ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗ ΡΩΣΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. ΡΟΖΑ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ

Τα τελευταία χρόνια έχει κυκλοφορήσει στην Ιταλία ένα βιβλίο με τίτλο

La rivoluzione russa. Un esame critico-La tragedia russa

με αφορμή  μια επιστολή της Ρόζας Λούξεμπουργκ για τη Ρώσικη επανάσταση.
Το 1918 η Ρόζα Λούξεμπουργκ βρίσκεται στη φυλακή. Το Σεπτέμβρη φέρεται να γράφει αυτή την επιστολή:

Στη θέση των αντιπροσωπευτικών σωμάτων βγαλμένων από γενικές λαϊκές εκλογές, Ο Λένιν και ο Τρότσκι εγκαθίδρυσαν τα Σοβιέτ ( συμβούλια) σαν τη μοναδική αυθεντική ποιότητα αντιπροσώπευσης  των εργαζόμενων μαζών.

Μα με την κατάπνιξη της πολιτικής ζωής σε όλη τη Χώρα και η ζωή των σοβιέτ δεν θα μπορέσει να ξεφύγει από μια παράλυση  διαρκώς επεκτεινόμενη. Χωρίς γενικές εκλογές, η ζωή σβήνει, γίνεται κατ’ επίφαση  και σε αυτή το μοναδικό ενεργό στοιχείο μένει η γραφειοκρατία.

Η πολιτική ζωή σιγά - σιγά αποκοιμιέται. Μερικές  ντουζίνες επικεφαλείς του κόμματος  με ανεξάντλητη ενέργεια και εμψυχωμένοι από ένα ιδεαλισμό χωρίς όρια, διευθύνουν και κυβερνούν. Μεταξύ αυτών η πραγματική εξουσία βρίσκεται στα χέρια μιας ντουζίνας ανώτερων κεφαλών .

Και μια ελίτ από εργάτες καλείται κάθε τόσο για να χειροκροτεί στις ομιλίες των ηγετών, να ψηφίζει ομόφωνα προκατασκευασμένες αποφάσεις: κατά βάθος λοιπόν  είναι μια επικυριαρχία κλικών, μια δικτατορία, ασφαλώς. Ωστόσο  όχι  η δικτατορία του προλεταριάτου αλλά η δικτατορία μιας χούφτας πολιτικών, πάει να πει δικτατορία με την αστική έννοια, με την έννοια της Γιακωβίνικης  επιβολής ( η μετάθεση των συνεδρίων από τρεις σε έξι μήνες!). Και κάτι ακόμα: μια τέτοια κατάσταση είναι μοιραίο να ωριμάζει ένα εκβαρβαρισμό της κοινωνικής ζωής, απόπειρες, εκτελέσεις ομήρων κλπ. Να λοιπόν ένας ανώτερος νόμος, αντικειμενικός, από τον οποίο κανένα κόμμα δεν μπορεί να ξεφύγει….
Είναι ιστορικό καθήκον του προλεταριάτου, όταν κατακτά την εξουσία, να δημιουργεί στη θέση της αστικής δημοκρατίας μια δημοκρατία σοσιαλιστική και όχι να  καταργεί κάθε δημοκρατία. Όμως η σοσιαλιστική δημοκρατία δεν αρχίζει μόνο με τη γη της επαγγελίας, από τη στιγμή που φτιάχνονται οι σοσιαλιστικές οικονομικές δομές, σαν χριστουγεννιάτικο δώρο καλώς προσφερόμενο στον καλό λαό όπου εν τω μεταξύ έχει υποστηρίξει πιστά μια χούφτα σοσιαλιστές δικτάτορες. Η σοσιαλιστική δημοκρατία αρχίζει ταυτόχρονα με την ανατροπή της κυρίαρχης τάξης και τη δόμηση του σοσιαλισμού. Αυτή αρχίζει από τη στιγμή της κατάκτησης της εξουσίας από το σοσιαλιστικό κόμμα. Αυτή δεν είναι άλλη από τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Βεβαίως δικτατορία! Όμως αυτή η δικτατορία συνίσταται στο σύστημα εφαρμογής της δημοκρατίας και όχι στην κατάργησή της.  Με ενεργητικές και αποφασιστικές επεμβάσεις πάνω στα κεκτημένα δικαιώματα και πάνω στις οικονομικές σχέσεις της αστικής κοινωνίας  γιατί χωρίς αυτές η σοσιαλιστική μετατροπή δεν είναι πραγματοποιήσιμη. Αλλά αυτή η δικτατορία πρέπει να είναι έργο της τάξης και όχι μιας μικρής μειοψηφίας  καθοδηγητών στο όνομα της τάξης, πάει να πει ότι πρέπει να γίνεται  βήμα προς βήμα από την ενεργή συμμετοχή των μαζών, να είναι κάτω από την ευθεία επιρροή τους, να υπόκειται στον έλεγχο μιας πλήρους δημοσιότητας, να αναδύεται από την αυξανόμενη πολιτική μόρφωση των λαϊκών μαζών. 

Σίγουρα και οι μπολσεβίκοι θα δρούσαν με αυτούς τους όρους αν δεν υπέφεραν από την φοβερή πίεση του παγκόσμιου πολέμου, της γερμανικής κατοχής και όλων των συναφών τεράστιων δυσκολιών οι οποίες  δεν μπορούν  άλλο παρά να λοξοδρομήσουν οποιαδήποτε σοσιαλιστική πολιτική ακόμα και αν αυτή είναι ξεχειλισμένη από τις καλύτερες προθέσεις και τις πιο ωραίες αρχές.
Θα ήταν σαν να απαιτούσε κανείς το υπεράνθρωπο από το Λένιν και τους συντρόφους και να περιμένει ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες να ξέρουν να δημιουργήσουν δια μαγείας  την πιο όμορφη δημοκρατία. Με την αποφασιστική και επαναστατική τους συμπεριφορά, την παραδειγματική τους ενέργεια και την ευσυνείδητη πίστη τους στο διεθνή σοσιαλισμό έκαναν βεβαίως , όσα σε συνθήκες τόσο διαβολικά δύσκολες, μπορούσαν να κάνουν.

Ο κίνδυνος όμως αρχίζει εκεί όπου αυτοί μετατρέπουν την ανάγκη αρετή, καθορίζουν θεωρητικά στο εφ’ εξής, σε όλα και για όλα τα πράγματα, την τακτική τους την εξαναγκασμένη  από τις ιδιαίτερες  συνθήκες και απαιτούν  να συστήνουν να την μιμηθεί το παγκόσμιο προλεταριάτο σαν μοντέλο της σοσιαλιστικής τακτικής.

Όπως αυτοί τίθενται έτσι στο φως, από αυτούς τους ίδιους χωρίς απόλυτη αναγκαιότητα  και θέτουν την πραγματική και αδιαμφισβήτητη ιστορική τους αξία κάτω από το μέτρο των λαθών καθορισμένων από  την αναγκαιότητα, προσφέρουν μια κακή υπηρεσία στο διεθνή σοσιαλισμό, εξ αιτίας της αγάπης και εξ αιτίας του οποίου αγωνίστηκαν και υπέφεραν, όταν απαιτούν να απεικονιστούν σε ποιότητα νέων γνώσεων  όλα  τα στραβά ( τα λάθη) στη Ρωσία  που υπαγορεύτηκαν από την αναγκαιότητα και από ανωτέρα δύναμη, και που σε τελευταία ανάλυση υπήρξαν μόνο  οι αντανακλάσεις - αντίκτυποι της αποτυχίας  του διεθνούς σοσιαλισμού σε αυτό τον παγκόσμιο πόλεμο.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ- ΟΡΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ-. ΤΙ ΕΙΝΑΙ OI ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΤΙ ΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

*Η δημοκρατία ορίζεται ΒΑΣΙΚΑ από την ουσία του σκοπού της. Και σκοπός της είναι "Ο ΚΑΘΕ ΝΟΜΟΣ, Ο ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΕ ΙΣΧΥ ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ", Δηλαδή ο σκοπός της είναι η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΡΧΙΑ.  (Ενώ ο σκοπός της ολιγαρχίας είναι η μειοψηφιαρχία, δηλαδή η εξουσία να ανήκει στους λίγους ώστε να κατορθώνουν να φτιάχνουν και να επιβάλλουν τους νόμους που θέλουν αυτοί, σύμφωνα με τα συφέροντά τους)                                          

* ΟΡΙΣΜΟΣ.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  (πλήρης) είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης της ανθρώπινης κοινωνίας κατά το οποίο ΟΛΕΣ οι σχέσεις των ανθρώπων (ΟΛΑ τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις) καθορίζονται  (ορίζονται και επιβάλλονται δια του καταναγκασμού ή της αποδοχής) από κανόνες οι οποίοι θα εκφράζουν την καθαρή ΘΕΛΗΣΗ*  της  ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ των ανθρώπων.

 * (Με την έννοια καθαρή θέληση εννοούμε την ισότιμα διαμορφωμένη και χωρίς κανένα ανθρώπινο καταναγκασμό θέληση του κάθε μέλους της κοινωνίας).


Σχόλιο: Αυτός ο ορισμός αφορά όλη την ανθρώπινη κοινωνία, την παγκόσμια κοινωνία. Είναι ο ορισμός της ΠΛΗΡΟΥΣ δημοκρατίας. Αφορά σε ένα σύστημα οργάνωσης της ανθρωπότητας όπου όλοι οι κανόνες που θα τίθενται σε ισχύ και θα επιβάλλονται, θα εκφράζουν την καθαρή θέληση της πλειοψηφίας των ανθρώπων. Θα εκφράζουν τη θέληση της πλειοψηφίας  των πολιτών  της κάθε Χώρας για τις σχέσεις τους  μέσα σε κάθε Χώρα και για τις σχέσεις μεταξύ των λαών  (των διαφορετικών Χωρών ή των σχετικά αυτόνομων διοικητικών διαιρέσεων).

Αυτή θα είναι η ΠΛΗΡΗΣ μορφή της δημοκρατίας.

*ΟΡΙΣΜΟΣ.
 ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  (μερική – σε μια ή περισσότερες Χώρες) είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης μιας Χώρας κατά το οποίο πολλές ή οι περισσότερες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων της Χώρας καθορίζονται από τη  θέληση ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ των μελών της.

Σχόλια: α. (1). Γιατί αυτή η διαφοροποίηση στους ορισμούς;
Παράδειγμα: Ας υποθέσουμε ότι σε μια Χώρα ο λαός κατακτά την εξουσία του (δημοκρατία). Αυτό σημαίνει ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων θα αρχίσει να θέτει σταδιακά τους κανόνες για όλες τις κοινωνικές σχέσεις των πολιτών. Οι πολίτες θα εκφράζουν για κάθε θέμα τη θέλησή τους και αυτή θα επιβάλλεται.
Όμως, αν άλλες διπλανές Χώρες έχουν ολιγαρχικά συστήματα  κοινωνικής οργάνωσης, και οι ισορροπίες των ένοπλων δυνάμεων είναι τέτοιες,  τότε για μια σειρά από θέματα,  αυτές οι ολιγαρχίες ίσως να μπορούν να επιβάλλουν καταναγκαστικά τη θέλησή τους πάνω στους πολίτες της Χώρας που θα έχει δημοκρατία. Πχ πάνω στις διεθνείς εμπορικές σχέσεις και όχι μόνο.
Έτσι οι πολίτες της Χώρας με δημοκρατία, σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν θα εκφράζουν την καθαρή θέλησή τους αλλά η όποια θέλησή τους θα περιέχει και στοιχεία ανθρώπινου καταναγκασμού (έστω και από το εξωτερικό προερχόμενα).
(2) Ας υποθέσουμε ότι σε μια ισχυρή Χώρα εγκαθιδρύεται η δημοκρατία. Πχ στις ΗΠΑ. Εδώ υπάρχει το ενδεχόμενο, ναι μεν εσωτερικά της Χώρας να υπάρχει δημοκρατία όμως αν αυτή η Χώρα επιβάλλει καταναγκαστικά τη θέλησή της στις υπόλοιπες  Χώρες, τότε ως προς το εξωτερικό θα είναι μια ολιγαρχία αφού σαν Χώρα, το σύνολο του πληθυσμού της είναι μειοψηφία σε σχέση με το σύνολο του πληθυσμού των άλλων Χωρών, των οποίων οι υπήκοοι θα αντιτίθενται.
(3) Αρχικά, το πρώτο χρονικό διάστημα μετά την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας σε μια Χώρα (ή ακόμα και σε παγκόσμιο επίπεδο), οι κοινωνία θα λειτουργεί αφ ενός μεν με τους νέους κανόνες που θα ψηφίζει σταδιακά η πλειοψηφία και αφετέρου με τους κανόνες - «νόμους» του προηγούμενου συστήματος  δηλαδή του ολιγαρχικού (θα ισχύει ακόμα η θέληση των λίγων). Όλοι οι κανόνες που θα καθορίζουν όλες τις σχέσεις των ανθρώπων δεν μπορούν πρακτικά να αλλάξουν από τη μια μέρα στην άλλη αλλά θα απαιτηθεί κάποιο σχετικό χρονικό διάστημα. Σε αυτό λοιπόν το χρονικό διάστημα και από αυτή την ειδική άποψη, η εξουσία του λαού (δημοκρατία) δεν θα είναι πλήρης.

(4) Από όλα αυτά βγαίνει, κατά ένα τρόπο,  το συμπέρασμα για το ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ  στοιχείο του διεθνισμού με το οποίο θα πρέπει να εμβολιαστεί κάθε επαναστατικό, απελευθερωτικό κίνημα για τη δημοκρατία.
(Την διεθνιστική αλληλεγγύη στοχεύουν να χτυπήσουν οι διάφοροι ρατσιστές ή "υπερπατριώτες του κώλου,  για να μην μπορέσει να επικρατήσει η δημοκρατία ούτε σε μια Χώρα)


Σχόλια:  β. (1). Δημοκρατία σημαίνει ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ .

*ΟΡΙΣΜΟΣ της εξουσίας:
Εξουσία, στο επίπεδο των ανθρώπινων κοινωνιών, είναι η δύναμη κάποιου υποκειμένου με την οποία κατορθώνει,  δια του καταναγκασμού, να επιβάλλει τη θέλησή του σε άλλους ανθρώπους.

Σύμφωνα με τον ορισμό της εξουσίας και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η μέγιστη εξουσία, η μέγιστη δύναμη καταναγκασμού μέσα σε μια κοινωνία είναι η ένοπλη εκτελεστική, ο ορισμός της δημοκρατίας μπορεί να διαμορφωθεί και ως εξής: Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  ΕΙΝΑΙ,  ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ,  ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΟΠΟΥ  Ο ΛΑΟΣ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.


(*ΟΡΙΣΜΟΣ.
Και ΛΑΟΣ   είναι το σύνολο των κατοίκων μιας χώρας που ανήκουν στην  κατώτερη οικονομική τάξη, ή το σύνολο των ανθρώπων μιας χώρας που δεν ανήκουν  στην κατηγορία των ηγετών  και των οικονομικά εύπορων η το σύνολο των ανθρώπων που δεν κατέχει έξουσία.
Αυτός  ο ορισμός  μας χρησιμεύει γιατί και αστοί και «αριστεροί» προσπαθούν να τον παραποιήσουν, βάζοντας μέσα στο σύνολο του λαού και τους ανήκοντες στην ανώτερη οικονομική τάξη  ή και την ολιγαρχική πολιτική ηγεσία κλπ)


(2) Στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξης του πολιτισμού (και πιθανόν για ένα πολύ μεγάλο και απροσδιόριστο χρονικό διάστημα), τα καθοριστικά εξουσιαστικά μέσα  για την επίτευξη του σκοπού της επιβολής της θέλησης της πλειοψηφίας για όλες τις κοινωνικές σχέσεις,  είναι Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΟΧΗ  ΑΠΟ ΤΟΥΣ  ΛΑΟΥΣ  ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ ΤΗΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ, ΤΗΣ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ.

(3) Έτσι ο αρχικός ορισμός της δημοκρατίας θα μπορούσε να γραφτεί και καταυτό τον τρόπο:
ΟΡΙΣΜΟΣ.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  (πλήρης) είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης της ανθρώπινης κοινωνίας κατά το οποίο ΟΛΕΣ οι σχέσεις των ανθρώπων (ΟΛΑ τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις που θα αφορούν τις οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις) καθορίζονται  (ορίζονται και επιβάλλονται δια του καταναγκασμού) από κανόνες οι οποίοι θα εκφράζουν την καθαρή ΘΕΛΗΣΗ*  της  ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ των ανθρώπων  και το οποίο (σύστημα) επιτυγχάνεται με την απαραίτητη ΠΛΗΡΗ κατοχή από τους λαούς της ένοπλης εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας.

Και  ένας πολύ σύντομος ορισμός που  θα μπορούσε να τεθεί  είναι ο εξής:

ΟΡΙΣΜΟΣ.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης της ανθρώπινης κοινωνίας όπου ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ.

(4) Η έννοια της δημοκρατίας δεν μπορεί να οριστεί από την ποσότητα ή την ποιότητα των παρεχόμενων προς το λαό δικαιωμάτων από μια εξουσία των ολίγων.

Η Δημοκρατία μπορεί να οριστεί ΜΟΝΟ από το αν κατέχει ο λαός  την ΠΗΓΗ «παραγωγής» - εξουσία - ΟΛΩΝ των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων των μελών της κοινωνίας. (Τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις υπαγορεύονται ή εκφράζονται με νόμους)

(Σήμερα οι αστοί και οι «αριστεροί για να παραπλανήσουν το λαό προσπαθούν να εντάξουν στην κατηγορία της δημοκρατίας πολιτειακά ολιγαρχικά συστήματα (πχ κοινοβουλευτισμό) τα οποία παρέχουν στους υπηκόους τους λίγα περισσότερα δικαιώματα, συγκριτικά με κάποια άλλα ολιγαρχικά .
Έτσι όταν ένα ολιγαρχικό σύστημα παρέχει στο λαό 10  δικαιώματα, από τα δεκάδες χιλιάδες που θα μπορούσε να έχει ο λαός και όταν κάποιο άλλο παρέχει 20, τότε το τελευταίο θέλουν να το εντάξουν στην κατηγορία της δημοκρατίας (για προπαγανδιστικούς λόγους).Όμως η δημοκρατία ορίζεται όχι από την παρεχόμενη, από κάποιους, ποσότητα δικαιωμάτων στο λαό αλλά από τον αν ο λαός έχει την εξουσία να παρέχει στον εαυτό του (μέλη του) ΟΛΑ  τα πιθανά δικαιώματα και υποχρεώσεις του, στις κοινωνικές σχέσεις.Μια άλλη απάτη που διαπράττουν κάποιοι ολιγαρχικοί είναι η προβολή της άποψης ότι σήμερα δεν υπάρχει η δημοκρατία γιατί οι αποφάσεις παίρνονται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου ενώ σε άλλες εποχές νομοθετούσε η βουλή. Δηλαδή ψάχνουν να βρουν διαφορά στο αν αποφασίζουν τα 30  ή τα 150 άτομα που θα καθορίζουν τη ζωή 11.000.000 ανθρώπων!!!!! Όμως και στην περίπτωση των 30 ατόμων και στην περίπτωση των 150 ο λαός είναι αποκομένος από την "πηγή"-εξουσία της παραγωγής των κοινωνικών κανόνων.)

(5)  Στον ορισμό της δημοκρατίας δεν μορεί να τεθεί θέμα συγκεκριμένων διαδικασιών.

Δεν μπορούν οι διαδικασίες να ορίζουν την ουσίας της. Την ουσία της την ορίζει ο ΣΚΟΠΣ, το επιδιωκόμενο   αποτέλεσμα.  Άλλωστε οι διαδικασίες – μέσα  θα είναι ρευστές και μεταβλητές μέσα στο χρόνο, θα λαμβάνεται υπόψη και θα γίνεται  χρήση νέων ποσοτικών και ποιοτικών δεδομένων, νέων επιστημονικών ανακαλύψεων κλπ αλλά όλες οι νέες διαδικασίες θα στοχεύουν στην επίτευξη του σκοπού του ορισμού της δημοκρατίας δηλαδή ο κανονισμός-διευθέτηση όλων των κοινωνικών σχέσεων να είναι έκφραση της θέλησης της πλειοψηφίας των μελών της κοινωνίας. (Το να τίθεται θέμα συγκεκριμένων διαδικασιών σημαίνει ότι τίθεται θέμα φετιχισμού)Επί πλέον,  αν πάμε να προκαθορίσουμε τις διαδικασίες,  αυτό θα σημαίνει ότι θα πρέπει να αφαιρέσουμε ετούτο  το δικαίωμα- εξουσία από το λαό για να αποφασίζει ποιες διαδικασίες θα προτιμά κατά τη διάρκεια της εξέλιξης της κοινωνίας. 

Φυσικά η κάθε δημοκρατική συλλογικότητα θα πρέπει από σήμερα να προτείνει τη δική της άποψη για τα μέσα και τις διαδικασίες που νομίζει ότι θα είναι αύριο πρακτικά πιο αποτελεσματικές στο να μπορεί η πλειοψηφία του λαού να επιβάλλει τη θέλησή της σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις. Θα πρέπει να προτείνει : 1. Στο πως μπορεί η ένοπλη εκτελεστική να είναι στα χέρια του λαού και 2. Στο πως θα υλοποιείται η νομοθετική στα χέρια του λαού (πχ με τοπικά συμβούλια, τοπικές συνελεύσεις ή με Κληρωτά Νομοθετικά Σώματα κλπ ; ). Και πιο σχέδιο θα τεθεί για υλοποίηση θα αποφασίσει τελικά ο λαός.

                                                  Β
*ΟΡΙΣΜΟΣ.  ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης της ανθρώπινης κοινωνίας κατά το οποίο ΟΛΕΣ οι σχέσεις των μελών της (δικαιώματα και υποχρεώσεις) καθορίζονται από  τη θέληση μιας μειοψηφίας.
 (Δηλαδή μια μειοψηφία έχει τη δύναμη να επιβάλλει τη θέλησή της επειδή κατέχει όλη την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία)

Σχόλια: 1 η μειοψηφία που θα επιβάλλει τη θέλησή της στην κοινωνία μπορεί να είναι είτε αιρετή είτε αυθαίρετη. Πχ κοινοβουλευτισμός και φασισμός αντίστοιχα. (Για τις διαφορές τους έχουμε γράψει στο κείμενο: «24/ΙΟΥΛΙΟΥ/1974. ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ.»

(2) Επειδή στο κυνοβουλευτικό ολιγαρχικό σύστημα, οι ολιγαρχικοί στήνουν παγίδα στην λαϊκή συνείδηση διά μέσου της εκλογής των ολιγαρχικών,  θα πρέπει να ξεσκεπάζουμε αυτή την τεράστια απάτη καθημερινά.
*ΟΡΙΣΜΟΣ.
ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ  Ή ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ  είναι εκείνο το ολιγαρχικό σύστημα εξουσίας κατά το οποίο οι ολιγαρχικοί (οι κατέχοντες ολιγαρχική εξουσία που θα καταναγκάζουν το λαό να υποτάσσεται στη θέλησή τους, σε κάθε θέμα) συμμετέχοντες σε διάφορα ολιγαρχικά κόμματα,  θα πρέπει να εκλέγονται από τα ίδια θα θύματά τους, δηλαδή από τους λαούς, (για λόγους εξαπάτησής τους), παρέχοντάς τους ταυτόχρονα την κατά κανόνα ανούσια – αναποτελεσματική και ακαταδίωκτη δυνατότητα έκφρασης των παραπόνων τους για τα δεινά που θα υφίστανται από αυτούς. (για ολοκλήρωση της κοροϊδίας – εξαπάτησης)

Όλα τα είδη των ολιγαρχικών (το καθένα για τους ιδιαίτερους λόγους του), ονομάζουν με τρομερή λύσσα τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία.
Ο κοινός λόγος τους είναι ανάλογος με αυτόν του παραδείγματος.
Ένας  για να εξοντώσει κάποιον, βάζει σε ένα πακέτο μια οχιά, κλείνει το πακέτο και από έξω  γράφει τη λέξη περιστέρι. Κατόπιν προτρέπει το υποψήφιο θύμα του να βάλει το χέρι του από μια τρύπα για να πιάσει το περιστέρι.
ΥΓ1. Οι λαοί πρέπει να ανακτήσουν την έννοια της δημοκρατίας.  Τώρα τους την έχουν σφετεριστεί ΟΛΑ τα είδη των ολιγαρχικών. Είναι μείζονος σημασίας για τους λαϊκούς απελευθερωτικούς αγώνες η ονομασία του κοινοβουλευτισμού και όλων των ολιγαρχικών συστημάτων  με αυτό που πραγματικά είναι.  Δηλαδή θα πρέπει να τα ονομάζουμε ολιγαρχίες. Και το όνομα που εκφράζει την ουσία του κοινοβουλευτισμού είναι είτε το κοινοβουλευτική ολιγαρχία είτε το κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.
ΡΔ