ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ. Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΧΗ ΤΟ ΑΚΥΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΝΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ.

Το σάπισμα της ΚΟΔ (Κοινοβουλευτικής Ολιγαρχικής Δικτατορίας) μέσα στην κοινωνική συνείδηση συνεχίζεται με γρήγορους ρυθμούς.
Η αποχή, το άκυρο και το λευκό σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο και τα πρώτα σύννεφα ανησυχίας  μαζεύονται πάνω από τα κεφάλια της ολιγαρχίας.

Χαιρετίζουμε όλους τους αγωνιστές, που μέσα από τις διάφορες συλλογικότητες αγωνίστηκαν για την αποχή από τις ολιγαρχικές εκλογές και για την ανατροπή κάθε ολιγαρχικού συστήματος.
Τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών είναι ένα πολύ θετικό βήμα για τη συνέχεια του αγώνα.

 Δεδομένα:
α. Στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, η αποχή, τα άκυρα και τα λευκά ήταν 38,74% και
οκτώ  μόνο  μήνες αργότερα, στις εκλογές του Σεπ. του 2015 το αντίστοιχο ποσοστό ήταν  45,85%.
Αυτό σημαίνει ότι  στις τελευταίες εκλογές (Σεπτέμβρης. 2015,) 750.000 περισσότεροι  υπήκοοι απείχαν από τις εκλογές τους,  σε σχέση με τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015!!!!!
Δηλαδή προστέθηκαν άλλοι 750.000 υπήκοοι που δεν βλέπουν ότι έχουν κανένα  όφελος με το να συμμετέχουν  στις εκλογές τους.

β.  Το 2007 πήγαν να ψηφίσουν  7.355.000 ενώ το Σεπ. του 2015 πήγαν στην κάλπη τους 5.566.295. Ετούτο δείχνει ότι μόνο μέσα σε 8 χρόνια, πάνω στην παλιά αποχή, προστέθηκε μια αποχή από 1. 789.000 υπηκόους  (σχεδόν 2 εκατομμύρια επί πλέον).
(Το 2004 είχαν πάει να ψηφίσουν 7.571.601)

γ. Σήμερα,  οι μισοί  περίπου υπήκοοι  στην Ελλάδα αρνούνται την όποια ωφελιμότητα τους προπαγανδίζει το σύστημα. Αυτό πάει να πει ότι η πραγματική εκλογική δύναμη των ολιγαρχικών κομμάτων, ως προς το σύνολο των εχόντων δυνατότητα ψήφου,  είναι περίπου η μισή από εκείνη που δείχνουν τα ποσοστά τους.
Πχ αν ένα κόμμα λέει ότι πήρε το 36%, στην ουσία έχει πάρε γύρω στο 19% ή αν ένα κόμμα λέει ότι πήρε 7% στην ουσία έχει πάρει γύρω στο 3,6%. (Η σημερινή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ έχει πάρει ουσιαστικά μόνο το 21% περίπου των ψήφων ενώ οι ναζιστές της ΧΑ από 537. 000 ψήφους που πήραν στις ευρωεκλογές του 2014, τώρα πήραν 388.000)

Συμπεράσματα:
* Η εκλογική δύναμη (συνολικά) των ολιγαρχικών κομμάτων φθίνει διαρκώς. Και όσον αφορά το πραγματικό αριθμό εκείνων που δεν βλέπει κανένα όφελος από αυτό το σύστημα είναι πολύ μεγαλύτερος από τον αριθμό  της αποχής, του άκυρου και του λευκού.
Όλοι γνωρίζουμε ότι πάρα πολλοί δεν θα πήγαιναν να ψηφίσουν αν δεν τους το ζητούσε για χάρη κάποιος σύζυγος, κάποιο παιδί ή κάποιο εγγόνι κλπ.
* Το σύστημα όχι μόνο χάνει διαρκώς την αξιοπιστία που θα ήθελε να είχε απέναντι στους υπηκόους του αλλά επί πλέον οι υπήκοοι το θεωρούν ζημιογόνο γι αυτούς.
*Σίγουρα οι μισοί  Έλληνες έχουν αποδεσμευθεί συναισθηματικά από όλα τα ολιγαρχικά κόμματα.  (βρίσκονται σε μια ουδέτερη ζώνη)  Όμως κάποιοι από αυτούς (οι περισσότεροι) δεν έχουν κατανοήσει πλήρως τη θεμελιώδη αιτία για τα δεινά που υφίστανται από το σύστημα. Δεν έχουν κατανοήσει  ότι η αιτία βρίσκεται στο γεγονός ότι μια πολύ μικρή μειοψηφία έχει την εξουσία να καθορίζει πλήρως τη ζωή τους. Επομένως δεν έχουν για να αντιπροτείνουν  τη μοναδική εναλλακτική πρόταση του ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ δηλαδή Όλη η Εκτελεστική, η Νομοθετική  και η Δικαστική Εξουσία στο Λαό (ΟΕΝΔΕΛ).
Αντίθετα ένα μικρό ποσοστό αγωνίζεται για την κατάργηση της ΚΟΔ και κάθε είδους ολιγαρχικού συστήματος και αντιπροτείνει την εγκαθίδρυση της Δημοκρατικής Ρεπούμπλικας της οποίας το περιεχόμενο είναι το ΟΕΝΔΕΛ.
* Παρά ταύτα οι πρώτες ανησυχίες των υπηρετούντων το σύστημα εκδηλώνονταν με σαφήνεια και κατά τη διάρκεια της ημέρας των εκλογών αλλά και μετά το πέρας αυτών παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες τους να το κρύψουν.
Η συνεχής ανοδική πορεία του αριθμού εκείνων που δεν πέφτουν στην παγίδα των εκλογών τους,  αρχίζει να τους ανησυχεί.
Τους ανησυχεί όμως περισσότερο η σκέψη ότι ένα μεγάλο μέρος αυτών μπορεί μια μέρα να υιοθετήσει μια πραγματική αντισυστημική πρόταση, να υιοθετήσει το πραγματικό αντίπαλο  δέος προς το ολιγαρχικό σύστημά τους. Να αγωνιστεί δηλαδή για τη θεσμοθέτηση μιας  κοινωνίας  όπου η πλειοψηφία του λαού θα μπορεί να αποφασίζει για τον κάθε νόμο και για όλα τα θέματα που την αφορούν  και θα μπορεί ταυτόχρονα να διατάζει τους εκλεγμένους της να υλοποιούν τη θέλησή της. Να αγωνιστεί δηλαδή για ένα σύστημα ακριβώς αντίθετο του σημερινού όπου μια μειοψηφία έχει την εξουσία (σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο) να αποφασίζει και να διατάζει το λαό για όλα τα θέματα.
* Τους ανησυχεί για παράδειγμα η πιθανότητα, σε μια από τις επόμενες ολιγαρχικές εκλογές, να ανέβει η αποχή σε επίπεδα απόλυτης πλειοψηφίας. Τους ανησυχεί η πιθανότητα  ότι μετά το πέρας κάποιας από τις επόμενες εκλογές  τους, ένα μεγάλο τμήμα από εκείνους  που δεν θα πάνε στην κάλπη τους,  θα διαδηλώνει οργανωμένα στις πόλεις εναντίον τους  και θα αμφισβητεί το γεγονός ότι μια πολύ μικρή μειοψηφία θα πρέπει  να έχει την εξουσία να επιβάλει στο λαό τα όποια αντιλαϊκά της μέτρα. Φοβούνται ότι  ένα τέτοιο γεγονός μπορεί  να οδηγήσει  ένα καλό και οργανωμένο ποσοστό υπηκόων  να υιοθετήσει και να προβάλει αγωνιστικά συνθήματα όπως «ΚΑΤΩ Η ΚΟΔ», «ΟΕΝΔΕΛ ΤΩΡΑ» ή το ΔΕΝ ΣΑΣ ΘΕΛΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ ΚΑΙ ΜΠΡΟΣ», «ΚΛΗΡΩΤΑ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΑ ΣΩΜΑΤΑ ΤΩΡΑ», «ΟΛΗ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ» κλπ.
Τους ανησυχεί ότι τέτοια γεγονότα θα αρχίσουν να απειλούν  ευθέως την ύπαρξή τους και ότι αυτά τα γεγονότα θα είναι μηνύματα για όλους τους λαούς.
Τους ανησυχεί γιατί με μια μεγέθυνση του αντίπαλου δέους στο τώρα θα αναγκαστούν να κάνουν  υποχωρήσεις  στο τώρα και δεν θα μπορούν πια να αλωνίζουν εντελώς ανεμπόδιστοι. (Δεν θα μπορούν πχ με ευκολία να μειώνουν τους μισθούς, τις συντάξεις και να αυξάνουν τη φορολογία κατά το δοκούν.)
Φοβούνται ότι μια τέτοια εξέλιξη ίσως σε κάποια στιγμή του μέλλοντος να οδηγήσει στην εξαφάνισή τους.
ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ ΜΟΝΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΗ ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΕΛΘΕΙ ΤΟ ΘΕΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΥΤΌΧΡΟΝΑ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΑΚΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ.

Ας κάνουμε μια υπόθεση:

1. Η αποχή το άκυρο και το λευκό, σε μια από τις επόμενες ολιγαρχικές εκλογές φθάσει το ποσοστό του 70%. (καθόλου απίθανο με τη σημερινή  ταχύτητα σήψης του)
2. Η ολιγαρχία σχηματίζει κυβέρνηση με κόμματα που συνολικά έλαβαν το 30% (ηθικά απονομιμοποιημένη  για να κυβερνήσει).
3. Υπάρχει ένα καλά οργανωμένο κίνημα ή κόμματα μέσα στο οποίο συμμετέχει δυναμικά και αποφασιστικά ένα μικρότερο μεν αλλά ικανοποιητικό ποσοστό υπηκόων.
4. Μετά το πέρας των εκλογών αυτών, το οργανωμένο κομμάτι του λαού κινητοποιεί όσο το δυνατό περισσότερο λαό στις πλατείες όλης της χώρας.
5. Τα συνθήματα – αιτήματα αυτής της κινητοποίησης είναι: «Κάτω η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία»,  «όλη η εκτελεστική η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό», «κληρωτά νομοθετικά σώματα τώρα», « η μειοψηφία δεν θα επιβάλλεται στην πλειοψηφία»,  «δημοκρατική ρεπούμπλικα τώρα»  κλπ.
Η πρώτη ερώτηση είναι:
Τι δυνατότητες θα έχει μια τέτοια ολιγαρχική κυβέρνηση να συνεχίσει τη μείωση των συντάξεων και των μισθών; Τι δυνατότητες θα έχει να αυξήσει φορολογίες ή να ψηφίζει νέα μνημόνια κλπ;  Έτσι θα έχει περισσότερες κατακτήσεις ο λαός ή θα συνεχιστεί με τον ίδιο ρυθμό η εξαθλίωσή του; Η απάντηση είναι αυτονόητη. (Ένα τέτοιο «σενάριο» θα φέρει πιο κοντά το λαό στην τελική νίκη του)
Η άλλη ερώτηση είναι: Αν κάποιο «προοδευτικό»  ή «ριζοσπαστικό»  ή  «επαναστατικό»  κόμμα φθάσει από το 1% στο 3% και μπει στην ολιγαρχική βουλή ή κάποιο που είναι ήδη  σε αυτή, αυξήσει μερικές μονάδες τα ποσοστά του ή ακόμα ένα άλλο σχηματίσει κυβέρνηση (πχ ΣΥΡΙΖΑ) τότε ο λαός θα έχει περισσότερες κατακτήσεις από ότι θα έχει στην περίπτωση της ενεργητικής, αγωνιστικής αποχής που αναφέραμε; (Τις περιπτώσεις  της αύξησης των ποσοστών τέτοιων κομμάτων τις έχουμε δει διαχρονικά, τοπικά και παγκόσμια. Μηδέν από μηδέν ίσον μηδέν).

Υπάρχουν πολλοί δυνατοί τρόποι σύγκρουσης και νίκης του λαού επί της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας. Ένας πιθανός τρόπος είναι αυτός που αναφέραμε στην υπόθεση με αποχή πχ 70% κλπ. Πρέπει όμως να είμαστε οργανωμένοι και έτοιμοι για να ανταπεξέλθουμε σε οποιοδήποτε «σενάριο», σε οποιαδήποτε διαφορετική δυνατότητα δίνεται στο κίνημα να προωθεί και για να φέρει σε πέρας τον αγώνα.


ΥΓ1. Το κίνημα για την εξουσία του λαού, το κίνημα για την πραγματική απελευθέρωσή του, έχει ήδη μπει σε πολύ καλό δρόμο. Χρειάζεται όμως επί πλέον  αποδέσμευση της κοινωνικής συνείδησης από τα προπαγανδιστικά δεσμά κάθε είδους ολιγαρχικών. Ναι μεν χρειάζεται η αύξηση του ποσοστού της αποχής  ή του άκυρου λευκού αλλά πολύ σημαντική είναι η ταυτόχρονη προώθηση  και η αύξηση της υιοθέτησης του πραγματικού απελευθερωτικού προτάγματος (ΟΕΝΔΕΛ)  μέσα στο λαό και μέσα στους λαούς μαζί με την  καλά οργανωμένη  παρέμβαση  μέσα στους καθημερινούς διεκδικητικούς αγώνες των εργαζομένων.
 Έτσι μόνο θα έχουμε τη ζητούμενη μεγέθυνση του αντίπαλου δέους.
( Ένα δένδρο δεν πέφτει με μια μόνο τσεκουριά. Το νερό δεν φτιάχνεται μόνο από το υδρογόνο. Χρειάζεται ο σωστός συνδυασμός των υλικών στοιχείων.)

2. Σίγουρα η ολιγαρχική αστική τάξη μαζί με τους υπηρέτες της θα προσπαθήσουν να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη. Θα την πολεμήσουν με λύσσα. Οι ηγέτες των δεξιών και κεντρώων ολιγαρχικών κομμάτων θα κάνουν τα πάντα προς αυτό το στόχο. Όμως δυστυχώς θα έχουν συμπαραστάτες τους και τις ηγεσίες της ολιγαρχικής αριστεράς (σοσιαλδημοκρατικής και λενινιστικής). Και αυτοί θα προσπαθήσουν να βάλουν στο ολιγαρχικό μαντρί το λαό. Θέλουν να διαπαιδαγωγείται ο λαός στο να περιμένει οφέλη από το να αποφασίζουν και να έχουν την εξουσία να του επιβάλουν τη θέλησή τους οι λίγοι αιρετοί ή αυθαίρετοι.  Δυστυχώς έχουν ενσωματωθεί στο σύστημα και έχουν χάσει εντελώς κάθε δεσμό με το Μαρξικό πρόταγμα.  Δυστυχώς λειτουργούν (εκούσια ή ακούσια) ενάντια στην πραγματική απελευθέρωση των λαών. Η στάση τους είναι τεράστια τροχοπέδη  στον αγώνα.

Αν  η ολιγαρχική αριστερά δεν στήριζε στο βαθμό που στηρίζει το αστικό ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα τότε ίσως αυτό  να είχε ήδη καταρρεύσει πλήρως!!! Ας ελπίσουμε ότι θα γίνουν θετικές διεργασίες μέσα στους κόλπους της το επόμενο χρονικό διάστημα.

Σχετικά κείμενα:

1. ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ
http://bezedakos.blogspot.gr/2015/09/blog-post_22.html

2. ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΠΟΧΗ ΑΚΥΡΟ ΛΕΥΚΟ
http://bezedakos.blogspot.gr/2015/09/blog-post_15.html

ΟΕΝΔΕΛ  -  ΕΚΚ

     
( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)

ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ

                                                  
                                                          Α

                          «Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ»

                               (ΚΑΙ Η ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ)

          Σε τούτο το κείμενο θα αναφέρουμε περιεκτικά, περιληπτικά και πολύ σύντομα για το τι είναι το αντίπαλο δέος και για την απόλυτη ανάγκη να αντιτάσσεται από τους λαούς ένα το αντίπαλο δέος σαν απειλή κατά της ύπαρξης του ολιγαρχικού συστήματος.


Ερωτήσεις:
Γιατί τα τελευταία 25 χρόνια, παρά τις τεράστιες κινητοποιήσεις των εργαζόμενων  του λαού μας και όλων των λαών του κόσμου για την διεκδίκηση διάφορων αιτημάτων όχι μόνο δεν επέφεραν (συνολικά) θετικά αποτελέσματα για τους λαούς αλλά αντίθετα είχαμε μια σταδιακή χειροτέρευση;
Γιατί την ίδια κατάληξη είχε και η ψήφος  των λαών, μέσα στα πλαίσια του ολιγαρχικού κοινοβουλευτισμού, προς διάφορα «προοδευτικά», «αριστερά» ή και πολύ «ριζοσπαστικά κόμματα»; Γιατί αυτά τα κόμματα, ακόμα και όταν πήραν την κυβέρνηση αποδείχθηκαν ότι ήταν ίδια με τα άλλα και σε μερικές περιπτώσεις ήταν και χειρότερα;
Γιατί οι ολιγαρχικές εκλογές έχουν αποδειχθεί ιστορικά ότι είναι μια τεράστια απάτη σε βάρος των λαών ή αλλιώς ότι ήταν και είναι η μεγαλύτερη εξαπάτηση των λαών στην ιστορία;
Γιατί η παγκόσμια και η ντόπια πολιτική και οικονομική ολιγαρχία δεν υποχώρησε σχεδόν σε τίποτα;
Από την άλλη, γιατί κατά τον 19^ο αιώνα και κυρίως τον 20^ο, οι κινητοποιήσεις των λαών επέφεραν αρκετά θετικά αποτελέσματα και ενίοτε επέφεραν κάποιες μεγάλες κατακτήσεις (πχ 8ωρο, ασφάλιση, κοκ);
Τότε οι ολιγαρχικοί ήταν καλοί και υποχωρούσαν ενώ τώρα έγιναν ξαφνικά κακοί;
 Όχι βέβαια. Από πάντα ήταν ίδιοι επί της ουσίας.
Και αν πάμε πιο πίσω, γιατί κατά τον μεσαίωνα οι λαοί είχαν επίσης μηδαμινές κατακτήσεις ή τις περισσότερες φορές είχαν μια διαρκή επιδείνωση του επιπέδου της διαβίωσής τους;

Απαντήσεις:
Ξεκινώντας από το τέλος να πούμε ότι την περίοδο του μεσαίωνα δεν υπήρχε μια ιδεολογία, ένα πολιτικό σχέδιο για ανατροπή του τότε υπάρχοντος ολιγαρχικού πολιτικοοικονομικού συστήματος. Δεν υπήρχε κανένα τέτοιο σχέδιο που να λειτουργούσε σαν μεγάλη απειλή για την ύπαρξη του συστήματος. Δεν υπήρχε ένα τέτοιο σχέδιο που να λειτουργεί «υπόγεια» μέσα στην κοινωνία και έτσι στην περίπτωση που οι ολιγαρχικοί ήθελαν «να παρατραβήξουν το σχοινί», αυτό να τους προκαλούσε  φόβο. Το φόβο μήπως οι λαοί θα προσανατολιστούν και θα οργανωθούν στη βάση αυτού του σχεδίου και έτσι να συντρίψουν ενδεχομένως την ύπαρξη των ολιγαρχικών. Δεν υπήρχε μια τέτοια απειλή και έτσι οι ολιγαρχικοί αλώνιζαν. (Το πολύ πολύ οι λαοί, αν ήταν δυσαρεστημένοι να πήγαιναν  πίσω από κάποιον άλλο αυτοκράτορα ο οποίος με τη σειρά του θα τους περιέπαιζε όπως ο προηγούμενος.)

Όμως γύρω στα μέσα του 19^ου αιώνα τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται διαφορετικά. Μια ιδεολογία και ένα πολιτικό σχέδιο σκοπεύει στην ανατροπή και την εξαφάνιση του ολιγαρχικού, του ταξικού συστήματος. Είναι η κομμουνιστική ιδεολογία. Η απειλή για το σύστημα διαμορφώνεται (από τον Μαρξ) σε πολύ υψηλά θεωρητικά επίπεδα.
Το 1871 οι εργαζόμενοι του Παρισιού καταλαμβάνουν την εξουσία για 72 μέρες. Ηττήθηκαν τελικά. Όμως ο φόβος είχε πια φωλιάσει για τα καλά μέσα στο παγκόσμιο σύστημα της ολιγαρχίας.
 Το 1886 γίνονται απεργίες στην Αμερική. (600.000 εργάτες). Σχετικά λίγοι. Σχετικά πολύ λίγοι  ήταν και οι οργανωμένοι πίσω από συλλογικότητες με αταξικό πρόταγμα (κομμουνιστές, αναρχικοί κλπ).
Όμως  εδώ, στο προτασσόμενο δέος της ολιγαρχίας αντιτασσόταν πια από τους εργαζόμενους το αντίπαλο δέος, αντιτασσόταν η λαϊκή απειλή (έστω και περισσότερο θεωρητικά παρά κινηματικά).
Έτσι μετά από αιματηρές συγκρούσεις (ματωμένη πρωτομαγιά) οι ολιγαρχικοί, μετά από λίγο καιρό, έκαναν μια τεράστια υποχώρηση. Αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν το δικαίωμα της οχτάωρης εργασίας για τους εργαζόμενους.
Οι λίγοι, με τον «υπόγειο» αγώνα τους, τους εξανάγκασαν να υποχωρήσουν και όχι επειδή κάποιο κόμμα είχε ανεβασμένα ποσοστά!!!
Ήταν η μεγαλύτερη κατάκτηση που είχε γίνει ποτέ μέσα στα ιστορικά πλαίσια των ταξικών κοινωνιών.
Και όμως. Αρκούσαν οι λίγοι οργανωμένοι, σε συνδυασμό με το πρόταγμα – σχέδιο για μια άλλη κοινωνία για να τους οδηγήσει στην κατάκτηση του 8ωρου. Η πρόταση για εγκαθίδρυση μιας νέας κοινωνίας (σε κάποιο σημείο του κοντινού ή μακρινού μέλλοντος) όπου θα έσβηνε εντελώς την παλιά, οδήγησε την τότε ολιγαρχία να δεχθεί τα αιτήματα των εργατών,. Τα δέχθηκε για να τους κατευνάσει και να αποφευχθεί έτσι το ενδεχόμενο να ακολουθήσουν περισσότεροι εργάτες την επαναστατική ιδεολογία.
«Ο φόβος φυλάει τα έρμα».

Μετά, το 1917 έγινε η Οκτωβριανή επανάσταση. Οι μπολσεβίκοι με ηγέτη τον Λένιν είχαν την ΠΡΟΘΕΣΗ να προχωρήσουν προς μια αταξική κοινωνία (με αντίθετο όμως σχέδιο από εκείνο του Μαρξ για το πολιτικό σύστημα το σχετικό με την κοινωνία που θα έπρεπε να φτιαχτεί μετά την νίκη της επανάστασης, με αντίθετο σχέδιο από εκείνο της παρισινής κομμούνας του 1871.).
Η νίκη αυτή δυνάμωσε το φόβο της παγκόσμιας οικονομικοπολιτικής ολιγαρχίας. Το αντίπαλο δέος μεγεθύνθηκε πολύ.
Οι ολιγαρχικοί μέσα σε κάθε χώρα του υπόλοιπου κόσμου έκαναν τα πάντα για να μην αφήσουν τους εργαζόμενους να ακολουθήσουν το παράδειγμα της ΣΕ. Έτσι μπροστά σε διάφορα αιτήματα των εργαζομένων υποχωρούσαν ευκολότερα. Ακόμα και στρατιωτικά ολιγαρχικά καθεστώτα έκαναν παραχωρήσεις στους εργαζόμενους για να αποφύγουν μια μελλοντική εξαφάνιση του συστήματος.
Πχ ο φασίστας Μεταξάς το 1936 φοβούμενος τα «υπόγεια»  ρεύματα της εποχής, για μια αταξική κοινωνία, φοβούμενος την επέκταση του «μπολσεβικισμού», αναγκάστηκε να προχωρήσει στην υλοποίηση  (παλαιότερου) νόμου για την κοινωνική ασφάλιση (ΙΚΑ).
 Η «αόρατη» απειλή τον εξανάγκασε και όχι επειδή κάποιο κόμμα είχε ανεβασμένα ποσοστά. (Τα είχε καταργήσει άλλωστε.)

Και αν πάμε μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο θα δούμε ότι το σχέδιο Μάρσαλ δηλαδή η πολύ μεγάλη χρηματοδότηση από τις ΗΠΑ για ανάπτυξη των ευρωπαϊκών χωρών που συνόρευαν με τις «κομμουνιστικές» χώρες, έγινε αποκλειστικά για να αποφευχθεί η επέκταση του κομμουνιστικού κινδύνου. Έτσι δημιουργήθηκε η δυνατότητα να ανέλθει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων σε αυτές τις χώρες. Ειδική προσοχή έδωσαν στις Σκανδιναβικές χώρες. Με το σχέδιο αυτό προσπάθησαν να ανεβάσουν πολύ το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων τους για να λειτουργήσει σαν ανάχωμα στην επέκταση του "κομμουνισμού".

Για να μη μακρηγορούμε, μπορούμε να πούμε ότι οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη κατάκτηση των εργαζομένων σε παγκόσμιο επίπεδο γινόταν όχι  εξ αιτίας της καλής προαίρεσης των ολιγαρχικών αλλά εξ αιτίας του εξανακασμού τους, εξ αιτίας του φόβου τους από μια μεγάλη αντίπαλη απειλή η οποία κατευθυνόταν κατά της ύπαρξής τους. Από τον πιθανό φόβο του θανάτου του συστήματος και όχι εξ αιτίας κάποιων καλών ολιγαρχικών.

(Φυσικά οι ολιγαρχικοί αρνούνται αυτή την πραγματικότητα παρόλο που την γνωρίζουν πολύ καλά. Δεν ήθελαν και δεν θέλουν ετούτη η αλήθεια να μπει στη συνείδηση των υπηκόων για τους προφανείς λόγους.)
«Πόλεμος πατήρ πάντων» έλεγε ο Ηράκλειτος. «Η βία είναι η μαμή της ιστορίας» έλεγε ο Μαρξ ή «η ταξική πάλη» κλπ.
Από το επίπεδο των μεγεθών του δέους και του αντίπαλου δέους, από το συσχετισμό αυτών των αντίπαλων δυνάμεων (μέσα στα ταξικά - ολιγαρχικά συστήματα) εξαρτώνται οι κατακτήσεις  ή οι απώλειες των λαών.ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΔΩΡΙΖΕΤΑΙ. ΟΛΑ ΚΑΤΑΚΤΙΟΥΝΤΑΙ!!!

         Η Αρχή του αντίπαλου δέους λέει: « Το μέγεθος των λαϊκών κατακτήσεων ή  των λαϊκών απωλειών στο παρόν, εξαρτάται από το μέγεθος της απειλής που αντιτάσσουν οι λαοί απέναντι στην ΥΠΑΡΞΗ της παγκόσμιας και τοπικής ολιγαρχίας».
Μετά το 1990 και μέχρι σήμερα ζούμε μέσα σε πλαίσια ΣΧΕΔΟΝ ανυπαρξίας αντίπαλου δέους. Μετά τη πτώση του λενινιστικού μοντέλου έμεινε σχεδόν μόνο του το δέος και κυριαρχεί. Αλωνίζει άφοβα και κατασπαράσσει την ανθρωπότητα. Από αυτή την άποψη βρισκόμαστε σε ένα νέο μεσαίωνα. Οι κατακτήσεις των εργαζομένων του τελευταίου 1,5 αιώνα παίρνονται πίσω η μια μετά την άλλη και η ανθρωπότητα οδηγείται στην εξαθλίωση. Το οχτάωρο έχει καταργηθεί ήδη στις περισσότερες χώρες και τα ασφαλιστικά δικαιώματα όλο και περικόπτονται. Ακόμα, δεκάδες άλλες κατακτήσεις έχουν ήδη εξαφανιστεί. ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΓΙΑΤΙ ΛΕΙΠΕΙ ΤΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ.

Το λενινιστικό μοντέλο, σαν πρόταγμα για μια άλλη κοινωνία έκανε τα τελευταία βήματα του κύκλου του το 1990.
Αποδείχθηκε ιστορικά ότι η πρόθεσή του δεν συμβάδιζε με το σχέδιό του και αυτό δεν συμβάδιζε με τις απαιτήσεις της ιστορικής  πραγματικότητας. Η σχεδόν απόλυτη διαφορετικότητά του από το Μαρξικό πρόταγμα οδήγησε τα κινήματα σε μια τεράστια ήττα. (Το γιατί και το πως σε άλλα κείμενα)
ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΓΙΑ ΚΆΘΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ, Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ, Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΕ ΤΟΠΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ.
Η ύπαρξη του αντίπαλου δέους έχει διπλό σκοπό.
Ο πρώτος και κυριότερος σκοπός είναι αυτός του να απελευθερώσει  μια μέρα τους λαούς από τη σκλαβιά της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Να τους απελευθερώσει  σε κάποιο χρονικό σημείο του μέλλοντος (κοντινού ή μακρύτερου) ανάλογα με τις συνθήκες.
Να τους απελευθερώσει από τα χιλιάδες δεινά που υφίστανται εξ αιτίας της ολιγαρχικής εξουσίας.
Ο δεύτερος σκοπός είναι η κατάκτηση από τους λαούς κάποιων δικαιωμάτων στο σήμερα. Η κατάκτηση κάποιων ανακουφίσεων στο σήμερα και κατά τη διάρκεια της πορείας του αγώνα μέχρι την τελική νίκη.
ΜΟΝΟ η πρόταση για μια ΑΠΟΛΥΤΑ διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας στο ΑΥΡΙΟ,  μπορεί να ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΕΙ την ολιγαρχία να υποχωρεί σε λαϊκά αιτήματα του ΣΗΜΕΡΑ. (Και φυσικά είναι απαραίτητο ένα κίνημα που θα προωθεί αυτή την πρόταση.)
ΜΟΝΟ έτσι μπορεί να υπάρξει κάποια ανάσα για τους λαούς στο παρόν.
Διαφορετικά οι όποιοι λαϊκοί αγώνες, οι όποιες κινητοποιήσεις , αν δεν συνοδεύονται από την πρόταση για μια νέα εντελώς διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας δεν θα έχουν τα προσδωκόμενα αποτελέσματα. Επίσης όποιες  και να είναι οι κομματικές επιλογές των λαών μέσα στα πλαίσια του συστήματος του ολιγαρχικού κοινοβουλευτισμού, θα αποδεικνύονται διαρκώς αυταπάτες που καλλιεργούνται έντεχνα από τους απατεώνες του συστήματος της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας.
Τέτοιες στάσεις είτε δεν θα επιφέρουν  απολύτως κανένα θετικό αποτέλεσμα για τους λαούς ή αν σε εξαιρετικές περιπτώσεις οι ολιγαρχικοί υποχωρούν σε κάτι (λόγω αντιθέσεων που θα έχουν μεταξύ τους), οι λίγες αυτές κατακτήσεις θα είναι σχετικά πολύ μικρής διάρκειας.(Αν κανείς περιμένει να υπάρχουν σημαντικές λαϊκές κατακτήσεις δια μέσου ακτιβισμού που δεν συνδυάζεται άμεσα με το πρόταγμα απειλή, όπως πχ «όχι στη μείωση των συντάξεων – ΟΕΝΔΕΛ» ή δια μέσου της ενίσχυσης κάποιων κομμάτων που συμμετέχουν στο παιχνίδι της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας και των εκλογών της – απάτη,  είναι σαν να περιμένει να αφήσει μια πέτρα από τα χέρια του και αυτή να κατευθυνθεί προς τον ουρανό.)

 



                                               Β

          ΠΟΙΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΑΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ;
Θα αναφερθούμε σε αυτά περιληπτικά και τροχιοδεικτικά.

1. ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ - ΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ.
Η ιδεολογία, η πρόταση – σχέδιο για μια νέα κοινωνία θα πρέπει να οδηγεί απαραίτητα  στην πλήρη συντριβή του υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος και κάθε άλλου πιθανού ολιγαρχικού συστήματος σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο. (Και φυσικά οργάνωση του κινήματος σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο).
Και αφού σήμερα οι λίγοι καθορίζουν πλήρως τη ζωή των πολλών, η πρόταση του αντίπαλου δέους μπορεί να είναι ΜΟΝΟ εκείνη κατά την οποία οι πολλοί καθορίζουν τη ζωή των κοινωνιών.
Πρώτα λοιπόν είναι η ύπαρξη ενός κατάλληλου σχεδίου, μιας κατάλληλης θεωρίας που να στοχεύει στη θανάτωση του ολιγαρχικού συστήματος.
Στρατηγικά, το πρόταγμα δεν θα πρέπει, σε καμία περίπτωση, να  επιδιώκει «καλυτερεύσεις» ή κάποιες αλλαγές (μεταρρυθμίσεις) μέσα στα πλαίσια του συστήματος  (ηλίθιος ρεφορμισμός) - γιατί αυτές οι αλλαγές είναι ΑΠΟΛΥΤΑ αδύνατες χωρίς τη διαρκή ύπαρξη του αντίπαλου δέους -. Να μην επιδιώκει να «γρατσουνίσει», να μικροτραυματίσει ή να προκαλέσει κάποια προσωρινή δυσλειτουργία στο σύστημα (χωρίς να την συνοδεύει με την πρόταση για μια πλήρως αντιολιγαρχική κοινωνία) γιατί το σύστημα δεν τα φοβάται αυτά, μπορεί να τα αφομοιώνει  και δυστυχώς « γελάει πάντα τελευταίο». 
Θα πρέπει να επιδιώκει την ολοκληρωτική εξαφάνιση της ουσίας του συστήματος και αυτή την επιδίωξη – πρόταγμα να την προβάλει και να τη διεκδικεί ταυτόχρονα με την κάθε καθημερινή συγκεκριμένη διεκδίκηση (πχ «διαγραφή του χρέους-ΟΕΝΔΕΛ» δηλαδή διαγραφή του χρέους και Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς.)
(Ένα παράδειγμα με μη αποτελεσματικές και με αποτελεσματικές απειλές:
Κάποιος βαδίζει νύχτα σε ένα δρόμο με τα παιδιά του. Ξαφνικά πετάγεται μπροστά του ένας πολύ αδύνατος κλέφτης και του λέει:
α. «Είμαι κλέφτης. Ξέρω ότι το πορτοφόλι σου έχει πολλά λεφτά. Σε παρακαλώ να μου το δώσεις». (παράκληση)
β. «Είμαι κλέφτης. Δώσε μου το πορτοφόλι σου διαφορετικά θα σας πετάξω αυτό το δοχείο με το λάδι και θα σας λερώσω». (μικρές βλάβες)
γ. Τραβάει ένα πιστόλι από την τσέπη του και λέει: « Δώσε μου το πορτοφόλι σου, διαφορετικά θα σκοτώσω τα παιδιά σου και εσένα».
Ποιά απειλή από τις τρεις θα είναι η πιο αποτελεσματική; Φυσικά η απειλή επί της  ύπαρξης και σε αυτή μόνο θα υποχωρήσει ο απειλούμενος.)

2. ΝΑ ΔΙΑΦΑΙΝΕΤΑΙ ΛΟΓΙΚΑ ΟΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ – ΑΠΕΙΛΗΣ  ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΓΚΡΙΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.
Εδώ χρειάζονται επιστημονικά επιχειρήματα αλλά εκλαϊκευμένα (στην απλή κατανοητή γλώσσα του λαού) ώστε να κατακτάται με σχετική ευκολία η ιδεολογική συντριπτική υπεροχή του προτάγματος. Σχέδιο που να απαντά επιστημονικά ακόμα και σε «λεπτομέρειες» στον ιδεολογικό πόλεμο εναντίον της ολιγαρχίας. Να απαντά σε ΟΛΕΣ τις πτυχές του θέματος.
Το πρόταγμα λοιπόν να είναι επιστημονικά δομημένο αλλά και εκλαϊκευμένο   ώστε κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις να ανοίγει τη δυνατότητα να υιοθετηθεί από την πλειοψηφία του κάθε λαού.

 3. ΝΑ ΔΙΑΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ (ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ)  ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΣ ΔΥΝΑΤΗ.

Ετούτο σημαίνει ότι ο σκοπός για μια άλλη κοινωνία όπου η εξουσία, η πολιτική κυριαρχία θα ανήκει στους λαούς, καθώς και οι προϋποθέσεις για την πραγματοποίησή του, θα είναι μέσα στις δυνατότητες του ανθρώπου και ότι οι μόνοι μεταβλητοί παράγοντες θα είναι ο χρόνος και η ανθρώπινη προσπάθεια. Πχ. Κάποιος βρίσκεται στην Αθήνα και θα ήθελε να βρεθεί σε 10 λεπτά στον Έβρο. Αυτό είναι αδύνατο στο τώρα,  εξ αιτίας του περιορισμένου χρόνου. Όμως είναι ανθρώπινα δυνατό να μεταβεί εκεί σε κάποιο χρόνο, ανάλογα με τις επιλογές του και την προσπάθειά του.
Θα πρέπει λοιπόν όλες οι προϋποθέσεις είτε αυτές αφορούν το στόχο της συντριβής του υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος είτε αφορούν τις προϋποθέσεις – θεσμούς για να ανήκει (μετά τη συντριβή) ΟΛΗ η εξουσία στους λαούς, να είναι εφικτές με τα επιστημονικά δεδομένα του σήμερα.
Αν πχ κάποια συλλογικότητα προτείνει η νομοθετική εξουσία να ανήκει στο λαό δια μέσου τοπικών γενικών συνελεύσεων ή δια μέσου δημοψηφισμάτων αυτό είναι  εντελώς ανέφικτο λόγω της πολυθεματικότητας και της πολυπλοκότητας των κοινωνικών θεμάτων του σήμερα. Και η ολιγαρχία μια τέτοια θέση όχι μόνο δεν την παίρνει στα σοβαρά, δεν την παίρνει σαν απειλή αλλά αφού θα γελάσει θα κοιτάξει και να την προωθήσει για να προκαλέσει σύγχυση και διάσπαση στην κοινωνική συνείδηση.  (Κάτι τέτοιο είναι όμως εφικτό σήμερα ΜΟΝΟ δια μέσου των κληρωτών νομοθετικών σωμάτων,  για κάθε ξεχωριστό θέμα – με προδιαγραφές επιστημονικής δημοσκόπησης και με απόλυτα απαραίτητη προϋπόθεση, η ένοπλη εκτελεστική να ανήκει στο λαό-)

4. ΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΕΞΩ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ
ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ.
Το επαναστατικό κίνημα, για να είναι αντίπαλο δέος στο σύστημα δεν θα πρέπει να συμμετέχει στους κεντρικούς  θεσμούς της ολιγαρχίας (πχ ολιγαρχικό κοινοβούλιο, ολιγαρχικές εκλογές, ολιγαρχική κυβέρνηση κλπ).
Το σύστημα έχει όλους εκείνους τους μηχανισμούς για να ενσωματώνει, να εξουδετερώνει και να αφομοιώνει οποιαδήποτε προοδευτική ή επαναστατική φωνή.
Το κίνημα θα πρέπει να δρα από  έξω και πολεμικά ενάντια στους κεντρικούς ολιγαρχικούς θεσμούς. 


 Περιληπτικά να πούμε ότι το σχέδιο – θεωρία του αντίπαλου δέους θα πρέπει να περιέχει τα εξής στοιχεία:

1^ον  Να καταφέρεται κατά της ύπαρξης του ολιγαρχικού συστήματος και να επιδιώκει την απόλυτη συντριβή, την απόλυτη εξαφάνισή του.
2^ον  Να γίνεται αντιληπτό, με την απλή λογική (στο λαό και στο ολιγαρχικό σύστημα) ότι η πραγματοποίηση του σχεδίου αυτού στο αύριο, θα αποφέρει ασύγκριτα μεγαλύτερο όφελος για τους λαούς (συγκριτικά με το υπάρχον ολιγαρχικό).
3^ον  Να γίνεται αντιληπτό, από τους πάντες, (και ανεξάρτητα αν το ομολογούν ή όχι)  ότι  υλοποίησή του σχεδίου αυτού στο αύριο (με την προϋπόθεση της συντριβής του ολιγαρχικού συστήματος), θα είναι απόλυτα εφικτή και σχετικά εύκολη. (Πχ το να περάσει όλη η νομοθετική και η ένοπλη εκτελεστική στο λαό.)
4^ον  Να πείθει όλο και μεγαλύτερο μέρος του λαού (γιατί οι ολιγαρχικοί το ξέρουν καλά) ότι με την κατάλληλη πάλη του μπορεί (εφικτό) να επιφέρει τη συντριβή του υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος (Οποιαδήποτε μορφή και αν έχει αυτό δηλαδή κοινοβουλευτική ή στρατιωτική. )  
5ον Η ανάπτυξη ενός κινήματος (σε τοπικό και διεθνές επίπεδο) με τις πιο πάνω στοχεύσεις, να γίνεται έξω και πολεμικά ενάντια στους κεντρικούς θεσμούς του συστήματος. 
Έτσι θα αποφευχθεί όχι μόνο η αφομοίωσή του, από το μηχανισμό αφομοίωσης του συστήματος αλλά και για να επιφέρει κάθετο και καθαρό διαχωρισμό μέσα στην κοινωνική συνείδηση, της ουσίας του νέου πολιτικού προτάγματος από εκείνη του ολιγαρχικού.                                            

                                                   Γ
ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ Η ΠΡΟΤΑΣΗ – ΣΧΕΔΙΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΣΑΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ;

Ναι υπάρχει. Είναι το πρόταγμα  - σχέδιο για εγκαθίδρυση του ΟΕΝΔΕΛ.
(Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς.)
Είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο του πολιτικού  συστήματος της Δημοκρατικής Ρεπούμπλικας, δηλαδή της πραγματικής Δημοκρατίας.
Είναι η πρόταση δια μέσου της οποίας, όταν υλοποιηθεί, ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ κάθε ολιγαρχική εξουσία επί της κοινωνίας.
Επέρχεται η συντριβή της ουσίας της ύπαρξης του ολιγαρχικού συστήματος.
Είναι Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ που μπορεί να πετύχει το θάνατο των ολιγαρχικών συστημάτων.
Είναι το πολιτικό σύστημα μέσα στο οποίο μπορούν, κατόπιν, να επέλθουν οι ζητούμενες σταδιακές αλλαγές στις παραγωγικές σχέσεις ανάλογα με τη διαμορφωμένη ιστορικά κοινωνική συνείδηση.

Είναι πρόταγμα επιστημονικά δομημένο ΣΧΕΔΟΝ σε όλες τις ζητούμενες πτυχές του.

Πρόταση – σχέδιο αντίπαλου δέους υπάρχει αλλά αντίπαλο δέος με το ζητούμενο ολικό μέγεθος δεν υπάρχει ακόμα. Βρίσκεται στα πρώτα του βήματα.
Τώρα χρειάζεται η  κινηματική μεγέθυνσή του, παγκόσμια και τοπικά, σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορεί να λειτουργεί πραγματικά σαν αντίπαλο δέος στο παγκόσμιο και τοπικό ολιγαρχικό δέος και τελικά να απελευθερώσει τους λαούς από την ολιγαρχική ύαινα.

(Μερικοί άνθρωποι του λαού πιστεύουν ότι ένα πρόταγμα για μια κοινωνία όπου  όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία να ανήκει στο λαό, είναι κάτι που αφορά μόνο στο απροσδιόριστο μέλλον, είναι κάτι που δεν τους είναι ωφέλιμο στο παρόν και άρα θα πρέπει να το απορρίψουν.  Νομίζουν (όπως τους λένε οι ρεφορμιστές – μεταρρυθμιστές) ότι θα πρέπει να παλεύουν μόνο για τα άμεσα προβλήματα μήπως και πάρουν καμιά πρόσκαιρη ανάσα και σιγά- σιγά θα βλέπουμε. Τεράστιο και «θανάσιμο» λάθος. Αντίθετα, αυτό είναι το μοναδικό μέσο για να επιτευχθούν κάποιες ανάσες στο σήμερα αφού μόνο δια μέσου μιας τέτοιας απειλής μπορεί να υποχωρεί το ολιγαρχικό σύστημα στο παρόν και να παίρνονται κάποιες ανάσες. Όποιος αγνοεί την αρχή του αντίπαλου δέους είναι σαν εκείνο τον αεροναυπηγό που αγνοεί το νόμο της βαρύτητας.
 Μερικοί άλλοι καλοπροαίρετοι, μέλη ή στελέχη κάποιων επί της ουσίας ολιγαρχικών κομμάτων – ολιγαρχικών γιατί δεν επιδιώκουν να περάσει στα χέρια του λαού όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία  – τρέφουν την αυταπάτη ότι εάν δυναμώσει το κόμμα τους ή αν πάρει την κυβέρνηση τότε κάποια καλά, έστω και ελάχιστα, θα προκύψουν για το λαό και ας μην υπάρχει πραγματικό αντίπαλο δέος για την παγκόσμια και ντόπια ολιγαρχία.
Η απόλυτη ψευδαίσθηση. Όταν πετύχουν το στόχο για την άνοδο του κόμματός  τους,  θα διαπιστώνουν ότι ΤΕΛΙΚΑ θα επαληθεύεται πάντα όχι το καλύτερο αλλά το χειρότερο σενάριο για το λαό αφού αυτό το σενάριο θα είναι το καλύτερο για τους ολιγαρχικούς.  (Όπως θα δούμε στο μέλλον με τον ΣΥΡΙΖΑ) Και αυτό το σενάριο μπορεί να το επιβάλλει η παγκόσμια ολιγαρχία αφού δεν έχει κάποιο αντίπαλο δέος μπροστά της. Έτσι αύριο, θα νιώθουν προδομένοι από την ηγεσία τους και μετά είτε θα πάνε στα σπίτια τους είτε θα φτιάνουν νέα  κόμματα με ολιγαρχικό πρόταγμα και με ολιγαρχικούς πάλι ηγέτες από τα κομμάτια του αρχικού κόμματος. Θα ψάχνουν ηγέτες που να μην τους προδώσουν όπως οι προηγούμενοι κοκ.
 Όμως πάλι θα τους εμφανιστεί αναπόφευκτα το φαινόμενο της Λερναίας Ύδρας.
Στην πραγματικότητα ναι μεν η προδοσία των ολιγαρχικών ηγετών είναι σχεδόν πάντα αναπόφευκτη αλλά στο βάθος δεν θα βρίσκεται μόνο αυτή.
Στο βάθος θα βρίσκεται η δική τους άγνοια ή αγνόηση για την αξία και το ρόλο του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ αντίπαλου δέους μέσα στα κοινωνικά δρώμενα. ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΑΚΟΜΑ ΟΤΙ ΚΑΙ Η ΠΙΟ ΜΙΚΡΗ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΔΕΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ)

               Σημείωση:
Είπαμε ότι σήμερα όλες οι λαϊκές κινητοποιήσεις είναι σχεδόν απόλυτα αναποτελεσματικές λόγω ανυπαρξίας αντίπαλου δέους. Οι λαοί αγωνίζονται αλλά  «δεν μπορούν πια να πιούν ούτε σταγόνα νερό, οι ολιγαρχικοί δεν παραχωρούν σχεδόν ούτε σταγόνα». 
Το ολιγαρχικό σύστημα δεν υποχωρεί σχεδόν σε τίποτα.
Αυτή η διαπίστωση ,  όμως δεν πρέπει επ΄ ουδενί  να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι θα πρέπει να πάψουν σήμερα να γίνονται λαϊκές διεκδικήσεις και κινητοποιήσεις επειδή είναι αναποτελεσματικές.
Οι κινητοποιήσεις με τα ειδικά αιτήματά τους είναι το «υδρογόνο» και  το πρόταγμa-

               αντίπαλο δέος (ΟΕΝΔΕΛ) είναι το  «οξυγόνο».
Η  ΣΥΝΔΕΣΗ ( από τους κινητοποιημένους πρωτοπόρους και όσο το δυνατόν από περισσότερους) του κάθε επί μέρους αιτήματος  με το πρόταγμα (αντίπαλο δέος) ΟΕΝΔΕΛ, θα προκαλεί τη μεγέθυνση του αντίπαλου δέους και αυτή η ΔΙΑΡΚΗΣ

               ΣΥΝΔΕΣΗ θα αναγκάζει το σύστημα να παραχωρεί  όλο  και περισσότερες ποσότητες νερού στο ΣΗΜΕΡΑ  και  θα ξεδιψούν  έτσι κάποιες φορές οι λαοί.
Πρακτικά η σύνδεση μπορεί να γίνεται  όπως στο εξής παράδειγμα:
Θα έχουμε κινητοποίηση πχ για την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ.
Έτσι στο επί μέρους αίτημα θα πρέπει να προσάπτεται και το ΟΕΝΔΕΛ. Δηλαδή
 «Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και  ΟΕΝΔΕΛ»  ή σε άλλο παράδειγμα « Όχι στις απολύσεις – Όλη η Ένοπλη η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς»   ή   « όχι στη μείωση των μισθών – ΟΕΝΔΕΛ τώρα» κοκ. ή ΑΠΟΧΗ -ΑΚΥΡΟ - ΛΕΥΚΟ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ (ΟΕΝΔΕΛ) κοκ.
(Δες κείμενο "ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΠΟΧΗ ΑΚΥΡΟ ΛΕΥΚΟ")

Ο  Ρ  
                                                             Β


 O ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΣ – ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.

Ρεφορμισμός είναι μια κινηματική αντίληψη, η οποία προβάλει ως σωστό τρόπο για να φθάσει ο άνθρωπος σε μια καλύτερη κοινωνία, τις διαρκείς μικρές ή μεγάλες μεταρρυθμίσεις εντός του κάθε υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος.

Βασικά αρνείται το πρόταγμα του αντίπαλου δέους, αρνείται την ριζική, την επαναστατική αλλαγή του συστήματος.

Ο μεταρρυθμισμός ΘΕΛΕΙ να αγνοεί δεκάδες δεδομένα και κοινωνιολογικούς νόμους.
Για παράδειγμα:
1. ΘΕΛΕΙ να αγνοεί ότι ακόμα και με χιλιάδες χρόνια μεταρρυθμίσεων η ολιγαρχία εξακολουθεί να είναι στην εξουσία, ότι «ζει και βασιλεύει» ακόμα.
2.ΘΕΛΕΙ να αγνοεί ότι παρά τους μεταρρυθμιστικούς αγώνες αιώνων, η ολιγαρχία δύναται, δια μέσου της κατοχής της ένοπλης εκτελεστικής, να παίρνει πίσω, ανά πάσα στιγμή όταν θεωρεί αναγκαίο γι αυτήν, όλες τις προηγούμενες υποχωρήσεις της προς τους λαούς.
3. ΘΕΛΕΙ να αγνοεί  επίσης ότι μια μικρή υποχώρησή της (απώλεια συμφερόντων της) σε έναν τομέα μπορεί να την καλύπτει, σχεδόν αυτόματα, με κέρδη από άλλους τομείς. (Πχ  μια πιθανή υποχώρηση και κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, να την αναπληρώσει με αυξήσεις φόρων σε άλλους τομείς)
4. ΘΕΛΕΙ  ΝΑ ΑΓΝΟΕΙ ΟΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΜΙΚΡΕΣ ΛΑΪΚΕΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΕΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΜΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ, ΕΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ  ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΝΑ ΑΠΕΙΛΕΙ ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΑΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ.
(Για το τι είναι αντίπαλο δέος υπάρχει το κείμενο: «ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ»)

 Αυτό το επαναστατικό πρόταγμα (αντίπαλο δέος) το οποίο είναι καθοριστικό για την ύπαρξη ή όχι κάποιων λαϊκών κατακτήσεων στο σήμερα, οι ρεφορμιστές το καταπολεμούν με λύσσα. Έτσι αποκόπτουν την πρακτική δυνατότητα για κάποιες  λαϊκές κατακτήσεις  στο σήμερα για τις οποίες ΔΗΘΕΝ κόπτονται.

Ο ρεφορμισμός-μεταρρυθμισμός  επιδιώκει  να μπαίνει μέσα στο ολιγαρχικό σύστημα, μέσα στους ολιγαρχικούς θεσμούς , ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ (όπως λέει) ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΣΑ.
Στην πραγματικότητα όμως είναι σαν να μας λέει ότι θα πρέπει να αφήσουμε να μας καταπιεί ο βόας και εμείς από τα μέσα του να παλέψουμε να του αλλάξουμε το DΝΑ για να τον κάνουμε από σαρκοβόρο σε φυτοφάγο!!!

Εν κατακλείδι, είναι δεκάδες τα στοιχεία και οι κοινωνικές νομοτέλειες που θέλουν να αγνοούν.
                                      ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΜΑΞΙΜΑΛΙΣΤΕΣ
Δεν αρκεί που θέλουν να αγνοούν βασικά στοιχεία της κοινωνικής πραγματικότητας αλλά
επί πλέον χρησιμοποιούν την τακτική εκείνου του κλέφτη, ο οποίος φωνάζει τρέχοντας «πιάστε τον κλέφτη», όπως φωνάζουν και εκείνοι που τον κυνηγούν.
Δηλαδή κατηγορούν τους ρεαλιστές επαναστάτες για μαξιμαλισμό, ήτοι τους κατηγορούν ότι διεκδικούν το μέγιστο που είναι όμως ανέφικτο.
Όμως στην πραγματικότητα οι μέγιστοι μαξιμαλιστές είναι οι ίδιοι γιατί και αυτό το ελάχιστο που λένε ότι  διεκδικούν κάθε φορά, είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ανέφικτο να πραγματωθεί, από τη στιγμή που στην κοινωνία δεν υπάρχει ένα ισχυρό αντίπαλο δέος. Και την ύπαρξη αυτού του αντίπαλου δέους την πολεμούν άλλοτε  για να  την φθείρουν και άλλοτε για να την τσακίσουν αν μπορούν.
Είναι οι χειρότεροι μαξιμαλιστές, γιατί με την προωθούμενη αντίληψή τους όχι μόνο δεν μπορεί να κατακτηθεί συνολικά κάτι το θετικό για τους λαούς αλλά επί πλέον στέκονται εμπόδιο στον πιο ΒΑΣΙΚΟ ΟΡΟ  που απαιτείται για τις πιο μικρές και μεγάλες λαϊκές κατακτήσεις. Δηλαδή στέκονται εμπόδιο και εναντιώνονται  πολεμικά κατά της ύπαρξης και της ΜΕΓΈΘΥΝΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ. Είναι ουσιαστικά εχθροί των λαών και ντε φάκτο σύμμαχοι του συστήματος.


                  ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΤΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝ ΤΟΥ ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΥ
                     ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ  ΑΓΝΟΟΥΝ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
                         
                                  Η ΔΕΙΛΙΑ ΚΑΙ Ο ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟΣ ΦΙΛΕΙΡHΝΙΣΜΟΣ

;

Εδώ θα πρέπει να κάνουμε έναν διαχωρισμό μεταξύ των ηγετών του ρεφορμισμού από τους απλούς ακόλουθούς τους οι περισσότεροι των οποίων μπορεί να είναι και καλοπροαίρετοι άνθρωποι.

α. Οι πρώτοι (ηγέτες) είναι  εξουσιομανείς ολιγαρχικοί.  Είναι άρρωστοι για αύξηση της προσωπικής τους εξουσίας, της προσωπικής τους προβολής. Διακατέχονται από μια ανόητη και εγκληματική ματαιοδοξία. Είναι βαριά ψυχικά ασθενείς είτε έχουν συνείδηση αυτού είτε όχι. Είναι οι μέγιστοι εγκληματίες.
 Εδώ φτιάχνουν  ένα μαγαζί που να πουλάει ιδιαίτερες ελπίδες στο λαό και μετά αρχίζουν το ψάρεμα ακολούθων οι οποίοι θα τους βοηθήσουν να πετύχουν τα ιδιοτελή  αντικοινωνικά ψυχολογικά ή υλικά συμφέροντά τους.  Το να θέλουν να εξουσιάζουν, να θέλουν να ορίζουν τη ζωή των άλλων όπως επιθυμούν  αυτοί, σημαίνει βαθιά ψυχική ασθένεια. Δεν θα επεκταθούμε άλλο για το ποιόν τους. Ήδη έχουν γραφτεί αρκετά βιβλία από επιστήμονες ψυχολόγους που όμως, όπως είναι προφανές, τα έργα τους δεν τυχαίνουν και της καλύτερης προβολής. Πχ ένα σχετικό βιβλίο είναι εκείνο του νευρολόγου γιατρού Ντέϊβιντ ‘Οουεν με τίτλο: «ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΗΓΕΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ».

β.  Οι ακόλουθοι. Να πούμε παραστατικά, ότι πολλοί  από τους ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣ των ηγετών του ρεφορμισμού   διακατέχονται από μεγάλο ΦΟΒΟ και αρκετή ΑΓΝΟΙΑ για τους νόμους της κοινωνικής κίνησης.  Αρκετοί είναι καλοπροαίρετοι και με κάποια μικρή ή μεγάλη θέληση για κοινωνική προσφορά. Όμως ο φόβος και η άγνοια  ναι μεν τους φέρνει σε ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΗ σύγκρουση με την επιθυμία τους για κοινωνική προσφορά αλλά τελικά ο φόβος κυρίως και η άγνοια τους σπρώχνει στο να ακολουθήσουν τελικά μια άκρως αντικοινωνική οδό. ( Ας αποκαλέσουμε το Φόβο, την Άγνοια και την αντίρροπη προς αυτά τα στοιχεία θετική δύναμη της Συνείδησης,  με την έκφραση «Σύνδρομο ΦΑ-Σ».)

ΦΟΒΟΣ.  Διακατέχονται από πολύ μεγάλο  φόβο (δηλαδή φοβία) όπου ακόμα και η απλή σκέψη ότι μια πιθανή αντιπαράθεση με το σύστημα  επιφέρει  στη ζωή τους αρνητικές επιπτώσεις , τους αποτρέπει και από την παραμικρή κίνηση εναντίον της ουσίας – ύπαρξης του συστήματος. Τεράστιος φόβος είναι φωλιασμένος βαθειά μέσα τους. Η σκέψη ότι μπορεί να γίνουν στόχος  του ολιγαρχικού συστήματος,  τους παραλύει. Πολύ μεγάλος φόβος για «αντίποινα» από την πλευρά του συστήματος. Δεν έχουν την πρόθεση να βάλουν το παραμικρό πραγματικό ρίσκο στη ζωή τους για να βοηθήσουν τον συνάνθρωπό τους.
Ο πολύ μεγάλος φόβος που νιώθουν, είναι το βασικότερο στοιχείο για τον τελικό καθορισμό της στάσης τους απέναντι στο εγκληματικό ολιγαρχικό σύστημα.

ΑΓΝΟΙΑ. Η άγνοια τους όχι μόνο για τους βασικούς νόμους της κοινωνικής κίνησης αλλά και για σχετικά απλά πράγματα που αφορούν  την ουσία του ολιγαρχικού συστήματος, είναι πανεύκολο να διαπιστωθεί. Εκτός τούτου συμβαίνει πολλάκις να αρνούνται να ακούσουν κάτι που αντανακλά περισσότερο την πραγματικότητα αλλά ταυτόχρονα είναι αντίθετο στις διαμορφωμένες απόψεις τους.

ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΗ σύγκρουση. Από την άλλη πλευρά υπάρχει εντός τους και μια άλλη διάσταση. Υπάρχει η καλή προαίρεση για  κοινωνική προσφορά. Υπάρχουν μέσα στη συνείδηση κάποια  ανθρωπιστικά στοιχεία.
Αυτή όμως η θετική διάσταση έρχεται σε διαρκή σύγκρουση με τον μεγάλο φόβο που τους προκαλεί η σκέψη για εναντίωση στο σύστημα δηλαδή για εναντίωση στις αιτίες  όλων των  βασικών ανθρώπινων δυστυχιών κοινωνικής προέλευσης.
Από τούτη τη σύγκρουση βγαίνει τελικά νικητής  το ολιγαρχικό σύστημα. Ο μεγάλος φόβος παραλύει το καλοπροαίρετο άτομο είτε έχει συνείδηση αυτής της εσωτερικής του σύγκρουσης είτε όχι.

Όμως ο ηττημένος θέλει κάτι να κάνει που να είναι θετικό για την κοινωνία.  Διαλέγει λοιπόν μια συμπεριφορά ή αλλιώς κάποια είδη κοινωνικής προσφοράς, όπου όπως πιστεύει, δεν θα προκαλέσει την αντίδραση - οργή του συστήματος και έτσι δεν θα υποστεί τα αντίποινα του.
Ποιες μπορεί να είναι αυτές οι δραστηριότητες;
Σε ακτιβιστικό επίπεδο μπορεί να είναι η ενασχόληση με την οικολογία εντός των πλαισίων του συστήματος, με την βοήθεια ανήμπορων συνανθρώπων του, με τη διεκδίκηση της άρσης συγκεκριμένων αντιλαϊκών μέτρων,  και γενικά με διάφορα άλλα θέματα για τα οποία το σύστημα επιτρέπει την ενασχόληση των υπηκόων του ή τουλάχιστον δεν την καταδιώκει έμπρακτα.
Σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο θα διαλέξει κόμματα όπως ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ ή άλλο συστημικό, ρεφορμιστικό κόμμα έτσι ώστε ταυτόχρονα να ελπίζει ότι ίσως μπορεί να γίνει και κάτι θετικό. Μπορεί, σε επίπεδο κεντρικών πολιτικών διεκδικήσεων,  να προωθεί πχ «θετικές» συνταγματικές αλλαγές ή δημοψηφίσματα, κλπ ή οτιδήποτε άλλο που δεν αμφισβητεί όμως την ύπαρξη της ολιγαρχίας στην εξουσία και που φυσικά τελικά δεν θα είναι πρακτικά θετικό.
Ποτέ και πουθενά δεν θα προωθήσει την αφαίρεση της εξουσίας από τα χέρια των λίγων δηλαδή την αφαίρεση της ένοπλης εκτελεστικής (πρωτίστως), της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας από την ολιγαρχία,  γιατί ξέρουν ότι  κάτι τέτοιο σημαίνει απειλή κατά της ύπαρξης του ολιγαρχικού συστήματος και σαν συνέπεια αυτού,  σημαίνει σύγκρουση με την ουσία του.
Αγνοούν «επιδεικτικά» το σημαντικότερο από όλα τα θέματα. Δηλαδή την κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής.
Αφήνουν να εννοηθεί, είτε το λένε ευθέως είτε όχι, ότι οι θετικές αλλαγές στην κοινωνία μπορούν να επιτευχθούν και ας ανήκει η ένοπλη εκτελεστική στους εγκληματίες ολιγαρχικούς!!!! Διαπράττουν έτσι την χειρότερη προσβολή στην ανθρώπινη νοημοσύνη.
 Λένε ότι: «Μπορεί να παραμείνει η ένοπλη εκτελεστική στα χέρια εκείνων που την έχουν σήμερα. Αν αύριο η πλειοψηφία του λαού μπορεί  να αποφασίζει για κάποια πράγματα, τότε η ένοπλη εκτελεστική θα υπακούει στις εντολές του λαού»!!!
Δηλαδή ισχυρίζονται ότι υπάρχει περίπτωση η ολιγαρχία, όταν δεν θα μπορεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της, να μην κάνει χρήση των όπλων που κατέχει εναντίον του λαού και ότι ο ένοπλος ολιγαρχικός μηχανισμός της αποτελείται από αγγελούδια που ανυπομονούν να εκτελούν εντολές της πλειοψηφίας του λαού.!!!
Είναι δηλαδή και ανιστόρητοι (χιλιάδες παραδείγματα) και επικίνδυνα κρανιόκενοι.
Προσπερνούν την πραγματικότητα που βοά. Ξεπερνούν ότι η θέληση της πλειοψηφίας του λαού αντιτίθεται  σχεδόν σε κάθε καθημερινό «νόμο» του συστήματος  και ότι οι ολιγαρχικοί,  χάρη στην κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής, μπορούν και επιβάλλουν αυτούς τους «νόμους» στην κοινωνία.
(Σε αυτό γιατί δεν αντιδρά η ένοπλη εκτελεστική υπέρ του λαού;)

                           Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗ  «ΤΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΦΑ-Σ»
                                           Ο  ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟΣ ΦΙΛΕΙΡHΝΙΣΜΟΣ

Τα άτομα που διακατέχονται από το «σύνδρομο ΦΑ-Σ», για να δικαιολογήσουν πρωτίστως στους εαυτούς τους  και κατόπιν στους άλλους,  την τελική και ντε φάκτο αντικοινωνική τους στάση που υπαγορεύεται από συγκεκριμένη δειλία, καταφεύγουν σε διάφορα «επιχειρήματα».
Μπορεί να ξεκινάνε ισχυριζόμενοι ότι η συντριβή της ολιγαρχίας και η εγκαθίδρυση της εξουσίας του λαού είναι κάτι το ανέφικτο και να φθάνουν μέχρι την (δήθεν) υποστήριξη ενός απόλυτου και ανύπαρκτου φιλειρηνισμού.
Σε τούτη τη σχετική διαδικασία αντιπαράθεσης επιχειρημάτων, όταν εξανεμιστούν τα επιχειρήματά τους που εκφράζουν το μερικό ή το συνολικό ανέφικτο για την εξουσία των λαών (γιατί είναι εφικτή σήμερα η δημιουργία ενός κινήματος με κατάλληλο μέγεθος που θα λειτουργεί σαν αντίπαλο δέος στο σύστημα )  ή και των άλλων επιχειρημάτων που θέλουν να «διυλίζουν τον κώνωπα», καταφεύγουν τελικά στην υποκρισία της υποστήριξης ενός απόλυτου φιλειρηνισμού. (Από ψυχολογικής άποψης ο «φιλειρηνισμός τους» έρχεται είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα ή ασυνείδητα πιο κοντά στο κεντρικό ζητούμενο γι αυτούς που είναι η φοβία τους)
Σου λένε λοιπόν ότι  «σε μια επανάσταση θα υπάρχουν ανθρώπινα θύματα και ότι αυτό είναι αντίθετο των προσωπικών  μας αξιών» ή «αν προσπαθήσουμε να πάρουμε την ένοπλη εκτελεστική από τους ολιγαρχικούς, τότε αυτοί θα αντιδράσουν βίαια και έτσι θα έχουμε ανθρώπινα θύματα. Άρα μόνο ειρηνικά, με διαρκείς μεταρρυθμίσεις μπορούμε να προχωράμε προς την κατεύθυνση μιας καλύτερης κοινωνίας.  Γι αυτό την προοπτική της επαναστατικής αλλαγής την καταργούμε εντελώς από το πρόταγμά μας».

Εδώ τα ρεφορμιστικά αντικοινωνικά υποκείμενα πέφτουν σε δεκάδες αντιφάσεις και η υποκρισία τους φθάνει στα ουράνια.
Ενώ προηγουμένως μας λένε ότι δεν χρειάζεται η ένοπλη εκτελεστική εξουσία να περάσει στα χέρια του λαού γιατί η υπάρχουσα ολιγαρχική ένοπλη εκτελεστική θα σέβεται τις αποφάσεις της πλειοψηφίας του λαού (αγγελούδια), τώρα μας λένε ότι αν ο λαός (πλειοψηφία) θα προσπαθήσει  να πάρει την ένοπλη εκτελεστική, τότε αυτοί θα αντιδράσουν και θα έχουμε θύματα. Τώρα δηλαδή οι ολιγαρχικοί δεν θα σέβονται πια τη θέληση της πλειοψηφίας!!!
Παρουσιάζονται λοιπόν υποκριτικά σαν μέγιστοι ανθρωπιστές που αγωνίζονται ώστε να μην υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑ ανθρώπινο θύμα γιατί πιστεύουν δήθεν ότι και η κάθε ξεχωριστή ανθρώπινη ζωή έχει τεράστια αξία. (Που όντως έχει, όπως έχει και η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, την οποία όπως θα δούμε την παραβλέπουν.)
Όμως στρουθοκαμηλίζουν εσκεμμένα απέναντι στην σκληρή πραγματικότητα.
Δεν βάζουν στη ζυγαριά τα υπαρκτά δεδομένα. Δεν θα βάλουν στο ένα μέρος της ζυγαριάς τους ωκεανούς ανθρώπινου αίματος που έχει ήδη χυθεί με τους πολέμους, με τις ολιγαρχικές αυτές ακραίες αντιπαλότητες. Δεν θα βάλουν στο ίδιο μέρος της ζυγαριάς τις εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν εξ αιτίας μεγάλης φτώχειας, πείνας, έλλειψης ιατρικής περίθαλψης κοκ. Και ούτε θα βάλουν στο ίδιο μέρος της ζυγαριάς τα πολύ περισσότερα εκατομμύρια, σημερινά και αυριανά θύματα της ολιγαρχίας,  που θα υπάρξουν σίγουρα,  μετά από νέους ιμπεριαλιστικούς και ταξικούς πολέμους.
Και ο στρουθοκαμηλισμός τους φτάνει ως το σημείο να μη θέλουν να κάνουν ούτε και έναν πολύ απλό λογαριασμό.
Δέκα πέντε περίπου εκατομμύρια  ΠΑΙΔΙΑ, (οι άνθρωποι πριν την εφηβεία τους) πεθαίνουν κάθε χρόνο από πείνα, έλλειψη φθηνών φαρμάκων , από δουλεία κοκ.
ΔΕΚΑ ΠΕΝΤΕ ΕΚΕΤΟΜΜΥΡΙΑ (μόνο) ΠΑΙΔΙΑ, ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ!!!
Τώρα αν πάρουν ΟΛΕΣ τις μεγάλες λαϊκές επαναστάσεις των τελευταίων αιώνων  και αθροίσουν τα θύματα,  που μας αναφέρουν οι ιστορικές πηγές, θα δουν ότι αυτά δεν είναι παρά  ένα πολύ μικρό ποσοστό σε σχέση με τα παιδιά θύματα του ολιγαρχικού συστήματος μέσα σε ένα ΜΟΝΟ χρόνο.
Τι σύγκριση να κάνει κανείς!!! Τι αποτέλεσμα να βγάλει αν προσθέσει ΟΛΑ τα θύματα του ολιγαρχικού συστήματος (όχι μόνο παιδιά) τον τελευταίο, ας πούμε, αιώνα; Πόσα δισεκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές, μάτωσε, πόνεσε και  ξεπάστρεψε  το «σατανικό» αυτό σύστημα των διεστραμμένων υπάρξεων; (Και πόσα περισσότερα προμηνύονται για το κοντινό και για το μακρινό μέλλον όσο είναι ζωντανή η ολιγαρχία;)
Όντως η κάθε κοινωνική επανάσταση έχει και τα θύματά της. Η χειρότερη σε θύματα επανάσταση ήταν και θα είναι μια απλή  «παρανυχίδα»,  σε σχέση με τα θύματα που προκαλούσε ή και θα συνεχίζει να προκαλεί το ολιγαρχικό σύστημα. Τεράστια η διαφορά.
Υπήρχαν όμως στην ιστορία και κάποιες «βελούδινες» ή λιγότερο αιματηρές επαναστάσεις. Αυτές γίνονται όταν το μέγεθος και η αποφασιστικότητα του λαού να ανατρέψει τους τυράννους του είναι τέτοια ώστε να παραλύει κάθε δυνατότητα αντίδρασης του συστήματος, αφού τα βασικά στηρίγματα του  περνούν στην πλευρά των λαών.
Αυτός ο φιλειρηνισμός των ηγετών των ρεφορμιστών είναι απόλυτα υποκριτικός. Στην ουσία δεν τους νοιάζει καθόλου καμιά ανθρώπινη ζωή. Το μόνο που τους νοιάζει είναι η προσωπική τους ανάδειξη, τα προσωπικά τους υλικά ή ψυχολογικά συμφέροντα, ο εαυτούλης τους. Οι ίδιοι είναι από τις μέγιστες εγκληματικές, αντικοινωνικές υπάρξεις. Απλά πουλάνε σάπιες ελπίδες σε ένα κάποιο άλλο ολιγαρχικό μαγαζί.

Δυστυχώς κάποιοι καλοπροαίρετοι ακόλουθοί τους θα βρουν στα ιδεολογήματά τους μια καλή δικαιολογία την οποία αποζητά η φοβισμένη τους ύπαρξη.
Κάποιοι καλοπροαίρετοι θα τους ακολουθούν από φόβο, άλλοι από άγνοια των βασικών νόμων της κοινωνικής κίνησης ενώ μερικοί  και για τους δύο λόγους ταυτόχρονα.
Έτσι όμως κόβουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται οι ίδιοι και ταυτόχρονα προκαλούν μεγάλο κακό στο λαό αφού χτυπούν τη μεγέθυνση του ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ που είναι εκ των ων ουκ άνευ για την απελευθέρωση των λαών.

 Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΑΤΆΛΛΗΛΟΥ ΚΙΜΗΜΑΤΟΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ ΕΊΝΑΙ ΕΦΙΚΤΗ

             
ΟΕΝΔΕΛ  -  ΕΚΚ

                      

( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)

            

ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΠΟΧΗ – ΑΚΥΡΟ – ΛΕΥΚΟ

     Για να γίνει καλύτερα κατανοητό αυτό το κείμενο θα πρέπει προηγουμένως να έχει καταστεί σαφής η τεράστια αξία της ύπαρξης ενός αντίπαλου δέους που να στέκεται απέναντι στο δέος του ολιγαρχικού συστήματος. Αυτό το κείμενο είναι άρρηκτα δεμένο με τη λογική του κειμένου  «ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ». http://bezedakos.blogspot.gr/2015/09/blog-post_22.html

Οι οικονομικοί ολιγάρχες (βιομήχανοι, τραπεζίτες, μεγαλέμποροι, τοκογλύφοι κοκ)  φτιάχνουν τους τελευταίους αιώνες διάφορα πολιτικά συστήματα που να τους εξυπηρετούν. Φτιάχνουν είτε στρατιωτικές ολιγαρχικές δικτατορίες είτε κοινοβουλευτικές ολιγαρχικές δικτατορίες είτε κάνουν μια μίξη αυτών ανάλογα με το πoιά συστήματα τους βολεύουν καλύτερα, στις διάφορες ιστορικές περιόδους.
Κείμενο για τις ομοιότητες και τις διαφορές τους: « ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ».
Όλα αυτά τα συστήματα έχουν ένα κοινό ουσιαστικό στοιχείο.
Σε όλα αυτά τα συστήματα μια μειοψηφία έχει την πολιτική κυριαρχία, δηλαδή κατέχει την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία και δια μέσου αυτών εξασφαλίζεται και η οικονομική εξουσία στα χέρια μιας μειοψηφίας. Μια πολύ μικρή μειοψηφία κάνει τελικά κουμάντο στο λαό, μια πολύ μικρή μειοψηφία αποφασίζει και διατάζει το λαό.
Πάμε όμως κατευθείαν στο πολιτικό σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας, σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε σήμερα.     

ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΠΑΓΙΔΕΣ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ
Για ποιούς βασικούς λόγους έφτιαξε το κοινοβουλευτικό σύστημα η ολιγαρχία;
Οι βασικοί λόγοι για τους οποίους το έφτιαξε είναι για να παγιδεύει την κοινωνική συνείδηση και έτσι να μπορεί να υπάρχει και να διαιωνίζεται. Στοχεύει αποκλειστικά στο να εξαπατά και να παγιδεύει τους λαούς:

1^ον . Για το ξεπέρασμα του προβλήματος που λέγεται «φυσιολογική φθορά της κυβέρνησης».

Μια οποιαδήποτε ολιγαρχική κυβέρνηση αργά ή γρήγορα, θα προκαλέσει δυσαρέσκεια στην πλειοψηφία του λαού. Σαν κυβέρνηση που σκοπό έχει την εξυπηρέτηση  κάποιων λίγων είναι αναπόφευκτο να προκαλέσει ζημιά στους πολλούς. Μετά από λίγα χρόνια θητείας θα φανεί οπωσδήποτε το πραγματικό της πρόσωπο.
Σε αυτή τη φάση υπάρχει ένας κίνδυνος για την ολιγαρχία. Μπορεί η κοινωνική συνείδηση «να ξεφύγει» και να αποδώσει τις αιτίες στην ουσία του συστήματος η οποία είναι η δυνατότητα των λίγων να αποφασίζουν και να διατάζουν τους πολλούς. Σε τούτη την περίπτωση υπάρχει η μεγάλη πιθανότητα, ο λαός να συγκρουστεί βίαια με το σύστημα με σκοπό να το εξαφανίσει.
Αυτός όμως ο κίνδυνος αποφεύγεται με έναν αντιπερισπασμό. Το σύστημα προσπαθεί να αποδώσει τα αντιλαϊκά μέτρα της κάθε ολιγαρχικής κυβέρνησης είτε στην ανικανότητα των συγκεκριμένων προσώπων που κυβερνούσαν (ανασχηματισμοί κλπ) είτε  στον μη καλό χαρακτήρα των κυβερνώντων είτε σε «προδοσία» αυτών κοκ.
Εδώ ακριβώς το σύστημα  προσφέρει εναλλακτικές λύσεις - παγίδες στο λαό. Υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι εξουσιαστές που πλασάρουν το δικό τους νέο εμπόρευμα ελπίδας, το δικό τους μαγαζί, το δικό τους κόμμα (ενώ στα κρυφά επιδιώκουν την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων ολιγαρχικών συμφερόντων και στη μεγέθυνση της δικής τους ατομικής εξουσίας, ματαιοδοξίας, αλαζονείας κοκ).
«Φύγε από αυτούς» σου λένε. «Μην απογοητεύεστε. Εμείς έχουμε καλύτερο πρόγραμμα και επί πλέον έχουμε και τον κατάλληλο χαρακτήρα. Δεν θα σε προδώσουμε» κλπ.
Έτσι αποσπάται η σκέψη του λαού από την ουσία των αιτιών. Διαλέγει ένα νέο σάπιο «εμπόρευμα»  ενώ  στο προηγούμενο κόμμα, πιθανότατα να αλλάξουν την ηγεσία για να αποδώσουν τις αιτίες της κακής διακυβέρνησής του σε κάποια πρόσωπα και όχι στην ολιγαρχική ουσία του συστήματος. Όμως μετά από λίγα χρόνια επέρχεται αναπόφευκτα η φυσιολογική φθορά και της νέας κυβέρνησης. Πάλι θα υπάρχει ο αντιπερισπασμός. Ελπίδα ξανά ή σε ένα άλλο ολιγαρχικό κόμμα ή επιστροφή στο πρώτο που τώρα έχει δήθεν άρει τις αιτίες της κακιάς διακυβέρνησής του, αλλάζοντας κάποιους από τους ηγέτες.
Η ιστορία θα πρέπει να συνεχίζεται πάντα έτσι. Και αν ένα ακόμα νέο κόμμα υποστεί τη φθορά τότε οι ελπίδες θα πρέπει να μεταφερθούν σε διάφορες συμμαχικές κυβερνήσεις με πολλαπλές πιθανές παραλλαγές κοκ.
Βασικός σκοπός του ολιγαρχικού συστήματος είναι να κάνει το λαό να νομίζει ότι στο βάθος θα έχει όφελος στη ζωή του από  αυτό το σύστημα. Σκοπός του είναι, να συμμετέχουν όσο το δυνατόν πιο πολλοί στις διαδικασίες των ολιγαρχικών εκλογών. Η μεγάλη συμμετοχή θα είναι δείκτης ότι ο λαός έχει πέσει στην παγίδα τους, περιμένοντας κάποιο όφελος από το σύστημά τους και ταυτόχρονα θα είναι δείκτης ότι ο λαός δεν ακολουθεί κάποιο αντίθετο σχέδιο για μια αντιολιγαρχική λειτουργία της κοινωνίας.
Άλλωστε το σύστημα έφτιαξε τις εκλογές του για να συμμετέχει ο κόσμος και όχι για να απέχει. Επί πλέον αν οι ολιγαρχικοί διέβλεπαν την πιθανότητα ότι κάποιοι δια μέσου των εκλογών θα μπορούσαν να συντρίψουν την ουσία του τότε ή δεν θα έφτιαχναν καθόλου τον κοινοβουλευτισμό ή θα τον καταργούσαν.

Όμως σε κάθε περίπτωση το ολιγαρχικό σύστημα έχει κρατήσει μια «πισινή». Έχει πάρει μέτρα για να διασφαλίσει την ύπαρξή του σε περίπτωση που ο λαός ή κάποιο κόμμα θελήσει να ξεπεράσει τα όρια και την ουσία του ολιγαρχικού συστήματος και  φυσικά των ολιγαρχικών συμφερόντων. Κρατά σφικτά στα χέρια της την εκτελεστική εξουσία και ιδιαίτερα την ένοπλη εκτελεστική. Κοιτά να την ελέγχει πλήρως και έτσι σε περίπτωση κάποιας «στραβής» να μπορεί να επέμβει με τη βία για να αποκαταστήσει την ολιγαρχική τάξη!!!

2^ον . Για να κάνουν το λαό να πιστεύει ότι με την ψήφο του (επιλογή του), αυτός ο ίδιος καθορίζει τη ζωή του και όχι άλλοι. 

Με τις ολιγαρχικές εκλογές γίνεται μια «ταχυδακτυλουργική» εξαπάτηση των ανθρώπων του λαού.
Του ταυτίζουν δύο εντελώς διαφορετικά, ξεχωριστά πράγματα.
«Είσαι ψηφοφόρος; Άρα εσύ έχεις την εξουσία, άρα εσύ αποφασίζεις και διαμορφώνεις τη ζωή σου».  ΜΕΓΙΣΤΗ ΑΠΑΤΗ ΚΑΙ ΤΡΑΓΕΛΑΦΟΣ!!!!
Ετούτη η ταύτιση μπορεί να γίνει μόνο στη δημοκρατική ρεπούμπλικα. Μόνο όταν ο λαός κατέχει την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία, μπορεί να δίνει συγκεκριμένες εντολές στα πρόσωπα που επιλέγει και έτσι να έχει πραγματικά την εξουσία στα χέρια του.
Αντίθετα, στα ολιγαρχικά συστήματα καμιά εξουσία δεν ανήκει στο λαό. Όλες ανήκουν στο ολιγαρχικό σύστημα. Η πράξη της ψηφοφορίας εδώ είναι μια τυπική πράξη όχι μόνο άνευ θετικής ουσίας για το λαό αλλά και επιζήμια. Από τη στιγμή που επιλεγούν οι όποιοι ολιγαρχικοί, ο λαός είναι απόλυτα αδύνατος, είναι απόλυτα γυμνός. Οι ολιγαρχικοί έχουν την εξουσία να πράττουν εντελώς διαφορετικά  πράγματα από τη θέληση του λαού, να πράττουν εντελώς διαφορετικά από όλες τις προεκλογικές υποσχέσεις τους. (Δες πχ ΣΥΡΙΖΑ και πως το ΟΧΙ μετατρέπεται σε ΝΑΙ) .Η πλειοψηφία του λαού δεν έχει την εξουσία να αποφασίζει  και να επιβάλλει τη θέλησή της για οτιδήποτε που μπορεί να έρχεται σε αντίθεση με άμεσα ή έμμεσα συμφέροντα της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας. Οι άνθρωποι του λαού είναι για τους ολιγαρχικούς «ζώα ζώντα προς σφαγή, ανά πάσα στιγμή» και η ψήφος μόνο σαν στοιχείο τραγικής ειρωνείας μπορεί να χαρακτηριστεί.
(Είναι σαν μια παρέα να επιλέγει ένα ταξί και από τη στιγμή που το επιλέγει να μην μπορεί να πάει όπου θέλει αλλά ο ταξιτζής με τη βία να τους πηγαίνει εκεί  όπου ο ίδιος επιθυμεί. Τελικά να τους πάει σε διαφορετικό προορισμό αλλά  θέλουν να κάνουν την παρέα  (με την προπαγάνδα τους) να εξακολουθεί να πιστεύει ότι είναι σωστό να αποφασίζει και να τους επιβάλλει τη θέλησή του ο  κάθε ταξιτζής (δηλαδή μια μειοψηφία). Και επί πλέον να πιστεύει ότι οι ταξιτζήδες  (ολιγαρχικά κόμματα) που δεν θέλουν να εκτελούν εντολές των πελατών τους είναι ψυχολογικά υγιείς ή ότι υπάρχει περίπτωση μία στο δισεκατομμύριο να βρεθεί κάποιος από αυτούς τους ταξιτζήδες που τελικά να είναι υγιής και όχι ότι όλοι τους, άνευ εξαιρέσεως, είναι εκ των πραγμάτων, κοινωνικοί εγκληματίες.)
Αυτή είναι η σχέση εκλογέα και ολιγαρχικής εξουσίας.
Επιλέγεις έναν για δασοφύλακα και αυτός έχει την εξουσία να κάνει ότι θέλει στο δάσος. Και όταν το καίει ολοσχερώς, σε κοροϊδεύουν λέγοντας: «Τώρα έχεις την εξουσία, με την ψήφο σου, να τον βγάλεις από δασοφύλακα!!!».

Η ψήφος σε ένα οποιοδήποτε κόμμα είναι η επιφάνεια. Στο βάθος, στην ουσία της είναι ψήφος προς το ολιγαρχικό σύστημα.

 Η ψήφος στα ολιγαρχικά συστήματα είναι απλά μια «παρεχόμενη δυνατότητα από το σύστημα προς τους υπηκόους, να διαλέγουν οι ίδιοι, ποιοί και με ποιό τρόπο θα τους κάνουν απόλυτο κουμάντο στη ζωή». Να διαλέγουν με ποιό δάκτυλο θα βγάζουν τα μάτια τους. Να διαλέγουν εκείνους που θα τον κρατούν μακριά από την εξουσία του (ΟΕΝΔΕΛ- Όλη η Ένοπλη, Νομοθετική και Δικαστική Εξουσία στους Λαούς-)
Η ψήφος δεν είναι δικαίωμα αλλά είναι απλά μια παρεχόμενη δυνατότητα προς τους υπηκόους  να επιλέγουν οι ίδιοι τους νταβατζήδες της ζωής τους, τους δυνάστες τους δηλαδή ποιοι θα είναι εκείνοι που θα του καθορίζουν λεπτομερώς ποιες θα είναι οι υποχρεώσεις  και ποια τα δικαιώματα στη ζωή τους. Είναι μια δυνατότητα που τους παρέχει το σύστημα για να κόβουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται για να μην μπορέσουν να κατακτήσουν ποτέ την εξουσία τους, να ΑΝΑΒΑΛΟΥΝ διαρκώς την κατάκτηση της εξουσίας τους.
Δικαίωμα είναι η παρεχόμενη δυνατότητα μιας εξουσίας προς τα άτομα για να μπορούν να προστατέψουν ή να διεκδικήσουν κάποιο αγαθό.
Στην περίπτωση όμως της ψήφου στις ολιγαρχικές εκλογές δεν υπάρχει στο βάθος κάποιο αγαθό που να πρέπει να προστατευτεί ή να διεκδικηθεί.
Στο βάθος υπάρχει μόνο η ζημία. Υπάρχει  ο σφετερισμός  της εξουσίας του λαού από τους ολιγαρχικούς, από ηγέτες ολιγαρχικών κομμάτων και οικονομικούς εξουσιαστές.

Η ψήφος του λαού, μέσα στις κοινοβουλευτικές ολιγαρχικές δικτατορίες, δεν έχει την παραμικρή δύναμη εξουσία. Όχι μόνο δεν είναι πιστόλι στον κρόταφο της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας αλλά δεν είναι ούτε καν νεροπίστολο. Είναι μια εντελώς τζούφια πράξη. Όλοι οι σε βάθος σκεπτόμενοι υπήκοοι το έχουν κατανοήσει μετά από τόσες εκλογές. Το διαπίστωσαν όμως κατά απόλυτο τρόπο, μετά το τελευταίο ολιγαρχικό δημοψήφισμα. Κάποιοι λίγοι είχαν τελικά την εξουσία και μετέτρεψαν το λαϊκό ΟΧΙ σε ολιγαρχικό ΝΑΙ.
Οι ολιγαρχικές εκλογές είναι αντιπερισπασμός - παγίδα για να κάνει τους λαούς να αναβάλλουν διαρκώς τη σωστή οργάνωσή τους με την οποία θα κατακτήσουν την ένοπλη εκτελεστική.

3^ον. Οι ολιγαρχικές εκλογές είναι και ένα μέσον διευθέτησης των συγκρούσεων μεταξύ  των ολιγαρχικών.

Οι ολιγαρχικές θέσεις είναι πάντα λιγότερες από τους ολιγαρχικούς υποψηφίους. Πολλοί θέλουν  την κουτάλα της εξουσίας ή την μεγαλύτερη από αυτές. Πολλές διχόνοιες προκύπτουν τακτικά μέσα στο ολιγαρχικό στρατόπεδο. Πολλές φορές οι συγκρούσεις τους φθάνουν και σε εξοντωτικό πόλεμο.

Οι ολιγαρχικές εκλογές ( όπως και τα δημοψηφίσματα) είναι μέσα για ειρηνικότερη λύση των διαφορών τους.  Έτσι βάζουν το λαό διαιτητή και η μεταξύ τους συμφωνία είναι να αποδεχθούν  όποιον  ολιγαρχικό εξουσιαστή ( ή κόμμα) προτιμά ο παγιδευμένος  από τις χωρίς αντίκρισμα υποσχέσεις λαός. Έτσι ανταγωνίζονται να κερδίσουν την ψήφο του λαού  που θα τους οδηγήσει σε μεγαλύτερα επίπεδα εξουσίας.

(Πολλές φορές κάποιες ολιγαρχικές συνειδήσεις μπαίνουν σε ένα ολιγαρχικό κόμμα με την στόχευση να ανέβει η ατομική τους εξουσία. Όμως και εκεί υπάρχει ο μεταξύ τους ανταγωνισμός. Οι θέσεις (υψηλότερης) εξουσίας  είναι και πάλι λιγότερες των υποψηφίων. Σε κάποια στιγμή εκείνοι που βλέπουν ότι δεν μπορούν να πετύχουν πια τους προσωπικούς τους στόχους είτε μεταπηδούν σε άλλο ολιγαρχικό κόμμα είτε φτιάχνουν ένα καινούργιο.
Και αν  δουν ξανά ότι αποτυγχάνουν θα ακολουθήσουν πάλι το δρόμο της αναζήτησης ενός άλλου ολιγαρχικού συλλογικού φορέα. Και όλες αυτές τις πράξεις τους τις δικαιολογούν, τις καλύπτουν  λέγοντας ότι παλεύουν για το καλό του λαού   και ότι προδόθηκαν από τα προηγούμενα κόμματα.  Βγαίνουν έτσι και κοινωνικοί αγωνιστές!!)

  ΠΟΙΑ ΤΑ ΩΦΕΛΗ ΤΗΣ ΑΠΟΧΗΣ – ΑΚΥΡΟΥ – ΛΕΥΚΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ:

Τα οφέλη ή οι ζημίες για το λαό (με την κάθε συμπεριφορά μας ή στάση μας) θα πρέπει να τα βλέπουμε ΠΑΝΤΑ από την οπτική γωνία της ενίσχυσης ή της αποδυνάμωσης του αντίπαλου δέους (προς το ολιγαρχικό σύστημα). Δηλαδή από το κατά πόσο μεγεθύνεται ή αμβλύνεται η απειλή κατά του ολιγαρχικού συστήματος. 

ΜΟΝΟ από την ενδυνάμωση της απειλής κατά της ύπαρξης του συστήματος εξαρτάται και η παραμικρή κατάκτηση για τους λαούς στο παρόν και ταυτόχρονα εξαρτάται η υλοποίηση των προϋποθέσεων για την αυριανή ριζική αλλαγή της κοινωνίας.
(Περισσότερες λεπτομέρειες στο κείμενο: «ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ»)Πάμε τώρα στις ολιγαρχικές εκλογές του κοινοβουλευτισμού.
Κάποιοι άνθρωποι του λαού θα συμμετέχουν σε αυτές και κάποιοι θα απέχουν ή θα ρίξουν άκυρο ή λευκό.
α. Όσοι συμμετέχουν θα προσδοκούν κάποιο όφελος.
Αυτό το όφελος μπορεί να είναι είτε  ένα προσωπικό βόλεμα είτε αποφυγή του χειρότερου είτε προσδοκία για την υλοποίηση κάποιων θετικών μέτρων από ένα κόμμα είτε γιατί νομίζουν ότι μπορεί να προκύψει κάποιο όφελος για μια ιδεολογία κοκ.
Κοινός παρονομαστής είναι η προσδοκία κάποιου οφέλους μέσα από τις δομές και τη λειτουργία αυτού του συστήματος.( Για αυτό κάθε φορά πριν από τις εκλογές τους βγαίνουν και λένε: "ετούτες οι εκλογές είναι οι πιο κρίσιμες , δεσμευόμαστε να...κλπ". Θέλουν να παρασύρουν το λαό στο να σκεφτεί ότι πιθανόν διακυβεύεται κάποιο όφελος, κάποιο συμφέρον του και έτσι να τον "χώσουν" στην κάλπη τους.)

β. Από την άλλη, σχεδόν όλοι όσοι απέχουν ηθελημένα ή ρίχνουν άκυρο ή λευκό,  σημαίνει ότι δεν προσδοκούν κάποιο όφελος από αυτές τις διαδικασίες και τους θεσμούς του συστήματος.

Εδώ, κάποιοι δεν θα πάνε να ψηφίσουν από αδιαφορία και κάποιοι δε θα πάνε επειδή συνειδητά εντάσσουν τη στάση τους αυτή στα πλαίσια ενός σχεδίου για ανατροπή του ολιγαρχικού συστήματος και την κατάκτηση από το λαό του ΟΕΝΔΕ.
Οι περισσότεροι σήμερα  θα απέχουν γιατί έχουν απογοητευτεί από το σύστημα με τις συνεχείς κοροϊδίες του και προτιμούν να αδιαφορούν για τις εκλογές του. Έτσι απέχουν τελικά γιατί δεν βλέπουν κάποιο όφελος.
(Η αιτία της κάθε αδιαφορίας για κάτι προκύπτει πάντα όταν δεν διαφαίνεται αποκόμιση ωφελιμότητας από αυτό.)
Όμως εκείνοι που  δεν θα πάνε να ψηφίσουν, από αδιαφορία, ναι μεν αρνούνται την κοροϊδία του συστήματος ΑΛΛΑ δεν έχουν ακόμα να αντιπροτείνουν κάποιο άλλο κοινωνικό σύστημα.
(Αντίθετα μια μειοψηφία δεν θα πάει να ψηφίσει γιατί το βλέπει σαν μια μάχη ενάντια στο σύστημα. Απέχει συνειδητά και με κάποιο αντισυστημικό σχέδιο. Αρνείται οι λίγοι να κάνουν απόλυτο κουμάντο στη ζωή της και διεκδικεί συνειδητά με οργανωμένους και πολύμορφους αγώνες το να περάσει όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό)

Ας κάνουμε τώρα  μια συγκριτική αξιολόγηση  της ψήφου σε ένα οποιοδήποτε κόμμα (συμμετοχή) με την επιλογή της  αποχής – άκυρου λευκού εξ αιτίας της αδιαφορίας.
Στην πρώτη περίπτωση, όσοι περισσότεροι συμμετέχουν στις εκλογές ψηφίζοντας κάποιο κόμμα, σημαίνει ότι (ανεξαρτήτως λόγων) αποδέχονται το σύστημα  (έστω και προσωρινά, έστω και ευκαιριακά), αποδέχονται ότι από αυτό μπορούν να αντλήσουν μια κάποια ωφελιμότητα.
Και ταυτόχρονα συνειδητά ή ασυνείδητα αποδέχονται(κατά βάθος)  ένα σύστημα όπου οι ελάχιστοι θα έχουν την εξουσία να επιβάλλουν τη θέλησή τους στο λαό. Σημαίνει ότι ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ οι λίγοι να έχουν την εξουσία και να τους καταναγκάζουν στη ζωή.Σε τούτη την περίπτωση το σύστημα τρίβει τα χέρια του. «Καλώς τα πουλάκια μου» λέει...
«Είναι μέσα στα πλαίσια που θέλουμε και όχι έξω από αυτά. Τους έχουμε στα χέρια μας. Δεν διανοούνται να ψάξουν κάτι από έξω και ενάντια σε αυτά που έχουμε ορίσει. Επομένως το σύστημά μας δεν διατρέχει καμιά απειλή, κανένα κίνδυνο. Δεν εναντιώνονται στην ομαλή λειτουργία του συστήματος. Δέχονται το σύστημά μας.»
Εδώ φυσικά θα αυξάνεται το δέος, θα αυξάνεται η δύναμη του συστήματος και θα μικραίνει το μέγεθος του αντίπαλου δέους.

Τι θα πουν όμως για εκείνους που δεν συμμετέχουν στις εκλογές τους από αδιαφορία και όταν αυτοί είναι πάρα πολλοί;
Εδώ θα αρχίσουν να ανησυχούν λιγάκι. «Ναι μεν δεν είναι επαναστατικά ενάντιά μας  (ευτυχώς) ΑΛΛΑ δυστυχώς ξέφυγαν από την προπαγάνδα μας, ξέφυγαν κάπως από το μαντρί μας.  Δεν μπορούμε να τους κατευθύνουμε με απόλυτο τρόπο.
 Βρίσκονται  συνειδησιακά σε μια ουδέτερη ζώνη. Αν δεν προσέξουμε ίσως αύριο να φύγουν και από αυτή την ουδέτερη ζώνη και να ακολουθήσουν κάποιο αντισυστημικό πρόταγμα, κάποιο επαναστατικό σχέδιο ενάντια στην ύπαρξή μας και τότε αλίμονό μας. Η σημερινή αποχή τους ίσως να είναι ο προθάλαμος για να περάσει η συνείδησή τους στο ΟΕΝΔΕΛ».
Σε τούτη την περίπτωση, έστω και σε μικρό βαθμό, αυξάνει το μέγεθος του αντίπαλου δέους.

Επομένως, ακόμα και η αποχή από αδιαφορία, είναι πολύ περισσότερο ωφέλιμη από την ψήφο σε ένα οποιοδήποτε κόμμα . Η μια αυξάνει το μέγεθος της απειλής για το σύστημα και η άλλη το μειώνει.
Φυσικά η καλύτερη των περιπτώσεων είναι η μεγάλη ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ  αντισυστημική αποχή. Μια σημαντική αύξηση αυτής, σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο, θα βοηθούσε στο να αρχίσει η ολιγαρχία να χάνει τον ύπνο της, να βλέπει ΕΦΙΑΛΤΕΣ και να πολλαπλασιάσει τις υποχωρήσεις της στις καθημερινές λαϊκές διεκδικήσεις΄μέχρι να εξαφανιστεί από την ανθρώπινη κοινωνία. Και προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να δουλέψει το κίνημα.

Να μετατρέψει δηλαδή την αποχή από απλή αδιαφορία σε όσο το δυνατόν περισσότερο συνειδητή στάση εναντίον της ΥΠΑΡΞΗΣ της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας, να μπει στον αγώνα για το ΟΕΝΔΕΛ.
 Και αν αυτό δεν επιτευχθεί, δηλαδή αν δεν πάει προς το ΟΕΝΔΕΛ όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του λαού, τότε και η αποχή θα είναι τελικά εντελώς αναποτελεσματική.

Η αποχή, το άκυρο και το λευκό από μόνα τους τελικά δεν θα κάνουν τίποτα.

(Είμαστε υπέρ της ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΠΟΧΗΣ και όχι γενικά υπέρ της αποχής.
Και ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΧΗ σημαίνει οργανωμένος αγώνας με στρατηγικό σκοπό (ΟΕΝΔΕΛ) και καθημερινή τακτική που θα οδηγεί στην υλοποίησης του σκοπού.)

Οι λαοί δεν θα πετύχουν τίποτα στο παρόν και το μέλλον, αν αργά ή γρήγορα δεν μετατρέψουν αυτή την "αδιαμόρφωτη" αποχή τους, αν η "αδιαμόρφωτη" αποχή δεν μπει στην προοπτική για ένα  πρακτικό κίνημα αύξησης του αντίπαλου δέους.
Η ¨αδιαμόρφωτη" αποχή μπορεί να θεωρηθεί σαν πρώτο  πολύ μικρό πρακτικό  αλλά πολύ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ βηματάκι στην προοπτική για τη δόμηση ενός όλο και μεγαλύτερου αντίπαλου δέους.
Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο εξωθεσμικά και με πρόταγμα το ΟΕΝΔΕΛ.
 Ας κάνουμε μια υπόθεση: Ας πούμε ότι απέχει το 80% του λαού και ταυτόχρονα υπάρχει υπογείως, μέσα στην κοινωνία,  ένα σεβαστό μέγεθος ανθρώπων  που ακολουθεί το πρόταγμα του αντίπαλου δέους. 
Λοιπόν η κυβέρνηση που θα προκύψει, θα προκύψει από το 20% των ψηφοφόρων.  Ετούτη λοιπόν η κυβέρνηση θα είναι μια κυβέρνηση ισχυρή ή μια κυβέρνηση αδύνατη;  Σίγουρα θα είναι μια κυβέρνηση πιο αδύνατη. Αυτή λοιπόν η αδύνατη κυβέρνηση θα μπορεί να είναι πιο σκληρή  απέναντι στα λαϊκά αιτήματα ή πιο ευάλωτη; Και πότε μια κυβέρνηση του ολιγαρχικού συστήματος θα είναι πιο ευάλωτη στις λαϊκές διεκδικήσεις για άμεσες ανάσες; 
Όταν κάποια  αυτοαποκαλούμενα «ριζοσπαστικά κόμματα» ή «επαναστατικά» ανεβάσουν το ποσοστό τους από 1% στο 3% ή από 4% στο 8% κλπ ή όταν το ποσοστό αποχής είναι πολύ μεγάλο και ταυτόχρονα υποβόσκει ένα λαϊκό κίνημα στον πυρήνα του οποίου υπάρχει το πρόταγμα του αντίπαλου δέους, το πρόταγμα της συντριβής του συστήματος δηλαδή το ΟΕΝΔΕΛ; 
Σε ποιά από αυτές τις δύο περιπτώσεις θα έχουμε κάποια, έστω και μικρή, αύξηση των λαϊκών κατακτήσεων στο παρόν;
Για τους καλοπροαίρετους οι απαντήσεις είναι ευνόητες.

Η αποχή, ακόμα και από αδιαφορία (αδιαμόρφωτη), θα φέρνει κάποιες πολύ μικρές ανάσες στο παρόν και θα είναι  κάποια εκατοστά πιο κοντά στην επίτευξη του σκοπού, σε σχέση με τα πολλά χιλιόμετρα του δρόμου που θα πρέπει να διανύσει το κίνημα. 
Όμως η συμμετοχή φέρνει πολλά βήματα πίσω και τις κατακτήσεις – ανάσες στο παρόν και απομακρύνει την επίτευξη του σκοπού για τη μελλοντική απελευθέρωση των λαών.
Αντίθετα η όλο και πιο μεγάλη συμμετοχή σημαίνει αποδοχή, έστω και μερική του συστήματος και επομένως όλο και μικρότερη ανησυχία για το ολιγαρχικό σύστημα και κατά συνέπεια όλο και πιο δυσβάσταχτα μέτρα για τους λαούς. 

Διάφορα ερωτήματα που θέτουν και διαδίδουν οι «καλοπροαίρετοι» δεξιοί ή αριστεροί ολιγαρχικοί.
1. «Δεν έχει νόημα η αποχή το άκυρο και το λευκό. Το σύστημα θα βγάλει την κυβέρνησή του έστω και αν πάνε να ψηφίσουν μόνο εκατό άτομα».

Το καλύτερο για το λαό. Ας βγάλουν οποιαδήποτε μορφής ολιγαρχική κυβέρνηση. Με αυτά τα ποσοστά συμμετοχής θα είναι πολύ αδύνατη και αυτό θα είναι προς το συμφέρον του λαού. Και θα είναι όλο και περισσότερο προς το συμφέρον του όσο πιο πολύ άνθρωποι του λαού οργανώνονται και παλεύουν για τη συντριβή κάθε μορφής ολιγαρχικού συστήματος.



2. Γιατί δεν συμμετέχετε στις εκλογές;  Μπορείτε να πείσετε το λαό, να πάρετε την πλειοψηφία και  φυσικά την κυβέρνηση και έτσι να εφαρμόσετε το πρόγραμμά σας.

Αν κάποιο συλλογικό υποκείμενο στοχεύει μόνο στη μεταρρύθμιση του συστήματος, αφήνοντας άθικτη την ουσία του, αν θέλει να διαπαιδαγωγήσει το λαό στο να δέχεται οι λίγοι να κάνουν απόλυτο κουμάντο στη ζωή του τότε  «σωστά κάνει» και συμμετέχει σε αυτό το θέατρο, σε αυτή την παγίδα κατά του λαού. 
Αν όμως θέλει να συντρίψει αυτό το σύστημα, τότε η κάθε του κίνηση θα πρέπει να στοχεύει στο να υλοποιεί  όλες τις προϋποθέσεις  που απαιτούνται για τη συντριβή του.
Και ένα συλλογικό δημοκρατικό επαναστατικό υποκείμενο δεν αποζητά τη διακυβέρνηση  για τον εαυτό του αλλά αγωνίζεται για να περάσει όλη η εξουσία στο λαό (ΟΕΝΔΕΛ).
Άλλο κυβέρνηση και άλλο εξουσία.
Η βάση της κάθε εξουσίας (πάνω στην οποία στηρίζονται όλες οι  υπόλοιπες) είναι η κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής. Ο λαός θα πρέπει πριν από όλα να κατακτήσει αυτή την εξουσία.
Όμως με τις ψήφους και με τις κυβερνήσεις, αυτή η εξουσία δε καταχτιέται. (Τι να την κάνει την κυβέρνηση χωρίς την εξουσία του; )
Χρειάζεται λοιπόν κατάλληλο κίνημα, με κατάλληλα διαμορφωμένες συνειδήσεις, με κατάλληλη οργάνωση, με κατάλληλο σκοπό και τακτικές όπου δια μέσου της σύγκρουσης να περάσει αυτή η εξουσία στα χέρια του λαού. Και όλα αυτά μπορούν να διαμορφωθούν μόνο με συλλογικότητες που στέκονται από έξω και πολεμικά ενάντια στην πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.
Και για να πραγματοποιηθούν ετούτες οι προϋποθέσεις δεν θα πρέπει να λέγονται ψέματα στο λαό αλλά να του παρουσιάζεται από την αρχή όλη η πραγματικότητα.
Το ολιγαρχικό ετούτο σύστημα δια μέσου των εκλογών του,  διαπαιδαγωγεί το λαό στα μέτρα και τα πλαίσια που το συμφέρει. Του δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι με μια «καλή» κίνηση – ψήφο μπορεί να έχει όφελος. Να έχει όφελος  με το να αποφασίζουν  κάποιοι  άλλοι λίγοι για τη ζωή του,  ενώ αυτός θα είναι ξάπλα.  Δηλαδή στοιχεία εντελώς αντίθετα από εκείνα που απαιτούν οι προϋποθέσεις για τη ριζική αλλαγή της κοινωνίας.
Καλλιεργεί λοιπόν προγραμματισμένα τον «καναπεδισμό», τη «ρέκλα», την ανύπαρκτη ελπίδα και την αντίληψη ότι ο μόνος δρόμος  για το καλό της  κοινωνίας είναι οι λίγοι  (αιρετοί ή αυθαίρετοι) να αποφασίζουν και να επιβάλλουν τη θέλησή τους στους πολλούς. Δηλαδή  όλη η νομοθετική, η ένοπλη εκτελεστική, η δικαστική και η οικονομική εξουσία να είναι στα χέρια μιας πολύ μικρής μειοψηφίας. (Ανάθεση, παράδοση άνευ όρων όλων των πιο ουσιαστικών και καθοριστικών στοιχείων της ζωής μας σε άλλους, σε κάποιους λίγους)
Μια συλλογικότητα όμως που θέλει την κατάργηση του ολιγαρχικού συστήματος δεν καλλιεργεί μια τέτοια διαπαιδαγώγηση. Δεν πρέπει να βοηθά στην καλλιέργεια  ετούτης της αυταπάτης. Δεν μπορεί να του λέει (δια της έμπρακτης συμμετοχής του στο ολιγαρχικό παιχνίδι)  ότι  το συμφέρον του θα υλοποιείται όταν διαλέξει σωστά ποιοι ελάχιστοι θα του κάνουν κουμάντο στη ζωή του. Αρνείται έμπρακτα την ουσία της ΚΟΔ (κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας) δια της αποχής από την εξαπάτηση του λαού. Δεν συμμετέχει και έτσι δεν πέφτει  στην παγίδα τους. Δεν καλεί το λαό να της δώσει την κυβέρνηση δια μέσου των ολιγαρχικών εκλογών αλλά καλεί τον λαό στον αγώνα για την κατάκτηση ΟΛΗΣ της εξουσίας  από τον ίδιο το λαό (ΟΕΝΔΕΛ).

Μια επαναστατική συλλογικότητα επιδιώκει να «κατακτήσει» (με βάση το σχέδιό της) τη θέληση της πλειοψηφίας  του λαού  μέσα από πολύμορφες λαϊκές κινηματικές διαδικασίες και όχι μέσα από τις ολιγαρχικές εκλογές – παγίδα γιατί  ΜΟΝΟ μέσα από αυτές τις κινηματικές διαδικασίες μπορεί να κατακτήσει ο λαός όλη την εξουσία  (ξεκινώντας από το κέντρο της εκτελεστικής δηλαδή την ένοπλη εκτελεστική  ).

Ένα επαναστατικό δημοκρατικό κόμμα διαπαιδαγωγεί το λαό, βοηθά το λαό  στο να κατακτήσει την εξουσία του ο ίδιος και όχι να ενδυναμώσει την εξουσία κάποιου κόμματος!!! Εντελώς διαφορετικοί σκοποί και φυσικά εντελώς διαφορετικές τακτικές. ΚΑΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ. Ένα πραγματικά επαναστατικό κόμμα στοχεύει στο να βοηθήσει το λαό να πάρει ο ίδιος την εξουσία του και όχι το  να ενδυναμώσει την κομματική μειοψηφική εξουσία του. Έτσι όλα τα μέσα πρέπει να είναι προσαρμοσμένα στην επίτευξη του σκοπού και όχι να είναι εμπόδιο του. Πχ αν πούμε σε κάποιον ορειβάτη, που θέλει να ανέβει στο Έβερεστ, να πάρει μαζί του και ένα ψυγείο τότε αυτός θα μας πει ότι κάτι τέτοιο όχι μόνο του είναι εντελώς άχρηστο αλλά και ότι του είναι και εμπόδιο στο στόχο του.
Έτσι και με το επαναστατικό κόμμα και τις ολιγαρχικές εκλογές.
Οι τελευταίες είναι τεράστιο εμπόδιο και για την κατάλληλη ιδεολογική προετοιμασία του λαού (παραπλανούν πλήρως το λαό) και για την κατάλληλη οργανωτική του προετοιμασία.

Μια επαναστατική συλλογικότητα δεν πρέπει, δια της συμμετοχής της,  να βοηθά τον εχθρό της (την ολιγαρχία) στην εύρυθμη, στην ομαλή  λειτουργία του πολιτικού συστήματός της, με το οποίο καταδυναστεύει το λαό αλλά να πράττει το εντελώς αντίθετο.


3. Να μπείτε μέσα  στο σύστημα και να εκμεταλλευτείτε όσο μπορείτε τις διάφορες αδυναμίες του.  Να μπείτε μέσα και να το πολεμήσετε από τα μέσα. Γιατί δεν το κάνετε;
Εδώ και πάνω από 150 χρόνια, η πολιτικοοικονομική ολιγαρχία σε παγκόσμιο επίπεδο, άρχισε να νομιμοποιεί (σε χώρες μία μετά την άλλη) τα διάφορα ριζοσπαστικά, αριστερά, κομμουνιστικά ή «κομμουνιστικά» κόμματα.
Γιατί το έκανε; Ποιός ήταν ο σκοπός της; Το έκανε για να ανοίξει, σε αυτές τις συλλογικότητες, το δρόμο προς την εξουσία, το δρόμο δηλαδή που θα καταργούσε την ίδια της την ύπαρξη ή ήταν μια τακτική που θα εδραίωνε την ύπαρξή της;  (Τρελή ήταν;)
Το έκανε γι αυτό ή μήπως το έκανε γιατί έτσι θα μπορούσε να εξουδετερώσει καλύτερα την όποια επαναστατικότητα υπήρχε μέσα σε αυτές τις συλλογικότητες; Μήπως το έκανε γιατί όντως αισθανόταν βέβαιη ότι έτσι θα μπορούσε να τις ελέγχει, να τις ενσωματώνει και τελικά να τις αφομοιώνει μέσα στο μηχανισμό του μύλου της; Το έκανε για να αφήσει περιθώρια σε αυτές τις επαναστατικές ή «επαναστατικές» συλλογικότητες να την εκμεταλλευτούν ή γιατί ήταν σίγουρη ότι αντίθετα αυτή θα μπορούσε να τις εκμεταλλευτεί;  Μήπως τα στοιχεία που νόμιζαν αυτές οι συλλογικότητες ότι θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν ήταν απλώς το τυρί μέσα στη φάκα του ολιγαρχικού μηχανισμού ενσωμάτωσης και αφομοίωσης της αντίπαλης απειλής;
Τελικά; Μετά από τόσα χρόνια ποια είναι τα αποτελέσματα; Ποιος εκμεταλλεύτηκε ποιόν; Ποιος πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος;
Το αποτέλεσμα είναι ότι μετά από τόσα χρόνια συμμετοχής τους στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, ΣΧΕΔΟΝ πουθενά δεν επήλθε κάποια ριζική αλλαγή μέσα στην κοινωνία κάποιας χώρας (εξ αιτίας της συμμετοχής αυτής.) Σχεδόν πουθενά, η συμμετοχή αυτών των δυνάμεων δεν λειτούργησε σαν βάση για κάποια επανάσταση ή κάποια επαναστατική αλλαγή ή για κάποια πολύ ριζική αλλαγή !!! Όλες οι σημαντικές αλλαγές που έγιναν, έγιναν με αγώνες των λαών από έξω και πολεμικά ενάντια στο σύστημα. Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΟ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ ΟΤΙ «ΠΑΕΙ ΓΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ»  εδώ και 150 χρόνια περίπου. Τα κόμματα αυτά, κατά κανόνα, ενσωματώθηκαν στο σύστημα. Σήμερα κάποιες καρικατούρες αυτών των παλιών κομμάτων έχουν μετατραπεί σε εργοδότες για τα υψηλόβαθμα επαγγελματικά στελέχη τους και για το βόλεμα κάποιων άλλων σε θέσεις οργανισμών, δημαρχείων, συνδικάτων κλπ.
Τελικά η τακτική του «εισοδισμού» εστέφθη από σχεδόν απόλυτη αποτυχία. Η αντίληψη του «να μπούμε μέσα στον βόα, να δεχθούμε να μας καταπιεί και από την κοιλιά του θα εκμεταλλευτούμε κάποιες αδυναμίες του για να τον εξοντώσουμε - εκ των έσω- , έχει αποδειχθεί απόλυτα λαθεμένη». 
Γιατί όμως αυτή η αποτυχία έχει λάβει τη μορφή νομοτέλειας; Έχουν δώσει επιστημονική απάντηση ή δεν μπορούν ακόμα; (Φυσικά και δεν έχουν προσπαθήσει να την δώσουν λόγω της ήδη ενσωμάτωσης τους). Όμως και ο άνθρωπος, για χιλιάδες χρόνια, δεν μπορούσε να δώσει επιστημονική απάντηση στο νόμο της βαρύτητας αλλά τουλάχιστον τον λάμβανε υπόψη του στις πρακτικές δραστηριότητές του.
Όμως είναι ενσωματωμένοι και αυτό πάει γάντι στο σύστημα. Έχουν αποδεχθεί όλες τις έννοιες με το περιεχόμενο που τους δίνει η ολιγαρχία (πχ δημοκρατία, αντιπροσώπευση κοκ). Έτσι, μερικοί ενώ ξέρουν πχ ότι οι εκλογές αυτές είναι απάτη, καλούν το λαό όχι μόνο να υποστεί ετούτη την απάτη αλλά προσπαθούν και να τον εξαπατήσουν επί πλέον. Του ζητούν να υπερασπίσει τη δημοκρατία όπως λένε σε ένα αιτηματολόγιό τους!!! ( Τι  αντισυστημική ή  αντικαπιταλιστική στάση είναι αυτή;!!!)
Φυσικά η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τη δημοκρατία  – εξουσία του λαού όμως αυτοί βοηθούν το σύστημα στην εξαπάτηση του λαού, αναμασώντας την προπαγάνδα του ότι το σύστημα είναι δημοκρατία και όχι ολιγαρχία.  Ουσιαστικά του ζητούν να υπερασπίσει το πολιτικό σύστημα των ολιγαρχών.
Έως που θα φθάσει ο κατήφορος της ενσωμάτωσης και της αφομοίωσης τους από το σύστημα;
Ετούτη η στάση  που λέει «πόλεμος από τα μέσα» αποδείχθηκε εντελώς αναποτελεσματική. Όμως κάποιοι που σκοπεύουν πρωτίστως στην αύξηση της ατομικής τους εξουσίας, στην προσωπική προβολή, στη μεγέθυνση του εγώ τους, στον παραγοντισμό κλπ, χρησιμοποιούν διάφορα διαστρεβλωμένα στοιχεία για να τους ακολουθήσουν δυστυχώς κάποιοι καλοπροαίρετοι και έτσι αυτοί να πραγματώνουν τους προσωπικούς τους στόχους, δια μέσου των "δεσμεύσεών" τους.....

Στα πλαίσια της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας ανήκει και η αντίληψη – σύνθημα: «το κόμμα μας δυνατό, στη βουλή και το λαό» ή «εκλογική άνοδος του κόμματός μας για άνοδο και των λαϊκών αγώνων».
Εδώ όμως δεν υπάρχει καμιά άμεση αιτιατή σχέση μεταξύ εκλογικής ανόδου και κινηματικής ανόδου. Η ιστορία μας διδάσκει  ότι υπάρχουν και αντιφατικές εξελίξεις. Μας λέει ότι   όπου υπάρχει εκλογική άνοδος ενός ριζοσπαστικού κόμματος πολλές φορές έχουμε μείωση των  λαϊκών αγώνων. Πχ ΣΥΡΙΖΑ ή άλλων κομμάτων σε άλλες χώρες. Και υπάρχουν περιπτώσεις όπου ριζοσπαστικά κόμματα ήταν εκτός νόμου (και άρα εκτός κοινοβουλίου) όμως το λαϊκό διεκδικητικό κίνημα ήταν σε άνοδο ή και ότι τότε είχαν πολύ μεγαλύτερη επιρροή στο λαό  και μικρότερη όταν νομιμοποιήθηκαν.
Επομένως οι παράγοντες τις ανόδου ή της καθόδου του  λαϊκού κινήματος δεν σχετίζονται άμεσα ή  ενίοτε δεν σχετίζονται καθόλου με την απλή εκλογική άνοδο ενός  ριζοσπαστικού ή επαναστατικού κόμματος.

*ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ.
Και ας πούμε ότι ένα επαναστατικό κόμμα συμμετέχει στις ολιγαρχικές εκλογές και μετά από πολλά χρόνια κατορθώνει να πάρει το 90% των ψήφων. Ε! και τι θα γίνει; Η ολιγαρχία ΤΟΤΕ σίγουρα θα προσπαθήσει - και από αρκετά πριν - να συντρίψει δια του ένοπλου μηχανισμού της οποιαδήποτε προσπάθεια για αφαίρεση της εξουσίας της.  Η ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΣΤΟ ΛΑΟ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΗ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.
(Αυτό δείχνει η ιστορική εμπειρία. Πχ Χιλή, Ισπανία κλπ) Τζάμπα λοιπόν τα ποσοστά και τζάμπα τα χρόνια αναμονής. Έτσι το επαναστατικό κόμμα θα έχει αφήσει να περάσουν πολλά χρόνια (να έχει μείνει αδιαπαιδαγώγητος ο λαός) για να διαπιστώσει το ίδιο το κόμμα ή και ο λαός ότι η ολιγαρχία δεν παραδίνεται αλλά αντεπιτίθεται με λυσσώδη βία; Θα έχει αφήσει να περνούν έτσι τα χρόνια για να ξανά επιστρέψει στο πρώτο σημείο εκκίνησης;
Θα έχει αφήσει να περάσουν τόσα χρόνια για να δώσει την εμπειρία στο λαό να διαπιστώσει ότι η ολιγαρχία όχι μόνο δεν σέβεται την πλειοψηφία αλλά  αντίθετα η προοπτική επιβολής της θέλησης οποιασδήποτε πλειοψηφίας είναι ο θάνατός της και άρα και ο εφιάλτης της; Θα έχει αφήσει να περάσουν τόσα χρόνια για να αρχίσει ΜΕΤΑ να προετοιμάζει το λαό  ιδεολογικά, οργανωτικά κλπ για την αφαίρεση της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας από την ολιγαρχία;
Γιατί; Αυτό το δήθεν επαναστατικό κόμμα δεν μπορεί να δείξει στο λαό από σήμερα  ότι σε σχεδόν όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής  η ολιγαρχία δεν σέβεται τη βούληση της πλειοψηφίας; Δεν μπορεί να το δείξει μέσα από τον κάθε νόμο και το κάθε αντιλαϊκό μέτρο που παίρνει σχεδόν καθημερινά και που χρησιμοποιεί την βία ή την απειλή χρήση βίας για να το περάσει ενάντια στη θέληση της πλειοψηφίας; (Πχ ότι τον ΕΝΦΙΑ τον επιβάλλει μια μικρή μειοψηφία πάνω στην αντίθετη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού;) Δεν μπορεί το κάθε αντιλαϊκό μέτρο να γίνει μάθημα διαπαιδαγώγησης  της κοινωνίας (στο τι είναι ολιγαρχία και τι πραγματική δημοκρατία) και ξεσκέπασμα της εγκληματικής φύσης της ολιγαρχίας; Πάνω σε τέτοιες υλικές καταστάσεις δεν μπορεί να επιδιώξει να προετοιμάσει ιδεολογικά, να οργανώσει και να κινητοποιήσει την πλειοψηφία για ανατροπή της ένοπλης ολιγαρχικής εξουσίας αντί να προσπαθεί να την κινητοποιεί για μάζεμα ψήφων - τζούφιων όπλων;
Πάνω σε τέτοιες καθημερινές καταπατήσεις της βούλησης της πλειοψηφίας δεν θα πρέπει να οργανώνει καθημερινά τον αγώνα για την επαναστατική ανατροπή αντί να  περιμένει την καταπάτηση της βούλησης του λαού από την ολιγαρχία πάνω σε κάποιο εκλογικό αποτέλεσμα που δεν θα συμφέρει την ολιγαρχία; Γιατί να περιμένει αυτή τη μεσσιανική εκλογική κατάσταση για να δείξει στο λαό το πραγματικό πρόσωπο της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας;

ΥΓ.  Αυτή η ερώτηση (3η δηλαδή πάλη από τα μέσα) εκπορεύεται κυρίως από το λενινιστικό χώρο.
Και  το Λενινικό πρόταγμα ήταν και είναι ολιγαρχικό. Είναι μια άλλη μορφή ολιγαρχικού συστήματος. Θέλει όλες οι εξουσίες να ανήκουν ουσιαστικά και σε τελική ανάλυση στην ηγεσία του κόμματος, σε αντίθεση με το Μαρξικό πρόταγμα που θέλει όλη η ΕΝΔΕ να ανήκει στους λαούς. Παρά τις βαρύγδουπες προπαγανδιστικές εκφράσεις των λενινιστών για λαϊκή εξουσία κλπ, η πραγματικότητα είναι ότι λαϊκή εξουσία χωρίς να ανήκει όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό, δεν υπάρχει. (Χωρίς φασόλια δεν υπάρχει φασολάδα).  Και μια τέτοια προοπτική (ΟΕΝΔΕΛ), τα λενινιστικά κόμματα, όχι μόνο δεν την ήθελαν και δεν τη θέλουν αλλά την αντιπαλεύουν με πάθος.
Άλλωστε ΠΟΤΕ και σε κανένα κείμενό τους δεν έκαναν και δεν κάνουν κριτική για την ολιγαρχική ουσία της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας.  Αντίθετα την αποκαλούν είτε αστική είτε αντιπροσωπευτική δημοκρατία!!! Δεν κάνουν κριτική στον κοινοβουλευτισμό και να παρουσιάσουν το γεγονός ότι ελάχιστοι αποφασίζουν και επιβάλλουν σε κάθε θέμα τη θέλησή τους πάνω στην πλειοψηφία του λαού. Δεν το λένε καθόλου. Το αποκρύπτουν επιμελώς. Τσιμουδιά!!
Γιατί όμως δεν κάνουν αυτή την κριτική;
Απλά γιατί στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί. Το σύστημα που θα ήθελαν να πραγματοποιήσουν στο αύριο, επί της ουσίας, μοιάζει με αυτό της αστικής κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας. Ουσιαστικά οι λίγοι της ηγεσίας του κόμματος θα αποφασίζουν, θα φτιάχνουν μόνοι τους νόμους, μόνοι τους θα τους ελέγχουν (όπως λέει και ο Λένιν στο "κράτος και επανάσταση" κεφάλαιο ΙΙΙ, υποκεφάλαιο 3^ο, παράγραφος 11^η) και στην πραγματικότητα ο λαός δεν θα έχει καμιά εξουσία. Όλη η εξουσία θα είναι στα χέρια μιας ΝΕΑΣ ολιγαρχίας, στα χέρια τα δικά τους. Η συμμετοχή τους λοιπόν στις ολιγαρχικές εκλογές τους πάει γάντι αφού έτσι ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΥΝ ΤΟ ΛΑΟ στο να είναι έτοιμος για να ακολουθήσει αύριο το δικό τους ολιγαρχικό πολιτικό σχέδιο.Αυτοί να αποδαφίζουν και να επιβάλλουν στο λαό τη θέλησή τους.
Αυτό είναι το πρόταγμα του Λένιν και είναι διαμετρικά αντίθετο από το πρόταγμα του Μαρξ ο οποίος θέλει Όλη η ΕΝΔΕ να ανήκει στο λαό. Στην πράξη, το λενινικό πρόταγμα,  είναι ένα πρόταγμα αντικομμουνιστικό ανεξάρτητα από το αν η πρόθεση κάποιων είναι να αγωνιστούν για τον κομμουνισμό.

ΥΓ

Ας κάνουμε μια υπόθεση:

1. Η αποχή το άκυρο και το λευκό, σε μια από τις επόμενες ολιγαρχικές εκλογές φθάνει το ποσοστό του 70%. (καθόλου απίθανο με τη σημερινή  ταχύτητα σήψης του)
2. Η ολιγαρχία σχηματίζει κυβέρνηση με κόμματα που συνολικά έλαβαν το 30% ("ηθικά" απονομιμοποιημένη  για να κυβερνήσει).
3. Υπάρχει ταυτόχρονα ένα καλά οργανωμένο κίνημα με σκοπό το ΟΕΝΔΕΛ ή κόμματα μέσα στα οποία συμμετέχει δυναμικά και αποφασιστικά ένα μικρότερο μεν αλλά ικανοποιητικό ποσοστό υπηκόων και το πρόταγμα ΟΕΝΔΕΛ έχει διαδοθεί έστω και σε μικρό ποσοστό σε κάποιες Χώρες.
4. Μετά το πέρας των εκλογών αυτών, το οργανωμένο κομμάτι του λαού κινητοποιεί όσο το δυνατό περισσότερο λαό στις πλατείες όλης της χώρας για κάθε αντιλαϊκό μέτρο.
5. Τα συνθήματα – αιτήματα αυτής της κινητοποίησης να είναι: «Κάτω η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία»,  «όλη η ένοπλη, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό», «κληρωτά νομοθετικά σώματα τώρα», « η μειοψηφία δεν θα επιβάλλεται στην πλειοψηφία»,  «δημοκρατική ρεπούμπλικα τώρα»  κλπ.
Η πρώτη ερώτηση είναι:
Τι δυνατότητες θα έχει μια τέτοια ολιγαρχική κυβέρνηση να συνεχίσει τη μείωση των συντάξεων και των μισθών; Τι δυνατότητες θα έχει να αυξήσει φορολογίες ή να ψηφίζει νέα μνημόνια κλπ;  Έτσι θα έχει περισσότερες κατακτήσεις ο λαός ή θα συνεχιστεί με τον ίδιο ρυθμό η εξαθλίωσή του; Η απάντηση είναι αυτονόητη. (Ένα τέτοιο «σενάριο» θα φέρει πιο κοντά το λαό στην τελική νίκη του)
Η άλλη ερώτηση είναι: Αν κάποιο «προοδευτικό»  ή «ριζοσπαστικό»  ή  «επαναστατικό»  κόμμα φθάσει από το 1% στο 3% και μπει στην ολιγαρχική βουλή ή κάποιο που είναι ήδη  σε αυτή, αυξήσει μερικές μονάδες τα ποσοστά του ή ακόμα ένα άλλο σχηματίσει κυβέρνηση (πχ ΣΥΡΙΖΑ) τότε ο λαός θα έχει περισσότερες κατακτήσεις από ότι θα έχει στην περίπτωση της ενεργητικής, αγωνιστικής αποχής που αναφέραμε; (Τις περιπτώσεις  της αύξησης των ποσοστών τέτοιων κομμάτων τις έχουμε δει διαχρονικά, τοπικά και παγκόσμια. Μηδέν από μηδέν ίσον μηδέν. Αν βγει  πχ αύριο στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς την ύπαρξη αντίπαλου δέους, τα αντιλαϊκά μέτρα που θα πάρει θα είναι ακόμα χειρότερα από ότι είχαν πάρει οι προηγούμενοι και οι παρασυρμένοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ που δεν γνωρίζουν φυσικά το νόμο του αντίπαλου δέους θα γίνονται στο τέλος ¨κοψοχέρηδες").

Υπάρχουν πολλοί δυνατοί τρόποι σύγκρουσης και νίκης του λαού επί της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας. Ένας πιθανός τρόπος είναι αυτός που αναφέραμε στην υπόθεση με αποχή πχ 70% κλπ. Πρέπει όμως να είμαστε οργανωμένοι και έτοιμοι για να ανταπεξέλθουμε σε οποιοδήποτε «σενάριο», σε οποιαδήποτε διαφορετική δυνατότητα δίνεται στο κίνημα να προωθεί και για να φέρει σε πέρας τον αγώνα.
Σκοπός δεν είναι η αποχή αλλά η αποχή είναι ένα μέσον για την γρηγορότερη και καλύτερη διάδοση και δόμηση του αντίπαλου δέους ενώ η συμμετοχή είναι το καλύτερο μέσον για την ολιγαρχία στο να αποφεύγει τη δόμηση του αντίπαλου δέους.

ΥΓ.
*Το ΕΚΚ- ΟΕΝΔΕΛ δεν θα συμμετάσχει ποτέ σε ολιγαρχικές εκλογές και δημοψηφίσματα. Δεν θα ζητήσει ποτέ από το λαό να απαρνηθεί την εξουσία του για να την δώσει στο κόμμα.
Το ΕΚΚ- ΟΕΝΔΕΛ αγωνίζεται για να βοηθήσει το λαό να κατακτήσει ο ίδιος την εξουσία του.
 Όσοι ζητούν ψήφο από το λαό, ουσιαστικά ζητούν να έχουν οι ίδιοι την εξουσία  (και όχι ο λαός)για να την χρησιμοποιήσουν δήθεν για το καλό του λαού. (Άλλωστε κανείς τους ποτέ δεν έχει σκοπό το ΟΕΝΔΕΛ).

* Όποιος πιστεύει ότι ένα κόμμα, με πρόταγμα το ΟΕΝΔΕΛ, ακόμα και αν κατάφερνε να πάρει το 99% των ψήφων, ότι η ολιγαρχία θα του παραχωρούσε, θα του παρέδιδε, θα του έδινε την εξουσία,  ζει σε άλλους γαλαξίες, στους γαλαξίες όπου οι τρεις λαλούν και οι δυό χορεύουν.
Η ψήφος σε ολιγαρχικές εκλογές δεν αποδίδει ποτέ την εξουσία στους λαούς γιατί οι ολιγαρχικοί εγκληματίες δεν παραδίδονται ποτέ. Εγκληματούν αποτρόπαια για να διατηρήσουν με κάθε μέσον την εξουσία.
Η εξουσία του λαού κατακτάται από τον ίδιο το λαό, ΜΟΝΟ με κατάλληλη οργάνωση και κατάλληλη σύγκρουση με το σύστημα των άρρωστων ολιγαρχικών, μόνο με τη συντριβή της ολιγαρχικής εξουσίας.
Η συμμετοχή στις εκλογές τους όχι μόνο είναι χαμένος πολύτιμος χρόνος για το λαό αλλά μεταφέρει το σκοπό όλο και πιο μακριά αφού διαπαιδαγωγεί το λαό στην αναμονή ανύπαρκτων ελπίδων.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ

A. Οι κατηγορίες των εκλογών είναι δύο:

(α) Είτε αυτοί, που μόλις θα εκλεγούν, θα έχουν την εξουσία να αποφασίζουν και να διατάζουν  τους εκλογείς ό,τι γουστάρουν. Δηλαδή να αποφασίζουν και να διατάζουν το λαό στο ΟΝΟΜΑ του λαού είτε (β) οι όποιοι εκλεγμένοι θα είναι  εκτελεστικά όργανα – υπηρέτες των εκλογέων και θα εκτελούν ΜΟΝΟ ό,τι θα αποφασίζουν και θα τους διατάζουν οι εκλογείς (η πλειοψηφία λαού ή δημοτών).

Οι πρώτες (α) εκλογές είναι ολιγαρχικού τύπου ή εκλογές τεράστιας κοροϊδίας για τους λαούς. Οι ελάχιστοι εκλεγμένοι  έχουν την εξουσία να επιβάλουν (δια της βίας της ένοπλης εκτελεστικής) τη δική τους θέληση στην μεγάλη πλειοψηφία λαού. Αυτοί  παίρνουν τις καθοριστικές αποφάσεις και  ορίζουν τη ζωή των πολλών σε κάθε κοινωνικό θέμα ενώ οι πολλοί καθίστανται υπήκοοι – δούλοι. Αυτού του τύπου τις εκλογές τις έχουμε στα ολιγαρχικά συστήματα του κοινοβουλευτισμού, του φασισμού και των «εργατικών» συμβουλίων. Όλα τα ολιγαρχικά κόμματα αποκαλούν το ολιγαρχικό σύστημα του  κοινοβουλευτισμού αστική δημοκρατία (δηλαδή αστική εξουσία του λαού!!!) με λυσσώδη επιμονή για τους ευνόητους λόγους της παραπλάνησης του λαού. Στον  κοινοβουλευτισμό διεξάγονται  για την ανάδειξη των ολιγαρχών εξουσιαστών- επιβήτορων  των λαών σε κεντρικό κυβερνητικό επίπεδο , για την ανάδειξη των περιφερειακών και δημοτικών ολιγαρχών και για την ανάδειξη του ευρωπαϊκού κυνοβουλίου της ΕΕ – Ο (Ένωσης Ευρωπαίων Ολιγαρχών.

Οι δεύτερες (β) εκλογές είναι δημοκρατικού τύπου. Οι ελάχιστοι εκλεγμένοι είναι εκτελεστικά όργανα των εκλογέων τους αφού οι εκλογείς ( λαός ή δημότες) έχουν την εξουσία να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις καθοριστικές προδιαγραφές των πράξεων που αφορούν στη ζωή τους και ταυτόχρονα κατέχουν την ένοπλη εκτελεστική εξουσία για να μπορούν να διατάζουν τους εκλεγμένους τους να τις υλοποιήσουν. Μόνο σε τούτη την περίπτωση οι εκλογείς είναι πολίτες και όχι υπήκοοι (υπάκουοι) ή άβουλα ζώα. Είναι πολίτες γιατί μετέχουν κρίσεως νόμων και αρχής. (Αυτό το πολιτικό σύστημα είναι το σύστημα της δημοκρατίας ή  το πολιτικό σύστημα του πραγματικού κοινοτισμού – που θα αντιστοιχεί στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων-.)

Σημείωση:
Οι ολιγαρχικοί κάθε μορφής έκαναν και θα κάνουν τα πάντα για να μη φτάσει στην κοινωνική συνείδηση αυτή η κατηγοριοποίηση των εκλογών και των διακυβερνήσεων.

Σήμερα έχει επικρατήσει παγκοσμίως (κατά κανόνα) το ολιγαρχικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού. Τι είναι όμως κοινοβουλευτισμός;
ΟΡΙΣΜΟΣ: 

* ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ Ή ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ  είναι εκείνο το ολιγαρχικό σύστημα εξουσίας κατά το οποίο οι ολιγαρχικοί (οι κατέχοντες ολιγαρχική εξουσία που θα καταναγκάζουν το λαό να υποτάσσεται στη θέλησή τους, σε κάθε θέμα) θα πρέπει να εκλέγονται (δια μέσου κομμάτων) από τα ίδια τα θύματά τους (για λόγους εξαπάτησής τους), παρέχοντάς τους ταυτόχρονα την κατά κανόνα ανούσια – αναποτελεσματική και ακαταδίωκτη δυνατότητα έκφρασης των παραπόνων τους για τα δεινά που θα υφίστανται από αυτούς. (Σύμφωνα με αυτό το ολιγαρχικό σύστημα θα πρέπει τα ίδια τα θύματα να σκάβουν το λάκκο τους δια της ψήφου τους.)

Το ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΟ λοιπόν δίλλημα είναι:Θα συνεχίσουμε να ζούμε σε ένα σύστημα όπου οι κυβερνώντες (οι εκλεγμένοι ή οι μη εκλεγμένοι φασίστες) θα διατάζουν το λαό ή ο λαός θα διατάζει-εντέλει τους εκλεγμένους του κυβερνώντες; (στη σχέση εργασίας που θα έχει με αυτούς).
Τι θεωρούμε πιο σωστό και ωφέλιμο κοινωνικά και προσωπικά;
Όταν επιλέγουμε από την πιάτσα των ταξί τον καλύτερο (ειδικό) ταξιτζή και αφήνουμε  σε αυτόν να έχει την εξουσία να μας επιβάλει για να μας πάει σε όποιο προορισμό γουστάρει ή να έχουμε εμείς την εξουσία να του υπαγορεύουμε να μας πάει σε όποιο συγκεκριμένο προορισμό θέλουμε;Ετούτες οι δύο επιλογές ( «ή ο ταξιτζής μας πάει όπου θέλει ή εμείς του δίνουμε εντολή να μας πάει όπου θέλουμε») είναι ΑΠΟΛΥΤΑ διαφορετικές μεταξύ τους και αντιστοιχούν σε απόλυτα διαφορετικά πολιτικοοικονομικά συστήματα (ολιγαρχία – δημοκρατία).

Και ποιο είναι το όφελος που θα έχουμε αν βάλουμε απλά στόχο να διώξουμε (και όχι να αλλάξουμε σύστημα) ή να μην ξανά επιλέξουμε τον συγκεκριμένο ταξιτζή - νταβατζή και στη θέση του να διαλέξουμε κάποιον άλλο όταν και ο άλλος ταξιτζής είναι ολιγαρχικός - νταβατζής και θέλει και αυτός να έχει την εξουσία να αποφασίζει που θα πρέπει να πάμε;
Όταν και ο άλλος ταξιτζής θέλει και αυτός το ίδιο σύστημα; Δηλαδή  όταν θέλει να αποφασίζει και να διατάζει αυτός τον πελάτη, υπάρχει τότε έστω και μία περίπτωση στο  άπειρο  να είναι καλός, να έχει φίλο κοινωνική συνείδηση ή είναι εξ ΟΡΙΣΜΟΥ (φανερά ή κρυφά) εγωπαθές, άρρωστο ψυχικά και αντικοινωνικό  στοιχείο; Όταν κάποιος θέλει να κάνει απόλυτο κουμάντο στη ζωή του άλλου τι είναι; ΠΑΝΤΩΣ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΓΙΗΣ!!! 

Είναι σίγουρα άτομο ψυχικά άρρωστο. Είναι δυνατόν κάποιος καπετάνιος να θέλει να αποφασίζει και να επιβάλει στους επιβάτες σε ποιο προορισμό να πάνε ή θα πρέπει οι επιβάτες, νέοι, γέροι, γραμματισμένοι ή αγράμματοι κλπ να αποφασίζουν που θέλουν να κατέβουν και ο καπετάνιος να εκτελεί; Είναι δυνατόν ένας τέτοιος καπετάνιος (που θα αποφασίζει και θα επιβάλει) να έχει κατά βάθος σώα την ψυχική του υγεία; Όχι. 

Το να μη θέλει κάποιος να αφήνει τους άλλους να αποφασίζουν για τη ζωή τους, σημαίνει ότι είναι άρρωστο εγκληματικό στοιχείο. (Αν ήταν ψυχικά υγιής θα ήθελε ο λαός να έχει την εκτελεστική και τη νομοθετική και αυτός να είναι  όργανο - υπηρέτης του λαού και να δεχόταν ο λαός να  του αναθέτει συγκεκριμένες εκτελεστικές αρμοδιότητες.) 

Με αυτά και με δεκάδες άλλα καταρρίπτεται πλήρως το ευτελές επιχείρημα - παγίδα των ολιγαρχικών περί δοκιμής νέων νταβατζήδων (ολιγαρχικών). Σου λένε: « Αυτόν ή εκείνον, αυτό ή εκείνο το κόμμα (ολιγαρχικό) το έχεις δοκιμάσει;» Και αν τους απαντήσεις όχι, αυτοί συνεχίζουν: « Τότε πως ξέρεις είναι το ίδιο κακοί με τους άλλους ή αν είναι καλοί; Αν δεν τους βάλεις να σε κυβερνήσουν, αν δεν τους δοκιμάσεις πως θα ξέρεις;» 

Όμως θα μπορούσε κανείς να τους απαντήσει με ευκολία κατά τον ίδιο τρόπο. « Έχεις πέσει ποτέ από ουρανοξύστη με το κεφάλι; Όχι. Τότε πήγαινε πέσε. Αφού δεν έχεις δοκιμάσει πως ξέρεις ότι θα σκοτωθείς; Στον Ισημερινό θα κάνει  ζέστη; (Ναι) Πως είσαι σίγουρος αν δεν δοκιμάσεις πηγαίνοντας; Είσαι  ετερόφυλος και σου αρέσει; Πως είσαι σίγουρος αν δεν δοκιμάσεις και από την πίσω πόρτα …κοκ;»
Παρά ταύτα είναι χιλιάδες οι εναλλαγές, τα πειράματα και οι δοκιμές νέων ολιγαρχών (οχιών) που έχουν γίνει σε τοπικό κα παγκόσμιο επίπεδο τα τελευταία, ας πούμε, δύο  χιλιάδες χρόνια. Έχουμε μήπως καμιά φίλο λαϊκή εξαίρεση; Όχι καμιά. (Και αυτόν που μας προτείνουν να δοκιμάσουμε τώρα θα είναι η μοναδική εξαίρεση σε παγκόσμιο επίπεδο τα τελευταία χιλιάδες χρόνια; Ναι; Εδώ πάει ο κλαυσίγελως!!! Η μέγιστη βλακεία είναι να κάνει κανείς πάντα ακριβώς το ίδιο πράγμα και να περιμένει κάθε φορά ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Επιτέλους όχι άλλη σπατάλη χρόνου σε βλακείες. Ο χρόνος είναι πολύτιμος και πρέπει να δοθεί στον αγώνα (κεντρικά) για τη συντριβή του συστήματος.) Αλλά και να είχαμε κανά δυό ιστορικές εξαιρέσεις θα έλεγε τίποτα  αυτό; Απολύτως τίποτα. Απλά θα μας έλεγε ότι είναι τεράστια ανοησία να ψάχνεις μια θετική περίπτωση μέσα στις δεκάδες χιλιάδες πιθανότητες και μέσα σε χιλιάδες χρόνια και να μην μπαίνεις ΤΩΡΑ στον αγώνα για να συντριβεί εκ θεμελίων το ολιγαρχικό σύστημα. (και αν κάποιος ολιγάρχης του παρελθόντος δεν ήταν τόσο κακός σαν τους άλλους, μετά από αυτόν τι είχε ακολουθήσει στην κοινωνία;)

Μα αφού οι ολιγαρχικοί μας το λένε «έξω από τα δόντια». Μας δείχνουν και το πολιτικό πρόγραμμά τους. Θέλουν οι ΛΙΓΟΙ να κατέχουν τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία (Οι λίγοι βουλευτές ή στρατόκαυλοι ναζιστές κλπ). Θέλουν να έχουν την εξουσία οι ίδιοι για να επιβάλουν τη θέλησή τους στους πολλούς. Αυτό είναι μεγάλη συγκαλυμμένη ψυχική αρρώστια. Το ξέρουμε εκ των προτέρων, τους ξέρουμε εκ των προτέρων. Είναι εξ ορισμού αντικοινωνικά υποκείμενα.
Ενώ  γνωρίζουμε ότι η οχιά είναι δηλητηριώδης, τότε γιατί θα πρέπει να μπούμε σε μια ακόμα νέα διαδικασία όπου θα δοκιμάσουμε να μας δαγκώσει μια κάποια άλλη (νεαρή, αρσενική ή θηλυκή ) οχιά για να διαπιστώσουμε αν είναι και αυτή δηλητηριώδης; Και αυτή δηλητηριώδης θα είναι. Μα αφού είναι ΑΠΟΛΥΤΑ διαπιστωμένο. Ιστορικά ΟΛΑ τα ολιγαρχικά συστήματα ήταν εγκληματικά, αντικοινωνικά, αντιλαϊκά χωρίς καμιά εξαίρεση, παρά τις διάφορες διαβαθμίσεις αντικοινωνικότητας που είχαν.
Όλοι οι ολιγαρχικοί είναι επί της ουσίας ίδιοι. Όπως όλα τα περιττώματα επί της ουσίας είναι σκατά και παρ ότι  αλλάζουν σε χρώμα, ρευστότητα κλπ πρέπει όλα να αποκλείονται από το να είναι μέσα διατροφής, έτσι είναι και οι ολιγαρχικοί επί της ουσίας. Είναι ΟΛΟΙ τους ψυχικά διαταραγμένα, εγκληματικά, αντικοινωνικά όντα με διαφορετικές μορφές θεατρινισμού, λεξιλογίου, λογοπαίγνιων, υποσχέσεων και μεγέθους αντικοινωνικότητας και πρέπει επιτέλους να αποκλειστούν από την ανθρώπινη ιστορία.

Σε τούτο το σημείο όμως οι ολιγαρχικοί θα επιμείνουν και θα πουν: «Εντάξει αλλά στη ζωή δεν είναι πάντα όλα ρόδινα και θα είμαστε αναγκασμένοι πολλές φορές να επιλέγουμε μεταξύ κακών το μικρότερο κακό. Το μη χείρον βέλτιστο. Το να υποστείς το μικρότερο κακό είναι όφελος. Ψήφισε λοιπόν ή υποστήριξε εκείνο το κόμμα, εκείνον το μηχανισμό (ολιγαρχικό) που νομίζεις ότι θα σου κάνει το μικρότερο κακό».
Αληθοφανές μεν, ψεύτικο δε το επιχείρημά τους. Αν σε αυτό το συλλογισμό δεν υπάρχει πραγματικά και ένα  τρίτο χειρότερο κακό τότε αυτός ο συλλογισμός στέκει. Αν όμως φανερώσεις την ύπαρξη ενός τρίτου μέγιστου κακού τότε οι συλλογισμός τους είναι μια απάτη. Πχ ένας 14χρονος (όντως) ήθελε πολύ να αγοράσει μια μηχανή ενός μεγάλου κυβισμού. Ο πατέρας του αρνιόταν να του ικανοποιήσει την επιθυμία γιατί είχε μεγάλες οικονομικές δυσκολίες. Το παιδί τότε άρχιζε να πέφτει σταδιακά σε «κατάθλιψη», να παραμελεί το σχολείο του κοκ. Ο πατέρας μπροστά στο ενδεχόμενο να χειροτερέψει η κατάσταση του γιού υπέκυψε, δανείστηκε και του αγόρασε τη μηχανή. Επέλεξε το μικρότερο κακό. Διάλεξε ένα μεγαλύτερο οικονομικό βάρος παρά να είναι το παιδί του σε αυτή την κατάσταση, να παραμελεί το σχολείο, να κλείνεται στον εαυτό του κλπ.
Όμως μετά από λίγο καιρό το παιδί τρέχοντας σε αυτοσχέδιους αγώνες ταχύτητας έπεσε και χτύπησε θανάσιμα. Ο πατέρας δεν είχε δει ή δεν είχε αξιολογήσει και το τρίτο πιθανό χειρότερο κακό.
Συμπέρασμα:
 Η επιλογή του «μη χείρον βέλτιστο» δεν ισχύει όταν υπάρχει και τρίτο πιθανό χείριστο κακό. Όταν υπάρχει ακόμα ένα μεγαλύτερο κακό από τα δύο συγκρινόμενα και η επιλογή δεν γίνει με βάση αυτό το χείριστο τότε η επιλογή του μικρότερου κακού  δεν είναι η βέλτιστη αλλά η κάκιστη επιλογή.
Και εδώ, με τη συμμετοχή του καθένα μας στις εκλογές,  ποιο είναι το τρίτο χείριστο κακό που θα προκύπτει;
Βασικά η συμμετοχή του λαού σε αυτές βοηθά το ολιγαρχικό σύστημα να μπορεί να κάνει διαρκή παράταση της ζωής του. Είναι εχθρικό προς τη δόμηση του αντίπαλου δέους που είναι απόλυτα απαραίτητο και για την αυριανή ριζική, επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας αλλά και για την κατάκτηση κάποιων μικρών "αναπνοών" για τους λαούς στο παρόν. Δες κείμενο "ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ". (Πόσες δεκαετίες έχουν ήδη περάσει με τις ελπίδες και τη συμμετοχή του λαού στις ολιγαρχικές κυνοβουλευτικές εκλογές αλλά που φτάσαμε τελικά σήμερα;) Το σύστημα επιθυμεί τη μεγάλη συμμετοχή του λαού στις ολιγαρχικές εκλογές του. Η συμμετοχή του καθένα μας σημαίνει κατά βάθος πολλά πράγματα. Σημαίνει πριν από όλα ότι νοητικά και συνειδησιακά δεν αμφισβητείται πλήρως η ψεύτικη ωφελιμότητα των ολιγαρχικών εκλογών, η ψεύτικη ωφελιμότητα για το λαό όπως την προβάλει προπαγανδιστικά το σύστημα. Σημαίνει ότι ο ψηφοφόρος για να πάει στην κάλπικη κάλπη τους, κάποιου είδους όφελος θα νομίζει ότι έχει. 

Είναι ραγισμένο το γυαλί της συνείδησής του. Αυτό θέλουν ουσιαστικά οι ολιγαρχικοί. Να νομίζει ο καθένας μας ότι κάποιο όφελος μπορεί να προκύψει για τον ίδιο από τη συμμετοχή του. Ετούτο όμως είναι ουσιαστικά μια, μερική ή πλήρης, εξουδετέρωση της συνείδησης του ενεργού ψηφοφόρου. Για να πάει ο ψηφοφόρος στην κάλπη σημαίνει κατά κανόνα ότι κατά βάθος δεν αρνείται και δεν αμφισβητεί ριζικά και ολοκληρωτικά την ουσία του ολιγαρχισμού (αφού  περιμένει κάποιο όφελος). Και κάποιος που δεν αμφισβητεί ΠΛΗΡΩΣ την ουσία του ολιγαρχισμού δεν διαθέτει το συνειδησιακό υπόβαθρο για να συμμετάσχει ενεργά στην επαναστατική δράση για τη ριζική ανατροπή του.

 Είναι σε μεγάλο ή μικρότερο βαθμό εξουδετερωμένος συνειδησιακά. Και αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι το ολιγαρχικό σύστημα, όσο δεν θα αμφισβητείται πλειοψηφικά, θα κερδίζει διαρκώς μεγάλη χρονική παράταση ζωής, θα μπορεί να ανασυντάσσει τις δυνάμεις μετά από τις κρίσεις του και να επεκτείνεται προς το μέλλον, με τάση «προς τους αιώνες των αιώνων…φτού». Και όσο αυτό θα συμβαίνει, το ολιγαρχικό σύστημα θα αισθάνεται δυνατό (δεν θα δομείται το κατάλληλο αντίπαλο δέος) και ανάλογα με το βαθμό ασφάλειας που θα νιώθει τόσο θα αποθρασύνεται και τόσο μεγαλύτερα  βάρβαρα και εξαθλιωτικά  μέτρα θα επιβάλει  στον κάθε λαό στο παρόν. Τόσο μεγάλα θα είναι αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα όπου και αν ακόμα υλοποιηθεί το όποιο εκ των προτέρων προσδοκώμενο όφελος από τον ψηφοφόρο που πήγε να ψηφίσει, θα μας φέρνει μπροστά στην κατάσταση «σου δίνω ένα ψίχουλο και σου παίρνω το καρβέλι».  (Διακαής πόθος του ολιγαρχικού συστήματος είναι να συμμετέχουμε όλοι μας στις εκλογές τους και αν δεν ψηφίσουμε το πιο αντιπροσωπευτικό κόμμα του  τότε σε τελευταία ανάλυση ας ψηφίσουμε ένα άλλο οποιοδήποτε ολιγαρχικό κόμμα). Ετούτη είναι η ζωοφόρος γι αυτό αρχή.
Σημείωση:
Η τακτική ή η θεωρία που προτείνει τις  σταδιακές αλλαγές, τις σταδιακές μεταρρυθμίσεις, τις βήμα προς βήμα «ειρηνικές» κατακτήσεις που θα οδηγήσουν τελικά στην εξουσία του λαού, έχει αποδειχτεί επί χιλιάδες χρόνια ΑΠΟΛΥΤΑ αποτυχημένη. Σήμερα παρά την παρέλευση αιώνων και παρά την τεράστια πρόοδο των επιστημών και παρά τους εκατομμύρια μεταρρυθμιστικούς αγώνες που έχουν γίνει,  το 90% της ανθρωπότητας ζει μέσα στην απόλυτη εξαθλίωση.

Κατά κανόνα και από θέση αρχής, οι πραγματικές δημοκρατικές δυνάμεις θα πρέπει να σαμποτάρουν με όποιο δυνατό τρόπο (ΑΠΟΧΗ – ΑΚΥΡΟ – ΛΕΥΚΟ κλπ) τις ολιγαρχικές εκλογές είτε αυτές είναι για το κυνοβούλιο είτε για την ΕΕ-Ο (Ένωση Ευρωπαίων Ολιγαρχών) είτε είναι τοπικές. Η μαζική συμμετοχή σε αυτές θα σημαίνει πάντα όχι μόνο απλή έλλειψη ωφελιμότητας για την πλειοψηφία της κοινωνίας αλλά όλο και πιο μεγάλο και μακροχρόνιο σφίξιμο της θηλιάς στο λαιμό του λαού. Τίθεται όμως ένα ερώτημα και για την άλλη πλευρά. Η μαζική αποχή, το άκυρο και το λευκό θα σημαίνουν αυτόματα και κάποιο μεγάλο κέρδος για το λαό; Όχι βέβαια. Το μέγεθος ή η ανυπαρξία της ωφελιμότητας εξαρτάται από τη συνολική στάση του καθένα. Αν η αποχή από τις εκλογές γίνεται με όρους αδιαφορίας για τα κοινωνικά προβλήματα τότε δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ κανένα θετικό αποτέλεσμα.  Αν γίνεται όμως με την ταυτόχρονη προώθηση του (ΟΕΝΔΕΛ - Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς) τότε θα χτίζεται το αντίπαλο δέος και θα αυξάνονται τα οφέλη για τους λαούς. 

Αν η κάθε αποχή από τις ολιγαρχικές εκλογές συνδυάζεται με αγωνιστική κινηματική στάση και τη σωστή και κατάλληλη αιτιολόγηση αυτής της στάσης (όλη η πραγματική εξουσία στους λαούς) τότε θα προχωράμε κάποια βήματα μπροστά. Αν πχ ο καθένας μας αιτιολογεί στον περίγυρό του την αποχή του πειστικά, με τη διεκδίκηση του σκοπού  για μια άλλη κοινωνία στην οποία όλη την ένοπλη εκτελεστική και τη νομοθετική θα πρέπει να την έχει ο λαός τότε θα προκύπτουν κάποια θετικά αποτελέσματα για την προοπτική της λαϊκής επανάστασης. Αν  στην αρχή ζητάμε εμείς από το συνομιλητή μας να μας πει τι κατηγορία διακυβέρνησης θέλει κατά βάθος δηλαδή αν θέλει οι κυβερνώντες να αποφασίζουν και να τον διατάζουν ή αν θέλει να αποφασίζει αυτός και οι κυβερνώντες να είναι εκτελεστικά όργανά του τότε θα τίθεται το θέμα στην αληθινή, πραγματική του βάση για περαιτέρω συζήτηση. ( Και αν μας απαντήσει ότι θέλει όντως ο λαός να αποφασίζει για τη ζωή του και οι εκλεγμένοι του να εκτελούν τις αποφάσεις του τότε του ζητάμε να μας πει ή να μας τεκμηριώσει πως θα μπορέσει να το πετύχει αυτό ψηφίζοντας σήμερα κάποιο ολιγαρχικό κόμμα, συμμετέχοντας δηλαδή στις ολιγαρχικού τύπου εκλογές).  Αν, με την ευκαιρία των ολιγαρχικών εκλογών,  μπορεί ο καθένας μας να εξηγεί σωστά  ότι υπάρχουν δύο τύποι διακυβερνήσεων και άρα δύο τύποι εκλογών (ολιγαρχικές και δημοκρατικές) και  στη συνέχεια να προτείνει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ένα εφικτό σχέδιο – πρόγραμμα που να αναφέρεται στο πως μπορεί να λειτουργεί πρακτικά η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία στα χέρια του λαού, μετά τη συντριβή της ολιγαρχίας τότε θα είναι ένα βήμα που ναι μεν θα φαίνεται προσωρινά μικρό αλλά θα αποδειχτεί στο μέλλον ότι τελικά ήταν πολύ σημαντικό για την επανάσταση με σκοπό την κοινωνική απελευθέρωση από τον ολιγαρχικό ζυγό. Και αν όλα αυτά γίνονται ατομικά και συλλογικά οργανωμένα τόσο περισσότερα θετικά αποτελέσματα θα επέρχονται.
Με λίγα λόγια αν η αποχή συνδυάζεται με τις όποιες αλυσιδωτές ενέργειες που απαιτούνται για την τελική κοινωνική απελευθέρωση τότε μόνο θα αποκτά μεγάλο νόημα και θα έχει μεγάλα θετικά αποτελέσματα και τότε μόνο μπορεί να χαρακτηριστεί μεγάλη προσωπική επαναστατική στάση.

Σημείωση: Το ποιά είναι η σωστή στάση για το λαό, φαίνεται καθαρά και από τα διάφορα διαφημιστικά σπότ που παίζονται τις μέρες των ολιγαρχικών εκλογών στα ΜΜΕ.
Αναλύοντάς τα βλέπουμε τα εξής:

1ον. Καλούν τους λαούς σε μαζική συμμετοχή σε αυτές ανεξάρτητα από το συγκεκριμένο κόμμα που θα ψηφίσει ο καθένας.
Ετούτο σημαίνει ότι δεν τους νοιάζει και δεν φοβούνται την ψήφο σε ένα οποιοδήποτε ολιγαρχικό κόμμα. Δείχνει καθαρά ότι τους φοβίζει η μεγάλη αποχή. Και αυτή τους φοβίζει όχι επειδή από μόνη της θα ρίξει το σύστημα της ολιγαρχίας αλλά επειδή  μπορεί να λειτουργήσει σαν πρώτο βήμα. Η αποχή θα σημαίνει αμφισβήτηση των εκλογών τους και η αμφισβήτηση είναι πάντα το πρώτο βήμα που μπορεί να εξελιχθεί (κάτω από προϋποθέσεις) σε λαϊκή επανάσταση. Τους τρομοκρατεί το δεύτερο βήμα που πιθανόν να προκύψει και γι αυτό τους συμφέρει τα μέγιστα να μας κοροϊδέψουν και να μας οδηγήσουν στην κάλπη τους.
2ον.Τα άλλα επιχειρήματα που περιέχουν τα σπότ τους, είναι τόσο γελοία και ανυπόστατα που προσβάλουν ακόμα και την νηπιακή νοημοσύνη. Πχ σε ένα σπότ πάνε να μας πείσουν ότι όλοι οι ολιγαρχικοί δεν είναι ίδιοι και ότι διαφέρουν.
  Όμως η εύκολη απάντηση είναι ότι ναι μεν καμιά οχιά δεν είναι ίδια με τις άλλες αλλά επί της ουσίας όλες είναι δηλητηριώδεις.

Σε άλλο σποτ μας λένε « διάλεξε ποιος θα κάνει κουμάντο». Από αυτή τη φράση όμως έχουν αφαιρέσει μια ή δύο λέξεις και έτσι της έχουν αλλάξει εντελώς την ουσία. Η σωστή φράση θα ήταν «διάλεξε ποιος θα ΣΟΥ κάνει κουμάντο»  ή «διάλεξε ποιος θα κάνει κουμάντο στη ζωή σου».
Β. Η βασική ολιγαρχική προπαγάνδα.
Οι ολιγαρχικοί για να εγκλωβίζουν την κοινωνική συνείδηση μέσα στο δικό τους σύστημα και για να μην επαναστατήσουν οι λαοί, χρησιμοποιούν διάφορα ιδεολογήματα – επιχειρήματα των οπισθίων.
Σε κάθε πρόταση ή πρόταγμα που είναι προς όφελος του λαού αλλά ταυτόχρονα  ζημιώνει τους ίδιους, χρησιμοποιούν πάντα τη «θεωρία» του ανέφικτου με διάφορες παραλλαγές δικαιολογιών.
Έτσι και στο σημαντικότατο και καθοριστικό θέμα της αυτοθέσμισης των λαών δηλαδή αν ο  κάθε λαός μπορεί πρακτικά να ψηφίζει – επιλέγει τον κάθε νόμο (αφού προηγουμένως έχει εξοντώσει την ολιγαρχία) απαντούν ότι αυτό είναι ανέφικτο και προσπαθούν να αιτιολογήσουν τη θέση τους με κάποιες νηπιακού τύπου ανοησίες. Κυριότερες από αυτές τις ανοησίες είναι (1) ότι λόγω μεγάλων πληθυσμών ο λαός δεν μπορεί να ψηφίζει τον κάθε νόμο και (2) ότι ο λαός δεν είναι ειδικός, δεν έχει ειδικές γνώσεις για να επιλέγει σωστά τον κάθε νόμο και γι αυτό θα πρέπει να αποφασίζουν οι άριστοι ειδικοί. (πχ η «κάθε αγράμματη γιαγιούλα δεν ξέρει τι είναι σωστό να ψηφίζει»!)

Όσον αφορά την πρώτη (1^η ) δικαιολογία τους μπορούμε να πούμε περιληπτικά τα εξής: Είναι νομοτέλεια (νόμος χωρίς εξαίρεση) το γεγονός ότι οτιδήποτε μπορούσε να πραγματώσει ο άνθρωπος του παρελθόντος μπορεί να  πραγματώσει το ίδιο και καλύτερα ο σύγχρονος άνθρωπος λόγω της μεγάλης προόδου της επιστήμης. (Και ότι μπορεί να πραγματώσει ο σύγχρονος άνθρωπος δεν είναι βέβαιο ότι μπορούσε να το πραγματώσει και ο άνθρωπος του παρελθόντος.)
Σήμερα είναι πρακτικά δυνατόν να έχουμε την επιλογή του κάθε νόμου από την πλειοψηφία του λαού με Κληρωτά Νομοθετικά Σώματα (ΚΝΣ), τα οποία μπορούν να θεσμοθετούνται στη βάση των επιστημονικών προδιαγραφών της εξαγωγής των δειγμάτων των δημοσκοπήσεων. Μπορούμε δηλαδή για την επιλογή του κάθε ξεχωριστού νόμου να θεσμοθετούμε ένα διαφορετικό Κληρωτό Νομοθετικό Σώμα όπου θα επιλέγει πλειοψηφικά μεταξύ διαφορετικών προτάσεων νόμων τον νόμο που θα θέλει. Έτσι ό,τι απόφαση πάρει η πλειοψηφία αυτού του δείγματος θα είναι ίδια με την απόφαση που θα έπαιρνε όλος ο λαός αν πήγαινε την ίδια στιγμή να ψηφίσει στην κάλπη (και είχε την ίδια ενημέρωση).

Για τους νόμους που θα αφορούν όλη την κοινωνία, το κάθε κληρωτό νομοθετικό σώμα θα μπορεί να αποτελείται από 1200 άτομα περίπου. (Περισσότερες λεπτομέρειες γι αυτό το θεσμό υπάρχουν στο κείμενο «ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ»)Επίσης και η ένοπλη εκτελεστική εξουσία μπορεί πρακτικά να λειτουργεί στα χέρια του λαού. Κείμενο "ΠΩΣ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ"

Τώρα όσον αφορά στη (2^η ) δικαιολογία τους έχουμε να πούμε επίσης περιληπτικά τα εξής:Η «θεωρία» της διακυβέρνησης από τους «αρίστους» είναι η πιο βλακώδης θεωρία στην ιστορία της ανθρωπότητας. Βεβαίως και θα πρέπει να αποφασίζει για τη ζωή του και ο αγράμματος παππούς ή η αγράμματη γιαγιούλα. Όμως τι μας προτείνουν αυτοί με τη «θεωρία» των γλουτιαίων περιοχών των ειδικών ή των «αρίστων; Μας προτείνουν ουσιαστικά ότι όταν ένας αγράμματος παππούς  επιλέγει κάποιον «ειδικό» για να του καθαρίσει  το χωράφι του από τα ξερόχορτα τότε ο ειδικός θα πρέπει να έχει την εξουσία να διατάξει τον παππού να κάνει οτιδήποτε του γουστάρει. Πχ να κάθεται σε μια καρέκλα (ο ειδικός) και να βάλει δια της βίας τον παππού να κόψει όλα τα δένδρα του. Ή μια γιαγιούλα άμα καλέσει έναν υδραυλικό για να της φτιάξει το νεροχύτη τότε ο ειδικός να έχει την εξουσία να την διατάζει να σπάσει τα κεραμίδια της. Μας λένε ουσιαστικά ότι όταν μια αγράμματη γιαγιούλα διαλέξει έναν ειδικό ταξιτζή,  δεν ξέρει που θέλει να πάει επειδή αυτή είναι γριά και αγράμματη. Και αφού δεν ξέρει πιο είναι το καλό της τότε θα πρέπει ο ταξιτζής να αποφασίζει να την πάει όπου νομίζει αυτός!!! Αυτό είναι παρά φύση!!!
(Δες κείμενο "ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ"
 

Σημείωση:
Μπορεί κάποιος να εκπαιδευτεί για να μπορεί να περπατάει με τα χέρια. Όμως όσο και να κατορθώσει να περπατάει έτσι ποτέ δεν θα μπορέσει να διανύσει περισσότερα χιλιόμετρα από κάποιον άλλο που περπατάει με τα πόδια. (Ακόμα και ένας κουτσός θα κάνει περισσότερα χιλιόμετρα από αυτόν). Το περπάτημα με τα χέρια είναι παρά φύση. Μπορείς μεν να περπατήσεις λίγο αλλά συγκριτικά με το περπάτημα με τα πόδια θα περπατήσεις ελάχιστα – μηδαμινά. Παρά φύση είναι  να αποφασίζουν οι λίγοι και να διατάζουν τους πολλούς. Αποδείχτηκε ιστορικά. Πχ έχουμε να συγκρίνουμε το σύστημα διακυβέρνησης της Σπάρτης  με το σύστημα διακυβέρνησης της Αθηναϊκής ΜΕΡΙΚΉΣ* δημοκρατίας. Το πρώτο περπατούσε με την ταχύτητα της χελώνας και το δεύτερο με την ταχύτητα του φωτός. Στο πρώτο υπήρχε μπίχλα, εξαθλίωση και βαρβαρότητα (καιάδα κλπ) για το λαό. Πολιτισμός στα επίπεδα του μηδενός. Επιστήμες στα ίδια περίπου επίπεδα. (Το θέατρό τους το έφτιαξαν 150 χρόνια !!! περίπου αργότερα συγκριτικά με τους Αθηναίους. Τόσο καθυστερημένοι.) Ούτε έναν μαθηματικό, ούτε έναν φυσικό, ούτε έναν αστρονόμο, ούτε έναν φιλόσοφο, ούτε έναν σπουδαίο καλλιτέχνη δεν έβγαλε το ολιγαρχικό σύστημα της Σπάρτης. Εξουσίαζαν οι «άριστοι» και όχι ο λαός. Μιλάμε για τον ορισμό της καθυστέρησης. Και αυτό το σύστημα μας το προβάλουν σαν πρότυπο για να το ακολουθήσουμε και σήμερα οι ναζιστοεθνικιστές και οι «κυνοβουλευτικοί» δηλαδή τα μισάνθρωπα αυτά και απόλυτα εγκληματικά και ψυχασθενικά ρεμάλια της ζωής (Το ίδιο συνέβαινε και στα άλλα ολιγαρχικά συστήματα της εποχής εκτός Σπάρτης. Πχ τα θέατρά τους οι άλλες ολιγαρχικές πόλεις-κράτη τα έφτιαχναν με καθυστέρηση 100 – 300 χρόνια. Περπατούσαν δηλαδή με τα χέρια.) Τόσο καθυστερημένοι!!! Αντίθετα,  δημοκρατία της Αθήνας, ΠΑΡΌΤΙ ΗΤΑΝ ΜΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΠΟΛΥ ΑΝΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗ, συγκριτικά, η ευμάρεια  ήταν τεράστια και οι πνευματικοί άνθρωποι χιλιάδες και τα επιτεύγματά τους φωτίζουν μέχρι σήμερα και θα φωτίζουν για πάντα την ανθρωπότητα γιατί εδώ περπατούσαν με τα πόδια. Ακολουθούσαν το φύση και όχι το παρά φύση.  Εδώ, όπως είναι το φυσικό, αποφάσιζαν για τον κάθε ένα ξεχωριστό νόμο τους και τα πιο αγράμματα γεροντάκια. Εδώ όλη η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία ανήκε στο λαό. 

Περισσότερες λεπτομέρειες πάνω στην πανβλακώδη «θεωρία» των αρίστων περιέχονται στο κείμενο «ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ».

*Η ΜΕΡΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ  Ένα  μεγάλο μέρος του πληθυσμού (και όχι όλος ο λαός με τη σημερινή σημασία του όρου) κατακτά την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία. Αυτή η ΜΕΡΙΚΗ δημοκρατία, αυτό το πρωτόγνωρο πείραμα, μέσα σε 140 χρόνια κάνει θαύματα ανεπανάληπτα που εξακολουθούν να φωτίζουν την ανθρωπότητα μέχρι σήμερα. Ήταν ένα τεράστιο βήμα, μια τροχιοδεικτική βολή προς την κατεύθυνση της εξουσίας των λαών. (Μαζί με την κομμούνα του Παρισιού του 1871 που είχε πιο ολοκληρωμένο πρόταγμα.) Είναι ασύγκριτα τα θετικά αποτελέσματα αυτού του πολιτικού συστήματος όχι μόνο σε σχέση με τα ολιγαρχικά συστήματα εκείνης της ιστορικής εποχής αλλά και στις περισσότερες των περιπτώσεων ασύγκριτα και με τα σημερινά ολιγαρχικά συστήματα.
Όμως το πέρασμα της ένοπλης εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσία σε ένα μεγάλο μεν μέρος του πληθυσμού αλλά όχι στο ΟΛΟΝ, η μη εξάπλωση του συστήματος διεθνώς, ο μη προσανατολισμός του προς μια αταξική κοινωνία (εμποδιζόμενο αντικειμενικά και από το βαθμό ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων της εποχής), ο πόλεμος εναντίων του από όλες τις μεγάλες ολιγαρχικές δυνάμεις εκείνης της περιόδου κλπ ήταν κάποιες από τις βασικές αιτίες της τελικής κατάρρευσής του.
Άντεξε 140 χρόνια και έκανε, συγκριτικά, τα περισσότερα και μεγαλύτερα θαύματα στην ιστορία της ανθρωπότητας.

ΟΕΝΔΕΛ  

( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)