OI ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
Οι πρώτες (α) εκλογές είναι ολιγαρχικού τύπου ή εκλογές τεράστιας κοροϊδίας για τους λαούς. Οι ελάχιστοι εκλεγμένοι έχουν την εξουσία να επιβάλουν (δια της βίας της ένοπλης εκτελεστικής) τη δική τους θέληση στην μεγάλη πλειοψηφία λαού. Αυτοί παίρνουν τις καθοριστικές αποφάσεις και ορίζουν τη ζωή των πολλών σε κάθε κοινωνικό θέμα ενώ οι πολλοί καθίστανται υπήκοοι – δούλοι. Αυτού του τύπου τις εκλογές τις έχουμε στο ολιγαρχικά συστήματα του κοινοβουλευτισμού, του φασισμού και των «εργατικών» συμβουλίων. Όλα τα ολιγαρχικά κόμματα αποκαλούν το ολιγαρχικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού αστική δημοκρατία (δηλαδή αστική εξουσία του λαού!!!) με λυσσώδη επιμονή για τους ευνόητους λόγους της παραπλάνησης του λαού. Στον κοινοβουλευτισμό διεξάγονται για την ανάδειξη των ολιγαρχών εξουσιαστών- επιβήτωρων των λαών σε κεντρικό κυβερνητικό επίπεδο , για την ανάδειξη των περιφερειακών και δημοτικών ολιγαρχών και για την ανάδειξη του ευρωπαϊκού κυνοβουλίου της ΕΕ – Ο (Ένωσης Ευρωπαίων Ολιγαρχών.
Οι δεύτερες (β) εκλογές είναι δημοκρατικού τύπου. Οι ελάχιστοι εκλεγμένοι είναι εκτελεστικά όργανα των εκλογέων τους αφού οι εκλογείς ( λαός ή δημότες) έχουν την εξουσία να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις καθοριστικές προδιαγραφές των πράξεων που αφορούν στη ζωή τους και ταυτόχρονα κατέχουν την ένοπλη εκτελεστική εξουσία για να μπορούν να διατάζουν τους εκλεγμένους τους να τις υλοποιήσουν. Μόνο σε τούτη την περίπτωση οι εκλογείς είναι πολίτες και όχι υπήκοοι (υπάκουοι) ή άβουλα ζώα. Είναι πολίτες γιατί μετέχουν κρίσεως νόμων και αρχής. (Αυτό το πολιτικό σύστημα είναι το σύστημα της δημοκρατίας ή το πολιτικό σύστημα του πραγματικού κοινοτισμού – που θα αντιστοιχεί στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων-.)
Σημείωση:
Οι ολιγαρχικοί κάθε μορφής έκαναν και θα κάνουν τα πάντα για να μη φτάσει στην κοινωνική συνείδηση αυτή η κατηγοριοποίηση των εκλογών και των διακυβερνήσεων.
Σήμερα έχει επικρατήσει παγκοσμίως (κατά κανόνα) το ολιγαρχικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού. Τι είναι όμως κοινοβουλευτισμός;
ΟΡΙΣΜΟΣ:
Θα συνεχίσουμε να ζούμε σε ένα σύστημα όπου οι κυβερνώντες (οι εκλεγμένοι ή οι μη εκλεγμένοι φασίστες) θα διατάζουν το λαό ή ο λαός θα διατάζει-εντέλει τους εκλεγμένους του κυβερνώντες; (στη σχέση εργασίας που θα έχει με αυτούς).
Τι θεωρούμε πιο σωστό και ωφέλιμο κοινωνικά και προσωπικά;
Όταν επιλέγουμε από την πιάτσα των ταξί τον καλύτερο (ειδικό) ταξιτζή και αφήνουμε σε αυτόν να έχει την εξουσία να μας επιβάλει για να μας πάει σε όποιο προορισμό γουστάρει ή να έχουμε εμείς την εξουσία να του υπαγορεύουμε να μας πάει σε όποιο συγκεκριμένο προορισμό θέλουμε;
Ετούτες οι δύο επιλογές ( «ή ο ταξιτζής μας πάει όπου θέλει ή εμείς του δίνουμε εντολή να μας πάει όπου θέλουμε») είναι ΑΠΟΛΥΤΑ διαφορετικές μεταξύ τους και αντιστοιχούν σε απόλυτα διαφορετικά πολιτικοοικονομικά συστήματα (ολιγαρχία – δημοκρατία).
Και ποιο είναι το όφελος που θα έχουμε αν βάλουμε απλά στόχο να διώξουμε (και όχι να αλλάξουμε σύστημα) ή να μην ξανά επιλέξουμε τον συγκεκριμένο ταξιτζή - νταβατζή και στη θέση του να διαλέξουμε κάποιον άλλο όταν και ο άλλος ταξιτζής είναι ολιγαρχικός - νταβατζής και θέλει και αυτός να έχει την εξουσία να αποφασίζει που θα πρέπει να πάμε;
Όταν και ο άλλος ταξιτζής θέλει και αυτός το ίδιο σύστημα; Δηλαδή όταν θέλει να αποφασίζει και να διατάζει αυτός τον πελάτη, υπάρχει τότε έστω και μία περίπτωση στο άπειρο να είναι καλός, να έχει φίλο κοινωνική συνείδηση ή είναι εξ ΟΡΙΣΜΟΥ (φανερά ή κρυφά) εγωπαθές, άρρωστο ψυχικά και αντικοινωνικό στοιχείο; Όταν κάποιος θέλει να κάνει απόλυτο κουμάντο στη ζωή του άλλου τι είναι; ΠΑΝΤΩΣ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΓΙΗΣ!!!
Είναι σίγουρα άτομο ψυχικά άρρωστο. Είναι δυνατόν κάποιος καπετάνιος να θέλει να αποφασίζει και να επιβάλει στους επιβάτες σε ποιο προορισμό να πάνε ή θα πρέπει οι επιβάτες, νέοι, γέροι, γραμματισμένοι ή αγράμματοι κλπ να αποφασίζουν που θέλουν να κατέβουν και ο καπετάνιος να εκτελεί; Είναι δυνατόν ένας τέτοιος καπετάνιος (που θα αποφασίζει και θα επιβάλει) να έχει κατά βάθος σώα την ψυχική του υγεία; Όχι.
Το να μη θέλει κάποιος να αφήνει τους άλλους να αποφασίζουν για τη ζωή τους, σημαίνει ότι είναι άρρωστο εγκληματικό στοιχείο. (Αν ήταν ψυχικά υγιής θα ήθελε ο λαός να έχει την εκτελεστική και τη νομοθετική και αυτός να είναι όργανο - υπηρέτης του λαού και να δεχόταν ο λαός να του αναθέτει συγκεκριμένες εκτελεστικές αρμοδιότητες.)
Με αυτά και με δεκάδες άλλα καταρρίπτεται πλήρως το ευτελές επιχείρημα - παγίδα των ολιγαρχικών περί δοκιμής νέων νταβατζήδων (ολιγαρχικών). Σου λένε: « Αυτόν ή εκείνον, αυτό ή εκείνο το κόμμα (ολιγαρχικό) το έχεις δοκιμάσει;» Και αν τους απαντήσεις όχι, αυτοί συνεχίζουν: « Τότε πως ξέρεις είναι το ίδιο κακοί με τους άλλους ή αν είναι καλοί; Αν δεν τους βάλεις να σε κυβερνήσουν, αν δεν τους δοκιμάσεις πως θα ξέρεις;»
Όμως θα μπορούσε κανείς να τους απαντήσει με ευκολία κατά τον ίδιο τρόπο. « Έχεις πέσει ποτέ από ουρανοξύστη με το κεφάλι; Όχι. Τότε πήγαινε πέσε. Αφού δεν έχεις δοκιμάσει πως ξέρεις ότι θα σκοτωθείς; Στον Ισημερινό θα κάνει ζέστη; (Ναι) Πως είσαι σίγουρος αν δεν δοκιμάσεις πηγαίνοντας; Είσαι ετερόφυλος και σου αρέσει; Πως είσαι σίγουρος αν δεν δοκιμάσεις και από την πίσω πόρτα …κοκ;»
Παρά ταύτα είναι χιλιάδες οι εναλλαγές, τα πειράματα και οι δοκιμές νέων ολιγαρχών (οχιών) που έχουν γίνει σε τοπικό κα παγκόσμιο επίπεδο τα τελευταία, ας πούμε, δύο χιλιάδες χρόνια. Έχουμε μήπως καμιά φίλο λαϊκή εξαίρεση; Όχι καμιά. (Και αυτόν που μας προτείνουν να δοκιμάσουμε τώρα θα είναι η μοναδική εξαίρεση σε παγκόσμιο επίπεδο τα τελευταία χιλιάδες χρόνια; Ναι; Εδώ πάει ο κλαυσίγελως!!! Η μέγιστη βλακεία είναι να κάνει κανείς πάντα ακριβώς το ίδιο πράγμα και να περιμένει κάθε φορά ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Επιτέλους όχι άλλη σπατάλη χρόνου σε βλακείες. Ο χρόνος είναι πολύτιμος και πρέπει να δοθεί στον αγώνα (κεντρικά) για τη συντριβή του συστήματος.) Αλλά και να είχαμε κανά δυό ιστορικές εξαιρέσεις θα έλεγε τίποτα αυτό; Απολύτως τίποτα. Απλά θα μας έλεγε ότι είναι τεράστια ανοησία να ψάχνεις μια θετική περίπτωση μέσα στις δεκάδες χιλιάδες πιθανότητες και μέσα σε χιλιάδες χρόνια και να μην μπαίνεις ΤΩΡΑ στον αγώνα για να συντριβεί εκ θεμελίων το ολιγαρχικό σύστημα. (και αν κάποιος ολιγάρχης του παρελθόντος δεν ήταν τόσο κακός σαν τους άλλους, μετά από αυτόν τι είχε ακολουθήσει στην κοινωνία;)
Μα αφού οι ολιγαρχικοί μας το λένε «έξω από τα δόντια». Μας δείχνουν και το πολιτικό πρόγραμμά τους. Θέλουν οι ΛΙΓΟΙ να κατέχουν τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία (Οι λίγοι βουλευτές ή στρατόκαυλοι ναζιστές κλπ). Θέλουν να έχουν την εξουσία οι ίδιοι για να επιβάλουν τη θέλησή τους στους πολλούς. Αυτό είναι μεγάλη συγκαλυμμένη ψυχική αρρώστια. Το ξέρουμε εκ των προτέρων, τους ξέρουμε εκ των προτέρων. Είναι εξ ορισμού αντικοινωνικά υποκείμενα.
Ενώ γνωρίζουμε ότι η οχιά είναι δηλητηριώδης, τότε γιατί θα πρέπει να μπούμε σε μια ακόμα νέα διαδικασία όπου θα δοκιμάσουμε να μας δαγκώσει μια κάποια άλλη (νεαρή, αρσενική ή θηλυκή ) οχιά για να διαπιστώσουμε αν είναι και αυτή δηλητηριώδης; Και αυτή δηλητηριώδης θα είναι. Μα αφού είναι ΑΠΟΛΥΤΑ διαπιστωμένο. Ιστορικά ΟΛΑ τα ολιγαρχικά συστήματα ήταν εγκληματικά, αντικοινωνικά, αντιλαϊκά χωρίς καμιά εξαίρεση, παρά τις διάφορες διαβαθμίσεις αντικοινωνικότητας που είχαν.
Όλοι οι ολιγαρχικοί είναι επί της ουσίας ίδιοι. Όπως όλα τα περιττώματα επί της ουσίας είναι σκατά και παρ ότι αλλάζουν σε χρώμα, ρευστότητα κλπ πρέπει όλα να αποκλείονται από το να είναι μέσα διατροφής, έτσι είναι και οι ολιγαρχικοί επί της ουσίας. Είναι ΟΛΟΙ τους ψυχικά διαταραγμένα, εγκληματικά, αντικοινωνικά όντα με διαφορετικές μορφές θεατρινισμού, λεξιλογίου, λογοπαίγνιων, υποσχέσεων και μεγέθους αντικοινωνικότητας και πρέπει επιτέλους να αποκλειστούν από την ανθρώπινη ιστορία.
Σε τούτο το σημείο όμως οι ολιγαρχικοί θα επιμείνουν και θα πουν: «Εντάξει αλλά στη ζωή δεν είναι πάντα όλα ρόδινα και θα είμαστε αναγκασμένοι πολλές φορές να επιλέγουμε μεταξύ κακών το μικρότερο κακό. Το μη χείρον βέλτιστο. Το να υποστείς το μικρότερο κακό είναι όφελος. Ψήφισε λοιπόν ή υποστήριξε εκείνο το κόμμα, εκείνον το μηχανισμό (ολιγαρχικό) που νομίζεις ότι θα σου κάνει το μικρότερο κακό».
Αληθοφανές μεν, ψεύτικο δε το επιχείρημά τους. Αν σε αυτό το συλλογισμό δεν υπάρχει πραγματικά και ένα τρίτο χειρότερο κακό τότε αυτός ο συλλογισμός στέκει. Αν όμως φανερώσεις την ύπαρξη ενός τρίτου μέγιστου κακού τότε οι συλλογισμός τους είναι μια απάτη. Πχ ένας 14χρονος (όντως) ήθελε πολύ να αγοράσει μια μηχανή ενός μεγάλου κυβισμού. Ο πατέρας του αρνιόταν να του ικανοποιήσει την επιθυμία γιατί είχε μεγάλες οικονομικές δυσκολίες. Το παιδί τότε άρχιζε να πέφτει σταδιακά σε «κατάθλιψη», να παραμελεί το σχολείο του κοκ. Ο πατέρας μπροστά στο ενδεχόμενο να χειροτερέψει η κατάσταση του γιού υπέκυψε, δανείστηκε και του αγόρασε τη μηχανή. Επέλεξε το μικρότερο κακό. Διάλεξε ένα μεγαλύτερο οικονομικό βάρος παρά να είναι το παιδί του σε αυτή την κατάσταση, να παραμελεί το σχολείο, να κλείνεται στον εαυτό του κλπ.
Όμως μετά από λίγο καιρό το παιδί τρέχοντας σε αυτοσχέδιους αγώνες ταχύτητας έπεσε και χτύπησε θανάσιμα. Ο πατέρας δεν είχε δει ή δεν είχε αξιολογήσει και το τρίτο πιθανό χειρότερο κακό.
Συμπέρασμα:
Η επιλογή του «μη χείρον βέλτιστο» δεν ισχύει όταν υπάρχει και τρίτο πιθανό χείριστο κακό. Όταν υπάρχει ακόμα ένα μεγαλύτερο κακό από τα δύο συγκρινόμενα και η επιλογή δεν γίνει με βάση αυτό το χείριστο τότε η επιλογή του μικρότερου κακού δεν είναι η βέλτιστη αλλά η κάκιστη επιλογή.
Και εδώ, με τη συμμετοχή του καθένα μας στις εκλογές, ποιο είναι το τρίτο χείριστο κακό που θα προκύπτει;
Βασικά η συμμετοχή του λαού σε αυτές βοηθά το ολιγαρχικό σύστημα να μπορεί να κάνει διαρκή παράταση της ζωής του. (Πόσες δεκαετίες έχουν ήδη περάσει με τις ελπίδες και τη συμμετοχή του λαού στις ολιγαρχικές κυνοβουλευτικές εκλογές αλλά που φτάσαμε τελικά σήμερα;) Το σύστημα επιθυμεί τη μεγάλη συμμετοχή του λαού στις ολιγαρχικές εκλογές του. Η συμμετοχή του καθένα μας σημαίνει κατά βάθος πολλά πράγματα. Σημαίνει πριν από όλα ότι νοητικά και συνειδησιακά δεν αμφισβητείται πλήρως η ψεύτικη ωφελιμότητα των ολιγαρχικών εκλογών, η ψεύτικη ωφελιμότητα για το λαό όπως την προβάλει προπαγανδιστικά το σύστημα. Σημαίνει ότι ο ψηφοφόρος για να πάει στην κάλπικη κάλπη τους, κάποιου είδους όφελος θα νομίζει ότι έχει.
Είναι ραγισμένο το γυαλί της συνείδησής του. Αυτό θέλουν ουσιαστικά οι ολιγαρχικοί. Να νομίζει ο καθένας μας ότι κάποιο όφελος μπορεί να προκύψει για τον ίδιο από τη συμμετοχή του. Ετούτο όμως είναι ουσιαστικά μια, μερική ή πλήρης, εξουδετέρωση της συνείδησης του ενεργού ψηφοφόρου. Για να πάει ο ψηφοφόρος στην κάλπη σημαίνει κατά κανόνα ότι κατά βάθος δεν αρνείται και δεν αμφισβητεί ριζικά και ολοκληρωτικά την ουσία του ολιγαρχισμού (αφού περιμένει κάποιο όφελος). Και κάποιος που δεν αμφισβητεί ΠΛΗΡΩΣ την ουσία του ολιγαρχισμού δεν διαθέτει το συνειδησιακό υπόβαθρο για να συμμετάσχει ενεργά στην επαναστατική δράση για τη ριζική ανατροπή του. Είναι σε μεγάλο ή μικρότερο βαθμό εξουδετερωμένος συνειδησιακά. Και αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι το ολιγαρχικό σύστημα, όσο δεν θα αμφισβητείται πλειοψηφικά, θα κερδίζει διαρκώς μεγάλη χρονική παράταση ζωής, θα μπορεί να ανασυντάσσει τις δυνάμεις μετά από τις κρίσεις του και να επεκτείνεται προς το μέλλον, με τάση «προς τους αιώνες των αιώνων…φτού». Και όσο αυτό θα συμβαίνει, το ολιγαρχικό σύστημα θα αισθάνεται δυνατό και ανάλογα με το βαθμό ασφάλειας που θα νιώθει τόσο θα αποθρασύνεται και τόσο μεγαλύτερα βάρβαρα και εξαθλιωτικά μέτρα θα επιβάλει στον κάθε λαό. Τόσο μεγάλα θα είναι αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα όπου και αν ακόμα υλοποιηθεί το όποιο εκ των προτέρων προσδοκώμενο όφελος από τον ψηφοφόρο που πήγε να ψηφίσει, θα μας φέρνει μπροστά στην κατάσταση «σου δίνω ένα ψίχουλο και σου παίρνω το καρβέλι». (Διακαής πόθος του ολιγαρχικού συστήματος είναι να συμμετέχουμε όλοι μας στις εκλογές τους και αν δεν ψηφίσουμε το πιο αντιπροσωπευτικό κόμμα του τότε σε τελευταία ανάλυση ας ψηφίσουμε ένα άλλο οποιοδήποτε ολιγαρχικό κόμμα). Ετούτη είναι η ζωοφόρος γι αυτό αρχή.
Σημείωση:
Η τακτική ή η θεωρία που προτείνει τις σταδιακές αλλαγές, τις σταδιακές μεταρρυθμίσεις, τις βήμα προς βήμα «ειρηνικές» κατακτήσεις που θα οδηγήσουν τελικά στην εξουσία του λαού, έχει αποδειχτεί επί 2336 χρόνια ΑΠΟΛΥΤΑ αποτυχημένη. Σήμερα παρά την παρέλευση χιλιάδων χρόνων και παρά την τεράστια πρόοδο των επιστημών και παρά τους εκατομμύρια μεταρρυθμιστικούς αγώνες που έχουν γίνει, το 90% της ανθρωπότητας ζει μέσα στην απόλυτη εξαθλίωση.
Κατά κανόνα και από θέση αρχής, οι δημοκρατικές δυνάμεις θα πρέπει να σαμποτάρουν με όποιο δυνατό τρόπο (αποχή – άκυρο – λευκό κλπ) τις ολιγαρχικές εκλογές είτε αυτές είναι για το κυνοβούλιο είτε για την ΕΕ-Ο (Ένωση Ευρωπαίων Ολιγαρχών) είτε είναι τοπικές. Η μαζική συμμετοχή σε αυτές θα σημαίνει πάντα όχι μόνο απλή έλλειψη ωφελιμότητας για την πλειοψηφία της κοινωνίας αλλά όλο και πιο μεγάλο και μακροχρόνιο σφίξιμο της θηλιάς στο λαιμό του λαού. Τίθεται όμως ένα ερώτημα και για την άλλη πλευρά. Η μαζική αποχή, το άκυρο και το λευκό θα σημαίνουν αυτόματα και κάποιο μεγάλο κέρδος για το λαό; Όχι βέβαια. Το μέγεθος ή η ανυπαρξία της ωφελιμότητας εξαρτάται από τη συνολική στάση του καθένα. Αν η αποχή από τις εκλογές γίνεται με όρους αδιαφορίας για τα κοινωνικά προβλήματα τότε δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ κανένα θετικό αποτέλεσμα.
Αν όμως η κάθε αποχή από τις ολιγαρχικές εκλογές συνδυάζεται με αγωνιστική κινηματική στάση και τη σωστή και κατάλληλη αιτιολόγηση αυτής της στάσης τότε θα προχωράμε κάποια βήματα μπροστά. Αν πχ ο καθένας μας αιτιολογεί στον περίγυρό του την αποχή του πειστικά, με τη διεκδίκηση του σκοπού για μια άλλη κοινωνία στην οποία όλη την εκτελεστική και τη νομοθετική θα πρέπει να την έχει ο λαός τότε θα προκύπτουν κάποια θετικά αποτελέσματα για την προοπτική της λαϊκής επανάστασης. Αν στην αρχή ζητάμε εμείς από το συνομιλητή μας να μας πει τι κατηγορία διακυβέρνησης θέλει κατά βάθος δηλαδή αν θέλει οι κυβερνώντες να αποφασίζουν και να τον διατάζουν ή αν θέλει να αποφασίζει αυτός και οι κυβερνώντες να είναι εκτελεστικά όργανά του τότε θα τίθεται το θέμα στην αληθινή, πραγματική του βάση για περαιτέρω συζήτηση. ( Και αν μας απαντήσει ότι θέλει όντως ο λαός να αποφασίζει για τη ζωή του και οι εκλεγμένοι του να εκτελούν τις αποφάσεις του τότε του ζητάμε να μας πει ή να μας τεκμηριώσει πως θα μπορέσει να το πετύχει αυτό ψηφίζοντας σήμερα κάποιο ολιγαρχικό κόμμα, συμμετέχοντας δηλαδή στις ολιγαρχικού τύπου εκλογές). Αν, με την ευκαιρία των ολιγαρχικών εκλογών, μπορεί ο καθένας μας να εξηγεί σωστά ότι υπάρχουν δύο τύποι διακυβερνήσεων και άρα δύο τύποι εκλογών (ολιγαρχικές και δημοκρατικές) και στη συνέχεια να προτείνει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ένα εφικτό σχέδιο – πρόγραμμα που να αναφέρεται στο πως μπορεί να λειτουργεί πρακτικά η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία στα χέρια του λαού, μετά τη συντριβή της ολιγαρχίας τότε θα είναι ένα βήμα που ναι μεν θα φαίνεται προσωρινά μικρό αλλά θα αποδειχτεί στο μέλλον ότι τελικά ήταν πολύ σημαντικό για την επανάσταση με σκοπό την κοινωνική απελευθέρωση από τον ολιγαρχικό ζυγό. Και αν όλα αυτά γίνονται ατομικά και συλλογικά οργανωμένα τόσο περισσότερα θετικά αποτελέσματα θα επέρχονται.
Με λίγα λόγια αν η αποχή συνδυάζεται με τις όποιες αλυσιδωτές ενέργειες που απαιτούνται για την τελική κοινωνική απελευθέρωση τότε μόνο θα αποκτά μεγάλο νόημα και θα έχει μεγάλα θετικά αποτελέσματα και τότε μόνο μπορεί να χαρακτηριστεί μεγάλη προσωπική επαναστατική στάση.
Ίσως στο μέλλον για λόγους τακτικής και χωρίς να βάζει ούτε σταγόνα νερό στο κρασί της στρατηγικής του που θα είναι «όλη η εκτελεστική και η νομοθετική στο λαό», θα μπορούσε κάποιο όχι ολιγαρχικό αλλά κάποιο αντιολιγαρχικό επαναστατικό κόμμα, να καλέσει κατ εξαίρεση το λαό, να συμμετάσχει σε κάποιες κοινοβουλευτικές εκλογές. Όμως σε τούτη την περίπτωση θα πρέπει να περικλείεται τη μεγάλη βεβαιότητα ότι η ωφελιμότητα από την τακτική αυτή για την κοινωνική επανάσταση θα ήταν πολύ μεγάλη και ότι θα προωθούσε γοργότερα τις επαναστατικές διαδικασίες και φυσικά δίχως να προκαλεί πισωγυρίσματα και ιδεολογικές συγχύσεις στην κοινωνική συνείδηση. Σήμερα όμως τέτοιο δεδομένο λείπει εντελώς.
Σημείωση:
Το ποιά είναι η σωστή στάση για το λαό, φαίνεται καθαρά και από τα διάφορα διαφημιστικά σπότ που παίζονται αυτές τις μέρες στα ΜΜΕ και τα οποία προωθεί η Ένωση των Ευρωπαίων Ολιγαρχών.
Αναλύοντάς τα βλέπουμε τα εξής:
1ον. Καλούν τους λαούς σε μαζική συμμετοχή σε αυτές ανεξάρτητα από το συγκεκριμένο κόμμα που θα ψηφίσει ο καθένας.
Ετούτο σημαίνει ότι δεν τους νοιάζει και δεν φοβούνται την ψήφο σε ένα οποιοδήποτε ολιγαρχικό κόμμα. Δείχνει καθαρά ότι τους φοβίζει η μεγάλη αποχή. Και αυτή τους φοβίζει όχι επειδή από μόνη της θα ρίξει το σύστημα της ολιγαρχίας αλλά επειδή μπορεί να λειτουργήσει σαν πρώτο βήμα. Η αποχή θα σημαίνει αμφισβήτηση των εκλογών τους και η αμφισβήτηση είναι πάντα το πρώτο βήμα που μπορεί να εξελιχθεί (κάτω από προϋποθέσεις) σε λαϊκή επανάσταση. Τους τρομοκρατεί το δεύτερο βήμα που πιθανόν να προκύψει και γι αυτό τους συμφέρει τα μέγιστα να μας κοροϊδέψουν και να μας οδηγήσουν στην κάλπη τους.
2ον.Τα άλλα επιχειρήματα που περιέχουν τα σπότ τους, είναι τόσο γελοία και ανυπόστατα που προσβάλουν ακόμα και την νηπιακή νοημοσύνη. Πχ σε ένα σπότ πάνε να μας πείσουν ότι όλοι οι ολιγαρχικοί δεν είναι ίδιοι και ότι διαφέρουν.
Όμως η εύκολη απάντηση είναι ότι ναι μεν καμιά οχιά δεν είναι ίδια με τις άλλες αλλά επί της ουσίας όλες είναι δηλητηριώδεις.
Σε άλλο σποτ μας λένε « διάλεξε ποιος θα κάνει κουμάντο». Από αυτή τη φράση όμως έχουν αφαιρέσει μια ή δύο λέξεις και έτσι της έχουν αλλάξει εντελώς την ουσία. Η σωστή φράση θα ήταν «διάλεξε ποιος θα ΣΟΥ κάνει κουμάντο» ή «διάλεξε ποιος θα κάνει κουμάντο στη ζωή σου».
Β. Η βασική ολιγαρχική προπαγάνδα.
Οι ολιγαρχικοί για να εγκλωβίζουν την κοινωνική συνείδηση μέσα στο δικό τους σύστημα και για να μην επαναστατήσουν οι λαοί, χρησιμοποιούν διάφορα ιδεολογήματα – επιχειρήματα των οπισθίων.
Σε κάθε πρόταση ή πρόταγμα που είναι προς όφελος του λαού αλλά ταυτόχρονα ζημιώνει τους ίδιους, χρησιμοποιούν πάντα τη «θεωρία» του ανέφικτου με διάφορες παραλλαγές δικαιολογιών.
Έτσι και στο σημαντικότατο και καθοριστικό θέμα της αυτοθέσμισης των λαών δηλαδή αν ο κάθε λαός μπορεί πρακτικά να ψηφίζει – επιλέγει τον κάθε νόμο (αφού προηγουμένως έχει εξοντώσει την ολιγαρχία) απαντούν ότι αυτό είναι ανέφικτο και προσπαθούν να αιτιολογήσουν τη θέση τους με κάποιες νηπιακού τύπου ανοησίες. Κυριότερες από αυτές τις ανοησίες είναι (1) ότι λόγω μεγάλων πληθυσμών ο λαός δεν μπορεί να ψηφίζει τον κάθε νόμο και (2) ότι ο λαός δεν είναι ειδικός, δεν έχει ειδικές γνώσεις για να επιλέγει σωστά τον κάθε νόμο και γι αυτό θα πρέπει να αποφασίζουν οι άριστοι ειδικοί. (πχ η «κάθε αγράμματη γιαγιούλα δεν ξέρει τι είναι σωστό να ψηφίζει»!)
Η «θεωρία» της διακυβέρνησης από τους «αρίστους» είναι η πιο βλακώδης θεωρία στην ιστορία της ανθρωπότητας. Βεβαίως και θα πρέπει να αποφασίζει για τη ζωή του και ο αγράμματος παππούς ή η αγράμματη γιαγιούλα. Όμως τι μας προτείνουν αυτοί με τη «θεωρία» των γλουτιαίων περιοχών των ειδικών ή των «αρίστων; Μας προτείνουν ουσιαστικά ότι όταν ένας αγράμματος παππούς επιλέγει κάποιον «ειδικό» για να του καθαρίσει το χωράφι του από τα ξερόχορτα τότε ο ειδικός θα πρέπει να έχει την εξουσία να διατάξει τον παππού να κάνει οτιδήποτε του γουστάρει. Πχ να κάθεται σε μια καρέκλα (ο ειδικός) και να βάλει δια της βίας τον παππού να κόψει όλα τα δένδρα του. Ή μια γιαγιούλα άμα καλέσει έναν υδραυλικό για να της φτιάξει το νεροχύτη τότε ο ειδικός να έχει την εξουσία να την διατάζει να σπάσει τα κεραμίδια της. Μας λένε ουσιαστικά ότι όταν μια αγράμματη γιαγιούλα διαλέξει έναν ειδικό ταξιτζή, δεν ξέρει που θέλει να πάει επειδή αυτή είναι γριά και αγράμματη. Και αφού δεν ξέρει πιο είναι το καλό της τότε θα πρέπει ο ταξιτζής να αποφασίζει να την πάει όπου νομίζει αυτός!!! Αυτό είναι παρά φύση!!!
Σημείωση:
Μπορεί κάποιος να εκπαιδευτεί για να μπορεί να περπατάει με τα χέρια. Όμως όσο και να κατορθώσει να περπατάει έτσι ποτέ δεν θα μπορέσει να διανύσει περισσότερα χιλιόμετρα από κάποιον άλλο που περπατάει με τα πόδια. (Ακόμα και ένας κουτσός θα κάνει περισσότερα χιλιόμετρα από αυτόν). Το περπάτημα με τα χέρια είναι παρά φύση. Μπορείς μεν να περπατήσεις λίγο αλλά συγκριτικά με το περπάτημα με τα πόδια θα περπατήσεις ελάχιστα – μηδαμινά. Παρά φύση είναι να αποφασίζουν οι λίγοι και να διατάζουν τους πολλούς. Αποδείχτηκε ιστορικά. Πχ έχουμε να συγκρίνουμε το σύστημα διακυβέρνησης της Σπάρτης με το σύστημα διακυβέρνησης της Αθηναϊκής δημοκρατίας. Το πρώτο περπατούσε με την ταχύτητα της χελώνας και το δεύτερο με την ταχύτητα του φωτός. Στο πρώτο υπήρχε μπίχλα, εξαθλίωση και βαρβαρότητα (καιάδα κλπ) για το λαό. Πολιτισμός στα επίπεδα του μηδενός. Επιστήμες στα ίδια περίπου επίπεδα. (Το θέατρό τους το έφτιαξαν 150 χρόνια !!! περίπου αργότερα συγκριτικά με τους Αθηναίους. Τόσο καθυστερημένοι.) Ούτε έναν μαθηματικό, ούτε έναν φυσικό, ούτε έναν αστρονόμο, ούτε έναν φιλόσοφο, ούτε έναν σπουδαίο καλλιτέχνη δεν έβγαλε το ολιγαρχικό σύστημα της Σπάρτης. Εξουσίαζαν οι «άριστοι» και όχι ο λαός. Μιλάμε για τον ορισμό της καθυστέρησης. Και αυτό το σύστημα μας το προβάλουν σαν πρότυπο για να το ακολουθήσουμε και σήμερα οι ναζιστοεθνικιστές και οι «κυνοβουλευτικοί» δηλαδή τα μισάνθρωπα αυτά και απόλυτα εγκληματικά και ψυχασθενικά ρεμάλια της ζωής (Το ίδιο συνέβαινε και στα άλλα ολιγαρχικά συστήματα της εποχής εκτός Σπάρτης. Πχ τα θέατρά τους οι άλλες ολιγαρχικές πόλεις-κράτη τα έφτιαχναν με καθυστέρηση 100 – 300 χρόνια. Περπατούσαν δηλαδή με τα χέρια.) Τόσο καθυστερημένοι!!!Αντίθετα, στη δημοκρατία της Αθήνας η ευμάρεια ήταν τεράστια και οι πνευματικοί άνθρωποι χιλιάδες και τα επιτεύγματά τους φωτίζουν μέχρι σήμερα και θα φωτίζουν για πάντα την ανθρωπότητα γιατί εδώ περπατούσαν με τα πόδια. Ακολουθούσαν το φύση και όχι το παρά φύση. Εδώ, όπως είναι το φυσικό, αποφάσιζαν για τον κάθε ένα ξεχωριστό νόμο τους και τα πιο αγράμματα γεροντάκια. Εδώ όλη η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία ανήκε στο λαό.
(Ακούγεται όμως και το εξής βλακώδες λόγω απόλυτης έλλειψης επιχειρημάτων από τους ολιγαρχικούς. Λένε λοιπόν ότι η ανάπτυξη της Αθήνας ήταν αποτέλεσμα του ιμπεριαλισμού της και όχι το ότι ο λαός είχε την εκτελεστική και την νομοθετική εξουσία στα χέρια του. Μα τα άλλα συστήματα τα ολιγαρχικά, ελληνικά και ξένα, ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι ιμπεριαλιστές και παρά ταύτα οι λαοί τους ζούσαν μέσα στο σκοτάδι και τη μπίχλα. (Πχ οι μεγάλες κατακτήσεις των Μακεδόνων ή η κατάκτηση όλης της Πελοποννήσου από τους Σπαρτιάτες και για δε τους ξένους κατακτητές οι περιπτώσεις είναι εκατοντάδες)
Η απόλυτα ανόητη αυτή «θεωρία» των «αρίστων» υποστηρίζεται από υποκείμενα που είτε είναι ανίκανα να καταλάβουν ότι το κλειδί ναι μεν είναι ένα πολύ χρήσιμο ειδικό εργαλείο που κάνει για το άνοιγμα των κλειδαριών αλλά δεν κάνει με τίποτα για να χρησιμοποιηθεί ως μεταφορικό μέσο είτε προτείνεται από υποκείμενα που εσκεμμένα και για προπαγανδιστικούς λόγους θέλουν να προκαλέσουν σύγχυση στο λαό.
Οι ειδικοί λοιπόν χρειάζονται ΜΟΝΟ είτε για να είναι καλά εκτελεστικά όργανα είτε για να προτείνουν. Για τις αποφάσεις της ζωή του όμως είναι αποκλειστικά ειδικός ΜΟΝΟ ο καθένας μας.
Περισσότερες λεπτομέρειες πάνω στην πανβλακώδη «θεωρία» των αρίστων περιέχονται στο κείμενο «ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ».
Γ. Ποιες είναι οι ολιγαρχικές εκλογές σήμερα και ποιοι συμμετέχουν για υποψήφιοι.
1. Εκλογές για την ανάδειξη των ολιγαρχών του κυνοβουλίου.
Ακόμα οι λαοί βιώνουν την προϊστορία τους. Για τη Χώρα μας θα αρκούν 151 ολιγαρχικοί εγκληματίες, τρομοκράτες για να αποφασίζουν και να διατάζουν τι θα κάνουν 12 εκατομμύρια άνθρωποι!!!!!
2. Εκλογές για το ολιγαρχικό ευρωκυνοβούλιο.
Οι ολιγαρχικοί λυσσασμένοι σκύλοι κάθε Χώρας της Ευρώπης έχουν συνασπιστεί και έχουν φτιάξει τη δική τους ένωση, το δικό τους συνδικάτο, τη δική τους τρομοκρατική οργάνωση. Το συνδικάτο τους το έχουν ονομάσει για προπαγανδιστικούς λόγους ΕΕ δηλαδή Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην ουσία όμως και η πραγματική της ονομασία είναι ΕΕ-Ο δηλαδή Ένωση Ευρωπαίων Ολιγαρχών. Σε αυτό το συνδικάτο του εγκλήματος και της τρομοκρατίας είναι μερικές δεκάδες ολιγάρχες που αποφασίζουν και διατάζουν 500 εκατομμύρια ανθρώπους!!!!
Τα μεγαλύτερα ολιγαρχικά κόμματα είναι ανοιχτά υπέρ αυτής της Ένωσης των τρομοκρατών. Μερικοί (δεξιοί και ¨αριστεροί» είναι ενάντια στη συμμετοχή της Χώρας μας σε αυτή αλλά όχι από την άποψη ότι μια μικρή ομάδα ολιγαρχών αποφασίζει και διατάζει 500 εκατομμύρια ανθρώπους αλλά για άλλους δικούς τους προγραμματικούς λόγους. Κάποιοι άλλοι θλιβεροί ολιγαρχικοί «αριστεροί» «σοσιαλδημοκράτες» «ηγέτες», βλέπε κορυφή ΣΥΡΙΖΑ, με απύθμενη ψυχασθένεια για αύξηση της προσωπικής τους εξουσίας, προβάλουν τη θέση του «τρείς λαλούν και δυό χορεύουν». Ουσιαστικά ναι μεν παραδέχονται ότι αυτοί η ένωση είναι ένωση του μεγάλου κεφαλαίου αλλά η Χώρα μας θα πρέπει να είναι μέσα σε αυτή και να προσπαθήσει να την μετατρέψει σε ευρωπαϊκή ένωση των λαών.
Για παράδειγμα, μας λένε ουσιαστικά, ότι σε μια πόλη στην οποία έχουν οργανωθεί σε εγκληματική ομάδα μερικές δεκάδες δολοφόνων, παιδεραστών και ληστών, θα πρέπει οι υπόλοιποι να είμαστε μέλη αυτής ομάδας και να προσπαθούμε από μέσα να κατακτήσουμε την πλειοψηφία και έτσι να μετατρέψουμε την ομάδα σε ομάδα αγγέλων. (Τι άλλο θα μπορούσαν να σκεφτούν οι ποιητές οι Γάλλοι!!!) Φυσικά στο παράδειγμά μας όποιος θα είναι μέσα σε αυτή την εγκληματική οργάνωση και διαπιστωθεί από τους εγκληματίες ότι πάει να τους χαλάσει τα σχέδια, το πρώτο πράγμα που θα προσπαθήσουν να κάνουν θα είναι να τον εξοντώσουν. Αν θέλει κάποιος πραγματικά να εξοντώσει την εγκληματική ομάδα στέκεται έξω και απέναντί της οργανώνεται και προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την πιο κατάλληλη αντιβία που απαιτείται για να τους εξοντώσει. Όταν κάποιος θέλει να γκρεμίσει ένα ακατάλληλο ετοιμόρροπο σπίτι για να φτιάξει ένα καινούργιο, δεν κάθεται μέσα γιατί κινδυνεύει να τον πλακώσει. Και όταν το γκρεμίζει πάλι έξω θα πρέπει να είναι για να μην τον πλακώσει.
3. Οι τοπικές ολιγαρχικές εκλογές.
Οι τοπικοί ολιγάρχες θα πρέπει αυτοί να αποφασίζουν και να διατάζουν τους δημότες για τα θέματα που αφορούν τη ζωή τους στον τόπο τους.
Το τοπικό σύστημα διακυβέρνησης θα πρέπει, μέσα στο συνολικό ολιγαρχικό σύστημα, να κινείται το ίδιο ολιγαρχικά όπως και η κορυφή του. Το ίδιο ολιγαρχικά θα πρέπει να κινούνται και όλες οι άλλες οργανωμένες συλλογικότητες όπως συνδικάτα κλπ. Η λειτουργία των Δήμων, των συνδικάτων, των συλλόγων κλπ θα πρέπει να είναι ολιγαρχική όχι μόνο για να στηρίζουν πρακτικά τις ολιγαρχικές υλικές επιδιώξεις αλλά και για να παίζουν ένα εκπαιδευτικό ρόλο για το λαό. Ο λαός θα πρέπει να εκπαιδεύεται παντού για να εθιστεί να αποζητά κάποιον που θα αποφασίζει γι αυτόν και θα του επιβάλει τη θέλησή του.
Δ. Ποια άτομα κατεβαίνουν σαν υποψήφιοι για ολιγαρχικά αξιώματα;
Σε κάθε κανόνα υπάρχει τουλάχιστον μια εξαίρεση. Και εδώ αν αφαιρέσουμε μια μηδαμινή μειοψηφία καλοπροαίρετων ανθρώπων που νομίζουν (πολύ λαθεμένα) ότι αν οι ίδιοι βγουν σε ένα ολιγαρχικό πόστο θα μπορέσουν να προσφέρουν κάτι θετικό για την κοινωνία, θα μας μείνουν οι υπόλοιποι στους οποίους ο καθένας τους φέρει και έναν διαφορετικό βαθμό ψυχικής διαταραχής, διαφορετικό βαθμό εγωπάθειας.
Τα περισσότερα συμπλεγματικά άτομα, τα περισσότερα αφιλοσόφητα άτομα με ελλιπή κοινωνική συνείδηση και συνείδηση για το σύντομο και το πεπερασμένο της προσωπικής ζωής, τα περισσότερο ανασφαλή και άρα εγωπαθή άτομα έλκονται από τη δυνατότητα – εξουσία να επιβληθούν στη ζωή άλλων συνανθρώπων τους. Πολύ επικίνδυνες αυτές οι υπάρξεις. Και περισσότερο επικίνδυνες τις καθιστά το γεγονός ότι έχουν την ικανότητα να φοράνε με σχετική ευκολία την παραπλανητική μάσκα του λαοπρόβλητου ατόμου και του κοινωνικού αγωνιστή. Τι χαμόγελα, τι χαιρετούρες, τι ωραία λόγια, τι υποσχέσεις και προγράμματα προς τα θύματα – εκλογείς- λαό, προεκλογικά και όχι μόνο!!! Αυτή είναι η μάσκα των πιο αντικοινωνικών υπάρξεων της κάθε κοινωνίας. Μερικοί, ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ, κατεβαίνουν συνειδητά αλλά πολύ λαθεμένα, γιατί έτσι νομίζουν ότι προωθούν την ιδεολογία τους, το (λαθεμένο) σχέδιό τους για μια καλύτερη κοινωνία. ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ. Από τους υπόλοιπους κάποιοι έχουν απόλυτη γνώση και στόχο ότι πάνε για να ικανοποιήσουν ξεκάθαρα κάποιους προσωπικούς τους υλικούς σκοπούς ενώ μερικοί άλλοι επιδιώκουν βασικά (υποσυνείδητα, ασυνείδητα ή συνειδητά) την ατομική τους προβολή, την ικανοποίηση κάποιων προσωπικών ματαιοδοξιών, τον κοινωνικό θαυμασμό και αναγνώριση κλπ, απόδειξη του τεράστιου κομπλεξικού χαρακτήρα τους και των προσωπικών υπαρξιακών αδιεξόδων της ψυχοδομής τους.
Άτομα που επιδιώκουν να καθορίζουν τη ζωή των άλλων είναι εγκληματικές υπάρξεις παρά τη μάσκα του λαοπρόβλητου που φορούν.
Συλλογικότητες που επιδιώκουν στο να έχουν οι λίγοι «πλήρεις εκτελεστικές και νομοθετικές αρμοδιότητες» είναι τουλάχιστον ντε φάκτο αντικοινωνικές συλλογικότητες.
Ο αγώνας στο 21ο αιώνα για την επαναθεμελίωση του προτάγματος για την πραγματική δημοκρατία (όλη η εκτελεστική και η νομοθετική στο λαό) και για τον πραγματικό κοινοτισμό που της αντιστοιχεί έχει αρχίσει. Έρχονται πολύ δύσκολες και μαύρες μέρες για τους ολιγαρχικούς κάθε είδους.
( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)
Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΓΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΟΗΣΗ ΤΩΝ ΥΠΗΚΟΩΝ
(εκλογές
κυνοβουλευτικές, ευρωεκλογές, δημοτικές)
A. Οι κατηγορίες των εκλογών είναι δύο:
(α) Είτε
αυτοί, που μόλις θα εκλεγούν, θα έχουν την εξουσία να αποφασίζουν και να
διατάζουν τους εκλογείς ό,τι γουστάρουν. Δηλαδή να αποφασίζουν και να διατάζουν το λαό στο ΟΝΟΜΑ του λαού
είτε (β) οι όποιοι εκλεγμένοι θα είναι
εκτελεστικά όργανα – υπηρέτες των εκλογέων και θα εκτελούν ΜΟΝΟ ό,τι θα
αποφασίζουν και θα τους διατάζουν οι εκλογείς (η πλειοψηφία λαού ή δημοτών).
Οι πρώτες (α) εκλογές είναι ολιγαρχικού τύπου ή εκλογές τεράστιας κοροϊδίας για τους λαούς. Οι ελάχιστοι εκλεγμένοι έχουν την εξουσία να επιβάλουν (δια της βίας της ένοπλης εκτελεστικής) τη δική τους θέληση στην μεγάλη πλειοψηφία λαού. Αυτοί παίρνουν τις καθοριστικές αποφάσεις και ορίζουν τη ζωή των πολλών σε κάθε κοινωνικό θέμα ενώ οι πολλοί καθίστανται υπήκοοι – δούλοι. Αυτού του τύπου τις εκλογές τις έχουμε στο ολιγαρχικά συστήματα του κοινοβουλευτισμού, του φασισμού και των «εργατικών» συμβουλίων. Όλα τα ολιγαρχικά κόμματα αποκαλούν το ολιγαρχικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού αστική δημοκρατία (δηλαδή αστική εξουσία του λαού!!!) με λυσσώδη επιμονή για τους ευνόητους λόγους της παραπλάνησης του λαού. Στον κοινοβουλευτισμό διεξάγονται για την ανάδειξη των ολιγαρχών εξουσιαστών- επιβήτωρων των λαών σε κεντρικό κυβερνητικό επίπεδο , για την ανάδειξη των περιφερειακών και δημοτικών ολιγαρχών και για την ανάδειξη του ευρωπαϊκού κυνοβουλίου της ΕΕ – Ο (Ένωσης Ευρωπαίων Ολιγαρχών.
Οι δεύτερες (β) εκλογές είναι δημοκρατικού τύπου. Οι ελάχιστοι εκλεγμένοι είναι εκτελεστικά όργανα των εκλογέων τους αφού οι εκλογείς ( λαός ή δημότες) έχουν την εξουσία να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις καθοριστικές προδιαγραφές των πράξεων που αφορούν στη ζωή τους και ταυτόχρονα κατέχουν την ένοπλη εκτελεστική εξουσία για να μπορούν να διατάζουν τους εκλεγμένους τους να τις υλοποιήσουν. Μόνο σε τούτη την περίπτωση οι εκλογείς είναι πολίτες και όχι υπήκοοι (υπάκουοι) ή άβουλα ζώα. Είναι πολίτες γιατί μετέχουν κρίσεως νόμων και αρχής. (Αυτό το πολιτικό σύστημα είναι το σύστημα της δημοκρατίας ή το πολιτικό σύστημα του πραγματικού κοινοτισμού – που θα αντιστοιχεί στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων-.)
Σημείωση:
Οι ολιγαρχικοί κάθε μορφής έκαναν και θα κάνουν τα πάντα για να μη φτάσει στην κοινωνική συνείδηση αυτή η κατηγοριοποίηση των εκλογών και των διακυβερνήσεων.
Σήμερα έχει επικρατήσει παγκοσμίως (κατά κανόνα) το ολιγαρχικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού. Τι είναι όμως κοινοβουλευτισμός;
ΟΡΙΣΜΟΣ:
* ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ
Ή ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ είναι εκείνο το
ολιγαρχικό σύστημα εξουσίας κατά το οποίο οι ολιγαρχικοί (οι κατέχοντες
ολιγαρχική εξουσία που θα καταναγκάζουν το λαό να υποτάσσεται στη θέλησή τους,
σε κάθε θέμα) θα πρέπει να εκλέγονται (δια μέσου κομμάτων) από τα ίδια θα
θύματά τους (για λόγους εξαπάτησής τους), παρέχοντάς τους ταυτόχρονα την
κατά κανόνα ανούσια – αναποτελεσματική και ακαταδίωκτη δυνατότητα έκφρασης των
παραπόνων τους για τα δεινά που θα υφίστανται από αυτούς. (Σύμφωνα με αυτό το ολιγαρχικό
σύστημα θα πρέπει τα ίδια τα θύματα να σκάβουν το λάκκο τους δια της ψήφου τους.)
Το
ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΟ λοιπόν δίλλημα είναι:Θα συνεχίσουμε να ζούμε σε ένα σύστημα όπου οι κυβερνώντες (οι εκλεγμένοι ή οι μη εκλεγμένοι φασίστες) θα διατάζουν το λαό ή ο λαός θα διατάζει-εντέλει τους εκλεγμένους του κυβερνώντες; (στη σχέση εργασίας που θα έχει με αυτούς).
Τι θεωρούμε πιο σωστό και ωφέλιμο κοινωνικά και προσωπικά;
Όταν επιλέγουμε από την πιάτσα των ταξί τον καλύτερο (ειδικό) ταξιτζή και αφήνουμε σε αυτόν να έχει την εξουσία να μας επιβάλει για να μας πάει σε όποιο προορισμό γουστάρει ή να έχουμε εμείς την εξουσία να του υπαγορεύουμε να μας πάει σε όποιο συγκεκριμένο προορισμό θέλουμε;
Ετούτες οι δύο επιλογές ( «ή ο ταξιτζής μας πάει όπου θέλει ή εμείς του δίνουμε εντολή να μας πάει όπου θέλουμε») είναι ΑΠΟΛΥΤΑ διαφορετικές μεταξύ τους και αντιστοιχούν σε απόλυτα διαφορετικά πολιτικοοικονομικά συστήματα (ολιγαρχία – δημοκρατία).
Και ποιο είναι το όφελος που θα έχουμε αν βάλουμε απλά στόχο να διώξουμε (και όχι να αλλάξουμε σύστημα) ή να μην ξανά επιλέξουμε τον συγκεκριμένο ταξιτζή - νταβατζή και στη θέση του να διαλέξουμε κάποιον άλλο όταν και ο άλλος ταξιτζής είναι ολιγαρχικός - νταβατζής και θέλει και αυτός να έχει την εξουσία να αποφασίζει που θα πρέπει να πάμε;
Όταν και ο άλλος ταξιτζής θέλει και αυτός το ίδιο σύστημα; Δηλαδή όταν θέλει να αποφασίζει και να διατάζει αυτός τον πελάτη, υπάρχει τότε έστω και μία περίπτωση στο άπειρο να είναι καλός, να έχει φίλο κοινωνική συνείδηση ή είναι εξ ΟΡΙΣΜΟΥ (φανερά ή κρυφά) εγωπαθές, άρρωστο ψυχικά και αντικοινωνικό στοιχείο; Όταν κάποιος θέλει να κάνει απόλυτο κουμάντο στη ζωή του άλλου τι είναι; ΠΑΝΤΩΣ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΓΙΗΣ!!!
Είναι σίγουρα άτομο ψυχικά άρρωστο. Είναι δυνατόν κάποιος καπετάνιος να θέλει να αποφασίζει και να επιβάλει στους επιβάτες σε ποιο προορισμό να πάνε ή θα πρέπει οι επιβάτες, νέοι, γέροι, γραμματισμένοι ή αγράμματοι κλπ να αποφασίζουν που θέλουν να κατέβουν και ο καπετάνιος να εκτελεί; Είναι δυνατόν ένας τέτοιος καπετάνιος (που θα αποφασίζει και θα επιβάλει) να έχει κατά βάθος σώα την ψυχική του υγεία; Όχι.
Το να μη θέλει κάποιος να αφήνει τους άλλους να αποφασίζουν για τη ζωή τους, σημαίνει ότι είναι άρρωστο εγκληματικό στοιχείο. (Αν ήταν ψυχικά υγιής θα ήθελε ο λαός να έχει την εκτελεστική και τη νομοθετική και αυτός να είναι όργανο - υπηρέτης του λαού και να δεχόταν ο λαός να του αναθέτει συγκεκριμένες εκτελεστικές αρμοδιότητες.)
Με αυτά και με δεκάδες άλλα καταρρίπτεται πλήρως το ευτελές επιχείρημα - παγίδα των ολιγαρχικών περί δοκιμής νέων νταβατζήδων (ολιγαρχικών). Σου λένε: « Αυτόν ή εκείνον, αυτό ή εκείνο το κόμμα (ολιγαρχικό) το έχεις δοκιμάσει;» Και αν τους απαντήσεις όχι, αυτοί συνεχίζουν: « Τότε πως ξέρεις είναι το ίδιο κακοί με τους άλλους ή αν είναι καλοί; Αν δεν τους βάλεις να σε κυβερνήσουν, αν δεν τους δοκιμάσεις πως θα ξέρεις;»
Όμως θα μπορούσε κανείς να τους απαντήσει με ευκολία κατά τον ίδιο τρόπο. « Έχεις πέσει ποτέ από ουρανοξύστη με το κεφάλι; Όχι. Τότε πήγαινε πέσε. Αφού δεν έχεις δοκιμάσει πως ξέρεις ότι θα σκοτωθείς; Στον Ισημερινό θα κάνει ζέστη; (Ναι) Πως είσαι σίγουρος αν δεν δοκιμάσεις πηγαίνοντας; Είσαι ετερόφυλος και σου αρέσει; Πως είσαι σίγουρος αν δεν δοκιμάσεις και από την πίσω πόρτα …κοκ;»
Παρά ταύτα είναι χιλιάδες οι εναλλαγές, τα πειράματα και οι δοκιμές νέων ολιγαρχών (οχιών) που έχουν γίνει σε τοπικό κα παγκόσμιο επίπεδο τα τελευταία, ας πούμε, δύο χιλιάδες χρόνια. Έχουμε μήπως καμιά φίλο λαϊκή εξαίρεση; Όχι καμιά. (Και αυτόν που μας προτείνουν να δοκιμάσουμε τώρα θα είναι η μοναδική εξαίρεση σε παγκόσμιο επίπεδο τα τελευταία χιλιάδες χρόνια; Ναι; Εδώ πάει ο κλαυσίγελως!!! Η μέγιστη βλακεία είναι να κάνει κανείς πάντα ακριβώς το ίδιο πράγμα και να περιμένει κάθε φορά ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Επιτέλους όχι άλλη σπατάλη χρόνου σε βλακείες. Ο χρόνος είναι πολύτιμος και πρέπει να δοθεί στον αγώνα (κεντρικά) για τη συντριβή του συστήματος.) Αλλά και να είχαμε κανά δυό ιστορικές εξαιρέσεις θα έλεγε τίποτα αυτό; Απολύτως τίποτα. Απλά θα μας έλεγε ότι είναι τεράστια ανοησία να ψάχνεις μια θετική περίπτωση μέσα στις δεκάδες χιλιάδες πιθανότητες και μέσα σε χιλιάδες χρόνια και να μην μπαίνεις ΤΩΡΑ στον αγώνα για να συντριβεί εκ θεμελίων το ολιγαρχικό σύστημα. (και αν κάποιος ολιγάρχης του παρελθόντος δεν ήταν τόσο κακός σαν τους άλλους, μετά από αυτόν τι είχε ακολουθήσει στην κοινωνία;)
Μα αφού οι ολιγαρχικοί μας το λένε «έξω από τα δόντια». Μας δείχνουν και το πολιτικό πρόγραμμά τους. Θέλουν οι ΛΙΓΟΙ να κατέχουν τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία (Οι λίγοι βουλευτές ή στρατόκαυλοι ναζιστές κλπ). Θέλουν να έχουν την εξουσία οι ίδιοι για να επιβάλουν τη θέλησή τους στους πολλούς. Αυτό είναι μεγάλη συγκαλυμμένη ψυχική αρρώστια. Το ξέρουμε εκ των προτέρων, τους ξέρουμε εκ των προτέρων. Είναι εξ ορισμού αντικοινωνικά υποκείμενα.
Ενώ γνωρίζουμε ότι η οχιά είναι δηλητηριώδης, τότε γιατί θα πρέπει να μπούμε σε μια ακόμα νέα διαδικασία όπου θα δοκιμάσουμε να μας δαγκώσει μια κάποια άλλη (νεαρή, αρσενική ή θηλυκή ) οχιά για να διαπιστώσουμε αν είναι και αυτή δηλητηριώδης; Και αυτή δηλητηριώδης θα είναι. Μα αφού είναι ΑΠΟΛΥΤΑ διαπιστωμένο. Ιστορικά ΟΛΑ τα ολιγαρχικά συστήματα ήταν εγκληματικά, αντικοινωνικά, αντιλαϊκά χωρίς καμιά εξαίρεση, παρά τις διάφορες διαβαθμίσεις αντικοινωνικότητας που είχαν.
Όλοι οι ολιγαρχικοί είναι επί της ουσίας ίδιοι. Όπως όλα τα περιττώματα επί της ουσίας είναι σκατά και παρ ότι αλλάζουν σε χρώμα, ρευστότητα κλπ πρέπει όλα να αποκλείονται από το να είναι μέσα διατροφής, έτσι είναι και οι ολιγαρχικοί επί της ουσίας. Είναι ΟΛΟΙ τους ψυχικά διαταραγμένα, εγκληματικά, αντικοινωνικά όντα με διαφορετικές μορφές θεατρινισμού, λεξιλογίου, λογοπαίγνιων, υποσχέσεων και μεγέθους αντικοινωνικότητας και πρέπει επιτέλους να αποκλειστούν από την ανθρώπινη ιστορία.
Σε τούτο το σημείο όμως οι ολιγαρχικοί θα επιμείνουν και θα πουν: «Εντάξει αλλά στη ζωή δεν είναι πάντα όλα ρόδινα και θα είμαστε αναγκασμένοι πολλές φορές να επιλέγουμε μεταξύ κακών το μικρότερο κακό. Το μη χείρον βέλτιστο. Το να υποστείς το μικρότερο κακό είναι όφελος. Ψήφισε λοιπόν ή υποστήριξε εκείνο το κόμμα, εκείνον το μηχανισμό (ολιγαρχικό) που νομίζεις ότι θα σου κάνει το μικρότερο κακό».
Αληθοφανές μεν, ψεύτικο δε το επιχείρημά τους. Αν σε αυτό το συλλογισμό δεν υπάρχει πραγματικά και ένα τρίτο χειρότερο κακό τότε αυτός ο συλλογισμός στέκει. Αν όμως φανερώσεις την ύπαρξη ενός τρίτου μέγιστου κακού τότε οι συλλογισμός τους είναι μια απάτη. Πχ ένας 14χρονος (όντως) ήθελε πολύ να αγοράσει μια μηχανή ενός μεγάλου κυβισμού. Ο πατέρας του αρνιόταν να του ικανοποιήσει την επιθυμία γιατί είχε μεγάλες οικονομικές δυσκολίες. Το παιδί τότε άρχιζε να πέφτει σταδιακά σε «κατάθλιψη», να παραμελεί το σχολείο του κοκ. Ο πατέρας μπροστά στο ενδεχόμενο να χειροτερέψει η κατάσταση του γιού υπέκυψε, δανείστηκε και του αγόρασε τη μηχανή. Επέλεξε το μικρότερο κακό. Διάλεξε ένα μεγαλύτερο οικονομικό βάρος παρά να είναι το παιδί του σε αυτή την κατάσταση, να παραμελεί το σχολείο, να κλείνεται στον εαυτό του κλπ.
Όμως μετά από λίγο καιρό το παιδί τρέχοντας σε αυτοσχέδιους αγώνες ταχύτητας έπεσε και χτύπησε θανάσιμα. Ο πατέρας δεν είχε δει ή δεν είχε αξιολογήσει και το τρίτο πιθανό χειρότερο κακό.
Συμπέρασμα:
Η επιλογή του «μη χείρον βέλτιστο» δεν ισχύει όταν υπάρχει και τρίτο πιθανό χείριστο κακό. Όταν υπάρχει ακόμα ένα μεγαλύτερο κακό από τα δύο συγκρινόμενα και η επιλογή δεν γίνει με βάση αυτό το χείριστο τότε η επιλογή του μικρότερου κακού δεν είναι η βέλτιστη αλλά η κάκιστη επιλογή.
Και εδώ, με τη συμμετοχή του καθένα μας στις εκλογές, ποιο είναι το τρίτο χείριστο κακό που θα προκύπτει;
Βασικά η συμμετοχή του λαού σε αυτές βοηθά το ολιγαρχικό σύστημα να μπορεί να κάνει διαρκή παράταση της ζωής του. (Πόσες δεκαετίες έχουν ήδη περάσει με τις ελπίδες και τη συμμετοχή του λαού στις ολιγαρχικές κυνοβουλευτικές εκλογές αλλά που φτάσαμε τελικά σήμερα;) Το σύστημα επιθυμεί τη μεγάλη συμμετοχή του λαού στις ολιγαρχικές εκλογές του. Η συμμετοχή του καθένα μας σημαίνει κατά βάθος πολλά πράγματα. Σημαίνει πριν από όλα ότι νοητικά και συνειδησιακά δεν αμφισβητείται πλήρως η ψεύτικη ωφελιμότητα των ολιγαρχικών εκλογών, η ψεύτικη ωφελιμότητα για το λαό όπως την προβάλει προπαγανδιστικά το σύστημα. Σημαίνει ότι ο ψηφοφόρος για να πάει στην κάλπικη κάλπη τους, κάποιου είδους όφελος θα νομίζει ότι έχει.
Είναι ραγισμένο το γυαλί της συνείδησής του. Αυτό θέλουν ουσιαστικά οι ολιγαρχικοί. Να νομίζει ο καθένας μας ότι κάποιο όφελος μπορεί να προκύψει για τον ίδιο από τη συμμετοχή του. Ετούτο όμως είναι ουσιαστικά μια, μερική ή πλήρης, εξουδετέρωση της συνείδησης του ενεργού ψηφοφόρου. Για να πάει ο ψηφοφόρος στην κάλπη σημαίνει κατά κανόνα ότι κατά βάθος δεν αρνείται και δεν αμφισβητεί ριζικά και ολοκληρωτικά την ουσία του ολιγαρχισμού (αφού περιμένει κάποιο όφελος). Και κάποιος που δεν αμφισβητεί ΠΛΗΡΩΣ την ουσία του ολιγαρχισμού δεν διαθέτει το συνειδησιακό υπόβαθρο για να συμμετάσχει ενεργά στην επαναστατική δράση για τη ριζική ανατροπή του. Είναι σε μεγάλο ή μικρότερο βαθμό εξουδετερωμένος συνειδησιακά. Και αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι το ολιγαρχικό σύστημα, όσο δεν θα αμφισβητείται πλειοψηφικά, θα κερδίζει διαρκώς μεγάλη χρονική παράταση ζωής, θα μπορεί να ανασυντάσσει τις δυνάμεις μετά από τις κρίσεις του και να επεκτείνεται προς το μέλλον, με τάση «προς τους αιώνες των αιώνων…φτού». Και όσο αυτό θα συμβαίνει, το ολιγαρχικό σύστημα θα αισθάνεται δυνατό και ανάλογα με το βαθμό ασφάλειας που θα νιώθει τόσο θα αποθρασύνεται και τόσο μεγαλύτερα βάρβαρα και εξαθλιωτικά μέτρα θα επιβάλει στον κάθε λαό. Τόσο μεγάλα θα είναι αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα όπου και αν ακόμα υλοποιηθεί το όποιο εκ των προτέρων προσδοκώμενο όφελος από τον ψηφοφόρο που πήγε να ψηφίσει, θα μας φέρνει μπροστά στην κατάσταση «σου δίνω ένα ψίχουλο και σου παίρνω το καρβέλι». (Διακαής πόθος του ολιγαρχικού συστήματος είναι να συμμετέχουμε όλοι μας στις εκλογές τους και αν δεν ψηφίσουμε το πιο αντιπροσωπευτικό κόμμα του τότε σε τελευταία ανάλυση ας ψηφίσουμε ένα άλλο οποιοδήποτε ολιγαρχικό κόμμα). Ετούτη είναι η ζωοφόρος γι αυτό αρχή.
Σημείωση:
Η τακτική ή η θεωρία που προτείνει τις σταδιακές αλλαγές, τις σταδιακές μεταρρυθμίσεις, τις βήμα προς βήμα «ειρηνικές» κατακτήσεις που θα οδηγήσουν τελικά στην εξουσία του λαού, έχει αποδειχτεί επί 2336 χρόνια ΑΠΟΛΥΤΑ αποτυχημένη. Σήμερα παρά την παρέλευση χιλιάδων χρόνων και παρά την τεράστια πρόοδο των επιστημών και παρά τους εκατομμύρια μεταρρυθμιστικούς αγώνες που έχουν γίνει, το 90% της ανθρωπότητας ζει μέσα στην απόλυτη εξαθλίωση.
Κατά κανόνα και από θέση αρχής, οι δημοκρατικές δυνάμεις θα πρέπει να σαμποτάρουν με όποιο δυνατό τρόπο (αποχή – άκυρο – λευκό κλπ) τις ολιγαρχικές εκλογές είτε αυτές είναι για το κυνοβούλιο είτε για την ΕΕ-Ο (Ένωση Ευρωπαίων Ολιγαρχών) είτε είναι τοπικές. Η μαζική συμμετοχή σε αυτές θα σημαίνει πάντα όχι μόνο απλή έλλειψη ωφελιμότητας για την πλειοψηφία της κοινωνίας αλλά όλο και πιο μεγάλο και μακροχρόνιο σφίξιμο της θηλιάς στο λαιμό του λαού. Τίθεται όμως ένα ερώτημα και για την άλλη πλευρά. Η μαζική αποχή, το άκυρο και το λευκό θα σημαίνουν αυτόματα και κάποιο μεγάλο κέρδος για το λαό; Όχι βέβαια. Το μέγεθος ή η ανυπαρξία της ωφελιμότητας εξαρτάται από τη συνολική στάση του καθένα. Αν η αποχή από τις εκλογές γίνεται με όρους αδιαφορίας για τα κοινωνικά προβλήματα τότε δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ κανένα θετικό αποτέλεσμα.
Αν όμως η κάθε αποχή από τις ολιγαρχικές εκλογές συνδυάζεται με αγωνιστική κινηματική στάση και τη σωστή και κατάλληλη αιτιολόγηση αυτής της στάσης τότε θα προχωράμε κάποια βήματα μπροστά. Αν πχ ο καθένας μας αιτιολογεί στον περίγυρό του την αποχή του πειστικά, με τη διεκδίκηση του σκοπού για μια άλλη κοινωνία στην οποία όλη την εκτελεστική και τη νομοθετική θα πρέπει να την έχει ο λαός τότε θα προκύπτουν κάποια θετικά αποτελέσματα για την προοπτική της λαϊκής επανάστασης. Αν στην αρχή ζητάμε εμείς από το συνομιλητή μας να μας πει τι κατηγορία διακυβέρνησης θέλει κατά βάθος δηλαδή αν θέλει οι κυβερνώντες να αποφασίζουν και να τον διατάζουν ή αν θέλει να αποφασίζει αυτός και οι κυβερνώντες να είναι εκτελεστικά όργανά του τότε θα τίθεται το θέμα στην αληθινή, πραγματική του βάση για περαιτέρω συζήτηση. ( Και αν μας απαντήσει ότι θέλει όντως ο λαός να αποφασίζει για τη ζωή του και οι εκλεγμένοι του να εκτελούν τις αποφάσεις του τότε του ζητάμε να μας πει ή να μας τεκμηριώσει πως θα μπορέσει να το πετύχει αυτό ψηφίζοντας σήμερα κάποιο ολιγαρχικό κόμμα, συμμετέχοντας δηλαδή στις ολιγαρχικού τύπου εκλογές). Αν, με την ευκαιρία των ολιγαρχικών εκλογών, μπορεί ο καθένας μας να εξηγεί σωστά ότι υπάρχουν δύο τύποι διακυβερνήσεων και άρα δύο τύποι εκλογών (ολιγαρχικές και δημοκρατικές) και στη συνέχεια να προτείνει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ένα εφικτό σχέδιο – πρόγραμμα που να αναφέρεται στο πως μπορεί να λειτουργεί πρακτικά η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία στα χέρια του λαού, μετά τη συντριβή της ολιγαρχίας τότε θα είναι ένα βήμα που ναι μεν θα φαίνεται προσωρινά μικρό αλλά θα αποδειχτεί στο μέλλον ότι τελικά ήταν πολύ σημαντικό για την επανάσταση με σκοπό την κοινωνική απελευθέρωση από τον ολιγαρχικό ζυγό. Και αν όλα αυτά γίνονται ατομικά και συλλογικά οργανωμένα τόσο περισσότερα θετικά αποτελέσματα θα επέρχονται.
Με λίγα λόγια αν η αποχή συνδυάζεται με τις όποιες αλυσιδωτές ενέργειες που απαιτούνται για την τελική κοινωνική απελευθέρωση τότε μόνο θα αποκτά μεγάλο νόημα και θα έχει μεγάλα θετικά αποτελέσματα και τότε μόνο μπορεί να χαρακτηριστεί μεγάλη προσωπική επαναστατική στάση.
Ίσως στο μέλλον για λόγους τακτικής και χωρίς να βάζει ούτε σταγόνα νερό στο κρασί της στρατηγικής του που θα είναι «όλη η εκτελεστική και η νομοθετική στο λαό», θα μπορούσε κάποιο όχι ολιγαρχικό αλλά κάποιο αντιολιγαρχικό επαναστατικό κόμμα, να καλέσει κατ εξαίρεση το λαό, να συμμετάσχει σε κάποιες κοινοβουλευτικές εκλογές. Όμως σε τούτη την περίπτωση θα πρέπει να περικλείεται τη μεγάλη βεβαιότητα ότι η ωφελιμότητα από την τακτική αυτή για την κοινωνική επανάσταση θα ήταν πολύ μεγάλη και ότι θα προωθούσε γοργότερα τις επαναστατικές διαδικασίες και φυσικά δίχως να προκαλεί πισωγυρίσματα και ιδεολογικές συγχύσεις στην κοινωνική συνείδηση. Σήμερα όμως τέτοιο δεδομένο λείπει εντελώς.
Σημείωση:
Το ποιά είναι η σωστή στάση για το λαό, φαίνεται καθαρά και από τα διάφορα διαφημιστικά σπότ που παίζονται αυτές τις μέρες στα ΜΜΕ και τα οποία προωθεί η Ένωση των Ευρωπαίων Ολιγαρχών.
Αναλύοντάς τα βλέπουμε τα εξής:
1ον. Καλούν τους λαούς σε μαζική συμμετοχή σε αυτές ανεξάρτητα από το συγκεκριμένο κόμμα που θα ψηφίσει ο καθένας.
Ετούτο σημαίνει ότι δεν τους νοιάζει και δεν φοβούνται την ψήφο σε ένα οποιοδήποτε ολιγαρχικό κόμμα. Δείχνει καθαρά ότι τους φοβίζει η μεγάλη αποχή. Και αυτή τους φοβίζει όχι επειδή από μόνη της θα ρίξει το σύστημα της ολιγαρχίας αλλά επειδή μπορεί να λειτουργήσει σαν πρώτο βήμα. Η αποχή θα σημαίνει αμφισβήτηση των εκλογών τους και η αμφισβήτηση είναι πάντα το πρώτο βήμα που μπορεί να εξελιχθεί (κάτω από προϋποθέσεις) σε λαϊκή επανάσταση. Τους τρομοκρατεί το δεύτερο βήμα που πιθανόν να προκύψει και γι αυτό τους συμφέρει τα μέγιστα να μας κοροϊδέψουν και να μας οδηγήσουν στην κάλπη τους.
2ον.Τα άλλα επιχειρήματα που περιέχουν τα σπότ τους, είναι τόσο γελοία και ανυπόστατα που προσβάλουν ακόμα και την νηπιακή νοημοσύνη. Πχ σε ένα σπότ πάνε να μας πείσουν ότι όλοι οι ολιγαρχικοί δεν είναι ίδιοι και ότι διαφέρουν.
Όμως η εύκολη απάντηση είναι ότι ναι μεν καμιά οχιά δεν είναι ίδια με τις άλλες αλλά επί της ουσίας όλες είναι δηλητηριώδεις.
Σε άλλο σποτ μας λένε « διάλεξε ποιος θα κάνει κουμάντο». Από αυτή τη φράση όμως έχουν αφαιρέσει μια ή δύο λέξεις και έτσι της έχουν αλλάξει εντελώς την ουσία. Η σωστή φράση θα ήταν «διάλεξε ποιος θα ΣΟΥ κάνει κουμάντο» ή «διάλεξε ποιος θα κάνει κουμάντο στη ζωή σου».
Β. Η βασική ολιγαρχική προπαγάνδα.
Οι ολιγαρχικοί για να εγκλωβίζουν την κοινωνική συνείδηση μέσα στο δικό τους σύστημα και για να μην επαναστατήσουν οι λαοί, χρησιμοποιούν διάφορα ιδεολογήματα – επιχειρήματα των οπισθίων.
Σε κάθε πρόταση ή πρόταγμα που είναι προς όφελος του λαού αλλά ταυτόχρονα ζημιώνει τους ίδιους, χρησιμοποιούν πάντα τη «θεωρία» του ανέφικτου με διάφορες παραλλαγές δικαιολογιών.
Έτσι και στο σημαντικότατο και καθοριστικό θέμα της αυτοθέσμισης των λαών δηλαδή αν ο κάθε λαός μπορεί πρακτικά να ψηφίζει – επιλέγει τον κάθε νόμο (αφού προηγουμένως έχει εξοντώσει την ολιγαρχία) απαντούν ότι αυτό είναι ανέφικτο και προσπαθούν να αιτιολογήσουν τη θέση τους με κάποιες νηπιακού τύπου ανοησίες. Κυριότερες από αυτές τις ανοησίες είναι (1) ότι λόγω μεγάλων πληθυσμών ο λαός δεν μπορεί να ψηφίζει τον κάθε νόμο και (2) ότι ο λαός δεν είναι ειδικός, δεν έχει ειδικές γνώσεις για να επιλέγει σωστά τον κάθε νόμο και γι αυτό θα πρέπει να αποφασίζουν οι άριστοι ειδικοί. (πχ η «κάθε αγράμματη γιαγιούλα δεν ξέρει τι είναι σωστό να ψηφίζει»!)
Όσον αφορά
την πρώτη (1η ) δικαιολογία τους μπορούμε να πούμε περιληπτικά τα εξής:
Είναι νομοτέλεια (νόμος χωρίς εξαίρεση) το γεγονός ότι οτιδήποτε μπορούσε να
πραγματώσει ο άνθρωπος του παρελθόντος μπορεί να πραγματώσει το ίδιο και καλύτερα ο σύγχρονος
άνθρωπος λόγω της μεγάλης προόδου της επιστήμης. (Και ότι μπορεί να πραγματώσει
ο σύγχρονος άνθρωπος δεν είναι βέβαιο ότι μπορούσε να το πραγματώσει και ο
άνθρωπος του παρελθόντος.) Έτσι μπορούμε να συμπεράνουμε με ασφάλεια ότι αφού
μπόρεσε ο λαός της Αθήνας του 462 πχ να
κατέχει όλη τη νομοθετική
και την εκτελεστική εξουσία (και για 140 χρόνια) τότε μπορεί να κάνει το
ίδιο και καλύτερα (για πάντα) και ο σύγχρονος άνθρωπος.
Σήμερα είναι πρακτικά δυνατόν να έχουμε την επιλογή του κάθε νόμου από την πλειοψηφία του λαού με Κληρωτά Νομοθετικά Σώματα (ΚΝΣ), τα οποία μπορούν να θεσμοθετούνται στη βάση των επιστημονικών προδιαγραφών της εξαγωγής των δειγμάτων των δημοσκοπήσεων. Μπορούμε δηλαδή για την επιλογή του κάθε ξεχωριστού νόμου να θεσμοθετούμε ένα διαφορετικό Κληρωτό Νομοθετικό Σώμα όπου θα επιλέγει πλειοψηφικά μεταξύ διαφορετικών προτάσεων νόμων τον νόμο που θα θέλει. Έτσι ό,τι απόφαση πάρει η πλειοψηφία αυτού του δείγματος θα είναι ίδια με την απόφαση που θα έπαιρνε όλος ο λαός αν πήγαινε την ίδια στιγμή να ψηφίσει στην κάλπη (και είχε την ίδια ενημέρωση).
Για τους νόμους που θα αφορούν όλη την κοινωνία, το κάθε κληρωτό νομοθετικό σώμα θα μπορεί να αποτελείται από 1200 άτομα περίπου. (Περισσότερες λεπτομέρειες γι αυτό το θεσμό υπάρχουν στο κείμενο «ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ»)
Για τις αποφάσεις που θα αφορούν το Δήμο, το κληρωτό δημοτικό Σώμα θα μπορεί να αποτελείται από 500 άτομα περίπου. (Περισσότερες λεπτομέρειες για την δημοκρατική λειτουργία των δήμων υπάρχουν στο κείμενο «ΔΗΜΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ «ΑΜΕΣΗΣ» ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑΣ»)
Τώρα όσον
αφορά στη (2η ) δικαιολογία τους έχουμε να πούμε επίσης περιληπτικά
τα εξής:Σήμερα είναι πρακτικά δυνατόν να έχουμε την επιλογή του κάθε νόμου από την πλειοψηφία του λαού με Κληρωτά Νομοθετικά Σώματα (ΚΝΣ), τα οποία μπορούν να θεσμοθετούνται στη βάση των επιστημονικών προδιαγραφών της εξαγωγής των δειγμάτων των δημοσκοπήσεων. Μπορούμε δηλαδή για την επιλογή του κάθε ξεχωριστού νόμου να θεσμοθετούμε ένα διαφορετικό Κληρωτό Νομοθετικό Σώμα όπου θα επιλέγει πλειοψηφικά μεταξύ διαφορετικών προτάσεων νόμων τον νόμο που θα θέλει. Έτσι ό,τι απόφαση πάρει η πλειοψηφία αυτού του δείγματος θα είναι ίδια με την απόφαση που θα έπαιρνε όλος ο λαός αν πήγαινε την ίδια στιγμή να ψηφίσει στην κάλπη (και είχε την ίδια ενημέρωση).
Για τους νόμους που θα αφορούν όλη την κοινωνία, το κάθε κληρωτό νομοθετικό σώμα θα μπορεί να αποτελείται από 1200 άτομα περίπου. (Περισσότερες λεπτομέρειες γι αυτό το θεσμό υπάρχουν στο κείμενο «ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ»)
Για τις αποφάσεις που θα αφορούν το Δήμο, το κληρωτό δημοτικό Σώμα θα μπορεί να αποτελείται από 500 άτομα περίπου. (Περισσότερες λεπτομέρειες για την δημοκρατική λειτουργία των δήμων υπάρχουν στο κείμενο «ΔΗΜΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ «ΑΜΕΣΗΣ» ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑΣ»)
Η «θεωρία» της διακυβέρνησης από τους «αρίστους» είναι η πιο βλακώδης θεωρία στην ιστορία της ανθρωπότητας. Βεβαίως και θα πρέπει να αποφασίζει για τη ζωή του και ο αγράμματος παππούς ή η αγράμματη γιαγιούλα. Όμως τι μας προτείνουν αυτοί με τη «θεωρία» των γλουτιαίων περιοχών των ειδικών ή των «αρίστων; Μας προτείνουν ουσιαστικά ότι όταν ένας αγράμματος παππούς επιλέγει κάποιον «ειδικό» για να του καθαρίσει το χωράφι του από τα ξερόχορτα τότε ο ειδικός θα πρέπει να έχει την εξουσία να διατάξει τον παππού να κάνει οτιδήποτε του γουστάρει. Πχ να κάθεται σε μια καρέκλα (ο ειδικός) και να βάλει δια της βίας τον παππού να κόψει όλα τα δένδρα του. Ή μια γιαγιούλα άμα καλέσει έναν υδραυλικό για να της φτιάξει το νεροχύτη τότε ο ειδικός να έχει την εξουσία να την διατάζει να σπάσει τα κεραμίδια της. Μας λένε ουσιαστικά ότι όταν μια αγράμματη γιαγιούλα διαλέξει έναν ειδικό ταξιτζή, δεν ξέρει που θέλει να πάει επειδή αυτή είναι γριά και αγράμματη. Και αφού δεν ξέρει πιο είναι το καλό της τότε θα πρέπει ο ταξιτζής να αποφασίζει να την πάει όπου νομίζει αυτός!!! Αυτό είναι παρά φύση!!!
Σημείωση:
Μπορεί κάποιος να εκπαιδευτεί για να μπορεί να περπατάει με τα χέρια. Όμως όσο και να κατορθώσει να περπατάει έτσι ποτέ δεν θα μπορέσει να διανύσει περισσότερα χιλιόμετρα από κάποιον άλλο που περπατάει με τα πόδια. (Ακόμα και ένας κουτσός θα κάνει περισσότερα χιλιόμετρα από αυτόν). Το περπάτημα με τα χέρια είναι παρά φύση. Μπορείς μεν να περπατήσεις λίγο αλλά συγκριτικά με το περπάτημα με τα πόδια θα περπατήσεις ελάχιστα – μηδαμινά. Παρά φύση είναι να αποφασίζουν οι λίγοι και να διατάζουν τους πολλούς. Αποδείχτηκε ιστορικά. Πχ έχουμε να συγκρίνουμε το σύστημα διακυβέρνησης της Σπάρτης με το σύστημα διακυβέρνησης της Αθηναϊκής δημοκρατίας. Το πρώτο περπατούσε με την ταχύτητα της χελώνας και το δεύτερο με την ταχύτητα του φωτός. Στο πρώτο υπήρχε μπίχλα, εξαθλίωση και βαρβαρότητα (καιάδα κλπ) για το λαό. Πολιτισμός στα επίπεδα του μηδενός. Επιστήμες στα ίδια περίπου επίπεδα. (Το θέατρό τους το έφτιαξαν 150 χρόνια !!! περίπου αργότερα συγκριτικά με τους Αθηναίους. Τόσο καθυστερημένοι.) Ούτε έναν μαθηματικό, ούτε έναν φυσικό, ούτε έναν αστρονόμο, ούτε έναν φιλόσοφο, ούτε έναν σπουδαίο καλλιτέχνη δεν έβγαλε το ολιγαρχικό σύστημα της Σπάρτης. Εξουσίαζαν οι «άριστοι» και όχι ο λαός. Μιλάμε για τον ορισμό της καθυστέρησης. Και αυτό το σύστημα μας το προβάλουν σαν πρότυπο για να το ακολουθήσουμε και σήμερα οι ναζιστοεθνικιστές και οι «κυνοβουλευτικοί» δηλαδή τα μισάνθρωπα αυτά και απόλυτα εγκληματικά και ψυχασθενικά ρεμάλια της ζωής (Το ίδιο συνέβαινε και στα άλλα ολιγαρχικά συστήματα της εποχής εκτός Σπάρτης. Πχ τα θέατρά τους οι άλλες ολιγαρχικές πόλεις-κράτη τα έφτιαχναν με καθυστέρηση 100 – 300 χρόνια. Περπατούσαν δηλαδή με τα χέρια.) Τόσο καθυστερημένοι!!!Αντίθετα, στη δημοκρατία της Αθήνας η ευμάρεια ήταν τεράστια και οι πνευματικοί άνθρωποι χιλιάδες και τα επιτεύγματά τους φωτίζουν μέχρι σήμερα και θα φωτίζουν για πάντα την ανθρωπότητα γιατί εδώ περπατούσαν με τα πόδια. Ακολουθούσαν το φύση και όχι το παρά φύση. Εδώ, όπως είναι το φυσικό, αποφάσιζαν για τον κάθε ένα ξεχωριστό νόμο τους και τα πιο αγράμματα γεροντάκια. Εδώ όλη η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία ανήκε στο λαό.
(Ακούγεται όμως και το εξής βλακώδες λόγω απόλυτης έλλειψης επιχειρημάτων από τους ολιγαρχικούς. Λένε λοιπόν ότι η ανάπτυξη της Αθήνας ήταν αποτέλεσμα του ιμπεριαλισμού της και όχι το ότι ο λαός είχε την εκτελεστική και την νομοθετική εξουσία στα χέρια του. Μα τα άλλα συστήματα τα ολιγαρχικά, ελληνικά και ξένα, ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι ιμπεριαλιστές και παρά ταύτα οι λαοί τους ζούσαν μέσα στο σκοτάδι και τη μπίχλα. (Πχ οι μεγάλες κατακτήσεις των Μακεδόνων ή η κατάκτηση όλης της Πελοποννήσου από τους Σπαρτιάτες και για δε τους ξένους κατακτητές οι περιπτώσεις είναι εκατοντάδες)
Η απόλυτα ανόητη αυτή «θεωρία» των «αρίστων» υποστηρίζεται από υποκείμενα που είτε είναι ανίκανα να καταλάβουν ότι το κλειδί ναι μεν είναι ένα πολύ χρήσιμο ειδικό εργαλείο που κάνει για το άνοιγμα των κλειδαριών αλλά δεν κάνει με τίποτα για να χρησιμοποιηθεί ως μεταφορικό μέσο είτε προτείνεται από υποκείμενα που εσκεμμένα και για προπαγανδιστικούς λόγους θέλουν να προκαλέσουν σύγχυση στο λαό.
Οι ειδικοί λοιπόν χρειάζονται ΜΟΝΟ είτε για να είναι καλά εκτελεστικά όργανα είτε για να προτείνουν. Για τις αποφάσεις της ζωή του όμως είναι αποκλειστικά ειδικός ΜΟΝΟ ο καθένας μας.
Περισσότερες λεπτομέρειες πάνω στην πανβλακώδη «θεωρία» των αρίστων περιέχονται στο κείμενο «ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ».
Γ. Ποιες είναι οι ολιγαρχικές εκλογές σήμερα και ποιοι συμμετέχουν για υποψήφιοι.
1. Εκλογές για την ανάδειξη των ολιγαρχών του κυνοβουλίου.
Ακόμα οι λαοί βιώνουν την προϊστορία τους. Για τη Χώρα μας θα αρκούν 151 ολιγαρχικοί εγκληματίες, τρομοκράτες για να αποφασίζουν και να διατάζουν τι θα κάνουν 12 εκατομμύρια άνθρωποι!!!!!
2. Εκλογές για το ολιγαρχικό ευρωκυνοβούλιο.
Οι ολιγαρχικοί λυσσασμένοι σκύλοι κάθε Χώρας της Ευρώπης έχουν συνασπιστεί και έχουν φτιάξει τη δική τους ένωση, το δικό τους συνδικάτο, τη δική τους τρομοκρατική οργάνωση. Το συνδικάτο τους το έχουν ονομάσει για προπαγανδιστικούς λόγους ΕΕ δηλαδή Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην ουσία όμως και η πραγματική της ονομασία είναι ΕΕ-Ο δηλαδή Ένωση Ευρωπαίων Ολιγαρχών. Σε αυτό το συνδικάτο του εγκλήματος και της τρομοκρατίας είναι μερικές δεκάδες ολιγάρχες που αποφασίζουν και διατάζουν 500 εκατομμύρια ανθρώπους!!!!
Τα μεγαλύτερα ολιγαρχικά κόμματα είναι ανοιχτά υπέρ αυτής της Ένωσης των τρομοκρατών. Μερικοί (δεξιοί και ¨αριστεροί» είναι ενάντια στη συμμετοχή της Χώρας μας σε αυτή αλλά όχι από την άποψη ότι μια μικρή ομάδα ολιγαρχών αποφασίζει και διατάζει 500 εκατομμύρια ανθρώπους αλλά για άλλους δικούς τους προγραμματικούς λόγους. Κάποιοι άλλοι θλιβεροί ολιγαρχικοί «αριστεροί» «σοσιαλδημοκράτες» «ηγέτες», βλέπε κορυφή ΣΥΡΙΖΑ, με απύθμενη ψυχασθένεια για αύξηση της προσωπικής τους εξουσίας, προβάλουν τη θέση του «τρείς λαλούν και δυό χορεύουν». Ουσιαστικά ναι μεν παραδέχονται ότι αυτοί η ένωση είναι ένωση του μεγάλου κεφαλαίου αλλά η Χώρα μας θα πρέπει να είναι μέσα σε αυτή και να προσπαθήσει να την μετατρέψει σε ευρωπαϊκή ένωση των λαών.
Για παράδειγμα, μας λένε ουσιαστικά, ότι σε μια πόλη στην οποία έχουν οργανωθεί σε εγκληματική ομάδα μερικές δεκάδες δολοφόνων, παιδεραστών και ληστών, θα πρέπει οι υπόλοιποι να είμαστε μέλη αυτής ομάδας και να προσπαθούμε από μέσα να κατακτήσουμε την πλειοψηφία και έτσι να μετατρέψουμε την ομάδα σε ομάδα αγγέλων. (Τι άλλο θα μπορούσαν να σκεφτούν οι ποιητές οι Γάλλοι!!!) Φυσικά στο παράδειγμά μας όποιος θα είναι μέσα σε αυτή την εγκληματική οργάνωση και διαπιστωθεί από τους εγκληματίες ότι πάει να τους χαλάσει τα σχέδια, το πρώτο πράγμα που θα προσπαθήσουν να κάνουν θα είναι να τον εξοντώσουν. Αν θέλει κάποιος πραγματικά να εξοντώσει την εγκληματική ομάδα στέκεται έξω και απέναντί της οργανώνεται και προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την πιο κατάλληλη αντιβία που απαιτείται για να τους εξοντώσει. Όταν κάποιος θέλει να γκρεμίσει ένα ακατάλληλο ετοιμόρροπο σπίτι για να φτιάξει ένα καινούργιο, δεν κάθεται μέσα γιατί κινδυνεύει να τον πλακώσει. Και όταν το γκρεμίζει πάλι έξω θα πρέπει να είναι για να μην τον πλακώσει.
3. Οι τοπικές ολιγαρχικές εκλογές.
Οι τοπικοί ολιγάρχες θα πρέπει αυτοί να αποφασίζουν και να διατάζουν τους δημότες για τα θέματα που αφορούν τη ζωή τους στον τόπο τους.
Το τοπικό σύστημα διακυβέρνησης θα πρέπει, μέσα στο συνολικό ολιγαρχικό σύστημα, να κινείται το ίδιο ολιγαρχικά όπως και η κορυφή του. Το ίδιο ολιγαρχικά θα πρέπει να κινούνται και όλες οι άλλες οργανωμένες συλλογικότητες όπως συνδικάτα κλπ. Η λειτουργία των Δήμων, των συνδικάτων, των συλλόγων κλπ θα πρέπει να είναι ολιγαρχική όχι μόνο για να στηρίζουν πρακτικά τις ολιγαρχικές υλικές επιδιώξεις αλλά και για να παίζουν ένα εκπαιδευτικό ρόλο για το λαό. Ο λαός θα πρέπει να εκπαιδεύεται παντού για να εθιστεί να αποζητά κάποιον που θα αποφασίζει γι αυτόν και θα του επιβάλει τη θέλησή του.
Δ. Ποια άτομα κατεβαίνουν σαν υποψήφιοι για ολιγαρχικά αξιώματα;
Σε κάθε κανόνα υπάρχει τουλάχιστον μια εξαίρεση. Και εδώ αν αφαιρέσουμε μια μηδαμινή μειοψηφία καλοπροαίρετων ανθρώπων που νομίζουν (πολύ λαθεμένα) ότι αν οι ίδιοι βγουν σε ένα ολιγαρχικό πόστο θα μπορέσουν να προσφέρουν κάτι θετικό για την κοινωνία, θα μας μείνουν οι υπόλοιποι στους οποίους ο καθένας τους φέρει και έναν διαφορετικό βαθμό ψυχικής διαταραχής, διαφορετικό βαθμό εγωπάθειας.
Τα περισσότερα συμπλεγματικά άτομα, τα περισσότερα αφιλοσόφητα άτομα με ελλιπή κοινωνική συνείδηση και συνείδηση για το σύντομο και το πεπερασμένο της προσωπικής ζωής, τα περισσότερο ανασφαλή και άρα εγωπαθή άτομα έλκονται από τη δυνατότητα – εξουσία να επιβληθούν στη ζωή άλλων συνανθρώπων τους. Πολύ επικίνδυνες αυτές οι υπάρξεις. Και περισσότερο επικίνδυνες τις καθιστά το γεγονός ότι έχουν την ικανότητα να φοράνε με σχετική ευκολία την παραπλανητική μάσκα του λαοπρόβλητου ατόμου και του κοινωνικού αγωνιστή. Τι χαμόγελα, τι χαιρετούρες, τι ωραία λόγια, τι υποσχέσεις και προγράμματα προς τα θύματα – εκλογείς- λαό, προεκλογικά και όχι μόνο!!! Αυτή είναι η μάσκα των πιο αντικοινωνικών υπάρξεων της κάθε κοινωνίας. Μερικοί, ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ, κατεβαίνουν συνειδητά αλλά πολύ λαθεμένα, γιατί έτσι νομίζουν ότι προωθούν την ιδεολογία τους, το (λαθεμένο) σχέδιό τους για μια καλύτερη κοινωνία. ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ. Από τους υπόλοιπους κάποιοι έχουν απόλυτη γνώση και στόχο ότι πάνε για να ικανοποιήσουν ξεκάθαρα κάποιους προσωπικούς τους υλικούς σκοπούς ενώ μερικοί άλλοι επιδιώκουν βασικά (υποσυνείδητα, ασυνείδητα ή συνειδητά) την ατομική τους προβολή, την ικανοποίηση κάποιων προσωπικών ματαιοδοξιών, τον κοινωνικό θαυμασμό και αναγνώριση κλπ, απόδειξη του τεράστιου κομπλεξικού χαρακτήρα τους και των προσωπικών υπαρξιακών αδιεξόδων της ψυχοδομής τους.
Άτομα που επιδιώκουν να καθορίζουν τη ζωή των άλλων είναι εγκληματικές υπάρξεις παρά τη μάσκα του λαοπρόβλητου που φορούν.
Συλλογικότητες που επιδιώκουν στο να έχουν οι λίγοι «πλήρεις εκτελεστικές και νομοθετικές αρμοδιότητες» είναι τουλάχιστον ντε φάκτο αντικοινωνικές συλλογικότητες.
Ο αγώνας στο 21ο αιώνα για την επαναθεμελίωση του προτάγματος για την πραγματική δημοκρατία (όλη η εκτελεστική και η νομοθετική στο λαό) και για τον πραγματικό κοινοτισμό που της αντιστοιχεί έχει αρχίσει. Έρχονται πολύ δύσκολες και μαύρες μέρες για τους ολιγαρχικούς κάθε είδους.
ΟΕΝΔΕΛ - ΕΚΚ
( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)
