του πληθυσμού μιας Χώρας. Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού απέχει από φόνους, ληστείες κλπ

3. Στα ολιγαρχικά καθεστώτα την εξουσία για την πάταξη του κοινού εγκλήματος την έχει ένα μικρό οργανωμένο σώμα το οποίο είναι συνήθως μικρότερο του 1% του λαού.

4. Στη δημοκρατία, η μεγάλη πλειοψηφία  του λαού συμμετέχει έστω και βοηθητικά στον έλεγχο και την επιβολή της θέλησης της πλειοψηφίας (νόμων).

5. Είναι διαφορετικό πράγμα, διαφορετικό το κίνητρο, για τον κάθε άνθρωπο, να επαγρυπνεί  για να εφαρμόζεται (γενικά για όλους τους κοινωνικούς κανόνες) η θέληση μιας μειοψηφίας και πολύ διαφορετικό το κίνητρο για να επαγρυπνεί για την εφαρμογή της δικής του θέλησης.Αυτοί είναι οι βασικοί και κύριοι  παράγοντες όπου στις κοινωνίες με την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία στο λαό και σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες όπως τις ανάπτυξης της παιδείας για τη συλλογικότητα κλπ, επέφεραν  τη μέγιστη δυνατή πάταξη του κοινού εγκλήματος και το είχαν περιορίσει σε μηδαμινά συγκριτικά επίπεδα.
Αυτοί οι ίδιοι παράγοντες θα επιδράσουν με τον ίδιο τρόπο και θα επιφέρουν τα ίδια και καλύτερα αποτελέσματα στις μελλοντικές κοινωνίες όπου οι λαοί θα κατέχουν ΟΛΗ την εξουσία. Η ολιγαρχική προπαγάνδα ας …κουρεύεται.


  ΥΓ 2
Αν πάρουμε για παράδειγμα έναν οποιοδήποτε οργανωμένο ολιγαρχικό στρατό. Εκεί οι ένοπλοι είναι χιλιάδες.
Γιατί ο ένας στρατιώτης δεν αρχίζει να σκοτώνει τον άλλο; (Και σήμερα υπάρχει "πολιτοφυλακή" στον Έβρο αλλά δεν ακούστηκε καμιά δολοφονία). Στο Ισραήλ σχεδόν όλος ο πληθυσμός είναι ένοπλος. Όλοι ανήκουν ή στον τακτικό ή στον εφεδρικό στρατό. Όμως τα ποσοστά εγκληματικότητας είναι από τα πιο χαμηλά στον κόσμο.
Έτσι και στην περίπτωση όπου όλη η ένοπλη εκτελεστική θα ανήκει στο λαό, ο κάθε πολίτης (από έως μια μεγαλύτερη ηλικία -πχ από 20 έως 60) θα είναι στρατιώτης με τη διαφορά ότι θα έχει πολύ λιγότερες υποχρεώσεις και επιβαρύνσεις σε σχέση με τον κανονικό στρατιώτη.

Και σήμερα, ειδικά στα χωριά, κάθε σπίτι έχει περισσότερο του ενός όπλα. (παράνομα τα περισσότερα) Είναι σχεδόν όλοι ΑΝΟΡΓΑΝΩΤΑ οπλισμένοι και δεν υπόκεινται σε ΚΑΝΕΝΑ ΕΛΕΓΧΟ. Παρά ταύτα  δεν σκοτώνει καθημερινά ο ένας τον άλλο. Για ποιούς λόγους ο καθένας δεν σκοτώνει τον άλλο σήμερα; Έ!!! για τους ίδιους λόγους και επί πλέον για τους λόγους του ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΥ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥ ένοπλα λαού θα έχουμε μείωση και όχι αύξηση της εγκληματικότητας. (Οργαγνωμένος ένοπλος σημαίνει, εκτός των άλλων,  έλεγχος όπλων και πυρομαχικών. Σήμερα είναι επιστημονικά δυνατόν να γνωρίζουμε από ποιό όπλο βγαίνει η κάθε σφαίρα.....κοκ και αυτό από μόνο του θα καθιστά δυσκολότερη την τέλεση εγκλημάτων.)
Εκτός αυτού αν ένας θέλει και σήμερα να δολοφονήσει κάποιον, έχει χίλιες δυό δυνατότητας να το κάνει και χωρίς να φέρει όπλα.


ΥΓ 3.

Φυσικά, μετά τη νίκη της λαϊκής επανάστασης η πλειοψηφία του λαού θα αποφασίσει για τους όρους και τις προδιαγραφές που θα πρέπει να έχουν οι πολίτες για να μπορούν να φέρουν όπλα. 

α. Πιθανόν να αποκλειστούν εκείνοι που δεν δύνανται να φέρουν όπλα για λόγους υγείας ψυχικής ή σωματικής.

β. Για λόγους προάσπισης της δημοκρατίας  από τους ντόπιους και ξένους εχθρούς της, να αποκλειστούν όλοι εκείνοι που κατά την περίοδο της επανάστασης εναντιώθηκαν έμπρακτα στην επανάσταση και υπάρχει κίνδυνος να συνεχίζουν να εναντιώνονται σε αυτή κοκ..

γ. Στους ολιγαρχικούς στρατούς θήτευαν και αντίπαλοι του συστήματος αλλά αυτό δεν ανησυχούσε τόσο το σύστημα.....

δ.

Δυστυχώς η ολιγαρχική προπαγάνδα είναι ικανή και μπορεί να ελέγχει τη σκέψη και των αγωνιστών παρότι τα επιχειρήματά της δεν στέκουν λογικά. Έτσι αφοπλίζει, πρώτα νοητικά, το κίνημα.

ε. Για την πάταξη του εγκλήματος θα είναι επιφορτισμένο το ειδικό σώμα της αστυνομίας (όπως προείπαμε). Ο ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ ένοπλος λαός (πολιτοφυλακή) θα έχει κύριο σκοπό να ελέγχει αυτά τα ειδικά σώματα.


Το πιο πάνω είναι ένα επεξεργασμένο σχέδιο. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι πλήρες και ότι δεν επιδέχεται βελτιώσεις. Είναι ένα σχέδιο για διαρκή προβληματισμό, με στόχο την ολοκλήρωσή του. Στην πράξη, τα κινήματα θα συμπληρώνουν τις όποιες λεπτομέρειες χρειάζονται για την όλο και μεγαλύτερη καλυτέρευση του και προσαρμογή του σε ιδιαίτερες συνθήκες, κρατώντας πάντα αναλλοίωτο το σκοπό για πλήρη κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής από το λαό.     

 ΟΕΝΔΕΛ  -  ΕΚΚ

       
( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)