ΤΟ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΤΩΝ ΛΕΝΙΝΙΣΤΩΝ
Αν η πρώτη όψη του κράτους συντριβεί τότε θα μείνει μόνο ο διαχειριστικός μηχανισμός. Αυτός ο διαχειριστικός μηχανισμός δεν είναι κράτος και τέτοιοι θα υπάρχουν σε κάθε ακρατική ανθρώπινη κοινωνία. (Ο διαχειριστής είναι εντολοδόχος και άλλοι έχουν την εξουσία να δίνουν εντολές)
Το πρόβλημα λοιπό είχε προκύψει από το γεγονός ότι ο Μαρξ και ο Ένγκελς χρησιμοποιούσαν πολύ κακώς τη λέξη κράτος για να ονομάσουν και το διαχειριστικό μηχανισμό που θα αντικαταστήσει το κράτος που θα αντικαταστήσει δηλαδή τη δύναμη της επιβολής της μειοψηφίας (επειδή αυτή η διαχειριστική λειτουργία υπάρχει και στο κράτος).
Αυτό όμως προκαλούσε πολλές συγχύσεις γιατί δεν απέδιδε την πραγματικότητα.
Προς τιμή τους όμως όταν κατάλαβαν τη λαθεμένη ορολογία τους ζήτησαν να αντικατασταθεί η λέξη κράτος για το σύστημα που θα αντικαταστήσει το αστικό κράτος και στη θέση της να μπει η λέξη κοινότητα-δήμος (κομμούνα). – Εμείς θα λέγαμε να μπει η ονομασία Λαϊκός Διαχειριστικός Μηχανισμός-
Αυτό, για την αλλαγή της λέξης, το αναφέρει ο Ένγκελς στην επιστολή του προς τον Μπέμπελ.
Ο Λένιν όμως για να περάσει το δικό του πρόταγμα, κρατά τη λέξη κράτος και για τον διαχειριστικό μηχανισμό ο οποίος όμως δεν είναι ουσιαστικά κράτος, γιατί ο Λένιν είχε ανάγκη από μερικές ασάφειες και παραποιήσεις εννοιών (όπως της δημοκρατίας, της αντιπροσώπευσης κλπ) ώστε δια μέσου κάποιων λογικοφανειών να πείσει για το σωστό των απόψεών του.
Αλλά αυτός ο αχταρμάς, βγαίνει και στο έργο του «κράτος και επανάσταση». Ένα έργο γεμάτο από παιδαριώδεις αντιφάσεις και παραλογισμούς κυκλοθυμικής φύσεως. Ένα έργο που προσέφερε τόσα αρνητικά στο παγκόσμιο κίνημα.
(Και όποιος αγωνιστής και να το διαβάσει δεν μπορεί να το κατανοήσει λόγω τεράστιων αντιφάσεων και των παραλογισμών του. Κάποιοι αγωνιστές για λόγους εγωισμού ή για κάποιους άλλους παρεμφερείς λόγους, ισχυρίζονται κατόπιν ότι το βρίσκουν λογικό κλπ. Οι περισσότεροι όμως τα παρατάνε στη μέση γιατί υποσυνείδητα κάτι τους πάει διαρκώς ενάντια στη λογική.)
Σε αυτό το νηπιακό από άποψη λογικής έργο του, θα αναφερθούμε στην επόμενη εργασία μας («παράγραφο προς παράγραφο και πρόταση προς πρόταση»)
Ευστ. Κουμαριάς.
Για ένα αποτέλεσμα δεν υπάρχει μόνο
μια αιτία. Όλα τα φαινόμενα είναι πολύ αιτιατά. Όμως κάποιες αιτίες συμβάλλουν
σημαντικά στο παραγόμενο αποτέλεσμα και άλλες συμβάλλουν λιγότερο ή ελάχιστα. Έτσι, στην ανάλυση για
την εξεύρεση των αιτιών ενός φαινομένου θα πρέπει να ξεκινάμε από την εξεύρεση
της σημαντικότερης ή των σημαντικότερων αιτιών και να κατευθυνόμαστε προς τις
λιγότερο σημαντικές.
* Οι λενινιστές για να δικαιολογήσουν την πρακτική κατάρρευση του θεωρητικού τους προτάγματος ξεκινούν από τη Σοβιετική Ένωση λέγοντας ότι οι τεράστιες (όντως) δυσκολίες της Οκτωβριανής επανάστασης ανάγκασαν το Λένιν και το κόμμα του «να βάλουν κάποιο νερό στο κρασί τους». Αυτή όμως είναι μια επιφανειακή και φθηνότατη δικαιολογία. Εδώ θα έπρεπε να μας πουν ποιο ήταν το καθαρό (θεωρητικά) κρασί του Λένιν και μετά να μας πουν ποιο ήταν το νερό. Δηλαδή αν ο Λένιν είχε κατά νου να εφαρμόσει ένα άλλο πολιτικό και οικονομικό σύστημα αλλά τελικά αναγκάστηκε (λόγω των δυσκολιών) να φτιάξει κάποιο άλλο. Αν όμως μελετήσουμε καλά το θέμα θα δούμε ότι ο Λένιν εφάρμοσε αυτά που έλεγε η δική του θεωρία η οποία ήταν εντελώς διαφορετική από την κομμουνιστική θεωρία του Μαρξ. Ο Λένιν από τα τέλη του 1800 άρχισε να βάζει νερό στην κομμουνιστική θεωρία με τις απόψεις του για «το κόμμα νέου τύπου» με τις οποίες το κόμμα θα λειτουργούσε εντελώς συγκεντρωτικά (και ας βάπτισε για προπαγανδιστικούς λόγους τη λειτουργία του σε δημοκρατικό συγκεντρωτισμό). Πάνω σε αυτό το θέμα εναντιώνεται η Ρόζα Λούξεμπουργκ με το βιβλίο της το 1905 «οργανωτικά ζητήματα της σοσιαλδημοκρατίας, καταγγέλλοντας το Λένιν ότι δίνει όλη την εξουσία στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος δηλαδή ότι τη δίνει σε μια φούχτα ανθρώπους.
Ουσιαστικά το «κρασί» του κομμουνιστικού προτάγματος της κομμούνας του Παρισιού είχε αρχίσει να νερώνεται δεκαετίες πριν να συναντήσει τις δυσκολίες τις οποίες επικαλούνται οι λενινιστές.
Μετά ο Λένιν στο βιβλίο του «κράτος και επανάσταση» αφαιρεί θεωρητικά την ένοπλη εκτελεστική, και τη νομοθετική από το λαό (όπως ήταν στην κομμούνα) και μετά τη συντριβή του αστικού κράτους βάζει το «προλεταριακό» κράτος ή το «μεταβατικό» κράτος (που στην ουσία είναι κομματικό κράτος) ΑΝΤΙ του ακρατικού διαχειριστικού μηχανισμού της κομμούνας.
Στην πραγματικότητα ο Λένιν έφτιαξε θεωρητικά το δικό του μη κομμουνιστικό κρασί και το πλάσαρε σαν κομμουνιστικό.
Επομένως οι δυσκολίες επηρέαζαν βασικά την εγκαθίδρυση ενός μη κομμουνιστικού προτάγματος και όχι ενός κομμουνιστικού προτάγματος.
* Οι λενινιστές λοιπόν για να δικαιολογήσουν την ΠΑΝΩΛΕΘΡΙΑ του (ντε φάκτο) αντικομμουνιστικού μοντέλου του Λένιν, καταφεύγουν ΚΥΡΙΩΣ στη «θεωρία» των ΔΥΣΚΟΛΙΩΝ της επανάστασης του 1917. Παρουσιάζουν δηλαδή τις πραγματικά μεγάλες δυσκολίες της επανάστασης για να αιτιολογήσουν κάποιες πολιτικές που οδήγησαν την επανάσταση σε δρόμους μη επιθυμητούς, σε δρόμους που τελικά οδήγησαν σε ήττα την επανάσταση η οποία βερμπαλιστικά θα έπρεπε να ήταν σοσιαλιστική.
Έτσι όμως ΠΑΡΑΚΑΜΠΤΟΥΝ το γεγονός ότι σε ένα αρκετό αριθμό διαφορετικών Χωρών οι οποίες ακολούθησαν εκ των υστέρων το λενινικό μοντέλο οδηγήθηκαν στην αποτυχία όπως οδηγήθηκε και η Σ.Ε παρότι αυτές οι Χώρες είχαν διαφορετικούς βαθμούς δυσκολιών στο χτίσιμο του «σοσιαλισμού».
Όταν έχουμε κάποιες διαφορετικές οντότητες οι οποίες ακόμα και σε διαφορετικές συνθήκες παράγουν ίδια ουσιαστικά αποτελέσματα σημαίνει ότι Η ΑΙΤΙΑ αυτών των (ΙΔΙΩΝ) αποτελεσμάτων βρίσκεται σε κάποια ΚΟΙΝΑ ΔΟΜΙΚΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ που έχουν μέσα τους αυτές οι διαφορετικές οντότητες.
Πχ. Ας υποθέσουμε ότι παίρνουμε 20 διαφορετικά δένδρα ελιάς. Κατόπιν το κάθε δένδρο το φυτεύουμε σε διαφορετικά γεωγραφικά σημεία. Κάποια τα φυτεύουμε κοντά σε παραλίες άλλα σε υψόμετρα των εξακοσίων μέτρων άλλα στη Χαλκιδική και άλλα στην Κρήτη.
Όταν τελικά θα έρθει η περίοδος της καρποφορίας θα διαπιστώσουμε ότι ΟΛΑ αυτά τα διαφορετικά δένδρα που βρίσκονται σε διαφορετικές γεωγραφικές, εδαφικές και κλιματολογικές συνθήκες θα μπορούν να μας δώσουν λάδι.
Και τούτο είναι δυνατό διότι το κάθε ξεχωριστό δένδρο έχει το ίδιο DNA με τα άλλα δένδρα.
Ας πάμε τώρα στις πρώην Χώρες του ανύπαρκτου σοσιαλισμού.
α. Η ανατροπή της προηγούμενης ολιγαρχικής εξουσίας έγινε με διαφορετικό τρόπο από Χώρα σε Χώρα. Οι συνθήκες και οι ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ της επανάστασης ήταν όντως διαφορετικές. Σε κάποιες Χώρες οι δυσκολίες ήταν μεγαλύτερες και σε άλλες μικρότερες (πχ στις Χώρες που επιβλήθηκε ο κόκκινος στρατός κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο). Τα πρώτα οικονομικά μέτρα που πήραν οι νέες εξουσίες ήταν κατά κανόνα διαφορετικά από Χώρα σε Χώρα κοκ. Διαφορετικές λοιπόν ήταν οι συνθήκες, οι δυσκολίες και πολλά από τα συγκεκριμένα οικονομικά μέτρα που πάρθηκαν σε Σοβιετική Ένωση, Κίνα, Γιουγκοσλαβία, Καμπότζη, Βιετνάμ, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Αλβανία κλπ ήταν επίσης διαφορετικά.
β. Όμως η τελική κατάληξη ΟΛΩΝ αυτών των διαφορετικών, κατά πολλές απόψεις, Χωρών είχαν κάποια ΙΔΙΑ ουσιαστικά στοιχεία, είχαν κάποια ίδια ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ. Σε όλες αυτές τις Χώρες αναδύθηκε μια συνολικά ΕΝΤΕΛΩΣ ΝΕΑ εκμεταλλεύτρια τάξη και σχεδόν όλα αυτά τα συστήματα, μετά από ένα σχετικά μικρό χρονικό διάστημα, επέστρεψαν στον κλασσικό ιδιωτικό καπιταλισμό. (Επομένως δεν κολλάει πουθενά ο παράγων δυσκολία αφού είτε οι μεγάλες είτε οι μικρότερες δυσκολίες οδήγησαν στο ίδιο αποτέλεσμα.)
γ. Ποια ήταν τα ΚΟΙΝΑ ΔΟΜΙΚΑ στοιχεία αυτών των Χωρών;
Σε όλες αυτές τις Χώρες βλέπουμε ότι τη μέγιστη εξουσία (ένοπλη εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική) την κατείχε το κόμμα. Και ούτε ακριβώς το κόμμα σαν ενιαία συλλογικότητα αλλά μόνο τα ανώτερα κλιμάκιά του. Δηλαδή μια πολύ ισχνή μειοψηφία.
Το κόμμα – κράτος είχε τη δύναμη να επιβάλλει τη θέλησή του, όχι μόνο πάνω στην προηγούμενη οικονομική τάξη (αστική) αλλά και πάνω σε ολόκληρη την κοινωνία. Κανένας νόμος - κοινωνικός κανόνας δεν μπορούσε να είχε την έγκριση της πλειοψηφίας του κάθε λαού αλλά μόνο την έγκριση των ανώτατων κλιμακίων του κόμματος – κράτους. ( Πχ, ενώ σε αυτά τα κράτη φτιάχτηκαν συνολικά εκατοντάδες χιλιάδες νέοι νόμοι, τελικά ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ από αυτούς τους νόμους δεν είχε τη ΔΙΑΠΙΣΤΩΜΕΝΗ ΕΓΚΡΙΣΗ της πλειοψηφίας κάποιου λαού ή τουλάχιστον του συνόλου της εργατικής τάξης και τούτο ήταν φυσικό επακόλουθο αφού δεν υπήρχαν θεσμοί όπου η νομοθετική να ανήκε στους λαούς ή θεσμούς όπου η νομοθετική να ανήκει μόνο στην εργατική τάξη δηλαδή ο κάθε νόμος να είχε την έγκριση της πλειοψηφίας του κάθε λαού ή όλης της εργατικής τάξης.
(Οι λαοί ήταν στριμωγμένοι στη γωνία και κάτω από την ολοκληρωτική εξουσία του κόμματος ή καλύτερα της ηγεσίας αυτού. Ήταν σχεδόν το απόλυτο κράτος.)
Ιδεολογικά στηριζόντουσαν στην αντίληψη ότι η πλέμπα (εργατική τάξη και λαός) δεν είχε τις απαραίτητες γνώσεις και την απαραίτητη συνείδηση για να κατέχουν την ένοπλη εκτελεστική και δεν ήταν ικανοί να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις. Γι αυτό υιοθετούσαν την κλασσική και άκρως ανόητη και αντικοινωνική, ολιγαρχική θεωρία περί αριστοκρατίας, περί «ειδικών» κλπ. «Οι ειδικοί, οι καλοί γνώστες, οι επαγγελματίες επαναστάτες, οι πρωτοπόροι, οι έχοντες ταξική συνείδηση κοκ» θα έπρεπε να επιβάλλουν τις γνώσεις τους και τη θέλησή τους πάνω σε ολόκληρη την κοινωνία, στο όνομα του λαού, για το καλό του λαού.
Κείμενα για το πόσο ανόητη και ουτοπική είναι η αριστοκρατική αντίληψη είναι:
«ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ» και «ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ ΕΣΚΕΜΜΕΝΕΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ».
(Αυτή η αντίληψη ήταν διαμετρικά αντίθετη της αντίληψης που διέπνεε την κομμούνα του Παρισιού του 1871 όπου όλη η εξουσία (ένοπλη εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική) ανήκε στο λαό ο οποίος ήταν οργανωμένος σε κομμούνες και ουσιαστικά ήταν μια κοινωνική οργάνωση χωρίς κράτος. Τη θέση του κράτους την είχε καταλάβει ένας λαϊκός κυβερνητικός-διαχειριστικός μηχανισμός ο οποίος εκτελούσε τις ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ εντολές της πλειοψηφίας του λαού.)
Είχαμε λοιπόν διαφορετικές συνθήκες, διαφορετικά μέτρα και διαφορετικούς επί μέρους θεσμούς. Πχ στην Γιουγκοσλαβία εφαρμόστηκε η «αυτοδιαχείριση». Μια «αυτοδιαχείριση» η οποία γινόταν μέσα στα πλαίσια της παντοδυναμίας του κόμματος. Μια «αυτοδιαχείριση» όπου υπήρχαν «οι από πάνω και από κάτω» και οι από κάτω «φυσικά» δεν είχαν ούτε ένοπλη εκτελεστική ούτε νομοθετική ούτε δικαστική εξουσία. Δηλαδή δεν είχαν καμιά εξουσία αλλά κάποια δικαιώματα παραχωρημένα από την μέγιστη εξουσία του κόμματος. Διαφορετικοί επίσης ήταν και οι επί μέρους θεσμοί και τα οικονομικά μέτρα είχαμε στην Κίνα κοκ αλλά υπήρχε πάντα και παντού ο ίδιος παρονομαστής.
Το κόμμα ο εξουσιαστής.
Όμως το κόμμα - κράτος (μετά τη νίκη της επανάστασης) γίνεται αμέσως και αυτόματα ΝΕΑ μειοψηφική τάξη (κόμμα – κράτος- τάξη) από τη στιγμή που έχει το ΒΑΣΙΚΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ να κατέχει την πολιτική εξουσία (ένοπλη εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική). Δεν έχει σημασία το γεγονός ότι στην αρχή τα οικονομικά προνόμια δεν είναι τεράστια. Σημασία έχει ότι μια ισχνή μειοψηφία ατόμων είναι ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ και η πλειοψηφία των ατόμων της κοινωνίας είναι ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΖΟΜΕΝΟΙ.
Η πρώτη ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ πράξη για την εγκαθίδρυση μιας ΝΕΑΣ μειοψηφικής τάξης είναι ΠΑΝΤΑ η κατάκτηση του ΒΑΣΙΚΟΥ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥ της μέγιστης πολιτικής εξουσίας (ένοπλης εκτελεστικής και νομοθετικής) από μια συγκεκριμένη μειοψηφία.
Αυτή είναι η πρώτη και θεμελιώδης πράξη εκμετάλλευσης της υπόλοιπης κοινωνίας. (Και ΟΛΕΣ αυτές οι μειοψηφίες ισχυρίζονται στην προπαγάνδα τους ότι αυτοί ή το δικό τους κράτος θα είναι ένας μηχανισμός που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα ολόκληρης της κοινωνίας, θα δρα για το καλό του λαού κοκ.)
Το βασικότερο ΠΡΟΝΟΜΙΟ μιας μειοψηφικής τάξης είναι η κατάκτηση της δυνατότητας για ανισομερή κατανομή της πολιτικής εξουσίας μεταξύ των ανθρώπων. (εξουσία= η δυνατότητα ενός υποκειμένου να επιβάλλει δια του καταναγκασμού τη θέλησή του πάνω σε άλλα υποκείμενα με πιθανές διαφορετικές θελήσεις).
Μια μειοψηφία ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ αυτόματα σε τάξη μειοψηφική από τη στιγμή που η ίδια κατέχει το προνόμιο της μέγιστης ένοπλης εκτελεστικής και νομοθετικής (η δικαστική είναι παρακλάδι της εκτελεστικής).
Αυτή η πρώτη και καθοριστική πράξη εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Είναι η πρώτη και θεμελιώδης πράξη για την συνέχιση της εκμετάλλευσης και στους άλλους τομείς της κοινωνικής και οικονομικής σφαίρας με την κατάκτηση και άλλων και όλο και περισσότερων προνομίων.
Η ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΚΑΤΟΠΙΝ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ «ΦΥΣΙΚΟ», ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΟ ΚΑΙ ΑΝΑΠΟΤΡΕΠΤΟ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΟ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΤΕΧΟΥΝ - ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΤΗΝ ΜΕΓΙΣΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ. «Η ΑΡΧΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΗΜΙΣΥ (και πλέον) ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ».
Στην περίπτωση του Λενινικού μοντέλου, το κόμμα –κράτος αποκτά κατόπιν και την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής δια μέσου τις ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ αυτών (και όχι ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ όπου η κοινωνία έχει την ΕΞΟΥΣΙΑ - ένοπλη εκτελεστική κλπ- και έτσι δύναται να αποφασίζει τη χρήση και τη διάθεση των μέσων παραγωγής και ο δε κυβερνητικός-συντονιστικός-διαχειριστικός μηχανισμός της να εκτελεί τις εντολές της πλειοψηφίας). Κρατικοποιούνται τα μ.π από το κόμμα-κράτος. Γίνονται δηλαδή δικά τους αυτά τα μέσα. Ανήκουν στην μειοψηφική συλλογικότητά τους (κόμμα- κράτος). Όλα γίνονται ιδιοκτησία μιας μονοπωλιακής εταιρίας. Αυτής του κόμματος.
(Ιδιοκτησία είναι η δύναμη ενός υποκειμένου να αποφασίζει τη χρήση και τη διάθεση κάποιου αντικειμένου.)
Έτσι λοιπόν τη χρήση και τη διάθεση του αντικειμένου των μέσων παραγωγής θα την έχει το κόμμα-κράτος και όχι ο λαός αφού ο λαός δεν έχει καμιά εξουσία.
Και αν αυτό συν το χρόνο, διαφαίνεται ότι δεν είναι τόσο προσοδοφόρο για την τάξη-κόμμα – κράτος που κατέχει το προνόμιο της μέγιστης πολιτικής εξουσίας τότε μπορεί να αλλάξουν τη μορφή ιδιοκτησίας και να την δώσουν στους ιδιώτες δηλαδή στους ίδιους, στα κομματικά στελέχη που τώρα θα λαμβάνουν πλέον την ιδιότητα του ιδιώτη (δες τι έγινε ακριβώς στα πρώην κράτη του ανύπαρκτου σοσιαλισμού).
Ετούτη η διαδικασία, από τη στιγμή που εγκαθιδρύεται κράτος, είναι «φυσικό», νομοτελειακό και αναπότρεπτο επακόλουθο όπως είναι η ροή του ποταμού από τα υψηλότερα μέρη προς τα χαμηλότερα.
Τα περί εξουσίας των «εργατικών συμβουλίων» είναι ένας προπαγανδιστικός μύθος. Τα εργατικά συμβούλια δεν κατείχαν τη μέγιστη εξουσία. (Πχ ο Λένιν για την εγκαθίδρυση της ολιγαρχικής - αντικομμουνιστικής μονοπρόσωπης διεύθυνσης στα εργοστάσια (το 22) δεν την πρότεινε σε κάποια κατώτερα ή ανώτερα εργατικά συμβούλια αλλά την πρότεινε στο συνέδριο του κόμματος – γιατί το κόμμα είχε την μέγιστη εξουσία- όπου τελικά οι σύνεδροι την αποδέχθηκαν.) Τα εργατικά συμβούλια ήταν οι προπαγανδιστικές γλάστρες του κομματικού συστήματος για να προσδώσουν και κάτι «εργατικό», τη λέξη εργατικό στο αντεργατικό και αντικομμουνιστικό σύστημά τους. ΟΜΩΣ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΤΑ «ΕΡΓΑΤΙΚΑ» ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΕΙΧΑΝ ΠΛΗΡΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΑΛΙ ΘΑ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ γιατί πάλι τη μέγιστη εξουσία θα την είχε μια ισχνή μειοψηφία (σύμβουλοι και όχι ο λαός).
Όμως από τις αναλύσεις μας δεν θα πρέπει να λείπει και ο παράγοντας της ψυχολογίας δηλαδή των ψυχολογικών κινήτρων εκείνων που επιθυμούν προσωπική εξουσία.
(Κάθε υποκείμενο που θέλει να διαχωρίζεται από την κοινωνία δια μέσου της κατοχής εξουσίας, έχει σαν κεντρικό κίνητρο την ικανοποίηση της ψυχολογικής του ανάγκης για καθορισμό και έλεγχο της ζωής των άλλων, σύμφωνα με τη δική του βούληση (διαστροφή). Η επίτευξη αυτού του σκοπού του προκαλεί μια από τις πιο ύψιστες ηδονές που νομίζει ότι μπορεί να λάβει στη ζωή του.
Ο οικονομικός εξουσιαστής επιδιώκει την κατοχή μεγάλου πλούτου με κίνητρο να καλύπτει κατά ένα μικρό μέρος της ανάγκες της διαβίωσής του. Τον υπόλοιπο μεγάλο πλούτο τον θέλει ακριβώς για να μπορεί να διαχωρίζεται από την κοινωνία και να μπορεί να επιβάλλεται στους άλλους δια μέσου του οικονομικού άμεσου ή έμμεσου εξαναγκασμού, να μπορεί να ορίζει τις επιθυμίες και τις βουλήσεις των άλλων σύμφωνα με τη δική του σκέψη, να κάνει να εξαρτάται η συμπεριφορά των άλλων από τη δική του οικονομική δύναμη. Τους καπιταλιστές τους ενδιαφέρει κατά ένα μικρό μέρος η δυνατότητά τους για κατανάλωση. Βασικά ηδονίζονται με το να παίζουν με τον συντελεστή κερδοφορίας για να τον χρησιμοποιήσουν απλά για συσσώρευση όσο το δυνατόν περισσότερου πλούτου όπου σε συνδυασμό με τον έλεγχο της μέγιστης πολιτικής εξουσίας να μπορούν να ορίζουν κατά το δοκούν τη ζωή των συνανθρώπων τους.
Άλλοι πάλι εξουσιαστές δίνουν μικρότερη ή ελάχιστη σημασία στην απόκτηση και κατοχή οικονομικού πλούτου. Τους αρκεί να κατέχουν κομμάτι από την μέγιστη πολιτική εξουσία και να μπορούν συλλογικά (με τους άλλους εξουσιομανείς) να ορίζουν τη ζωή των περισσότερων ανθρώπων. Οι Μ. Ναπολέων, Στάλιν, Χίτλερ, Μουσολίνη κλπ δεν είχαν για κεντρικό κίνητρό τους τον προσωπικό πλουτισμό αλλά τη διαρκή επιβεβαίωση της δύναμης – εξουσίας τους.)
Το κράτος είναι ένας μηχανισμός δια μέσου του οποίου μια μειοψηφία μπορεί να επιβάλλει τη θέλησή της πάνω στην πλειοψηφία δια του καταναγκασμού-βίας (εντός συγκεκριμένων γεωγραφικών ορίων μέσα στα οποία ισχύει ένα ενιαίο κοινό σύστημα κανόνων).
Οι κατέχοντες-ελέγχοντες το κράτος είναι άτομα εξουσιομανή. (Φυσικά και δεν επιθυμούν την ισοκατανομή πολιτικής δύναμης).
Το κράτος είναι κράτος ό,τι επίθετο και να του προσάψουμε. Μπορούμε να το πούμε φεουδαρχικό, αστικό, «προλεταριακό», «μεταβατικό» κλπ. Όμως η ουσία του είναι ίδια. Μια ισχνή μειοψηφία κατέχει την μέγιστη εξουσία και δια μέσου αυτής επιβάλλει τη θέλησή της όχι μόνο σε ένα άλλο μέρος της κοινωνίας (άλλη τάξη) αλλά και επάνω σε ολόκληρη την κοινωνία (αφού ο λαός δεν κατέχει την ένοπλη εκτελεστική και τη νομοθετική).
Κανένα κράτος δεν μπορεί να μαραθεί (είτε αυτό χαρακτηρίζεται μόνιμο είτε «μεταβατικό» είτε αστικό είτε «προλεταριακό». Η ΟΥΣΙΑ της κάθε οντότητας είναι αυτή που καθορίζει τους όρους τις ύπαρξής της όπως και τους όρους της εξαφάνισής της.) ΟΛΑ ΤΑ ΚΡΑΤΗ (ουσία τους, ορισμός τους) ΣΥΝΤΡΙΒΟΝΤΑΙ ΜΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. (διαφορετικά έχουν την τάση να γιγαντώνονται). Αυτά που μαραίνονται δεν είναι τα κράτη σαν οντότητες αλλά είναι τα υπολείμματα του κράτους μετά τη συντριβή του σαν οντότητα. Μόνο αυτά μπορούν να μαραθούν.
Όταν λοιπόν σε μια Χώρα, μετά από τη συντριβή του αστικού κράτους, κάποιοι (δηλαδή οι λενινιστές) θέλουν ένα «μεταβατικό» κράτος για να εξαφανίσουν, όπως λένε, δια του μαρασμού το κράτος τους, είναι σαν κάποιος να θέλει να ξεριζώσει έναν κάκτο με προοπτική να φυτέψει πορτοκαλιά αλλά για να ευδοκιμήσει η πορτοκαλιά να νομίζει ότι θα πρέπει «μεταβατικά» να ξαναφυτέψει στο ίδιο μέρος ένα άλλο διαφορετικό κάκτο. Και το χειρότερο από όλα να νομίζει ότι ο κάκτος, με διάφορες ανθρώπινες επεμβάσεις μπορεί να μετατραπεί σε πορτοκαλιά. Όμως όσο περνά ο καιρός και ο νέος κάκτος θα γιγαντώνεται και φτού από την αρχή. (Οι μέθοδοι ομοιοπαθητικής εδώ είναι καταστροφικοί.) Η μοίρα του Σίσυφου ή η Λερναία Ύδρα. Έτσι θα έχουμε αέναη ανάγκη για νέες επαναστάσεις, για νέες συντριβές κρατών για την απελευθέρωση των λαών. Αυτή η ανάγκη δεν θα σταματά ποτέ…. (Το αστικό κράτος αντικατέστησε το φεουδαρχικό. Έ! Όσο μαράθηκε το αστικό κράτος άλλο τόσο μαράθηκε και το λενινικό κομματικό!)
Εδώ ας αναφέρουμε το παράδειγμα της Κίνας.
Το 1949 νικά η επανάσταση. Η μέγιστη εξουσία περνά στα χέρια του «κομμουνιστικού» κόμματος το οποίο ελέγχει πλήρως το νέο «μεταβατικό» κράτος. Όμως μέσα σε ελάχιστο σχετικά χρονικό διάστημα άρχισαν τα παρατράγουδα. Στελέχη και μέλη του κόμματος έπεσαν με τα μούτρα στο μέλι της εξουσίας. Τα σκάνδαλα και η διαφθορά έπαιρναν την ανιούσα με γεωμετρική πρόοδο. Το 1966 δηλαδή μόνο 17 χρόνια μετά τη νίκη της επανάστασης το κόμμα κράτος ήταν διεφθαρμένο μέχρι το μεδούλι. Οι εξουσιαστές καταπίεζαν και εκμεταλλεύονταν με απροκάλυπτο τρόπο τον εξουσιαζόμενο λαό. Ο Μάο έβλεπε ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο και προτρέπει σε εξέγερση το λαό και εκείνα τα κομματικά μέλη που ήλεγχε, εναντίον εκείνων των κομματικών – κρατικών υπαλλήλων που είχαν αστική συνείδηση και ήταν διεφθαρμένοι.
(Κατά τον λενινιστή και σταλινικό Μάο δεν έφταιγε η ολιγαρχική εξουσία του «μεταβατικού» του κράτους-κόμματος, δεν έφταιγαν οι ολιγαρχικοί θεσμοί του λενινιστικού και σταλινικού του συστήματος αλλά έφταιγε η ατομική κακή συνείδηση κάποιων!!!)
Εξεγέρθηκε λοιπόν ο λαός. Ο Μάο όμως κρατά γερά τον έλεγχο της μέγιστης εξουσίας. Η ένοπλη εκτελεστική είναι στα χέρια του. Δηλαδή ο «κόκκινος» στρατός είναι πάντα κάτω από τις διαταγές του. Η εξέγερση του λαού προχωρά και δυναμώνει και διάφορα κομματικά μέλη, υψηλόβαθμα ή χαμηλόβαθμα τιμωρούνται αυστηρά από τους εξεγερμένους.
Η εξέγερση στη συνέχεια όλο και φουντώνει και σε κάποιο σημείο μετατρέπεται σε επανάσταση. ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ - ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΖΗΤΟΥΝ ΤΗΝ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ ΟΠΩΣ ΣΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΑ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ!!!! (Όπου όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική ανήκε στο λαό).
Για να μπορούσε όμως να εγκαθιδρυθεί η κομμούνα θα έπρεπε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να συντριβεί το «μεταβατικό» κράτος του κόμματος-τάξης. Θα έπρεπε να διαλυθεί δια της αντιβίας ο «κόκκινος» στρατός και όλο το «μεταβατικό» κράτος για να μπορέσουν να περάσουν στα χέρια του λαού όλες οι εξουσίες (ένοπλη εκτελεστική, νομοθετική κλπ)
Ο Μάο βρίσκεται σε δύσκολη θέση γιατί βλέπει να χάνει τον έλεγχο και πιθανόν να χάσει την ολιγαρχική εξουσία του. Όμως είχε την υπεροπλία. Ήλεγχε πλήρως την ένοπλη εκτελεστική.
Από την άλλη, ο επαναστατημένος λαός δεν είχε το κατάλληλο επαναστατικό υποκείμενο, την ιδεολογική συνάφεια, συνέπεια και την οργάνωση για να αντιπαρατεθεί στη δύναμη του κόκκινου ολιγαρχικού στρατού του «μεταβατικού» κράτους των λενινιστών.
Έτσι η σύγκρουση αποφεύχθηκε. Οι αντιμαχόμενες δυνάμεις ήρθαν σε έναν συμβιβασμό. Ο Μάο «βόλεψε» σε διάφορους θέσεις αρκετούς από τους εξεγερμένους και δια μέσου «του διαίρει και βασίλευε» επανέφερε την ολιγαρχική τάξη.
Εδώ χάθηκε μια σημαντική ευκαιρία για να πάρει τη σωστή κατεύθυνση το παγκόσμιο εργατικό κίνημα. (Κάποια όμοια στοιχεία είχε και η εξέγερση στην Ουγγαρία το 56.)
Συμπέρασμα: Η πολιτιστική επανάσταση θα μπορούσε να νικήσει και να εγκαθιδρύσει το σύστημα της κομμούνας (όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική στο λαό) ΜΟΝΟ αν η εργατική τάξη και ο λαός συνέτριβαν το κράτος του κόμματος, μόνο αν συνέτριβαν το «μεταβατικό» (αλλά μόνιμο) κράτος των ολιγαρχικών – αντικομμουνιστών οι οποίοι αρέσκονται μέχρι σήμερα να αυτοαποκαλούνται κομμουνιστές…
Δεν το κατόρθωσε και βλέπουμε σήμερα την κατάληξη του «μεταβατικού» κράτους τους.
* Οι λενινιστές για να δικαιολογήσουν την πρακτική κατάρρευση του θεωρητικού τους προτάγματος ξεκινούν από τη Σοβιετική Ένωση λέγοντας ότι οι τεράστιες (όντως) δυσκολίες της Οκτωβριανής επανάστασης ανάγκασαν το Λένιν και το κόμμα του «να βάλουν κάποιο νερό στο κρασί τους». Αυτή όμως είναι μια επιφανειακή και φθηνότατη δικαιολογία. Εδώ θα έπρεπε να μας πουν ποιο ήταν το καθαρό (θεωρητικά) κρασί του Λένιν και μετά να μας πουν ποιο ήταν το νερό. Δηλαδή αν ο Λένιν είχε κατά νου να εφαρμόσει ένα άλλο πολιτικό και οικονομικό σύστημα αλλά τελικά αναγκάστηκε (λόγω των δυσκολιών) να φτιάξει κάποιο άλλο. Αν όμως μελετήσουμε καλά το θέμα θα δούμε ότι ο Λένιν εφάρμοσε αυτά που έλεγε η δική του θεωρία η οποία ήταν εντελώς διαφορετική από την κομμουνιστική θεωρία του Μαρξ. Ο Λένιν από τα τέλη του 1800 άρχισε να βάζει νερό στην κομμουνιστική θεωρία με τις απόψεις του για «το κόμμα νέου τύπου» με τις οποίες το κόμμα θα λειτουργούσε εντελώς συγκεντρωτικά (και ας βάπτισε για προπαγανδιστικούς λόγους τη λειτουργία του σε δημοκρατικό συγκεντρωτισμό). Πάνω σε αυτό το θέμα εναντιώνεται η Ρόζα Λούξεμπουργκ με το βιβλίο της το 1905 «οργανωτικά ζητήματα της σοσιαλδημοκρατίας, καταγγέλλοντας το Λένιν ότι δίνει όλη την εξουσία στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος δηλαδή ότι τη δίνει σε μια φούχτα ανθρώπους.
Ουσιαστικά το «κρασί» του κομμουνιστικού προτάγματος της κομμούνας του Παρισιού είχε αρχίσει να νερώνεται δεκαετίες πριν να συναντήσει τις δυσκολίες τις οποίες επικαλούνται οι λενινιστές.
Μετά ο Λένιν στο βιβλίο του «κράτος και επανάσταση» αφαιρεί θεωρητικά την ένοπλη εκτελεστική, και τη νομοθετική από το λαό (όπως ήταν στην κομμούνα) και μετά τη συντριβή του αστικού κράτους βάζει το «προλεταριακό» κράτος ή το «μεταβατικό» κράτος (που στην ουσία είναι κομματικό κράτος) ΑΝΤΙ του ακρατικού διαχειριστικού μηχανισμού της κομμούνας.
Στην πραγματικότητα ο Λένιν έφτιαξε θεωρητικά το δικό του μη κομμουνιστικό κρασί και το πλάσαρε σαν κομμουνιστικό.
Επομένως οι δυσκολίες επηρέαζαν βασικά την εγκαθίδρυση ενός μη κομμουνιστικού προτάγματος και όχι ενός κομμουνιστικού προτάγματος.
* Οι λενινιστές λοιπόν για να δικαιολογήσουν την ΠΑΝΩΛΕΘΡΙΑ του (ντε φάκτο) αντικομμουνιστικού μοντέλου του Λένιν, καταφεύγουν ΚΥΡΙΩΣ στη «θεωρία» των ΔΥΣΚΟΛΙΩΝ της επανάστασης του 1917. Παρουσιάζουν δηλαδή τις πραγματικά μεγάλες δυσκολίες της επανάστασης για να αιτιολογήσουν κάποιες πολιτικές που οδήγησαν την επανάσταση σε δρόμους μη επιθυμητούς, σε δρόμους που τελικά οδήγησαν σε ήττα την επανάσταση η οποία βερμπαλιστικά θα έπρεπε να ήταν σοσιαλιστική.
Έτσι όμως ΠΑΡΑΚΑΜΠΤΟΥΝ το γεγονός ότι σε ένα αρκετό αριθμό διαφορετικών Χωρών οι οποίες ακολούθησαν εκ των υστέρων το λενινικό μοντέλο οδηγήθηκαν στην αποτυχία όπως οδηγήθηκε και η Σ.Ε παρότι αυτές οι Χώρες είχαν διαφορετικούς βαθμούς δυσκολιών στο χτίσιμο του «σοσιαλισμού».
Όταν έχουμε κάποιες διαφορετικές οντότητες οι οποίες ακόμα και σε διαφορετικές συνθήκες παράγουν ίδια ουσιαστικά αποτελέσματα σημαίνει ότι Η ΑΙΤΙΑ αυτών των (ΙΔΙΩΝ) αποτελεσμάτων βρίσκεται σε κάποια ΚΟΙΝΑ ΔΟΜΙΚΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ που έχουν μέσα τους αυτές οι διαφορετικές οντότητες.
Πχ. Ας υποθέσουμε ότι παίρνουμε 20 διαφορετικά δένδρα ελιάς. Κατόπιν το κάθε δένδρο το φυτεύουμε σε διαφορετικά γεωγραφικά σημεία. Κάποια τα φυτεύουμε κοντά σε παραλίες άλλα σε υψόμετρα των εξακοσίων μέτρων άλλα στη Χαλκιδική και άλλα στην Κρήτη.
Όταν τελικά θα έρθει η περίοδος της καρποφορίας θα διαπιστώσουμε ότι ΟΛΑ αυτά τα διαφορετικά δένδρα που βρίσκονται σε διαφορετικές γεωγραφικές, εδαφικές και κλιματολογικές συνθήκες θα μπορούν να μας δώσουν λάδι.
Και τούτο είναι δυνατό διότι το κάθε ξεχωριστό δένδρο έχει το ίδιο DNA με τα άλλα δένδρα.
Ας πάμε τώρα στις πρώην Χώρες του ανύπαρκτου σοσιαλισμού.
α. Η ανατροπή της προηγούμενης ολιγαρχικής εξουσίας έγινε με διαφορετικό τρόπο από Χώρα σε Χώρα. Οι συνθήκες και οι ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ της επανάστασης ήταν όντως διαφορετικές. Σε κάποιες Χώρες οι δυσκολίες ήταν μεγαλύτερες και σε άλλες μικρότερες (πχ στις Χώρες που επιβλήθηκε ο κόκκινος στρατός κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο). Τα πρώτα οικονομικά μέτρα που πήραν οι νέες εξουσίες ήταν κατά κανόνα διαφορετικά από Χώρα σε Χώρα κοκ. Διαφορετικές λοιπόν ήταν οι συνθήκες, οι δυσκολίες και πολλά από τα συγκεκριμένα οικονομικά μέτρα που πάρθηκαν σε Σοβιετική Ένωση, Κίνα, Γιουγκοσλαβία, Καμπότζη, Βιετνάμ, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Αλβανία κλπ ήταν επίσης διαφορετικά.
β. Όμως η τελική κατάληξη ΟΛΩΝ αυτών των διαφορετικών, κατά πολλές απόψεις, Χωρών είχαν κάποια ΙΔΙΑ ουσιαστικά στοιχεία, είχαν κάποια ίδια ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ. Σε όλες αυτές τις Χώρες αναδύθηκε μια συνολικά ΕΝΤΕΛΩΣ ΝΕΑ εκμεταλλεύτρια τάξη και σχεδόν όλα αυτά τα συστήματα, μετά από ένα σχετικά μικρό χρονικό διάστημα, επέστρεψαν στον κλασσικό ιδιωτικό καπιταλισμό. (Επομένως δεν κολλάει πουθενά ο παράγων δυσκολία αφού είτε οι μεγάλες είτε οι μικρότερες δυσκολίες οδήγησαν στο ίδιο αποτέλεσμα.)
γ. Ποια ήταν τα ΚΟΙΝΑ ΔΟΜΙΚΑ στοιχεία αυτών των Χωρών;
Σε όλες αυτές τις Χώρες βλέπουμε ότι τη μέγιστη εξουσία (ένοπλη εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική) την κατείχε το κόμμα. Και ούτε ακριβώς το κόμμα σαν ενιαία συλλογικότητα αλλά μόνο τα ανώτερα κλιμάκιά του. Δηλαδή μια πολύ ισχνή μειοψηφία.
Το κόμμα – κράτος είχε τη δύναμη να επιβάλλει τη θέλησή του, όχι μόνο πάνω στην προηγούμενη οικονομική τάξη (αστική) αλλά και πάνω σε ολόκληρη την κοινωνία. Κανένας νόμος - κοινωνικός κανόνας δεν μπορούσε να είχε την έγκριση της πλειοψηφίας του κάθε λαού αλλά μόνο την έγκριση των ανώτατων κλιμακίων του κόμματος – κράτους. ( Πχ, ενώ σε αυτά τα κράτη φτιάχτηκαν συνολικά εκατοντάδες χιλιάδες νέοι νόμοι, τελικά ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ από αυτούς τους νόμους δεν είχε τη ΔΙΑΠΙΣΤΩΜΕΝΗ ΕΓΚΡΙΣΗ της πλειοψηφίας κάποιου λαού ή τουλάχιστον του συνόλου της εργατικής τάξης και τούτο ήταν φυσικό επακόλουθο αφού δεν υπήρχαν θεσμοί όπου η νομοθετική να ανήκε στους λαούς ή θεσμούς όπου η νομοθετική να ανήκει μόνο στην εργατική τάξη δηλαδή ο κάθε νόμος να είχε την έγκριση της πλειοψηφίας του κάθε λαού ή όλης της εργατικής τάξης.
(Οι λαοί ήταν στριμωγμένοι στη γωνία και κάτω από την ολοκληρωτική εξουσία του κόμματος ή καλύτερα της ηγεσίας αυτού. Ήταν σχεδόν το απόλυτο κράτος.)
Ιδεολογικά στηριζόντουσαν στην αντίληψη ότι η πλέμπα (εργατική τάξη και λαός) δεν είχε τις απαραίτητες γνώσεις και την απαραίτητη συνείδηση για να κατέχουν την ένοπλη εκτελεστική και δεν ήταν ικανοί να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις. Γι αυτό υιοθετούσαν την κλασσική και άκρως ανόητη και αντικοινωνική, ολιγαρχική θεωρία περί αριστοκρατίας, περί «ειδικών» κλπ. «Οι ειδικοί, οι καλοί γνώστες, οι επαγγελματίες επαναστάτες, οι πρωτοπόροι, οι έχοντες ταξική συνείδηση κοκ» θα έπρεπε να επιβάλλουν τις γνώσεις τους και τη θέλησή τους πάνω σε ολόκληρη την κοινωνία, στο όνομα του λαού, για το καλό του λαού.
Κείμενα για το πόσο ανόητη και ουτοπική είναι η αριστοκρατική αντίληψη είναι:
«ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ» και «ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ ΕΣΚΕΜΜΕΝΕΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ».
(Αυτή η αντίληψη ήταν διαμετρικά αντίθετη της αντίληψης που διέπνεε την κομμούνα του Παρισιού του 1871 όπου όλη η εξουσία (ένοπλη εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική) ανήκε στο λαό ο οποίος ήταν οργανωμένος σε κομμούνες και ουσιαστικά ήταν μια κοινωνική οργάνωση χωρίς κράτος. Τη θέση του κράτους την είχε καταλάβει ένας λαϊκός κυβερνητικός-διαχειριστικός μηχανισμός ο οποίος εκτελούσε τις ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ εντολές της πλειοψηφίας του λαού.)
Είχαμε λοιπόν διαφορετικές συνθήκες, διαφορετικά μέτρα και διαφορετικούς επί μέρους θεσμούς. Πχ στην Γιουγκοσλαβία εφαρμόστηκε η «αυτοδιαχείριση». Μια «αυτοδιαχείριση» η οποία γινόταν μέσα στα πλαίσια της παντοδυναμίας του κόμματος. Μια «αυτοδιαχείριση» όπου υπήρχαν «οι από πάνω και από κάτω» και οι από κάτω «φυσικά» δεν είχαν ούτε ένοπλη εκτελεστική ούτε νομοθετική ούτε δικαστική εξουσία. Δηλαδή δεν είχαν καμιά εξουσία αλλά κάποια δικαιώματα παραχωρημένα από την μέγιστη εξουσία του κόμματος. Διαφορετικοί επίσης ήταν και οι επί μέρους θεσμοί και τα οικονομικά μέτρα είχαμε στην Κίνα κοκ αλλά υπήρχε πάντα και παντού ο ίδιος παρονομαστής.
Το κόμμα ο εξουσιαστής.
Όμως το κόμμα - κράτος (μετά τη νίκη της επανάστασης) γίνεται αμέσως και αυτόματα ΝΕΑ μειοψηφική τάξη (κόμμα – κράτος- τάξη) από τη στιγμή που έχει το ΒΑΣΙΚΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ να κατέχει την πολιτική εξουσία (ένοπλη εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική). Δεν έχει σημασία το γεγονός ότι στην αρχή τα οικονομικά προνόμια δεν είναι τεράστια. Σημασία έχει ότι μια ισχνή μειοψηφία ατόμων είναι ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ και η πλειοψηφία των ατόμων της κοινωνίας είναι ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΖΟΜΕΝΟΙ.
Η πρώτη ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ πράξη για την εγκαθίδρυση μιας ΝΕΑΣ μειοψηφικής τάξης είναι ΠΑΝΤΑ η κατάκτηση του ΒΑΣΙΚΟΥ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥ της μέγιστης πολιτικής εξουσίας (ένοπλης εκτελεστικής και νομοθετικής) από μια συγκεκριμένη μειοψηφία.
Αυτή είναι η πρώτη και θεμελιώδης πράξη εκμετάλλευσης της υπόλοιπης κοινωνίας. (Και ΟΛΕΣ αυτές οι μειοψηφίες ισχυρίζονται στην προπαγάνδα τους ότι αυτοί ή το δικό τους κράτος θα είναι ένας μηχανισμός που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα ολόκληρης της κοινωνίας, θα δρα για το καλό του λαού κοκ.)
Το βασικότερο ΠΡΟΝΟΜΙΟ μιας μειοψηφικής τάξης είναι η κατάκτηση της δυνατότητας για ανισομερή κατανομή της πολιτικής εξουσίας μεταξύ των ανθρώπων. (εξουσία= η δυνατότητα ενός υποκειμένου να επιβάλλει δια του καταναγκασμού τη θέλησή του πάνω σε άλλα υποκείμενα με πιθανές διαφορετικές θελήσεις).
Μια μειοψηφία ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ αυτόματα σε τάξη μειοψηφική από τη στιγμή που η ίδια κατέχει το προνόμιο της μέγιστης ένοπλης εκτελεστικής και νομοθετικής (η δικαστική είναι παρακλάδι της εκτελεστικής).
Αυτή η πρώτη και καθοριστική πράξη εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Είναι η πρώτη και θεμελιώδης πράξη για την συνέχιση της εκμετάλλευσης και στους άλλους τομείς της κοινωνικής και οικονομικής σφαίρας με την κατάκτηση και άλλων και όλο και περισσότερων προνομίων.
Η ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΚΑΤΟΠΙΝ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ «ΦΥΣΙΚΟ», ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΟ ΚΑΙ ΑΝΑΠΟΤΡΕΠΤΟ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΟ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΤΕΧΟΥΝ - ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΤΗΝ ΜΕΓΙΣΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ. «Η ΑΡΧΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΗΜΙΣΥ (και πλέον) ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ».
Στην περίπτωση του Λενινικού μοντέλου, το κόμμα –κράτος αποκτά κατόπιν και την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής δια μέσου τις ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ αυτών (και όχι ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ όπου η κοινωνία έχει την ΕΞΟΥΣΙΑ - ένοπλη εκτελεστική κλπ- και έτσι δύναται να αποφασίζει τη χρήση και τη διάθεση των μέσων παραγωγής και ο δε κυβερνητικός-συντονιστικός-διαχειριστικός μηχανισμός της να εκτελεί τις εντολές της πλειοψηφίας). Κρατικοποιούνται τα μ.π από το κόμμα-κράτος. Γίνονται δηλαδή δικά τους αυτά τα μέσα. Ανήκουν στην μειοψηφική συλλογικότητά τους (κόμμα- κράτος). Όλα γίνονται ιδιοκτησία μιας μονοπωλιακής εταιρίας. Αυτής του κόμματος.
(Ιδιοκτησία είναι η δύναμη ενός υποκειμένου να αποφασίζει τη χρήση και τη διάθεση κάποιου αντικειμένου.)
Έτσι λοιπόν τη χρήση και τη διάθεση του αντικειμένου των μέσων παραγωγής θα την έχει το κόμμα-κράτος και όχι ο λαός αφού ο λαός δεν έχει καμιά εξουσία.
Και αν αυτό συν το χρόνο, διαφαίνεται ότι δεν είναι τόσο προσοδοφόρο για την τάξη-κόμμα – κράτος που κατέχει το προνόμιο της μέγιστης πολιτικής εξουσίας τότε μπορεί να αλλάξουν τη μορφή ιδιοκτησίας και να την δώσουν στους ιδιώτες δηλαδή στους ίδιους, στα κομματικά στελέχη που τώρα θα λαμβάνουν πλέον την ιδιότητα του ιδιώτη (δες τι έγινε ακριβώς στα πρώην κράτη του ανύπαρκτου σοσιαλισμού).
Ετούτη η διαδικασία, από τη στιγμή που εγκαθιδρύεται κράτος, είναι «φυσικό», νομοτελειακό και αναπότρεπτο επακόλουθο όπως είναι η ροή του ποταμού από τα υψηλότερα μέρη προς τα χαμηλότερα.
Τα περί εξουσίας των «εργατικών συμβουλίων» είναι ένας προπαγανδιστικός μύθος. Τα εργατικά συμβούλια δεν κατείχαν τη μέγιστη εξουσία. (Πχ ο Λένιν για την εγκαθίδρυση της ολιγαρχικής - αντικομμουνιστικής μονοπρόσωπης διεύθυνσης στα εργοστάσια (το 22) δεν την πρότεινε σε κάποια κατώτερα ή ανώτερα εργατικά συμβούλια αλλά την πρότεινε στο συνέδριο του κόμματος – γιατί το κόμμα είχε την μέγιστη εξουσία- όπου τελικά οι σύνεδροι την αποδέχθηκαν.) Τα εργατικά συμβούλια ήταν οι προπαγανδιστικές γλάστρες του κομματικού συστήματος για να προσδώσουν και κάτι «εργατικό», τη λέξη εργατικό στο αντεργατικό και αντικομμουνιστικό σύστημά τους. ΟΜΩΣ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΤΑ «ΕΡΓΑΤΙΚΑ» ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΕΙΧΑΝ ΠΛΗΡΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΑΛΙ ΘΑ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ γιατί πάλι τη μέγιστη εξουσία θα την είχε μια ισχνή μειοψηφία (σύμβουλοι και όχι ο λαός).
Όμως από τις αναλύσεις μας δεν θα πρέπει να λείπει και ο παράγοντας της ψυχολογίας δηλαδή των ψυχολογικών κινήτρων εκείνων που επιθυμούν προσωπική εξουσία.
(Κάθε υποκείμενο που θέλει να διαχωρίζεται από την κοινωνία δια μέσου της κατοχής εξουσίας, έχει σαν κεντρικό κίνητρο την ικανοποίηση της ψυχολογικής του ανάγκης για καθορισμό και έλεγχο της ζωής των άλλων, σύμφωνα με τη δική του βούληση (διαστροφή). Η επίτευξη αυτού του σκοπού του προκαλεί μια από τις πιο ύψιστες ηδονές που νομίζει ότι μπορεί να λάβει στη ζωή του.
Ο οικονομικός εξουσιαστής επιδιώκει την κατοχή μεγάλου πλούτου με κίνητρο να καλύπτει κατά ένα μικρό μέρος της ανάγκες της διαβίωσής του. Τον υπόλοιπο μεγάλο πλούτο τον θέλει ακριβώς για να μπορεί να διαχωρίζεται από την κοινωνία και να μπορεί να επιβάλλεται στους άλλους δια μέσου του οικονομικού άμεσου ή έμμεσου εξαναγκασμού, να μπορεί να ορίζει τις επιθυμίες και τις βουλήσεις των άλλων σύμφωνα με τη δική του σκέψη, να κάνει να εξαρτάται η συμπεριφορά των άλλων από τη δική του οικονομική δύναμη. Τους καπιταλιστές τους ενδιαφέρει κατά ένα μικρό μέρος η δυνατότητά τους για κατανάλωση. Βασικά ηδονίζονται με το να παίζουν με τον συντελεστή κερδοφορίας για να τον χρησιμοποιήσουν απλά για συσσώρευση όσο το δυνατόν περισσότερου πλούτου όπου σε συνδυασμό με τον έλεγχο της μέγιστης πολιτικής εξουσίας να μπορούν να ορίζουν κατά το δοκούν τη ζωή των συνανθρώπων τους.
Άλλοι πάλι εξουσιαστές δίνουν μικρότερη ή ελάχιστη σημασία στην απόκτηση και κατοχή οικονομικού πλούτου. Τους αρκεί να κατέχουν κομμάτι από την μέγιστη πολιτική εξουσία και να μπορούν συλλογικά (με τους άλλους εξουσιομανείς) να ορίζουν τη ζωή των περισσότερων ανθρώπων. Οι Μ. Ναπολέων, Στάλιν, Χίτλερ, Μουσολίνη κλπ δεν είχαν για κεντρικό κίνητρό τους τον προσωπικό πλουτισμό αλλά τη διαρκή επιβεβαίωση της δύναμης – εξουσίας τους.)
Το κράτος είναι ένας μηχανισμός δια μέσου του οποίου μια μειοψηφία μπορεί να επιβάλλει τη θέλησή της πάνω στην πλειοψηφία δια του καταναγκασμού-βίας (εντός συγκεκριμένων γεωγραφικών ορίων μέσα στα οποία ισχύει ένα ενιαίο κοινό σύστημα κανόνων).
Οι κατέχοντες-ελέγχοντες το κράτος είναι άτομα εξουσιομανή. (Φυσικά και δεν επιθυμούν την ισοκατανομή πολιτικής δύναμης).
Το κράτος είναι κράτος ό,τι επίθετο και να του προσάψουμε. Μπορούμε να το πούμε φεουδαρχικό, αστικό, «προλεταριακό», «μεταβατικό» κλπ. Όμως η ουσία του είναι ίδια. Μια ισχνή μειοψηφία κατέχει την μέγιστη εξουσία και δια μέσου αυτής επιβάλλει τη θέλησή της όχι μόνο σε ένα άλλο μέρος της κοινωνίας (άλλη τάξη) αλλά και επάνω σε ολόκληρη την κοινωνία (αφού ο λαός δεν κατέχει την ένοπλη εκτελεστική και τη νομοθετική).
Κανένα κράτος δεν μπορεί να μαραθεί (είτε αυτό χαρακτηρίζεται μόνιμο είτε «μεταβατικό» είτε αστικό είτε «προλεταριακό». Η ΟΥΣΙΑ της κάθε οντότητας είναι αυτή που καθορίζει τους όρους τις ύπαρξής της όπως και τους όρους της εξαφάνισής της.) ΟΛΑ ΤΑ ΚΡΑΤΗ (ουσία τους, ορισμός τους) ΣΥΝΤΡΙΒΟΝΤΑΙ ΜΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. (διαφορετικά έχουν την τάση να γιγαντώνονται). Αυτά που μαραίνονται δεν είναι τα κράτη σαν οντότητες αλλά είναι τα υπολείμματα του κράτους μετά τη συντριβή του σαν οντότητα. Μόνο αυτά μπορούν να μαραθούν.
Όταν λοιπόν σε μια Χώρα, μετά από τη συντριβή του αστικού κράτους, κάποιοι (δηλαδή οι λενινιστές) θέλουν ένα «μεταβατικό» κράτος για να εξαφανίσουν, όπως λένε, δια του μαρασμού το κράτος τους, είναι σαν κάποιος να θέλει να ξεριζώσει έναν κάκτο με προοπτική να φυτέψει πορτοκαλιά αλλά για να ευδοκιμήσει η πορτοκαλιά να νομίζει ότι θα πρέπει «μεταβατικά» να ξαναφυτέψει στο ίδιο μέρος ένα άλλο διαφορετικό κάκτο. Και το χειρότερο από όλα να νομίζει ότι ο κάκτος, με διάφορες ανθρώπινες επεμβάσεις μπορεί να μετατραπεί σε πορτοκαλιά. Όμως όσο περνά ο καιρός και ο νέος κάκτος θα γιγαντώνεται και φτού από την αρχή. (Οι μέθοδοι ομοιοπαθητικής εδώ είναι καταστροφικοί.) Η μοίρα του Σίσυφου ή η Λερναία Ύδρα. Έτσι θα έχουμε αέναη ανάγκη για νέες επαναστάσεις, για νέες συντριβές κρατών για την απελευθέρωση των λαών. Αυτή η ανάγκη δεν θα σταματά ποτέ…. (Το αστικό κράτος αντικατέστησε το φεουδαρχικό. Έ! Όσο μαράθηκε το αστικό κράτος άλλο τόσο μαράθηκε και το λενινικό κομματικό!)
Εδώ ας αναφέρουμε το παράδειγμα της Κίνας.
Το 1949 νικά η επανάσταση. Η μέγιστη εξουσία περνά στα χέρια του «κομμουνιστικού» κόμματος το οποίο ελέγχει πλήρως το νέο «μεταβατικό» κράτος. Όμως μέσα σε ελάχιστο σχετικά χρονικό διάστημα άρχισαν τα παρατράγουδα. Στελέχη και μέλη του κόμματος έπεσαν με τα μούτρα στο μέλι της εξουσίας. Τα σκάνδαλα και η διαφθορά έπαιρναν την ανιούσα με γεωμετρική πρόοδο. Το 1966 δηλαδή μόνο 17 χρόνια μετά τη νίκη της επανάστασης το κόμμα κράτος ήταν διεφθαρμένο μέχρι το μεδούλι. Οι εξουσιαστές καταπίεζαν και εκμεταλλεύονταν με απροκάλυπτο τρόπο τον εξουσιαζόμενο λαό. Ο Μάο έβλεπε ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο και προτρέπει σε εξέγερση το λαό και εκείνα τα κομματικά μέλη που ήλεγχε, εναντίον εκείνων των κομματικών – κρατικών υπαλλήλων που είχαν αστική συνείδηση και ήταν διεφθαρμένοι.
(Κατά τον λενινιστή και σταλινικό Μάο δεν έφταιγε η ολιγαρχική εξουσία του «μεταβατικού» του κράτους-κόμματος, δεν έφταιγαν οι ολιγαρχικοί θεσμοί του λενινιστικού και σταλινικού του συστήματος αλλά έφταιγε η ατομική κακή συνείδηση κάποιων!!!)
Εξεγέρθηκε λοιπόν ο λαός. Ο Μάο όμως κρατά γερά τον έλεγχο της μέγιστης εξουσίας. Η ένοπλη εκτελεστική είναι στα χέρια του. Δηλαδή ο «κόκκινος» στρατός είναι πάντα κάτω από τις διαταγές του. Η εξέγερση του λαού προχωρά και δυναμώνει και διάφορα κομματικά μέλη, υψηλόβαθμα ή χαμηλόβαθμα τιμωρούνται αυστηρά από τους εξεγερμένους.
Η εξέγερση στη συνέχεια όλο και φουντώνει και σε κάποιο σημείο μετατρέπεται σε επανάσταση. ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ - ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΖΗΤΟΥΝ ΤΗΝ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ ΟΠΩΣ ΣΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΑ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ!!!! (Όπου όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική ανήκε στο λαό).
Για να μπορούσε όμως να εγκαθιδρυθεί η κομμούνα θα έπρεπε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να συντριβεί το «μεταβατικό» κράτος του κόμματος-τάξης. Θα έπρεπε να διαλυθεί δια της αντιβίας ο «κόκκινος» στρατός και όλο το «μεταβατικό» κράτος για να μπορέσουν να περάσουν στα χέρια του λαού όλες οι εξουσίες (ένοπλη εκτελεστική, νομοθετική κλπ)
Ο Μάο βρίσκεται σε δύσκολη θέση γιατί βλέπει να χάνει τον έλεγχο και πιθανόν να χάσει την ολιγαρχική εξουσία του. Όμως είχε την υπεροπλία. Ήλεγχε πλήρως την ένοπλη εκτελεστική.
Από την άλλη, ο επαναστατημένος λαός δεν είχε το κατάλληλο επαναστατικό υποκείμενο, την ιδεολογική συνάφεια, συνέπεια και την οργάνωση για να αντιπαρατεθεί στη δύναμη του κόκκινου ολιγαρχικού στρατού του «μεταβατικού» κράτους των λενινιστών.
Έτσι η σύγκρουση αποφεύχθηκε. Οι αντιμαχόμενες δυνάμεις ήρθαν σε έναν συμβιβασμό. Ο Μάο «βόλεψε» σε διάφορους θέσεις αρκετούς από τους εξεγερμένους και δια μέσου «του διαίρει και βασίλευε» επανέφερε την ολιγαρχική τάξη.
Εδώ χάθηκε μια σημαντική ευκαιρία για να πάρει τη σωστή κατεύθυνση το παγκόσμιο εργατικό κίνημα. (Κάποια όμοια στοιχεία είχε και η εξέγερση στην Ουγγαρία το 56.)
Συμπέρασμα: Η πολιτιστική επανάσταση θα μπορούσε να νικήσει και να εγκαθιδρύσει το σύστημα της κομμούνας (όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική στο λαό) ΜΟΝΟ αν η εργατική τάξη και ο λαός συνέτριβαν το κράτος του κόμματος, μόνο αν συνέτριβαν το «μεταβατικό» (αλλά μόνιμο) κράτος των ολιγαρχικών – αντικομμουνιστών οι οποίοι αρέσκονται μέχρι σήμερα να αυτοαποκαλούνται κομμουνιστές…
Δεν το κατόρθωσε και βλέπουμε σήμερα την κατάληξη του «μεταβατικού» κράτους τους.
(Το παγκόσμιο εργατικό κίνημα δεν θα πρέπει
πια να έχει καμιά απολύτως εμπιστοσύνη σε άτομα ή σε μειοψηφικές συλλογικότητες.
Δεν υπάρχει καμιά άλλη δικλείδα ασφάλειας απέναντι στην ψυχική τάση ή ασθένεια
ορισμένων για κατοχή εξουσίας εκτός από την ΟΕΝΔΕΛ (όλη η εκτελεστική, η
νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό). Δεν μπορεί και δεν πρέπει, σε
καμιά περίπτωση, ο λαός να βασιστεί σε ωραία λόγια, σε ωραία πολιτικά
προγράμματα μιας μειοψηφίας. Πρέπει να επιδιώκει την σχεδόν ΑΠΟΛΥΤΗ διασφάλιση.
Και ΜΟΝΟ στα όπλα του μπορεί να βασιστεί. ΜΟΝΟ αυτά μπορούν να του παρέχουν την
πιο μεγάλη διασφάλιση - εγγύηση ).
Το απέδειξε με απόλυτο τρόπο η πολύ άσχημη εμπειρία των «σοσιαλιστικών» Χωρών.
Η ΜΟΝΑΔΙΚΉ ΕΓΓΥΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΟΧΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΗΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ, ΤΗΣ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ. ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ - ΠΑΓΙΔΕΣ)
ΥΓ 1. ΣΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ
Από τα τέλη του 1800 έως τις μέρες μας, το εργατικό κίνημα (μη ενσωματωμένο συνειδητά στο αστικό σύστημα) είχε και έχει να επιλέξει δύο δρόμους διαμετρικά αντίθετους για το ΤΙ ΠΟΛΙΤΙΚΌ ΣΎΣΤΗΜΑ θα πρέπει να εγκαθιδρυθεί μετά την συντριβή του αστικού κράτους:
α. Περιληπτικά να αναφέρουμε ότι είχε να επιλέξει το σύστημα της κομμούνας του Παρισιού του 1871 όπως το αποδεχόταν και το πρότεινε ο Μαρξ στο βιβλίο του για τον Γαλλικό εμφύλιο. Ένα σύστημα χωρίς κράτος. Ένα σύστημα με διαχειριστικό διοικητικό μηχανισμό όπου οι διαχειριστές είναι εκτελεστικά όργανα συγκεκριμένων εντολών του λαού. (Το ότι η κομμούνα δεν ήταν κράτος το παραδέχεται και ο Λένιν στο βιβλίο του «κράτος και επανάσταση» στο τέταρτο κεφάλαιο στο 3ο υποκεφάλαιο με τίτλο «επιστολή προς τον Μπέμπελ" και στην 5η παράγραφο μετά την επιστολή.)
Σύμφωνα με αυτό το σύστημα όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική θα έπρεπε να ανήκει στο λαό οργανωμένο σε κοινότητες- δήμους (και όχι σε μια μειοψηφία). Δηλαδή να έχουμε για πολιτικό σύστημα την εξουσία του λαού = δημοκρατία. Το ακρατικό σύστημα της κομμούνας ήταν το πολιτικό σύστημα της δημοκρατικής ρεπούμπλικας δηλαδή της δημοκρατικής συνταγματικής πολιτείας. (Και όχι της ανόητης ορολογίας λαοκρατικής δημοκρατίας. Λαοκρατία ή δημοκρατία είναι σχεδόν ταυτόσημες έννοιες και όταν μπαίνουν μαζί είναι πλεονασμός). Δηλαδή έχουμε την πραγμάτωση της δημοκρατίας όπως λέει ο Μαρξ στο μανιφέστο. Και είναι το μοναδικό πολιτικό σύστημα όπου μπορεί να πραγματώνεται η δικτατορία του προλεταριάτου (Ένγκελς).
* Οι εκλεγμένοι στις διάφορες συντονιστικές διοικητικές θέσεις εκτελούν ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ εντολές της πλειοψηφίας του λαού. Οι εκλεγμένοι δρουν δηλαδή κατ΄ εντολή του λαού και όχι στο όνομά του.
* Υπάρχει η ισηγορία και το πλήρες ανεμπόδιστο στην έκφραση των απόψεων και στην κατάθεση προτάσεων για τον κάθε πολίτη.
* Υπάρχουν δημοκρατικά, εργατικά ή κομμουνιστικά κόμματα (όχι ένα μόνο κόμμα) τα οποία μαζί με το λαό λειτουργούν σαν εγγυητές της εξουσίας του λαού.
Τα εργατικά ή τα δημοκρατικά κόμματα ( δημοκρατικά και ως προς τη λειτουργία τους –εξουσία των μελών- και ως προς το πρόταγμά τους) είναι καθοδηγητές της κοινωνίας.
Σημείωση: Καθοδηγώ σημαίνει υποδεικνύω την οδό και δεν σημαίνει επιβάλλω τη θέλησή μου.
* Αυτό το δημοκρατικό σύστημα θα είναι το νέο κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο θα συνεχίζεται η ταξική πάλη για την αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων. Μέσα στη δημοκρατία, η εργατική τάξη θα δρα πλέον από θέση ισχύος και όχι από τη μειονεκτική θέση στην οποία βρισκόταν πάντα όταν βρισκόταν κάτω από την κρατική εξουσία της αστικής τάξης, κάτω από την εξουσία μιας μειοψηφίας. Θα προσπαθεί να πείθει το λαό να αποφασίζει τις αλλαγές στις σχέσεις παραγωγής.
Το δημοκρατικό σύστημα της κομμούνας δηλαδή η δημοκρατία ή δημοκρατική ρεπούμπλικα δεν είναι κράτος. Είναι ένας διαχειριστικός μηχανισμός. Δεν είναι κράτος γιατί η πλειοψηφία επιβάλλει τη θέλησή της στη μειοψηφία και όχι το αντίστροφο.
β. Είχε να επιλέξει (και επέλεξε) το λενινικό ολιγαρχικό πρόταγμα της κομματικής – κρατικής εξουσίας.
* Σε αυτό το σύστημα όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία ανήκει σε μια ισχνή μειοψηφία. Ανήκει στο κόμμα και ουσιαστικά στα ανώτερα κλιμάκια του κόμματος τα οποία λένε ότι την χειρίζονται στο όνομα του λαού ή της εργατικής τάξης για το καλό τους. (Θεσμοί σαν τα εργατικά συμβούλια δεν έχουν την μέγιστη εξουσία αλλά είναι υποταγμένοι στο κόμμα).
* Και αφού την μέγιστη εξουσία θα πρέπει να την έχει μια «πρωτοπορία», ένα σώμα «ειδικών» δηλαδή ΜΟΝΟ το κόμμα κράτος, θα πρέπει να διώκονται οι διαφορετικές γνώμες προτάσεις που θα είναι έξω από τα καθορισμένα από το κόμμα πλαίσια. (Ανισηγορία και διώξεις σε ΟΛΕΣ τις Χώρες που ακολούθησαν το λενινικό μοντέλο)
* Οι εκλεγμένοι (όταν υπάρχουν) δεν θα πρέπει να εκτελούν ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ αποφάσεις του λαού αλλά
«.. θα πρέπει μόνοι τους να εκτελούν τους δικούς τους νόμους, πρέπει μόνοι τους να ελέγχουν τα αποτελέσματά τους στην πράξη…»
όπως γράφει ο Λένιν στο βιβλίο του «κράτος και επανάσταση» (στο τρίτο κεφάλαιο και στο τρίτο υποκεφάλαιο αυτού με τίτλο – η κατάργηση του κοινοβουλευτισμού- στην 11η περίπου παράγραφο.»
* Αντί για μια ακρατική κοινωνία, αντί για ένα διαχειριστικό μηχανισμό της κοινωνίας, θα έχουμε ένα κράτος. Δηλαδή μια μειοψηφία θα επιβάλλεται πάνω σε ολόκληρη την κοινωνία χωρίς κανένα θεσμό δια μέσου του οποίου ναμπορεί να επιλέγει ο λαός (μεταξύ διαφορετικών προτάσεων) τι θέλει, ποιόν νόμο θέλει. Μια ισχνή μειοψηφία θα κάνει τα πάντα στο όνομα του καλού του λαού και όχι κατ΄ εντολή του.
ΥΓ2. Οι Λενινικές και οι λενινιστικές ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ για την ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ του προτάγματος της κομμούνας και την υιοθέτηση ενός αντί – κομμουνιστικού προτάγματος (που το βαπτίζουν όμως κομμουνιστικό για ευνόητους προπαγανδιστικούς λόγους).
α. « Δεν μπορεί πρακτικά να περάσει όλη η ένοπλη εκτελεστική και η νομοθετική στο λαό.»
Απαράδεκτη αυτή η δικαιολογία. Απάντηση στα κείμενα «ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ» και «ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΆΘΕ ΝΟΜΟ».
β. «Μετά τη συντριβή του αστικού κράτους, η αντίδραση των καπιταλιστών, εντός και εκτός της Χώρας, θα είναι λυσσαλέα. Έτσι για να προστατευτεί καλύτερα η επανάσταση και να παγιωθεί, θα πρέπει να υπάρχει μια ΟΛΙΓΟΜΕΛΗΣ ηγεσία που να κατέχει όλη την εξουσία (άρα ολιγαρχία, αριστοκρατία, ειδικοί κλπ )ώστε να παίρνει ΓΡΗΓΟΡΕΣ αποφάσεις και έτσι να είναι πιο ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ στην αντιμετώπιση της αντίδρασης.»
Δηλαδή μας παρουσιάζουν σαν ζητούμενο την ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ και σαν ΜΕΣΑ για την επίτευξη αυτής είναι η ΓΡΗΓΟΡΑΔΑ και αυτή επιτυγχάνεται μόνο από ΟΛΙΓΟΜΕΛΗ (ολιγαρχική) ηγεσία.
Απαντήσεις:
1) Όντως η γρηγοράδα στη λήψη των αποφάσεων σε πολλές περιπτώσεις σχετίζεται άμεσα με την αποτελεσματικότητα. Όμως από πού συμπεραίνουν ότι για αυτή την ζητούμενη αποτελεσματικότητα είναι απαραίτητη μια ολιγαρχική εξουσία; Κάθε άλλο. Με μια εξουσία του λαού μπορούν πρακτικά να παρθούν το ίδιο και σε μερικές περιπτώσεις ακόμα πιο γρήγορες και πιο πολλές αποφάσεις από ότι με μια ολιγαρχική εξουσία!!!
Σχετικό κείμενο: « ΕΚΤΑΚΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, ΓΡΗΓΟΡΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ».
Από πού λοιπόν συμπεραίνεται ότι η ολιγαρχική δομή και ουσία μιας εξουσίας θα είναι νικηφόρα ενώ σε μια εξουσία του λαού δεν θα είναι; Πχ Μ. Ναπολέων, Χίτλερ, Μουσολίνη κοκ υπέστησαν τεράστιες ήττες, υπέστησαν συντριβές παρ΄ ότι οι μηχανισμοί τους ήταν ολοκληρωτικά ολιγαρχικοί. Από την άλλη, στην αρχαία αθηναϊκή ΜΕΡΙΚΗ δημοκρατία είχαμε την επιβίωσή της για 140 χρόνια απέναντι σε όλες τις υπερδυνάμεις της εποχής (Περσία, Σπάρτη, Θήβα, Μακεδονία κλπ).
2. Και αφού το θέμα μας είναι η ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, να πούμε ότι αυτή δεν εξαρτάται μόνο από τις γρήγορες αποφάσεις (όπου στη δημοκρατία μπορούν να είναι το ίδιο γρήγορες, δια μέσου του προκαθορισμού των πλαισίων δράσεις των εκτελεστικών οργάνων) αλλά εξαρτάται και από τη ΛΑΊΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ.
Και κάποιο υποκείμενο (ατομικό ή συλλογικό) επιθυμεί να συμμετέχει στα κοινωνικά δρώμενα (κατά ένα μεγάλο μέρος) αν το αντικείμενο της συμμετοχικής του δράσης είναι δικό του. Και σαν δικό του εκλαμβάνεται από το κατά πόσο συμμετέχει με τη νόησή του και τη θέλησή του στις αποφάσεις που θα προσδιορίζουν το σκοπό και τα μέσα της χρήσης ενός πράγματος ή τη συνολική υλοποίηση ενός σκοπού.
Πχ αν ένας άνθρωπος σηκώνεται το πρωί και μέχρι το βράδυ υπάρχει κάποιος άλλος που του λέει συνεχώς τι να κάνει (πήγαινε εκεί, φέρε ετούτο, δώσε μου εκείνο κλπ) και ο εντολοδόχος δεν μπορεί να σκεφτεί και να αποφασίζει για τίποτα τότε είναι θέμα χρόνου ή να τρελαθεί ή να πνίξει τον εντολέα του ή να σαμποτάρει τις διαταγές του. (Δες στα 5χρονα ολιγαρχικά κεντρικά συγκεντρωτικά πλάνα στις χώρες του ανύπαρκτου τι σαμποτάζ έπεφτε. Η περισσότερη πχ πατάτα έμενε στα χωράφια. Ο λαός σαμπόταρε, δεν συμμετείχε έμπρακτα. Και κατά την επιστροφή στον ιδιωτικό καπιταλισμό δεν έφερε καμιά αντίρρηση!!!).
Ο Βαθμός της έμπρακτης συμμετοχής ενός υποκειμένου σε ένα κοινωνικό θέμα, εξαρτάται κατά ένα μεγάλο μέρος από το βαθμό της προηγούμενης συμμετοχής του στο θέμα δια μέσου της σκέψης, και των αποφάσεών του.
Έτσι όσο πιο μικρή συμμετοχή έχει ένα συλλογικό υποκείμενο με τις σκέψεις και με τις αποφάσεις, τόση και ακόμα μικρότερη θα είναι η ηθελημένη (όχι η καταναγκαστική) συμμετοχή σε μια συγκεκριμένη δραστηριότητα για έμπρακτη υλοποίηση κάποιου καθορισμένου σκοπού.
(Αυτή η πραγματικότητα εξηγεί πως η ΜΕΡΙΚΗ αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία επέζησε (για 140 χρόνια) από τις επιθέσεις των ντόπιων και ξένων ολιγαρχικών. Ένα πολύ μεγάλο μέρος του λαού συμμετείχε με τη σκέψη και τις αποφάσεις του στον προσδιορισμό των στόχων, με αποτέλεσμα την πολύ μεγάλη συμμετοχή και στο χτίσιμο της κοινωνίας τους αλλά και στην υπεράσπιση του συστήματος και της Χώρας τους από τις λυσσαλέες επιθέσεις των ντόπιων και ξένων ολιγαρχικών.)
3. Η αποτελεσματικότητα όμως εξαρτάται και από ένα άλλο παράγοντα.
Η ιεραρχική δομή ενός συστήματος ή ενός μηχανισμού κατά τον οποίο στην κορυφή της πυραμίδας της εξουσίας βρίσκεται μια μειοψηφία ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΥΑΛΩΤΗ ΣΤΟΝ ΕΧΘΡΟ. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο εχθρός έχει ένα πολύ συγκεκριμένο στόχο και πολύ λιγότερο κοπιαστικό έργο για να πλήξει τον μηχανισμό. Του αρκεί να εξουδετερώσει κάποια λίγα από τα πιο υψηλά στελέχη του μηχανισμού για να μπορέσει να επηρεάσει όπως θέλει ή και να διαλύσει ακόμα ολόκληρο το μηχανισμό. Πχ σε ένα Δήμο με 50.000 κατοίκους ένα ολιγομελές συμβούλιο των 21 ατόμων έχει την εξουσία να παίρνει τις αποφάσεις. Εδώ κάποιοι με συγκεκριμένα συμφέροντα μπορούν είτε να λαδώσουν ή να απειλήσουν κλπ τα 11 άτομα και έτσι να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντά τους. Αν όμως η νομοθετική – κανονιστική εξουσία ανήκε σε όλους τους κατοίκους θα τους ήταν αδύνατο να απειλήσουν ή να λαδώσουν τα 25.000 άτομα.
Ακόμα και σε περίπτωση πολέμου, στόχος της κάθε εμπόλεμης πλευράς είναι η εξουδετέρωση των αξιωματικών του αντιπάλου.
4. Η αποτελεσματικότητα εξαρτάται και από το θέμα της φθοράς ή όχι του συστήματος μέσα στην κοινωνική συνείδηση με το πέρασμα του χρόνου.
Στη δημοκρατία για όλα τα θέματα αποφασίζει η πλειοψηφία του λαού. Εδώ ας υποθέσουμε ότι κατά μέσο όρο ο λαός αποφασίζει με ποσοστό 60%. Ετούτο σημαίνει ότι σε ένα θέμα όλοι εκείνοι που βρίσκονται με την πλειοψηφία θα είναι ικανοποιημένοι με την απόφαση και επί πλέον δεν θα έχουν λόγω να είναι εναντίον του συστήματος. Όμως το υπόλοιπο 40% θα είναι πιθανόν δυσαρεστημένοι με τη συγκεκριμένη απόφαση αλλά θα πρέπει να δούμε αν θα είναι δυσαρεστημένοι και με το σύστημα της δημοκρατίας.
Στη δημοκρατία έχουμε μια κατάσταση όπου κατά κανόνα δεν υπάρχει μια σταθερή πλειοψηφία και μια σταθερή μειοψηφία. Σήμερα κάποιοι που βρίσκονται με τη μειοψηφία για ένα θέμα, αύριο πιθανόν να βρίσκονται με την πλειοψηφία για άλλα θέματα (καθώς και το αντίστροφο με την πλειοψηφία).
Επίσης, μαθηματικά – στατιστικά αν οι αποφάσεις για όλα τα θέματα παίρνονται από την πλειοψηφία, τότε σημαίνει ότι το κάθε άτομο θα βρίσκεται τις περισσότερες φορές στη ζωή του με την πλειοψηφία.
Και έτσι, όσο περνά ο καιρός και όσο θα βλέπει ότι τις περισσότερες φορές γίνεται αυτό που θέλει, τότε στις λιγότερες φορές που θα βρίσκεται στη μειοψηφία, θα αποδέχεται τις αποφάσεις τις πλειοψηφίας όπως θα ήθελε και αυτός όταν βρίσκεται στην πλειοψηφία να αποδέχονται τις αποφάσεις της εκείνοι που βρίσκονται στη μειοψηφία. (Αν υπάρχει κάποια δυσαρέσκεια αυτή θα κατευθύνεται εναντίον εκείνων των ασυνείδητων της μειοψηφίας που δεν σέβονται τις αποφάσεις της πλειοψηφίας και όχι εναντίον του συστήματος της δημοκρατίας, την οποία θα κοιτά να προστατεύει). Ουσιαστικά, από τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού δεν θα υπάρχει αμφισβήτηση ή εναντίωση στο σύστημα ή αλλιώς δεν θα υπάρχει φθορά του συστήματος.
Αντίθετα, όταν οι αποφάσεις παίρνονται από μια μειοψηφία και αυτές γίνονται αποδεκτές μόνο από μια μειοψηφία τότε, μέσα σε ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα και μετά από μερικές περιπτώσεις δυσαρεσκειών, το σύστημα θα αμφισβητείται από την πλειοψηφία του λαού και θα είναι θέμα χρόνου η κατάρρευσή του. (Σήμερα θα δυσαρεστείται σημαντικά ο ένας επαγγελματικός κλάδος ή ένα κοινωνικό υποσύνολο, αύριο κάποια άλλα κοκ και έτσι μετά από ένα σύντομο χρόνο αυτά θα λειτουργούν αθροιστικά και έτσι η πλειοψηφία του λαού θα είναι πλέον ενάντια στο σύστημα)
Γιατί οι Λενινιστές θέλουν ένα κράτος; Γιατί δηλαδή θέλουν μια μειοψηφία να αποφασίζει; Μα ακριβώς για να περνά νόμους και μέτρα που πιθανόν να μη θέλει η πλειοψηφία. Γιατί αν ήθελαν να περνάνε νόμους που θα ήθελε η πλειοψηφία τότε τι το θέλουν το κράτος και δεν φτιάχνουν θεσμούς όπου θα ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕΤΑΙ ακριβώς αν όντως τον κάθε νόμο κλπ τον θέλει η πλειοψηφία; Για ποιο λόγο δεν το θέλουν αυτό;
Όμως έτσι μετά από ένα πολύ μικρό σχετικά χρονικό διάστημα η κοινωνική συνείδηση θα αμφισβητήσει στην πλειοψηφία της το σύστημα και θα είναι θέμα χρόνου να εναντιωθεί με κάθε μέσον σε αυτό και έτσι το σύστημα για να επιβιώσει θα φτιάξει ένα ακόμα πιο καταπιεστικό κράτος (δες Χώρες ανύπαρκτου σοσιαλισμού).
Οι αστοί το γνωρίζουν αυτό τους τελευταίους αιώνες και έχουν πάρει τα μέτρα τους. Τι κάνουν; Φτιάχνουν την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία και την βαπτίζουν δημοκρατία. Υπάρχουν πολλά (αν όχι όλα) ολιγαρχικά κόμματα. Ανεβαίνει ένα στην κυβέρνηση και μετά από λίγο χρόνο φθείρεται. Έτσι για να μην πέσει το σύστημα, ρίχνουν το κόμμα από την κυβέρνηση δια μέσου των ολιγαρχικού τύπου εκλογών. Μετά βάζουν ένα άλλο ολιγαρχικό κόμμα φθείρεται και αυτό κοκ. Έτσι αποφεύγουν τη φθορά του κοινοβουλευτισμού σαν ολιγαρχικό και αντιλαϊκό σύστημα,
*Ενίοτε κάνουν στρατιωτικές ολιγαρχικές δικτατορίες και μόνοι τους θέλουν να τις κρατήσουν για λίγο χρόνο (μεταβατικά) γιατί ξέρουν ότι σύντομα θα φθαρούν και πιθανόν η λαϊκή αντίδραση να χτυπήσει την καρδιά του συστήματος.
Εδώ οι αστοί έχουν συμπεριφερθεί πολύ πιο «έξυπνα» από τους Λενινιστές.
Εν κατακλείδι και σε τούτη την περίπτωση το λενινιστικό κράτος («προλεταριακό» ή «μεταβατικό») είναι εντελώς αναποτελεσματικό γιατί φθείρεται πολύ σύντομα στην κοινωνική συνείδηση.
Συμπέρασμα 1: Για την πιο αποτελεσματική προάσπιση της επανάστασης το λιγότερο κατάλληλο μέσο είναι μια ολιγαρχική εξουσία -κράτος.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η εξουσία του λαού-δημοκρατία θα είναι ανίκητη. Σε ένα πόλεμο για τη νίκη ή την ήττα μιας πλευράς παίζουν ρόλο πάρα πολλοί παράγοντες σταθμισμένοι ή αστάθμητοι και οι διάφορες ισορροπίες δυνάμεων εντός ή εκτός μιας Χώρας. Όμως από τους βασικούς προβλεπόμενους παράγοντες, για την παγίωση μιας επανάστασης, με τεράστια διαφορά, έρχεται πρώτος ο παράγοντας διαχειριστικού μηχανισμού, ο παράγοντας εξουσίας του λαού – δημοκρατίας.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 2:
Ας υποθέσουμε όμως ότι όλα τα πιο πάνω δεν ισχύουν και ότι με το λενινικό «μεταβατικό» κομματικό κράτος, η υπεράσπιση της επανάστασης γίνεται καλύτερα.
Όμως, πως θα γίνει η μετάβαση στο άλλο σύστημα και πιο είναι συγκεκριμένα το άλλο πολιτικό σύστημα; Ποιοι θα είναι οι υλικοί όροι για τη μετάβαση από το «μεταβατικό» σύστημα στο άλλο το υπό μετάβαση σύστημα; Να περιμένουμε την εξαφάνιση των τάξεων για να περάσουμε στην εξουσία του λαού;
(Δεν πρέπει να καταργηθούν οι τάξεις για να περάσουμε στην ακρατική κοινωνία αλλά δια μέσου της κατάργησης του κράτους –ακρατική κοινωνία - να περάσουμε στην αταξική κοινωνία.)
Αφού μετά την αρχική κρατικοποίηση θα πρέπει να περάσουμε στην κοινωνικοποίηση, σημαίνει ότι για να γίνει ετούτη η κοινωνικοποίηση, θα πρέπει πρώτα όλη η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία να περάσει στο λαό όπως στην κομμούνα.
Το απέδειξε με απόλυτο τρόπο η πολύ άσχημη εμπειρία των «σοσιαλιστικών» Χωρών.
Η ΜΟΝΑΔΙΚΉ ΕΓΓΥΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΟΧΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΗΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ, ΤΗΣ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ. ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ - ΠΑΓΙΔΕΣ)
ΥΓ 1. ΣΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ
Από τα τέλη του 1800 έως τις μέρες μας, το εργατικό κίνημα (μη ενσωματωμένο συνειδητά στο αστικό σύστημα) είχε και έχει να επιλέξει δύο δρόμους διαμετρικά αντίθετους για το ΤΙ ΠΟΛΙΤΙΚΌ ΣΎΣΤΗΜΑ θα πρέπει να εγκαθιδρυθεί μετά την συντριβή του αστικού κράτους:
α. Περιληπτικά να αναφέρουμε ότι είχε να επιλέξει το σύστημα της κομμούνας του Παρισιού του 1871 όπως το αποδεχόταν και το πρότεινε ο Μαρξ στο βιβλίο του για τον Γαλλικό εμφύλιο. Ένα σύστημα χωρίς κράτος. Ένα σύστημα με διαχειριστικό διοικητικό μηχανισμό όπου οι διαχειριστές είναι εκτελεστικά όργανα συγκεκριμένων εντολών του λαού. (Το ότι η κομμούνα δεν ήταν κράτος το παραδέχεται και ο Λένιν στο βιβλίο του «κράτος και επανάσταση» στο τέταρτο κεφάλαιο στο 3ο υποκεφάλαιο με τίτλο «επιστολή προς τον Μπέμπελ" και στην 5η παράγραφο μετά την επιστολή.)
Σύμφωνα με αυτό το σύστημα όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική θα έπρεπε να ανήκει στο λαό οργανωμένο σε κοινότητες- δήμους (και όχι σε μια μειοψηφία). Δηλαδή να έχουμε για πολιτικό σύστημα την εξουσία του λαού = δημοκρατία. Το ακρατικό σύστημα της κομμούνας ήταν το πολιτικό σύστημα της δημοκρατικής ρεπούμπλικας δηλαδή της δημοκρατικής συνταγματικής πολιτείας. (Και όχι της ανόητης ορολογίας λαοκρατικής δημοκρατίας. Λαοκρατία ή δημοκρατία είναι σχεδόν ταυτόσημες έννοιες και όταν μπαίνουν μαζί είναι πλεονασμός). Δηλαδή έχουμε την πραγμάτωση της δημοκρατίας όπως λέει ο Μαρξ στο μανιφέστο. Και είναι το μοναδικό πολιτικό σύστημα όπου μπορεί να πραγματώνεται η δικτατορία του προλεταριάτου (Ένγκελς).
* Οι εκλεγμένοι στις διάφορες συντονιστικές διοικητικές θέσεις εκτελούν ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ εντολές της πλειοψηφίας του λαού. Οι εκλεγμένοι δρουν δηλαδή κατ΄ εντολή του λαού και όχι στο όνομά του.
* Υπάρχει η ισηγορία και το πλήρες ανεμπόδιστο στην έκφραση των απόψεων και στην κατάθεση προτάσεων για τον κάθε πολίτη.
* Υπάρχουν δημοκρατικά, εργατικά ή κομμουνιστικά κόμματα (όχι ένα μόνο κόμμα) τα οποία μαζί με το λαό λειτουργούν σαν εγγυητές της εξουσίας του λαού.
Τα εργατικά ή τα δημοκρατικά κόμματα ( δημοκρατικά και ως προς τη λειτουργία τους –εξουσία των μελών- και ως προς το πρόταγμά τους) είναι καθοδηγητές της κοινωνίας.
Σημείωση: Καθοδηγώ σημαίνει υποδεικνύω την οδό και δεν σημαίνει επιβάλλω τη θέλησή μου.
* Αυτό το δημοκρατικό σύστημα θα είναι το νέο κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο θα συνεχίζεται η ταξική πάλη για την αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων. Μέσα στη δημοκρατία, η εργατική τάξη θα δρα πλέον από θέση ισχύος και όχι από τη μειονεκτική θέση στην οποία βρισκόταν πάντα όταν βρισκόταν κάτω από την κρατική εξουσία της αστικής τάξης, κάτω από την εξουσία μιας μειοψηφίας. Θα προσπαθεί να πείθει το λαό να αποφασίζει τις αλλαγές στις σχέσεις παραγωγής.
Το δημοκρατικό σύστημα της κομμούνας δηλαδή η δημοκρατία ή δημοκρατική ρεπούμπλικα δεν είναι κράτος. Είναι ένας διαχειριστικός μηχανισμός. Δεν είναι κράτος γιατί η πλειοψηφία επιβάλλει τη θέλησή της στη μειοψηφία και όχι το αντίστροφο.
β. Είχε να επιλέξει (και επέλεξε) το λενινικό ολιγαρχικό πρόταγμα της κομματικής – κρατικής εξουσίας.
* Σε αυτό το σύστημα όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία ανήκει σε μια ισχνή μειοψηφία. Ανήκει στο κόμμα και ουσιαστικά στα ανώτερα κλιμάκια του κόμματος τα οποία λένε ότι την χειρίζονται στο όνομα του λαού ή της εργατικής τάξης για το καλό τους. (Θεσμοί σαν τα εργατικά συμβούλια δεν έχουν την μέγιστη εξουσία αλλά είναι υποταγμένοι στο κόμμα).
* Και αφού την μέγιστη εξουσία θα πρέπει να την έχει μια «πρωτοπορία», ένα σώμα «ειδικών» δηλαδή ΜΟΝΟ το κόμμα κράτος, θα πρέπει να διώκονται οι διαφορετικές γνώμες προτάσεις που θα είναι έξω από τα καθορισμένα από το κόμμα πλαίσια. (Ανισηγορία και διώξεις σε ΟΛΕΣ τις Χώρες που ακολούθησαν το λενινικό μοντέλο)
* Οι εκλεγμένοι (όταν υπάρχουν) δεν θα πρέπει να εκτελούν ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ αποφάσεις του λαού αλλά
«.. θα πρέπει μόνοι τους να εκτελούν τους δικούς τους νόμους, πρέπει μόνοι τους να ελέγχουν τα αποτελέσματά τους στην πράξη…»
όπως γράφει ο Λένιν στο βιβλίο του «κράτος και επανάσταση» (στο τρίτο κεφάλαιο και στο τρίτο υποκεφάλαιο αυτού με τίτλο – η κατάργηση του κοινοβουλευτισμού- στην 11η περίπου παράγραφο.»
* Αντί για μια ακρατική κοινωνία, αντί για ένα διαχειριστικό μηχανισμό της κοινωνίας, θα έχουμε ένα κράτος. Δηλαδή μια μειοψηφία θα επιβάλλεται πάνω σε ολόκληρη την κοινωνία χωρίς κανένα θεσμό δια μέσου του οποίου ναμπορεί να επιλέγει ο λαός (μεταξύ διαφορετικών προτάσεων) τι θέλει, ποιόν νόμο θέλει. Μια ισχνή μειοψηφία θα κάνει τα πάντα στο όνομα του καλού του λαού και όχι κατ΄ εντολή του.
ΥΓ2. Οι Λενινικές και οι λενινιστικές ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ για την ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ του προτάγματος της κομμούνας και την υιοθέτηση ενός αντί – κομμουνιστικού προτάγματος (που το βαπτίζουν όμως κομμουνιστικό για ευνόητους προπαγανδιστικούς λόγους).
α. « Δεν μπορεί πρακτικά να περάσει όλη η ένοπλη εκτελεστική και η νομοθετική στο λαό.»
Απαράδεκτη αυτή η δικαιολογία. Απάντηση στα κείμενα «ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ» και «ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΆΘΕ ΝΟΜΟ».
β. «Μετά τη συντριβή του αστικού κράτους, η αντίδραση των καπιταλιστών, εντός και εκτός της Χώρας, θα είναι λυσσαλέα. Έτσι για να προστατευτεί καλύτερα η επανάσταση και να παγιωθεί, θα πρέπει να υπάρχει μια ΟΛΙΓΟΜΕΛΗΣ ηγεσία που να κατέχει όλη την εξουσία (άρα ολιγαρχία, αριστοκρατία, ειδικοί κλπ )ώστε να παίρνει ΓΡΗΓΟΡΕΣ αποφάσεις και έτσι να είναι πιο ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ στην αντιμετώπιση της αντίδρασης.»
Δηλαδή μας παρουσιάζουν σαν ζητούμενο την ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ και σαν ΜΕΣΑ για την επίτευξη αυτής είναι η ΓΡΗΓΟΡΑΔΑ και αυτή επιτυγχάνεται μόνο από ΟΛΙΓΟΜΕΛΗ (ολιγαρχική) ηγεσία.
Απαντήσεις:
1) Όντως η γρηγοράδα στη λήψη των αποφάσεων σε πολλές περιπτώσεις σχετίζεται άμεσα με την αποτελεσματικότητα. Όμως από πού συμπεραίνουν ότι για αυτή την ζητούμενη αποτελεσματικότητα είναι απαραίτητη μια ολιγαρχική εξουσία; Κάθε άλλο. Με μια εξουσία του λαού μπορούν πρακτικά να παρθούν το ίδιο και σε μερικές περιπτώσεις ακόμα πιο γρήγορες και πιο πολλές αποφάσεις από ότι με μια ολιγαρχική εξουσία!!!
Σχετικό κείμενο: « ΕΚΤΑΚΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, ΓΡΗΓΟΡΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ».
Από πού λοιπόν συμπεραίνεται ότι η ολιγαρχική δομή και ουσία μιας εξουσίας θα είναι νικηφόρα ενώ σε μια εξουσία του λαού δεν θα είναι; Πχ Μ. Ναπολέων, Χίτλερ, Μουσολίνη κοκ υπέστησαν τεράστιες ήττες, υπέστησαν συντριβές παρ΄ ότι οι μηχανισμοί τους ήταν ολοκληρωτικά ολιγαρχικοί. Από την άλλη, στην αρχαία αθηναϊκή ΜΕΡΙΚΗ δημοκρατία είχαμε την επιβίωσή της για 140 χρόνια απέναντι σε όλες τις υπερδυνάμεις της εποχής (Περσία, Σπάρτη, Θήβα, Μακεδονία κλπ).
2. Και αφού το θέμα μας είναι η ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, να πούμε ότι αυτή δεν εξαρτάται μόνο από τις γρήγορες αποφάσεις (όπου στη δημοκρατία μπορούν να είναι το ίδιο γρήγορες, δια μέσου του προκαθορισμού των πλαισίων δράσεις των εκτελεστικών οργάνων) αλλά εξαρτάται και από τη ΛΑΊΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ.
Και κάποιο υποκείμενο (ατομικό ή συλλογικό) επιθυμεί να συμμετέχει στα κοινωνικά δρώμενα (κατά ένα μεγάλο μέρος) αν το αντικείμενο της συμμετοχικής του δράσης είναι δικό του. Και σαν δικό του εκλαμβάνεται από το κατά πόσο συμμετέχει με τη νόησή του και τη θέλησή του στις αποφάσεις που θα προσδιορίζουν το σκοπό και τα μέσα της χρήσης ενός πράγματος ή τη συνολική υλοποίηση ενός σκοπού.
Πχ αν ένας άνθρωπος σηκώνεται το πρωί και μέχρι το βράδυ υπάρχει κάποιος άλλος που του λέει συνεχώς τι να κάνει (πήγαινε εκεί, φέρε ετούτο, δώσε μου εκείνο κλπ) και ο εντολοδόχος δεν μπορεί να σκεφτεί και να αποφασίζει για τίποτα τότε είναι θέμα χρόνου ή να τρελαθεί ή να πνίξει τον εντολέα του ή να σαμποτάρει τις διαταγές του. (Δες στα 5χρονα ολιγαρχικά κεντρικά συγκεντρωτικά πλάνα στις χώρες του ανύπαρκτου τι σαμποτάζ έπεφτε. Η περισσότερη πχ πατάτα έμενε στα χωράφια. Ο λαός σαμπόταρε, δεν συμμετείχε έμπρακτα. Και κατά την επιστροφή στον ιδιωτικό καπιταλισμό δεν έφερε καμιά αντίρρηση!!!).
Ο Βαθμός της έμπρακτης συμμετοχής ενός υποκειμένου σε ένα κοινωνικό θέμα, εξαρτάται κατά ένα μεγάλο μέρος από το βαθμό της προηγούμενης συμμετοχής του στο θέμα δια μέσου της σκέψης, και των αποφάσεών του.
Έτσι όσο πιο μικρή συμμετοχή έχει ένα συλλογικό υποκείμενο με τις σκέψεις και με τις αποφάσεις, τόση και ακόμα μικρότερη θα είναι η ηθελημένη (όχι η καταναγκαστική) συμμετοχή σε μια συγκεκριμένη δραστηριότητα για έμπρακτη υλοποίηση κάποιου καθορισμένου σκοπού.
(Αυτή η πραγματικότητα εξηγεί πως η ΜΕΡΙΚΗ αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία επέζησε (για 140 χρόνια) από τις επιθέσεις των ντόπιων και ξένων ολιγαρχικών. Ένα πολύ μεγάλο μέρος του λαού συμμετείχε με τη σκέψη και τις αποφάσεις του στον προσδιορισμό των στόχων, με αποτέλεσμα την πολύ μεγάλη συμμετοχή και στο χτίσιμο της κοινωνίας τους αλλά και στην υπεράσπιση του συστήματος και της Χώρας τους από τις λυσσαλέες επιθέσεις των ντόπιων και ξένων ολιγαρχικών.)
3. Η αποτελεσματικότητα όμως εξαρτάται και από ένα άλλο παράγοντα.
Η ιεραρχική δομή ενός συστήματος ή ενός μηχανισμού κατά τον οποίο στην κορυφή της πυραμίδας της εξουσίας βρίσκεται μια μειοψηφία ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΥΑΛΩΤΗ ΣΤΟΝ ΕΧΘΡΟ. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο εχθρός έχει ένα πολύ συγκεκριμένο στόχο και πολύ λιγότερο κοπιαστικό έργο για να πλήξει τον μηχανισμό. Του αρκεί να εξουδετερώσει κάποια λίγα από τα πιο υψηλά στελέχη του μηχανισμού για να μπορέσει να επηρεάσει όπως θέλει ή και να διαλύσει ακόμα ολόκληρο το μηχανισμό. Πχ σε ένα Δήμο με 50.000 κατοίκους ένα ολιγομελές συμβούλιο των 21 ατόμων έχει την εξουσία να παίρνει τις αποφάσεις. Εδώ κάποιοι με συγκεκριμένα συμφέροντα μπορούν είτε να λαδώσουν ή να απειλήσουν κλπ τα 11 άτομα και έτσι να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντά τους. Αν όμως η νομοθετική – κανονιστική εξουσία ανήκε σε όλους τους κατοίκους θα τους ήταν αδύνατο να απειλήσουν ή να λαδώσουν τα 25.000 άτομα.
Ακόμα και σε περίπτωση πολέμου, στόχος της κάθε εμπόλεμης πλευράς είναι η εξουδετέρωση των αξιωματικών του αντιπάλου.
4. Η αποτελεσματικότητα εξαρτάται και από το θέμα της φθοράς ή όχι του συστήματος μέσα στην κοινωνική συνείδηση με το πέρασμα του χρόνου.
Στη δημοκρατία για όλα τα θέματα αποφασίζει η πλειοψηφία του λαού. Εδώ ας υποθέσουμε ότι κατά μέσο όρο ο λαός αποφασίζει με ποσοστό 60%. Ετούτο σημαίνει ότι σε ένα θέμα όλοι εκείνοι που βρίσκονται με την πλειοψηφία θα είναι ικανοποιημένοι με την απόφαση και επί πλέον δεν θα έχουν λόγω να είναι εναντίον του συστήματος. Όμως το υπόλοιπο 40% θα είναι πιθανόν δυσαρεστημένοι με τη συγκεκριμένη απόφαση αλλά θα πρέπει να δούμε αν θα είναι δυσαρεστημένοι και με το σύστημα της δημοκρατίας.
Στη δημοκρατία έχουμε μια κατάσταση όπου κατά κανόνα δεν υπάρχει μια σταθερή πλειοψηφία και μια σταθερή μειοψηφία. Σήμερα κάποιοι που βρίσκονται με τη μειοψηφία για ένα θέμα, αύριο πιθανόν να βρίσκονται με την πλειοψηφία για άλλα θέματα (καθώς και το αντίστροφο με την πλειοψηφία).
Επίσης, μαθηματικά – στατιστικά αν οι αποφάσεις για όλα τα θέματα παίρνονται από την πλειοψηφία, τότε σημαίνει ότι το κάθε άτομο θα βρίσκεται τις περισσότερες φορές στη ζωή του με την πλειοψηφία.
Και έτσι, όσο περνά ο καιρός και όσο θα βλέπει ότι τις περισσότερες φορές γίνεται αυτό που θέλει, τότε στις λιγότερες φορές που θα βρίσκεται στη μειοψηφία, θα αποδέχεται τις αποφάσεις τις πλειοψηφίας όπως θα ήθελε και αυτός όταν βρίσκεται στην πλειοψηφία να αποδέχονται τις αποφάσεις της εκείνοι που βρίσκονται στη μειοψηφία. (Αν υπάρχει κάποια δυσαρέσκεια αυτή θα κατευθύνεται εναντίον εκείνων των ασυνείδητων της μειοψηφίας που δεν σέβονται τις αποφάσεις της πλειοψηφίας και όχι εναντίον του συστήματος της δημοκρατίας, την οποία θα κοιτά να προστατεύει). Ουσιαστικά, από τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού δεν θα υπάρχει αμφισβήτηση ή εναντίωση στο σύστημα ή αλλιώς δεν θα υπάρχει φθορά του συστήματος.
Αντίθετα, όταν οι αποφάσεις παίρνονται από μια μειοψηφία και αυτές γίνονται αποδεκτές μόνο από μια μειοψηφία τότε, μέσα σε ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα και μετά από μερικές περιπτώσεις δυσαρεσκειών, το σύστημα θα αμφισβητείται από την πλειοψηφία του λαού και θα είναι θέμα χρόνου η κατάρρευσή του. (Σήμερα θα δυσαρεστείται σημαντικά ο ένας επαγγελματικός κλάδος ή ένα κοινωνικό υποσύνολο, αύριο κάποια άλλα κοκ και έτσι μετά από ένα σύντομο χρόνο αυτά θα λειτουργούν αθροιστικά και έτσι η πλειοψηφία του λαού θα είναι πλέον ενάντια στο σύστημα)
Γιατί οι Λενινιστές θέλουν ένα κράτος; Γιατί δηλαδή θέλουν μια μειοψηφία να αποφασίζει; Μα ακριβώς για να περνά νόμους και μέτρα που πιθανόν να μη θέλει η πλειοψηφία. Γιατί αν ήθελαν να περνάνε νόμους που θα ήθελε η πλειοψηφία τότε τι το θέλουν το κράτος και δεν φτιάχνουν θεσμούς όπου θα ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕΤΑΙ ακριβώς αν όντως τον κάθε νόμο κλπ τον θέλει η πλειοψηφία; Για ποιο λόγο δεν το θέλουν αυτό;
Όμως έτσι μετά από ένα πολύ μικρό σχετικά χρονικό διάστημα η κοινωνική συνείδηση θα αμφισβητήσει στην πλειοψηφία της το σύστημα και θα είναι θέμα χρόνου να εναντιωθεί με κάθε μέσον σε αυτό και έτσι το σύστημα για να επιβιώσει θα φτιάξει ένα ακόμα πιο καταπιεστικό κράτος (δες Χώρες ανύπαρκτου σοσιαλισμού).
Οι αστοί το γνωρίζουν αυτό τους τελευταίους αιώνες και έχουν πάρει τα μέτρα τους. Τι κάνουν; Φτιάχνουν την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία και την βαπτίζουν δημοκρατία. Υπάρχουν πολλά (αν όχι όλα) ολιγαρχικά κόμματα. Ανεβαίνει ένα στην κυβέρνηση και μετά από λίγο χρόνο φθείρεται. Έτσι για να μην πέσει το σύστημα, ρίχνουν το κόμμα από την κυβέρνηση δια μέσου των ολιγαρχικού τύπου εκλογών. Μετά βάζουν ένα άλλο ολιγαρχικό κόμμα φθείρεται και αυτό κοκ. Έτσι αποφεύγουν τη φθορά του κοινοβουλευτισμού σαν ολιγαρχικό και αντιλαϊκό σύστημα,
*Ενίοτε κάνουν στρατιωτικές ολιγαρχικές δικτατορίες και μόνοι τους θέλουν να τις κρατήσουν για λίγο χρόνο (μεταβατικά) γιατί ξέρουν ότι σύντομα θα φθαρούν και πιθανόν η λαϊκή αντίδραση να χτυπήσει την καρδιά του συστήματος.
Εδώ οι αστοί έχουν συμπεριφερθεί πολύ πιο «έξυπνα» από τους Λενινιστές.
Εν κατακλείδι και σε τούτη την περίπτωση το λενινιστικό κράτος («προλεταριακό» ή «μεταβατικό») είναι εντελώς αναποτελεσματικό γιατί φθείρεται πολύ σύντομα στην κοινωνική συνείδηση.
Συμπέρασμα 1: Για την πιο αποτελεσματική προάσπιση της επανάστασης το λιγότερο κατάλληλο μέσο είναι μια ολιγαρχική εξουσία -κράτος.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η εξουσία του λαού-δημοκρατία θα είναι ανίκητη. Σε ένα πόλεμο για τη νίκη ή την ήττα μιας πλευράς παίζουν ρόλο πάρα πολλοί παράγοντες σταθμισμένοι ή αστάθμητοι και οι διάφορες ισορροπίες δυνάμεων εντός ή εκτός μιας Χώρας. Όμως από τους βασικούς προβλεπόμενους παράγοντες, για την παγίωση μιας επανάστασης, με τεράστια διαφορά, έρχεται πρώτος ο παράγοντας διαχειριστικού μηχανισμού, ο παράγοντας εξουσίας του λαού – δημοκρατίας.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 2:
Ας υποθέσουμε όμως ότι όλα τα πιο πάνω δεν ισχύουν και ότι με το λενινικό «μεταβατικό» κομματικό κράτος, η υπεράσπιση της επανάστασης γίνεται καλύτερα.
Όμως, πως θα γίνει η μετάβαση στο άλλο σύστημα και πιο είναι συγκεκριμένα το άλλο πολιτικό σύστημα; Ποιοι θα είναι οι υλικοί όροι για τη μετάβαση από το «μεταβατικό» σύστημα στο άλλο το υπό μετάβαση σύστημα; Να περιμένουμε την εξαφάνιση των τάξεων για να περάσουμε στην εξουσία του λαού;
(Δεν πρέπει να καταργηθούν οι τάξεις για να περάσουμε στην ακρατική κοινωνία αλλά δια μέσου της κατάργησης του κράτους –ακρατική κοινωνία - να περάσουμε στην αταξική κοινωνία.)
Αφού μετά την αρχική κρατικοποίηση θα πρέπει να περάσουμε στην κοινωνικοποίηση, σημαίνει ότι για να γίνει ετούτη η κοινωνικοποίηση, θα πρέπει πρώτα όλη η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία να περάσει στο λαό όπως στην κομμούνα.
Όμως ενώ
μέχρι τότε το κόμμα θα κατέχει αυτές τις εξουσίες, σημαίνει ότι είτε το ίδιο το
κόμμα τις παραδίδει στο λαό ή ότι δεν τις παραδίδει και χρειάζεται νέα
επανάσταση. (και για να παγιωθεί η νέα επανάσταση θα χρειαστεί ένα άλλο
«μεταβατικό» κράτος κοκ σύμφωνα με τη Λενινική αντίληψη)
Υπάρχει λοιπόν κανείς που να πιστεύει ότι το κόμμα-κράτος-τάξη των νέων προνομιούχων θα παραιτηθεί ΚΑΠΟΤΕ από τα προνόμιά του; Και σε ποια υλικά στοιχεία στηρίζει αυτή την πίστη του;
Τότε στο χώρο των πιθανοτήτων, για να γίνει οικιοθελής παραίτηση του κόμματος από τα προνόμια της εξουσίας του, υπάρχουν τόσες πιθανότητες όσες πιθανότητες υπάρχουν για να παραιτηθούν κάποτε οι αστοί από τα προνόμιά τους ή για να πέσουν οι όρχεις του κριαριού επειδή κατά το τρέξιμο κουνιούνται.
Επομένως, με τη λενινιστική λογική, θα μας μένει η ανάγκη για συνεχείς νέες επαναστάσεις μέσα στις χιλιετίες μέχρι η εργατική τάξη και ο λαός να αποκτήσει την εξουσία και έτσι να αρχίσει να πραγματώνεται ο σοσιαλισμός.
(Στη Γαλλική κομμούνα δεν χρειάστηκαν οι οικονομικοί όροι κάποιων αλλαγών στις παραγωγικές σχέσεις για να περάσει όλη η εξουσία στο λαό αλλά αυτή πέρασε κατευθείαν και από την πρώτη στιγμή).
Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ:
Μεταβατικό κράτος είναι εκείνος ο μηχανισμός δια μέσου του οποίου μια νέα μειοψηφία (κομματική) μετατρέπεται σε μια νέα μειοψηφική προνομιούχα και εκμεταλλεύτρια τάξη.
Αλλά πώς να εγκαταλείψουν οι λενινιστές αυτό το άκρως αποτυχημένο και αντικομμουνιστικό πρόταγμα; Από τη μια σαν αιτία είναι η μη εμβάθυνση του θέματος και από την άλλη είναι η αστική διαπαιδαγώγηση που τους έχει προκαλέσει την τάση για αναζήτηση της αύξησης της προσωπικής τους εξουσίας σε σχέση με τους διπλανούς τους.
Συμπέρασμα 3.
Είχαμε και έχουμε να επιλέξουμε για το μετά τη συντριβή του αστικού κράτους
α. Τη ρεπούμπλικα ντεμοκράτικα (δημοκρατικό συνταγματικό πολίτευμα) όπως προτείνει ο Μαρξ και ο Ένγεκλς:
Ένγκελς: « Αν είναι κάτι ΒΕΒΑΙΟ, τότε είναι τούτο, ότι η εργατική τάξη και το κόμμα μπορούν να έρθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με τη μορφή της ρεπούμπλικα ντεμοκρατικα. Αυτή η δημοκρατία είναι μάλιστα η ειδική μορφή (πολιτικού συστήματος) για τη δικτατορία του προλεταριάτου, ΟΠΩΣ ΕΔΕΙΞΕ ΚΙΟΛΑΣ Η ΜΕΓΑΛΗ ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (κομμούνα).»
Σχόλιο. α. Δηλαδή η ρεπούμπλικα ντεμοκράτικα είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ πολιτικό σύστημα δια μέσου του οποίου μπορεί να γίνει κυρίαρχη τάξη η εργατική τάξη. Ήτοι ΜΟΝΟ αν ο λαός κατέχει όλη την ένοπλη εκτελεστική τη νομοθετική και δικαστική (και όχι μια οποιαδήποτε μειοψηφία) έχουμε δημοκρατία και αυτή είναι το μοναδικό μέσο για την υλοποίηση της δικτατορίας του προλεταριάτου (δικτατορία = υπαγόρευση). Και στη Γαλλική κομμούνα είχαμε τη δικτατορία του προλεταριάτου γιατί το προλεταριάτο υπαγόρευε τη θέλησή του πάνω στο πολιτικό σύστημα και η θέλησή του είναι όλη η εξουσία στο λαό (ενώ της αστικής και της κάθε μειοψηφικής τάξης η θέληση είναι όλη η εξουσία στο κράτος).
Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ:
Επομένως η κεντρική αιτία της απόλυτης αποτυχίας των κοινωνιών του ανύπαρκτου σοσιαλισμού βρίσκεται στο γεγονός ότι μετά τη συντριβή του αστικού κράτους δεν εγκαθιδρύθηκε η δημοκρατία - δημοκρατική ρεπούμπλικα (όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική στο λαό) δηλαδή δεν εγκαθιδρύθηκε το ΜΟΝΑΔΙΚΟ πολιτικό σύστημα δια μέσου του οποίου είναι εφικτή η εφαρμογή της δικτατορίας του προλεταριάτου όπως ισχυρίζονται Μαρξ και Ένγκελς. Δεν εγκαθιδρύθηκε το πολιτικό σύστημα της ρεπούμπλικα ντεμοκράτικα όπου μετά ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ που μπορεί να αντικαταστήσει το αστικό πολιτικό σύστημα (αν θέλουμε να πάμε προς το σοσιαλισμό).
Αντί αυτού ακολουθήθηκε το Λενινικό ολιγαρχικό σύστημα το οποίο είναι ΑΠΟΛΥΤΑ – ΔΙΑΜΕΤΡΙΚΑ αντίθετο από αυτό που προτείνουν οι Μαρξ και Ένγκελς. Το σύστημα δηλαδή όπου μια μειοψηφία (κόμμα) κατέχει όλη την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία και το οποίο προπαγανδιστικά βαπτίστηκε «μεταβατικό» κράτος, «προλεταριακό» κράτος, «εργατική» δημοκρατία κλπ. Αυτή η θεωρητική επινόηση του Λένιν με την οποία αναθεωρούσε ΠΛΗΡΩΣ το Μαρξικό πρόταγμα ήταν η αιτία της απόλυτης αποτυχίας εκείνων των συστημάτων.
Αυτή είναι η κεντρική αιτία. Όλα τα υπόλοιπα είναι πολύ φθηνές δικαιολογίες κάποιων ηγετών λενινιστών για να μην αναγκαστούν να αποκηρύξουν το λενινικό μοντέλο επειδή τους είναι χρήσιμο (επαγγελματικά, ψυχολογικά εγωιστικά κοκ).
Ο Ένγκελς στο τέλος του πρόλογου του για το βιβλίο του Μαρξ σχετικά με την Παρισινή κομούνα και με τίτλο «Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ» γράφει:
« Τον τελευταίο καιρό τον σοσιαλδημοκράτη φιλισταίο τον πιάνει ιερός τρόμος όταν ακούει τις λέξεις: δικτατορία του προλεταριάτου. Έ, λοιπόν κύριοι θέλετε να μάθετε τι λογής είναι η δικτατορία του προλεταριάτου; Κοιτάξτε την Παρισινή Κομούνα. Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου».
β. «Το μεταβατικό» κράτος (κομματικό) του μεγαλύτερου αναθεωρητή του Μαρξικού προτάγματος που είναι ο Λένιν βαπτισμένο όμως από τον ίδιο σαν κομμουνιστικό ενώ είναι εντελώς αντίθετο του κομμουνιστικού.
Μια μειοψηφία θα κατέχει την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία και σαν νέα μειοψηφική τάξη θα αντικαταστήσει την παλιά αστική τάξη.
Για το άτοπο και το καταστροφικό για το κομμουνιστικό κίνημα αυτού του προτάγματος αναφερθήκαμε περιληπτικά πιο πάνω. Η καλύτερη επαλήθευση ή διάψευση μιας θεωρίας είναι το πείραμα, είναι η πράξη. Και με αυτό το πρόταγμα πειραματίστηκαν πολλές Χώρες για μακρύ χρονικό διάστημα και οι προσπάθειές τους εστέφθησαν από την απόλυτη αποτυχία. Τώρα η επιμονή από κάποιους σε τούτο το αντιμαρξικό και αποτυχημένο πρόταγμα μπορεί να σημαίνει είτε κακή μελέτη της πραγματικότητας και της Μαρξικής θεωρίας είτε επιμονή λόγω συμφερόντων επαγγελματικής ενασχόλησης είτε λόγω αναγκών για ψυχολογικές ικανοποιήσεις (συναισθηματικής προσκόλλησης σε κάποιο λενινιστικό χώρο - παρέες ή ανάγκη για εξουσία σε μικροχώρο κοκ).
Με αυτό το αντιμαρξικό – αντικομουνιστικό πρόταγμα ακόμα και σε περίπτωση προώθησής του από καλής προαίρεσης αγωνιστές είναι σαν κάποιος να έχει ανάγκη από κάποιο κλαδί και να κόβει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται ή σαν να θέλει να σκοτώσει μια μύγα που κάθεται στο μέτωπό του και πυροβολεί προς το μέτωπό του (με απόλυτη επιτυχία στο να σκοτώσει τη μύγα αλλά ταυτόχρονα χάνει και ο ίδιος τη ζωή του).
ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΥΣΕΙΣ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ
Πολλοί αγωνιστές διαβάζουν έργα του Λένιν ή και των Μαρξ Ένγκελς και σε κάποιες περιπτώσεις δεν βγάζουν άκρη όταν γίνεται η χρήση της έννοιας του κράτους. Γι αυτό να πούμε τα εξής:
Οι δύο βασικές λειτουργίες του κράτους: Το κράτος θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια πραγματικότητα με δύο λειτουργικές όψεις.
Η πρώτη και η πιο ουσιαστική όψη του είναι εκείνη της ΑΜΕΣΗΣ επιβολής της θέλησης μιας ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ μειοψηφίας (τάξης) πάνω στην πλειοψηφία της κοινωνίας (με την επιβολή διάφορων διαταγών – «νόμων» επιβάλλει άμεσα την εκμετάλλευση των εργαζομένων από μια δράκα εκμεταλλευτών).
Η δεύτερη λειτουργική όψη αφορά τη διευθέτηση, διακυβέρνηση, διοίκηση, συντονισμό, διαχείρηση των διάφορων κοινωνικών σχέσεων οι οποίες δεν σχετίζονται ΑΜΕΣΑ με τους όρους της οικονομικής εκμετάλλευσης της πλειοψηφίας από τη μειοψηφική τάξη αλλά ΕΜΜΕΣΑ. Πάνω σε τούτη να αναφέρουμε δύο παραδείγματα: Αν ένα απλός άνθρωπος του λαού δεχθεί επίθεση για ληστεία από κάποιον άλλο τότε το κράτος μπορεί να επεμβαίνει για να διευθετήσει την κατάσταση ή να επιβάλει κάποιας μορφής δικαιοσύνη ή αν κάποιος παραβιάσει τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας θα τιμωρείται κοκ.
Αυτή όμως η κοινωνική λειτουργία του κράτους δεν πηγάζει από την κάποια καλή φύση ή καλή πρόθεση που το γέννησε (όπως προπαγανδιστικά ισχυρίζονται οι αστοί) αλλά για να βοηθήσει ΕΜΜΕΣΑ (σαν προϋπόθεση) στην πραγμάτωση των καλύτερων όρων για την καλύτερη και με λιγότερα εμπόδια οικονομική εκμετάλλευση των εργαζομένων από την οικονομική ολιγαρχία (όπως πχ την κοινωνική «ειρήνη»). Αν οι κοινωνικές σχέσεις δεν υπόκεινται σε ένα τουλάχιστον μίνιμουμ διευθέτησης τότε θα υπάρχουν τέτοιο χάος και τέτοιες κοινωνικές συγκρούσεις οι οποίες θα εμποδίζουν την εκμετάλλευση στην πλήρη δυνατή μορφή της. «Την αγελάδα για να την αρμέγεις πρέπει σε κάποιο βαθμό να την συντηρείς».
Αυτό το διαχωρισμό των δύο όψεων του κράτους τον κάνει ο Μαρξ και στο βιβλίο του «κριτική του προγράμματος Γκότα»:
Γράφει ο Μαρξ «..Το γεγονός ότι πραγματικά με τη λέξη «κράτος» (οι λασαλικοί) εννοούν την κυβερνητική μηχανή ή το κράτος (χωρίς εισαγωγικά) που αποτελεί ιδιαίτερο οργανισμό που ξεχώρισε από την κοινωνία με τον καταμερισμό της εργασίας, δείχνουν κιόλας τα λόγια….κλπ»
Εδώ
είχε προκύψει κάποιο πρόβλημα. Υπάρχει λοιπόν κανείς που να πιστεύει ότι το κόμμα-κράτος-τάξη των νέων προνομιούχων θα παραιτηθεί ΚΑΠΟΤΕ από τα προνόμιά του; Και σε ποια υλικά στοιχεία στηρίζει αυτή την πίστη του;
Τότε στο χώρο των πιθανοτήτων, για να γίνει οικιοθελής παραίτηση του κόμματος από τα προνόμια της εξουσίας του, υπάρχουν τόσες πιθανότητες όσες πιθανότητες υπάρχουν για να παραιτηθούν κάποτε οι αστοί από τα προνόμιά τους ή για να πέσουν οι όρχεις του κριαριού επειδή κατά το τρέξιμο κουνιούνται.
Επομένως, με τη λενινιστική λογική, θα μας μένει η ανάγκη για συνεχείς νέες επαναστάσεις μέσα στις χιλιετίες μέχρι η εργατική τάξη και ο λαός να αποκτήσει την εξουσία και έτσι να αρχίσει να πραγματώνεται ο σοσιαλισμός.
(Στη Γαλλική κομμούνα δεν χρειάστηκαν οι οικονομικοί όροι κάποιων αλλαγών στις παραγωγικές σχέσεις για να περάσει όλη η εξουσία στο λαό αλλά αυτή πέρασε κατευθείαν και από την πρώτη στιγμή).
Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ:
Μεταβατικό κράτος είναι εκείνος ο μηχανισμός δια μέσου του οποίου μια νέα μειοψηφία (κομματική) μετατρέπεται σε μια νέα μειοψηφική προνομιούχα και εκμεταλλεύτρια τάξη.
Αλλά πώς να εγκαταλείψουν οι λενινιστές αυτό το άκρως αποτυχημένο και αντικομμουνιστικό πρόταγμα; Από τη μια σαν αιτία είναι η μη εμβάθυνση του θέματος και από την άλλη είναι η αστική διαπαιδαγώγηση που τους έχει προκαλέσει την τάση για αναζήτηση της αύξησης της προσωπικής τους εξουσίας σε σχέση με τους διπλανούς τους.
Συμπέρασμα 3.
Είχαμε και έχουμε να επιλέξουμε για το μετά τη συντριβή του αστικού κράτους
α. Τη ρεπούμπλικα ντεμοκράτικα (δημοκρατικό συνταγματικό πολίτευμα) όπως προτείνει ο Μαρξ και ο Ένγεκλς:
Ένγκελς: « Αν είναι κάτι ΒΕΒΑΙΟ, τότε είναι τούτο, ότι η εργατική τάξη και το κόμμα μπορούν να έρθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με τη μορφή της ρεπούμπλικα ντεμοκρατικα. Αυτή η δημοκρατία είναι μάλιστα η ειδική μορφή (πολιτικού συστήματος) για τη δικτατορία του προλεταριάτου, ΟΠΩΣ ΕΔΕΙΞΕ ΚΙΟΛΑΣ Η ΜΕΓΑΛΗ ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (κομμούνα).»
Σχόλιο. α. Δηλαδή η ρεπούμπλικα ντεμοκράτικα είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ πολιτικό σύστημα δια μέσου του οποίου μπορεί να γίνει κυρίαρχη τάξη η εργατική τάξη. Ήτοι ΜΟΝΟ αν ο λαός κατέχει όλη την ένοπλη εκτελεστική τη νομοθετική και δικαστική (και όχι μια οποιαδήποτε μειοψηφία) έχουμε δημοκρατία και αυτή είναι το μοναδικό μέσο για την υλοποίηση της δικτατορίας του προλεταριάτου (δικτατορία = υπαγόρευση). Και στη Γαλλική κομμούνα είχαμε τη δικτατορία του προλεταριάτου γιατί το προλεταριάτο υπαγόρευε τη θέλησή του πάνω στο πολιτικό σύστημα και η θέλησή του είναι όλη η εξουσία στο λαό (ενώ της αστικής και της κάθε μειοψηφικής τάξης η θέληση είναι όλη η εξουσία στο κράτος).
Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ:
Επομένως η κεντρική αιτία της απόλυτης αποτυχίας των κοινωνιών του ανύπαρκτου σοσιαλισμού βρίσκεται στο γεγονός ότι μετά τη συντριβή του αστικού κράτους δεν εγκαθιδρύθηκε η δημοκρατία - δημοκρατική ρεπούμπλικα (όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική στο λαό) δηλαδή δεν εγκαθιδρύθηκε το ΜΟΝΑΔΙΚΟ πολιτικό σύστημα δια μέσου του οποίου είναι εφικτή η εφαρμογή της δικτατορίας του προλεταριάτου όπως ισχυρίζονται Μαρξ και Ένγκελς. Δεν εγκαθιδρύθηκε το πολιτικό σύστημα της ρεπούμπλικα ντεμοκράτικα όπου μετά ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ που μπορεί να αντικαταστήσει το αστικό πολιτικό σύστημα (αν θέλουμε να πάμε προς το σοσιαλισμό).
Αντί αυτού ακολουθήθηκε το Λενινικό ολιγαρχικό σύστημα το οποίο είναι ΑΠΟΛΥΤΑ – ΔΙΑΜΕΤΡΙΚΑ αντίθετο από αυτό που προτείνουν οι Μαρξ και Ένγκελς. Το σύστημα δηλαδή όπου μια μειοψηφία (κόμμα) κατέχει όλη την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία και το οποίο προπαγανδιστικά βαπτίστηκε «μεταβατικό» κράτος, «προλεταριακό» κράτος, «εργατική» δημοκρατία κλπ. Αυτή η θεωρητική επινόηση του Λένιν με την οποία αναθεωρούσε ΠΛΗΡΩΣ το Μαρξικό πρόταγμα ήταν η αιτία της απόλυτης αποτυχίας εκείνων των συστημάτων.
Αυτή είναι η κεντρική αιτία. Όλα τα υπόλοιπα είναι πολύ φθηνές δικαιολογίες κάποιων ηγετών λενινιστών για να μην αναγκαστούν να αποκηρύξουν το λενινικό μοντέλο επειδή τους είναι χρήσιμο (επαγγελματικά, ψυχολογικά εγωιστικά κοκ).
Ο Ένγκελς στο τέλος του πρόλογου του για το βιβλίο του Μαρξ σχετικά με την Παρισινή κομούνα και με τίτλο «Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ» γράφει:
« Τον τελευταίο καιρό τον σοσιαλδημοκράτη φιλισταίο τον πιάνει ιερός τρόμος όταν ακούει τις λέξεις: δικτατορία του προλεταριάτου. Έ, λοιπόν κύριοι θέλετε να μάθετε τι λογής είναι η δικτατορία του προλεταριάτου; Κοιτάξτε την Παρισινή Κομούνα. Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου».
β. «Το μεταβατικό» κράτος (κομματικό) του μεγαλύτερου αναθεωρητή του Μαρξικού προτάγματος που είναι ο Λένιν βαπτισμένο όμως από τον ίδιο σαν κομμουνιστικό ενώ είναι εντελώς αντίθετο του κομμουνιστικού.
Μια μειοψηφία θα κατέχει την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία και σαν νέα μειοψηφική τάξη θα αντικαταστήσει την παλιά αστική τάξη.
Για το άτοπο και το καταστροφικό για το κομμουνιστικό κίνημα αυτού του προτάγματος αναφερθήκαμε περιληπτικά πιο πάνω. Η καλύτερη επαλήθευση ή διάψευση μιας θεωρίας είναι το πείραμα, είναι η πράξη. Και με αυτό το πρόταγμα πειραματίστηκαν πολλές Χώρες για μακρύ χρονικό διάστημα και οι προσπάθειές τους εστέφθησαν από την απόλυτη αποτυχία. Τώρα η επιμονή από κάποιους σε τούτο το αντιμαρξικό και αποτυχημένο πρόταγμα μπορεί να σημαίνει είτε κακή μελέτη της πραγματικότητας και της Μαρξικής θεωρίας είτε επιμονή λόγω συμφερόντων επαγγελματικής ενασχόλησης είτε λόγω αναγκών για ψυχολογικές ικανοποιήσεις (συναισθηματικής προσκόλλησης σε κάποιο λενινιστικό χώρο - παρέες ή ανάγκη για εξουσία σε μικροχώρο κοκ).
Με αυτό το αντιμαρξικό – αντικομουνιστικό πρόταγμα ακόμα και σε περίπτωση προώθησής του από καλής προαίρεσης αγωνιστές είναι σαν κάποιος να έχει ανάγκη από κάποιο κλαδί και να κόβει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται ή σαν να θέλει να σκοτώσει μια μύγα που κάθεται στο μέτωπό του και πυροβολεί προς το μέτωπό του (με απόλυτη επιτυχία στο να σκοτώσει τη μύγα αλλά ταυτόχρονα χάνει και ο ίδιος τη ζωή του).
ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΥΣΕΙΣ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ
Πολλοί αγωνιστές διαβάζουν έργα του Λένιν ή και των Μαρξ Ένγκελς και σε κάποιες περιπτώσεις δεν βγάζουν άκρη όταν γίνεται η χρήση της έννοιας του κράτους. Γι αυτό να πούμε τα εξής:
Οι δύο βασικές λειτουργίες του κράτους: Το κράτος θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια πραγματικότητα με δύο λειτουργικές όψεις.
Η πρώτη και η πιο ουσιαστική όψη του είναι εκείνη της ΑΜΕΣΗΣ επιβολής της θέλησης μιας ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ μειοψηφίας (τάξης) πάνω στην πλειοψηφία της κοινωνίας (με την επιβολή διάφορων διαταγών – «νόμων» επιβάλλει άμεσα την εκμετάλλευση των εργαζομένων από μια δράκα εκμεταλλευτών).
Η δεύτερη λειτουργική όψη αφορά τη διευθέτηση, διακυβέρνηση, διοίκηση, συντονισμό, διαχείρηση των διάφορων κοινωνικών σχέσεων οι οποίες δεν σχετίζονται ΑΜΕΣΑ με τους όρους της οικονομικής εκμετάλλευσης της πλειοψηφίας από τη μειοψηφική τάξη αλλά ΕΜΜΕΣΑ. Πάνω σε τούτη να αναφέρουμε δύο παραδείγματα: Αν ένα απλός άνθρωπος του λαού δεχθεί επίθεση για ληστεία από κάποιον άλλο τότε το κράτος μπορεί να επεμβαίνει για να διευθετήσει την κατάσταση ή να επιβάλει κάποιας μορφής δικαιοσύνη ή αν κάποιος παραβιάσει τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας θα τιμωρείται κοκ.
Αυτή όμως η κοινωνική λειτουργία του κράτους δεν πηγάζει από την κάποια καλή φύση ή καλή πρόθεση που το γέννησε (όπως προπαγανδιστικά ισχυρίζονται οι αστοί) αλλά για να βοηθήσει ΕΜΜΕΣΑ (σαν προϋπόθεση) στην πραγμάτωση των καλύτερων όρων για την καλύτερη και με λιγότερα εμπόδια οικονομική εκμετάλλευση των εργαζομένων από την οικονομική ολιγαρχία (όπως πχ την κοινωνική «ειρήνη»). Αν οι κοινωνικές σχέσεις δεν υπόκεινται σε ένα τουλάχιστον μίνιμουμ διευθέτησης τότε θα υπάρχουν τέτοιο χάος και τέτοιες κοινωνικές συγκρούσεις οι οποίες θα εμποδίζουν την εκμετάλλευση στην πλήρη δυνατή μορφή της. «Την αγελάδα για να την αρμέγεις πρέπει σε κάποιο βαθμό να την συντηρείς».
Αυτό το διαχωρισμό των δύο όψεων του κράτους τον κάνει ο Μαρξ και στο βιβλίο του «κριτική του προγράμματος Γκότα»:
Γράφει ο Μαρξ «..Το γεγονός ότι πραγματικά με τη λέξη «κράτος» (οι λασαλικοί) εννοούν την κυβερνητική μηχανή ή το κράτος (χωρίς εισαγωγικά) που αποτελεί ιδιαίτερο οργανισμό που ξεχώρισε από την κοινωνία με τον καταμερισμό της εργασίας, δείχνουν κιόλας τα λόγια….κλπ»
Αν η πρώτη όψη του κράτους συντριβεί τότε θα μείνει μόνο ο διαχειριστικός μηχανισμός. Αυτός ο διαχειριστικός μηχανισμός δεν είναι κράτος και τέτοιοι θα υπάρχουν σε κάθε ακρατική ανθρώπινη κοινωνία. (Ο διαχειριστής είναι εντολοδόχος και άλλοι έχουν την εξουσία να δίνουν εντολές)
Το πρόβλημα λοιπό είχε προκύψει από το γεγονός ότι ο Μαρξ και ο Ένγκελς χρησιμοποιούσαν πολύ κακώς τη λέξη κράτος για να ονομάσουν και το διαχειριστικό μηχανισμό που θα αντικαταστήσει το κράτος που θα αντικαταστήσει δηλαδή τη δύναμη της επιβολής της μειοψηφίας (επειδή αυτή η διαχειριστική λειτουργία υπάρχει και στο κράτος).
Αυτό όμως προκαλούσε πολλές συγχύσεις γιατί δεν απέδιδε την πραγματικότητα.
Προς τιμή τους όμως όταν κατάλαβαν τη λαθεμένη ορολογία τους ζήτησαν να αντικατασταθεί η λέξη κράτος για το σύστημα που θα αντικαταστήσει το αστικό κράτος και στη θέση της να μπει η λέξη κοινότητα-δήμος (κομμούνα). – Εμείς θα λέγαμε να μπει η ονομασία Λαϊκός Διαχειριστικός Μηχανισμός-
Αυτό, για την αλλαγή της λέξης, το αναφέρει ο Ένγκελς στην επιστολή του προς τον Μπέμπελ.
Ο Λένιν όμως για να περάσει το δικό του πρόταγμα, κρατά τη λέξη κράτος και για τον διαχειριστικό μηχανισμό ο οποίος όμως δεν είναι ουσιαστικά κράτος, γιατί ο Λένιν είχε ανάγκη από μερικές ασάφειες και παραποιήσεις εννοιών (όπως της δημοκρατίας, της αντιπροσώπευσης κλπ) ώστε δια μέσου κάποιων λογικοφανειών να πείσει για το σωστό των απόψεών του.
Αλλά αυτός ο αχταρμάς, βγαίνει και στο έργο του «κράτος και επανάσταση». Ένα έργο γεμάτο από παιδαριώδεις αντιφάσεις και παραλογισμούς κυκλοθυμικής φύσεως. Ένα έργο που προσέφερε τόσα αρνητικά στο παγκόσμιο κίνημα.
(Και όποιος αγωνιστής και να το διαβάσει δεν μπορεί να το κατανοήσει λόγω τεράστιων αντιφάσεων και των παραλογισμών του. Κάποιοι αγωνιστές για λόγους εγωισμού ή για κάποιους άλλους παρεμφερείς λόγους, ισχυρίζονται κατόπιν ότι το βρίσκουν λογικό κλπ. Οι περισσότεροι όμως τα παρατάνε στη μέση γιατί υποσυνείδητα κάτι τους πάει διαρκώς ενάντια στη λογική.)
Σε αυτό το νηπιακό από άποψη λογικής έργο του, θα αναφερθούμε στην επόμενη εργασία μας («παράγραφο προς παράγραφο και πρόταση προς πρόταση»)
Ευστ. Κουμαριάς.
