ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ – ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (ΟΕΝΔΕΛ) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΟΣ ΑΛΛΑ  ΛΑΪΚΟΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΣ - ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ

Α. ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΙ ;Β. ΤΙ  ΕΙΝΑΙ  ΣΩΣΤΟ  ΝΑ  ΓΙΝΕΙ  ΣΤΙΣ  ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ  ΠΟΥ  ΕΝΑ  ΠΟΛΥ  ΜΕΓΑΛΟ  ΠΟΣΟΣΤΟ  ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (Πχ 49%) ΔΕΝ  ΘΈΛΕΙ  ΈΝΑ  ΝΟΜΟ;Γ. ΠΩΣ  ΜΠΟΡΕΙ  ΝΑ  ΘΩΡΑΚΙΣΤΟΥΝ  ΤΑ  «ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ»  ΑΠΟ ΠΙΘΑΝΕΣ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ;»








Α. ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΙ;

Εισαγωγή: Τι είναι πιο σωστό; Οι πελάτες να έχουν την εξουσία να αποφασίζουν και να δίνουν εντολές-διαταγές στον ταξιτζή για το που θα πάνε ή ο ταξιτζής να έχει την εξουσία να αποφασίζει και να αναγκάζει τους πελάτες να πάνε εκεί που γουστάρει αυτός; Δημοκρατία ή ολιγαρχία;



Ο προβληματισμός όμως πάνω στο θέμα για τις σχέσεις πλειοψηφίας με τη μειοψηφία στα πλαίσια της πραγματικής δημοκρατίας, έχει τεθεί σε λάθος βάση εδώ και δύο περίπου αιώνες και αυτό το λάθος συνεχίζει δυστυχώς να διαιωνίζεται.
Σχεδόν όλες οι διαφορετικές απόψεις  έπαιρναν σαν δεδομένα κάποια στοιχεία του ολιγαρχικού συστήματος που στην αυριανή δημοκρατία – εξουσία του λαού δεν μπορούν ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ να υπάρχουν αντικειμενικά. Έτσι οι όποιες αντιπαραθέσεις έφθαναν πάντα σε λογικά αδιέξοδα.

Πχ. Στα ολιγαρχικά καθεστώτα, υπάρχει ένας σταθερός σκληρός πυρήνας  ατόμων μιας μικρής μειοψηφίας που αποφασίζει για τη ζωή των άλλων. Αυτός ο σκληρός πυρήνας  σχεδόν δεν αλλάζει ποτέ. (πλουτοκρατία και οι πέριξ αυτής γλυφτοβολεψάκηδες)   Δηλαδή παραμένει ο ίδιος  για τα περισσότερα θέματα. 
 Στη δημοκρατία ΑΝΤΙΘΕΤΑ  η σύνθεση  των μειοψηφιών για κάθε θέμα που αφορά τα κοινά  χαρακτηρίζεται από μια διαρκή ρευστότητα. (όπως και η σύνθεση των πλειοψηφιών)
Στη Δημοκρατία, κάποιο άτομο όπου σήμερα σε ένα θέμα βρίσκεται με την άποψη-βούληση της μειοψηφίας, αύριο για κάποια άλλα πολλά θέματα πιθανότατα να βρίσκεται με την άποψη της πλειοψηφίας.

Έτσι όπως ο ίδιος θα ήθελε, όταν θα βρίσκεται με την άποψη της πλειοψηφίας, να τον ακολουθεί  η μειοψηφία, το ίδιο και αυτός όταν βρίσκεται στη μειοψηφία θα πρέπει να ακολουθεί την πλειοψηφία (ισότιμη σχέση όλων των μελών της κοινωνίας).

Το να ακολουθήσει τη θέληση της πλειοψηφίας (όταν βρίσκεται στη μειοψηφία) είναι το αντίτιμο για την ικανοποίηση των περισσότερων αναγκών του όπως είναι το αντίτιμο της εργασίας για να μπορέσει κάποιος να καλύψει τις ανάγκες του. Όλα τα πράγματα για να αποκτηθούν έχουν ένα αντίτιμο.(Εκτός και αν κάποιος θέλει να απολαμβάνει αγαθά χωρίς το αντίτιμο της εργασίας και να έχει ΠΑΝΤΑ οφέλη χωρίς να έχει ταυτόχρονα καμιά απώλεια) . Εδώ όμως οι ολιγαρχικοί αρνούνται τη λογική του αντιτίμου γιατί δεν συμφέρει τις ολιγαρχικές επιδιώξεις τους ενώ, ας πούμε,  δεν την αρνούνται στην περίπτωση της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων. Δηλαδή ενώ υπάρχουν αρκετές χιλιάδες θύματα τροχαίων ατυχημάτων το χρόνο, κανείς τους δεν προτείνει την κατάργηση της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων γιατί βλέπει ότι είναι προτιμότερο να μειώσει το κόστος του αντιτίμου ( μείωση τροχαίων) παρά να απαρνηθεί τα οφέλη από την μετακίνηση των τροχοφόρων.
Και είναι απόλυτα λογικό όταν εφαρμόζεται πάντα η θέληση της πλειοψηφίας να συνάγεται και με τα μαθηματικά ότι ένα άτομο  πιθανολογικά και κατά Μ.Ο, τις περισσότερες φορές στη ζωή του θα βρίσκεται  με την άποψη της πλειοψηφίας!!!!! (άρα τα οφέλη του θα είναι ΠΑΝΤΑ περισσότερα από τις ζημίες του)
Φυσικά δεν θα επιτρέπεται (με εκ προτέρων απόφαση της πλειοψηφίας)  σε καμιά πλειοψηφία να πάρει αποφάσεις και να τις επιβάλει πάνω σε άτομα ή μειοψηφίες όπου οι προτιμήσεις τους και οι συμπεριφορές τους δεν επηρεάζουν τις κοινωνικές σχέσεις.
Η  πλειοψηφία θα μπορεί να αποφασίζει για θέματα-αντικείμενα τα οποία θα μπορούν δυνητικά να γίνουν κοινά αντικείμενα αναφοράς ή επηρεασμού  όλων ή πολλών  ανθρώπων. Πχ η ανάγκη για ένα νέο δρόμο θα μπορεί να αποφασίζεται πλειοψηφικά ενώ δεν θα μπορεί να αποφασίζει καμιά πλειοψηφία για θέματα όπως πχ του πως θα κάνει κανείς τη διακόσμηση του σπιτιού του.(και καμιά πλειοψηφία δεν πρόκειται να θελήσει κάτι τέτοιο)

Οι ρευστές μειοψηφίες, στην εξουσία του λαού (δημοκρατία), προστατεύονται από τους ΙΔΙΟΥΣ τους ανθρώπους που απαρτίζουν μια συγκεκριμένη μειοψηφία, προστατεύονται από τον ίδιο τους τον εαυτό, ΟΤΑΝ (αυτοί της συγκεκριμένης μειοψηφίας)  βρίσκονται με την πλευρά της πλειοψηφίας στις περιπτώσεις που αφορούν αποφάσεις σχετικά με τα δικαιώματα ατόμων και μειοψηφιών. 
Αυτά τα δικαιώματα του ατόμου και των μειοψηφιών θα τα έχει εκ των προτέρων ορίσει η (πιθανότατα διευρυμένη) πλειοψηφία (και όχι εν βρασμώ) και ετούτα θα έχουν καταγραφεί στο Σύνταγμα της Χώρας.
Τι θα συμβαίνει εδώ πρακτικά;
Εκείνη η πλειοψηφία που θα αποφασίζει, όχι εν βρασμώ, προεκτείνεται νοητικά και μπαίνει πιθανολογικά, εκ των πραγμάτων, στη θέση των ατομικών δικαιωμάτων ή των δικαιωμάτων της μειοψηφίας – γιατί ο καθένας μπορεί πιθανολογικά να βρεθεί σε αυτή τη (γενική ) θέση – και προστατεύοντας τα δικαιώματα  της μειοψηφίας ουσιαστικά  καθένας θα κοιτάζει να προστατεύει τον εαυτό του (ή των οικείων του) στην περίπτωση που  πιθανά θα  βρεθεί σε αυτή τη θέση. (Μπαίνει αναγκαστικά σε αυτή τη θέση όπως μπαίνει στη θέση κάποιων πρωταγωνιστών όταν βλέπει θέατρο ή  σινεμά). 
Πχ ας πούμε ότι σήμερα τίθεται θέμα θεσμοθέτησης από την πλειοψηφία της προστασίας ή όχι (ασύλου) της κατοικίας από άτομα ή πλειοψηφίες. Εδώ το κάθε άτομο μπαίνει νοητικά στην μελλοντική περίπτωση παραβίασης του ασύλου της δικής του κατοικίας  από κάποιο πλειοψηφικό ή μειοψηφικό υποκείμενο και στη βάση του τι δεν θα ήθελε ο ίδιος κρίνει και αποφασίζει. Οι αποφάσεις αυτής της πλειοψηφίας θα προστατεύουν  την όποια μελλοντική μειοψηφία από παραβιάσεις του ασύλου της. Και τα πολλά ή τα περισσότερα άτομα στη μελλοντική μειοψηφία θα είναι αυτά τα ίδια που στο σήμερα θα έχουν προαποφασίσει για τον εαυτό τους.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΕΣ ΘΩΡΑΚΙΖΟΝΤΑΙ ΠΛΗΡΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΓΙΑΤΙ ΔΥΝΗΤΙΚΑ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ (αντικειμενικά ρευστής)  ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ   όπως πχ στη θέση αναπηρίας. (Επίσης ο καθένας που θα βρίσκεται σε αυτή την πλειοψηφία  - που θα αφορά στη θέσπιση των δικαιωμάτων – εξουσιών) θα κοιτάζει να θωρακίζει και τα δικαιώματα της πλειοψηφίας.) 

Αυτό λέγεται: ΤΑΣΗ για προστασία των μειοψηφιών από την ίδια (εκάστοτε) πλειοψηφία ή αυτοπροστασία του λαού. 

Έτσι συλλέγοντας τις απόψεις του καθένα θα βγαίνει η θέληση της πλειοψηφίας σχετικά με τα όρια της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας.
Ετούτη μόνο μπορεί να είναι η καλύτερη θωράκιση των ατομικών ή των μειοψηφικών δικαιωμάτων. 
Αν όμως γι αυτά αποφάσιζε μια μειοψηφία, εξ ορισμού θα θωράκιζε μόνο τα δικά της συμφέροντα. (Το να θέλει να  καθορίζει τη ζωή της πλειοψηφίας σημαίνει ότι είναι εξ ορισμού ελεγχόμενη ψυχιατρικά)

Οι ολιγαρχικές όμως συνειδήσεις ψάχνουν διαρκώς για δικαιολογίες και προφάσεις των οπισθίων για να μην χάσουν τα οφέλη τους. Έτσι και με ετούτη την περίπτωση. Κάνουν δήθεν ότι κόπτονται για τα δικαιώματα των μειοψηφιών, κάνουν δήθεν ότι είναι προστάτες της μειοψηφίας ή ότι είναι μεγάλοι ανθρωπιστές  ενώ στο βάθος θέλουν να ικανοποιήσουν τις προσωπικές αρρωστημένες ανάγκες τους δια μέσου του ολιγαρχισμού και για να παραμείνει ο ολιγαρχικός τρόπος διακυβέρνησης των κοινωνιών.

Μέχρι που όμως φθάνει η λογική των δικαιολογιών τους;

Αν λοιπόν τους ρωτήσει κανείς: « Και εσείς τι αντιπροτείνετε; Ποιος θα πρέπει να παίρνει τις αποφάσεις - κανόνες που «να προστατεύουν» τη μειοψηφία; Να τις παίρνει μια μειοψηφία ή να τις παίρνει η πλειοψηφία; Ή το ένα ή το άλλο. Δεν υπάρχει με τίποτα μέση κατάσταση. Δεν υπάρχει με τίποτα η περίπτωση της «ολίγον εγκύου». 
(Και σε έναν τρίτο να ανατεθεί η λήψη της απόφασης, η απόφασή του είτε θα ικανοποιεί μια πλειοψηφία είτε θα ικανοποιεί μια μειοψηφία)

Αυτοί φυσικά θα προσπαθήσουν να κρύψουν την θέλησή τους για να παίρνει τις αποφάσεις μια μειοψηφία.

Μετά από αυτό το ζόρισμα της λογικής θα πετάξουν το μπαλάκι αλλού. Θα πουν να γίνεται διαβούλευση και αμοιβαίες υποχωρήσεις να βρίσκεται ένας Μ.Ο (μέσος όρος), μια συνισταμένη, να γίνεται μια σύνθεση, μεταξύ της θέλησης της πλειοψηφίας και της θέλησης της μειοψηφίας!!! (Η λέξη σύνθεση μπορεί να παραπλανήσει. Πιο σωστή είναι η λέξη "συνυποχώρηση" ή  "συν -παραίτηση")

Και με αυτή όμως την κωλοτούμπα τους πάλι δεν μπορούν να αποφύγουν το ερώτημα: Και αυτή τη συνισταμένη ή σύνθεση (συνυποχώρηση) ποιος θα την κάνει; Και αν παρά τις όποιες υποχωρήσεις δεν επιτυγχάνεται ομοφωνία; Αν υπάρχει πάλι διαφωνία για το μέγεθος των υποχωρήσεων των διάφορων μερών; Τι γίνεται; Δεν θα γίνει τίποτα; Μα αν δεν γίνει τίποτα τότε θα γίνει αυτό που θα ήθελε η μειοψηφία ήτοι τα πράγματα να μείνουν όπως είναι;
Έτσι η αρχή της ομοφωνίας θα είναι όπλο στα χέρια των μειοψηφιών για να επιβάλλουν τη θέλησή τους στην πλειοψηφία. Έτσι ανοίγει ο ασκός του Αιόλου των ΕΚΒΙΑΣΜΩΝ από την πλευρά των μειοψηφιών. (Η ομοφωνία θα είναι το καλύτερο όπλο της ολιγαρχίας για να παίρνει την όποια ρεβάνς)
Ή μήπως θα παρθεί κάποια απόφαση; Και αν χρειάζεται οπωσδήποτε να παρθεί μια απόφαση τότε ποιος θα πάρει την τελική απόφαση;
Η πλειοψηφία ή η μειοψηφία;Από τη στιγμή που στις συλλογικότητες ή κοινωνίες με μεγάλο πληθυσμό, η ΟΜΟΦΩΝΙΑ είναι πρακτικά ΑΠΟΛΥΤΑ αδύνατη (όπως θα δούμε πάρα κάτω) τότε θα πρέπει να αποφασίζει είτε η πλειοψηφία είτε η μειοψηφία. Παρά ταύτα προσποιούμαστε ότι δεν τους θέτουμε το τελευταίο ερώτημα και πάμε πιο κάτω.

Εδώ   όπως βλέπουμε,  συμφωνούν με την λογική του αντιτίμου (αμοιβαίων υποχωρήσεων) την οποία ΟΜΩΣ απορρίπτουν όπως είδαμε πιο πάνω !!!

Αλλά τι σημαίνει ετούτη η συγκεκριμένη ολιγαρχική λογική του αντιτίμου;
α) Πως θα μπορεί να βρεθεί μια συνισταμένη;
Εδώ σίγουρα θα αρχίσουν τα ανατολίτικα παζάρια. Η κάθε πλευρά θα φουσκώνει όσο θέλει τις απαιτήσεις της (τιμές) για να πετύχει καλύτερο αποτέλεσμα.
β) Αν μια διεστραμμένη μειοψηφία όπως πχ των παιδεραστών θέλει να βιάζει δέκα παιδάκια το μήνα, η πλειοψηφία θα πρέπει να κάνει διαβούλευση και να δεχτεί  να υποχωρήσει στους πέντε βιασμούς το χρόνο; 
Αν μία μειοψηφία θα θέλει να μολύνει το περιβάλλον με κάποιους τόνους καρκινογόνων αποβλήτων τότε θα πρέπει η πλειοψηφία να δεχτεί ένα συμβιβασμό όπου θα επιτρέπεται στη μειοψηφία να μολύνει  το περιβάλλον με λιγότερους τόνους καρκινογόνων υλικών;

γ)   ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ.

Όπως είδαμε στη δημοκρατική λογική του αντιτίμου, σχεδόν ΟΛΟΙ οι πολίτες (μαθηματικά υπολογισμένα) θα βρίσκονται τις περισσότερες φορές στην πλευρά της πλειοψηφίας και η θέλησή τους θα πραγματώνεται σε πληρέστερο βαθμό και επομένως τα οφέλη θα είναι πάντα περισσότερα από τις απώλειες.

Στην ολιγαρχική όμως άποψη του αντιτίμου (του Μ.Ο, συνισταμένης ή της σύνθεσης) θα πρέπει ΠΑΝΤΑ η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ να δέχεται μείωση των προσδοκώμενων από αυτήν ωφελημάτων (ζημία) υπέρ κάποιας αύξησης της ωφελιμότητας της μειοψηφίας. 

Και επειδή (μαθηματικά) στη θέση της μειοψηφίας οι άνθρωποι θα βρίσκονται τις λιγότερες φορές στη ζωή τους, σημαίνει ότι για να έχουν την ωφελιμότητα από αυτές τις λίγες περιπτώσεις, θα πρέπει να απαρνούνται τα περισσότερα  οφέλη τα οποία θα έχουν όταν θα βρίσκονται (τις περισσότερες φορές) στην πλευρά της πλειοψηφίας!!!
Επομένως δεν υπάρχει με τίποτα η μέση κατάσταση της «ολίγον εγκύου».

Αυτή είναι η ολιγαρχική λογική!!! Δηλαδή ΟΛΟΙ να χάνουν τα περισσότερα και οι κοινωνίες να καθίστανται διαρκώς οπισθοδρομικές. Αυτή είναι η ολιγαρχική λογική. Για να κερδίσει κάποιος πέντε θα πρέπει να χάσει οπωσδήποτε εκατό!!!!

«Όποια λοιπόν δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει» 

Σημείωση πρώτη:Όχι ότι στη ζωή θα πρέπει να αποκλείεται η σύνθεση των διαφορετικών θελήσεων σε συλλογικό επίπεδο. Και αυτή υπάρχει και θα πρέπει να υπάρχει. Με τον όρο όμως ότι αυτή τη σύνθεση θα την θελήσει και θα την κάνει ΜΟΝΟ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ όταν βλέπει ότι ναι μεν προσωρινά θα έχει κάποιες απώλειες αλλά μακροπρόθεσμα θα βλέπει ότι θα έχει συνολικά περισσότερα οφέλη.Ετούτο όμως είναι άλλο πράγμα και διαφορετικό πράγμα είναι οι ολιγαρχικές προπαγάνδες, προφάσεις και δικαιολογίες.

Σημείωση δεύτερη: 
Κάποιοι καλοπροαίρετοι προτείνουν την επιδίωξη της ομοφωνίας. Όμως αυτή η πρόταση εκφράζει απλά μια απόλυτα «ιδανική» κατάσταση γιατί στην πραγματικότητα είναι ουτοπική.
Πρακτικά δηλαδή είναι αδύνατο να υπάρχει ομοφωνία για όλα τα θέματα όχι μόνο πχ για ένα σύνολο δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων αλλά ούτε και σε ένα σύνολο πέντε ανθρώπων. 
Και η πραγμάτωση της ομοφωνίας – που εκφράζει μια «ιδανική» επιθυμία – δεν είναι αδύνατη επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν φθάσει σε ένα υψηλό επίπεδο μόρφωσης ή επειδή είναι κακοί ή επειδή η υλική παραγωγή αγαθών δεν  είναι στον υπέρτατο βαθμό ή επειδή πάσχει η δύναμη της πειθούς κοκ.
Η ομοφωνία για όλα τα θέματα και μεταξύ πολλών ανθρώπων είναι πρακτικά εντελώς αδύνατη για τους εξής ΦΥΣΙΚΟΥΣ λόγους:

 Σε μια δεδομένη στιγμή οι άνθρωποι ενός συνόλου ανθρώπων έχουν μεταξύ τους - και θα έχουν για πάντα - διαφορετικές ανάγκες.
(πχ Σε μια παρέα  20 ατόμων ρίχνεται η ιδέα για να πάνε να διασκεδάσουν κάπου. Από αυτούς κάποιος ή κάποιοι ίσως να μην αισθάνονται καλά σωματικά ή κάποιοι άλλοι για τη χρονική στιγμή της διασκέδασης να έχουν ήδη επιλέξει να κάνουν κάτι που είναι πολύ σημαντικότερο γι αυτούς κλπ. Υπάρχει λοιπόν περίπτωση ομοφωνίας; Υπάρχει περίπτωση ομοφωνίας μεταξύ εγκληματιών και πλειοψηφίας  του λαού για το μέγεθος των ποινών στους πρώτους; 

Άλλο η υποχώρηση για να επιτευχθεί ομοφωνία και άλλο πράγμα η  ομοφωνία. Αν μπούμε στο χώρο της υποχώρησης τότε πάμε πίσω στις λογικές και τους συλλογισμούς περί  «συνισταμένης,  Μ.Ο κλπ)
(Στο παράδειγμα η πλειοψηφία θα αποφασίσει να πάνε όσοι θέλουν και να μην αναγκαστεί η μειοψηφία να τους ακολουθήσει γιατί τα μέλη της πλειοψηφίας σκέπτονται ότι αν βρεθούν στο μέλλον, σε μια ανάλογη περίπτωση, στην πλευρά της μειοψηφίας δεν θα ήθελαν να εξαναγκαστούν να ακολουθήσουν την πλειοψηφία.)

Επίσης ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος σε κάθε συγκεκριμένη στιγμή μπορεί να έχει αρκετές ανάγκες. Ταυτόχρονα όμως δεν μπορεί, αντικειμενικά ή υποκειμενικά, να δράσει στην κατεύθυνση της ικανοποίησής τους. Εδώ τις αξιολογεί και βάζει προτεραιότητες ή συμβιβάζεται να μην ικανοποιήσει κάποιες ανάγκες του για να μπορέσει πρακτικά να ικανοποιήσει κάποιες άλλες πολύ σημαντικότερες. 
Όμως οι προτεραιότητες του ενός δεν μπορούν να ταυτίζονται με τις προτεραιότητες των άλλων γιατί απλά ο καθένας όχι μόνο έχει διαφορετικές ανάγκες αλλά έχει και θα έχει και διαφορετικό τρόπο σκέψης.
Η ομοφωνία λοιπόν θα ήταν εφικτή ΜΟΝΟ αν όλοι οι άνθρωποι είχαν ταυτόχρονα και πάντα τις ίδιες ανάγκες και τον ίδιο τρόπο σκέψης και κάτι τέτοιο νομίζουμε ότι δεν πρόκειται να γίνει εφικτό ΠΟΤΕ.
Δηλαδή αν όλοι οι άνθρωποι πεινούσαν, διψούσαν, πονούσαν ή μπορούσαν να χαρούν την ίδια στιγμή. Δηλαδή όταν θα είχε σχεδόν εξαφανιστεί η ατομικότητα.
Αξίζει λοιπόν η υιοθέτηση του «ιδανικού» της καθολικής ομοφωνίας;
Ένας τέτοιος σκοπός είναι ιδανικός ή κατάρα;
Πως θα ήταν η φύση, για παράδειγμα, αν τροποποιούσαμε όλα τα φυτά και τα κάναμε να έχουν όλα ένα χρώμα, ένα άρωμα κλπ;

Οι προτάσεις λοιπόν για μια καλύτερη κοινωνία θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους τις θεμελιώδεις ουσίες  (στοιχεία) του ανθρώπου και την πρακτική αποτελεσματικότητα που αυτές θα έχουν. 
Και αν τις λάβουμε υπόψη μας αυτές τότε θα δούμε, οι περισσότεροι, ότι στο συγκεκριμένο θέμα-πρόβλημα, το σχετικά ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΥΝΑΤΟ μέσο είναι η αρχή της πλειοψηφίας με το συγκεκριμένο ΙΣΟΤΙΜΟ αντίτιμό της που προαναφέρθηκε. Η ομοφωνία θα μπορεί να απαιτείται σε εξαιρετικές περιπτώσεις και όχι να είναι η κεντρική επιδίωξη –ζητούμενο  μέσον για την αυτοθέσμιση και την αυτονομία της κοινωνίας.

Σημείωση α. Με την πιο πάνω λογική, στην πλήρη και πραγματική δημοκρατία δεν έχουμε σχέσεις εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων γιατί δεν υπάρχουν σταθερά υποκείμενα σε αυτές τις δύο κατηγορίες. Σήμερα, ένας που βρίσκεται στη μειοψηφία και θα πρέπει να υπακούσει στην πλειοψηφία, μπορεί τις επόμενες δέκα φορές να βρίσκεται με την πλευρά της πλειοψηφίας.
Η δημοκρατία είναι ένα μη εξουσιαστικό σύστημα με την εξής έννοια: 
Παρένθεση:   Με την πιο πάνω λογική, στην πλήρη και πραγματική δημοκρατία δεν θα έχουμε σχέσεις εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων γιατί δεν θα υπάρχουν σταθερά υποκείμενα σε αυτές τις δύο κατηγορίες. Σήμερα, ένας που βρίσκεται στη μειοψηφία και θα πρέπει να υπακούσει στην πλειοψηφία, μπορεί τις επόμενες δέκα φορές να βρίσκεται με την πλευρά της πλειοψηφίας.
Η δημοκρατία είναι ένα μη εξουσιαστικό σύστημα.

Επεξήγηση: ΕΞΟΥΣΙΑ είναι η δύναμη ενός υποκειμένου να επιβάλει (καταναγκαστικά) τη θέλησή του πάνω στη διαφορετική θέληση κάποιου άλλου υποκειμένου.
 

Έτσι στο βαθμό που η πλειοψηφία της κοινωνίας αποδέχεται να ισχύει η ΑΡΧΗ  της θέλησης της πλειοψηφίας (σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις) τότε στον ίδιο βαθμό θα λείπει εξ ΑΡΧΗΣ το στοιχείο του καταναγκασμού  το οποίο  υπάρχει στον ορισμό της έννοιας της εξουσίας και είναι το ουσιαστικότερο στοιχείο του. 
Επομένως όσα πιο μεγάλα ποσοστά πολιτών θα αποδέχονται την ισχύ αυτής της ΑΡΧΗΣ τόσο  το σύστημα θα είναι μη εξουσιαστικό. Και αν φτάσει στο σημείο να αποδέχεται αυτή την αρχή το 100% των πολιτών τότε το σύστημα της δημοκρατίας θα είναι ένα απόλυτα μη εξουσιαστικό σύστημα γιατί θα λείπει το στοιχείο του καταναγκασμού και στη θέση του θα υπάρχει το στοιχείο της προαιρετική συμφωνίας.
  Έτσι μόνο δια μέσου της πλήρους Δημοκρατίας (ορισμός στο κείμενο : «τι είναι δημοκρατία..») είναι δυνατόν οι κοινωνίες να μετατραπούν σε κοινωνίες πλήρως μη εξουσιαστικές.

Σημείωση β.  Στην Αθήνα της δημοκρατίας τις αποφάσεις για όλα τα θέματα τις έπαιρνε η πλειοψηφία. Αν τούτο ήταν αρνητικό τότε δεν θα ήταν η Αθήνα το μοναδικό μεγαλειώδες σύστημα που υπήρξε στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δεν θα είχε αναπτύξει την τεράστια οικονομική ευμάρεια, δεν θα είχε βγάλει τους χιλιάδες πνευματικούς ανθρώπους (όταν τα άλλα διπλανά ολιγαρχικά συστήματα δεν έχουν να μας επιδείξουν ούτε έναν).
Η πλειοψηφία αποφάσιζε εκ των προτέρων για τα δικαιώματα της όποιας μειοψηφίας. Η μειοψηφία και η πλειοψηφία όμως στη δημοκρατία, εκτός του ότι είναι διαρκώς ρευστή, συνάγεται και με τα μαθηματικά (αφού οι αποφάσεις θα λαμβάνονται όλες με πλειοψηφία)  ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων ΟΛΟΙ οι πολίτες θα είναι στην πλειοψηφία και άρα τα οφέλη που θα καρπούνται θα είναι πάντα περισσότερα από τις όποιες προσωρινές απώλειες (από τις λίγες περιπτώσεις που θα βρίσκονται στη μειοψηφία). Θα είναι σαν κάποιος να παίρνει ένα λαχείο 100 φορές και να κερδίζει, ας πούμε, τις 70.

Σημείωση γ. Οι ολιγαρχικοί όμως που κόπτονται δήθεν για την προστασία των μειοψηφιών τι θέλουν ουσιαστικά; 
Θέλουν μια σταθερή μειοψηφία να κατέχει την εξουσία. Αυτή η σταθερή εξουσιαστική μειοψηφία να χωρίζει το λαό σε συντεχνίες, μειοψηφίες ( πχ βιομηχανικούς εργάτες, αγρότες, καθαριστές, δασκάλους κλπ) και δια μέσου της καλλιέργειας του "κοινωνικού αυτοματισμού" και όχι μόνο να μπορεί να τις ξεσκίζει σχεδόν όλες για να υπηρετήσει έτσι τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Σε αυτή όμως την περίπτωση οι μειοψηφίες είναι σταθερές και σταθερό θα είναι το ξέσκισμά τους από την σταθερή εξουσιαστική μειοψηφία.
Μπορούν έτσι οι μειοψηφίες να προστατευτούν από την εξουσία μιας σταθερής μειοψηφίας όπως είναι σήμερα στα ολιγαρχικά καθεστώτα; Φυσικά και όχι.
Όμως στη δημοκρατία οι μειοψηφίες θα είναι ρευστές και όταν ένας βρίσκεται σήμερα σε μιά μειοψηφούσα άποψη, τις επόμενες 5-6-7 φορές (κατά μ.ο) θα είναι με την πλειοψηφούσα άποψη. Θα χάνει, ας πούμε, 30 φορές αλλά θα κερδίζει τις 70.

Σημείωση δ. Εκτός των άλλων, η κάθε μειοψηφούσα άποψη θα μπορεί να είναι προσωρινά μειοψηφούσα άποψη. Η ελευθερία στη διακίνηση των ιδεών και των απόψεων και η υλική εμπειρία ίσως σε ένα μετέπειτα χρονικό διάστημα να πείσει την πλειοψηφία του λαού για την ορθότητά της.
Με άλλα λόγια μια μειοψηφούσα άποψη δεν θα είναι καταδικασμένη να είναι για πάντα μειοψηφούσα. Με ιδεολογικό αγώνα των φορέων της θα μπορεί να μετατραπεί σε πλειοψηφούσα άποψη.
Β. ΤΙ  ΕΙΝΑΙ  ΣΩΣΤΟ  ΝΑ  ΓΙΝΕΙ  ΣΤΙΣ  ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ  ΠΟΥ  ΕΝΑ  ΠΟΛΥ  ΜΕΓΑΛΟ  ΠΟΣΟΣΤΟ  ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (Πχ 49%) ΔΕΝ  ΘΈΛΕΙ  ΈΝΑ  ΝΟΜΟ;


Στις περιπτώσεις που ο λαός αποφασίζει για τα διάφορα κοινωνικά θέματα, θα υπάρχουν περιπτώσεις όπου η πλειοψηφία θα μπορεί να φτάνει και το 95%. Σε άλλες περιπτώσεις θα είναι 80, του 60 ή του 53% κλπ.
 Σε μερικές (λίγες) όμως περιπτώσεις θα υπάρξουν καταστάσεις όπου η πλειοψηφία θα είναι περίπου στο 51% και φυσικά η μειοψηφία θα είναι περίπου στο 49%.

Τι γίνεται ή τι είναι σωστό να γίνεται  σε αυτές τις περιπτώσεις όπου ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν θέλει έναν νόμο;

Α. Αν τα ποσοστά της πλειοψηφίας προς τα ποσοστά της μειοψηφίας είναι στα όρια του στατιστικού λάθους επαναλαμβάνεται η ψηφοφορία με σκοπό να έχουμε αποτέλεσμα μακριά από τα όρια του στατιστικού λάθους. 
Κείμενο «ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ»

Β. Για ποια σημαντικά θέματα θα απαιτείται ενισχυμένη πλειοψηφία (όπως θα προκύψει εκ των πραγμάτων)  και πόσο ενισχυμένη θα είναι, αρμόδιος να το αποφασίζει θα είναι ο λαός.
Επίσης θα αποφασίσει, σε περίπτωση που δεν επιτυγχάνεται η ενισχυμένη πλειοψηφία τι θα γίνεται. Πχ αν είναι προς ψήφιση η κατασκευή ενός δρόμου και το 47% δεν τον θέλει αλλά ό,τι και να γίνει τελικά δεν επιτυγχάνεται η προκαθορισμένη ενισχυμένη πλειοψηφία. 
Εδώ αν δεν γίνει ο δρόμος (επειδή δεν επιτυγχάνεται η ενισχυμένη πλειοψηφία)  τότε ουσιαστικά θα γίνει εκείνο (το τίποτα) που θέλει η μειοψηφία.
(Άλλωστε θα υπάρξουν και άλλες περιπτώσεις στη ζωή όπου αρκετοί από εκείνους που βρίσκονται με αυτή τη μειοψηφία του 47% να βρεθούν (σε άλλο θέμα) με την πλειοψηφία του 53% και να επιθυμούν να εφαρμοστεί η αρχή της πλειοψηφίας. Έτσι σε κάθε περίπτωση ο ίδιος ο λαός θα αποφασίζει αν θα δέχεται η μειοψηφία τη θέληση της πλειοψηφίας για αυτές τις εξαιρετικές περιπτώσεις)
Γ.  Όμως, ο καθένας πολίτης στην πλειονότητα των περιπτώσεων θα είναι με την πλειοψηφία.   
Η λογική του αντίτιμου που αναφέρεται στο κείμενο είναι η λογική της αναπόφευκτης μερικής απώλειας στο παρόν για την απόκτηση μεγαλύτερης ωφελιμότητας αργότερα. Πχ ένας αγρότης ξοδεύει για πατατόσπορο 100 ευρώ για να μπορεί αργότερα να βγάλει 150 ή 200 ευρώ. Στη ζωή ΤΑ ΠΑΝΤΑ έχουν ένα αντίτιμο άμεσο ή έμμεσο.
Αν σε κάποιες περιπτώσεις θα πρέπει το 45% να ακολουθήσει το 55% αυτό θα εμπίπτει «στην ανάγκη ΠΡΟΣΩΡΙΝΗΣ πληρωμής του αντιτίμου».


                                              ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

 Και να εφαρμόζεται  η θέληση των πλειοψηφιών του 53%,  η ζημία για τις συγκεκριμένες αντίστοιχες μειοψηφίες του  47%  δεν θα είναι σημαντική αφού και σε αυτό αλλά  και σε όλα τα άλλα θέματα οι  επιλογές των ρευστών πλειοψηφιών προστατεύουν  τις μειοψηφίες (σαν να ήταν το 53% στη θέση της μειοψηφίας).  

ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ  ΟΛΩΝ. Επί πλέον, και να ζημιωθεί αρκετά το 47%, σε μια ειδική περίπτωση, τότε σε άλλα θέματα θα υπάρχει η τάση για συμμαχία των ατόμων του 47% με άλλα τμήματα των πολιτών ώστε να μπορέσει να καλύψει την όποια ζημιά. 
Η εφαρμογή του μηχανισμού  της αρχής της πλειοψηφίας, σε ένα μεγάλο σύνολο- αριθμό  θεμάτων,  έχει την εσωτερική δυνατότητα να προκαλεί διαρκώς την τάση για ισορροπία όλων των ατομικών  συμφερόντων προς τα πάνω!!!!!!!!!!!
Μπορεί στα ξεχωριστά - ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΑ  θέματα να μην επιτυγχάνεται η συναίνεση όλων των μελών της κοινωνίας.  ΟΜΩΣ σε ΣΥΝΟΛΙΚΟ επίπεδο, σε ένα μεγάλο αριθμό θεμάτων επιτυγχάνεται  η  ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ  ήτοι  επιτυγχάνεται η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΟΛΩΝ  σχεδόν ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. Δηλαδή έχουμε ΕΜΜΕΣΑ  ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ – ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ  στα « εφ  όλης της ύλης» και όχι στα ιδιαίτερα επί μέρους ή μεμονωμένα θέματα. 
Και να υπάρχει συναίνεση στο ΟΛΟΝ είναι πολύ ανώτερο από το να υπάρχει συναίνεση στο ΜΕΡΟΣ.

Το να επιδιώκεται συναίνεση στο μέρος, δηλαδή σε ένα συγκεκριμένο θέμα,  σημαίνει διαρκή απώλεια συμφερόντων της πλειοψηφίας  προς το συμφέρον της μειοψηφίας (περισσότερες υποχωρήσεις των περισσότερων, τάση για ελαχιστοποίηση  της  ωφελιμότητας  της πλειοψηφίας για χάρη της συναίνεσης).  

Το να επιδιώκεται όμως η εφαρμογή της θέλησης της πλειοψηφίας σε κάθε θέμα, σημαίνει ότι  η όποια πιθανή ζημία των μελών της προσωρινής μειοψηφίας  (και με βάση τη ρευστότητα πλειοψηφιών – μειοψηφιών) μπορεί να εξισορροπηθεί  δια μέσου των συμμαχιών  που θα είναι ελεύθεροι ,  θα μπορούν, και θα έχουν την τάση να συνάψουν οι πολίτες  της συγκεκριμένης μειοψηφίας  με άλλους πολίτες , πάνω σε άλλα θέματα. 
Εδώ όμως υπάρχει τάση για μεγιστοποίηση  της ωφελιμότητας.  Η τάση  αυτή για μεγιστοποίηση της ωφελιμότητας  σε όσους  το δυνατόν περισσότερους  ανθρώπους,   υπάρχει και στο κάθε μεμονωμένο, επί μέρους  θέμα και στο ΟΛΟΝ των θεμάτων  δια μέσου της διαρκούς δυνατότητας νέων συμμαχιών των  πολιτών σε μια πλειάδα θεμάτων.

Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΛΟΙΠΟΝ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ, ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, ΣΤΟ ΣΧΕΤΙΚΑ ΟΛΟΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ.

Ποιος είναι ο στόχος των καλοπροαίρετων αγωνιστών (από τους προηγούμενους αιώνες μέχρι σήμερα);Δεν ήταν και είναι η ομοφωνία (και για μερικούς η ενισχυμένη πλειοψηφία) σαν ΜΕΣΟΝ  για τη ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ  ΟΛΩΝ των μελών της κοινωνίας  ή της πολύ μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών;Ε! λοιπόν,  αυτή η πολυπόθητη ομοφωνία - συναίνεση  που είναι αδύνατη να επιτευχθεί άμεσα σε μεμονωμένα θέματα, την καθιστά δυνατή στην υλοποίησή της έμμεσα ο μηχανισμός – αρχή της εφαρμογής της  θέλησης της πλειοψηφίας σε ΟΛΑ ( σε μεγάλο σύνολο) τα επί μέρους κοινωνικά θέματα.

Σημείωση 1^η: α. Η ΤΑΣΗ  για εξισορρόπηση των ατομικών συμφερόντων σε ένα μεγάλο  ΣΥΝΟΛΟ   επιλογών και όχι στο μέρος μπορεί να παρομοιαστεί με οποιαδήποτε χημική ένωση. Σε μια χημική ένωση, το καθένα από τα συνθετικά μέρη της έχει άλλες ιδιότητες και δυνατότητες σε σχέση με το ΟΛΟΝ της ένωσης. Πχ άλλες ιδιότητες έχουν  ξεχωριστά το υδρογόνο και  το οξυγόνο και διαφορετικές ιδιότητες  έχει το νερό.
β. Η ΤΑΣΗ για εξισορρόπηση  των ατομικών συμφερόντων  σε ένα μεγάλο ΣΥΝΟΛΟ επιλογών  μπορεί να παρομοιαστεί και με τον νόμο των πιθανοτήτων.  
Πχ  τα νούμερα τον εξαχθέντων αριθμών από μία κληρωτίδα, τείνουν προς ένα σημείο ισορροπίας  όταν  το σύνολο της εξαγωγής των αριθμών μεγαλώνει. 

Σημείωση 2^η:
Στη δημοκρατία  κατά κανόνα δεν μπορούν να υπάρξουν  μια σταθερή μειοψηφία  και μια σταθερή πλειοψηφία  όπως σε όλα τα ολιγαρχικά συστήματα. 
Αυτό το στοιχείο της ρευστότητας, σε συνδυασμό με την ισότιμη εξουσία που παρέχει στους πολίτες το σύστημα της δημοκρατίας και σε συνδυασμό με τα φυσικά ένστικτα  του ανθρώπου για επιβίωση και καλυτέρευση των όρων διαβίωσης , ο μηχανισμός – αρχή της πλειοψηφίας προκαλεί στους ανθρώπους την απελευθέρωση  τριών τάσεων - δυνατοτήτων.

α. ΤΑΣΗ για αλληλο εξουδετέρωση  των ατομικών αντικοινωνικών επιλογών.
Για το πώς εκδηλώνεται αυτή η τάση γίνεται αναφορά στο κείμενο : «ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΠΡΩΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ».

β. ΤΑΣΗ για προστασία των μειοψηφιών από την ίδια (εκάστοτε) πλειοψηφία.
Αυτή η τάση εκδηλώνεται με το να μπαίνει ο πολίτης της πλειοψηφίας στη θέση του πολίτη της μειοψηφίας. (Η ρευστότητα  προκαλεί την ισορροπία του φόβου – «τρόμου»)

γ. Ταση  για ισορροπία – συναίνεση  των συμφερόντων όλων των πολιτών σε ΣΥΝΟΛΙΚΟ επίπεδο θεμάτων.
Αυτή  η τάση  υλοποιείται εξ αιτίας του μηχανισμού – αρχής της πλειοψηφίας και είναι πέρα από τη συνειδητή ατομική βούληση του εκάστοτε πολίτη. (Γι αυτό είναι και δύσκολο για να γίνει αντιληπτή)


Σημείωση 3^η: Αν δεν δεχθούμε, στην κοινωνία, την ισχύ της αρχής της πλειοψηφίας τότε δεχόμαστε την σημερινή αρχή της ολιγαρχίας όπου το 90-95% του λαού (που είναι η συντριπτική πλειοψηφία),   θα πρέπει για το 99% των θεμάτων να ακολουθεί και να υποτάσσεται στη θέληση μιας σταθερής μειοψηφίας.


 

Γ. ΠΩΣ  ΜΠΟΡΕΙ  ΝΑ ΘΩΡΑΚΙΣΤΟΥΝ  ΤΑ  «ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ;» Τα εισαγωγικά στην έκφραση  «ανθρώπινα δικαιώματα» σημαίνει ότι η έκφραση αυτή δεν μας βρίσκει σύμφωνους.
Όλα τα δικαιώματα είναι ανθρώπινα και σε τελευταία ανάλυση ατομικά.
(Γιατί δεν είναι ανθρώπινο και ατομικό δικαίωμα πχ η ξεκούραση ή η διασκέδαση;)

Όμως γιατί έβαλαν αυτό τον όρο οι ολιγαρχικοί; Απλά γιατί έκριναν ότι αυτά τα 30-40 δικαιώματα είναι βασικά και αν δεν υπάρχουν σε μια κοινωνία τότε είναι θέμα χρόνου η εξέγερση των υπηκόων.

Όμως το θέμα υπάρχει. (αλλά βρίσκεται σε άλλη διάσταση)

Είπαμε πιο πάνω ότι όλες οι μειοψηφίες θα θωρακίζονται άριστα από τις ίδιες τις πλειοψηφίες λόγω της διαρκούς ρευστότητας στη σύνθεση των πλειοψηφιών και των μειοψηφιών.

Όμως τι θα γίνεται στις ελάχιστα σχετικά περιπτώσεις όπου μέσα σε μια κοινωνία θα υπάρχουν σχετικά σταθερές ΑΠΟΛΥΤΕΣ πλειοψηφίες και μειοψηφίες; Πχ μια εθνότητα είναι σταθερά συντριπτική πλειοψηφία και οι άλλες εθνότητες να είναι σταθερή μειοψηφία. Το ίδιο, οι πιστοί μιας θρησκείας είναι συντριπτική πλειοψηφία και όλα τα άλλα θρησκευτικά δόγματα να είναι σταθερή μειοψηφία.

Όντως σε τέτοιες περιπτώσεις, μπορεί να υπάρξει πρόβλημα. Το πρόβλημα όμως λέγεται όχι πρόβλημα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά πρόβλημα σταθερών μειοψηφιών.
(Οι πιθανές σταθερές μειοψηφίες - ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ σε μια Χώρα μπορούν να μετρηθούν στα δάκτυλα του ενός χεριού: Μειονότητες  εθνικές, θρησκευτικές, φυλής, φύλου  κλπ. Εν κατακλείδι, ελάχιστες περιπτώσεις σε σχέση με τις εκατοντάδες χιλιάδες περιπτώσεις όπου οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες θα είναι ρευστές.)

Μπορεί όντως   οι ΑΠΟΛΥΤΕΣ  σταθερές πλειοψηφίες λόγω χαμηλού μορφωτικού επιπέδου κλπ να μπουν στον πειρασμό και στην πράξη να καταπιέσουν τις μειονότητες. Τι γίνεται εδώ, στη δημοκρατία;

Όμως ας ρωτήσουμε πρώτα τους ολιγαρχικούς. «Ποιος λοιπόν θα πρέπει να έχει την εξουσία να αποφασίζει εδώ;

 Η πλειοψηφία ή η μειοψηφία; (ή ο ένας ή ο άλλος)
Αν  όμως δώσουμε στην μειοψηφία την εξουσία να αποφασίζει και να επιβάλει , δεν υπάρχει ο ίδιος και χειρότερος κίνδυνος η μειοψηφία να καταπιέσει την πλειοψηφία; (Πχ, Σήμερα, μια μειοψηφία δεν τις καταπιέζει τις κοινωνίες ; Στο Ιράκ, για πολλές δεκαετίες, η μειοψηφία των Σουνιτών δεν καταπίεζε την πλειοψηφία των Σηιτών με τα άλλα θρησκευτικά δόγματα;) 

Φυσικά οι ολιγαρχικοί δεν έχουν καμιά λογική και πρακτική απάντηση.

Όμως στη δημοκρατία υπάρχει η απάντηση. Και η απάντηση είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις.

Στην πρώτη όψη η λύση λέει αγώνας για την πλήρη (παγκόσμια) δημοκρατία. (Δες κείμενο «ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΟΡΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ»)
Σε παγκόσμιο επίπεδο καμιά εθνότητα, κανένα θρησκευτικό δόγμα, καμιά φυλή κλπ δεν έχει την ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ. Επομένως όλες οι μειονότητες θα μπορούσαν δυνητικά να ενταχθούν σε συμμαχίες με άλλες μειονότητες για να γίνουν πλειοψηφίες. Αυτό όμως εμπίπτει στην κατηγορία της ρευστότητας στη σύνθεση των πλειοψηφιών και μειοψηφιών και επομένως η ρευστότητα θωρακίζει τις μειονότητες.

Στη δεύτερη όψη είναι η ανθρωπιστική παιδεία, η διαρκής ανθρωπιστική  παιδεία που για να υπάρχει απαιτείται η ισότιμη συμμετοχή των απόψεων στον κοινωνικό διάλογο και κάτι τέτοιο ΜΟΝΟ η δημοκρατία μπορεί να δώσει γιατί είναι συστατικό στοιχείο της.
(Άλλωστε και μια σταθερή μειοψηφία, ΄στα περισσότερα κοινωνικά θέματα δεν θα μεταφέρει την ιδιότητά της αυτή. Πχ κάποιοι κάποιας θρησκευτικής μειονότητας ίσως να καταπιέζονται σχετικά με τις θρησκευτικές τους εκδηλώσεις  (λόγω  μορφωτικού επιπέδου από το σύνολο μιας συγκεκριμένης γεωγραφικά και ιστορικά κοινωνίας) όμως για τα υπόλοιπα θέματα που θα είναι χιλιάδες δεν θα φέρουν την ιδιότητα της θρησκευτικής μειονότητας αλλά θα έχουν ισότιμη σχέση με όλους)

Τις αποφάσεις που παίρνει  ο άνθρωπος μπορεί να τις παίρνει για δύο λόγους. 1. Λόγω ανάγκης (ό,τι θεωρεί ότι είναι ανάγκη του). 2. Λόγω ανθρωπιστικών αξιών.

Στη δημοκρατία οι αποφάσεις που θα παίρνουν τα άτομα θα είναι και από τα δύο είδη. Όμως με την πάροδο του χρόνου και λόγω της ισότιμης και ισηγορικής παιδείας, λόγω της έλλειψης των ανταγωνιστικών ολιγαρχικών οικονομικών αξιών θα αναπτύσσονται σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό οι ανθρωπιστικές αξίες (μέσα στην κοινωνική συνείδηση) και αυτό θα επιφέρει όλο και περισσότερες αποφάσεις με γνώμονα αυτές τις αξίες.

ΥΓ1. Η ουσία της ζωής απαιτεί από τα ανθρώπινα όντα( και για την επιβίωσή τους και για την καλή διαβίωσή τους)  όχι την επιδίωξη του απόλυτου, του ιδανικού αλλά τη διαρκή και σταδιακή επιδίωξη του ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΔΥΝΑΤΟΥ. 

ΥΓ 2. Κάποιοι καλοπροαίρετοι αγωνιστές από τον ελευθεριακό χώρο έφτασαν σε πολύ λάθος συμπεράσματα γιατί έλλειπαν από το σκεπτικό τους ο ορισμός της εξουσίας, η ρευστότητα στη σύνθεση των πλειοψηφιών-μειοψηφιών στη δημοκρατία και οι δυνατές τάσεις που προκαλούνται μέσα σε αυτό το σύστημα. Αποτέλεσμα τούτου ήταν να φθάνουν στην άρνηση της αρχής της πλειοψηφίας (που είναι συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας) και φυσικά στην άρνηση της δημοκρατίας (εξουσίας του λαού).
Έτσι το δικό του κοινωνικό πρόταγμα ξέφευγε πολύ από την πραγματικότητα και μεταπηδούσε στο χώρο της ουτοπίας.
Είναι καιρός αυτές οι ιστορικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των κοινωνικών αγωνιστών, να αμβλυνθούν υπό το πρίσμα των νέων αναλυτικών δεδομένων.

ΥΓ 3.  Στη δημοκρατία – εξουσία του λαού, πιθανόν (αν το θελήσει ο λαός) να υπάρξει απόφαση κατά την οποία να μην καταναγκάζει κανένα πολίτη να υποτάσσεται στην ΑΡΧΗ της πλειοψηφίας.
Να μπορεί δηλαδή όποιος θέλει, να αρνείται να ακολουθεί, να σέβεται ή να υλοποιεί ΟΛΕΣ τις αποφάσεις της πλειοψηφίας γιατί ιδεολογικά θα είναι ενάντια σε αυτή την ΑΡΧΗ.
Όχι να αρνείται ευκαιριακά (για μερικά θέματα), να ακολουθεί τη θέληση της πλειοψηφίας αλλά να την αρνιέται πλήρως για όλα τα θέματα. (Αν την αρνιέται επιλεκτικά, αυτό σημαίνει ότι θα είναι εγωιστής, «παρτάκιας», συμφεροντολόγος, εκμεταλλευτής.)
Όμως το δίκαιο αντίτιμο με το οποίο θα πρέπει να πληρώνει αυτή την ιδεολογική του στάση, θα πρέπει να είναι το να του απαγορευτεί να κάνει χρήση ΟΛΩΝ  εκείνων των κοινωνικών αγαθών τα οποία επιτεύχθηκαν με αποφάσεις και με κόπο της πλειοψηφίας. (Πχ πρόσβαση στους θεσμούς της υγείας, στις δημόσιες μεταφορές κοκ).

ΥΓ 4    Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (ΟΕΝΔΕΛ) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΟΣ ΑΛΛΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ

Κράτος  είναι εκείνος ο μηχανισμός ΒΙΑΣ* (καταναγκαστικός μηχανισμός) δια μέσου του οποίου μια μειοψηφία επιβάλλεται στην πλειονότητα της κοινωνίας. Τέτοιο μηχανισμό έχουν ΟΛΑ τα ολιγαρχικά συστήματα.

Ο Κοινωνικός Διοικητικός -Διαχειριστικός Μηχανισμός (αντίθετος του κράτους) είναι εκείνος ο μηχανισμός ΑΝΤΙΒΙΑΣ* δια μέσου του οποίου οι εκάστοτε (ρευστές) πλειοψηφίες σε κάθε ξεχωριστό κοινωνικό θέμα, επιβάλλουν τη θέλησή τους στις εκάστοτε αντίστοιχες ρευστές μειοψηφίες.
Ολιγαρχικό σύστημα είναι εκείνο το σύνολο των  διοικητικών θεσμών δια μέσου των οποίων υλοποιείται η θέληση μιας μειοψηφίας.

Δημοκρατία είναι εκείνο το σύνολο των διοικητικών θεσμών δια μέσου των οποίων υλοποιείται η θέληση των εκάστοτε πλειοψηφιών.

Το κράτος και ο κοινωνικός διοικητικός μηχανισμός είναι εσωτερικού μηχανισμοί επιβολής δύο εντελώς διαφορετικών συστημάτων.

(Δες κείμενο "τι είναι βία και τι αντιβία")

ΟΕΝΔΕΛ 

     
( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ) 

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ Ή ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ;

Για το χρέος:

Το χρέος είναι βιώσιμο αρκεί να μην είναι προϋπόθεση και η βιωσιμότητα του λαού. Για να εξυπηρετείται θα μειωθούν κι άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις και θα αυξηθούν κι άλλο οι άμεσοι και οι έμμεσοι φόροι με αποτέλεσμα να λιμοκτονεί και να αυτοκτονεί ο κόσμος.

Θα καταργηθούν τα μετρητά, όλες οι συναλλαγές θα γίνονται με κάρτα και οι τράπεζες θα παίρνουν προμήθεια από κάθε συναλλαγή. Οι οφειλές των υπηκόων προς το κράτος θα εισπράττονται απευθείας από τους τραπεζικούς λογαριασμούς και έτσι κανείς δεν θα μπορεί να επιλέξει να καλύψει τις βασικές ανάγκες του και της οικογένειάς του κατά προτεραιότητα.

Επιπλέον ιδιωτικοί ολιγαρχικοί οργανισμοί και τα συνεταιράκια τους οι κυβερνήσεις θα έχουν πλήρη πρόσβαση στο καταναλωτικό, ιατρικό, ψυχολογικό προφίλ του καθενός. Θα τους είναι γνωστά και θα καταγράφονται καθημερινά σε βάσεις δεδομένων από το τι τρώει ο καθένας μέχρι ποια βιβλία διαβάζει. Το σύστημα θα μπορεί έτσι εύκολα και με πολλούς τρόπους να προφυλαχτεί από οποιονδήποτε μπορεί πιθανά να τον απειλήσει.

Με την έλλειψη των μετρητών δεν θα υπάρχει καμία δυνατότητα παράλληλης οικονομίας και άρα τα πάντα στη ζωή μας και αυτή η ίδια η ζωή μας θα βρίσκεται στο έλεος του κοινοβουλευτικού τύπου φασισμού. Όπως ακριβώς τα πρόβατα τελούν υπό το έλεος του βοσκού. Ο απόλυτος έλεγχος στη ζωή του ανθρώπου από τους διεστραμμένους ολιγαρχικούς.
Στο πολύ κοντινό μέλλον και σε παγκόσμιο επίπεδο η πραγματικότητα θα ξεπεράσει κατά πολύ τις προβλέψεις του Όργουελ. Η πραγματικότητα θα πλησιάζει τη φανταστική κόλαση του Δάντη.
Επείγει η οργάνωση και ο αγώνας.

Για τη σύμβαση TTIP:

Ας πούμε ότι κάποιο κράτος απαγορεύει την κυκλοφορία μεταλλαγμένου καλαμποκιού κάποιας εταιρίας. Η εταιρία σε αυτήν την περίπτωση μπορεί να απευθυνθεί σε υπερκρατικό δικαστήριο και να αποζημιωθεί με πολλά ΔΙΣ για διαφυγόντα κέρδη της. Αυτά θα κληθεί να πληρώσει ο λαός!

Η παγκόσμια ολιγαρχική διακυβέρνηση είναι παρούσα και ενισχύει συνεχώς την εξουσία της. Τα αιτήματα “ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ € ΚΑΙ ΕΕ”, ενώ είναι σωστά υπολείπονται κατά πολύ σε ριζοσπαστικότητα και αποτελεσματικότητα σε σχέση με αυτά που πρέπει να προτάξει  το κίνημα σε τοπικό και κυρίως σε παγκόσμιο επίπεδο.

Οι λαοί είναι αυτοί που πρέπει να αποφασίζουν πλειοψηφικά ΤΙ θα παράγεται, ΠΩΣ θα παράγεται, ΠΟΣΟ θα παράγεται και ΠΩΣ αυτό θα διαμοιράζεται και όχι οι θεσμοί της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας!

Και για να γίνει αυτό πραγματικότητα πρέπει να διεκδικήσουμε Όλη την Εκτελεστική (ένοπλη* και διοικητική), τη Νομοθετική** και τη Δικαστική Εξουσία να τις κατέχουν οι Λαοί. (Πρόταγμα ΟΕΝΔΕΛ)

* Με δημοκρατική λαϊκή πολιτοφυλακή

** Με κληρωτά νομοθετικά σώματα

                                                                                                                             Ε.Σ

ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ ΕΣΚΕΜΜΕΝΕΣ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ

* Εδώ και αιώνες η ολιγαρχία κάνει τιτάνιο αγώνα για να ελέγξει και να καθυποτάξει τις αντιλήψεις των ανθρώπων. Μεταχειρίζεται όλα τα πιο άτιμα υπαρκτά μέσα. Ένα από αυτά είναι η ταχυδακτυλουργικού τύπου χρήση της γλώσσας.
Ο πόλεμος των εννοιών είναι η πρώτη πράξη του ολοκληρωτικού πολέμου που έχει κηρύξει η ολιγαρχία ενάντια στους λαούς..
Αν πχ  κάποιος βάλει με «τέχνη» μια παραπλήσια έννοια αντί της ορθής,  σε μια πρόταση ή παράγραφο τότε μπορεί να αλλάξει εντελώς την ουσία της εκφραζόμενης πραγματικότητας και να κατευθύνει τη σκέψη και τη συνείδηση του ακροατή ή του αναγνώστη σε δρόμους  και ακίνδυνους και δυναμωτικούς για το σύστημα.
Αυτή την τέχνη της εξαπάτησης, οι ολιγαρχικοί την καλλιεργούν εδώ και χιλιάδες χρόνια. Σήμερα την έχουν σχεδόν τελειοποιήσει.


*Ο Σωκράτης λοιπόν, φέρεται σε διάλογό του με τον Πρωταγόρα, να αντιτίθεται στη δημοκρατία λέγοντας ότι:
  «Σχετικά με την κατασκευή στόλου οι Αθηναίοι συμβουλεύονται μια ειδική κατηγορία τεχνιτών τους ναυπηγούς, αν πρόκειται για την κατασκευή ναών, συμβουλεύονται τους χτίστες, αν πρόκειται για την κατασκευή ασπίδων, τους σιδεράδες κ.ο.κ.
 Όταν όμως πρόκειται να πάρουν σημαντικές πολιτικές αποφάσεις σε ουσιώδη θέματα διακυβέρνησης τότε (δυστυχώς) όλοι ανεξαιρέτως συμμετέχουν με ίσους όρους και παίρνουν αποφάσεις ισότιμα ανεξάρτητα αν είναι σιδεράδες, χτίστες, γιατροί, έμποροι  κ.λ.π.»
Αυτή η προβαλλόμενη  αντίληψη του Σωκράτη στοχεύει να χτυπήσει την καρδιά της Δημοκρατίας, στην καρδιά της εξουσίας του λαού.
Συλλογισμός είναι  αληθοφανής αλλά εντελώς ανόητος. Τόσο ανόητος όσο είναι ο συλλογισμός: «το μπουζούκι είναι όργανο, ο αστυνομικός είναι όργανο και άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι.»

Ας πάμε όμως σταδιακά στην αποδόμηση της εσκεμμένα βλακώδους αυτής αντίληψης, ξεκινώντας από τα πιο «ελαφρά» επιχειρήματα.

Ωραία λοιπόν!!:
α. Ας υποθέσουμε ότι κάποιος θέλει να φτιάξει ένα πλοίο. Σίγουρα θα πάει να συμβουλευτεί κάποιους ναυπηγούς. Την απόφαση όμως για το πόσα λεφτά θα διαθέσει, για το μέγεθος του πλοίου, για το αν το πλοίο θα είναι εμπορικό ή πολεμικό ή επιβατικό κλπ ποιος είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ αρμόδιος να την πάρει;
Ο ειδικός ναυπηγός ή αυτός που θέλει να παραγγείλει ένα πλοίο;
Πάμε σε έναν που θέλει να χτίσει ένα ναό. Αυτός θα απευθυνθεί σίγουρα σε κάποιους χτίστες για να τους συμβουλευτεί (και στο τέλος να του τον κατασκευάσουν). ΟΜΩΣ σε ποιο μέρος θα κατασκευαστεί ο ναός, πόσα χρήματα είναι διαθέσιμα, τι μέγεθος θα έχει ο ναός κλπ ποιος είναι αποκλειστικά αρμόδιος γα να  πάρει τις αποφάσεις; Ο χτίστης ή αυτός που θέλει να παραγγείλει το χτίσιμο του ναού;
Ας έρθουμε στο σήμερα. Κάποιος διαλέγει έναν (ειδικό) μεταφορέα (που τον θεωρεί σαν τον καλύτερο) για να μεταφέρει κάποια πράγματά του. Όμως στο που θα πρέπει να πάει τα πράγματα ποιος θα πρέπει να αποφασίσει; Ο μεταφορέας ή αυτός που θέλει να μεταφέρει τα πράγματά του;
Αυτή την πιο ουσιαστική διάσταση του θέματος την αποκρύπτει εσκεμμένα και επιμελώς από το σκεπτικό του ο Σωκράτης.

β. Ξέρει πολύ καλά ο Σωκράτης ότι και για άλλα σημαντικά θέματα όπως είναι πχ ο πόλεμος, οι Αθηναίοι συμβουλεύονταν τους ειδικούς (στρατιωτικούς κλπ) αλλά τις καθοριστικές αποφάσεις – πλαίσια τις έπαιρναν οι πολίτες (και πολύ σωστά).
Για ΟΛΑ τα θέματα, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά, οι Αθηναίοι συμβουλεύονταν ειδικούς αλλά  αποφάσιζαν  αυτοί .


ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΟΜΩΣ Η ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ ΠΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ;

Οι ρίζες, ο κορμός τα κλαδιά και το μήλο σχετίζονται όλα με το δένδρο της μηλιάς. Όμως η θρεπτικότητα του καρπού του μήλου δεν έχει καμιά σχέση με τις ρίζες του δένδρου. Ο Σωκράτης λοιπόν πάει να ταυτίσει τις ρίζες με τον καρπό για να μας πει ότι και αυτές είναι φαγώσιμες όπως ο καρπός!!!
Σε αυτή την εξαπάτηση λοιπόν προσπαθεί να ταυτίσει το ρήμα ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΟΜΑΙ με το ρήμα ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ.
Όμως το κάθε ρήμα εκφράζει μια διαφορετική υλική πραγματικότητα, μια διαφορετική διαδικασία επί του προκειμένου. Άλλο πράγμα ρωτώ και άλλο αποφασίζω. Άλλο πράγμα είναι να ρωτήσω αν ένα δρόμος είναι ανοιχτός ή κλειστός και διαφορετικό πράγμα είναι η απόφαση για το που και πότε θέλω να πάω.
Αλλά ο ακροατής ή ο αναγνώστης μπορεί εύκολα να πέσει στην παγίδα αν δεν είναι καλά μυημένος στις καρριολιές των ολιγαρχικών απατεώνων.
Όλοι μας γνωρίζουμε από την καθημερινή μας πράξη ότι άμα θέλουμε να ικανοποιήσουμε την ανάγκη μας πχ για στέγη, εμείς θα αποφασίσουμε που θα χτίσουμε το σπίτι, πόσα χρήματα μπορούμε να διαθέσουμε, πόσο μέγεθος θα έχει, πόσα δωμάτια, αν θα έχει ή όχι γκαράζ, σε πόσο χρονικό διάστημα θα θέλαμε να κατασκευαστεί κλπ. Εμείς παίρνουμε την απόφαση για τις ΠΙΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ του σπιτιού.
(Και μέχρι να παγιώσουμε το σύνολο των προδιαγραφών στον νου μας, μπορούμε ενδιάμεσα να συμβουλευόμαστε διάφορους γνώστες του αντικειμένου.)
Μετά θα πάμε να βρούμε έναν οι περισσότερους μηχανικούς για να τους συμβουλευτούμε πως θα μπορούσε να υλοποιηθούν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο οι προδιαγραφές που αποφασίσαμε και θέτουμε. Ο κάθε μηχανικός θα μας δώσει τις συμβουλές του και εμείς ΠΑΛΙ θα αποφασίσουμε για τον ποιο μηχανικό θα διαλέξουμε για να εκτελέσει τις εντολές μας – προδιαγραφές μας για το χτίσιμο.

                             ΟΙ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΠΡΑΞΗΣ

Εν αρχή εστί η υποκειμενική αντίληψη μιας ανάγκης.Με την αντίληψη αυτής επέρχεται άμεσα η νοητική και σωματική κινητοποίηση του ανθρώπου.
Η κινητοποίηση έχει τις εξής διαφορετικές φάσεις της:

1. Προσπάθεια αποκόμισης, συλλογής γνωστικών στοιχείων που σχετίζονται με τη συγκεκριμένη υποκειμενική αντίληψη της ανάγκης.
Το υποκείμενο προσπαθεί να αποκομίσει πληροφορίες (με ερωτήσεις, με συμβουλές κλπ) ή γνώσεις (με μελέτη κοκ) για να βρει τελικά τα μέσα και τους τρόπους για το πως θα ικανοποιήσει κατά τον καλύτερο τρόπο την ανάγκη του.

2. Φάση του συνδυασμού  των όποιων γνωστικών στοιχείων αποκομίζει.
Αιτιατός συνδυασμός και μεταξύ τους και σε σχέση με το στόχο της ικανοποίησης της ιδιαίτερης ανάγκης.
(Σε τούτη τη φάση μπορούν να γίνουν πάρα πολλές νοητικές διαδικασίες με στόχο να δοθούν απαντήσεις σε πιθανόν πάρα πολλά ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ και μη ερωτήματα.
Για παράδειγμα: «Με αυτό το συγκεκριμένο μέσον ή τρόπο προωθείται αιτιατά η ικανοποίηση της ανάγκης μου; Ικανοποιείται πλήρως ή μερικώς; Να προωθήσω τώρα την ικανοποίησή της ή να περιμένω και να προωθήσω πρώτα κάποιαν άλλη πιο σημαντική για μένα (και που μόνο εγώ ξέρω τη σημαντικότητα των δικών μου αναγκών;). Μήπως με τούτα τα μέσα, τους τρόπους ή την χρονική στιγμή αποκλείσω ή μειώσω το μέγεθος ικανοποίησης άλλων προσωπικών μου αναγκών; Μήπως η ολική ή η μερική ικανοποίηση αυτής της ανάγκης με τα συγκεκριμένα μέσα ή τρόπους μου προκαλέσει αύριο μεγαλύτερα προβλήματα ή μεγαλύτερες ανάγκες; Κοκ)
Και σε όλα αυτά τα ερωτήματα, και όλους τους σχετικούς με τούτα συλλογισμούς ο ΜΟΝΟΣ και αποκλειστικά αρμόδιος να τα κάνει είναι το ίδιο το άτομο που βιώνει την ανάγκη. Τελεία και παύλα.
Κανένας ειδικός δεν μπορεί να αντικαταστήσει το άτομο και τούτο γιατί το άτομο είναι ο μοναδικός δυνατός γνώστης του ΣΥΝΟΛΟΥ των προσωπικών αναγκών του, ο μοναδικός γνώστης των αξιολογήσεων τους και στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι  ο μοναδικός γνώστης των χρονικών προτεραιοτήτων στην ικανοποίησή τους.

3. Φάση επιλογών - αποφάσεων των καλύτερων συνδυασμών.
Από όλους τους συνδυασμούς των γνωστικών στοιχείων που θα διαθέτει το άτομο θα αποφασίσει ποια λύση, ποιο δρόμο θα ακολουθήσει, ποια μέσα και τρόπους θα θέσει σε πρακτική. Αυτοί θα είναι οι στόχοι του.

4. Στις πρακτικές ενέργειες για την υλοποίηση των στόχων του,  μπορεί να συμμετέχει ο ίδιος ή να τις αναθέσει ως ένα σημείο σε ειδικούς.


Από τα πιο πάνω διαφαίνεται καθαρά ότι ο ειδικός μπορεί να είναι χρήσιμος είτε στη φάση των πληροφοριών  και συμβουλών (σαν εκτελεστικό όργανο παροχής πληροφοριών ή συμβουλών) είτε στη φάση της εκτέλεσης των προδιαγραφών  - στόχων.
Και στις δύο περιπτώσεις μπορεί να είναι χρήσιμος ΜΟΝΟ ως εκτελεστικό όργανο.

Σαν αποφασιστικό υποκείμενο δε μπορεί να είναι ΜΟΝΟ εκείνος που έχει την ανάγκη ή πιθανολογικά να του παρουσιαστεί ανάγκη.
(κείμενο: ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ)

Και αν σκοπός της ανθρώπινης κοινωνίας είναι η ικανοποίηση των αναγκών των μελών της τότε ΜΟΝΟ τα μέλη της είναι από τη φύση αρμόδια για να παίρνουν τις αποφάσεις σχετικά με την ικανοποίησή τους.(κείμενο: ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙς ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ)

ΥΓ 1 Ο Ολιγαρχικός Σωκράτης δεν ήταν κάποιο άτομο που αγαπούσε φοβερά την εργασία, σύμφωνα με κάποιους μελετητές  (Ίσως να ισχύει και ίσως όχι).  Πάντως  ένα από τα μέσα για να ζει ήταν να τα "παίρνει"  από τους ολιγαρχικούς διδάσκοντας τα τέκνα τους.
Και ήξερε επίσης ότι χέρι που σε θρέφει δεν πρέπει να το δαγκώνεις αλλά να το γλύφεις.
Πιστεύουμε λοιπόν ότι γνώριζε τι ανοησίες έλεγε πάνω στο θέμα. Όμως προσέφερε έτσι προπαγανδιστικές υπηρεσίες στους ολιγαρχικούς. Προσέφερε την υπηρεσία της εξαπάτησης των πολιτών για να υπομονεύσει την εξουσία αυτών.
Η πιο πάνω αντίληψη του είναι το κεντρικό ολιγαρχικό επιχείρημα του ολιγαρχισμού, το κεντρικό επιχείρημα της αριστοκρατίας. (Συγχέουν επίτηδες την έννοια του συμβουλεύομαι με την έννοια του αποφασίζω και αλλάζουν το φυσικό υποκείμενο του αποφασίζω.)
Και είναι τόσο άτοπο και βλακώδες!!!!!! Και διαρκεί πάνω από 2300 χρόνια!!!

2. Τις υπηρεσίες του Σωκράτη στην ολιγαρχία τις έχει αναγνωρίσει ακόμα και η καθολική εκκλησία και τον έχει ανακηρύξει όσιο!!!! Τον ανακήρυξαν όσιο ίσως "επειδή θα ή θελαν να είναι ο κρυφός προστάτης εκείνων των παιδεραστών καθολικών ιερέων"!!!

3. Ολιγαρχικοί καθηγητές κάθε είδους παρουσιάζουν στους μαθητές τους αυτό το βλακώδες επιχείρημα του Σωκράτη για να τους μπλέξουν στα πλοκάμια της ολιγαρχίας. (Πολλοί από αυτούς τους καθηγητές δεν το κάνουν επίτηδες αλλά το κάνουν επειδή έχουν πολύ μειωμένη νοητική ικανότητα.)

4. Ανάλογες ανόητες αντιλήψεις εξέφραζαν και οι άλλοι ολιγαρχικοί. Ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας. Για τις απύθμενες ολιγαρχικές βλακείες τους θα αναφερθούμε σε άλλα κείμενα.
Όμως η παγκόσμια ολιγαρχία, επειδή εξυπηρετείται από τις αντικοινωνικές "εξυπνάδες" τους,  τους έχει εξυψώσει  στους «επτά ουρανούς». Ήρθε ο καιρός να τους κατεβάσουμε.

ΟΕΝΔΕΛ  -  ΕΚΚ

     
( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)

ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΕΧΟΥΝ - ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ – ΜΗΔΑΜΙΝΗ ΓΝΩΣΗ ΣΕ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ.

ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ,

και γι αυτό ΔΕΝ πρέπει να επιλέγουν  αυτοί τους νόμους αλλά ο λαός

Οι ολιγαρχικοί κάθε απόχρωσης, επί αιώνες τώρα, για  να καθυποτάσσουν ευκολότερα τους λαούς προσπαθούν διά μέσου της προπαγάνδας τους να προκαλέσουν την αίσθηση κατωτερότητας  - κόμπλεξ- και ηττοπάθειας στους λαούς προβάλλοντας ευρέως την εξής άποψη που λέει ότι:
 «Ο λαός είναι  σαν τα πρόβατα, δεν ξέρει τίποτα, έχει άγνοια κλπ και ως εκ τούτου δεν πρέπει να τον αφήσουμε να αποφασίζει για τη ζωή του. Σήμερα η επιστήμη προχωρά με ταχύτητα και έχουμε μια πολυπλοκότητα στις γνώσεις. Και αυτή την πολυπλοκότητα μόνο οι ειδικοί επιστήμονες τη γνωρίζουν και γι αυτό μόνο αυτοί θα πρέπει να αποφασίζουν και να επιβάλλουν τις απόψεις τους. Ο λαός δεν μπορεί να κρίνει γιατί δεν έχει ειδική γνώση. Ο λαός δεν είναι γνώστης και ως εκ τούτου θα κάνει λάθη. Και για να μην κάνει λάθη και ζημιωθεί (πονόψυχοι) θα πρέπει να αποφασίζουν ( νομοθετούν) οι ειδικοί γνώστες – πολιτικοί  – που έχουν πολλές γνώσεις και να επιβάλλουν αυτές τις αποφάσεις τους στην κοινωνία.»

Η απόλυτη αληθοφανής απάτη!!!

Μια τέτοια προπαγάνδα απέχει τρισεκατομμύρια έτη φωτός απ την πραγματικότητα όπως θα αποδείξουμε πιο κάτω. Είναι το απόλυτο αναποδογύρισμα της πραγματικότητας που δυστυχώς έχει επηρεάσει εκατομμύρια υπηκόους. Απλά είναι μια μορφή θανατηφόρου δηλητηρίου που χύνουν στις φλέβες των λαών οι ολιγαρχικοί δηλαδή οι πιο εγκληματικές υπάρξεις της ανθρωπότητας.

Στην πραγματικότητα ο λαός έχει επί της ουσίας άπειρα μεγαλύτερη γνώση απ ότι έχουν όλοι μαζί οι πιο άριστοι ειδικοί.

                    ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΩΝ

Πριν όμως  προχωρήσουμε σε λεπτομερέστερο ξεσκέπασμα αυτής της εγκληματικής απάτης να παρουσιάσουμε κάποιες μεγάλες αντιφάσεις της ολιγαρχικής προπαγάνδας πάνω στο ίδιο θέμα.

α. Μας λένε ότι ο λαός (στα πλαίσια των ολιγαρχικών κοινοβουλευτικών εκλογών που τις βαπτίζουν δημοκρατικές) κρίνει τα προγράμματα των  κομμάτων και ψηφίζει αυτό που θεωρεί πιο

σωστό.
Εδώ μπαίνει το ερώτημα: Τα προγράμματα αυτά γίνονται στο πόδι από μη ειδικούς ή γίνονται από ειδικούς με βαθειά γνώση των θεμάτων;

1. Αν τα προγράμματα αυτά γίνονται από ειδικούς γνώστες τότε πως βάζουν το λαό να επιλέγει κάποιο εξ αυτών από τη στιγμή που είναι μη ειδικός και δεν έχει γνώση της πολυπλοκότητας των θεμάτων ;Ο μη ειδικός που κατ’ αυτούς είναι άσχετος  κρίνει τους  γνώστες της «πολυπλοκότητας»; Τι αντίφαση!! Τι ανέκδοτο!!Πως το δέχονται αυτό;
2. Αν από την άλλη γίνονται στο πόδι από μη ειδικούς τότε οι ολιγαρχικοί της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας μας περιπαίζουν όταν μας λένε ότι στο σύστημά τους οι ειδικοί γνώστες της πολυπλοκότητας  είναι εκείνοι που φτιάχνουν τους νόμους.

Εν κατακλείδι,  όποια περίπτωση να διαλέξουν δεν μπορούν να αποφύγουν την απόλυτη αντίφαση μεταξύ των λεγομένων τους που γίνονται στα πλαίσια της προπαγάνδας τους για να στηρίξουν το εγκληματικό κοινοβουλευτικό τους σύστημα.

β.  Μας λένε  λοιπόν ότι: «..Σήμερα η επιστήμη προχωρά με ταχύτητα και έχουμε μια πολυπλοκότητα στις γνώσεις. Και αυτή την πολυπλοκότητα  μόνο οι ειδικοί επιστήμονες τη γνωρίζουν και γι αυτό μόνο αυτοί θα πρέπει να αποφασίζουν και να επιβάλλουν τις απόψεις τους στην κοινωνία. Ο λαός δεν μπορεί να κρίνει γιατί δεν έχει ειδική γνώση.. κλπ»
Όλοι όμως γνωρίζουμε ότι μεταξύ των ειδικών και άριστων επιστημόνων σε ένα αντικείμενο,  υπάρχουν όχι μόνο διαφορετικές απόψεις αλλά ενίοτε φθάνουν σε ανοιχτές συγκρούσεις. Ο ένας αμφισβητεί την αλήθεια του άλλου κλπ.
Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το εξής: Ποιος άριστος θα κρίνει το ποιος είναι πιο άριστος αφού μεταξύ τους «τρώγονται»;

γ. «Σε άλλη περίπτωση μας λένε ότι ο λαός είναι αμόρφωτος και δεν μπορεί να κατανοήσει ούτε ένα γραπτό νόμο..»
Μα αν είναι όντως έτσι τότε γιατί απορρίπτουν τη δικαιολογία όλων εκείνων των παραβατών που θα μπορούσαν να επικαλεστούν άγνοια ή μη κατανόηση ενός συγκεκριμένου νόμου;

Εν κατακλείδι, όλους τους ολιγαρχικούς είναι εύκολο να τους ρίξει κανείς στον τεράστιο λάκκο των αντιφάσεων της ίδιας της εγκληματικής τους προπαγάνδας.

 ΤΟ ΞΕΣΚΕΠΑΣΜΑ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ
ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΠΕΡΙ ΑΓΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΘΩΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος εργαζόμενος  θέλει να φτιάξει το σπίτι του  για  να ικανοποιήσει τις ανάγκες του για στέγαση.

 Πρώτα απ΄ όλα λοιπόν θα ήθελε να το φτιάξει σε ένα υπάρχοντα ιδιόκτητο χώρο σε μια περιοχή που του αρέσει. Γνωρίζει ότι έχει και κάποια συγκεκριμένη οικονομική δυνατότητα που πιστεύει  ότι  του επιτρέπει να φτάσει ως ένα σημείο την κατασκευή δηλαδή ως την αποπεράτωση του πρώτου ορόφου. 

Επίσης  θα ήθελε το σπίτι του να έχει τέτοιες αντισεισμικές βάσεις-θεμέλια, κολώνες κλπ ώστε στο μέλλον αν θα ήθελαν τα παιδιά του, να μπορούν να χτίσουν και άλλους ορόφους.

Άλλες επιθυμίες του για τον 1^ο όροφο είναι η έκταση της επιφάνειάς του, οι διαστάσεις και η θέση των δωματίων, η θέση του σαλονιού, η θέση της κουζίνας, του μπαλκονιού κλπ και σε κάποιο σημείο θα ήθελε να έχει ένα γκαράζ  στο υπόγειο με συγκεκριμένες προδιαγραφές.

Ακόμα σημαντικό γι αυτόν θα ήταν και μια συγκεκριμένη διαμόρφωση των εξωτερικών χώρων.  Για  τον εξωτερικό χώρο θα ήθελε η κατασκευή του σπιτιού να είναι σε τέτοιο χώρο, να έχει τέτοια διαρρύθμιση ώστε και να εξοικονομεί έκταση αλλά να υπάρχει και η κατάλληλη ηλιοφάνεια ώστε να καλλιεργεί έναν κήπο.

Με αυτές λοιπόν τις προδιαγραφές που έχει στο μυαλό του πιστεύει ότι θα ικανοποιούνται κατά τον καλύτερο τρόπο, στο μέτρο του δυνατού,  οι περισσότερες σχετικά άμεσες και οι μακροπρόθεσμες ανάγκες του γύρω απ τη στέγαση και τη διαμονή σε ένα χώρο .

Όμως αυτός ο εργαζόμενος δεν ξέρει τίποτα ή ξέρει ελάχιστα από οικοδομικές κατασκευές και γι αυτό είναι αναγκασμένος να απευθυνθεί σε κάποιο ειδικό δηλαδή σε κάποιον μηχανικό.

Προς αυτό το σκοπό παίρνει την απόφαση να απευθυνθεί σε 2-3 μηχανικούς

 για να τους εκφράσει τις ανάγκες του και τις επιθυμίες του, να ακούσει τις προτάσεις τους για το σχέδιο, για τα καταλληλότερα ποιοτικά  και οικονομικά υλικά που ο καθένας τους θα θεωρεί ότι θα είναι σωστότερο  να χρησιμοποιηθούν κλπ  και όλα αυτά μέσα στα πλαίσια των συγκεκριμένων οικονομικών του δεδομένων.   Κατόπιν τούτων να κρίνει ποιος τελικά από αυτούς  μπορεί να πραγματοποιήσει καλύτερα τις επιθυμίες του.

Σε αυτό τη σημείο θα πρέπει να γίνουν μερικές ρητορικές ερωτήσεις για να αναδειχτούν τα λογικά αυτονόητα που η ολιγαρχική προπαγάνδα εντέχνως τα διαστρέφει ανά τους αιώνες.
1)Ποιος θα πρέπει να αποφασίζει για το σε ποιο μέρος του

πλανήτη θα χτιστεί και γενικά για το πώς θα διαμορφωθεί  τελικά το σπίτι ή για το μέγιστο δυνατό κόστος του; Ποιος θα πρέπει να αποφασίζει και να επιβάλλει  τις  ουσιαστικές - καθοριστικές προδιαγραφές  του σπιτιού; Ο μη ειδικός (εργαζόμενος) ο οποίος έχει άγνοια από χτισίματα ή ο ειδικός (μηχανικός) στις κατασκευές και για ποιο λόγο; 

2) Ποιος θα κάνει σίγουρα  τα περισσότερα και σημαντικότερα λάθη κατά την επιλογή των προδιαγραφών του σπιτιού; Αν αποφασίσει ο  εργαζόμενος ή αν αποφασίσει ο μηχανικός;
Και για ποια θέματα είναι σωστό ( αποτελεσματικό) να αποφασίζει ο μη ειδικός και για ποια ο ειδικός;

             

                 ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

α. Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι συντριπτική.
Ας υποθέσουμε ότι ο μη ειδικός εργαζόμενος είχε μπροστά του για να επιλέξει έναν από τους πέντε πιο άριστους ειδικούς μηχανικούς του κόσμου. Άριστους ειδικούς που γνωρίζουν τέλεια την πολυπλοκότητα του αντικειμένου

 της στατικής, της αντισεισμικότητας και γενικά γνωρίζουν άριστα την πολυπλοκότητα των κατασκευών.
Και τι σημαίνει λογικά αυτό;
Μήπως σημαίνει ότι ο επιλεγμένος ειδικός μηχανικός που γνωρίζει άριστα την πολυπλοκότητα των κατασκευών είναι σωστό να αποφασίζει και να επιβάλλει δια της βίας στον μη ειδικό τις βασικές και ουσιαστικές προδιαγραφές του σπιτιού; Όχι βέβαια!! Κάτι τέτοιο θα ήταν απόλυτα παράλογο.
Οποιοσδήποτε άνθρωπος που διατηρεί έστω και λίγο «τας φρένας» του δεν θα ήθελε και δεν θα άφηνε ΠΟΤΕ κανένα μηχανικό να αποφασίζει και να του επιβάλλει τις απόψεις του για τις βασικές προδιαγραφές του σπιτιού του. Έτσι γίνεται πάντα. ΠΟΤΕ κανένας μηχανικός, όσο άριστος και να είναι, όσα πτυχία και να έχει, δεν πρέπει να αποφασίζει (και δεν αποφασίζει)  για τις βασικές προδιαγραφές – σκοπούς κατασκευής του σπιτιού.
Και αυτό είναι το σωστό να γίνεται γιατί και οι πιο άριστοι ειδικοί δηλαδή  οι πιο μεγάλοι γνώστες των πιο μεγάλων και πολύπλοκων θεμάτων, έχουν μηδαμινές γνώσεις ή σχεδόν πλήρη άγνοια για τις ανάγκες και τους σκοπούς των μη ειδικών.
Ενώ αντίθετα οι μη ειδικοί έχουν ασύγκριτα πληρέστερη γνώση των δικών τους αναγκών (και σκοπών) σε σχέση με τους εντελώς άσχετους προς αυτές τις ανάγκες ειδικούς.

Ο ΕΙΔΙΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΤΟ ΝΑ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ Ή ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΙ ΚΑΙ Ο «ΜΗ ΕΙΔΙΚΟΣ» ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΤΟ ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ.

(Σιγά.. να μην πρέπει ο ειδικός κατασκευαστής παπουτσιών να αποφασίζει και να επιβάλλει στον πελάτη τι παπούτσια θα αγοράσει!!)

β. Φυσικά είναι απόλυτα βέβαιο ότι αν επιλέξει – αποφασίσει  ο άριστος ειδικός –μηχανικός για την τελική μορφή του σπιτιού τότε οι πιθανότητες να κάνει λάθη που θα ζημιώσουν στο μέγιστο βαθμό τον εργαζόμενο μη ειδικό είναι της τάξης του 99,9999..% .

Αυτό συνάγεται από το γεγονός ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίζει τις ανάγκες και κατ΄ επέκταση  τις επιθυμίες του άλλου,  όσο άριστος και τέλειος ειδικός και να είναι. («Μόνο  ένας Θεός θα μπορούσε να τις ξέρει»).
 Στην προκειμένη περίπτωση,  ποιος άριστος θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο εργαζόμενος θα θέλει οικοδομικές βάσεις με προδιαγραφές για χτίσιμο και άλλων ορόφων, για γκαράζ, για κήπο κλπ; Ουδείς. ( Οι πιθανές μορφές ενός σπιτιού μπορεί να είναι χιλιάδες. Και γι αυτό το λόγο έχει μπει για τίτλος στο κείμενο  «και οι πιο άριστοι ειδικοί έχουν μηδαμινές γνώσεις σε σχέση με το λαό».)

Εκτός και αν αυτές τις επιλογές του τις εκφράσει ο μη ειδικός στον ειδικό. Τότε μόνο μπορεί ο ειδικός να ξέρει τις επιθυμίες του εργαζομένου μη ειδικού.

Επομένως για την ωφελιμότητα ή τη λιγότερη ζημία του μη ειδικού  είναι άκρως απαραίτητη η έκφραση, η διατύπωση της επιλογής των αναγκών  του και των προδιαγραφών αυτών. ( Αν ο μη ειδικός εκφραστεί μόνο γενικά και αόριστα όπως πχ  «θα ήθελα ένα καλό σπίτι» και χωρίς την πρόσθεση των προδιαγραφών του σπιτιού τότε τα λάθη του ειδικού  θα είναι επίσης στον ίδιο βαθμό  αναπόφευκτα. Ακόμα και ο πιο άριστος ειδικός σε αυτή  την περίπτωση είναι ένα τεράστιο μηδέν).

Άρα είναι απόλυτα απαραίτητη η επιλογή και η έκφραση των αναγκών και  των προδιαγραφών τους από τον μη ειδικό για την αποφυγή των συντριπτικά περισσότερων και σημαντικότερων λαθών που θα ζημιώσουν τον ίδιο μη ειδικό.

Όμως  κανένα πρακτικό νόημα δεν έχει ούτε η απλή επιλογή-εκλογή του ειδικού αλλά ούτε και η απλή έκφραση των επιλογών του μη ειδικού προς τον ειδικό χωρίς αυτή η έκφραση να είναι ταυτόχρονα και συγκεκριμένη εντολή. Τι νόημα έχει να εκλέξει κάποιον μηχανικό -με πολλές ειδικές γνώσεις και όχι κλέφτη- και να του πει πως θα ήθελε το σπίτι και μετά ο μηχανικός να είναι ασύδοτος και απρόσβλητος  δικαστικά  - αν δεν μπορεί να τον αναγκάσει να ακολουθήσει τις συγκεκριμένες εκφρασμένες προδιαγραφές; Κανένα νόημα.
Όμως θα μπορεί να πει κάποιος,  ότι ο μη ειδικός μπορεί να ζημιωθεί από τον ειδικό εξ αιτίας είτε λαθών του ειδικού, είτε ανικανότητάς του είτε από δόλο – συμφέρον. Σωστά.

Γι αυτό ο μη ειδικός για να καλυφθεί, θα πρέπει να έχει την -εκτελεστική και δικαστική- εξουσία με το μέρος του για να μπορεί να λαμβάνει την ανάλογη αποζημίωση.
Εδώ διαφαίνεται ότι οι πιο βασικές προϋποθέσεις για να μη ζημιωθεί ο μη ειδικός από τα σίγουρα λάθη του ειδικού είναι:
 α) Nα επιλέγει ο ίδιος τις προδιαγραφές των λύσεων των προβλημάτων του .
 β) Nα εκφράζει αυτές τις επιλογές στον ειδικό .

 γ) H τελική έκφραση των επιλογών του  να είναι εντολή απαράβατη προς τον ειδικό. 
δ) Να υπάρχουν κίνητρα στον ειδικό για καλή προσφορά υπηρεσιών (είτε σε σωστές προτάσεις ή  σε καλές εκτελέσεις)  και αντικίνητρα  όπου σε περίπτωση απάτης δια των προτάσεων ή κακής εκτέλεσης, κακής υλοποίησης των προδιαγραφών να τιμωρείται.

^{ΓΙΑΤΙ  Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΙΚΑΝΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙ ΤΟΝ ΕΙΔΙΚΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΗ ΕΙΔΙΚΟΣ;}

Ο ανθρώπινος πολιτισμός βασίζεται στην παραγωγή διαφορετικών μέσων και τρόπων χρήσης αυτών. Η παραγωγή αυτή είναι εκ των προτέρων κατασκευή μέσων και τρόπων για να καλύπτουν συγκεκριμένες ανάγκες (και προδιαγραφές αυτών)  και θα χρησιμεύσουν αν και όταν κάποιοι άνθρωποι βρεθούν στην κατάσταση να έχουν τέτοιες ανάγκες που να αντιστοιχούν στα μέσα που παράγονται για την επίλυσή τους.

Για την παραγωγή κάθε διαφορετικού μέσου- αγαθού έχουμε εξειδίκευση κάποιων ανθρώπων. Όλοι οι άνθρωποι είναι αδύνατον να εξειδικευτούν σε όλους τους τομείς. Επομένως η παραγωγή κοινωνικών αγαθών θα ήταν αδύνατη αν δεν μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν οι μη ειδικοί.  Η παραγωγή μέσων γίνεται για να μπορούν να χρησιμοποιούνται κυρίως από τους μη ειδικούς. 

Πχ η θέληση για απόκτηση και χρήση ενός κινητού από κάποιον δεν χρειάζεται γνώση σχετική με την κατασκευή του κινητού. Χρειάζεται μόνο η ανάγκη για επικοινωνία και οι προδιαγραφές αυτής της ανάγκης. Αν ας πούμε ζει σε ερημικό μέρος ίσως να έχει ανάγκη και από άλλη ενημέρωση. Έτσι σε αυτή την περίπτωση θα κοιτάξει να βρει ένα κινητό που επί πλέον να έχει ραδιόφωνο ή τηλεόραση. Δηλαδή να υπάρχει ΣΥΜΠΤΩΣΗ των αναγκών του (και των προδιαγραφών τους) με τις προδιαγραφές του μέσου που έχει κατασκευαστεί εκ των προτέρων για να ικανοποιεί αντίστοιχες ανάγκες.

Όλα τα παραγόμενα αγαθά είτε αυτά προορίζονται για μαζική διάθεση είτε προορίζονται για μερική διάθεση αλλά προς μη ειδικούς, θα πρέπει να έχουν δύο βασικά χαρακτηριστικά:

α. Ο ειδικός παραγωγός να επικοινωνεί και να καθιστά αντιληπτό στον μη ειδικό ποιές ανάγκες – επιθυμίες – στόχους μπορεί να ικανοποιήσει το προϊόν  του (αν χρησιμοποιηθεί με συγκεκριμένους τρόπους).
Δηλαδή να καθιστά αντιληπτό και κατανοητό στον μη ειδικό στην κατασκευή και υποψήφιο χρήστη, την ΔΥΝΑΤΗ ΩΦΕΛΙΜΟΤΗΤΑ του αγαθού, τις αξίες χρήσης του αγαθού, με σκοπό ο μη ειδικός να μπορεί να κάνει εύκολα την  επιλογή  του.
β. Ο ειδικός να έχει καταστήσει τελικά εύκολη  και τη χρήση του προϊόντος  του –αγαθού στον μη ειδικό. Πχ ο τρόπος χρήσης του κινητού, του αυτοκινήτου, του ψυγείου, της τηλεόρασης κλπ να είναι αρκετά απλός. Με λίγες κινήσεις να τίθεται σε λειτουργία και να είναι εύχρηστο.

Παίρνοντας ξανά για παράδειγμα τα πιο πάνω αγαθά (τηλεόραση, ψυγείο, κινητό, αυτοκίνητο κλπ) θα δούμε ότι για την κατασκευή τους απαιτείται αρκετά πολύπλοκη και  εξειδικευμένη γνώση. Όμως η χρήση τους είναι σχετικά εύκολη από όλους εκείνους που έχουν σχεδόν πλήρη άγνοια για την κατασκευή τους.
Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι έχουμε ένα τρίγωνο και στη βάση του βάλουμε την πολύπλοκη γνώση τότε στην κορυφή του θα πρέπει να βάλουμε τη σύγκληση όλων αυτών των γνώσεων για την ικανοποίηση συγκεκριμένων αναγκών με μια απλή επιλογή και πρακτική χρήση.
Να γίνεται μια τέτοια σύγκληση, ώστε ο μη ειδικός χρήστης να μπορεί με σχετικά πολύ απλό τρόπο να κάνει την επιλογή και των τρόπων χρήσης του αντικειμένου ώστε να μπορεί να ικανοποιεί κάποια ή κάποιες ανάγκες του.
Ένα κατασκευασμένο αντικείμενο (που θέλει να απευθύνεται στην κοινωνία), όσο πολύπλοκη γνώση και να απαιτεί η παραγωγή  του, είναι κοινωνικά εντελώς άχρηστο αν δεν μπορεί να καταλήγει σε ικανοποίηση κοινωνικών αναγκών με απλή πρακτική χρήση από μη ειδικούς στην παραγωγή  του.
Και ο ειδικός και άριστος γνώστης είναι σχεδόν εντελώς άχρηστος κοινωνικά αν οι γνώσεις του δεν στοχεύουν να υλοποιούν τελικά, άμεσα ή έμμεσα (έρευνα),  στην παραγωγή  μέσων ή τρόπων που θα ικανοποιούν ανάγκες των μη ειδικών, με απλή επιλογή και χρήση του μέσου ή των τρόπων από αυτούς τους μη ειδικούς.

Τελικά ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ  ΙΚΑΝΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ κριτής της πολύπλοκης γνώσης, της άριστης (ή μη άριστης γνώσης), ο πιο κατάλληλος κριτής των ειδικών με πολύπλοκη γνώση που παράγουν κοινωνικά αγαθά είναι ο ΜΗ ειδικός.
Ποιος πχ θα κρίνει τον κατασκευαστή της τηλεόρασης αν αυτή δεν έχει καθαρή εικόνα ή τον κατασκευαστή του κινητού αν «πέφτει» γρήγορα η μπαταρία; Ο ίδιος θα κρίνει τον εαυτό του ή οι άλλοι ειδικοί ανταγωνιστές του; Μα ασφαλώς ο μη ειδικός χρήστης του οποίου δεν ικανοποιεί την ανάγκη του. Το ίδιο ισχύει και για όλα τα υπάρχοντα αγαθά.
Ο μη ειδικός κρίνει το τελικό αποτέλεσμα, το «δια ταύτα» και όχι τη λεπτομερή γνώση του ειδικού.

Οι μη ειδικοί που δεν έχουν καμιά σχέση με την πολύπλοκη γνώση, δεν χρειάζεται να κρίνουν την κατοχή γνώσης των ειδικών στην παραγωγή κοινωνικών αγαθών  αλλά κρίνουν την ζητούμενη σύγκληση σε ευκολία  επιλογής,  ευχρηστίας και αποτελεσματικότητας αυτών. Κρίνουν το «διά ταύτα» και ο συνολικός όγκος γνώσεων  είναι πρακτικά άχρηστος στους μη ειδικούς.  Συγκρίνουν και κρίνουν  μόνο τα στοιχεία  που βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας. Δηλαδή  κρίνουν τις ανάγκες  που φέρονται να  ικανοποιούν  αυτά  τα αγαθά ή «αγαθά», την ευκολία  ή  μη που μπορεί να έχει η χρήση τους,  σε σχέση πάντα με τις  προς τις δικές τους προσωπικές ανάγκες.

Τους αρκούν δηλαδή μόνο δύο  ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ και βασικά στοιχεία για να κρίνουν.
1. Να γνωρίζουν τις προσωπικές ανάγκες τους και
2. Ποιες ανάγκες θα μπορούσαν να τους ικανοποιήσουν τα παραγόμενα αντικείμενα.
Και από αυτά τα δύο στοιχεία κρίνουν αν υπάρχουν αντιστοιχίες ή αναντιστοιχίες μεταξύ τους.

Τα σχέδια νόμου  μπορούν να είναι και αυτά λαϊκά αγαθά αν τελικά λειτουργούν σαν μέσα για την ικανοποίηση λαϊκών αναγκών.
Ο πιθανός όγκος γνώσεων που ίσως να απαιτείται να έχουν οι νομοπαρασκευαστές ή εκείνοι που τους υπαγορεύουν  για να φτιάξουν το σχέδιο, θα είναι εντελώς άχρηστος  αν αυτά δεν συγκλίνουν στην κορυφή της πυραμίδας (όπως πρέπει να κάνουν όλα τα παραγόμενα κοινωνικά αγαθά).
Δηλαδή  α. αν δεν καθιστούν αντιληπτές, στους μη ειδικούς, τις πραγματικές ανάγκες που προτίθεται και ΜΠΟΡΕΙ τελικά  να ικανοποιήσει το κάθε σχέδιο και
β. αν το σχέδιο νόμου δεν είναι απλό στη χρήση του ήτοι στην συγκεκριμένη περίπτωση να είναι κατανοητό.
Αν οι ειδικοί (με πολύπλοκες γνώσεις) στην παρασκευή σχεδίων νόμων δεν μπορούν να το κάνουν αυτό τότε όχι μόνο δεν θα είναι άριστοι επιστήμονες αλλά θα είναι εντελώς ανίκανοι και άχρηστοι κοινωνικά. Και επειδή το αντικείμενο αυτό δεν είναι από τα πιο δύσκολα, κάλλιστα θα μπορούσε να πει κανείς ότι αν δεν μπορούν κάποιοι  ειδικοί αυτού του τομέα να συγκλίνουν τις προτάσεις τους στην απαραίτητη απλοποίηση τότε αυτοί, θα είναι μειωμένης αντίληψης,  θα είναι για «δέσιμο».

Σημείωση: Στο σημερινό ολιγαρχικό σύστημα του καπιταλισμού, στο σύστημα του ανταγωνισμού για το ιδιωτικό κέρδος, οι παραγωγοί αγαθών ή «αγαθών» εξαπατούν κατά κανόνα τους λαούς – μη ειδικούς.
Είτε παρουσιάζουν, δια μέσου τις διαφήμισης,  σαν πραγματικές κάποιες ανύπαρκτες  δυνατότητες των προϊόντων τους να ικανοποιήσουν συγκεκριμένες ανάγκες (ψεύτικες δυνατότητες) είτε αποκρύπτουν τις αρνητικές παρενέργειες που έχει η χρήση τους. Τα πάντα γίνονται για το κέρδος με τη πλήρη βοήθεια του ολιγαρχικού πολιτικού συστήματος προς  τους εγκληματίες καπιταλιστές και τη συνδρομή επίσης καλοπληρωμένων επιστημόνων. (Αμέτρητα τα διατροφικά και τα τεχνολογικά σκάνδαλα.) Αυτοί  έχουν την ένοπλη εκτελεστική και νομοθετική εξουσία και κάνουν ό,τι έγκλημα γουστάρουν.
Στην αυριανή κοινωνία της πραγματικής δημοκρατίας όπου ο κάθε λαός θα αποφασίζει  και θα επιβάλλει τη θέλησή του πάνω στο τι θα παράγεται, πόσο θα παράγεται,  πως θα παράγεται και πως θα διαμοιράζεται, αυτά τα φαινόμενα της εξαπάτησης θα οδηγούνται σταδιακά προς την εξάλειψή τους. Οι λαοί θα θεσπίζουν τα κατάλληλα αντικίνητρα  και τα κατάλληλα κίνητρα ώστε όλα τα αγαθά (και αυτά τα νομοσχέδια) να μην παρουσιάζουν ψεύτικες  ή λαθεμένες  δυνατότητες για ικανοποίηση αναγκών  και απόκρυψη αρνητικών πιθανών  καταστάσεων.

Στην  πραγματική εξουσία του λαού – δημοκρατία,  τα  νομοσχέδια που θα παρουσιάζονται  στα Κληρωτά Νομοθετικά Σώματα, θα έχουν ή εντός τους ή παράλληλα τη Σύγκληση στην πιο πάνω αναφερθείσα απλότητα και  επεξήγηση ώστε να γίνονται απόλυτα  κατανοητά  και από τα μη ειδικά μέλη του κάθε ΚΝΣ. Και κάτι τέτοιο είναι πανεύκολο να γίνεται. (Δες και κείμενο: « ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ».)

Η ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ

Εδώ να πούμε περιληπτικά μερικά πράγματα που αφορούν στην ανθρώπινη πράξη, τα οποία στην καθημερινότητά μας φαίνονται αυτονόητα αλλά τελικά δεν είναι και τόσο.

Οι ανάγκες του κάθε ανθρώπου δεν είναι τοποθετημένες η μια δίπλα στην άλλη, δεν είναι ξεχωριστές η μια από την άλλη αλλά βρίσκονται σε μια διαρκή αλληλεξάρτηση.

Οι ανάγκες δεν έχουν την ίδια αξία αλλά διαφορετικές αξίες. Όλες οι ανάγκες υπόκεινται σε μια διαρκή αξιολόγηση. Πχ για κάποιον μια εργασία έχει γενικά πάρα πολύ μεγάλη αξία. Όμως μια μέρα που αρρωσταίνει χάνει προσωρινά την αξία της μέσα του και στη θέση της μπαίνει η ανάγκη του για αποκατάσταση της υγείας του.  Οι ανάγκες δεν είναι ακανόνιστα τοποθετημένες αλλά είναι ιεραρχημένες ανάλογα με την αξιολόγηση που τους κάνει ο κάθε άνθρωπος. Και επειδή η αξιολόγηση μπορεί να αλλάζει διαρκώς ( λόγω αντικειμενικών ή υποκειμενικών αλλαγών) αλλάζει και η σχετική θέση όλων τους στην ιεραρχία και επομένως και οι προτεραιότητες.  

Οι ανάγκες είναι συνδυαστικά σχετισμένες  και μεταξύ αυτών που είναι άμεσες και μεταξύ των άμεσων και των πιθανά μελλοντικών

Η λύση κάποιων αναγκών εξαρτάται από την προηγούμενη λύση κάποιων άλλων. Πχ η κάλυψη κάποιων αναγκών σε υγεία προϋποθέτει την προηγούμενη κάλυψη της ανάγκης για χρήματα. Ο συνδυασμός των αναγκών είναι διαρκής επειδή διαρκής είναι και η αξιολόγηση. Πχ κάποιος έχει μια δουλειά σε μια πόλη και έχει προγραμματίσει να πάει σε αυτή. Όμως κάποιες αντικειμενικές αλλαγές του προκαλούν την ανάγκη να κάνει και άλλες δουλειές στην ίδια πόλη. Τότε κοιτάζει να βρει την κατάλληλη μέρα ώστε να πάει μόνο μια φορά συνδυάζοντας  την κάλυψη όλων των αναγκών και όχι να πάει πολλές φορές. (Πάρα πολλές ανάγκες επίσης προέρχονται από το υποσυνείδητο ή το ασυνείδητο του ανθρώπου)

Οι ανάγκες λοιπόν του κάθε ανθρώπου εκτός του ότι είναι διαφορετικές από αυτές των άλλων, σε μια δεδομένη στιγμή ή σε μια χρονική περίοδο, είναι και αξιολογικά διαφορετικές και συνδυαστικά διαφορετικές και ως εκ τούτου είναι αδύνατον κάποιος άνθρωπος να ξέρει  καλά τις ανάγκες και τους συνδυασμούς των αναγκών του άλλου ανθρώπου (πόσο μάλλον εκατομμυρίων ανθρώπων). Όπως κάθε άνθρωπος βιώνει κατά τρόπο μοναδικό τη χαρά και τον πόνο έτσι βιώνει κατά τρόπο μοναδικό τις συνδυαστικά σχετισμένες ανάγκες του. Αδύνατον να τις γνωρίζει ακριβώς

 οποιοσδήποτε άλλος, εκτός από τον ίδιο και «εκτός από το θεό».
Και ο κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει πολύ μεγάλη ή μικρή επίγνωση των προσωπικών συνδυαστικών αναγκών του αλλά κανείς άλλος δεν μπορεί να φτάσει το δικό του βαθμό επίγνωσης.

«Άνθρωπο βλέπεις και ψυχή δεν ξέρεις» λέει ο λαός ή «Ο καθένας ξέρει το δικό του Γολγοθά».

Από όλα αυτά συνάγεται ότι κανένας ειδικός όσο άριστος και τέλειος και να είναι ή να τυχαίνει να είναι κάποια ολιγαρχική κουφάλα που το παίζει ειδικός, δεν μπορεί να επιλέξει  το σκοπό του «μη ειδικού» γιατί απλούστατα δεν μπορεί να γνωρίζει ούτε τις απλές ανάγκες του, ούτε τις συνδυαστικές  και πόσο μάλλον την αξιολόγησή τους. 

Ο μόνος κατάλληλος ΕΙΔΙΚΟΣ να τις γνωρίζει καλύτερα είναι εκ φύσεως μόνο ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος, ανεξαρτήτου γραμματικών γνώσεων.
Πχ κάποιος ειδικός σε ένα υλικό τομέα μπορεί να του προτείνει συγκεκριμένα τι να κάνει κάποια λίγα χρήματα που διαθέτει. Όμως αυτός ο ειδικός αγνοεί ότι ο «μη ειδικός» έχει ανάγκη προστασίας από διαρκείς κλοπές που υφίσταται και θέλει να  χρησιμοποιήσει αυτά τα χρήματά του για αντικλεπτική προστασία. (Εδώ μπορεί να υπεισέλθει κάποιος ειδικός και να του προτείνει πιο ειδικά και αποτελεσματικά αντικλεπτικά μέσα που όμως ο «μη ειδικός» θα επιλέξει αν και ποιο μπορεί να χρησιμοποιηθεί πιθανόν συνδυαστικά  για την κάλυψη και άλλων αναγκών του κοκ)

Εν κατακλείδι το να υπεισέρχεται  ο ειδικός στα  «χωράφια» του «μη ειδικού» και να επιβάλλει αποφάσεις στον μη ειδικό είναι  ανόητο (και εγκληματικό). Τόσο εγκληματικό όσο θα είναι το να επιβάλλει τις αποφάσεις του κάποιος ταξιτζής (ειδικός στις οδήγηση και τις μεταφορές προσώπων) στους πελάτες του σχετικά με το προορισμό τους. Οι πελάτες να θέλουν να πάνε σε ένα συγκεκριμένο προορισμό  αλλά ο ταξιτζής να έχει την εξουσία να τους πάει όπου γουστάρει αυτός.

Τόσο εξωφρενικά εγκληματικό και ανόητο!!! Αυτό γιατί ο ειδικός ταξιτζής θα κάνει σίγουρα λάθος στο να ικανοποιήσει την ανάγκη του άλλου (εκατοντάδες χιλιάδες πιθανοί προορισμοί) αν δεν υπακούσει στην συγκεκριμένη εντολή-προορισμό  που θα του εκφράσουν οι «μη ειδικοί» στην οδήγηση πελάτες του οι οποίοι όμως είναι φύσει ειδικοί στην επίγνωση των αναγκών τους. (Και πόσο νόημα θα έχει μια προηγούμενη εκλογή ενός ταξιτζή μεταξύ πέντε ταξιτζήδων αν τελικά αποφασίζει ο ταξιτζής που θα πάει ο πελάτης όπως γίνεται σε επίπεδο κοινωνίας με τις βουλευτικές εκλογές αν τελικά ο όποιος επιλεγμένος ταξιτζής θα έχει την εξουσία να επιβάλλει τον προορισμό στους πελάτες του;) Και όμως αυτό ισχυρίζονται οι ολιγαρχικοί  κάθε είδους καθώς και οι υπήκοοι που έχουν υποστεί από μικροί πολύ μεγάλη πλύση εγκεφάλου. Να αποφασίζει ο ταξιτζής τον τελικό προορισμό (σκοπό), να έχει ο ταξιτζής τη νομοθετική – κανονιστική και την εξουσία του καταναγκασμού (ένοπλη εκτελεστική)  και όχι ο πελάτης!!!!! 
( Οι ταξιτζήδες που θέλουν να έχουν την εξουσία να επιβάλλουν τις αποφάσεις τους στους πελάτες είναι ψυχικά υγιής ή ψυχικά βαριά άρρωστοι;)
Και αν ακόμα υποθέσουμε το εξής  απολύτως παράλογο, ότι δηλαδή κάποιος ταξιτζής αποκτά απόλυτα μαντικές ικανότητες και καταλαβαίνει τις ανάγκες των πελατών και ειδικά σε ποιο προορισμό θέλουν να πάνε. Για ποιο όμως λόγο δεν θα θέλει να εκφράζουν και να έχουν την εξουσία να του επιβάλλουν οι πελάτες αυτή τη βούλησή τους;

Από τα πιο πάνω αναδεικνύεται ότι όλα τα περί λαθών του λαού που εκφράζουν και οι δεξιοί ολιγαρχικοί και οι «αριστεροί» ολιγαρχικοί λενινιστές δηλ. οι ντε φάκτο ολιγαρχικοποιημένοι αντικοινοτιστές οι οποίοι δεν έχουν όπως είναι κανένα λόγο ύπαρξης τον 21^ο αιώνα.

 Όλα όσα λένε περί ειδικών ή πρωτοποριών που θα επιβάλλουν τη θέλησή τους, είναι δικαιολογίες  για να εξυπηρετήσουν καλύτερα τα συμφέροντα τους  – είτε ταξικά είτε ατομικά ψυχολογικά-.

(Αν αποφασίζουν οι ολιγάρχες για εμάς, εκτός του ότι θα υποπέσουν εκ φύσεως σε τεράστια λάθη, έχουν και το μειονέκτημα να είναι επιρρεπείς σε λαδώματα, σε εκβιασμούς – απειλές κλπ με αποτέλεσμα να ζημιώσουν το λαό. Αν πχ για ένα Δήμο των 50.000 κατοίκων αποφασίζουν οι 21 τότε τους 11 είναι πιο εύκολο να τους λαδώσει ή να τους απειλήσει κανείς παρά να λαδώσει ή να απειλήσει 50.000.)

Εδώ οι ολιγαρχικοί «διαφοροποιούνται» σε γενικές γραμμές στο εάν ο ταξιτζής θα πρέπει να είναι εκλεγμένος (αιρετός) ή μη εκλεγμένος (αυθαίρετος στρατιωτικός ή πολιτικός.)
 Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι ναζιστές, οι φασίστες κάθε είδους και οι μονοκομματικοί ενώ στην πρώτη ανήκουν οι κοινοβουλευτικοί ολιγαρχικοί (παραφασίστες) .

Όμως τι σημασία έχει αυτό πρακτικά; Καμία. Έτσι και αλλιώς θα αποφασίζει ο ταξιτζής και όχι ο λαός. Και στην περίπτωση των κοινοβουλευτικών προπαγανδιστών, τι σημασία έχει αν μπορείς να τον αλλάξεις μετά από 4 χρόνια με κάποιον άλλο ολιγάρχη ταξιτζή αν προηγουμένως έχεις υποστεί μεγάλη ζημιά;

Τώρα αν υπάρχει κανένας υπήκοος με τέτοια νοημοσύνη που να πιστεύει και να δέχεται το ότι επειδή ο ταξιτζής έχει ειδικές γνώσεις και ικανότητες στην οδήγηση, θα πρέπει να αποφασίζει αντί γι αυτόν και για την ουσία του προορισμού του - γιατί έτσι θα είναι πιο σωστό και πιο αποτελεσματικό για την ικανοποίηση κάποιων αναγκών του- τότε ναι και θα πρέπει να δέχεται και σε κοινωνικό επίπεδο, κάποιους λίγους να αποφασίζουν τους νόμους αντί γι αυτόν,  αφού η ουσία και των 2 αυτών περιπτώσεων είναι εντελώς ίδια.

(Αυτή όμως είναι η ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ αιτία της κρίσης και της παγκόσμιας εξαθλίωσης. Δηλαδή το να αποφασίζουν οι λίγοι δήθεν ειδικοί που στην ουσία είναι απλά βαριά ψυχασθενείς και άκρως εγκληματικές υπάρξεις.)

 

                                       


                                        ΜΕΡΟΣ Β

            ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΕΜΒΑΘΥΝΣΗ ΣΤΟ ΘΕΜΑ



Φυσικά και ο μη ειδικός γνώστης ενός υλικού τομέα που επιλέγει τις προδιαγραφές λύσης των προβλημάτων του ίσως να διαπιστώσει στο μέλλον ότι κάποια προδιαγραφή που είχε θέσει ο ίδιος ήταν λαθεμένη (ουδείς αλάνθαστος). Όμως θα είναι ένα κάποιο λάθος. Αλλά αν η επιλογή γινόταν αποκλειστικά από τον ειδικό τότε σχεδόν το σύνολο των προδιαγραφών θα έβγαινε λάθος (εκτός και αν ο ειδικός όπως είπαμε είχε τέλειες μαντικές ή θεϊκές ικανότητες αλλά και να τις είχε, πάλι θα έπρεπε να εκλάβει την βούληση του μη ειδικού ως εντολή).

Αντίστροφα. Ο μη ειδικός θα κάνει σχεδόν τα συντριπτικά περισσότερα λάθη σε σχέση με τον ειδικό αν πάει  ( στα χωράφια του ειδικού)  για να υλοποιήσει - κατασκευάσει ο ίδιος τις προδιαγραφές του σπιτιού  του  γιατί απλά δεν ξέρει τίποτα από οικοδομικές κατασκευές όπως τις ξέρει ο ειδικά σπουδαγμένος.

Ναι, εδώ ο ειδικός και ας μην είναι «Αϊνστάϊν» έχει σίγουρα πολύ περισσότερες γνώσεις από τον μη ειδικό. (Όμως ταυτόχρονα έχει μηδαμινές γνώσεις ως προς την ουσία, ως προς τις συνδυαστικές ανάγκες του μη ειδικού.  Και στο θέμα των προσωπικών συνδυαστικών αναγκών – στόχων,  οι γνώσεις του μη ειδικού, έχουν το συντριπτικό καθοριστικό βάρος.)

Ο ειδικός λοιπόν θα πρέπει να πάρει και αυτός αποφάσεις για διάφορα θέματα αλλά όχι αποφάσεις επί των προδιαγραφών του σπιτιού – γιατί η κάθε προδιαγραφή είναι απάντηση σε κάποια ανάγκη και τις ανάγκες του άλλου δεν μπορεί να τις γνωρίζει - αλλά  να πάρει αποφάσεις εκτελεστικού τύπου και όχι καθοριστικού τύπου. Στο παράδειγμά μας ο ειδικός θα πρέπει να κάνει το κατάλληλο σχέδιο, να βρει  τα κατάλληλα υλικά και τη σωστή αναλογία τους, να βρει  τους καλύτερους οικοδόμους, τις καλύτερες τιμές κλπ. Φυσικά και αυτός μπορεί να κάνει λάθη κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του όμως  τα λάθη του θα είναι πολύ λιγότερα  σε σχέση με αυτά που θα έκανε ο μη ειδικός αν προσπαθούσε να κατασκευάσει το σπίτι.

(Άλλο πράγμα οι αποφάσεις καθοριστικού τύπου – προδιαγραφών ή στόχων – και διαφορετικό πράγμα οι αποφάσεις εκτελεστικού τύπου. Πχ ένα πρόσωπο Α πληρώνει ένα πρόσωπο Β για να μεταφέρει ένα πακέτο σε μια κάποια πόλη εντός δέκα ημερών. Αυτές είναι αποφάσεις προδιαγραφών καθοριστικού τύπου. Ο δε Β θα πρέπει εντός αυτών των προδιαγραφών να κινηθεί. Θα πρέπει να αποφασίσει ποια μέρα θα το παραδώσει, που θα γίνει η συνάντηση, ,με τι μέσον θα πάει στην άλλη πόλη κοκ. Αυτές είναι οι αποφάσεις  του εκτελεστικού οργάνου και λέγονται αποφάσεις εκτελεστικού τύπου. Στόχο έχουν την καλύτερη υλοποίηση των αποφάσεων  του εντολέα.
Οι νόμοι και οι διαταγές εκφράζουν προδιαγραφές καθοριστικού τύπου)

Σε τούτο λοιπόν το σημείο στηρίζεται διαχρονικά η ολιγαρχική εγκληματική προπαγάνδα κάθε μορφής. Πρώτα βαπτίζει ψευδώς ως μη ειδικό εκείνον που από τη φύση του είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ειδικός όσον αφορά στη γνώση των αναγκών της ζωής του και στη συνέχεια χαρίζει το αλάθητο στον ειδικό και σε εκείνο τον τομέα που σίγουρα ο ειδικός θα κάνει περισσότερα και σημαντικότερα λάθη από τον «μη ειδικό» ήτοι στον τομέα τις επιλογής του σκοπού – αναγκών και των βασικών προδιαγραφών του.

Όλη η ουσία της παγίδας που στήνουν οι ολιγαρχικοί στο λαό βρίσκεται εδώ. ΒΑΠΤΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΙΔΙΚΟ ΛΑΟ ΣΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΣΕ ΜΗ ΕΙΔΙΚΟ και από εκεί και πέρα ξεκινά ο έλεγχος της νόησης των υπηκόων. 

Πρώτα λοιπόν συγχέουν επίτηδες τις ειδικότητες και άρα τις καθοριστικές αποφάσεις που αφορούν στις προδιαγραφές του σκοπού όπου για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα θα πρέπει να λαμβάνει μόνο ο «μη ειδικός», με τις εκτελεστικές αποφάσεις που θα πρέπει να λαμβάνει ο ειδικός γνώστης ενός υλικού τομέα. Μετά από αυτό το μπέρδεμα και επειδή όλοι ξέρουν ότι ο «μη ειδικός» επί ενός άλλου γνωστικού αντικειμένου θα κάνει περισσότερα λάθη στην πράξη υλοποίησης κάποιου στόχου, λόγω έλλειψης ειδικών γνώσεων, του φορτώνουν έλλειψη γνώσεων και στον τομέα προδιαγραφών που αντικειμενικά όμως έχει περισσότερη γνώση. 

Επομένως η ύπαρξη ειδικών είναι απαραίτητη αλλά όχι για να αποφασίζουν για τις βασικές προδιαγραφές ενός σκοπού αλλά για να εκτελούν τις βασικές προδιαγραφές του σκοπού που θα θέτει και θα εντέλει ο «μη ειδικός». Δηλαδή να είναι αντιπρόσωποι του «μη ειδικού». Αν ο ειδικός αποφασίζει και για τις προδιαγραφές δεν θα κάνει μόνο περισσότερα λάθη συγκριτικά με τον ενδιαφερόμενο «μη ειδικό» αλλά θα κάνει και τα σημαντικότερα  γιατί τα λάθη του θα αφορούν την ουσία του σκοπού δηλαδή τις βασικές προδιαγραφές του.

Σε αυτή τη φυσική ροή των πραγμάτων ο ειδικός (αν θέλουμε να έχουμε τη μέγιστη δυνατή αποτελεσματικότητα στην υλοποίηση των αναγκών του «μη ειδικού»), θα πρέπει να είναι εντολοδόχος, να είναι  μόνο εκτελεστικό όργανο των αποφάσεων του «μη ειδικού» και όχι να λειτουργεί σαν όργανο αποφάσεων και καταναγκασμού των μη ειδικών.
 Το αντίστροφο είναι παρά φύσει και για αυτό είναι πολύ αναποτελεσματικό και επικίνδυνο.

(Το φυσικό είναι κάποιος να περπατάει με τα πόδια και όχι να του επιβάλλεται να συνηθίσει να περπατάει με τα χέρια.)

Επίσης ο κάθε ειδικός – σαν γνώστης των δυνατοτήτων των γενικών και των ειδικών μέσων- θα μπορούσε να προτείνει στον ενδιαφερόμενο «μη ειδικό», την πρόσθεση ή την αφαίρεση κάποιων αρχικών προδιαγραφών του που θα θεωρεί ότι θα είναι προς το συμφέρον του.  Μόνο να προτείνει όμως. Γιατί δεν μπορεί επ΄ ουδενί να γνωρίζει όλο το συνολικό φάσμα και τους συνδυασμούς των αναγκών και των επιθυμιών του «μη ειδικού».  Αν θέλουμε να έχουμε την μέγιστη αποτελεσματικότητα και όχι την ελάχιστη – του περπατήματος με τα χέρια- ή την πλήρη αναποτελεσματικότητα τότε θα πρέπει οι αρμοδιότητες του «μη ειδικού» και του ειδικού να διαχωριστούν ευκρινώς και να συμπίπτουν με τη φύση των πραγμάτων.

Ο ειδικός προτείνει ή εκτελεί και ο σχετικά «μη ειδικός» αποφασίζει και επιβάλλει.



ΥΓ.

Πρέπει να δώσουμε ένα συντριπτικό τέλος σε αυτή την εγκληματική ολιγαρχική προπαγάνδα. Οι ολιγαρχικοί χτυπούν συγκεκριμένα. ΣΤΟ ΕΦΙΚΤΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΩΦΕΛΙΜΟ.
Έτσι θέλουν να παρουσιάσουν
1. Ότι είναι ανέφικτο στις σημερινές πολυπληθείς κοινωνίες να μπορεί ο λαός να αποφασίζει και να επιβάλει τον κάθε νόμο και
2. Ότι κάτι τέτοιο, ακόμα και να ήταν εφικτό δεν θα ήταν ωφέλιμο για τους λαούς επειδή σήμερα για όλα τα θέματα απαιτείται βαθειά και πολύπλοκη γνώση την οποία δεν μπορεί να κατέχουν οι λαοί.

Φυσικά, αυτοί οι ισχυρισμοί είναι εγκληματικά ψεύδη για να αποτρέψουν τους λαούς από το να διεκδικήσουν την εξουσία τους, να διεκδικήσουν τον αυτοκαθορισμό της ζωής τους.

Στην απάνθρωπη προπαγάνδα τους  απαντάμε συντριπτικά με αντίστοιχα κείμενα: Μερικά εξ αυτών είναι:
 «ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ».
  «ΠΩΣ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ».
« ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙς ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ».
«ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ ΕΣΚΕΜΜΕΝΕΣ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ».



ΟΕΝΔΕΛ  -  ΕΚΚ

( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)