Τα τελευταία χρόνια έχει κυκλοφορήσει στην Ιταλία ένα βιβλίο με τίτλο
Στη θέση των αντιπροσωπευτικών σωμάτων βγαλμένων από γενικές λαϊκές εκλογές, Ο Λένιν και ο Τρότσκι εγκαθίδρυσαν τα Σοβιέτ ( συμβούλια) σαν τη μοναδική αυθεντική ποιότητα αντιπροσώπευσης των εργαζόμενων μαζών.
Μα με την κατάπνιξη της πολιτικής ζωής σε όλη τη Χώρα και η ζωή των σοβιέτ δεν θα μπορέσει να ξεφύγει από μια παράλυση διαρκώς επεκτεινόμενη. Χωρίς γενικές εκλογές, η ζωή σβήνει, γίνεται κατ’ επίφαση και σε αυτή το μοναδικό ενεργό στοιχείο μένει η γραφειοκρατία.
Βεβαίως δικτατορία! Όμως αυτή η δικτατορία συνίσταται στο σύστημα εφαρμογής της δημοκρατίας και όχι στην κατάργησή της. Με ενεργητικές και αποφασιστικές επεμβάσεις πάνω στα κεκτημένα δικαιώματα και πάνω στις οικονομικές σχέσεις της αστικής κοινωνίας γιατί χωρίς αυτές η σοσιαλιστική μετατροπή δεν είναι πραγματοποιήσιμη. Αλλά αυτή η δικτατορία πρέπει να είναι έργο της τάξης και όχι μιας μικρής μειοψηφίας καθοδηγητών στο όνομα της τάξης, πάει να πει ότι πρέπει να γίνεται βήμα προς βήμα από την ενεργή συμμετοχή των μαζών, να είναι κάτω από την ευθεία επιρροή τους, να υπόκειται στον έλεγχο μιας πλήρους δημοσιότητας, να αναδύεται από την αυξανόμενη πολιτική μόρφωση των λαϊκών μαζών.
Σίγουρα και οι μπολσεβίκοι θα δρούσαν με αυτούς τους όρους αν δεν υπέφεραν από την φοβερή πίεση του παγκόσμιου πολέμου, της γερμανικής κατοχής και όλων των συναφών τεράστιων δυσκολιών οι οποίες δεν μπορούν άλλο παρά να λοξοδρομήσουν οποιαδήποτε σοσιαλιστική πολιτική ακόμα και αν αυτή είναι ξεχειλισμένη από τις καλύτερες προθέσεις και τις πιο ωραίες αρχές.
Θα ήταν σαν να απαιτούσε κανείς το υπεράνθρωπο από το Λένιν και τους συντρόφους και να περιμένει ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες να ξέρουν να δημιουργήσουν δια μαγείας την πιο όμορφη δημοκρατία. Με την αποφασιστική και επαναστατική τους συμπεριφορά, την παραδειγματική τους ενέργεια και την ευσυνείδητη πίστη τους στο διεθνή σοσιαλισμό έκαναν βεβαίως , όσα σε συνθήκες τόσο διαβολικά δύσκολες, μπορούσαν να κάνουν.
Όπως αυτοί τίθενται έτσι στο φως, από αυτούς τους ίδιους χωρίς απόλυτη αναγκαιότητα και θέτουν την πραγματική και αδιαμφισβήτητη ιστορική τους αξία κάτω από το μέτρο των λαθών καθορισμένων από την αναγκαιότητα, προσφέρουν μια κακή υπηρεσία στο διεθνή σοσιαλισμό, εξ αιτίας της αγάπης και εξ αιτίας του οποίου αγωνίστηκαν και υπέφεραν, όταν απαιτούν να απεικονιστούν σε ποιότητα νέων γνώσεων όλα τα στραβά ( τα λάθη) στη Ρωσία που υπαγορεύτηκαν από την αναγκαιότητα και από ανωτέρα δύναμη, και που σε τελευταία ανάλυση υπήρξαν μόνο οι αντανακλάσεις - αντίκτυποι της αποτυχίας του διεθνούς σοσιαλισμού σε αυτό τον παγκόσμιο πόλεμο.
με αφορμή μια επιστολή της Ρόζας Λούξεμπουργκ για τη
Ρώσικη επανάσταση.
Το 1918 η Ρόζα Λούξεμπουργκ βρίσκεται στη φυλακή. Το Σεπτέμβρη φέρεται να γράφει αυτή την επιστολή:
Το 1918 η Ρόζα Λούξεμπουργκ βρίσκεται στη φυλακή. Το Σεπτέμβρη φέρεται να γράφει αυτή την επιστολή:
Στη θέση των αντιπροσωπευτικών σωμάτων βγαλμένων από γενικές λαϊκές εκλογές, Ο Λένιν και ο Τρότσκι εγκαθίδρυσαν τα Σοβιέτ ( συμβούλια) σαν τη μοναδική αυθεντική ποιότητα αντιπροσώπευσης των εργαζόμενων μαζών.
Μα με την κατάπνιξη της πολιτικής ζωής σε όλη τη Χώρα και η ζωή των σοβιέτ δεν θα μπορέσει να ξεφύγει από μια παράλυση διαρκώς επεκτεινόμενη. Χωρίς γενικές εκλογές, η ζωή σβήνει, γίνεται κατ’ επίφαση και σε αυτή το μοναδικό ενεργό στοιχείο μένει η γραφειοκρατία.
Η πολιτική ζωή σιγά - σιγά
αποκοιμιέται. Μερικές ντουζίνες
επικεφαλείς του κόμματος με ανεξάντλητη
ενέργεια και εμψυχωμένοι από ένα ιδεαλισμό χωρίς όρια, διευθύνουν και κυβερνούν.
Μεταξύ αυτών η πραγματική εξουσία βρίσκεται στα χέρια μιας ντουζίνας ανώτερων
κεφαλών .
Και μια ελίτ από εργάτες καλείται
κάθε τόσο για να χειροκροτεί στις ομιλίες των ηγετών, να ψηφίζει ομόφωνα
προκατασκευασμένες αποφάσεις: κατά βάθος λοιπόν
είναι μια επικυριαρχία κλικών, μια δικτατορία, ασφαλώς. Ωστόσο
όχι η δικτατορία του
προλεταριάτου αλλά η δικτατορία μιας χούφτας πολιτικών, πάει να πει δικτατορία
με την αστική έννοια, με την έννοια της Γιακωβίνικης επιβολής ( η μετάθεση των συνεδρίων από
τρεις σε έξι μήνες!). Και κάτι ακόμα: μια τέτοια κατάσταση είναι μοιραίο να
ωριμάζει ένα εκβαρβαρισμό της κοινωνικής ζωής, απόπειρες, εκτελέσεις ομήρων
κλπ. Να λοιπόν ένας ανώτερος νόμος, αντικειμενικός, από τον οποίο κανένα κόμμα
δεν μπορεί να ξεφύγει….
Είναι ιστορικό καθήκον του προλεταριάτου, όταν κατακτά την εξουσία, να δημιουργεί στη θέση της αστικής δημοκρατίας μια δημοκρατία σοσιαλιστική και όχι να καταργεί κάθε δημοκρατία. Όμως η σοσιαλιστική δημοκρατία δεν αρχίζει μόνο με τη γη της επαγγελίας, από τη στιγμή που φτιάχνονται οι σοσιαλιστικές οικονομικές δομές, σαν χριστουγεννιάτικο δώρο καλώς προσφερόμενο στον καλό λαό όπου εν τω μεταξύ έχει υποστηρίξει πιστά μια χούφτα σοσιαλιστές δικτάτορες. Η σοσιαλιστική δημοκρατία αρχίζει ταυτόχρονα με την ανατροπή της κυρίαρχης τάξης και τη δόμηση του σοσιαλισμού. Αυτή αρχίζει από τη στιγμή της κατάκτησης της εξουσίας από το σοσιαλιστικό κόμμα. Αυτή δεν είναι άλλη από τη δικτατορία του προλεταριάτου.
Είναι ιστορικό καθήκον του προλεταριάτου, όταν κατακτά την εξουσία, να δημιουργεί στη θέση της αστικής δημοκρατίας μια δημοκρατία σοσιαλιστική και όχι να καταργεί κάθε δημοκρατία. Όμως η σοσιαλιστική δημοκρατία δεν αρχίζει μόνο με τη γη της επαγγελίας, από τη στιγμή που φτιάχνονται οι σοσιαλιστικές οικονομικές δομές, σαν χριστουγεννιάτικο δώρο καλώς προσφερόμενο στον καλό λαό όπου εν τω μεταξύ έχει υποστηρίξει πιστά μια χούφτα σοσιαλιστές δικτάτορες. Η σοσιαλιστική δημοκρατία αρχίζει ταυτόχρονα με την ανατροπή της κυρίαρχης τάξης και τη δόμηση του σοσιαλισμού. Αυτή αρχίζει από τη στιγμή της κατάκτησης της εξουσίας από το σοσιαλιστικό κόμμα. Αυτή δεν είναι άλλη από τη δικτατορία του προλεταριάτου.
Βεβαίως δικτατορία! Όμως αυτή η δικτατορία συνίσταται στο σύστημα εφαρμογής της δημοκρατίας και όχι στην κατάργησή της. Με ενεργητικές και αποφασιστικές επεμβάσεις πάνω στα κεκτημένα δικαιώματα και πάνω στις οικονομικές σχέσεις της αστικής κοινωνίας γιατί χωρίς αυτές η σοσιαλιστική μετατροπή δεν είναι πραγματοποιήσιμη. Αλλά αυτή η δικτατορία πρέπει να είναι έργο της τάξης και όχι μιας μικρής μειοψηφίας καθοδηγητών στο όνομα της τάξης, πάει να πει ότι πρέπει να γίνεται βήμα προς βήμα από την ενεργή συμμετοχή των μαζών, να είναι κάτω από την ευθεία επιρροή τους, να υπόκειται στον έλεγχο μιας πλήρους δημοσιότητας, να αναδύεται από την αυξανόμενη πολιτική μόρφωση των λαϊκών μαζών.
Σίγουρα και οι μπολσεβίκοι θα δρούσαν με αυτούς τους όρους αν δεν υπέφεραν από την φοβερή πίεση του παγκόσμιου πολέμου, της γερμανικής κατοχής και όλων των συναφών τεράστιων δυσκολιών οι οποίες δεν μπορούν άλλο παρά να λοξοδρομήσουν οποιαδήποτε σοσιαλιστική πολιτική ακόμα και αν αυτή είναι ξεχειλισμένη από τις καλύτερες προθέσεις και τις πιο ωραίες αρχές.
Θα ήταν σαν να απαιτούσε κανείς το υπεράνθρωπο από το Λένιν και τους συντρόφους και να περιμένει ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες να ξέρουν να δημιουργήσουν δια μαγείας την πιο όμορφη δημοκρατία. Με την αποφασιστική και επαναστατική τους συμπεριφορά, την παραδειγματική τους ενέργεια και την ευσυνείδητη πίστη τους στο διεθνή σοσιαλισμό έκαναν βεβαίως , όσα σε συνθήκες τόσο διαβολικά δύσκολες, μπορούσαν να κάνουν.
Ο
κίνδυνος όμως αρχίζει εκεί όπου αυτοί μετατρέπουν την ανάγκη αρετή, καθορίζουν
θεωρητικά στο εφ’ εξής, σε όλα και για όλα τα πράγματα, την τακτική τους την
εξαναγκασμένη από τις ιδιαίτερες συνθήκες και απαιτούν να συστήνουν να την μιμηθεί το παγκόσμιο
προλεταριάτο σαν μοντέλο της σοσιαλιστικής τακτικής.
Όπως αυτοί τίθενται έτσι στο φως, από αυτούς τους ίδιους χωρίς απόλυτη αναγκαιότητα και θέτουν την πραγματική και αδιαμφισβήτητη ιστορική τους αξία κάτω από το μέτρο των λαθών καθορισμένων από την αναγκαιότητα, προσφέρουν μια κακή υπηρεσία στο διεθνή σοσιαλισμό, εξ αιτίας της αγάπης και εξ αιτίας του οποίου αγωνίστηκαν και υπέφεραν, όταν απαιτούν να απεικονιστούν σε ποιότητα νέων γνώσεων όλα τα στραβά ( τα λάθη) στη Ρωσία που υπαγορεύτηκαν από την αναγκαιότητα και από ανωτέρα δύναμη, και που σε τελευταία ανάλυση υπήρξαν μόνο οι αντανακλάσεις - αντίκτυποι της αποτυχίας του διεθνούς σοσιαλισμού σε αυτό τον παγκόσμιο πόλεμο.
