ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ,

αναφορά και στην ισλαμική τρομοκρατία

* Φαίνεται παράξενο; Εδώ που την ίδια στιγμή ο άνθρωπος είναι ικανός να κάνει διαπλανητικά ταξίδια, γιατί δεν είναι άραγε ικανός να δώσει έναν ορισμό της τρομοκρατίας; Είναι δυνατόν  τόσοι ολιγαρχικοί καθηγητάκοι πανεπιστημίων να μην μπορούν να συμφωνήσουν στο τι είναι τρομοκρατία; Στον 21^ο αιώνα βρισκόμαστε. 
Γιατί;
Πρόκειται περί ηλιθίων (και  αυτό παίζει κατά μία έννοια) ή δεν μπορούν να βγάλουν με τίποτα τον εαυτό τους έξω από την έννοια του τρομοκράτη;
Τι στο διάολο. Τον ολιγαρχικό Αριστοτέλη τον έχουν μελετήσει. Παρά τις τεράστιες ανοησίες που έλεγε αυτός ο άνθρωπος για τα πολιτικά συστήματα (για να βγάλει κανά φράγκο διδάσκοντας παιδιά ολιγαρχικών), στο έργο του "κατηγορίες", αναφέρει πολύ σωστά στο πως και γιατί θα πρέπει να ορίζεται μια έννοια.
Αν δεν ορίσεις (βάλεις όρια) σε μια έννοια τότε είναι απόλυτα σίγουρο ότι θα πέφτεις διαρκώς σε λογικά λάθη. Η πρώτη πράξη για την ουσιαστική γνώση ενός αντικειμένου είναι ο ορισμός του.  Χωρίς αυτόν κάποιος κοροϊδεύει τον εαυτό του μιλώντας για κάποιο αντικείμενο.
Δεν το κατανοούν; Απάντηση. Όχι. Το ξέρουν καλά. 
Και όμως, θα «δικάσουν» πολλές φορές σε ισόβια ή και σε θάνατο ανθρώπους με την κατηγορία της τρομοκρατίας χωρίς να «ξέρουν» τι είναι τρομοκρατία. 

* Οι 15 της ΕΕ-Ο (ευρωπαϊκής ένωσης των  ολιγαρχικών) έχει υιοθετήσει από τις αρχές του 2000 τον εξής ορισμό:
«Τρομοκρατικές πράξεις θεωρούνται εκείνες οι πράξεις όταν ο δράστης προκαλεί ζημιά στις πολιτικές, οικονομικές ή κοινωνικές δομές μιας Χώρας».Δηλαδή ούτε βρέφος δεν θα έδινε ένα τέτοιο ορισμό. Βρε ολιγαρχικοί - για όνομα του γαϊδάρου – και αν κάποιος στοχεύει να προκαλέσει τέτοιες ζημιές σε ένα στρατιωτικό, φασιστικό ολιγαρχικό σύστημα θα είναι τρομοκράτης; (Πχ ο Αλέξανδρος Παναγούλης που έβαλε μια βόμβα στον φασίστα Παπαδόπουλο ήταν τρομοκράτης ή η βόμβα που έβαλαν, επί στρατιωτικής ολιγαρχικής δικτατορίας, στο άγαλμα του Τρούμαν ήταν τρομοκρατική πράξη;) Όχι θα σου απαντήσουν. Αυτός  είναι αγωνιστής. Θα πουν επίσης ότι αυτός ο ορισμός ισχύει όταν το σύστημα είναι δημοκρατία.
Εντάξει. Όπως όμως βαπτίζετε εσείς τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία ενώ είναι ολιγαρχία, το ίδιο δημοκρατία μπορεί να βαπτίσει το καθεστώς της  μια ολιγαρχική στρατιωτική χούντα (όπως έκανε και η χούντα της επταετίας). Δηλαδή κάνετε παραπομπή σε μια άλλη έννοια, σε αυτή της δημοκρατίας, χωρίς να την ορίζεται και αυτή. Έλεος.
(Δεν θα ασχοληθώ και με τις άλλες αόριστες (μη ορισμένες) γενικολογίες του ίδιου του ορισμού σας.)

* Τα αμερικανάκια (στεϊτ ντιπάρτμεντ) όμως δίνουν ένα άλλο ορισμό (και όμως όταν βρίσκονται μεταξύ τους οι μεν και οι δε και μιλούν για τρομοκρατία συνεννοούνται μια χαρά).

Ο ορισμός τους είναι: «Τρομοκρατία είναι η απειλή ή η άσκηση βίας εναντίον αμάχων, ανυπεράσπιστων πολιτών, για την επίτευξη ενός πολιτικού στόχου».
Φτου κακά. Πως τους ξέφυγε!! Τότε όλα τα κράτη του ΝΑΤΟ είναι οι χειρότεροι τρομοκράτες. Τι γυναικόπαιδο, τι αμάχους έχουν σκοτώσει τελευταία σε Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν κλπ για να πετύχουν οικονομικοπολιτικά συμφέροντα; 
 Όντως και είναι τρομοκράτες. Οι χειρότεροι από όλους.


* Όμως ποιος είναι ο πραγματικός ορισμός της τρομοκρατίας ; 
«ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι (η δια μέσου συγκεκριμένων πράξεων) πρόκληση ΤΡΟΜΟΥ σε ένα κοινωνικό σύνολο, από άτομο ή μειοψηφικό σύνολο ατόμων, με σκοπό την καθυπόταξη της πλειοψηφίας ενός λαού ή λαών, σε κάποιες πολιτικοοικονομικές επιδιώξεις μειοψηφικών συμφερόντων.»
(Τρόμος είναι το συναίσθημα του φόβου στον υπερθετικό του βαθμό)
Με λίγα λόγια, όσοι δεν θέλουν να αποφασίζει η πλειοψηφία των λαών και να επιβάλει τη θέλησή της για όλα τα κοινωνικά θέματα είναι ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ.
(Φυσικά κυβέρνηση τρομοκρατών είναι και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ)

Με αυτό όμως τον πραγματικό ορισμό, όλοι οι ολιγαρχικοί όχι μόνο είναι τρομοκράτες αλλά και οι χειρότεροι τρομοκράτες.
Για δύο λόγους  δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε έναν κοινό ορισμό όλες οι ολιγαρχίες του κόσμου.
α.  Ο ένας είναι ότι αν βάλουν τον πραγματικό ορισμό τότε αυτός είναι σαν λάκκος και οι πρώτοι που θα πέσουν μέσα είναι οι ίδιοι.
β. Θέλουν την ασάφεια του όρου (όπως και πολλών άλλων όρων όπως δημοκρατίας, βίας, αντιπροσώπευσης, ελευθερίας κλπ) για να μπορούν να κατηγορούν και να «δικάζουν» σαν τρομοκράτες τους πραγματικούς αγωνιστές οι οποίοι στην πάλη τους κάνουν χρήση ένοπλης αντιβίας .

* Να τι είναι τρομοκρατία. Σήμερα δημοσιεύεται δημοσκόπηση που λέει ότι πάνω από το 50% του λαού δεν θέλει την ιδιωτικοποίηση της «Δ»ΕΗ ή δεν θέλει αυτή τη δυσβάσταχτη φορολογία κοκ.Και όμως, οι τρομοκράτες της κυβέρνησης θα την ιδιωτικοποιήσουν, θα επιβάλουν τη θέλησή τους δια της βίας πάνω στην πλειοψηφία,  πάνω στον άμαχο πληθυσμό, θα τον ξεσκίσουν με τη φορολογία κλπ. Και όποιος δεν μπορεί να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ τον τρομοκρατούν με την απειλή της κατάσχεσης σπιτιών κοκ.

Και αυτό το πολιτικό σύστημα το βαπτίζουν δημοκρατία αντί για κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία για λόγους παραπλάνησης και τύφλωσης της κοινωνικής συνείδησης.

ΥΓ1. Ζούμε σε ένα παγκόσμιο πόλεμο που διεξάγεται εδώ και δεκάδες αιώνες. Από τη μια πλευρά βρίσκονται οι κυβερνώντες τρομοκράτες (ολιγαρχικοί) και από την άλλοι οι λαοί.  Όμως παράλληλα διεξάγεται και ένας άλλος πόλεμος. Είναι αυτός μεταξύ των τρομοκρατών για το  ποιος θα έχει την εξουσία επί των λαών. Πχ  τις  δολοφονίες που διέπραξαν τελευταία στη Γαλλία οι τρομοκράτες του ISIS τις έκαναν μέσα στα πλαίσια του πολέμου μεταξύ των τρομοκρατών. Στην συγκεκριμένη περίπτωση μεταξύ αυτών των ιδίων και των τρομοκρατών της Γαλλικής ολιγαρχικής εξουσίας. Δυστυχώς στους πολέμους τους, τα θύματα είναι πάντα από την πλευρά των λαών.
Εδώ οι αρχιτρομοκράτες της ΕΕ πέταξαν ένα σύνθημα για να το υιοθετήσουν οι λαοί. Πέταξαν το σύνθημα «είμαστε όλοι Γάλλοι».
 Όχι βρε εγκληματίες. Δεν είμαστε όλοι Γάλλοι. Είμαστε όλοι με το Γαλλικό λαό. Πίσω από το ύπουλο σύνθημά τους θέλουν να βγουν καθαροί και οι Γάλλοι τρομοκράτες, οι Γάλλοι εξουσιαστές, οι Γάλλοι πολιτικοί και οικονομικοί ολιγαρχικοί.

Κάτω από την έννοια του έθνους (όλου) κρύβονται και καλύπτονται καλά όλα τα ολιγαρχικά αποβράσματα, όλοι οι αρχιτρομοκράτες. Χρέος μας να κάνουμε πάντα αυτό το διαχωρισμό. Είμαστε με τους λαούς και όχι με τους κυβερνητικούς τρομοκράτες. Δεν είμαστε με όλο το έθνος. Εκεί υπάρχουν και οι τρομοκράτες που εγκληματούν κατά των λαών. Είμαστε μόνο με τους λαούς, με τον κάθε εργαζόμενο των λαών.

YΓ 2

ΥΓ Η ισλαμική τρομοκρατία είναι μια μορφή από τις τόσες μορφές τρομοκρατίας. Πριν λίγο καιρό χτύπησε στο Βέλγιο. Φανατικοί αρχηγοί, άρρωστοι για κατάκτηση ολιγαρχικής εξουσίας, στρατολογούν άτομα με ψυχικές νόσους, με ψυχικές διαταραχές  και με την κατάλληλη προπαγάνδα  τα κάνουν υποχείρια τους. Βρίσκουν άτομα που ο πόνος της ζωής τα οδηγεί στο να μισούν τη ζωή τους και να θέλουν να απαλλαγούν από αυτή, να αυτοκτονήσουν. Οι αρχηγοί τους όμως, οι αρχιτρομοκράτες,  «κάθονται πίσω» για να απολαύσουν την όποια κατάκτηση εξουσίας πιστεύουν ότι θα τους επιφέρει τελικά η τρομοκρατία. Βρίσκουν άτομα, επιρρεπή στην αυτοκτονία και μπολιάζουν αυτή την τάση τους με θρησκοληψίες. Τέλειος συνδυασμός για να τους οδηγήσουν στο να δολοφονήσουν αθώους ανθρώπους. Άρρωστες υπάρξεις. Οι αρχηγοί τους, χρησιμοποιούν τον τρόμο που προκαλεί η τυφλή και αποτρόπαια βία για να μπορέσουν να επιβάλουν τελικά τη θέλησή τους, να αισθανθούν ότι κατέχουν προσωπική εξουσία, να αισθανθούν ότι έχουν τη δύναμη να ορίζουν τη ζωή και το θάνατο των άλλων ανθρώπων.
Χτυπούν απλούς ανθρώπους όπως χτυπούν οι τρομοκράτες εθνικιστές  - φασίστες - ναζιστές (δες Μπρέϊβικ) και όπως χτυπούν οι κοινοβουλευτικοί τρομοκράτες της Ευρώπης, Αμερικής κλπ.  Ή μήπως τα γυναικόπαιδα του Ιράκ, της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν κλπ  που δολοφονούσαν και που δολοφονούν  «δεν έχουν ψυχή».
Αυτός ο πόλεμος που έχει ξεσπάσει είναι  πόλεμος μεταξύ των ολιγαρχικών, μεταξύ των τρομοκρατών των λαών.
Θύματα όμως και εδώ είναι βασικά άνθρωποι του λαού.

Ολιγαρχία και τρομοκρατία είναι ουσιαστικά σχεδόν το ίδιο πράγμα.

ΡΔ 

ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΚΑΤΑΚΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΝΕΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΤΑΞΗ;

Γιατί αθετεί ΠΑΝΤΑ τις όποιες αρχικές υποσχέσεις της;

Γιατί γίνεται σχεδόν ίδια ή και χειρότερη σε σχέση με την προηγούμενη μειοψηφική εξουσία;


Γιατί οποιοδήποτε ολιγαρχικό (κοινοβουλευτικό) κόμμα όταν καταλάβει την κυβέρνηση ενός ολιγαρχικού συστήματος ΤΕΛΙΚΑ καταφέρεται ΠΑΝΤΑ (νομοτελειακά) εναντίον του λαού και υπηρετεί μόνο τα συμφέροντα του συστήματος, ενάντια στις όποιες προηγούμενες φιλολαϊκές διακηρύξεις του;



Οποιαδήποτε ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ, όταν πάρει  επαναστατικά στα χέρια της την ανώτερη εξουσία (το μηχανισμού του καταναγκασμού -  ένοπλη εκτελεστική)- είτε φτιάξει νέο δικό της ένοπλο μηχανισμό ή ελέγχει τον προηγούμενο ο οποίος θα υπακούει σε αυτήν - δηλαδή αν  γίνει  ένοπλη εξουσιαστική «τάξη»,  μετατρέπεται αυτόματα είτε σε μια εντελώς νέα οικονομικά κυρίαρχη τάξη είτε γίνεται μέλος της παλιάς  οικονομικά κυρίαρχης τάξης.
Δηλαδή μετατρέπεται  και αυτή σε μια ολιγαρχική, σε μια αντικοινωνική τάξη ανεξάρτητα από τις όποιες αρχικές διακηρύξεις της.

Έτσι πρακτικά, η μειοψηφία αυτή είτε θα κάνει ιδιοκτησία της ένα μέρος ή όλα τα μέσα παραγωγής είτε θα αποκτήσει ιδιαίτερα προνόμια  από  τον πλούτο της παλιάς οικονομικά κυρίαρχης τάξης υπηρετώντας την.

Αυτό το φαινόμενο επαναλαμβάνεται διαρκώς για δεκάδες αιώνες σε παγκόσμιο επίπεδο χωρίς καμιά παρεκτροπή.

Έχει αποδειχθεί κατά τρόπο απόλυτο ότι αυτό το κοινωνικό φαινόμενο επαναλαμβάνεται μέσα στην ιστορία, χωρίς καμιά εξαίρεση.
 (και όποιος διαφωνεί  επί αυτού και μας δώσει μιαν εξαίρεση από τις πολλές χιλιάδες των περιπτώσεων, σημαίνει ότι αποκρύπτει τα αντιλαϊκά, τα εγκληματικά στοιχεία του εξαιρούμενου υποκειμένου)

Ποια όμως είναι τα αίτια; Ποιο είναι εκείνο το σύνολο των καθοριστικών αιτιών ή εκείνων των παραγόντων που επιδρούν και οδηγούν στη διαρκή επανάληψή του;

Ποια θα μπορούσε να είναι η επιστημονική εξήγηση αυτού του φαινομένου;

Ας προσπαθήσουμε εδώ, κατά τρόπο περιεκτικό, να συνεισφέρουμε μερικά βασικά στοιχεία πάνω σε αυτό το θέμα.

Α. Η  ΦΥΣΙΚΗ ΤΑΣΗ  ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΓΙΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ  ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Πριν προχωρήσουμε στις σχετικές αναφορές θα πρέπει πρώτα να κοινοποιήσουμε το περιεχόμενο της έννοιας του αγαθού όπως το αντιλαμβανόμαστε εμείς:

 Αγαθό ονομάζουμε οποιοδήποτε ΜΕΣΟΝ μπορεί να συμβάλει στην ικανοποίηση μιας οποιασδήποτε μορφής ανάγκης ή  αναγκών. Ή διαφορετικά, οποιοδήποτε μέσον που νομίζει ο άνθρωπος ότι μπορεί να συμβάλλει στη διατήρηση ή καλυτέρευση της βιολογικής και συναισθηματικής πραγματικότητάς του.

Στη συνέχεια να παραθέσουμε τη φυσική διάσταση του ανθρώπου που είναι:
 

Η ΔΙΑΡΚΗΣ-ΑΚΑΤΑΠΑΥΣΤΗ  ΤΑΣΗ ΓΙΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ-ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΩΝ ΥΠΑΡΧΟΝΤΩΝ ΑΓΑΘΩΝ  ΤΟΥ  ΚΑΘΩΣ ΓΙΑ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΑΓΑΘΩΝ,  ΜΕ ΑΠΩΤΕΡΟ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ  ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑΣ  ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΤΟΥ (ή επιθυμιών) ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΚΟΛΟΤΕΡΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΑΝΑΓΚΩΝ (πραγματικών ή εσφαλμένων).
 

Αυτή η τάση προκαλείται  από  τη φυσική αδυναμία του ανθρώπου να αντιμετωπίσει κατά τρόπο επιθυμητό είτε την αύξηση της παρουσίας νέων αναγκών στη ζωή του - περισσότερων από την ικανότητά του για να τις ικανοποιήσει – είτε την επανεμφάνιση των ίδιων αναγκών του από διαφορετικές αιτίες και με δυσκολότερη δυνατότητα ικανοποίησής τους κλπ.

Στον άνθρωπο προκαλούνται καθημερινά και ακατάπαυστα διάφορες ανάγκες. Συνεχώς οι ανάγκες του προηγούνται σαν τη σκιά του. Στη συνειδητοποίηση αυτών των αναγκών του δημιουργούνται αυτόματα κάποιες αντίστοιχες επιθυμίες. Οι δυνατότητες όμως του ανθρώπου για την ικανοποίηση όλων των αναγκών του – επιθυμιών του, σε κάθε συγκεκριμένο παρόντα χρόνο, δεν επαρκούν και το πιο πιθανό είναι να μη γίνουν ποτέ  επαρκείς.

Η φυσική και η κοινωνική πραγματικότητα  προκαλούν σε αυτόν ανάγκες περισσότερες από εκείνες που πρακτικά μπορεί να ικανοποιήσει γιατί η ίδια αυτή πραγματικότητα δεν μπορεί να του δώσει όλα τα μέσα για να ικανοποιήσει πλήρως το σύνολο των αναγκών του σε μια δεδομένη στιγμή.

Πάρα πολλές ανάγκες του ανθρώπου, ναι μεν προέρχονται από τη φύση εκτός της κοινωνίας (πχ φυσικές καταστροφές) αλλά επίσης πάρα πολλές προέρχονται από διάφορες κοινωνικές δυσλειτουργίες ενώ επίσης πάρα πολλά ΜΕΣΑ για την ικανοποίηση κάθε είδους ανάγκης (κοινωνικής ή εξωκοινωνικής προέλευσης), βρίσκονται μόνο μέσα στις κατάλληλες  κοινωνικές σχέσεις. Πχ τα μέσα για την αντιμετώπιση ασθενειών.
Επομένως ο καθορισμός των κοινωνικών σχέσεων, από κάποιο υποκείμενο (συλλογικό ή ατομικό), σύμφωνα με τη θέλησή του, μπορεί να λειτουργεί σαν κατάλληλο μέσον για την ικανοποίηση όλο και περισσότερων αναγκών ή επιθυμιών του και τη διατήρηση της όποιας κεκτημένης ικανότητας του για ικανοποίηση αναγκών (βιολογικών ή ψυχολογικών) ή την αποφυγή πρόκλησης αναγκών για το υποκείμενό του.

Όμως και οι άλλοι συνάνθρωποι βρίσκονται στο ίδιο «καθεστώς» της διαρκούς εμφάνισης  αναγκών – επιθυμιών, διαφορετικών ή ίδιων σε μια δεδομένη στιγμή και η ικανοποίηση κάποιων από αυτές προκαλεί, πρακτικά, την πρόκληση αναγκών σε άλλους  ή  η ικανοποίηση μερικών από αυτές περνά πρακτικά μόνο με την μη ικανοποίηση αναγκών κάποιων άλλων.
Η αντίθεση συμφερόντων δημιουργεί στους ανθρώπους την ανάγκη, να αποκτήσουν τη δύναμη για να επιβάλλονται σε εκείνους τους ανθρώπους που έχουν ανταγωνιστικές, αντιθετικές ανάγκες, ανταγωνιστικά, αντιθετικά συμφέροντα ως προς τα δικά τους και έτσι να ορίσουν όπως θέλουν ή επιθυμούν τις κοινωνικές σχέσεις τους. 
Ταυτόχρονα όμως ενυπάρχει και η ανάγκη για ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ των ανθρώπων στην αντιμετώπιση των κοινών αναγκών τους, (δια μέσου του συν-ορισμού των κοινωνικών τους σχέσεων) επειδή η συνεργασία είναι αντικειμενικά πολύ πιο αποτελεσματική  σε συνολικό επίπεδο για την επίτευξη των κοινών στόχων ή σκοπών. Η καλή όμως συνεργασία, απαιτεί προηγουμένως ισοκατανομή εξουσίας μεταξύ των συνεργαζόμενων μελών.

Η αδυναμία λοιπόν του ανθρώπου να αντιμετωπίσει σύμφωνα με τη θέλησή του τη διαρκή και ακατάπαυστη εμφάνιση νέων ή παλαιών αναγκών του, προκαλεί σε αυτόν μια σχετική ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ.

(Το ξεπέρασμα της ανασφάλειας ή μέρους αυτής μπορεί να γίνει μόνο με την κατάλληλη διαμόρφωση των κοινωνικών σχέσεων, με τον κατάλληλο καθορισμό των κοινωνικών σχέσεων.)

Ετούτη η τάση υπάρχει σε ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους. Όλοι οι άνθρωποι θέλουν να έχουν τα μέσα – δυνατότητα
να αποκτούν ή να εξασφαλίζουν τα αγαθά τους ή να τα ικανοποιούν ευκολότερα και επομένως θέλουν να κατέχουν τη δυνατότητα να διαμορφώνουν τις κοινωνικές τους σχέσεις σύμφωνα με τη θέλησή τους.
(Εξαιρούνται εκείνοι που έχουν αυτοκαταστροφικές ή αυτοκτονικές τάσεις.)

 Σε ΟΛΑ τα ανθρώπινα υποκείμενα (ατομικά, ομαδικά, μειοψηφικά ή παγκοινωνικά) υπάρχει αυτή η διάσταση.

ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ  ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΟΥΝ ΕΝΑ ΑΓΑΘΟ, ΚΑΝΟΥΝ ΣΧΕΔΟΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ Ή ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΟΣΟ ΜΠΟΡΟΥΝ για ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΑΠΩΛΕΣΟΥΝ.

(Ο ΒΑΘΜΟΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΑΘΟΥ ΤΟΥΣ  ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΔΙΔΟΥΝ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΓΑΘΟ ΣΕ ΣΥΝΑΡΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΕΦΙΚΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΘΑΝΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΩΝ  ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΩΝ ΑΠΩΛΕΙΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ.)

Και σύμφωνα με τον ορισμό του αγαθού, η εξουσία είναι ένα μέσον για ικανοποίηση αναγκών και άρα είναι ένα αγαθό.

(Συνεπάγεται ότι και στα όποια μειοψηφικά – ατομικά ή συλλογικά - υποκείμενα που κατακτούν την εξουσία καθορισμού των κοινωνικών σχέσεων, την εξουσία του  καταναγκασμού της πλειοψηφίας ή όταν ανέλθουν στην κυβέρνηση, στην κορυφή ενός υπαρκτού ολιγαρχικού μηχανισμού δηλαδή με ανισοκατανομή εξουσίας μεταξύ των μελών της κοινωνίας (όχι με συνεργασία), υπάρχει η ίδια  (και μεγαλύτερη) τάση  για διατήρηση και επέκταση  του αγαθού της εξουσίας  - και φυσικά των αγαθών που μπορούν να προκύψουν από αυτή την εξουσία - όπως θα δούμε καλύτερα πιο κάτω. Και τούτο ας το έχουμε για πρώτο «κρατούμενο»)

Όμως το μέγεθος και η μορφή αυτής της τάσης διατήρησης και επέκτασης των αγαθών ποικίλει. Η τάση αυτή δεν είναι ίδια σε όλους τους ανθρώπους. Εξαρτάται από την παιδεία του καθένα, από το μέγεθος των ανασφαλειών του (κρυφών ή φανερών), από τη δομή της ψυχοσύνθεσής του και από ένα σωρό μικρούς ή μεγάλους παράγοντες και ιδιαίτερες καταστάσεις βίωσης που συμβάλουν στη διαμόρφωση των πιο πάνω.

Έτσι  η ΤΑΣΗ για κατοχή εξουσίας μπορεί να διαμορφωθεί δυνητικά είτε σε τάση για ισοκατανομή εξουσίας  (μεταξύ των μελών της κοινωνίας) είτε σε τάση για ανισοκατανομή της εξουσίας.

 Η φετιχοποίηση της κατοχής ατομικής – αντικοινωνικής  εξουσίας – ολιγαρχικής εξουσίας.

Τι είναι το φετίχ;

Φετίχ είναι οποιοδήποτε αντικείμενο στο οποίο αποδίδεται είτε υπερφυσική είτε μαγική δύναμη ή υπερβολικά μεγάλη αξία, από ανθρώπους πολύ χαμηλής μόρφωσης ή από ανθρώπους με διεστραμμένη - παραμορφωμένη συνείδηση.
Ιατρικά το φετίχ είναι: Νοσηρή διαστροφή κατά την οποία η σεξουαλική διέγερση προκαλείται με τη θέα αντικειμένων που σχετίζονται με το ανθρώπινο σώμα και όχι από το ίδιο το σώμα, όπως πχ τα διάφορα εσώρουχα κλπ.
(Ο ψυχίατρος Alexander Lowen που ήταν μαθητής του Βίλχεμ Ραϊχ, σε ένα από τα βιβλία του αναφέρει την εξής περίπτωση ψυχικής ασθένειας:
Ήταν κάποιος, που κατά όλα τα άλλα ήταν λογικότατος,  ο οποίος για να μπορεί να λειτουργεί ερωτικά θα έπρεπε να βλέπει γυναικεία παπούτσια. Γι αυτό έβαζε δεξιά και αριστερά στο δωμάτιό του παπούτσια ή τα κρεμούσε στους τοίχους κοκ. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας του αποκαλύφθηκε ότι όταν ήταν παιδί, κάποια γυναίκα τον άγγιξε με το παπούτσι της στα γεννητικά του όργανα, κάτω από το τραπέζι, και αυτός ερεθίστηκε. Έκτοτε είχε συνδέσει - εσφαλμένα φυσικά - στο νου του το σεξουαλικό ερεθισμό του με γυναικεία παπούτσια.)

Πολλές φορές έχουμε ακούσει για διάφορους ρακοσυλλέκτες όπου μετά το θάνατό τους αποκαλύφθηκε ότι κατείχαν τεράστια πλούτη. Είναι μια άλλη κλασσική περίπτωση όπου γι αυτούς το χρήμα δεν ήταν μέσον για την ικανοποίηση των αναγκών τους αλλά ένας σκοπός αυτοτελής, με ακραία υπερβολική αξία. Τόσο υπερβολική αξία που τους οδηγεί στο να προτιμούν να ζουν στην απόλυτη ένδεια αρκεί με αυτό τον τρόπο να μπορούν να συσσωρεύουν περισσότερο χρήμα.
Το χρήμα δεν λειτουργεί πια σαν μέσον για την ικανοποίηση άλλων αναγκών τους αλλά η συσσώρευση χρήματος έχει μετατραπεί σε αυτοτελή, σε «αυτόνομο»  σκοπό, σε αυτοσκοπό.
Επειδή η ανάγκη είναι κάτι που σχετίζεται άμεσα από την ποιότητα της αντίληψης του ανθρώπου - αντίληψη μιας κατάστασης διαφορετικής από κάποια επιθυμητή  ήδη υπάρχουσα ή μελλοντική (ακόμα μη υπάρχουσα) - και επειδή η σωστή ή και η εσφαλμένη αντίληψη είναι μια αναπόφευκτη πραγματικότητα, σημαίνει ότι κάποιες ανάγκες του ανθρώπου - όπως τις αντιλαμβάνεται- μπορεί να είναι πραγματικές ή ψεύτικες. Οι ψεύτικες ανάγκες ή επιθυμίες έχουν να κάνουν με κάποιες λαθεμένες αντιλήψεις. Η διαμόρφωση των λαθεμένων αντιλήψεων έχει να κάνει  άλλοτε με την παρέμβαση ασυνείδητων ή υποσυνείδητων παραγόντων, άλλοτε με τη ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ και άλλοτε με την εσφαλμένη γνώση και κρίση. Επομένως και η εσφαλμένη αντίληψη αναγκών προκαλεί την εσφαλμένη διαμόρφωση των αντίστοιχων επιθυμιών  και σαν επακόλουθο την εσφαλμένη θέληση και συμπεριφορά για την ικανοποίηση αυτών των επιθυμιών.

Όχι όλες οι εσφαλμένες αντιλήψεις μετατρέπονται σε ΜΕΓΑΛΕΣ διαστροφές ή ψυχικές νόσοι.

 Σε μεγάλες διαστροφές μετατρέπονται εκείνες οι αντιλήψεις και πρακτικές που ναι μεν διαφέρουν του κοινωνικά αποδεκτού, του κοινωνικά σωστού,  ή του ομαλού – φυσιολογικού αλλά ταυτόχρονα αξιολογούνται υψηλά, γίνονται εμμονές για το υποκείμενο («έμμονες ιδέες») και η υλοποίησή τους περνά «υποχρεωτικά» κατά κάποιο βαθμό από μια μεγάλη αντικοινωνική συμπεριφορά. Με μια συμπεριφορά που προκαλεί μεγάλη ζημιά στους άλλους για να ωφεληθεί προσωπικά το υποκείμενο.

Ο  βαθμός λοιπόν της διαστροφής εξαρτάται σημαντικά και από το βαθμό της αντικοινωνικής συμπεριφοράς, από το βαθμό της δυνατότητας για πρόκληση κακού στους συνανθρώπους του προς όφελος του ιδίου.
Οι παιδεραστές, που ορίζουν τη ζωή μικρών παιδιών σύμφωνα με την ψυχασθένειά τους, προκαλούν πολύ μεγάλο κακό. Οι σατανιστές, που επικαλούνται το «σατανά» για να τους δώσει δύναμη – εξουσία για να ορίσουν τη ζωή και το θάνατο των συνανθρώπων τους (δολοφονίες), προκαλούν επίσης πολύ μεγάλο κακό. Οι τζιχαντιστές ή οι φασίστες κάθε είδους, που θέλουν να ορίσουν τη ζωή των συνανθρώπων τους σύμφωνα με τη δική τους θέληση, στην ουσία και εξ αιτίας της μεγάλης ψυχασθένειάς τους, θέλουν απλά και μόνο να ορίσουν τη ζωή και το θάνατο των άλλων. Απλά ποθούν να έχουν εξουσία επί των άλλων και επικαλούνται δήθεν τις διάφορες θρησκείες ή ιδεολογίες.
Οι ολιγαρχικοί εξουσιαστές (πολιτικοί ή στρατιωτικοί φασίστες ή οικονομικοί) που δήθεν παλεύουν για το καλό της κοινωνίας, διακατέχονται από τη χειρότερη διαστροφή συγκριτικά με όλες τις άλλες μορφές διαστροφών. Οι ολιγαρχικοί των πιο υψηλών κλιμακίων του μηχανισμού της εξουσίας, προκαλούν και έχουν τη δυνατότητα να προκαλέσουν πολύ χειρότερο κακό στην κοινωνία σε σχέση με τους διεστραμμένους των άλλων κατηγοριών. Αυτά τα ψυχασθενικά ανθρωποειδή ορίζουν τη ζωή και το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων.
Δυστυχώς, μέσα στο παγκόσμιο ολιγαρχικό σύστημα που ζούμε, η συστημική επιστήμη της ψυχολογίας δεν τολμά να κατατάξει αυτές τις συνειδήσεις στην κατηγορία που πραγματικά ανήκουν. Δηλαδή στην κατηγορία των πιο διεστραμμένων, των πιο εγκληματικών ατόμων της ανθρώπινης κοινωνίας.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ψυχικών νοσημάτων έχουμε μια ασυνείδητη ή υποσυνείδητη εσφαλμένη ή ΕΝΤΕΛΏΣ αντίστροφη συσχέτιση μέσου – σκοπού ή αλλιώς αιτιών  αποτελέσματος.

Σε όλες ετούτες τις περιπτώσεις «το κάρο τίθεται μπροστά από το άλογο», και ταυτόχρονα το μέσον όχι μόνο ξεπερνά σε αξιολόγηση το σκοπό αλλά σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να τον ξεπεράσει και κατά τρόπο υπερβολικά ακραίο, παράλογο  με εγκληματικές επιπτώσεις.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το φετίχ της εξουσίας. Κάποια άτομα εξ αιτίας νοσηρότατης διαστροφής (για λόγους συνδυαστικά είτε ασυνείδητους ή υποσυνείδητους είτε συνειδητούς ή διαπαιδαγώγησης κλπ) έχουν κάνει αυτοτελή σκοπό και υπέρμετρα αξιολογημένο, την κατοχή ατομικής αντικοινωνικής - ολιγαρχικής εξουσίας. Δεν επιθυμούν την ισότιμη  εξουσία (δημοκρατική - λαϊκή) με όλους τους ανθρώπους για να μπορούν να αλληλοκαθορίζουν ισότιμα τις κοινωνικές τους σχέσεις στη βάση των αποφάσεων της πλειοψηφίας αλλά θέλουν να έχουν πολύ μεγαλύτερη εξουσία για να  ορίζουν τη ζωή των άλλων, των πολλών, όπως οι ίδιοι γουστάρουν. Θέλουν να κρατούν στα χέρια τους, τη ζωή και τον θάνατο, την ευτυχία και τη δυστυχία των συνανθρώπων τους.

Θέλουν να είναι μικρό ή μεγάλο κομμάτι του υπάρχοντος μηχανισμού, του «πολιτικού» και οικονομικού εκβιασμού, ή κάποιου άλλου διαφορετικού. Θέλουν να διαφοροποιούνται από τους άλλους σε σχέση με το βαθμό κατοχής εξουσίας. Να αυτοπροβάλλονται σαν κάτοχοι δύναμης. Να δείχνουν στους άλλους ότι είναι κάτι το ανώτερο. Θέλουν να είναι ένα διασφαλισμένο κομμάτι, ένας κρίκος, ένας παράγοντας του πυραμιδικού μηχανισμού αυτής της αντικοινωνικής εξουσίας, και κάνουν τα πάντα να ανεβαίνουν όλο και σε υψηλότερα επίπεδα της, να αποκτούν όλο και περισσότερη δύναμη. Να επαίρονται ότι είναι κάποιοι. Και σε τελευταία ανάλυση για να πετύχουν αυτό το σκοπό τους δεν διστάζουν να κάνουν πολέμους, να βομβαρδίζουν και να ξεκοιλιάζουν γυναικόπαιδα, να βασανίζουν κατά τρόπο φρικτό αντιπάλους τους, να οδηγούν σε εξαθλίωση εκατομμύρια ανθρώπους και γενικά να κάνουν κόλαση τη ζωή συνανθρώπων τους. Είναι τέτοιο το πάθος τους για να διατηρήσουν ή να αυξήσουν την όποια ολιγαρχική εξουσία κατέχουν (είτε οικονομική είτε του ένοπλου καταναγκαστικού μηχανισμού) που δε διστάζουν να βάλουν σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή τους, αν χρειαστεί. (Ή ατομική εξουσία ή θάνατος).
Έχουν κάνει αυτοτελή σκοπό (πάθος) την προσωπική (ανισότιμη) εξουσία και αποκομίζουν το μεγαλύτερο μέρος της ηδονής στη ζωή τους από αυτή τη διαστροφή, από την πρακτική άσκηση της, με το να αισθάνονται ότι η δύναμή τους είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δύναμη των άλλων, των πολλών, ότι είναι διαφορετικοί από τους πολλούς, ότι είναι ξεχωριστοί. Νόσος η οποία στους πιο προεξέχοντες, στους πιο πρωτοπόρους, στους επικεφαλείς του μηχανισμού της ολιγαρχικής  «πολιτικό» οικονομικής εξουσίας  είναι τεράστια αλλά γι αυτούς όμως  είναι πηγή μεγάλης (διαστροφικής) ηδονής. 
Η ψυχική ασθένεια για κατοχή αντικοινωνικής – ολιγαρχικής εξουσίας είναι η πιο νοσηρά, η χειρότερη διαστροφή από όλες τις διαστροφές που μπορούν να υπάρξουν στο ανθρώπινο είδος. Πχ ένας «δράκος» μπορεί να κάνει μεγάλο κακό  σε μικρό, σε περιορισμένο αριθμό ανθρώπων. Όμως, ο κατέχων αντικοινωνική εξουσία, μπορεί να διαπράξει ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ χιλιάδες ή και εκατομμύρια εγκλήματα, να οδηγήσει στη δυστυχία και στο θάνατο αμέτρητο αριθμό ανθρώπων, να ορίζει οικονομικά και μη τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.  (86 άτομα κατέχουν σήμερα τόσο πλούτο όσο κατέχουν 3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι και αυτοί οι άνθρωποι των λαών ζουν στην εξαθλίωση και πεθαίνουν από απλές ιάσιμες ασθένειες)
Αυτό μας διδάσκει με απόλυτη βεβαιότητα η ιστορία η οποία δεν μας δίνει ούτε μια εξαίρεση!!!
Ο βαθμός επικινδυνότητάς τους δεν καθορίζεται μόνο από το μέγεθος του κακού που προκαλούν ή δύνανται να προκαλέσουν αλλά και από την τεράστια θεατρική ικανότητά τους να καλύπτουν τη διαστροφή τους. Σε αυτούς ενυπάρχει ένας «σατανικός» συνδυασμός. Συνυπάρχει ένα μεγάλο διαστροφικό πάθος για ορισμό της ζωής των άλλων συνδυασμένο με υψηλή κατά τα άλλα ευφυία. Είναι σχεδόν τέλειοι στο καμουφλάζ, τέλειοι στην απόκρυψη της αρρώστιας τους, τέλειοι στη χρήση του ψεύδους. Η ικανότητά τους να παραπλανούν το λαό, δια των λόγων τους ή των απειλών χρήσης βίας είναι από τις μέγιστες που μπορεί να υπάρξει στην κοινωνία. Καλύπτουν τη διαστροφή τους για κατοχή της αντικοινωνικής – ανισότιμης – ολιγαρχικής εξουσίας τους με αληθοφάνειες του τύπου: « η εξουσία στα χέρια μας είναι για το καλό του λαού», «η εξουσία στα χέρια των πολλών θα είναι κακό για το λαό αφού θα προκαλέσει χάος και αλληλοσπαραγμό», «ο ειδικός έχει πιο πολλές γνώσεις από τον μη ειδικό και γι αυτό ο ειδικός θα πρέπει να αποφασίζει και να επιβάλλει τη θέλησή του», «οι πρωτοπόροι επαναστάτες θα πρέπει να έχουν την εξουσία για να καθοδηγούν το λαό προς το καλό του», «ο καπετάνιος πρέπει να κάνει κουμάντο στο καράβι και όχι οι επιβάτες» κλπ, ενώ από την άλλη αποκαλούν τον εγκληματικό ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό δημοκρατία δηλαδή εξουσία του λαού.  Εκφράζουν πολλές και διάφορες τέτοιες ανοησίες που στοχεύουν στον έλεγχο της σκέψης των ανθρώπων. (Οι πιο πάνω εγκληματικές ανοησίες όχι μόνο δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα αλλά η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Δες κείμενα :
«ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ» και « ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ ΕΣΚΕΜΜΕΝΕΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ», « ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ».)
Τους βλέπουν πχ οι άνθρωποι του λαού στην τηλεόραση, τους ακούν να λένε χίλια δυό ωραία λόγια  υπέρ του λαού (ωραίες λέξεις με κατάλληλη ένταση και χροιά) και πολλοί παρασύρονται από το θεατρικό, τον απόλυτα ψεύτικο, τον απόλυτα υποκριτικό, τον απόλυτα σατανιστικό τους λόγο. Παρασύρονται και δεν μπορούν να δουν  μέσα στους («πολιτικό» οικονομικούς) αντικοινωνικούς εξουσιαστές, στο βάθος της ύπαρξής τους  ότι είναι άκρως διεστραμμένα άτομα, ότι είναι τα πιο διεστραμμένα άτομα του ανθρώπινου είδους και ό,τι λένε είναι «διαβολικές» υποκρισίες μανιακών για να ικανοποιήσουν την εγκληματική διαστροφή τους για κατοχή ολιγαρχικής εξουσίας.

( Όποιος άνθρωπος του λαού βλέπει και ακούει έναν τέτοιο άνθρωπο - πχ μεγιστάνα του πλούτου, υπουργό, πρωθυπουργό, στέλεχος ολιγαρχικού κόμματος, δήμαρχο ή κάποιον ολιγαρχικό της ιστορίας που η προπαγάνδα τον παρουσιάζει σαν μεγάλο ηγέτη κλπ - και δεν σκεφτεί ΑΜΕΣΩΣ ή δεν είναι απόλυτα σίγουρος ότι πρόκειται για ένα πολύ άρρωστο ψυχικά υποκείμενο, ή  για ένα τεράστιο εγκληματία τότε ο μανιακός ολιγαρχικός εξουσιαστής τον έχει κατανικήσει, έχει κατανικήσει τη σκέψη του.)

Στην κορυφή της ιεραρχίας, του συνολικού ολιγαρχικού καταναγκαστικού μηχανισμού, κατορθώνουν σχεδόν ΠΑΝΤΑ να αναρριχώνται τα πιο διεστραμμένα άτομα της ανθρώπινης κοινωνίας. Και ενώ μπορεί να βρίσκονται μέσα σε ένα μεγαλύτερο ολιγαρχικό μηχανισμό όπως πχ μέσα σε ένα κόμμα, αυτοί φτιάχνουν, κρυφά ή φανερά, τις δικές τους προσωπικές ομάδες εντός του κόμματος (φράξιες). Φτιάχνουν τέτοια μικροεξουσιαστικά συλλογικά υποκείμενα με στόχο την αλλοίωση των ισορροπιών εντός του ολιγαρχικού κόμματός τους ώστε να μπορέσουν από τα μέσα να αλλάξουν την όποια ισορροπία εξουσίας υπάρχει και να φτιάξουν τη δική τους που θα τους επιτρέπει να ανέβουν στην κορυφή των «σκαλοπατιών» της ιεραρχίας, να διευρύνουν όλο και περισσότερο την ατομική τους αντικοινωνική εξουσία. Έτσι, οι πιο πανούργοι, οι πιο ικανοί στο ψεύδος, στις συνομωσίες, τις ίντριγκες, τις ραδιουργίες ή τις συμμαχίες, οι έχοντες στο βάθος την πιο εγκληματική συνείδηση κλπ κατορθώνουν να ανεβαίνουν στην κορυφή του μεγαλύτερου εξουσιαστικού μηχανισμού στον οποίο ανήκουν. (Δες κείμενο: «συνέδρια δημοκρατικά και όχι ολιγαρχικά» και το κείμενο για το ¨αμεσο¨ δημοκρατικό καταστατικό) Ανεβαίνοντας λοιπόν σε τούτη την κορυφή, ευελπιστούν και σκίζονται να ανέβουν και στην κορυφή του ολιγαρχικού εξουσιαστικού μηχανισμού  ο οποίος ποδοπατεί ολόκληρη την κοινωνία.
Όλοι όσοι βρίσκονται πχ στο κόμμα, αποκαλούνται μεταξύ τους , συνάδελφοι, συναγωνιστές, σύντροφοι κοκ. Όμως υπόγεια οι πιο εξουσιομανείς, παρότι εκφράζονται έτσι,  χρησιμοποιούν τους άλλους, τους πιθανά καλοπροαίρετους, για να μπορέσουν να επεκτείνουν το αγαθό της ατομικής τους εξουσίας. Και μεταξύ τους οι εξουσιομανείς κάνουν προσωρινές λυκοσυμμαχίες. Υπόγεια όμως συνωμοτούν κατά πάντων. Και την κατάλληλη στιγμή, όταν κρίνουν ότι έτσι θα ανέλθουν στα ανώτερα κλιμάκια, «μαχαιρώνουν» ή και μαχαιρώνουν τους άλλους υποψήφιους για την ηγεσία, τους άλλους «συναγωνιστές» ή «συντρόφους» τους.  (Την τάση τους για αύξηση αυτής της ατομικής αντικοινωνικής εξουσίας, μερικοί την ονομάζουν ξεδιάντροπα «προσωπική πολιτική φιλοδοξία».)

β. ΕΙΝΑΙ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΟΙ

Και όποιοι καλοπροαίρετοι έμπαιναν ή μπαίνουν σε τέτοιες ολιγαρχικές συλλογικότητες με την φρούδα ελπίδα να ανέβουν στην κορυφή του μηχανισμού  (ή να αλλάξουν τις ισορροπίες  προς το σωστό) για να μπορέσουν έτσι κάποτε να υλοποιήσουν τις αγνές προθέσεις τους, έχαναν και θα χάνουν πάντα το παιχνίδι.
Διάλεξαν  το πιο λάθος μέσον από όλα τα μέσα που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο άνθρωπος στη ζωή του. Είναι σαν να προσπαθεί κάποιος γιατρός να διατηρήσει έναν ασθενή στη ζωή δια μέσου της πρόκλησης πρώτα του θανάτου του.
Οι πιο άρρωστοι που βρίσκονται μέσα στο μηχανισμό και οι πιο εγκληματίες εξ αυτών είναι πιο ικανοί στο να ανέρχονται επειδή είναι τα πιο αντικοινωνικά στοιχεία και γι αυτό θα υπερισχύουν. Την κατάλληλη λοιπόν στιγμή, μπορούσαν και θα μπορούν είτε να εξουδετερώνουν τα ελάχιστα καλοπροαίρετα στελέχη του ολιγαρχικού μηχανισμού είτε να τους απομονώνουν είτε να τους εξοντώνουν κυριολεκτικά αν κρίνουν ότι κάτι τέτοιο είναι μονόδρομος γι αυτούς.
ΟΙ πιο εγκληματίες ολιγαρχικοί είχαν και θα έχουν, μέσα σε αυτά τα πλαίσια, μεγάλη υπεροχή δυνάμεων.(Είναι σαν κάποιος να επιτίθεται σε άλλον με πυρηνικό όπλο και ο άλλος να απαντά με ονυχοκόπτη).
Και το πυρηνικό όπλο στην προκειμένη περίπτωση είναι η αντικοινωνική ΟΥΣΙΑ του ίδιου του ολιγαρχικού μηχανισμού η οποία δημιουργείται, τρέφεται από το έγκλημα και θρέφει μόνο το έγκλημα. Ο κάθε ολιγαρχικός μηχανισμός φτιάχνεται για να διασφαλίζει την εξουσία σε λίγους. Επομένως είναι εξ ορισμού αντικοινωνικός μηχανισμός. Είναι ένας μύλος ικανός είτε να αφομοιώνει τα πάντα είτε να αλέθει άπασες τις καλές προαιρέσεις.

Έτσι, η ουσία του ίδιου του ολιγαρχικού μηχανισμού βοηθά στο να εξοντώνει αργά ή γρήγορα κάθε σώμα ξένο προς αυτή κάθε τι που δεν είναι αντικοινωνικό.
Το μέγα λάθος των όποιων καλοπροαίρετων στελεχών και απλών μελών ήταν και είναι η σχεδόν πλήρης άγνοιά τους για το τι σημαίνει στην ουσία και στην πράξη ολιγαρχικός μηχανισμός. Για το πώς και γιατί γεννιέται, που αποσκοπεί κατά βάθος, πως τρέφεται και πως θρέφει το έγκλημα. Και έτσι πέφτουν τελικά, πέφτουν νομοτελειακά στη μαύρη τρύπα του μηχανισμού των εγκληματικών συνειδήσεων, στην τρύπα του πιο οργανωμένου εγκλήματος.
Σε όλες τις ολιγαρχικές συλλογικότητες, εθνικές ή διεθνικές, συνέβαιναν πάντα τα ίδια πράγματα. Είτε αυτές οι συλλογικότητες θεωρούνταν συντηρητικές είτε μετριοπαθείς είτε επαναστατικές είτε αυτό αποκαλούνταν συστημικές ή αντισυστημικές παρουσίαζαν ιστορικά σχεδόν τα ΙΔΙΑ εγκληματικά γεγονότα εντός των κόλπων τους. Γεγονότα με επίκεντρο τη διαρκή αλληλοεξουδετέρωση  εσωκομματικών αντιπάλων ή και την πλήρη εξόντωση άλλων. Ναι. Ακόμα και σε εκείνα τα συλλογικά υποκείμενα που προβάλλονταν σαν αντισυστημικά σε παγκόσμιο επίπεδο.
(Ας δούμε πχ τα λενινιστικά κόμματα που αυτό αποκαλούνταν «κομμουνιστικά». Τι γινόταν στο εσωτερικό τους σε επίπεδο ανώτερων ή και μεσαίων στελεχών; Ας ρίξουμε μια ματιά σε ένα οποιοδήποτε  από αυτά. Και για να μη χαθούμε ας κοιτάξουμε στο εδώ «κομμουνιστικό» κόμμα. Ας δούμε τη δημοσίευση των αρχείων του (από το ίδιο) που αφορούσαν την περίοδο από την ίδρυσή του μέχρι το μεσοπόλεμο. Τι φράξιες!! Τι συνομωσίες!! Τι αλληλοεξουδετερώσεις στο υψηλό ιεραρχικά επίπεδο!! Και εμείς ας πάμε λίγο πιο ύστερα και να δούμε περιπτώσεις όπως του Άρη Βελουχιώτη κλπ. Ή μήπως θα πρέπει να πάμε να δούμε την ιστορία του ΚΚΣΕ και τις φοβερές εξοντώσεις στελεχών του;
Όλα αυτά έχουν ένα κοινό παρονομαστή που είναι ο προσωπικός στόχος των ολιγαρχικών συνειδήσεων που φτιάχνουν ή εντάσσονται σε έναν ολιγαρχικό μηχανισμό για να μπορέσουν δια μέσου αυτού να αυξάνουν και να διατηρούν την προσωπική εξουσία τους.
Είναι η αποκόμιση ηδονής από την αίσθηση του καθορισμού των θελήσεων των άλλων ή αλλιώς από την κυριαρχία της θέλησης των ιδίων επί  όλων των απόψεων – θελήσεων που είναι διαφορετικές  - .
Η ψυχική νόσος για κατοχή και αύξηση της ατομικής αντικοινωνικής εξουσίας μπορεί να προσβάλλει τους πάντες, ανεξάρτητα από ιδεολογίες, χρώμα ή φύλλο. Μπορεί να προσβάλλει τους πάντες όπως μπορεί να το κάνει ένα οποιοδήποτε μικρόβιο.

Κάποια άλλα λάθη όλων εκείνων των καλοπροαίρετων που ελπίζουν σε κάτι καλό μέσα από ολιγαρχικούς μηχανισμούς και έχουν σχέση με την λειψή  γνώση της ουσίας των αντικοινωνικών αυτών οργανώσεων – συνδικάτων εγκλήματος -  είναι και οι αντιλήψεις που εκφράζονται ως εξής: «Η εξουσία φθείρει» ή «ο τάδε ή αυτοί μας πρόδωσαν». Ετούτες  οι δύο αντιλήψεις προϋποθέτουν την ύπαρξη του πιστεύω ότι υπάρχει πιθανότητα κάποιος να είναι καλός πριν πάρει την εξουσία και μετά αυτή η εξουσία να τον φθείρει ή να ήταν καλός και κατόπιν να έγινε προδότης.
Όχι. Κάθε υποψήφιος ολιγαρχικός εξουσιαστής έχει διαμορφωμένη διεφθαρμένη συνείδηση πολύ πριν κατακτήσει την εξουσία.
 Μόνο το γεγονός ότι την ποθεί (πριν κατακτήσει ανώτερα επίπεδα εξουσίας), μόνο το γεγονός ότι ονειρεύεται να ορίζει όπως θέλει αυτός τη ζωή των άλλων (και να μην είναι, αν χρειαστεί,  εκτελεστικό όργανο της θέλησης των πολλών, της θέλησης του λαού, να μην έχει ισότιμη εξουσία για συνεργασία για αλληλοκαθορισμό των κοινωνικών του σχέσεων) σημαίνει από τα πριν ύπαρξη ψυχικής ασθένειας, σημαίνει από τα πριν διεστραμμένη συνείδηση.

( Είναι η ίδια περίπτωση διαστροφής με τη διαστροφή που θα είχε κάποιος ταξιτζής ο οποίος δεν θα ήθελε ποτέ να πάει εκεί που του λένε οι επιβάτες αλλά θα ήθελε - ποθούσε, από τη στιγμή που τον διάλεγαν οι επιβάτες, να έχει την εξουσία να ορίζει αυτός τον τελικό προορισμό των επιβατών του.)
Για ποιο λόγο δεν θέλουν την ελευθερία των λαών; Για ποιο λόγο δεν θέλουν ο λαός να καθορίζει τους όρους της ζωής του; Για τι καλό του δεν τον θέλουν ελεύθερο; Ή μήπως όντως πιστεύουν  στην απόλυτη εγκληματική βλακεία η οποία εκφράζεται με την αριστοκρατική ολιγαρχική αντίληψη που λέει ότι:  «οι λίγοι οι ειδικοί θα πρέπει να αποφασίζουν και να επιβάλουν τη θέλησή τους στο λαό»;
(Δες το μέγεθος της εγκληματικής αυτής ανοησίας στα κείμενα: «ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ» και το «ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ  ΕΣΚΕΜΜΕΝΕΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ».)
Ή μήπως μας ξανά προβάλουν την παιδαριώδη δικαιολογία ότι με το δικό τους ολιγαρχικό μηχανισμό δηλαδή όταν  Όλη η Ένοπλη Εκτελεστική η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία (ΟΕΝΔΕ) δεν ανήκει στο λαό αλλά στο κόμμα, θα μπορέσει ο λαός να αντιμετωπίσει καλύτερα την προηγούμενη ολιγαρχία από τη ρεβάνς που θα θελήσει να πάρει;
Δηλαδή θα αντιμετωπίσει ο λαός καλύτερα την παλιά ολιγαρχία που είχε στο κεφάλι του με μια νέα ολιγαρχία πάλι στο κεφάλι του;  Και από την νέα ολιγαρχία πως θα προστατευτεί; (Δηλαδή κάποιος γιατρός αντιμετωπίζει το δάγκωμα   που υπέστη από μια οχιά με ένα άλλο δάγκωμα από μια άλλη οχιά ή από ένα άλλο δηλητηριώδες φίδι; Και από το νέο δηλητήριο πως θα προφυλαχτεί; Μα όλα αυτά τα νέα «δαγκώματα» αποδείχθηκαν ιστορικά ότι δεν έφεραν ΠΟΤΕ κανένα θετικό αποτέλεσμα για τους λαούς.)

Και αν κάποιος καλοπροαίρετος δεν έχει αυτή τη διαστροφή ή μεγάλο μέγεθος διαστροφής, πριν ανέβει στην εξουσία και για να μπορέσει να την κατακτήσει θα πρέπει προηγουμένως να διαστραφεί. Θα πρέπει δηλαδή να χρησιμοποιήσει  τέτοια μέσα που μόνο τα πιο διαστροφικά  εξ αυτών μπορούν να τον οδηγήσουν στην πραγματοποίηση του στόχου του (όπως υπομονεύσεις, παρασκήνια, μηχανορραφίες, ψέματα, εξαπατήσεις, συνομωσίες, συναλλαγές, χτυπήματα κάτω από τη μέση.. μέχρι τα πιο χειρότερα ).
Το γυαλί είναι πάντα ραγισμένο ή σπασμένο, πολύ πριν την κατάκτηση του όποιου επιπέδου ολιγαρχικής εξουσίας.
Φυσικά, όταν ένας διεστραμμένος ανέβει σε υψηλότερα επίπεδα εξουσίας, η κατάστασή του όντως ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΥΕΙ. Όσο πιο πολύ ανεβαίνει τόσο πιο σκληρή, τόσο πιο απάνθρωπη συμπεριφορά θα πρέπει να έχει για να διατηρεί τη μεγαλύτερη πια εξουσία του ή και να την αυξάνει.

(Είπαμε ότι όλοι οι ολιγαρχικοί έχουν πολύ νοσηρά συνείδηση. Αυτό όμως επ΄ ουδενί δεν τους απαλλάσσει των τεράστιων ευθυνών τους. Δεν κατέχονται από εκείνες τις ψυχικές ασθένειες όπου οι ασθενείς δεν έχουν συνείδηση του τι πράττουν ή δεν έχουν συνείδηση των συνεπειών, των επιπτώσεων των πράξεών τους. Αντίθετα. Όλοι οι ολιγαρχικοί έχουν ΑΠΟΛΥΤΗ συνείδηση όλων των συνεπειών των εγκληματικών ενεργειών τους και γι αυτό όχι μόνο δεν θα πρέπει να τους δίνονται ελαφρυντικά αλλά αντίθετα θα πρέπει να καταδικάζονται με τις αυστηρότερες των ποινών. Με πολύ περισσότερο αυστηρές ποινές και από αυτές που προβλέπονται για τους παιδεραστές.)


Γ. Ο,ΤΙ  ΔΕ  ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΕΤΑΙ ΧΑΝΕΤΑΙ

Η ολιγαρχία (οικονομικο«πολιτική») για να διασφαλίσει τα προνόμιά της το πρώτο και καθοριστικό πράγμα που κάνει, είναι να κατέχει – ελέγχει την ένοπλη εκτελεστική εξουσία. Χωρίς αυτή δεν είναι τίποτα. Χωρίς αυτή δεν μπορεί να υπάρξει. Αυτή εξασφαλίζει την ύπαρξή της επί χιλιάδες χρόνια.
Αντίθετα ο λαός που δεν την κατέχει, ουσιαστικά δεν έχει τίποτα. Τα όποια δικαιώματα του παρέχει κατά καιρούς η ολιγαρχία, είναι προσωρινές  καταστάσεις οι οποίες μπορούν να αλλάξουν από στιγμή σε στιγμή ανάλογα με τα συμφέροντα της ολιγαρχίας. Όλα μπορούν να παρθούν πίσω.
( Δικαίωμα είναι η εκχωρημένη εξουσία – εξουσιοδότηση προς ένα υποκείμενο για να μπορεί αυτό να προασπίσει ή να διεκδικήσει ένα αγαθό)
Αυτές τις εκχωρήσεις τις κάνει κατά καιρούς η ολιγαρχία για να αποφύγει  πιθανές επιβλαβείς επιπτώσεις, πιθανές περαιτέρω συγκρούσεις με τους δούλους της. Και ανάλογα με τις καταστάσεις μπορεί  οποιοδήποτε δικαίωμα να το αφαιρέσει από το λαό. Και μπορεί να το κάνει αυτό γιατί έχει την κατάλληλη δύναμη. Κατέχει την ένοπλη εκτελεστική.
ΜΟΝΟ δια μέσου της ένοπλης εκτελεστικής μπορεί  η ολιγαρχία να διασφαλίζει την ύπαρξή της και να διαιωνίζεται.
Και το ερώτημα που τίθεται διαρκώς στους πάντες (και στους λενινιστές και στους εγκληματίες "σοσιαλδημοκράτες") είναι:
Ο λαός (οι λαοί) χωρίς να κατέχουν την  ένοπλη εκτελεστική εξουσία πως είναι δυνατόν να διασφαλίσουν τις όποιες κατακτήσεις τους, τα όποια συμφέροντά τους; Αν η ένοπλη εκτελεστική κατέχεται – ελέγχεται από μια μειοψηφία (πχ κόμμα) πως ο λαός διασφαλίζεται από το να μην υπάρξει στο παρόν ή το μέλλον μια καταναγκαστική επιβολή της μειοψηφίας ( υποθετικά  και της πιο καλοπροαίρετης, της πιο «άγιας») επί του λαού; Πως θα διασφαλίζεται η επιβολή της θέλησης της πλειοψηφίας για όλα τα θέματα;
Στο ερώτημα αυτό, οι δήθεν επαναστάτες λενινιστές ή οι κοινωνικοί αγωνιστές των οπισθίων σοσιαλδημοκράτες, περί άλλων θα τυρβάζουν ή σου το ρίχνουν στην αμπελοφιλοσοφία.
Σου λένε: « Είμαστε αναγκασμένοι να προχωράμε με το βλέποντας και κάνοντας γιατί στη ζωή δεν υπάρχει απόλυτη διασφάλιση».
 Να η εγκληματική αντίληψη.
Όντως στη ζωή δεν μπορεί να υπάρξει απόλυτη διασφάλιση. Όμως και η σχετική διασφάλιση, πάρα πολλές φορές,  μπορεί να προστατέψει  υπέρ αρκετά αν  ετούτη  είναι η καταλληλότερη, αν είναι η ΑΝΩΤΕΡΗ δυνατή. Άλλο πχ να αφήνει κάποιος τα χρήματά του εκτεθειμένα στην πλατεία και άλλο να τα βάλει μέσα σε έναν τσιμεντένιο λάκκο στο χωράφι του αφού έχει αποφύγει τα όποια πιθανά ανθρώπινα βλέμματα.  Ότι δε διασφαλίζεται χάνεται σίγουρα.

Και η ολιγαρχία πως διασφαλίζει την εξουσία της για χιλιάδες χρόνια;

Εμείς θα θέλαμε εκείνη τη διασφάλιση που έχει ήδη κατακτήσει η ολιγαρχία και μπορεί να υπάρχει χιλιετίες. Και η διασφάλιση της ολιγαρχίας  είναι σχετική (γιατί κάποτε θα εκπέσει) αλλά  δια μέσου αυτής μπορεί και υπάρχει εδώ και πάρα πολλούς αιώνες.

Και αν μπόρεσε η ολιγαρχία να διασφαλίσει την εξουσία της μέχρι τώρα γιατί να μη μπορεί και ο λαός να κάνει το ίδιο; Ποιες ιδιαίτερες αιτίες θα υπάρχουν που θα κάνουν το λαό να μη μπορεί να διασφαλίσει την εξουσία του (αν κατακτήσει την ένοπλη εκτελεστική) ενώ οι ολιγαρχικοί μπορούσαν;
Αυτή λοιπόν τη διασφάλιση  μπορεί να την επιφέρει μόνο η ένοπλη εκτελεστική εξουσία στο λαό. Μόνο ο αυτενεργός ένοπλος λαός μπορεί να εγγυάται την επιβολή της θέλησης της πλειοψηφίας πάνω σε όλα τα κοινωνικά θέματα.
(Δες κείμενο «ΠΩΣ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ».)
Όμως όλων των ειδών οι ολιγαρχικοί, το πρώτο πράγμα που θα κάνουν είναι να αποτρέψουν η ένοπλη εκτελεστική να περάσει στα χέρια του λαού ή διαφορετικά, θέλουν η ένοπλη εκτελεστική να ανήκει, να υπακούει αποκλειστικά στη μειοψηφία στην οποία ανήκουν.  Γιατί το κάνουν; Ξέρουν πολύ καλά ότι αυτό είναι το κλειδί όλης της υπόθεσης.  Ξέρουν ότι μεγαλύτερη διασφάλιση που μπορεί να υπάρξει μέσα στην κοινωνία για οποιοδήποτε υποκείμενο είναι η ένοπλη εκτελεστική. Και αυτή η δύναμη, κατ’ αυτούς  δεν θα πρέπει να πάει στα χέρια του λαού. Το ίδιο φυσικά θέλουν, στο ίδιο στοχεύουν και οι ολιγαρχικοί, οι αντικομμουνιστές λενινιστές ή οι "σοσιαλιστές". Δεν πρέπει, γι αυτούς, ο εχθρός λαός να κατακτήσει την ένοπλη εξουσία αλλά το κόμμα. Ο λαός θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί,  για να κατακτήσουν αυτοί οι ίδιοι την εξουσία. Αν την κατακτήσει ο λαός δεν θα μπορούν οι ίδιοι να επιβάλλουν τη θέλησή τους επάνω του, δεν θα μπορούν να βιώνουν τη διαστροφική ηδονή που προέρχεται από την αίσθηση της ικανότητας για καθορισμό της ζωής των άλλων. (Δες Πολ Ποτ, Κιμ, Τσαουσέσκου, Χότζα, Στάλιν, Μάο κοκ)

Ανεξάρτητα όμως από την πληρότητα ή μη της όποιας επιστημονικής εξήγησης, ο ΝΟΜΟΣ αυτός  είναι απόλυτα διαπιστωμένο γεγονός. Έχει επαναληφθεί χιλιάδες φορές, χωρίς καμιά εξαίρεση, σε παγκόσμιο επίπεδο.

«Οποιαδήποτε ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ, όταν πάρει  στα χέρια της την ανώτερη εξουσία (το μηχανισμό του καταναγκασμού -  ένοπλη εκτελεστική)- είτε φτιάξει νέο δικό της ένοπλο μηχανισμό ή ελέγχει τον προηγούμενο ο οποίος θα υπακούει σε αυτήν - δηλαδή αν  γίνει  ένοπλη εξουσιαστική «τάξη»,  μετατρέπεται αυτόματα είτε σε μια εντελώς νέα οικονομικά κυρίαρχη τάξη είτε γίνεται μέλος της παλιάς  οικονομικά κυρίαρχης τάξης.
Δηλαδή μετατρέπεται  και αυτή σε μια ολιγαρχική, σε μια αντικοινωνική τάξη ανεξάρτητα από τις όποιες αρχικές διακηρύξεις της.»

Και ο άνθρωπος κατά τη διάρκεια της ιστορίας του, δεν μπορούσε να εξηγήσει επιστημονικά και επακριβώς τις βαθύτερες αιτίες προέλευσης πάρα πολλών φυσικών και κοινωνικών φαινομένων. Όμως τα ελάμβανε σοβαρά υπόψη του στην καθημερινή πρακτική ζωή του. Πχ μέχρι πρόσφατα δεν μπορούσε να εξηγήσει πλήρως τη βαρύτητα, δεν ήξερε για τα βαρυτικά κύματα κλπ ή δεν μπορούσε να εξηγήσει την ανατολή και τη δύση του ήλιου, την εμφάνιση των τεσσάρων εποχών αλλά στην ΠΡΑΚΤΙΚΗ του ζωή αντιμετώπιζε τις επιπτώσεις αυτών των φαινομένων κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο,  για να διασφαλίσει την ύπαρξή του κατά τον καλύτερο τρόπο.

Όποιοι διαπιστώνουν την ύπαρξη αυτού του νόμου ή νομοτέλειας, αφενός προσπαθούν να τον εξηγήσουν και αφετέρου να τον αντιμετωπίσουν για το συμφέρον των λαών.
Όμως θα πρέπει να δώσουν εξηγήσεις. Ακόμα  και εκείνοι που δεν βλέπουν την ύπαρξη αυτού του νόμου. Να εξηγήσουν γιατί δεν υπάρχει . Και στην περίπτωση που  δέχονται  την ύπαρξή του αλλά αρνούνται την ένοπλη εκτελεστική εξουσία στο λαό (αυτενεργό ένοπλο λαό), να μας πουν τον τρόπο εξουδετέρωσης αυτού του νόμου.
 Να μας προτείνουν πως αυτός ο νόμος μπορεί να απενεργοποιηθεί  ΠΡΑΚΤΙΚΑ (δηλαδή η νέα μειοψηφική εξουσιαστική τάξη να μη μετατραπεί σε νέα οικονομικά κυρίαρχη τάξη) χωρίς η ένοπλη εκτελεστική εξουσία να ανήκει στο λαό αλλά να ανήκει σε μια μειοψηφία.
Τόσους αιώνες οι ολιγαρχικοί όλων των ειδών δεν άγγιζαν το θέμα. Στου κρεμασμένου το σπίτι δεν μιλούσαν για σχοινί. Οι λενινιστές επίσης, επί ένα σχεδόν αιώνα αρνούνται να αγγίξουν ουσιαστικά το θέμα. Δεν το έπιασαν και τελικά είδαμε που οδήγησαν την Οκτωβριανή επανάσταση.
Η διασφάλιση λοιπόν είναι το πιο καθοριστικό στοιχείο  σε ένα πρόταγμα για μια καλύτερη ανθρώπινη κοινωνία.
 Και ένας ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ  καλοπροαίρετος θα πρέπει ο ίδιος να υποδεικνύει και να αποδέχεται τους καλύτερους όρους διασφάλισης εκείνου με τον οποίο συναλλάσσεται. Να διασφαλίζει πρωτίστως τον άλλο.
Πχ είναι δύο φίλοι. Ο δεύτερος έχει ανάγκη από αρκετά χρήματα και αμέσως ο πρώτος τον δανείζει. Επί πλέον ο πρώτος έχει τόσο εμπιστοσύνη στο δεύτερο και δεν του ζητά καμιά απόδειξη για το δανεισμό. Ο δεύτερος όμως αν είναι καλοπροαίρετος κοιτά να τον διασφαλίσει και αρνιέται να πάρει τα χρήματα αν δεν του υπογράψει όλα τα στοιχεία του δανεισμού και των όρων αποπληρωμής του.
Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.
Έτσι θα έπρεπε να κάνουν και όλοι εκείνοι οι οποίοι ισχυρίζονται στα λόγια ότι θέλουν την εξουσία του λαού. Θα έπρεπε οι ίδιοι να προτείνουν μέσα διασφάλισης.

Όποιος δεν προτείνει τέτοια μέτρα διασφάλισης, σημαίνει ότι δεν θέλει τη διασφάλιση του λαού αλλά την εξασφάλιση της δικής του εξουσίας.

ΥΓ Μόνο εκείνοι που δεν γνωρίζουν σε αρκετό βάθος την ουσία των ολιγαρχικών μηχανισμών θα εκπλήσσονται ή θα «καταρρέουν» ψυχολογικά με την κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού αντικομμουνισμού ή  θα εκπλήσσονται με την κατάληξη πχ των τρισάθλιων ηγετών του ΣΥΡΙΖΑ, του Λούλα στη Βραζιλία ή των εκατοντάδων άλλων πολλά υποσχόμενων ολιγαρχικών κυβερνώντων  ή επίδοξων κυβερνώντων.
Αν οι λαοί δεν επιδιώξουν και δεν κατακτήσουν την ένοπλη εκτελεστική ("αυτενεργός ένοπλος λαός") τότε όλα τα κινήματα θα κινούνται αιώνια σε έναν ατέλειωτο φαύλο κύκλο.

Μια φετιχοποιημένη αντίληψη, όπως η κατοχή αντικοινωνικής εξουσίας, μπορεί να περνά από γενιά σε γενιά δια μέσου της διαπαιδαγώγησης. Μπορεί να περνά από το ολιγαρχικό σχολείο στους μαθητές, από τους γονείς στα παιδιά κοκ.  Βασικός πυρήνας αυτής είναι η ώθηση των νέων στο να υπερέχουν των άλλων συμμαθητών τους και τελικά να φθάσουν να υπερέχουν σε κατοχή δύναμης. Προωθούν την αντίληψη ότι όλοι οι άλλοι είναι αντίπαλοι, είναι εχθροί στο δρόμο της ζωής. Είναι ανταγωνιστές στην κατοχή δύναμης επιβολής.
 Έτσι νομιμοποιείται η αντικοινωνική εξουσία σε ένα μέρος των υπηκόων με αποτέλεσμα αυτοί οι υπήκοοι να βλέπουν σαν ομαλό κάτι το οποίο είναι διεστραμμένο. Έτσι ευνουχίζεται, εξουδετερώνεται ένα μέρος του πληθυσμού το οποίο δεν μπορεί να εναντιωθεί τελικά σε καμιά μορφή κεντρικής ολιγαρχικής εξουσίας.
 Πώς να εναντιωθούν αφού αν και αυτοί οι υπήκοοι βρίσκονταν ποτέ στη ίδια θέση με τους κατέχοντες ολιγαρχικοί εξουσία θα ήθελαν να πράξουν κατά τον ίδιο τρόπο;
Τα ολιγαρχικά εκπαιδευτικά συστήματα προφανώς και δεν θα θελήσουν ποτέ να παράσχουν ούτε ίχνος δημοκρατικής παιδείας στους υπηκόους τους. Δεν θα εκπαιδεύσουν ποτέ τους υπηκόους τους να επιθυμούν ισότιμη εξουσία. Έτσι, με την ολιγαρχική εκπαίδευση αν ένα μέρος των υπηκόων βρεθεί σε  θέση όπου να μπορεί να ορίσει -έστω και σε περιορισμένο βαθμό – τη ζωή των συνυπηκόων του, θα το πράξει  ίσως και με πολύ μίσος «για να βγάλει το άχτι του». Το άχτι που του έχει δημιουργηθεί από τη χρόνια μίζερη ζωή δίχως την (ισότιμη) εξουσία, την εξουσία αυτό καθορισμού του  που θα έπρεπε να είχε. (Δες τους χούλιγκανς, τους φασίστες ή τους απλούς τζιχαντιστές κοκ οι οποίοι ξεπερνούν τα όρια της ισότιμης εξουσίας και περνάνε στο χώρο της αντικοινωνικής εξουσίας.)
 Μέσα στο ολιγαρχικό σύστημα κανείς υπήκοος δεν έχει απολύτως καμιά δύναμη, καμιά εξουσία. Το μόνο που έχει είναι τα διάφορα δικαιώματα τα οποία είναι προσωρινές εξουσιοδοτήσεις της ολιγαρχίας..
Η ολιγαρχία - τοπική και παγκόσμια-  είναι ένας χάρτινος τίγρης. Δεν έχει απολύτως καμιά μεγάλη δύναμη.
Όλη η δύναμή της είναι η (προπαγανδιστικά καλλιεργημένη από αυτούς) αδυναμία των λαών να αντιληφθούν ποιος είναι ο πραγματικός δήμιός τους, ο πραγματικός δυνάστης της ζωής τους. Η αδυναμία των λαών να αντιληφθούν ότι οι ολιγαρχικοί είναι τα μεγαλύτερα τέρατα της ανθρωπότητας, οι πραγματικοί μεγαλύτεροι τρομοκράτες.
Εναπόκειται στο χώρο των πραγματικών επαναστατών να αντιπαρατεθούν σε όλα τα επίπεδα με την πρακτική της ολιγαρχίας και να καθοδηγήσουν τους λαούς προς την απελευθέρωσή τους.
* Καθοδηγώ = υποδεικνύω την οδό.

ΥΓ1 Η ανισότιμη κατοχή εξουσίας (ολιγαρχική) δεν είναι  φυσική νομοτέλεια αλλά  είναι  μόνο μια φυσική δυνατότητα ή πιθανή φυσική διάσταση. Είναι ένα φαινόμενο που κάτω από προϋποθέσεις και συνθήκες μπορεί να εμφανιστεί και κάτω από άλλες προϋποθέσεις να εξαφανιστεί.Το ανθρώπινο είδος για χιλιάδες χρόνια ζούσε στο (πρωτόγονο) κοινοτιστικό σύστημα και ακόμα σήμερα υπάρχουν τέτοιες πρωτόγονες κοινοτιστικές κοινωνίες (πχ Αμαζονίου) όπου υπάρχει ισότιμη κατοχή εξουσίας μεταξύ των μελών της κοινότητας και γίνεται ισότιμη διαμοίραση των αγαθών.
 Στη συνέχεια, ιστορικά,  ακόμα και μέσα στα ολιγαρχικά εκμεταλλευτικά καθεστώτα δημιουργήθηκαν χιλιάδες «οάσεις» συνεργασίας και όχι εκμετάλλευσης. Πχ στα Αμπελάκια της Θεσσαλίας κοκ.
Όμως νομοτελειακό είναι το γεγονός της μετατροπής ενός νέου και κάθε νέου μειοψηφικού υποκειμένου σε νέα κυρίαρχη, σε νέα καταπιεστική τάξη, από τη στιγμή που πάρει την εξουσία.  Έ!!! Να μην το αφήσουμε να την πάρει.
(Αν ο άνθρωπος ανεβαίνει σε έναν ουρανοξύστη και πέφτει από εκεί στη Γη με το κεφάλι - ελεύθερη πτώση- θα σκοτώνεται πάντα. Μπορεί όμως να αποφύγει να ανεβαίνει και να πέφτει έτσι...)

2. Πολλές εργασίες έχουν γίνει από επιστήμονες για την ψυχική ασθένεια των εξουσιαστών. Το γιατί δεν τυχαίνουν ευρείας διάδοσης είναι προφανές. ¨Μια από τις τελευταίες εργασίες του είδους είναι αυτή του νευρολόγου Ντεϊβιντ Όουεν  που αναφέρεται στο βιβλίο με  τίτλο  " ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΗΓΕΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ"

ΟΕΝΔΕΛ  -  ΕΚΚ

     
( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)